Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

20.12.24

MERRY CHRISTMAS AND A HAPPY NEW YEAR!!!!!!! part one ένα μικρό αφιέρωμα στους εκλεκτούς μου φίλους σε όλον τον πλανήτη.

Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι 25 Δεκεμβρίου 2024
Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναθλητές της μνήμης, της φιλοξενίας, της φιλίας, της αγάπης, και της τέχνης, σας καλημερίζω και σας εύχομαι καλές γιορτές, μη ξεχνάτε πως ίσως δίπλα σας κάποια συγγενικά, φιλικά, γειτονικά κλπ. άτομα να έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από σας για ένα χαμόγελο, και μια ζεστή αγκαλιά. Ιδιαίτερα τα άτομα που δεν μπορούν να σας το πουν, να μην τα ξεχνάτε. Χθες επικοινώνησε μαζί μου η δίδυμη αδερφή μου, η Διονυσία, από τη Νότια Αφρική και μεταξύ άλλων μου έκανε μια πρόταση την οποία και αποδέχθηκα αμέσως. Και για να γίνω πιο σαφής σας εξηγώ, το 2019 που φιλοξενούσα την αδερφή μου τις έδειξα το αρχείο με τις κάρτες που διατηρώ εδώ και 45 χρόνια και είχε ξετρελαθεί, αυτό το αρχείο είχε στο μυαλό της και χθες που μιλήσαμε, και μου είπε πως θα ήταν πολύ όμορφο να φωτογραφίσω αυτές τις κάρτες και να τις αναρτήσω στο ιστολόγιο.
Η ιδέα ήταν πολύ ελκυστική και μ' άρεσε, πιστέψτε με λόγω του ό,τι οι κάρτες ήταν πάνω από 500!!!!!!!! ήταν αρκετά δύσκολο να καταλήξω στις 150 ώστε να βάζω ανά μέρα 20 κάρτες έως και την πρώτη του νέου έτους. Ελπίζω να σας αρέσουν, οι πιο πολλές είναι από Ιαπωνία, και όπως θα δείτε μιλάμε για έργα τέχνης. Χθες βράδυ η μνήμη πήγε πολύ πίσω και δε σας κρύβω πως η συγκίνησή μου ήταν πολύ μεγάλη γι' αυτό σήμερα ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω με αρκετούς φίλους στην Ιαπωνία, και στην Αυστραλία. Η ανάρτηση που έκανα με τίτλο ''το θαύμα της Μελβούρνης'' της ΣΕΛΑΝΑ ΒΡΟΝΤΗ είχε μεγάλη απήχηση ξεπέρασε τις 2.000 επισκέψεις. Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.
































Beloved friends - I send you some beautiful pictures! from the past, (Mνήμη.)
With Love Epikourios Pepos-Fuzi Tomo Kazu


Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι 25 Δεκεμβρίου 2024

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ για πολλά και διάφορα σημαντικά.

Μαγευτικό και Πανέμοεφο Γοργογύρι 20 Δεκεμβρίου 2024
Ο Άνταμ Σμιθ, ο πρόγονος όλων των οικονομολόγων κάθε θεωρητικής απόκλισης κι ένας από τους πιο σημαντικούς δασκάλους του Μαρξ, λέει στο περιλάλητο σύγγραμμά του Ο πλούτος των εθνών (1779), όπου προσπαθεί να εξηγήσει το μηχανισμό συσσώρευσης του πλούτου: Λίγοι θα είχαν ενδοιασμούς για το λαθρεμπόριο, αν μπορούσαν να βρουν έναν εύκολο και ασφαλή τρόπο να το κάνουν. Είναι ο πρώτος που τολμά να πει πως η προσήλωση στη νομιμότητα δεν βοηθάει τη συσσώρευση του κεφαλαίου και πως η αυθαιρεσία, η αίρεση και η εξαίρεση αποτελούν προϋποθέσεις για την αύξηση του πλούτου των ατόμων, συνεπώς και των εθνών στα οποία ανήκουν τα άτομα.

Οι απόψεις του Σμιθ ήταν βόμβα στα θεμέλια των «παραδοσιακών αξιών» που κληρονομήθηκαν από το Μεσαίωνα και μια ριζική ανατροπή του μωσαϊκού νόμου, που είναι περισσότερο γνωστός σαν «δέκα εντολές». Το «ου κλέψεις», «ου φονεύσεις», «ου μοιχεύσεις», «ου ψευδομαρτυρήσεις», κι όλα τα άλλα «ου» χάνουν το νόημά τους στην καθημερινή οικονομική πρακτική. Σεβόμαστε τις δέκα εντολές μόνο όταν δεν μας βλάπτουν οικονομικά και επανερχόμαστε σ’ αυτές μόνο όταν παραιτηθούμε από την προσπάθειά μας να πλουτίσουμε.
Φυσικά, έχουμε πάντα την ευχέρεια να σεβόμαστε όσες από τις εντολές μας βολεύουν και να απορρίπτουμε όσες δεν μας βολεύουν. Έτσι, μπορούμε να είμαστε υπέρ του «ου μοιχεύσεις» όταν αισθανόμαστε ικανοποιημένοι από την ερωτική συμπεριφορά της συζύγου μας, αλλά μπορούμε να καταστρατηγήσουμε αυτή την εντολή αν η οικονομική μας προκοπή εξαρτάται, ας πούμε, από τα ερωτικά καπρίτσια της κόρης του αφεντικού, που «λιώνει» για μας.
Όσο για το «ου ψευδομαρτυρήσεις», άστα να παν στο διάβολο. Η ψευδής μαρτυρία είναι κοινός τόπος στα δικαστήρια. Και η «συμπαθής τάξη» των εργαζομένων που λέγονται ψευδομάρτυρες, το μόνο που κάνουν για να διαφυλάξουν μέρος μόνο της παραπάνω άκρως παραγωγικής εντολής είναι να μην προχωρούν στη συγκρότηση επαγγελματικού σωματείου επαγγελματιών ψευδομαρτύρων. Το «ου φονεύσεις» προκαλεί βδελυγμία σε όλους. Εκτός από τις περιπτώσεις που φονεύουμε μαζικά και μεθοδικά για «τη δόξα της πατρίδας». Όσο για εκείνο το αστείο «ου κλέψεις», αυτό δεν εμπόδισε ποτέ κανέναν κλέφτη να κάνει τη δουλειά του.
Οι λαθρέμποροι λοιπόν έπαιξαν βασικό ρόλο στην ανάπτυξη της οικονομίας, κατά τον Άνταμ Σμιθ. Όταν σε ζορίζουν με τους υψηλούς δασμούς και σε εμποδίζουν να πλουτίσεις είναι φυσικό να αποθαρρύνεσαι αν είσαι καλός και ευσυνείδητος έμπορος και από έμπορος να γίνεσαι λαθρέμπορος, δηλαδή σωστός έμπορος. Αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να έχετε ενοχές όταν εισαγάγατε κάτι λαθραίο για προσωπική σας χρήση. Άλλωστε, η ιδιοχρησία του λαθραίου δεν είναι λαθρεμπόριο. Το λαθρεμπόριο έχει νόημα μόνο όταν εισάγεις εμπορεύματα ατελώνιστα για να τα πουλήσει; κι όχι για να τα χρησιμοποιήσεις ο ίδιος.

Ωστόσο, θα σε αντιμετωπίσουν σαν λαθρέμπορο και σ’ αυτή την περίπτωση, παρότι δεν έχεις την πρόθεση να εμπορευτείς αυτό που εισήγαγες λαθραία. Εμπόριο και ταυτόχρονα λαθρεμπόριο όπλων κάνει κάθε σοβαρό κράτος. Γιατί λοιπόν, οι υπήκοοι να μην πράξουν ομοίως με εμπορεύματα ειρηνικά;
Τη σημασία της παρανομίας για την οικονομική προκοπή την επισημαίνει ο Άνταμ Σμιθ- και μην τολμήσει κανείς να με κατηγορήσει για παρότρυνση εις τέλεσιν παρανόμων πράξεων γιατί θα τον παραπέμψω στο δημιουργό της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας. Βέβαια, ηθικά κατοχυρωμένη δεν είναι αυτή η παρανομία. Αλλά, το είπαμε, η ηθική είναι γι’ αυτούς που επέλεξαν είτε την «έντιμον πενίαν» είτε την από βλακεία πενία. Κι αν το παιδί σας αριστεύει στη σχολική έκθεση που γράφουν οι μαθητές την παγκόσμια ημέρα αποταμιεύσεως … αποκληρώστε το έγκαιρα. Γιατί, ενώ δεν θα γίνει ποτέ σοβαρός καπιταλιστής διά του κουμπαρά, θα β0ηθήσει άλλους καπιταλιστές να γίνουν καλύτεροι καπιταλιστές με τα δάνεια που θα πάρουν από την τράπεζα όπου εμείς αδειάζουμε τους φτωχοκουμπαράδες μας.
Η αποταμίευση έχει σοβαρό νόημα μόνο όταν συνοδεύεται από μια καταπάτηση και των δέκα εντολών. Αλλά αυτό μην το πείτε στο παιδί σας. Θα το γράψει στην έκθεση και θα το μηδενίσουν. Κανείς δεν θέλει να γίνεται λόγος για ανεντιμότητα όταν γίνεται λόγος για οικονομικές συναλλαγές. Μάλιστα, όσο πιο έντονα απορρίπτεις φραστικά την ανεντιμότητα, τόσο πιο εύκολα κάνεις την ανέντιμη δουλειά σου.
Βέβαια, ο Σμιθ τελικά δεν αποκάλυψε τον πραγματικό μηχανισμό της δημιουργίας του πλούτου’ αυτό θα το κάνει αργότερα ο Μαρξ, που μίλησε για τη διπλή ηθική του πλούσιου. Που είναι ανέντιμος κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή και έντιμος κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο. Η Κυριακή είναι αφιερωμένη στον Θεό.
Η παρανομία έπαιξε μείζονα ρόλο στην ανάπτυξη των σύγχρονων θεσμών, λέει ο Σμιθ. Κι αν σήμερα οργιζόμαστε με τους απατεώνες είναι γιατί αυτοί οι θεσμοί είναι ήδη διαμορφωμένοι, πράγμα που μας εμποδίζει να καταλάβουμε πώς διαμορφώθηκαν».
Προσέξτε την άκρως εντυπωσιακή ιστορία του πειρατή Φράνσις Ντρέικ, που έγινε σερ. Είναι ο πρώτος στην ιστορία λόρδος εκ πειρατών.
Στις πειρατικές επιχειρήσεις του διασημότερου στην ιστορία της πειρατείας πειρατή, του Φράνσις Ντρέικ, η βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ αποφάσισε κάποτε να επενδύσει ένα πολύ σημαντικό μέρος των χρημάτων του βασιλικού θησαυροφυλακίου. Σκέφτηκε προφανώς αυτή η τρομερή γυναίκα, που δεν είχε κανέναν ηθικό φραγμό: Έτσι κι αλλιώς το βασιλικό θησαυροφυλάκιο δημιουργήθηκε με πολλές και συνεχόμενες αρπαγές από τους προγόνους μου. Καθόλου δεν πειράζει, λοιπόν, αν συνεργαστώ κι εγώ μ’ έναν σπουδαίο επιχειρηματία, που τυχαίνει να είναι και πειρατής. Ήδη έχω συνεργαστεί με τόσα και τόσα καθάρματα, που όλες τις βρομιές τις έκαναν χωρίς να παίξουν το κεφάλι τους κορώνα – γράμματα, όπως ο ατρόμητος Ντρέικ.
Κι έτσι η βασίλισσα Ελισάβετ βοήθησε αποτελεσματικά τον Ντρέικ να αυξήσει πολύ τον πειρατικό του στόλο. Στο εξής κάθε πειρατικό ταξίδι του Ντρέικ με τον καλά οργανωμένο στόλο του θα φέρνει καθαρό κέρδος 4.700% σε σχέση με την επένδυση που είχε κάνει. Επενδύεις εκατό δραχμές και έχεις κέρδος 4.700 δραχμές! Αυτή είναι επένδυση κύριοι! Τούτο το ποσοστό κέρδους (4.700%) αποτελεί αξεπέραστο ρεκόρ σ’ ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία, αρχαία και νέα. Και δεν καταρρίφθηκε ποτέ από κανέναν σύγχρονο επιχειρηματία.
Η βασίλισσα Ελισάβετ, εκτιμώντας τη συμβολή αυτού του σπουδαίου πειρατή στην ανάπτυξη τόσο της αγγλικής οικονομίας στο σύνολό της, όσο και του βασιλικού θησαυροφυλακίου ειδικότερα, κάλεσε τον αρχιπειρατή στα ανάκτορα και τον έχρισε λόρδο. Έτσι ο σερ Φράνσις Ντρέικ θα γίνει ο πρώτος και ο μόνος λόρδος πειρατής στην ιστορία της Αγγλίας.
Τούτο το εκπληκτικό γεγονός συνέβη το 1580, την εποχή που ο Σαίξπηρ επένδυε τη μεγαλοφυία του στο περίφημο ελισαβετιανό θέατρο, χωρίς βέβαια να γίνει σερ γι’ αυτόν τον ευτελή λόγο. Βέβαια, αν ζούσε σήμερα θα γινόταν οπωσδήποτε σερ, αφού έγιναν σερ οι σαιξπηριστές ηθοποιοί Λόρενς Ολιβιέ, Ραλφ Ρίτσαρντσον και Τζον Γκίλγουντ. Εμείς οι απόγονοι κλεπτών κάθε μορφής και πειρατών όλων των θαλασσών ξέρουμε να τιμούμε τους πνευματικούς ανθρώπους. Πέρασαν αιώνες από τότε και τα σωρευθέντα ή κληρονομηθέντα «βρώμικα χρήματα» όχι απλώς πλύθηκαν, αλλά έγιναν λαμπίκος. Τόσο, που τώρα πλέον, κανείς να μην ντρέπεται για τα χρήματα που κληρονόμησε, και που κάποτε ήταν οπωσδήποτε βρόμικα. Δεν υπάρχει καθαρό χρήμα, παρά μόνο στον καθαρό εγκέφαλο των αφελών.
Λοιπόν, για να εορταστεί το γεγονός της απονομής του τίτλου του σερ στον αρχιπειρατή Ντρέικ, η βασίλισσα καλεί στα ανάκτορα έναν θίασο για να δώσει παράσταση προς τιμήν του ολόφρεσκου σερ εκ πειρατών, που βέβαια δεν καταλάβαινε τίποτα από θέατρο. Σε μια στιγμή και σύμφωνα με τις απαιτήσεις της δράσης, ένας ηθοποιός που περιφέρεται δώθε κείθε μέσα σ’ ένα σκηνικό που παριστάνει ερείπια κρατώντας ένα κηροπήγιο στο χέρι λέει απελπισμένα: Πού να το ακουμπήσω, πού να το βάλω … Και τότε πετιέται όρθιος ο Ντρέικ και απευθυνόμενος στα παλικάρια του, που τον συνόδευαν στα ανάκτορα, λέει με νόημα: Ρε σεις, μην του πει κανένας πού να το βάλει, γιατί θα του το χώσω εκεί που ξέρει!
Η βασίλισσα που καθόταν δίπλα στον Ντρέικ, έκανε πως δεν άκουσε
Η φεουδαρχία φτάνει στην ακμή της κατά το τέλος του 130υ αιώνα και αγγίζει το τέλος της στο τέλος του 160υ αιώνα, τον καιρό που στην Αγγλία βασιλεύει η Ελισάβετ και κάνει λόρδο τον πειρατή Φράνσις Ντρέικ, πράγμα που ουδείς φεουδάρχης θα το διανοούνταν.
‘Οταν λοιπόν βλέπεις πειρατές και άλλους τέτοιους αλήτες να μπαίνουν όχι μόνο στα σαλόνια των «καλών οικογενειών» αλλά και στο παλάτι, δυο τινά πρέπει να συμβαίνουν: είτε οι λαοί της Ευρώπης μιμούνται τους Νεοέλληνες, είτε οι βασιλιάδες της Ευρώπης αλητοποιούνται ως έλληνες βασιλείς. Το δεύτερο είναι το πιθανότερο.

*Βασίλης Ραφαηλίδης, Η κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας
====================
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Φτώχεια λέγεται η κατάσταση εκείνη κατά την οποία η επιβίωση αποτελεί την πρώτη και σχεδόν τη μοναδική φροντίδα του ανθρώπου. Ο φτωχός δεν ζει, επιβιώνει όταν μπορεί να επιβιώσει. Το σύνθημα «ζωή, όχι επιβίωση» παραπέμπει στη σταθερή απαίτηση του ανθρώπου, από τότε που έγινε sapiens (σκεπτόμενος), να αποδεσμευτεί κάποτε από τον αγώνα για την επιβίωση και να μπει στη ζωή χωρίς αγωνία.
Πέρασαν πολλοί αιώνες από τότε που ο άνθρωπος κατάλαβε πως σκοπός της ύπαρξής του δεν είναι η επιβίωση, όπως στα ζώα, αλλά η ζωή. Κι ωστόσο το σύνθημα «ζωή, όχι επιβίωση» διατηρεί πάντα τη σημασία που είχε την εποχή του ανθρώπου του Νεάντερταλ. Είναι λίγοι αυτοί που πράγματι ζουν.
Οι περισσότεροι είτε -επιβιώνουν, είτε ψευτοζούν με το φόβο πως θα χάσουν ακόμα και τη δυνατότητα της επιβίωσης που εξασφάλισε στους περισσότερους ο καπιταλισμός.
Ο καπιταλισμός όντως εξασφάλισε στους περισσότερους τη δυνατότητα της επιβίωσης, Γιατί, τα πριν απ' αυτόν κοινωνικά συστήματα θα μπορούσαν να έχουν ως σύνθημα «επιβίωση, όχι θάνατος». Η διαφορά ανάμεσα στα δύο συνθήματα είναι προφανής. Σήμερα, μπορεί να επιβιώσει κανείς ασκώντας, ας πούμε το «επάγγελμα» του ζητιάνου. Όμως, σκεφτήκατε ποτέ πως στο Μεσαίωνα και ζητιάνος να ήσουν και να εξαρτούσες τη ζωή σου αποκλειστικά από την ελεημοσύνη θα ήταν δύσκολο να επιβιώσεις. Ήταν τόσο λίγοι οι πλούσιοι τότε, που κι αν φανταστούμε όλους τους πλούσιους ελεήμονες και φιλάνθρωπους θα κατάφερναν να κάνουν να επιβιώσουν διά της ελεημοσύνης μόνο ένα εντελώς ασήμαντο μέρος από τις στρατιές των εξαθλιωμένων. Αυτή η κατάσταση θα διαρκέσει κάπου 13 αιώνες, από τους λεγόμενους Σκοτεινούς Χρόνους που διαδέχονται την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον 5ο αιώνα, μέχρι τον 18ο ή τον 19ο αιώνα.
Η φεουδαρχία, που αρχίζει να οργανώνεται σε κοινωνικό σύστημα μετά την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, βάζει μια στοιχειώδη τάξη στο χάος που προκαλεί αυτή η παταγώδης πτώση, τότε που οι μάζες των λαών της Ευρώπης εγκαταλείπονται στην κακή τους μοίρα καθώς οι δούλοι χάνουν τους δουλοκτήτες που τους εξασφάλιζαν ένα κομμάτι ψωμί. Κανείς καλλιεργητής δεν αφήνει το βόδι να ψοφήσει από την πείνα. Κι αν βρεθεί μπροστά στο δίλημμα, θα προτιμούσε ίσως να πεθάνει το παιδί του ή ο γονιός του, που δεν μετέχουν στην παραγωγική διαδικασία, παρά να καταστραφούν τα μέσα παραγωγής που για αιώνες είναι τα ζώα ή οι άνθρωποι που αντιμετωπίζονται σαν ζώα στο δουλοκτητικό σύστημα παραγωγής.
Μέχρι τον 18ο ή τον 19ο αιώνα, λοιπόν, το σύνθημα «ζωή, όχι επιβίωση» θα μπορούσαν να το κάνουν πράξη μόνο οι ελάχιστοι πλούσιοι της εποχής, ενώ για την απέραντη μάζα των εξαθλιωμένων το σύνθημα «επιβίωση, όχι θάνατος» θα ηχούσε εφιαλτικά, αν υπήρχε. Δεν πρέπει να μας εξαπατούν οι πολιτισμοί που αναπτύχθηκαν τα 1.300 χρόνια, που η φτώχεια είναι κυρίαρχη κατάσταση σ' όλο τον κόσμο. Γιατί, όποιος κι όσος πολιτισμός εμφανίστηκε αυτά τα χρόνια είναι δημιούργημα των ελαχίστων πλούσιων που, όταν δεν είχαν ανάμεσά τους ικανούς ανθρώπους, έπαιρναν στη δούλεψή τους τούς εκ των εξαθλιωμένων ταλαντούχους και τους έδιναν ένα κομμάτι ψωμί για να σκέφτονται και να δημιουργούν για λογαριασμό της άρχουσας τάξης ή για να παράγουν τέχνη προς τέρψιν της άρχουσας τάξης.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η συμφωνική μουσική, πχ, εμφανίστηκε, αναπτύχθηκε και ολοκληρώθηκε στην κλασική της μορφή μέσα στις αυλές των βασιλιάδων, των πριγκίπων και των αρχόντων από ταλαντούχους συνθέτες, που δεν είχαν καμιά σχέση με την άρχουσα τάξη. Ο Μπαχ, πχ, η πιο μεγάλη μορφή σ' ολόκληρη την ιστορία της συμφωνικής μουσικής, πέρασε όλη του τη ζωή σαν μεροκαματιάρης παραγωγός έντεχνων ήχων στις αυλές των αρχόντων και ποτέ δεν χόρτασε ψωμί αυτός και η πολυμελής οικογένειά του. Σήμερα, όλοι οι χορτάτοι ακούν Μπαχ και νιώθουν «ρίγη συγκινήσεως» από τη θεία μουσική του, χωρίς να πολυνοιάζονται κάτω από ποιες συνθήκες δημιουργήθηκε αυτή η εκπληκτική μουσική.
Το γεγονός πως σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότεροι πλούσιοι απ' όσους υπήρχαν πριν από έναν ή δύο ή δώδεκα αιώνες δεν σημαίνει και πάρα πολλά από πολιτιστικής απόψεως. Σημαίνει όμως πολλά από οικονομικής απόψεως. Διότι αυτοί που σκορπούν τα χρήματά τους ανοήτως, μπορεί να είναι ημιβάρβαροι, αλλά η βαρβαρότητα τους είναι ... νέου τύπου. Οι σύγχρονοι ημιβάρβαροι έχουν λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης, χωρίς ωστόσο να έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής. Αντιλαμβάνονται την «καλή ζωή» σαν δυνατότητα να «τ' ακουμπά» κανείς μέρα παρά μέρα, ας πούμε στα μπουζούκια, κάνοντας πλούσιους κι άλλους ομοίως ημιβάρβαρους που, μάλιστα, αυτοχαρακτηρίζονται «λαϊκοί καλλιτέχνες».
Παρά ταύτα, όμως, είτε βαρβαρίζων, είτε πολιτισμένος, ο πλούσιος είναι πλούσιος. Και είναι πάρα πολύ καλό μια κοινωνία να έχει πλούσιους, έστω κι αν σου γυρίζουν τ' άντερα βλέποντας να μην ξέρουν τι να κάνουν τον πλούτο τους, σαν να νιώθουν αμηχανία που βρέθηκαν πλούσιοι, σαν να θεωρούν την κατάστασή τους αφύσικη, σαν να νοσταλγούν τον «παλιό καλό καιρό» της «έντιμης φτώχειας», τότε που η φτωχογειτονιά ήταν κάτι σαν θερμοκήπιο καλών αισθημάτων.
Ο καλός Θεός άκουσε την αγωνιώδη επίκληση «δος ημίν σήμερον» και κάτι έδωσε στα καλύτερα εκ των τέκνων του για σήμερα. Μη με ρωτάτε πώς κατάλαβε ότι αυτά είναι τα καλύτερα τέκνα του. Πάντως, σε κάποιους έδωσε και για σήμερα και για αύριο και για μεθαύριο και για όλη τους τη ζωή, που δεν είναι πλέον μια ζωή αφιερωμένη στην επιβίωση. Αν τους έδινε ο Θεός και μυαλό, θα ήταν ακόμα καλύτερα τα πράγματα.
Η ανθρωπότητα, παρά την αύξηση του αριθμού των πλουσίων, παρά τη μείωση του αριθμού των φτωχών, συνεχίζει να έχει άλυτο το πρόβλημα της επιβίωσης όλων των ανθρώπων και όχι μόνο των προνομιούχων. Κι ενώ υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σαν βασικό τους μέλημα την επιβίωση, αυτοί που έχουν λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης σύντομα θα υποχρεωθούν να πάρουν μέτρα για τη ζωή τους. Ήδη οι μισοί οπλοφορούν για να αντιμετωπίσουν την πιθανή επίθεση εκείνων που δεν έχουν λύσει το πρόβλημα της επιβίωσης. Και, βέβαια, προκειμένου να επιβιώσει κανείς, και θα σκοτώσει και θα κλέψει, και θα ρημάξει.
Πάντως σ' αυτόν τον τερατώδη αγώνα για την επιβίωση που συνεχίζεται, η φύση ευνόησε τη γυναίκα, ίσως γιατί τη χρειάζεται περισσότερο απ' όσο τον άντρα για τη διαιώνιση του είδους. Ένας άντρας μπορεί να γονιμοποιήσει πολύ περισσότερες της μιας γυναίκες. Συνεπώς, μια κοινωνία με εκατό ας πούμε γυναίκες και με ένα μόνο άντρα θα μπορούσε να συνεχίσει την ιστορία της ανετότατα.
Η πανάρχαια πορνεία είναι μια οικονομικής φύσεως παραχώρηση της κοινωνίας προς την πολύ χρήσιμη για τη διαιώνιση του είδους γυναίκα. Κάθε γυναίκα έχει μια «φάμπρικα» ανάμεσα στα σκέλια της, που θα μπορούσε να τη βάλει μπροστά πάρα πολύ εύκολα, μέσα σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Και μη μου πείτε πως η πορνεία είναι ανήθικο πράγμα, γιατί στον αγώνα για την επιβίωση τίποτα δεν είναι ανήθικο. Η επιβίωση είναι α-ηθική, τοποθετείται πέραν της ηθικής, δεν είναι ανήθικη. Δεν υπάρχει ηθική για ζώα, ούτε για ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στη ζωώδη κατάσταση από ανάγκη.
Το λέει και ο Θουκυδίδης: όλοι οι άνθρωποι που αγωνίζονται για την επιβίωση τους βρίσκονται κοντά στην κατάσταση του ζώου και συνεπώς τοποθετούνται αυτόματα πέραν της ηθικής. Αλλά και πέραν της αισθητικής και πέραν των πάντων. Η φτώχεια, άλλωστε, κάνει πολύ καλή παρέα με την άγνοια, την αγραμματοσύνη, την πρόληψη, τη δεισιδαιμονία. Η φτώχεια περιορίζει ασφυκτικά τα όρια της ζωής και αποκλείει από τον άνθρωπο τη δυνατότητα για τον παραπέρα εξανθρωπισμό. Γιατί ο άνθρωπος είναι το μόνο ον στη φύση που δεν γεννιέται μόνο αλλά και γίνεται. Οι φτωχοί είναι καταδικασμένοι να περιορίζονται σε όσα τους χάρισε η φύση, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν μέσα από την κοινωνική ζωή τα φυσικά τους χαρίσματα.
Πριν από διακόσια μόλις χρόνια ευημερούσε μόλις το 10% του πληθυσμού της σημερινής αναπτυγμένης Ευρώπης και Αμερικής. Σταδιακά, η φτώχεια έπεσε από το 90% στο 30%. Σήμερα βρίσκεται κατά μέσο όρο στο 20%. Δηλαδή 20% των ανθρώπων στον πολιτισμένο δυτικό κόσμο και όχι σ' όλο τον κόσμο, γιατί αν επεκτείνουμε τη στατιστική σ' όλο τον κόσμο θα μας στρίψει, συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν οξύτατο πρό6λημα επιβίωσης. Βέβαια, σε σχέση με το 90% των φτωχών του 18ου αιώνα, το σημερινό ποσοστό του 20% φαντάζει εντελώς ασήμαντο.

Αλλά δυστυχώς δεν επισημαίνονται τάσεις παραπέρα συρρίκνωσης, όπως γινόταν συνεχώς υπό καπιταλιστικό καθεστώς μέχρι το 1940 περίπου. Είναι βέβαιο, κι αυτό δεν το λένε μόνο οι μαρξιστές, πως ο καπιταλισμός εξάντλησε τις δυνατότητές του να μεταθέσει όλους από την κατάσταση της ένδειας στην κατάσταση της ευμάρειας.
Όμως, το καπιταλιστικό κατάλοιπο του 20% της αμετακίνητης φτώχειας αποκλείεται να μη δημιουργήσει κοινωνικά προβλήματα, αργά ή γρήγορα. Το 20% του πληθυσμού μιας αναπτυγμένης χώρας που είναι οι φτωχοί δεν είναι καθόλου μικρό για να γίνει αποτελεσματική μια αυθόρμητη επίθεση στα σούπερ μάρκετ.

Βέβαια, η σπουδαία καπιταλιστική εφεύρεση του επιδόματος ανεργίας, που το καπιταλιστικό καθεστώς δεν δίνει γιατί σκοτίζεται για τους άνεργους, αλλά γιατί νοιάζεται μην κάνουν γιουρούσι και γίνουν όλα ρημαδιό, θα είναι αποτελεσματική όσο υπάρχει κάποιο περίσσευμα από το 80% των λιγότερο φτωχών και των πλουσίων. Όμως, τι θα γίνει στο νέο κραχς (Η ηχοποίητη λέξη κραχ παράγεται από τον ήχο κρατς-κρουτς που κάνει μια οικοδομή την ώρα που καταρρέει).
Χάρη στο επίδομα ανεργίας, το 20% των φτωχών μπορούν και κρατιούνται στα ποδάρια τους. Και το μόνο που χρειάζεται ένας πεινασμένος για να κάνει έφοδο είναι να στέκεται στα ποδάρια του. Το επίδομα ανεργίας πρέπει να είναι καλά υπολογισμένο για να μην κρατιέσαι για πολύ στα ποδάρια σου.

==========================
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Η ιστορία βαδίζει το δύσκολο δρόμο της, ερήμην της ηθικής. Βέβαια, η ηθική υπάρχει πάντα, αλλά μόνο για να ελέγχονται από την κοινωνία τα καταστροφικά ένστικτα και ο άκρατος εγωισμός, μέσα από ένα πλέγμα απαγορεύσεων, που κατά κανόνα έχουν θεϊκή επικύρωση, ώστε να γίνονται, αν όχι περισσότερο πειστικές οι απαγορεύσεις, τουλάχιστον περισσότερο επίφοβες.
Κατά κάποιον τρόπο, οι δέκα εντολές είναι τα δέκα άρθρα του χριστιανικού ηθικού «συντάγματος» (κώδικα) πάνω στα οποία στηρίζονται οι επιμέρους ηθικοί νόμοι. Όμως, η τήρηση αυτού του «συντάγματος» δεν επαφίεται στο χριστιανισμό των χριστιανών, όπως το κυρίως ειπείν σύνταγμα στον πατριωτισμό των Ελλήνων, αλλά στο φόβο της τιμωρίας στον άλλο κόσμο. Που όσοι τον αψηφούν κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους στη Γη.
Σου λένε οι άνθρωποι, και δικαίως: Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον βλέπουμε και τον ξέρουμε. Τον «άλλο κόσμο» όμως δεν τον βλέπουμε και γι' αυτό τον φανταζόμαστε, ή τον ονειρευόμαστε. Λοιπόν, ας τα βολέψουμε πρώτα στον ορατό κόσμο, κι ας αφήσουμε τη φροντίδα για τον αόρατο στους παπάδες, που είναι ειδικοί και ξέρουν καλύτερα.
Οι δυο κόσμοι, «αυτός» και ο «άλλος», πάντα μπέρδευαν ο ένας τον άλλο, σαν να στέκονταν εχθρικά ο ένας απέναντι στον άλλο: Αν πρόκοβες σ' αυτόν τον κόσμο, θα 'σουν ένας ανεπρόκοπος στον άλλο. Αλλά αν σιγουρευόσουν πως κέρδισες τον άλλο, θα αδιαφορούσες εντελώς για τούτον. Κι έτσι, τούτος ο κόσμος έγινε τελικά για τους έξυπνους κι ο άλλος για τους χάχες, όπως άλλωστε το λέει ρητά και κατηγορηματικά κι εκείνο το «,μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».
Η υπερβολική φροντίδα για τη «βασιλεία των ουρανών» αφήνει ελεύθερο το πεδίο δράσης των βασιλέων επί της Γης, καθώς και όλων των βασιλικών ή μη καθαρμάτων. Ο καθένας στο βασίλειό του, λοιπόν, κι ο φτωχός στο δικό του εις τους ουρανούς, ένθ' απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός.
Παρά ταύτα, παρά δηλαδή τις θεϊκά κατοχυρωμένες ηθικές απαγορεύσεις, η ανηθικότητα δεν έλλειψε ποτέ από τη Γη. Ευτυχώς, γιατί οι ηθικοί άνθρωποι εκτός από διαρκώς τρομαγμένοι εξαιτίας της ύπαρξης της κόλασης, είναι και βαθύτατα ανήθικοι στο βάθος βάθος. Διότι εξαρτούν την ηθικότητά τους από το αόρατο μαστίγιο του θεού, κι όχι από το ήθος, δηλαδή τη βαθιά και βιωματική κατανόηση της αξίας και της σημασίας του καλού εν τω κόσμω, που το πράττει κανείς χωρίς να περιμένει καμιά ανταμοιβή στον άλλο κόσμο, έτσι, γιατί είναι όντως καλός, κι όχι γιατί του είπε ο παπάς της ενορίας πως πρέπει να είναι καλός, για να πάρει το βραβείο στους ουρανούς, ως αριστεύσας μαθητής επί της Γης! Εδώ σε θέλω κάβουρα! να περπατάς στα κάρβουνα της γης και να μην καίγεσαι. Κι όχι να παριστάνεις τον καλό, ενώ δεν είσαι παρά ένα τρομοκρατημένο ανθρωπάκι, που είναι καλό θέλει δεν θέλει, του αρέσει δεν του αρέσει, το μπορεί δεν το μπορεί.
Πάντως, και παρά τις ηθικές απαγορεύσεις, η κοινωνία δεν ηθικολογεί. Ηθικολογούν μόνο τα άτομα. Για τον απλό λόγο πως η ηθική είναι μια προσωπική σχέση με το καλό και το κακό, ενώ η κοινωνία, παρόλο που αποτελείται από άτομα, δεν είναι το άθροισμα των ατόμων που τη συναποτελούν, αλλά ένα «μόρφωμα» όπως λέμε, δηλαδή μια «οντότητα» στατιστική και συνεπώς υπερπροσωπική. Μια ομάδα ανθρώπων που αποτελείται, ας πούμε, από σένα, από μένα κι από τον Φούφουτο, ή όποιον άλλο τέλος πάντων, που δρα σαν ομάδα χωρίς να εξατομικεύει τη δράση του καθένα, αλλά αθροίζοντας τη δράση του καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, δίνει ένα «άθροισμα» συμπεριφοράς που καμιά σχέση δεν έχει με τη συμπεριφορά του καθένα χωριστά, παρότι ο καθένας χωριστά παίρνει μέρος στον καθορισμό του αθροίσματος.
θα καταλάβετε καλύτερα τη στατιστική έννοια (το μέσο όρο) του αθροίσματος αυτού, αν βρεθείτε σε μια διαδήλωση, όπου η μάζα ενεργεί και φέρεται, ηθικά ή ανήθικα, αναλώγως, σαν μια υπερπρόσωπη οντότητα (μόρφωμα). Είναι απόλυτα βέβαιο, πως μια τέτοια ομάδα ανθρώπων έχει μεγαλύτερη αίσθηση του κακού παρά του καλού. Γι αυτό, άλλωστε, φοβούνται τις ομάδες, κυρίως τις εξαιρετικά πολυάριθμες, οι εξουσιαστές. Ξέρουν τι τους περιμένει αν περιπλακούν σε μια ομάδα που ενεργεί ως μόρφωμα και όχι εξατομικευμένα. Κι η ομάδα αυτή έχει συγκροτηθεί για να υπερασπιστεί κάποια συγκεκριμένα συμφέροντά της κι όταν αυτά είναι ζωτικά δηλαδή άμεσον σχέσιν έχοντα με τη ζωή των ατόμων, μπορεί να γίνει χαμός στην πιο απόλυτη κυριολεξία. Εκείνη τη στιγμή, το καθένα χωριστά από τα άτομα της ομάδας, στέλνει περίπατο την ηθική του, και το κακό εμφανίζεται σ’ όλο του το καταστροφικό μεγαλείο.
Η τεράστια δύναμη της μάζας, που την τρέμουν οι πάντες, έχει τη ρίζα της σ’ αυτή την προσωρινή έστω κατάργηση της καταναγκαστικής ηθικής, που όπως είπαμε δεν πρέπει να συγχέεται με το ήθος, δηλαδή με τη βιωματική και αυθόρμητη ηθικότητα, που δεν στηρίζεται στην ποινή και την τιμωρία. Μπορούμε να μιλάμε για το ήθος μιας ομάδας ανθρώπων, που κι αυτό είναι στατιστικά καθορισμένο (κατά μέσον όρο προσδιορισμένο), ποτέ όμως για την ηθική της ομάδας. Διότι η ομάδα, όταν δρα, ξεχνά αυτομάτως τις καταναγκαστικές ηθικές απαγορεύσεις. Κατά κάποιον τρόπο, απελευθερώνεται από την έξωθεν επιβεβλημένη ηθική, και δείχνει το πραγματικό και ουσιαστικό ήθος της - αν βέβαια αυτό υπάρχει στα άτομα που αποτελούν την ομάδα. Αν δεν υπάρχει... χαιρετίσματα στην εξουσία! Που αυτή κι αν είναι ανήθικη! (Κάθε εξουσία είναι εξ ορισμού ανήθικη. Η «καλή εξουσία» υπάρχει μόνο στον Παράδεισο).
Ο ιστορικός ρόλος της ανηθικότητας είναι πολύ μεγαλύτερος από ό,τι της ηθικότητας. Απλή απόδειξη, οι ήρωες. Όπως ξέρουμε, έτσι ονομάζουμε συνήθως αυτούς που σκότωσαν όσο το δυνατόν περισσότερους εχθρούς και στο τέλος σκοτώθηκαν. Και μη μου πείτε, καλά τους έκαναν αφού ήταν εχθροί, γιατί θα αποδειχτείτε φρικαλέοι χριστιανοί. Άλλωστε, είδατε πολλά αγάλματα ηρώων της επιστήμης, των γραμμάτων και των τεχνών; Το πολύ πολύ να είδατε κανέναν ανδριάντα πολιτικού, που δόξασε την πατρίδα δια των στρατιωτών, δηλαδή δια των εντεταλμένων δολοφόνων.
Σας το λέω και να το ξέρετε: Αν θέλετε να σας κάνουν άγαλμα, κάποτε, προσπαθήστε να απαλλαγείτε από τις ηθικές αναστολές. Εννοώ άγαλμα που να το στεφανώνουν στις εθνικές επετείους, κι όχι από τα άλλα, τα μονίμως αστεφάνωτα αγάλματα των ποιητών, που λειτουργούν ως άλλοθι στον κόσμο των βαρβάρων. Άλλωστε, στο σχολείο μας υποχρεώνουν να αποστηθίζουμε ημερομηνίες μαχών κυρίως, τουτέστιν ομαδικών και οργανωμένων σφαγών. Κι ύστερα μας ζητούν να γίνουμε καλοί και ηθικοί άνθρωποι. Τα κτήνη! Ενώ κάθε φορά που θα τα βρουν ζόρια, βάζουν μπροστά το μηχανισμό παραγωγής μαζικής ανηθικότητας, έναν έναν μας θέλουν ηθικούς. Τα ζώα!
Εγώ βρίζω κατά τη συνήθειά μου, όμως η ιστορία γράφει μονίμως στα παλιά της τα παπούτσια την ηθική μου αγανάκτηση. Η ιστορία δεν γράφεται από ηθικολόγους, γράφεται από ανθρώπους αποφασισμένους να σκοτώσουν και να σκοτωθούν αν χρειαστεί για τα συμφέροντά τους. Που, πάρα πολύ συχνά τα βαφτίζουν ιδανικά για να μην καταλαβαίνουμε περί ποιων ακριβώς συμφερόντων πρόκειται. Όταν π.χ. μας προτείνουν να σκοτωθούμε για την πατρίδα (τι πρόταση κι αυτή, μα τον Δία) δεν μας λένε ότι πρόκειται να σκοτωθούμε για τα συμφέροντα της ιθύνουσας τάξης της πατρίδας που κάνει τον πόλεμο, γιατί έχει σοβαρούς οικονομικούς λόγους να τον κάνει.
Είναι πολύ εύκολο να εφεύρει κανείς ιδανικά. Ακόμα και ο Τρωικός πόλεμος έγινε για το (αισθητικό) ιδανικό που επέβαλλαν τα μάτια της ωραίας Ελένης, κι όχι για τους θησαυρούς της Τροίας, που είχαν κάτσει στο μάτι των Αχαιών! Κοίτα να δεις πλάκα, φίλε μου! Να σε στέλνουν να σκοτωθείς, κι αν γυρίσεις ζωντανός να μη σου δίνουν μοιράδι από τη λεία, και να σ' αφήνουν να βολοδέρνεις με τα ιδανικά για τα οποία, λέει, έγινε ο πόλεμος. Τουλάχιστον οι αρχαίοι Έλληνες πρότειναν αισθητικά ιδανικά στους μελλοθάνατους. Ενώ εμείς οι τενεκέδες σκοτωνόμαστε για το «βασιλιά και την πατρίδα». Και καλά για την πατρίδα. Τσιμέντο να γίνει. Αμ, εκείνος ο βασιλιάς, πως διάολο γίνεται και γίνεται ιδανικό; Ω, τι κόσμος ηλίθιων μπαμπά Πλάτωνα!
Η πιο μεγάλη εφεύρεση του καπιταλισμού είναι το κολοσσιαίας σημασίας γεγονός πως παραμέρισε όλα τα άλλα ιδανικά και στη θέση τους έβαλε το χρήμα, όπως γινόταν πάντα στην ιστορία χωρίς να το ομολογούν καθαρά οι πολιτικάντηδες, και οι καθηγητές της ιστορίας που τους βοηθούν αποτελεσματικά. Κύριε, θέλεις να γίνεις πλούσιος; Σκότωσε, ρήμαξε, κλέψε, εξαπάτησε, κι όταν έρθει η ώρα σου εξομολογήσου και άντε στο καλό. Ο Άγιος Πέτρος σε περιμένει στον Παράδεισο.
Ο καπιταλισμός, λοιπόν, έκανε καταμερισμό έργου και στην ηθική. Τοποθέτησε το «κακό» σε τούτο τον κόσμο και το «καλό» στον άλλο, ώστε οι κακοί να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους σε τούτο τον κόσμο και οι καλοί να παίζουν το κομποσκοίνι τους (ίσως και κάτι άλλο) όσο οι κακοί κάνουν «καλές δουλειές». Έτσι γινόταν πάντα στην ιστορία, αλλά ο καπιταλισμός επιτέλους είπε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Δηλαδή, δεν το βροντοφώναξε τ’ όνομα. Το είπε από μέσα του για να μην τ’ ακούσουν οι χαχόλοι και σταματήσουν να σκοτώνονται, για το βασιλιά (κοίτα να δεις πλάκα) και την πατρίδα
Γι’ αυτό και πρόκοψε τόσο γρήγορα ο καπιταλισμός. Πρόκοψε, που λέτε, γιατί αναγνώρισε πως η ιστορία είναι «κακή» απ’ την (δια τη φύση. Θέλω να πω, πως αναγνώρισε ότι η ιστορία φτιάχνεται και από τους ηθικούς και από τους ανήθικους, εναλλάξ ή κατά ζεύγος, θέλω να πω, μ’ άλλα λόγια, πως η ιστορία δεν δίνη πεντάρα για την ηθική. Μπορεί να κλαψουρίζουν οι άνθρωποι μετά από κάθε μάχη, πάντως ο αγώνας δόθηκε και κερδήθηκε - κι αυτό έχει σημασία. Αν δοθεί χωρίς να κερδηθεί, τότε κλάψτα δικαίως. Στον καπιταλισμό μετράει μόνο η αποτελεσματικότητα, και ποτέ η ηθική. Αυτό, βέβαια, γινόταν — πάντα κι αυτό έκαναν και τα προγενέστερα του καπιταλισμού κοινωνικά συστήματα. Όμως, ο καπιταλισμός επιδίωξε την αποτελεσματικότητα παντί τρόπω — και γι’ αυτό ακριβώς πρόκοψε και μεγαλούργησε. Σκέψου να κατακτάς την Αμερική, χωρίς, λέει, να σκοτώσεις ούτε έναν Ινδιάνο! Σκέψου να σου επιτίθονται οι φίλοι και γείτονες Τούρκοι για να σε λεηλατήσουν και συ, λέει, να τους λες: Μα, γιατί το κάνατε αυτό παιδιά! Δεν είναι ευγενικό! Μη με υποχρεώσετε να σας σκοτώσω και χάσω τον Παράδεισο στα καλά καθούμενα! Φύγετε, σας παρακαλώ, γιατί θα φωνάξω τον μπαμπά μου τον Ανδρέα.
Λοιπόν, ας αφήσουμε την πλάκα κι ας το πούμε καθαρά για να το καταλάβουν και οι... εθνικόφρονες (λες;) Το ήθος μετράει και στον άνθρωπο και στις κοινωνίες. Η ηθική όμως δεν μέτρησε ποτέ και σε τίποτα. Μπορεί κάποιοι να κέρδισαν τον Παράδεισο χάρη στην ηθική, αλλά μη μου ζητάτε περισσότερες πληροφορίες γι’ αυτούς, γιατί θα δυσκολευτώ να τις διασταυρώσω ως καλός και ευσυνείδητος δημοσιογράφος. Άλλωστε, ποτέ ο διευθυντής μου δεν με έστειλε με δημοσιογραφική αποστολή στον Παράδεισο. Με έστειλε στην Κίνα, στην Κούβα, στη Λιβύη, στη Σοβ. Ένωση και αλλαχού, αλλά από Παράδεισο, τίποτα. Κανένα νέο από τον Παράδεισο.
Εδώ που τα λέμε, πάντως, και ο Παράδεισος και η Κόλαση είναι εδώ στη Γη. Ο καπιταλισμός το αντιλήφθηκε πολύ καλά αυτό. Βέβαια, άφησε την ηθική να δουλεύει υπέρ του ουρανίου Παραδείσου, αλλά αυτό το έκανε μόνο και μόνο για να μην αρχίσουν να ψάχνουν όλοι τον Παράδεισο στη Γη, σε μια εποχή που τα αγαθά είναι ακόμα λιγοστά, και συνεπώς ο παράδεισος της ευημερίας δεν μας χωράει όλους.
Πάντως, για πρώτη φορά με τον καπιταλισμό, και χάρη στη σωτήρια ανηθικότητά του (το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας) έγινε αντιληπτό από τον άνθρωπο πως ο Παράδεισος είναι δυνατό να υπάρξει σ’ αυτή τη Γη. Αφού ήδη υπάρχει για πολύ περισσότερους, απ’ όσους την εποχή της φεουδαρχίας, ή της δουλοκτησίας, σημαίνει πως μπορεί να διευρυνθεί κι άλλο. Ε, ακριβώς αυτή τη διεύρυνση επιχειρεί ο σοσιαλισμός. Πατώντας σταθερά στη ματοβαμμένη ιστορία του καπιταλισμού. Που αν δεν ήταν βάρβαρος, που αν ήταν υπέρ το δέον ηθικός, ούτε λόγος για σοσιαλισμό. Γιατί το σοσιαλισμό τον προετοιμάζει ο καπιταλισμός. Ο σοσιαλισμός μπορεί να γεννηθεί με καισαρική τομή, όπως στη Ρωσία του 1917, αλλά δια παρθενογενέσεως, ποτέ των ποτών. Εμείς οι μαρξιστές δεν μυρίσαμε τον κρίνο για να κυοφορήσουμε το σοσιαλισμό. Θέλω να πω, ο σοσιαλισμός δεν φύτρωσε στα κεφάλια μας, έτσι, γιατί είμαστε οι ηθικοί και οι τίμιοι. Ο ηθικός σοσιαλισμός είναι δυνατός διότι προυπήρξε ο ανήθικος καπιταλισμός.
*Βασίλης Ραφαηλίδης, Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας.

Α] ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ. Β] Αγάπη: 10 αλήθειες που ξεχνάμε.

Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι 20 Δεκεμβρίου 2024
Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναθλητές της ορειβασίας καλημέρα.
Δώρο: «Το δώρο της ζωής. Αυτό είναι το απόλυτο δώρο για μένα, γιατί είναι κάτι το οποίο δεχόμαστε, μας προσφέρεται. Όμως, αν δεν το αποδεχτούμε και δεν το τιμήσουμε, τότε το καταστρέφουμε μετατρέποντάς το σε επιβίωση. Το δώρο της ζωής είναι ένα πολύ συναρπαστικό, αλληλεπιδραστικό παιχνίδι που μόνο εάν μπει σε συνάρτηση με το δικαίωμα της αγάπης, μπορεί να το χαρεί κανείς όσο δικαιούται».Ερωτας: «Ο έρωτας, στην αρχή, ζητά πολύ λίγα στοιχεία για να υπάρξει. Μια ελκυστική εμφάνιση. Ένα ευχάριστο περιβάλλον. Δύο όμορφα λόγια. Μια υπόσχεση. Ένα λουλούδι. Λίγο μυστήριο. Μια οικειότητα. Αργότερα, ο έρωτας γίνεται πολύ απαιτητικός. Ζητά την τιμιότητα, τον σεβασμό, τη συνέπεια, την έκπληξη, τη σταθερότητα, την ανανέωση, την εμπιστοσύνη, την προσωπική αυτογνωσία, το ξεπέρασμα των αποτυχιών, την ανατροφοδοσία της επιθυμίας, το αέναο μοίρασμα. Η παραίτηση από το να είμαστε ερωτικοί οδηγεί στην παραίτηση από την ίδια τη ζωή».
Ζευγάρι: «Ένα αγαπημένο ζευγάρι είναι η απάντηση στη σύγχρονη απομόνωση. Τα ζωντανά ζευγάρια δεν αποτελούν μια κλειστή ευκαιριακή οντότητα, ένα καταφύγιο για τις ατομικές ανασφάλειες, αλλά ένα ορμητήριο για μια κοινή πορεία, μια συνεξέλιξη μέσα στην οποία μπορεί να υπάρχει πολύ γέλιο, πολύ παιχνίδισμα, πολλή εσωτερικότητα και η αγάπη τους μπορεί να παράγει τη δημιουργική πνοή που δεν θα περιορίζεται μόνο στους δυο τους».
Καρυκεύματα: «Τα καρυκεύματα είναι μια στάση ζωής που δεν αφορά μόνο το φαγητό, αλλά και τον ερωτισμό μας, τη σεξουαλικότητά μας, τις τέχνες, την καθημερινότητα. Το καρύκευμα στον λόγο είναι το χιούμορ και στο επάγγελμα είναι το μεράκι. Ζωή μη πικάντικη, χωρίς καρυκεύματα, δεν είναι υγιεινή».
Λιακάδα: «Η φίλη μας η οποία, εδώ, στον τόπο μας, μας επισκέπτεται τακτικά και όταν καμία φορά αραιώσει τις επισκέψεις της, μας λείπει πάρα πολύ. Μας τονώνει και μας στηρίζει, χωρίς να λέει συμβουλές. Μας κλείνει το μάτι και μας λέει σαγηνευτικά: “Βγες από το κλείσιμό σου, υπάρχει φως εκεί έξω”. Η φυσική επιμένει και η κλινική πράξη επιβεβαιώνει πως το σκοτάδι δεν υφίσταται ως οντότητα. Υπάρχει μόνο ως απουσία φωτός. Και, δόξα τω Θεώ, έχουμε πολύ λιακάδα στα μέρη μας».
Μάσκες: «Αν πω ότι πρέπει να πέσουν οι μάσκες, θα συμφωνήσουν όλοι και στη συνέχεια θα τις κρατήσουν, γιατί έτσι νομίζουν ότι προστατεύονται. Μέσα στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, με χαρά βλέπω τις μάσκες να πέφτουν και να αποκαλύπτονται υπέροχοι άνθρωποι. Οι μάσκες είναι στατικές. Είναι ρόλοι, άμυνες, φόβοι, “πρέπει”, εγκλωβισμοί, ανασφάλειες. Κάτω από αυτές, όμως, υπάρχει ομορφιά, ζωντάνια, το απροσδόκητο. Είναι κρίμα αυτός ο προσωπικός πλούτος να κρύβεται κάτω από μια μάσκα. Είναι κρίμα οι άνθρωποι να αγωνιούν τόσο για την μάσκα-εικόνα τους αντί να εμπιστευτούν την ομορφιά του προσώπου που υπάρχει από κάτω».
Νέα Γενιά: «Τι τυχεροί που είναι οι νέοι σήμερα, που ζουν σε συνθήκες κρίσης! Καθόλου δεν θεωρώ πως πρέπει να μείνουν στην “αδικία” ότι οι προηγούμενες γενιές τους έκλεψαν στα οικονομικά και τι “καημένοι” που είναι αυτοί τώρα που πρέπει να ζήσουν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά! Μη έχοντας ενοχές απέναντι στη νέα γενιά, μπορώ να μην τους λυπάμαι, αλλά να τους καμαρώνω, όταν γίνονται δημιουργικοί, εφευρετικοί και ευφάνταστοι, άρα ερωτεύσιμοι και ερωτικοί. Αν οι νέοι το αποφασίσουν και το υποστηρίξουν, μπορούν να κάνουν πραγματικά συναρπαστική τη ζωή τους, γιατί μπορούν να παράξουν δημιουργικές λύσεις υπέρ της ζωής τους».
Πένθος: «Είναι, όντως, πάντα σκληρό να καταγράφει κανείς απώλειες ή να είναι δίπλα σε ανθρώπους που τις βιώνουν, αλλά θα ήταν ακόμα πιο σκληρό για κάποιον να μην έχει πενθήσει ποτέ στη ζωή του. Γιατί το πένθος προϋποθέτει την αγάπη, τη στοργή, το νοιάξιμο, τη σχέση που έχουμε μοιραστεί με εκείνον που έχουμε απωλέσει. Η δυτική - αμερικανική επιφανειακή κουλτούρα, αποφεύγοντας τα αρνητικά συναισθήματα, παρεμποδίζει τη διαδικασία του πένθους και οδηγεί σε υπερπαραγωγή κατάθλιψης. Το πένθος, όμως, επιτελεί μια λειτουργία αυτογνωσίας και ενώ είναι επώδυνο, ταυτόχρονα είναι και λυτρωτικό».
Ρίζες: «Η υπόγεια λειτουργία που προσφέρουν οι ρίζες φαίνεται μόνο όταν αυτή πάψει να λειτουργεί. Είναι εκεί που ξεραίνεται το φυτό, γιατί δεν τροφοδοτείται με ζωτικούς χυμούς. Κι ενώ τα φυτά μοιάζουν ακίνητα, οι ρίζες τους προχωράνε διαρκώς μέσα στο έδαφος, για να μπορεί να κρατιέται το φυτό στη ζωή. Είναι πολύ τραγικό, σε προσωπικό ή κοινωνικό επίπεδο, να θεωρούμε ότι μπορούμε να αποκοβόμαστε από τις ρίζες μας, να γινόμαστε ριζοσπάστες, χωρίς αυτό να έχει συνέπειες στην προσωπική και κοινωνική ζωή μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι μένουμε καθηλωμένοι στο παρελθόν μας, αλλά το επεξεργαζόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε να αναζωογονεί και να τροφοδοτεί το παρόν και το μέλλον μας. Γιατί πάντα υπάρχουν στερεότυπα που έρχονται από το παρελθόν και μπλοκάρουν ασυνείδητα τη λύτρωση, αλλά ταυτόχρονα γίνονται και αφορμές για να αποκαλυφθούν εκ νέου δυνάμεις παραγκωνισμένες, ξεχασμένες».
Φάλαινες: «Στο προσωπικό μου λεξιλόγιο, η φάλαινα ήταν πάντα συνειρμικά συνδεδεμένη με κάτι αρνητικό, ώσπου το περασμένο καλοκαίρι, σε ένα ταξίδι μας στη Γροιλανδία, ζήσαμε κοπάδια με φάλαινες να χορεύουν και να παιχνιδίζουν στον ωκεανό και να είναι το άκρον άωτον της ομορφιάς και της αρμονίας. Αυτή η εμπειρία και η ανατροπή μιας παγιωμένης θεώρησής μου μού επιβεβαίωσε, για μια ακόμα φορά, το πόσο σημαντικό είναι το βλέμμα και η γωνία του και πως αυτό που έχει καταγραφεί μέσα μας με αρνητικούς όρους μπορεί να γίνει συναρπαστικό, αν βρούμε τον τρόπο να το κοιτάξουμε διαφορετικά».
Χρήματα: «Η σχέση μας με τα χρήματα να είναι τέτοια, ώστε να μην ασχολούμαστε μαζί τους είτε γιατί είναι πολλά είτε λίγα. Τώρα, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, έχω ζήσει ζευγάρια και σχέσεις, που ήταν στηριγμένες πάνω σε οικονομικά μεγέθη, να διαλύονται με ανθρωποφαγικό τρόπο και αντίστοιχα έχω δει ζευγάρια που έχασαν την περιουσία τους να επιβεβαιώνουν πως ο αδαπάνητος πλούτος τους είναι η σχέση τους».
Ωρα: «Τώρα! Ας μη χάσουμε το παρόν μας, μένοντας στην ασφάλεια του παρελθόντος ή περιμένοντας να έρθει να μας βρει κάποτε ένα όμορφο μέλλον. Τώρα θα ζήσουμε, τώρα θα χαρούμε, τώρα θα ερωτευτούμε, τώρα θα αγαπήσουμε, τώρα θα αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας, τώρα θα ζήσουμε ευχαριστιακά».
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟ
=============================
Αγάπη: 10 αλήθειες που ξεχνάμε.

Όλοι αναζητάμε την αγάπη, τον ένα και μοναδικό άνθρωπο που θα μας προσφέρει τη ζεστασιά, την προστασία και την ευτυχία που τόσο αναζητάμε. Όταν φανταζόμαστε την ιδανική σχέση τείνουμε να εξιδανικεύουμε όχι μόνο τον σύντροφο που θα έχουμε στη ζωή μας αλλά και την ίδια την αγάπη.

Η αγάπη μπορεί να υπάρχει στην καθημερινή μας ζωή μαζί με την ρουτίνα, τα προβλήματα, την βαρεμάρα. Για αυτό μην ξεχνάτε τι είναι πραγματικά η αγάπη:

1. Η αγάπη είναι επιλογή: Η αγάπη διαφέρει από την επιθυμία, το πάθος και άλλα συναισθήματα που διαρκούν συνήθως λίγο αλλά είναι πολύ έντονα. Η αγάπη είναι μια επιλογή. Έχουμε επιλέξει να αγαπάμε κάποιον και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας πιέσει να αισθανθούμε αγάπη.

2. Η αγάπη δεν είναι παθιασμένη: Η αγάπη δεν είναι ένα συναίσθημα υπερβολικό. Δεν μας οδηγεί να κάνουμε τρελά πράγματα και δεν βγάζει τον κακό μας εαυτό προς τα έξω. Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που μπορούμε να αντέξουμε για αυτό και διαρκεί για πάντα.

3. Η αγάπη χρειάζεται χρόνο για να δημιουργηθεί: Η αγάπη μεταξύ δύο ανθρώπων χρειάζεται αρκετό χρόνο, εμπιστοσύνη και οικειότητα για να δημιουργηθεί. Βασίζεται στον χρόνο που περνάμε με τον σύντροφό μας για να τον γνωρίσουμε, να μοιραστούμε τα ενδιαφέροντά μας και τις απόψεις μας. Η αγάπη εμφανίζεται όταν γνωρίζουμε τον άλλο τόσο καλά ώστε να τον σεβόμαστε για αυτό που είναι και να τον θαυμάζουμε.

4. Αγάπη σημαίνει υπομονή: Για να αγαπήσουμε πρέπει να ξέρουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας, να έχουμε υπομονή με τα συναισθήματά μας και τους άλλους. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε άμεση αντίδραση ή ανταπόδοση, αλλά αρκεί να αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους.

5. Η αγάπη απαιτεί δουλειά: Χρειάζεται προσπάθεια και δύο ανθρώπους που δουλεύουν καθημερινά για τη σχέση τους. Έτσι η αγάπη γίνεται πιο δυνατή και δεν εξασθενεί.

6. Η αγάπη απαιτεί την παρουσία μας: Δεν μπορούμε να αγαπάμε κάποιον από ‘απόσταση’. Πρέπει να είμαστε μέρος της ζωής τους, να ακούμε τα προβλήματα τους, να τους βοηθάμε και να προσφέρουμε την συμπαράστασή μας. Η αγάπη δηλώνει το παρόν σωματικά, συναισθηματικά, ψυχικά και πνευματικά.

7. Αγάπη είναι η καλοσύνη: Εάν η αγάπη σας πληγώνει τον άλλο, τότε δεν είναι αγάπη. Αν τον καταπιέζει, δημιουργεί άσχημα συναισθήματα ή καταστάσεις, τότε δεν είναι μια ώριμη αγάπη. Η αγάπη πρέπει να μας κάνει να αισθανόμαστε σιγουριά και να δημιουργεί μια σταθερότητα στη ζωή μας.

8. Η αγάπη δεν είναι εγωιστική: Όταν αγαπάμε σταματάμε να ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτό μας. Γινόμαστε ένα με τον άλλο και λειτουργούμε μαζί του σαν μια οντότητα.

9. Η αγάπη δεν είναι ποτέ τέλεια: Η ιδανική αγάπη υπάρχει μόνο στον κινηματογράφο. Η πραγματική αγάπη υπάρχει μαζί με την ρουτίνα, τα προβλήματα και τη βαρεμάρα. Ο συμβιβασμός είναι το κλειδί για μια ευτυχισμένη σχέση όπου υπάρχει αγάπη.

10. Η αγάπη απαιτεί δέσμευση: Πάντα θα υπάρχουν πειρασμοί, όμως όταν δύο άνθρωποι έχουν δεσμευτεί να αγαπούν ο ένας τον άλλο, ξέρουν τον τρόπο για να λειτουργήσει η σχέση τους. Η αληθινή αγάπη δεν μας αφήνει να αναρωτιόμαστε αν ‘υπάρχει κάποιος καλύτερος’ για εμάς αλλά υπάρχει μόνο όταν έχουμε αποφασίσει να μοιραστούμε με ένα άνθρωπο τη ζωή μας.
Πηγή: Αντικλείδι

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ΓΙΝΕΣΑΙ ΓΙΝΕΣΑΙ Β. Ραφαηλίδης – Το διάβασμα, η ανάγνωση και ο περιπλανώμενος αναγνώστης.

Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι 20 Δεκεμβρίου 2024
Αν από το αρχαιοελληνικό ρήμα “διαβιβάζω” διαγράψετε σαν πλεονάζουσα τη μεσαία συλλαβή “βι”, θα πάρετε το νεοελληνικό ρήμα “διαβάζω” που σημαίνει, ακριβώς, διαβιβάζω, δηλαδή μεταφέρω απ’ το ένα μέρος στο άλλο. Μ’ άλλα λόγια, το διάβασμα είναι μια πράξη μεταφοράς της γνώσης από εκείνον που την έχει στον άλλο που δεν την έχει και που θα επιθυμούσε να την αποχτήσει.
Κατά κάποιον τρόπο, όλοι εμείς οι αναγνώστες ανήκουμε στο… σώμα των Διαβιβάσεων, με μια διαφορά ωστόσο απ’ τους στρατιώτες διαβιβαστές: Η γνώση μας διαβιβάζεται από άλλους και η επικοινωνία σταματάει σε μας. Για να διαβιβάσουμε, με τη σειρά-μας, τη γνώση που αποκτήσαμε, μαζί με τις δικές-μας ενδεχομένως προσθήκες, πρέπει από αναγνώστες να γίνουμε συγγραφείς, καλλιτέχνες, ρήτορες, ή απλώς συζητητές.

Αυτό σημαίνει πως η διαδικασία του διαβάσματος που σταματάει στο διάβασμα χάνει το νόημά-της, δηλαδή δεν είναι πια διαβίβαση της γνώσης, αφού το μήνυμα ή η πληροφορία θα χαθεί μαζί με μας αν δεν φροντίσουμε να διαβιβαστεί εμπλουτισμένη σε άλλους.
Για να συμβεί ωστόσο κάτι τέτοιο, για να σταματήσει δηλαδή η διαδικασία μεταβίβασης της γνώσης απ’ τον ένα άνθρωπο στον άλλο, απ’ τη μια γενιά στην άλλη, απ’ τον ένα αιώνα στον άλλο, πρέπει να φανταστούμε έναν κόσμο στον οποίο, ενώ όλοι γνωρίζουν ανάγνωση, κανείς δε γνωρίζει γραφή. Και το σπουδαιότερο, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει. Αν και υπάρχουν άνθρωποι που ούτε να γράψουν ούτε να μιλήσουν είναι σε θέση, ωστόσο ο πολιτισμός-μας στηρίζεται στην τεράστια πλειοψηφία εκείνων που μπορούν είτε να μιλήσουν, είτε να γράψουν, είτε να τα κάνουν και τα δυο.

Μ’ άλλα λόγια, η διαδικασία μεταβίβασης της γνώσης, που είναι το διάβασμα νοούμενο με μια έννοια διαλεκτική, απ’ τη στιγμή που άρχισε κάποτε δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να διακοπεί, παρά μόνο με τον γενικό και ολικό αφανισμό του “χόμο παρλάριμπους”, πράγμα που δεν αναμένεται να συμβεί παρά μόνο στην περίπτωση ολικού αφανισμού του ανθρώπινου γένους ύστερα από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Για την διαιώνιση της γνωστικής λειτουργίας φροντίζουν οι πάντες ακόμα και οι… αστυνομικοί, δηλαδή άνθρωποι ενταγμένοι σ’ ένα σώμα εξ ορισμού ακατάλληλο για διαβιβαστικές λειτουργίες διαφορετικές απ’ αυτές που έχουν σχέση με τη διαβίβαση διαταγών. Απόδειξη για τη φροντίδα της αστυνομίας για τη διαιώνιση της γνώσης αποτελεί και το γνωστό ανέκδοτο που “εξηγεί” γιατί οι χωροφύλακες πάνε δυο δυο στα περιπολικά: Διότι, λέει, ο ένας γνωρίζει ανάγνωση και ο άλλος γράφη!! Μ’ αυτόν τον ανεκδοτολογικό συνδυασμό, που δεν απέχει πάρα πάρα πολύ από μια πραγματικότητα που καθορίζει η στάθμη παιδείας του “αστυνομικού οργάνου”, η αστυνομία έλυσε με τον τρόπο-της το πρόβλημα της μεταβίβασης της “αστυνομικής γνώσης”, και το αστυνομικό μοντέλο του “διδύμου” θα μπορούσε να ισχύει επίσης και για πνευματικά ανάπηρους, που ωστόσο δεν είναι αστυνομικοί.

Το διάβασμα λέγεται και “ανάγνωση”. Τούτη η αρχαιοελληνική και πάντα σε χρήση λέξη παραπέμπει σε μια οντολογική αντίληψη της γνώσης, ενώ η νεοελληνική λέξη “διάβασμα” παραπέμπει σε μια διαλεκτική αντίληψη της γνώσης. Πράγματι, “αναγιγνώσκω” ή “αναγινώσκω” σημαίνει στα αρχαία ελληνικά αναγνωρίζω, γνωρίζω καλά και με σαφήνεια κάτι που προϋπάρχει από μένα τον αναγνώστη. Κι αυτό που προϋπάρχει στην προκειμένη περίπτωση, είναι η γνώση των άλλων, ή καλύτερα η αλήθεια καθεαυτή σα μια δυνατότητα που ενυπάρχει στη φύση. Στην ανάγνωση η γνώση δεν είναι μια ατέρμονη διαδικασία, όπως στο διάβασμα αλλά μια επίμονη αναζήτηση αληθειών που υπάρχουν κάπου έτοιμες και που περιμένουν να τις “συλλέξουμε”, αν διαθέτουμε το μεγάλο χάρισμα να ερχόμαστε σε επαφή με το πνεύμα.

Εδώ η αλήθεια που ψάχνουμε με την ανάγνωση δεν είναι μια ατέρμονη διαδικασία αλλά μια οντότητα που υπάρχει κάπου και μας περιμένει εκεί απαθής να την πιάσουμε με την απόχη του μυαλού μας, σα να ήταν πεταλούδα. Όμως, τέτοιες “ακίνητες” αλήθειες δεν υπάρχουν, παρά μόνο στα μυαλά των θεολόγων. Η αλήθεια δεν είναι πράγμα, δεν έχει διαστάσεις, δεν έχει βάρος, δεν έχει σχήμα. Ούτε, ακόμα, είναι οντότητα άυλη και πνευματική. Η αλήθεια είναι μια διαρκής αναζήτηση που δεν σταματάει ποτέ. Η, αλήθεια συνεπώς είναι πάντα σχετική, και ο βαθμός της εγκυρότητάς της εξαρτάται πάντα απ’ τη νόηση και την παιδεία εκείνου που την ψάχνει, καθώς κι απ’ το ιδεολογικό σύστημα στα πλαίσια του οποίου την ψάχνει.

Τόσο η ανάγνωση όσο και το διάβασμα προϋποθέτουν ένα έξυπνο και στοχαστικό υποκείμενο που είτε μετέχει στη διαδικασία της μεταβίβασης της γνώσης (διάβασμα) είτε ψάχνει για τα σταθερά ερείσματα του νου (ανάγνωση). Το δυστύχημα είναι πως τούτο το αναγκαίο για τη γνώση υποκείμενο, δηλαδή ο αναγνώστης, δεν είναι ούτε πάντα έξυπνο ούτε αναγκαστικά στοχαστικό. (Η βαθιά και πλήρης μεταφυσική προσέγγιση των προβλημάτων προϋποθέτει κι αυτή βαθιά και πλήρη νόηση. Το παραλήρημα και η έκσταση δεν βοηθούν τη μεταφυσική, βοηθούν μόνο την αποβλάκωση). Έτσι, το διάβασμα, στις περισσότερες των περιπτώσεων, έχει εκπέσει σε μια εντελώς χρησιμοθηρική διαδικασία, μηχανική, ανούσια και αντιπνευματική, που δεν αποσκοπεί ούτε στη μεταβίβαση της γνώσης, που είναι το διάβασμα στη διαλεκτική-του έννοια, ούτε στην αποκάλυψη αληθειών, που είναι το διάβασμα (ανάγνωση) στην οντολογική του έννοια.
Οι περισσότεροι άνθρωποι διαβάζουν για τους παρακάτω λόγους:Για να αποχτήσουν ένα χρήσιμο στον βιοπορισμό τους δίπλωμα, και διακόπτουν το διάβασμα μόλις πετύχουν το σκοπό τους. Εδώ το διάβασμα είναι ένα “αναγκαίο κακό” που μπορεί να γίνει μαρτύριο για τον σπουδαστή που πασχίζει να πάρει ένα δίπλωμα κι όχι να μάθει κάτι από αγάπη για τη μάθηση και προσωπικό ενδιαφέρον για τη γνώση. Σ’ αυτή την περίπτωση ο δάσκαλος, εντέλλεται να παίξει ρόλο χωροφύλακα της γνώσης, και γιαυτό συχνά αφήνει τη διδαχή και πιάνει την μαγκούρα. Πρόκειται για την τυπικά αστική αντίληψη περί γνώσεως, νοούμενης σαν “χρήσιμο εργαλείο” στην πιο χυδαία εκδοχή. Είναι χρήσιμη η γνώση γιατί μ’ αυτήν θα βγάλουμε λεφτά.

Για ν’ αποχτήσουν κοινωνικό κύρος, και διακόπτουν το διάβασμα μόλις το αποχτήσουν ή το συνεχίζουν “με μέτρο”, ίσα ίσα για να τροφοδοτούν το κύρος τους και για να μη βρεθούν ξαφνικά “ντεμοντέ”. Είναι καταπληκτικό το τι ανοησίες διαβάζουν οι “παράγοντες”, των οποίων τα φρικαλέα αναγνωστικά γούστα τα επισημαίνουμε κάθε Χριστούγεννα σ’εκείνους τους άκρως αποκαλυπτικούς αναγνωστικούς απολογισμούς των εφημερίδων, που λες και γίνονται ίσα ίσα για να εκθέσουν τους αποπνευματοποιημένους “πνευματικούς” μας ανθρώπους.

Για να ξεκουράζονται απ’ τη “σοβαρή” τους δουλειά!!! Εδώ έχουμε τον πλήρη και ολικό εξευτελισμό της λειτουργίας της ανάγνωσης, που γίνεται πράξη τελείως περιστασιακή και περιθωριακή, ίσης αξίας και σημασίας με το κουμ-κάν ή με τη μεσημβρινή σιέστα. Οι βροχερές μέρες ευνοούν πολύ αυτόν τον τύπο ανάγνωσης, αλλά η ελληνική εκδοχή της αμάθειας πρέπει να αποδοθεί μάλλον στην ηλιοφάνεια της Ελλάδας: Είναι προτιμότερο να λιάζεσαι παρά να διαβάζεις κάτω από τεχνητό φως. Και το διάβασμα κάτω απ’ το φως του ήλιου στην πλάζ δεν είναι παρά ένα πάσα-τέμπο που σε συντροφεύει τις μακρές ώρες της ηλιοθεραπείας.

Για να υποβοηθούν τον κακό τους ύπνο. Έχουμε εδώ μια… ιατρική χρήση του βιβλίου, καθόλου αξιοκαταφρόνητη καθεαυτή: Είναι προτιμότερο, όταν έχεις αϋπνίες να “παίρνεις” μερικές σελίδες “Νόρας” παρά μερικά χαπάκια βάλιουμ. Βέβαια, σε μια τέτοια υπναγωγική κατάσταση, ούτε λόγος να γίνεται για ανάγνωση. Άλλωστε, τα καλά αναγνώσματα λειτουργούν σαν διεργετικό και όχι σαν υπνωτικό. Βιβλίο που είναι δυνατό να διαβαστεί στο κρεβάτι είναι ένα μη—βιβλίο, και ο αναγνώστης που διαβάζει στο κρεβάτι είναι, απλά, ένας νυσταγμένος άνθρωπος που θα ήταν προτιμότερο να μετράει προβατάκια, κατά την παλιά καλή συνταγή της γιαγιάς που φέρνει ύπνο βολικό, παρά σελίδες συμπεπυκνωμένης ανοησίας που, δυστυχώς, δεν ξεχνιούνται με τον ξύπνο: Πάντα κάτι μένει απ’ τα κρεβατικά αναγνώσματα κι αυτό μας κάνει να κοιμούμαστε κι όταν απ’ την οριζόντια βρεθούμε στην όρθια στάση. Πάντως δεν είναι και τόσο βλαβερό να διαβάζουμε στο κρεβάτι αναγνώσματα που γράφτηκαν γι’αυτόν ακριβώς το σκοπό: Να φέρνουν ύπνο.

Τα ίδια “φαρμακευτικά” αναγνώσματα μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε και σαν βοηθητικά της εκκένωσης στην περίπτωση χρόνιας δυσκοιλιότητας. Μάλιστα, αν βρεθούμε στην εξοχή ή σε τουαλέτα χωριού πολύ ορεινού, το υπακτικό ανάγνωσμα εύκολα γίνεται χαρτί τουαλέτας, κυρίως όταν είναι τυπωμένο σε καλό χαρτί. Και τα λεγάμενα “λαϊκά περιοδικά” είναι κατά κανόνα τυπωμένα σε καλό και μαλακό χαρτί, που αν το είχαμε στην κατοχή θα λύναμε ευκολότερα τα πολύ δύσκολα τότε προβλήματα ατομικής υγιεινής. Έτσι, λοιπόν, με τούτη την τελευταία χρήση του “λαϊκού αναγνώσματος” ολοκληρώνεται ο κύκλος της λειτουργίας-του, πράγμα που σημαίνει πως έχουμε τη γνώση στην κυριολεξία… χεσμένη!

Απομένει μια τελευταία κατηγορία αναγνωστών: Είναι αυτοί που διαβάζουν από μια βαθιά υπαρξιακή ανάγκη, που θέλουν οπωσδήποτε να ικανοποιήσουν κάποιες ουσιαστικές περιέργειές τους και να βρουν απαντήσεις — που εκ των προτέρων ξέρουν πως δεν θα τις βρουν τελικά— σε μερικά πρωταρχικά κα βασανιστικά ερωτήματα σχετικά με τον κόσμο μέσα στον οποίο βρέθηκαν τυχαία πεταγμένοι με μια γέννηση για την οποία δεν φέρουν καμιά ευθύνη. Μ’ άλλα λόγια είναι αυτοί που δεν αρκούνται στο γεγονός πως γεννήθηκαν άνθρωποι και που προσπαθούν να γίνουν άνθρωποι, προτάσσοντας έτσι την ύπαρξη στην ανθρώπινη “ουσία” τους, όπως θα έλεγε ο Σάρτρ. Η γεμάτη αίμα και δυστυχία ανθρώπινη Ιστορία μαρτυράει πως δεν είναι αρκετό να γεννηθεί κανείς άνθρωπος. Πρέπει να γίνει άνθρωπος. Κι αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός της ανάγνωσης: Μας κάνει ανθρώπους ικανούς να ξεχωρίζουμε το ανθρώπινο απ’ το ζωώδες, το νοητικό απ’ το ενστικτώδες, το καλό απ’ το κακό, το όμορφο απ’ το άσχημο, το δίκαιο απ’ το άδικο.

Αν δεν γίνουμε ικανοί για τέτοιους διαχωρισμούς, που πρέπει να γίνονται αυτόματα ύστερα από μια κάποια ηλικία, θα έχουμε διαρκώς ανάγκη από ερμηνευτές των γραφών, που ως γνωστόν δεν τις ερμηνεύουν πάντα προς όφελος μας. Αν προηγηθεί η ανθρώπινη “ουσία” της ανθρώπινης ύπαρξης το μόνο που θα μπορούσε να μας σώσει πια είναι μια βαθιά, πλήρης και ειλικρινής πίστη στο Θεό, που όλα τα ξέρει κι όλα τα μπορεί για λογαριασμό ημών των ταπεινών, των αγνοούντων και των ανήμπορων.
Μπορούμε έτσι να δώσουμε αποφασιστική λύση στο φρικτό πρόβλημα της υπαρξιακής μας αγωνίας. Αλλά σε τι θα διαφέρει πια ο άνθρωπος απ’ το πρόβατο αν έπαυε να αγωνιά και να βιώνει την αγωνία του με πληρότητα, όπως ο Κίργκεργκορντ, για παράδειγμα, που όλο προσέγγιζε το Θεό κι όλο τούφευγε, ή όπως ο Καμύ που έζησε και πέθανε ηρωικά και πένθιμα, σαν τον Σίσυφο που τον λάτρεψε περίπου σα θεότητα;

Όταν μιλάμε για σωστούς αναγνώστες, λοιπόν, πρέπει να αναφερόμαστε μόνο σ’ αυτούς που αντιμετωπίζουν τη γνώση σαν απολύτως αναγκαία για την ίδια-τους την ύπαρξη, όπως το οξυγόνο. Οι υπόλοιποι, απλώς γεννήθηκαν άνθρωποι που αρνούνται τον παραπέρα εξανθρωπιστισμό – τους μέσα απ’ τη γνώση. Δικαίωμά τους να εξομοιώνουν την κατάστασή τους μ’ αυτήν του προβάτου.
(Το παραπάνω κείμενο είναι αναδημοσίευση, με προσθήκες και διορθώσεις, απ’ το περιοδικό “Διαβάζω”, No 58). – 4/3/1983
Κείμενα στο Έθνος – Β.Ραφαηλίδης

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Οι έξι «εμμονές» που πρέπει να εγκαταλείψεις αν τις έχεις.

Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι 20 Δεκεμβρίου 2024
Φίλες και φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου μας καλημέρα, με αφορμή τις εμμονές κάποιου φίλου σας στέλνω το πιο κάτω κείμενο. Ελπίζω σε σας να είναι αχρείαστο. σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Κανείς δεν μπορεί να πάει πίσω το χρόνο και να ξεκινήσει από την αρχή, αλλά ο καθένας μπορεί να αρχίσει σήμερα προχωρώντας σε παρεμβατικές & διορθωτικές κινήσεις κομβικής σημασίας για να δημιουργήσει και να θέσει τις βάσεις και τις προϋποθέσεις για ένα πολλά υποσχόμενο και ευοίωνο μέλλον, για μια αρχή με προοπτικές ανέλιξης και προόδου και ένα αίσιο αλλά και ευτυχές τέλος.

Σταμάτα να επενδύεις σε ανθρώπους που δεν αξίζουν!
Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να ξοδεύεις τον λίγο και πολύτιμο χρόνο σου με άτομα που σου διαταράσσουν την ηρεμία σου & στην κυριολεξία σου "κλέβουν" και την ευδιαθεσία(το κέφι σου) και το χρόνο σου (όπως χαρακτηριστικά μας λέει ο σπουδαίος Γερμανός ποιητής & φιλόσοφος Γκαίτε) και που δεν σου συμπεριφέρονται όπως σου αξίζει! Αν θέλουν να είναι στη ζωή σου και εσύ στην δική τους θα προσπαθήσουν να προσαρμοστούν όλοι σε κάποιο από κοινού συμφωνηθέντα άτυπο – ηθικό κώδικα φιλίας έτσι ώστε να είστε όλοι χαρούμενοι! Δεν θα νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους και δεν θα σε επικρίνουν! Θα σε υπολογίζουν, θα σε σέβονται και θα πρέπει να έχεις την αξίωση να σε λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν, δίχως να δίνεις περιθώρια στο να σε θεωρούν αμελητέα ποσότητα ή υποδεέστερο, δεδομένο & διαθέσιμο, υποχείριο τους, ζητιάνο της προσοχής & της φιλίας τους! Αν τα κάνουν αυτά…. Θα πρέπει να σκεφτείς βρεις καλύτερους συνοδοιπόρους ζωής!

Σταμάτα να αγνοείς τα προβλήματα σου!
Αν συσσωρεύεις όλα τα προβλήματα και προσπαθείς να αγνοήσεις την αμείλικτη πραγματικότητα της ύπαρξης τους, κάποια στιγμή θα έρθεις αντιμέτωπος με ευθύνες τόσο πελώριες που η σκέψη σου θα σταματά στην προσπάθεια σου να λύσεις γόρδιους δεσμούς ή αινίγματα της Σφίγγας! Κανένας δεν είναι τέλειος και κανένας δεν έχει μια ζωή χωρίς προβλήματα, απλώς πρέπει να μάθεις να τα αντιμετωπίζεις έγκαιρα ώστε να τα λύσεις όσο είναι εύκολα!

Σταμάτα να εξαπατάς στον εαυτό σου!
Μπορείς να πεις όσα ψέματα θέλεις στον εαυτό σου, να εθελοτυφλείς, να τρέφεις αυταπάτες ή πιο απλά να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου αλλά κατά βάθος να ξέρεις την αλήθεια! Η ζωή σου όμως θα βελτιωθεί μόνο αν πάρεις ρίσκα, αν αντιμετωπίσεις τις καταστάσεις με θάρρος, με όραμα, με σχέδιο…κατά πρόσωπο. Από το να ξοδεύεις μάταια το χρόνο σου και άδοξα τον εαυτό σου καλύτερα ακολούθησε μια ακόμη συμβουλή του Γκαίτε, σύμφωνα με την οποία θα πρέπει να αρχίσεις ότι μπορείς να κάνεις ή ότι ονειρεύεσαι πως θα ήθελες να κάνεις, γιατί η τόλμη του να αποφασίσεις να γίνεις αυτό που οραματίζεσαι εμπλουτίζει τη ζωή σου με μαγεία, ευφυΐα και δύναμη και το βασικότερο αν μάθεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου θα δεις πως και όλοι οι άλλοι θα είναι πιο ειλικρινείς μαζί σου!

Σταμάτα να έχεις ως προτεραιότητα τις ανάγκες των άλλων!
Είναι πολύ όμορφο να νοιάζεσαι για τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου, αλλά όταν οι ανάγκες τους μπαίνουν σε προτεραιότητα και οι δικές σου "δεύτερη" μοίρα, κάτι κάνεις λάθος! Το πιο επώδυνο πράγμα που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου είναι να υπονομεύσεις και να θέσεις στο περιθώριο τον εαυτό σου στην προσπάθεια σου να βοηθήσεις κάποιον άλλον! Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι. Πρέπει δηλαδή να βρεις τη χρυσή τομή και να συγκεράσεις αντιθέσεις, να συμβιβάσεις αρμονικά, αμερόληπτα και ακριβοδίκαια καταστάσεις, αντικρουόμενες απόψεις, δίχως να αδικείς τους άλλους και πρωτίστως τον εαυτό σου.

Σταμάτα να έχεις το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν!
Μπορεί το παρελθόν να σου επιφύλαξε δυσάρεστες εκπλήξεις, μια σχέση που ναυάγησε ή ευκαιρίες που χάθηκαν ή προσδοκίες που διαψεύστηκαν ή σχέδια που ματαιώθηκαν! Το βασικό σε αυτήν την ομολογουμένως δυσάρεστη και τραυματική κατάσταση είναι να αντιπαρέρχεσαι, να ανασυγκροτείς τις δυνάμεις σου, να αναθεωρείς απόψεις και τακτικές αλλά κυρίως απαιτείται ψυχραιμία, υπομονή & επιμονή στο όραμα, στο όνειρο, στο στόχο. Να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, να συμβουλευόμαστε πρόσωπα "εμπιστοσύνης" , καλοπροαίρετα και υποστηρικτικά, να βάζεις πλώρη για νέα "ταξίδια ζωής" ατενίζοντας το ορίζοντα του μέλλοντος σου με αισιοδοξία δίχως να κοιτάς "πίσω" με θυμό, ούτε "μπροστά¨με φόβο αλλά γύρω με περίσκεψη. Αυτή η τακτική θα σε σώσει από τη δαπάνη της οργής, το κόστος του μίσους, τη σπατάλη του πνεύματος, επισημαίνει η Βρετανίδα συγγραφέας Μορ Χάνα.
Όσο μένεις προσκολλημένος στο παρελθόν κλείνεις την πόρτα σε όσα πρόκειται να έρθουν τη ζωή σου στο μέλλον και που πιθανώς να επιφύλασσαν κάτι πολύ καλύτερο στο παρόν σου!

Σταμάτα να φοβάσαι το λάθος!
Πολλές φορές αρνιόμαστε να κάνουμε κάτι ή φοβόμαστε να πάρουμε μία απόφαση καθώς η ιδέα της αποτυχίας μας προκαλεί ρίγος, φόβο, αγωνία! Αν δεν κάνεις λάθη όμως δεν πρόκειται να μάθεις και δεν πρόκειται να αποκτήσεις εμπειρίες! Σίγουρα οι δυσκολίες μεγαλώνουν όσο ερχόμαστε πιο κοντά στο στόχο, στο ποθούμενο. Μην ξεχνάς πως κάθε επιτυχία κρύβει μέσα της ένα μονοπάτι στρωμένο από αποτυχίες και κάθε αποτυχία αποτελεί ένα μεταβατικό στάδιο στην εξελικτική σου πορεία που σε βοηθάει από "μικρός" και ευάλωτος να γίνεις "μεγάλος" και ανθεκτικός και αυτή η πορεία σαν ντόμινο και μέσα από αυτήν την αλληλουχία γεγονότων & συγκυρίων θα σε οδηγήσει στο απόγειο της επιτυχίας.
Να θυμάσαι ότι…
Σε είκοσι χρόνια από τώρα θα είσαι πιο απογοητευμένος για τα πράγματα που δεν έκανες παρά για τα πράγματα που έκανες. Γι’ αυτό, λύσε τους κάβους. Σαλπάρισε μακριά από το σίγουρο λιμάνι. Εξερεύνησε, ονειρέψου, ανακάλυψε.
Και το βασικότερο…
Να είσαι ρεαλιστής. Προγραμμάτισε ένα Θαύμα!
Πηγή Οι έξι «εμμονές» που πρέπει να εγκαταλείψεις

Άλκη Ζέη: Ένας δάσκαλος αρκεί «Όταν υπάρχει ένας δάσκαλος με όρεξη και κέφι, τα παιδιά αποκτούν κι' αυτά όρεξη και κέφι για δουλειά.

Η Άλκη Ζέη θυμάται: Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι 20 Δεκεμβρίου 2024

ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ που γυρίζαμε από την εξοχή περίμενα με ανυπομονησία ν' αρχίσει το σχολείο. Το αγαπούσα πολύ. Η μυρωδιά των καινούργιων βιβλίων, η διαδικασία του ντυσίματος με μπλε κόλλα και η άσπρη ετικέτα που κολλούσαμε για να γράψουμε όσο πιο καλλιγραφικά μπορούσαμε τον τίτλο του βιβλίου και το όνομά μας. Θυμάμαι με τι καμάρι έγραφα... Κοσμά και Δαμιανού, Κύρου Ανάβασις, της μαθητρίας Α΄γυμνασίου 'Αλκης Ζέη. Δεν το πίστευα πως θα πήγαινα στο γυμνάσιο. 'Ασε που νόμιζα πως ο Κοσμάς και Δαμιανός είχανε γράψει την Κύρου Ανάβαση! ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ! ΕΝΙΩΘΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΑ.
Η αδελφή μου που ήδη πήγαινε στο γυμνάσιο, μου έλεγε με πολλή περηφάνεια πως είχανε πολλούς καθηγητές, έναν για κάθε μάθημα κι όχι μια δασκάλα για όλα όπως στο δημοτικό. Εκεί, στην πρώτη γυμνασίου εκτός από τα τόσα θαυμαστά που συνέβαιναν γνώρισα και τη Ζώρζ Σαρή που γίναμε φίλες για μια ολόκληρη ζωή. ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑ ΔΕΝ ΤΟ ΑΓΑΠΟΥΣΑ. Η διευθύντρια ήτανε θαυμάστρια του Μεταξά και σε όλες τις τάξεις πλάι στον Χριστό κρεμόταν μια μεγάλη φωτογραφία του, που μας κοίταζε με γουρλωμένα μάτια μέσα από τα τεράστια γυαλιά του. Όμως, μαζί με τη Ζωρζ κι άλλα τρία κορίτσια είχαμε κάνει μια τόσο στενή παρέα που τίποτε δεν μπορούσε να τη διαλύσει. Ούτε καν ότι η Ζωρζ αγαπούσε τον Μεταξά γιατί της άρεσε η στολή νεολαίας και τα χρυσά αστέρια που της είχανε κολλήσει στους ώμους. Ήτανε πολύ όμορφη η Ζωρζ, είχε μια δυνατή φωνή και πολύ θάρρος. Έπαιρνε μέρος σε όλες τις γιορτές του σχολείου και πότε παρίστανε τον Ρήγα Φερραίο και πότε τον Ερμή. Με προστάτευε από τα μαλώματα της διευθύντριας επειδή στις εκθέσεις έγραφα τα δικά μου κι όχι τις τυποποιημένες φράσεις που μας έλεγε εκείνη σχετικά με την αποταμίευση και την αστυφιλία και άλλα τέτοια συγκλονιστικά. Μια μικρή παρένθεση. Στην κατοχή η Ζωρζ ξέχασε τα χρυσά αστέρια, τον Μεταξά και τους βασιλιάδες και είμασταν μαζί στην Αντίσταση. ΕΙΧΑΜΕ ΔΥΟ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΕΣ, ΜΙΑ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΑ ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, που τις λατρεύαμε κι εύρισκαν τον μπελά τους από τη διευθύντρια γιατί μας φέρονταν φιλικά και δεν μας κρατούσαν σε απόσταση. Ώσπου τη μια, την πιο νέα, την έδιωξε γιατί μας υπερασπίστηκε όταν εκείνη μας κατσάδιασε άδικα. Παρ' όλα αυτά το αγαπούσαμε το σχολείο επειδή η φιλία μας ήταν τόσο δυνατή που δεν την αλλάζαμε με τίποτα. Όταν οι γονείς μας, που ήταν πολύ δημοκρατικοί, θέλησαν να μας αλλάξουν σχολείο. Και σε μια διαφωνία με τη διευθύντρια μάς πήραν στη μέση της χρονιάς για να πάμε στη σχολή Αηδονοπούλου που για κείνα τα χρόνια ήταν -μα ακόμα και για σήμερα μπορούσε να είναι - ένα προοδευτικό, ελεύθερο σχολείο. Η απελπισία μου δεν περιγράφεται. Είπα πως άρχιζε η πιο δυστυχισμένη μέρα της ζωής μου.' Αφηνα τις φίλες μου που για μένα, ακόμα και τώρα, η φιλία είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στη ζωή μου. ΠΗΓΑ ΜΕ ΚΑΤΕΒΑΣΜΕΝΑ ΜΟΥΤΡΑ, το σχολείο όμως εκείνο δεν ήθελε κανένα παιδί που να μην χαμογελάει. Σ' έσπρωχναν να κάνεις κάτι που αγαπούσες, να ζωγραφίσεις, να παίξεις θέατρο, κουκλοθέατρο να γράψεις. Εκεί έμαθα πως μ' αρέσει να γράφω. Την πρώτη έκθεση που έγραψα χωρίς τον φόβο της διευθύντριας του άλλου σχολείου την δημοσίευσαν στο περιοδικό του σχολείου. Κι ύστερα, μια επιτροπή από τις μεγάλες μαθήτριες που έβγαζαν μια φορά τη βδομάδα την εφημερίδα του τοίχου- την κολλούσαν στον τοίχο στους διαδρόμους του σχολείου-, μου ανέθεσαν να γράψω το χρονογράφημα γιατί βρήκαν από την πρώτη εκείνη έκθεση που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό πως είχα χιούμορ. Έγραψα το πρώτο χρονοράφημα κι από τότε το έγραφα σχεδόν κάθε βδομάδα ώσπου τελείωσα το σχολείο. Δεν ξέρω αν θα γινόμουν συγγραφέας, αν δεν είχα αλλάξει σχολείο. ΈΚΑΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΦΙΛΕΣ χωρίς όμως να ξεχάσω τις παλιές που κάθε μεσημέρι όταν σχολούσαμε με περίμεναν στη γωνιά ενός δρόμου ν'αγκαλιαστούμε και να πούμε τα νέα μας. ΉΡΘΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ. ΗΤΑΝΕ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ και η πιο μεγάλη μου λύπη ήτανε ότι έκλεισε το σχολείο. Κι αργότερα, στην κατοχή, το σχολείο ήτανε σαν ένας φωτεινός φάρος μέσα στη μαυρίλα. Ας συναντούσαμε στο δρόμο ανθρώπους σωριασμένους κάτω από την πείνα, ας βλέπαμε άλλους να ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν κάτι να φάνε, κι ας είχαμε δεί ένα πρωί δυο κρεμασμένους από ένα φανάρι της πλατείας. Μόλις έκλεινε η πόρτα του σχολείου τα ξεχνούσαμε όλα, κι οι δάσκαλοί μας αδυνατισμένοι από την πείνα, με το κολάρο του πουκαμίσου τους να χάσκει στον λαιμό, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ξεχνάμε τη φρίκη και να έχουμε ενδιαφέρον για τη ζωή. ΠΑΡ’ ΟΛΟ ΠΟΥ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ ΤΟ ΕΙΧΑΝ ΕΠΙΤΑΞΕΙ οι Γερμανοί και στριμωχτήκαμε σε ένα άλλο κτήριο τρείς τρείς στα θρανία, τότε κάναμε τις παραστάσεις του κουκλοθέατρου που εγώ έγραφα τα έργα, άλλες έπαιζαν τους ρόλους κι άλλες έφτιαχναν σκηνικά και κοστούμια. Δουλεύαμε με πάθος, τα ξεχνούσαμε όλα. Κι αυτό, το οφείλαμε στην καθηγήτρια των τεχνικών, την Ελένη Περράκη, που κράτησε μετά την κατοχή για ολόκληρα τριάντα χρόνια το κουκλοθέατρο με το όνομα «Μπάρμπα Μητούσης». Τότε που ήταν σχεδόν το μοναδικό θέαμα για παιδιά. Και δεν ήτανε μόνο αυτή. Ο καθηγητής των αρχαίων ελληνικών ο Μιχάλης Αναστασίου-ξαδελφος του Καζαντζάκη- δεν μας άφηνε μόνο με τα εις μι ρήματα και δυο σελίδες από την Αντιγόνη να μάθουμε απ' έξω. Μας διάβαζε από μετάφραση όλη την τραγωδία και ξέκλεβε λίγη ώρα πριν χτυπήσει το κουδούνι για να μας διαβάσει τη μεγάλη του αγάπη, τον Πέρ Γκυντ του Ίψεν. ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ, ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. Τώρα περιμένω με ανυπομονησία να χτυπήσει το πρώτο κουδούνι για ν' αρχίσω να επισκέπτομαι τα σχολεία, όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και σε όλη την Ελλάδα, να κουβεντιάσω με τα παιδιά. Kι όλα αυτά τα χρόνια που πηγαίνω από σχολείο σε σχολείο, κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλα εξαρτώνται από τον δάσκαλο. Είτε το σχολείο βρίσκεται σε μεγάλη πόλη είτε σε μικρή ή και σε χωριό ακόμα, εντυπωσιάζομαι από τα παιδιά που κάνουν τόσα δημιουργικά πράγματα, που ξέρουν να συνομιλούν κι έχουν διαβάσει τόσα βιβλία που απορείς πώς βρίσκουν τον χρόνο. Κι όλα αυτά γιατί υπάρχει ένας δάσκαλος που κλέβει ώρες από μαθήματα και από τη ζωή του για να κάνει τα παιδιά -δύσκολο πράγμα σήμερα -να αγαπήσουν το βιβλίο και να ξεφύγουν από το βαρετό πρόγραμμα του σχολείου. ΤΟΥΣ ΘΑΥΜΑΖΩ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ. Μέσα στις δύσκολες και άχαρες μέρες που ζούμε, αυτοί είναι μια αχτίδα ελπίδας. Σ΄ένα νησί, είχα επισκεφτεί ένα σχολείο, την έκτη τάξη Δημοτικού. Και τι δεν έκαναν αυτά τα παιδιά. Έπαιζαν σκηνές ολόκληρες από τα βιβλία μου, είχαν γράψει δικές τους σκέψεις, ως και τραγούδια είχαν γράψει σχετικά με τα βιβλία, τα τραγουδούσε μια μικρή χορωδία που μαέστρος ήταν ο δάσκαλος. Ένας πολύ χαρούμενος δάσκαλος με ολοφάνερη την αγάπη του για τα παιδιά. ΠΡΙΝ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ τα συγχάρηκα για τη δουλειά που είχανε κάνει μα είπα ακόμα πως τους συγχαίρω και για τον εξαίσιο δάσκαλό τους. Τότε σηκώθηκε ένα αγόρι και μου λέει: Μας άξιζε όμως. Όταν βγήκαμε από την τάξη ρώτησα το παιδί. Γιατί είπες πως σας άξιζε ένας τέτοιος δάσκαλος; Και τότε εκείνο, μου διηγήθηκε μια απίστευτη ιστορία. Από την αρχή του χρόνου ως τις γιορτές, είχαν έναν δάσκαλο που φοβόταν τα μικρόβια, δεν άγγιζε την κιμωλία να γράψει στο πίνακα, ούτε τα τετράδιά τους, κι έβαζε τα ίδια τα παιδιά να γυρίζουν τα φύλλα κι αν κάποιο τον άγγιζε κατά λάθος, έβαζε τις φωνές κι έφευγε από την τάξη. Τα παιδιά είχαν πέσει όλα σε κατάθλιψη κι όταν ήρθε ο καινούργιος δάσκαλος, έκανε μέσα σ' ένα μήνα όλη την τάξη χαρούμενη και τα παιδιά με χαρά έκαναν χίλια δυο πράγματα μαζί του. ΑΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ας αλλάζουν κάθε τόσο τους νόμους. Όταν υπάρχει ένας δάσκαλος με όρεξη και κέφι, τα παιδιά αποκτούν κι' αυτά όρεξη και κέφι για δουλειά. Είτε σε καινούριο σχολείο βρίσκονται είτε σε λυόμενο ή σε τάξεις με ξεχαρβαλωμένα θρανία. Βλέπεις τα μάτια τους να λάμπουν. Δεν θ' άξιζε λοιπόν ένα φωτοστέφανο για τον δάσκαλο; 'Αραγε θα βρεθεί ποτέ χέρι να του το φορέσει; H Άλκη (Αγγελική) Ζέη (Αθήνα, 15 Δεκεμβρίου 192]) είναι Ελληνίδα συγγραφέας και πεζογράφος. Μαζί με τη Ζωρζ Σαρή, με την οποία γνωρίζονταν από τα σχολικά τους χρόνια, καθιέρωσε ένα νέο στυλ στο νεανικό μυθιστόρημα, τόσο από την άποψη του ζωντανού, αυτοβιογραφικού ύφους όσο και της εισαγωγής του πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού στοιχείου στο είδος. Έχει βραβευθεί για το έργο της από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες [Πηγή: www.doctv.gr]

ΟΙ Έλληνες, ΟΙ Φιλέλληνες, ΟΙ Ολίγον Φιλέλληνες κι εμείς.

Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι 20 Δεκεμβρίου 2024
Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνέλληνες!!! Αγαπητοί φιλέλληνες!! Αγαπητοί ολίγον φιλέλληνες! αυτό το τελευταίο νομίζω πως μας εκφράζει καλύτερα, εσείς τι λέτε; Ο σοφός Διδάσκαλος από την Ουτοπία λέει πως στην καλύτερη των περιπτώσεων -όσοι λέμε πως είμαστε Έλληνες- να είμαστε ολίγον φιλέλληνες, έχει καταλήξει σ' αυτό το συμπέρασμα από διάφορες συμπεριφορές των νεοελλήνων που δεν συνάδουν με την εν γένει συμπεριφορά μας και την παιδεία μας. Προκειμένου να μελετήσω το κατά πόσο είχε δίκιο ο Σοφός Διδάσκαλος διάβασα διάφορα βιβλία και κατέληξα σε δυο όπου οι συγγραφείς δεν είναι Έλληνες κατά την δική μας λογική, και κατά τη δική μου θα μπορούσαν να είναι δυο πραγματικοί και γνήσιοι Έλληνες.

Αναφέρομαι στην Jacqueline de Romilly και στον H.D.F. Kitto. Μιας και πρώτα διάβασα το βιβλίο του καθηγητή Kitto θα σας παρουσιάσω πρώτα τον κ. Καθηγητή. O H.D.F. Kitto γεννήθηκε το 1897 στο Στράουντ της κομητείας του Γκλόστερ, στην περιοχή Κορνουάλης στη Μ. Βρετανία. Το 1944 έγινε καθηγητής των Ελληνικών στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ. Πέθανε τον Γενάρη του 1982 το βιβλίο του με τίτλο ''οι Έλληνες'' είναι ένα βιβλίο που ασκούσε και εξακολουθεί να ασκεί σαγηνευτική επίδραση στους σπουδαστές που έρχονται για πρώτη φορά σ' επαφή με την κλασική Ελλάδα. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ''ΚΑΚΤΟΣ''
Θα σας παρουσιάσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο σελίδα 12 και 13.
''Μπορούμε να επισημάνουμε, παρεμπιπτόντως, πως και μια άλλη επίσης φυλή προχώρησε στην ίδια έντονη διαφοροποίηση μεταξύ του εαυτού της και των άλλων ξένων, συγκεκριμένα οι Εβραίοι. Υπήρχαν δηλαδή δυο φυλές, και οι δυο με βαθιά επίγνωση διαφοράς τους από τους γείτονες τους, οι οποίες δεν έζησαν πολύ μακριά η μία από την άλλη, ως επί το πλείστον όμως με πλήρη άγνοια η μία της άλλης και χωρίς καμία μεταξύ τους αλληλεπίδραση μέχρι την περίοδο μετά τις κατακτήσεις του Αλέξανδρου, όταν η ελληνική σκέψη επηρέασε την εβραϊκή σημαντικά - όπως στον Εκκλησιαστή. Πάντως ο συνδυασμός των βασικών χαρακτηριστικών αυτών των δυο πολιτισμών -η θρησκευτική προσήλωση των Εβραίων με τον ορθολογισμό και τον ανθρωπισμό των Ελλήνων - ήταν αυτός που επρόκειτο να αποτελέσει τη βάση του κατοπινού πολιτισμού, δηλαδή της χριστιανικής θρησκείας.

Αλλά ο εθνικός των Εβραίων και ο βάρβαρος των Ελλήνων ήταν δυο πολύ διαφορετικές έννοιες, η μία καθαρά φυλετική και θρησκευτική, η άλλη μόνο παρεμπιπτόντως φυλετική και ούτε στο ελάχιστο θρησκευτική. Τι οδήγησε λοιπόν τους Έλληνες να κάνουν αυτόν τον έντονο διαχωρισμό; Και ήταν δικαιολογημένος;
Μια αληθινή και ικανοποιητική απάντηση θα ήταν να πούμε πως, ενώ οι παλαιότεροι πολιτισμοί της Ανατολής ήταν συχνά εξαιρετικά αποτελεσματικοί σε πρακτικά ζητήματα και, μερικές φορές, στην τέχνη όχι κατώτεροι από τους Έλληνες, ωστόσο ήταν πνευματικοί φτωχοί. Για αιώνες, εκατομμύρια ανθρώπων είχαν την εμπειρία της ζωής και τι την έκαναν; Τίποτα. Η εμπειρία κάθε γενιάς (εκτός από συγκεκριμένα απολύτως πρακτικά θέματα) πέθανε μαζί τους, ούτε καν σαν τα φύλλα του δάσους, γιατί αυτά τουλάχιστον λιπαίνουν το έδαφος. Εκείνο που διυλίζει, διασώζει και πλαταίνει την εμπειρία ενός λαού είναι η λογοτεχνία.

Η λογοτεχνία σε όλες τις γνωστές μορφές της (εκτός από το μυθιστόρημα) επινοήθηκε και τελειοποιήθηκε από τους Έλληνες. Επική ποίηση, ιστορία και δράμα, φιλοσοφία σε όλους τους κλάδους της, από τη μεταφυσική ως τα οικονομικά μαθηματικά και πολλές από τις φυσικές επιστήμες - όλα αυτά άρχισαν με τους Έλληνες''.
Και τώρα ένα μικρό απόσπασμα από τις σελίδες 14 και 15 του ίδιου βιβλίου.
''Η αυθαίρετη διακυβέρνηση προσέβαλλε τον Έλληνα βαθιά στην ψυχή του. Και, όταν έβλεπε τις πλουσιότερες και πιο πολιτισμένες χώρες της Ανατολής, έβλεπε ακριβώς αυτό: ανακτορική διακυβέρνηση , κυριαρχία ενός βασιλιά που ήταν απόλυτος μονάρχης όχι μια διακυβέρνηση, όπως της πρώιμης ελληνικής μοναρχίας, με βάση τη Θέμιδα ή έναν Νόμο προερχόμενο από τον ουρανό, αλλά μια διακυβέρνηση με βάση την προσωπική βούληση του μονάρχη και μόνο, χωρίς ευθύνη απέναντι στους θεούς, αφού ο ίδιος ο μονάρχης ήταν θεός. Ο υπήκοος ενός τέτοιου αφέντη ήταν δούλος. Η δουλεία και ο δεσποτισμός είναι πράγματα που ακρωτηριάζουν την ψυχή, γιατί, όπως λέει ο Όμηρος, ''ο Δίας αφαιρεί από τον άνδρα τη μισή του αντρειοσύνη, όταν τον βρει η μέρα της δουλείας''.

Η Ανατολίτικη συνήθεια της υπόκλισις χτυπούσε στα μάτια των Ελλήνων ως ανελεύθερη, στα μάτια του ήταν μια προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ακόμα και προς τους Θεούς ο Έλληνας προσευχόταν σαν άνθρωπος, όρθιος, παρόλο που γνώριζε σαν όλους τους άλλους τη διαφορά μεταξύ ανθρώπινου και θείου. Το ό,τι δεν ήταν Θεός το ήξερε μα ήταν τουλάχιστον άνθρωπος. ή ξερε πως οι Θεοί μπορούσαν γρήγορα να καταστρέψουν χωρίς έλεος έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να φτάσει το Θείο, και πως από όλες τις ανθρώπινες αρετές εκτιμούσαν περισσότερο τη μετριοφροσύνη και την ευσέβεια. Ωστόσο θυμόταν πως ο θεός και ο άνθρωπος είχαν κοινή καταγωγή:
Ένα το γένος των θνητών, ένα και των θεών
τη ζωή μας χρωστάμε και οι δύο στην ίδια
μητέρα όμως αλλιώτικη δύναμη μας ξεχωρίζει
εμείς είμαστε ένα τίποτα, μα εκείνοι έχουν
αιώνια κατοικία απρόσβλητη τον χάλκινο ουρανό.
Πίνδαρος.

Φίλες και Φίλοι τα συμπεράσματα δικά σας, απλά με βάση αυτά που γράφει ο κ. καθηγητής θα πρέπει να σκεφτούμε κάποια πράγματα σε σχέση με μας, και τους προγόνους μας, προσοχή μίλησα για τους δικούς μας προγόνους και όχι μιας άλλης φυλής.
Αύριο θα συνεχίσω με αποσπάσματα από το άλλο βιβλίο που φέρει τον τίτλο ''ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ'' και είναι της καθηγήτριας των ελληνικών στο Coollege de France της Zακλίν ντε Ρομιγύ.
Ανιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος.

Η φιλοσοφία του Έρωτα στο filomatheia.blogspot.com

Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι 20 Δεκεμβρίου 2024
Ο ΕΡΩΤΑΣ αποτελεί ένα από τα ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ ΘΕΜΑΤΑ που μας απασχολεί στην καθημερινή μας ζωή, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα ακόμα και κατά την διάρκεια ολόκληρης της ζωής μας!
Παρόλα αυτά, γι αυτό το ΚΥΡΙΑΡΧΟ και ΖΩΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ θέμα που αφορά όλους μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι στην πραγματικότητα γνωρίζουμε ελάχιστα, αφού σχεδόν ποτέ δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε τα ΕΡΩΤΙΚΕΣ μας ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ.
Η Ελληνική Μυθολογία είναι σε θέση για άλλη μια φορά, να μας δώσει τις ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΗΡΙΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ και να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τον Έρωτα στην ΠΛΗΡΗ και κυρίως στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ του διάσταση.
Σύμφωνα με την Μυθολογία μας λοιπόν γνωρίζουμε ότι ο ΑΡΗΣ είναι ο Θεός εκείνος που αντιπροσωπεύει το διαχρονικό πρότυπο του ΑΝΤΡΑ και αντίστοιχα η ΑΦΡΟΔΙΤΗ είναι η Θεά εκείνη που αντιπροσωπεύει το διαχρονικό πρότυπο τη
ΓΥΝΑΙΚΑΣ.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο το γεγονός ότι από τον ΑΡΗ και την ΑΦΡΟΔΙΤΗ, γεννιέται ο ΕΡΩΣ τον οποίο όλοι μας γνωρίζουμε και στον οποίο εναποθέτουμε τις περισσότερες φορές τις ελπίδες μας για την προσωπική μας ευτυχία.
Αν όμως προσέξουμε λίγο καλύτερα την Μυθολογία μας, θα ανακαλύψουμε ότι ο Έρως δεν είναι το μόνο τέκνο που γεννιέται από τον Άρη και την Αφροδίτη.

Ο ΕΡΩΣ έχει και έναν ΔΙΔΥΜΟ ΑΔΕΛΦΟ, τον οποίον όμως σπανίως αναφέρουμε.
Αυτός ο δίδυμος αδελφός του μάλιστα έχει ένα πολύ περίεργο όνομα.
Ονομάζεται ΑΝΤΕΡΩΣ.
Το πρώτο σημαντικό στοιχείο λοιπόν που θα πρέπει να κατανοήσουμε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε και να γνωρίσουμε τις ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ είναι δεν υπάρχει μόνο ένας Έρωτας, όπως ίσως πιστεύουμε αλλά αντιθέτως υπάρχουν ΔΥΟ ΕΡΩΤΕΣ.
Ο ΕΡΩΣ και ο ΑΝΤΕΡΩΣ
Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι το θέμα του Έρωτα είναι πολύ περισσότερο πολύπλοκο από ό, τι αρχικά θα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Διότι, όχι μόνο δεν υπάρχει μόνο ένας, αλλά ΔΥΟ ΕΡΩΤΕΣ, αλλά επιπλέον αυτοί οι δύο Έρωτες είναι και ΔΙΔΥΜΑ ΑΔΕΛΦΙΑ.
Από την στιγμή λοιπόν που είναι δίδυμοι, αυτό που θα πρέπει να γνωρίζουμε για να μπορέσουμε να αποκωδικοποιήσουμε την Μυθολογία μας, είναι ότι αυτοί οι ΔΥΟ ΕΡΩΤΕΣ θα εκφράζονται υποχρεωτικά από ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ, όπως ακριβώς υποκρύπτεται μέσω των ονομάτων τους: ΕΡΩΣ και ΑΝΤΕΡΩΣ.
Θα πρέπει επίσης προσθέσουμε ότι ο ΑΝΤΕΡΩΣ αναφέρεται ως ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ και ΜΟΧΘΗΡΟΣ, επομένως αφού χαρακτηρίζονται από αντίθετες ιδιότητες, ο ΕΡΩΣ θα πρέπει να είναι ΦΩΤΕΙΝΟΣ και ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟΣ.

Όπως γνωρίζουμε και από την Αστρολογία και το ζώδιο των διδύμων, αυτή η ΔΙΦΥΗΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗ που υποκρύπτεται μέσω της ιερογλυφίας του συμβόλου του Έρωτα, αναφέρεται στον ΑΝΩΤΕΡΟ και στον ΚΑΤΩΤΕΡΟ Εαυτό μας.
Αναφέρεται δηλαδή στην ΔΙΑΣΠΑΣΜΕΝΗ ΦΥΣΗ του Ανθρώπου που εκφράζεται μέσω των δύο βασικών ζωτικών του οργάνων.
Τον ΕΓΚΕΦΑΛΟ όπου βρίσκεται η έδρα του ΝΟΥ και την ΚΑΡΔΙΑ όπου βρίσκεται η έδρα της ΨΥΧΗΣ. Στην Μυθολογία μας το γεγονός αυτό υποκρύπτεται από τον ΔΙΑ που αντιπροσωπεύει πάντα τον ΝΟΥ και την ΗΡΑ που αντιπροσωπεύει πάντα την ΨΥΧΗ.
Αυτό που μας γνωστοποιεί το ζώδιο των διδύμων είναι ότι αυτές οι δύο ΔΙΔΥΜΕΣ ΥΠΟΣΤΑΣΕΙΣ, δεν μπορούν ΠΟΤΕ ΝΑ ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΝ!
Διότι, έχουν δημιουργηθεί με τέτοιον τρόπο, ώστε υποχρεωτικά μόνο ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ μπορεί να βρίσκεται ΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ενώ την ίδια στιγμή ο δεύτερος παραμένει ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ.
Το γεγονός αυτό υποκρύπτεται και στην περίπτωση των διδύμων ΔΙΟΣΚΟΥΡΩΝ, του Κάστορα και του Πολυδεύκη στους οποίους ο πατέρας τους ο Δίας χάρισε ΕΝΑΛΛΑΞ την Αθανασία.
Έτσι λοιπόν όταν ο Κάστορας ΚΟΙΜΑΤΑΙ, τότε ΞΥΠΝΑΕΙ ο Πολυδεύκης και αντίστοιχα μόλις κοιμηθεί ο Πολυδεύκης, τότε ξυπνάει ο Κάστορας.
Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσουμε λοιπόν ότι με τον ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΡΟΠΟ λειτουργεί και ο Έρωτας, που όπως είδαμε χαρακτηρίζεται επίσης από την ίδια διφυή φύση.
Όταν ΚΟΙΜΑΤΑΙ Ο ΕΡΩΣ, τότε ξυπνάει και ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ Ο ΑΝΤΕΡΩΣ.
Όταν με την σειρά του ΚΟΙΜΗΘΕΙ Ο ΑΝΤΕΡΩΣ, τότε ξυπνάει και ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ Ο ΕΡΩΣ.
Τις ουσιαστικές διαφορές των ΔΥΟ ΕΡΩΤΩΝ, μπορούμε να τις ανακαλύψουμε μέσω των ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ που χρησιμοποιούν.
Ο ΕΡΩΣ είναι ΦΩΤΕΙΝΟΣ και κρατάει ΑΡΠΑ με την οποία παίζει την πιο γλυκιά μουσική που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει, έτσι ώστε να ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΕΙ και να προσφέρει ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ στην Ψυχή μας.

Αντιθέτως, ο ΑΝΤΕΡΩΣ είναι ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ και κρατάει ΤΟΞΟ και ΒΕΛΗ με τα οποία και ΒΑΛΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ μας, με αποτέλεσμα αυτό που προσφέρει τελικά στην Ψυχή μας να είναι η ΔΥΣΑΡΜΟΝΙΑ και ο ΠΟΝΟΣ!
Βεβαίως ακριβώς τα σύμβολα του Έρωτα, μας παραπέμπουν στον ίδιο τον Απόλλωνα ο οποίος είναι επίσης διφυής και εκφράζεται κατά περίπτωση, άλλοτε ως Απόλλων ΔΗΛΙΟΣ και άλλοτε ως Απόλλων ΠΥΘΙΟΣ.
Μία επιπλέον σημαντική σύνδεση, ώστε να αποκτήσουμε μία όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εικόνα αυτής της ΔΙΦΥΟΥΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ, είναι ότι ο ΕΡΩΣ είναι αυτός που ενεργοποιεί τον ΑΝΩΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ μας και μας φέρνει σε επαφή με την ΨΥΧΗ μας, ενώ αντιθέτως ο ΑΝΤΕΡΩΣ ενεργοποιεί τον ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΕΑΥΤΟ μας και μας φέρνει σε επαφή με τον ΣΩΜΑ μας.

Έχοντας ολοκληρώσει και κατανοήσει αυτήν την εσωτερική ανάλυση της ΔΙΠΛΗΣ ΦΥΣΗΣ του ΕΡΩΤΑ, μπορούμε να εξάγουμε ένα άκρως ενδιαφέρον και πολύτιμο συμπέρασμα.
Πίσω από το πρόσωπο του ΕΡΩΤΑ η Μυθολογία μας έχει καταφέρει να συμπυκνώσει σε ένα και μόνο σύμβολο, ολόκληρη την εσωτερική διάσταση της Ελληνικής Φιλοσοφίας.
Αυτό δηλαδή που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι σαν Άνθρωποι διαθέτουμε ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ:
Ή να στραφούμε προς το Υλικό μας Σώμα και γενικότερα προς τις ΥΛΙΚΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ.
Ή να στραφούμε προς την Ψυχή μας και στις ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ.
Βεβαίως η έννοια της ΥΛΗΣ περιορίζει υποχρεωτικά την αντίληψή μας, μόνο στην παρατήρηση των ΥΛΙΚΩΝ άρα και ΟΡΑΤΩΝ αντικειμένων που μας περιβάλουν.

Όπως διαπιστώσαμε όμως, αυτός που ασχολείται με την Ύλη και τις εκφράσεις του Κατώτερου Εαυτού μας, είναι ο Σκοτεινός ΑΝΤΕΡΩΣ.
Αντιθέτως ο Λαμπερός ΕΡΩΣ είναι αυτός που μπορεί να μας προσφέρει την Ουράνια Θεία Μουσική της Επτάχορδης ΛΥΡΑΣ του πραγματικού Έρωτα.
Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι σε αντίθεση με τις Υλικές απολαύσεις που είναι ΟΡΑΤΕΣ, υπάρχουν και οι Πνευματικές απολαύσει οι οποίες όμως είναι ΑΟΡΑΤΕΣ και αυτό που μας ζητείται, είναι να κάνουμε μία ΥΠΕΡΒΑΣΗ για τις αντιληφθούμε και να τις κατακτήσουμε.
Το κέρδος που θα έχουμε σε αυτήν την περίπτωση είναι τεράστιο, διότι όπως διαπιστώσαμε ο ΑΝΤΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ με αποτέλεσμα να ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ και να ΠΟΝΑΜΕ, ενώ ο Έρωτας μας ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ και μας ανεβάζει σε ΑΝΩΤΕΡΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΣ.

Ακριβώς αυτός ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ!
Να μας υποδείξει τον τρόπο που θα μας βοηθήσει να ξεκολλήσουμε από το Βάρος του Σώματός μας και την ΒΑΡΥΤΗΤΑ της Γης που μας υποχρεώνει να βιώνουμε τον Αντέρωτα.
Το γεγονός αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με την προοδευτική απεξάρτησή μας από την Ύλη στην οποία βρισκόμαστε προσκολλημένοι.
Αυτή είναι η σημαντικότερη και βεβαίως δυσκολότερη ΥΠΕΡΒΑΣΗ που μπορεί και ΟΦΕΙΛΕΙ να πραγματοποιήσει ένας Άνθρωπος κατά την διάρκεια της ζωής του επάνω στον πλανήτη Γη.
Σε αυτήν ακριβώς την υπέρβαση αποσκοπεί το σύνολο της Ελληνικής Φιλοσοφίας, ολόκληρο το εκπαιδευτικό και θρησκευτικό σύστημα των Αρχαίων Ελλήνων που είχε σαν στόχο του την πραγματική και ουσιαστική εξέλιξη του Ανθρώπου έτσι ώστε να τον βοηθήσει εμπράκτως όσο περισσότερο γίνεται στο να ΕΠΙΤΕΛΕΣΕΙ ΤΟΝ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΟΥ και να ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΕΙ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ.
Να τον βοηθήσει να καταστεί τελικά Θεός και να επιστρέψει στην Αγκαλιά του Πατέρα του, που προσμένει νυχθημερόν την επιστροφή του!
Ας αναλογιστούμε λοιπόν ΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΕΡΩΤΕΣ είναι αυτός που επιτρέπουμε να ΕΛΕΓΧΕΙ και να ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ την ζωή μας και βεβαίως ας αξιολογήσουμε και τα αποτελέσματά του!
Επιμέλεια: Eπικούρειος Πέπος.

Ο σημαντικός Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος, που έγινε διάσημος μετά το μυθιστόρημά του «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα», επισκέφθηκε την Αθήνα και μας μίλησε για όλο αυτό που χαρακτήρισε κυρίως τη γραφή αλλά και τη σκέψη του: Τις ευχάριστες αλλά και δραματικές διαστάσεις του έρωτα.

Ο ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ

«Στον έρωτα ο ένας ζει από τον άλλο,

αποσύρονται τα δύο αυτά άτομα από τον κόσμο, αλληλοκαταβροχθίζονται σωματικά και πνευματικά και, σιγά σιγά, ο χρόνος τους ξαναθέτει στη συνέχεια εντός του κόσμου. Τους εγκαθιστά, δηλαδή, ξανά μέσα στην καθημερινότητα όπου εκεί βρίσκουν πάλι μία θέση στη ζωή. Αυτή η στιγμή της επανένταξής τους στον κόσμο είναι πολύ δύσκολη, γιατί είναι εκεί που αυτή σχέση περνάει από το πάθος στην διαρκή αγάπη. Είναι αυτό το οποίο ονόμαζε και ο Πλάτωνας ως "ο έρωτας του έρωτα"-μία, κατά κάποιο τρόπο, αυτοαναφορική σχέση, όπου ο έρωτας αγαπάει στην ουσία τον εαυτό του. Αυτό που βιώνουμε στην ερωτική κατάσταση είναι ο βρασμός, μέσα στον οποίο, κατά κάποιο τρόπο, μας βυθίζει. Βγαίνουμε, δηλαδή, από το κοινότυπο, από την καθημερινότητα της ύπαρξης και μπαίνουμε σε μία ζωή μόνιμου αναπάντεχου: Όλα ρυθμίζονται από την προσμονή, την ελπίδα, την απογοήτευση, τη χαρά, τον πόνο. Όταν είμαστε ερωτευμένοι κρεμόμαστε, για παράδειγμα, πάνω από το τηλέφωνο, αναρωτιόμαστε αν πήρε κανείς-δηλαδή το αντικείμενο του πόθου μας-αν αποφορτίστηκε η μπαταρία και γι αυτό δεν καλεί, αν δεν υπάρχει σήμα.
Και μετά αναρωτιόμαστε "μου θύμωσε; Είπα κάτι άσχημο;". Κι έτσι, ακόμη και το τηλέφωνο, αποκτά υστερικές διαστάσεις στη νεύρωση που έχουμε. Λογικό, αφού η ερωτική κατάσταση μας θέτει εκτός εαυτού. Και η μεγάλη δυσκολία κάθε ερωτικής ζωής είναι να περάσουμε από αυτή την κατάσταση, για ένα διάστημα μηνών ή-στην καλύτερη περίπτωση-ετών, σε μία πιο καθημερινή ζωή η οποία να είναι εξίσου ενδιαφέρουσα, αλλά με λιγότερο πάθος ή ένταση. Κι έτσι το ζεύγος καλείται να παντρέψει στη συνέχεια την ένταση με τη διάρκεια, αλλά και να συνηθίσει στην ιδέα ότι αυτή η διάρκεια μπορεί να υπάρξει χωρίς την ένταση-και αυτό είναι κάτι που δεν παραδέχεται εύκολα κανείς. Ξαφνικά θα πρέπει να αποδεχτούμε, για παράδειγμα, πως ο άλλος μπορεί να μας ξεχάσει κατά καιρούς, αλλά εμείς να τον θυμόμαστε. Είναι και αυτή άλλη μία μεγάλη πρόκληση της συζυγικής ζωής».
Η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ «ΙΔΑΝΙΚΟΥ»
«Κάθε φορά που διαρρηγνύεται ένα ζεύγος, αυτόματα θέτει σε κίνδυνο τα άλλα φιλικά ζευγάρια, αυτά που βρίσκονται γύρω του, τα οποία ξαφνικά αναλογίζονται και τη δική τους σχέση. Κι έτσι αυτοί οι χωρισμοί είναι επώδυνοι για όλους. Οι φίλοι του ζεύγους τους λένε "να μείνετε ενωμένοι, να μην χωρίσετε", συνήθως από φόβο για να μην αμφισβητηθεί και η δική τους ζωή. Κι έτσι, ένας χωρισμός ή ένα διαζύγιο φέρει μαζί του κι άλλους χωρισμούς, διότι ξαφνικά όλοι βρίσκουν λόγους ώστε να πάψουν να αγαπούν τον σύντροφο ή τη σύντροφό τους, αποφασίζοντας να ξεκινήσουν εκ νέου τη ζωή τους πάνω σε άλλες βάσεις. Αυτό ονομάζεται και "εναλλαγή". Δηλαδή παντρευόμαστε, αποκτάμε ενδεχομένως και ένα παιδί, και στη συνέχεια μπαίνουμε στην "αγορά των μεταχειρισμένων"-για να μιλήσουμε με εμπορικούς όρους. Όλα αυτά με πολλά δράματα, με πολλές παρεξηγήσεις-αλλά και με γέλιο ενδεχομένως. Λες και δεν μπορούν ποτέ οι άνθρωποι να βρουν άξιο σύντροφο ή σύντροφο που να στέκεται στο ύψος των προσμονών τους και των προσδοκιών τους. Αυτή θα έλεγα πως είναι μία σύγχρονη "ασθένεια" την οποία βιώνουμε συχνά σήμερα στη Γαλλία και κατά πάσα πιθανότητα αυτό θα συμβαίνει και στη χώρα σας. Αυτό συμβαίνει επειδή οι προσδοκίες μας από έναν σύντροφο είναι υπέρογκες και δυσανάλογες-και γι αυτό δεν μπορούν και ποτέ να καλυφθούν. Περιμένουμε πάντα την απόλυτη σεξουαλική ικανοποίηση, την απόλυτη αρμονία, οι γυναίκες να είναι πάντα άξιες μητέρες, οι άντρες ικανοί επαγγελματίες, υποδειγματικοί πατέρες αλλά και εραστές υψηλού επιπέδου. Κάποια στιγμή, όμως, αυτές οι αμοιβαίες προσδοκίες στα σύγχρονα ζευγάρια, φτάνουν σε τέτοια ύψη που τελικά καθίστανται γελοίες.
Εκείνο που πιστεύω ότι πρέπει να ακούμε πια μεταξύ των ζευγαριών είναι "μπορούμε να είμαστε και ευάλωτοι και ανεπαρκείς. Δεν χρειάζεται να είμαστε super men και super women". Απ τη στιγμή που θα αντιληφθούμε ότι ο άλλος είναι-όπως κι εγώ- ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ήδη έχουμε κάνει ένα μεγάλο άλμα στην αμοιβαία κατανόηση. Κυρίως οι νέοι άνθρωποι αναζητούν συνήθως την ίδια την ιδέα του "απόλυτου"-αλλά αυτό είναι απάνθρωπο. Κι όποιος δεν διακινδυνεύει να υποφέρει δεν μπορεί να αγαπήσει ούτε να αγαπηθεί. Ακούστε, ο έρωτας
είναι ένα μείγμα απόλαυσης, θαύματος τρόμου και θανάτου. Το μυστικό είναι να έχει κανείς την ερωτική φλόγα και τον ερωτισμό, αλλά και την ασφάλεια μέσα στην σχέση, ώστε να έχουμε τα ερωτικά ρίγη, χωρίς όμως να εκτιθέμεθα στους κινδύνους. Το ερωτικό σχήμα δεν είναι ένας δρόμος που πηγαίνει ευθεία στην κορυφή του βουνού, αλλά ένας δρόμος στον οποίο ακολουθεί σχεδόν πάντα και μία κάθοδος-ενίοτε απότομη. Αλλά σίγουρα μόνο όποιος δεν διακινδυνεύει να υποφέρει δεν γνωρίζει τον πραγματικό έρωτα».
Eπιμέλεια ανάρτησης: Επικούρειος Πέπος.