Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

8.7.18

Μια ξεχωριστή συζήτηση με τον Παύλο Μπαλογιάννη, ιδρυτή του Μουσείου Ελληνικής Παιδείας στην ΚΑΛΑΜΠΑΚΑ

Φίλες και φίλοι σας χαιρετώ από το βροχερό αλλά Πανέμορφο και Μαγευτκό Γοργογύρι, σήμερα μαζί με την Δολέντσια ζήσαμε μαγικές στιγμές στο Μουσείο Ελληνικής Παιδείας στην Καλαμπάκα. Όλα ξεκίνησαν από την προτροπή της γνωστής Μούσας Τερψιχόρης, πριν λίγες μέρες μας επισκέφτηκε η Μούσα και μας προέτρεψε να επισκεφθούμε το Μουσείο και πως αν αυτό συνέβαινε την Κυριακή θα είχαμε την τιμή να μας ξεναγήσει η ίδια η Μούσα!!! Αυτό ήταν από μόνο του ένας πολύ  μεγάλος πειρασμός, δεν συμβαίνει συχνά σε θνητούς να έχουν τη τύχη να τους ξεναγεί μια Μούσα. Περίπου κατά τις 12.30 φθάσαμε στο Μουσείο όπου μας υποδέχθηκε ο ιδρυτής!!!! Αυτό και αν είναι τύχη. Παυλός Μπαλογιάννης, περιέργεια, αγάπη, δημιουργικότητα, προσφορά, φαντασία, μεράκι, θυσίες οικονομικές και προσωπικές σε χρόνο και προσφορά, καλοσύνη, χαμόγελο, αυτά είναι ένα μικρό δείγμα από έναν χαρισματικό και αξιότατο άνθρωπο. Φίλες και φίλοι αν στην Ελλάδα του σήμερα έπρεπε να υποκλιθώ και να σταθώ σε στάση προσοχής λόγω απεριόριστου σεβασμού γι' αυτό που έχει δημιουργήσει στην Καλαμπάκα αυτός είναι ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΠΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ. Πιστέψτε με δεν υπερβάλω καθόλου. Σήμερα ένιωσα περήφανος ως άνθρωπος, και ως Τρικαλινός, τελικά στην πατρίδα μας υπάρχουν σημαντικοί άνθρωποι, εκείνο που με προβληματίζει είναι το γεγονός πως στην πολιτική δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, γιατί; Φίλες και φίλοι το τι έχει συλλέξει αυτός ο υπέροχος άνθρωπος για περίπου 40 χρόνια είναι απίστευτο, ο πλούτος που υπάρχει στο Μουσείο είναι εκπληκτικός και να φαντασθείτε πως είναι μόνον ένα μικρό μέρος της συλλογής που κατέχει ο ιδρυτής του Μουσείου. Ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί που την ξενάγηση, μας την έκανε εκτός από την Μούσα Τερψιχόρη που σήμερα είχε και τα γενέθλιά της!!!! Χρόνια καλά Τερψιχόρη και ελπίζω να πάρεις στη ζωή σου αυτά που σου ανήκουν, εκτός λοιπόν από την Τερψιχόρη μας ξενάγησε και ο ίδιος ο ιδρυτής!!! Εννοείται πως τον κάλεσα να επισκεφτεί το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι ώστε να τον ξεναγήσω στα μέρη μας και φυσικά να δοκιμάσει τα μεζεδάκια της Δολέντσιας. Αποδέχθηκε την πρόταση και σύντομα θα έχουμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε αυτόν και τα μέλη της οικογένειας του στην αυλή των θαυμάτων. Τερψιχόρη ευχαριστούμε για την πρόταση και για την ξενάγηση, και κυρίως χάρηκα πάρα πολύ που βρήκες κάτι που το γουστάρεις!! Είναι σημαντικό αυτό που κάνεις να το γουστάρεις τόσο πολύ όπως εσύ. Φίλε!! Παύλο, είναι μεγάλη τιμή για μένα να με αποκαλείς φίλο σου, σ' ευχαριστώ για όλα και κυρίως γι' αυτό το μοναδικό κόσμημα που δημιούργησες στην περιοχή μας. Φίλες και φίλοι βάλτε στο πρόγραμμά σας το ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ και θα με θυμηθείτε. Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Κατά την επίσκεψή μας στην περιοχή των Μετεώρων, ψάξαμε να βρούμε τι θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο ενδιαφέροντος μέσα στην πόλη, ώστε να συνδυάσουμε τα φανταστικά Μετέωρα με την τεράστια πνευματική κληρονομιά και τη μοναδική θέα, με μια αστική εξερεύνηση της Καλαμπάκας. Έτσι, ανακαλύψαμε το Μουσείο Ελληνικής Παιδείας.  Ένα κρυμμένο διαμάντι στη μικρή πόλη της Καλαμπάκας!
Μετά από μια πρόσφατη επίσκεψη στο Μουσείο Ιστορίας της Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο, το οποίο αξίζει να επισκεφθεί αν τύχει και βρεθεί εκεί, είχα ήδη μια προσωπική άποψη και αν θέλετε και ένα μέτρο σύγκρισης. Ομολογουμένως, λοιπόν,  λίγο πριν φτάσουμε στο Μουσείο Ελληνικής Παιδείας, έκανα τη σκέψη πως μια ιδιωτική πρωτοβουλία δεν θα μπορούσε να συναγωνιστεί μια πανεπιστημιακή.
Αυτό που είδαμε όμως όταν ο κύριος Παύλος Μπαλογιάννης, ο άνθρωπος πίσω από όλο αυτό το έργο και την ιδέα, ήρθε ο ίδιος να ανοίξει το Μουσείο μόνο για εμάς και να μας ξεναγήσει στην προσωπική του παρακαταθήκη στην ιστορία της ελληνικής παιδείας, ήταν κάτι που δεν χρειαζόταν συγκρίσεις και αξιολογήσεις και ήταν πέραν κάθε προσδοκίας. Στο τέλος της ξενάγησής μας, τον πλησίασα ενθουσιασμένη και του ζήτησα να μας παραχωρήσει μια συνέντευξη, την οποία με πολλή χαρά δέχτηκε και αξίζει να διαβάσετε παρακάτω…
  • Κύριε Μπαλογιάννη, κατ’ αρχήν, θα θέλαμε να μας πείτε λίγα λόγια για το μουσείο…
Το Μουσείο Ελληνικής Παιδείας βρίσκεται στην Καλαμπάκα Τρικάλων, στους πρόποδες των Μετεώρων. Άρχισε να λειτουργεί πριν από ενάμιση χρόνο περίπου και σκοπός του είναι η μελέτη, η διαφύλαξη, η προβολή και η ανάδειξη της Ελληνικής παιδείας και των αξιών που απορρέουν από αυτή. Τα εκθέματά του αποτελούνται από προσωπικές μου συλλογές που έχουν σχέση με την ελληνική εκπαίδευση και την παιδεία γενικότερα. Βιβλία με ελληνικό κείμενο που εκδόθηκαν από τα πρώτα χρόνια της ανακάλυψης της τυπογραφίας, καθώς και βιβλία και αντικείμενα της σχολικής ζωής του νέου ελληνικού κράτους από τα χρόνια του Καποδίστρια μέχρι σήμερα. Φιλοδοξία του Μουσείου είναι να φέρει σε επαφή τον επισκέπτη με τα ελληνικά Γράμματα και τον ελληνικό πολιτισμό, με τρόπο απλό και βιωματικό, ώστε το Μουσείο να αποτελέσει χώρο πολιτισμού, εκπαίδευσης, μάθησης και επιστήμης.
  • Πώς πήρατε την απόφαση να ξεκινήσετε ένα τόσο μεγάλο και πολυδάπανο έργο; Πόσο εύκολο ήταν;
Σίγουρα δεν ήταν μια εύκολη απόφαση και μάλιστα σε αυτή την ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο της κρίσης. Βέβαια, ένα τέτοιο έργο χρειάζεται πάνω απ’ όλα μεράκι, χρειάζεται πάθος. Υπήρχε προβληματισμός και αγωνία πως θα διασωθεί όλο αυτό το υλικό που συγκεντρώθηκε σε διάστημα 35 χρόνων στην Ελλάδα και το εξωτερικό, αλλά και με ποιο τρόπο μπορεί να γίνει γνωστό και προσιτό στο ευρύτερο κοινό. Με αυτές τις σκέψεις και με τις μικρές οικονομικές δυνατότητες που είχα ξεκίνησα αυτό το έργο και πιστεύω ότι στην πορεία η προσπάθεια αυτή θα υποστηριχθεί, θα βελτιωθεί και θα καλύψει τις όποιες ελλείψεις παρουσιάζει σήμερα.
  • Ποια ήταν η στάση της πολιτείας στο ξεκίνημα του έργου αυτού; Υπήρξε υποστήριξη από κάποιον φορέα, δεδομένου ότι το έργο πραγματώθηκε σε μια μικρή πόλη;
Δεν ξέρω πόσο βοηθάει σε μια τέτοια προσπάθεια η ανάμειξη της πολιτείας ή κάποιου δημοσίου ή και δημοτικού φορέα. Εγώ πάντως έχω κακή εμπειρία. Στο παρελθόν είχαν ξεκινήσει πολλές συζητήσεις με υπουργεία και με το Δήμο για τη δημιουργία του Μουσείου. Πάντα όμως, μέναμε στις συζητήσεις. Έτσι, ξεκίνησα την προσπάθεια αυτή μόνος μου, χωρίς καμία υποστήριξη ή συμμετοχή της πολιτείας ή άλλων φορέων. Αυτό βέβαια, δεν αποκλείει οποιαδήποτε πρόταση συνεργασίας με φορέα ή Οργανισμό ιδιωτικό ή δημόσιο, εφόσον έχει ως στόχο την βελτίωση της λειτουργίας του Μουσείου Ελληνικής Παιδείας.
  • Από την εμπειρία σας, θεωρείτε ότι παρέχεται η δέουσα προβολή σε αντίστοιχου είδους ενέργειες από τη σημερινή πολιτεία; Είναι εφικτή η πραγμάτωση ενός τέτοιου έργου στην Ελλάδα του σήμερα;
Θα σας απαντήσω με ειλικρίνεια. Δυστυχώς η προβολή που παρέχεται από τη σημερινή πολιτεία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Είμαι περήφανος γιατί η προβολή του Μουσείου Ελληνικής Παιδείας γίνεται κυρίως από τους επισκέπτες του και ιδιαίτερα από τους εκπαιδευτικούς. Αυτονόητο είναι ότι είναι πολύ δύσκολη η πραγμάτωση ενός τέτοιου έργου.
  • Ποιο είναι το σπανιότερο και ποιο το παλαιότερο έκθεμα του μουσείου;
Υπάρχουν αρκετές σπάνιες εκδόσεις βιβλίων που διαθέτει το Μουσείο, ιδίως εκείνες των πρώτων ετών, μετά την ανακάλυψη της τυπογραφίας, αλλά και αργότερα κάποιες εκδόσεις από φημισμένα τυπογραφεία της Ευρώπης. Ασφαλώς, στα σπάνια εκθέματα του Μουσείου συγκαταλέγονται χειρόγραφα μεγάλων Ελλήνων συγγραφέων και ποιητών.
  • Υπάρχει κάποιο από αυτά με το οποίο θα λέγατε ότι είστε συναισθηματικά συνδεδεμένος;
Με όλα τα εκθέματα είμαι συναισθηματικά δεμένος, διότι με το καθένα υπάρχει μια ξεχωριστή ιστορία στην προσπάθεια ανεύρεσής του. Αν θα έπρεπε να αναφέρω κάποια από αυτά θα έλεγα τα χειρόγραφα των μεγάλων Ελλήνων συγγραφέων και ποιητών που διαθέτει το Μουσείο.
  • Εκτός των εκθεμάτων, με τι άλλου είδους δράσεις μπορεί κάποιος να έρθει σε επαφή ερχόμενος στο μουσείο; 
Η φιλοσοφία του Μουσείου Ελληνικής Παιδείας είναι να βρίσκεται κοντά στον επισκέπτη, να παρέχει γνώσεις και πληροφορίες μέσα σε ένα ζεστό και φιλικό περιβάλλον. Έτσι, πέρα από τη σχολική τάξη, όπου οι επισκέπτες και ιδιαίτερα οι μαθητές, γνωρίζουν τον τρόπο λειτουργίας των σχολείων σε παλαιότερες εποχές χρησιμοποιώντας την πλάκα και το κονδύλι, την πέννα, τον κονδυλοφόρο και το μελάνι και μπορούν να φορέσουν τη σχολική ποδιά και το πηλίκιο υπάρχουν κι άλλα προγράμματα και δράσεις στο Μουσείο. Μπορεί ο επισκέπτης να παρακολουθήσει ειδικές προβολές που έχει επιμεληθεί το Μουσείο για την Ιστορία της Γραφής και της Τυπογραφίας. Οι μικροί μαθητές μπορούν να παρακολουθήσουν μύθους του Αισώπου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα πειράματα Φυσικής που γίνονται στο Μουσείο, καθώς και η επίδειξη παλιών παιχνιδιών. Ειδικά φέτος γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στο ομηρικό παιχνίδι της σβούρας και επιδεικνύονται στα παιδιά είκοσι περίπου διαφορετικά είδη σβούρας.
  • Tι είναι αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο τη νέα γενιά κατά την επίσκεψη στο μουσείο;
Νομίζω πραγματικά ότι η νέα γενιά εντυπωσιάζεται ιδιαίτερα από την παλιά σχολική τάξη: με την πλάκα, το κονδύλι, τις πέννες, τους κονδυλοφόρους και τις σχολικές ενδυμασίες. Αλλά το πλέον εντυπωσιακό είναι η έκπληξη που εγώ δοκίμασα από τις νεότερες ηλικίες οι οποίες πλησιάζουν στην αρχή με μια απλή περιέργεια που σε λίγη ώρα μετατρέπεται σε ζωηρό ενδιαφέρον, απρόσμενο, πρέπει να ομολογήσω, και πέραν των προσδοκιών μου. Έτσι, αυτή η επίσκεψη μετατρέπεται σε ένα πραγματικό εκπαιδευτικό ταξίδι, ένα ταξίδι στο οποίο το σχολείο των γονέων τους συναντιέται και συγκρίνεται με τη σημερινή σχολική τους πραγματικότητα.
  • Φεύγοντας κάποιος από αυτό το χώρο τι πιστεύετε πως έχει εισπράξει;
Φεύγοντας από το Μουσείο ο επισκέπτης έχει εισπράξει γνώση, συναίσθημα και αισιοδοξία. Το τρίπτυχο αυτό εκφράζει νομίζω σε γενικές γραμμές ό,τι αντικρίζω καθημερινά στις αντιδράσεις των επισκεπτών μας. Κάθε μέρα μαζί με τους επισκέπτες μας ακολουθώ κι εγώ αυτό το νοσταλγικό και συναισθηματικό ταξίδι τους στα χρόνια της αθωότητας και των σχολικών χρόνων. Επιπλέον, είναι μια ιδιαίτερη και απρόσμενη ανταμοιβή για μένα το γεγονός ότι αντιμετωπίζουν όλο το εγχείρημα ως μια ακτίνα αισιοδοξίας μέσα σε καιρούς χαλεπούς, ότι φεύγουν από ‘δω με την πεποίθηση ότι η ύπαρξη του Μουσείου συμβάλλει στη διαφύλαξη της ταυτότητας και της ιστορικής μας μνήμης.
  • Στο θέμα της ελληνικής παιδείας, ποιο εκτιμάτε ότι είναι το μεγαλύτερο έλλειμμα στην εγχώρια εκπαιδευτική πολιτική;
Υπάρχει ασάφεια και σύγχυση στους επιδιωκόμενους στόχους. Επιχειρούνται αποσπασματικές και κατακερματισμένες απόπειρες μεταρρυθμίσεων με παντελή έλλειψη μακρόπνοου οραματισμού και σχεδιασμού.
  • Τέλος, και καθώς ασχολείστε σε όλη σας τη ζωή με την παιδεία και την εκπαίδευση, πώς βλέπετε την πορεία της ελληνικής παιδείας; Ποιες είναι οι προσωπικές σας εκτιμήσεις για το μέλλον;
Είναι προφανές ότι η ελληνική παιδεία ακολουθεί κατά πόδας της γενικότερη πορεία της ελληνικής κοινωνίας. Είμαι αισιόδοξος όμως, γιατί υπάρχει και η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που προσπαθεί να διαφυλάξει την ιστορική μας μνήμη. Υπάρχουν ακόμα φωτισμένοι δάσκαλοι και παιδαγωγοί που θα χαράξουν νέα πορεία, ώστε η ελληνική παιδεία να βρει το δρόμο που της ταιριάζει και της αξίζει.
Σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σας και την συνέντευξη που μας παραχωρήσατε και θα χαρούμε να τα ξαναπούμε και από κοντά!
Κι εγώ σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να παρουσιάσω τους σκοπούς και τη δράση του Μουσείου Ελληνικής Παιδείας.Πηγή: Μυρτώ Μαρκελλά.





















ΟΙ φωτογραφίες είναι του παγκοσμίου φήμης φωτογράφου Fugi Tomo Kazu

28.6.18

Ένα μικρό αφιέρωμα σ' ένα πολύ μεγάλο αστέρι της ΟΚΡΑ τον Γιώργο Σεχίδη που σήμερα 29/06 θα ντυθεί γαμπρός.

Μ 'αυτή τη λιμουζίνα θα μεταφέρει τον
γαμπρό ο Mr Pepos στην εκκλησία.
Γιώργος Σεχίδης ο επονομαζόμενος και νέος Μαραντόνα το μεγάλο αστέρι της ΟΚΡΑ αποφάσισε να νυμφευθεί την εκλεκτή της καρδιάς του, το όνομα αυτής Νατάσα!!
Τον Γιώργο τον γνώρισα όταν ήταν μικρός, εντάχθηκε στην μεγάλη ομάδα της ΟΚΡΑ το 1999 και ήταν ο μάγος της μπάλας. Χάρη σ' αυτόν και στ' άλλα αστέρια της ΟΚΡΑ Γενικό, Λε-αρ, Αρκά, Πετράκη, Τσίου τσίου, Άκη, Μπιλάκο, Χατζούλη, Ορέστη, Μίμαρο, Καμακότσι, Νινικόσκι, η ΟΚΡΑ έγινε η σούπερ ομάδα, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των αντιπάλων. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το εξής περιστατικό από δήλωση του κ. Χουάν Ρότσα σε συνέντευξη του στον ισπανόφωνο δημοσιογράφο Μίμη Κυριακού, απόσπασμα:
Όταν είχαμε αγώνα με την ΟΚΡΑ όλο το τιμ παίκτες και προπονητές ψάχναμε να βρούμε τρόπους ώστε να αντιμετωπίσουμε αυτή την υπερομάδα, δεν υπήρχε περίπτωση να τους κερδίσουμε, απλά προσπαθούσαμε να έχουμε μια αξιοπρεπή ήττα. Ήταν ο εφιάλτης μας, ειδικότερα για τον Γενικό και για τον Γιώργο Σεχίδη (νέο Μαραντόνα) κάναμε σχέδια επί σχεδίων για να μπορέσουμε να περιορίσουμε τις δραστηριότητες τους μέσα στο γήπεδο αλλά ο,τι και αν σκεφτόμασταν μας το ανέτρεπαν, ήταν μεγάλα ταλέντα. Εδώ θα πρέπει να αναφέρω πως ο κύριος Χουάν Ρότσα υπήρξε για την ΟΚΡΑ ο πιο αγαπημένος φίλος γιατί μας παραχωρούσε τις εγκαταστάσεις της ακαδημίας του. Είχε μεγάλη αδυναμία στον Γενικό, στον Σεχίδη, και στον Αρκά. Κύριε Χουάν σ' ευχαριστούμε από καρδιάς για την καλοσύνη σου και τον αλτρουισμό σου.
Αύριο 29 Ιουνίου θα παραβρεθώ στον Γάμο του Γιωργάκη, πιο κάτω ακολουθεί και φωτογραφικό υλικό από την περίοδο της μεγάλης ΟΚΡΑ. Φωτορεπορτάζ από τον γάμο το Σάββατο.
Γιώργο πολυαγαπημένο μου φιλαράκι σου εύχομαι ολόψυχα να έχεις μια καταπληκτική πορεία στον έγγαμο βίο σου και να μας χαρίσετε με την Νατάσα πολλά παιδιά. Σύντομα να κάνεις τον αδερφικό μου φίλο, τον πατέρα σου παππού.
Υπήρξες μεγάλο κεφάλαιο για την ΟΚΡΑ όλα τα παιδιά σ' αγαπούσαν και αναγνώριζαν την αξία σου.
Επίσης πολλές ευχές από την Λαμπρινή και την Βασιλική.
Φίλες και φίλοι είναι πολύ όμορφο παιδιά που είχα γνωρίσει με την ΟΚΡΑ και την ΛΟΓ σε πολύ μικρή ηλικία τώρα να με καλούν να παραβρεθώ στον γάμο τους.
Τον Σεπτέμβριο θα πρέπει να παραστώ στον γάμο της δικής μας Νατάσας, ο γάμος θα γίνει στην Πάρο.
Να γιατί η ζωή είναι συναρπαστική και τόσο όμορφη.
Όλγα, Πατέρα σας εύχομαι σύντομα να αποκτήσετε τον πιο όμορφο τίτλο της ζωής σας, αυτόν της γιαγιάς και του παππού.
Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο ισόβιος Μάνατζερ και ιδρυτικό μέλος της ΟΚΡΑ Επικούρειος Πέπος.
Τρίτος από αριστερά κάτω σειρά ο σημερινός γαμπρός.




Κάτω σειρά δεύτερος από αριστερά ο Γιώργος Σεχίδης.


Γιώργο παιχταρά καλά στέφανα. ΟΚΡΑ for ever.


ΟΚΡΑ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ Στην φωτογραφία ο ''νέος Μαραντόνα'' Γιώργος Σεχίδης με τους συμπαίχτες του και τον ισόβιο Μάνατζερ. Παιχταρά σου ευχόμαστε ολόψυχα καλά στέφανα και πολλούς και άξιους απογόνους. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. ΥΓ. Φωτογραφίες και ρεπορτάζ από τον γάμο και το γλέντι στην αυριανή ανάρτηση.

26.6.18

"ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ: Ασθένεια ή ρεαλισμός" γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος

«Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα» (Νίτσε)
Πολλοί άνθρωποι μέμφονται καθημερινά την οικονομική κρίση, την απρόσωπη κοινωνία, την ανάλγητη εξουσία, την έκπτωση των ηθικών αξιών, την απουσία νοήματος ζωής, την αδυναμία της θρησκείας να δώσει πειστικές απαντήσεις στα υπαρξιακά τους ερωτήματα, την αδυναμία έκφρασης της δημιουργικότητας στο χώρο της εργασίας, το αγχογόνο περιβάλλον και όχι σπάνια την ίδια την ανθρώπινη φύση. Παντού βλέπουν αδιέξοδα, εμπόδια και αξεπέραστες δυσκολίες. Ζουν με το φόβο της αποτυχίας και βιώνουν κατά δραματικό τρόπο το αίσθημα του αποτυχημένου. Ακόμη και μια απλή ατυχία ή αποτυχία τη μεταφράζουν ως προοίμιο χειρότερων κακών. Την επιτυχία τη φοβούνται γιατί μέσα σε αυτή διαβλέπουν μια παγίδα.

Όλα τα παραπάνω σκιαγραφούν ένα γνωστό τύπο ανθρώπου, τον απαισιόδοξο. Η απαισιοδοξία συνιστά μια «αντίληψη σύμφωνα με την οποία ο κόσμος μας είναι ο χειρότερος δυνατός κόσμος και η αισιοδοξία δεν είναι παρά μια μάταιη προσπάθεια συγκάλυψης του πόνου και της δυστυχίας και φυγής από την πραγματικότητα» (Λεξικό Αργύρη Ματακιά). Ο απαισιόδοξος αντιμετωπίζει τα πάντα από την κακή τους πλευρά, βλέπει παντού το κακό, την ήττα και τη ματαιότητα. Ένα διάχυτο αίσθημα απελπισίας τον διακατέχει σε κάθε ενέργειά του και γι’ αυτό καταφεύγει στην αδράνεια και στην απάθεια. Ένα αίσθημα πόνου και εσωτερικής ερήμωσης τον διακατέχει και μια άμετρη ψυχική κενότητα.
Συναφής έννοια με την απαισιοδοξία είναι ο πεσιμισμός (pessimismus). Ο όρος προσδιορίζει υπόρρητα ένα απροσδιόριστο αίσθημα απελπισίας προς τη ζωή, τον κόσμο και την ύπαρξη σε συνδυασμό πάντα με την εδραία πεποίθηση ότι ο πόνος και το κακό κυριαρχούν και εξουσιάζουν τα πάντα. Στοιχεία πεσιμισμού ανευρίσκονται στην Ορφική και Πυθαγόρεια άποψη για τον άνθρωπο και τον κόσμο. Σύμφωνα με αυτή η υλική υπόσταση (σαρκική ύπαρξη) του ανθρώπου συνιστά μια τιμωρία που υφίσταται η ψυχή.

Ωστόσο, στοιχεία πεσιμισμού ανιχνεύονται και στον Πλάτωνα αφού σύμφωνα με τη βασική του θεωρία ο γήινος κόσμος συνιστά μια έκπτωση από τον ιδεατό κόσμο και η σάρκα εμποδίζει τον άνθρωπο να δει – αντιληφθεί την πραγματική ουσία του κόσμου, τις ιδέες.
Κατεξοχήν, όμως, ο πεσιμισμός – απαισιοδοξία εκφράστηκε ως φιλοσοφική θεωρία από τον Σοπενχάουερ. Η δυστυχία του κόσμου, η ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και η άρνηση βούλησης για ζωή αποτελούν τους βασικούς πυλώνες της θεωρίας του. Για τον Σοπενχάουερ η θεμελιακή – κινητήρια δύναμη του ανθρώπου είναι η θέληση (και όχι η νόηση) που λειτουργεί ως πλάστης της αείρροης ζωής και απαιτεί τη φθορά και την οδύνη.

«Και καθώς από άποψη φυσικής, το περπάτημα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα πέσιμο που διαρκώς προλαβαίνεται, έτσι και η ζωή του κορμιού δεν είναι άλλο παρά θάνατος που διαρκώς αναστέλλεται….» (Σοπενχάουερ)
Κάθε προσπάθεια καταγραφής της βασικής αιτίας της απαισιοδοξίας προσκρούει στον πολυσύνθετο και πολυεπίπεδο χαρακτήρα της. Οι ψυχολόγοι διατείνονται πως η απαισιοδοξία πηγάζει ή τρέφεται από κάποια απροσδιόριστα συμπλέγματα κατωτερότητας και ψυχικούς τραυματισμούς που δημιουργήθηκαν κατά την παιδική ηλικία. Κάποια αρνητικά βιώματα ή εμπειρίες της παιδικής ηλικίας ίσως να στιγμάτισαν ανεξίτηλα την ψυχολογία του απαισιόδοξου και να προετοίμασαν το έδαφος για το υπαρξιακό κενό και τη ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Απόρροια όλων των παραπάνω είναι η βίωση του αισθήματος της αποτυχίας. Το βίωμα αυτό συνδέεται άμεσα με την αποδοχή της ανικανότητας του ατόμου να πραγματώσει τους στόχους του. Πολλοί βέβαια θέτουν υψηλούς στόχους και η αδυναμία πραγμάτωσής τους επιφέρει την απογοήτευση. Έτσι οι απραγματοποίητες φιλοδοξίες διογκώνουν την απογοήτευση και πλέκουν τον ιστό της ψυχολογίας του αποτυχημένου. Όταν, όμως, η αποτυχία εντοπίζεται και στα κοινά πράγματα τότε το υποκείμενο συνειδητοποιεί κατά δραματικό τρόπο την ανικανότητά του. Εσωτερικά, δηλαδή, λειτουργεί το σχήμα: προβολή υψηλών στόχων → αδυναμία πραγμάτωσης → συνειδητοποίηση – αποδοχή της ανικανότητας → ψυχολογία αποτυχημένου → «βίωμα αποτυχίας» → απογοήτευση → απαισιοδοξία.
Συμπληρωματικά ο απαισιόδοξος αντιμετωπίζει τη ζωή ως κάτι αρνητικό, ως κάτι που γεννά «προβλήματα» - εμπόδια στην προσπάθειά του να πετύχει τους στόχους και να βιώσει την ευτυχία του. Απότοκο αυτής της αντίληψης μια στάση απαξίωσης προς τον κόσμο και την κοινωνία. Τα θεωρεί όλα – συλλήβδην «κατασκευασμένα» και κακοτεχνίες και αδυσώπητα ή εχθρικά προς τον άνθρωπο. Κατηγορεί την ηθική, το δίκαιο και οτιδήποτε συνέχει την κοινωνία.
«Πρόοδος δεν υπάρχει, λογικό να κυβερνά τη μοίρα, οι αφηρημένες έννοιες, οι θρησκείες, οι ηθικές είναι ανάξιες παρηγοριές για τους ανίδεους και τους δειλούς» (Ν. Καζαντζάκης)
Ασυνείδητος στόχος όλων των αιτιάσεων του απαισιόδοξου η παρηγοριά, η από- ενοχοποίηση και η μείωση του ψυχικού πόνου. Είναι, δηλαδή, μια προσπάθεια ψυχολογικής αποφόρτισης μέσα από την απο-ενοχοποίησή του. Παύει να νιώθει αποτυχημένος κι αποδίδει την αποτυχία του σε αντικειμενικούς παράγοντες – εξωτερική πραγματικότητα και όχι σε υποκειμενικές αδυναμίες.
Η στάση – αντίδραση του απαισιόδοξου παραπέμπει ευθέως στους γνωστούς «αμυντικούς μηχανισμούς» που αναπτύσσει ασυνείδητα ο άνθρωπος προκειμένου να αντιμετωπίσει ή να απαλλαγεί από δυσάρεστα ψυχολογικά συναισθήματα. Είναι ο «μηχανισμός της εκλογίκευσης» που καταγράφει – υποδηλώνει μια προσπάθεια του ατόμου να ερμηνεύσει με «λογικό» τρόπο την αποτυχία του, αποδίδοντας αυτήν σε εξωγενείς παράγοντες. Έτσι εφησυχάζει και αποσυμπιέζεται ο ψυχικός του κόσμος από τα αρνητικά συναισθήματα. Εδώ διαφαίνεται καθαρά η δύναμη του νόμου της «ομοιόστασης» που στοχεύει στη βίωση της εσωτερικής αρμονίας.
«Δεν είναι τόσο τα γεγονότα που μας θλίβουν, όσο η ψευδής παράσταση που έχουμε γι’ αυτά» (Laupies)
Η παραπάνω θέση φωτίζει καλύτερα το ρόλο της υποκειμενικής θεώρησης της πραγματικότητας που συντρίβει τον άνθρωπο και φράζει το μέλλον σύμφωνα με την ψυχολογία του απαισιόδοξου. Γι’ αυτό και η αποτυχία για τους απαισιόδοξους δεν υφίσταται απόλυτα και αντικειμενικά αλλά συνιστά μια προσωπική θεώρηση κι ένα ατομικό βίωμα. «Ένα δυστύχημα είναι τόσο μεγάλο, όσο το βλέπει ο καθένας μας» (Σενέκας)
Ο απαισιόδοξος, λοιπόν, είναι ένας μεμψίμοιρος που βιώνει το οδοιπορικό της ζωής ως δοκιμασία και όχι ως μια θετική προοπτική. Αισθάνονται άβουλα όργανα μιας αναγκαιότητας που αδυνατούν να αντιμετωπίσουν.
Ο λόγος του Σοπενχάουερ βρίσκει δικαίωση στους απαισιόδοξους. «Θα ήταν παράλογο να υποθέσουμε πως τα ατελείωτα δεινά που πλήττουν τους ανθρώπους και που προκύπτουν από ανάγκες και συμφορές συνυφασμένες ουσιαστικά με την ίδια τη ζωή, είναι άσκοπα και καθαρά συμπτωματικά».
ΥΓ. Επικούρειου Πέπου. Φίλες και Φίλοι πριν λίγες μέρες είχα τη χαρά και την τιμή να συναντήσω τον Δάσκαλο Ηλία Γιαννακόπουλο στο καφέ retous στα Τρίκαλα όπου μαζί με την παρουσία της Διοτίμας ο στοχαστής Ηλίας μας συνεπήρε με τον λόγο του και το πάθος του. Νόμιζα πως είχα απέναντί μου έναν παθιασμένο νέο και όχι έναν άνθρωπο της τρίτης ''λυκείου''. Σας προτρέπω να διαβάζεται τα άρθρα του γιατί έχει έναν ξεχωριστό τρόπο να αναλύει τα γεγονότα. Αν όλα πάνε καλά σκοπεύω να ενεργοποιήσω κάποια από τα μέλη της ΛΟΓ για μια συνέντευξη μαζί του τον Ιούλιο η τον Αύγουστο. Ηλία Γιαννακόπουλε σ' ευχαριστούμε. Ως Τρικαλίνος καμαρώνω διπλά. Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Ηρώδειο 25 Ιουνίου 2018 μια μαγική βραδιά χάρη στην Μελισσάνθη μας.

Μαγεία;🎹🎸🎷🎶🎵🎼📯🎻🎺🥁🍓🍇🌹🌷
 Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας;🌷🌹🍇🍓🥁🎺🎻🎹🎸🎷🎶🎵🎼📯 Ταξίδι στην Ουτοπία;🎻🎺🥁🍓🍇🌹🌷📯🎼🎵🎶🎷🎸🎹
Αγωγή της ψυχής;🍓🍇🌹🌷🥁🎺🎻📯🎼🎵🎶🎷🎸🎹
Ηδονή των οφθαλμών και της ακοής;🌹🍇🍓📯🎼🎵🎶🌷🎷🥁🎸🎺🎹🎻
Ερωτική συναστρεία ηχωχρωμάτων;🎼🍓📯🎸🥁🎷🌷🌹🍇🎺🎹🎼🎵🎶🎻
Συνάντηση διαπλανητικών φωνών και νότες θεϊκές;🎻🎶🎵🎼🎹🎺🍇🍓📯🎸🥁🎷🌷🌹
Κάθοδος του Απόλλωνα και της Αρμονίας στον Αττικό ουρανό;🍇🎺🎹🎼🎵🎶🎻🌹🌷🎷🥁🎸📯🍓
Αυτά και άλλα πολλά ζήσαμε όσοι παραβρεθήκαμε χθες βράδυ στο Ηρώδειο όπου ο ανεπανάληπτος, ο κορυφαίος, ο μοναδικός, κ.ο.μ. Γιώργος Νταλάρας επιμελήθηκε το πρόγραμμα που ήταν αφιερωμένο στον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Τραγούδησαν οι: Μελίνα Ασλανίδου, Βιολέτα Ίκαρη, Χρήστος Μάστορας, Κώστας Μακεδόνας, Μανόλης Μητσιάς, Γιώργος Νταλάρας.
Φίλες και φίλοι δεν βρίσκω τα κατάλληλα λόγια για να σας περιγράψω αυτά που ζήσαμε στον μαγικό χώρο του Ηρωδείου. Ο πλέον κατάλληλος για να εκφράσει τα συναισθήματα που βίωσαν οι 5.000 κόσμος αυτής της πανδαισίας ήχων και λέξεων θα ήταν ο φιλόλογος Ηλίας Γιαννακόπουλος, αυτός εργάτης των λέξεων.
Λευτέρη Παπαδόπουλε, Πρόεδρε!!!!  σ' ευχαριστούμε για τα 1300 τραγούδια που έγραψες, και τις όμορφες λέξεις που δημιούργησες προκειμένου να εκφράσεις τον ποιητικό σου λόγο.
Γιώργο Νταλάρα μόνον εσύ θα μπορούσες να οργανώσεις μια τέτοια άριστη εκδήλωση, σ' ευχαριστούμε. Ένα μεγάλο ευχαριστώ επίσης στους καλλιτέχνες που συμμετείχαν και στην υπέροχη ορχήστρα. Όλα ήταν Μαγικά. Ο κόσμος που παραβρέθηκε αποθέωσε τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και όλους τους καλλιτέχνες.
Μελισσάνθη σ' ευχαριστούμε για την έκπληξη, ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσες να μας κάνεις. 🍇🎺🌹🌷🎹🎷🥁🎼🎵🎸📯🎶🎻🍓





28.5.18

"Εάλω η Πόλις – Πάρθεν η Ρωμανία" γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος

«ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ – ΠΑΡΘΕΝ Η ΡΩΜΑΝΙΑ»
 «Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!»
Στην ελληνική ιστορία κανένα άλλο γεγονός δεν προκάλεσε τόση θλίψη και απογοήτευση όσο η άλωση της Πόλης (29 Μαΐου 1453). Η αποφράς αυτή ημέρα συνοδεύτηκε από ένα πλήθος θρύλων, θρήνων και παραδόσεων που αντανακλούν το μέγεθος της απώλειας. Όλα αυτά αποκρυσταλλώνουν με ενάργεια την ψυχική συντριβή που βίωσαν όχι μόνο οι Έλληνες εκείνης της εποχής αλλά και οι μεταγενέστεροι.
«Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός/ και λύπη, / θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις».

Οι θρήνοι αυτοί πέρα από τον ιστορικό τους χαρακτήρα (μαρτυρίες) μας βοηθούν να προβληματιστούμε για το εύρος των εθνικών συνεπειών της Άλωσης αλλά περισσότερο για τη συναισθηματική σχέση των Ελλήνων προς το γεγονός αυτό.
Το Βυζάντιο (Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) πληθυσμιακά υπήρξε μια πολυεθνική αυτοκρατορία και απλωνόταν σε δυο ηπείρους (Ευρώπη – Ασία) και για κάποιο χρονικό διάστημα σε τρεις (Αφρική). Σήμερα πολλοί λαοί – ιδιαίτερα Βαλκάνιοι – επιθυμούν και διακηρύσσουν ότι είναι οι συνεχιστές του Βυζαντίου (πολιτικά ή πολιτισμικά).
Ωστόσο, κανένας λαός παρά «μόνο οι Νεοέλληνες έχουν με την Πόλη (Κων/λη) και την Αγία Σοφιά σχέση φορτισμένη με συγκίνηση και νοσταλγία» (Αρβελέρ «Πόσο Ελληνικό είναι το Βυζάντιο;»)*. Κι αυτό διαφαίνεται καθαρά όχι μόνο από τους θρήνους (προφορικούς και γραπτούς) που ακολούθησαν αλλά κι από τους θρύλους που γεννήθηκαν για το γεγονός της άλωσης αλλά και για την ελπίδα επανάκτησή της. Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, τα τηγανισμένα ψάρια, ο παπάς της Αγίας – Σοφιάς (ημιτελής λειτουργία) και πολλά άλλα καταδεικνύουν το βαθύ πόνο  των Ελλήνων αλλά και τη βαθιά επιθυμία για την απελευθέρωση της πόλης, που εκφράστηκε εναργέστατα με το:
«Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μην κλαις και μη δακρύζης, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι».

Κάποιοι υποστηρίζουν πως το Βυζάντιο δεν ήταν Ελληνικό παρά μια εκδοχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αφού και ο τελευταίος αυτοκράτορας υπέγραφε ως αυτοκράτωρ Ρωμαίων. Εξάλλου κατά την περίοδο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας οι Βυζαντικοί αρέσκονταν να ονομάζονται Ρωμαίοι, χρησιμοποιώντας τη λέξη «Έλλην» για τους ειδωλολάτρες – Εθνικούς.
Ωστόσο οι Βυζαντινοί, αν και απέφυγαν τη λέξη «Έλλην» θεωρούσαν εαυτούς – ένιωθαν κληρονόμοι του κλασικού ελληνικού παρελθόντος αφού η πνευματική ζωή ήταν εμπλουτισμένη από το αρχαιοελληνικό πνεύμα, όσο κι αν αυτό πολεμήθηκε από την εκκλησία. Εξάλλου η ελληνική γλώσσα από ένα χρονικό σημείο και μετά (6ος – 7ος αιώνας) αρχίζει να κυριαρχεί στη διοίκηση και στους νόμους «νεαρές». Πολλοί υποστήριξαν πως το «λογισμικό» των Βυζαντινών ήταν καθαρά Ελληνικό, όσο κι αν κάποιοι το αρνούνταν ή το απέκρυπταν.

Σχετικά ο Γεννάδιος Σχολάριος (πρώτος Πατριάρχης) μετά την άλωση της πόλης) δήλωνε εμφαντικά: «Έλλην ων τη φωνή, ουκ αν ποτε φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες αλλ’ από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης. Και ει τις έροιτό με τις ειμί, αποκρινούμαι χριστιανός είναι». Όσο κι αν αυτή η ομολογία ξαφνιάζει, υποδηλώνει το κλίμα που επικρατούσε παραμονές της άλωσης.
Ωστόσο υπήρχαν κι άλλες φωνές που αποκάλυπταν την άλλη πλευρά της εθνικής ταυτότητας των Βυζαντινών και το στοιχείο εκείνο που τροφοδοτούσε τον εθνικό τους αυτοπροσδιορισμό. Κορυφαία φωνή μεταξύ αυτών υπήρξε κι αυτή του Γεωργίου Γεμιστού (γνωστός και ως Πλήθων).
«Εσμέν γαρ Έλληνες το γένος ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί».
Ο παραπάνω διχασμός, παραμονές της άλωσης, δεν ήταν και ο μοναδικός. Η διαμάχη δυτικόφιλων (ενωτικοί) με αυτούς που απέκρουαν κάθε συζήτηση με τον Παπισμό (ανθενωτικοί) επηρέασε καταλυτικά το φρόνημα των υπερασπιστών της Πόλης, αφού ακούγονταν και οι ακραίες ομολογίες του τύπου: «κρειττότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον ή καλύπτραν λατινικήν».
Έτσι οι Έλληνες του Βυζαντίου συνειδητοποιούσαν και έχτιζαν την ταυτότητά τους μέσα από τη σύγκρουση με τους Δυτικούς (Παπισμό), αφού η μνήμη των καταστροφών και λεηλασιών που υπέστη η πόλη το 1204 ήταν ακόμη νωπή. Γι΄ αυτό το «τουρκικόν φακιόλιον» για πολλούς λειτουργούσε ως το «μη χείρον βέλτιστον» μπροστά στη «λατινική καλύπτρα».

Μπορεί η ηρωική στάση και πάλη του Παλαιολόγου να μην απέτρεψε το μοιραίο, αλλά στάθηκε η απαρχή της συνειδητοποίησης της εθνικής ιδιαιτερότητας των Ελλήνων τόσο απέναντι στους Δυτικούς όσο και προς τους Τούρκους κατακτητές. Η άρνηση συνθηκολόγησης του Κων/νου Παλαιολόγου κατέστη ιερή παρακαταθήκη για τους υποδουλωμένους Έλληνες. Μόνο το «μολών λαβέ» μπορεί να συγκριθεί με την απάντηση του Παλαιολόγου.
 «Το δε την πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστίν ουτ’ άλλου των κατοικούντων ενταύθα, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν μη φειδόμενοι της ζωής ημών».
Έτσι μια ήττα (πτώση της πόλης) δεν γέννησε μόνο θρύλους και δεν προκάλεσε μόνο αβάσταχτη λύπη, αλλά αποτέλεσε την απαρχή της γέννησης – δόμησης της νεοελληνικής ταυτότητας. Συνιστά, βέβαια, παραδοξότητα μια τέτοια διαδικασία να τροφοδοτείται από τον πόνο, τη θλίψη και τον οδυρμό.
Αποτελεί, όμως, κοινή παραδοχή πως η εθνική μας ταυτότητα, ως ένα «συνεχές κατασκεύασμα» εμπεριέχει και τέτοια στοιχεία (ψυχικά πάθη, εσωτερικές πληγές, ατομικά οράματα….)
Στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που γεννά τόσο τον εθνομηδενισμό – κοσμοπολιτισμό όσο κι έναν άγονο – στείρο φονταμενταλισμό οφείλουμε να αντιτάξουμε την εθνική μας «ετερότητα» ενάντια στην ισοπεδωτική «ομοιομορφία».
Στην εποχή της νεωτερικότητας μπορεί να συνιστούν παραλογισμό, εθνική τύφλωση και εθνικό ναρκισσισμό οι ελπίδες να ξαναγυρίσουμε σε αυτά που χάσαμε. Αλλά ας ονειρευτούμε για λίγο και το ανέφικτο, γιατί:
«Η Ρωμανία κι αν πέρασε ανθεί και φέρει κι άλλο».
* Το 493 π.χ. λίγο μετά την καταστροφή της Μιλήτου από τους Πέρσες, ο Φρύνιχος ανέβασε το έργο του «Μιλήτου Άλωσις» με το οποίο αναπαριστούσε τις συμφορές που έπληξαν τους Μιλησίους. Οι Αθηναίοι ξέσπασαν σε κλάματα και τιμώρησαν τον Φρύνιχο με πρόστιμο 1.000 δραχμών, επειδή τους θύμισε «Οικεία κακά» και «μηκέτι μηδένα χρήσθαι τούτω τω δράματι» (Ηρόδοτος, VI, 21) 
Ηλίας Γιαννακόπουλος Φιλόλογος κ.ο.μ.

21.5.18

21 Μα'ί'ου 2018 Κωνσταντίνου και Ελένης, ένα μικρό αφιέρωμα στην απούσα Ελένη, στην νύφη μου, στην συμμαθήτρια, στην Γοργογυρε'ί'σα

Καλημέρα συναθλητές της Ουτοπίας, σήμερα η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην Ελένη, την νύφη μου που πριν λίγες μέρες έδωσε μία μάχη με τον καρκίνο και βγήκε νικήτρια. 

[Αυτά έγραφα αγαπητοί μου φίλοι το 2015 την ώρα που εγώ έγραφα αυτές τις γραμμές ο χάροντας γελούσε.] 

Λενάρα κράτα γερά, έλεγα, γιατί έχουμε Νάξο το καλοκαίρι, και τον χειμώνα Παρισάκι. [Δυστυχώς 2 χρόνια μετά τον Ιούλιο του 17 η νύφη μου άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας έχοντας δίπλα της τον μεγάλο της γιό.]

Παρακαλώ όσες γυναίκες διαβάσουν αυτό το κείμενο ας φροντίσουν να είναι επιμελείς  με τα θέματα των εξετάσεων, εννοώ μαστογραφίες, υπέρηχους κ.λπ. γιατί είναι κρίμα στη σημερινή εποχή να πεθαίνουν άνθρωποι από τον φόβο μιας επίσκεψης στον/στην αρμόδια/ο γιατρό και από αμέλεια.

Τα πιο κάτω χαϊκου τα εμπνεύστηκα τις ώρες αγωνίας που βρισκόμουν έξω από το χειρουργείο όπου η συμμαθήτρια, και νύφη μου, έδινε τη δική της μάχη με την ''γρίπη'' της εποχής. Ευτυχώς που το τελικό αποτέλεσμα ήταν θετικό, [έτσι νομίζαμε τότε και ο Χαρούλης έσκαγε στα γέλια] οπότε τέλος καλό όλα καλά.  Δυστυχώ το τέλος δεν ήταν καλό, είναι αυτό που λένε στο ποδόσφαιρο, στο τέλος νικάνε πάντα οι Γερμανοί, στην προκειμένη περίπτωση ο καρκίνος. Ο κάθε άνθρωπος όταν βρίσκεται στον προθάλαμο ενός χειρουργείου, όπου μέσα ένα αγαπημένο του πρόσωπο δίνει μια μάχη ζωής, αντιδρά διαφορετικά, εγώ βρήκα αυτόν τον τρόπο, γράφοντας χαϊκου προσπαθούσα να επιβληθώ στην αγωνία μου.  Προς θεού μην επιτρέπεται την εξάπλωση του καρκίνου, ειδικά η πρόληψη στον μαστό σώζει ζωές, αύριο κιόλας κάνε τον πρώτο έλεγχο. Το ίδιο ισχύει και για όποιο αρσενικό διαβάσει το πιο πάνω άρθρο, σώστε τις γυναίκες σας, σώστε τις φίλες σας, σώστε τις μανάδες σας, σώστε τις κόρες σας και τις αδερφές σας. Καλή ανάγνωση, με σεβασμό και εκτίμηση ο Eπικούρειος Πέπος.

Ελένη, κάθε μέρα που περνάει μας λείπεις όλο και πιο πολύ. ''Κανένας δεν πεθαίνει για όσο τον/την κρατάμε στις καρδιές μας και στη μνήμη μας.''
Ελένη μπορεί το όνομά σου να είναι αρκετά συνηθισμένο, όμως σου χαρίζει μεγάλη λάμψη και γοητεία και αναμφισβήτητα έχει πολύ όμορφη ιστορία! Στην αρχαιότητα, το όνομά σου σήμαινε λαμπερή, απαστράπτουσα! Ήταν το όνομα της Ωραίας Ελένης, της ηρωίδας του Ομηρικού έπους «Ιλιάδα» , που την «έκλεψε» ο Πάρις από την Τροία και στάθηκε αφορμή για την έναρξη του Τρωικού πολέμου. Από την πλευρά της αριθμολογίας, ο προσωπικός σου λεξάριθμος είναι το 8 και αυτό σημαίνει ότι είσαι μία γυναίκα με έντονη προσωπικότητα και μεγάλο δυναμισμό. Βάζεις υψηλούς στόχους στη ζωή σου και δεν τα παρατάς αν δεν τους φέρεις εις πέρας. Έχεις θάρρος υπομονή και επιμονή, εργάζεσαι με μόχθο για να έχεις χρήματα και άνεση για να ζεις καλά. Στους ανθρώπους που αγαπάς είσαι γενναιόδωρη και πάντα στέκεσαι δίπλα στα προβλήματα τους. Έχεις μεγάλες φιλοδοξίες και κύριος στόχος της ζωής σου είναι η προσωπική σου ανάπτυξη! Πρόσεξε μονάχα το πείσμα σου, γιατί πολλές φορές γίνεται η αιτία να πληγώνεις τους ανθρώπους γύρω σου και μετά να το μετανιώνεις.


Άτυχη Λενάρα
αρχή προβλημάτων
τέλος καλό όλα καλά;


Ανθρώπινα πλάσματα
εφήμερα άνθη
καλού και κακού.


Άσπρη μπλούζα
σύνδρομο φόβου
καλά μαντάτα;


Άνοιξη, καλοκαίρι,
φθινόπωρο, χειμώνας
πολλές αλλαγές και μία απουσία.


Πράσινη μπλούζα
μαχαίρι φόβος,
ελπίδα.

Αναμονή!!!
προθάλαμος χειρουργείου
καρκίνος τέλος;

Γυναικείος μαστός
πηγή ερωτισμού
φωλιά καρκίνου;


Να κλέψω χρόνια;
από που
και πόσα;


Γαλαξίας
στίγμα ανθρώπου
κόκκος άμμου.

Τέλος προβλημάτων
αρχή ταξιδιού
αντίο.


Ένας άνθρωπος
γράφει χαϊκου

άτακτη φωνούλα.

Λουλούκα
σπαρτό μαλλί
φτερό στο άνεμο.


Αλκυωνίδες μέρες
γλυκές ματιές
μαγεία!


Μια μέλισσα
μεταφράζει άνθη
μεταφέρει γύρη
Νινί.


Πως να ήταν άραγε η ποίηση
σε μικρή ηλικία;
ρωτήστε την Κορνηλία


Πάνω στη βάρκα
καλοπερασάκιας
χαρά θεού
ηγέτης.


Φωτισμένου μήνυμα
μας δείχνει το δρόμο
Αστροτόμ.


Ο ποιητής 
το πρώτο τζιτζίκι
λαλιά του Poof.

Ένα καράβι στ' ανοιχτά
γιατί χασομεράει,
θα φτάσει άραγε
Μr Alex;


Δεν ανήκει ούτε
στη νύχτα ούτε στο πρωϊ
ο πιστός φίλος.


Θα τη ρωτούσα
την ποίηση,
μπορώ να σ'αγαπώ;


Αχ πως μοιάζει
η καρδιά μου
με το ρολόι τοίχου.

Σαν πυγολαμπίδες
μπαίνουν στο μυαλό μου
οι στίχοι.


Λεπτή σελήνη
μην τρομάζεις
απ' την ομορφιά των ανθών.

Ο ποιητής μας δείχνει
το δρόμο

ακολουθούν οι λέξεις.


Μην κλαις άνθρωπε
άνθη, έρωτες, αστέρια
κι αυτά θα χαθούν.

Απόψε ως κι εσύ
πας βιαστική
στην Αυλή των θαυμάτων.

Στέκομαι εδώ
και σκέπτομαι
γιατί άραγε; τι προσφέρω;


Ούτε καν
ένα νεύμα
απ' τις
Αλκυονίδες νύχτες.

Η λάμψη της σελήνης
αργεί πάνω στα άνθη
γυρεύει τον έρωτα;


Τα πιο πάνω ψήγματα χαϊκου είναι του
Επικούρειου Πέπου-Fuji Tomo Kazu.