O MAΓΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΗΣΕ!!! Μανούλα στείλε πολλές ευχές στον Αστροτόμ.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα από το μαγευτικό και πανέμορφο Γοργογύρι, 16η μέρα σήμερα στο Μ.κ.Π. Γ. και για πρώτη φορά βρήκα λίγο χρόνο για να επικοινωνήσω μαζί σας, ο λόγος που άργησα να επικοινωνήσω μαζί σας είναι γιατί από τις 13/08/ ολή η οικογένεια βρισκόμαστε σε επιφυλακή λόγω του εγκεφαλικού που υπέστη η μητέρα μου στις 13/08. Την προηγούμενη μέρα στις 12/08 μαζί με την Λαμπρινή φθάσαμε στο χωριό και η μητέρα μου σε γενικές γραμμές ήταν καλά, τίποτα στον ορίζοντα δεν φαινόταν πως κάποια καταιγίδα ήταν καθ' οδόν, την επόμενη 13/08 κατά τις 14.00 αφίχθηκε και ο μικρός αδερφός μου με την δική του οικογένεια. Επειδή την επόμενη στις 14/08 είχαμε κανονίσει να κάνουμε την εκταφή του πατέρα μου η μητέρα μου είχε ήδη προβεί στις σχετικές ετοιμασίες, είχε βέβαια ένα σχετικό άγχος αλλά αυτό το θεωρήσαμε φυσιολογικό. 

Κάποια στιγμή το απόγευμα κατά τις 19.00 τις εξηγούσα πως τώρα πια δεν θα χρειαζόταν να κουράζεται για να ποτίζει τα λουλούδια γιατί θα έβαζα το αυτόματο πότισμα. Είχε φτιάξει και ένα καφεδάκι στον άνθρωπό που θα μας βοήθαγε στην εκταφή, και επικοινώνησε με τον Παπά για την ώρα που θα έπρεπε να έρθει στο νεκροταφείο. Κατά τις 20.00 κι ενώ ήμουν στο μπάνιο για ένα ντουζάκι με το ιαματικό νερό του Κεφαλοπόταμου ακούω την Λαμπρινή να με φωνάζει: Eπίκουρε τρέξε η η μάνα σου δεν είναι καλά!!!!!!!!!!! Λίγη ώρα πριν ο μεγάλος μου αδερφός ο Βασίλης πρόσεξε πως ενώ της μίλαγε δεν ανταποκρινόταν όπως πριν, ανέβηκε στη βεράντα και κατάλαβε πως η μάνα δεν ήταν καλά, άμεσα σήμανε συναγερμό η ώρα θα πρέπει να ήταν λίγο μετά τις 20.00 Τηλεφώνησα αμέσως στον μικρό αδερφό που ήταν στα πεθερικά του  να έρθουν με την Ράνια αμέσως, εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πως αν καθηστερούσα να έρθω στο χωριό 2 μέρες δεν θα είχα τη δυνατότητα να μ' αγκαλιάσει, και να μου μιλήσει η μητέρα μου ίσως για τελευταία φορά, κάτι που δυστυχώς συνέβη με τον μικρότερο αδερφό μου ο οποίος όταν έφθασε στο σπίτι η μάνα ήταν ήδη αγκαλιά με το εγκεφαλικούλι που λέει και ο Μάγος της φυσικοθεραπείας ο κορυφαίος, ο '' Άγιος Μάκης''. 

Χάρη σ' αυτόν τον ''Άγιο Μάκη'' μας δόθηκε η ευκαιρία να έχουμε τη μεγάλη χαρά να μας αγκαλιάσει, και να μας μιλήσει ξανά η μάνα, για όλα αυτά όμως θα μιλήσω λίγο πιο μετά. Ας επανέλθω όμως στην 13η Αυγούστου, το ασθενοφόρο έφθασε περίπου σε 20 λεπτά , εντωμεταξύ στο σπίτι προσπαθήσαμε να της δώσουμε μια ασπιρίνη, ευτυχώς δεν ήταν το επεισόδιο αιμορραγικό γιατί θα ήταν χειρότερα τα πράγματα με την ασπιρίνη. Στο νοσοκομείο 9 ημέρες, απ' αυτό το 9ήμερο θα μου μείνουν 2 πράγματα, Α' η ανεπάρκεια και τις ελλείψεις νοσηλευτικού προσωπικού, και το δέος που ένιωσαν οι νοσηλευτές και οι συνοδοί των άλλων ασθενών για τη φροντίδα που παρείχαμε στην μητέρα μας, μάλιστα μια κυρία, η κυρία Μαρία είπε, μπορεί η γιαγιά να μην έχει κόρες αλλά οι γιοι της είναι για 10 κόρες!!!!!!!!!!!! 

Κάτι αντίστοιχο είχαμε εισπράξει και στην περίπτωση του Παππούλη. Πέμπτη έγινε το συμβάν και Παρασκευή απόγευμα έφθασε από Αθήνα ο εγγονός της γιαγιάς, ο Μάγος της φυσικοθεραπείας, παρ' ό,τι είχε ήδη κανονίσει να φύγει για διακοπές ακύρωσε όλο το πρόγραμμα για να βρεθεί κοντά στην γιαγιά του. Πόσο τυχερή είσαι μάνα που έχεις έναν τέτοιο εγγονό!!!!!!!!!! Φίλες και Φίλοι στο νοσοκομείο μας είχαν πει πως η κατάσταση της γιαγιάς είναι μη αναστρέψιμη, σήμερα που σας γράφω αυτό το μέϊλ αν έπαιρνα τη μητέρα μου και τους την πήγαινα θα νόμιζαν πως τους πάω τη δίδυμη αδερφή της και όχι την ασθενή που είχαν εκεί λίγες μέρες πριν, η μητέρα μου θα μας είχε ήδη αποχαιρετήσει αν δεν την είχε αναλάβει ο Αστροτόμ-Τζιμ Άνταμς-Διασώστης-Ανθρωπιστής-Μάγος-Κορυφαίος Φυσικοθεραπευτής. Η βελτιωσή της είναι σημαντικότατη, φίλες και φίλοι η μάνα αν υποθέσουμε πως αύριο το πρωί μας αποχαιρετάει, γιατί έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα συμβεί, όλα θα είναι πλέον διαφορετικά γιατί μας έδωσε την ευκαιρία να ζήσουμε αυτές τις μέρες πολύ όμορφες στιγμές, θα έλεγα μάλιστα πως η μάνα μου αυτής της περιόδου ήταν η πιο γλυκιά μάνα που γνώρισα και αναρωτιέμαι έπρεπε άραγε να πάθει το εγκεφαλικό για να μας δείξει το καλό της πρόσωπο; 

Ενυ γουέϊ που λέει και ο Γκοτζιό θα επανέλθω ξανά στον Αστροτόμ για να του πω δημόσια ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ, μακάρι το πνεύμα του Παππούλη και της Γιαγιάς να τον βοηθήσουν στη ζωή του να ζήσει αρμονικά και γαλήνια γιατί του αξίζει κάθε ευτυχία. Σε γενικές γραμμές οφείλω να ομολογήσω πως η ΟΚΡΑ για μια ακόμα φορά έδρασε αστραπιαία, η μάνα όλες αυτές τις μέρες έχει την απόλυτη φροντίδα απ' όλα τα μέλη της οικογένειας πλην των δυο παραθεριστών. Τελικά ήρθαμε στο χωριό για λίγες μέρες και απ' ό,τι φαίνεται θα φύγουμε εκτός απροόπτου μετά τις εκλογές. Το καθήκον μας καλεί να παραμείνουμε κοντά στην γερόντισσα για να την φροντίσουμε. Πόσο άτυχοι είναι οι γονείς που τα παιδιά τους είτε δεν έχουν τη δυνατότητα, είτε για να αποφύγουν τις ευθύνες τους, προτιμούν  να τους παρκάρουν στα ΚΕΑΠΟΚ (Κέντρα Αποκατάστασης) για φαντάσου να έχεις τρία παιδιά και να σε παρκάρουν σε κάποιο ΚΕΑΠΟΚ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

Υ.Γ. Φίλε Κώστα το ταξίδι θα γίνει κάποια άλλη στιγμή, στους εκλεκτούς μου Φίλους Φιλοκτήτη-Παύλο, Δαμιανό-πιστός στρατιώτης, να πω επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ για την επίβλεψη και τη φροντίδα που είχαν στο σπίτι, και φυσικά στην καλή Νεράϊδα Βασουλίνο που πάντα, μα πάντα!!!!!!!!!!! όταν την δω στο όνειρό μου κάτι καλό θα μου συμβεί, έτσι κι αυτή τη φορά όταν λίγες μέρες μετά το επεισόδιο ήρθε στο όνειρό μου ήμουν σίγουρος πως η μητέρα μου θα γινόταν καλά, πως να το εξηγήσω αυτό; Απλά θέλω να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Πριν λίγα χρόνια στην αυλή των θαυμάτων γινόντουσαν γιορτές και γλέντια τώρα η εποχή έχει αλλάξει, ελπίζω κάποια στιγμή να ξαναλλάξει, εννοείται προς το καλύτερο. Τα δύσκολα πάντως θ' αρχίσουν από Δευτέρα που θα αναχωρήσουν βασικά μέλη από την ομάδα και το βάρος θα πέσει στις πλάτες των δυο. Φίλες και Φίλοι σας χαιρετώ και εύχομαι να έχετε καλή υγεία, όσο για τις επερχόμενες εκλογές αλήθεια το σκεφτόσαστε να πάτε να ψηφίσετε; Αν αυτή τη φορά η αποχή δεν φτάσει στο 80% θα πρέπει επειγόντως να πάμε για ψυχανάλυση στην Έφη- Άλκηστη. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Εμμανουήλ Αντωναράκης: Ο ερευνητής Ογκολογίας που διαπρέπει στο Johns Hopkins ENAΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Φίλες και Φίλοι καλημέρα και όχι μόνο! η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη σ' έναν ΥΠΕΡΟΧΟ Έλληνα της μικρής δημιουργικής Ελλάδας του εξωτερικού. Ευτυχώς που υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι που μας κάνουν να νιώθουμε υπερήφανοι, αλήθεια γιατί δεν ρώτησε ένα από τα παιδιά της Εθνικής ομάδας μπάσκετ που επισκέφτηκαν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας ''γιατί κ. Πρόεδρε οι Έλληνες πολιτικοί χρόνια τώρα δεν έχουν καταφέρει να πάρουν ούτε καν την τέταρτη θέση, ενώ οι αθλητές του μπάσκετ έχουν φέρει αρκετά μετάλλια και μάλιστα χρυσά,; Γιατί εσείς είσαστε πάντα στην τελευταία θέση''; Εμείς κ Πρόεδρε κάναμε το καθήκον μας, οι Έλληνες πολιτικοί πότε θα μάθουν τι σημαίνει καθήκον; Τι κρίμα που δεν βρέθηκε ένας Χρυσόστομος να τα πει όλα αυτά; Στο τέλος του άρθρου για τον ΥΠΕΡΟΧΟ Έλληνα θα βρείτε ένα μικρό μέιλ που έλαβα από την Νίνα, όταν το διάβασα αναρωτήθηκα, πως είναι δυνατόν στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία να μην υπάρχει Δημοκρατία; Να φταίνε άραγε οι κυβερνώντες, η οι πολίτες; Θα συμφωνήσω με τον σοφό Γεώργιο που λέει το εξής: Όταν θα μάθουμε πόσο βλάκες είμαστε ίσως τότε να σταματήσουμε να είμαστε πωλητές και να γίνουμε πολίτες-οπλίτες. Ως τότε χαιρετίσματα στον Διοικητή, στον Ανώτερο Δ/τη Γοργογυρίου τον ''Άγιο'' Πολύκαρπο, στον Πρόεδρο-Αρχηγό χωρίς αρχές! στον Ηγέτη χωρίς ηγεσία και χωρίς λόγο, και σε όσους νομίζουν πως αυτό που ζούμε είναι εικονική πραγματικότητα και όχι ή πραγματικότητα. Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. Υ.Γ. Στην καλή μας φίλη την κ. Μαίρη εύχομαι καλό και πολύ κουράγιο, κ. Μαίρη σας αγαπάμε και νοσταλγούμε τις όμορφες στιγμές που είχα ζήσει καθ' όλη τη διάρκεια της συνεργασίας μας, σας ευχαριστώ που αφιερώνεται χρόνο για να διαβάσετε τα μέιλ που σας στέλνω. Το πιο κάτω τραγούδι που αναφέρεται στο λινκ του yutoube είναι αφιερωμένο στην κ. Μαίρη.
https://www.youtube.com/watch?t=21&v=z4iAEWMdLfQ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ 03.08.2015 : KAΘΗΜΕΡΙΝΗ

Εμμανουήλ Αντωναράκης: Ο ερευνητής Ογκολογίας που διαπρέπει στο Johns Hopkins

ΑΝΝΑ ΓΡΙΜΑΝΗ

Εικονογράφηση: Τιτίνα Χαλματζή.

ΕΤΙΚΕΤΕΣ: ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΚΤΟΣ

Πότε νιώσατε τελευταία φορά υπερήφανος ως Ελληνας;
Κάθε μέρα. Oταν οι ασθενείς μου βλέπουν το όνομά μου στην άσπρη μπλούζα, το καταλαβαίνουν πριν ακόμη ανοίξω το στόμα μου. Είναι εντυπωσιακό το πόσο καλό όνομα έχουν οι Eλληνες επιστήμονες στο εξωτερικό.
Σε τι σας έκανε καλύτερο η διεθνής εμπειρία σας;
Eμαθα να εκτιμώ και να δέχομαι όλους τους διαφορετικούς πολιτισμούς, παραδόσεις και νοοτροπίες του περιβάλλοντός μου, έτσι ώστε να μπορώ να επικοινωνώ καλύτερα με τους συνανθρώπους μου.
Τι πιο πολύτιμο σας έδωσε η ελληνική παιδεία;
Αν και δεν πήγα  σχολείο στην Ελλάδα, και την ελληνική παιδεία μου την πήρα κυρίως από τη μητέρα μου, έχω επηρεαστεί πολύ από το ελληνικό σκέπτεσθαι και την αναλυτική σκέψη. Διδάχτηκα να εμβαθύνω και να γνωρίζω τις δυνατότητες και αδυναμίες μου, καθώς και τα όρια της γνώσης μου.
Πού υπερέχουμε και σε τι υστερούμε ως Ελληνες;
Είμαστε ένας υπερήφανος λαός και καταφέρνουμε να μεταδώσουμε και να διατηρήσουμε την εθνική μας ταυτότητα, θρησκεία και γλώσσα παγκόσμια. Εν τούτοις, λόγω της εξαιρετικά πλούσιας ιστορίας μας πιστεύουμε ότι ο κόσμος μάς οφείλει μόνο και μόνο επειδή είμαστε Ελληνες. Το μεγάλο σφάλμα είναι ότι επαναπαυόμαστε στα σπουδαία επιτεύγματα του μακρινού παρελθόντος αντί να επικεντρωνόμαστε στο να οικοδομήσουμε με ανταγωνιστικότητα το  παρόν και το μέλλον.
Πώς θα γίνει πιο ανταγωνιστικό το ελληνικό πανεπιστήμιο;
Αν υιοθετήσουμε τις ίδιες διεθνείς μεθόδους που εφαρμόζονται στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Αν το ακαδημαϊκό σύστημα είναι αξιοκρατικό και δίκαιο, η επιστημονική συμβολή αποδεκτή από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα και η πανεπιστημιακή καριέρα βασίζεται στην αξία - όχι σε προσωπικές διασυνδέσεις και γνωριμίες. Το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι ευέλικτο σε έναν κόσμο που διαρκώς μεταβάλλεται.
Τι θα κάνατε για να δώσετε ώθηση στην ελληνική καινοτομία;
Καινοτομία στην επιστήμη και την τεχνολογία μπορεί να υπάρξει μόνο σε συνεργασία με άλλους - εντός και εκτός. Επιστήμονες και επιχειρηματίες πρέπει διαρκώς να ψάχνουν για ευρωπαϊκούς ή διεθνείς οργανισμούς που να υποστηρίζουν οικονομικά τη δουλειά τους.
Η έννοια της αριστείας πού εκφράζεται στην Ελλάδα;
Εξακολουθεί να υφίσταται, αλλά νομίζω ότι εκφράζεται πιο δυναμικά στην ελληνική διασπορά. Στη δύσκολη αυτή περίοδο η αριστεία πρέπει να υποστηρίζεται περισσότερο, έτσι ώστε η χώρα να μην αρκεσθεί στη μετριότητα, ιδίως όταν η διεθνής κοινότητα είναι τόσο ανταγωνιστική.
Τι ουσιαστικό μπορούν να δώσουν στη χώρα οι διακεκριμένοι του εξωτερικού;
Να επεκτείνουν τη συνεργασία τους με τα πανεπιστήμια, και τις πρωτοποριακές εταιρείες εντός της Ελλάδας, με αποτέλεσμα το αμοιβαίο όφελος. Τέτοιες συνεργασίες δύνανται να περιλάβουν διμερείς συμφωνίες, διά των οποίων νέοι Ελληνες γιατροί ή επιστήμονες θα ασκούνται υπό την επίβλεψη ενός διακεκριμένου Ελληνα του εξωτερικού, με το σκοπό να επιστρέψουν, έτοιμοι να αναλάβουν πρωταγωνιστικές θέσεις.
Τι θα συμβουλεύατε έναν συνάδελφό σας που παραμένει και βιώνει την ελληνική πραγματικότητα;
Να εκμεταλλευτεί την παγκόσμια επιστημονική διαδικτυακή πληροφόρηση, που διευκολύνει τις διεθνείς συνεργασίες και επιτρέπει την αυτοδιαφήμιση εάν κάποιος διαθέτει ένα μοναδικό ταλέντο ή προϊόν.
Βγήκε κάτι θετικό από την κρίση - και ποιο είναι;
Ας χρησιμοποιήσουμε τους περιορισμένους μας πόρους πιο έξυπνα και δημιουργικά.
Με τι προϋποθέσεις θα γυρίζατε στην πατρίδα;
Αν μπορούσα να εργαστώ σε ένα πανεπιστημιακό νοσοκομείο με τίμιο και διάφανο σύστημα, με εθνικές επιδοτήσεις για την κλινική και την εργαστηριακή έρευνα στην ογκολογία και μια δίκαιη ακαδημαϊκή εξέλιξη.
Ποια ελληνική συνήθειά σας κρατήσατε;
Την αγάπη για την οικογένεια πάνω από όλα.
Ο Ελληνας ήρωας σας
Ο Ιπποκράτης. Ο όρκος του απαγγέλλεται από τους αποφοίτους των ιατρικών σχολών όλου του κόσμου και οι κανόνες της ιατρικής πράξης συνεχίζουν να διέπουν την ιατρική ηθική μέχρι σήμερα. Στην Αμερική, σε περισσότερες από 100 ιατρικές σχολές οι φοιτητές ορκίζονται με τον όρκο του την ημέρα της απονομής των πτυχίων τους.
Σταθμοί στη ζωή του
1978
Γεννήθηκε στην Αθήνα.
2003
Τελείωσε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Cardiff (Ουαλία) με διατριβή στη Γενετική του καρκίνου.
2007
Ολοκλήρωσε την ειδικότητά του στην Παθολογία στο νοσοκομείο του Johns Hopkins στη Βαλτιμόρη και γνώρισε τη μελλοντική σύζυγό του Ελισάβετ.
2010
Ειδικεύτηκε στην Ογκολογία στο ίδιο νοσοκομείο και έγινε επίκουρος καθηγητής της Ιατρικής Σχολής, όπου ανέπτυξε έντονο ενδιαφέρον για την έρευνα του καρκίνου του προστάτη.
2015
Πήρε τον τίτλο του αναπληρωτή καθηγητή της Ογκολογίας και Ουρολογίας στο Johns Hopkins και απέκτησε δύο παιδιά: τον Στυλιανό και την Αννα-Γρηγορία.
Παιχνίδι με τις λέξεις
Τι πιο μικρό ελληνικό αγάπησα
Μια βουτιά στα δροσερά νερά του Αιγαίου το ηλιοβασίλεμα.
Το πρόσωπο που νοσταλγώ
Τα δυο μου παιδιά, ειδικά όταν λείπω σε ταξίδι.
Η γεύση που συχνά ανακαλώ
Μια φέτα κρύο, κατακόκκινο γλυκό καρπούζι (με τα σπόρια του), ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ.
Η πιο ελληνική μου λέξη
Λεβέντης.
Τι παίρνω μαζί μου φεύγοντας απ' την Ελλάδα
Ενα μπουκαλάκι με υπέροχο ελαιόλαδο.
Πηγή: KAΘΗΜΕΡΙΝΗ
Επιμέλεια ανάρτησης Ενδυμίων.

καλησπερα dear Pepos Epikouros,

thanks for the excellent video link you sent some days ago, it shows in brief statements by competent persons the truth.

And thank you for this letter, and that we are still in your heart - you and your family and friends also are in our heart, and so is the Greek people.

In our country, too,  and almost in the entire EU, politicians are serving the purposes of big companies and banks, the "lobbyists"

we had had democracy in te first after-war-decades, but now we live in a monetary dictature, which started softly yet in the early 80ies and popped up its full power since the breakdown of the socialist system in East Europe.

So we think, that what happened to Greece, will happen to more EU-countries, and in the far end, also to the German population. The neocapitalism is like a cancer which will spoil all if it is'nt stopped.

A big example is the " free trade" contract (TTIP and CETA) which is supposed to encrease the power of the biggest companies and undermine the social, health,  environmental and democratic standards in the participating countries. And it is shocking us that our minister of economy, from a former "social" party, wants to push it through, against the people demonstrating against it; he says, the people is not competent to decide about economy. So, that's our "democracy".

Your Japanese name is very beautiful, it fits well to you. Here, some people also add names with a deeper meaning from other languages. in Germany for example, it is often spiritual names from India or Native American Indians. It's a nice custom.

χαιρετσματα from the heart

Nina and Ludwig

Βιβλιοθήκες, Βιβλιοθήκες, Βιβλιοθήκες Παιδεία, Παιδεία, Παιδεία.

Μία ολόκληρη βιβλιοθήκη από την Αμερική στην Τήλο

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα το μενού σήμερα έχει βιβλιοθήκεςμεγάλος ο έρωτάς μου για τις βιβλιοθήκες και φυσικά απεριόριστος ο σεβασμός για όσους προσφέρουν στη δημιουργία μιας βιβλιοθήκης και στη συγκεκριμένη περίπτωση στον Αμερικανό συγγραφέα Τζέιμς Πάτερσον. Σκέφτομαι πως υπάρχουν ευθύνες για τους πολίτες αν π.χ. δεν φοράνε τις ζώνες τους όταν οδηγούν, κανονικά αυτό θα έπρεπε να είναι θέμα παιδείας και όχι θέμα προστίμων. Αν όμως σ' ένα χωριό οι κάτοικοι και ειδικότερα οι πλέον αρμόδιοι, όποιοι και αν είναι, κρατούν τη βιβλιοθήκη του χωριού κλειστή πιο θα πρέπει να είναι το πρόστιμο γι' αυτούς τους παραβάτες-ανεγκέφαλους; Επίσης μήπως θα έπρεπε να υπάρχει πρόστιμο και για τους πολίτες; όταν π.χ. ο Γκοτζιό περνάει 7 με 8 ώρες στο καφενείο παίζοντας μπιρίμπα και δαγκωτό αν γνώριζε πως θα έχει το αντίστοιχο πρόστιμο μ' αυτό της ζώνης εσείς τι λέτε δεν θα πέρναγε τις μισές ώρες στη βιβλιοθήκη; Θα μου πει κάποιος πως αυτά τα πράγματα δεν γίνοντε με πρόστιμα αλλά με περισσότερη παιδεία, θα συμφωνήσω απόλυτα, το θέμα είναι πως δεν πρόκειται να μας παρέχουν ποτέ περισσότερη παιδεία γιατί τότε δεν θα είναι δυνατόν να μας δουλεύουν ψιλό γαζί, όπως π.χ. ο λαός να ψηφίζει ΟΧΙ και να του λένε οκ εγώ κατάλαβα πως με το ΟΧΙ που είπες εννοούσες ΝΑΙ!!!!!!!!!!!! και συνεχίζω σα να μην έγινε τίποτα. ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ αυτό είναι το τρίπτυχο αν θέλουμε να ξεφύγουμε από τα δεσμά μας. Η σημερινή μέρα είναι πάρα πολύ ξεχωριστή για τους Έλληνες πολίτες, μήπως γνωρίζει κάποιος το γιατί; Σοφέ Γεώργιε σ' ευχαριστώ που μου το ξαναθύμισες.

1) Ο Αμερικανός συγγραφέας δίνει κάθε χρόνο πολλά χρήματα για αποστολή βιβλίων σε σχολεία και ίδρυση βιβλιοθηκών ανά τον κόσμο.

Αφωνοι έμειναν οι είκοσι έξι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Τήλου, όταν στο τέλος της σχολικής χρονιάς τους ανακοίνωσαν ότι ένας συγγραφέας από την άλλη άκρη του Ατλαντικού θα τους δωρίσει μια βιβλιοθήκη. «Τους θύμισε περισσότερο παραμύθι», σχολιάζει στην «Κ» η δήμαρχος Τήλου, Μαρία Καμμά-Αλιφέρη, που δεν κρύβει τη συγκίνησή της για την ευαισθησία του Τζέιμς Πάτερσον να μεριμνήσει για τους κατοίκους του ακριτικού νησιού.

Ο Αμερικανός συγγραφέας, του οποίου οι πωλήσεις βιβλίων έχουν ξεπεράσει τα τριακόσια εκατομμύρια αντίτυπα, έχει ξεκινήσει μια πραγματική σταυροφορία για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού και την προώθηση της φιλαναγνωσίας διεθνώς. Στο πλαίσιο αυτό δίνει ετησίως εκατοντάδες δολάρια για την αποστολή βιβλίων σε σχολεία και την ίδρυση βιβλιοθηκών ανά τον κόσμο. Στον χάρτη του προσθέτει τώρα και το ελληνικό νησί, όπου θα διαθέσει μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις του νέου του βιβλίου «Η εξέγερση των ζώων», που θα κυκλοφορήσει την Παρασκευή από τις εκδόσεις Bell, στο Α΄ Διθέσιο Δημοτικό Τήλου. «Δώστε στα παιδιά βιβλία να διαβάσουν, το ένα βιβλίο θα τους οδηγήσει στο επόμενο», ισχυρίζεται σε συνομιλία του με την «Κ» ο κ. Πάτερσον. «Είναι σχεδόν αδύνατον για τα παιδιά να ολοκληρώσουν την εγκύκλιο εκπαίδευση, αν δεν έχουν στο μεταξύ γίνει επαρκείς αναγνώστες» συμπληρώνει, «χωρίς εκπαίδευση δεν θα μπορέσουν να βρουν μια καλή δουλειά, να γίνουν ενημερωμένοι πολίτες, να επιτύχουν στη ζωή τους. Η ανάγνωση είναι ο θεμέλιος λίθος για όλα». «Ας διαβάζουν ό,τι τους αρέσει, όσο πιο πολύ διαβάζουν άλλωστε, τόσο θα προχωρούν σε πιο απαιτητικά αναγνώσματα». Ο ίδιος διατηρεί τον ιστότοπο readkiddoread.com, που προτείνει σε γονείς και εκπαιδευτικούς μεθόδους για να καλλιεργήσουν τη φιλαναγνωσία στα παιδιά. Επίσης, εγκαινίασε την πρωτοβουλία College Book Bucks, έναν διαγωνισμό για υποψηφίους για το κολέγιο που διαγωνίζονται για το βιβλίο που τους ενέπνευσε και επιβραβεύονται με χρηματικό έπαθλο που προορίζεται για αγορές βιβλίων σχετικών με τις σπουδές τους. Μόνο για τον σκοπό αυτό έχει δώσει τα τελευταία τρία χρόνια 170.000 δολάρια, ενώ έχει αποστείλει κούτες με βιβλία σε 400 σχολεία των ΗΠΑ, πάνω από 200.000 βιβλία σε στρατευμένους και το 2013 πάνω από 1.000.000 δολάρια υποτροφίες σε φοιτητές παιδαγωγικών.

Η δωρεά πάντως στο ελληνικό νησί τη δεδομένη στιγμή αποκτά ιδιαίτερη αξία. «Ο πληθυσμός μας συνεχώς αυξάνεται λόγω της κρίσης», εξηγεί η κ. Καμμά, «οικογένειες με καταγωγή από την Τήλο αποφασίζουν να παλιννοστήσουν για να εξασφαλίσουν έναν καλύτερο τρόπο ζωής ή έστω τα απαραίτητα για την επιβίωση». Ετσι, οι φετινοί 26 μαθητές του Δημοτικού θα γίνουν 30 τον Σεπτέμβριο, εποχή που η βιβλιοθήκη θα είναι έτοιμη. Συνολικά, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης οι μαθητές ξεπερνούν τους 70. «Το γυμνάσιο και το λύκειο διέθεταν βιβλιοθήκη, η οποία έχει και μεγάλη ζήτηση» επισημαίνει η δήμαρχος, «τα παιδιά εδώ έχουν λίγες διεξόδους, ειδικά τον χειμώνα». Η δημοτική αρχή δίνει αγώνες, αλλά τα μέσα είναι πλέον εξαιρετικά περιορισμένα. «Χτίσαμε γήπεδο μπάσκετ και βόλεϊ, εγκαινιάσαμε μαθήματα χορού και ζίου ζίτσου», αναφέρει η ίδια, «αλλά υπάρχουν και πολλές άλλες επιθυμίες των παιδιών, όπως μαθήματα μουσικής, που δεν έχουμε καταφέρει να υλοποιήσουμε». Η ίδια, κόρη και εγγονή δημάρχων, θυμάται ότι το νησί ανέκαθεν επιβίωνε χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία. «Πάντοτε μόνοι μας στήναμε τα σχολεία και τα ιατρεία».

Έντυπη Καθημερινή.
2) ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΕΞΣΤΡΑΤΕΊΑ

200.000 παιδιά και γονείς επωφελήθηκαν τα τελευταία 3 χρόνια από τις καλοκαιρινές εκστρατείες για την προώθηση της ανάγνωσης και δημιουργικότητας του Future Library. Αυτό έγινε σε όλη την Ελλάδα από την ορεινή Ραψάνη, τη Λέρο, έως την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και σε άλλες 140 βιβλιοθήκες.
Με την χρηματοδότηση του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ) ενισχύσαμε τις υποδομές των δημόσιων και δημοτικών βιβλιοθηκών και τις δεξιότητες του ανθρώπινου δυναμικού. Το σημαντικότερο όμως ήταν οτι βοηθήσαμε στη καλλιέργεια κουλτούρας βιβλιοθήκης: δηλαδή τα παιδιά, οι νέοι, οι γονείς να εντάξουν στην καθημερινότητα τους την τοπική τους βιβλιοθήκη.

200.000 παιδιά και γονείς, οι αυριανοί χρήστες της ΕΒΕ

Φανταστείτε την ιστορία ενός 12-χρονου που συμμετέχει στις δράσεις μας απο την πρώτη καλοκαιρινή εκστρατεία. Αναδείξαμε τις δημιουργικές του δεξιότητες. Φυτέψαμε τον σπόρο της ανάγνωσης. Το 2017, ως αυριανός χρήστης της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος (ΕΒΕ) θα έρθει το ΚΠΙΣΝ, είτε ως ερευνητής, είτε ως χρήστης της δημόσιας βιβλιοθήκης και θα δώσει πίσω πολλαπλάσια οφέλη τόσο στη βιβλιοθήκη όσο και στον τόπο.
“Να στηρίξουμε τους θεσμούς της χώρας μας”, ηταν τα λόγια του προέδρου του ΔΣ του ΙΣΝ, Ανδρέα Δρακόπουλου, που ενέπνευσαν το Future Library και σε αυτή την κατεύθυνση κινηθήκαμε: “… πρέπει να συνεργαστούμε και να στηρίξουμε τους θεσμούς της χώρας μας δηλαδή της ίδια μας της ιστορίας. Αυτό δεν αποτελεί απλά και μόνο θέμα επιλογής είναι υποχρέωση όλων μας να συνεισφέρουμε σε ένα καλύτερο αύριο.”
Η ΕΒΕ συνειδητοποιεί σήμερα τα οφέλη της καλοκαιρινής εκστρατείας και την εντάσσει στις προτεραιότητες της. Αυτό ίσως είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Future Library γιατί καταφέραμε να βάλουμε τις σωστές βάσεις για την συνέχεια αυτής της σημαντικής δράσης. Σήμερα ξεκινάει η 4^η καλοκαιρινή εκστρατεία και εύχομαστε στην ΕΒΕ και σε όλες τις δημόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες του δικτύου μας καλή δύναμη.

Επιμέλεια Ανάρτησης Ενδυμίωνας.

Υ.Γ. Μακάρι να γινόταν και μια εξτρατεία στο Γοργογύρι Τρικάλων.

Ο ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ στο filomatheia blogspot.gr

Φίλες και Φίλοι γεια σας, η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον Πορτογάλο ποιητή, συγγραφέα, φιλόσοφο και όχι μόνο τον Φερνάντο Πεσσόα. Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε το περιεχόμενο του λίνκ που ακολουθεί που δυστυχώς  δεν μπόρεσα να αντιγράψω, (μήπως ο Γενικός μπορεί να με βοηθήσει;)  γιατί είναι ένα μοναδικό διαμάντι και θα ήθελα να το έχω για να το ξαναδιαβάσω πάρα πολλές φορές. Με μεγάλη χαρά έλαβα τα νέα σου αγαπητέ φίλε Θάνο, όσο για τον αδερφό σου τον Διοικητή έχω την εντύπωση πως πρέπει άμεσα να πάει για αλλαγή λαδιών, για μπουζί, και φλάντζες και αν χρειαστεί θα του κάνουμε κι ένα γενικό ρεκτιφιέ, για φαντάσου να σου φέρει η κόρη σου έναν αντίστοιχο για γαμπρό!!!!!!! Μήπως είχε πέσει μικρός και είχε χτυπήσει στο κεφάλι; Σκέφτομαι σύντομα να τον φέρω σ' επαφή με τον άλλο διοικητή τον ''Άγιο'' Πολύκαρπο.  

Οφείλω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ για την πολύτιμη συμπαράσταση όλο αυτό το χρονικό διάστημα των 25 ημερών που αναγκάστηκα λόγω της πτώσης να παραμείνω σε ακινησία, στ' ανίψια μου στον περιβόητο Ηγέτη, και στον Αστροτόμ. Η σχεδόν καθημερινή επικοινωνία, και οι συμβουλές του μάγου της φυσικοθεραπείας  με βοήθησαν να συνέλθω πιο σύντομα, χαλάλι που έμεινα εγώ τότε στο χωριό και έφυγαν αυτοί με το αυτοκίνητο, άσχετα αν αυτό ήταν η αιτία να πάθω ό, τι έπαθα, απλά ήταν η κακιά η ώρα, ήταν πολύ συγκινητικό ο Ηγέτης κάθε μέρα μετά την εργασία να περνάει για να με δει και να μου πει τα διάφορα που μόνο αυτός έχει το χάρισμα να μολογάει άσχετα αν είναι πολιτικές παπαρούνες. Να είσαστε καλά λεβέντες μου, έτσι είναι η ζωή ο ένας για όλους και όλοι για τον έναν. Άχ βρε πατέρα τι κρίμα που δεν ζεις για να έβλεπες την αμέριστη συμπαράσταση. Σας χαιρετώ και σας εύχομαι καλές διακοπές με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.
http://duende-bite.blogspot.gr/2014/06/blog-post.html

Για τον μεγάλο Πορτογάλο ποιητή Fernardo Pessoa δε χρειάζονται πρόλογοι ούτε ιδιαίτερες συστάσεις.

Το Βιβλίο της Ανησυχίας είναι το κορυφαίο έργο του Πορτογάλου συγγραφέα Φερνάντο Πεσσόα (1888-1935).
Δημοσιεύτηκε πολλά χρόνια μετά το θάνατό του και η πρώτη πλήρης μορφή μόλις το 1982. Στη διάρκεια της ζωής του εκδόθηκε μόνο ένα βιβλίο, Το μήνυμα, μια μορφή πατριωτικής ποίησης μυστικιστικού χαρακτήρα.

Ο Πεσσόα χρησιμοποίησε πολλούς ετερώνυμους. Η πρωτοτυπία του είναι ότι κάθε ετερώνυμος εμφανίζεται σαν μια ολοκληρωμένη συγγραφική προσωπικότητα με συγκεκριμένο ύφος και στυλ γραφής.
Ο ήρωας του Βιβλίου της Ανησυχίας και φερόμενος ως συγγραφέας του, ο Μπερνάντο Σουάρες, που βιοπορίζεται ως βοηθός λογιστή, θεωρείται ως ημι-ετερώνυμος γιατί προσεγγίζει πολύ τον ίδιο τον Πεσσόα.

Οι εκδόσεις Αλεξάνδρεια δίνουν μια επιλογή κειμένων από το Βιβλίο της Ανησυχίας σε μετάφραση Άννυ Σπυράκου. Η επιλογή των κειμένων ακολουθεί μια λογική ανάπτυξης των σκέψεων του συγγραφέα και η συνέχεια κάποιων κεφαλαίων είναι προφανής. Ο Αναγνώστης αποκτά μια συγκεντρωμένη εικόνα των προβληματισμών του συγγραφέα και των πεδίων της συγγραφικής του αναζήτησης. Εσωτερικός μονόλογος, δοκιμιακή γραφή, ημερολογιακή γραφή, πεζό ποίημα, απουσία πραγματικού κεντρικού θέματος, ό,τι με λίγα λόγια χαρακτήριζε το ρεύμα του μοντερνισμού στην εποχή του εμπεριέχονται στο Βιβλίο της Ανησυχίας. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει τον εαυτό του, ως ολοκληρωμένου δέκτη του νοήματος της εποχής του και στοχάζεται σε βάθος ως τα άκρα της ίδιας του της ύπαρξης, αποκαλύπτοντάς μας πλευρές οικείες ή ανοίκειες.

Το έργο του κρατά τη μαγεία της εποχής με τον τρόπο που την αποδίδει. Τα ταξίδια που αρνήθηκε ο συγγραφέας στον εαυτό του χάρη του μεγάλου ταξιδιού του στα ενδότερα της ύπαρξης ή του ανοίγματος του μικρού, του καθημερινού βιώματος σε όλη του τη λεπτομέρεια, οδηγούν το αναγνώστη στο δικό του ταξίδι διεύρυνσης, εστίασης, αποκάλυψης.

Ο ετεροχρονισμός της εμφάνισης αυτού του σημαντικού έργου αναμένεται να έχει επιδράσεις απ' ευθείας σε νεώτερους συγγραφείς, απ' ότι τα έργα διάσημων συγχρόνων του, όπως ο Τζόις, που έφτασαν ως τις μέρες μας μέσα από το φίλτρο των παλιότερων γενιών.
Απλή επιδίωξη ή προφητικός ο λόγος του Μπερνάντο Σουάρες στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου;
"Μια μέρα ίσως καταλάβουν πως εκπλήρωσα, όπως κανένας άλλος, το εγγενές μου καθήκον να ερμηνεύσω ένα κομμάτι του αιώνα μας…" (Πληροφορίες από critique.gr)

Ας διαβάσουμε μερικά αποσπάσματα.

"Για μένα η ποίηση δεν είναι φιλοδοξία, αλλά τρόπος για να μένω πάντα μόνος.

Είτε υπάρχουν είτε δεν υπάρχουν θεοί, είμαστε σκλάβοι τους.

Το πιο χυδαίο στα όνειρα είναι πως όλοι ονειρεύονται.

Είχα μεγάλες φιλοδοξίες και υπέρμετρα όνειρα - αλλά τα ίδια είχαν και το παιδί για τα θελήματα και η μοδίστρα, γιατί όνειρα έχει όλος ο κόσμος. Αυτό που μας διαφοροποιεί είναι η δύναμη να τα υλοποιούμε ή η τύχη να τα βλέπουμε να υλοποιούνται για μας. Στα όνειρα είμαι όμοιος με το παιδί για τα θελήματα ή τη μοδίστρα. Στο μόνο που διαφέρω από αυτούς είναι ότι ξέρω να γράφω. Ναι, είναι μια πράξη, μια δική μου πραγματικότητα, που με διαφοροποιεί από αυτούς. Στην ψυχή είμαι όμοιός τους.

Ζήτησα τόσο λίγα απ' τη ζωή, αλλά ακόμα κι αυτά τα λίγα η ζωή μού τα αρνήθηκε. Ένα υπόλειμμα από ένα κομμάτι ήλιο, λίγη ύπαιθρο, λίγη ησυχία κι ένα κομμάτι ψωμί, να μη με βαραίνει πολύ η γνώση ότι υπάρχω, να μην έχω καμιά απαίτηση από τους άλλους ούτε κι αυτοί από μένα. Ακόμα κι αυτό μου το αρνήθηκαν, όπως αυτός που αρνείται να δώσει ελεημοσύνη όχι γιατί του λείπει η καλοσύνη, αλλά γιατί βαριέται να ξεκουμπώσει το παλτό του.

Όπως ακριβώς πλένουμε το κορμί μας θα έπρεπε να πλένουμε το πεπρωμένο, ν' αλλάζουμε ζωή όπως αλλάζουμε ρούχα - όχι για να διατηρήσουμε τη ζωή μας, όπως όταν τρώμε και κοιμόμαστε, αλλά λόγω εκείνου του σεβασμού των άλλων προς εμάς που αποκαλούμε καθαριότητα.

Είναι ανθρώπινο να θέλουμε αυτό που μας είναι απαραίτητο, και είναι ανθρώπινο να επιθυμούμε αυτό που δεν μας είναι απαραίτητο, αλλά που μας είναι επιθυμητό. Αυτό που είναι αρρωστημένο είναι να επιθυμούμε με την ίδια ένταση αυτό που είναι απαραίτητο και αυτό που είναι επιθυμητό, και να υποφέρουμε από την έλλειψη τελειότητας σαν να υποφέραμε από την έλλειψη ψωμιού. Η ασθένεια του ρομαντισμού είναι ακριβώς αυτή: να θέλουμε το φεγγάρι σαν να υπήρχε η δυνατότητα να το αποκτήσουμε.

Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια. Το ένα με βαραίνει σαν τη δυνατότητα των πάντων, το άλλο σαν την πραγματικότητα του τίποτα.

Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας.

Μη φοβάστε, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος να καταρρεύσει η κοινωνία από υπερβολικό αλτρουισμό."

Ο πολιτισμός είναι η εκπαίδευση της φύσης. Το τεχνητό είναι η οδός για να εκτιμήσουμε το φυσικό. Αυτο που πρέπει λοιπόν είναι να μην περνάμε το τεχνητό για φυσικό. Η φυσικότητα της ανώτερης ανθρώπινης ψυχής είναι στην αρμονία ανάμεσα στο φυσικό και το τεχνητό.

----

Υπάρχει μια κούραση της αφηρημένης ευφυΐας, και είναι η πιο φρικτή κούραση που υπάρχει. Δεν βαραίνει όπως η σωματική κούραση, ούτε ανησυχεί όπως η κούραση της γνώσης που αποκτάται μέσω της συγκίνησης. Είναι το βάρος από τη συνείδηση του κόσμου, σαν να μη μπορείς να αναπνέεις από την ψυχή.

----

Αλλά  πόλη μού είναι άγνωστη, οι δρόμοι καινούριοι, και το κακό χωρίς θεραπεία. Περιμένω λοιπόν, σκυμμένος πάνω από τη γέφυρα, να μου περάσει η αλήθεια, και να ξαναβρεθώ μηδαμινός και πλασματικός, ευφυής και φυσιολογικός.

----

Είναι τα πρόσωπα που συνήθως με περιβάλλουν, είναι οι ψυχές που, χωρίς να με γνωρίζουν, με γνωρίζουν καθημερινά με τη συναναστροφή και την ομιλία, που μου βάζουν στο λαρύγγι του πνεύματός μου τον όλο σάλια κόμπο της σωματικής αποστροφής.

----

Για τον κοινό άνθρωπο, αισθάνομαι είναι ζω και σκέφτομαι είναι ξέρω να ζω. Για μένα, σκέφτομαι είναι ζω, και αισθάνομαι δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από την τροφή της σκέψης.

----

Όσο πιο διαφορετικός είναι ο κάποιος από μένα, τόσο πιο πνευματικός μου φαίνεται, γιατί εξαρτάται λιγότερο από την υποκειμενικότητά μου. Και γι᾽ αυτό ακριβώς η επιμελής και διαρκής μου μελέτη είναι αυτή η κοινή ανθρωπότητα που απεχθάνομαι και από την οποία απέχω. Την αγαπώ γιατί τη μισώ. Μου αρέσει να τη βλέπω γιατί απεχθάνομαι να την αισθάνομαι.
 Το τοπίο, τόσο θαυμάσιο ως πίνακας, είναι εν γένει άβολο ως κλίνη.

----

Ανάμεσα σ᾽εμένα και τη ζωή υπάρχει ένα λεπτό τζάμι. Παρότι βλέπω και καταλαβάινω τη ζωή ξεκάθαρα, δεν μπορώ να την αγγίξω.

----

Όσο περισσότερο βυθίζομαι μέσα μου, όλα τα μονοπάτια του ονείρου με οδηγούν στα ξέφωτα της αγωνίας.

----

Η ζωή μου είναι σαν να με χτυπούσαν με αυτήν....

Αποσπάσματα (1) από "Το βιβλίο της ανησυχίας" - Μπερνάντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα)

Μια αληθινή ιστορία τρόμου, και απίθανων συμπτώσεων. 03 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1999 'Ο Mr Alex πήγε στον άλλο κόσμο και ευτυχώς δεν του άρεσε και επέστρεψε.

03/08/1999-03/08/2015 16 χρόνια μετά.
Φίλες και Φίλοι καλημέρα, θα σας διηγηθώ σήμερα μια φοβερή ιστορία που ο κάθε άνθρωπος δεν θα ήθελε να ζήσει ούτε στο πιο τρελό του όνειρο, και φαντάζομαι δεν θα επιθυμούσε να τη βιώσει ούτε ο χειρότερος εχθρός του. Πως θα σας φαινόταν αν βλέπατε μια ταινία τρόμου όπου  την ημέρα που η κόρη έχει τα γενέθλιά της να είναι ταυτόχρονα και η ημέρα θανάτου του πατέρα της;;;;;;;;;;; Κι όμως αγαπητοί μου Φίλοι αυτό δεν είναι κάποιο σενάριο από ταινία του μαύρου κινηματογράφου με σκηνοθέτη τον Χίτσκοκ, είναι αληθινή ιστορία που συνέβη το 1999 και δυστυχώς ήμουν εγώ ο Επικούρειος Πέπος που την έζησα ας ξεκινήσω όμως από την αρχή.
Το πρωινό της 3της Αυγούστου ξεκίνησα από τον Νέο Κόσμο στις 05.00 για το Κορωπί, κάπου εκεί στην Αναπαύσεως κατεβαίνοντας για στρίψω δεξιά προς Καλλιμάρμαρο φρουστ! μια μαύρη γάτα διέσχισε κάθετα το δρόμο και παράλληλα και τη δική μου διαδρομή!!!!!!! Αμέσως φρενάρισα και αφού είπα τα ξόρκια τρεις φορές, ξεκίνησα να κάνω όπισθεν ώστε ν' αλλάξω δρόμο για ν' ανέβω από το ΜΕΤΣ τι το ήθελα!!!!!!!!! Στα 50 μέτρα περίπου ήταν ένα φορτηγό και είχε αφήσει την πίσω πόρτα, της καρότσας ανοιχτή, κάνοντας όπισθεν κοπάνησα πάνω στην πόρτα με αποτέλεσμα να πάθω κάπου 300.000 δραχμές ζημιά, στο περίπου 900ευρώ!!!!!! Ευτυχώς ο φορτηγατζής δεν είχε πάθει καθόλου ζημιά. Έκανα μια βόλτα στα γύρω στενά μήπως και εντοπίσω την κωλόγατα αλλά δεν τα κατάφερα και έφυγα για Κορωπί. Αφού έφτασα στη σκήτη, δηλαδή στο αρχηγείο της ΟΚΡΑ λίγο σκοτουριασμένος, και αργοπορημένος σκεφτόμουν τι θα έλεγα στον Mr Alex όταν θα ερχόταν να μ' αλλάξει. Αν του έλεγα την αλήθεια για τη μαύρη γάτα θα άρχιζε πάλι το φροντιστήριο πως αυτά είναι σαχλαμάρες και να σταματήσω να τα πιστεύω κ.λ.π. κ.λ.π. Αποφάσισα να του πω πώς με χτύπησε κάποιο φορτηγό ενώ ήμουν παρκαρισμένος και πως σύντομα ο άνθρωπος θα πλήρωνε τη ζημιά, ενώ ετοίμαζα αυτό το σχέδιο χτυπάει το τηλέφωνο, η ώρα θα πρέπει να ήταν μετά τις 07.30:
Άγνωστος, καλημέρα σας παρακαλώ τον κ. Γκοβίνα!
Πέπος, καλημέρα και σε σας, πείτε μου είμαι ο ίδιος!
Κύριε Γκοβίνα σας τηλεφωνώ από το Ασκληπιείο είμαι ο γιατρός ........... πρώτα απ' όλα να σας πω πως το παιδί σας είναι καλά και σε λίγο θα τον πάμε για μαγνητική ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
μη σας φαίνονται πολλά τα θαυμαστικά, και λίγα είναι.
Πέπος, για κάποια λεπτά δεν άκουγα τι μου έλεγε, απλά προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη το μυαλό μου, η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν πως σίγουρα δεν πρόκειται για κάποια φάρσα, η δεύτερη σκέψη που δεν μπορούσα να τη συναρμολογήσω ήταν η εξής, για ποιο παιδί μου μιλάει; εγώ το πρωί που έφυγα από το σπίτι η κόρη μου κοιμόταν του καλού καιρού, άρα τι μου λέει αυτός ο άνθρωπος; Κάποια στιγμή πριν προλάβω να ρωτήσω κάτι που ήθελα, ακούω τον συνομιλητή μου να λέει.
Γιατρός, κ. Γκοβίνα μ' ακούτε;
Πέπος, ναι γιατρέ μου σας ακούω αλλά για πιο παιδί μου μιλάτε; εγώ πριν δυο ώρες άφησα την κόρη μου στο σπίτι να κοιμάται, τι είναι αυτά που μου λέτε;
Γιατρός, κ. Γκοβίνα ο Αλέξανδρος δεν είναι γιο σας;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Πέπος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Γιατρέ αν έχετε βαλθεί να με τρελάνεται μη συνεχίζετε το έχετε ήδη πετύχει, πείτε μου επιτέλους τι συμβαίνει.
Γιατρός, πείτε μου ο Αλέξανδρος ποια σχέση έχει μ' εσάς;
Πέπος, είναι αδερφός μου γιατρέ, είναι ο μικρός μου αδερφός. Ενδιάμεσα προσπαθούσα να καταλάβω από που ως που ο μικρός να βρέθηκε στο Ασκληπιείο; Φυσιολογικά αφού εγώ ήμουν πρωινή βάρδια αυτός θα έπρεπε να βρίσκεται στο σπίτι του και να κοιμάται, μήπως είχε γίνει κάποιο λάθος; Από τις σκέψεις μου μ' έβγαλε ο γιατρός.
Γιατρός, κ. Γκοβίνα τον αδερφό σας μας τον έφεραν τα μεσάνυχτα με σοβαρό χτύπημα στο αυχένα, σας παρακαλώ ελάτε από το νοσοκομείο θα με βρείτε εκεί..........
Εύχομαι να μη βρεθείτε ποτέ σε παρόμοια θέση, εκείνο το πρωινό ενώ είχα λίγες άσπρες τρίχες στο κεφάλι μου την επόμενη με ρωτούσαν γιατί έβαψα τα μαλλιά μου!!!!!!!!!!!!!
Εδώ θα πρέπει να σας πω πως λίγους μήνες πριν είχαμε μια κόντρα με το Mr Alex, όπως το αποκαλεί και ο σούπερ Γενικός, γιατί ήθελε να αγοράσει μια τεράστια μηχανή και του είχα επισημάνει πως η Λαυρίου στο κομμάτι από την διχάλα της Παιανίας έως και το Κορωπί ήταν ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑ αυτοί που πάντα θα την πληρώνουν θα είναι οι δυκικλυστές. Δυστυχώς ο Mr Alex δεν μ' άκουσε, αγόρασε τη μηχανή και πηγαινοερχόταν το καλοκαίρι Κορωπί Χαλάνδρι.
Ας επιστρέψουμε σ' εκείνο το πρωινό, εννοείται πως έφυγα σφαιράτος για το Ασκληπιείο στη Βούλα, εκεί συνάντησα τον γιατρό και μου είπε το εξής ανατριχιαστικό.
Γιατρός, κ. Γκοβίνα έχουμε δυο πολύ σοβαρά προβλήματα, ο αδερφός σας έχει κάταγμα στον αυχένα, και αιμάτωμα στους πνεύμονες!!!!!!!!!!!!!!!! Ελπίζουμε με την θεραπεία να απορροφηθεί το αιμάτωμα, και όσο για το κάταγμα στον αυχένα απλώς να σας πως πως ο αδερφός σας κινδύνεψε να μείνει ανάπηρος από τον λαιμό και κάτω!!!!!!!!!!! εκεί κατέρρευσα, έχασα τη λαλιά μου, με τα μάτια μου εκλιπαρούσα τον γιατρό να μου πει πως αυτό το ενδεχόμενο είχε απομακρυνθεί. Μου επέτρεψαν να τον δω για λίγο, φορούσε το κολάρο, παρεμπιπτόντως εδώ να αναφέρω πως μέσα στην ατυχία του ήταν πολύ τυχερός γιατί την ώρα του ατυχήματος το οποίο έγινε στη διχάλα που σας έλεγα πιο πριν κι ενώ ο αδερφός μου πήγαινε κανονικά στην πορεία του, ο παρ' ολίγον δολοφόνος που ερχόταν από Μαρκόπουλο έστριψε παράνομα αριστερά στη διχάλα προς Κορωπί κι εκεί έγινε το παρ' ολίγον τραγικό ατύχημα. Αυτό που έκανε ο οδηγός του αυτοκινήτου ήταν εγκληματικό, όσοι περνάτε από εκείνο το σημείο ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!!!!!!!
Όπως προείπα μέσα στην ατυχία του ήταν τυχερός γιατί εκείνη τη στιγμή του ατυχήματος βρέθηκε εκεί ένας καλός άγγελος-μοτοσικλετιστής ο οποίος πριν δυο χρόνια είχε κι αυτός ένα ατύχημα και τον έσωσε το γεγονός πως οι παρευρισκόμενοι δεν τον μετακίνησαν γιατί το ασθενοφόρο ήταν πολύ κοντά και με το που έφθασαν του έβαλαν αμέσως το κολάρο, από την πρώτη στιγμή ευτυχώς ήταν εκεί αυτό το παλικάρι που όπου και αν είναι ας είναι καλά, και δεν επέτρεψε σε κανέναν να τον μετακινήσουν τον τραυματία αδερφό μου έως ότου έρθει το ασθενοφόρο που ευτυχώς είχε κολάρο γιατί αν αυτό συνέβαινε σήμερα λόγω κρίσης πολύ φοβάμαι πως ούτε γάζες δεν θα είχαν.
Αυτό μου επισήμανε και ο γιατρός, τον έσωσε η μη μετακίνηση, αν ου μη γένετο βρεθείτε σε παρόμοια κατάσταση προς Θεού μην πειράξετε τον τραυματία γιατί αν έχει κάταγμα στον αυχένα ελοχεύει ο κίνδυνος της παραλυσίας λόγω του Νωτιαίου.
Γιατρός, κ. Γκοβίνα αύριο θα γνωρίζουμε τι μας περιμένει, ελπίζω ο αδερφός σας να μας εκπλήξει ευχάριστα.
Όπως σας είπα ήταν 03/08/1999 η κόρη του αδερφού μου η Δήμητρα-Περσεφόνη είχε τα γενέθλιά της, Νουνούκο Χρόνια Καλά και εύχομαι να είσαι εσύ που θα μεταφράσεις τα βιβλία μου στα Γερμανικά και στ' Αγγλικά, η σύζυγος του αδερφού μου και τα παιδιά έλειπαν στο χωριό, αλήθεια τι λέμε σ' αυτές τις περιπτώσεις; Ειλικρινά δεν θυμάμαι καθόλου τι τους είπα και πότε. Την επόμενη που ξανασυναντήθηκα με τον γιατρό ήταν πιο αισιόδοξος από την προηγούμενη, την επόμενη ήταν ακόμα πιο αισιόδοξος, το αιμάτωμα άρχισε να υποχωρεί, θα χρειαζόταν βέβαια ένα αρκετά μεγάλο διάστημα σε ακινησία και πάντα βέβαια με το κολάρο, αυτό ήταν το λιγότερο το μείζων ήταν πως αποφύγαμε τα χειρότερα.
Επικούρειος Πέπος, τι λέτε έχω δίκιο η άδικο που λέω πως ο αδερφός μου έχει δυο φορές γενέθλια; στις 14/09 και φυσικά μαζί με την κόρη του στις 03/09; Όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο παρελθόν αλλά όταν πλησιάζει αυτή η ημερομηνία ο εφιάλτης επιστρέφει.
Υ.Γ. Α' Το μόνο καλό που βγήκε απ' αυτή την ιστορία είναι το γεγονός πως γλίτωσα το σχετικό φροντιστήριο σχετικά με το τρακάρισμα γιατί όταν επέστρεψε στη σκήτη το είχα φτιάξει το αυτοκίνητο και ούτε γάτα ούτε ζημιά, τρόπος του λέγειν βέβαια γιατί και γάτα και ζημιά είχαμε.
Υ.Γ. Β' Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα μέλη της ΟΚΡΑ που εκείνη την περίοδο βοήθησαν πάρα πολύ ώστε το κενό του Mr Alex να καλυφθεί από την απαράμιλλη παρουσία τους.
Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Όταν η Αγάπη του Πατέρα κάνει Θαύματα και όχι μόνο.

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, χθες έλαβα το πιο κάτω συγκλονιστικό μέιλ από τον φίλο μου τον αλλόθρησκο!!!! τον Κώστα Νοτ!  επειδή λίγες μέρες πριν είχα κάνει μερικές αναρτήσεις για τους Μπαμπάδες με αφορμή το βιβλίο του Αντώνη Κανάκη, θεώρησα πως θα έπρεπε να σας γνωστοποιήσω κι αυτή την ιστορία. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση και καλό κουράγιο. Μ' αυτά και μ' αυτά φάγαμε και τον Ιούλιο και μας απόμεινε η ουρά, δηλαδή ο Αυγουστίνος, αλήθεια μια και είπα Αυγουστίνος τον θυμόσαστε εκείνον τον απίθανο Αυγουστίνο από τη Φλώρινα; τι να έγινε άραγε; λέτε να ζει ακόμα; Ενυ γουέϊ που λένε και στο Κορωπί διαβάστε την πιο κάτω ιστορία για να καταλάβετε για την πραγματική αγάπη. Την αγάπη που κάνει θαύματα. Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. Το βίντεο δεν μπόρεσα να το επισυνάψω, αλλά νομίζω πως η ιστορία τα λέει όλα. Υ.Γ. Έζησα μια αντίστοιχη ιστορία με τον φίλο μας από την Ιαπωνία RYO OGAWA όταν ως πιλότος της JAL (Ιαπωνέζικη Αεροπορική Εταιρεία) διέμενε για δυόμιση χρόνια στην Αθήνα, η JAL τότε έφθανε και στην Αθήνα, ο γιος του είχε προσβληθεί από μια σπάνια αρρώστια και χρειάστηκε για αρκετούς μήνες να νοσηλευθεί στο Ασκληπιείο στη Βούλα. Ειλικρινά εκείνη η συμπεριφορά του φίλου μας μ' έκανε να καταλάβω τι σημαίνει αγάπη, τι σημαίνει θυσία, τι σημαίνει Πατέρας, χάρη σ' αυτόν τον πατέρα κυρίως κατάφερε εκείνο το παιδί να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια του. Αγαπητέ φίλε RYO OGAWA ήσουν ανεπανάληπτος.

Όταν η αγάπη του πατέρα κάνει θαύματα

Το επισυναπτόμενο βίντεο νομίζω ότι είναι μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές στην ιστορία του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Η ιστορία με λίγα λόγια πάει κάπως έτσι: Ένα ζευγάρι αποκτά ένα παιδί που έχει σοβαρή ανατομική αναπηρία... Οι γιατροί τους λένε ότι το παιδί δεν θα έχει νοητική ανάπτυξη και δεν τους δίνουν ελπίδες για το μέλλον του. Ο μπαμπάς του σε πείσμα όλων των αντίθετων απόψεων αποκτά ένα κώδικα επικοινωνίας μαζί του και το παιδί αναπτύσσεται νοητικά κανονικά και πηγαίνει στο σχολείο.

Ο μικρός κάποια στιγμή ζητά από τον μπαμπά του να αθληθεί. Ο μπαμπάς δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητισμό και αρχίζει να προπονείται κουβαλώντας τον μικρό του γιό στα χέρια για να έχει κι αυτός την χαρά του αθλητισμού!!! Το εκπληκτικό;;; Ο μπαμπάς πλέον έχει τρέξει δεκάδες μαραθώνιους και Ironman (ειδικός αγώνας) πάντοτε με τη συντροφιά του γιού του!! Το video δείχνει τη συμμετοχή τους σ'ένα Ιronman. Ο Dick Hoyt κολυμπάει έχοντας δεμένο πάνω του το γιό του σε βάρκα (!), μετά ποδηλατεί 180 χιλιόμετρα (!) με το γιό του σε ειδική θέση πάνω στο ποδήλατο και τέλος τρέχει κι ένα μαραθώνιο σπρώχνοντας το αναπηρικό καρότσι του γιού του!!
Μια συγκινητική και απίστευτα δυνατή ιστορία.
Ο Dick Hoyt είναι ένας συνταξιούχος του Αμερικανικού στρατού, ζει στην πόλη Holland της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α. και είναι σήμερα 69 ετών. 47 χρόνια πριν η σύζυγός του Judy έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι. Το ονόμασαν Rick. Η γέννα ήταν δύσκολη καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου. Δυστυχώς σταμάτησε η αιμάτωση του εγκεφάλου για τα πρώτα ζωτικά λεπτά. Ο Rick επέζησε από την κρίσιμη επιπλοκή αλλά όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του υπήρχε πρόβλημα. Δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει. Ήταν τετραπληγικός. Τα λίγα λεπτά στέρησης οξυγόνου κατέστρεψαν το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση των άκρων και της ομιλίας. To μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις του κεφαλιού. Είναι από αυτά που ξέρεις πως σπάνια συμβαίνουν και εύχεσαι να μην σου συμβούν ποτέ. Εννέα μήνες αργότερα οι γιατροί πρότειναν στους Hoyt να βάλουν το Rick σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα όπου θα τύχει της καλύτερης δυνατής φροντίδας. Οι Hoyt ήταν κατηγορηματικοί. Δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα "φυτό". Πήραν την απόφαση να μεγαλώσουν τον Rick μαζί με τ'αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί. Πέρασε καιρός. Όταν ο Rick ήταν 11 ετών τον πήγαν στο Πολυτεχνείο του Tufts University στη Βοστόνη και ζήτησαν από τους μηχανικούς μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνεί. Ήταν μία κρούση στην επιστήμη για να γεφυρώσει το κενό επικοινωνίας. O επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί και απάντησε: "Αδύνατον. Ο εγκέφαλος ενός τέτοιου παιδιού δεν μπορεί να δεχθεί τίποτε!" Ο πατέρας όμως δεν αρκέστηκε σε αυτό. Ήξερε πως στον Rick λείπει η επικοινωνία και όχι η νοημοσύνη. Έκανε μια δεύτερη, πιο ανθρώπινη απόπειρα. "Σας παρακαλώ, μιλήστε του". Είπε ο Dick. "Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!" Ο καθηγητής είπε στον Rick ένα ανέκδοτο και ο Rick γέλασε. Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Rick με διάφορες κινήσεις του κεφαλιού μετακινούσε ένα κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή. Αυτό ήταν! Το παιδί άρχισε να επικοινωνεί. Η πρώτη φράση που έγραψε στον υπολογιστή ήταν: "GO BRUINS". Είναι μια έκφραση των Αμερικανών για να ενθαρρύνουν την ομάδα τους. Bruins είναι η ομάδα χόκεϊ της Βοστόνης. Τότε ήταν η πρώτη σαφή ένδειξη της προτίμησης του Rick για τον αθλητισμό. Έπεται όμως και συνέχεια. Αργότερα ο Rick πήγε στο σχολείο. Όταν ήταν 15 ετών ένας συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του. Όταν ο Rick γύρισε στο σπίτι είπε στον πατέρα του : "Μπαμπά θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ". Ο Dick σάστισε πως ένα "γουρουνόπουλο", όπως συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του, που δεν έτρεξε ποτέ πάνω από ένα χιλιόμετρο συνεχόμενο, θα έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι για 8 χιλιόμετρα. Το δοκίμασε. Και τα κατάφεραν. Εδώ ξεκινάει το μοναδικό φαινόμενο. Ο Rick είπε στον πατέρα του : "Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένοιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένοιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου!" Αυτή η μέρα άλλαξε την πορεία των δύο Hoyt για πάντα. Ο Dick αποφάσισε να τρέχει μαζί με το γιο του όσο πιο συχνά μπορούσε. Άρχισαν εντατική προπόνηση και 2 χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός. Τον Μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979. Δεν κατάφεραν να πάρουν επίσημη συμμετοχή αλλά έτρεξαν και τερμάτισαν! Προφανώς είχαν βγει νικητές. Τα επόμενα χρόνια πήραν επίσημη συμμετοχή. Η επόμενη πρόκληση ήταν το τρίαθλο. Ένα αγώνισμα συνδυασμός από τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι Ολυμπιακές αποστάσεις για το τρίαθλο είναι: κολύμπι 1.5 χλμ, ποδηλασία 40χλμ και τρέξιμο 10 χλμ. Ο Dick αποφάσισε να το δοκιμάσει κι αυτό. Και τα κατάφερε. Και όσο ο Dick ανέβαζε τον πήχη και δοκίμαζε πιο δύσκολες διοργανώσεις, τόσο ο Rick ένιωθε λιγότερο την τετραπληγία του. Γίνονται πολλές διοργανώσεις τρίαθλου ανά τον κόσμο σε διάφορες αποστάσεις. Η γνωστότερη όμως δοκιμασία για υπεραθλητές ψυχής είναι το Ironman που διεξάγεται στη Χαβάη. 3,8 χλμ. κολύμπι, αν δεν πνιγείς 180 χλμ. ποδηλασία και αν κουνιούνται ακόμα τα πόδια σου ένας Μαραθώνιος (42.195μ. τρέξιμο)! Μια δοκιμασία 15 ωρών για σώμα και ψυχή. Μόνο αν προπονηθείς πολλές ώρες κάθε μέρα ειδικά για την σωματική εξάντληση, - μόνο τότε θα μπορέσεις να φαντάζεσαι την γραμμή του τερματισμού για 15 ώρες. Ο Dick το επιχείρησε και αυτό. 6 φορές. Και τερμάτισε και τις 6! Μεταφέροντας πάντα τον γιο του, Rick. Κολύμπησε 3,8 χλμ. σέρνοντας μια φουσκωτή βάρκα μέσα στην οποία ήταν ο Rick, ποδηλατούσε για 180 χλμ. κουβαλώντας και τον Rick και έτρεξε 42 χλμ. σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι του Rick. Κάτι που οι περισσότεροι από εμάς δεν καταφέρνουν ούτε μόνοι τους! Από το 1979 που συμμετείχαν στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, ο Dick και ο Rick Hoyt (Team Hoyt) συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα μεταξύ των οποίων 224 τρίαθλα, 6 Ironman, 65 Μαραθώνιους, τους 25 στη Βοστόνη και 20 δίαθλα με ένα απ'αυτά το 1992, να διασχίζουν τις Ην. Πολιτείες από Βορρά προς Νότο τρέχοντας και ποδηλατώντας για 45 μέρες καλύπτοντας 5.976 χλμ! Πέρυσι σε ηλικία 68 ετών ο Dick και 46 ο Rick τερμάτισαν για 25η φορά στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, στην 5.083η θέση μεταξύ 10.000 αθλητών. Δεν μιλάμε για χαριστικό τερματισμό. Το 1992 τερμάτισαν με χρόνο 2 ώρες και 40 λεπτά, 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ. Τότε κάποιοι είχαν παροτρύνει τον Dick να τρέξει μόνος του μια και ήταν σίγουρο ότι θα κατέγραφε χρόνο μέσα στους καλύτερους του κόσμου. Αλλά η απάντηση του Dick ήταν άμεση. -ΟΧΙ, τρέχω για να αισθάνεται καλύτερα ο γιος μου και όχι για το ρεκόρ. Ο Rick κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν αποφοίτησε δέχθηκε την πρόταση του πανεπιστημίου για να εργαστεί στις υπηρεσίες του, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα. Ο Dick ανακηρύχθηκε ο ΠΑΤΕΡΑΣ του αιώνα και συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα όποτε οι υποχρεώσεις του Rick το επιτρέπουν. Πρόσφατα σε μια τηλεοπτική συνέντευξη των Hoyt ρώτησαν τον Rick, μετά απ'όλα αυτά τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του. Ο Rick έγραψε στον υπολογιστή : "Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ".

Μπαμπά που είσαι;

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, χρόνια καλά στην Παρασκευή που σήμερα γιορτάζει, και στην Δολέντσια που σήμερα έχει τα γενέθλιά της. Η σημερινή ανάρτηση είναι κι αυτή αφιερωμένη στους Μπαμπάδες, το άρθρο είναι δανεικό από το filoftero του κ. Μιχαηλίδη. Θα το ξαναγράψω ακόμη μια φορά: μην αφήνεται το χρόνο να περνάει, τ' αγαπημένα σας πρόσωπα πιθανόν να μην είναι για πάντα κοντά σας. Ακόμα αντηχεί στ' αυτιά μου το παράπονο ενός εκλεκτού φίλου από την Τζελέχωβα, που δεν στάθηκε έγκαιρα κοντά στην μητέρα του ώστε να τις προσφέρει αυτά που ήθελε γιατί νόμιζε πως η μητέρα του θα ήταν εκεί για πάντα. Σήμερα το αναφέρει αυτό με πόνο αλλά δυστυχώς είναι πια αργά για τις όποιες διορθωτικές κινήσεις, για να μη βρεθείτε στη θέση του πράξτε τα δέοντα. Σας αποχαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. 
Υ.Γ. Η χθεσινή μέρα ήταν πάρα πολύ σημαντική γιατί υποδεχθήκαμε στον κήπο του Επίκουρου ένα νέο μέλος, τον Επικούρειο Κωνσταντίνο!!!!!!!!!! το νέο μέλος είναι ο γιος της βαπτιστήρας μου και η βάπτιση έγινε στην Πάχη Μεγάρων. Μαριανθούλη μου, Ευάγγελε να σας ζήσει.

Οι άνθρωποι αποφεύγουν να μιλούν για τον θάνατο, ιδίως όταν αυτός δεν τους έχει χτυπήσει τη πόρτα.

Ένας παπάς μου έλεγε πριν από χρόνια ότι ακόμα και εκείνοι που στις κηδείες σπρώχνουν για να βρεθούν μπροστά-μπροστά την στιγμή της ταφής, το κάνουν για να ανακουφιστούν ότι εκείνοι είναι ακόμα εν ζωή.

Για μένα, που τον βρήκα μπροστά μου τον άτιμο από τα παιδικά μου χρόνια, η πιο βαριά επίπτωσή του δεν είναι τόσο πολύ ότι αναγκάζεσαι να συνηθίσεις την απουσία ενός αγαπημένου σου προσώπου, όσο το να συνειδητοποιείς ότι η μνήμη, τελικά, δεν αποθηκεύει εκείνα που έχεις πραγματική ανάγκη:

Την αίσθηση ενός αγγίγματος τη στιγμή που το χρειαζόσουν. Τον τόνο της φωνής, σε καλές και άσχημες στιγμές. Ένα χαμόγελο που καμιά, ποτέ, φωτογραφία δεν μπορεί να αποτυπώσει. Ένα νεύμα, που ήταν αρκετό να σε διαβεβαιώσει ότι «όλα θα πάνε καλά, μη στενοχωριέσαι».

Με συγκλόνισαν, θυμάμαι, τα λόγια που είπε ο Θανάσης Βέγγος σε μία τηλεοπτική εκπομπή, όπου τον κάλεσαν για να τον βραβεύσουν, ένα-δύο χρόνια πριν πεθάνει:

«Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τι είναι ευτυχία. Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια. Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν, θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαϊδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια. Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν. Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις».

Σήμερα, είμαι μπλεγμένος κι εγώ στα πολλά χέρια που απλά με κατσιάζουν. Και μου λείπει εκείνο το ένα, που πάντα έκανε τη καρδιά μου να φτερουγίσει.

Ο Ηράκλειτος έλεγε: «Στην αναζήτηση της αλήθειας, να είσαι έτοιμος για το απροσδόκητο, επειδή είναι δύσκολο να τη βρεις και σε συγκλονίζει όταν την ανακαλύψεις».

Είναι λόγια που τα βρίσκω στην εισαγωγή ενός βιβλίου που με κράτησε ξάγρυπνο τρεις νύχτες, και θάθελα να το μοιραστώ μαζί σας, όσο κι αν το θέμα του, ο θάνατος και η μοναξιά, μοιάζει, και είναι, στενάχωρο.

Τιτλοφορείται «Η Επινόηση της Μοναξιάς», είναι γραμμένο από τον Αμερικανό συγγραφέα Paul Auster, και κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» σε μετάφραση Σταυρούλας Αργυροπούλου. Ξεκινάει έτσι:

«Τη μία μέρα υπάρχει ζωή. Ένας άνθρωπος, για παράδειγμα, με θαυμάσια υγεία, ούτε καν γέρος, χωρίς ιστορικό ασθενειών. Όλα είναι όπως ήταν, όπως θα είναι πάντα. Εκείνος ζει από μέρα σε μέρα, νοιάζεται μονάχα για τη δουλειά του, ονειρεύεται μονάχα τη ζωή που απλώνεται μπροστά του. Και έπειτα, ξαφνικά, υπάρχει θάνατος. Ο άνθρωπος αφήνει έναν αναστεναγμό, σωριάζεται στην καρέκλα του κι έρχεται ο θάνατος. Το αιφνίδιο του πράγματος δεν αφήνει περιθώρια για σκέψεις, δεν δίνει στο μυαλό την ευκαιρία να αναζητήσει μια λέξη που θα μπορούσε να προσφέρει παρηγοριά. Μένουμε μονάχα με τον θάνατο, το αδιαμφισβήτητο γεγονός της θνητότητάς μας».

Έμαθα τα νέα για τον θάνατο του πατέρα μου, κάποια χρόνια πριν, τέτοιες μέρες, όταν το πρωί κάναμε μπάνιο στην Αμμόχωστο και το απόγευμα, που έκανα βόλτα με τους φίλους μου κάποιος μου φώναξε «τρέχα!».

Μπαμπά;

Posted by Christos Michaelides at 12:44 AM

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΝΟ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΑΥΡΟ 24/07 ΚΑΙ 25/07

Θέατρο Νο Φίλες και φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του filomatheia blogspot.gr καλημέρα, όσοι από εσάς μπορείτε αυτό το Παρασκευοσάββατο να βρεθείτε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου θα ζ΄γσετε στιγμές μαγικές. Οι ηθοποιοί του Θεάτρου της Ιαπωνίας θα ερμηνεύσουν την θ' ραψωδία (Νεκυια) από την Οδύσσεια. Εννοείται πως θα ήμουν κι εγώ εκεί αλλά τον τραύμα από την πτώση δεν μου επιτρέπει αυτή τη μετάβαση. Επίσης θα ήθελα να παρευρεθώ το Σάββατο το πρωί στις 06.00 στην ειδική τελετή για την υποδοχή του Ζωοδότη Ήλιου. Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος-Fuji Tomo Kazu

Ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο της Ιστορίας Θεάτρου είναι το Θέατρο Νο. Το θέατρο Νο κατάγεται από την Ιαπωνία και γεννήθηκε τον 14^ο αιώνα. Χαρακτηρίζεται ως ένα θέατρο φορμαλιστικό, με βαθιές ρίζες στην παράδοση, την οποία επιθυμεί να τελειοποιήσει, παρά να καινοτομήσει. Στα στοιχεία του συμπεριλαμβάνεται η μουσική, ο χορός και το δράμα, ενώ όλοι οι ερμηνευτές στο Θέατρο Νο είναι άντρες.

Ο όρος Νο στα Ιαπωνικά δηλώνει το χάρισμα ή το ταλέντο και παρατηρείται μία αξιοσημείωτη αντιστοιχία στην ιαπωνική παράδοση με την αρχαία τραγωδία. Αρχικά, οι παραστάσεις τους, που διαρκούσαν μία ολόκληρη ημέρα, έπρεπε να συμπεριλαμβάνουν πέντε δράματα του θεάτρου Νο, με ενδιάμεσα Κυογκέν. Τα Κυογκέν είναι συντομότερα έργα, σατυρικής διάθεσης και ενώ τα έργα του θεάτρου Νο βασίζονται περισσότερο στην μουσικοχορευτική παράδοση, τα Κυογκέν περιέχουν έξυπνους διαλόγους, ρυθμική γλώσσα και αστεία με σκοπό να προκαλέσουν το γέλιο του κοινού. Παίζονται συνήθως από δύο ή τρεις ηθοποιούς. Σήμερα, μία παράσταση συνήθως αποτελείται από δύο έργα του Θεάτρου Νο και ένα ενδιάμεσο κωμικό Κυογκέν. Τα δύο αυτά είδη συνθέτουν το παραδοσιακό Ιαπωνικό Θέατρο με τον όρο Νογκάκου.

Η ανάπτυξη αυτού του ιαπωνικού είδους θεάτρου έχει τις ρίζες της σε θρησκευτικά τελετουργικά, καθώς επίσης σε λαϊκές αλλά και αριστοκρατικές μορφές τέχνης. Οι καλλιτέχνες που συνέβαλαν στην διαμόρφωση του είδους είχαν ανάγκη από έναν προστάτη-πάτρονα. Καθοριστική στο είδος θεωρείται η συμβολή του Zeami Motokiyo, ο οποίος επηρέασε την διαμόρφωση του είδους στην πρώτη περίοδο ανάπτυξής του (1333-1573) και μάλιστα κατάφερε να εξασφαλίσει ένα είδος κρατικής επιχορήγησης. Ακόμα κι όταν έχασε την πολιτική του εύνοια ο Zeamiκαι εξορίστηκε, το είδος συνέχισε να ανθίζει και αναγνωρίστηκε και επίσημα ως ένα εθνικό είδος θεάτρου, που μάλιστα επηρέασε με την σειρά του άλλες θεατρικές φόρμες, όπως το θέατρο Καμπούκι και το Μπούτο. Μετά το τέλος της κρατικής επιχορήγησης, αναπύχθηκαν τέσσερις θεατρικές ομάδες που συνέχισαν να δουλεύουν και να εξελίσσουν το είδος, λαμβάνοντας πλέον χρηματοδότηση και προστασία από ναούς και ιερά.
Η επόμενη φάση ανάπτυξης (1603-1867) υπήρξε και η πιο καθοριστική, καθώς το Shogunate (ένα είδος στρατιωτικής κυβέρνησης) υιοθέτησε το Θέατρο Νο ως την επίσημη μορφή τελετουργικής τέχνης και μάλιστα εξέδωσε κανόνες στους οποίους θα έπρεπε αυτό ως φόρμα να υπακούει. Την ίδια περίοδο σχηματίστηκε και μία πέμπτη ομάδα του Θεάτρου Νο και αυτοί οι πέντε θίασοι επιβιώνουν και δίνουν παραστάσεις έως τις μέρες μας.
Το θέατρο Νο αποκτά πλέον και επίσημα τον τελετουργικό του χαρακτήρα, δομημένο γύρω από το τραγούδι και τον χορό. Η κίνηση είναι αργή, σχεδόν ιερατική, η γλώσσα είναι ποιητική, αλλά η εκφορά του λόγου οφείλει να είναι «μονότονη» και αυστηρή. Τα έργα αντλούν συχνά τα θέματά τους από θρύλους και παραδόσεις για πνεύματα, στοιχεία της φύσης, θρύλους, καθώς επίσης την λογοτεχνική και ιστορική παράδοση της χώρας. Στο πλούσιο θέαμα συμβάλλουν επίσης τα βαριά και φαντασμαγορικά κοστούμια, που συχνά είναι φτιαγμένα από μετάξι, ενώ χρησιμοποιούνται και διάφορα αντικείμενα, όπως μεγάλες βεντάλιες που διπλώνουν και ανάλογα με το σχήμα που παίρνουν, μπορούν με την σειρά τους να υποδηλώσουν άλλα αντικείμενα.

Ο σκηνικός χώρος των παραστάσεων Νο είναι τετράγωνος, ανοιχτός από τις τρεις πλευρές και κλειστός μόνο στο βάθος με έναν τοίχο, που φέρει ζωγραφισμένη πάνω του μια βελανιδιά. Τέσσερις κολώνες στηρίζουν την οροφή, ενώ υπάρχει μία μικρή γέφυρα σε γωνία από την σκηνή, από την οποία μπαίνουν στον χώρο οι ερμηνευτές. Ενώ κατά την παράδοση οι παραστάσεις του Θεάτρου Νο δίνονται σε ανοιχτούς χώρους, τελευταία άρχισαν να χρησιμοποιούνται και σύγχρονα, κλειστά θέατρα.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, οι ερμηνευτές είναι μόνο άντρες, ενώ η τεχνική του θεάτρου Νο βασίζεται στην χρήση της μάσκας. Οι μάσκες, που απεικονίζουν άλλοτε δαιμονικές και άλλοτε ευνοϊκές δυνάμεις, άλλοτε άντρες και άλλοτε γυναίκες διαφόρων ηλικιών, είναι κατασκευασμένες τρισδιάστατες, από υλικά όπως το ξύλο, το χαρτί, ο πηλός, το ύφασμα κτλ. Οι ηθοποιοί εκπαιδεύονται σε διαφορετικές κλίσεις της κεφαλής, έτσι ώστε η μάσκα να μεταμορφώνεται και ο χαρακτήρας τους να υποδηλώνει διαφορετικά συναισθήματα, ενώ φυσικά αναπτύσσουν μία εντελώς διαφορετική σωματικότητα από όσους δεν φορούν μάσκα.

Οι χαρακτήρες στα έργα του θεάτρου Νο είναι συγκεκριμένοι, καθώς αφηγούνται καθιερωμένους μύθους και το στοίχημα κάθε φορά δεν είναι η πρωτοτυπία, αλλά η τελειοποίηση της λεπτομέρειας στην κίνηση και την εκφορά του λόγου. Στους βασικούς χαρακτήρες ανήκει ο σίτε, που είναι κάθε φορά ο πρωταγωνιστής και μπορεί να είναι μία θεότητα, ένας δαίμονας, ένας σοφός γέροντας κτλ, ο γουάκι, που είναι ένας δεύτερος ρόλος και σε αντίθεση με τον σίτε πρέπει πάντα να απεικονίζει κάποια ζωντανή μορφή (ενός σαμουράι πολεμιστή, ενός ιερέα, μοναχού κτλ), οι γιουτάι που επιτελούν τον ρόλο του χορού, είναι στημένοι στο αριστερό τμήμα της σκηνής και βοηθούν τον σίτε στην αφήγηση της ιστορίας, οι χαγιάσι που είναι οι τέσσερις μουσικοί που συνοδεύουν την παράσταση, ενώ στην σκηνή υπάρχουν και οι κόκεν, οι οποίοι είναι ντυμένοι στα μαύρα και δεν είναι ηθοποιοί, βοηθούν όμως τους ηθοποιούς επί σκηνής όταν χρειάζονται σκηνικά αντικείμενα. Πέρα από τις βεντάλιες, τις οποίες χρησιμοποιούν όλοι οι ηθοποιοί που έχουν βασικό ρόλο, άλλα συνήθη αντικείμενα είναι τα εξής: ξίφη, πηγάδια, βωμοί, βάρκες κτλ.

Σήμερα, το θέατρο Νο μετράει περίπου 250 έργα στο ρεπερτόριό του και 1500 ενεργούς ηθοποιούς. Οι ηθοποιοί του θεάτρου Νο εκπαιδεύονται από μια πολύ νεαρή ηλικία (συνήθως από τα τρία τους έτη) και ασκούνται στην πειθαρχία. Ζουν μια πολύ αφιερωμένη ζωή, σκληρής τεχνικής λόγου και κίνησης, την οποία προσπαθούν να τελειοποιήσουν. 

 EΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ FUJI TOMO KAZU

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ

Η αγάπη πάντα θα νικάει τον θάνατο, φίλες και φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του filomatheia blogspot.com σας καλησπερίζω και σας εύχομαι καλή υπομονή!!!!!! Ναι! ναι! καλή υπομονή, γιατί με όλα αυτά που ακούμε από το πολιτικό προσωπικό της χώρας θα πρέπει να οπλιστούμε με πολύ μεγάλη υπομονή. Ας μη δώσω συνέχεια σε δυσάρεστα πράγματα που έτσι κι αλλιώς θα έχουμε μπροστά μας αρκετά μεγάλο χρονικό -δυστυχώς- διάστημα για να δούμε τους πολιτικούς μασκαράδες που έως την 4ρτη Ιουλίου παρότρυναν τον κόσμο να ψηφίσει ΟΧΙ για να το μετατρέψουν σε χρόνο ρεκόρ σε ένα τεράστιο ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ!!!!!!!!!!!!! Βρε ξεφτίλες βγείτε τουλάχιστον και ζητήστε συγγνώμη από τους πολίτες, ενυ γουέ¨που λένε και στο Κορωπί εγώ σήμερα για άλλο λόγο ξεκίνησα να γράφω. Ας έρθω λοιπόν στο θέμα μου, θυμόσαστε το λόγο που μ' έκανε να ξεκινήσω να γράφω την περιπέτεια του δικού μου πατέρα; Αυτόν το λόγο τον είχα αναφέρει στην προ προηγούμενη ανάρτηση και ήταν το βιβλίο του ΑΝΤΩΝΗ ΔΟΥΜΑ-ΚΑΝΑΚΗ με τίτλο ''Μπαμπά,,,. Σήμερα ως επίλογο των δυο προηγούμενων αναρτήσεων σας παρουσιάζω κάποια αποσπάσματα απ' αυτό το εκπληκτικό βιβλίο. Καλή ανάγνωση, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. Υ.Γ. Στις προηγούμενες αναρτήσεις ήμουν λίγο βρομόστομος και γι' αυτό σας ζητώ συγγνώμη, όταν όμως έχεις να κάνεις με τον χάροντα επιτρέπονται όλες οι λέξεις, και όλα τα μέσα, γιατί κι αυτός δεν έρχεται με σαβουάρ βίβρ!!!!!!!!! που λένε και στο Γοργογύρι όταν κάποιος σαβουρώνει. 

Γράφει η Αργυρώ Μουντάκη //

Μπαμπά.(μια κανονική ημέρα),  Αντώνης Δούμας-Κανάκης, Εκδόσεις Ιανός, 2015, σελ. 80

«Η ύπαρξή του για μένα είναι η βασικότερη πηγή δύναμης. Το βασικότερο σημείο αναφοράς, η μοναδική σταθερά, η πυξίδα. Πώς με αμολάς, ρε φίλε, στα καλά καθούμενα, νυχτιάτικα, στις φουρτουνιασμένες θάλασσες και μου παίρνεις την πυξίδα μου. Τι να κάνω, δηλαδή, εγώ τώρα; Πού να πάω; Πού να στρίψω;» (σελ. 57)

Αντιμέτωπος με τον θάνατο, με την πιο σκληρή έκφραση της ζωής, ο Αντώνης Δούμας-Κανάκης ζητάει να μας επικοινωνήσει, στους άγνωστους φίλους του, την θλίψη του για την απώλεια του αγαπημένου του πατέρα. Είκοσι ημέρες από την στιγμή της ασθένειας του πατέρα του έως την κατάληξη του, περιγράφονται με σαφήνεια στην ένταση των συναισθημάτων, με γλαφυρότητα στις καταστάσεις και με τη δυνατόν νηφαλιότητα δεδομένου ότι ο συγγραφέας δεν έχει προλάβει να πάρει αποστάσεις από το τραγικό γεγονός. Και αυτό θέλει και ο ίδιος απ' ότι φαίνεται: Να μιλήσει εν θερμώ. Να επικοινωνήσει τον πόνο και την απύθμενη θλίψη του, ίσως όχι για να ξορκίσει το κακό, αυτό δύσκολα ξορκίζεται, αν ξορκίζεται ποτέ, αλλά για να πει στους φίλους του, στους ανθρώπους που τον διαβάζουν, που ενδεχομένως τον ξέρουν και τον παρακολουθούν χρόνια από τα μέσα, να τους προτρέψει να απολαμβάνουν τις στιγμές με τους αγαπημένους τους, να ζουν τις στιγμές μαζί τους, να εκφράζουν την αγάπη τους.

[.] «Είχα πολλή δουλειά εκείνη την ημέρα. Τον κοιτούσα από το παράθυρο χωρίς να με αντιληφθεί και σκέφτηκα "βγες έξω, βρε, να τον χαιρετήσεις, να τον αγκαλιάσεις, κάποτε δεν θα είναι εδώ". Αυτό σκέφτηκα μερικές ημέρες πριν! Αμέσως έδιωξα αυτή τη σκέψη από το μυαλό μου. Δεν μου άρεσε να σκέφτομαι ότι κάποτε δεν θα είναι εδώ. Την έδιωξα, αλλά το σκεφτόμουν ακόμη. να βγω, να μη βγω. Συνέχισα να κατεβαίνω τις σκάλες και ξεκίνησα τις δουλειές μου. Δεν βγήκα ποτέ εκείνη την ημέρα. Δεν μιλήσαμε ποτέ εκείνη την ημέρα.» (σελ. 20)

Ο Αντώνης Δούμας-Κανάκης εκφράζει με κραυγή απόγνωσης την απώλεια του πατέρα του, δίχως να θέλει να τραβήξει τα αδιάκριτα βλέμματα όμως, σίγουρα όμως θέλοντας να παρακινήσει την ανθρωπιά των ανθρώπων στους δικούς τους ανθρώπους.
 

«Έχω περάσει πολλές στιγμές μόνος μου, πολλά χρόνια μόνος μου, πρώτη φορά αισθάνομαι πραγματικά μόνος μου. Μια απέραντη μοναξιά. Νιώθω έναν κόσμο δισεκατομμυρίων γαλαξιών, έναν πλανήτη δισεκατομμυρίων ανθρώπων, τελείως άδειο. Έρημο. Δέχομαι επίθεση ενοχών, πονάνε τα σωθικά μου. Κραυγάζω μόνος μου, με βρίζω, με βρίζω, με βρίζω συνέχεια. Έρχονται στο μυαλό μου όλες οι στιγμές που του φώναξα, όλες οι στιγμές που δεν του έδωσα τη σημασία που του άξιζε, όλοςο κόσμος που θα μπορούσα να ξοδέψω μαζί του και δεν το έκανα και σπαράζω, πονάω όπως ποτέ άλλοτε και με βρίζω.» (σελ.20)
 

Ο θαυμασμός του για τον πατέρα του είναι διάχυτος σε όλο το βιβλίο, σε κάθε αράδα, σε κάθε λέξη, σε κάθε τόνο και θαυμαστικό που βάζει στο κείμενό του:

«Γενικότερα, είχε μεγάλο ταλέντο στην ευτυχία. Τα λίγα, τα απλά, τα καθημερινά, τα σημαντικότερα, δηλαδή, που οι περισσότεροι τα θεωρούμε πολλές φορές ασήμαντα, αυτά τον κάνανε ευτυχισμένο.» (σελ. 29)

Ξέχειλη πίσω από τις γραμμές και ανάμεσα σε αυτές, στο μελάνι που χαϊδεύει απαλά το τρυφερό χαρτί, είναι η αγάπη του για τον πατέρα του.

[.] «Που με μεγάλωσε με τα βασικότερα συστατικά, αγάπη, ασφάλεια, εμπιστοσύνη, ελευθερία. Που μου ενέπνευσε τα ανεκτίμητα ιδανικά της καλοσύνης, της δικαιοσύνης, της αλήθειας, της εντιμότητας, της ευγνωμοσύνης, της αφοσίωσης, της εργατικότητας, της προσφοράς, της αξιοπρέπειας, της αγάπης.» (σελ.66)

Είναι πολύ συγκινητικό κείμενο, ανθρώπινο, απτό, ρεαλιστικό και συναισθηματικό συνάμα, δίχως να επιδιώκει να είναι λογοτεχνία, καταφέρνει όμως να είναι, λογοτεχνία, όπως κάθε φορά που στο χαρτί αποτυπώνεται η αλήθεια μιας ζωής, η αλήθεια ενός ανθρώπου. Περνώντας από όλα τα συναισθηματικά στάδια, την άρνηση, το θυμό, τη διαπραγμάτευση και την αποδοχή, όλα αυτά τα στάδια της ψυχολογικής θεωρίας περιγράφονται ένα προς ένα, δίχως όμως να ονομάζονται, από τον συγγραφέα που τα βιώνει έντονα και οδυνηρά.

 «Τον Θάνατο δεν τον φοβάμαι πλέον, γιατί αρχίζω και ψυλλιάζομαι πως ό,τι και να κάνει ο γαμημένος, πάντα χαμένος θα βγαίνει. Πάντα η αγάπη θα κερδίζει. Όσο αυτός επιμένει και όποτε εμφανίζεται, τόσο θα αναδεικνύει την αγάπη. Αυτήν δεν μπορεί να την σκοτώσει και αυτό είναι που τον σκοτώνει τελικά. [.] Πάντα η αγάπη τον νικάει. Πάντα τον ακυρώνει. Πάντα του θυμίζει ποιος είναι το αφεντικό. Ένας αποτυχημένος και μισός είναι.» (σελ. 69)

Το βιβλίο κλείνει σίγουρα με την θλίψη που συνοδεύει τον συγγραφέα του, αλλά και με την περηφάνια ότι είχε πατέρα έναν ξεχωριστό άνθρωπο, στον οποίο -γίνεται σαφές μέσα από το βιβλίο- οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό που είναι σήμερα ο Αντώνης Δούμας-Κανάκης, ένας επαγγελματικά επιτυχημένος άνθρωπος, με αυτοπεποίθηση και σταθερότητα στο βλέμμα και στις θέσεις του.

Συλλυπητήρια στον ίδιο και την οικογένειά του, συγχαρητήρια για την αλήθεια του γραπτού του και την σεμνότητα, αγνότητα του κειμένου του.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ