ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΈΛΛΗΝΑΣ συγχαρητήρια και ελπίζω να τον μιμηθούν κι άλλοι.

Προσφορά 15 εκ. από συνταξιούχο στα σχολεία της Αιτωλοακαρνανίας!!!!!!!!!!!!! 
Αυτές οι προσφορές είναι που πιάνουν τόπο, το να δωρίζεις σε μοναστήρια και σε εκκλησίες είναι μεν το κάτι τις, αλλά δεν είναι το ουσιαστικό. Θα δώριζες ποτέ σε έναν πλούσιο χρήματα; Να τα κάνει τι; Ν' αυξήσουν την πλεονεξία του; Δεν έχουμε ανάγκη από εκκλησίες, έχουμε ανάγκη από καλά και σύγχρονα σχολεία, έχουμε ανάγκη από παιδεία.
Φίλες και Φίλοι δεν διαβάσατε λάθος, απλά το ποσό ήταν σε δραχμές και έγινε επί υπουργείας Δημήτρη Φατούρου. Αυτή την κορυφαία πράξη την έκανε ένας συνταξιούχος καθηγητής κ. Κωνσταντίνος Νικολακόπουλος.
Τις οικονομίες μιας ολόκληρης ζωής προσέφερε για τα σχολεία της ορεινής Αιτωλοακαρνανίας ο ηλικίας 92 -τότε- χρόνων, ο συνταξιούχος καθηγητής. Οκ. Νικολακόπουλος επισκέφθηκε, με τη σύζυγό του Αμαλία τον υπουργό παιδείας Δημ. Φατούρο και του παρέδωσε την υπ' αριθμ. 248382 επιταγή της Αγροτικής Τράπεζας Παναιτωλίου Αγρινίου με το ποσόν των 15 εκατομμυρίων δραχμών, σα να λέμε σήμερα 44.000,00ευρώ!!!!!!!!!!! ''Είναι οι οικονομίες βαριάς πολεμικής αναπηρίας από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο'', είπε φανερά συγκινημένος ο συνταξιούχος καθηγητής. Στον ίδιο τον υπουργό αποκάλυψε το κίνητρο της αξιέπαινης πράξης του: '''Ηταν ένα ζευγάρι παπούτσια που μου χάρισε ο δάσκαλος μου επειδή κυκλοφορούσα ξυπόλητος.....!''.
Ποιον να πρωτοσυγχαρείς; τον δάσκαλο; τον καθηγητή; τη σύζυγό του; Εύγε και στους τρεις. Εκείνος ο σημαντικός Έλληνας έκανε αυτή την σημαντική πράξη και τα τρωκτικά, πολιτικά και μη ροκάνιζαν το δένδρο που ονομαζόταν Ελλάδα ως γνήσιοι Καλικάντζαροι.
Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πεπος-Fuji Tomo Kazu.
Κωνσταντίνε Νικολακόπουλε σ' ευχαριστώ. 

blessed friends i send you my love and i wish the new year gives you health, harmony, happiness ant a trip to my country. With Love Epikourios Pepos-Fuji Tomo Kazu, Bass, Lamprini.

BRIAN McGOWAN 1935-1994

24/12/2015 Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνοδοιπόροι της Επικούρειας Φιλοσοφίας καλημέρα, σήμερα για δεύτερη μέρα -μένουν ακόμα επτά- θα σας παρουσιάσω ξανά κάρτες από την 35χρονη συλλογή μου, που και που θα βάζω και μερικές φωτογραφίες των ευλογημένων φίλων μου. Τη σημερινή ανάρτηση θα μου επιτρέψετε να την αφιερώσω σε κάποιον εκλεκτό φίλο από την μακρινή Αυστραλία, έναν καταπληκτικό άνθρωπο, σας μιλάω για τον BRIAN McGOWAN που είχα την τύχη και τη χαρά να γνωρίσω αρχές του 90; και που δυστυχώς έφυγε από κοντά μας το 1994 σε ηλικία μόλις 59ετών χτυπημένος από τον καρκίνο. Ήδη από χθες αναζητώ τα παιδιά του και ελπίζω πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρω. Σας χαιρετώ, με σεβασμό, και κυρίως με Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.


Brian McGowan (23 September 1935 - 8 March 1994) was an Australian politician, elected as a member of the New South Wales Legislative Assembly.^[1]
Brian McGowan was born in the Sydney suburb of Stanmore. Leaving school at 14, he worked as an office boy, telephone technician, tram conductor, and professional fireman. After training at Wagga Wagga Teachers College, McGowan worked at Tocumwal Primary School, Shepardstown Small School in 1961, Nowra High School, and was promoted to The Entrance High School to take up the position of English and History Master.^[1]
His political career began when he joined the Australian Labor Party in 1968. He was elected President of the Nowra-Bomaderry Branch in 1971, and stood in the State election for Gosford in 1973. Though defeated in that year, McGowan gained election in 1976 by a mere 74 votes, and held the seat of Gosford until 1988. While in Parliament he was concerned with social and educational issues.^[1]
Upon his defeat in the 1988 election he subsequently entered Gosford Council where he served one and half years. His wife Margaret stood for the seat at the by-election and served the remainder of Brian's term, and was re-elected for a second term.
Following McGowan's death from cancer, a condolence motion was moved in the New South Wales Parliament on 10 March 1994.^[2]
A bridge linking Gosford to West Gosford was named in honour of Brian McGowan on 10 December 1995.^[3]
He married Margaret Jackson in 1958; they had one son, Stewart, and two daughters Megan and Meredith

Ευλογημένοι φίλοι μου προχθές βράδυ μου συνέβη κάτι συγκλονιστικό, πάντα αυτή την περίοδο ανοίγω το σεντούκι των αναμνήσεων όπου εκεί μέσα κρατώ τις πολύτιμες αναμνήσεις 38 χρόνων!! Νtenice, Nterrick, Ian, Laurris, Mie, Mako, Yumiko, Akira, Mashami, Takashi, Noriko, Keiko, Kimiyo, Ryo, Hiroko, Sanna, Moira, Pekka, Mikko, Monik, Nina, Λούντβιχ, Μilo, Sakamoto family, Rittha, Monika, Rikarndo, Raivi, Ninikoski Family, Kaily, Armony,
ο λόγος που ανοίγω αυτό το σεντούκι είναι για να πάρω τις κάρτες που μας έχετε στείλει όλα αυτά τα χρόνια για να στολίσω το χριστουγεννιάτικο δένδρο. Την ώρα λοιπόν που διάβαζα ένα γράμμα από τη δίδυμη αδερφή μου που μένει στη Νότια Αφρική χτύπησε το τηλέφωνο, και ποιός ήταν στο τηλέφωνο; Ήταν η αδερφή μου η Διονυσία!!!!!!!!!!!!!!! Απίστευτο κι όμως αληθινό!!! Σας θυμάμαι πάντα, σας αγαπώ, σας έχω επιθυμήσει πάρα πολύ, και προσεύχομαι στους δικούς σας Θεούς, και στον δικό μου, (που εδώ που τα λέμε ένας είναι και εμείς απλά του δίνουμε διαφορετικά ονόματα) να σας φωτίσει την επόμενη χρονιά να μας επισκεφθείτε. Με αγάπη Επικούρειος Πέπος-Fuji Tomo Kazu.
Blessed friends yesterday night happened something amazing, always this time of year I open the chest of memories within I hold precious memories 38 years old

The reason I keep opening this chest is because I want to keep the cards which you have sent all these years. I decorate my Christmas tree!!!

The time I was searching  and reading a letter, the phone rung...... 

It was my sister from South Africa!!!! Denise!!!!!

I always remember you, love you, I have missed you so much.

I hope that God will hear my  prayers and make you come to Greece this year. With love Epikourios Pepos-Fuji Tomo Kazu.

ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΣΟΦΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ άραγε πόσοι ελληνοέλληνες γνωρίζουμε για τον Αναξαγόρα;

Μέγας σοφός της αρχαιότητος. Γεννήθηκε στις Κλαζομενές της Ιωνίας περί το 500 π.Χ. Ήταν γιος του Ηγησίβουλου και ανήκε σε πλούσιο και αριστοκρατικό γένος.  Ο Αναξαγόρας μετέφερε τη φιλοσοφία από την Ιωνία στην Αθήνα, όπου και εγκαταστάθηκε σε ηλικία 20 ετών, για να γίνει οικείος και φίλος του Περικλέους, του οποίου έγινε και δάσκαλος. Προσπάθησε να ανανεώσει την ιωνική φυσιολογία και να τη συνδυάσει με τις πνευματικές κατακτήσεις του Παρμενίδη και τουΕμπεδοκλή. Τα ενδιαφέροντά του Αναξαγόρα ήταν πολλά και ασχολήθηκε με πολλούς κλάδους της επιστήμης (μαθηματικά,αστρονομία, ιατρική) και με την κοσμογονία, όπου διαμόρφωσε δική του θεωρία γύρω από την ύλη και τα στοιχεία που την απαρτίζουν.

Στη βάση του στοχασμού του φιλόσοφου Αναξαγόρα βρίσκεται η άρνηση της γένεσης και της φθοράς, καθώς "...τίποτα δεν γίνεται ούτε χάνεται, αλλά συντίθεται και διαχωρίζεται από προϋπάρχοντα όντα". Με άλλα λόγια ο Αναξαγόρας δεν δέχεται τη δυνατότητα δημιουργίας όντων από τη μείξη των τεσσάρων βασικών ριζωμάτων του Εμπεδοκλή, αλλά πιστεύει ότι κάθε επιμέρους υπόσταση υπήρχε εξαρχής στον κόσμο.Κατηγορήθηκε όμως για αθεΐα από τους αντιπάλους του μεγάλου πολιτικού, και αναγκάσθηκε λίγο πριν από την έκρηξη του Πελοποννησιακού πολέμου, να εγκαταλείψει την Αθήνα και να επιστρέψει στην Ιωνία, όπου ίδρυσε φιλοσοφική σχολή, πιθανώς στη Λάμψακο.

Πρώτος ο Αναξαγόρας εξέτασε το ζήτημα του τετραγωνισμού του κύκλου. Δυστυχώς από το έργο του «Περί φύσεως» ελάχιστα αποσπάσματα διεσώθησαν, στα οποία ο σοφός περιγράφει ορθά το φαινόμενο των εκλείψεων της σελήνης. Σύμφωνα λοιπόν με τον Αναξαγόρα η ύλη δεν αποτελείται από ένα ή από μερικά στοιχεία, αλλά από άπειρα σπέρματα που κανένα απ' αυτά δεν εξαφανίζεται, παρά μόνο με διαφορετικούς συνδυασμούς και που αποτελούν κάθε φορά και ένα καινούριο αντικείμενο. Οι κύριες ιδιότητές τους δε μένουν πάντα αναλλοίωτες. Η ποσότητά τους μένει πάντα ίδια.

Διετύπωσε πρώτος την αντίληψη ότι η αδιαμόρφωτη και ανάμικτη ύλη του Σύμπαντος ετέθη σε τάξη από ένα «Νουν», ο οποίος δημιούργησε την ενότητα και την αρμονία. Δηλαδή, ότι η κίνηση της ύλης δεν υπήρχε πάντοτε και πως τα στοιχεία της από μόνα τους είναι ανίκανα να τη βάζουν σε κίνηση. Αυτή τη δυνατότητα την έχει μόνο ο νους, μια ουσία που διαφέρει από τις άλλες. Η ουσία αυτή είναι διάχυτη στο σύμπαν και ομοιογενής, ανεξάρτητη και ελεύθερη, είναι η πηγή κάθε ζωής. Ο νους είναι ο γνώστης των πάντων, αιώνιος και παντοδύναμος.

Περί Αστρονομίας ο Αναξαγόρας πίστευε ότι η Γη έχει τυμπανοειδές σχήμα, και πως συγκρατείται στον αέρα (σύμφωνα με τον Αριστοτέλη), ότι ο Ήλιος, είναι διάπυρος λίθος, ενώ το μέγεθός του είναι μεγαλύτερο από την Πελοπόννησο, ότι η Σελήνη, είναι ετερόφωτη, και τη θεωρεί ως μια δεύτερη Γη που κατοικείται από ανθρώπους και άλλα όντα. Ακόμη πιστεύει ότι τα άστρα έχουν όμοια μορφή με αυτή του Ηλίου, ότι οι κομήτες είναι πλανήτες, οι οποίοι εκπέμπουν φλόγες, ότι οι διάττοντες αστέρες είναι "σπινθήρες" που εκτινάσσονται από τον αέρα, και ότι οι μετεωρίτες είναι λίθοι που στροβιλίζονται και έλκονται από τη Γη.

Στην ιατρική ήταν αυτός που έλεγε ότι το έμβρυο, όταν είναι στη μήτρα, τρέφεται δια του ομφαλού, καθώς και ότι όλες οι αρρώστιες προέρχονται από τη χολή.

"Οτιδήποτε υπάρχει στον τον Μεγάκοσμο υπάρχει και στον Μικρόκοσμο. Κάθε ένα όμως πράγμα γίνεται αισθητό ανάλογα με το στοιχείο που μέσα σ' αυτό υπάρχει". Καθώρισε κατά τρόπο καταπληκτικό για την εποχή του τις αιτίες που προκαλούν τις εκλείψεις του Ήλιου και της Σελήνης και με τις κοσμογονικές θεωρίες του προανάγγειλε τις θεωρίες των Μπυφόν, Λαπλάς και Καντ. Ο Αναξαγόρας μπορεί να θεωρηθεί ο πρόδρομος της συγκριτικής φυσιολογίας. Πέθανε στην Ιωνία το 428 π.Χ., ασχολούμενος κυρίως με τα μαθηματικά, τη φυσική, την αστρονομία και την Ιατρική.
Ανιχνευτής: Eνδυμίων

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΧΑΜΟΜΗΛΑΚΙ του κ. Χρήστου Μιχαηλίδη.

Το άγιο χαμομηλάκι!... ειδικά όσοι έχετε τη δυνατότητα να προμηθευτείται χαμομήλι από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι κάντε το άμεσα, είναι καταπληκτικό, τύφλα να έχουν τα  βότανα που αγοράσαμε από το Λούβρο. Ευχαριστώ τον κ. Χρήστο Μιχαηλίδη που ανάδειξε το άγιο χαμομήλι. Στην υγειά σας αγαπητοί Φίλες και Φίλοι. Με σεβασμό ο Επικούρειος Πέπος.

Ειλικρινά δεν μπορώ να χωνέψω πως γίνεται να ζούμε σε έναν τόπο τόσο προικισμένο, αν μη τι άλλο, από τη φύση, κι όμως πολλές φορές λες και σαμποτάρουμε τα δώρα που μας χαρίζει αυτή η φύση και αγοράζουμε άλλα, τυποποιημένα, εξωτερικά, που Θεός ξέρει από πού έρχονται, πόσο καιρό «ταξιδεύουν» για να φτάσουν εδώ, σε τι κατάσταση καταλήγουν στα ράφια και στα στομάχια μας, πόσο μας κοστίζει όλο αυτό το αχρείαστο «παγκοσμιοποιημένο πράγμα» μακρινές χώρες που τα παράγουν.

Αυτή η σκέψη πέρασε τη περασμένη Κυριακή από τα μυαλό μου, απολαμβάνοντας σε μία συμπαθητική καφετέρια στη Γλυφάδα ένα χαμομήλι ζεστό, που επιτέλους είχε μυρωδιά και γεύση χαμομηλιού!

Σου το φέρνουν χύμα μέσα σε ένα δοχείο, και μαζί ένα χάρτινο φίλτρο που αφού το γεμίσεις με όσο φρέσκο χαμομήλι θες, το κρεμάς από το χείλος του φλιτζανιού με το βραστό νερό. Ένα τόσο απλό πράγμα, μια τόσο απλή ιδέα, ομόρφυνε το δειλινό της Κυριακής μου, που συνήθως είναι βαρύ και ασήκωτο.

Χαμομήλι από τον τόπο σου. Άγιο χαμομηλάκι! Που να μυρίζει σαν τον τόπο σου, όχι σαν ναφθαλίνη ή σαν «τίποτα» που μυρίζει μια φημισμένη αγγλική μάρκα που, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να πουλάει τέτοια ροφήματα σε χώρες όπου τα βότανα του βουνού και του κάμπου είν’ μεσ’ τα πόδια μας! 

Χωρίς «μαγκιές» λοιπόν για «σαμποτάζ» και «εμπάργκο», απλώς προτρέπω τους φίλους μου, και εκλιπαρώ τους ντόπιους παραγωγούς, τα δώρα που έχουμε, πριν τα χαρίσουμε σε άλλους, να τα χαρούμε πρώτα εμείς. Και, πιστέψτε με, σαν το χαμομήλι υπάρχουν άπειρα!

Posted by Christos Michaelides at 7:12 PM

ΣΟΦΟΙ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ Ο ΕΛΕΑΤΗΣ άραγε οι ελληνοέλληνες γνωρίζουν κάτι για τον Παρμενίδη.

ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ - ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ 

Ο Παρμενίδης, γεννημένος στην Ελέα της Κάτω Ιταλίας, υπήρξε ο πρώτος προσωκρατικός φιλόσοφος που διατύπωσε τη σκέψη του σε ποίημα γραμμένο σε εξαμέτρους στίχους. Στο σωζόμενο προοίμιο του ποιήματός του ο Παρμενίδης περιγράφει σε γλώσσα σχεδόν θρησκευτική ένα φανταστικό ταξίδι με αλληγορικό περιεχόμενο: ο ίδιος ο ποιητής ταξιδεύει πάνω σε ένα άρμα -σύμβολο της ποιητικής έμπνευσης αλλά και της φιλοσοφικής αναζήτησης της γνώσης- που το συνοδεύουν οι κόρες του Ήλιου· καταφέρνουν να περάσουν τις πύλες απ᾽ όπου ξεκινά το μονοπάτι της Ημέρας και της Νύχτας ξεγελώντας τη Δίκη, η οποία κρατάει τα κλειδιά (που σημαίνει: είναι επιφορτισμένη με την επίβλεψη του χρόνου Ημέρας και Νύχτας), και φτάνουν σε μια φανταστική χώρα, όπου τους υποδέχεται μια ανώνυμη θεά· η θεά προσφωνεί τον ποιητή και υπόσχεται να τον ξεναγήσει στον κόσμο της αλήθειας (του ὄντος) και της φαινομενικής πραγματικότητας (της δόξης). Στους δύο αυτούς δρόμους αντιστοιχούν τα δύο μέρη του ποιήματος, τα οποία παρουσιάζονται ως συμβουλές της θεάς. Σκοπός του προοιμίου είναι να δείξει ότι ο ποιητής κατέχει μια υπερβατική γνώση, άγνωστη και δυσπρόσιτη στους κοινούς θνητούς. . . .

(Απόσπασμα) Οι φοράδες που με πάνε όσο μακριά ποθεί η ψυχή μου μ᾽ εκτόξευσαν μπροστά, σαν μ᾽ έφεραν στου θεού το ξακουστό στρατί, που σηκώνει τον άνθρωπο τον γνώστη όλων των πόλεων. Σ᾽ αυτόν λοιπόν βρέθηκα το δρόμο, όπου μ᾽ έφεραν τ᾽ άτια τα σοφά σέρνοντας το άρμα μου, και μπροστά μου κόρες πήγαιναν. Κι ο άξονας στους τόρμους τσίριζε σα σφυρίχτρα, αναμμένος (γιατί ήταν στριμωγμένος ανάμεσα στις τορνευτές τις ρόδες), καθώς του Ήλιου οι θυγατέρες σπεύδαν να με συνοδέψουν, αφού άφησαν τα δώματα της Νύχτας για το φως και με τα χέρια τους έβγαλαν τα πέπλα απ᾽ τα κεφάλια τους. Εκεί είναι οι πύλες των μονοπατιών της Νύχτας και της Μέρας, ανάμεσα σ᾽ ένα ανώφλι και ένα κατώφλι πέτρινο. Ψηλά ορθωμένες στον αέρα, κλείνουν με μεγάλες πόρτες, κι η τιμωρός Δικαιοσύνη κρατάει τους διπλοσύρτες. Μα οι κόρες την ξεγέλασαν με τα όμορφά τους λόγια και πονηρά την έπεισαν γρήγορα να τραβήξει το μάνταλο απ᾽ τις πύλες. Κι οι πύλες, όταν άνοιξαν, άφησαν ανάμεσά τους ένα τεράστιο χάσμα, διαδοχικά στρίβοντας μες στις θήκες τους τους χαλκόδετους ρεζέδες, τους στερεωμένους με ξυλοκάρφια και πριτσίνια. Κι ευθύς ανάμεσά τους, στον πλατύ τον δρόμο, πέρασε τ᾽ άρμα οδηγημένο απ᾽ τις κόρες. Κι η θεά με καλοδέχτηκε, πήρε το χέρι το δεξί μου στο δικό της και με τούτα τα λόγια με προσφώνησε: «Καλώς όρισες, νέε, εσύ που έρχεσαι στο σπίτι μου συνοδευμένος από αθάνατους ηνίοχους, με τ᾽ άλογα που σε κουβαλούν. Δεν σ᾽ έβαλε μοίρα κακή σ᾽ αυτό το δρόμο, που τόσο μακριά είναι απ᾽ των ανθρώπων τα βήματα, αλλά η δικαιοσύνη. Πρέπει όλα να τα μάθεις, την ήσυχη καρδιά της στρογγυλής Αλήθειας και τις ιδέες των θνητών τις ψεύτικες. Αλλά θα μάθεις και πώς πρέπει να ᾽ναι οι γνώμες των ανθρώπων για να έχουν βάση και να διαπερνούν τα πάντα. (απόδοση Δ. Κούρτοβικ)
ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ: ΕΝΔΥΜΙΩΝ
Copy and WIN : http://ow.ly/KNICZ

ΟΤΑΝ Ο ΘΠΥΡΟΣ ΕΓΙΝΕ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ Μία Αληθινή Ιστορία γεμάτη εκπλήξεις.

ΟΤΑΝ Ο ΘΠΥΡΟΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΕΠΙΚΟΥΡΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ!!!! και από Θπύρος έγινε Επικούρειος Πέπος.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναθλητές και συν-Επικούρειοι μέρα καλή!!!!
26/04/2015 σήμερα και φυσικά γνωρίζετε όσοι ασχολείστε με τα επικούρεια αθλήματα πως σαν σήμερα στην αρχαιότητα
ήταν μια ξεχωριστή μέρα γιατί γιόρταζε ο Επίκουρος στον κήπο του Επίκουρου όπως καλά γνωρίζετε μαζευόντουσαν όλοι οι εκλεκτοί φίλοι του για να γιορτάσουν μαζί του απλά και λιτά όπως ήταν άλλωστε και ο Δάσκαλος απλός και λιτός. Εκεί λοιπόν στον κήπο του Επίκουρου η συζήτηση γύρω από την αγωγή της ψυχής κρατούσε μέχρι τις πρωινές ώρες και πάντα τη συζήτηση την ''έκλεινε'' ο δάσκαλος λέγοντας:
Nα μη ξεχνάτε τα δόγματα!!!
 Άφοβον ο θεός,ανύποπτον ο θάνατος.
και ταγαθόν μεν εύκτητον,
το δε δεινόν ευκαρτέρητον.
Φιλόδημος, Προς σοφιστάς, IV 10-14

Κάποια στιγμή πολλούς αιώνες αργότερα σ' ένα χωριό των Τρικάλων, το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι μιλάω για το 1958 γεννήθηκε ένα αγόρι που από παραξενιά? του πατέρα την πρώτη στιγμή που το αντίκρισε είπε, αυτός είναι ο Επίκουρος!!!
Η μητέρα του μωρού και οι παραβρισκόμενες εκεί γυναίκες τον κοίταξαν παράξενα γιατί τους φάνηκε πάρα πολύ παράξενο το όνομα, ήταν η πρώτη φορά που άκουγαν το όνομα ''Επίκουρος'' γιατί όλοι περίμεναν πως το αγόρι θα έπαιρνε το όνομα του παππού του που ήταν Θπύρος!!! Όταν αργότερα τον ρώτησαν πως και ανάφερε αυτό το όνομα η απάντηση που πήραν τους μπέρδεψε πιο πολύ, είπε: Δεν γνωρίζω γιατί και πως, αλλά αυτό το όνομα μου ήρθε εκείνη τη στιγμή να πω!!!!!!! άραγε ήταν επιλογή των Μουσών; όλοι οι παριστάμενοι σταυροκοπήθηκαν και του θύμισαν πως τον πατέρα του τον έλεγαν Θπύρο και όχι Επίκουρο!!!!!!!!!! Γνώριζε πάρα πολύ καλά ποιο ήταν το όνομα του πατέρα του αλλά δεν μπορούσε και να ξεχάσει πως, οι οιωνοί ήταν αυτοί που τον παρακίνησαν να να πει αυτό το όνομα, και αυτό έπρεπε να το σεβαστεί. Μόλις ο παππούς του νεογέννητου αγοριού έμαθε από την κυρά Μαμή το τι είχε συμβεί έγινε θηρίο!!! κάλεσε κοντά του τον γιο του και του είπε σε αυστηρό τόνο, ''δε μου λες τι μασκαραλίκια είναι αυτά που άκουσα?'' Πως να εξηγήσει στον εξαγριωμένο πατέρα του ο πατέρας του αγοριού το τι είχε συμβεί? σάμπως και θα τον πίστευε? Εκείνη λοιπόν τη δύσκολη στιγμή ο πατέρας του μωρού πήρε τη μεγάλη απόφαση, θα ονόμαζε το αγόρι Θπύρο, αλλά ο Νονός του την ώρα που θα το βάπτιζε θα του έδινε δυο ονόματα, το ένα φωναχτά και το άλλο ψιθυριστά ώστε να το ακούσουν ελάχιστοι. 

Αυτό και έγινε, το μυστικό το γνώριζαν τρία άτομα, ο Νονός, ο Πατέρας, και o Παπάς, ο παπάς μάλιστα ζήτησε από τον πατέρα του αγοριού να του υποσχεθεί πως θα του έλεγε την αληθινή ιστορία των δύο ονομάτων μετά τον θάνατό του!!! Ο πατέρας πράγματι έδωσε στον παπά τον λόγο του, σκεπτόμενος βέβαια πως έτσι κι αλλιώς ο παπάς λόγω προχωρημένης ηλικίας, άντε να ζούσε καμιά δεκαριά χρόνια ακόμα, (ο παπάς όμως ήταν καλοταϊσμένος και δεν είχε σκοπό να αποδημήσει εις Κύριον γιατί γνώριζε πιο καλά απ' όλους πως εδώ είναι ο παράδεισος, εδώ και η κόλαση, αλλά αυτό δε το γνώριζε ο πατέρας του Θπύρου) οπότε σκέφτηκε πως όταν το αγόρι θα ήταν 10 χρονών θα μπορούσε να του πει την αλήθεια. Έλα όμως που ο παπάς όπως προείπα ήταν καλοζωισμένος και τα χρόνια πέρναγαν και ο ευλογημένος δεν πέθαινε!!!! Κάπως έτσι φθάνουμε στο 2006 και το αγόρι δεν έχει μάθει ακόμα πως έχει δυο ονόματα ώσπου επεμβαίνει ο από μηχανής Θεός!!!!!!!! 

Ο Θπύρος το 2006 στις 14 Αυγούστου έχει προγραμματίσει στην Αυλή των Θαυμάτων, όπως την είχε ονομάσει, να διοργανώσει μια βραδιά ποίησης στη μνήμη του Ποιητή των Θαλασσών Νίκου Καββαδία. Λίγο πριν ξεκινήσει η γιορτή πήρε τον λόγο ο Θπύρος και είπε: Φίλες και φίλοι σας καλωσορίζω στον όμορφο κήπο μας-αυλή μας και ελπίζω να περάσετε καλά, με τα μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας έχουμε ετοιμάσει για σας διάφορα δρώμενα, πριν προχωρήσουμε θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ σ' έναν φιλόσοφο της αρχαιότητας που κατά τη γνώμη μου είναι πάρα πολύ αδικημένος από την ιστορία, και μιλάω φυσικά για τον Επίκουρο, ο Επίκουρος έκανε κάτι αντίστοιχο μ' αυτό που κάνουμε εμείς απόψε...... εκείνη τη στιγμή το βλέμμα τού Θπύρου έπεσε στον πατέρα του και πρόσεξε πως ήταν δακρυσμένος!! σοκαρίστηκε μ' αυτή την εικόνα αλλά δεν ήθελε  εκείνη τη στιγμή να διακόψει και να τον ρωτήσει γιατί δάκρυσε, υπέθεσε πως ήταν από τη συγκίνησή του λόγω της βραδιάς, και λόγω του ό,τι ο μικρός ο γιος του ήταν κάποτε ανθυποπλοίαρχος και ίσως έφερε στη μνήμη του τα ταξίδια στους ωκεανούς, και στις αγριεμένες θάλασσες. Όταν αργά το βράδυ μετά τη γιορτή τον αναζήτησε για να του εξηγήσει το λόγο του είπε η μητέρα του πως είχε ήδη κοιμηθεί. Την επόμενη μέρα 15 Αυγούστου κατά τις 11.00 ρώτησε την μητέρα του αν ο φάδερ επέστρεψε από την Εκκλησία και του είπε πως είχε μεταβεί στο διπλανό χωριό προκειμένου να παραστεί στην κηδεία του Παπά που είχαμε πιο παλιά στο χωριό γιατί ως επίτροπος είχε μια ξεχωριστή σχέση με τον Παπά. 

Που να φανταστεί ο Θπύρος εκείνη τη στιγμή πως αυτόν το Παπά περίμενε ο πατέρας του να πεθάνει ώστε να μπορεί πια να πει στον γιο του το μεγάλο μυστικό. Ευτυχώς που ο Παπάς πέθανε εκείνη την περίοδο γιατί λίγο μετά ο πατέρας του Θπύρου έπαθε ένα εγκεφαλικό με αποτέλεσμα να μη μπορεί πλέον να μιλάει, οπότε δεν θα μπορούσε να εξηγήσει στον γιο του τι ακριβώς είχε συμβεί τότε. Όταν επέστρεψε στο σπίτι μετά την κηδεία αναζήτησε τον Θπύρο και ζήτησε να μείνουμε δυο τους γιατί ήθελε να μου πει κάτι πολύ σοβαρό. Ήταν πάρα πολύ αναστατωμένος ο πατέρας και προς στιγμήν ο Θπύρος φοβήθηκε πως κάποιο πρόβλημα υγείας τον απασχολούσε. Η πρώτη του ερώτηση ήταν αν η χθεσινή αναφορά στον Επίκουρο ήταν τυχαία, η αν γνώριζε κάτι!!!!!!!!!!!!! Έπεσε από τα σύννεφα όταν τον άκουσα να λέει αυτά τα λόγια γιατί το μυαλό του πήγε στο κακό, αναρωτήθηκε αν ο πατέρας του ήταν καλά στα λογικά του!!!!!!!! Κατάλαβε την αγωνία του και τον προβληματισμό του και έσπευσε να τον καθησυχάσει λέγοντας, μην ανησυχείς τα έχω τετρακόσια απλά απάντησε μου σ' αυτό που σε ρώτησα.

 Όταν του είπε πως ήταν τυχαία η αναφορά του στον Επίκουρο, και πως απλά του αρέσει η φιλοσοφική προσέγγιση για τη ζωή που εξέφραζε ο εν λόγο φιλόσοφος, ο πατέρας άρχισε να σταυροκοπιέται και να λέει... μα είναι δυνατόν!!!!!!!!!!!!!! Παρακάλεσε τη γυναίκα του Θπύρου  να τους φτιάξει δυο καφεδάκια, και άρχισε να του εξιστορεί όλα τα συμβάντα. Φαντασθείτε τώρα τη δική του έκπληξη όταν έμαθε πως είχε και ένα ακόμα όνομα αυτό του Επίκουρου!!!!!!!!!!!! ήταν απίστευτο αυτό που άκουγε, λες και διάβαζε κάποιο βιβλίο του ανατρεπτικού συγγραφέα Τσου Τσιγιέν, για φαντάσου σκέφτηκε ο Θπύρος ενώ ήμουν ήδη Επικούρειος, χωρίς να το ξέρω ήμουν και  Επίκουρος!!!!!!! Απίστευτα πράγματα, αρκετές φορές η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία.
Επίλογος, όταν το 2008 ο πατέρας τού Θπύρου αναχώρησε σωματικά από τον μάταιο τούτο κόσμο και επειδή είχε ένα όπλο (δίκαννο) χρειάστηκε ο μεγάλος του αδερφός να πάει να δηλώσει το όπλο στην αστυνομία, βγάζοντας τη δερμάτινη θήκη προκειμένου να βρει τον αριθμό του όπλου βρήκε μέσα στη θήκη ένα γράμμα όπου απ' έξω έγραφε να το διαβάσει πρώτα ο Θπύρος.......... ο μεγάλος αδερφός σεβάστηκε την επιθυμία του πατέρα και παρέδωσε το γράμμα στον Θπύρο, όταν ο Θπύρος άνοιξε το γράμμα, διάβασε μεταξύ άλλων τα εξής:  επειδή ο Παπάς δεν έχει σκοπό να πεθάνει, (όταν έγραφε το γράμμα ο πατέρας του Θπύρου, ο παπάς ήταν ήδη 99 ετών το γράμμα είχε χρονολογία 26/04/2005) και επειδή φοβάμαι μήπως πεθάνω εγώ πρώτος και δεν μάθει ποτέ ο γιος μου πως έχει δυο ονόματα ας διαβάσει αυτό το γράμμα για να μάθει την πραγματική ιστορία, γιε μου σου ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση αλλά είχα δώσει τον λόγο μου στον παπά και έπρεπε να τον κρατήσω, απλά δεν πίστευα πως ο μπαγάσας θα ζούσε τόσα πολλά χρόνια. Είχε φροντίσει ο φάδερ τού Επίκουρου για κάθε ενδεχόμενο. Φίλες και Φίλοι αυτή είναι εν ολίγοις η ιστορία του Επικούρειου Πέπου-Θπύρου που δεν γιορτάζει πια στις 12/12 αλλα στις 26/04. perfect!!!!!!! που λέει και ο Αρκάς ο ελεγκτής.  Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση Pepos-Poof-Pepe-Fuji Tomo Kazu

Y.Γ. Νονός του Θπύρου ήταν ο αείμνηστος πια, υπέροχος Μιχάλης Καλαμπάκας.

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΡΒΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΗ ΜΑΡΟΥΛΑ ΚΛΙΑΦΑ

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, τέταρτη μέρα σήμερα της πολύ ενδιαφέρουσας ενασχόλησης και το θέμα που θα σας παρουσιάσω είναι επιλογή του Επικούρειου Πέπου, λίγο πριν αναχωρήσει για την Ουτοπία μου είχε δώσει οδηγίες σχετικές με την παρούσα ανάρτηση. Ήθελε να μπει αυτή η συνέντευξη του συμπατριώτη του ειδικά σήμερα, δεν μου εξήγησε το λόγο, αλλά ήταν σαφέστατος ''Βίρβος και Μαρούλα Κλιάφα'' στις 10 Δεκεμβρίου. Την κ. Μαρούλα Κλιάφα την είχε συναντήσει ο Επικούρειος Πέπος μαζί με τα κορίτσια της ΛΟΓ το 2008 τότε που όλα φάνταζαν πιθανά για μια πολιτιστική έκρηξη στο Γοργογύρι, τότε η κ. Κλιάφα μας είχε δώσει μια συνέντευξη την οποία μπορούν όσοι ενδιαφέροντε να την αναζητήσουν στο ιστολόγιο μας. Ο Κώστας Βίρβος ανήκει κι αυτός στους ξεχωριστούς Έλληνες γιατί ως στιχουργός έχει γράψει στίχους που όλοι μας έχουμε τραγουδήσει, και που θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε. Άλλος ένας μουσικάνθρωπος από τα Τρίκαλα,Τρια-Καλά ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ- ΚΑΛΔΑΡΑΣ- ΒΙΡΒΟΣ. Σήμερα θα σας προτείνω μουσικές από μελοποιημένους στίχους του Κώστα Βίρβου που πριν λίγους μήνες έφυγε από την παρούσα ζωή ως φυσική παρουσία, ως στιχουργός θα συνεχίσει να υπάρχει αναμεσά μας έτσι κι αλλιώς. https://www.youtube.com/watch?v=a-xDLAM847o ακόμα μια πρόταση https://www.youtube.com/watch?v=HxZIgwOjeEI Σας εύχομαι καλή ανάγνωση και καλή ακρόαση, με σεβασμό ο α/α Ενδυμίωνας. 

 
Συνέντευξη Κώστα Βίρβου στη Μαρούλα Κλιάφα.

Εκ βαθέων
Απόσπασμα από συνέντευξη που έδωσε ο Κώστας Βίρβος στη Μαρούλα Κλιάφα το Πάσχα του 1997
Ποια είναι η πρώτη εικόνα που διατηρείτε έντονα στη μνήμη σας ;
« Θυμάμαι πως όταν ήμουνα πολύ μικρός, η μάνα μου είχε κρεμάσει πλάι στο κρεβάτι μου μια υφαντή μπαντανία με τρεις κοπέλες που χόρευαν. Μου άρεσε πολύ να τις κοιτάζω και τις είχα δώσει και ονόματα. Τις έλεγα Μαλότα, Μπαλότα και Καλότα. Όλα τα ονόματα είχαν ομοιοκαταληξία. Τέλειωναν σε «οτα».Κάθε πρωί τις καλημέριζα και κάθε βράδυ τις καληνύχτιζα».
Πώς ήταν η ζωή σας ως παιδί;
«Αν και προέρχομαι από αστική οικογένεια, ζούσαμε ελεύθερα. Το σπίτι μας ήταν στην οδό Καραϊσκακη, αλάνα δεν υπήρχε κοντά αλλά παίζαμε στους γύρω δρόμους με τα γειτονόπουλα. Κυρίως αγόρια.[...] Αν και θυμάμαι πως υπήρχαν και μερικά κορίτσια που τα κοίταζα. Αυτό στο δημοτικό ε! Ήμουνα ο αρχηγός της παρέας. Υπασπιστή είχα τον Τάσο Ζαχαράκη. Η μητέρα μου , κόρη τσιφλικά, ήταν πολύ αυστηρή, σχεδόν δωρική. Μας μάλωνε συχνά, μερικές φορές και μας έδερνε. Εγώ ήμουνα πολύ ατίθασος. Δεν λογάριαζα τα μαλώματα. Έκανα του κεφαλιού μου».
Τι είδους μουσική ακούγατε στο σπίτι;
«O πατέρας μου που το 1914 είχε μεταναστεύσει στην Αμερική, όπου έμεινε δέκα χρόνια, είχε φέρει από εκεί ένα γραμμόφωνο και πολλούς δίσκους, κυρίως όπερες. Μαζί είχε φέρει και δυο τρεις δίσκους με ρεμπέτικα. Εμένα δεν μου άρεσαν οι όπερες. Εγώ άκουγα κατά κόρον τα ρεμπέτικα. Τα αγαπούσα γιατί τα άκουγα από τα πολύ μικρά μου χρόνια μιας και το σπίτι μας γειτνίαζε με τα πορνεία. [...] Εκτός από τα ρεμπέτικα αγαπούσα πολύ και τα ηπειρώτικα τραγούδια, κυρίως τα πολυφωνικά. Εκτασιαζόμουνα. Τα ηπειρώτικα τραγούδια είναι όπως οι αρχαίες τραγωδίες. «Ο Μενούσης» για παράδειγμα. Ένα δραματικό τραγούδι, που ο πρωταγωνιστής είναι θύτης και θύμα ταυτόχρονα».
Έχετε επηρεαστεί από το ηπειρώτικο τραγούδι;
«Μμμ. Ίσως. Νομίζω πως ως προς τη δομή του στίχου πως έχω επηρεαστεί. Όταν άρχισα συνειδητά να γράφω στίχους άφηνα πάντα το ένστικτο να με οδηγεί. Έγραφα τραγούδια που πρώτα να ικανοποιούν εμένα. Πολλές φορές όμως το τέλος του τραγουδιού που έγραψα δεν ήταν ευχάριστο. Τέτοια τραγούδια ήταν αντιεμπορικά. Οι εταιρείες δυσανασχετούσαν. Οι ευρύτατες μάζες ήθελαν τραγούδια με ευχάριστο τέλος».
Δουλεύετε πολύ τον στίχο;
«Μερικές φορές ο στίχος μου βγαίνει αμέσως. Όμως υπάρχουν στίχοι που τους έχω γράψει και δυο και τρεις και τέσσερις φορές. Δεν φτάνει η έμπνευση. Χρειάζεται και δουλειά».
Ας γυρίσουμε στα παιδικά σας χρόνια. Πού πήγατε σχολείο;
«Ο πατέρας μου με έγραψε στο 3ο δημοτικό σχολείο επειδή εκεί ήταν διευθυντής ένας κρανιώτης δάσκαλος, ο Τζιαμπιώζης. Αυτός μου έδωσε και διάβασα τα πρώτα λογοτεχνικά βιβλία.
Στο 3ο δημοτικό σχολείο που πήγα έγινα πολύ λαϊκό παιδί λόγω πολυεθνικότητας του σχολείου. Το ένα τρίτο των συμμαθητών μου ήταν προσφυγόπουλα, παιδιά πολύ φτωχά, ξυπόλητα... Το άλλο ένα τρίτο ήταν εβραιόπουλα και οι υπόλοιποι ήμασταν γηγενείς. Έκανα παρέα με όλους. Πήγαινα στον Συνοικισμό, όμως φιλίες ιδιαίτερες είχα με τα εβραιόπουλα. [...] Αργότερα οι δυο καλύτεροι φίλοι μου ήταν ο Σαμουήλ Σαμουήλ και ο Μάκης Λεβής».
Πότε γράψατε τους πρώτους στίχους;
«Μόλις τέλειωσα το δημοτικό και ετοιμαζόμουνα το φθινόπωρο να δώσω εξετάσεις στο γυμνάσιο, πήγαμε οικογενειακώς στην Κρανιά. Εκεί υπήρχαν δυο σχολεία. Τα χρόνια εκείνα ακόμα και το καλοκαίρι μας μάντρωναν. Η Κοινότητα πλήρωνε τους δασκάλους και τα πρωινά για λίγες ώρες πηγαίναμε στο σχολείο. Δεν ήταν υποχρεωτικό αλλά πηγαίναμε. Μια μέρα ο δάσκαλος Κώστας Γκίκας μας λέει: «Παιδιά αύριο αντί για έκθεση ιδεών θα μου φέρετε ένα ποίημα». Γυρίζω στο σπίτι, κάθομαι και γράφω ένα ποίημα. Όταν την επομένη το διάβασε με ρώτησε: « Εσύ το έγραψες αυτό;» «Εγώ». Δεν με πίστεψε φαίνεται και μου είπε να πάω στη διπλανή αίθουσα και να γράψω ένα ποίημα με το τάδε θέμα. Δεν θυμάμαι τώρα το θέμα. Πάω εγώ, σε είκοσι λεπτά το είχα γράψει. Γυρίζω στην τάξη. « Τι το τέλειωσες κιόλας»; «Το τέλειωσα».
« Για να δω τι σαχλαμάρες έγραψες». Το διαβάζει, του άρεσε. « Κοίτα» μου λέει, « τώρα που θα κατεβείς στην πόλη να πας να αγοράσεις τη νεοελληνική στιχουργική του Ηλία Βουτυρίδη και να αρχίσεις να διαβάζεις ποίηση. Μην φοβάσαι, ας είσαι μικρός». Αυτός ο δάσκαλος ο Γκίκας μου έμαθε να διαβάζω ποίηση.»
Έχετε γράψει στίχους κατά παραγγελία;
«Ναι, έχω γράψει. Όταν ένας φίλος σου λέει έχω γράψει τη μουσική αλλά δυσκολεύομαι στο στίχο και σου ζητάει βοήθεια δεν μπορείς να του το αρνηθείς. Όταν σου δίνουν τη μουσική για να την επενδύσεις με λόγια συχνά δυσκολεύεσαι και ο στίχος μπορεί να υστερεί. Οι μεγάλοι μας συνθέτες, Τσιτσάνης, Καλδάρας ξεκινούσαν πάντα σχεδόν από τον στίχο. Οι στίχοι τους ενέπνεαν και τη μουσική».
Συνήθως διαλέγατε εσείς τους συνθέτες στους οποίους δίνατε τους στίχους σας;
«Προσπαθούσα. Τα κριτήριά μου ήταν πάντα η ποιότητα της δουλειάς τους. Η μουσική φόρμα του Τσιτσάνη, αυτό το καινούργιο που έφερε στη μουσική και δημιούργησε το τρικαλινό στίγμα, την τρικαλινή σχολή- γιατί πολλοί τον μιμήθηκαν στη συνέχεια- εμένα μου άρεσε. Πολλοί συγχέουν το μάγκικο τραγούδι με το ρεμπέτικο. Δεν είναι το ίδιο. Το ρεμπέτικο θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι το εργατικό τραγούδι των πόλεων. Το μάγκικο είναι η αργκώ. Εγώ για παράδειγμα έχω γράψει το μάγκικο « Θα κάνω ντου βρε πονηρή στα στέκια που αράζεις».
Δηλαδή ο στίχος είναι εκείνος που καθορίζει αν ένα τραγούδι είναι μάγκικο;
«Ο στίχος αλλά εν πολλοίς και η μουσική. Μάγκικα έγραψε ο Μπάτης, ο Βαμβακάρης...Αν και η « Φραγκοσυριανή» για κανένα λόγο δεν είναι μάγκικο τραγούδι.
Ο Τσιτσάνης πήρε αυτά τα τραγούδια και τα μεταμόρφωσε. Έβαλε νέα στοιχεία και το δικό μας δημώδες και έφτιαξε κάτι προσωπικό, δικό του. «Η συννεφιασμένη Κυριακή»είναι σε φόρμα δημοτικού τραγουδιού».
Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Τσιτσάνη. Υπήρχαν διαφωνίες, εντάσεις;
«Στον Τσιτσάνη αν δεν του άρεσε ο στίχος, σε κοιτούσε λίγο περίεργα- ποτέ δεν σου έλεγε κάτι να σε προσβάλει- και στη συνέχεια γελούσε δυνατά. Να έτσι. ( Μιμείται το γέλιο του Τσιτσάνη) « Γιατί γελάς ρε Βασίλη;» τον ρωτούσα. « Έλα μωρέ Κώστα» έλεγε. «Εγώ θέλω στον στίχο εικόνες, εικόνες, εικόνες...». Τα αφηρημένα πράγματα δεν του άρεσαν. Επίσης δεν του πήγαινε καθόλου το Μικρασιάτικο τραγούδι και δεν έκρυβε την απέχθειά του γι'αυτό.
Ο Τσιτσάνης έδινε μεγάλη σημασία στην αρχή του τραγουδιού. « Πρέπει να σχίζει, να τσακίζει», έλεγε. Ιδιαίτερη σημασία έδινε και στο ρεφραίν. Κατά τον Τσιτσάνη το ρεφραίν πρέπει να τα λέει όλα. Τον άκουγα ευλαβώς. Έμαθα πολλά για τον στίχο από τον Τσιτσάνη.
Η συνεργασία μου με τον Καλδάρα ήταν διαφορετική. Το συζητούσαμε.
Και με τον Μπιθικώτση συνεργάστηκα καλά. Κάναμε μαζί μεγάλες επιτυχίες. Ο Μπιθικώτσης μπορεί να μην έγραψε πολλά τραγούδια αλλά ήταν καλός συνθέτης».

Η συζήτησή μας στη συνέχεια στράφηκε σε άλλα μονοπάτια. Μου μίλησε για τον Κίτσο Τσιτσάνη, έναν άνθρωπο ταλαντούχο που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν το κυνήγι, το να εκτρέφει καρδερίνες στο κλουβί και το να ακούει γραμμοφωνημένα τα τραγούδια που έγραφε κι ας μην είχαν το όνομά του. « Έγραφε για το κέφι του», μου τόνισε. « Το ίδιο και ο Παπασίκας » είπε. Ύστερα μου εμπιστεύτηκε πως είχε αρχίσει να γράφει ένα βιβλίο για τον Τσιτσάνη με προσωρινό τίτλο « Ο άγνωστος Τσιτσάνης».Τον ρώτησα αν το έχει προχωρήσει. « Είναι γύρω στις ογδόντα, ενενήντα σελίδες. Να δούμε αν το συνεχίσω. Δεν ξέρω ».
Του ζήτησα να μου περιγράψει την προπολεμική ζωή στα Τρίκαλα.
Μου μίλησε για τις παλιές ταβέρνες, τα δισκάδικα της 25ης Μαρτίου που με μεγάφωνα μετέδιδαν για λόγους διαφημιστικούς τους νέους δίσκους, κυρίως ρεμπέτικα, για την μπάντα που έπαιζε στην πλατεία και διαμόρφωνε ένα καλό μουσικό αισθητήριο στον κόσμο. Θυμήθηκε τα μαθητικά του χρόνια, την κατοχή... Μου διηγήθηκε δυο περιστατικά με τους τρικαλινούς δωσίλογους. Την έξοδό του στο αντάρτικο το καλοκαίρι του 1944, τον εμφύλιο, τις σπουδές του, τη στρατιωτική του θητεία, τη δουλειά του στο Υπουργείο Οικονομικών.
Άρπαξα την ευκαιρία.
Ποια θεωρείτε κυρίως εργασία σας; τον ρώτησα.
(Χαμογέλασε). « Την στιχουργική βέβαια. Η άλλη μου δουλειά απλώς μου εξασφάλιζε έναν καλό μισθό και την ιατρική περίθαλψη».
Κοίταξα το μαγνητόφωνο. Η τρίτη κασέτα τέλειωνε. Του το είπα.
« Θα συνεχίσουμε όταν θα έρθεις στην Αθήνα», με παρηγόρησε.
Δεν συνεχίσαμε. Όμως τα τελευταία χρόνια μιλούσαμε πολύ συχνά στο τηλέφωνο. Μια δυο φορές μου τραγούδησε το «Κοιμήσου αγγελούδι μου», αυτό το καταπληκτικό νανούρισμα. Τελευταία, λίγο πριν αρρωστήσει, τραγουδήσαμε μαζί τηλεφωνικώς το « Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα» το οποίο μου το έστειλε και σε χειρόγραφο. Ήταν ένας πολύ καλός λαϊκός ποιητής και κυρίως ένας σπάνιος άνθρωπος. Θα μου λείψει.
Μαρούλα Κλιάφα
Σημείωση: Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του « Κέντρου Ιστορίας και Πολιτισμού της εταιρείας Κλιάφα».