AΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΝΔΟΣ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΣΤΙΣ 21/06/2017

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του filomatheiablogspot.gr [Λογοτεχνική Ομάδα Γοργογυρίου] σας καλησπερίζω. Έχετε ακούσει το απόφθεγμα; που λέει: Αν έχεις τύχη διάβαινε και ριζικό περπάτα!!! ε! αυτό συμβαίνει σε μένα. Μπορεί να ξεκινήσω να πάω Νότια Αφρική και μ' έναν μαγικό τρόπο να βρω εκεί τους φίλους μου από την Ιαπωνία. Μπορεί να ξεκινήσω να επισκεφτώ την Ιαπωνία και μ' έναν μαγικό τρόπο να συναντήσω εκεί τα φιλαράκια μου από την Φινλανδία. Μπορεί να πάω ένα διήμερο στη Θεσσαλονίκη και μ' έναν μαγικό τρόπο να συναντήσω εκεί κάποια φιλαράκια μου από το Γοργογύρι. 

Κάτι τέτοιο μου συνέβη σήμερα, ξεκίνησα να πάω στην ορκωμοσία του εκλεκτού μέλους της Ο.ΜΑΣ. [ομάδα στοχασμού της ΟΚΡΑ] Αλέξανδρου Βλάνδου ο οποίος τελείωσε, στην ώρα του παρακαλώ!!! όπως λέμε και στο στρατό ημέρα παρουσίασης, ημέρα απόλυσης, ο Αλέξανδρος από μικρός είχε τρέλα με τα μαθηματικά, και κατάφερε να περάσει στο τμήμα μαθηματικών του πανεπιστημίου Αθηνών. Εκτός από την αγάπη του για τα μαθηματικά στη ζωή του κυριαρχούν ακόμα 2 αγάπες, η μουσική και τα όμορφα κορίτσια που τον βοηθούν να εξισώνει τη ζωή του κατά τον καλύτερο τρόπο. Ως εκπρόσωπος της ΟΚΡΑ και δημιουργός της Ο.ΜΑΣ. έλαβα την πρόσκληση από τον Αλέξανδρο να παραστώ στην ορκωμοσία, και παράλληλα με την ιδιότητα του bloger να κάνω και το σχετικό ρεπορτάζ. Κατά τις 11.45 άρχισε το τελετουργικό, ο πρόεδρος του ιδρύματος αφού είπε τα σχετικά έφθασε και στο σημείο κλειδί.

ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ όπως γνωρίζετε πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις τον όρκο τον εκφωνεί όποιος από τους φοιτητές αρίστευσε, φέτος όμως, -για πρώτη φορά- έχουμε 10!!!!!!! από τους 10 δε οι τρείς είναι οι πρώτοι των πρώτων γιατί οι 2 έχουν πετύχει το απόλυτο 10, και ο τρίτος το 9,94 τα ονόματα των 2 παιδιών που τελείωσαν με 10 είναι, ο τάδε και ο τάδε, ζητώ συγγνώμη από τα παιδιά που δεν συγκράτησα τα ονόματά τους, και το όνομα του τρίτου, ΚΑΡΤΣΙΟΥΚΑΣ ΡΑΦΑΗΛ!!!!!!!!!!!!!!!!! Αρχικά νόμισα πως ο πρύτανης έκανε πλάκα, θα έμαθε είπα μέσα μου πως παραβρίσκεται στην αίθουσα ένας Γοργογυραίος και θέλοντας να τιμήσει στο πρόσωπό μου την ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ και το ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ και Πανέμορφο Γοργογύρι έκανε αυτή την αναφορά. Έκανα τη σκέψη πως θα έπρεπε μετά την εκδήλωση να συναντήσω τον κ. Πρύτανη και να τον ευχαριστήσω. Δεν πρόλαβα όμως να τελειώσω τη σκέψη μου και το βλέμμα μου το οποίο πλανιόταν στην αίθουσα σταμάτησε σ' ένα οικείο πρόσωπο, ήταν εκεί ο συγχωριανός ΚΑΡΤΣΙΟΥΚΑΣ ΜΙΧΑΗΛ δηλαδή ο πατέρας του Ραφαήλ. Έμεινα άφωνος!!!!! Θυμόσαστε που σας είπα στην αρχή για τον μαγικό τρόπο; Ξανά μανά τα ίδια, εγώ πήγα έκεί για τον Αλέξανδρο, και τσούπ!!! εμφανίστηκε ένας Γοργογυραίος, είναι απίθανοι αυτοί οι Γοργογυραίοι, εκεί που δεν τους περιμένεις, αυτοί εμφανίζονται και αλλάζουν τα δεδομένα.
Όταν άρχισε η εκφώνηση των ονομάτων στον άκουσμα του ονόματος ΒΛΑΝΔΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ σείστηκε η αίθουσα από τα ουρλιαχτά του κοροτσίκοσμου, ως φαίνεται ο Αλέξανδρος είναι πολύ αγαπητός. Να αναφέρω εδώ πως η καταγωγή του Αλέξανδρου είναι από το ΜΑΥΡΕΛΙ ΤΡΙΚΑΛΩΝ και οι γονείς του είναι η ΦΩΤΕΙΝΗ και ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ οι οποίοι δικαιολογημένα καμάρωναν για το βλαστάρη τους. Φωτεινή και Γιώργο εύχομαι ο Αλέξανδρος να έχει μια καλή πορεία στη ζωή του και να τον καμαρώσετε όπως αυτός επιθυμεί. Αλέξανδρε να είσαι καλότυχος, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που σε γνώρισα, και που κοσμείς με την παρουσία σου την Ο.ΜΑΣ.

Ας έρθω τώρα στον Γοργογυραίο, είναι γιος της ΜΑΡΙΑΝΘΗΣ και του ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΡΤΣΙΟΥΚΑ και έχει ακόμα 3 αδέρφια, την Ελένη, τον Θωμά και τον Αριστείδη.
Για να καταλάβετε για τι παιδί μιλάμε θα σας πω το εξής, ο Ραφαήλ είχε περάσει την πρώτη φορά που έδωσε πανελλήνιες στη ΣΑΣ [Σχολή Αξιωματικών Σωμάτων] με βαθμό 19,7 έμεινε ένα χρόνο και μετά έφυγε γιατί η αγάπη για τα μαθηματικά ήταν μεγαλύτερη από αυτή του Στρατιωτικού γιατρού. Στη ΣΑΣ παρέμεινε ο δίδυμος αδερφός του. Όλα τ' αδέρφια έχουν μεγάλη έφεση στα μαθηματικά, και γενικότερα είναι αριστούχοι μαθητές-φοιτητές. Αγαπητοί μας ΜΑΡΙΑΝΘΗ ΚΑΙ ΜΙΧΑΛΗ σας αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Μπράβο και πάλι Μπράβο. Το κακό είναι πως αυτά τα διαμάντια δεν μένουν στην Ελλάδα, ήδη ο Ραφαήλ είναι έτοιμος να αναχωρήσει για το MICHIGAN του έχουν κάνει μια πολύ δελεαστική πρόταση. Πάει κι αυτός για την μικρή δημιουργική Ελλάδα του εξωτερικού. Φίλες και Φίλοι κάπως έτσι κύλησε η σημερινή μέρα. Αγαπητοί μου, Ραφαήλ και Αλέξανδρε σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία. Με σεβασμό ο Πεπέ της Ουτοπίας.
ΥΓ. Λίγο πριν στείλω τα γραπτά προς εκτύπωση έμαθα το εξής, ένας Γοργογυραίος, έχασε το πορτοφόλι του και μετά από λίγες ώρες τον πήρε τηλέφωνο μια ΚΥΡΙΑ και τον ρώτησε αν είχε χάσει κάποιο πορτοφόλι, στην καταφατική του απάντηση τον ρώτησε αν είχε μέσα χρήματα, και πόσα είχε. Όταν της είπε πως είχε μέσα 2.000,00ευρώ του είπε: ΟΚ τα μέτρησα είναι ακριβώς τόσα, ελάτε να τα πάρετε!!!!!!!!!!! Αυτά συμβαίνουν μόνο σε Γοργογυραίους.

Επιμέλεια ανάρτησης Fuji tomo kazu.

29 ΜΑΪΟΥ, 557 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ «ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ; ΑΣΤΕΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ» Η Ελένη Αρβελέρ διαλύει τους μύθους για την Αλωση.

Η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ θυμάται παλαιότερα τους- ξένους φοιτητές της στη Σορβόννη να της στέλνουν... συλλυπητήριο τηλεγράφημα κάθε 29η Μαΐου, την ίδια ώρα που τα περισσότερα Ελληνόπουλα αν τα ρωτούσες τι έγινε τη μέρα εκείνη δεν ήξεραν ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε. Στην Ελλάδα έγινε, λίγο έως πολύ, μόδα να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα την Άλωση της Πόλης- μερικοί από κεκτημένη ταχύτητα ή άγνοια μιλούν για «εορτασμό», αντί για επέτειο, και να μην αρκούμαστε στον εορτασμό της έναρξης της Επανάστασης, κάθε 25 του Μαρτίου. Μεγάλη η σημασία της Πόλης, θα πει κανείς, για τους  Έλληνες. Σωστό. Οπότε και η συμβολική σημασία της Άλωσης είναι εξίσου μεγάλη. 

Έστω και αν η πολιορκία της από τους Οθωμανούς ήταν απλώς μία από τις πολλές, έστω και αν το κλίμα της εποχής ήταν τέτοιο, η κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν τέτοια, που έκπληξη θα ήταν το να μην αλωθεί η Πόλη. «Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Άλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής». Ο διχασμός. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της Ένωσης των Εκκλησιών. Οι αντίθετοι στην Ένωση συμμαχούσαν και με τους Τούρκους ήταν οι λεγόμενες παρά φύσιν συμμαχίες. Οι υπέρμαχοι της Ένωσης διακήρυσσαν: “Οταν οι δύο Ρώμες ήταν ενωμένες διαφεντεύαμε τον κόσμο. Όταν διχάστηκαν, χάσαμε τα πρωτεία”. Με αυτή την έννοια η πραγματική πτώση της Πόλης χρονολογείται από το 1204 και μετά. Η ανθενωτική διαμάχη πήρε μάλιστα τεράστιες διαστάσεις μετά το 1438 και τη Σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ξεσήκωσε την Εκκλησία σε μια τελευταία προσπάθεια Ένωσης, αλλά ενώ η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω», λέει χωρίς να μασάει τα λόγια της η Ελληνίδα βυζαντινολόγος, η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης στα 700 χρόνια ιστορίας του μεγάλου γαλλικού πανεπιστημίου. Και συνεχίζει: «Υπήρχε όμως ακόμη ένας παράγοντας παρακμής. Ήταν η γενική δεισιδαιμονία που τρεφόταν από τις προφητείες. Ήδη από τον 6ο αιώνα υπήρχαν προφητείες, τότε ήταν όμως αισιόδοξες. Τώρα προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Αυτό ήταν, λοιπόν, το κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά. Οι Βυζαντινοί ζούσαν σε μια πόλη ερημωμένη. Και στα ανάκτορα του Πορφυρογέννητου πολύ λίγα δωμάτια χρησιμοποιούνταν. Όπως λέει και ο Παλαμάς στον “Δωδεκάλογο του Γύφτου”: “Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (...) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει”». Το κλίμα της εποχής ήταν: δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά «Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει πολύ νωρίτερα» Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων πολύ νωρίτερα. «Ο λόγος που δεν έγινε αυτό και ανάσανε για πενήντα χρόνια ήταν ότι ο Βαγιαζίτ έπεσε στα χέρια των Μογγόλων» λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, έστω και αν τους δέχονταν εκεί με τιμές και δόξες. Κάτι που συνήθως οι Έλληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει. Διέθεσε τις ιντουλγκέντσιες- τα επί πληρωμή συγχωροχάρτια- του 1450, που ως ιντουλγκέντσιες Ιωβηλαίου ήταν πιο προσοδοφόρες, στον πόλεμο κατά των Τούρκων. Αλλο αν αυτό δεν ήταν αποτελεσματικό, αφού έδωσε τα χρήματα στους Αραγωνέζους που τα χρησιμοποίησαν για δικούς τους σκοπούς. Πολλοί λένε ότι η Δύση δεν βοήθησε.  Όταν όμως μιλάμε για Δύση τι εννοούμε; Οι Βυζαντινοί ήταν όλη η Ανατολή. Η Δύση ήταν πολυδιασπασμένη και ο Πάπας είχε ένα σχίσμα στην πλάτη του και την Ανατολική Εκκλησία εναντίον του. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους μαζί με τον απεσταλμένο του Πάπα, Ισίδωρο του Κιέβου, και τους Γενοβέζους, ο Γεννάδιος- ο Γεώργιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Άλωση τοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου. Και επίσης: μετά την πτώση της Πόλης, οι Δυτικοί έτρεμαν. Όταν ανέλαβε Πάπας ο Ενιο Σίβλιο Πικολομίνι, δηλαδή ο Πίος Β΄, έγραψε μια πραγματεία για την Άλωση στην οποία μιλούσε για καταστροφή της Χριστιανοσύνης. Αντίθετα οι Ρώσοι, που είναι μάλιστα φανατικοί ανθενωτικοί, δεν γράφουν σχεδόν τίποτα για την πτώση της Πόλης. Πέρασαν χρόνια για να αρχίσουν οι σλαβικοί θρήνοι. Εκείνοι που θρήνησαν από την αρχή για την Πόλη είναι στην Τραπεζούντα. “Πάρθεν η Πόλη, πάρθεν η Ρωμανία”, έλεγαν». Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει Η συμφωνία του σουλτάνου με τον Πατριάρχη Το Ρούμελι Χισάρ, το κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ το 1452 για να ελέγχει το πέρασμα ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Μαρμαρά, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην έκβαση της πολιορκίας, λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Διούλκησε και τον στόλο περνώντας τα πλοία του στον Κεράτιο. Από την άλλη πλευρά, μόνο 3-4 πλοία γενοβέζικα πέρασαν και αυτά για να φέρουν τροφή στους πολιορκημένους». Βέβαια, δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία της ήττας των Βυζαντινών. «Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους. Απέναντι στους τουλάχιστον 100.000 άντρες του- μερικοί μιλούν για 120.000, άλλοι τους ανεβάζουν σε 200.000- αντιπαρατάσσονταν περίπου 4.500 άνθρωποι το πολύ, μαζί με τους ξένους. Και πολλοί ήταν παιδιά και γυναίκες που πολεμούσαν με αγκωνάρια. Μεγάλη ήταν η βοήθεια των Γενοβέζων, αλλά όταν σκοτώθηκε ο Τζουστινιάνι έχασαν το ηθικό τους και υποχώρησαν. Οσοι πολέμησαν, πάντως, πολέμησαν ηρωικά. Όταν ο Μωάμεθ έστειλε αποκρισάριο στον Παλαιολόγο ζητώντας του να παραδώσει την Πόλη, πήρε την απάντηση ότι η Πόλη δεν είναι δικό του πράγμα και πως “με τη δική μας θέληση αποφασίσαμε να πεθάνουμε”. Ακόμη και ο περίφημος Νοταράς που είχε τρεις υπηκοότητες και όλη του την περιουσία στο εξωτερικό, και που είπε ότι είναι καλύτερο το τουρκικό καφτάνι από τη λατινική τιάρα, πολέμησε και εν τέλει εκτελέστηκε από τους Τούρκους. Χαρακτηριστικό του ηρωισμού είναι ότι όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι. Και πρέπει να πούμε και για τον Μωάμεθ, που συνηθίζουμε να τον ταυτίζουμε με τη βαρβαρότητα, ότι δεν ήταν βάρβαρος ή δεν ήταν μόνο βάρβαρος. Ήταν από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές της Τουρκίας. Ηξερε τι ήθελε και πώς να το κάνει».

Όσο για την Κερκόπορτα... «Ανοιγμένη ή ξεχασμένη. Αστεία πράγματα. Ήταν χιλιάδες έξω, τα καράβια τους στον Κεράτιο, οι Γενοβέζοι έφευγαν. Τι να πεις για την Κερκόπορτα; 

Σε συμβολικό επίπεδο μόνο μπορείς κάτι να πεις. Αλλά είναι σαν να λέμε ότι αντί να σκοτώνονταν τρεις Τούρκοι κατά την είσοδό τους στην Πόλη, θα σκοτώνονταν δέκα αν η πόρτα ήταν κλειστή. Και λοιπόν; Αφού είχαν ανεβάσει σκάλες και έμπαιναν από όπου ήθελαν». «Ο Μωάμεθ έδωσε το πατριαρχικό αξίωμα στον Γεννάδιο Σχολάριο, ορίζοντάς τον αμέσως αρχηγό του Μιλιέτ, δηλαδή όλων των ορθοδόξων. Κάπως έτσι ξέρουμε γιατί η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε», λέει δηκτικά η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Κάπως έτσι φτάσαμε και στα σημερινά βατοπεδινά βακούφια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε αντίθεση με άλλες συμπεριφορές της πολιτείας, ότι όταν ο Μανουήλ Παλαιολόγος είναι στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει κίνδυνος καταστροφής, δημεύει όλα τα κτήματα του Άθω. Και ότι ο Κομνηνός δημεύει όλη την εκκλησιαστική περιουσία για να αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους». Την εποχή της Άλωσης, εξάλλου, υπήρχε έξαρση του μοναχισμού. «Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Άθω ήταν πρώτοι. Είναι πολλοί και δεν πολεμούν. Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν», σημειώνει η Ελληνίδα βυζαντινολόγος. Η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε...
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

Το BBC μας μιλά για την ελληνική λέξη που δεν μεταφράζεται. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Είναι μια λέξη που διαχρονικά θα λέγαμε ότι χαρακτηρίζει την Ελλάδα. Και είναι μια λέξη που χρησιμοποιούμαι συχνά. Ωστόσο, εάν προσπαθήσουμε να την μεταφράσουμε σε άλλη γλώσσα, είναι αλήθεια ότι θα δυσκολευτούμε.
Η λέξη που αναφερόμαστε είναι το «φιλότιμο» και το BBC, στο αφιέρωμά του με τίτλο «The Greek word that cant ’t be translated», μας μιλά για την αρετή που κρύβει εννοιολογικά η λέξη αυτή.
Στην προσπάθειά του να την εξηγήσει στο βρετανικό αναγνωστικό κοινό, ο αρθρογράφος την περιγράφει ως την «αγάπη για την τιμή». παραδέχεται ωστόσο ότι η μετάφραση είναι ανεπαρκής να περιγράψει το πραγματικό νόημα της λέξης. Και αυτό γιατί μέσα σε μόνο τέσσερις συλλαβές, συμπυκνώνει τόσες αρετές, που απλά είναι αδύνατο να μεταφραστεί.
Ξεκινά την περιγραφή από το Τολό, στην ανατολική ακτή της Πελοποννήσου, όπου ένας Γερμανός δημόσιος υπάλληλος και συγγραφέας, ο Andreas Deffner, μαθαίνει για πρώτη φορά τι σημαίνει η λέξη «φιλότιμο».
«Καλημέρα, πως είστε;» τον ρωτάει ένα πρωινό η γιαγιά Βαγγελιώ, η ιδιοκτήτρια του καταλύματος που έμενε.
«Έτσι κι έτσι» απαντάει εκείνος, νυσταγμένα.
Μετά από λίγο η γιαγιά Βαγγελιώ και η κόρη της Ειρήνη, του προσφέρουν ένα πιάτο (ζεστής φυσικά) κοτόσουπας. Την έφαγε βέβαια, αφού τα μάτια τόσο της κυράς Βαγγελιώς και της κόρης της Ειρήνης ήταν καρφωμένα πάνω του όσο έτρωγε ωστόσο λίγο αργότερα, και ενώ έχει λιώσει από τον ιδρώτα που του προκάλεσε η ζεστή σούπα, ρώτησε τον γιο της κυράς Βαγγελιώς, Περικλή, τι ακριβώς συνέβη.
«Είπες στην Βαγγελιώ ότι δεν αισθανόσουν καλά;«, τον ρώτησε ο Περικλής,
«Ορίστε; Απλά είπα ότι ήμουν έτσι κι έτσι».
«Αν απαντήσεις "έτσι κι έτσι", οι ντόπιοι νομίζουν ότι είσαι άρρωστος και το φιλότιμό τους, τους κάνει να θέλουν να σε βοηθήσουν να αισθανθείς καλύτερα, εξ ου και η σούπα», του εξήγησε ο Περικλής γελώντας.
Αυτό το περιστατικό στάθηκε η αιτία για να γράφει το βιβλίο Filotimo!: Abenteuer, Alltag und Krise in Griechenland που μιλά μόνο για το «φιλότιμο».
Υπάρχει ένα μεγάλο debate γύρω από την ερμηνεία της λέξης, δεδομένου ότι ανήκει στο Πάνθεον των στοιχείων λεξικολογίας που αψηφούν την εύκολη εξήγηση. Η «αγάπη για την τιμή», που θεωρείται η επίσημη μετάφραση, είναι μια χρηστική όσο και ανεπαρκής προσπάθεια απόδοσης της.
Έτσι το BBC ρώτησε πολλούς Έλληνες για το τι σημαίνει η λέξη «φιλότιμο» και πήρε πολλές απαντήσεις. «Να κάνεις το σωστό», λέει η γιατρός Πηνελόπη Καλαφάτη. «Να αγαπάς και να τιμάς τον Θεό και την κοινωνία», απαντά ο ιερέας Νικόλας Παπανικολάου.
«Να προσπαθείς για την τελειότητα» λέει ο ηθοποιός Κωστής Θωμόπουλος. «Να βγαίνεις από το comfort zone σου για να βοηθήσουμε κάποιον που έχει ανάγκη», λέει η Τατιάνα Παπαδοπούλου, εθελόντρια στο camp προσφύγων στη Μαλακάσα.
Έτσι, όχι μόνο η λέξη παραμένει αμετάφραστη, αλλά και οι ίδιοι οι Έλληνες δυσκολεύονται να συμφωνήσουν σε έναν ενιαίο ορισμό.

«Η μυθολογία που συνοδεύει αυτήν την αόριστη ιδέα δεν έχει προηγούμενο. Πράγματι, η λέξη είναι αδύνατο να μεταφραστεί με ακρίβεια σε καμία γλώσσα», εξηγεί ο Βασίλειος Π. Βερτουδάκης, λέκτορας της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Ωστόσο, το φιλότιμο αποτελεί δομικό στοιχείο της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας λόγω της μοναδικής θέσης της Ελλάδας σε σχέση με αυτό που αποκαλούμε Δύση». 

Όπως εξηγεί, η λέξη προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «φιλοτιμία», της οποίας η πρώτη επιβεβαιωμένη γραπτή αναφορά χρονολογείται στην αυγή της ελληνικής κλασικής περιόδου (6ος και 7ος αιώνας π.Χ.) στα γραπτά του λυρικού ποιητή Πίνδαρου.
Για τον Πίνδαρο και άλλους ποιητές της εποχής, η λέξη σήμαινε αγάπη για την τιμή ή τη διάκριση ή τη φιλοδοξία, συχνά όμως με αρνητική χροιά. Στη μυθολογία, για παράδειγμα, το «φιλότιμο» του Αχιλλέα πλήττεται όταν ο βασιλιάς Αγαμέμνονας του παίρνει τη Βρισηίδα που ήταν το έπαθλο για την ανδρεία του στο πεδίο της μάχης.

Μόνο μετά την εδραίωση της Δημοκρατίας στην κλασική Αθήνα γύρω στο 4ο - 5ο αιώνα π.Χ., όταν ο ανταγωνισμός αντικαθίσταται από τη συνεργασία, η λέξη αποκτά πιο θετική χροιά. Την εποχή εκείνη, «ένας άνθρωπος με φιλότιμο» σήμαινε κάποιος που αρέσκεται στους επαίνους της πόλης του, υπηρετώντας ωστόσο, πρώτα την κοινότητα», λέει ο κ. Βερτουδάκης.
Η έννοια πραγματικά «απογειώθηκε» κοντά στον 15ο αιώνα, όταν οι Οθωμανοί σκλάβωσαν την Ελλάδα, μείωσαν την εκπαίδευση και επέβαλαν υψηλή φορολογία και απέκοψαν για αιώνες τη χώρα από τη Δυτική Ευρώπη.
«Ενώ η Δύση βίωνε τον Διαφωτισμό, ανέπτυσσε σύγχρονα κράτη συνδέοντας τα άτομα με το κράτος δικαίου και την αίσθηση της ευθύνης, οι υποταγμένοι Έλληνες ανέπτυσσαν δεσμούς με κριτήριο την υπερηφάνεια, την τοπική κοινότητα και τις διαπροσωπικές σχέσεις», εξηγεί ο κ. Βερτουδάκης. «Αντί να αναπτύξουν συνείδηση των θεσμών, όπως συνέβη στη Δυτική Ευρώπη, οι ελληνικές κοινότητες διαποτίστηκαν από το φιλότιμο, το οποίο δεν πυροδοτήθηκε από τον νόμο και τη λογική αλλά από το έντονο συναίσθημα και ως έναν βαθμό από την οικειότητα».
Και έτσι η συναισθηματική πλευρά της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας διαπερνά όλη τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Τον Μάιο του 1941, όταν οι δυνάμεις του Άξονα εξαπέλυσαν επίθεση εναντίον της Κρήτης, οι ντόπιοι όχι μόνο πήραν τα κουζινομάχαιρα και ό,τι άλλο από την καθημερινότητα μπορούσε να γίνει όπλο, πέρασαν μέσα από τα πανύψηλα, τραχιά βουνά και τα απότομα φαράγγια του νησιού τους και βρήκαν τα καλύτερα κρησφύγετα για τους Βρετανούς και Αυστραλούς στρατιώτες. Ούτε η πείνα, ούτε η απειλή της θανατικής ποινής τους σταμάτησαν. Η αίσθηση του καθήκοντος, της τιμής και το θάρρος τους υπερέβη τα πάντα.
Σήμερα, συνεχίζει το δημοσίευμα, σχεδόν 76 χρόνια μετά, οι κάτοικοι της Λέσβου, της Χίου και της Κω, περιοχές γνωστές για το φυσικό τους κάλλος και μεγάλοι τουριστικοί προορισμοί -εν μέσω οικονομικής κρίσης- πηδούσαν μέσα στις βάρκες για να σώσουν τους πρόσφυγες.
«Γιατί μου λέτε, μπράβο, παιδιά μου;» αναρωτιόταν η 86χρονη γιαγιά της Συκαμνιάς, Αιμιλία Καμβύση, αναφέρει το BBC, κάνοντας ειδική μνεία στις περίφημες γιαγιάδες -την 89χρονη Ευστρατία Μαυραπίδου και την 85χρονη Μαρίτσα Μαυραπίδου που έγιναν σύμβολα των εθελοντών κατοίκων της Λέσβου όταν ο φωτογραφικό φακός «τις συνέλαβε» να περιποιούνται ένα βρέφος παιδί μιας προσφυγοπούλας από τη Συρία, που μόλις είχε αποβιβασθεί στην ακτή- αλλά και στον ψαρά Στρατή Βαλιαμό.
«Τι το ξεχωριστό κάνω; Δεν θα κάνατε το ίδιο;», αναρωτιόταν. Για αυτούς τους ανθρώπους, το φιλότιμο είναι απλά τρόπος ζωής.
Ο Deffner ετοιμάζει ξανά βαλίτσα για να επισκεφθεί για ένα ακόμη καλοκαίρι την πανσιόν της γιαγιάς Βαγγελιώς.
«Ποιος είναι ο δικός σας ορισμός για το "φιλότιμο";», τον ρωτά ο δημοσιογράφος.
«Δυο - τρεις θετικές σκέψεις, ένα λίτρο όρεξη για ζωή, 500 γραμμάρια φιλοξενίας, 10 σταγόνες συμπάθειας, μια ουγκιά υπερηφάνειας, αξιοπρέπεια και η εσωτερική φωνή μας» απαντά.
Πηγή:http://www.huffingtonpost.gr/2017/

Ένα μικρό αφιέρωμα στον ΑΝΤΡΕΑ ΠΛΑΤΑΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΒΑΛΕΝΤΙΝΗ.

ANTΡΕΑΣ ΚΑΙ ΒΑΛΕΝΤΙΝΗ

10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017

Αγαπητή Βαλεντίνη, ο Αντρέας,

Μόνο με την Αγάπη σου

μπορεί να επιζήσει.

Να μη χαθεί μέσα στο μαύρο δάσος.

Ν’ αψηφήσει την άγρια καταιγίδα

και να συνεχίσει να σου γράφει ποιήματα

σε αντίξοες συνθήκες.

Μόνο με την Αγάπη σου.

Θα κρατήσει το χαμόγελό του.

Θα γίνει πάλι ένα μικρό αγόρι.

Αθώο σαν το τρεχούμενο νερό.

Και να γνωρίσει τον κόσμο

μ’ ένα καινούργιο θάμπωμα.

Μόνο με την Αγάπη σου

μπορεί να λέει τραγούδια από άλλους, άγνωστους

τόπους.
Να γίνετε ένας γρύλος άγρυπνος∙

και να κεντάει τ’ όνομα σου, με στίχους αέρινους.

Να μιλάει μόνο για σένα.

Να σε καλημερίζει μ’ έναν φοβισμένο κορυδαλλό

κρυμμένον στο στήθος του∙

και να σου αποκρίνετε μ’ ένα ξεχασμένο σου ποίημα.

Μόνο με την Αγάπη σου.

Μπορεί να περνάει την κάθε του μέρα

απαγγέλλοντας τους πικρούς στεναγμούς

και αγιογραφώντας τους αίνους

απ’ το μέγα θαύμα του Έρωτα.

Να σου λέει τέλος καληνύχτα

και να σε παίρνει μαζί του, στην Ουτοπία του.

Για να σε σεργιανίσει μεθυσμένη

στα μαγεμένα του όνειρα.

Μόνο με και για την Αγάπη σου

μπορεί να γίνετε όλο και πιο ανθρώπινος.

Να φαίνεται όλο και λιγότερο λυπημένος.

Με σεβασμό και αγάπη ο Επικούρειος Πέπος.

Υ.Γ. Από ένα ποίημα του Θ. Κωσταβάρα σε διασκευή δική μου.

Γίνε κι εσύ αιμοδότης αν μπορείς..... Διαβάστε την συγκινητική ιστορία ενος εθελοντή αιμοδότη.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναιμοδότες-αιμοδότες και οικονομικοί αιμοδότες σας καλησπερίζω. Σήμερα το απόγευμα, 06/06/17 είχα τη χαρά και την τιμή να παραστώ, ως απλό μέλος, στην πρώτη συνεδρίαση του νέου διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου αιμοδοσίας, από αυτή τη συνάντηση θα σας μεταφέρω μερικά από τα συναισθήματά μου. Πριν αναφερθώ -επιδερμικά- στα πεπραγμένα της συνάντησης επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ μια συγκινητική -αληθινή ιστορία- ενός εθελοντή αιμοδότη που θα πρέπει να μας ευαισθητοποιήσει όλους μας και να μας κάνει έμπρακτα πια να αποδείξουμε πως το φιλότιμο συνεχίζει να υπάρχει στην Ελληνική ψυχή.

Πριν λίγες μέρες επικοινώνησα με τον φίλο μου Βαϊο  Π...........  προκειμένου να τον συμβουλευθώ, ως αιμοδότης που είναι, και ως μέλος του συλλόγου,  για τις ενέργειες που θα έπρεπε να γίνουν από τη νέα διοίκηση  ώστε να ευαισθητοποιήσουμε-αυξήσουμε τους εθελοντές αιμοδότες, και παράλληλα να αναζητήσουμε οικονομικούς αιμοδότες ώστε να μπορεί ο σύλλογος π.χ. να προβαίνει  στη διοργάνωση κάποιον εκδηλώσεων προς όφελος των αιμοδοτών μιας και τα έσοδα του συλλόγου, τα οποία προέρχονται από την ετήσια συνδρομή των μελών είναι ελάχιστα. Ιδέες και προτάσεις προς όφελος του συλλόγου φρονώ πως θα πρέπει να κάνουμε όλοι μας. Με αφορμή λοιπόν αυτή την κουβέντα μου διηγήθηκε ο φίλος μου το πως ο ίδιος έγινε εθελοντής. Αρχικά με ρώτησε αν θυμόμουν το πως, όταν δε μου είπε πως εγώ ήμουν αυτός που είχα εμπλακεί θετικά σ' αυτή την υπόθεση προβληματίστηκα πάρα πολύ με τη μνήμη μου!!!! γιατί δεν θυμόμουν καθόλου το περιστατικό.
Πριν 13 χρόνια περίπου μια νεαρή κοπέλα φίλη του Βα'ί'ου χρειάστηκε να χειρουργηθεί επειγόντως, το αίμα που χρειαζόταν ήταν αρκετό, οι φίλοι και συγγενείς δεν επαρκούσαν, ο Βα'ί'ος απευθύνθηκε και σε μένα, παράλληλα του είπα να απευθυνθεί και στον κ. Κράλλη τον πρόεδρο και ιδρυτή του συλλόγου αιμοδοσίας Κορωπίου. Χάρη και στην φιάλη που δόθηκε από τον σύλλογο συγκεντρώθηκαν οι απαραίτητες φιάλες. Αυτή η περιπέτεια, και η προσφορά της φιάλης εκ μέρους του συλλόγου ήταν το καμπανάκι που χτύπησε έντονα και ευαισθητοποίησε τον Βα'ί'ο ώστε να γίνει εθελοντής αιμοδότης. Από τότε ανελλιπώς όλα αυτά τα χρόνια ο Βα'ί'ος είναι πάντα παρόν σε όλες τις αιμοδοσίες.
Αγαπητή/έ φίλη/ε όταν διαβάσεις αυτή τη μικρή ιστορία σκέψου πως ο καθένας από μας θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση του. Μακάρι να μην υπάρξει ποτέ κάποιος από μας, η κάποιο συγγενικό-φιλικό πρόσωπο που θα χρειαστεί αίμα, επειδή όμως η πραγματικότητα λέει άλλα, εμείς τι θα κάνουμε; Θα παραμείνουμε επιμηθείς, ή προμηθείς;
Γίνε κι εσύ αιμοδότης, αν μπορείς.
Αγαπητοί μου Φίλες και Φίλοι αν η αληθινή ιστορία του Βα'ί'ου σας άγγιξε, η σας ταρακούνησε, η σας έκανε να ενεργοποιήσετε το φιλότιμο και την ευαισθησία σας αύριο κιόλας αποφασίστε να γίνετε αιμοδότης, εις ό,τι αφορά τους φίλους που διαμένουν στο Κορωπί ο σύλλογος αιμοδοσίας ''Ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ'' με την πρόεδρό της την κ. Αντιγόνη Διακάκη και τα μέλη είναι πάντα πρόθυμοι να σας υποδεχθούν και να σας λύσουν τις όποιες απορίες έχετε.
Ας έρθω τώρα στην συνάντηση. Φίλες και Φίλοι υποκλίνομαι στην ανθρωπιά αυτών των ανθρώπων που αφιερώνουν τον πολύτιμο χρόνο από τη ζωή τους προκειμένου να οργανώσουν και να διεκπεραιώσουν την υπόθεση αιμοδοσίας. Ειδικά στους αιμοδότες, υποκλίνομαι διπλά γιατί με το αίμα τους χαρίζουν ζωές, τι λόγια θα πρέπει να βρει ένας ποιητής για να περιγράψει το μεγαλείο αυτών των ανθρώπων; Αγαπητοί αιμοδότες σας λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας. Στη συνάντηση έγιναν πάρα πολλές και καλές προτάσεις τις οποίες θα επεξεργαστούν τα μέλη του συλλόγου και σύντομα θα τις ανακοινώσουν στα μέλη και στους αιμοδότες. Εννοείτε πως στο επίκεντρο της συζήτησης ήταν οι αιμοδότες, οι παρόντες και οι μελλοντικοί.
Φίλες και Φίλοι όσοι από σας διαβάσετε αυτό το κείμενο μιλήστε στους συγγενείς σας και στους φίλους σας, παρακινήστε τους να γίνουν αιμοδότες, όσοι δε δεν μπορούν για τον α' η τον β' λόγο να γίνουν αιμοδότες μπορούν να γίνουν οικονομικοί αιμοδότες πληρώνοντας μια μικρή συνδρομή, η ακόμα καλύτερα μπορείτε να γίνετε και χορηγοί.
Γίνε κι εσύ αιμοδότης αν μπορείς, ειλικρινά θα το χαρείς.
Σας χαιρετώ, με σεβασμό και θαυμασμό για τους αιμοδότες ο Επικούρειος Πέπος.

AΣΚΛΗΠΙΟΣ-ΙΩΑΝΝΗΣ ΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ FROM GORGOGIRI BEACH Γιος της ΜΑ-Ντόνας και του Χρήστου

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του filomatheia.blogspot.gr σας χαιρετώ, η σημερινή ανάρτηση έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για μένα γιατί πρόκειται να σας παρουσιάσω ένα εκλεκτό μέλος της δημιουργικής ομάδας ερασιτεχνών δημοσιογραφίας που είχαμε δημιουργήσει πριν μερικά χρόνια και στην οποία συμμετείχαν ακόμη 4 εκλεκτά μέλη, και εννοώ την Διώνη που τώρα πια βρίσκεται στην Ιταλία, την Άλκηστη που είναι στο 3το έτος της ψυχολογίας και που πολύ πιθανόν ν' ακολουθήσει τα χνάρια του Ασκληπιού, την Μυρτώ που είναι στο 4το έτος της Βιολογίας, τον Αρκά της ΑΣΟΕΕ με τα δυο μεταπτυχιακά, και τις τρεις γλώσσες, και τον Ασκληπιό.

Ο Ασκληπιός με το που τελείωσε το τμήμα ψυχολογίας του Παντείου άρχισε να ψάχνει για μεταπτυχιακό και λόγω του ό,τι η καταγωγή της μητέρας του είναι από την Αμερική προσανατολίστηκε προς αυτή τη χώρα, και φυσικά έκανε πάρα πολύ καλά γιατί αυτό το μεταπτυχιακό που ήθελε του το παρείχε με τις καλύτερες προυποθέσεις το ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και γι' αυτό αποφάσισε ν' ανοίξει τα φτερά του. Θα πρέπει να αναφέρω πως πρόκειται για ένα καταπληκτικό παιδί, θα έλεγα πως πρόκειται για ένα σπάνιο είδος ανθρώπου!!!! Πολύ συνεσταλμένο και ευγενικό παιδί, χαρίσματα τα οποία εκεί τα εκτίμησαν γι' αυτό και με το που τελείωσε το μεταπτυχιακό του έκαναν αμέσως πρόταση να μείνει πια ως στέλεχος στο ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Στην ορκωμοσία παραβρέθηκαν οι γονείς του και η καλλονή αδερφή του η γλυκύτατη ΝΤΑΝΙΕΛΑ εις ό,τι με αφορά νιώθω κι εγώ υπερήφανος γιατί είχα τη χαρά να συνεργαστώ μαζί του, και για έναν δεύτερο λόγο γιατί είναι ένας Γοργογυραίος που είμαι σίγουρος πως θα διαπρέψει στο μέλλον, αυτό βέβαια σημαίνει πως θα παραμείνει κι αυτός στη μικρή δημιουργική Ελλάδα του εξωτερικού. Λίγες φωτογραφίες από την ορκωμοσία θα δείτε αμέσως πιο κάτω. Αγαπητή ΜΑ- Ντόνα μία!! και φίλτατε Χρήστο συγχαρητήρια!!! εύχομαι το βλαστάρι σας να συνεχίσει να σας κάνει περήφανους και παράλληλα όλους εμάς που τον αγαπάμε. Να σας ενημερώσω πως το μεταπτυχιακό που έκανε ο Ασκληπιός είναι πάνω στις σχέσεις του ανθρώπινου δυναμικού, όλες οι μεγάλες εταιρίες στην Αμερική έχουν έναν ψυχολόγο που ασχολείται αποκλειστικά με το ανθρώπινο δυναμικό των εταιρειών, αυτά τα πράγματα για μας εδώ στην Ελλάδα είναι ακόμα στα σπάργανα. ΥΓ. Ο Ασκληπιός θα είναι αυτός που θα αναλάβει και τις δημόσιες σχέσεις τις έκθεσης που θα κάνω σε τρεις πολιτείες της Αμερικής. ΥΓ. Ο Πατέρας του Ασκληπιού στο δημοτικό, στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο ήταν τέρας μορφώσεως αλλά δεν συνέχισε τις σπουδές του γιατί ασχολήθηκε με τις εισαγωγές, έκανε εισαγωγές μπανάνας από ΚΟΛΟΜΒΙΑ και ΚΟΥΒΑ.

Ο ευτυχισμένος μπαμπάς με τον Ασκληπιό.

Η επιμέλεια της ανάρτησης έγινε από τον Επικούρειο Πέπο και η επεξεργασία των φωτογραφιών έγινε στο στούντιο του Fuji Tomo Kazu.

''τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική στις αμμουδιές του Ομήρου.'' ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ. Επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο της Ελευσίνας.

''ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ''    ''ΛΑΘΕ ΒΙΩΣΑΣ''    ''ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ''    ''ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ''    ''Ο ΣΙΩΠΩΝ ΣΥΝΑΙΝΕΙ''    ''ΚΡΙΝΕ ΔΙΚΑΙΑ''    ''ΘΥΜΟΥ ΚΡΑΤΤΕΙ''    ''ΧΡΟΝΟΥ ΦΕΙΔΟΥ''    ''ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ''    ''ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ''    ''ΤΩ ΒΙΩ ΜΗ ΜΑΧΟΥ''    ''ΘΥΜΗΣΟΥ ΚΑΤΙ ΒΑΣΙΚΟ... ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΑΝΑΤΟΣ''    ''ΠΡΑΞΕ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΚΑΙ ΕΙΣΕΠΡΑΞΕ ΤΟ ΩΣ ΑΤΕΛΕΣ''    

Στο διάστημα της απουσίας μου συνέβησαν φοβερά και τρομερά πράγματα τα οποί θα σας τα παρουσιάσω εν καιρό, σήμερα απλά λόγω της ημέρας αποτίω φόρο τιμής στους μακρινούς προγόνους μας ανακαλώντας στη μνήμη μας κάποιους εξ αυτών. Αφορμή για να το κάνω αυτό ήταν ο φίλος μου ο RYO OGAWA Iάπωνας στην καταγωγή, μιλώντας την ημέρα των εκλεκτών φίλων, δηλαδή στις 26 Απριλίου πάντα αυτή την ημέρα επικοινωνώ με τους διάφορους εκλεκτούς φίλους ανά τον κόσμο μου είπε το εξής. Να αναφέρω εδώ πως φίλος μου, ο οποίος μιλάει πολύ καλά τα ελληνικά είναι λάτρης της Ελλάδας, και με ρώτησε με μεγάλη απορία: γιατί οι Έλληνες δεν δίνουμε στα παιδιά μας ελληνικά ονόματα; Για να είμαι ειλικρινής αυτή την ερώτηση δεν την άκουγα για πρώτη φορά, την ίδια ερώτηση μου είχαν κάνει και οι φίλοι μου από την Νότια Αφρική και ως εκ τούτου ήμουν εν μέρει προετοιμασμένος. Ο RYO μου εξήγησε πως στην πατρίδα του είναι της μόδας να δίνουν στα παιδιά τους ελληνικά ονόματα από σεβασμό στη χώρα μας!!!!! Ευτυχώς που υπάρχουν και οι Γιαπωνέζοι που σέβονται την Ελλάδα γιατί εμείς οι ολίγον φιλέλληνες που λέει και ο σοφός 3G δεν υπάρχει περίπτωση να την σεβαστούμε. Στις 07 Μα'ί'ου με τον σύλλογο αιμοδοσίας επισκεφθήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο της Ελευσίνας. Ήταν μια μαγική επίσκεψη χάρη στην ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ-ΜΟΝΑΔΙΚΗ ξεναγό κ. Άρτεμη Σκουμπουρδή, φίλες και φίλοι αυτή η κυρία είναι σπάνιο είδος, έχει γράψει και καταπληκτικά βιβλία, αναζητήστε τα και θα σας ταξιδέψει με τον μοναδικό τρόπο που μόνον αυτή κατέχει, μιας και μίλησα για τον σύλλογο αιμοδοσίας Κορωπίου να αναφέρω πως την περασμένη Κυριακή 14.05 έγιναν οι εκλογές για την ανάδειξη του νέου Δ/Σ το πιθανότερο είναι πως η προηγούμενη πρόεδρος θα συνεχίσει και για τα επόμενα 2 χρόνια. Κυρία Αντιγόνη σας εύχομαι καλή δύναμη. Επίσης στις 09.05.17 μαζί με την Δολέντσια παραβρεθήκαμε στην ορκωμοσία της Ερατούς στην Κόρινθο, στην Ερατώ και στ' άλλα παιδιά που ορκίστηκαν τους εύχομαι καλή και παραγωγική ανεργία!!!! τι άλλο θα μπορούσα να ευχηθώ σ' αυτά τα παιδιά της σημερινής Ελλάδας; Ήδη ο Αστροτόμ-Τζιμ Άνταμς αναχωρεί την Δευτέρα για Λονδίνο. Ένα ακόμα ευχάριστο γεγονός ήταν τα δύο χρυσά μετάλλια -για μια ακόμα φορά- που κέρδισε η γοργόνα μας Ιωάννα-Αλκμήνη την οποία το καλοκαίρι θα την τιμήσουμε στην αυλή των θαυμάτων. Ιωάννα-Αλκμήνη σ' ευχαριστούμε, είσαι μια νότα αισιοδοξίας στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Στο Γοργογύρι το κλήμα συνεχίζει να είναι βαρύ μετά την απώλεια του Χρήστου Τσίρκα, ήταν ένα τραγικό δυστύχημα, ο μακαρίτης ήταν ίσως ο πιο χρήσιμος άνθρωπος στο χωριό, παράλληλα ήταν από τους ανθρώπους που δεν πρέπει να είχε βλάψει ποτέ συνάνθρωπό του, κρίμα, ειλικρινά ο χαμός του λύπησε όλους τους Γοργογυραίους. Επίσης αυτό το διάστημα της αναγκαστικής αποχής διάβασα αρκετά βιβλία θα σταθώ όμως ειδικά σε ένα γιατί είναι σύνθετο βιβλίο, ο τίτλος του είναι ''ΣΤΙΣ ΠΛΑΓΙΕΣ ΤΗΣ ΑΚΡΌΠΟΛΗΣ [Επάλληλες ιστορίες] σας το συνιστώ είναι από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ. Λόγω του ότι η ανάρτηση αυτή θα ολοκληρωθεί μετά τα μεσάνυχτα οπότε θα έχουμε ήδη μπει στην 21 Μα'ί'ου θα ήθελα να στείλω τις ευχές μου στις εορτάζουσες, και στους εορτάζοντες και ειδικότερα στη νύφη μου την Ελένη, Λενάρα κράτα γερά, στον γιο της βαπτιστήρας μου τον Επικούρειο Κωνσταντίνο, και φυσικά στην αγαπημένη μου ''μαθήτρια'' Διοτίμα-Κωνσταντίνα, καθώς και στον φίλο από την εποχή της φανταροσύνης τον Ράπτη Κωνσταντίνο. Επίσης ένα πολύ όμορφο περιστατικό ζήσαμε στο γαλλικό restaurant στα Πετράλωνα το βράδυ των γενεθλίων της Μελισσάνθης μας. Ο Ηγέτης μαζί με την μοναδική ever Πατρίτσια είχαν ετοιμάσει μια σούπερ έκπληξη, ήταν μια μαγική βραδιά. Κάπου εδώ θα σταματήσω, σας χαιρετώ με σεβασμό ο Πεπέ της Ουτοπίας.
Υ.Γ. Πιο κάτω ακολουθεί ένα κουίζ ονομάτων, μου το έστειλε η ιστορικός της Λ.Ο.Γ. προκειμένου να τσεκάρει τις γνώσεις μας, να μια καλή ευκαιρία για να μάθουμε λίγα πράγματα για τους προγόνους μας που συνήθως τους μνημονεύουμε όταν πρόκειται να ζητήσουμε δανεικά. Εσύ αγαπητέ αναγνώστη τι γνωρίζεις για τους πιο κάτω; Αλήθεια γιατί τα ελληνόπουλα δεν μαθαίνουν π.χ. για τον κατακλυσμό του δικού μας Δευκαλίωνα και μαθαίνουμε π.χ. για τον Νώε;

Ογυγίας
Δευκαλίωνας
Πύρρα
Γραικός
Έλληνας
Δαρδανός

Όμηρος
Ησίοδος
Ορφέας
Ηλιάδα
Οδύσσεια
Θεογονία

Σωκράτης                                 
Πλάτωνας
Αριστοτέλης
Σπεύσιπος
Θεόφραστος

Αισχύλος
Σοφοκλής
Ευριπίδης
Αριστοφάνης
Αίσωπος

Πανδώρα
Πυθία
Διοτίμα
Υπατία
Σαπφώ
Φρύνη
Λαϊδα

Ηρόδοτος
Θουκυδίδης
Σόλων
Χίλων
Ηράκλειτος

Ιπποκράτης
Ασκληπιός
Γαληνός
Επίκουρος
Επίκτητος

Θαλής
Αναξίμανδρος
Δημόκριτος
Πρωταγόρας
Αναξιμένης

Αρχίλοχος
Μένανδρος
Ξενοφάνης
Πίνδαρος
Απολλώνιος ο Τυανέας

Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο του Fuji Tomo Kazu.

Ο ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΤΑΣΙΟΣ ΣΕ ΓΕΥΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΎ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Ουσιαστικά είμαστε μαστροποί των παιδιών μας, διότι δανειστήκαμε αφειδώς για να περάσουμε καλά, αλλά τα δανεικά θα τα πληρώσουν οι επόμενες γενιές. Προτάξαμε μια ηθική προτεραιότητα που συγκεφαλαιωνόταν στο “εγώ, εδώ και τώρα”, ενώ η λυδία λίθος του ηθικού ενεργήματος είναι το “εσύ, αλλού και ύστερα”. Το στένεμα της αντίληψής μας για το πώς πρέπει να λειτουργεί η κοινωνία μας, συνιστά την αποτυχία μας» συνοψίζει χαρακτηριστικά ο Θεοδόσης Τάσιος.
Ο λόγος του πανεπιστημιακού ήταν πάντα καίριος στα χρόνια της μεταπολίτευσης - τόσο από τα έδρανα του ΕΜΠ όσο και από άλλα εσωτερικά και διεθνή φόρα. Εχει δημοσιεύσει 430 επιστημονικές εργασίες και συγγράψει 49 βιβλία σε διάφορες γλώσσες και είναι επίτιμος διδάκτωρ έξι πανεπιστημίων. Μετά άλλον έναν δύσκολο για την Ελλάδα χρόνο, στην κουβέντα μας ανέδειξε την πίκρα του για την πορεία της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και τη δική του δύναμη να κοιτάζει μπροστά, συμπυκνώνοντας τη σοφία της ηλικίας και της ευρύτατης -σπάνιας-παιδείας. «Νιώθω την ίδια ταπείνωση, που ένιωθα κατά τη δικτατορία.

Εχω δώσει περί τις χίλιες διαλέξεις, στην προσπάθειά μου να συμβάλω στη βελτίωση της γνωσιακής και της ηθικοπολιτικής αυτοσυνειδησίας. Τα ίδια υποστήριζα και λίγο μετά την πτώση της Χούντας, όταν αρχίσαμε να ξεχνάμε τα ιδεώδη μας, όμως φτάσαμε σήμερα και τίποτε δεν έχει αλλάξει. Κατά έναν τρόπο απέτυχα», ήταν τα πρώτα του λόγια στο εντευκτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου συναντηθήκαμε.
«Ωστόσο...» λέει, και αφήνει μετέωρο τον λόγο του με μια μικρή παύση. «Ωστόσο, είμαι αγωνιστικά απαισιόδοξος. Επ’ αγαθώ η διάψευση της απαισιοδοξίας» προσθέτει χαμογελώντας.
Ο παράγων άνθρωπος
«Πολλοί πολιτικοί και επιστήμονες φαντάζονται ότι οι κοινωνίες είναι κουρδισμένα κουτιά, απουσία του ανθρώπου. Δεν πιστεύω ότι είναι έτσι. Ο Ινδός οικονομολόγος Αμάρτια Σεν πήρε το 1998 το Νομπέλ Οικονομικών Επιστημών για τη θεωρία της κοινωνικής επιλογής, ουσιαστικά επειδή υπέδειξε ότι η πολιτική είναι ηθική. Ο Αριστοτέλης έλεγε πως ό,τι κάνεις για τον άλλον, το κάνεις για σένα, για να εισπράττεις χαρά. Για να ενεργήσουμε με σοβαρότητα και προς όφελος όλων, δεν χρειάζεται να ζούμε επαίνους μετά θάνατον. Το κέρδος μας ως πολίτες πρέπει να το εισπράττουμε τώρα, σαν μια μπροστάντζα της χαράς που προσφέρουμε στον άλλο. Βέβαια, ο Μπέρτραντ Ράσελ είχε κατηγορήσει τον Αριστοτέλη για εγωισμό. Φαίνεται ότι και οι μεγαλοφυΐες δεν εμποδίζονται να λένε πότε-πότε και καμιά σαχλαμάρα, γιατί είναι δεσμευμένοι από τα δεσμά υψηλών θεωριών» παρατηρεί. «Αλλο αν ο Ράσελ -Βρετανός, φιλόσοφος και ειρηνιστής με Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1950- έχει αφήσει εμβληματική κληρονομιά εναντίον κάθε είδους φανατισμού, τη φράση του: “Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου, γιατί μπορεί να έκανα λάθος”» συμπληρώνει.

– Τι είναι, λοιπόν, η ηθικοπολιτική αυτοσυνειδησία;
– Η αντίληψη του πρακτέου κατά τέτοιον τρόπο ώστε να βελτιστοποιηθούν όλες οι ανάγκες του λαού για την παρούσα και κυρίως για τις επόμενες γενιές. Σε αυτόν τον στόχο, το ελληνικό κράτος και η κοινωνία απέτυχαν, και δη τις τελευταίες δεκαετίες. Τα δείγματα ότι η κοινωνία δεν πάει καλά δεν ήταν άγνωστα. Επί χρόνια όλες οι συντεχνίες κατάφερναν να παίρνουν αυξήσεις έτσι ώστε να φτάσουμε να έχουμε απολαβές 30% υψηλότερες από την Ισπανία, παρότι τα οικονομικά της χώρας χειροτέρευαν. Οι πολιτικοί έκαναν αυτό που ήθελε ο λαός, με απόλυτη ακρίβεια. Από κάτω ήταν η πίεση. Δείτε, για παράδειγμα, την κατάληξη της πρότασης Γιαννίτση για μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό σύστημα. Ο Γιαννίτσης πρότεινε «στερήσεις εδώ και τώρα για χάρη του εκεί και ύστερα». Απέτυχε, διότι ξεσηκώθηκε ο λαός που δεν μπορούσε να διανοηθεί μια τέτοια στάση.
– Είναι θέμα παιδείας μας; Μήπως την κύρια ευθύνη την έχουν οι πολιτικοί;
– Η λύση δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη. Ας θυμηθούμε τι θα πει «πολιτική λύση». Μια τέτοια λύση εκφράζει αξιακές προτεραιότητες. Π.χ. θυσιάζουμε την αύξηση των συντάξεων για χάρη της βελτίωσης του οδικού δικτύου. Καμιά επιστήμη δεν μπορεί να λάβει τέτοιες αποφάσεις. Η επιστήμη οφείλει να περιγράφει λεπτομερώς το κόστος και τις συνέπειες μιας τέτοιας προτίμησης. Από την πλευρά του, πολιτικός που «αναγγέλλει» την απόφασή του, χωρίς πλήρη περιγραφή των συνεπειών της είναι απατεών (αθελήτως βέβαια...).

Αυξήσεις στους δασκάλους και συνεχής αξιολόγηση
«Αρχίζει να ακούεται έντονα ο “ξύλινος λόγος” μόλις διαβάσεις τις πρώτες σελίδες των σχολικών βιβλίων της Αγωγής» λέει, τονίζοντας μία πρότασή του η οποία συχνά επανήλθε κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας:
«Μας χρειάζεται ένα δεκαπενταετές πλάνο ηθοπαιδείας. Η ηθοπαιδεία είναι η μύηση στο γλυκό κρασί της φιλότητας. Δεν είναι κατάλογος φρονηματισμού, ούτε μετακένωση γνώσεων, όπως επιχειρεί το σημερινό σχολείο. Αγωγή σημαίνει μαθητεία, μύηση, συμμετοχή, παράδειγμα, βίωμα. Αυτά είναι ανεπαρκή στο σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα και για να μπορέσουν να περάσουν από τη μία γενιά στην άλλη και να αποκτήσουν στέρεες βάσεις στην κοινωνία, χρειάζονται μία δεκαπενταετία παλλαϊκής προσπάθειας». Ο κ. Τάσιος προσθέτει: «Είναι μάλλον προφανές ότι χρειαζόμαστε όξυνση του ηθικού ενεργήματος για να δημιουργήσουμε καλύτερους πολίτες. Μία αίσθηση πειστικού καθήκοντος. Αλλιώτικα, δεν δομείται κοινωνία. Θα υποφέρουμε, αλλά με το παράδειγμά μας θα μειώσουμε τις δυσμενείς συνέπειες της αθλιότητας που άλλοι προκάλεσαν, και αυτό, ανακουφίζοντας την επόμενη γενιά, θα μας δώσει χαρά και ικανοποίηση. Είναι ζήτημα αξιακών, δηλαδή πολιτικών προτεραιοτήτων για τη χώρα». Εστιάζει στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση: «στα Νηπιαγωγεία διαμορφώνονται οι άνθρωποι με το πολιτικό ήθος» λέει. Του επισημαίνω ότι για να γίνουν ουσιαστικές και με θεμέλια αλλαγές στην εκπαίδευση, χρειάζονται εκτός από την πολιτική στρατηγική, και εκπαιδευτικοί που να μπορέσουν να την κάνουν πράξη. Και αυτό ίσως δεν απαιτεί μόνο επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, αλλά και αλλαγή της κουλτούρας τους.
«Είναι πράγματι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις σήμερα τους 120.000 (όσοι δηλαδή υπηρετούν στα σχολεία) πολύ καλούς δασκάλους – δημόσιους λειτουργούς, που χρειαζόμαστε. Φοβούμαι ότι κάμποσοι απ’ αυτούς είναι ίσως βαλτωμένοι στην ήσσονα προσπάθεια, όπως και κάμποσοι από εμάς. Ωστόσο, η δουλειά τους έχει αμεσότερη συνέπεια για το μέλλον της χώρας μας. Αρα, και τους μισθούς τους οφείλουμε να αυξήσουμε και τις διαδικασίες πρόσληψης και συνεχούς αξιολόγησής τους να ουσιαστικοποιήσουμε. Οπως φαίνεται ότι έγινε στην Κύπρο πριν από λίγες δεκαετίες με λαμπρά αποτελέσματα στη στάθμη μόρφωσης σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Είναι δυσανάλογα μεγάλες οι επιπτώσεις για το μέλλον των πολιτών. Ολα τα σημερινά προβλήματα της παιδείας πάντως, είναι καθρέφτισμα των προβλημάτων του λαού».
Είναι όνειδος να θέλουμε να διοικούν το πανεπιστήμιο παιδιά λυκείου
– Πώς βλέπετε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τη σύμπλευση των Ανεξάρτητων Ελλήνων για δεύτερη φορά;

– Δεν άκουσα έναν συγκροτημένο πολιτικό λόγο, με το υπόβαθρο του Ορθού Λόγου της Κοινωνικής Αριστεράς που δεν αλληθωρίζει με ολοκληρωτισμούς. Αντ’ αυτού, ακούγοντας τις αντιφατικές φλυαρίες ορισμένων -λίγων, ευτυχώς- υπουργών, αγωνιούσα μήπως μας φέρουν πίσω στην ευδαίμονα Βενεζουέλα. Ωστόσο, αποδεικνύεται τώρα εντονότερα το ευρύτερο έλλειμμα πολιτικής αυτοσυνειδησίας μας, για το οποίο μιλούσα τον περασμένο Γενάρη στο περιοδικό Economist.
– Γιατί πιστεύετε ότι τα εκλογικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής διατηρήθηκαν σε τέτοια επίπεδα;
– Eχω αναφερθεί στο παρελθόν στο έλλειμμα δημοκρατικότητας ενός μικρού τμήματος του λαού μας, καθώς και στην πολιτική αφέλεια της πίστης σε ολοκληρωτικές δήθεν λύσεις, τρομάρα μας. Δεν ντρέπομαι λοιπόν να παραδεχθώ ότι δεν εκπλήσσομαι από τη σταθερότητα των ποσοστών των οπαδών του ολοκληρωτισμού.
– Ο πρώην υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς ήταν συνάδελφός σας στο ΕΜΠ. Ξεκίνησε τη θητεία του με περγαμηνές αλλά γρήγορα απογοήτευσε πολλούς με τις επιλογές του.
– Ο Αριστείδης Μπαλτάς είναι προικισμένος επιστήμων και πολύ καλός δάσκαλος. Πρωτοστάτησα ως εισηγητής στη βράβευσή του με το βραβείο εξαίρετης πανεπιστημιακής διδασκαλίας Ξανθόπουλου – Πνευματικού. Oμως, πρόσφατα σχημάτισα την εντύπωση ότι ενδέχεται να υπόκειται στα δεσμά ορισμένων ιδεοληψιών. Για παράδειγμα, η πρόταση για κατάργηση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Αν θέλεις να αποκαταστήσεις τη δημοκρατία στα πανεπιστήμια, οφείλεις να έχεις το θάρρος να παραδεχθείς ότι η εκλογική διαδικασία με τις κάλπες έχει προβλήματα, έχει στοιχεία αντιδημοκρατικότητας. Oλοι γνωρίζουμε τα περιστατικά βίας από μειοψηφίες φοιτητών κατά τη διάρκεια εκλογών με κάλπη. Το τελευταίο που θα φανταζόμουν είναι να χαρακτηρίζεται η ηλεκτρονική ψηφοφορία αντιδημοκρατική στα ελληνικά ΑΕΙ!
– Θεωρείτε επικοινωνιακό του λάθος να χαρακτηρίσει ρετσινιά την αριστεία;
– Το λάθος είναι κατ’ αρχήν φιλοσοφικό. Oταν κάποιος θέλει να χτυπήσει τον ελιτισμό, δεν το κάνει επειδή υπάρχουν παιδιά με μυαλό που θέλουν να φοιτήσουν σε ένα καλύτερο σχολείο. Το κάνει επειδή επιδιώκει να περιορίσει την κοινωνική αδικία ενώπιον της παιδείας. Θα έπρεπε, λοιπόν, να στρέψει τις ενέργειές του εκεί που γεννιέται η αδικία, στο μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο των γονέων, δηλαδή. Ο Κένεντι υποκαθιστούσε τη μορφωτική υστέρηση των γονέων με μία πολιτική παρέμβαση μορφωτικού χαρακτήρα στη ρίζα, μέσα στα σπίτια των φτωχών. Τις ίδιες παρεμβάσεις στις γειτονιές έκαναν και οι Γάλλοι σοσιαλιστές. Αντί να κάνει κάτι ανάλογο, η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να εκδικηθεί τα παιδιά που έχουν μυαλό και δεν τα αφήνει να φοιτήσουν, μέσω εξετάσεων, στα Πρότυπα σχολεία για να αναπτύξουν τις ικανότητές τους, όπως δικαιούνται ως πολίτες. Αυτό είναι αυτοκτονικό για τον λαό που περιμένει να φάει ψωμί απ’ τα καλά μυαλά του και απαράδεκτο για τα παιδιά.
Τα Συμβούλια Ιδρυμάτων
– Πώς κρίνετε την κατάργηση των Συμβουλίων στα ΑΕΙ, όπου μετείχαν Ελληνες πανεπιστημιακοί που διαπρέπουν στο εξωτερικό;
– Είναι όνειδος να θέλουμε να διοικούν το πανεπιστήμιο τα παιδιά του Λυκείου που μόλις εισήλθαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, και όχι εκείνα τα παιδιά που βγήκαν από τα ελληνικά πανεπιστήμια και τώρα διαπρέπουν. Εξάλλου, ο εναγκαλισμός κάμποσων πρυτάνεων με τα θλιβερά, ενδοσχολικά παραρτήματα των κομμάτων, πώς αλλιώς θα παταχθεί; Αφήστε λοιπόν τον θεσμό των Συμβουλίων να δοκιμασθεί, και τότε τον ξανακρίνουμε. Εμπειρικά όμως και όχι με ιδεολογικά κριτήρια.
«Οι επιλογές αυτές μπορεί να οφείλονται στο ότι εμείς πιστεύουμε πως είμαστε καλύτεροι από τους δυτικούς που εφαρμόζουν τέτοια συστήματα, και άρα δεν τα χρειαζόμαστε. Αλλωστε, είμαστε απόγονοι του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού» παρατηρώ.
«Ας τα αφήσουν αυτά τα ελληναράδικα. Μπορεί να ήταν απαραίτητα για την τόνωση της εθνικής μας ταυτότητας το 1800, αλλά τώρα; Εκμεταλλευόμαστε ένα κλέος στο οποίο δεν συνεργήσαμε. Γιατί; Και αυτή η στάση είναι θέμα παιδείας, κουλτούρας» λέει και αφού κοντοστέκεται λίγο, τονίζει: «Ισως στο παρελθόν, το επαρκές κίνητρο για να αποκτήσει ένας νέος καλύτερη παιδεία από τους γονείς του ήταν να ξεπεράσει την άθλια κοινωνική διαστρωμάτωση. Τώρα πλέον, μετά την πολλαπλή κρίση που έχει βιώσει η χώρα, είναι και θέμα εθνικής επιβίωσης. Αλλωστε, η παιδεία είναι εισπνοή παρελθόντος και εκπνοή μέλλοντος».
Η συνάντηση
Συναντηθήκαμε προ καιρού, μεσημέρι καθημερινής, στο εντευκτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο κτίριο «Κωστής Παλαμάς» επί της οδού Ακαδημίας. Δεν ήταν δύσκολο να επιλέξει χώρο, καθώς όπως μου είπε «κινείται στο κέντρο». Πριν καθήσουμε, περπατώντας παρατηρήσαμε προσωπογραφίες πρυτάνεων και πανεπιστημιακών του ΕΚΠΑ, καθώς και τα υπόλοιπα έργα που εκτίθενται στο διώροφο κτίριο. Επιλέξαμε φιλέτο σολομού και σαλάτα και το γεύμα έκλεισε με γαλλικό καφέ για τον κ. Τάσιο, μια μπίρα χωρίς αλκοόλ για μένα. Ο λογαριασμός ήταν 23 ευρώ.
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αγγελος Συρίγος: Φασίστας είναι εκείνος που ανοίγει κεφάλια.

Εικονογράφηση. Τιτίνα Χαλματζη.

Δεν χρειάστηκε να περάσει πολλή ώρα κουβέντας για να διαπιστώσω ότι ο Αγγελος Συρίγος δεν είναι... «τσαμπουκάς», δηλαδή τύπος εριστικός, που μπορεί να «τα πάρει άγρια» με κάτι επειδή ένιωσε ότι τον έθιξε. Για να αξιολογήσουμε την απρόκλητη επίθεση εναντίον του κ. Συρίγου, αρκεί να σκεφθούμε μόνο την πρώτη φράση του προς τον νεαρό που έγραφε συνθήματα στον τοίχο του Παντείου Πανεπιστημίου: «Ρε συ, αμαρτία είναι, τώρα βάψαμε τον τοίχο, εάν θες κόλλα αφίσες». Η κατάληξη της παρατήρησης του πανεπιστημιακού που διδάσκει Διεθνές Δίκαιο και Εξωτερική Πολιτική εδώ και 16 χρόνια στο ίδρυμα είναι γνωστή. 

Εκείνος που έγραφε το σύνθημα μαζί με άλλους δύο επιτέθηκαν και τραυμάτισαν τον κ. Συρίγο στο κεφάλι, ο οποίος κατόπιν υπέβαλε μήνυση στον νεαρό τον οποίο, παρότι τραυματισμένος και με αίματα, κατάφερε να τον «κρατήσει» μέχρι να έρθει η αστυνομία για να τον συλλάβει. «Το πρόβλημα οφείλεται στη διάχυτη ανομία και στην πεποίθηση ατιμωρησίας που επικρατεί στα πανεπιστήμια αλλά και στην κοινωνία. Είμαστε μία κοινωνία της ανοχής, αυτή είναι η κουλτούρα της μεταπολίτευσης. Ουδείς θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του έναντι του κοινωνικού συνόλου, ενώ ταυτόχρονα ουδείς θέλει να έχει συνέπειες για ό,τι κάνει. Πρόκειται για ένα αντικοινωνικό φαινόμενο που φαίνεται πλέον φυσιολογικό στην καθημερινότητά μας. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θέλω να αποσύρω τη μήνυσή μου. Οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ο καθένας το μερίδιό του» λέει ο πανεπιστημιακός.
– Πώς συνέβη το περιστατικό;
– Μετά την παρατήρηση στον πρώτο, ήλθαν δύο φίλοι του και μου επιτέθηκαν. Με έριξαν κάτω και με χτυπούσαν με το σπρέι στο κεφάλι. Μαζεύτηκαν φοιτητές, κόσμος, οι δύο κατάφεραν να το σκάσουν, ενώ με τη βοήθεια των φοιτητών κατάφερα να συγκρατήσω τον έναν. Οταν εμφανίστηκε η αστυνομία, ο νεαρός μου είπε εντελώς κυνικά «πες πως γλίστρησες, έπεσες και χτύπησες, αλλιώς η ζωή σου θα γίνει μαύρη». Θεωρούσε ότι ήταν τόσο απλό να ξεφύγει. Κάτι σαν δοκιμασμένη συνταγή.
– Ωστόσο, δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Μετά το επεισόδιο διάφορες ομάδες διέκοψαν το μάθημά σας, βάλλοντας εναντίον σας.
– Πρόκειται για μικρές ομάδες που συνήθως μεταφέρονται από ίδρυμα σε ίδρυμα. Εκείνοι που μου επιτέθηκαν δεν ήσαν από το Πάντειο, ενώ κάποιες ημέρες μετά, μία ομάδα διέκοψε το μάθημά μου για να διαμαρτυρηθεί εναντίον μου. Δήλωσαν ότι έρχονταν από ΤΕΙ. Δεν είναι όμως μόνον οι βίαιες ή οι λεκτικές επιθέσεις. Είναι μία διάχυτη αντικοινωνικότητα. Κοιτάξτε το Πάντειο. Οι τοίχοι του είναι γραμμένοι. Κρύβουμε τα μηχανήματα προβολών για να μην τα σπάσουν ή τα κλέψουν. Ολοκαίνουργιοι πίνακες για προβολές έχουν βανδαλιστεί. Αυτή είναι η εικόνα που θέλουμε για τα πανεπιστήμια; Οι φοιτητές στο Πάντειο ή στη Νομική (όπου επικρατεί η ίδια πάνω-κάτω κατάσταση), έχουν το ίδιο DNA με εκείνους στο Χαροκόπειο που λάμπει από καθαριότητα ή στο ΤΕΙ Αθηνών. Τι συμβαίνει; Η απάντηση κρύβεται στο ότι μερικά πανεπιστήμια που συγκεντρώνουν πολλούς φοιτητές γίνονται στόχος από αυτές τις περιφερόμενες, εξαιρετικά μειοψηφικές ομάδες με την έντονη αντικοινωνική συμπεριφορά.
– Γιατί η πολιτεία τους αφήνει;
– Σχετίζεται με ιδεοληψίες για ένα άσυλο που έχει καταργηθεί από το 2011 και ούτως ή άλλως δεν έχει καμία σχέση με παράνομες, ποινικά διωκόμενες πράξεις. Εδώ και χρόνια υπάρχουν σε κεντρικά ΑΕΙ στέκια εξωπανεπιστημιακών. Δεν ξέρει όλο το ΕΜΠ τι γίνεται στην αίθουσα Γκίνη της οδού Πατησίων; Δεν γνωρίζει η πολιτεία ότι γίνεται παρεμπόριο στην ΑΣΟΕΕ με προπύργιο χώρους του ιδρύματος;
– Υπήρξαν συνάδελφοί σας που δεν επιδοκίμασαν τη στάση σας;
– Δεν γνωρίζω συνάδελφο που να θεώρησε τη στάση μου αντιθεσμική. Είχα απέναντι τρεις ενήλικες, οι οποίοι με χτύπησαν άγρια και άνισα και με τραυμάτισαν. Υπήρξαν συνάδελφοι ωστόσο που ζήτησαν την ενεργοποίηση των θεσμών (π.χ. της αστυνομίας, της δικαιοσύνης και του πανεπιστημίου). Οι θεσμοί ενεργοποιήθηκαν στο συγκεκριμένο περιστατικό. Το ζήτημα είναι να ενεργοποιηθούν συνολικά για το φαινόμενο. Ο καθένας στον τομέα του. Δεν είναι δουλειά ούτε των καθηγητών ούτε των φοιτητών να κυνηγάνε αυτούς που ανοίγουν κεφάλια μέσα στα πανεπιστήμια. Το πανεπιστήμιο είναι φορέας εκπαίδευσης και προόδου. Οφείλουμε να διαφυλάξουμε τον ρόλο του ουσιαστικά, και όχι στα λόγια. Στην Ελλάδα γίνονται ετησίως περίπου πέντε βίαιες επιθέσεις κατά πανεπιστημιακών. Δεν υπολογίζω τις βίαιες συγκρούσεις μεταξύ φοιτητών. Αυτό δεν μου ακούγεται ως ελευθερία έκφρασης. Μάλλον πρόκειται για ωμή και απρόκλητη βία. Γιατί πρέπει να την ανεχόμαστε;
Να θεσμοθετηθούν μη κρατικά πανεπιστήμια
«Είμαι τέκνο του ελληνικού δημόσιου σχολείου και ως πανεπιστημιακός θεωρώ ήττα, φίλοι μου που έχουν αποφοιτήσει από δημόσιο σχολείο και ελληνικό πανεπιστήμιο, να στέλνουν τα παιδιά τους για προπτυχιακά στο εξωτερικό» παρατηρεί ο κ. Συρίγος, εστιάζοντας στη δυναμική και ποιότητα των δημόσιων πανεπιστημίων. «Υπάρχουν ΑΕΙ που έχουν μεγάλη παράδοση στον τομέα τους, προσφέρουν ευρύτατη γκάμα μαθημάτων, αληθινή ακαδημαϊκή μόρφωση. Από την άλλη, το διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό έχει πολύ υψηλά προσόντα. Εχουν έλθει νέοι, εξαιρετικοί συνάδελφοι με σπουδές από σημαντικά πανεπιστήμια του εξωτερικού, που αναρωτιέσαι γιατί γύρισαν στην Ελλάδα. Τα δημόσια πανεπιστήμια πάσχουν στις υποδομές που εμείς οι ίδιοι καταστρέφουμε πολλές φορές. Πρέπει να θεσμοθετηθούν μη κρατικά πανεπιστήμια. Πιστεύω, όμως, ότι τα δημόσια θα είναι πάντα καλύτερα και ότι πρέπει η πόρτα του δημόσιου ΑΕΙ να είναι ανοιχτή για όλους τους νέους χωρίς να χρειάζεται να πληρώνουν. Η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες προσφέρει κοινωνική κινητικότητα που πρέπει να διατηρήσουμε ως κόρην οφθαλμού», απαντά στην ερώτηση περί αναθεώρησης του Συντάγματος και θεσμοθέτησης μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ.
– Ωστόσο, πολλοί μιλούν για έλλειψη αξιολόγησης.
– Η Αρχή Αξιολόγησης, υπό τον Βαγγέλη Κουφουδάκη, άνοιξε έναν δρόμο στα ΑΕΙ, έκανε μία προσπάθεια ειλικρινή και τίμια, που πιθανόν να μην ήταν πλήρης, έβαλε όμως το τρένο στις ράγες. Το ίδιο πρέπει να γίνει στα σχολεία. Ας μην παραβλέπουμε ότι δεν αλλάζει εύκολα η νοοτροπία στη χώρα μας. Δεν είμαστε εξοικειωμένοι με την ιδέα να αξιολογούμαστε. Ο μόνος τρόπος να το αποδεχθούμε είναι να ισχύσει με αντικειμενικότητα και διαφάνεια.
– Πώς ασχοληθήκατε με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις;
– Το 1974 ήμουν οκτώ χρόνων και η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο (όπως και η Αποκατάσταση της Δημοκρατίας) με σημάδεψε. Εως τότε νόμιζα ότι η Κύπρος ήταν τμήμα της Ελλάδος, που απλώς δεν «χωρούσε» στον χάρτη και ότι η διαμάχη με την Τουρκία ήταν ένα θέμα ιστορικό (όπως οι πόλεμοι με τους Πέρσες). Τότε πρωτάκουσα λέξεις περίεργες, που χρόνια αργότερα θα μελετούσα επιστημονικά: «υφαλοκρηπίδα», «χωρικά ύδατα», «μειονότητες». Οι διαρκείς εντάσεις με την Τουρκία στα επόμενα χρόνια βοήθησαν στην αμείωτη διατήρηση του ενδιαφέροντός μου για τα ελληνοτουρκικά. Οταν ήλθε η ώρα να επιλέξω θέμα για διδακτορικό, η επιλογή ήταν περίπου αυτονόητη: η νομική πτυχή των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Πρόβλεψη για διαγραφή όσων έχουν αντιακαδημαϊκή συμπεριφορά
«Φασίστας είναι εκείνος που ανοίγει κεφάλια» λέει, σηκώνοντας τον τόνο της φωνής του, καθώς θυμάται τις αντιδράσεις μικρής ομάδας φοιτητών που τον κατηγόρησαν για φασιστική συμπεριφορά. «Υπάρχει ελευθερία σκέψης και λόγου στα πανεπιστήμια; Εδώ δεν μπορείς να πεις σε κάποιον να μην καταστρέφει έναν τοίχο γράφοντας συνθήματα. Για ποια ελευθερία μιλάμε; Οι μειοψηφικές αυτές ομάδες ενδιαφέρονται μόνο για τη δική τους δυνατότητα να μιλούν ελεύθερα ή να βιαιοπραγούν και αυτό είναι φασισμός. Θέλουν τους υπόλοιπους να φοβούνται να μιλήσουν. Oταν κάποιος διαφωνεί, σπεύδουν να τον αποκαλέσουν φασίστα. Αυτό αποτελεί στην πράξη εφαρμογή της στρατηγικής “άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας”» προσθέτει.
– Ορισμένοι θεωρούν ότι ανεβάσατε τον πήχυ με την ενέργειά σας, κυρίως για τους πανεπιστημιακούς.
– Δεν ήταν σκοπός μου να σηκώσω ψηλά τον πήχυ, κινήθηκα αυθόρμητα, όπως αισθανόμουν. Πράξεις σαν τη δική μου απλώς καταδεικνύουν το πρόβλημα. Ο τρόπος όμως που αντέδρασαν η πανεπιστημιακή κοινότητα και η κοινωνία στο συγκεκριμένο περιστατικό ήταν θετικά αναπάντεχος. Αντικατοπτρίζει το δημόσιο αίσθημα και την ανάγκη να σταματήσει αυτή η απραξία σε τέτοια φαινόμενα. Δεν έχουν όμως νόημα αυτές οι αντιδράσεις, εάν δεν υπάρχει θεσμική συνέχεια. Πρέπει επιτέλους να διατυπωθεί ένα θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των πανεπιστημίων, βάσει του οποίου να μπορεί να διαγραφεί κάποιος που έχει αντιακαδημαϊκή συμπεριφορά όπως οι φοιτητές που άδειασαν τα σκουπίδια στο γραφείο του αναπληρωτή πρύτανη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πρέπει να υπάρξουν κάποια όρια.
– Ωστόσο, η πρύτανης του Παντείου Ισμήνη Κριάρη ήλθε αμέσως στο περιστατικό και σας στηρίζει.
– Eχετε δίκιο και θέλω να ευχαριστήσω την πρύτανη και τους συναδέλφους μου στο Πάντειο αλλά και στα άλλα ΑΕΙ, για τη στήριξη. Συνήθως πρέπει να σου δοθεί κίνητρο για να μπεις στη διαδικασία να συγκρουστείς. Ας πούμε ότι το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη.
– Σε εσάς, ποιος έδωσε το κίνητρο;
– Αρχικά, θεώρησα ότι όφειλα να μιλήσω για να πάψει η καταστροφή της δημόσιας περιουσίας. Ενδεχομένως εάν ήταν βράδυ, να μην του έλεγα τίποτα. Αλλά ήταν μεσημέρι και είχε κόσμο γύρω και μου φάνηκε αδιανόητο να μη λέει κάποιος «τι κάνεις εκεί;». Κατόπιν, το κίνητρο μου το έδωσαν οι φοιτητές μου. Την πρώτη ημέρα που επέστρεψα στο Πάντειο, μετά την ολοκλήρωση των μαθημάτων, ένας φοιτητής με ρώτησε εάν φεύγω. Oταν του είπα ναι, μία ομάδα φοιτητών έκαναν γύρω μου ασπίδα προστασίας και με συνόδευσαν μέχρι έξω από το κτίριο. Yστερα ήταν η αντίδρασή τους απέναντι σε αυτούς που προσπάθησαν τις επόμενες ημέρες να διακόψουν το μάθημα. Τους ζήτησαν με απόλυτο και επιτακτικό τρόπο να φύγουν. Αντιδρούσαν ειρηνικά αλλά και δυναμικά στην προσπάθεια μιας μειοψηφικής ομάδας να τους εκφοβίσει για να σωπάσουν. Την ώρα εκείνη αισθάνθηκα σαν να ανοίγει μία πόρτα και να πλημμυρίζει με φως την αίθουσα. Μέσα σε αυτή τη χαώδη κατάσταση, η νεολαία αντιστεκόταν. Σκέφθηκα ότι υπάρχει μέλλον γι’ αυτόν τον τόπο.
– Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει;
– Κατ’ αρχάς δεν θα πρέπει να υπάρχουν άβατα για τις παράνομες και ποινικά διωκόμενες συμπεριφορές. Δεν μπορώ να καταλάβω ποια είναι η διαφορά αν κανείς σε τραυματίσει στον δρόμο ή στο πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο προσφέρει κάποιου είδους νομιμοποίηση στην παράνομη πράξη; Yστερα, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη διάχυτη αντικοινωνικότητα. Αυτή δεν είναι μόνον οι βίαιες επιθέσεις. Να σας δώσω ένα παράδειγμα εκτός πανεπιστημίου. Δείτε τις οδικές πινακίδες στους δρόμους. Θα διαπιστώσετε ότι σε μεγάλο βαθμό είναι κατεστραμμένες από αυτοκόλλητα ποδοσφαιρικών ομάδων. Αναφέρομαι σε κάτι πολύ ευτελές, που όμως δημιουργεί προβλήματα στους οδηγούς και πιθανόν να έχει υπάρξει αιτία δυστυχημάτων. Με το υπάρχον νομικό πλαίσιο δεν έχει νόημα να οδηγηθεί ο δράστης ενώπιον της Δικαιοσύνης. Εδώ καλούμαστε να κινηθούμε έξυπνα και παιδαγωγικά. Πρέπει να προβλεφθεί ως αυτοτελής ποινή η κοινωνική εργασία. Βάλε αυτόν που κολλάει τα αυτοκόλλητα να πάρει μία-μία τις πινακίδες και να τα ξεκολλάει ή αυτόν που γράφει συνθήματα να ασπρίζει για λίγες ημέρες τους δημόσιους τοίχους. Σήμερα η «κοινωφελής εργασία», όπως αποκαλείται, προβλέπεται μόνον ως δυνατότητα μετατροπής κάποιας ποινής φυλακίσεως κατ’ εξαίρεση και μόνον εάν το ζητήσει ο καταδικασθείς. Yστερα, πρέπει να γίνει δουλειά στα σχολεία. Θα ήταν χρήσιμο οι μαθητές να επισκευάζουν το σχολείο τους, να το βάφουν και να το φροντίζουν. Να έχουν την αίσθηση ότι είναι κάτι δικό τους και πρέπει να το σεβαστούν και να το προστατεύσουν.
– Τι σκεφτήκατε για τον νεαρό;
– Μεγαλώνω παιδιά. Oταν τον ξαναείδα στο δικαστήριο σκέφθηκα να επικοινωνήσω με την οικογένειά του και να τους ρωτήσω: τι πήγε στραβά; Γιατί ο γιος σας με κοπάναγε στο κεφάλι όταν του έκανα μία απλή παρατήρηση επειδή έγραφε στον τοίχο; Το μετάνιωσα. Μήπως φταίνε αυτοί ή πιο σωστά μόνον αυτοί.
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΙΩΑΝΝΑ-ΑΛΚΜΗΝΗ ΜΙΑ ΓΟΡΓΟΓΥΡΕΪΚΗ ΓΟΡΓΟΝΑ ΜΑ ΤΙ ΓΟΡΓΟΝΑ!!!

Αγαπητοί φίλοι εκλεκτοί συν κολυμβητές, και γοργόνες του αλμυρού νερού σας καλησπερίζω, η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε μια γοργόνα, σε μια Γοργογυρέϊκη γοργόνα που πρόσφατα σάρωσε τα μετάλλια όπου και αν έλαβε μέρος. Τελευταία ήταν στην Χαλκίδα, αυτή η γοργόνα πριν αρχίσει να σαρώνει τα μετάλλια στις διάφορες πισίνες είχε ήδη δείξει τις φοβερές ικανότητές της στο ποτάμι του χωριού. Στους εκεί αγώνες που γινόντουσαν κάθε χρόνο στη μνήμη των Νυμφών του ποταμού η Ιωάννα-Αλκμήνη ήταν κάτοχος του χρυσού μεταλλείου κάθε χρόνο. Από μικρή νομίζαμε πως είχε γίνει κάποια ''μεταμόρφωση'', λόγω της ικανότητάς της να γλιστράει στα νερά του ποταμού, όπως οι Νύμφες, μας δημιουργήθηκε η εντύπωση πως αυτό το κορίτσι ήταν σίγουρα κάποια από τις Νύμφες. Στην πορεία συνέχισε την συλλογή των χρυσών μεταλλίων κ.ο.μ. με αποτέλεσμα σήμερα οι γονείς της να έχουν πρόβλημα τοποθέτησης των κυπέλλων και των μεταλλίων. Θυμηθείτε αυτό το όνομα Ιωάννα-Αλκμήνη θα την βρούμε μπροστά μας κάποια στιγμή να εκπροσωπεί την Ελλάδα σε κάποιους παγκόσμιους αγώνες κολύμβησης, και σε κάποια ολυμπιάδα, αυτό το κορίτσι να το έχει ο Θεός καλά και θα μας δώσει στο μέλλον πολύ μεγάλες χαρές. Πολλά συγχαρητήρια ανήκουν στους υπέροχους γονείς της, και στους καταπληκτικούς παππούδες της που βρίσκονται πάντα δίπλα της. Αγαπητή Ιωάννα- Αλκμήνη ως Γοργογυραίος θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, σου αξίζουν πολλά εύγε ευτυχώς που υπάρχουν τέτοια παιδιά που μας κάνουν να χαμογελάμε και να νιώθουμε περήφανοι. Υ.Γ. Το φετινό καλοκαίρι εκτός απροόπτου η ΟΚΡΑ θα τιμήσει την Γοργογυρέϊκη γοργόνα σε ειδική τελετή που θα γίνει στην αυλή των θαυμάτων. Σας χαιρετώ με σεβασμό ο Πεπέ της Ουτοπίας.