8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021 Γιορτή της Γυναίκας. Σημαντικές Ελληνίδες που άφησαν το στίγμα τους. Η επιλογή έγινε από τον Πούφ.

Μια πολύ δυναμική γυναίκα σκιαγραφούν οι μαρτυρίες των κατοίκων του Καστελλορίζου που αναφέρονται στην Κυρά της Ρω. Σύμβολο της ανθρωπιάς και ενάντια στην τουρκική προκλητικότητα.

Στα δυτικά του Καστελλορίζου εντοπίζεται μια μικρή νησίδα, η Ρω.

Εκεί ζούσε η Δέσποινα Αχλαδιώτη, η Κυρά της Ρω, η μοναδική κάτοικος του νησιού για πολλά χρόνια. Επί δεκαετίες ύψωνε κάθε μέρα την ελληνική σημαία, μέχρι το 1982 οπότε και απεβίωσε. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που απέκτησε αυτό το προσωνύμιο. 

Για την Κυρά της Ρω μίλησε στο Sputnik η Μαρία Μαγιάφη, η οποία διατηρεί ταβέρνα δίπλα στο άγαλμα της Κυράς στο Καστελλόριζο.

«Ζούσε όλο τον καιρό στη Ρω αλλά κάποιες φορές έμενε πάνω από το πατρικό της. Ερχόταν στο Καστελλόριζο το καλοκαίρι ή στις γιορτές ή για κάποιο γιατρό. Ήταν πολύ δυνατή γυναίκα, είχε χαρακτήρα. Δεν υπάρχουν πια τέτοιες γυναίκες. Δεν φοβόταν τίποτα, ήταν θαρραλέα, με βροντερή φωνή. 'Ηταν πανέξυπνη. Το πρωί ανέβαζε την ελληνική σημαία, το βράδυ την κατέβαζε. Όταν περνούσε το ελληνικό πολεμικό πλοίο εκείνη ανεβοκατέβαζε τη σημαία και χαιρετούσε». 

«Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή και ερχόταν εδώ στις γιορτές πήγαινα και της έλεγα τα κάλαντα. Φτωχά χρόνια τότε. Δεν υπήρχαν χρήματα τότε και μου έλεγε: "άνοιξε το χέρι σου να σε γλυκάνω. Μου έβαζε ζάχαρη στα χέρια"», θυμάται, με ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο προσωπό της.

«Όταν γυρνούσε στη Ρω κάναμε μήνες να τη δούμε. Είχε κατσίκια, αγελάδες, ήταν τυροκόμος, έβγαζε το γάλα. Φιλοξενούσε και τάιζε τους ψαράδες που μπορεί να υπέφεραν από την κακοκαιρία. Συνεννοούμασταν μαζί της με τη φωτιά. Καθώς δεν υπήρχαν τηλέφωνα τότε, όταν είχε κάποιο πρόβλημα, άναβε φωτιά ώστε να τη δούμε και να επικοινωνήσουμε μαζί της». ΠΗΓΗ: https://sputniknews.gr/

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα». Ο ορισμός του ποιήματος σύφμωνα με την σπουδαία Κική Δημουλά.

Για όλους, για όλες μας, η ποιήτρια έφτιαξε αυτό το δέντρο. Η ποίηση της στάθηκε στήριγμα σαν βράχος, σε καιρούς μοναξιάς, σε καιρούς θλίψης, σε ημέρες όμορφες γεμάτες νέα χαρμόσυνα. Σε λεπτά και δευτερόλεπτα, που η φυγή έμοιαζε μονόδρομος, αυτό το γεμάτο λέξεις και συναισθήματα δέντρο, ήταν εκεί.

Τα βραβεία της ποιήτριας πολλά. Κρατικό Βραβείο Ποίησης, Βραβείο Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας και άλλα πολλά. Μα αλήθεια τι σημασία έχουν όλα αυτά, ώστε να αναφερθούν μια ημέρα σαν και αυτή;  Τι σημασία έχουν οι έπαινοι, όταν η Ποίηση της κατάφερε να κάνει ανθρώπους πάνω στην Γή γεμάτους από δάκρυα; Καλά τα βραβεία, δεν λέμε. Μα ακόμα καλύτερο το συναίσθημα…

ΜΑΡΙΑ ΕΥΘΥΜΙΟΥ

Γεννήθηκε στην Λάρισα το 1955. Σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Ολοκλήρωσε τους κύκλους των Μεταπτυχιακών της Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, στο Παρίσι.

Έχει διδαχθεί επτά ξένες γλώσσες.

Από το 1981 ανήκει στο Διδακτικό και Ερευνητικό Προσωπικό του ΕΚΠΑ όπου σήμερα υπηρετεί ως Τακτική Καθηγήτρια. Από τη θέση αυτή έχει διδάξει, επί 39 χρόνια, χιλιάδες φοιτητές και εποπτεύσει εκατοντάδες σεμιναριακές και μεταπτυχιακές εργασίες, καθώς και διδακτορικά.  Έχει εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε Επιτροπές Ιστορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενώ έχει μετάσχει, ως πανεπιστημιακός, σε δεκάδες ατομικές και ομαδικές εκπαιδευτικές δράσεις σχετικές με τη Δευτεροβάθμια και Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Έχει μετάσχει στο εγχείρημα του Mathesis των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης με πέντε ενότητες Ελληνικής και Παγκόσμιας Ιστορίας Από το 2006 διδάσκει στο ευρύ κοινό δωρεάν, σχεδόν καθημερινά, σε εσπερινή βάση, σε ολόκληρη την Ελλάδα -και σε φυλακές και Κέντρα Απεξάρτησης- κύκλους Παγκόσμιας και Ελληνικής Ιστορίας. Τα μαθήματα αυτά έχουν παρακολουθήσει δεκάδες χιλιάδες άτομα.

Την άνοιξη του 2016, στα πλαίσια συνεργασίας του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, δίδαξε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών έναν κύκλο 19 τρίωρων μαθημάτων Παγκόσμιας Ιστορίας (καταγεγραμμένα στο blod.gr).

Έχει συγγράψει και επιμεληθεί έξι βιβλία Ιστορίας. Παραλλήλως έχουν δημοσιευθεί περισσότερα από εβδομήντα άρθρα της (σε περιοδικά Ιστορίας, Πρακτικά Συνεδρίων Ιστορίας, ένθετα Ιστορίας) καθώς και παρεμβάσεις και τοποθετήσεις της, περί τα πανεπιστημιακά και κοινωνικά, στον ημερήσιο και περιοδικό ελληνικό Τύπο.

Έχει αποδώσει στα ελληνικά ποιήματα της μεγάλης ποιήτριας Raquel Angel–Nagler, σε τέσσερα βιβλία ποίησης που έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις ΣΜΙΛΗ.

Κατά το έτος 2013 τιμήθηκε με το “Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας εις μνήμην Β. Ξανθόπουλου–Στ. Πνευματικού”.

Είναι μητέρα δύο ξεχωριστών ανδρών, του Γιωργή και του Ρήγα Χατζηλάκου, και γιαγιά της Μάγιας, της Έλενας και της Δανάης.

Είχε την ευλογία να είναι θυγατέρα δύο ακέραιων ανθρώπων, της Χριστίνας και του Δημήτρη Ευθυμίου˙ αδελφή ενός αγαπημένου αδελφού, του Πέτρου˙ μαθήτρια ενός σπουδαίου πανεπιστημιακού δασκάλου και ιστορικού, του Βασ. Βλ. Σφυρόερα.

Τέλος, έχει την τιμή να συγκαταλέγεται στον κύκλο των φίλων δεκάδων ζεστών, ουσιαστικών, αυθεντικών, ταλαντούχων, δημιουργικών, δοτικών και φωτεινών ανθρώπων-φίλων, συγγενών, συνορειβατών, συγκωπηλατών, συγχορευτών, συντραγουδιστών, συνοραματιστών, συνσυζητητών, συναδέλφων.

Mε πληροφορίες από mathesis.cup.gr 

ΑΜΑΛΙΑ ΦΛΕΜΙΝΓΚ

Σήμερα, όποιος μνημονεύει την Aμαλία Φλέμινγκ θα μπορούσε να αναφέρεται στο διάσημο επώνυμο με το οποίο συνέδεσε τις σημαντικότερες στιγμές της ιστορίας του τόπου της, το πάθος της για ελευθερία και δημοκρατία. Ή και στο κύρος το οποίο είχε κατακτήσει, εκείνη, μια νέα γυναίκα στα μέσα του 20ού αιώνα, ως διδάκτωρ Mικροβιολογίας της Iατρικής

Σχολής του Πανεπιστημίου Aθηνών. Όταν, μετά τα Δεκεμβριανά, το Βρετανικό Συμβούλιο χορήγησε στην Aμαλία Kουτσούρη την πολυπόθητη υποτροφία προκειμένου να εργαστεί ως ερευνήτρια στο Iνστιτούτο Pάιτ Φλέμινγκ του Λονδίνου, η μοίρα έμελλε να υφάνει το δικό της σχέδιο στη ζωή της νεαρής γυναίκας.

Μαζί με την υποτροφία ήρθε και το διαζύγιό της με τον αρχιτέκτονα Mανώλη Bουρέκα, τον οποίο είχε παντρευτεί όταν ακόμη ήταν φοιτήτρια. Ελεύθερη πια, έφτασε στο νοσοκομείο St. Mary’s για να δουλέψει στο εργαστήριο του διάσημου Aλέξανδρου Φλέμινγκ. Ο Σκοτσέζος επιστήμονας θεωρούνταν ήδη την εποχή εκείνη ένας ήρωας, αφού η χορήγηση της πενικιλίνης στους τραυματίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είχε σώσει τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Η ανακάλυψη του αντιβιοτικού αυτού είχε χαρίσει στον Φλέμινγκ το Νόμπελ Iατρικής και Φυσιολογίας το 1945. Ανακαλύπτοντας την Αμαλία, η μοίρα θα του χάριζε και κάτι ακόμα: έναν μεγάλο έρωτα.

ΔΟΡΑ ΣΤΡΑΤΟΥ

Η Δόρα Στράτου ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και χορογράφος, που ίδρυσε το ομώνυμο συγκρότημα Ελληνικών Χορών. Διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην διάσωση ελληνικών παραδοσιακών χορών και φορεσιών. Ασχολήθηκε κυρίως με το γνωστικό αντικείμενο του χορού. Κινητήρια δύναμη για την Στράτου υπήρξε η προσπάθειά της να επιβεβαιώσει και να τεκμηριώσει την ιστορική συνέχιση της Aρχαίας με τη Σύγχρονη Ελλάδα.

Τα νεανικά χρόνια της Δόρας Στράτου

Η Δόρα Στράτου γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1903 στην Αθήνα. Ήταν κόρη του δικηγόρου, πολιτικού και πρωθυπουργού Νικόλαου Στράτου, με καταγωγή από το Λουτρό της Αιτωλοακαρνανίας, και της Μαρίας Κορομηλά, κόρης του θεατρικού συγγραφέα, δημοσιογράφου και εκδότη Δημητρίου Κορομηλά, προσώπου σημαντικού για την ανέγερση του Εθνικού Θεάτρου.

Η οικογένεια κατοικούσε μόνιμα στην οδό Υπατίας, κοντά στην Πλάκα. Η Δωροθέα, όπως ονομάστηκε, μεγάλωσε σε ένα μεγαλοαστικό περιβάλλον. Η μητέρα της μύησε την μικρή Δόρα στα μυστικά του πολιτισμού. Σπούδασε πιάνο, με δάσκαλο τον Δημήτρη Μητρόπουλο, κλασικό τραγούδι, χορό και θέατρο. Μιλούσε γαλλικά και αγγλικά, έκανε παρέα με γόνους ισχυρών οικογενειών και πήγαινε σε χορούς των ανακτόρων. Παρακολουθούσε με πάθος θεατρικές παραστάσεις στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.

ΜΑΡΙΑ ΧΟΡΣ

ΑΠΩΛΕΙΑ. Μία από τις σημαντικότερες Ελληνίδες χορογράφους που χάραξε, μεταξύ άλλων, με την πορεία της την ιστορία του χορού στην Ελλάδα ήταν η πολυαγαπημένη Μαρία Χορς, η οποία έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών. «Η Μαρία Χορς θα μείνει για πάντα στη μνήμη μας ως η μεγάλη δασκάλα που σημάδεψε γενιές και γενιές χορευτών και ηθοποιών, διδάσκοντας την ποιητικότητα της κίνησης, την αρμονία σώματος και ψυχής, και την ελευθερία του λόγου που βρίσκεται πέρα από τα στενά γλωσσικά σημεία και όρια», αναφέρεται στο σημείωμα που έστειλε το Εθνικό Θέατρο για τον θάνατό της.

«Η κίνηση είναι ζωή και αυτός που κινείται είναι ζωντανός», έλεγε στους μαθητές της η Μαρία Χορς, η οποία ξεχώριζε από πολλούς καλλιτέχνες καθώς είχε στο επίκεντρο της διδασκαλίας της την «αγάπη για τον άνθρωπο», πράγμα σπάνιο στον χώρο.

Η Μαρία Χορς, το γένος Παναγιωτοπούλου, γεννήθηκε το 1921 στον Πειραιά και από νεαρή ηλικία μελέτησε με πάθος χορό, κίνηση, μουσική και φιλολογία. Φοίτησε στο Τμήμα Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και στο επαγγελματικό τμήμα της Σχολής Ορχηστικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα (ως μέλος του οποίου έλαβε μέρος σε σειρά χορευτικών παραστάσεων κατά την περίοδο 1938-1955), ενώ παρακολούθησε και μαθήματα χορού στη Γαλλία, με κορυφαίους δασκάλους του είδους.

Για πάνω από 40 χρόνια (1964-2007) δίδαξε χορό, εκφραστική κίνηση, χορογραφία και ελληνικό παραδοσιακό χορό στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δίδαξε επίσης στο Τμήμα Ρυθμικής του Λυκείου των Ελληνίδων, το οποίο ίδρυσε η ίδια, στη Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, στο Εργαστήριο του «Αμφι-θέατρου» και στο Στούντιο της Λυρικής Σκηνής. Να σημειωθεί ότι η Μαρία Χορς δημιούργησε χοροδραματικά εμβόλιμα για δύο παραστάσεις όπερας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής: τη «Μήδεια» (Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 1961, με τη Μαρία Κάλλας, σκηνοθεσία Αλέξης Μινωτής) και την «Κασσιανή» του Γεωργίου Σκλάβου (Ολύμπια, 1972-73).

Η μακρόχρονη συνεργασία της με το Εθνικό Θέατρο ξεκίνησε το 1958, όταν, μετά από πρόταση του Αλέξη Μινωτή, ανέλαβε τη χορογραφία του «Οιδίποδα επί Κολωνώ». Από τότε η Μαρία Χορς χορογράφησε στο Εθνικό Θέατρο πλήθος παραστάσεων αρχαίου, κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Πάνω από εκατόν είκοσι χορογραφίες της σε αρχαίες τραγωδίες ταξίδεψαν στο εξωτερικό και παρουσιάστηκαν σε πολλές πόλεις της Ευρώπης, καθώς και σε Ιαπωνία, Κίνα, Καναδά, Αμερική και Ρωσία.

Η Μαρία Χορς θα παραμείνει ως μία εμβληματική μορφή στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς το όνομά της είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας, την οποία χορογραφούσε επί σχεδόν πενήντα χρόνια, προσθέτοντας με την απύθμενη έμπνευσή της νέα στοιχεία που ζωντάνευαν το τελετουργικό.

ΜΑΡΙΝΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ - ΠΛΑΚΑ

Μπήκα στο γιαπί της Εθνικής Πινακοθήκης με το δεξί. Μετά  20 χρόνια στο πολιτιστικό ρεπορτάζ, ο χώρος είναι τόσο οικείος που εμείς οι δημοσιογράφοι τον γνωρίζουμε σπιθαμή προς σπιθαμή. Λογικό ήταν λοιπόν να έχω τεράστια περιέργεια για να δω πώς ένα κουρασμένο οικοδόμημα μετατρέπεται σε  μουσείο για τον 21ο αιώνα. Δίπλα μου ήταν η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, στην οποία πιστώνεται ακέραια το όραμα της αλλαγής της κτιριακής υποδομής. 'Οπως ο αείμνηστος 'Αγγελος Δεληβορριάς, που τραβούσε μπροστά και το κράτος ακολουθούσε αργότερα, έτσι και η διευθύντρια της Πινακοθήκης, με πείσμα, υπομονή και κουράγιο αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία στον δρόμο για την ολοκλήρωση του έργου. «Ευτυχώς κοντεύουμε και το τελικό αποτέλεσμα θα γεμίσει με χαρά και υπερηφάνεια όλους τους Ελληνες» μου λέει την ώρα που περνάμε το κατώφλι.

8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021 Ένα ελάχιστο αφιέρωμα στις γυναίκες που με τον Α' η τον Β' τρόπο ομορφαίνουν τις ζωές μας και τον κόσμο μας.

"Όταν βλέπουμε την ομορφιά μιας γυναίκας!!! την ομορφιά του χιονιού, την ομορφιά του ολόγιομου φεγγαριού, την ομορφιά τών ανθισμένων κερασιών, όταν, με δύο λόγια, περνάμε ξυστά και αφυπνιζόμαστε από την ομορφιά των τεσσάρων εποχών, τότε μόνο σκεφτόμαστε περισσότερο αυτούς που βρίσκονται κοντά μας και θέλουμε να μοιραστούμε μαζί τους τη χαρά.

Η χαρά της ομορφιάς, τη καλοσύνης, της έλξης, ειδικότερα στις γυναίκες προκαλεί δυνατά ανθρώπινα συναισθήματα, λαχτάρα για συντροφιά και η λέξη "σύντροφος" μπορεί να πάρει απίθανες και δημιουργικές διαστάσεις.

Αφιερωμένο σε όσες γυναίκες εξακολουθούν να νιώθουν και να  αισθάνονται την ιερότητα της αποστολής τους

Τη σημερινή μου καλημέρα σας τη στέλνω με λίγα λόγια του Γιασουνάρι Καουαμπάτα.

Με σεβασμό και εκτίμηση ο Επικούρειος Πέπος.

«Ο Αφορισμός της Επανάστασης του 1821: Μία ιδεολογική προσέγγιση» Ηλίας Γιαννακόπουλος φιλόλογος - συγγραφέας.

 «Αφωρισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και ασυγχώρητοι, και μετά θάνατον άλυτοι, και τω αιωνίω υπόδικοι αναθέματι….. αν δεν αναλάβωσιν τον εντελή χαρακτήρα του ρεαγιαδικού αυτών επαγγέλματος».(απόσπασμα από το αφοριστικό κείμενο)

            Στη νεοελληνική ιστορία υπάρχουν γεγονότα που αποτελούν σημείο αντιμαχόμενο μεταξύ των ιστορικών. Οι αντιτιθέμενες ερμηνείες άλλοτε φωτίζουν περισσότερο το γεγονός και άλλοτε προκαλούν σύγχυση. Οι ιστορικές πηγές, αν και είναι αρκετές, πολλές φορές χρησιμοποιούνται ως μέσο για να δικαιωθούν κάποιες  σκοπιμότητες και όχι να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Εξάλλου πάντοτε η ιστορική αλήθεια παραμένει το μεγάλο ζητούμενο ενάντια στα εθνικά στερεότυπα ή και στις ιδεολογικές σκοπιμότητες. Τα στοιχεία αυτά τρέφουν και συντηρούν κάποιους εθνικούς μύθους που από τη φύση τους ως ένα σημείο λειτουργούν ως ενοποιητικός παράγοντας μεταξύ των πολιτών ενός κράτους ή έθνους αλλά από την άλλη δρουν ανασταλτικά στην αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας.

            Στα γεγονότα, λοιπόν, που αποτελούν σημείο τριβής μεταξύ των μελετητών είναι και ο αφορισμός της Ελληνικής επανάστασης από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’. Το κείμενο του αφορισμού υπογράφηκε (23/3/1821) επάνω στην Αγία Τράπεζα από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ και άλλους 22 ιεράρχες. Μετά την υπογραφή διαβάστηκε ο αφορισμός στο εκκλησίασμα: «φρικώντων των ακροατών και των υπογραψάντων» (Μιχαήλ Οικονόμου), αφού πριν την υπογραφή είχαν εγκρίνει το κείμενο οι Τουρκοκρήτες. Αντίγραφα του αφορισμού στάλθηκαν αμέσως προς όλες τις κατευθύνσεις με ειδικούς εξάρχους. Το κείμενο του αφορισμού πρωτοδημοσιεύτηκε στο ελληνικό περιοδικό «Λόγιος Ερμής» που τυπωνόταν στη Βιέννη της Αυστρίας.

             Άλλοι στο κείμενο και στην πράξη του αφορισμού διαβλέπουν μια σκοπιμότητα για να σωθεί ο ελληνικός πληθυσμός από τις απειλές του σουλτάνου και άλλοι μια ιδεολογική απόρριψη της επανάστασης και κατ’ ακολουθίαν μια επαίσχυντη και προδοτική ή εθνοκτόνα πράξη. Στις αντιτιθέμενες κρίσεις για τον αφορισμό μπορεί να προστεθεί και η παραδοξολογία της γενικής αποδοχής της επανάστασης του 1821 ως της κορυφαίας πράξης ελευθερίας του νεότερου Ελληνισμού κι από την άλλη πλευρά η ανακήρυξη του Πατριάρχη ως εθνικού ήρωα (ανδριάντας…).

            Το παρόν άρθρο δεν στοχεύει να τροφοδοτήσει τον ερμηνευτικό μανιχαϊσμό των ειδικών αλλά και πολλών άλλων που αρέσκονται να αναπαράγουν τους εθνικούς μύθους ή να αποδομούν με ευκολία και χωρίς επιχειρήματα (ιστορικές πηγές, κείμενα…) τα ιστορικά δεδομένα. Στόχος είναι η περιδιάβαση του κειμένου και η ανάδειξη εκείνων των στοιχείων που αποκαλύπτουν τα ενδότερα «δώματα» της πράξης του αφορισμού ως μιας ιδεολογικο-πολιτικής πράξης που επηρέασε καταλυτικά την επανάσταση του 1821 (αν και πολλοί διαφωνούν με αυτό).

Το ιδεολογικό υπόβαθρο

            Το ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο του αφοριστικού κειμένου είναι σαφώς προσδιορισμένο και διάκειται εχθρικά σε κάθε πράξη – ατόμου, κράτους ή έθνους – που στοχεύει στην ανατροπή της κατεστημένης «τάξης» και στην απελευθέρωσή του (ατομική, κοινωνική, εθνική…..). Ιδιαίτερα είναι διαποτισμένο από μια εχθρότητα προς το πνεύμα και τις κατακτήσεις του διαφωτισμού. Όσοι (άτομα ή έθνη) διεκδικούν την ελευθερίαν τους χαρακτηρίζονται αχάριστοι και αποστάτες «πνεύμα κακοποιόν και αποστατικόν».

            Ιδιαίτερα το αφοριστικό κείμενο στηλιτεύει τον Υψηλάντη και τον Σούτσο που τόλμησαν να κηρύξουν την επανάσταση στη Μολδαβία με χαρακτηρισμούς που καταδεικνύουν τον ιδεολογικό συντηρητισμό της εκκλησίας την εποχή εκείνη «απονενοημένοι και αλαζόνες και δοξομανείς, εκήρυξαν του γένους ελευθερίαν…». Σε άλλο σημείο οι δυο αγωνιστές της εθνικής ελευθερίας στιγματίζονται αρνητικά «συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι..». Κατηγορούνται δε, ως υποκινητές πράξεων που αντίκεινται στη λογική, στο Θεό και στο συμφέρον των υπόδουλων (ο ραγιαδισμός εθεωρείτο ατομική αρετή….) «επιχείρησαν εις έργον μιαρόν, θεοστυγές και ασύνετον, θέλοντες να διαταράξωσιν την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας».

            Η αντίθεση του αφορισμού σε κάθε εξέγερση είναι εμφανής και επικυρώνει τον ιδεολογικό συντηρητισμό της εκκλησίας που ως ένα σημείο λειτουργούσε εις βάρος των υπόδουλων «ότι το σατανικόν της δημεγερσίας φρόνημα επινοήσαντες…». Ο όρκος δε των φιλικών λύνεται με τον αφορισμό, αφού χαρακτηρίζεται ως απάτη «ο όρκος αυτός είναι όρκος απάτης, είναι αδιάκριτος και όμοιος με τον όρκον του Ηρώδου…».

            Ο ιδεολογικός συντηρητισμός του αφορισμού πήγασε κι από ένα άλλο κείμενο, την «Πατρική Διδασκαλία» (1798) που θεωρείται ως το δοξαστικό του ραγιαδισμού. Κάποιες θέσεις του, ίσως να αποτέλεσαν και πηγή για το κείμενο του αφορισμού. «Ο πρώτος αποστάτης ο Διάβολος (….) εμεθοδεύη… μια άλλη πονηρίαν και απάτην… δηλαδή το νυν θρυλούμενον σύστημα ελευθερίας…. Αδελφοί, μην πλανηθήτε… μη δώσετε καμίαν ακρόασιν εις ταύτας τας νεοφανείς ελπίδας της ελευθερίας».

            Η εναντίωση στο αρχαίο Ελληνικό πνεύμα του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ φαίνεται καθαρά και σε μια άλλη πατριαρχική εγκύκλιο με την οποία απαγορεύει τους Έλληνες να βαπτίζουν τα παιδιά τους με αρχαία ελληνικά ονόματα «… είναι διόλου απροσφυής  και ανάρμοστος…». Σε άλλο σημείο της εγκυκλίου καταδικάζονται οι θετικές επιστήμες και οι διαφωτιστές δάσκαλοι. Αυτοί χαρακτηρίζονται με επίθετα που δεν συνάδουν με το πνεύμα της Εκκλησίας «εις τας ομιλίας των βάρβαροι, εις τας γραφάς των σόλοικοι, εις τας θρησκείας ανίδεοι, εις τα ήθη παράφοροι και διεφθαρμένοι, εις τα πολιτεύματα επιβλαβείς, και άσημοι πατριώται, και ανάξιοι της προγονικής κλήσεως». Αυτή, λοιπόν, είναι η γνώμη του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’ και της εκκλησίας για τους δασκάλους του γένους και συλλήβδην για τους επιστήμονες.

            Και εάν ο αφορισμός ήταν προϊόν πιέσεων και απειλών του σουλτάνου, η Πατρική Διδασκαλία και η πατριαρχική εγκύκλιος ποιον σκοπό εξυπηρετούσαν και πόσο φιλελληνικά κείμενα ήταν; Διαχρονικά ερωτήματα και απορίες.

Θρησκεία και Ραγιαδισμός

            Ένα σημείο του αφορισμού είναι κι αυτό που αναγνωρίζει την οθωμανικήν αυτοκρατορία ως σωτηρία των ραγιάδων, αφού είναι θεόσταλτη. Γι’ αυτό και είναι αναγκαία η υποταγή στο σουλτάνο «εναντίον της κοινώς ημών ευεργέτιδος και τροφού, κραταιάς και αηττήτον βασιλείας…» και αλλού ένα άλλο δοξαστικό για το σουλτάνο «όσα η αένναος της εφ’ ημάς τεταγμένης κραταίας βασιλείας…» ή «δια τα άπειρα ελέη όπου απολαμβάνομεν παρά της βασιλικής φιλανθρωπίας».

            Την ιδεολογική κάλυψη στην υποταγή την δίνει και η θεωρία πως κάθε εξουσία πηγάζει από το Θεό «επειδή, ουκ έστι, φησί, βασιλεία και εξουσία ειμί υπό θεού τεταγμένη˙ όθεν και πας ο αντιταττόμενος αυτή τη θεόθεν εφ’ ημάς τεταγμένη κραταιά βασιλεία, τη του θεού διαταγή ανθέστηκε». Η θέση αυτή του αφορισμού πηγάζει από μια ανάλογη θέση του Αποστόλου Παύλου «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω˙ ου γαρ έστιν εξουσία ει μη υπό Θεού˙ αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμένοι εισίν. Ώστε ο αντιτασσόμενος τη εξουσία τη του θεού διαταγή ανθέστηκεν˙ οι δε ανθεστηκότε εαυτοίς κρίμα λήψονται»(Προς Ρωμαίους 13-1, 2).

            Παράγωγα των παραπάνω θέσεων είναι και η προτροπή του Πατριάρχη προς τους ιερωμένους για απόλυτη υποταγή στο σουλτάνο «και εξ όλης ψυχής και καρδίας σας να διαφυλάττετε την πίστιν και κάθε υποταγήν και ευπείθειαν εις αυτήν την θεόθεν εφ’ ημάς τεταγμένης κραταιάν και αήττητον βασιλείαν». Το αφοριστικό, δηλαδή, κείμενο συναρτά την πίστιν προς το θεό με την υποταγή στο σουλτάνο. Κάθε ανυπακοή θα τιμωρείται κι από το σουλτάνο κι από το θεό «καθότι η μετ’ ευχαριστίας και ειλικρινείας υποταγή χαρακτηρίζει και την προς θεόν αγάπην και πίστιν».

            Ο αφορισμός δεν φείδεται και απειλών εναντίον των επαναστατών «αμέσως θέλει εξαφθεί η δικαία οργή του κράτους του καθ’ ημών, και ο θυμός της εκδικήσεως…. και θέλουν εκχυθή τόσων αθώων αίματα….».Στις απειλές υπάγονται και οι ιερωμένοι που δεν θα υπακούουν στις εντολές του Πατριάρχη «έχομεν υμάς αργούς πάσης ιεροπραξίας, και τη δυνάμει του παναγίου πνεύματος… εκπτώτους… και το πυρί γεένης ενόχους».

            Το μένος δε του Πατριάρχη εναντίον των εξεγερμένων διαφαίνεται και στην προτροπή μίσους προς αυτούς «να τους μισήτε και να τους αποστρέφεσθε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τους έχει μεμισημένους, και επισωρεύει κατ’ αυτών φρικαδεστάτας αράς ως μέλη σεσηπότας»

            Επιμύθιον

            1. Ο αφορισμός δεν εμπεριείχε δόλο εναντίον των Ελλήνων, αλλά όπως συντάχτηκε αδικεί την εκκλησίαν. Οι πηγές αναφέρουν πως τελικά η εκκλησία απέσυρε αργότερα τον αφορισμό.

            2. Ο αφορισμός, σύμφωνα με πολλούς μελετητές, πολύ λίγο επηρέασε την επανάσταση. Κι αυτό γιατί όλοι διείδαν σε αυτόν την πίεση – βία που άσκησε ο σουλτάνος στον Πατριάρχη. Για άλλους ο αφορισμός θεωρήθηκε ως ένας ελιγμός για τη σωτηρία των Ελλήνων της Κων/λης.

            3. Στο κείμενο του αφορισμού δεν αναφέρεται ούτε μια φορά το όνομα Έλληνες. Αντίθετα, πλεονάζουν οι όροι ομογενείς και ραγιάδες.

            4. Είναι τυχαίο πως το κείμενο του αφορισμού απουσιάζει από τα βιβλία της ιστορίας, έστω και ως πηγής;

            5. Τελικά η ιστορική αλήθεια έχει ακόμη δρόμο…. Ωστόσο κάποια ιστορικά γεγονότα πεισματικά μας καλούν να τα γνωρίσουμε μακριά από σκοπιμότητες και ερμηνευτικά στερεότυπα…..

            6.Ο Σουλτάνος στο τέλος θανάτωσε με οικτρό τρόπο τόσο τον Γρηγόριο Ε’ όσο και τον θρησκευτικό ηγέτη Χατζή Χαλίλ Εφέντη (Σεϊχουλισλάμης) που αρνήθηκε να εκδώσει φετφά (διαταγή) για τη σφαγή και εξόντωση των Ελλήνων, με το σκεπτικό ότι το κοράνι δεν επέτρεπε τη σφαγή αθώων.

 

 ΙΔΕΟπολις

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ καλά τα λουλούδια, αλλά καλύτερη η γνώση για το τι συνέβη εκείνη την ημέρα 8 Μάρτη του 1857

Η μέρα αφιερωμένη στη γυναίκα η σημερινή. Στη χώρα μας, η ισότητα των δυο φύλων θεωρείται δεδομένη, διότι έχουν αλλάξει οι μηχανισμοί καταπίεσης των γυναικών. Στη δεκαετία του 1960, αιχμή των κινητοποιήσεων ήταν ο άμεσος έλεγχος της ζωής και του σώματος των γυναικών. Οι μηχανισμοί καταπίεσης έχουν αντικατασταθεί με καινούργιους μηχανισμούς αλλοτρίωσης, που έχουν τις ρίζες τους στο υποσυνείδητο των γυναικών.

Σύμφωνα με την Έκθεση του OHE, η πιο συνηθισμένη μορφή εμπορίας είναι η σεξουαλική εκμετάλλευση. Τα θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης είναι κυρίως γυναίκες και μικρά κορίτσια. Έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι η πλειοψηφία των εμπόρων είναι γυναίκες σε ποσοστό 30% ενώ το 60% των καταδικασθέντων για εμπόριο ανθρώπων στην Ανατολική Ευρώπη και την Κεντρική Ασία είναι γυναίκες.

Xωρίς να θέλουμε να μειώσουμε τις σημαντικές αλλαγές που έχουν σημειωθεί, η ισότητα έχει κατακτηθεί περισσότερο τυπικά παρά ουσιαστικά και, παρόλο που η γυναίκα συμμετέχει αρκετά στην κοινωνική ζωή, την εκπαίδευση και την πολιτική, απουσιάζει ωστόσο από τα ισχυρά κέντρα λήψης αποφάσεων. Η ισότητα δεν ισχύει στην πράξη, λόγω των προκαταλήψεων, των οικονομικών συμφερόντων αλλά και της παθητικής στάσης των ιδίων των γυναικών.

Το θέμα της ισότητας δεν πρέπει να απασχολεί αποκλειστικά τις γυναίκες αλλά το σύνολο της κοινωνίας. Οι γυναικείες φεμινιστικές, πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, όμως, πρέπει να βρίσκονται ενωμένες για να προασπίσουν τα δικαιώματα τόσο της Ελληνίδας όσο και της μετανάστριας στην Ελλάδα.

Ιστορία της 8ης Μαρτίου

Η 8η Μαρτίου ορίστηκε το 1977 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ως Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη.

Η ιδέα για τον εορτασμό της προέκυψε κατά το πέρασμα στον 20ό αιώνα, το οποίο σηματοδοτήθηκε από την εκβιομηχάνιση, την πληθυσμιακή έκρηξη και τις ριζοσπαστικές ιδεολογίες. Το έναυσμα, όμως, είχε δοθεί αιώνες πριν, με τη Λυσιστράτη να πρωτοστατεί σε μια ιδιόμορφη «φεμινιστική» απεργία, προκειμένου να τελειώσει ο πόλεμος των ανδρών. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης οι γυναίκες του Παρισιού ζητούσαν «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» στις Βερσαλίες. Η γιορτή ουσιαστικά αφορά στους αγώνες συνηθισμένων γυναικών, που με το θάρρος και την αποφασιστικότητα τους έγραψαν ιστορία.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι εργάτριες στο τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού κινητοποιήθηκαν στις 8 Μάρτη του 1857 στη Νέα Υόρκη για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς τους. Η αστυνομία επιτέθηκε και διέλυσε βίαια το πλήθος των λευκοντυμένων γυναικών, όμως το εργατικό κίνημα είχε ήδη γεννηθεί. Δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα για τη χειραφέτηση τους.

Το 1908 παρέλασαν 15.000 γυναίκες στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου. Υιοθέτησαν το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα», με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλεια και τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής. Η Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε για πρώτη φορά από το Σοσιαλιστικό Κόμμα των ΗΠΑ στις 28 Φεβρουαρίου 1909. Ο εορτασμός της καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς.

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, η φεμινίστρια Alexandra Kollontai έπεισε τον Λένιν να επισημοποιήσει τη γιορτή στη Σοβιετική Ένωση, όμως μέχρι το 1965 αυτή παρέμεινε γιορτή των εργατών. Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος το 1960 αναζωογόνησε το ενδιαφέρον για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Στις μέρες μας, όμως, σε πολλές χώρες η Ημέρα αυτή έχει χάσει το πολιτικό της μήνυμα: Αφενός εμπορευματοποιήθηκε και αφετέρου εκλήφθηκε ως ευκαιρία για να εκφράσουν οι άνδρες την αγάπη τους στις γυναίκες, όπως κατά την Ημέρα της Μητέρας και του Αγίου Βαλεντίνου.

Ωστόσο, περιστατικά που σημειώνονται με αφορμή τον εορτασμό της Ημέρας τη Γυναίκας, αποδεικνύουν την ανάγκη προβολής και τίμησης, αν μη τι άλλο, των αγώνων των γυναικών. Στην Τεχεράνη στις 4 Μαρτίου 2007, η αστυνομία ξυλοφόρτωσε χιλιάδες άνδρες και γυναίκες που σχεδίαζαν συλλαλητήριο για τον εορτασμό της ημέρας. Οι δεκάδες γυναίκες που συνελήφθησαν κρατήθηκαν για μέρες στην απομόνωση. Οι ακτιβίστριες Shadi Sadr και Mahbubeh Abbasgholizadeh αφέθηκαν ελεύθερες μετά από δεκαπέντε μέρες απεργία πείνας.

Ας σημειωθεί ότι και οι άνδρες έχουν την τιμητική τους στις 19 Νοέμβρη, Παγκόσμια Ημέρα του Άνδρα. Η γιορτή ανακηρύχτηκε επίσημα το 1999 στο Τρινιντάτ και Τομπάγκο με την στήριξη των Ηνωμένων Εθνών. Η γιορτή έχει σκοπό να προωθήσει τον έλεγχο της υγείας του ανδρικού σώματος, ένα θετικό πρότυπο άνδρα και την ισότητα των φύλων. ΠΗΓΗ: TVXS

8 ΜΑΡΤΙΟΥ ένα μικρό αφιέρωμα σε μία Θεά της μουσικής την κορυφαία πιανίστα ALICE SARA OTT η επιλογή έγινε από τον Πεπέ.

 

Η Alice Sara Ott γεννήθηκε στο Μόναχο της Γερμανίας το 1988. Η ιαπωνική μητέρα της είχε σπουδάσει πιάνο στο Τόκιο. ο πατέρας της ήταν Γερμανός πολιτικός μηχανικός.  Λέει ότι συνειδητοποίησε ως παιδί ότι "η μουσική ήταν η γλώσσα που ξεπερνά κάθε λέξη" και ότι ήθελε να επικοινωνήσει και να εκφραστεί μέσω της μουσικής.  H Alice Sara Οtt ξεκίνησε μαθήματα πιάνου σε ηλικία τεσσάρων ετών. Σε ηλικία πέντε ετών έφτασε στο τελικό στάδιο του διαγωνισμού νέων στο Μόναχο, παίζοντας σε ένα πλήρες σπίτι στο Hercules Hall.  Στην ηλικία των επτά κέρδισε τον διαγωνισμό Jugend musiziert στη Γερμανία. Το 2002, Alice Sara Οtt ήταν ο νεότερη φιναλίστ στον Διεθνή Διαγωνισμό Ακαδημίας Πιάνο Hamamatsuστην Ιαπωνία όπου κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Καλλιτέχνη.  

Από την ηλικία των δώδεκα, σπούδασε στο Σάλτσμπουργκ Μότσαρτεμ με την Karl-Heinz Kämmerling  ενώ συνέχισε τη σχολική της εκπαίδευση στο Μόναχο. H Alice Sara Ott έχει κερδίσει βραβεία σε διάφορους διαγωνισμούς πιάνου, συμπεριλαμβανομένου του πρώτου βραβείου στον Διαγωνισμό Pianello Val Tidone του 2004.

Η μικρότερη αδερφή της Mona Asuka Ott είναι επίσης κλασικός πιανίστας. 

Τον Φεβρουάριο του 2019, η Ott ανακοίνωσε στο Instagram ότι είχε διαγνωστεί με σκλήρυνση κατά πλάκας . 

[Αν αυτό δεν είναι αδικία τι είναι; ειλικρινά με μεγάλη μου χαρά θα δεχόμουν να βρεθώ εγώ στη θέση της αν υποθέσουμε πως θα μπορούσε να γίνει αυτό. Γιατί θεέ μου σ' αυτά τα άτομα που εσύ επιλέγεις να δώσεις αυτά τα σπάνια χαρίσματα και ταλέντα να  έχουν προβλήματα υγείας; Το σωστό νομίζω πως θα ήταν να έχουν την υγεία τους ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να προσφέρουν στους συνανθρώπους τους αυτά που Εσύ τους έδωσες απλόχερα. Επίκουρος ο Γοργογυραίος.]

ΚαριέραΕπεξεργασία

Η Alice Sara Ott έχει κάνει ηχογραφήσεις για την Deutsche Grammophon και εκτελεί τακτικά συναυλίες σε Ευρώπη, Ιαπωνία και Ηνωμένες Πολιτείες. Κέρδισε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό Bach το 2003 στο Köthen , το διαγωνισμό Pianello Val Tidone το 2004 στην Ιταλία,  και τον 4ο διεθνή διαγωνισμό EPTA (European Piano Teachers Association) το 2005.

https://www.youtube.com/watch?v=PM0HqmptYlY&t=253s  Beethoven : Concerto pour piano n°3 ( Alice Sara Ott / Orchestre philharmonique de Radio France)

Χάρμα οφθαλμών και ακοής, άφατη χαρά, διαπρύσια θέρμη, Κάλλιστη αισθητική, θαυμασμό, δέος, λατρεία των ήχων και των εικόνων, εκπληκτικές ερμηνείες, έκσταση, ανάταση ψυχής, επίσκεψη στην Ουτοπία, ευδαιμονία, ευλάβεια, υπόκλιση στο ταλέντο, αγαλλίαση της ψυχής, αρμονία των αισθήσεων, ταξείδι στο σύμπαν της μουσικής με ξεναγό τις νότες, μαγεία, σεβασμός, σεβασμός, σεβασμός άπειρος στα μαγικά δάχτυλα της πιανίστα αυτά και άλλα πολλά θα αισθανθείς αν κάνεις τον κόπο και παρακολουθήσεις το πιο πάνω βίντεο.  Σε χαιρετώ ο μαγεμένος Επίκουρος ο Γοργογυραίος.🎹🎻🎷🍇

Περαστικά Alice, αν υπάρχει κάπου στο σύμπαν κάποιος Θεός είτε δικό σου είτε δικός μου είτε για όλους μας ας εισακούσει την προσευχή μου ώστε να ξεπεράσεις την  σκλήρυνση κατά πλάκας .  Θα είμαι πάντα ευγνώμων για τις μοναδικές στιγμές που μας χάρισες και που ελπίζω να συνεχίσεις να μας προσφέρεις. Είσαι Μοναδική και Υπέροχη. Σ' ευχαριστώ, σε χαιρετώ με άπειρο σεβασμό ένας θαυμαστής του ταλέντου σου και όχι μόνο.

8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021 Οι 10 πιο σημαντικές γυναίκες του 20ου αιώνα, και η πιο σέξι Scarlett Johansson κατά την άποψη του Ενδυμίωνα.

"Όταν βλέπουμε την ομορφιά μιας γυναίκας!!! την ομορφιά του χιονιού, την ομορφιά του ολόγιομου φεγγαριού, την ομορφιά τών ανθισμένων κερασιών, όταν, με δύο λόγια, περνάμε ξυστά και αφυπνιζόμαστε από την ομορφιά των τεσσάρων εποχών, τότε μόνο σκεφτόμαστε περισσότερο αυτούς που βρίσκονται κοντά μας και θέλουμε να μοιραστούμε μαζί τους τη χαρά.

Η χαρά της ομορφιάς, τη καλοσύνης, της έλξης, ειδικότερα στις γυναίκες προκαλεί δυνατά ανθρώπινα συναισθήματα, λαχτάρα για συντροφιά και η λέξη "σύντροφος" μπορεί να πάρει απίθανες και δημιουργικές διαστάσεις.

Αφιερωμένο σε όσες γυναίκες εξακολουθούν να νιώθουν και να  αισθάνονται την ιερότητα της αποστολής τους

Τη σημερινή μου καλημέρα σας τη στέλνω με λίγα λόγια του Γιασουνάρι Καουαμπάτα.

Στην αγκαλιά ενός άνθους Δαμασκηνιάς/

Σπουργίτια τερετίζουν/

Το φως του ήλιου παίρνει/

Τα χρώματα της άνοιξης.

Αναρωτιόμουν και αναρωτιόμουν 

πότε θα ερχόταν εκείνη/

Και τώρα είμαστε μαζί.

Τι μου χρειάζονται οι σκέψεις;

Μ' αυτά τα δύο χαϊκού σου στέλνω την σημερινή μου καλημέρα.

Με σεβασμό και εκτίμηση ο Επικούρειος Πέπος.

Τα ανθισμένα λουλούδια, το χιόνι, το φεγγάρι, οι ανθισμένες Δαμασκηνιές, οι Κερασιές, οι Αμυγδαλιές, λέξεις αντιπροσωπευτικές των εποχών, καθώς κινούνται το ένα προς το άλλο, περιλαμβάνουν, την ομορφιά των βουνών, των ποταμών, της χλόης, και των δέντρων, όλων των μυριάδων εκδηλώσεων της φύσης, ακόμα και την ομορφιά των ανθρώπινων συναισθημάτων.

Ημέρα της γυναίκας, λένε............

Οι 10 πιο σημαντικές γυναίκες του 20ου αιώνα, και η πιο σέξι Scarlett Johansson κατά την άποψη του Ενδυμίωνα.

Δυναμικές, με όραμα και κότσια κατάφεραν να διαπρέψουν, στον τομέα τους η καθεμία, και να αλλάξουν τον  κόσμο. Αυτές είναι δέκα μόνο από τις σημαντικότερες γυναίκες του 20ου αιώνα που αξίζει να θυμόμαστε.

Marie Curie

Η ιστορία της Marie Skłodowska-Curie είναι λίγο-πολύ γνωστή. Η διάσημη φυσικός και χημικός ανακάλυψε, μαζί με τον σύζυγό της, Pierre, το ράδιο και το πολώνιο. Ήταν η πρώτη γυναίκα που πήρε το βραβείο Νόμπελ, και μάλιστα τιμήθηκε δύο φορές, ενώ υπήρξε και η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια στη Σορβόννη. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά μια γυναίκα-επιστήμονα. Μαζί με τον σύζυγό της μελέτησε εκτενώς τη ραδιενέργεια με τίμημα την υγεία της, αφού η συνεχής έκθεση στη ραδιενέργεια εξασθένησε τον οργανισμό της και τελικά την οδήγησε στο θάνατο το 1934. Σημαντική ήταν και η συμβολή της στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο καθώς εφοδίασε με συσκευές ακτίνων Χ πολλά νοσοκομεία με δικά της μάλιστα έξοδα.

Indira Gandhi

Η πολιτικός που ήταν πρωθυπουργός της Ινδίας για 15 χρόνια, και ίσως περισσότερα αν δεν είχε δολοφονηθεί, αποτελεί τη μόνη γυναίκα πρωθυπουργό της Ινδίας μέχρι σήμερα. Κόρη του πρώτου πρωθυπουργού της Ινδίας, Jawaharlal Nehru, δεν θα μπορούσε να είχε διαλέξει άλλη πορεία. Υπηρέτησε ως υπουργός Πληροφοριών και Τύπου έως ότου κλήθηκε να πάρει τη θέση του πρωθυπουργού μετά τον αιφνίδιο θάνατό του. Έγινε ιδιαίτερα γνωστή για τον καθοριστικό της ρόλο στον πόλεμο μεταξύ Ινδίας-Πακιστάν και για την προσπάθεια εκμοντερνισμού της χώρας. Ωστόσο, κατά την τρίτη θητεία της κατηγορήθηκε για διαφθορά και απάτη. 

Rosalind Franklin

Άλλη μία επιστήμονας στη λίστα μας. Η Franklin πρόσφερε πολύτιμες πληροφορίες σχετικά με τη δομή του μορίου του DNA, χωρίς τις οποίες η αποκρυπτογράφησή του δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση. Οι Watson και Crick στηρίχτηκαν ιδιαίτερα στην έρευνά της χωρίς, όμως, να αναγνωριστεί ποτέ η συμβολή της. Η αφανής ηρωίδα της Μοριακής βιολογίας δεν τιμήθηκε ποτέ, ούτε μετά τον θάνατο της, για την βοήθεια που πρόσφερε στην ανακάλυψη της διπλής έλικας του DNA.

Maria Corazon Aquino

Η Maria Corazon Aquino ήταν η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός στις Φιλιππίνες. Ήρθε στην εξουσία μετά από τις αιφνίδιες εκλογές που προκήρυξε  ο μέχρι τότε δικτάτορας της χώρας, Ferdinand Marcos, κι επανέφερε τη δημοκρατία. Από τότε έγινε σύμβολο της δημοκρατίας και της ειρήνης με  αποκορύφωμα την υποψηφιότητά της για το Νόμπελ Ειρήνης.

Eva Peron

Η María Eva Duarte de Perón ήταν η δεύτερη γυναίκα του προέδρου της Αργεντινής, Juan Peron. Κατά την περίοδο που ήταν η Πρώτη Κυρία της Αργεντινής, η Evita, όπως ήταν το υποκοριστικό της, απέκτησε μεγάλη δύναμη στα εργατικά σωματεία, τα οποία υποστήριζαν τον Peron. Η Evita υπερασπίστηκε τα εργατικά δικαιώματα, αποκτώντας ένθερμους οπαδούς ανάμεσα στις εργατικές τάξεις, διηύθυνε τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας και ίδρυσε το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα Eva Peron. Επίσης, πάλεψε πολύ για τα γυναικεία δικαιώματα στη χώρα και ίδρυσε το πρώτο μεγάλης κλίμακας γυναικείο πολιτικό κόμμα, το Γυναικείο Κόμμα του Peron. Φυσικά, δεν έλειψαν και οι επικριτές της, οι οποίοι είδαν στο πρόσωπό της τον αντιδημοκρατικό λαϊκισμό αλλά και την απαρχή των μετέπειτα κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων της Αργεντινής.

Simone de Beauvoir

Η φιλόσοφος και φεμινίστρια, Simone de Beauvoir, δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα. Τα φιλοσοφικά της κείμενα γύρω από τον φεμινιστικό υπαρξισμό είναι πολυδιαβασμένα, με πρώτο το Δεύτερο Φύλο, το βιβλίο που αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το Φεμινιστικό Κίνημα. Η de Beauvoir, ενώ πολλοί τη θυμούνται ως σύντροφο του Jean Paul Sartre, υπήρξε ένα από τα κυριότερα πρόσωπα που βοήθησε στην βελτίωση της κοινωνικής θέσης της γυναίκας στη Δύση.

Amelia Mary Earhart

H Amelia Mary Earhart ήταν αεροπόρος και η πρώτη γυναίκα που πέταξε μόνη της πάνω από τον Ατλαντικό το 1928. Υπήρξε επίσης η πρώτη γυναίκα που πέταξε στον Ατλαντικό και Ειρηνικό Ωκεανό. Κατάφερε να σπάσει πολλά ρεκόρ ως πιλότος, έγραψε πολλά επιτυχημένα βιβλία για τις εμπειρίες της και βοήθησε στη δημιουργία μια οργάνωσης για γυναίκες πιλότους.  Το 1937 εξαφανίστηκε πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό στην προσπάθειά της να κάνει το γύρο της Γης.

Emmeline Pankhurst

H Emmeline Pankhurst ήταν πολιτική ακτιβίστρια και σουφραζέτα. Συνέβαλλε στην προώθηση των δικαιωμάτων της γυναίκας και συγκεκριμένα το δικαίωμα ψήφου. Το κίνημα που ίδρυσε, συνέβαλε καθοριστικά σε αυτό το σκοπό με τα μέλη του να παίρνουν μέρος σε πολλές διαδηλώσεις για να περάσουν το μήνυμα τους και πολλές φορές κατέφυγαν σε ακραία μέσα όπως το να δένονται στις ράγες των τραίνων και να σπάνε παράθυρα. Πολλά από τα μέλη συνελήφθησαν συμπεριλαμβανομένης της Pankhurst.

Rosa Parks

Όλα ξεκίνησαν στην Αλαμπάμα το 1955 όταν η Parks αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν «λευκό» όπως ήταν τότε το συνήθειο. Η σύλληψή της γι’ αυτό το περιστατικό, ενώ δεν αποτελούσε πρωτοτυπία της εποχής εκείνης, υπήρξε η αφορμή για το ξέσπασμα των ακτιβιστών για τα δικαιώματα των «μαύρων». Ενώ δεν υπήρξε ηγέτης κάποιου κινήματος για τα κοινωνικά δικαιώματα, η Rosa Parks έγινε σύμβολο του αγώνα. Το 1996, της απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας.

Eleanor Roosevelt

Η ευκατάστατη Eleanor Roosevelt θα μπορούσε να είχε ζήσει την ήσυχη ζωή που συνηθιζόταν τότε για μια Πρώτη Κυρία. Ωστόσο, η Roosevelt αναμίχθηκε ενεργά στην πολιτική ζωή της χώρας και μάλιστα έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καμπάνια του συζύγου της Franklin Roosevelt, παίρνοντας θέση για κοινωνικά θέματα της εποχής, όπως τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών. Από τότε, οι μετέπειτα Πρώτες Κυρίες θα αναλάμβαναν έναν πιο ενεργό ρόλο από τον ρόλο της οικοδέσποινας του Λευκού Οίκου.

 Πηγή: taneasou.net

8 ΜΑΡΤΊΟΥ ημέρα της γυναίκας. Καλημέρα σε σένα και σ.ο.τ.α. Ένα μικρό αφιέρωμα από τον ΕΝΔΥΜΙΩΝΑ για όλες τις γυναίκες.

 Είναι κάποιες στιγμές που σε κοιτάζω

Είναι κάποιες στιγμές που σε κοιτάζω                                    στα μάτια και νιώθω ναυαγός χωρίς σωσίβιο.
Είναι κάποιες στιγμές που το φως της αυγής
νομίζω ότι πηγάζει από την ψυχή σου.

Είναι κάποιες στιγμές που κρατώ ροδοπέταλα

στις παλάμες μου και νομίζω πως είσαι εσύ.

Είναι κάποιες στιγμές που οι αχτίδες του ήλιου
φωτίζουν τα μαλλιά σου και το φωτοστέφανο σου
μου θυμίζει αγιογραφίες του Κόντογλου.

Είναι κάποιες στιγμές που νομίζω ότι ο Φειδίας
είχε εσένα ως πρότυπο για τις Καρυάτιδες.

Είναι κάποιες στιγμές που νομίζω ότι η 9η
του Μπετόβεν γράφτηκε για σένα και μόνο για σένα.

Είναι κάποιες στιγμές που ο νους μου ταξιδεύει
σε άγνωστους πλανήτες έχοντας δίπλα του την εικόνα σου.

Είναι κάποιες στιγμές που όταν τα δάχτυλά σου αγγίζουν

τα πλήκτρα του πιάνου μαγεύουν τις αισθήσεις μας.

Είναι κάποιες στιγμές που ο υπέροχος ύμνος της αγάπης 
του Πεπέ όταν τον απαγγέλεις εσύ ακούγεται σαν συναυλία αηδονιών.

Είναι κάποιες στιγμές που η αγάπη σου γίνεται
σανίδα σωτηρίας και φτάνω στην ακτή.
Είναι κάποιες στιγμές που τα ποιήματά σου γίνονται σταλαγματιές
πρωινής δροσιάς και δροσίζουν τα φύλλα της καρδιάς μου.

Είναι κάποιες στιγμές που κλείνω τα μάτια μου και θαρρώ
πως ταξιδεύουμε μαζί προς το νησί των επιθυμιών.
Είναι κάποιες στιγμές που το άπειρο του ουρανού
δεν χωράει την αγάπη μου για σένα.

FUJI TOMO KAZU

ΜΕΡΙΛ ΣΤΡΙΠ από σήμερα 3/3/21 έως και 8/3/21 αφιέρωμα σε σημαντικές γυναίκες με αφορμή την γιορτή της γυναίκας. Η επιλογή έγινε από τον Πεπέ.

 Η Mέριλ Στριπ έγραψε ένα κείμενο με τίτλο "Δεν έχω άλλη υπομονή", το οποίο τις τελευταίες ώρες κάνει το γύρο του διαδικτύου.

Διαβάστε το
"Δεν έχω πια υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή έγινα αλαζονική, αλλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου όπου δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ό,τι με δυσαρεστεί, ή με πληγώνει. Δεν έχω υπομονή για κυνισμό, για υπερβολική κριτική και για απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης.
Δεν έχω πια τη διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν μου χαμογελάνε. Δεν μπορώ να χαλαλίσω ούτε λεπτό σε αυτούς που λένε ψέματα, ή θέλουν να με χειραγωγήσουν.
Αποφάσισα ότι δεν θέλω να συνυπάρχω με οποιοδήποτε προσποιείται, υποκρίνεται, είναι ανειλικρινής ή με κολακεύει. Δεν μπορώ να ανεχθώ ούτε την επιλεκτική γνώση, ούτε την ακαδημαϊκή αλαζονεία. Δεν με ενδιαφέρει ούτε το κουτσομπολιό.
Αντιπαθώ τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρίσεις. Πιστεύω στον κόσμο των αντιθέτων και γι' αυτό αποφεύγω ανθρώπους με δύσκαμπτες και άτεγκτες προσωπικότητες. Στη φιλία απεχθάνομαι την έλλειψη αφοσίωσης και την προδοσία. Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν να πουν μια καλή κουβέντα, ή μια λέξη ενθάρρυνσης. Βαριέμαι τις υπερβολές και δεν μπορώ να αποδεχτώ αυτούς που δεν αγαπάνε τα ζώα.
Και πάνω από όλα δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου".

Ζουμπουλάκης Γιάννης 

Συνέντευξη με τη διάσημη αμερικανίδα ηθοποιό που πρωταγωνιστεί στην ταινία «Μια τρυφερή σχέση» η οποία προβάλλεται αυτές τις ημέρες στους ελληνικούς κινηματογράφους

Η Μέριλ Στριπ το βιολί της 
Αν ρωτήσετε σήμερα τη Μέριλ Στριπ ποιον θεωρεί αγαπημένο της ρόλο, είναι πολύ πιθανόν να σας πει ότι είναι ο ίδιος με εκείνον που ήταν όταν απέκτησε το πρώτο παιδί της (έχει τρία): ο ρόλος της μητέρας. Στην πλούσια καριέρα της η Στριπ παραδέχεται ότι κάτω από πίεση πήρε κάποιες επαγγελματικές αποφάσεις που στην πραγματικότητα δεν ήθελε, τουλάχιστον όμως το έκανε διότι είχε έναν σοβαρό λόγο. Τον τελευταίο καιρό η σημαντικότερη ίσως σήμερα αμερικανίδα ηθοποιός επιλέγει πράγματα που τη συγκινούν ή πράγματα που ξέρει ότι θα συγκινήσουν άλλους. Της αρκούν. Δεν έχει ανάγκη πια και, όπως η ίδια λέει, δεν είναι «μοδάτη». Ανάμεσα σε αυτά θα βρούμε και την ταινία «Μια τρυφερή σχέση» που την οδήγησε για 12η(!) φορά στις υποψηφιότητες των Οσκαρ και η οποία από την περασμένη Παρασκευή προβάλλεται στη χώρα μας. Η Μέριλ Στριπ ενσαρκώνει ένα πραγματικό πρόσωπο, τη δασκάλα βιολιού και διαζευγμένη μητέρα Ρομπέρτα Γκασπάρι, η οποία έγινε ζωντανός θρύλος στο υποβαθμισμένο Ανατολικό Χάρλεμ της Νέας Υόρκης όταν ανέλαβε το δύσκολο έργο της μουσικής διδασκαλίας των μαθητών ενός κακόφημου σχολείου. Από μια παλαιότερη συνάντησή μας με την 51χρονη ηθοποιό, που έγινε με αφορμή την προώθηση αυτής της ταινίας, επιλέγουμε εδώ τα πιο ενδιαφέροντα αποσπάσματα.

­ Υπάρχει ένα ανέκδοτο για τους ηθοποιούς που λέει ότι πρέπει να αποφεύγουν να παίζουν με παιδιά ή σκυλιά διότι όποτε γίνεται αυτό εκείνα κλέβουν την παράσταση. Σας πέρασε αυτό καθόλου από το μυαλό παίζοντας την καθηγήτρια μουσικής Ρομπέρτα Γκασπάρι;
«Οχι. Στην αρχή ένιωθα ότι στην πραγματικότητα τα παιδιά ήταν οι δάσκαλοί μου διότι όλα έπαιζαν βιολί πολύ καλύτερα από ό,τι εγώ. Οσο περνούσε ο καιρός όμως και αισθανόμουν περισσότερο σίγουρη με τον ρόλο μου, καταλάβαινα ότι μπορούσα ακόμη και να τα διορθώσω. Επίσης μεγαλύτερη ήταν και η άνεση που είχα με το βιολί. Είναι απίστευτο το πόσο εύκολα μπορείς να εξοικειωθείς με καινούργια πράγματα, ακόμη και όταν δεν είσαι πια και τόσο νέος. Χρειάζεται βέβαια και η γιόγκα. Ενιωθα καθηγήτρια μόνο και μόνο με το βλέμμα των παιδιών επάνω μου. Δεν χρειάστηκε να υποκριθώ. Ενας παλιός δάσκαλός μου στην υποκριτική μου είχε πει ότι δεν μπορείς να υποδυθείς τον βασιλιά. Οταν ανεβαίνεις στη σκηνή, η βασιλεία σου εκφράζεται από το βλέμμα των άλλων ανθρώπων».
­ Πόσο αγαπήσατε τον ρόλο της Ρομπέρτα Γκασπάρι;
«Πρέπει να πω ότι ένιωσα μεγάλη ταπεινοφροσύνη παίζοντας τη δασκάλα. Ηξερα κάποια πράγματα ήδη διότι ο αδελφός μου είναι δάσκαλος ­ διδάσκει Ιστορία ­ και είναι προπονητής της ομάδας μπάσκετμπολ σε σχολείο της Νέας Υόρκης. Τα παιδιά των σχολείων της Νέας Υόρκης είναι αναγκασμένα να ζουν καθημερινά κάτω από τρομερές πιέσεις, πέραν εκείνων της εκπαίδευσής τους στο σχολείο. Αναφέρομαι σε προβλήματα επιβίωσης. Το να παίζω μια δασκάλα που προκαλεί στα παιδιά την ανάγκη να εκφραστούν, που τους κάνει κοινωνούς της τέχνης και τους διδάσκει την πειθαρχία που απαιτείται για ένα τόσο δύσκολο όργανο όσο το βιολί, υπήρξε μια αξέχαστη εμπειρία. Και ήταν όλα αλήθεια. Θέλω να πω, παρακολούθησα τη Ρομπέρτα Γκασπάρι επί το έργον και προσωπικά ένιωσα ασήμαντη. Την παρακολούθησα δύο ημέρες. Αγάπησα τον ρόλο διότι πρόκειται για μια γυναίκα που μάχεται· μια γυναίκα που δεν πάει στο κομμωτήριο, που δεν πάει σε spa, που τρώει πίτσα πέντε φορές την εβδομάδα στο πόδι διότι δεν προλαβαίνει να καθήσει και να φάει σαν άνθρωπος, μια γυναίκα με σοβαρές προτεραιότητες».
­ Τι σημαίνει μουσική για εσάς;
«Η μουσική είναι εκείνη που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα υπόλοιπα πλάσματα. Η γνώση της μουσικής στα σχολεία θα έπρεπε να είναι δεδομένη. Είναι ντροπή που σε ορισμένες περιπτώσεις χρειάζεται να γίνει κεκτημένο δικαίωμα».
­ Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να εκπαιδευθείτε στο βιολί ώστε να φθάσετε στο επίπεδο δεξιοτεχνίας που βλέπουμε στην ταινία;
«Εκανα μαθήματα επί έξι εβδομάδες, τέσσερις ως έξι ώρες την ημέρα, ακόμη και στα σετ της ταινίας. Ταλαιπώρησα ακόμη και τους μακιγέρ μου όταν με έβαφαν. Οσο για την οικογένειά μου, μου είχε διαθέσει το... γκαράζ του σπιτιού μας. Οφείλω πάρα πολλά όμως σε ένα μέλος της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης που αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην εκπαίδευσή μου. Ξέρετε, είναι συναρπαστικό συναίσθημα οτιδήποτε καινούργιο μαθαίνεις σε προχωρημένη ηλικία».
­ Πολλοί πιστεύουν ότι οι τελευταίες ταινίες σας δεν είναι της κλάσης παλαιοτέρων. Θα θέλατε να το σχολιάσετε;

«Υπάρχουν μεγάλες, επικές ιστορίες και απλώς μικρές ιστορίες. Προσωπικά βασίζομαι στο όραμα του σκηνοθέτη και στην ανάγκη του να εκφραστεί. Στη σημερινή φάση της ζωής μου δεν χρειάζομαι άλλες "δουλειές". Ως τώρα έχω κάνει πολλές "δουλειές". Θέλω πλέον να εργάζομαι μόνο σε πράγματα που μπορούν να με κάνουν να αισθάνομαι. Ισως να μην είναι πράγματα τόσο προκλητικά ή νευρώδη όπως παλαιότερα αλλά σημαίνουν κάτι. Μετρούν. Μετρούν για τις ζωές των ανθρώπων που γνωρίζω, μετρούν για τους αγνώστους που συναντώ ενώ περπατώ στην πόλη. Οι τρεις τελευταίες ταινίες μου ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Είναι ταινίες που άγγιξαν τη χορδή βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Και αυτό θέλω να κάνω. Αδιαφορώ για το αν θα είμαι στη μόδα ή όχι».
­ Μα αυτήν ακριβώς την εντύπωση δίνατε τόσα χρόνια, ότι παίζετε σε πράγματα που αγγίζουν την καρδιά σας. Αν αυτή η εκτίμηση είναι λανθασμένη, μπορείτε να αναφέρετε μερικές ταινίες που θεωρήσατε «δουλειές»;
«Φυσικά. Χρειάστηκε να κάνω κάποιες "δουλειές" λόγω των παιδιών μου και συγκεκριμένα όταν ο γιος μου ήταν ακόμη μικρός, όταν πήγαινε στην τετάρτη δημοτικού. Λόγω της δουλειάς που κάνω οι μετακινήσεις μου ήταν διαρκείς. Υπήρχε και η μικρότερη αδελφή του και ύστερα ακολούθησε μία ακόμη. Τελικά όποτε μετακινούμασταν ήταν σαν να πηγαίναμε εκστρατεία. Επίσης ο γιος μου μού εκμυστηρεύθηκε ότι δεν ήθελε πια να είναι το "καινούργιο παιδί" στα σχολεία του. Ετσι αποφασίσαμε να κατοικήσουμε στο Λος Αντζελες, όπου πρωταρχικώς επέλεγα σενάρια τα οποία επρόκειτο να γυριστούν εκεί, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το αν ήταν αρκετά ενδιαφέροντα. Επίσης έδινα μεγάλη σημασία στην αμοιβή μου για την οικονομική στήριξη της οικογένειάς μου. Κατά συνέπεια, υπήρξαν κάποια σενάρια που ήταν μεν αστεία ή ενδιαφέροντα αλλά που με έπιασαν από τον λαιμό, δεν άγγιξαν την καρδιά μου. Λ.χ., το "Ο θάνατος σου πάει πολύ" ή το "Υπερασπίζοντας τη ζωή σου". Δεν είχαν την επίδραση άλλων. Τις γύρισα για άλλους, καθαρά προσωπικούς, λόγους».

Μέριλ Στριπ, επικίνδυνη καλόγρια 
«Είναι σαν να βλέπεις γάτα να παίζει! Δραστήρια, απρόβλεπτη, αεικίνητη. Την ίδια ώρα αφήνει το απίστευτο χιούμορ της ελεύθερο ώστε όλοι να αισθανθούν άνετα στο γύρισμα». Ο θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ επέλεγε με ακρίβεια τις λέξεις που για εκείνον χαρακτηρίζουν τη δουλειά τής σπουδαιότερης εν ζωή αμερικανίδας ηθοποιού: της Μέριλ Στριπ. Ενώ δεν έχουμε καλά καλά χωνέψει το «Μamma mia!», την πιο επιτυχημένη απόπειρά της στην κωμωδία, η «Αμφιβολία» («Doubt») του Σάνλεϊ μας φέρνει μπροστά σε μια εντελώς διαφορετική Μέριλ Στριπ και σε έναν ρόλο που ενδέχεται να της χαρίσει το τρίτο Οσκαρ.
Η ιστορία της «Αμφιβολίας» τοποθετείται σε μια εκκλησιαστική σχολή στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, το 1964, όταν το πρόσωπο της Αμερικής άλλαζε ριζικά. Ο Πατέρας Φλιν ( Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν ) ανήκει στους ένθερμους υποστηρικτές αυτών των κοινωνικών αλλαγών. «Ο άνεμος πνέει διαφορετικά» λέει. «Ηρθε η ώρα να τραγουδήσουμε τραγούδια από το ραδιόφωνο. Να γίνουμε φιλικότεροι». Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί με τη στάση του ο Φλιν είναι μισητός εχθρός της αδελφής Αλόσιους Μποβιέρ (Στριπ), του φόβου και τρόμου των μαθητών της σχολής. Η Μποβιέρ αντιπροσωπεύει την ξεπερασμένηακόμη και για καλόγριες- «στρατιωτική πειθαρχία» και η Στριπ την υποδύεται σαν μόνιμη απειλή. Το αετίσιο βλέμμα της διαρκώς καχύποπτο- ακόμη πιο τρομαχτικό πίσω από γυαλιά χωρίς σκελετό. Ενα τικ που της στραβώνει το στόμα «ζωγραφίζει» μια γκριμάτσα μόνιμης αποδοκιμασίας στο στεγνό πρόσωπο. Η Μποβιέρ σιχαίνεται καθετί μοντέρνο- από το άγγιγμα ενός θυμωμένου μαθητή σε μια ανεκτική νέα καλόγρια ως το στυλό διαρκείας. Και σαν πεινασμένο γεράκι αναζητεί την κατάλληλη ευκαιρία για να επιτεθεί στο θήραμά της. Την κερδίζει όταν μαθαίνει ότι ο Πατέρας Φλιν δείχνει «ιδιαίτερο ενδιαφέρον» για τον πρώτο μαύρο μαθητή της εκκλησιαστικής σχολής. Σίγουρη για τις υποψίες της, η καλόγρια θα προσπαθήσει να σπιλώσει το όνομά του και να προκαλέσει την καταστροφή του.

Επαγγελματίας με χιούμορ
Στην παρουσίαση της ταινίας πριν από περίπου έναν μήνα, στο Λονδίνο, η Μέριλ Στριπ απουσίαζε λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων (αυτή την εποχή γυρίζει μια νέα ταινία, το «Julie and Julia» της Νόρα Εφρον, ενώ πρόκειται να δώσει τη φωνή της στο καρτούν του Γουές Αντερσον «Fantastic Μr. Fox» από το μυθιστόρημα του Ρόαλντ Νταλ ). Παρά την απουσία της όμως, όλοι οι συντελεστές που βρέθηκαν στην παρουσίαση μίλησαν για εκείνη σαν να ήταν εκεί. Αλλοι με χιούμορ, όλοι με δέος. Ζωντανός θρύλος είναι το λιγότερο που μπορείς να πεις γι΄ αυτήν. «Η Μέριλ δημιουργεί προβλήματα στα γυρίσματα- όχι όμως τα προβλήματα που πιθανόν να υποψιάζεσθε, π.χ.το να παριστάνει την ντίβα» είπε ο Σάνλεϊ. «Κάθε άλλο.Τα "προβλήματά" της σε χαλαρώνουν.Πριν από τη μεγάλη σκηνή της ταινίας,τη σκηνή της κλιμάκωσης της σύγκρουσης του Φλιν με την Μποβιέρ,η Μέριλ πήγαινε στους τεχνικούς και τους έλεγε ότι θα "σκίσει" τον Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν. Πήγαινε και στον ίδιο και του ψιθύριζε στο αφτί ότι δεν θα της ξεφύγει.Το θέαμα ήταν πολύ αστείο γιατί,ενώ η Μέριλ βρίσκεται σε διαρκή ένταση,ο Φίλιπ προσπαθεί να είναι εντελώς ήρεμος πριν από τη σκηνή του.Ολα αυτά όμως έχουν δημιουργικότητα και αμεσότητα».

Ο Σάνλεϊ δεν έγραψε το σενάριο έχοντας τη Μέριλ Στριπ στο μυαλό του. «Με ενδιαφέρει η "ποίηση του πραγματικού"» είπε μνημονεύοντας τον Ευγένιο Ο΄ Νιλ. «Στη σκέψη μου είχα τον συνηθισμένο άνθρωπο,χωρίς πρόσωπο.Αν όμως περπατήσεις στους δρόμους της Νέας Υόρκης και ρωτήσεις 20 διαφορετικούς ανθρώπους ποια ηθοποιός ταιριάζει για τον ρόλο της αδελφής Αλόσιους Μποβιέρ,πηγαίνω στοίχημα ότι όλοι θα πουν "η Μέριλ Στριπ".Είναι το ιστορικό της τέτοιο που το μυαλό σου πηγαίνει μηχανικά προς την πλευρά της. Είναι κατάσταση no brainer».
Υπάρχουν δύο σκηνές στην «Αμφιβολία» όπου παρακολουθούμε τις καλόγριες να τρώνε στην τραπεζαρία τους. Επικρατεί απόλυτη σιωπή, η οποία κατά κάποιον τρόπο επηρεάζει το ύφος της ταινίας. Ο Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ χρειάστηκε τρεις ολόκληρες ώρες για να γυρίσει τη μία από αυτές τις σκηνές. «Οταν έδειξα στη Μέριλ το πρώτο τρέιλερ της ταινίας, δεν της άρεσε καθόλου» μας είπε. «Για να την ηρεμήσω, της έκανα πλάκα λέγοντάς της ότι μια άλλη πρόταση είναι να δείξουμε απλώς τη σκηνή της τραπεζαρίας, σαν να λέμε στο κοινό "fuck you go see the movie". Η Μέριλ ενθουσιάστηκε. "Ναι,ναι,αυτό να κάνουμε!" είπε. Η διαφορά μεταξύ μας είναι ότι εγώ έκανα πλάκα ενώ εκείνη όχι!». Τελειομανής και... κλέφτρα

Αν η Μέριλ Στριπ δεν έδειχνε παροιμιώδη ζήλο στην προετοιμασία των ηρωίδων της ίσως να μη βρισκόταν στη θέση που βρίσκεται σήμερα. Η πρόκληση, που ανέκαθεν κυλούσε στις φλέβες της, είναι ο λόγος για τον οποίο έχει κερδίσει τον τίτλο τής πιο αξιοσέβαστης αμερικανίδας ηθοποιού των τελευταίων 30 χρόνων. Αρκεί να θυμηθούμε ότι για την «Εκλογή της Σόφι» έμαθε πολωνέζικα, στο «Πέρα από την Αφρική» υποδύθηκε με άψογη προφορά τη δανή συγγραφέα Κάρεν Μπλίξεν, στις «Γέφυρες του Μάντισον» έπαιξε την ιταλικής καταγωγής αμερικανίδα της υπαίθρου και στον «Αγριο ποταμό» έμαθε πώς να κατευθύνει... καγιάκ. Στο μεγαλύτερο τμήμα των σκηνών της στην «Καλύτερη παρέα» του Ρόμπερτ Αλτμαν τραγουδά country τραγούδια, ενώ αρνήθηκε να χρησιμοποιηθεί play back στα τραγούδια της στο «Μamma mia!» επειδή, αν δεν τραγουδούσε η ίδια, δεν ένιωθε «μέσα» στον ρόλο. Στην «Αμφιβολία» έγινε «κολλητή» της Μαίρης Μάργκαρετ Μακ Εντί ή, αλλιώς, της Αδελφής Πέγκι, καλόγριας με πολλά χρόνια εμπειρίας, η οποία μάλιστα υπήρξε δασκάλα του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ στην εκκλησιαστική σχολή του Σεντ Αντονι.
Ολα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά ένα δείγμα των δοκιμασιών από τις οποίες η Μέριλ Στριπ έχει περάσει για να «βγάλει» αξέχαστους ρόλους και να θεωρείται σταθερή αξία της αμερικανικής υποκριτικής.
Η καλή μουσική, κάποια καλά αστεία, η φιλία, αλλά και η ελευθερία στην έκφραση όλων αυτών των απολαύσεων βρίσκονται στις προτεραιότητες της ηθοποιού που πριν από μερικά χρόνια έλεγε ότι ακούει τη φωνή της πεθαμένης μητέρας της να της δίνει συμβουλές. «Η πολυτιμότερη συμβουλή είναι να θυμάμαι πάντα ότι η ζωή δεν διαρκεί πολύ».
Σε ό,τι αφορά την επιρροή που ασκεί, όποτε σκέφτεται τους νεότερους ηθοποιούς που τη θαυμάζουν, θυμάται τους ανθρώπους που εκείνη θαύμαζε όταν ακόμη σπούδαζε. Την Τζεραλντίν Πέιτζ, την Κολίν Ντιούχαρστ , τη Λιβ Ούλμαν, ακόμη και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο.
Και με γενναιοδωρία δηλώνει κλέφτρα . «Εκλεψα από όλους τους σπουδαίους και εκτιμώ απεριόριστα το ότι υπήρξα αρκετά τυχερή για να βρεθώ στη θέση που βρίσκομαι».

Από το θέατρο στον κινηματογράφο
Τοβραβευμένο με Πούλιτζερ και Τόνι ομότιτλο θεατρικό έργο του Τζον Πάτρικ Σάνλεϊ ανέβηκε για πρώτη φορά στο Μπροντγουέι το 2005 σημειώνοντας τεράστια επιτυχία που άνοιξε τον δρόμο για μια κινηματογραφική ταινία με τον ίδιο τον θεατρικό συγγραφέα στην καρέκλα του σκηνοθέτη.O Σάνλεϊ,βραβευμένος με Οσκαρ σεναρίου για το «Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού»,είχε αποπειραθεί να σκηνοθετήσει πριν από 18 χρόνια με το «Ο Τζο ενάντια στο ηφαίστειο»- μια αποτυχία.Η ίδια η λέξη «αμφιβολία» ήταν που τον ενέπνευσε για τη δημιουργία του έργου. «Στις αρχές της δεκαετίας μας ένιωθα να με προβληματίζει η έννοια της αμφισβήτησης.Ο κόσμος υποστήριζε με απόλυτη βεβαιότητα την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ.Στα debates έβλεπα ότι όσοι έλεγαν πως στο Ιράκ υπήρχαν όπλα μαζικής καταστροφής κέρδιζαν τις εντυπώσεις χωρίς να έχουν αποδείξεις.Ενώ κάποτε η αμφιβολία ήταν το σύμβολο της σοφίας,τώρα ήταν σύμβολο αδυναμίας». Ο συγγραφέας κατάλαβε ότι σύντομα ένα ρήγμα θα άνοιγε πάνω στη μάσκα της βεβαιότητας που κυριαρχούσε στην αμερικανική κοινωνία του νέου μιλένιουμ. «Αυτό το ρήγμα ήταν η αμφιβολία,και αυτό θα ήταν το θέμα του έργου μου:η εξερεύνηση της ιδέας ότι η αμφιβολία σού δίνει προοπτικές για αλλαγή την ώρα που η βεβαιότητα σε φέρνει μπροστά σε αδιέξοδο».Η ειρωνεία για τον Σάνλεϊ είναι ότι,σε αντίθεση με την εποχή που το έργο πρωτοπαίχθηκε στο θέατρο, «σήμερα όλοι βρίσκονται σε αμφιβολία».
Η «Αμφιβολία» θα αρχίσει να προβάλλεται στις αίθουσες από τις 29/1.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ