25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1979 Όταν ο Επικούρειος Πέπος νυμφεύφθηκε την Λόλα - Δολέντσια - Λαμπρινή Ντακούλα.

Φίλες και φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου σας καλησπερίζω. Σήμερα δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από την Φαίη, όχι αυτή που νομίζετε, αλλά την δική μας Φαίη που εδρεύει στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, δηλαδή την πρώτη μου ξαδέρφη η οποία μου είπε το εξής: Πέπο, μήπως θα μπορούσες να γράψεις κάτι για το ιστορικό του γάμου σου με την Λόλα; Μου έχει πει κάποια πράγματα ο αδερφός μου [εννοούσε τον Γκοτζιό] αλλά αυτός τώρα τελευταία έχει κάποιο πρόβλημα με την μνήμη του και δεν πολυθυμάται. Ρώτησα και τον αδερφό μου τον διευθυντή [Αμίγκος] και μου είπε το εξής: τράβα να ρωτήσεις τον πατέρα σου που ήταν εκεί γιατί εγώ ήμουν μικρός, και δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός πως ο Πέπος δεν μ' έβαλε μπράτυμο!!  Αυτός είναι ο λόγος που ανέβασα αυτή την ανάρτηση, για να κάνω το χατήρι της Φαίης. To Σωτήριο έτος 1979/25/04 ημέρα Τετάρτη νυμφεύθηκα την κόρη του Κυρ Φώτη και της Βίκης Ντακούλα την Δολέντσια,

ο γάμος έγινε στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, το μυστήριο του γάμου τελέστηκε στην Εκκλησία του χωριού ''Γεννέσιον της Θεοτόκου''. Κουμπάροι ο αντιστράτηγος Λάμπρος Σταθόπουλος και η σύζυγός του Στυλιανή, σύντεκνος η κ. Ελένη Θώμου. Το γλέντι έγινε στην αυλή του σπιτιού. Και για να έχει κάτι ο Ιστορικός του μέλλοντος να πει και να γράψει θα αναφέρω το πιο κάτω περιστατικό, ο θείος Μιχάλης, ο οποίος είχε το παραδοσιακό καφενείο δίπλα από το σπίτι μου απ' όπου δανειστήκαμε τα διάφορα πράγματα -τραπέζια, καρέκλες, πιάτα κλπ, παρ' ό,τι το γλέντι έγινε στο ένα σπίτι, το δικό μου, η χρέωση ήταν διπλή!!!!!!!!!!! γιατί είχε τη φαεινή ο ιδέα ο θείος πως αν η  νύφη, -[την οποία στην πιο κάτω φωτογραφία συνοδεύουν οι: Πίκατσου και ο γνωστός Λούης, αριστερά οι γονείς Φώτιος κ Βίκυ-Βασιλική]

έκανε ξεχωριστό γλέντι στο σπίτι της δεν θα πλήρωνε κι αυτή; ε! το ό,τι το γλέντι έγινε στην αυλή του γαμπρού ήταν μια απλή λεπτομέρεια, άρα η χρέωση έπρεπε να είναι διπλή!!!!!!!!! ένυ γουέι που λέει και ο Γκοτζιό αυτός ήταν ο θείος Μιχάλης και τον αγαπούσαμε όλοι, ποτέ δεν θα ξεχάσω τις πολύ όμορφες στιγμές που περάσαμε στη δική του αυλή τότε που το κατάστημά του ήταν σημείο συνάντησης για όλους μας, και που οι σχέσεις των ανθρώπων ήταν πιο ζεστές και πιο αγαθές. Εκεί έγιναν ομηρικές μάχες στη δηλωτή, στην κοντσίνα και όχι μόνο. Ένα άλλο περιστατικό που έλαβε χώρα ήταν το εξής: είχα πει στους μουσικάντηδες πως σε καμία περίπτωση δεν θα έπαιζαν τραγούδια που να παραπέμπουν σε κόμματα, βασιλιάδες κλπ. Κάποια στιγμή ενώ βρισκόμουν μέσα στο σπίτι ακούω έξω να παίζουν το Γρίβαμ σε θέλει ο βασιλιάς!!!!! κατάλαβα αμέσως ποιος ήταν η αιτία, βγήκα έξω και έκανα νόημα στους μουσικούς να σταματήσουν αμέσως, αυτό και έκαναν, κατόπιν πήγα στον θείο μου και τον παρακάλεσα να χορέψει, αν θέλει, κάποιο άλλο τραγούδι έχει καλώς, το κατάλαβε και ζήτησε κάποιο άλλο.

Στην πρώτη φωτογραφία εικονίζονται οι τρεις καμπαλιέρος!!! εν ζωή σήμερα 05/03/24 δεν είναι κανένας, ο πιο μικρός πρώτος αριστερά, μας αποχαιρέτησε το 2021, τα ονόματα αυτών είναι: Γιάννης, Ηλίας, και Νικόλαος, το μικρό κοριτσάκι είναι η Γιούλα, η μητέρα του Μπαμπινή και του πανύψηλου 2,10; Γιαννάκη ο θείος Γιάννης εκείνη την εποχή είχε επιστρέψει από το Χόλιγουντ όπου είχε λάβει μέρος σε μια καουμπόικη ταινία όπου έπαιζε το ρόλο του κακού πιστολέρο, τον καλό τον έπαιζε ο Μοντκμόμερυ Γούντ-Τζουλιάνο Τζέμα, ήταν μια φοβερή ταινία που είχε ως τίτλο Ο '''''ΚΑΛΟΣ Ο ΚΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΚΟΤΖΙΟ!!!!!!!!!!!!''''' απ' αυτή την ταινία πήρε το όνομα ο Γκοτζιό, η υπόθεση του έργου είχε ως εξής: Ο κακός -ο θείος Γιάννης- ήταν ερωτευμένος με μια κοπέλα που το όνομά της ήταν HELLEN την οποία αποφάσισε να την απαγάγει γιατί οι γονείς τις κοπέλας δεν τον ήθελαν γιατί δεν ήταν ''ευγενής'' που σημαίνει τίτλους κλπ. Οι γονείς προσέλαβαν έναν πιστολά για να βγάλει από τη μέση τον κακό, στο τέλος υπάρχει μονομαχία μεταξύ των δυο. Μιλάμε για μια ταινία που άφησε εποχή. Σε κάποιο διάλειμμα των γυρισμάτων ο θείος Γιάννης πήρε το αερόπλανο και ήρθε στο χωριό για να παρευρεθεί στον γάμο, είχε φέρει μαζί του και κάτι μπιστόλες από τα γυρίσματα. Ο μικρός του γιος είχε πάει κι αυτός στο Χόλιγουντ για να λάβει μέρος σε κάποια ταινία αλλά ερωτεύτηκε μια Ελληνοαμερικάνα πολύ πλούσια την οποία κάποια στιγμή την είχε φέρει και στο χωριό, ήταν κατακαλόκαιρο και λόγω ζέστης η κοπέλα έκανε γυμνή ηλιοθεραπεία στο χωράφι με αποτέλεσμα εκείνη την περίοδο στο Γοργογύρι να πουληθούν τα πιο πολλά κιάλια, και σε εννέα μήνες να γεννηθούν τα πιο πολλά παιδιά. 

Ήταν μια φοβερή κορμάρα αλλά τελικά διέκοψαν τη σχέση τους γιατί ο Γκοτζιό της είχε πει πως είναι από νησί και όταν η κοπέλα κατάλαβε πως το μόνο νερό που υπήρχε ήταν αυτό του ποταμού τον παράτησε και πήγε στη Σκιάθο. Τελικά ο θείος Γιάννης ερωτεύθηκε μια κοπέλα από το χωριό με μεγάλη περιουσία και παρέμεινε στο χωριό με αποτέλεσμα το Χόλιγουντ να στερηθεί ένα μεγάλο ταλέντο που θα άφηνε εποχή στις Καουμπόϊκες ταινίες. Κάποια στιγμή σκέφτηκε να γυρίσει ένα σπαγέτι γουέστερν με κομπάρσους τους χωριανούς και συμπρωταγωνιστή τον Φώτη Ντακούλα αλλά τελικά ο χρηματοδότης έκανε πίσω και όλα ματαιώθηκαν.

Περισσότερα στις κινηματογραφικές αίθουσες, την ταινία μπορείτε να την δείτε στην αυλή του Γκοτζιό κάθε καλοκαίρι.
Στη δεύτερη φωτογραφία, και στην τρίτη ο Μαστορίκας όπως τον αποκαλούσε και η πεθερά μου, παραδίδει μαθήματα χορού, το κακό είναι πως κανένα από τα τρία του παιδιά δεν μπόρεσε να γίνει τόσο καλός χορευτής όσο ο ανυπέρβλητος Μαστορίκας. Το τραγούδι που λάτρευε ο πατέρας μου ήταν το πιο κάτω https://www.youtube.com/watch?v=hov2QVUPaIE to ίδιο τραγούδι από τον Στελάρα https://www.youtube.com/watch?v=me9slEViWpc αυτό το τραγούδι και ο τσακώνικος όταν τ' ακούω, αυτόματα το μυαλό μου πάει στον χορευταρά τον πατέρα μου.https://www.youtube.com/watch?v=OVW814MV7W4 Ο νεαρούλης που εικονίζεται πίσω από τους χορευτές με τη φράντζα είναι ο γόης της περιοχής Θεσσαλίας, ο γλυκοαίματος και μέγιστος καλλιτέχνης Γκοτζιό με τ' όνομα.

Από τότε είχα αποφασίσει πως δεν θα ακολουθήσω την πεπατημένη όλων αυτών που ήταν ταγμένοι με παρωπίδες στον έναν η στον άλλο χώρο, άσχετα αν για κάποια εποχή υπήρξα βλάξ όταν πίστεψα πως το Θασοκ θα άλλαζε το σκηνικό, και πιο πρόσφατα ο ΘΥΡΙΖΑ μα πόσο δίκιο είχε ο σοφός Γεώργιος. Ενυ γουέι που λέει ο φοβερός και τρομερός Γκοτζιό, μπόρα ήταν και πέρασε. Στο γάμο παρευρέθηκαν πάρα πολλοί φίλοι από το Στρατό, Θώμος, Αγορίτσας, Σκανδάλης, Τρισμπιώτης, Εμιρζάς, Γράβας, Παπαναστασίου, Λαδιάς, Ράπτης, κ.α. Μετά το γάμο επιστρέψαμε στο σπίτι όπου συνεχίστηκε το γλέντι ενώ εμείς κάποια στιγμή αναχωρήσαμε με τον φίλο μας τον Τρισμπιώτη με το δικό του αυτοκίνητο έως τη Λαμία και μετά με ΤΑΞΙ για Αθήνα. Φθάσαμε ξημερώματα και ίσα-ίσα που ξεκουραστήκαμε λίγο γιατί στις 08.00 έπρεπε να βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο προκειμένου να πετάξουμε με τα φτερά της αγαπημένης μας Ο.Α. για Ρόδο. Φθάσαμε στη Ρόδο στις 11.30  και από το αεροδρόμιο για Φαληράκι-FALIRAKI BEACH δείτε τις εικόνες

με ΤΑΞΙ παρ' ό,τι είχαμε ακόμα άνοιξη ο καιρός ήταν καλοκαιρινός και γι' αυτό το απόγευμα κατεβήκαμε στην παραλία για μπάνιο. Πιο μετά κάναμε τη βόλτα μας για να γνωρίσουμε το Φαληράκι, και για να βολιδοσκοπήσουμε που θα φάμε το βράδυ, τελικά δεν χρειάστηκε γιατί με το που επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας ενημέρωσαν πως το δείπνο ήταν προσφορά από τη διεύθυνση του ξενοδοχείου στους νεόνυμφους!!!!!!!!!!!! οφείλω να ομολογήσω πως μας εξέπληξαν ευχάριστα. Πράγματι το δείπνο ήταν πολύ πλούσιο και φυσικά το ποτό που μας ξεκίνησαν ήταν το γνωστό αφρώδες!!!!!!!!!! μιλάμε για μεγαλεία, η Δολέντσια νόμιζε πως όλα αυτά ήταν στο όνειρό της και όχι στην πραγματικότητα. Ήταν υπέροχο το πρώτο βράδυ, όλα ξεκίναγαν μαγικά, εννοείται πως κι εγώ ήμουν πολύ λάρτζ με τους σερβιτόρους. Μετά το φαγητό κάναμε τη βόλτα μας στο μαγευτικό Φαληράκι και κατά τα μεσάνυχτα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο όπου παίξαμε το παιχνίδι της Κάμασούτρατονατάλο!!!
Κατά τις 08.30 ακούσαμε διακριτικό χτύπημα στην πόρτα και θεωρήσαμε πως μας ειδοποιούσαν για να κατέβουμε για το πρωινό, όταν όμως το χτύπημα συνεχίστηκε αναγκάστηκα να σηκωθώ και ν' ανοίξω, ω! του θαύματος η κοπέλα με το καροτσάκι μας είχε φέρει το πρωινό στο δωμάτιο!!!!!! οι άνθρωποι ήταν πολύ προχώ!!!!!!! τα εδέσματα του πρωινού ήταν το κάτι άλλο όταν αποφασίσαμε να βγούμε καταλήξαμε στην παραλία για το πρώτο μας μπάνιο, η θάλασσα ήταν αρκετά ζεστή για την εποχή και κάναμε τις βουτιές μας σαν δελφίνια. Η παραλία είχε πάρα πολύ κόσμο, το ξενοδοχείο είχε δική του παραλία, οι πιο πολλοί ήταν αλλοδαποί που απολάμβαναν τον ήλιο κάνοντας ηλιοθεραπεία, αρκετά κορίτσια ήταν γυμνόστηθα γιατί ήθελαν να μαυρίσουν παντού, είπα και στη Δολέντσια να κάνει κι αυτή το ίδιο γιατί εκείνη την εποχή τα βυζάκια της ήταν σαν τα νεράτζια αλλά δεν το αποφάσισε γιατί ντρεπόταν.
Αρκετές αλλοδαπές είχαν και τα οπίσθια γυμνά στον ήλιο και ήταν σαν τα φραντζολάκια που έβγαζε ο Τάκης στη Μυσαραλιώτου και που αργότερα τα είχε ο γείτονας σε φωτογραφίες στην Αρεοπαγίτου. Κάναμε κι εμείς ηλιοθεραπεία και το μεσημέρι βουρ για το γεύμα όπου υπήρχε μπουφές που είχε και του πουλιού το γάλα. το απόγευμα αποφασίσαμε να επισκεφθούμε την πόλη της Ρόδου για ψώνια, και για βόλτα. Περάσαμε ξανά υπέροχο βράδυ τρώγοντας θαλασσινά, επιστρέψαμε τα μεσάνυχτα στο ξενοδοχείο με ΤΑΞΙ η απόσταση είναι 13 χιλιόμετρα. Μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες γυμναζόμασταν στο Κάμασούτρατονατάλο!!!!!!!!κάνοντας ποδήλατο και παίζοντας τα καβαλαράκια η δεύτερη μέρα ήταν περίπου το ίδιο με την προηγούμενη με το πρωινό στο δωμάτιο κλπ. κλπ. Σήμερα αποφασίσαμε να νοικιάσουμε ένα ποδήλατο για να πάμε μια βόλτα πιο βαθιά, ξανά η θάλασσα ήταν ''λάδι'' που λέμε και στα Τρίκαλα!!!!! αν με ρωτήσετε από που βγήκε αυτό τι στιγμή που στα ΤΡΙΚΑΛΑ δεν υπάρχει ούτε Θάλασσα ούτε Λάδι αυτό είναι ένα άλλο θέμα που άπτεται της  ψυχοθεραπείας των Τρικαλινών

Μετά τη βόλτα επιστρέψαμε για ηλιοθεραπεία και η Δολέντσια άρχισε να ξεψαρώνει, σιγά σιγά έβγαζε κι αυτή το πάνω μέρος του μαγιού της, τώρα το μόνο που απέμεινε ήταν να λιάσει κάποια στιγμή και τα φραντζολάκια της τελικά αυτό δεν το τόλμησε. Το βράδυ είχαν στο ξενοδοχείο γλέντι τρικούβερτο μας πήρε 03.00 το πρωί. Ξέχασα να αναφέρω το όνομα του ξενοδοχείου, ήταν το FALIRAKI BEACH το οποίο ήταν αρκετά μεγάλο και χλιδάτο η παραμονή μας ήταν σούπερ, χαλάλι τα χρήματα που δίναμε γιατί το άξιζαν και με το παραπάνω. Αφορμή για να επισκεφθούμε τη Ρόδο και όχι κάποιον άλλο προορισμό ήταν ο πολύ καλός μας φίλος ΜΑΡΙΟΣ ΡΙΑΛΛΑΣ που αργότερα παντρεύτηκε τη δική μας Σούλα και που τώρα βρίσκονται στην Κύπρο. Κάπως έτσι τελείωσε και η δεύτερη μέρα. Τρίτη μέρα στη Ρόδο και σε συνεννόηση με την υπεύθυνο των δωματίων ετοίμασα μια πολύ όμορφη έκπληξη για τη Δολέντσια, είχα πει με το πρωινό να μας φέρουν μια σαμπάνια και μια ανθοδέσμη

Πράγματι όταν η κοπέλα το πρωί στις 08.30 χτύπησε  διακριτικά την πόρτα και πήγε ν' ανοίξει η Δολέντσια βρέθηκε μπροστά σε μια ευχάριστη έκπληξη, σαμπάνια! ίσως κάποιος ρωτήσει: όλα αυτά τα εκτίμησε η Δολέντσια; Εκείνο το βράδυ τα έδωσε όλα!! ήταν σαν πεινασμένο τιγράκι!!! Συνεχίζω, καταλαβαίνετε το τι έγινε εκείνο το πρωινό στο δωμάτιο αρκεί να σας πω πως εκείνη την ημέρα κατεβήκαμε από το δωμάτιο στις 14.30 για φαγητό. Το απόγευμα ξαναεπισκεφθήκαμε την πόλη της Ρόδου για βόλτα-ξενάγηση-ψώνια η Δολέντσια ξετίναξε το πορτοφόλι, τελικά δεν είναι να δίνεις το πορτοφόλι στις γυναίκες, τις περισσότερες φορές θα στο επιστρέψουν με λίγα κέρματα, ένυ γουέι που λέει και ο Γκοτζιό επιστρέψαμε στην έδρα μας αφού για δεύτερη φορά δειπνίσαμε στην ταβέρνα ''ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ''
όπου φάγαμε την πιο νόστιμη κακαβιά και διάφορα θαλασσινά, θα πρέπει να σας πω εδώ πως ήμουν πολύ λάρτζ στα οικονομικά γιατί είχα σκεφτεί το εξής: αφού δεν πρόκειται να κάνω δεύτερο γάμο ας κάνω όλα τα έξοδα μια και καλή στον πρώτο!!!!!!!!!!! φοβερό ε! στην ακτή Μιαούλη θα μας θυμούνται για πολλά χρόνια. Και τώρα κάτι απίστευτο, εκείνη την ημέρα μεταξύ άλλων είχαμε αγοράσει και κάποιες φιάλες 2λιτρες, ακόμα έχουμε τις δυο!!!!!!!!!!!!!!! γεμάτες παρακαλώ!!!!!!! 

Το επόμενο πρωινό αποφασίσαμε να ξανακατέβουμε στην παραλία για μπάνιο και ηλιοθεραπεία, ήταν ημέρα ξεκούρασης γιατί με τα σούρτα φέρτα και τα ξενύχτια ήμασταν κομμάτια. Το βράδυ καθίσαμε για φαγητό σ' ένα ταβερνάκι (Κρόνος)στο ΦΑΛΗΡΑΚΙ όπου η Δολέντσια έφαγε μεταξύ των άλλων τρεις μερίδες γαρίδες!!!!!!!!!!!!! θυμήθηκε τις γαρίδες που τις έπιανε στο ρέμα ο πατέρας της!!!!!! 

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και λόγω του ότι είχαμε φάει από 3 μερίδες γαρίδες, δηλαδή 3χ12=36 γαρίδες έκαστος, που να μας πάρει ο ύπνος αποφασίσαμε να ρεμβάσουμε από τη βεράντα τη θάλασσα όπου ο ήχος από τα παφλάζοντα κύματα μας γαργαλούσε τ' αυτιά μας, το βλέμμα μου προσπαθούσε να τρυπήσει το σκοτάδι για να ταξιδέψει νοερά σε κάποια άλλη θάλασσα όπου ταξίδευε ο Καπτάν Αλέξανδρος, έπιασα κουβέντα μαζί του και τον ρώτησα αν εκεί που ήταν είχε φουσκοθαλασσιά, η νηνεμία, μου είπε πως ανεβαίνουν προς Καναδά και τα κύματα έφθαναν τα 12 μέτρα!!!!!!!!!! ήταν βάρδια και είχε παρέα τον Μαρκόνι ο οποίος ήταν από την Νάξο κι ένα καμαρωτάκι από την Κρήτη. Πόσο διαφορετικά ήταν τότε τα συναισθήματα, και πόσο μεγάλη η αγάπη, δεν θα ξεχάσω ποτέ πως στο Μακρυγιαννέικο καθόμουν εγώ η Λαμπρινή, και ο Μητσάκης αργά το βράδυ μετά τη δουλειά και κάναμε αφιερώσεις στον ερασιτεχνικό σταθμό '' Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΩΡΙΑ''https://www.youtube.com/watch?v=4XBeP78kbNI για τον Καπτάν Αλέξανδρο, ακόμα τις έχω αυτές τις κασέτες γιατί μαγνητοφωνούσα την εκπομπή, τι ωραία χρόνια Θεέ μου!!!!!!!!!!!!!!! πόσο ανιδιοτελή, πόσο αλτρουιστικά, γεμάτα από αληθινή αγάπη, μας πώς και πόσο αλλάζουν οι άνθρωποι Αθηνά Παλλάδα μου; Το ρέμβασμα και η νοερή επικοινωνία διακόπηκαν από τη φωνή της Δολέντσιας όπου με καλούσε να συνεχίσουμε τις ασκήσεις στην Καμασούτρα-Τονατάλο βεράντα δωματίου 192 Hotel Faliraki Beach 29/04/1979
Την επόμενη 30/04/1979 το πρόγραμμα είχε επίσκεψη στην ΛΙΝΔΟ η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε ήταν φανταστική, πριν φτάσουμε κάναμε μια μικρή στάση 

σε κάποιο σημείο για να παρακολουθήσουμε τους αγγειοπλάστες να δίνουν μορφή στα έργα τους, ευτυχώς που εκείνη την εποχή ήμουν αετός στ' Αγγλικά και καταλάβαινα αυτά που έλεγε η ξεναγός γιατί οι μόνοι Έλληνες στο γκρούπ ήμασταν εμείς και η ενημέρωση γινόταν στ' Αγγλικά. Σε λίγο αναχωρήσαμε ξανά και σε λίγη ώρα φθάσαμε στη Λίνδο όπου δέσποζε το κάστρο της. Ευτυχώς που φθάσαμε εγκαίρως γιατί η Δολέντσια ήταν έτοιμη για να ταΐσει τα γατάκια. 

Με γαϊδουράκια ανεβήκαμε στο κάστρο όπου μείναμε άφωνοι από τη μαγευτική θέα, δείτε τις σχετικές φωτογραφίες και θα καταλάβετε. Το δικό μου γαϊδουράκι το ονόμασα Ποθύκαρπο, και της Δολέντσιας Γκοτζιλίνα παραμείναμε στο κάστρο για 3/4 περίπου, εκεί άκουσα μια καταπληκτική ιστορία που δυστυχώς δεν θυμάμαι για να σας τη μεταφέρω, θυμάμαι λίγα πράγματα, ελπίζω κάποια στιγμή αυτή την καταπληκτική ιστορία να σας την κοινωνήσω. Εκείνη την ημέρα είχα τη φαεινή ιδέα να φορέσω τα πιο άχρηστα παπούτσια γι' αυτή τη βόλτα και ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ. Και λίγα λόγια για τη Λίνδο. 

Η Λίνδος βρίσκεται στα ανατολικά του νησιού, 55 χιλιόμετρα νότια της πόλης της Ρόδου. Είναι ένας οικισμός που σώζεται αμετάβλητος από την εποχή των πλούσιων Λίνδιων καραβοκύρηδων του 15ου αιώνα. Τα άσπρα σπιτάκια με τα επίπεδα δώματα διασώζουν ακόμη τα ανάγλυφα περιθυρώματα, τα βοτσαλωτά δάπεδα, τους σοφράδες και τους πιατελότοιχους. Η Βυζαντινή Εκκλησία της Παναγίας της Λίνδου με τα ιπποτικά οικόσημα ενσωματωμένα στην τοιχοδομία της υπαινίσσεται τη μεσαιωνική ιστορία του νησιού.

Η Λίνδος έχει ιστορία χιλιάδων χρόνων.  Ήταν γνωστή ήδη από τα αρχαϊκά χρόνια ως μία από τις τρεις δωρικές πολιτείες, η μόνη που συνέχισε να ακμάζει ακόμη και μετά την ίδρυση του νέου συνοικισμού της πόλης της Ρόδου στα 408 π.Χ. Διάσημο σε όλο τον αρχαίο κόσμο ήταν το ιερό της Λινδίας Αθηνάς, τα ερείπια του οποίου σώζονται μέχρι και σήμερα στην αρχαία Ακρόπολη, στην κορυφή ενός κατακόρυφου βράχου που αρχίζει αμέσως από τη θάλασσα, ύψους 116 μέτρων. 

Η επίσκεψη ήταν καταπληκτική παρά την κούραση λόγω υποδημάτων. Κάποια στιγμή σε κάποια σκάλα γλίστρησα και ευτυχώς το τραύμα στο πόδι δεν ήταν πολύ σοβαρό. Τελικά ως φαίνεται έχω κάποιο θέμα με τις σκάλες γιατί από τότε είχα ακόμα τρεις πτώσεις εκ των οποίων η τελευταία ήταν τον Ιούλιο του 2015 στο χωριό η οποία ευτυχώς δεν είχε τραγικά αποτελέσματα γιατί ήταν Φοβερή, η προηγούμενη στο Μακρυγιαννέικο μ' άφησε χωρίς νύχι πια στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, ας είναι που λέει και η κ. Αθηνά, παρεμπιπτόντως να πω πως την αντιγραφή αυτού του κειμένου από το πρωτότυπο την ξεκίνησα σήμερα 12/12/2015 δηλαδή 36 χρόνια μετά!!!!!!!!!!!! για φαντάσου ποια ανάγκη άραγε με οδήγησε σ' αυτό; άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο κατά τις 18.00 και αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, αποφασίσαμε μιας και ήταν η τελευταία βραδιά να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα στο Φαληράκι, για φαγητό καταλήξαμε στην υπέροχη ταβέρνα ''Σπυριδούλα νο πρόβλεμ'' να λοιπόν γιατί η ''ατακτη φωνούλα'' έφερε σήμερα στο προσκήνιο αυτό το ταξίδι, ίσως η αιτία να ήταν η ''Σπυριδούλα νο πρόβλεμ'' μερικές φορές συμβαίνουν απίστευτα πράγματα. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας οι οποίες είχαν παραφουσκώσει από τα πολλά ψώνια. Εντωμεταξύ τα συναισθήματά μας ήταν ανάμεικτα, χαρούμενοι που θα επιστρέφαμε στη βάση μας, και πολύ λυπημένοι που αφήναμε αυτόν τον παράδεισο, ήταν όμως ένα πενταήμερο φανταστικό και οι μπαταρίες μας ξεχείλιζαν από ενέργεια. Είχαμε μπροστά μας ένα δύσκολο καλοκαίρι στο Μακρυγιαννέικο, το ''PEPOS YARD'' μας περίμενε στη Αρεοπαγίτου 18 απέναντι από το σημερινό Μουσείο. Τουλάχιστον εμείς ανήκουμε στους προνομιούχους γιατί το να πας γαμήλιο ταξίδι στη Ρόδο εκείνη την περίοδο ήταν πολύ σπάνιο, άρα εμείς θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που κάναμε αυτό το υπέροχο ταξίδι.
01/05/1979 ημέρα αναχώρησης από Ρόδο για Αθήνα ξανά με τα φτερά της Ολυμπιακής.

Αφού αποχαιρετήσαμε το προσωπικό του ξενοδοχείου που όλες αυτές τις μέρες φρόντιζαν για μας, επιβιβαστήκατε στο λεωφορείο και στις 10.45 φθάσαμε στο Αεροδρόμιο και στις 11.45 πετούσαμε για Αθήνα, στην επιστροφή είχαμε ένα πολύ καλό ταξίδι, κάπου εδώ παίρνει τέλος το γαμήλιο ταξίδι. Επειδή από τότε ήμουν , όπως με αποκαλεί ο Ηγέτης ''λογιστάκος'' πιο κάτω θα σας παρουσιάσω και τα έξοδα αυτού του ταξιδιού.
30.800+20.700+5.000+37.790=σύνολο 94.290δραχμές σα να λέμε σήμερα τουλάχιστον 3.500,00ευρώ Αυτά έγραψε σήμερα στις 12/12/2015 ο Σπυρίδωνας- Καραβίδας-Πέπος-Πούφ-Πεπέ-Fuji Tomo Kazu-Eπικούρειος Πέπος. Δείτε πιο κάτω μερικές ακόμα φωτογρφίες απ' το γάμο του Πεπέ και της Δολέντσιας.

Η νύφη με τους κουμπάρους Λάμπρο και Λίτσα Σταθοπούλου

Οι κουμπάροι θαυμάζουν τα κεντήματα-έργα τέχνης της νύφης.

Η Δολέντσια τότε που το χαμόγελο τη συνόδευε.

Η νύφη με τη φίλη μας Ντίνα Τρισμπιώτη.

Εδώ είναι η Ράνια, η νύφη και η Λίτσα πρώτες ξαδέρφες.

Ένα μικρό μέρος από τα έργα τέχνης της νύφης.

Εδώ η νύφη λογομαχεί με τον κουνιάδο της, είναι το έθιμο με τον καθρέφτη. Αριστερά είναι ο Τρανός, πιο πίσω η θεία Ελένη και η χαμηλοβλεπούσα είναι η ξαδέρφη της νύφης η Λίτσα, η σημερινή σύζυγος του Μαρμαροβιομήχανου κ.κ. Γ.  Κωσταρέλου.

Κι εδώ ξυρίζουν τον γαμπρό.

19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018 την ημέρα που τα μέλη της ΟΚΡΑ ανέβηκαν στο Τρύπιο Λιθάρι. Όλα ήταν Μαγικά. Το ρεπορτάζ επιμελήθηκε ο Επικούρειος Πέπος.

 

Φίλες και φίλοι αγαπητοί συν- ορειβάτες, συν-φυσιολάτρες, συν-οδοιπόροι σας κ.ο.μ. σας καλημερίζω από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην νύφη μου την Ελένη που συμμετείχε στην ανάβαση που κάναμε το 2010 και που δυστυχώς πέρυσι αναχώρησε πρόωρα για τη χώρα των Μακάρων, και σε όσους αγαπούν τη φύση και την ορειβασία, σήμερα θα σας μιλήσω για την καταπληκτική ανάβαση που κάναμε για να κατακτήσουμε την κορυφή του Κόζιακα-Κερκέτιον.

Ας ξεκινήσω από την αρχή, πριν 8 χρόνια 21 άτομα αποφασίσαμε το 2010 να ανεβούμε στο πιο ψηλό σημείο του Κόζιακα, ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα αλλά τα καταφέραμε.

Αρχές καλοκαιριού διαπίστωσα πως εκτός από την δική μου επιθυμία υπήρχε και σε άλλα άτομα η έλξη για μια επίσκεψη στο τρύπιο λιθάρι, αρχές Αυγούστου η απόφαση είχε παρθεί, η 19τη θα ήταν η ημέρα της ανάβασης.
Αρχικά ο αριθμός των μελών ξεπερνούσε τα 20 στην πορεία κάποιοι λιποψύχησαν, κάποιοι άλλοι δεν μπόρεσαν γιατί προτίμησαν να το δουν από τον καναπέ, και κάποιοι άλλοι ήθελαν αλλά κάποιο άλλο πρόβλημα δεν τους το επέτρεψε.
Στην τελική ευθεία μετρηθήκαμε 12 άτομα, ιδού οι 12 ήρωες!!!
Ευάγγελος Φίλιππας αρχηγός αποστολής.
Επίτιμος υπαρχηγός ο Mr Alex
Ιατρική Φροντίδα η Ράνια.
Μάνα του λόχου η Δολέντσια.
Μετάφραση και διερμηνεία με την αρκούδα η Δήμητρα-Περσεφόνη.
Εκπρόσωπος της Π.Α. ο σμηναγός Ερμής.
Εκπρόσωπος των Μουσών η Ερατώ.
Εκπρόσωπος της πυροσβεστικής η Κορνηλία.
Εκπρόσωπος της Πιαλείας και φροντιστής της ομάδας ο Παναγιώτης.
Α' εκπρόσωπος Γοργογυρίου και φροντιστής ο Αντώνης.
Β' εκπρόσωπος Γοργογυρίου ο φοβερός και τρομερός Θοδωρής.
Σκηνοθέτης και κάμεραμαν ο Επικούρειος Πέπος.
Αυτά ήταν τα μέλη της ΟΚΡΑ που το πρωί της Κυριακής στις 07:00 ξεκίνησαν την ιστορική ανάβαση για το τρύπιο λιθάρι.

Από την Παρέα του 2010 συμμετείχαν μόνον 4 άτομα, άρα στην ομάδα μπήκαν νέα μέλη, ελπίζω του χρόνου να υπάρχει μεγαλύτερη συμμετοχή και θεού επιτρέποντος να είναι παρόντα όλα τα μέλη που έλαβαν μέρος στη φετινή ανάβαση.
Αρχικά πίστευα πως τουλάχιστον για μένα το φετινό εγχείρημα θα ήταν αρκετά δύσκολο λόγω κάποιων ενοχλήσεων στα γόνατα, τελικά όλα πήγαν καλά και μετά από τετράωρη πορεία φθάσαμε στον προορισμό μας. Κάποια στιγμή στη μέση της διαδρομής σε μια δύσκολη ανηφόρα ζοριστηκα πάρα πολύ, εκείνη τη στιγμή φώναξα δυνατά τρεις φορές: ΟΚΡΑ!  ΟΚΡΑ!!  ΟΚΡΑ!!! Αυτόματα ένιωσα πιο δυνατός και συνέχισα.

Μεταξύ των μελών υπήρχε άψογη συνεργασία και αλληλοβοήθεια. Δεν είναι δυνατόν να σας περιγράψω το πανέμορφο τοπίο που έβλεπαν τα μάτια μας κατά την διάρκεια της ανάβασης.
Τι κρίμα που αυτές τις μοναδικές εικόνες δεν τις αντικρίζουν πιο πολλοί άνθρωποι. Φίλες και φίλοι βάλτε την ορειβασία στο πρόγραμμα σας, θα ζήσετε μαγικές στιγμές, θα σας ευγνωμονούν τα μάτια σας.
Μετά από 4 ώρες περίπου μιας μοναδικής και πανέμορφης διαδρομής, εδώ θα πρέπει να πω εκ μέρους όλων των μελών ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ορειβατικό σύλλογο Τρικάλων για την σήμανση που έχουν κάνει, ειλικρινά τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, έχουν κάνει αξιόλογη προσπάθεια με αποτέλεσμα και για πρώτη φορά να πας υπάρχει τέτοια σήμανση που δεν πρόκειται να χαθείς. Εύγε και πάλι εύγε.
Λίγο πριν φθάσουμε στην κορυφή ο αρχηγός, μας κέρασε πολύ νόστιμα τυροπιτάκια που είχε ετοιμάσει η μητέρα του και μπισκότα, αρχηγέ σ' ευχαριστούμε. Ευχαριστούμε επίσης την μητέρα του Αντώνη για το εξαιρετικό ζυμωτό ψωμί.

Η μεγάλη έκπληξη ήταν ο φοβερός και τρομερός Θοδωρής, του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, εντωμεταξύ ξέχασα να σας πω πως ο αρχηγός κάποια στιγμή μας είχε πει το εξής: 

αν βρούμε την αρκούδα και μας επιτεθεί θα πρέπει ο Θοδωρής και ο Επικούρειος Πέπος να την αντιμετωπίσουν!!!!!!

Όταν ρώτησα τον αρχηγό τι ακριβώς εννοούσε με τη λέξη ''αντιμετωπίσουν'', μου είπε:
Να θυσιαστεί τε για την ομάδα!!!!!!
Στην αρχή μας έλουσε κρύος ιδρώτας αλλά όταν μας εξήγησε πως αν αυτό το απίθανο σενάριο γινόταν πράξη όλος ο κόσμος θα μιλούσε για δύο ήρωες που θυσιάστηκαν προκειμένου να γλιτώσουν τα υπόλοιπα μέλη, και πως όλοι οι ορειβατικοί σύλλογοι θα μιλούσαν για μας, νιώσαμε το μεγαλείο της θυσίας μεν, αλλά από μέσα μας ευχόμασταν να μην βρεθεί η αρκούδα στο δρόμο μας!!!!

Εκείνο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν το γεγονός πως όση ώρα γινόταν αυτή  η συζήτηση η γυναίκα μου δεν είπε κάτι,  δεν έφερε καμία αντίρρηση, όταν επιστρέψαμε σπίτι και της εξήγησα την απορία μου, μου είπε το εξής διφορούμενο: ήταν  η μοναδική  ευκαιρία  να έβλεπα  κι εγώ από κοντά μια αρκούδα!!!!!!!Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι εννοούσε και γι' αυτό θα μείνω με την απορία. 

Εγώ και ο Θοδωρής είχαμε βέβαια τίς ενστάσεις μας, αλλά δεν φέραμε αντίρρηση γιατί ο λόγος του αρχηγού της αποστολής ήταν καταλυτικός. Ο αρχηγός της ομάδας ήταν αυτός που είχε την ευθύνη και τα μέλη οφείλουν να υπακούνε.

Για κάθε ενδεχόμενο εγώ και ο Θοδωρής αποφασίσαμε να βγάλουμε αρκετές φωτογραφίες ώστε να υπάρχουν για καλό και για κακό.
Ευτυχώς που δεν συναντήσαμε την αρκούδα κι έτσι δεν χρειάστηκε να γίνουμε ήρωες.
Όταν πλησιάσαμε κοντά στο τρύπιο λιθάρι και αντικρίσαμε εκείνο το εξαίσιο θέαμα όλη η κούραση πήγε περίπατο!!!!

Φίλες και φίλοι είναι αδύνατον να σας περιγράψω την ομορφιά και τα συναισθήματα που νιώσαμε, ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι, είναι υπέροχο να βιώνεις κάτι τόσο μοναδικό. Όταν πια μπήκαμε στο εσωτερικό της τρύπας, με δέος κοιτάζαμε από πού ξεκινήσαμε και που φθάσαμε, όλοι μαζί αναφωνήσαμε ΟΚΡΑ!!! 

Αφού βγάλαμε τις σχετικές φωτογραφίες, και μαγεμένοι παρατηρούσαμε το τοπίο, βρήκαμε το πλέον κατάλληλο μέρος για να στρώσουμε τραπέζι.

Ίσως αυτό να ήταν το πιο γευστικό και απολαυστικό γεύμα της ζωής μου. Όλοι για έναν, και ένας για όλους, αυτό ήταν το σύνθημα μας, αυτό έγινε και στην τράπεζα, πλούσια τα εδέσματα, καλή η παρέα, μοναδικό το τοπίο, μετά το γεύμα ξαπλώσαμε και προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε με τον Θεό μας για να του πούμε ένα ευχαριστώ που μας αξίωσε να ζήσουμε αυτές τις ξεχωριστές-μοναδικές στιγμές.

Ο Mr Alex με την Δήμητρα-Περσεφόνη και την Κορνηλία ενώ οι υπόλοιποι συνεχίζαμε την επικοινωνία με τον δικό του θεό ο καθένας, αποφάσισαν να κάνουν κάποιες περαιτέρω εξερευνήσεις και αναβάσεις σε κάποια σημεία που υπήρχαν κοντά μας. Το να τους βλέπεις εκεί ψηλά σου κοβόταν η ανάσα, κι όμως κάποιος που θα τους έβλεπε εκεί από την μπροστινή πλευρά του βουνού, δηλαδή από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι θα νόμιζε πως πήγαν εκεί πετώντας. Όταν έφθασαν στην κορυφή ύψωσαν τη σημαία της ΟΚΡΑ ενώ τους παρατηρούσε ένας περήφανος αετός. Εκείνο που δεν διευκρινίστηκε ήταν αν ο αετός τους καμάρωνε η τους θεωρούσε για το γεύμα του και το δείπνο του. Αν πάντως στο μυαλό του είχε την δεύτερη εκδοχή βγήκε γελασμένος γιατί προφανώς δεν γνώριζε πως αυτά τα τρία άτομα ήταν μέλη της ΟΚΡΑ!!!

Ο Mr Alex πάντως απ' ό,τι μου είπε είχε την ευγενή καλοσύνη να του κάνει την πρόταση να γίνει κι αυτός μέλος της ΟΚΡΑ και αν θέλει να είναι και το σήμα της ομάδας μας. Αν με ρωτήσετε πως τα είπε όλα αυτά, και πως τα κατάλαβε ο αετός θα σας πω απλά πως δεν γνωρίζετε πως ο Mr Alex από τότε που ήταν μικρός μιλούσε στα πουλιά και τα πουλιά τον καταλάβαιναν!!!! Απίστευτο μεν αλλά αληθινό. Ο αετός ευγενικά εξήγησε στον Μr Alex πως δεν μπορεί να γίνει μέλος της ΟΚΡΑ αν και θα το ήθελε πάρα πολύ, γιατί δεν μπορεί να εγκαταλείψει τα λημέρια του.
Ο Μr Alex του έκανε τότε την εξής φοβερή πρόταση, να ίδρυση την ΟΚΡΑ των αετών με έδρα το τρύπιο λιθάρι!!!! Φοβερός ο Μr Alex, ο αετός χαμογέλασε και ζήτησε χρόνο προκειμένου να ενημερώσει και τους υπόλοιπους αετούς της ομάδας και την απάντηση θα μας της έδινε στην επόμενη ανάβαση!!!

Φίλες και φίλοι καταλαβαίνετε πως έχουμε σοβαρό λόγο του χρόνου τον Αύγουστο, θεού επιτρέποντος, να πάμε ξανά στο τρύπιο λιθάρι για να βρούμε τον αετό προκειμένου να μας ανακοινώσει την απόφαση του. Όπως καταλαβαίνετε τα μέλη της ΟΚΡΑ που συμμετείχαν σ' αυτή την αποστολή έζησαν μαγικές στιγμές, και όπως λέει και η Κορνηλία μ' έναν μαγικό τρόπο όλα γίνονται αρκεί να το πιστέψεις.
Κατά τις 13:45 αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην έδρα μας. Με απόφαση του αρχηγού η επιστροφή θα γινόταν από το ίδιο σημείο που ανεβήκαμε. Αυτό ήταν μεν καλό γιατί δεν θα χρειαζόταν να έρθουν να μας πάρουν από τα Περτουλιώτικα λιβάδια, αλλά η κατάβαση ήταν πάρα πολύ πιο δύσκολη και τα γόνατα μας θα υπέφεραν αρκετά γιατί σχεδόν για 4 ώρες θα υπήρχε μεγάλη καταπόνηση. Τελικά όσοι αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα ήταν στα γόνατα, αυτό διαπιστώσαμε την επόμενη μέρα. Την επόμενη φορά δεν θα επιστρέψουμε από το ίδιο σημείο, θα κάνουμε την ίδια διαδρομή που κάναμε το 2010 αλλά από πιο κοντινή διαδρομή, η κατηφόρα έχει μεγάλες δυσκολίες.

Και στην κατάβαση ευτυχώς όλα πήγαν καλά εκτός από ένα απρόοπτο που μας συνέβη περίπου στη μέση της διαδρομής, και ένα δεύτερο λίγο πριν φτάσουμε. Το πρώτο αφορούσε την εμφάνιση ενός αγριογούρουνου το οποίο ενώ μας κοιτούσε με άγριες διαθέσεις εμείς ως μέλη της ΟΚΡΑ δεν φοβηθήκαμε και όλη μαζί με μια φωνή στεντόρεια που ήχησε σε όλο το βουνό φωνάξαμε τρεις φορές ΟΚΡΑ! ΟΚΡΑ!! ΟΚΡΑ!!! Αυτό ήταν το αγριογούρουνο το έβαλε στα πόδια και ακόμα τρέχει. Όποιος τα βάζει με την ΟΚΡΑ αυτά παθαίνει, ας πρόσεχε ο άγριος χοίρος.
Το δεύτερο απρόοπτο συνέβη όταν ο Επικούρειος Πέπος δεν έκανε καλό πάτημα με αποτέλεσμα να κάνει μια τσουλήθρα κάπου 10 μέτρα!!!! Ευτυχώς η Θεά του δάσους η Άρτεμις έβαλε το χεράκι της και ο Επικούρειος Πέπος δεν τραυματίστηκε. Κάποια στιγμή είχε και ο Mr Alex μια πτώση γιατί αποφάσισε να πιαστεί από κάποια κλωνάρια και να κάνει τα κόλπα που κάνει ο Ταρζάν, έλα όμως που έσπασαν τα κλωνάρια και βρέθηκε στο έδαφος; Ευτυχώς και πάλι η Θεά του Δάσους έβαλε το χεράκι της και δεν είχαμε τραυματισμό.
Σιγά σιγά φθάσαμε στον προορισμό μας, τέλος καλό όλα καλά.

 

Φίλες και φίλοι ήταν μια κορυφαία εμπειρία και εύχομαι του χρόνου να μας αξιώσει ο Θεός να το επαναλάβουμε. Οφείλουμε πολλές ευχαριστίες στον αρχηγό τον Ευάγγελο που οδήγησε την ομάδα με τρόπο και ασφάλεια σε όλη την διαδρομή και φυσικά ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα μέλη που συμμετείχαν σ' αυτή την ονειρεμένη απόδραση στο δικό μας βουνό, στο Κερκέτιο όρος όπου ο Ασκληπιός συνέλεγε τα  θεραπευτικά του βότανα.
Αυτή η ανάβαση ήταν αφιερωμένη στην μνήμη της Ελένης μας που αυτή τη φορά δεν ήταν μεν μαζί μας σωματικά, αλλά με τον δικό της τρόπο μας παρακολουθούσε και μας ενθάρρυνε να τα καταφέρουμε. Ελένη σ' ευχαριστούμε. Φίλες και φίλοι κάπου εδώ σταματώ την περιγραφή, τα υπόλοιπα θα τα πει ο ιστορικός του μέλλοντος όταν ασχοληθεί μ' αυτή την φοβερή και ανεπανάληπτη ομάδα, δηλαδή με την ΟΚΡΑ!!!!

Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο ορειβάτης Επικούρειος Πέπος.

Ακολουθεί ρεπορτάζ από επισκέψεις φίλων και άλλα δρώμενα.

ΥΓ 1]. Δύο μέρες πριν την ανάβαση είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε 2 εκλεκτά φιλαράκια από το ιστορικό Κορωπί Aττικής, την Αγγελική-Αρμονία και τον Άγγελο-Απόλλωνα. Τους ξεναγήσαμε στον κεφαλοπόταμο όπου έμειναν κατενθουσιασμένοι από την ομορφιά του τοπίου και υποσχέθηκαν πως την βάπτιση του πρώτου τους παιδιού θα την κάνουν στα νερά του ποταμού!!!! Τους ξεναγήσαμε επίσης στην πανέμορφη πόλη των Τρικάλων και φυσικά το καφεδάκι μας το ήπιαμε στο retous!!!! Το βράδυ του Σαββάτου δειπνήσαμε στην παραδοσιακή ταβέρνα-μεζεδοπωλείο ΄΄τα χασαπάκια΄΄ και οφείλω να ομολογήσω πως όλα τα φαγητά ήταν γευστικά και σωστά σερβιρισμένα. Να λοιπόν που το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι έχει ένα σημείο αναφοράς ως προς το φαγητό. Αν μάλιστα τα χασαπάκια αντί για τις καταψυγμένες πατάτες ξεκινήσουν να σερβίρουν νορμάλ πατάτες νομίζω πως θα πλησιάσουν το άριστα. Βασίλη σκέψου την πρότασή μου και πράξε τα δέοντα. Αρμονία και Απόλλωνα σας ευχαριστούμε για την ολιγοήμερη επίσκεψη, η Αυλή των θαυμάτων με την παρουσία σας γέμισε ξανά με νότες και θετική αύρα. Καλές διακοπές να έχετε στην Πανέμορφη Κεφαλλονιά.

ΥΓ 2] Δύο μέρες μετά την ανάβαση στο τρύπιο λιθάρι είχαμε την μέγιστη χαρά να υποδεχθούμε στην Αυλή των θαυμάτων δυο Υπέροχους φίλους, εκπαιδευτικούς, τον Ηλία Γιαννακόπουλο και την ανεπανάληπτη Αφροδίτη, αν ήσασταν από μεριά και βλέπατε το πως έκανε μια παλιά μαθήτρια της Αφροδίτης όταν συναντήθηκαν στην αυλή των θαυμάτων,  τότε θα καταλαβαίνατε τι σημαίνει αγάπη και σεβασμός προς τους δασκάλους. Η μαθήτρια είναι η Ελένη Ζωγράφου-Ντακούλα, δηλαδή η σύζυγος του αρχηχορευτή Λαμπρακιά. Η Αφροδίτη με το θε'ι'κό της χαμόγελο και την θετική της αύρα μας έκλεψε την καρδιά. Αφού είπαμε πολλά και διάφορα επισκεφθήκαμε για δείπνο ξανά τα Χασαπάκια, για μία ακόμα φορά τα εδέσματα ήταν γευστικότατα και οι φίλοι μας συμφώνησαν πως όλα ήταν άψογα. Αγαπητέ φίλε Ηλία εύχομαι η Μούσα σου να είναι καλότυχη και να συνεχίσει να σε εμπνέει ώστε εμείς να απολαμβάνουμε την πνευματική τροφή που μας παρέχεις με τις παρεμβάσεις των άρθρων σου. Σύντομά θα επισκεφθούμε  τους φίλους μας στην Πιαλεία. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον φίλο Χρήστο Δήμα που ήταν η αιτία να γνωρίσω τον Ηλία και την Αφροδίτη. 

Νεφέλη και Ορέστη είσαστε πολύ τυχερά παιδιά που έχετε αυτούς του υπέροχους γονείς, ελπίζω σύντομα να σας συναντήσω, με σένα Ορέστη το πιθανότερο είναι να έχουμε συναντηθεί στην εκκίνηση κάποιου Μαραθώνιου, λέω στην εκκίνηση για ευνόητους λόγους γιατί ενώ εσύ τερμάτιζες εγώ απλά συμμετείχα και μετά βίας τερμάτιζα μετά από πέντε χιλιόμετρα. Πιο παλιά βέβαια τερμάτιζα κι εγώ στην πρώτη δεκάδα από το τέλος!!!!!
ΥΓ 3] Για δεύτερη φορά επισκέφθηκα το Μουσείο Ελληνικής παιδείας στην Καλαμπάκα αυτή τη φορά με μεγάλη παρέα, Μπιγκ Μπράδερ, Mr Alex, Ράνια, Ηρώ, Δήμητρα-Περσεφόνη, Κορνηλία, Βούλα, Δολέντσια και ο Επικούρειος Πέπος, για μια ακόμα φορά θαυμάσαμε τα εκθέματα του Μουσείου, έλειπε όμως η Μούσα Τερψιχόρη και την ξενάγησή μας ανέλαβε  εξίσου γλυκύτατη Μαρία, Μαρία σ' ευχαριστούμε. Φίλε Ζήνωνα-Παύλο για μία ακόμα φορά συγχαρητήρια για το έργο σου, κι ευχαριστούμε για τα δώρα. Σύντομα σε περιμένουμε στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.

ΥΓ 4] Την Παρασκευή στις 17 Αυγούστου επισκεφθήκαμε την ταβέρνα ''ΚΕΡΑΜΑΡΙΟ'' στην Δρακότρυπα Τρικάλων συγχαρητήρια στον άνθρωπο που είχε αυτή την ιδέα να δημιουργήσει εκεί αυτό το αξιόλογο συγκρότημα, τα φαγητά δεν θα έλεγα πως ήταν κάτι το πολύ ιδιαίτερο, είμαι σίγουρος πως μπορούν να προσφέρουν κάτι πιο ξεχωριστό και τοπικό. Το τοπίο όμως ήταν μοναδικό και αν μη τι άλλο αξίζει τον κόπο μιας επίσκεψης γιατί και η διαδρομή είναι καταπληκτική, αλλά και ο προορισμός με τα ελάφια και τ' άλλα ζώα που υπάρχουν στο μεγάλο κτήμα δίνουν μια ξεχωριστή ομορφιά.

ΥΓ 5] Αρχές Ιουλίου επισκεφθήκαμε το Μαυροβούνι Καρδίτσας οι: Ερατώ, Ερμής, Δολέντσια και ο Επικούρειος Πέπος προκειμένου να συναντήσουμε την οικογένεια του άτυχου σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου που έχασε τη ζωή του στο Αιγαίο Πέλαγος όταν το αεροσκάφος της πολεμικής αεροπορίας προσέκρουσε στη θάλασσα. Επισκεφθήκαμε και το μνήμα για να ανάψουμε ένα κεράκι, οι στιγμές ήταν πολύ συγκινητικές, μαζί με τους γονείς του άτυχου σμηναγού ήταν και το ένα από τα δύο παιδιά του. Κάποιος πρωθυπουργός μας, είχε πει πως οι Έλληνες ξεχνούν γρήγορα, εμείς δεν ξεχάσαμε την υπόσχεση που δώσαμε όταν μάθαμε το τραγικό συμβάν, μακαρίτη πρώην δεν έχουν κοντή μνήμη όλοι ο Έλληνες. Στο χωριό μάθαμε πως δύο σημαντικοί Έλληνες καταγόντουσαν από  το Μαυροβούνι, ήταν ο Πλαστήρας και ο Αντώνης Σαμαράκης, για τον Σαμαράκη δεν το γνώριζα. Οι προτομές και των δυο υπάρχουν στην κεντρική πλατεία του χωριού. 
Φίλες και φίλοι αυτά είναι τα νέα από τα δρώμενα κατά την παραμονή μας στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. το κακό είναι πως δεν μπορώ να ανεβάσω τις φωτογραφίες γιατί το σήμα που έχω δεν επαρκεί και ως εκ τούτου θα προσπαθήσω κάποια άλλη φορά να το κάνω.
Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.
ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ 21 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018

Φίλες και φίλοι η ανάρτηση των φωτογραφιών έγινε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες γι' αυτό παρακαλώ συγχωρέστε τον Επικούρειο Πέπο. Ευχαριστώ κύριε καθηγητά [Τέλη] για την βοήθεια. Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ 1938 - 2020 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας επιστήθιος φίλος, ένας δάσκαλος ζωής και συμπεριφορών μας αποχαιρέτησε σήμερα. Δάσκαλε σ' ευχαριστώ...

Σπυράκο ο δάσκαλος.... έφυγε σήμερα το πρωί..

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, η σημερινή ανάρτηση είναι για να τιμήσω έναν καταπληκτικό άνθρωπο που είχα την τύχη να συναντήσω στη ζωή μου στα 13μου χρόνια. Ήταν ο καταξιωμένος μουσικός και τραγουδιστής ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ, τον είχα γνωρίσει στον ΒΑΚΧΟ ήμουν μόνος μου στην Αθήνα και κάποια στιγμή μετά την πρώτη μας συνάντηση, με κάλεσε ένα βράδυ μετά τη δουλειά, και με ρωτούσε που μένω, για τους γονείς μου, με ποιους μένω κ.λπ.

 Όταν άκουσε πως έμενα μόνος με έναν ξάδερφό μου μού είπε: Την ερχόμενη Κυριακή - ήταν Τετάρτη - το μεσημέρι σε περιμένω στο σπίτι μου να φάμε μαζί. Εντωμεταξύ εγώ είχα γνωρίσει και την κ. ΑΜΑΛΙΑ την σύζυγό του, μια εκπληκτική Κυρία η οποία ερχόταν που και που στον ΒΑΚΧΟ με οικογενειακούς φίλους για διασκέδαση. Είχαν δύο κόρες, δύο αγγελούδια, η Δώρα ήταν η πιο μεγάλη και η Μιμίκα η πιο μικρή. Αρκετά πιο μικρές από μένα. Όταν η κ. ΑΜΑΛΙΑ έμαθε πως ήμουν μόνος μου στην Αθήνα παρότρυνε τον σύζυγό της να με καλέσει στο σπίτι τους ώστε να συνεχίσω να νιώθω την οικογενειακή θαλπωρή. Ο σύζυγός της βέβαια το είχε κάνει ήδη. Όταν βρέθηκα στο σπίτι τους για πρώτη φορά κατάλαβα, αν και μικρός, πως επρόκειτο για μία θαυμάσια και με αρχές οικογένεια. Τους αγάπησα όλους από την πρώτη στιγμή. 

Τότε δεν είχα καταλάβει ακόμα το πόσο τυχερός ήμουν που βρήκα στο δρόμο μου αυτή την οικογένεια και κυρίως πως ο ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ θα γινόταν για μένα ο φίλος μου, ο δάσκαλος μου. Αυτός ο άνθρωπος μ' αγκάλιασε σαν παιδί του, αφιέρωνε χρόνο για μένα για να με μυήσει στη μουσική, μ' έβαλε να κάνω μαθήματα κιθάρας με τον καθηγητή μουσικής που είχε στην ορχήστρα του τον αείμνηστό πια ΚΩΣΤΑ ΤΡΙΑΝΤΗ και κυρίως μου μιλούσε για ποιοτική μουσική, για συνθέτες όπως ο ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, ο ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, ο ΞΑΡΧΑΚΟΣ, και για πολλούς ακόμα, εγώ όλους αυτούς ούτε που τους είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου γιατί στο χωριό ακούγαμε ΚΑΝΤΡΥ και ΡΟΚΑΔΙΚΑ από τα κουδούνια και τα κυπριά των καρκατζαλαίων κάθε πρωτοχρονιά και από τα γιδοπρόβατα του Χρήστου Πατούκα.

Είχε βάλει ο δάσκαλος και τον αρμονίστα τον αείμνηστο Δημήτρη που είχε επίσης στην ορχήστρα να με μάθει να παίζω πιάνο. Το είχα πάρει μάλιστα τόσο σοβαρά που καθόμουνα μέχρι το πρωί στο μαγαζί, αφού έφευγαν όλοι για να κάνω πρόβες. Ευτυχώς που γύρω από την ταβέρνα δεν υπήρχαν γείτονες γιατί θα με είχαν λυντσάρει. Μη φανταστείτε πως πλήρωνα για τα μαθήματα, κάθε άλλο, όταν κάποια στιγμή έκανα κάποια κρούση για χρήματα στον δάσκαλο της κιθάρας μου το ξέκοψε άμεσα, μου είπε πως αυτό ήταν θέμα του Θάνου και καλά θα κάνω να μην το αναφέρω ξανά. Στην αρχή είχα ζήλο, στην πορεία όμως ο ζήλος μου ατόνισε γιατί είχα γνωρίσει εντωμεταξύ τον κορυφαίο ζωγράφο ΓΙΩΡΓΟ ΣΑΒΒΑΚΗ που ζωγράφιζε σε όλα τα καλά μαγαζιά της συνοικίας των Θεών [ΠΛΑΚΑ] με θέματα της παλιάς Αθήνας και που και που ζωγράφιζε και καμία ζωηρή αρτίστα, αυτό ήταν πολύ ελκυστικό για μένα και χρίστηκα βοηθός του καλλιτέχνη με αρμοδιότητα να του πλένω τα πινέλα, κάτι ήταν κι αυτό, και μοιραία εγκατάλειψα τις μουσικές σπουδές. 

Εντωμεταξύ ο δάσκαλος, δάσκαλος ήταν για μένα πλέον ο ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ μού μιλούσε για τέχνη και για βιβλία. Ερχόταν στο μαγαζί να τον ακούσουν άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα αλλά ξεχώριζαν οι άνθρωποι που είχαν ποιότητα στη ζωή τους. Ο Δάσκαλος τότε ήταν μεγάλη φίρμα στη νύχτα και τον σεβόντουσαν όλοι, μαγαζάτορες, πελάτες, εργαζόμενοι και φυσικά οι συνάδελφοί του οι καλλιτέχνες. Είχε κάνει πάρα πολλά για μένα, θα έλεγα και όχι μόνο για μένα, και για τ' άλλα παιδιά, απλά εμένα μου είχε ιδιαίτερη αδυναμία γιατί ήμουν στην Αθήνα μόνος μου και γιατί προφανώς είχε καταλάβει πως μπορεί να ήμουνα μεν ένα χωριατόπαιδο αλλά έβλεπε πως είχα δίψα για μάθηση. Κάποια στιγμή ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας ο αείμνηστος κι αυτός ΣΩΤΗΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ είχε την φαεινή ιδέα αντί να πάρει ξανά για την χειμερινή σεζόν τον ΘΑΝΟ ΚΑΡΡΑ πήρε έναν καινούριο άγνωστο καλλιτέχνη που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του, μετά βέβαια τον έμαθε όλη η Ελλάδα, μιλάω για τον ΤΑΚΗ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗ τότε όμως ήταν άγνωστος μεταξύ αγνώστων και καταλαβαίνετε βέβαια πως οι εργαζόμενοι είχαμε τα οικονομικά μας χάλια. Το μαγαζί πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, οι εργαζόμενοι είχαμε θέσει όλοι υποψηφιότητα για να γίνουμε άγιοι λόγω νηστείας = πείνας. 

Τότε ήρθε και με βρήκε ο δάσκαλος, αφού είπαμε πολλά και διάφορα όταν πήγε να φύγει, κοντοστάθηκε, γύρισε, έβγαλε κάποια χαρτονομίσματα και μου τα έδωσε λέγοντας: Πάρε αυτά τα χρήματα και θα μου τα επιστρέψεις όταν θα επιστρέψω εδώ για δουλειά, και νομίζω πως με τα χάλια που έχετε σύντομα θα με καλέσει πίσω ο ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ. Αυτό και έγινε, και ευτυχώς που έγινε σύντομα γιατί θα μας έπαιρνε και θα μας σήκωνε. Όταν κάποια στιγμή αργότερα πήγα να δώσω εκείνα τα χρήματα στον δάσκαλο, με αγριοκοίταξε και μου είπε, ξέχασε το!!! Αυτός ήταν ο δάσκαλος. Κάποια στιγμή μας είχε φτιάξει και μια ομάδα και κάθε Κυριακή, παίζαμε με άλλες ομάδες της περιοχής και δύο φορές την εβδομάδα κάναμε προπόνηση. Αυτή η ενασχόληση έσωσε εμένα και άλλα παιδιά από το πιοτό και το τσιγάρο. Είχαμε στην ομάδα και έναν φοιτητή της ιατρικής, πολλά παιδιά τότε σπούδαζαν και παράλληλα εργαζόντουσαν γιατί δεν υπήρχε το εισόδημα του μπαμπά και της μαμάς, αυτό το παιδί με τον δάσκαλο μισή ώρα πριν τον αγώνα μας μιλούσαν για πολλά και διάφορα θέματα όπως: κάπνισμα, ποτό, γυναίκες, καμπαρέ, συμπεριφορές και κυρίως μας είχαν πείσει πως θα γινόμασταν μεγάλοι αθλητές αν δεν βάζαμε στη ζωή μας το ποτό και το κάπνισμα. Εγώ βέβαια μεγάλος αθλητής δεν έγινα - αν εξαιρέσουμε τη συμμετοχή μου σε κάποιους Μαραθώνιους - αλλά θα ευγνωμονώ για πάντα τον δάσκαλο και τον ΧΡΗΣΤΟ τον φοιτητή που μας παρότρυναν να μείνουμε εκτός ποτού και τσιγάρου. Επειδή αυτό το κείμενο θα το διαβάσουν και κάποια παιδιά της ΟΚΡΑ όπως π.χ. ο ΑΡΚΑΣ σίγουρα θα καταλάβουν πως πολλά πράγματα που τους έλεγα εγώ μετά, το 1999 που δημιουργήσαμε την ΟΚΡΑ είχαν τη ρίζα τους στην εποχή εκείνη. Κάποια στιγμή οι δρόμοι μας χώρισαν αλλά ποτέ δεν έπαψε να μ' αγαπάει και να τον αγαπάω. Όταν γνώρισε την Λαμπρινή, ήμασταν τότε αρραβωνιασμένοι, αφού μίλησε κάποια λεπτά μαζί της ήταν στο PEPOS RESTAURANT που είχαμε απέναντι από το σημερινό Μουσείο Ακροπόλεως, γύρισε, μου έκλεισε το μάτι και μου είπε: έκανες καλή επιλογή!! Δεν γνωρίζω αν η Λαμπρινή είχε ακούσει εκείνα και αν ήταν αυτό ο λόγος που στην πορεία αγάπησε τον δάσκαλο και όλη την οικογένεια εξίσου με μένα. Το ίδιο την αγάπησε και ο δάσκαλος, και η κ. Αμαλία και τα κορίτσια. 

Σωτήριο έτος 2007!! Έχω ήδη ξεκινήσει στην αυλή των θαυμάτων να διοργανώνω βραδιές ποίησης, το 2007 θα ήταν το αποκορύφωμα, θα ερχόταν και οι φίλος μου με την δίδυμη αδερφή μου για να γιορτάσουμε τα 30 χρόνια φιλίας. Η σκέψη μου πήγε στον δάσκαλο, ήταν μοναδική ευκαιρία να τον τιμήσω. τον κάλεσα και αποδέχτηκε την πρόσκληση, έφερε μάλιστα και το μπουζούκι μαζί του, το τι έγινε εκείνο το βράδυ δεν μπορώ να σας το περιγράψω, ελπίζω κάποια στιγμή ή ο ΣΠΙΛΜΠΕΡΓΚ ή ο ΣΚΟΡΤΣΕΖΕ να γυρίσουν μια ταινία για να σας δώσουν το κλίμα που επικρατούσε εκείνο το βράδυ. Θα σταθώ στη στιγμή που ο δάσκαλος πήρε από την κόρη μου την αναμνηστική πλακέτα, ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζα τον δάσκαλο βουρκωμένο. Αρχές του 2019 νομίζω ήταν Φεβρουάριος που τον επισκεφτήκαμε στο σπίτι του μου είχε πει δείχνοντας την πλακέτα που την είχε σε περίοπτη θέση στην βιβλιοθήκη του, αυτό εκεί είναι για μένα το καλύτερο δώρο!!! Για όσο έμειναν στο χωριό τους αγάπησαν όλοι.

Δάσκαλε, θέλω να σου πω για μία ακόμα φορά ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου, υπήρξες για μένα ένας σημαντικός ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΣ και ΦΙΛΟΣ δυστυχώς λόγω κορωνο'ι'ού δεν θα μπορέσω να παραβρεθώ στον αποχαιρετισμό γι' αυτό παρακάλεσα την πολυαγαπημένη μου Μιμίκα να σε αποχαιρετήσει εκ μέρους μου με τα πιο κάτω λόγια.

🌷🌹🌷

Δάσκαλε ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού, όπως είπε και ο σοφός Σωκράτης δεν γνωρίζω ποιος είναι πιο τυχερός, αυτός που μένει ή αυτός που φεύγει; αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι το γεγονός πως υπήρξα τυχερός που σε συνάντησα, θέλω λοιπόν να σου πω από τα τρίσβαθα της ψυχής μου ένα μεγάλο ευχαριστώ, υπήρξες για μένα ένας φάρος αγάπης, στοργής και πολιτισμού, χάρη σε σένα δάσκαλε μπόρεσα να δω τις αθέατες πλευρές τις ζωής, χάρη σε σένα γνώρισα την πραγματική και άδολη αγάπη.

Εσύ ήσουν αυτός που όταν ήμουν μόλις 13 χρονών και μόνος μου στην Αθήνα με καλούσες  στο σπίτι σου, στη δική σου οικογένεια για να νιώθω την οικογενειακή θαλπωρή.

Δάσκαλε, για όσο ζω θα υπάρχεις στην καρδιά μου.

Καλό ταξίδι δάσκαλε.. 

ΥΓ. Χαίρομαι που ο δάσκαλος επέλεξε την καύση αντί για την ταφή, αν και δεν το είχα συζητήσει ποτέ αυτό το θέμα με τον δάσκαλο, το βρίσκω συναρπαστικό που έχουμε την ίδια άποψη για τα επέκεινα. 

Θα μπορούσα να σας μιλάω πολλές μέρες για το μεγαλείο της ψυχής του δασκάλου μου, νομίζω πως αυτά τα λίγα είναι αρκετά για να καταλάβει κάποιος το πόσο ευλογημένος στάθηκα στη ζωή μου που με πήρε για προστασία κάτω από τις φτερούγες του. Ευτυχώς αυτό το μεγαλείο ψυχής το κληρονόμησε και στις κόρες του. Θα προσθέσω μόνο δυο λόγια για την Κυρία Αμαλία, κυριολεκτικά την λάτρευε γιατί γνώριζε πως πίσω από έναν πετυχημένο άντρα κρύβεται μία αξιολάτρευτη και ικανότατη σύζυγος, μη ξεχνάτε πως ο δάσκαλος εκτός από μεγάλη φίρμα της εποχής ήταν κατά γενική ομολογία ένας τζέντελμαν, επίσης να μην ξεχνάμε πως οι πειρασμοί της νύχτας τότε, όπως και σήμερα, ήταν πολλοί, κι όμως ο δάσκαλος παρέμεινε αλώβητος γιατί λάτρευε την Κυρία Αμαλία, πάντα μου έλεγε, ήμουν τυχερός, αν δεν ήταν η Αμαλία δεν θα είχα την οικογένεια που έχω, είχε δίκιο ο δάσκαλος αυτή ήταν η πραγματικότητα.

Όλα αυτά που διαβάσατε τα έγραψε ο μαθητής για τον δάσκαλό του, δηλαδή ο Επικούρειος Πέπος για τον Θάνο Καρρά απλά και μόνο για να του πει ευχαριστώ.