Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

19.3.09

O Δημήτρης Μπουραντάς στο Γοργογύρι; κι όμως είναι αλήθεια!! ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ ΓΙΝΟΝΤΟΥΣΑΝ ΜΑΓΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΧΑΡΗΝ ΤΗΣ ΛΟΓ.

Το Σάββατο 14/3 τα μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυ-ρίου και όχι μόνο είχαν την χαρά και την ευτυχία να ζήσουν πολύ διδακτικές και ανθρώπινες στιγμές κατά την διάρκεια την ομιλίας του κ. Μπουραντά. Ο διακεκριμένος πανεπιστημιακός καθηγητής χρειάστηκε μόνο 5 λεπτά για να κερδίσει τις καρδιές μικρών και μεγάλων. Το ακροατήριο βέβαια δεν αποτελείτο από φοιτητές και υψηλά στελέχη επιχειρήσεων αλλά από ωραίες και
αγνές ανθρώπινες ψυχές. Αυτές οι αγνές ψυχές λένε ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Μπουραντά που είχε την ευγενή καλοσύνη να έρθει στο Γοργογύρι και να δείξει τον τρόπο για το πώς πρέπει να σκέφτονται έξω από το κουτί, και για το πώς τα αετόπουλα πρέπει να τολμούν να πετάξουν γιατί σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύουν να γίνουν κοτόπουλα.
Κύριε καθηγητά η πράξη σας ήταν κορυφαία, ήταν μια πράξη πρωτοποριακή και γενναία. Επειδή όπως λέτε κι εσείς στο βιβλίο σας δεν ζούμε δύο ζωές για να ζήσουμε την πρώτη σαν πρόβα ώστε να ζήσουμε την δεύτερη
όπως θα θέλαμε, χαιρόμαστε ιδιαίτερα που μας τιμήσατε με την παρουσία σας στο χωριό μας αυτή την μία ζωή.
Εκ μέρους της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου σας ευχαριστούμε και σας περιμένουμε ξανά να μας επισκεφτείτε με την οικογένειά σας.

“Αυτή η συνάντηση μπορεί να έχει για μένα πολύ μεγαλύτερη αξία και ευχαρίστηση απ’ ότι είχαν άλλες με περισσότερα άτομα που τα έβλεπα από μακριά, με μικρόφωνα και λοιπά. Πραγματικά είναι για μένα και ευχαρίστηση και τιμή και το επιθυμούσα πάρα πολύ να σας επισκεφτώ. Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία καθώς επίσης και για το γεγονός πως τιμήσατε και στηρίξατε το βιβλίο μου μέσω της ιστοσελίδας σας, συμβάλλοντας κι εσείς όπως και άλλοι στην επιτυχία του. Σας ευχαριστώ και πάλι από ψυχής!"
Δημήτρης Μπουραντάς

5.3.09

Χωριό....προς μίμηση! ΑΝΑΒΡΑ Δυστυχώς οι πολιτικάντηδες φρόντισαν αυτό το χωριό να το ενώσουν και με άλλα χωριά ώστε να γίνουν δήμος, και μ' αυτόν τον τρόπο να μην μπορεί πλέον να αναπτυχθεί. ν


Πρόκειται για ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό που κατάφερε μετά από συστηματική προσπάθεια, όχι μόνο να σταθεί όρθιο, αλλά να γίνει πρότυπο ανάπτυξης. Για τη μεγάλη ανατροπή που έρχεται από την Ανάβρα του νομού Μαγνησίας.

Στις δυτικές πλαγιές της Όθρυος, σε υψόμετρο 1.000 μέτρων και σε απόσταση 40 χιλιομέτρων από την κοντινότερη κωμόπολη (τον Αλμυρό), οι 700 κάτοικοι, όλοι τους κτηνοτρόφοι, απολαμβάνουν εισοδήματα από 30 έως 100 χιλιάδες ευρώ και μια ποιότητα ζωής που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την πλούσια Ελβετία. Εδώ ο κόσμος δεν φεύγει προς τα αστικά κέντρα, αλλά επιστρέφει στο χωριό του. Με ποσοστό ανεργίας στο μηδέν και με μέσο όρο ηλικίας τα 40 έτη, ο πληθυσμός διπλασιάστηκε μέσα στα τελευταία 15 χρόνια.
Οι υποδομές του υποδειγματικές: Το αιολικό πάρκο, που δίνει έσοδα 100.000 ευρώ ετησίως στην κοινότητα, τα τρία υπερσύγχρονα κτηνοτροφικά πάρκα που στεγάζουν το χειμώνα (όταν η Ανάβρα αποκλείεται από τα χιόνια) 25000 ζώα, το πρότυπο σφαγείο, που θυμίζει χειρουργείο, το διώροφο παρκινγκ των 60 θέσεων, το γυμναστήριο με τα τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα, τα γήπεδα ποδοσφαίρου και μπάσκετ, το λαογραφικό μουσείο και φυσικά το περιβαλλοντικό-πολιτιστικό πάρκο, έκτασης 240 στρεμμάτων.
Η κοινωνική μέριμνα κατέχει πρώτιστη θέση: νηπιαγωγείο και δημοτικό του «κουτιού», αγροτικό ιατρείο (πάντοτε στελεχωμένο), δωρεάν στέγαση για τους δασκάλους και τους γιατρούς, «Βοήθεια στο σπίτι», σχεδιασμός για γηροκομείο, ακόμα και για πισίνα! Ποιο είναι άραγε το μυστικό της επιτυχίας; Πώς μια μειονεκτική περιοχή κατάφερε το «θαύμα»;
Η μάχη με τη μιζέρια άρχισε τις αρχές της δεκαετίας του '90, όταν τα ηνία της κοινότητας πήρε ο Δημήτρης Τσουκαλάς, ένας άνθρωπος που άφησε την Αθήνα για να γυρίσει στο χωριό του και να προσφέρει στη γενέτειρά του Με ένα διάλειμμα 4 χρόνων, είναι από τότε κοινοτάρχης της Ανάβρας. Η κατάσταση που συνάντησε ήταν απελπιστική. Τα γελάδια, οι χοίροι και τα πρόβατα κυκλοφορούσαν ελεύθερα στο χωριό. Στους χωματόδρομους. Δεν υπήρχε πουθενά άσφαλτος. Το χειμώνα περπατούσες μέσα στη λάσπη, το καλοκαίρι η σκόνη σε έπνιγε. «Προτεραιότητά μας ήταν η κατασκευή κτηνοτροφικών πάρκων, για να μπει τέλος στην αναρχία που επικρατούσε. Με φως, νερό και σωστή δόμηση, σταβλίζουν τα ζώα τους το χειμώνα Τους υπόλοιπους μήνες βόσκουν ελεύθερα στα βουνά. Αυτός είναι και ο λόγος που το κρέας τους φημίζεται για την ξεχωριστή γεύση του.
Η κτηνοτροφία είναι η πηγή των εισοδημάτων στην Ανάβρα», λέει ο πρόεδρος της κοινότητας. «Ίσως εγώ είμαι ο πιο φτωχός του χωριού, αφού η σύνταξη που παίρνω από τη ΔΕΗ, όπου έφυγα με το βαθμό του επιθεωρητή, κυμαίνεται στα 2.500 ευρώ».
Βάσεις ανάπτυξης: Η πρόοδος συνεχίστηκε με την κατασκευή του σφαγείου βιολογικής γραμμής, το μοναδικό δημόσιο στην Ελλάδα, με πιστοποίηση από τη ΔΗΩ. Έτσι μπήκε τάξη και δημιουργήθηκε η βάση για την ανάπτυξη της βιοκτηνοτροφίας, με συνέπεια οι παραγωγοί να κερδίζουν σημαντικά ποσά από τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με χρήματα της οποίας έγιναν οι παραπάνω υποδομές. Ξύπνιος, σχολαστικός και με όραμα ο πρόεδρος παρακολουθεί ανελλιπώς κάθε κοινοτικό πρόγραμμα και το εκμεταλλεύεται δεόντως.
Το μεγαλύτερο επίτευγμά του, όπως λέει ο ίδιος, είναι ότι κατάφερε να αλλάξει τη νοοτροπία των συγχωριανών του. Στην αρχή έφεραν αντιρρήσεις στα σχέδιά του, αλλά με επιμονή και υπομονή τούς έπεισε.Τώρα τους καλεί να δημιουργήσουν τυποποιητήρια για τα προϊόντα τους, ώστε να ολοκληρωθεί το φάσμα της βιολογικής παραγωγής.
Η Ανάβρα δεν βάσισε την ανάπτυξή της στο κράτος. Ήθελε έσοδα δικά της. Έτσι, πριν από τρία χρόνια ολοκλήρωσε το έργο του αιολικού πάρκου, με τις 20 ανεμογεννήτριες και ανάδοχο την ισπανική εταιρία Gamesa. Έσοδα: Το ρεύμα το αγοράζει η ΔΕΗ, ενώ η κοινότητα για τη χρήση του χώρου, που της ανήκει, εισπράττει έως και 100..000 ευρώ το χρόνο. Υπό δημοπράτηση βρίσκεται και η ανάπτυξη υδροηλεκτρικού εργοστασίου, από το νερό των πηγών της Ανάβρας. Από εκεί θα εισπράττονται άλλες 100.000 ευρώ.
Η επιστροφή στις ρίζες είναι μια σταθερή πολιτική για τον κ. Τσουκαλά. Για να ενισχυθεί κι άλλο ο πληθυσμός, έκανε επέκταση του οικισμού και δίνει οικόπεδα σε άστεγους δημότες στο μισό της αντικειμενικής τους αξίας και με αποπληρωμή σε 5 δόσεις. Μετανάστες σε... ορεινό παράδεισο. «Δεν μας λείπει τίποτα. Εγώ, παρόλο που γεννήθηκα στην Αθήνα, ήρθα στο χωριό των γονιών μου, μόλις γνώρισα εδώ, κατά τη διάρκεια των διακοπών, το σύζυγό μου τον Παναγιώτη. Κάναμε τρία παιδιά. Δουλεύουμε με τον άνδρα μου φροντίζοντας τα 100 γελάδια που έχουμε. Πηγαίνουμε γυμναστήριο, πίνουμε τα τσιπουράκια μας στις 5 ταβέρνες του χωριού και αν θέλουμε νυχτερινή ζωή πεταγόμαστε μέχρι τον Δομοκό ή τον Αλμυρό», λέει η Νίκη Μηλιώνη.
Οι ηλικιωμένοι αισθάνονται ασφάλεια με τη μόνιμη παρουσία της αγροτικής γιατρού. Η Ελένη Τριανταφύλλου δέχεται 8 με 9 άτομα καθημερινά στο ιατρείο. Πήγε στην Ανάβρα στις 5 Αυγούστου και για τους επόμενους 9 μήνες που θα μείνει εκεί νιώθει τυχερή που βρέθηκε σε ένα τόσο φιλικό περιβάλλον. Μάλιστα, δεν επιβαρύνεται από την τσέπη της, γιατί μένει σε διαμέρισμα που της παραχώρησε η κοινότητα (όπως και οι τρεις δάσκαλοι).Ο Αποστόλης Καπέλος και ο Πολύζος Κανατούλης είναι δυο νέοι κτηνοτρόφοι.
Παίκτες στην ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού (Α.Ο. ΟΘΡΥΣ), κάθονται στο καφενείο και συζητούν πώς θα αντιμετωπίσουν τον ΔΟΜΟΚΟ, την ισχυρότερη ομάδα της περιοχής. Περηφανεύονται για την προαγωγή στην Α' Ερασιτεχνική, αλλά και για τα επιτεύγματα του χωριού τους «Να πάτε να δείτε το περιβαλλοντικό πάρκο», μας λένε.Συναντάμε έναν παράδεισο. Αιωνόβια πλατάνια, σε μια διαδρομή πέντε χιλιομέτρων, με γεφύρια, παιδικές χαρές, πετρόκτιστη διακόσμηση και με τους λαγούς και τα ελάφια να ξεπετάγονται μέσα από τα ξέφωτα, με φόντο τον υδάτινο κόσμο του Ενιππέα (παραπόταμου του Πηνειού). Εδώ κρατάει ακόμα το έθιμο της δρυστέλας, όπου οι νοικοκυραίοι πλένουν ρούχα και χαλιά με τα ορμητικά νερά των πηγών. Μια περιφραγμένη έκταση, συνολικού εμβαδού 240 στρεμμάτων, που αποτελεί ταυτόχρονα και μουσείο παράδοσης. Άλλη μια ευκαιρία για να εισπράττει η κοινότητα έσοδα, καθώς πολλά σχολεία εκδηλώνουν ενδιαφέρον για επίσκεψη και αναμένεται να μπει συμβολικό εισιτήριο για τα έξοδα συντήρησής του.
Το πλέον μεγαλόπνοο σχέδιο, αυτή την περίοδο, είναι η επικείμενη εγκατάσταση συστήματος τηλεθέρμανσης. Με προϋπολογισμό 1.700.000 ευρώ (από ευρωπαϊκά κονδύλια) και με μελέτη από το ΤΕΙ Κοζάνης η Περιφέρεια έχει πει ήδη το «ναι». Ένας κεντρικός λέβητας θα τοποθετηθεί στο πάνω μέρος του χωριού και από εκεί θα διοχετεύονται υπόγειοι αγωγοί από τους δρόμους της Ανάβρας με καυτό νερό. Το κάθε σπίτι θα συνδέεται με το σύστημα και θα έχει ολόκληρο το χειμώνα ζεστό νερό και θέρμανση, με μια ελάχιστη επιβάρυνση. Θα λειτουργεί με την καύση βιομάζας (κοπριές των ζώων, ξερά φύλλα, άχυρο κ.ά).
Jim Adams

18.2.09

Η Άννα Μιχαηλίδου μιλάει στο filomatheia.blogspot.com

Συναντήσαμε και μιλήσαμε με ένα σπουδαίο στέλεχος της αστυνομίας, που τιμά το σώμα με την εν γένει παρουσία και πορεία της. Επιπρόσθετα διαπιστώσαμε μέσα από ένα τόσο μικρό διάστημα επαφής μαζί της πως πρόκειται για έναν πολύ καλό και ανοιχτό τύπο ανθρώπου, που ξέρει όπως λίγοι να προσεγγίζει ένα άτομο και να προσπαθεί να το βοηθήσει. Ακολουθεί η συζήτηση που είχαμε με την κ. Μιχαηλίδου, ενός ατόμου που καταφέρνει να χωρέσει την ευσυνειδησία της στον επαγγελματισμό της.

Καλή ανάγνωση!
Κυρία Μιχαηλίδου όταν ήσασταν μικρή παίζατε κλέφτες και αστυνόμους και αν ναι με ποιους ήσασταν;
Από ότι θυμάμαι δεν έπαιζα κλέφτες και αστυνόμους, εμείς τα κορίτσια παίζαμε άλλα παιχνίδια, αυτό ήταν παιχνίδι των αγοριών. Αλλά αν έπαιρνα μέρος θα ήθελα να είμαι με τους αστυνόμους.Ποιο ήταν το αγαπημένο σας παιδικό βιβλίο και ποιοι ήταν οι ήρωες σας;
Ήμουν φανατική αναγνώστρια των βιβλίων του Ιουλίου Βερν. Οι συναρπαστικές περιπέτειες του με έκαναν να νομίζω πως ήμουν και εγώ μέλος του πληρώματος. Έβλεπα επίσης μια τηλεοπτική εκπομπή που είχε τον τίτλο «Superwoman», φανταστείτε κάτι αντίστοιχο με τον σημερινό Superman
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να επιλέξετε το επάγγελμα της αστυνόμου; Υπήρχε κάποιος αστυνόμος στην οικογένεια σας;
Όχι στην οικογένειά μου δεν υπήρχε κανένας αστυνομικός, απλά κάποια φιλικά πρόσωπα που ήταν αξιωματικοί στην ΕΛ.ΑΣ. μπορώ να πω, πως με επηρέασαν λέγοντας μου πως θα μου ταίριαζε να γινόμουν αστυνομικίνα. Έδωσα εξετάσεις και πέτυχα, ήμουν μάλιστα ανάμεσα στις πρώτες. Όταν μπήκα στην σχολή το κλίμα ήταν πάρα πολύ καλό και αποφάσισα να συνεχίσω, τώρα πια μπορώ να πω πως η επιλογή μου ήταν σωστή.
Οι γονείς σας και οι φίλοι σας πως αντέδρασαν όταν τους ανακοινώσατε πως θα θέλετε να γίνετε αστυνομικός; Μήπως κάποιοι φίλοι απομακρύνθηκαν από κοντά σας;
Όχι κανένας φίλος μου δεν απομακρύνθηκε από κοντά μου όταν τους ανακοίνωσα την απόφασή μου, γιατί οι φίλοι μου γνώριζαν την πρόθεσή μου και μάλιστα με ενθάρρυναν, άλλωστε η προσωπικότητα μας είναι αυτή που εκτιμούν οι φίλοι μας και όχι το τι επάγγελμα κάνουμε. Όσο για τους γονείς μου, η μητέρα μου ήταν βέβαια πιο θετική αλλά και ο πατέρας μου δεν ήταν αρνητικός, δεν ξετρελάθηκε κιόλας, αλλά στην πορεία βλέποντας την εξέλιξή μου είναι πολύ χαρούμενος και υπερήφανος για μένα.
Υπάρχει σχολή αστυνομικών για γυναίκες και για άνδρες και αν όχι πως σας αντιμετώπισαν οι συνάδελφοί σας και ποια ήταν η συμπεριφορά τους;
Τώρα η σχολή είναι ενιαία, όταν μπήκα εγώ ήταν ξεχωριστά, υπήρχε τότε σχολή μόνο για γυναίκες, μόνο στη σχολή αρχιφυλάκων αργότερα ήμασταν άνδρες και γυναίκες μαζί. Εγώ είχα μπει στη σχολή το 1991, οι σχέσεις μας με τους άνδρες συναδέλφους ήταν άριστες. Το 1994 τελείωσα τη σχολή αρχιφυλάκων μετά τη σχολή υπαστυνόμων και αμέσως μετά ως διοικητής στο τμήμα που είμαι σήμερα
Σας έχει τύχει ποτέ να δώσετε κάποια κλήση και ο παραβάτης να τη δεχθεί με χαμόγελο λέγοντας σας πως ήταν η πιο όμορφη κλήση που πήρε, εννοώντας εσάς;
Ναι αρκετές φορές, μάλιστα μια φορά χαριτολογώντας κάποιος πολίτης μου είχε πει: για σας μπαίνω στο κρατητήριο!!! Δεν χρειάστηκε βέβαια γιατί ήταν μια απλή κλήση για παράνομη στάθμευση. Γενικά μπορώ να πω πως δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερα προβλήματα, και το ότι είμαι γυναίκα αυτό νομίζω πως με βοήθησε στην επικοινωνία μου με τους πολίτες

Αντιμετωπίσατε ποτέ το δίλημμα καριέρα ή οικογένεια;
Όχι ποτέ, τα κατάφερα και στα δύο, νομίζω πως αν κάτι το θέλουμε πολύ μπορούμε να τα καταφέρουμε. Υπάρχουν δυνάμεις μέσα μας που περιμένουν να τις ενεργοποιήσουμε, εγώ αυτό έκανα και σας το συνιστώ και εσάς. Σκεφθείτε πως όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο ο γιός μου ο μεγάλος ήταν ενός έτους, τα τελευταία μαθήματα στη σχολή μου τα είχα δώσει έγκυος στον δεύτερο γιό μου. Τελικά νομίζω πως μπορούμε να πετύχουμε πάρα πολλά αρκεί να το θέλουμε. Στο πανεπιστήμιο μάλιστα τελείωσα πρώτη και είπα και τον όρκο. Ήταν πολύ συγκινητικές εκείνες οι στιγμές και αφιέρωσα το πτυχίο στον γιό μου για τις ώρες που με στερήθηκε και τον στερήθηκα

Ποιος ο ρόλος της τουριστικής αστυνομίας και ποιος ο ρόλος ο δικός σας;
Ο ρόλος της Τουριστικής Αστυνομίας είναι πολύπλευρος. Ελέγχει τους χώρους παροχής υπηρεσιών, π.χ. ξενοδοχεία αν πληρούν τους όρους, αν έχουν τις απαιτούμενες άδειες, αν οι χώροι είναι καθαροί, επίσης ελέγχει τα τουριστικά γραφεία, τους ξεναγούς, τα καταστήματα επίσης υγειονομικού ενδιαφέροντος από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο ως αναφορά τον υγειονομικό κανονισμό. Όταν διενεργούμε ελέγχους και διαπιστώνουμε πως μια επιχείρηση πληρεί τους όρους και εφαρμόζει τους κανονισμούς είναι για μας η πιο ευτυχισμένη στιγμή. Έχουν αρχίσει πλέον και στη χώρα μας οι επιχειρηματίες να καταλαβαίνουν πως όσο καλύτερες είναι οι υπηρεσίες που παρέχουν τόσο πιο γερά θα σταθούν στον ανταγωνισμό. Μακάρι κάποτε να φθάσουμε στο σημείο η Τουριστική Αστυνομία να είναι απλά και μόνο για να δίνει λύσεις σε ήσσονος σημασίας προβλήματα. Εμείς πάντως ήμαστε εδώ για να προστατεύουμε τους πολίτες και τους σωστούς επιχειρηματίες από τους κακούς πελάτες γιατί θα πρέπει να γνωρίζετε πως υπάρχουν και τέτοιοι. Ο ρόλος ο δικός μου ως Διοικητή είναι να εποπτεύω μαζί με τους συνεργάτες μου για την καλύτερη εφαρμογή των κανονισμών που έχει θεσπίσει η πολιτεία.
Μήπως γνωρίζετε ποια είναι η αναλογία με την οποία συμμετέχουν οι γυναίκες στους ανώτατους , ανώτερους και κατώτερους Αξιωματικούς;Από την παλιά φουρνιά αμφιβάλω αν αυτό το ποσοστό ξεπερνούσε το 4 με 5 %, ευελπιστώ πως αυτό μελλοντικά θα αλλάξει προς το καλύτερο. Αυτή τη στιγμή πάντως στην Αττική οι γυναίκες Διοικητές δεν ήμαστε πάνω από 5.
Ως διοικητής πόσο χρόνο αφιερώνετε στους υφισταμένους σας για τα προβλήματά τους;
Είμαι πάντα δίπλα στους συνεργάτες μου και ειδικότερα στους νέους συναδέλφους. Επειδή ως υπηρεσία θέλω να λειτουργούμε άψογα έχω πολύ καλές σχέσεις με όλους τους συναδέλφους τους οποίους θεωρώ συνεργάτες μου και όχι υφισταμένους μου, μόνο συλλογικά μπορούμε να πετύχουμε στη αποστολή μας. Άρα είναι βασική προϋπόθεση για μένα η άριστη συνεργασία και ως εκ τούτου είμαι δίπλα τους για την επίλυση των όποιων προβλημάτων, πάντα βέβαια στα όρια των δυνατοτήτων μου.

Από τα ΜΜΕ ακούμε πως υπάρχει αύξηση της εγκληματικότητας. Που πιστεύεται πως οφείλεται αυτό και με ποιον τρόπο θα μπορούσε η αστυνομία να προφυλάξει καλύτερα τους πολίτες;
Αυτό το θέμα που θίξατε είναι πιστεύω και ο πονοκέφαλος της Ελληνικής Αστυνομίας σε μια πρώτη προσέγγιση θα έλεγα πως οι μάχιμοι αστυνομικοί είναι λίγοι, εννοώ αυτοί που διατίθενται για την ασφάλεια των πολιτών. Επίσης πιστεύω πως η αστυνομία αναλίσκεται σε προβλήματα και αρμοδιότητες που δεν είναι ο άμεσος στόχος της με αποτέλεσμα να μην επαρκεί το έμψυχο υλικό, και ως εκ τούτου χάνουμε την ουσία, δηλαδή την ασφάλεια των πολιτών. Κάτι άλλο που θα πρέπει να σας πω πάνω σε αυτό το θέμα είναι πως έχει αλλάξει η εγκληματικότητα, κάποτε είχαμε να κάνουμε με τους εγχώριους κακοποιούς και γνωρίζαμε πρόσωπα και πράγματα, τα τελευταία χρόνια με την εισβολή του ανεξέλεγκτου αριθμού μεταναστών καταλαβαίνετε πόσο δύσκολο είναι πλέον το έργο της αστυνομίας. Αρκεί να σας πω πως υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη χώρα μας άνθρωποι που δεν υπάρχουν στοιχεία για αυτούς πουθενά. Πως λοιπόν να βρεις κάποιον που δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο για αυτόν σε καμία αρχή; Λόγω της παγκοσμιοποίησης εισέρχονται πλέον στη χώρα μας άνθρωποι που δεν γνωρίζουμε τίποτα για αυτούς και το κυριότερο δεν έχουμε στοιχεία για την εδώ παραμονή τους.
Πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να ασκεί το δικό σας επάγγελμα;
Είναι πράγματι δύσκολο επάγγελμα και ειδικά για γυναίκες, είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, έχει καταρχήν άστατα ωράρια, ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε καλέσουν στην υπηρεσία σου, το κάλο για μένα είναι που δεν είναι μια δουλειά ρουτίνας, αυτό εμένα με ενθουσιάζει γιατί η κάθε μέρα είναι διαφορετική. Ειδικά όταν μου δίνετε η ευκαιρία να δώσω λύση σε κάποιο πρόβλημα ή να βοηθήσω κάποιους συνανθρώπους μου ξεχνάω τις δυσκολίες που αντιμετώπισα. Από την άλλη μεριά είναι ένα επάγγελμα που σου παρέχει μια εργασιακή ασφάλεια και αυτό ειδικά στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό.
Μετά τη βάρδια σας, όταν επιστρέφετε στους δικούς σας, πόσο έχει αλλάξει η ψυχολογία σας από τα συμβάντα που έχουν μεσολαβήσει;
Προσπαθώ να κρατώ τη δουλειά μακριά από το σπίτι, όσο μπορώ τουλάχιστον γιατί μη ξεχνάτε πως λόγω της θέσεώς μου είμαι σχεδόν όλες τις ώρες με το κινητό ανοιχτό για να ενημερωθώ για όποιο πρόβλημα προκύψει.
Οι συνάδελφοί σας θα έβλεπαν με καλό μάτι την πρώτη γυναίκα αρχηγό της ΕΛ. ΑΣ.;
Αν κάποιος το αξίζει άσχετα αν είναι άνδρας ή γυναίκα νομίζω πως όλοι θα την –τον αποδεχθούν, επομένως αν το αξίζω και αν αυτό συμβεί σίγουρα η αποδοχή θα είναι μεγάλη.
Κάποια από τα νεαρά μέλη της Λ.Ο.Γ. σκέφτονται να γίνουν αστυνομικίνες. Ποια συμβουλή θα τους δίνατε και ποια είναι τα υπέρ και τα κατά μιας τέτοιας επιλογής;
Εγώ θα συμβούλευα στα μέλη της Λ.Ο.Γ. που θέλουν να γίνουν αστυνομικίνες να το κάνουν, αρκεί να το θέλουν και να μην το κάνουν μόνο και μόνο για τη σιγουριά του μισθού. Πιστεύω πως τα υπέρ είναι πιο πολλά από τα κατά.
Από πότε δόθηκε η δυνατότητα στις γυναίκες να εξελίσσονται ισότιμα με τους άνδρες στην αστυνομία;
Από το 1980
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας Έλληνες ποιητές και συγγραφείς;
Ρίτσος, Ελύτης, Καβάφης, Σεφέρης και από συγγραφείς Σαμαράκης, Καζαντζάκης
Ποιο βιβλίο διαβάσατε τελευταία και σας άρεσε πάρα πολύ;
Η «Σιωπηλή πέτρα» της Ευρυδίκης Αμανατίδου.
Τι είδος μουσικής ακούτε και ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας καλλιτέχνες;
Ντίσκο, εγώ είμαι της εποχής που μεσουρανούσε η Μαντόνα, βασικά ακούω τα πάντα, γιατί η καλή μουσική είναι μια.
Αν υποθέσουμε πως ήμαστε οι καλές νεράιδες και είχαμε τη δυνατότητα να εκπληρώσουμε άμεσα μια επιθυμία σας, ποια θα ήταν αυτή;
Χωρίς δεύτερη σκέψη να εξαφανιζόμουν για δέκα μέρες χωρίς καμία σκοτούρα στο κεφάλι μου. Μιλάω για τις απόλυτες διακοπές, είναι αυτό που μου έχει λείψει πάρα πολύ στη ζωή μου. Μου αρέσουν πάρα πολύ τα ταξίδια, μου αρέσει να βρίσκομαι κοντά στη φύση.
Θα προτρέπατε τα παιδιά σας να ακολουθήσουν το δικό σας επάγγελμα;
Αν το θελήσουν γιατί όχι, αρκεί όπως σας είπα και πιο πριν να είναι αυτό που θέλουν να κάνουν στη ζωή τους γιατί είναι σημαντικό να ασχοληθούμε με αυτό που αγαπάμε και που μας ικανοποιεί.
Κυρία Μιχαηλίδου εκ μέρους της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου σας ευχαριστούμε για τη φιλοξενία και ελπίζουμε πως η επόμενη συνέντευξη που θα μας δώσετε να είναι τότε που θα είστε Αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας.

Έφη, Μίνα, Παναγιώτης, Σπύρος

12.12.08

Ο Γιώργος Νταλάρας μιλάει στο filomatheia.blogspot.com

Ημερομηνία Συνάντησης: 16/11/08Τόπος: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Απόγευμα Κυριακής και όλα έξω ήταν χειμωνιάτικα. Όχι όμως και μέσα στο Μέγαρο Μουσικής όπου ο κ. Νταλάρας ως άριστος οικοδεσπότης μας υποδέχτηκε και μας φιλοξένησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο! Νιώθοντας ο ίδιος άνετα στο «σπίτι» του, φρόντισε ώστε να αισθανθούμε κι εμείς το ίδιο από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Σε αντίθεση με τον κρύο καιρό έξω, η ατμόσφαιρα εντός όσο περνούσε η ώρα, γινόταν όλο και περισσότερο ζεστή και οικεία με αποτέλεσμα το «σφιχτό» αρχικό χρονοδιάγραμμα να μην τηρηθεί και οι τρεις και πλέον ώρες που διήρκησε αυτή η συνάντηση, να φαντάζουν πολύ λίγες για μια τόσο ευχάριστη, ουσιαστική και φιλική συζήτηση από καρδιάς με τον κ. Νταλάρα.
Καλή ανάγνωση!
Κύριε Νταλάρα θα θέλαμε να μας περιγράψετε με λίγα λόγια τα παιδικά σας χρόνια.
Πώς να περιγράψεις το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής σου, με τι χρώματα; Θέλει πολύ συζήτηση. Γεννήθηκα στον Πειραιά. Προέρχομαι από μια μικρασιατική οικογένεια, μεγάλωσα στην Αθήνα και θα έλεγα πως είμαι πολυταξιδεμένος στον Νομό Αττικής μιας και έχω ζήσει σε πάρα πολλές γειτονιές. Ήταν παράξενα εκείνα τα χρόνια, σκληρά αλλά με πολύ ανθρωπιά, πολύ αγάπη και σύμπνοια, τουλάχιστον στις ομάδες των ανθρώπων που εγώ έζησα και μεγάλωσα. Είχα την τύχη να προέρχομαι από μουσικούς και να έχω μια ανεξέλεγκτα καλή σχέση με τη μουσική και το τραγούδι, χωρίς να μπορώ ούτε ο ίδιος να την ερμηνεύσω. Προφανώς προερχόταν από τα γονίδια των παλαιοτέρων. Αυτό ισχύει και καλό είναι να το θυμόμαστε, ότι δηλαδή αυτό που είμαστε, τον τρόπο σκέψης μας, τις δυνατότητες που έχουμε ή δεν έχουμε, το χρωστάμε στους γονείς μας και αυτοί με τη σειρά τους στους προηγούμενους. Άρα δεν είναι τίποτα ξεκομμένο. Έτσι λοιπόν μπήκα στη μουσική από πολύ μικρός και τα υπόλοιπα νομίζω λίγο έως πολύ τα ξέρετε. Όπως όλα τα παιδιά, ήμουν πολύ άτακτος και ζωηρός.

Ποιες είναι οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές των σημερινών νέων με αυτών της εποχής σας;
Μπορώ να σας πω, ότι τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά, υπάρχει και σ’ ένα τραγούδι αυτό και είναι αληθινό. Πάρα πολλά πράγματα πάντως είναι τα ίδια, έχετε τα ίδια περίπου προβλήματα μ’ εμένα, αλλάζουν βέβαια τα εργαλεία σας, τα μέσα, αλλά οι ανάγκες μας παραμένουν περίπου οι ίδιες. Σημασία έχει αν αυτές οι αλλαγές είναι ουσιαστικές ή επιφανειακές, πράγμα για το οποίο πρέπει να μιλήσουμε και να αναλύσουμε σε βάθος. Και κυρίως να διαπιστώσουμε αν έχουμε ίδιο κώδικα επικοινωνίας. Ίδια γλώσσα δηλαδή. Πολλές φορές λέμε πράγματα, που δεν τα αντιλαμβανόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Τι είναι ουσιαστικό και τι περιστασιακό τότε και σήμερα; Δημιουργικός μπορείς να είσαι αν φέρνοντας αυτές τις δύο καταστάσεις αντιμέτωπες, καταφέρεις να τις διαχειριστείς με έναν τρόπο, που θα είσαι εντάξει με τον εαυτό σου, με τη συνείδησή σου και με το περιβάλλον σου. Αντιθέσεις και ανατροπές υπάρχουν πάντα. Αλλά εγώ θέλω να πιστεύω, ότι μέσα από αυτές βγαίνουμε πιο πλούσιοι σε εμπειρίες. Κι αυτό για εσάς που είστε νέα παιδιά, νομίζω είναι κάτι που μερικές φορές ίσως το αισθάνεστε αλλά δεν το αποκωδικοποιείτε για να σιγουρευτείτε, πότε πρέπει να επιμένετε στις ουσιαστικές σας επιλογές και πότε να συμβιβάζεστε με την περίσταση. Εγώ λειτούργησα έτσι με την μουσική, που ήταν όλη μου η ζωή. Όλες αυτές οι αντιθέσεις, με «σπρώξανε» να συνειδητοποιηθώ πολύ πιο γρήγορα και στον χώρο της πολιτικής, στον χώρο της κοινωνικής στάσης, πώς να αντιμετωπίζεις δηλαδή τη ζωή και τους ανθρώπους, καθώς και στον επαγγελματικό χώρο. Μια βασική ανάγκη πάντως που παραμένει η ίδια, είναι η ανάγκη της επικοινωνίας με τους συνανθρώπους μας σε βάθος.


Ήσασταν ένα ταλαντούχο παιδί ή διαπρέψατε μετά από σκληρή δουλειά;
Το ταλέντο τώρα, βάζετε συνέχεια αιχμές! Το ταλέντο ήταν η προίκα που πήρα από τους γονείς μου. Το ταλέντο νομίζω πως διοχετεύεται μέσω του γενετικού μας υλικού. Πιθανόν το δικό μου ταλέντο, να προϋπήρχε σε κάποιον από τους προγόνους μου, αυτό όμως από μόνο του δεν λέει τίποτα. Το ταλέντο που αξίζει θαυμασμό, είναι αυτό που ανακαλύπτεις σε συνειδητοποιημένους ανθρώπους και χαρακτήρες, που νιώθουν τη διαφορετικότητα και ταπεινώνονται μέσα σε αυτή. Πολλές φορές η διαφορετικότητα τρέφει την έπαρση και η έπαρση μπορεί να σε κάνει κάφρο. Άρα το ταλέντο από μόνο του δεν είναι αρκετό, το σεβόμαστε μεν αλλά το κριτικάρουμε κιόλας. Πρέπει να το καλλιεργήσεις και να το εκπαιδεύσεις, αλλιώς είναι ανεξέλεγκτο. Και μετά θέλει πίστη, αφοσίωση η οποία αποτελεί ένα πρόσθετο εργαλείο πάνω στο ταλέντο.
Η γνώση, η αγάπη προς τη μάθηση, η πολύ δουλειά και η ανάγκη για επικοινωνία είναι τα εργαλεία για να αναδείξεις το ταλέντο σου.

Σχετικά με την αγάπη σας για τη μουσική:
Μπορεί να μου έλειψε ο πατέρας από τα πρώτα μου χρόνια, αλλά είχα μια ξεχωριστή μητέρα και μια οικογένεια ευρύτερη (Λευτέρης, Μάνος, Κουγιουμτζής, Καλδάρας). Με κάποιους από αυτούς υπήρχε σεβασμός γιατί είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας. Εγώ ήμουν σαν ανοιχτό βιβλίο, με καταλαβαίνανε, βλέπανε ένα παιδί που έρχεται από το πουθενά αλλά αγαπάει τη μουσική. Να ένα πράγμα που έκανα εγώ, αγάπησα πάρα πολύ τη μουσική και έψαξα σε βάθος να καταλάβω πως λειτουργεί για παράδειγμα το κλειδί που κουρδίζει την χορδή, γιατί μια χορδή είναι μπάσα και η πρίμα διαφορετική και άλλα πολλά! Πράγματα δηλαδή που σε κάνουν απαραίτητο στην δημιουργία και στην κατασκευή. Αυτό ήμουν εγώ, ένας εργάτης, ένας μάστορας ο οποίος έμαθε πολύ καλά να δουλεύει την τέχνη του και τα εργαλεία του. Δούλεψα πάρα πολύ γι’ αυτό και σιγά-σιγά έφτασα σ’ ένα σημείο, όχι μόνο να μπορώ να μαστορεύω για την δουλειά μου, αλλά και να μπορώ να οραματίζομαι όπως οραματίζεται ένας δημιουργός και πολλές φορές να το πετυχαίνω.
Σχετικά με τη μάθηση και την γνώση:
Μέσω αυτής αποκτάς αυτογνωσία και σεβασμό προς τον εαυτό σου. Γιατί για να μπορέσεις να αγαπήσεις τους άλλους, την κοινωνία, την πόλη σου, τα δέντρα, τα ζώα όλα αυτά που πλήττονται σήμερα από τις δραστηριότητές μας, πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Για να τον αγαπήσεις όμως πρέπει να τον μάθεις. Μέσω αυτής αποκτάς οντότητα και κύρος, γιατί χωρίς κύρος δεν θα υπάρχει βάρος σε αυτά που θες να εκφράσεις.
Σχετικά με την πολιτική:
Όλες μας οι πράξεις είναι πολιτικές. Έχουμε υποχρέωση όμως να ασχολούμαστε σωστά με την πολιτική. Να είμαστε κριτικοί. Θα αναφέρω ένα μικρό απλοϊκό παράδειγμα: αν ακούσετε ότι αυτό το ποτήρι έχει νερό που προέρχεται από μια βρύση που συνδέεται με μια δεξαμενή με ακατάλληλο νερό, επειδή το κράτος και οι υπεύθυνοι δεν είχαν την συνείδηση ή την δυνατότητα να το καθαρίσουν και το άφηναν να φτάνει στη βρύση. Αν εμείς κλείσουμε αυτή τη βρύση και δεν πιούμε αυτό το νερό, κάνουμε μια πολιτική πράξη. Άρα η πολιτική είναι παρούσα, είναι παντού. Πιστεύω πως το πιο επικίνδυνο πράγμα που συμβαίνει στις μέρες μας, είναι να απαξιώνουμε την πολιτική συλλήβδην. Μπορείς να απαξιώσεις πολιτικά πρόσωπα, κόμματα, έχεις το δικαίωμα, αλλά δεν μπορείς να απαξιώνεις την πολιτική.
Πολιτική είναι αυτό που κάνουμε εμείς εδώ τώρα, η επικοινωνία, η γνώση. Νιώθω πως μέσω της προσπάθειας, να κάνει ο καθένας το καλύτερο που μπορεί στον τομέα του, έρχεται η ενότητα, μας ενώνει ως κοινωνία. Και εγώ πιστεύω στη συλλογικότητα, δηλαδή από την αγάπη και την διάθεση να δω τι είναι αυτό το ταλέντο που αναφέραμε προηγουμένως, να δω τι τελικά θέλω να γίνω στη ζωή μου, δούλεψα συλλογικά και όχι διασπαστικά και αντιδραστικά. Μπορώ να είμαι αντιδραστικός και στοιχεία αντιδραστικού ανθρώπου υπάρχουν σε αυτά που λέω, αλλά πρόκειται για την αντίδραση της ανησυχίας. Σου επιτρέπεται και είναι θεμιτό να ανησυχείς, να έχεις αντιρρήσεις και να αντιδράς. Εδώ ερχόμαστε στην έννοια της πολιτικοποίησης. Όταν σκέφτεσαι, όταν αντιδράς και όταν αντιπαρατίθεσαι – έχει όμως σημασία πως το πράττεις αυτό – είσαι ήδη πολιτικό ον. Έτσι όταν έχεις μέσα σου τέτοιες ανησυχίες, τότε αποφασίζεις τι θα κάνεις το ταλέντο σου και τη ζωή σου, σε προσωπικό επίπεδο και σαν μέλος της κοινωνίας.

Σχετικά με το Internet:
Εκεί που δεν το περιμένανε οι σοφοί τους ήρθε! Να λοιπόν η επανάσταση η ουσιαστική! Δεν μπορεί να το ελέγξει κανείς! Μέχρι πριν 10 χρόνια η επικοινωνία ήταν δύσκολη, τώρα έγινε. Πρέπει να δούμε πως θα αξιοποιηθεί σωστά. Ο άνθρωπος είναι παράξενο ον και αντιφατικό. Είναι απρόβλεπτος, διεισδυτικός, δημιουργικός, πονηρός, κακός, έχει πολλά πράγματα μέσα του! Αλλά είναι και περιπετειώδης, αν του δώσεις μια χαραμάδα θα σου κάνει λεωφόρο. Αυτό είναι το internet τώρα και η επικοινωνία που δεν μπορεί κανείς να την ελέγξει! Αποτελεί την πιο σπουδαία επανάσταση που γίνεται αυτό τον καιρό. Θα έλεγα μια σιωπηρή, μέγιστη πολιτική πράξη των ανθρώπων που δεν είναι μέσα στα κόλπα. Μιλάω για τους bloggers που μοιράζονται τις απόψεις τους και τις ανησυχίες τους για το κοινό καλό. Από μόνο του βέβαια το internet, κάποτε θα γίνει ένα κόλπο μεγάλο γιατί κάποιοι θα βρεθούν να το εκμεταλλευτούν και εκεί είναι που πρέπει να προσέχουμε! Και μετά πάλι από την αρχή! Ξαναρχίζουμε!

Ποια είναι η γνώμη σας για την ελεύθερη διακίνηση μουσικής στο διαδίκτυο και που βλέπετε να οδηγούνται τα πράγματα όσον αφορά τη μουσική βιομηχανία;Εδώ τώρα είμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Υπάρχουν προβλήματα. Η δισκογραφία στην Ελλάδα ξεκινώντας από τις αρχές του περασμένου αιώνα, έγινε ένα μονοπώλιο, στο οποίο συμπράξανε και βοήθησαν ακόμα και άνθρωποι της δουλειάς μας, συνθέτες, στιχουργοί αλλά και επιχειρηματίες.
Αυτό έφτιαξε ένα δέντρο, το «Δέντρο της δισκογραφίας», το οποίο σαν εικόνα είναι ωραία, διότι βλέπεις κάτι φυσιολογικό, βλέπεις ένα δέντρο να ανεβαίνει, με τα κλαδιά του, να ανθίζει την άνοιξη, με τα καλά του αλλά και με πολλές αναποδιές και κυρίως με πολλές αδικίες, όσον αφορά τα δικαιώματα των ανθρώπων που παρήγαγαν μουσική.
Ήταν ένα μονοπώλιο που λειτουργούσε με λεόντειες συμβάσεις απέναντι στους ανθρώπους που τους ανήκε η δημιουργία, είτε ήταν στιχουργοί, είτε ποιητές, συνθέτες, οργανοπαίχτες. Ήταν άδικες οι εταιρίες μαζί τους γιατί ήταν ένα μονοπώλιο δέκα ανθρώπων με σιωπηρή ανοχή ο ένας προς τον άλλο, γιατί από μόνοι τους είχαν ένα χωράφι το οποίο το καλλιεργούσαν και δεν πάταγε ψυχή μέσα. Την πίτα την μοιραζόντουσαν μεταξύ τους.
Σήμερα επειδή το διαδίκτυο τους έπιασε στον ύπνο, έχασαν τα πρωτεία και έχασαν και τη δυνατότητα να επικοινωνήσουν με τον κόσμο. Τώρα υπάρχει μεγάλη ανησυχία, όλοι τρέχουν, νομοθέτες, νομικοί, καθηγητές πανεπιστημίων, για να δουν με ποιο τρόπο μπορεί να εξασφαλιστεί η δικαιοσύνη απέναντι στα έργα της διανοίας, γιατί αυτό τον καιρό δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Τώρα όλα είναι στον αέρα, γιατί κανείς δεν πρόβλεψε την ταχύτητα και τις δυνατότητες του διαδικτύου. Χρειάζονται θεσμικές λύσεις όσον αφορά την πνευματική ιδιοκτησία, τα δικαιώματα των ανθρώπων διότι εμπλέκονται πολύ κλάδοι, ώστε να μην είναι κανείς παράνομος. Θα δούμε.
Λέγανε πριν 15 χρόνια οι εταιρίες και ακόμη το λένε, πως πλήττει την δισκογραφία η πειρατεία, πως φταίνε οι πειρατές και οι πλανόδιοι. Η δισκογραφία καταστράφηκε κυρίως από το φτηνό υλικό που ηχογραφούσαν οι εταιρίες. Αυτό στην πραγματικότητα κατέστρεψε το τραγούδι.

Ποιο τραγούδι και ποια συνεργασία θεωρείτε σταθμό στην καριέρα σας;
Πολλά…… πολλά τραγούδια και πολλές συνεργασίες. Θα σας μιλήσω για τους παλιούς δασκάλους που μου αρέσανε πάρα πολύ, παρ’ ότι η ζωή τους δεν μου ταίριαζε καθόλου, μιας και εγώ γεννήθηκα σε άλλη γενιά και δεν μπορούσα να ζήσω όπως αυτοί. Μην ξεχνάμε πως τους ανθρώπους που θα αναφέρω όπως ο Τσιτσάνης, ο Βαμβακάρης, ο Παπαϊωάννου και άλλους μεγάλους σπουδαίους τραγουδιστές, κάποτε ο κόσμος τους θεωρούσε απόκληρους της κοινωνίας. Τους βλέπανε και τους διώχνανε, κρύβανε τους μπαγλαμάδες στα σακάκια τους και πολλοί από αυτούς δεν είχανε να φάνε, ζητιανεύανε. Μπόρεσα όμως να νιώσω την αξία αυτού που κάνανε, κατάλαβα τι γράψανε και τους αγάπησα και τους θεωρώ δασκάλους μου.
Εκτός από το λαϊκό τραγούδι, το δημοτικό και τους ψαλτάδες τους μεγάλους, τον Περιστέρη, τον Χατζημάρκο, τον Χρόνη Αηδονίδη, τον Παπασιδέρη, την Γεωργία Μυτάκη, μπορώ ώρες να σας μιλάω για ονόματα που πιθανότατα μπορεί να μην λένε κάτι στους νέους και πολύ στεναχωριέμαι γι’ αυτό. Μεγάλη μου επιθυμία θα ήταν κάποια στιγμή οι νέοι να βρουν τον χρόνο να ασχοληθούν, ώστε αυτά τα ονόματα να αποκτήσουν νόημα. Θα ήθελα να μάθετε για την αξία της Γεωργίας Μυτάκη, της Ειρήνης Κονιτοπούλου-Λεγάκη, της Άννας Καραμπεσίνη, για τον Κώστα Μουντάκη, τον Σκορδαλό, και είμαι σίγουρος ότι για σας αυτό το σκονισμένο παρελθόν θ’ αποκτήσει άλλο νόημα. Για μερικούς το παρελθόν δεν είναι τίποτα, γι’ αυτούς όμως που γνωρίζουν, είναι η κοινωνική εξασφάλιση του αύριο.
Στις νεότερες εποχές ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Λοΐζος, ο Κουγιουμτζής, ο Καλδάρας που ήταν οι δικοί μου δάσκαλοι, αλλά και ο Μπιθικώτσης και ο Καζαντζίδης, αυτοί οι σπουδαίοι τραγουδιστές με τους οποίους έγινα φίλος λόγω του πατέρα μου που ήταν συνεργάτης τους. Έπαιξα μαζί τους, κάναμε αστεία, μου έμαθαν πράγματα.
Ειλικρινά δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο τραγούδι διότι είναι απίστευτα πολλά! Ποιο να ξεχωρίσω; Το «Μη μου θυμώνεις μάτια μου», «Αχ χελιδόνι μου», «Παραπονεμένα λόγια», «Φαρμακωμένος ο καιρός». Το κάθε ένα από αυτά τα τραγούδια έχει μια ιστορία ολόκληρη.
Έτσι λοιπόν θεωρώ τον εαυτό μου από τους πιο τυχερούς σε αυτή τη δουλειά.

Ποιους από τους σύγχρονους στιχουργούς και συνθέτες θεωρείτε σημαντικούς;
Πολλούς. Η ροκ μουσική πρώτα από όλα, η καλή ροκ, σε συνεργασία με καλά ακούσματα έχει επηρεάσει θετικά το σύγχρονο τραγούδι. Δε θα μιλήσουμε για τα κακά τα οποία είναι αρκετά, γιατί πολλές φορές η μίμηση επηρεάζει με λάθος τρόπο. Θα μιλήσουμε για τα καλά για τα οποία υπάρχουν και είναι πολλά. Και να πάω σε αυτά που επηρέασαν ήδη εμένα, όπως ο Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας που είναι ένα σπουδαίο μουσικό κομμάτι του ελληνικού τραγουδιού τα τελευταία χρόνια, ο Ορφέας Περίδης, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Φίλιππος Πλιάτσικας, ο Μπάμπης Στόκας, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Διονύσης Τσακνής, ο Ξυδάκης, ο Παπάζογλου, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι Active Member. Σας ανέφερα μερικούς μόνο, είναι πάρα πολλοί ευτυχώς, οι οποίοι διαφοροποιημένα μεν, επηρεασμένοι και από την ξένη μουσική κρατήσανε τον κρίκο με τους παλιούς και δεν σπάσανε την αλυσίδα. Και από την άλλη υπάρχουν αμιγώς παραδοσιακοί μουσικοί όπως η Εστουδιαντίνα, οι Χαΐνηδες, οι Δυνάμεις του Αιγαίου παλιότερα, οι Τακίμ, και κυρίως ο Ross Daly, αλλά και λαϊκοί συνθέτες με έργο όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος. Σημασία λοιπόν έχει τί συνείδηση έχει ο καθένας και πόσο σέβεται τη μουσική του, τη γλώσσα του και τι θέλει να πει. Βεβαίως σύγχρονους εγώ θεωρώ και τον Μίκη Θεοδωράκη που ακόμη είναι κορυφαίος, τον Σαββόπουλο, τον Μούτση και από το 80 έχουμε μια γενιά τραγουδοποιών, όπως ο Κραουνάκης ας πούμε, οι οποίοι γράφουν και για τραγουδιστές, αλλά τραγουδούν και μόνοι τους ή τραγουδούν μόνο μόνοι τους, όπως ο Νίκος Πορτοκάλογλου ας πούμε, που μπορεί να μην είναι τόσοι «δυνατοί» ως τραγουδιστές, αλλά γράφουν ωραία και σημαντικά τραγούδια, εκτιμώντας τη δουλειά του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Λοΐζου, του Κουγιουμτζή, του Ξαρχάκου, του Μούτση και ακούγοντας και παραδοσιακή μουσική αλλά και ροκ τραγούδια.
Η ροκ μουσική επειδή είναι ένα στοιχείο κοινωνικής συμπεριφοράς, βρήκε μονοπάτια σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, έχει κι αυτό το λαϊκό όργανο, όπως το λέω εγώ «Το μπουζούκι της υφηλίου» που είναι η ηλεκτρική κιθάρα.

Ήσασταν ο μοναδικός καλλιτέχνης που κατάφερε να γεμίσει με κόσμο για δύο συνεχόμενες μέρες το ΟΑΚΑ το 1983. Τι σας έχει μείνει από αυτές τις συναυλίες;
Πρώτα απ’ όλα δεν νιώθω καθόλου μοναδικός και δεν είμαι μοναδικός. Και ούτε θα θεωρούσα τον εαυτό μου μοναδικό λόγω της προσέλευσης του κόσμου. Και έχουν προϋπάρξει και άλλοι καλλιτέχνες με μαζικές συναυλίες, κυρίως ο Θεοδωράκης, ο Διονύσης Σαββόπουλος γέμισε το Ολυμπιακό Στάδιο. Η συναυλία του Κηλαϊδόνη στη Βουλιαγμένη…
Πρέπει να έχω κάνει 3 μόνος μου και άλλες 5 συμμετοχικές στο Ολυμπιακό Στάδιο. Βέβαια εκείνες οι δύο πρώτες ήταν ένα ρεκόρ, γιατί ήταν πρωτοφανής η συμμετοχή! Νομίζω πάντως ότι έπαιξε ρόλο ότι είχα σταθερά ακολουθήσει το συναυλιακό live τα τελευταία χρόνια, και αυτό έπαιξε ρόλο όπως επίσης έπαιξε ρόλο η εποχή και η συγκυρία. Και βέβαια τα καλά τραγούδια. Δεν το θεωρώ μόνο επιτυχία δική μου. Εγώ ήμουν τυχερός που βρέθηκα μέσα σ’ αυτή τη γειτονιά της μουσικής και των ανθρώπων και μέσα από αυτή την κατάσταση έζησα ένα όνειρο. Και βέβαια το κυριότερο, εισέπραξα την ευθύνη της εμπιστοσύνης του κόσμου και συνέχισα με μεγάλη προσοχή το δρόμο μου στη μουσική.

Υπάρχει κάποια καλλιτεχνική συνεργασία που δεν έγινε μέχρι τώρα και θα θέλατε πάρα πολύ να πραγματοποιηθεί στο μέλλον;
Αρκετές ακόμα. Ο μουσικός δεν σταματάει ποτέ. Ο άνθρωπος που αγαπάει τη δουλειά του, είναι σαν το ναύτη που όταν βγει στη θάλασσα θέλει να πάει παντού. Δεν προλαβαίνει όμως, θα πάει σε λίγα μέρη και θα αποκτήσει σημαντικές εμπειρίες. Έτσι κι εγώ δεν θα προλάβω να πάω παντού, περνούν τα χρόνια. Είναι πάρα πολλοί οι καλλιτέχνες οι σπουδαίοι που θα ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους. Ήδη έχω συνεργαστεί με αρκετούς που τους θαύμαζα, που τους θεωρούσα ξεχωριστούς και πάλι είχα την τύχη να τους γνωρίσω, να μιλήσω μαζί τους, ν’ ανέβω στη σκηνή και να παίξουμε μαζί. Ο Sting ήταν ένας από τους μουσικούς που εγώ θαύμαζα, αλλά και σπουδαίοι μουσικοί όπως ο Paco de Lucia, o Al di Meola, η Dulce Pontes, και όχι μόνο, καθώς έχω συνεργαστεί και με σπουδαίους διευθυντές ορχήστρας και με μεγάλες συμφωνικές ορχήστρες. Έχω δουλέψει επίσης και με σπουδαίους καλλιτέχνες με πολιτικό λόγο, όπως στη συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας με τον Bruce Springsteen, τον Peter Gabriel, την Tracy Chapman, τον Youssou N’Dour και τον Sting βεβαίως. Όλα αυτά για μένα ήταν πολύ σημαντικά. Δεν νομίζω να προλάβω να κάνω πιο πολλά, ήδη είμαι και μια περίπτωση επιβαρυμένη με τα τόσα πολλά που έχω κάνει.

Υπάρχει κάποιος χώρος που να σας προκάλεσε τέτοιο δέος με την ιστορία και την επιβλητικότητά του, που έκανε τα πόδια σας να τρέμουν πριν εμφανιστείτε στη σκηνή;
Τα πόδια μου να τρέμουν, όχι δεν το έχω αισθανθεί ποτέ αν και πάντα έχω τρακ. Αλλά όχι σε βαθμό που να τρέμουν τα πόδια μου. Δεν μπορεί να σε περιμένει ένας κόσμος ολόκληρος και να βγαίνεις ασταθής. Αν αυτό συμβαίνει ίσως κάτι δεν έχεις κάνει καλά. Πρέπει να σέβεσαι τον κόσμο, να έχεις αυτό το δέος αλλά να μπορείς να στηριχθείς στα πόδια σου. Στη σκηνή μερικές φορές βέβαια χάνεσαι. Εγώ συνήθως δε χάνομαι, χωρίς να σημαίνει αυτό πως δεν έχω μεγάλη ανησυχία κάθε φορά που βγαίνω. Επειδή όμως είμαι τυχερός και ο κόσμος είναι πολύ καλός μαζί μου, από το δεύτερο τραγούδι ξεκινά η επικοινωνία. Είναι δύσκολο πράγμα η σκηνή. Όσον αφορά τον χώρο είναι πάλι προσωπικό και συναισθηματικό. Για παράδειγμα έχω τραγουδήσει σε πολύ σπουδαία μέρη, μοναδικά, όπως εκεί που έχει διευθύνει ο Φον Κάραγιαν, στο μεγαλύτερο θέατρο της Νέας Υόρκης και άλλα πολλά. Αλλά μερικές φορές συγκινείσαι ιδιαίτερα και κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Μια τέτοια περίπτωση ήταν όταν τραγούδησα στις σκηνές των Κυπρίων, μετά την εισβολή. Τραγουδήσαμε για τους ανθρώπους που χάσανε τα σπίτια τους. Τα συναισθήματα ήταν πολύ πιο έντονα από τις επευφημίες του πολύ κόσμου σε ένα σπουδαίο θέατρο.
Όπως επίσης και στην Ίμβρο που τραγούδησα σε μια μάντρα μέσα, σε ένα προαύλιο μιας εκκλησίας που κατέρρεε. Κι εκεί υπάρχει ένα άλλο ξεπούλημα της Ίμβρου, όπου η Ελλάδα δεν άντεξε τουλάχιστον να υπερασπίσει πολιτισμικά αυτούς τους ανθρώπους. Σε ανθρώπους που ιστορικά έπρεπε να έχουμε φερθεί με πιο γενναιόδωρο τρόπο σαν κράτος. Όχι στα χώματα, αλλά στους ίδιους τους ανθρώπους και στην ιστορία τους. Αυτές οι στιγμές ήταν ξεχωριστές.

Έχουμε την πληροφορία πως ήσαστε μέλος της ομάδας των Λευτεριστών. Θα θέλαμε να μας εκφράσετε την γνώμη σας για τον πρόεδρο και τις αρμοδιότητές του.Θα πρέπει να σας πω πως είμαι ιδρυτικό μέλος και είμαι αυτός που έβγαλε τις πρώτες μπροσούρες τις έχετε δει; Το «Οικουμενικός Πρόεδρος» είναι δική μου επινόηση, το τύπωσα σ’ ένα ημερολόγιο, καθώς και το «Πρόεδρος όλων των προέδρων». Επίσης πιστεύω πως τώρα πρέπει να τον αναβαθμίσουμε, να τον κάνουμε Πλανητάρχη όλων των προέδρων και ίσως γιατί όχι, αφού μπορούμε πια να κοιτάξουμε και λίγο πιο ψηλά, διαγαλαξιακά. Να τον τοποθετήσουμε εκεί, γιατί είναι μοναδικός.
Νομίζω πως δεν θα υπάρξει άλλος πρόεδρος. Είναι ο πιο γλυκός «αλήτης» που υπάρχει στη ζωή μου, είναι ένας μαγικός άνθρωπος. Είναι ένα πολύ γλυκό αστείο αυτό που δείχνει την αγάπη μας και το σεβασμό μας στον Λευτέρη.

Πιστεύετε κι εσείς όπως ο Πάολο Κοέλο πως όταν κάτι το θέλεις πραγματικά πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει αυτό πραγματικότητα;Είναι μερικές φράσεις πολύ αισιόδοξες που πραγματικά τις ζηλεύω! Και σ’ εμένα έχει συμβεί ειδικά όσον αφορά την δουλειά μου, γιατί παρά το γεγονός πως ότι έχω δουλέψει πάρα πολύ, η τύχη έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο. Δηλαδή αυτό το λεγόμενο τρένο που πρέπει να είσαι στον σταθμό την κατάλληλη στιγμή για να το πάρεις, δημιουργείς το δρομολόγιο. Και με την δύναμη της ψυχής σου και την γνώση που έχεις αποκτήσει αυτό έρχεται και σε βρίσκει. Και αυτό γίνεται με τον εξής τρόπο: όταν κάποιος είναι φιλομαθής και ενδιαφέρεται πραγματικά, το τρένο όσο κι αν είναι μια μηχανή, κινείται από ανθρώπους οι οποίοι ψάχνουν ανθρώπους σαν κι εσάς. Είναι περισσότερο από σίγουρο πως το τρένο το καλεί το άτομο που θέλει να ανέβει σ’ αυτό. Και μεταφυσικά να μη θέλετε να το δεχτείτε και να το πιστέψετε, παλέψτε το, γιατί και μόνο η διαδικασία αυτή για να καταφέρετε να τερματίσετε, ήδη θα σας έχει κάνει καλύτερους.Αλλά θέλω να πάμε και στη διάσταση την ουσιαστική. Μπορούμε να το κάνουμε να συμβεί; Αυτό εξαρτάται από εμάς, δηλαδή αν θέλουμε να συμπράξει όλος ο κόσμος για να πετύχουμε κάτι, θα πρέπει να το πιστέψουμε πρώτα εμείς. Χαρακτηριστικό και πιο πρόσφατο παράδειγμα ο Obama, o οποίος δούλεψε πολύ σε πολύ κακές συνθήκες. Όλος ο κόσμος «συνωμοτούσε», τα γεγονότα, η προεδρία του Bush με όλους αυτούς τους πολέμους που έκανε, κάνανε τους Αμερικανούς να σκεφτούν διαφορετικά. Δεν πρέπει να περιμένουμε να κάνουν οι άλλοι αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς. Τώρα βέβαια οι συνθήκες ευνόησαν. Μένει να κριθεί ο άνθρωπος, πόσο ρίσκο θα πάρει για να αλλάξει την εικόνα αυτής της χώρας. Αν και αυτό συμβεί τότε ναι, όλος ο κόσμος και το σύμπαν μπορεί να συνωμοτήσουν υπέρ μας. Στην ουσία όμως οι μεγαλύτεροι συνωμότες είμαστε εμείς. Η ανθρώπινη δύναμη και το κουράγιο μπορούν να κινήσουν τα νήματα. Πάντα προς το γενικό καλό. Εμένα αυτό με αφορά.
Ας υποθέσουμε πως σας χαρίζανε ένα μαγικό ραβδί. Ονομάστε μας μερικά από αυτά που θα αλλάζατε γύρω σας.
Αν εσείς μου χαρίζατε ένα μαγικό ραβδί το πρώτο που θα έκανα θα ήταν να μειώσω την απογοήτευση από τον κόσμο. Την ποτίζουν πολύ την απογοήτευση οι μπαγάσηδες! Και τα μέσα ενημέρωσης και όλοι. Εγώ όμως δεν πιστεύω σε μαγικά ραβδιά, πιστεύω στη δουλειά, στη συλλογικότητα, στην αισιοδοξία, στο όραμα.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές;
Η ποίηση είχε στη ζωή μου μια επίδραση παιδαγωγική, ψυχολογική και αισθητική σαφώς, αλλά με επηρέασε και καλλιτεχνικά. Αρχίζεις και διαβάζεις αλλιώς τη γλώσσα, «ταλαιπωρείσαι» να αποκωδικοποιήσεις τον ποιητή, που σημαίνει αμέσως πως σε πάει σε άλλες σφαίρες. Αυτό ήταν που με βοήθησε να σας περιγράφω από την αρχή αυτής της συζήτησης, την σημασία της προσπάθειας να ερμηνεύσεις τον κόσμο, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που ζεις σε άλλο επίπεδο. Αυτό το έκανε η ποίηση. Ακόμα διαβάζω πολύ, ψάχνω, παιδεύομαι και εκπαιδεύομαι.
Εδώ θα ήθελα να αναφέρω κάτι που είναι τετριμμένο, αλλά που θα πρέπει να το τονίζουμε, γιατί είναι καλό για όλους μας. Αυτό που έκανε ο Μίκης και ακολούθησαν και άλλοι στη συνέχεια, που μελοποίησε δηλαδή πολλούς σπουδαίους ποιητές μας όπως ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Λειβαδίτης, ο Αναγνωστάκης, αναφέρω μόνο μερικούς γιατί ευτυχώς για εμάς υπάρχουν ακόμα αρκετοί, ήταν μοιραίο. Ήταν μεγάλο επίτευγμα για την ελληνική κοινωνία, αυτό που κατάφερε ο Μίκης και οι άλλοι δημιουργοί, να κάνουν κτήμα του λαού αυτή την πραγματικά υψηλή ποίηση. Αργότερα το ίδιο έγινε με την ποίηση του Καββαδία με τον Μικρούτσικο. Αυτή που είναι μια πολύχρωμη γλώσσα, συναισθηματικά ιδιαίτερη. Πιστεύω λοιπόν πως η ποίηση βοήθησε σε πολύ μεγάλο βαθμό και το τραγούδι, αλλά και ανέβασε αυτόν τον τόπο και τον κόσμο, πολύ υψηλότερα από ότι του έμελλε την εποχή που δέχτηκε να βαπτιστεί σε αυτό το λόγο. Η Ελλάδα είναι τυχερή, διότι λίγες χώρες απόλαυσαν τέτοια ανάταση πνευματική μέσα από την λογοτεχνία και την ποίηση.
Κάτι που έρχεται από την αρχαιότητα, από την ιαμβική ποίηση, τους θρήνους, τους παιάνες, τον Όμηρο, την Σαπφώ, τον Αρχίλοχο. Δυστυχώς η σημερινή συγκυρία δεν βοηθάει την ελληνική γλώσσα που είναι τόσο πλούσια. Ευτυχώς έχουμε και ποιητική διάθεση στο τραγούδι, έχουμε τον Λευτέρη (Παπαδόπουλο) τον Μάνο Ελευθερίου, την Λίνα (Νικολακοπούλου) και άλλους πολλούς.


Ποια συμβουλή θα δίνατε στους νέους;
Δεν θέλω να δίνω συμβουλές, τα ‘χω καλά όμως με το παράδειγμα της ζωής μου. Δεν είμαι ακαδημαϊκός, δηλαδή δεν έχω πρακτικά και ουσιαστικά τον τρόπο να μεταδώσω συμβουλές. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ανασύρω από τη μνήμη μου τα λάθη μου και να τα λέω στην κόρη μου και σε κάποιους φίλους μου, απλά και μόνο προς αποφυγήν. Μόνο έτσι μπορώ να είμαι χρήσιμος. Αν και καταλαβαίνω την ανάγκη των ανθρώπων για συμβουλές.
Υπάρχει κάποια εσωτερική φωνή που σας οδηγεί όσον αφορά τις αποφάσεις σας ή εμπιστεύεστε περισσότερο την λογική σας;
Το ένστικτο έπαιξε για μένα σημαντικό ρόλο. Σαν άτομο είμαι περισσότερο συναισθηματικός, λειτουργώ με το ένστικτο και το συναίσθημα. Μαθαίνω όμως και σέβομαι την λογική, γιατί η λογική είναι αυτή που επιβραβεύει την αξία του αποτελέσματος.
Έχετε επισκεφτεί τα Τρία Καλά δηλαδή τα Τρίκαλα;
Τρίκαλα! Τρία Καλά!! Πολύ καλό, δηλαδή αυτό σημαίνει Τρίκαλα; Στην αρχαιότητα ήταν η αρχαία Τρίκκη έτσι δεν είναι; Ναι τα έχω επισκεφτεί και έχω δώσει και συναυλίες εκεί. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την πρόσκληση και με πολύ χαρά θα ερχόμουνα εκδρομή στο Γοργογύρι να σας έβλεπα και να γνωρίσω και την υπόλοιπη ομάδα σας.
Από τα Τρίκαλα, πέρα από τους σπουδαίους καλλιτέχνες μας, με συγκίνησε και η Σοφία Σακοράφα που έχει κάνει αυτή τη διαδρομή και που δεν στάθηκε μόνο στα δικά της, ασχολήθηκε με τους ανθρώπους, διάλεξε και έναν κοινωνικό χώρο που θέλει προσφορά.

Θα θέλαμε να ζωγραφίσετε με τα πινέλα της φαντασίας σας, τον πίνακα της απόλυτης ευτυχίας στον οποίο θα είσαστε κι εσείς μέσα.
Απόλυτη ευτυχία! Υπάρχει απόλυτη ευτυχία; Είναι ανύπαρκτος ο όρος. Όπως η έννοια με τον παράδεισο και την κόλαση. Αν ζεις καθημερινά τον παράδεισο, είναι μια κόλαση. Ο άνθρωπος φτιάχνει αυτές τις έννοιες για να πάρει θάρρος να κάνει το επόμενο βήμα του. Και πως είναι δυνατόν να υφίσταται απόλυτη ευτυχία με τόση δυστυχία που υπάρχει γύρω μας; Κάποιες καταστάσεις που βιώνουμε και μας δημιουργούνε ευχάριστα συναισθήματα ναι, απόλυτη ευτυχία όμως όχι! Ευτυχισμένες στιγμές μπορούμε να έχουμε από πολύ απλά πράγματα, όπως για παράδειγμα το να σου δίνει ένα φιλί το παιδί σου, να ακούς ένα ωραίο τραγούδι, να βλέπεις ένα ωραίο πίνακα, να σε αγκαλιάζει ένα αγαπημένο πρόσωπο. Δεν έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για απόλυτη ευτυχία, όταν αυτή τη στιγμή χιλιάδες παιδιά δεν μπορούν να έχουν μερικά γραμμάρια ρύζι για να φάνε! Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να ανήκω σε μια κοινωνία απόλυτης ευτυχίας, γιατί δεν την έχω γνωρίσει ποτέ, όπως εξάλλου και την απόλυτη δυστυχία. Γιατί και εκεί πρέπει να υπάρχει ελπίδα.

Τέλος θα θέλαμε να κλείσουμε με τον καθιερωμένο μας τρόπο που δεν είναι άλλος από τον χαρακτηρισμό των παρακάτω προσώπων:

Κουγιουμτζής:
Έχω μιλήσει τόσο πολύ για τον Κουγιουμτζή. Για μένα ήταν ο πιο σημαντικός και πιο ξεχωριστός συνεργάτης μου στο χώρο του τραγουδιού. Ήταν ο άνθρωπος που έχει πιάσει τον μεγαλύτερο χώρο στην καρδιά μου και στην σκέψη μου. Ο Κουγιουμτζής μου έδωσε ζωή και φωνή, τραγουδιστικά εννοώ όταν ήμουν πολύ μικρός. Τον γνώρισα όταν ήμουν μόλις 18 χρονών. Τραγουδούσαμε μαζί, μιλούσαμε, προβληματιζόμασταν μαζί. Έχω πολλούς ανθρώπους που αγαπάω στον χώρο της μουσικής, αλλά αυτός είναι ο πιο ξεχωριστός.

Καλδάρας:
Μεγάλος δάσκαλος και πατριώτης σας. Ο Καλδάρας ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που μου καλλιέργησε την αυτοπεποίθηση. Δούλευε με τον Καζαντζίδη, που τον αντιμετωπίζαμε με δέος, με αυτή τη φωνή που είχε και με όλα αυτά τα τραγούδια που είχε πει! Μου έδινε θάρρος. Θυμάμαι του έλεγα «Τι λες τώρα θείε;», τον έλεγα θείο και αυτός με αποκαλούσε ανεψιό, «Δεν μπορώ εγώ αυτά τα έχει πει ο Καζαντζίδης»! «Έλα εδώ» μου έλεγε, «Μην την ξαναπείς αυτή την κουβέντα, έλα εδώ, τραγούδα!». Ήταν από τους λίγους που με κανάκεψε και με προστάτεψε. Μεγάλος δάσκαλος και σπουδαίος μουσικός.
Λευτέρης Παπαδόπουλος:
Ο Λευτέρης είναι άλλη περίπτωση! Γνωριζόμαστε από το 1968. Ήμουν σχεδόν παιδί. Είναι συγγενής μου, δεν χωρίσαμε ποτέ και εκτός δουλειάς συναντιόμαστε μέρα παρά μέρα. Είμαστε οικογένεια! Τώρα για το μεγαλείο του τι να σας πω! Είναι ένας άνθρωπος μαγικός, σπάνιος. Ένα παιδί αυτοδημιούργητο και μοιάζουμε σ’ αυτό. Δεν είχε στον ήλιο μοίρα και έγινε τόσο ξεχωριστός και δημιουργικός στην πένα του, με ένα μυαλό και μια καρδιά που τα χωράει όλα! Καθώς επίσης και αυτή η ακριβοδίκαιη συμπεριφορά του απέναντι στην κοινωνία, η ανάγκη να συμμετέχει στα κοινά, η ανάγκη του να γράφει στην εφημερίδα. Το μεγαλύτερο προτέρημά του όμως είναι πως δεν θα βρεις τέτοιο φίλο εύκολα. Ο Λευτέρης γίνεται θυσία για τους φίλους του! Δεν μπορείτε να φανταστείτε.
Τώρα αυτό που έχει να βρίζει καμιά φορά είναι μια τρυφερή – δεν είναι καθόλου τρυφερές οι εκφράσεις βέβαια – αλλά είναι πολύ ωραίο να τον ακούς, γιατί ο ίδιος είναι ένας πολύ σπουδαίος ηθοποιός, ο οποίος το βρίσιμο το έχει κάνει μανιέρα, μάλλον ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, και παίζει με αυτό. Όσο πιο πολύ σ’ αγαπάει τόσο πιο πολύ σε βρίζει. Θέλει να τα λέει ώστε να ενοχλούνται τα κορίτσια και μετά σχολιάζει «Μόλις το ‘πα αυτό είδες πως έκανε;». Αυτό λοιπόν του αρέσει πάρα πολύ. Είναι ένα παιδί που του αρέσει να παίζει. Που σημαίνει πρακτικά πως τελικά το μυαλό, η ψυχή, το συναίσθημα δεν γερνάνε, παρά μόνο το σώμα και αυτό είναι μια άλλη αδικία!


Μάνος Ελευθερίου:
Ο Μάνος είναι κι αυτός από τους πρώτους μου φίλους. Είχα αυτή την τύχη και την χαρά να έχω εκλεκτούς φίλους! Πάντα διάλεγα ανθρώπους καλύτερους από εμένα για να κάνω παρέα, γιατί τους είχα ανάγκη. Αυτοί με βοήθησαν να σταθώ στα πόδια μου. Ένας από αυτούς ήταν και ο Μάνος Ελευθερίου.

Μίκης Θεοδωράκης:
Είμαστε πολύ τυχεροί, όλοι μας, που ζούμε στην περίοδο που πατάει το ίδιο χώμα με εμάς ο Θεοδωράκης! Είναι σπάνια περίπτωση, είναι σαν τους μεγάλους Έλληνες της μυθολογίας! Σπουδαίος άνθρωπος και σπουδαίος Έλληνας. Έχει προσφέρει στον τόπο όσο λίγοι Έλληνες. Του χρωστάμε την ποίηση, το πολιτισμικό μας ανέβασμα. Στάθηκε στον τόπο του με πολύ ευθύνη και πολύ αγάπη όσο λίγοι άνθρωποι. Μουσικά είναι ένας κολοσσός. Πολύ σπάνιος και ξεχωριστός άνθρωπος.

Βασίλης Τσιτσάνης:
Κι αυτός πατριώτης σας! Αν και δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ τις λέξεις μαγεία, μάγος, ο Τσιτσάνης με αναγκάζει να το κάνω! Ο Τσιτσάνης πρέπει να ήταν μάγος δηλαδή ο μάγος της φυλής! Πως μπορεί ένα παιδί που η καθημερινότητά του ήταν τα τσαρούχια που έφτιαχνε ο πατέρας του, τα ζώα, η αγροτική ζωή κλπ, τι είχε δηλαδή αυτός ο άνθρωπος μέσα του που διαμόρφωσε και μεταμόρφωσε την ελληνική μουσική; Επειδή εγώ είμαι πρακτικός άνθρωπος και καθόλου της μαγείας αδυνατώ να το κατανοήσω! Δεν κινδυνεύω λοιπόν να αρχίσω να πιστεύω στις μάγισσες; Ο Τσιτσάνης λοιπόν είναι η αιτία που θα με κάνει να πιστέψω στις μάγισσες! Ήταν κι αυτός μοναδικός και είχα την χαρά να τον γνωρίζω γιατί ήταν φίλος του πατέρα μου. Όταν μου ζήτησαν να αναφερθώ στον Τσιτσάνη, δεν μπόρεσα να βρω κάτι και ανέσυρα από το παρελθόν μου. Έλεγα λοιπόν πως όταν ερχόντουσαν οι μουσικοί στο σπίτι για να παίξουν με τον πατέρα μου, μιλούσαν συνέχεια για τον Τσιτσάνη. Αργότερα διάβαζα αναφορές για τον Τσιτσάνη του Τσαρούχη, του Θεοδωράκη ο οποίος τον αποκαλούσε και Δάσκαλο του, του Χατζιδάκι και στο τέλος λέω «Καλά όλα αυτά που ακούω, αλλά καλύτερα να σας πω αυτό που νομίζω εγώ για τον Τσιτσάνη» και με ρωτούσανε «Ναι πες τι είναι ο Τσιτσάνης;» και τους έλεγα «Ο Τσιτσάνης είναι ο Τσιτσάνης!». Είμαι πολύ φίλος με τον γιο του τον Κώστα. Ο Τσιτσάνης ήταν ο μεγάλος ροκάς της εποχής του, και περίεργος ροκάς, γιατί ήταν νοικοκύρης και πολύ ευγενής! Παρ’ όλη την απέχθεια που έδειξε ένας μέρος του κόσμου για το τραγούδι εκείνης της εποχής, αυτός επειδή ήταν τακτικός και ευγενής – είχε μια ευγένεια έμφυτη – απαντούσε με τα τραγούδια του και τις μελωδίες του και διαμόρφωνε σιωπηρά την γνώμη των ανθρώπων. Και αυτοί που συνδυάζανε το λαϊκό τραγούδι με τον υπόκοσμο σιγά-σιγά με τις μελωδίες του το ανέτρεψε αυτό. Ήταν επαναστάτης φοβερός, γι’ αυτό και ο ακόμα πιο μεγάλος επαναστάτης ο Θεοδωράκης, το σεβάστηκε αυτό και τον αποκάλεσε δάσκαλό του.
Βίρβος:
Δεν τον γνώρισα πολύ καλά παρά μόνο από το έργο του. Θα πρέπει να έχω κάνει 4 τραγούδια του νομίζω. Τώρα στον «Άξιο Λόγο» αξίζει να είναι, γιατί είναι ένα εμβληματικό πρόσωπο στον χώρο της μουσικής. Δυστυχώς δεν τον γνωρίζω πολύ σαν άνθρωπο για να σας πω. Θεωρείται ένας από τους στυλοβάτες του ελληνικού τραγουδιού και ήταν από τους πρώτους διανοούμενους και σκεπτόμενους στιχουργούς.


Λοΐζος:
Δεν μας φέρθηκε καλά, έφυγε γρήγορα. Δεν τον προλάβαμε, εμείς φταίμε, έπρεπε να το καταλάβουμε. Κάπνιζε πολύ ο μπαγάσας, ξενυχτούσε. Ήταν πολύ καλό παιδί, φίλος κολλητός και το γεγονός πως ήμασταν κοντά στην ηλικία, συνετέλεσε σε αυτό σε μεγάλο βαθμό. Τα τρία σπίτια, δηλαδή του Λευτέρη, του Λοΐζου και το δικό μου, ήταν στην ουσία ένα σπίτι! Δεν πήγε ποτέ το μυαλό μας πως θα χάναμε αυτό τον υπέροχο φίλο. Δεν ξέραμε και τόσα πράγματα για την υγεία μας τότε. Όταν είσαι νέος δεν προσέχεις! Ήταν πολύ άδικο αυτό που έγινε. Ήταν πολύ ευαίσθητος και πολύ συνειδητοποιημένος. Αγαπούσε τον κόσμο και ήθελε να προσφέρει. Ήταν από εκείνους τους αριστερούς που δεν ήταν έρμαιο της γραμμής. Είχε κριτική σκέψη και άποψη και τα τραγούδια του θα μείνουν φρέσκα και ζωντανά να παρηγορούν τις νέες γενιές και αυτό είναι καταπληκτικό.


Δημήτρης Παπαϊωάννου:
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση που τιμάει την Ελλάδα. Δεν είναι μόνο χορογράφος, είναι ένας εστέτ της τέχνης. Έχω δουλέψει με τον Δημήτρη πολύ νωρίς, εδώ στο Μέγαρο Μουσικής στην παράσταση «…Και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως». Πρόκειται για μια ιδιαίτερη δουλειά που περιλαμβάνει μια τρίωρη μουσική παράσταση που αφορά όλη τη διαδρομή της ελληνικής μουσικής. Από τα πρώτα αρχαία μουσικά κομμάτια που έχουν απομείνει και έχουν φτάσει στις μέρες μας, μέχρι το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι. Ο Δημήτρης ήταν ο αρχηγός της «Ομάδας εδάφους» και μας βοήθησε πάρα πολύ. Αυτή η παράσταση είναι ότι πιο σημαντικό έχω κάνει, μιλάμε για 300 συντελεστές, 3 ορχήστρες, 2 χορωδίες (80 και 40 ατόμων αντίστοιχα) σε σκηνοθεσία Κώστα Γαβρά.
Ας γυρίσουμε όμως στον Δημήτρη. Στη συνέχεια αυτό το παιδί, κατάλαβε το νόημα της βαθύτερης έννοιας του να μιλάς Ελληνικά και να παίρνεις τους μύθους της Ελλάδας και προσπάθησε να ντύσει τους μύθους αυτούς, μ’ ένα σύγχρονο ένδυμα και τα κατάφερε καλύτερα απ’ όλους! Γι’ αυτό και έκανε αυτές τις καταπληκτικές τελετές στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004. Είναι πολύ καλός. Το τεχνικό αποτέλεσμα και το καλλιτεχνικό είναι πολύ ενδιαφέροντα και πρόκειται για ένα παιδί που τιμάει την Ελλάδα. Μπράβο του και συγχαρητήρια!


Αφοί Κατσιμίχα:
Αδέρφια μου. Εγώ λοιπόν ο «ορφανός» και ο μεγαλωμένος δύσκολα, βρήκα μια τεράστια οικογένεια. Αυτά τα παιδιά είναι επίσης ποιητές, διανοούμενοι και πολύ συνειδητοποιημένοι. Την μουσική τους την κάνανε για τους λόγους που σας εξέφρασα κι εγώ προηγουμένως. Ξέρανε τι είναι. Ο Χάρης δε είναι ένας καταπληκτικός τραγουδιστής, μοναδικός – και ο Πάνος βέβαια - αλλά αναφέρω τον Χάρη γιατί έχει τραγουδήσει λιγότερο και τον παρασύρουμε να τραγουδήσει όλο και πιο πολύ. Νομίζω ότι ο Χάρης κουράστηκε λίγο από αυτή τη διασημότητα και λιγάκι οπισθοχώρησε, ο Πάνος όμως ακόμα τραγουδάει. Θεωρώ τον Πάνο και τον Χάρη ίσως τους σπουδαιότερους μουσικούς που άνοιξαν δρόμο στους τραγουδοποιούς γιατί ήταν αυτοί που τον ετοίμασαν για να περάσουν οι επόμενοι.
Χωρίς αυτούς τους δύο δεν θα είχαμε την επανάσταση των τραγουδοποιών που έγινε μετά την δεκαετία του 90. Είναι πάρα πολύ καλοί μουσικοί, σπουδαίοι στιχουργοί, ξέρουν να διαβάζουν ποίηση. Και αν δείτε, παρ’ ότι ακούνε ροκ μουσική και τους ενδιαφέρουν αυτά τα ακούσματα, καταφέρνουν να βάζουν στοιχεία από το ελληνικό τραγούδι ακόμα και από το δημοτικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τραγούδι «Του έρωτα» το οποίο θεωρώ μοναδικό. Έχουν μείνει στην ιστορία, είναι ιδιαίτεροι άνθρωποι και πολύ σπουδαίοι!

Loreena McKennitt:
Πολύ καλή και ξεχωριστή! Μου αρέσει που δεν ακολούθησε την πεπατημένη και θέλησε να κάνει μια εναλλακτική παρουσία στο χώρο του τραγουδιού. Έκανε επιστροφή στη μελωδία όταν η Disco βασίλευε και κυρίως έδειξε σεβασμό στην Ανατολή. Μου αρέσει και η φωνή της, είναι μια φωνή ιέρειας. Έχει έναν ήχο σαν μια μοναχή που τραγουδάει παραδοσιακά πράγματα που δεν θέλει να τα αφήσει να πεθάνουν. Έχει κάτι το μυστικιστικό και το ιδιαίτερο.

Κύριε Νταλάρα, εκ μέρους της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε πολύ για αυτή την συνάντηση και να σας προσκαλέσουμε να επισκεφτεί-τε το χωριό μας για να σας φιλοξενήσουμε.
Και εγώ σας ευχαριστώ.
Όσον αφορά εμένα, επειδή δεν είχα πολύ χρόνο να μοιραστώ - λόγω της δουλειάς μου - τις σκέψεις μου με πολλούς ανθρώπους, με ενδιαφέρει και μου αρέσει που με ρωτάνε νέα παιδιά σαν και εσάς που δεν με γνωρίζουν προσωπικά αλλά ενδιαφέρονται, με ενδιαφέρει να τους πω την αλήθεια μου, αυτό που έζησα…
Πέπος, Μάκης, Μίνα, Έφη

3.11.08

Η φωνή της σιωπής, από την Ζαν ντ Άρκ- Διοτίμα

«Οι απεσταλμένοι των αγγέλων είναι τα μικρά παιδιά»

Αυτές τις μέρες,
τις τελευταίες του Ιανουαρίου,
βρίσκομαι σ’ ένα ξέφωτο.
Μαύρες κηλίδες χαλούνε
το μέσα μου τοπίο.
Αυτό το διάφανο στέκει, απέναντι στο φως.
Είναι ωραίο να σ’ αποδέχονται οι άνθρωποι
και, κυρίως τα μικρά παιδιά.
Ο πιο γλυκός χυμός της ζωής
είν’ η αγάπη των μικρών παιδιών
που ρέει αυθόρμητη, άφθονη σαν μέλι…
Τότε όλα δικαιώνονται: οι κόποι, τα βάσανα, οι αγωνίες
γιατί τα μικρά παιδιά είναι σαν τους αγγέλους:
μας προστατεύουν απ’ τις σκοτεινιές,
μας οδηγούν σε ξέφωτα,
όπου το μέσα μας τοπίο λάμπει
σαν πολύχρωμο πετράδι.
Κι οι άγγελοι μας τότε χαίρονται πολύ:
χαμογελούν σαν τα μικρά παιδιά
Περπατούν ανάμεσά μας
Μας αγγίζουν με αγάπη
Στέλνουν τη φεγγοβολή τους
στο μέσα μας τοπίο
για να μη χαθούμε στο σκοτεινό λαβύρινθο
24/1/1998
«Ο Αύγουστος»

Τον Αύγουστο σαν τώρα,
που το καλοκαίρι ξεθυμαίνει
στα μάτια των ανθρώπων αχνοφαίνεται,
σαν αδιόρατη θλίψη, το φεγγάρι
Κι εμένα αυτός είναι ο καλύτερός μου μήνας,
αφού λατρεύοντας τη θλίψη
βγήκα στον αφρό κι ανάσανα.
Ο Αύγουστος με κατατρέχει
σαν ο θεός μου απ’ τα παλιά,
τα ξεχασμένα καλοκαίρια
που στοίβαξαν κοχύλια στην καρδιά μου.
Είν’ εύκολο ν’ αναπολείς τον Αύγουστο
κι είν’ εύκολο ακόμη και να τεμπελιάσεις.
Πόσο ευλογώ την απραξία αυτή του Αυγούστου
που από διλήμματα άσκοπα με γλίτωσε
Πόσο ηδονίζομαι στου φεγγαριού τη γεύση
με τους χυμούς των πεπονιών, των καρπουζιών
να τρέχουν απ’ τα μισοφέγγαρα,
απ’ τις φλούδες τους,
πάνω στα χείλια, πάνω στο λαιμό, πάνω στο στήθος μου…

                                                                         Αχόρταγα ρουφώ χυμούς, ζωή τον Αύγουστο
για να με βρει ο Σεπτέμβρης χορτασμένη
με θέληση να «ταξιδέψω» στ’ άγνωστο …
4/8/1997

«Φυγή»
Τί να σου πω
για την αρμύρα και το κύμα της ζωής μου…
Οι τρικυμίες πολλές και τ’ ανεμόβροχα
Πολλές οι συναντήσεις με το θάνατο.
Κάτω απ’ τα μάτια οι ρυτίδες τις θυμίζουν.
Και τα ρολόγια να μετρούν τις αντοχές μου.
Κι η αρμύρα να πονάει τις πληγές μου.
Και μετά, με τον καιρό, να τις γιατρεύει.
Τα κύματα με παίρνουν τώρα και με πάνε μακριά.


Σε γη άγνωστη, χώρα επαγγελίας μυστικής.
Σα ναυαγός, εκεί θα ξαναρχίσω τη ζωή μου.
Θα φτιάξω με καλάμια μια λιμναία κατοικία
να πέφτω όποτε θέλω στο νερό
να με λυτρώνει απ’ τη βρωμιά.
Θα φτιάξω και φλογέρα από καλάμι
να παίζω τους δικούς μου τους σκοπούς,
αφού θα’ χω ξεχάσει πια εκείνες τις εκλεπτυσμένες μελωδίες
του λαμπρού πολιτισμού τους με τα Ωδεία και τις νότες… 
αφού θά’ χω πίσω αφήσει τα ρολόγια
που πληγώνουν τον αιώνιο χρόνο με τους
χτύπους τους
κι αφού όλοι θα μ’ έχουν πια ξεχάσει…
θα μ’ έχουν θάψει στης μνήμης τους τούς κύκλους
Τρίκαλα 6/1/1998

«Τα προσωπεία των ανθρώπων»
Σαν έντεχνος μου μοιάζει ο μορφασμός σου,
Χαμένη αθωότητα η αυθεντικότητα στις μέρες μας.
Όλα τα πρόσωπα, λίγο – πολύ, καλύπτονται από προσωπεία.
Μικρή η διαφορά θα πεις
αφού η «ολιγάρκεια» είν’ ευτυχία.
Μα δεν μπορούν τα προσωπεία αγάπη να σου δώσουν
κι ούτε για χάρη σου δακρύζουν.
Ξέρω μια μάγισσα από κείνες τις παλιές,
που με γητειές αρχαίες υπόσχονται πολλά…
Τεχνάσματα φτηνά οι γητειές της
μοιράζουν, στους λιγόμυαλους, ψεύτικες υποσχέσεις.
Γιατί τα προσωπεία των ανθρώπων
είν’ από γρανίτη, μέταλλο σκληρό
που αντέχει στον καιρό και σ’ όσα φίλτρα μαγικά…
Γρεβενά 29/5/1998
«Καληνύχτα έρωτα»
Καληνύχτα έρωτα
Τώρα άνοιξα την πόρτα μου στη μοναξιά
Απ’ το παράθυρο μου μπαίνει αγιάζι
Ο ήλιος κλαίει τα’ απομεσήμερο
οι ακτίνες σαν αγκάθια με τρυπούνε.
Είναι μεσούρανο το άρμα του Φαέθοντα
μα καληνύχτα έρωτα
όλα είναι νύχτα
κι ο ήλιος κι οι ακτίνες και το μεσημέρι
Πολύ νωρίς νυχτώνει πια
Οι ταχυδρόμοι δεν προφταίνουν
να μοιράσουν γράμματα
ποτέ δεν φτάνουν στον προορισμό τους.

                                                       Τα χελιδόνια απ’ τις φωλιές γκρεμίζονται
κι είν’ ένας θρήνος οι φωνές τους
Οι μαργαρίτες δεν ανθίζουν πια
Γιατί άλλωστε ν’ ανθίσουν;
Κανείς μ’ αμφιβολία δε θα τις μαδήσει,
αφού όλοι ξέρουν πως ο έρωτας
κοιμήθηκε μες στη γωνιά της λησμονιάς
αφού η μέρα χωνεύεται στη νύχτα ανύποπτα
κι όλα είναι νύχτα σκοτεινή
κι όλα είναι κρύα, μισερά και γκρίζα.
Καληνύχτα έρωτα.
Στη μοναξιά μου ας γείρω.
27/5/1998
«Άκουσέ με»
Άκουσέ με.
Θέλω να σου πω τ’ ανείπωτα
που μας πληγώνουν μυστικά.
Θέλω να κοινωνήσεις απ’ το αίμα της καρδιάς μου
κι εγώ απ’ της δικής σου.

Θέλω ν’ αντικρύσουμε μαζί τον ανατέλλοντα ήλιο
και μετά να κοιταχτούμε συνωμοτικά.
Θέλω να ενωθούμε μια βραδιά τ’ Αυγούστου
στον ιερό βράχο της μοναξιάς μου.
Θέλω να καταργήσουμε την απομόνωση της ψυχής μας
με την ειλικρίνεια και τη μεγαλοψυχία.
Θέλω να μπορέσουμε να εισχωρήσουμε
στο άβατό μας, χωρίς τρόμο και υποκρισία
κι εκεί να συγχωνευτούμε χωρίς όρια και όρους.
Γιατί ο Έρωτας, η Αγάπη, θέλουν ν’ αναπνεύσουν ελεύθερα.
Τους έχουμε παραφορτώσει με τα ψιμύθια
των «κατά συνθήκη» ψευδών
Τους έχουμε συνθλίψει με τους κρυμμένους φόβους μας
που κρατάμε στο σκοτάδι σαν χορτασμένα ερείπια
Τους έχουμε σκοτώσει με το θανατερό δηλητήριο
της ανυπομονησίας και της βιασύνης μας
Τους έχουμε θάψει με την εγωιστική μας αξίνα.


Ας ανανήψουμε λοιπόν.
Ήρθε ο καιρός να εισακουστώ.
Θα σου πω τ’ ανείπωτα
που μας πληγώνουν μυστικά
Γρεβενά, 13/1/1998
«Πολιορκία»
Στενά πολιορκούμαστε, μήνες τώρα,
από στεριά και θάλασσα
από ψυχή και σώμα.
Η αντίσταση μας κέρωσε στις επάλξεις
σαν φαντάσματα αποστεωμένα, πειναλέα.
Η επιμονή μας την υπομονή μας νίκησε
και πια δεν μας απόμεινε καρδιά.
Τα συναισθήματα τ’ ανθρώπινα, της λύπης και του φόβου.


της αγαλλίασης και της χαράς
δεν μας αγγίζουν πια με τις κέρινες χορδές μας.
Η αντίσταση κέρωσε, πέτρωσε τις καρδιές
μας έκανε σκληρούς, ατσάλι άτρωτο.
Εύθραυστη πνοή του πελάγους π
άρε με μακριά απ’ του κάστρου τις επάλξεις ˙
κουράστηκα να αντιστέκομαι.
Θέλω να ενδώσω στην πολιορκία.
Έτσι απλά, ενσυνείδητα θα ενδώσω,
θα παραδοθώ για να ξανακερδίσω την υπομονή
για να ξαναγευτώ την ανθρωπιά και τη γαλήνη.

«Το άρωμα των γιορτών»
Το άρωμα των γιορτών πλησιάζει.
Η φύση αχνίζει
Η υγρασία τα τυλίγει όλα στην ομίχλη της.
Βιτρίνες στολισμένες υπογραμμίζουν τη μοναξιά μου.


Κάθε απόγευμα που περπατώ σ’ έρημα τοπία:
σε δρόμους που βγάζουν στα ίδια και στα ίδια.
Το άρωμα των γιορτών αναδύεται δυνατό
μα εμένα δεν με φτάνει εκεί που βρίσκομαι:
μες στη σπηλιά των σκέψεών μου.
Βουτώ, ξαναβουτώ. Ξεχνιέμαι. Χαίρομαι.
Βιώνω τη συμβουλή του RAINER MARIA RILKE


στα «Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή».
Βουλιάζω στη μόνωσή μου
Γνωρίζω τα όριά μου και νιώθω καλλιτέχνης.
Το άρωμα των γιορτών δεν το νιώθω στους δρόμους
Μα στη μοναξιά ευωδιάζει

Με ζαλίζει γλυκά
Μου χαρίζει ήρεμο ύπνο
Χαρούμενα ξυπνήματα
Αγάπη.
Το άρωμα των γιορτών είν’ η αγάπη
που κρύβεται φοβισμένη μέσα μας
Δεν είναι τα στολίδια στις βιτρίνες
ούτε τα προσποιητά χαμόγελα στα πρόσωπα
Είναι η δίψα μας για αποδοχή,
προέκταση της ύπαρξής μας
στο Υπερπέραν.
Γρεβενά, 2/12/1998
(Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα)

«Οι αναμνήσεις μιας καθηγήτριας»
Είμαι μια καθηγήτρια
Μικρά παιδιά και έφηβοι στοιχειώνουν τη ζωή μου.
Αθώα, αγνά, αυθόρμητα μου δείχνουν την αγάπη τους.
Κι η λατρεία τους με τρέφει
στις δύσκολες μου ώρες που η κακία άλλων περισσεύει.
Γιατί υπάρχουν και κακά παιδιά
όπως κι οι άνθρωποι κακοί που τους ξεχνώ.
Στο τέλος μόνο τους καλούς θυμάμαι.
Και τώρα που οι κόποι μου ευοδώνονται,
μια γλύκα την καρδιά μου κυριεύει
Ο μόχθος μου δεν πήγε πια χαμένος
αφού, έστω από λίγους, με προσοχή ακούστηκα
σ’ όσα η ψυχή μου αφιερώθηκε από παλιά…
Η ικανοποίηση βαθιά ριζώνει και φύλλα βγάζει
κισσού που στα ουράνια σκαρφαλώνει.

Η Αμαλία Κ. Ηλιάδη γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1967. Είναι φιλόλογος – ιστορικός και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος Βυζαντινή Ιστορίας απ’ το Α.Π.Θ. Εργάζεται ως καθηγήτρια στη Μέση Εκπαίδευση απ’ το 1992. Παράλληλα ασχολείται με την ποίηση και τη ζωγραφική.

Η ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΕΙ 
Όταν η αγάπη σε καλεί ακολούθησέ την.
Μόνο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά και απότομα.
Κι όταν τα φτερά της σ’ αγκαλιάσουν, παραδώσου.
Μόνο που το σπαθί που είναι κρυμμένο
ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την.
Μόνο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου
σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.
Γιατί, όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει.
Κι όπως είναι για το μεγάλωμά σου, είναι και για το κλάδεμά σου.
Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου
και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου
που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,
έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου
και ταράζει την προσκόλλησή σου στο χώμα.
Σα δεμάτια σιταριού σε μαζεύει κοντά της.
Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχιάσει.
Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.
Σε αλέθει για να σε λευκάνει.
Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.
Και μετά σε παραδίνει στην φωτιά της
για να γίνεις ψωμί στο δείπνο του Θεού.
Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη,
για να μπορέσεις τα μυστικά της καρδιάς σου να γνωρίσεις
και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής….

Ζαν Ντ'Αρκ

Poof ο Ανιχνευτής, Ζαν Ντ’Αρκ