ΡΟΜΠΕΡΤ ΜΠΡΑΟΥΝΙΚ Άγγλος Ποιητής, ένα μικρό αφιέρωμα.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνποιητές!!!!!!!!!! σας καλημερίζω, το μενού σήμερα του ιστολογίου μας έχει ξανά ποίηση και ποιητές, ο σημερινός μας καλεσμένος είναι Άγγλος και ο λόγος που επέλεξα να γίνει αυτό το αφιέρωμα σήμερα είναι ευνόητος, εννοώ ευνόητος για όσους διάβασαν τη χθεσινή ανάρτηση. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση και ανάρρωση σε όσους τη χρειάζονται, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Μια μέρα σαν σήμερα το 1898 έφυγε από τη ζωή ο Άγγλος ποιητής Ρόμπερτ Μπράουνινγκ σε ηλικία 77 ετών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λονδίνο, στους κόλπους μιας ευκατάστατης οικογένειας, όπου μητέρα του ασχολούνταν με την μουσική ενώ ο πατέρας του μεταξύ των άλλων διέθετε μια πλούσια βιβλιοθήκη 6.000!!!! τίτλων και ενθάρρυνε τα δύο παιδιά του να ασχοληθούν με τις τέχνες.

Μέσα σ' αυτό το κλίμα ο Μπράουνινγκ έστρεψε από νωρίς το ενδιαφέρον του στην ποίηση και σε ηλικία μόλις 12 ετών είχε ολοκλήρωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή, η οποία όμως δεν εκδόθηκε ποτέ καθώς κατέστρεψε ο ίδιος τα χειρόγραφα.

Επειδή δεν μπορούσε να προσαρμοστεί στο σχολικό περιβάλλον εκπαιδεύτηκε κατ' οίκον και διδάχθηκε μεταξύ των άλλων ελληνικά, λατινικά, γαλλικά και ιταλικά, ενώ εντρύφησε και στην ρομαντική ποίηση και ειδικότερα πάνω στο έργο του Shelley. Παρόλο που αποπειράθηκε να λάβει πανεπιστημιακή μόρφωση τελικά δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί ούτε στις απαιτήσεις της ανώτατης εκπαίδευσης. Παρέμεινε στην πατρική εστία ως τα 34, εωσότου παντρεύτηκε, δεν δοκίμασε να ακολουθήσει κανενός είδους επαγγελματικής καριέρας και η μόνη φιλοδοξία του περιορίστηκε στο ποιητικό πεδίο, με τον πατέρα του να χρηματοδοτεί την έκδοση των έργων του. Τα πρώτα πονήματά του κυκλοφόρησαν ανώνυμα με τον Μπράουνινγκ να φέρεται διστακτικός απέναντι στη δημοσιότητα.

Το 1845 νυμφεύθηκε και εγκαταστάθηκε στην Ιταλία όπου και απέδωσε μεγάλο μέρος από τα σημαντικότερα ποιήματά του, όπως η συλλογή 'Men and Women' , η οποία είναι και το διασημότερο στιχούργημά του.

Το 1861, μετά το θάνατο της συζύγου του, θα επιστρέψει στο Λονδίνο μαζί με το μοναδικό του γιο, εποχή κατά την οποία θα συσχετιστεί τελικά με την ποιητική σκηνή της πόλης και θα αρχίζει να αυξάνει η φήμη του, ένεκα έργων όπως το 'The ring and the book'. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ταξίδεψε στην Ευρώπη και ο θάνατος τον βρήκε τελικά στην εστία του γιού του στην Βενετία.

Ο Μπράουνινγκ θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές που έχει αναδείξει το Μεγάλο Νησί, σημείο αναφοράς για σύγχρονους ομότεχνούς του όπως ο Ezra Pound και ο T.S. Eliot. Δυστυχώς στα ελληνικά δεν έχει πραγματοποιηθεί κάποια ολοκληρωμένη μετάφραση έργου του παρά μόνο αποσπασματικές παρουσιάσεις ποιημάτων του από συλλογές κυρίως σε λογοτεχνικά περιοδικά.

Ποίημα: "Παράκελσος", του Ρόμπερτ Μπράουνινγκ

Σκορπίστηκαν στον ορατό κόσμο πριν ζητήσουν να συνδυαστούν, αμυδρά θραύσματα που ήθελαν να ενωθούν σ' ένα θαυμαστό όλο, ατελείς ποιότητες σ' όλη τη δημιουργία που δήλωναν πώς κάποιο πλάσμα μένει να γίνει ακόμη, ενα σημείο να σμίξουν οι σκόρπιες ακτίνες και να συγκλίνουν στις ιδιότητες του ανθρώπου..  Όταν όλη η φυλή τελειοποιηθεί το ίδιο όπως και ο άνθρωπος, όλα θα τείνουν στο ανθρώπινο γένος. Κι ό,τι δημιούργησε ο άνθρωπος, όλα έχουν το τέλος τους εκεί αλλά στον πλήρη άνθρωπο αρχίζει πάλι μια τάση στο Θεό. Οι οιωνοί μίλησαν για την προσέγγιση του ανθρώπου, έτσι στον άνθρωπο εγείρονται ώριμες προσδοκίες, σύμβολα, τύποι μιας αμυδρής λάμψης όσο ποτέ πριν στον αιώνιο κύκλο που η ζωή ακολουθεί. Γιατί οι άνθρωποι αρχίζουν για να υπερβούν τα δεσμά της φύσης τους και βρίσκουν νέες ελπίδες και φροντίδες που γρήγορα υποσκελίζουν. Τις χαρές και θλίψεις τους μεγαλώνουν πολύ με τη στενή πίστη του σωστού και λάθους, που σβήνει μπροστά στην αμέτρητη δίψα για καλό ενώ η ειρήνη υψώνεται μέσα τους πολύ και περισσότερο. Τέτοιοι άνθρωποι είναι ακόμη και τώρα πάνω στη γη.                 Γαλήνιοι στο μέσο των μισοσχηματισμένων γύρω πλασμάτων.    Ανιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος-Fuji Tomo Kazu

EΛΙΣΑΒΕΤ ΜΠΑΡΕΤ-ΜΠΡΑΟΥΝΙΓΚ 1809-1861 Ένα μικρό αφιέρωμα.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου καλησπέρα,
το μενού σήμερα έχει την ιστορία της Ελισάβετ Μπάρετ-Μπράουνιγκ.
Ελπίζω να βρείτε ενδιαφέρον το άρθρο και να σας παρακινήσει να 
αναζητήσετε πιο πολλές πληροφορίες για τη ζωή και το έργο της.
Σας εύχομαι καλό ''ταξίδι''. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση
ο Επικούρειος Πέπος- Fuji Tomo Kazu.

Η ιστορία της Ελισάβετ Μπάρρετ και του Ρόμπερτ Μπράουνιγκ

είναι μια απο τις πιο συγκινητικές ιστορίες αγάπης. Για πολλά

χρόνια το ειδύλλιό τους στάθηκε κυρίαρχο γεγονός στα αγγλικά

φιλολογικά χρονικά. Προσωπικότητες του πνεύματος και της

ποίησης διαλεχτές και οι δυό, ένωσαν τη ζωή, τη σκέψη και το

έργο τους, χωρίς ωστόσο να χάσουν την ατομικότητά τους.

Το θεατρικό "Οι Μπάρρετ της Γουίμπολ Στρητ", το βιβλίο της

Βιργινίας Γούλφ "'Εξαψη" κλπ. βοήθησαν να γίνει η ιστορία τους

θρύλος και να περάσουν στην αθανασία, πλάι στους μεγάλους

ερωτευμένους. Μα θα έφταναν γι αυτό και μόνα τα περίφημα

"Σονέτα απο την Πορτογαλία" της Ελισάβετ Μπάρρετ.

Ο Ρόμπερτ Μπράουνινγκ πρωτογνώρισε την Ελισάβετ απο τους

στίχους της. Το όνομά της σαν ποιήτρια ήταν πασίγνωστο στην

Αγγλία στις αρχές του προπερασμένου αιώνα. Πρώτα αγάπησε

τα ποιήματά της, αλλά δεν άργησε να αγαπήσει και τη γυναίκα

που με τόσο αίσθημα και τέχνη τα έγραφε. Σπρωγμένος απο

μιάν ακατανίκητη δύναμη, έγραψε ένα γράμμα στο ίνδαλμά του

και της ζητούσε να συναντηθούν.

Η Ελισάβετ, που κόντευε τα σαράντα και ήταν ανάπηρη, έμενε

κλεισμένη στον εαυτό της και στο σπίτι της και δεν έδειξε

προθυμία ν΄ανταποκριθεί στην παράκληση του θαυμαστή της.

Αλλά τα γράμματα έρχονταν το ένα μετά το άλλο, σαν επίμονα

χτυπήματα στην κλειστή της πόρτα. "Αγαπώ τους στίχους σας

με όλη μου την ψυχή, αγαπητή δεσποινίς Μπάρρετ", άρχιζαν

οι επιστολές και τελείωναν πάντα: "Αγαπώ και σας το ίδιο".

Πώς λοιπόν ήταν δυνατό ν΄αντισταθεί μια γυναικεία καρδιά

σ΄ένα τόσο φλογερό αίσθημα; 'Οταν μάλιστα η καρδιά αυτή

ανήκει σε μια ποιήτρια και απο πάνω πονεμένη; Δέχτηκε

τελικά τη συνάντηση κι έτσι άρχισε μια μεγάλη αγάπη, που

όμοιά της δύσκολα βρίσκει κανείς ακόμα και στα πιο

παθητικά μυθιστορήματα.

'Ομως τα πράγματα δεν ήταν απο την αρχή τόσο εύκολα. Ο πατέρας

της Ελισάβετ, μόλις το έμαθε αρνήθηκε κατηγορηματικά να επιτρέψει

στην κόρη του να ριχτεί σε μια περιπέτεια που, καθώς πίστευε, θα την

έκανε, αργά ή γρήγορα, δυστυχισμένη. Και ασφαλώς η λογική

βρισκόταν με το μέρος του πατέρα: η Ελισάβετ ήταν ανάπηρη- είχε πάθει

στρέβλωση της σπονδυλικής στήλης, με αποτέλεσμα να πειραχτούν τα

πνευμόνια της και να είναι διαρκώς μισοάρρωστη - και απο πάνω ήταν

έξη χρόνια μεγαλύτερη απο τον Ρόμπερτ Μπράουνινγκ.

Αλλά το αίσθημα της ποιήτριας ήταν δυνατότερο απο όλες τις πατρικές

νουθεσίες και απειλές, και οι δυό ερωτευμένοι παντρεύτηκαν κρυφά.

Ο Μπράουνινγκ πήρε την αγαπημένη του απο το ομιχλώδες Λονδίνο και

την πήγε στην ηλιόλουστη Φλωρεντία της Ιταλίας.

Εκεί η Ελισάβετ βρήκε μια ζωή που ποτέ δεν είχε τολμήσει να

φανταστεί πως θα μπορούσε να υπάρξει γι αυτήν.

Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια έμειναν οι Μπράουνινγκ

στην ηλιόχαρη πολιτεία με την ευγενική ομορφιά.

Εδώ η Ελισάβετ εμπνεύστηκε μερικά απο τα πιο ωραία ποιήματά

της και ειδικά τα "Σονέτα απο την Πορτογαλία" γραμμένα το 1847.

Σ΄αυτά εκφράζεται όλη η απέραντη λατρεία της στον σύζυγό της.

Μάλιστα τον τίτλο τους τον διάλεξε ο ίδιος ο ποιητής για να

καμουφλάρει το αυτοβιογραφικό περιεχόμενο των στίχων.

Μέσα απο τα "Σονέτα" ξεπηδάει όλη η ευαισθησία και η δίψα για

ζωή που φώλιαζαν και σιγόκαιαν στο ανάπηρο κορμί της ποιήτριας

τον καιρό που ζούσε κλεισμένη στο σπίτι της, πριν ακόμα γνωρίσει

τον Μπράουνινγκ. Ο αναγνώστης πληροφορείται με συγκίνηση τη

δραματική αλλαγή που έφερε στη ζωή της η αγάπη, και πως ο κόσμος

των ονείρων της έγινε πραγματικότητα.

Η Ελισάβετ γεννήθηκε στις 6 του Μάρτη 1809, στην κομητεία

του Ντέρχαμ της Αγγλίας απο γονείς πολύ πλούσιους. Τα

παιδικά της χρόνια τα πέρασε στην εξοχή και κυρίως στο Χοπ 'Εντ.

Εκεί άρχισε, πριν ακόμα γίνει δέκα χρονών, να γράφει στίχους,

εμπνευσμένους απο την όμορφη φύση, τα δάση και τους κήπους

του τόπου. 'Ηταν η μεγαλύτερη απο τα οχτώ αδέρφια της και

αγαπούσε τον πατέρα της σχεδόν παθολογικά. Αλλά κι εκείνος την

αγαπούσε και ήταν περήφανος για την προικισμένη κόρη του.

Στα δεκαεφτά της έδωσε στη δημοσιότητα το πρώτο βιβλίο,

με τίτλο "'Ενα δοκίμιο και άλλα ποιήματα", αφιερωμένο

στον πατέρα της.

Σε ηλικία εικοσιέξη χρονών, δημοσίευσε το δεύτερο βιβλίο της

"Προμηθέας δεσμώτης" και διάφορα ποιήματα. Πρόκειται για

μια ελεύθερη μετάφραση της γνωστής Αισχύλειας τραγωδίας.

Αλλά το γεγονός ότι μια γυναίκα είχε αποτολμήσει να μεταφράσει

'Ελληνες κλασσικούς, για κείνα τα χρόνια αποτελούσε φαινόμενο

δίχως προηγούμενο. Στους φιλολογικούς κύκλους δημιουργήθηκε

μεγάλος θόρυβος και πολλοί κριτικοί κατάκριναν και τη μετάφραση

και την ίδια.

Κάμποσα χρόνια αργότερα, όταν δημοσίευσε μια μεγάλη συλλογή

ποιημάτων της, κάποιος κριτικός έγραψε για τη νέα εργασία της

ποιήτριας: "Αυτή η τελευταία απόδοση της ανυπέρβλητης τραγωδίας,

είναι ποιητικότερη απο οποιαδήποτε άλλη της ίδιας πιστότητας και

έχει τη θέρμη και τη ρώμη ενός μαστορικού χεριού. Κανείς άλλος

ως τώρα δεν κατάφερε καλύτερα απο τη συγγραφέα να μας

συναρπάσει με την ορμητική και ρυθμική μελωδία του τραγικού χορού".

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι ο Ρόμπερτ Μπράουνινγκ δεν

μπόρεσε ν΄αντισταθεί στην προικισμένη γυναίκα, που, σε πείσμα

της φυσικής της αναπηρίας, είχε βαλθεί να πετύχει - και πετύχαινε-

κάτι που θα ζήλευαν πολλοί επίλεκτοι άνδρες των γραμμάτων.

'Ενα χρόνο ύστερα απο τον πρώτο της "Προμηθέα", στα 1836,

η Ελισάβετ έπαθε μια πνευμονική αιμορραγία. Για πολλούς μήνες

έμεινε στο κρεβάτι και μετά πήγε με το μεγαλύτερο αδερφό της στο

Τορκαί, όπου το κλίμα ήταν πιο ζεστό, για ανάρρωση. Εκεί φαίνεται

πως η υγεία της πήγαινε πολύ καλά και θα γιατρευόταν εντελώς.

Αλλά ένα τραγικό γεγονός την έκανε να χειροτερέψει περισσότερο.

'Ενα όμορφο καλοκαιριάτικο πρωινό, η Ελισάβετ είχε βγεί

στο μπαλκόνι να δεί τον αδερφό της και δυό φίλους, που

έκαναν βαρκάδα στη θάλασσα. Λίγα λεπτά αργότερα, και

κάτω απο τα μάτια της, η βάρκα αναποδογύρισε και τα τρία

παλληκάρια εξαφανίστηκαν στο νερό. Δε βρέθηκαν ούτε τα

πτώματά τους.

Η Ελισάβετ είχε παρακολουθήσει την τραγωδία απο το

μπαλκόνι της, κι έπαθε τέτοιο κλονισμό που δε μπόρεσε

ποτέ πια να ξαναβρεί την υγεία της. Είχε τύψεις, γιατί,

έλεγε, πως για χάρη της είχε πάει στο Τορκαί ο αδερφός της,

και πως αν δεν ήταν αυτή, εκείνος θα ζούσε. Οι στίχοι της

φανερώνουν πόσο βαθύς ήταν ο πόνος της.

  ... Οι ελπίδες έγιναν γοργά απελπισία ατέλειωτη,

  ώσπου η χάρη του Θεού

  τ΄αποφασίσει να πάρει μακριά απ΄τον άθλιο κόσμο

  τη βαριά μου καρδιά...

Τον άλλο χρόνο ξαναγύρισε στο Λονδίνο. Εκεί κλείστηκε

σε ένα μεγάλο μισοσκότεινο δωμάτιο του σπιτιού της και

έμεινε εφτά ολάκερα χρόνια. Η μόνη της ευχαρίστηση

ήταν το διάβασμα. Μελετούσε οποιοδήποτε βιβλίο άξιζε

να διαβαστεί και σχεδόν σ΄όλες τις γλώσσες.

Οι ευαίσθητες κεραίες της ποιήτριας συλλαμβάνουν

τις ανθρώπινες ελλείψεις, τα βάσανα και τους καημούς

και τα κάνουν τραγούδι λυτρωτικό.

Η Ελισάβετ θαύμαζε κι αυτή το ποιητικό έργο του

Ρόμπερτ Μπράουνινγκ, μα δε μπορούσε να φανταστεί

πως αυτός θα ήταν εκείνος που θα την έβγαζε αργότερα

απο τον "κλειστό και ενδοστρεφή" κόσμο της, και θα

της έδινε το κουράγιο να ζήσει κανονικά κι ευτυχισμένα.

Ούτε μπορούσε να της περάσει απο το μυαλό, πως αυτή,

η ανάπηρη, τρία χρόνια μετά το γάμο της, θα έφερνε

στον κόσμο παιδί.

'Ονειρο της φαινόταν επίσης το ότι έζησε δεκαπέντε

ευτυχισμένα χρόνια στη μακρινή Φλωρεντία, όπου

και έγραψε τα δυνατότερα ποιήματά της.

Στο διάστημα που έμεινε εκεί, ο Ιταλικός λαός άγωνιζόταν

για την ανεξαρτησία του. Η Ελισάβετ δε θα μπορούσε να

μείνει ασυγκίνητη απο τον αγώνα αυτόν. Στο έργο της

"Τα παράθυρα της Κάζα Γκουίντα", που είδε το φως στα

1851, συμμερίζεται τους καημούς και τις ελπίδες των Ιταλών

για μια λεύτερη και ενοποιημένη πατρίδα.

Επίσης μεγάλη συγκίνηση προκάλεσε η σταυροφορία της

εναντίον της σκληρής εργασίας των παιδιών, που έλυωναν

μέσα στην κόλαση των εργοστασίων της Αγγλίας τότε. Στο

περίφημο ποίημά της "Η κραυγή των παιδιών" δίνει με

τραγικούς τόνους το θρηνητό των "μικρών σκλάβων", που

βλέπουν το θάνατο - πριν ακόμα γευτούν τη ζωή - σαν λύτρωση.

Στη Φλωρεντία επίσης έγραψε και το αριστουργηματικό "Ωρόρα

Λάι". Πρόκειται για ένα φιλοσοφικό ποίημα που περιγράφει την

πίκρα και τον πόνο μιας ευγενικής γυναίκας του πνεύματος, η

οποία αγωνίζεται να γκρεμίσει τα "κατά συνθήκην ψεύδη".

Αλλά, εκείνα που γνώρισαν τη μεγάλη δημοσιότητα, νίκησαν

το χρόνο κι έρχονται στη μνήμη μαζί με τ΄όνομά της, είναι τα

"Σονέτα απο την Πορτογαλία", τα οποία έγραψε χωρίς να την

πάρει είδηση ο Μπράουνινγκ και μια μέρα τα έβαλε δειλά στην

τσέπη του:

- Σκίστα, αν δε σου αρέσουν, του είπε.

Στον αρκετά μακρύ κατάλογο των έργων της, αναφέρονται

ακόμα "Το μυθιστόρημα της Μαργαρίτας", "Οι 'Ελληνες χριστια-

νοί ποιητές και οι 'Αγγλοι ποιητές" και άλλα.

Τον Ιούνιο του 1861 άρπαξε ένα σοβαρό κρυολόγημα και έμεινε

μια βδομάδα στο κρεβάτι. Κανείς δε θεώρησε την αρρώστια της

επικίνδυνη. Μα στο τέλος του μήνα πέθανε.

Την έθαψαν στην αγαπημένη της Φλωρεντία.
Πηγή:aroma.pblogs.gr/tags/poiisi-gr.html

Ένα μικρό αφιέρωμα στην Άλκη Ζέη.

 

«Από τα μικρά μου χρόνια ως σήμερα, ας μην πω με ακρίβεια πόσα είναι γιατί θα τρομάξω κι εγώ η ίδια, έζησα έναν πόλεμο, δύο εμφύλιους πολέμους, δύο δικτατορίες και δύο προσφυγιές. Δεν τα έζησα σαν απλός παρατηρητής, αλλά παίρνοντας ενεργό μέρος κάθε φορά κι έτσι και να ήθελα δεν θα μπορούσε το συγγραφικό μου έργο να μην επηρεαστεί από τα γεγονότα αυτά που συγκλόνισαν τον τόπο μας. Άθελά μου η ζωή μου μπλέχτηκε μέσα στην ιστορία κι έγινα κι εγώ ένα κομμάτι της. Το συγγραφικό μου λοιπόν έργο, θέλω δεν θέλω είναι γεμάτο ιστορία... Αν πέτυχα να κάνω τα παιδιά να την ακούσουν τουλάχιστον, το μέλλον θα δείξει». Άλκη Ζέη 

Από την ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ 

Η Άλκη Ζέη είναι μια σταθερή αξία για τη σύγχρονη λογοτεχνία μας. Μπορεί να γράφει κυρίως για παιδιά, όμως απευθύνεται και στους ενήλικες. Μέσα στα έργα της, η συγγραφέας μετατρέπει προσωπικά της βιώματα σε μυθιστορηματικές καταστάσεις, κρατώντας πάντα την απαραίτητη απόσταση από το αυτοβιογραφικό στοιχείο αλλά επιτρέποντας στους ήρωές της να βλέπουν τα πράγματα με τη δική της θεώρηση. Ανήκοντας σε μια γενιά της οποίας οι ατομικές φιλοδοξίες υποχώρησαν μπροστά στα συλλογικά οράματα και στα συνταρακτικά γεγονότα που αναγκαστικά ισοπέδωναν την προσωπική ζωή, κι έχοντας συμβαδίσει με την πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας, των ανατροπών, των διωγμών, της αγωνίας για το αύριο, της συμμετοχής στους αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία, αισθανόταν ανέκαθεν το χρέος να καταγράψει σημαντικές ιστορικές στιγμές για χάρη των νεότερων γενιών· χωρίς ίχνος διδακτισμού αλλά με τη διάθεση να προκαλέσει προβληματισμό πάνω σε πλήθος διαχρονικών αξιών και σύγχρονων θεμάτων που αποτυπώνει στα έργα της με εξαιρετική λογοτεχνικότητα, καλοδουλεμένη πλοκή και διάσπαρτο χιούμορ. Ως «πρύτανης» της παιδικής λογοτεχνίας αλλά και πεζογράφος σημαντικών έργων για ενήλικες, ως συγγραφέας που παραμένει ενεργή μέχρι σήμερα και άνθρωπος που συμμετέχει στα κοινά και συνομιλεί τακτικά με τους αναγνώστες της, η Άλκη Ζέη απασχολεί δικαιωματικά μέχρι σήμερα το πολιτιστικό τοπίο της χώρας μας. Η Άλκη Ζέη θεωρείται πρωτοπόρος καθώς καθιέρωσε ένα νέο στιλ στο νεανικό μυθιστόρημα, τόσο από την άποψη του ζωντανού, αυτοβιογραφικού ύφους όσο και της εισαγωγής του πολιτικού, κοινωνικού και ιστορικού στοιχείου στο είδος. Τα μυθιστορήματά της για παιδιά δημιούργησαν ολόκληρη σχολή και επηρέασαν γενιές νεότερων συγγραφέων, ενώ το μυθιστόρημά της για ενηλίκους Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα (1987) πρόσφερε μια αναθεωρητική ματιά στη σύλληψη μιας φορτισμένης ιστορικά περιόδου αναδεικνύοντας μια νέα οπτική. ________________

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙΟ ΣΥΧΝΑ ΣΤΗΝ ΑΛΚΗ ΖΕΗ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ; 

LIFO: Μπορεί ένας συγγραφέας να ξεχωρίσει κάποιο από τα έργα του ως πιο αγαπημένο;

Εγώ όχι.

Πόσο εύκολο είναι να γράφετε λογοτεχνικά βιβλία για παιδιά με τόσες αναφορές στην ιστορία;

Αφού εγώ η ίδια έχω ζήσει την ιστορία, δε μου είναι δύσκολο.

Πώς διαλέγετε τις ιστορίες των βιβλίων σας;

Από τις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων και από τα σημαντικά γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή σήμερα.

Χιλιάδες παιδιά έχουν διαβάσει και μεγαλώσει με τα βιβλία σας. Τι συμβουλές θα δίνατε σ' έναν επίδοξο μικρό συγγραφέα που θα ήθελε να σας μοιάσει; 
Θα του έλεγα αρχικά, αν έχει έφεση, να κάνει τρία πράγματα: 1.Να διαβάζει βιβλία. 2.Να διαβάζει βιβλία.3.Να διαβάζει βιβλία.

Έχετε επισκεφτεί πάμπολλα σχολεία και έχετε μιλήσει με χιλιάδες παιδιά. Τι είναι αυτό που σας ρωτάνε περισσότερο;

Πώς έγινα συγγραφέας και πώς ξεκίνησα να γράφω.

Γράφετε κάτι σήμερα;

Γράφω αλλά δε λέω ποτέ τι αν δεν το τελειώσω.

Ποιο είναι το πιο μαγικό και περιπετειώδες μέρος που έχετε βρεθεί;

Σε πολλά. Μια φορά ταξίδεψα 5 νύχτες και 4 μέρες με τρένα και διέσχισα την έρημο για να βρεθώ στην Τασκένδη.

Ποιο είναι το τελευταίο όνειρο που θυμάστε;

Η κόρη μου λέει ότι τα όνειρά μου είναι σενάρια ολόκληρα. Αναλόγως τον τόπο όπου βρίσκομαι, επηρεάζονται και τα όνειρά μου, πχ. όταν πηγαίνω στις Βρυξέλλες όπου ζει η κόρη μου με τα εγγόνια μου, εκεί βλέπω ρετρό όνειρα, δηλαδή βλέπω τη ζωή μας στο Παρίσι και τα παιδιά μου μικρά. Πολύ συχνά στα όνειρά μου βλέπω τη Μελίνα (Μερκούρη) -την οποία ευτυχώς δεν βλέπω ποτέ άρρωστη αλλά πολύ καλά- και κάνουμε ζωηρές συζητήσεις.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΚΗ ΖΕΗ

Η Άλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα. Παντρεύτηκε τον θεατρικό συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιώργο Σεβαστίκογλου, που πέθανε το 1991. Απέκτησαν δύο παιδιά. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και στο Κινηματογραφικό Ινστιτούτο της Μόσχας, στο τμήμα σεναριογραφίας. Από το 1954 έως το 1964 ήταν πολιτική πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση. Το 1964 επιστρέφει οικογενειακώς στην Ελλάδα, για να ξαναφύγουν πάλι όλοι μαζί με τον ερχομό της Χούντας το 1967, για το Παρίσι, απ' όπου επιστρέφουν μετά τη δικτατορία. Από πολύ μικρή ασχολήθηκε με το γράψιμο. Στις πρώτες ακόμη τάξεις του Γυμνασίου άρχισε να γράφει κείμενα για το κουκλοθέατρο. Ένας από τους χαρακτήρες που δημιούργησε, ο Κλούβιος, έγινε κατοπινά ο ήρωας του γνωστού κουκλοθέατρου «Μπαρμπα-Μυτούσης», εμπνεύστρια του οποίου ήταν η Ελένη Θεοχάρη-Περάκη. Πρώτο της μυθιστόρημα είναι Το καπλάνι της βιτρίνας (1963), που το έχει εμπνευστεί από τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Σάμο και είναι σχεδόν αυτοβιογραφικό. Ακολουθεί μια σειρά μυθιστορημάτων για παιδιά, και το 1987 κυκλοφορεί το πρώτο της βιβλίο για μεγάλους Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα. Έχει τιμηθεί με πλήθος βραβείων, τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό, ενώ τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου της. Το 2012 αναγορεύτηκε επίτιμη διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Κύπρου. Το 2013 κυκλοφόρησε το αυτοβιογραφικό της βιβλίο Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο. 
Από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ κυκλοφορούν τα βιβλία της: Το καπλάνι της βιτρίνας, Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, Ο θείος Πλάτων, Κοντά στις ράγιες, Η μωβ ομπρέλα, Η Κωνσταντίνα και οι αράχνες της, Μια Κυριακή του Απρίλη, Τα παπούτσια του Αννίβα, Θέατρο για παιδιά, Η Αλίκη στη χώρα των μαρμάρων, Αρβυλάκια και γόβες, Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα, Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο. 

Πηγή: www.lifo.gr

KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΝΤΑΚΟΥΛΑ-ΖΑΝ ΝΤ' ΑΡΚ πρώτη Πρόεδρος της Λ.Ο.Γ.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναθλητές της Επικούρειας Φιλοσοφίας και του Γύρου της Αθήνας καλησπέρα κ.ο.μ.
Η σημερινή ανάρτηση του filomatheia blogspot.gr είναι αφιερωμένη σ' ενα υπέροχο πλάσμα, σε μια υπέροχη κορασίδα την ξακουστή και πολυτάλαντη ΖΑΝ  ΝΤ' ΑΡΚ τη νεώτερη, σας μιλάω για την πρώτη πρόεδρο της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου την Κωνσταντίνα Ντακούλα. Η Ζαν Ντ' Αρκ ήταν μαθήτρια του 19 και του άριστα, ως άνθρωπος ήταν μόνο του άριστα πρόσφατα πήρε το πτυχίο της από την Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας και αυτή την περίοδο παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου. Όσοι από σας που θα διαβάσετε αυτό το κείμενο και έχετε παιδιά που χρειάζονται βοήθεια με κλειστά μάτια τηλεφωνήστε στην Ζαν Ντ' 'Αρκ και θα γίνουν πρώτοι μαθητές. Τα τηλέφωνα που θα την βρείτε είναι το κινητό 6972469815 και το 2431053544. Ο λόγος που η Ζαν Ντ' Άρκ επέλεξε το συγκεκριμένο Τμήμα είναι γιατί σκοπεύει στο μέλλον ως Ιστορικός να καταγράψει την Ιστορία της Ο.ΚΡ.Α. και της Λ.Ο.Γ. Θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες για την Ζαν Ντ' Άρκ αλλά όποιος θα διάβαζε τα γραφόμενα θα νόμιζε πως υπερβάλω επειδή υπήρξε η πρώτη πρόεδρος της Λ.Ο.Γ. και επειδή της έχω ιδιαίτερη αδυναμία, ως εκ τούτου θα περιορισθώ σ' αυτά τα λίγα. Ζαν Ντ' Άρκσου εύχομαι να είσαι καλοτάξιδο σκαρί και πως κάποια στιγμή θα επιστρέψεις στο Γοργογύρι -όταν θα έχει συντελεσθεί και η αλλαγή των αρνητικών παραγόντων- για να συνεχίσεις το έργο που δεν ολοκληρώθηκε την περίοδο της χρυσής εποχής. Στις 18/10/15 σε περιμένω να είσαι παρούσα στον Γύρο της Αθήνας μαζί με τ' άλλα κορίτσια. Υ.Γ. Συνέχισε να γράφεις ποιήματα ώστε στο μέλλον να μας εκπλήξεις ευχάριστα με την πρώτη σου ποιητική συλλογή. Με εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη ο Επικούρειος Πέπος-Fuji Tomo Kazu.

Φιλαράκι μου καλή τύχη στα δίκαια και δημιουργικά σχέδια της ζωή σου W.L.P.