Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

5.6.24

Η Οικολογική Σκέψη των αρχαίων Ελλήνων μέσα από το “Κατά Φύσιν Ζην” Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Ηλίας Γιαννακόπουλος, Αρθρογράφος Φιλόλογος, πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.

 


To oμολογουμένως τη Φύσει Ζην, όπερ εστί το κατ΄αρετήν ζην, άγει γαρ προς ταύτην ημάς η Φύσις” (Διογένης ο Λαέρτιος, «Βίοι Φιλοσόφων»).

Αν ήθελε κάποιος να επισημάνει και να αναδείξει ως πρόταση ζωής κάποια από τις θέσεις των Στωικών θα ήταν δύσκολο να αγνοήσει την προτροπή τους πως ο άνθρωπος πρέπει να ζει σύμφωνα με τη Φύση* του «Το κατά Φύσιν Ζην». 

Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος (πάντα κατά την ηθική διδασκαλία των Στωικών), όταν εναρμονίζεται με την φυσική προσταγή-φυσικούς νόμους πραγματώνει το στόχο του, δηλαδή την Ευδαιμονία. Ο λογικός νόμος, επομένως, του σύμπαντος αποτελεί και το Ηθικό Καθήκον του ανθρώπου.

Για τους Στωικούς η εναρμόνιση της ζωής μας προς τις επιταγές της φύσης είναι η απώτατη αρετή, όπως μάς υπενθυμίζει και η ετυμολογία της λέξης (αραρίσκω = αρμόζω / το να πράττει κάποιος εκείνο που αρμόζει-ταιριάζει). Φυσικά το πρέπον και το ταιριαστό το ορίζουν οι νόμοι της φύσης και όχι κατ΄ ανάγκην η ανθρώπινη υποκειμενικότητα.

Τα φυσικά συμβαίνοντα, λοιπόν, ορίζουν και το πλαίσιο της ανθρώπινης ζωής μέσα στο οποίο επωάζονται όλες εκείνες οι προϋποθέσεις για την κατάκτηση της Ευδαιμονίας που με τη σειρά της προϋποθέτει και συνεπάγεται την κατάκτηση της Αρετής. Για τους Στωικούς η Αρετή ταυτίζεται με την εμπειρία των φυσικών συμβαινόντων, όπως τόνισε και ο Χρύσιππος:

“Ίσον εστί το κατ΄ αρετήν ζην τω ζην κατ΄ εμπειρίαν των φύσει συμβαινόντων” (Διογένης Λαέρτιος, «Βίοι Φιλοσόφων»).

Τα παραπάνω, επομένως, συντείνουν στην διαπίστωση πως η «ανθρώπινη Φύση» είναι τμήμα Παγκόσμιας Φύσης που με τη σειρά της υπακούει σε άλλους συμπαντικούς νόμους, όπως της Ειμαρμένης, της Μοίρας και της Ανάγκης ή και του απρόσωπου-σκληρού Πεπρωμένου.

“Την ύπαρξή σου έλαβες ως μέρος ενός συνόλου. Θα εξαφανισθείς αργότερα μέσα σ΄ εκείνο που σε γέννησε. Ή μάλλον θα μεταβληθείς και θ΄ αναληφθείς στον λόγο που σε δημιούργησε” (Μάρκος Αυρήλιος).

Βασικό ζητούμενο, λοιπόν, και μέλημα του ανθρώπινου βίου είναι το «κατά Φύσιν ζην», το να ζει, δηλαδή κάποιος σύμφωνα με τους νόμους της Φύσης του, που επιβάλλεται να εναρμονίζεται με την Παγκόσμια Φύση. Έτσι το «κατά φύσιν ζην» αιτία και προϋπόθεση του «κατ΄αρετήν ζην» συνθέτουν το βαθύτερο νόημα του ανθρώπινου βίου στο βαθμό που κατακλύζεται από τις αρχές και αξίες της “Περιβαλλοντικής Ηθικής”.

Εξάλλου η «Ενότητα» της Φύσης δεν αποτελεί μόνον την βασική αρχή της Οικολογίας αλλά και της αρχαίας ελληνικής σκέψης. Μιας σκέψης που ανήγαγε σε απόλυτη ρυθμιστική αρχή το Μέτρο που απεχθάνεται την υπερβολή και εμποδίζει την «Ύβριν».

Ειδικά για την ενότητα αυτή ο Χρύσιππος (Στωικός) αναφέρει «Εν τε είναι Θεόν και Νουν και Ειμαρμένην και Δία». Ανάλογες ήταν και οι θέσεις του Αναξιμένη «Ο κόσμος εις εστίν», όπως και του Ηράκλειτου «Εν πάντα είναι».

Το σύμπαν στην συνείδηση του αρχαίου Έλληνα, αποτελεί ένα αέναο, αυτοσυντηρουμένο και αυτοεξελισσόμενο έμβιο οργανισμό Ον όπου τα πάντα έχουν μια συνάφεια και μία σύνδεση μεταξύ τους. Η σύνδεση αυτή αποτυπώνεται υπέροχα στο επόμενο απόσπασμα του Στωικού αυτοκράτορα Μάρκου Αυρήλιου (Eις εαυτόν”):

Σκέψου διαρκώς το σύμπαν ως ένα ενιαίο ζωντανό ον, που αποτελείται από μια ενιαία ουσία και μια ενιαία ψυχή - και πώς όλα τα πράγματα πηγάζουν από την ενιαία αντίληψη αυτού του όντος, του σύμπαντος. Και πώς το σύμπαν ολοκληρώνει όλα τα πράγματα μέσω ενός ενιαίου παλμού. Και πώς όλα τα πράγματα στον κόσμο και στο σύμπαν συνεργάζονται για να προκαλέσουν όλα όσα γεννιούνται, και πόσο περίπλοκο και πυκνά υφασμένο είναι το ύφασμα που σχηματίζεται από την συνύφανση τους”.**

Την άμεση εξάρτηση, αν όχι ταύτιση της ανθρώπινης Φύσης με την Φυσική Τάξη-Συμπαντική επισημαίνει και η «Γένεση» της Παλαιάς Διαθήκης όταν ο Θεός απευθύνεται στον Αδάμ και του δηλώνει πως:

“Ότι Γη ει και εις Γην απελεύση” / “χους ει και εις χουν απελεύσει”./ “Terra es, terram ibis”

Ο Θεός, δηλαδή, επισημαίνει στον Αδάμ όχι μόνον την φθαρτότητα και τη θνητότητά του, αλλά και την ματαιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης όταν αυτή δεν διακονεί την συμπαντική-φυσική τάξη. Γι αυτό και ο Θεός διώχνοντας τους Πρωτόπλαστους από τον Παράδεισο τους επιβάλλει ως τιμωρία το «Εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου, έως του αποστρέψαι σε εις την γην εξ ης ελήφθης».

Για κάποιους η έξωση των πρωτόπλαστων από τον Παράδεισο σε αλληγορικό επίπεδο συνιστά την παραβίαση των κανόνων της Φυσικής τάξης του σύμπαντος και για άλλους μία πράξη αποκόλλησης ή και απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της Φύσης. Ο άνθρωπος, δηλαδή, αποκολλάται από τη Φύση και καθίσταται κυρίαρχος αυτής με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή του. Είναι το γνωστό Προπατορικό Αμάρτημα.

Ταξιδεύοντας στο τραίνο του Χρόνου διαπιστώνουμε πως το κατά «Φύσιν Ζην» του Ζήνωνα και των Στωικών γενικότερα δεν αποτέλεσε μόνον το καταστάλαγμα της φιλοσοφικής τους σκέψης αλλά διαχέονταν και σε όλη την αρχαιοελληνική σκέψη ως βίωμα ή και ως πρόταση συμπεριφοράς και ζωής. Ένα βίωμα και μία συμπεριφορά που τιμωρούσε την Υπερβολή-Ύβριν και αποθέωνε το Μέτρο και την απότοκη αισθητική του.

Την οικολογική, λοιπόν, σκέψη των αρχαίων μπορούμε να την ανιχνεύσουμε σε τρία επίπεδα σύμφωνα και με την άποψη της κ. Μαρίας Καρμά.

“ α. Στο χώρο της θρησκείας, η θεοποίηση της φύσης ωθούσε στον σεβασμό και την προστασία του περιβάλλοντος και την ορθή ένταξη του ανθρώπου στο οικοσύστημα…

β. Στον χώρο της Φιλοσοφίας, στα συγγράμματα των Ελλήνων Φιλοσόφων «Περί Φύσεως» αναγνωρίζεται η βασική αρχή της ενότητας, η επίδραση της φύσης στην ανθρώπινη συμπεριφορά και η παραδοχή της φυσικής αρμονίας ως μέτρου για την ανθρώπινη κοινωνία… Στους Προσωκρατικούς, στους Στωικούς και στους Επικούρειους αλλά και σε άλλους φιλοσόφους καταγράφεται ως θέση η «Ενότητα» της Φύσης αλλά και ανιχνεύονται οι έννοιες της Εντροπίας και της ανακύκλησης.

γ. Αξιοσημείωτη είναι η θέση της οικολογίας στην οικονομική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων ως πρόνοια για την ορθολογική διαχείριση στη σχέση Πόρων-εδάφους-ανθρώπινης Εργασίας και τη διάκριση των αναγκών σε πραγματικές και επίπλαστες (Αριστοτέλης, Ξενοφών).[«Η Οικολογία στην Αρχαία Ελλάδα», περιοδικό “Aρχαιολογία”, τ  .35)

Σε επίπεδο θεών οι μορφές τους με όλα τα σύμβολά τους αισθητοποιούν τις συμπαντικές δυνάμεις που εξουσιάζουν τον κόσμο. Ουρανός και Γαία, ο Δίας, ο Απόλλων, ο Ποσειδώνας, ο Ήφαιστος, Ο Διόνυσος, η Άρτεμις, η Αφροδίτη, η Εστία και φυσικά η Δήμητρα και η θυγατέρα της, η Περσεφόνη, με το γνωστό μύθο. Στις παραπάνω θεϊκές μορφές ως φορείς κάποιων ακατάλυτων συμπαντικών δυνάμεων θα μπορούσε να προστεθεί και η μορφή του Πάνα με ό, τι συμβόλιζε αυτός.

Δίπλα στις θεϊκές μορφές υπήρχαν κι ένα πλήθος Νυμφών (Ναϊάδες, Αμαδρυάδες, Ορεστιάδες, Μελιάδες, Νηρηϊδες) ως προστάτιδες μορφές-δυνάμεις των νερών, των πηγών, των ποταμών, των δέντρων και των λιβαδιών.

Γνωστός είναι ο «Ύμνος στη Γη», από τους «Ομηρικούς ΄Υμνους» που αισθητοποιεί τις αντιλήψεις και το σεβασμό των ανθρώπων προς τα Φυσικά σώματα (ουρανός, Γη, Θάλασσα…).

“Ω Γη, Μητέρα των πάντων Εσέ τώρα ψάλλω / πανάρχαια δύναμη που πάνω στο χώμα θρέφεις / αυτά που υπάρχουν…/ Καλότυχες δος μου ημέρες τη δόξα σου στη Μνήμη / να ψάλλω!”.

Η Οικολογική σκέψη και το στωικό «κατά φύσιν Ζην» είναι πασιφανή και στις φιλοσοφικές θέσεις των Προσωκρατικών που αναζητώντας την αρχή του κόσμου-σύμπαντος εστίασαν το ενδιαφέρον τους σε υλικά στοιχεία (Υλοζωιστές), όπως: ΘΑΛΗΣ = Νερό, ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ = Αέρας, Γη. Νερό, Φωτιά, ΑΝΑΞΙΜΕΝΗΣ= Αέρας, ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ =Φωτιά, ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ= Αέρας, Γη, νερό, Φωτιά +Φιλότης και Νείκος.


Σε επίπεδο Μύθων κυρίαρχος και άκρως διαφωτιστικός για την οικολογική ευαισθησία και την αξία του κατά «Φύσιν Zην» είναι ο Μύθος του Ερυσίχθονα, που μάς διδάσκει πως η απληστία και η αλαζονεία έναντι της Φύσης τιμωρήθηκε σκληρά από τους Θεούς.

“Ο Ερυσίχθων βασίλευε στη Βοιωτία. Ήταν άπληστος, ασεβής και εκμεταλλευόταν το φυσικό και κοινωνικό περίγυρό του χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες της φύσης. Έκοψε όλα τα δέντρα της περιοχής του και η τιμωρία του από τη Θεά Δήμητρα ήταν σκληρή. Τον έκανε να πεινά τόσο που για να ικανοποιήσει την πείνα του αναγκάστηκε να φάει όλα τα ζώα του βασιλείου του. Πούλησε ακόμα και την κόρη του για να αγοράσει τροφή. Δεν χόρτασε ποτέ μέχρι που αναγκάστηκε να φάει τις σάρκες του και να βρει οικτρό θάνατο”.

Ίσως δεν θα ταίριαζε για καλύτερος επίλογος στην παρούσα προσπάθειά μου να αναδειχτεί όχι μόνον η Οικολογική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων αλλά και η διαχρονική αξία της διαπίστωσης-προτροπής των Στωικών «Το Κατά Φύσιν Ζην» από την τιμωρία του Πέρση Βασιλιά του Ξέρξη που διέταξε την μαστίγωση της θάλασσας επειδή δεν πειθάρχησε στις διαταγές του και ακύρωσε τα σχέδια του (υποδούλωση της Ελλάδας).

Ο Ηρόδοτος χαρακτήρισε αυτήν την πράξη του Ξέρξη αλαζονική, «Ύβρη» και για αυτό γνώρισε την συντριβή (Τίσις) του από την Νέμεση.

Εκτός από τον αποκεφαλισμό των μηχανικών-κατασκευαστών των γεφυρών στον Ελλήσποντο ο Ξέρξης διέταξε τους άντρες που εκτελούσαν την τιμωρία να λένε τα παρακάτω:

“Αλμυρό και πικρό ρεύμα εσύ, ο αφέντης σου σού επιβάλλει αυτήν την τιμωρία επειδή τον έβλαψες, εκείνον που ποτέ δεν έβλαψε εσένα”.

Μήπως κι εμείς σήμερα παραβιάζοντας το «Κατά Φύσιν Ζην» των Στωικών φτάσαμε στην Ύβρη και αντιμετωπίζουμε την Φύση με μία αυτοκαταστροφική συμπεριφορά με ό, τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον μας;

Εξάλλου η θέση-προτροπή του Ένγκελς παραμένει πάντοτε επίκαιρη και μάς καλεί να συμμορφωθούμε στην συμπαντική πραγματικότητα.

«Σε κάθε βήμα μας υπενθυμίζεται ότι ανήκουμε στην Φύση, υπάρχουμε διά μέσου αυτής και η υπεροχή μας οφείλεται στο ότι έχουμε το πλεονέκτημα, έναντι όλων των άλλων ζωντανών πλασμάτων, να μαθαίνουμε τους νόμους της Φύσης και να τους εφαρμόζουμε σωστά».

Σημειώσεις

*Ακόμη και όταν ο όρος «Φύση» μεταφράζεται ως το σύνολο των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του ανθρώπινου είδους που υπάρχουν εγγενώς σε αυτόν, πάλι οδηγούμαστε στον όρο «Φύση» = Φυσικό Περιβάλλον, αφού ο άνθρωπος αποτελεί το μέρος του Όλου, της Συμπαντικής Τάξης.

** Πηγή: Tο Βιβλίο «Άνθρωπος και Γαία» (Βασίλης Χλέτσος).

Πηγή: Huffpost.



Από το "ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ" στην βεβήλωση-ισλαμοποίηση των Θρησκευτικών-Χριστιανικών Συμβόλων - ☆ Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog " ΙΔΕΟπολις "

  Η "Πολιτιστική Γενοκτονία" του Ορθόδοξου Χριστιανικού Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης.

●☆● Ένας sui generis "Τουρκικός Αλυτρωτισμός ".

Δεν ξέρω αν οι εθνικές τραγωδίες -Ήττες ή η βεβήλωση κάποιων συμβόλων ως απότοκο των πρώτων είναι αυτό που τρέφει και συντηρεί την εθνική μας αγωνία και δοκιμάζει την εθνική μας υπερηφάνεια.

 

Η Πτώση της Πόλης (29/5/1453) δεν σήμανε μόνον το τέλος μιας αυτοκρατορίας, αλλά και την απαρχή αλλοίωσης  ή και βεβήλωσης-αποκαθήλωσης εκείνων των Συμβόλων που εμπεριείχαν την Ψυχή και το Πνεύμα του Ελληνισμού.

    Ίσως το δεύτερο να είναι πιο οδυνηρό αφού στα σύμβολα κρύβεται και δυναμώνει η ελπίδα - έστω κι απατηλή - πως "Πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θάναι...".

Έτσι το "ΕΆΛΩ η Πόλις" - θρήνος και διαπίστωση συνάμα - το ακολούθησε η μετατροπή δύο θρησκευτικών και εθνικών Συμβόλων σε Τζαμιά (Αγιά Σοφιά και Μονή της Χώρας).

 

Ο τουρκικός αναθεωρητισμός και ο υπολανθάνων επιθετικός εξισλαμισμός κάθε χριστιανικού συμβόλου μόνον ανησυχία και αγωνία για την επιβίωση του Ελληνισμού προκαλούν. Η "Γαλάζια Πατρίδα" και η ενσωμάτωσή της στη "διδακτέα ύλη" της τουρκικής εκπαίδευσης (ως συνέχεια της βεβήλωσης των θρησκευτικών ) συμβόλων συνιστά ένα απτό δείγμα του τουρκικού αναθεωρητισμού αλλά και των μακροχρόνιων τουρκικών βλέψεων.

  Η επιθετική ρητορική των Τούρκων και του Ερντογάν δεν απέχει πολύ από την αποκήρυξη των συνθηκών-πρωτοκόλλων της Ανεξαρτησίας της Ελλάδας (1830/1832) και την επιστροφή στις συνθήκες-πρωτόκολλα Αυτονομίας της χώρας μας(1826/1827/1829).

 Η  "Γαλάζια Πατρίδα" είναι η έκφραση του τουρκικού αναθεωρητισμού που δηλητηριάζει την Ψυχή και το Πνεύμα της νέας γενιάς των Τούρκων στο βαθμό που θα διδάσκονται πως το μισό Αιγαίο τούς ανήκει και το άλλο μισό είναι διεκδικήσιμο

 



 Ο Ερντογάν μετά τις απειλές του τύπου  "Θα έρθουμε ξαφνικά μια νύχτα" επανέφερε στο προσκήνιο το θέμα της Αγιάς Σοφιάς με νέες εμπρηστικές δηλώσεις.

Πολλές φορές ακούγοντας τον Τούρκο πρόεδρο νιώθεις πως επωάζεται ένας sui generis "Τουρκικός Αλυτρωτισμός" με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την Ελλάδα.

"Αχ! Άχ! Να είχε γλώσσα η πλατεία του Σουλτάν Αχμέτ και να μιλούσε....αναφερθήκαμε στην ημέρα που θα ανοίξουμε την Αγία Σοφία.Ο Θεός μάς αξίωσε να την ανοίξουμε.Τον ευχαριστώ!Θα έρθουν κι άλλα τέτοια;Αν θέλει ο Θεός θα γίνει...".

Το "Θα έρθουν κι άλλα τέτοια" κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποια εννοεί.Μόνον εικασίες μπορούμε να κάνουμε.Εξάλλου ο Ερντογάν παίρνει συμβουλές μόνον από τον Αλλάχ.Καιρός τώρα να δούμε και μία πάλη ανάμεσα σε θεούς.Σε μια τέτοια πάλη χαμένοι θα είναι οι λαοί και η ανθρώπινη. λογική. Ας το απευχόμαστε.

Η μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί και η μουσουλμανική προσευχή σε αυτήν αποκάλυψε με τον πιο εμφαντικό τρόπο κάποιες αλήθειες, ενώ ταυτόχρονα αποδόμησε κάποιους μύθους.

 


Πρώτον: Τα σύμβολα αναδεικνύουν το σημείο στο οποίο συγκλίνουν – συμβάλλουν το υλικό – το απτό με το άϋλο – ιδέα. Οι αξίες, τα ιδεώδη και τα ιδανικά ενσωματώνονται με τη βοήθεια των συμβόλων στον αξιακό κώδικα του ανθρώπου ως οικεία στοιχεία. Λειτουργούν, επίσης, τα σύμβολα ως ενοποιητικά στοιχεία μιας κοινότητας  ή ενός λαού, αφού αυτά  προβάλλουν τις βασικές συντεταγμένες της ταυτότητας (εθνικής, θρησκευτικής, πολιτικής…).


Δεύτερον: Ο σφετερισμός ή η προσβολή των εθνικών ή θρησκευτικών συμβόλων συνιστά ποινικό αδίκημα αλλά και μία ηθικά μεμπτή πράξη. Αντίθετα η οικειοποίηση ή η αποδοχή ξένων συμβόλων σημαίνει και την αποδοχή του αξιακού συστήματος που ενοικούν σε αυτά. H μουσουλμανική προσευχή στην Αγιά Σοφιά μπορεί να συνιστά μία ευθεία προσβολή ενός κατεξοχήν θρησκευτικού (χριστιανικού) συμβόλου, αλλά ενέχει ταυτόχρονα κι έναν ισχυρό συμβολισμό: Τη δύναμη – υπεροχή του μουσουλμανισμού έναντι του Χριστιανισμού (γι’ αυτό  και επιλέχτηκε ο συγκεκριμένος ιστορικός ναός).

 


Τρίτον: Η Αγιά Σοφιά αποτελεί το διαχρονικό θρησκευτικό σύμβολο για τους Χριστιανούς και ιδιαίτερα τους Ορθόδοξους. Ο Ελληνισμός ιστορικά ταυτίστηκε με αυτό και το ανήγαγε σε πυρηνικό στοιχείο της εθνικής του ταυτότητας(«…μας πήρανε την Πόλη μας και την Αγιά Σοφιά μας…» / «σημαίνει κ΄ η αγιά Σοφιά, το μέγα Μοναστήρι»). Αντίθετα άλλοι ορθόδοξοι λαοί έχουν μία πιο χαλαρή στάση προς το σύμβολο της Αγιάς Σοφιάς, γι’ αυτό και οι πλατωνικές διαμαρτυρίες των πολιτικών ηγετών τους. Για τους καθολικούς χριστιανούς η Αγιά Σοφιά δεν λειτουργεί ως σύμβολο και γι’ αυτό ο Πάπας το μόνο που δήλωσε ήταν «ότι πονάω πολύ».



Τέταρτον: Η γνώμη – θέση που διατυπώθηκε πως «η Αγιά Σοφιά αποτελεί σύμβολο διαπολιτισμικής συνύπαρξης και διαθρησκευτικού διαλόγου» δεν έχει λογική στήριξη και ιστορικό υπόβαθρο. Ο Ιουστινιανός έκτισε τον μεγαλοπρεπή  ναό ως αφιέρωμα στη σοφία του Πατρός Θεού και όχι ως χώρο όπου μπορούν να συγχρωτιστούν ελεύθερα άτομα και λαοί με διαφορετική σκέψη, ιδεολογία και θρησκευτικές πεποιθήσεις. Καμία ιστορική πηγή δεν υπάρχει που βεβαιώνει πως στο χώρο της Αγιάς Σοφιάς συνυπήρχαν ή συνομίλησαν άνθρωποι ή ηγέτες με διαφορετικές θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές ή  ιδεολογικές καταβολές.


Όταν δεν υπάρχει κλίμα γόνιμου διαλόγου μεταξύ Ορθόδοξων και Καθολικών Χριστιανών, πώς μπορούμε να μιλάμε για «διαθρησκειακό διάλογο»; Ο διάλογος μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων φαντάζει ως μία μακρινή προοπτική. Εξάλλου ο Ιμάμης στη μουσουλμανική προσευχή εμφανίστηκε με ξίφος, με ό,τι αυτό εκφράζει σε συμβολικό επίπεδο. Και βέβαια το «ξίφος» δεν δημιουργεί κλίμα «διαθρησκευτικού διαλόγου».

 


Ας μην επικαλούνται, λοιπόν, κάποιοι την έννοια της «ανεκτικότητας» και την αποκόπτουν από τα δεδομένα που γεννά και επιβάλλει η σκληρή πραγματικότητα. Γιατί κάθε έννοια που δεν αντανακλά την πραγματικότητα, αφυδατώνεται σημασιολογικά. Εξάλλου άλλο «ανεκτικότητα» κι άλλο μία «άνευ όρων και ορίων» ανοχή.


Πέμπτον: Όταν ως λαός και πολτιική ηγεσία βλέπεις πως κάποια σύμβολά σου βεβηλώνονται από έναν διακηρυγμένο εχθρό σου, αλλά δεν μπορείς να αντιδράσεις με τρόπο αποτελεσματικό που να ακυρώνει αυτή τη βεβήλωση, τότε αναδιπλώνεσαι και περιφρουρείς ό,τι ακόμη σου ανήκει στον εθνικό σου χώρο. Τον «χρόνο» και τον «τρόπο» αντίδρασης (πόλεμος, διάλογος…) θα τον επιλέξουμε εμείς και όχι ο αντίπαλος (Τουρκία…). Αυτό επιτάσσει η Τέχνη του Πολέμου και η σωστή διπλωματία. Οι προσευχές, οι θρήνοι και οι διαμαρτυρίες είναι χρήσιμα εργαλεία για την εθνική αφύπνιση και ευαισθητοποίηση των νεοελλήνων αλλά όχι ικανά για την εθνική ανάταξη και τον απογαλακτισμό από την παραδοσιακή «εθνική μακαριότητα».

 

 

Επιμύθιο

Η ιστορία μας δίδαξε πως με τη βοήθεια των συμμάχων μας -  όσοι μάς απόμειναν – πετύχαμε πολλά. Αλλά η βοήθειά τους σήμερα δεν είναι αρκετή χωρίς το δικό μας «ξίφος». Το διεθνές δίκαιο φαίνεται να είναι ατελέσφορο μπροστά στην «ηθική» της δύναμης και στο «δίκαιο» των συμφερόντων.

Ο Θουκυδίδης είναι πάντα επίκαιρος και μάς διδάσκει ακόμη: «Ο ισχυρός προχωρά όσο του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του». Μένει σε μας ως χώρα να συνειδητοποιήσουμε – αφού πρώτα συνυπολογίσουμε το ισοζύγιο ισχύος και τα συμφέροντα των διεθνών παικτών – που ανήκουμε: Στους ισχυρούς ή στους αδύναμους;

 

Όταν την εξωτερική πολιτική την διαμορφώνει η «ανάγκη» τότε η «εθνική μας μοναξιά» γιγαντώνεται και η φωνή μας αδυνατίζει. Ο Σολωμός το είδε καθαρά: «Μοναχή το δρόμο επήρες, / εξανάλθες μοναχή. / Δεν είν’ εύκολες οι θύρες, / εάν η χρεία τες κουρταλεί».

­ Ας ελπίσουμε το Οικουμενικό Πατριαρχείο να μην είναι το επόμενο θύμα του Ισλαμικού επεκτατισμού.

 

«Ευρωπαϊκή Ένωση: Ευρωκοινοβούλιο και Ευρωπολίτες» *Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις" ☆Στο δρόμο προς τις ΕυρωΕκλογές 2024

 «Δεν ενοποιούμε οικονομίες, αλλά ενοποιούμε την πολιτική» είχε διακηρύξει ο Ζακ Ντελόρ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε μια αναγκαιότητα της εποχής μας και προέκυψε μέσα από τη βούληση λαών και ηγεσιών να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε μια υπερεθνική κοινότητα. Ο οικουμενικός – παγκοσμιοποιημένος χαρακτήρας των διαφόρων πτυχών της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής έδωσε νέα ώθηση στην ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η καθιέρωση ενός κοινού νομίσματος έθεσαν τα θεμέλια για την περαιτέρω ολοκλήρωση της Ε.Ε. Η Ευρώπη των 27 μπορεί να επαίρεται για την ποικιλομορφία και την πολλαπλότητα των πολιτισμικών της στοιχείων αλλά και για τη δημοκρατία που κυριαρχεί σε όλες τις χώρες – μέλη. Ωστόσο, η ποικιλομορφία των πολιτισμών, τα πληθυσμιακά μεγέθη, οι οικονομικές ανισότητες, τα διαφορετικά οικονομικά συμφέροντα και η έλλειψη ουσιαστικών εξουσιών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αδυνατίζουν τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διογκώνουν το δημοκρατικό έλλειμμα.

Τα αρνητικά αυτά δεδομένα ευελπιστεί να περιορίσει η Συνθήκη της Λισαβόνας, γιατί με την αρωγή της ενισχύεται το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και οι πολίτες επιδρούν πιο άμεσα και πιο αποτελεσματικά στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Ευρωκοινοβούλιο, δηλαδή, ως η έκφραση της συλλογικής βούλησης των πολιτών συμβάλλει καθοριστικά στη χάραξη της Ευρωπαϊκής πολιτικής. Η πολυφωνία των Ευρωβουλευτών και η άμεση συμμετοχή των πολιτών των Ευρωπαϊκών κρατών μπορούν να αποτελέσουν το οξυγόνο της δημοκρατίας για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ισότητας και του κοινωνικού διαλόγου.

 


Η συμβολή των πολιτών καθίσταται πιο επιτακτική, αν συνυπολογίσουμε τις ανακατατάξεις των συνόρων, τα κύματα προσφύγων, το φάσμα της φτώχειας και τα ανησυχητικά κρούσματα κοινωνικού, φυλετικού και θρησκευτικού ρατσισμού. Η ξενοφοβία ροκανίζει τις κατακτήσεις των Ευρωπαίων σε θέματα ανθρωπισμού και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η δράση και η παρέμβαση του Ευρωπαίου πολίτη μπορεί να γίνει αποτελεσματική μέσα από τη γνώση της ιστορίας της χώρας του, της παράδοσής του αλλά και της συνειδητοποίησής του ότι ανήκει σε ένα ιστορικό, γεωγραφικό και διοικητικό μόρφωμα που ευαγγελίζεται την ειρήνη των λαών κα τη συνεργασία των ευρωπαϊκών κρατών. Όλες, δηλαδή, οι δράσεις και οι παρεμβάσεις των Ευρωπαίων πολιτών οφείλουν να στοχεύουν στην ανάδειξη όλων εκείνων των κοινών πολιτιστικών στοιχείων που υφαίνουν τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ο ορθολογισμός, η δικαιοσύνη, η ελευθερία, ο ανθρωπισμός και η δημοκρατία συνιστούν τους βασικούς πυλώνες της ευρωπαϊκής παράδοσης.

Επιπρόσθετα, ο Ευρωπαίος πολίτης μπορεί και πρέπει να νιώσει υπεύθυνος και πρωταγωνιστής εκείνων των αλλαγών που θα αναδείξουν την αναγκαιότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως «κατηγορική προσταγή». Αυτό, όμως, μπορεί να πραγματωθεί μόνο στο βαθμό που ο πολίτης αποκτήσει κρίση και δικαίωμα συμμετοχής στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, όπως ακριβώς όρισε ο Αριστοτέλης τον ιδανικό τύπο του πολίτη «πολίτης ορίζεται τω μετέχειν κρίσεως και αρχής».

 

 

Ο Ευρωπαίος πολίτης βρίσκεται μπροστά στην προοπτική δόμησης μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας, ικανής να υπερβαίνει τις εθνικές, να τις ενσωματώνει χωρίς όμως και να τις διαλύει. Θα πρέπει, δηλαδή, να σκέπτεται και να δρα ταυτόχρονα ως μέλος ενός έθνους και ταυτόχρονα μιας υπερεθνικής οντότητας. Αυτή η σχοινοβασία και ισορροπία πάνω στις δύο παραπάνω πραγματικότητες αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για την πρόοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε όλους του τομείς.

Ειδικότερα, οι Ευρωπαίοι πολίτες πρέπει να επιδιώκουν τη δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα στηρίζεται στις παρακάτω αρχές: Της αλληλεγγύης, της συνοχής και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Της δημοκρατικότητας, του σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων και των αρχών της πολιτισμικής και πολυφυλετικής σύνθεσης της κοινωνίας της. Του σεβασμού των εθνικών ταυτοτήτων και ιδιαιτεροτήτων που συγκροτούν τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό και ταυτότητα. Της επικουρικότητας για τη λήψη των αποφάσεων όσο το δυνατόν πλησιέστερα προς τον ευρωπαίο πολίτη και με αποκεντρωμένο τρόπο και διαδικασίες.

Για να εκπληρωθούν, όμως, όλα τα παραπάνω θα πρέπει οι πολίτες να διεκδικήσουν δυναμικά και τα ανάλογα οικονομικά μέσα για την άσκηση αποτελεσματικής πολιτικής σε τομείς καίριους, όπως την οικονομική – νομισματική ένωση, την ανταγωνιστικότητα, την απασχόληση και την προστασία του περιβάλλοντος. Αυτό προαπαιτεί ορθή σκέψη και δυναμική δράση. Οφείλουν, δηλαδή, οι Ευρωπαίοι πολίτες να «σκέφτονται ως άνθρωποι της δράσης και να συνεργούν ως άνθρωποι της σκέψης». Μόνον έτσι θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους και θα διεκδικήσουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην οικοδόμηση μιας Ευρώπης των Λαών και όχι μιας Ευρώπης των Τραπεζών.

Οι πολίτες δικαιώνονται στο βαθμό που διεκδικούν και συμμετέχουν. Προτείνουν και απορρίπτουν. Δρουν και σκέφτονται. Αξιολογούν, συνθέτουν και αναλαμβάνουν ευθύνες. Αμύνονται και επιτίθενται. Όλα αυτά τα γνωρίσματα προβιβάζουν το ρόλο του Homo politicus που αρνείται στο ρόλο του συμβιβασμένου και του Ιδιώτη – Homo idiot. Αυτόν τον τύπο του πολίτη έχει ανάγκη η Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι μόνο για να ορθοποδήσει αλλά και να εμπνεύσει. Η ευρωφοβία και ο ευρωσκεπτικισμός ταιριάζουν σε αυτούς που εμπνέονται από το παρελθόν και αδυνατούν να δουν μπροστά.

         Μόνο έτσι οι πολίτες μπορούν να αποτελέσουν το όχημα για μια Ευρώπη των συγκλίσεων και όχι των αντιθέσεων, μια Ευρώπη που γονιμοποιεί θετικά τις ευαισθησίες, τις ιδιαιτερότητες και το σεβασμό των διαφορών. Η πραγμάτωση όλων αυτών, όμως, προϋποθέτει τη συλλειτουργία τόσο της Μνήμης όσο και της Λήθης. Οι πολίτες, δηλαδή, επιβάλλεται να απομονώσουν ό,τι ιστορικά δίχασε τους ευρωπαϊκούς λαούς – οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι – και να προβάλουν όσα τους ενώνουν. Οι δυνάμεις του «νείκους» μπορούν να υποχωρήσουν μπροστά στο αίσθημα της «φιλότητας» που τρέφει την ανθρωπιά και τη συνύπαρξη των ανθρώπων.

 

Η Ευρωπαϊκή, επομένως, Ένωση έχει προοπτική μόνο, εάν μπορεί να συνθέσει τις διαφορετικότητες και θεμελιώσει το οικοδόμημά της πάνω στη συμμετοχή των πολιτών στα κέντρα αποφάσεων και καλλιεργήσει το δημοκρατικό φρόνημα των πολιτών. Όλα αυτά είναι κατορθωτά μέσα από την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τη σαφή οριοθέτηση των νέων αρμοδιοτήτων και εξουσιών που μπορούν να δοθούν σε αυτό. Το μέλλον, λοιπόν, της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η ποιότητα, η δύναμη του Ευρωκοινοβουλίου και η ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών. Κυρίως, όμως, το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται από την ποιότητα των πολιτών της.

 

19.5.24

ΜΟΥΣΕΙΑ: ΧΩΡΟΙ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΡΜΩΝ - Μαΐου 18, 2019 *Γράφει ο Ηλίας Γιαννακόπουλος, Blog "ΙΔΕΟπολις"

 *Αφιέρωμα στην Παγκόσμια Ημέρα των Μουσείων

     **Το Μουσείο της Ακρόπολης: Η Πόλη, η Τέχνη, η Αρμονία, η Πολιτική και η Δημοκρατία. 

     1.Οι ρίζες είναι για να βγάζουμε κλαδιά και όχι να επιστρέφουμε σ’ αυτές(Κατερίνα Γώγου).

        2.“Ο Θεός κρίνει το δέντρο από τους καρπούς, όχι από τις ρίζες” (Πάουλο Κοέλιο).

         3.“Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος, που ξέρει τι να θυμάται από το παρελθόν, τι να απολαμβάνει στο παρόν και τι να σχεδιάζει στο μέλλον!” (Arnold HGlasow).

           Ίσως θα μπορούσε κάποιος να συμφωνήσει ή και να διαφωνήσει με τις παραπάνω διαπιστώσεις στο βαθμό που αξιολογούν με έναν αιρετικό τρόπο τη σχέση μας με το παρελθόν και την παράδοσή μας. Κι αυτό γιατί έχουμε ταυτίσει το ριζικό μας σύστημα με ό,τι μάς δένει ή αποκαλύπτει την πολιτιστική μας παράδοση, όπως αυτή αποτυπώνεται κατεξοχήν - και όχι μόνον - στα αρχαιολογικά ευρήματα.

 

         Αυτά τα αρχαιολογικά ευρήματα  φυλάσσονται στα μουσεία και καταυγάζουν την πορεία μας ως λαού στο βάθος του παρελθόντος χρόνου. Όσο λάθος είναι να αδιαφορούμε γι αυτά, άλλο τόσο λάθος είναι η άκριτη προσκόλληση και η άγονη μίμηση όλων εκείνων που προβάλλονται ως πρότυπα ζωής μέσα από τα εκθέματλα τους. Ίσως ο Arnold HGlasow  να συμβουλεύει σωστά για την δημιουργική διαχείριση τόσο του παρελθόντος όσο και του παρόντος και του μέλλοντος.

          Τα Μουσεία είναι ο διαχρονικός μας ιστορικός καθρέφτης και το κάτοπτρο μέσα από το οποίο βλέπουμε το παρελθόν μας (ρίζες), αλλά και το χρέος μας για δημιουργία και ανανέωση (άνθη, καρποί).

          Με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Μουσείων, 18 Μαΐου 2024, η προσοχή και το ενδιαφέρον όλων εστιάζεται για άλλη μία φορά στο νεότευκτο και περικαλλές μουσείο της Ακρόπολης που στεγάζει τα ευρήματα του αρχαιολογικού χώρου του ιερού βράχου της Ακρόπολη με την ευχή και προσδοκία για την γρήγορη επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα.


            Ένα μουσείο που φιλοδοξεί να συντηρήσει τη μνήμη των Ελλήνων και να διδάξει στους ξένους τη διαχρονική αξία της αρμονίας αλλά και τη σχέση της τέχνης με την πόλη, την εξουσία, την  πολιτική και τη δημοκρατία.   

            Παρατηρώντας τα εκθέματα στον καλαίσθητο χώρο του Μουσείου το βλέμμα εύκολα στρέφεται στο βράχο της Ακρόπολης. Ο ιερός βράχος της Ακρόπολης και ιδιαίτερα ο Παρθενώνας δεν μαγνητίζουν μόνο το βλέμμα του επισκέπτη αλλά προκαλούν και τα ανάλογα συναισθήματα και τους αναγκαίους στοχασμούς. Γιατί ο ναός του Παρθενώνα είναι πανανθρώπινο έργο με την κεντρική αξία τον άνθρωπο.

    Κι αυτό γιατί τα γλυπτά του ναού και η αρχιτεκτονική του εναρμονίζουν την ομορφιά με τη συμμετρία, το υψηλό με το γήινο. Η θέα αυτού του αριστουργήματος βοηθά το πέρασμα από τον έξω κόσμο στον έσω, από το γήινο στοιχείο στο άυλο και στην απεραντοσύνη του ουρανού, από το ανθρώπινο στο ιερό – θεϊκό, από το καθημερινό στο αιώνιο κι από τη φύση στην τέχνη.   


Έξω από τα Προπύλαια του Ναού και στις «όχθες» του ιερού βράχου ίσχυαν οι νόμοι του κράτους. Μέσα στο ναό κι ευρύτερα στον περιβάλλοντα χώρο ίσχυαν οι νόμοι των Θεών και της Τέχνης. Άνθρωποι, ήρωες και θεοί συνυπήρχαν αρμονικά μέσα από θυελλώδεις αντιθέσεις και συγκρούσεις. Στα γλυπτά κι άλλα ευρήματα του Παρθενώνα δεν βλέπεις μόνο την απόλυτη αρμονία αλλά και τη διαμάχη του Ηράκλειτου με τον Παρμενίδη για την αιώνια μεταβολή και τη σταθερότητα του κόσμου. 

Ένα σύστημα, δηλαδή, αξιών συμπυκνώνεται σε ένα αρχιτεκτόνημα που υπερέβη το χρόνο και το χώρο. Χτίστηκε από τη θέληση του Ενός (Περικλής) σε μια πόλη που κυβερνούσαν πολλοί (Δημοκρατία). «Λόγω μεν δημοκρατία, έργω υπό του πρώτου ανδρός αρχή».  



Την ακτινοβολία του ιερού χώρου δεν την άντεξαν κάποιοι βυζαντινοί αυτοκράτορες και γι’ αυτό έκλεισαν τη φιλοσοφική σχολή Αθηνών (Ιουστινιανός). Για το θεοκρατικό Βυζάντιο ο χώρος θύμιζε ειδωλολατρία

Ο Έλγιν, όμως, φάνηκε πιο πρακτικός, αφού με την κλοπή κάποια έργα – μάρμαρα μελαγχολούν στο μουσείο του Λονδίνου. Ποιος, τώρα, μπορεί να τα διεκδικήσει επικαλούμενος το δίκαιο και την ηθική; Εξάλλου πάντα οι δυνατοί γράφουν την Ιστορία του κόσμου αλλά οι φιλότεχνοι την ομορφαίνουν.

«Συνήθως, την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Μερικές, όμως, φορές οι χαμένοι κατακτούν τη συνείδηση ότι η μακροχρόνια ήττα τους είναι προσωρινή, και τότε η ιστορία δεν  γράφεται ΓΙΝΕΤΑΙ» (Σύνθημα αναρχικών).

Η ζωή, δηλαδή, ανθρώπων κι εθνών γράφεται και εμπλουτίζεται από εκείνους που υπερβαίνουν το καθιερωμένο και δημιουργούν μορφές αιώνιες και πανανθρώπινες. Μια σημαία των κατακτητών (Γερμανοί) βεβήλωσε την ιερότητα του χώρου, αλλά  γέννησε κι ένα πρόσωπο – σύμβολο αντίστασης (Γλέζος). Το πνεύμα, τελικά, νίκησε το «ξίφος» και η δημοκρατία επέπλευσε.
 

 Ο Περικλής επέβαλε την απόφασή του για τη δημιουργία του Παρθενώνα, αλλά ο «επιτάφιός» του έπαψε να διδάσκεται στο Ελληνικό σχολείο στις αναγκαίες προς τούτο διδακτικές ώρες. Γιατί άραγε; Κρίθηκε αναχρονιστικός;

Όπου η πολιτική αδιαφορεί για την τέχνη, τότε ο ορθολογισμός υποχωρεί. Τελικά από το «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» φτάνουμε στο «ο άνθρωπος είναι μια δέσμη ερωτήσεων». Γι’ αυτό όποιος ρωτά ανοίγει ένα παράθυρο στο μέλλον, όπως και ένα βλέμμα στα αιώνια μνημεία της τέχνης, κι ας στέκονται σιωπηλά στις ψυχρές αίθουσες των μουσείων. 

Λένε πως τα «ζώα είναι μια δέσμη απαντήσεων» γι’ αυτό δεν έχουν πολιτισμό. Οι απαντήσεις εφησυχάζουν, ενώ οι ερωτήσεις αφυπνίζουν.

Τελικά στο παραστράτημα των συνειρμών ο Παρθενώνας ήταν μια απάντηση στα ερωτήματα της Αθήνας του 5ου αιώνα π.Χ. αλλά κι ένα συνεχές ερώτημα για τη φύση του ωραίου, της αρμονίας, του θείου, της διαλεκτικής, του δικαίου και της τέχνης του «ευ ζην» (ευδαιμονία).


Όταν η επίσκεψη σε ένα μουσείο τελειώνει, αρχίζει ο αγώνας για την ετυμολογία της λέξης άνθρωπος.

Ο άνθρωπος είναι τελικά και μόνον ο «άνω θρώσκων»;
 
 

                         Σχόλια Αναγνωστών

                Πολύ καλησπέρα σας αγαπητέ μου κύριε Ηλία.

   Εύχομαι να είστε καλά. Ακμαίος και δημιουργικός. Σας ευχαριστώ θερμά για το σημερινό σας άρθρο το οποίο γράφτηκε με αφορμή την σημερινή, Παγκόσμια Ημέρα Μουσείων.

  Φρονώ πως το κείμενο σας θα μπορούσε κάλλιστα να δημοσιευθεί σε κάποιο θεματικό αφιέρωμα περιοδικού, σχετικά με την σχέση τέχνης και δημοκρατίας. Ή αλλιώς, μεταξύ τέχνης και πολιτικής. Οι δε στοχευμένες αναφορές σας στο μουσείο της Ακρόπολης, αρκούν για να μας υπενθυμίσουν τα ακόλουθα:

   Πρώτον, την μεγάλη του αξία, που εν προκειμένω συνιστά απόρροια και των αριστουργημάτων που φιλοξενεί στους χώρους του. Δεύτερον, την συμβολή του στη διατήρηση της μνήμης της Αρχαίας Αθήνας, των όλων όσων προσέφερε στον εν ευρεία εννοία Δυτικό πολιτισμό. Τρίτον, την μεγάλη του παιδαγωγική αξία, καθότι 'διαπαιδαγωγεί' τους πολίτες και ειδικά τα άτομα νεότερων ηλικιών, πάνω σε έννοιες όπως είναι η 'ομορφιά,' η 'τέχνη,' η 'Δημοκρατία'.

   Τέταρτον, το γεγονός πως είχε και έχει την τύχη να διοικείται  από δύο φωτισμένους αρχαιολόγους (Δημήτρης Παντερμαλής και τώρα Νίκος Σταμπολίδης), για τους οποίους η αρχαιολογία είναι η επιστήμη εκείνη που αποτελεί 'οδηγό' και για να μάθουμε 'ποιοι είμαστε' αλλά και για το που 'θέλουμε να πάμε'.

    Πέμπτον, πως από μόνο του το μουσείο της Ακρόπολης, μουσείο μεγάλης επισκεψιμότητας, συνιστά το βασικό 'εργαλείο' της χώρας και των εκάστοτε κυβερνήσεων στην προσπάθεια που κάνουν για την επιστραφούν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα πίσω στην Αθήνα.

   Και, πέμπτον, πως προσφέρει υπέροχη θέα στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, συνδεόμενο διαλεκτικά με τον χώρο και κατ' επέκταση, με τον ναό του Παρθενώνα, αυτό το 'θαύμα' της αρχιτεκτονικής. Αυτόν τον περικαλλή ναό που μας θυμίζει με την σειρά του του το τι έργα και επιτεύγματα του πνεύματος προκύπτουν, όταν το δημοκρατικό πολίτευμα μπορεί και παραγάγει 'ελεύθερους' και απολύτως συνειδητοποιημένους πολίτες. Ικανούς να αναγνωρίζουν το 'ωραίο' και πρόθυμους να 'θυσιαστούν' για αυτό.

      Αυτό ακριβώς πράττει και ο 'Επιτάφιος' του Περικλή, μνημειώδες έργο το οποίο δεν σπεύδει να απαριθμήσει τα επιτεύγματα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, αλλά, το ό,τι εν καιρώ κινδύνου, αξίζει κανείς να πολεμήσει για την Αθηναϊκή Δημοκρατία ως το πολίτευμα των 'ελεύθερων ανθρώπων'.

     Θερμά συγχαρητήρια, αγαπητέ κύριε Ηλία!! Η ανάλυση σας εστιάζει στις πολύπλευρες λειτουργίες που αποκτά ένα μουσείο και δη ένα σύγχρονο μουσείο το οποίο σχεδιάστηκε και οικοδομήθηκε προκειμένου να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο στην προσπάθεια της χώρας να ασκήσει 'πολιτιστική διπλωματία

                                                                             Σίμος  Ανδρονίδης

Φίλες και φίλοι αν θέλετε να διαβάσετε τα άρθρα του κ. Ηλία Γιαννακόπουλου, κάντε κλικ πάνω στο λίνκ  που υπάρχει πιο κάτω, και θα βρεθείτε στον Ωκεανό της γνώσης του συγγραφέα.  https://iliasgiannakopoulos.blogspot.com/