ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΟΚΡΑ - ΛΟΓ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΚΥΡΙΑ ΗΡΩ ΠΑΠΑΜΟΣΧΟΥ στο εξωτικό Κορωπί.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί βιβλιόφιλοι καλημέρα, μετά από πρόταση της ΠΑΝΔΩΡΑΣ την οποία βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα αποφάσισα προς χάρην των νέων επισκεπτών του ιστολογίου να επαναφέρω στο προσκήνιο παλιές αναρτήσεις, είμαι σίγουρος πως αυτή η ιδέα θα χαροποιήσει αρκετούς, και ειδικότερα τον φίλο μου τον Διδάσκαλο που του αρέσει πάρα πολύ να ανακαλύπτει παλιά μαργαριτάρια. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς. Στην φωτογραφία η κυρία Παπαμόσχου, ο Επικούρειος Πέπος, η Άλκηστη, η Διώνη, η Μυρτώ και ο Αρκάς.

Τοποθεσία: Κορωπί

Κυριακή πρωί και τα μέλη της Λ.Ο.Γ. επισκέφθηκαν την κα. Παπαμόσχου στο σπίτι της στο Κορωπί για μια συνάντηση γνωριμίας.
Είχε εκφράσει την επιθυμία να γνωρίσει και τα υπόλοιπα μέλη της δημιουργικής ομάδας μιας και γνώριζε μόνο την Άλκηστη. Ήταν αυτή που είχε εγκαινιάσει την ενότητα των συνεντεύξεων στο ιστολόγιο μας και η πρώτη της συνέντευξη ήταν με την κ. Παπαμόσχου.

Θα θέλαμε να την ευχαριστήσουμε από καρδιάς για την υπέροχη φιλοξενία και κυρίως για τις γνώσεις που μετέδωσε στα μέλη της Λ.Ο.Γ.

Η κ. Παπαμόσχου είναι συγγραφέας και έχει γράψει αρκετά βιβλία μερικά εκ των οποίων είναι: Ένα μωρό χωρίς όνομα, Το χθες του έρωτα, Το πέτρινο σπίτι, Φύλακες γρηγορείτε!, Το γεφύρι της Ανατολής, Το πέρασμα της γάτας.
Ο σύζυγος της ήταν πιλότος της πολεμικής αεροπορίας και κατόπιν της Ολυμπιακής, με το οποίο απέκτησε δύο παιδιά.
Την Τατιάνα η οποία είναι καταξιωμένη ηθοποιός και τον Δημήτρη ο οποίος είναι διακεκριμένος επιστήμονας αεροδιαστημικής, καθηγητής στο University of California at Irvine στην Αμερική. Σύντομα ελπίζουμε να έχουμε την χαρά να φιλοξενήσουμε στο ιστολόγιό μας μια συνέντευξη του κ. Δημήτρη Παπαμόσχου. Ο γιος της κ. Παπαμόσχου ανήκει στους ξεχωριστούς Έλληνες του εξωτερικού, της μικρής δημιουργικής Ελλάδας που μας κάνουν υπερήφανους.
Η κ. Παπαμόσχου γεννήθηκε στη Σάμο και όπως μας είπε και η ίδια, πρώτα έμαθε να κολυμπάει και μετά να περπατάει. Μας ανέφερε πως ο σύζυγός της ήταν από τους τυχερούς, γιατί λόγω των αντιξοοτήτων και των δύσκολων συνθηκών που αντιμετωπίζει ένας Ίκαρος στην σύνταξη δεν φτάνουν ούτε οι μισοί. Μας μίλησε για την αγωνία της επιστροφής του αγαπημένου προσώπου.
Ο υιός είχε και αυτός μεγάλη αγάπη για τα αεροπλάνα και το πιθανότερο ήταν να γίνει και αυτός πιλότος, η ίδια όμως πίστευε πως ένας πιλότος στην οικογένεια ήταν αρκετός. Έτσι αφού δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει αυτή του την επιθυμία λόγω της αγωνίας της μητέρας του, επέλεξε να σπουδάσει αεροδιαστημική.
Η κα. Παπαμόσχου είχε την ευτυχία να ταξιδέψει και να δει πολλά μέρη και όντας μια πάρα πολύ καλή αφηγήτρια κατάφερε να μας κάνει να συνταξιδέψουμε μαζί της με πιλότο την ίδια. Ήταν μια μοναδική εμπειρία.

Πολλά πράγματα από αυτά που ειπώθηκαν δεν μπορούμε να σας τα περιγράψουμε γιατί ήταν μαγικά και απλά ήμασταν τυχεροί που τα ζήσαμε. Μας μίλησε για την έλλειψη παιδείας και πως δεν ελπίζει να αλλάξει κάτι στην πατρίδας μας αν πρώτα δεν αλλάξει η παιδεία μας.
Μας μίλησε πολύ για τον γιο της, περισσότερα όμως για τον κ. καθηγητή θα σας πούμε όταν σας παρουσιάσουμε την συνέντευξη του. Απλώς θα θέλαμε σε αυτό το σημείο να σας αναφέρουμε πως αισθανθήκαμε πάρα πολύ υπερήφανοι που αυτός ο διαπρεπής επιστήμονας είναι Έλληνας.

Ρωτήσαμε την κ. Παπαμόσχου πως νιώθει σαν μάνα ενός τόσου σπουδαίου επιστήμονα και μας είπε πως νιώθει πολύ υπερήφανη. Βεβαίως της λείπει πάρα πολύ και θα ήθελε να τον έχει κοντά της, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το γεγονός πως ο γιος της διαπρέπει και είναι ευτυχής και αυτό της αρκεί.
Μας μίλησε επίσης για την ευρύτερη οικογένειά της και πως πολλά από τα μέλη είναι διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία του πλανήτη μας.
Της ζητήσαμε επίσης να δώσει κάποιες συμβουλές λόγω των εμπειριών της στα μέλη της Λ.Ο.Γ.& Κ. και μας είπε πως αυτό που κάνουν τα παιδιά είναι πολύ σημαντικό. Έμεινε ενθουσιασμένη από την ποιότητα και το ήθος τους και τους παρότρυνε να συνεχίσουν να αναζητούν τις πηγές για καλύτερη παιδεία.
Μας μίλησε επίσης για τα πολύ δύσκολα χρόνια που πέρασε κατά την διάρκεια του πολέμου και μετά τον πόλεμο, όταν μετά τους βομβαρδισμούς στην Σάμο καταστράφηκε ολοσχερώς το εργοστάσιο του πατέρα της. Μάθαμε επίσης κάτι που δεν το γνωρίζαμε, πως δηλαδή πολλοί κάτοικοι από την Σάμο είχαν βρεθεί για ένα διάστημα στην Γάζα και στον Λίβανο ως πρόσφυγες.

Ενθουσιάστηκε επίσης με τα πολύ όμορφα ονόματα των παιδιών-μελών της Λ.Ο.Γ.: Διώνη, Άλκηστη, Μυρτώ, Αρκάς και όπως η ίδια "βάπτισε" Αλκίνοο τον Τζίμ Άνταμς. Προτείναμε στην συγγραφέα οι ήρωες στο επόμενο βιβλίο της να έχουν τα ονόματα των παιδιών. Μας είπε επίσης πως το υπέροχο όνομά της (Ηρώ) το επέλεξαν οι γονείς της λόγω της μεγάλης τους αγάπης προς την ελληνική μυθολογία.
Η ίδια πιστεύει πως ο δάσκαλος θα πρέπει να είναι ο πιο καλοπληρωμένος λειτουργός του κράτους για ευνόητους λόγους.
Κατά την διάρκεια της συζήτησής μας είχαμε και ένα ευχάριστο γεγονός. Ο ήχος του τηλεφώνου διέκοψε τη συζήτηση και το τηλεφώνημα ήταν από τον γιο της. Του ανέφερε την παρουσία μας και του εξήγησε πως η επόμενη συνέντευξη των παιδιών θα είναι μαζί του. Η στιγμή ήταν πολύ συγκινητική.

Η κυρία Παπαμόσχου έκλεψε τις καρδιές των παιδιών με τον χειμαρρώδη λόγο της και με την ενέργειά της.

Κυρία Παπαμόσχου σας ευχαριστούμε και σας ευχόμαστε ότι καλύτερο.
Επιμέλεια ανάρτησης Επικούρειος Πέπος.

=====================
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΣΤΗΝ ΑΛΚΗΣΤΗ - ΕΦΗ

Mια απλή, καταξιωμένη και αξιόλογη γυναίκα και συγγραφέας μας ανοίγει την καρδιά της. "Η επιτυχία είναι πέρα από τα σύνορα!" Η συνέντευξη είναι της Ευθυμίας Παληγιάννη (εκλεκτού μέλους της Λ.Ο.Γ.).

Γιατί επιλέξατε το μονοπάτι της συγγραφής; Τι πιστεύατε ότι θα σας πρόσφερε; Δεν το επέλεξα. Ήρθε από μόνο του εντελώς αυθόρμητα. Κι ούτε σκέφτηκα ποτέ αν θα μου πρόσφερε κάτι. Ξεκίνησα βέβαια από το ….διάβασμα. Από πολύ μικρή. Στο σπίτι μου, στη Σάμο, όλοι διάβαζαν. Οι γονείς μου, οι θείοι μου, τα ξαδέλφια μου. Φαίνεται πως ζήλεψα κι αποφάσισα να μάθω να διαβάζω όντας μαθήτρια του νηπιαγωγείου. Και τα κατάφερα. Έτσι δεν ήμουνα πια υποχρεωμένη να παρακαλάω «διάβασέ μου….και διάβασέ μου»! Τα πρώτα κείμενα που διάβασα ήταν κάποια μικρά διηγήματα για πολύ μικρά παιδιά που δημοσίευε ένα παιδικό περιοδικό που κυκλοφορούσε τότε και λεγόταν «Η Διάπλασις των παίδων». Ίσως είναι το καλύτερο παιδικό περιοδικό που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Έγραφαν αξιόλογοι άνθρωποι και διευθυντής ήταν ο ίδιος ο Γρηγόρης Ξενόπουλος. Εκεί γύρω στα 12, έχοντας καταβροχθίσει αρκετά βιβλία, αποφάσισα να γράψω τις δικές μου ιστορίες, που τις κρατούσα πάντα αποκλειστικά για τον εαυτό μου. Δεν τις διάβαζα σε κανέναν. Όμως οι ώρες που περνούσα γράφοντας ήταν σκέτη απόλαυση. Έτσι μπήκε το νερό στ’ αυλάκι και μ’ απόμεινε η συνήθεια. Ποιο δικό σας βιβλίο σας συγκίνησε ή ακόμα σαν έκανε να εκπλαγείτε με τον εαυτό σας; Δεν νομίζω ότι έχω εκπλαγεί με κανένα. Συγκίνηση ναι, υπάρχει πάντα όταν γράφεις ένα βιβλίο. Πάντως τη μεγαλύτερη συγκίνηση μου την έδωσε «Το γεφύρι της Ανατολής». Με κούρασε κιόλας γιατί όντας ιστορικό μυθιστόρημα έπρεπε να διαβάσω αρκετά. Όμως την πιο μεγάλη χαρά μου την έδωσε το πρώτο μου βιβλίο «Οι μεγάλες διακοπές», γιατί με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου και γιατί είναι πολύ ωραίο να βλέπεις τις επιθυμίες σου να εκπληρώνονται.

Υπήρξε ποτέ στιγμή που θέλατε να σταματήσετε το επάγγελμά σας;

Πρώτον, ποτέ δεν λογάριασα τη δουλειά αυτή σαν επάγγελμα (άλλωστε εγώ στην Εθνική Τράπεζα δούλευα). Ήταν κάτι που το έκανα και το κάνω γιατί το αγαπώ ή πες καλύτερα γιατί το έχω ανάγκη. Είναι κάτι που με γεμίζει και ποτέ δεν σκέφτηκα αν σταματήσω. Άλλο τώρα αν πολλές φορές χρονοτριβώ γιατί έχω κι ένα σωρό άλλες υποχρεώσεις. 

Τι είδους βιβλία προτείνετε στους λεγόμενους «βιβλιο-φάγους»; 

Το είδος του βιβλίου εξαρτάται από την ηλικία και την ωριμότητα του αναγνώστη. Δεν θέλω να απαριθμήσω ούτε συγγραφείς ούτε βιβλία. Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι να διαλέγετε – όσο γίνεται – τα βιβλία. Να έχουν μια κάποια ποιότητα. Πιστεύετε ότι τα βιβλία έχουν την δύναμη να αλλάξουν τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου απέναντι στο περιβάλλον για παράδειγμα; Και βέβαια το πιστεύω. Τα βιβλία έχουν μια κρυφή δύναμη και μπορούν ν’ αλλάξουν το «πιστεύω» ενός ατόμου και δεν μιλώ μόνο για το περιβάλλον. Ο Χάρι Πότερ είναι ένα πρόσφατο βιβλίο που έχει συναρπάσει κυρίως τις νεαρές ηλικίες. Τι γνώμη έχετε για το περιεχόμενό του; Έχω διαβάσει μόνο τον πρώτο τόμο. Προσωπικά δεν με συγκίνησε. Όμως για να έχει τέτοια απήχηση σε όλα τα παιδιά του κόσμου φαίνεται πως τους προσφέρει κάτι που τους έχει λείψει. Ίσως τη μαγεία που έχει χαθεί στην πεζή μας πραγματικότητα. 

Πιστεύετε ότι τα βιβλία πρέπει να βασίζονται πάνω σε αληθινές ιστορίες ή σε πάνω σε φανταστικά σενάρια;

Και στα δύο. Στη συγγραφή δεν υπάρχουν κανόνες. Ο συγγραφέας είναι ελεύθερος να καταπιαστεί με όποιο θέμα θέλει. Το ζήτημα είναι αυτά που γράφει να έχουν κάποιο νόημα, να είναι όμορφα ειπωμένα, αν βασίζεται σε ιστορικά στοιχεία να είναι σωστά, κι όταν απευθύνεται σε παιδιά να δείχνει τον ανάλογο σεβασμό. Όσο για την φαντασία…. σίγουρα είναι απαραίτητη.

Το σκέφτεστε πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς φαντασία; 

Είστε μια γυναίκα με πολλές διακρίσεις, εννοώ τα βραβεία σας. Πιστεύετε ότι έχετε αγγίξει την επιτυχία; Και πως νιώθετε κάθε φορά που διακρίνεστε; 

Ας απαντήσω πρώτα στην δεύτερη ερώτηση. Σίγουρα όταν διακρίνομαι νιώθω μια βαθιά ικανοποίηση. Όσο για το αν έχω αγγίξει την επιτυχία, όχι δε το νομίζω, πάντα υπάρχει και κάτι περισσότερο να κάνεις. 

Ποια είναι η γνώμη σας για τη Λ.Ο.Γ.; 

Δεν την έχω συναντήσει από κοντά αρκετά μέλη, πράγμα που θα το ήθελα πάρα πολύ. Όμως σύμφωνα μ’ αυτά που έχω ακούσει νομίζω πως ότι είναι μια πολύ αξιόλογη ομάδα, με μεράκι, κέφι και διάθεση για μάθηση. Και ξέρω πόσο δύσκολο είναι σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό να κάνεις όλη αυτή την προσπάθεια. Γι’ αυτό έχει και διπλή αξία. Μπράβο τους! 

Ποια είναι η πολιτιστική κληρονομιά για τα παιδιά, κατά τη γνώμη σας;

Είναι η γλώσσα μας, η ιστορία μας, ο πολιτισμός μας κι ο τόπος μας. Ιδιαίτερα για τη γλώσσα μας πρέπει όλοι να νοιαστούν περισσότερο γιατί φοβάμαι πως πολύ την έχουμε κακοποιήσει. Όμως θέλω να πιστεύω πως μια γλώσσα σαν τη δική μας, τόσο πλούσια, με τόση διάρκεια (από τη εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα την ίδια γλώσσα μιλάμε) τελικά θα αντέξει και θα ξαναβρεί την ομορφιά της. 

Μπορείτε να μου περιγράψετε με λίγα λόγια τη ζωή σας, ξεκινώντας από τα παιδικά σας χρόνια; 

Λοιπόν, γεννήθηκα στη Σάμο και έζησα εκεί μέχρι το τέλος των γυμνασιακών μου σπουδών. Τα παιδικά μου χρόνια κύλησαν μέσα σε χρόνια ηρωικά και δύσκολα που σίγουρα άφησαν πάνω μου τα σημάδια τους. Είχα την τύχη να μεγαλώσω μέσα σε μια οικογένεια δημοκρατική και φιλελεύθερη. Θυμάμαι τα βράδια να καθόμαστε όλοι μαζί γύρω από το τραπέζι και να συζητάμε για διάφορα θέματα από τα πολύ απλά ως τα πολύ σοβαρά. Στο σπίτι μας είχαμε πολλά βιβλία. Δεν ήταν όλα βέβαια για παιδιά. Μέχρι τα 12 διάβαζα εκείνα που ταίριαζαν στην ηλικία μου. Από εκεί και μετά όμως μάλλον τα καταβρόχθισα όλα. Πάντως ότι βιβλίο κι αν κρατούσα στα χέρια μου εγώ νόμιζα ότι κρατούσα θησαυρό. Και δεν είχα άδικο. Γιατί, έτσι που ταυτιζόμουνα με τους ήρωες του κάθε βιβλίου, μπορούσα ν’ απολαμβάνω και να συμπάσχω μαζί τους, να αγωνίζομαι, να ταξιδεύω, να χαίρομαι, να δυσανασχετώ και να πλουτίζω τις γνώσεις μου και τους ορίζοντές μου. Το κουσούρι αυτό – δηλαδή να ταυτίζομαι με τους ήρωες μου – το κρατώ και με τα δικά μου βιβλία. Έτσι ένιωθα….. εντελώς γάτα όταν έγραφα «Το πέρασμα της γάτας» κι όταν έγραφα «Το χθες του Έρωτα» κατάφερα να ερωτευτώ τον πρωταγωνιστή. Η υπόλοιπη ζωή μου κύλησε στην Αθήνα, με σπουδές και δουλειά. Έχω δυο παιδιά μεγάλα, τον Δημήτρη και την Τατιάνα κι έναν εγγονό το Νικόλα. Έχοντας έναν άντρα πιλότο, τον Άλκη (που εδώ και 6 χρόνια έφυγε για το ταξίδι που δεν έχει γυρισμό) ταξίδεψα σε πολλά μέρη της γης μας. Τώρα μένω σ’ ένα αγρόκτημα στο Κορωπί, κοντά στη φύση, χωρίς να εγκαταλείπω όλες τις δραστηριότητές μου. Ποιο είναι το επόμενο βιβλίο σας που περιμένουμε να μας συναρπάσει; Αυτό τον καιρό δεν ξέρω πώς τα έχω καταφέρει κι όλα έχουν πάει πίσω. Ότι ετοιμάζω κάτι, ναι ετοιμάζω. Πότε θα τελειώσει δεν ξέρω. Και μην περιμένετε να σας αποκαλύψω τίποτα περισσότερο.

Νομίζετε πως η κίνηση συνεργασίας για τι περιβάλλον έχει καμιά αξία τώρα που ο πλανήτης μας «πεθαίνει»; 

Πιστεύω πως έχει σημασία ακόμα και τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά. Αυτές τις κινήσεις που δεν κάναμε εδώ και χρόνια ας τις κάνουμε τώρα. Ίσως με χαρακτηρίσετε παράλογα αισιόδοξη αλλά νομίζω ότι οι άνθρωποι δε είναι τελικά αδιάφοροι. Κάτι θα γίνει. Κάτι πρέπει να γίνει. Τι γνώμη έχετε για το διαδίκτυο; Νομίζω ότι είναι η επανάσταση της εποχής μας. Είναι ένα πολύτιμο και χρήσιμο εργαλείο. Φτάνει να μην γίνεται κατάχρηση. Τότε από πολύτιμο μπορεί να γίνει βλαβερό. 

Χρειάζεται μέτρο και υπευθυνότητα. Ποια συμβουλή θα δίνατε στους νέους; 

Να είναι αισιόδοξοι και να αγωνίζονται. Και να διαβάζουν. Να διαβάζουν και Λογοτεχνία. Μπορεί να τους προσφέρει πολύ περισσότερα απ’ αυτά που φαντάζονται.
Βιβλία της ιδίας: "Οι μεγάλες διακοπές", "To πέτρινο σπίτι", "Το πέρασμα της γάτας", "Το γεφύρι της Ανατολής", "Φύλακες γρηγορείτε", "Το χθες του έρωτα", "Ένα μωρό χωρίς όνομα", "Διηγήματα δημοσιευμένα σε βιβλία και περιοδικά".

Η επιμέλεια της ανάρτησης έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ ΥΠΟΔΕΧΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΤΟΝ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΚΥΡΙΟ ΜΠΟΥΡΑΝΤΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟ. Απίστευτο κι' όμως αληθινό.

 

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί αναγνώστες του ιστολογίου καλημέρα, σήμερα 16 Οκτωβρίου 2024 αποφάσισα να ρίξω ξανά μία ματιά σ' αυτή την ανάρτηση και έμεινα ενεός από την τεράστια επιτυχία της ΛΟΓ για όσους γνωρίζουν το τι σημαίνει ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΝΤΑΣ σίγουρα θα καταλάβουν το μέγεθος αυτής της επιτυχίας. Οφείλω να ομολογήσω πως εκείνη την περίοδο είχαμε βάλει πολύ υψηλούς στόχους και το μυστήριο είναι πως τους είχαμε πετύχει όλους. Το να έρθει ο κορυφαίος καθηγητής του MANAGEMENT στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι για να μιλήσει στο σχολείο του χωριού στα παιδιά του Γυμνασίου και του Λυκείου ήταν ένα άπιαστο όνειρο, αν δεν το ζούσα δεν θα το πίστευα, κι όμως συνέβη. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι νωρίς. 

Υ.Γ. Τον κύριο Μπουραντά και την σύζυγό του τους φιλοξενήσαμε στο σπίτι μας και τους παραθέσαμε δείπνο στο ταβερνείο ''ΜΕΖΕΔΟΚΑΜΩΜΑΤΑ'' στα Τρίκαλα.

Το Σάββατο 14/3 τα μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου και όχι μόνο είχαν την χαρά και την ευτυχία να ζήσουν πολύ διδακτικές και ανθρώπινες στιγμές κατά την διάρκεια την ομιλίας του κ. Μπουραντά. Ο διακεκριμένος πανεπιστημιακός καθηγητής χρειάστηκε μόνο 5 λεπτά για να κερδίσει τις καρδιές μικρών και μεγάλων. Το ακροατήριο βέβαια δεν αποτελείτο από φοιτητές και υψηλά στελέχη επιχειρήσεων αλλά από ωραίες και αγνές ανθρώπινες ψυχές. Αυτές οι αγνές ψυχές λένε ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Μπουραντά που είχε την ευγενή καλοσύνη να έρθει στο Γοργογύρι και να δείξει τον τρόπο για το πώς πρέπει να σκέφτονται έξω από το κουτί, και για το πώς τα αετόπουλα πρέπει να τολμούν να πετάξουν γιατί σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύουν να γίνουν κοτόπουλα.
Κύριε καθηγητά η πράξη σας ήταν κορυφαία, ήταν μια πράξη πρωτοποριακή και γενναία. Επειδή όπως λέτε κι εσείς στο βιβλίο σας δεν ζούμε δύο ζωές για να ζήσουμε την πρώτη σαν πρόβα ώστε να ζήσουμε την δεύτερη όπως θα θέλαμε, χαιρόμαστε ιδιαίτερα που μας τιμήσατε με την παρουσία σας στο χωριό μας αυτή την μία ζωή.
Εκ μέρους της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου σας ευχαριστούμε και σας περιμένουμε ξανά να μας επισκεφτείτε με την οικογένειά σας.

Τάδε έφη ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΟΥΡΑΝΤΑΣ

“Αυτή η συνάντηση μπορεί να έχει για μένα πολύ μεγαλύτερη αξία και ευχαρίστηση απ’ ότι είχαν άλλες με περισσότερα άτομα που τα έβλεπα από μακριά, με μικρόφωνα και λοιπά. Πραγματικά είναι για μένα και ευχαρίστηση και τιμή και το επιθυμούσα πάρα πολύ να σας επισκεφτώ. Σας ευχαριστώ για την φιλοξενία καθώς επίσης και για το γεγονός πως τιμήσατε και στηρίξατε το βιβλίο μου μέσω της ιστοσελίδας σας, συμβάλλοντας κι εσείς όπως και άλλοι στην επιτυχία του. Σας ευχαριστώ και πάλι από ψυχής!" Δημήτρης Μπουραντάς.

Κύριε καθηγητά σας ευχαριστούμε, ήταν τιμή μου να σας φιλοξενήσουμε στο σπίτι μας και να σας ακούμε να μας μιλάτε περί ηγεσίας και Μάνατζεμεντ στον Επικούρειο κήπο. 

ΟΤΑΝ Ο ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΕ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΕΣΥΡΕ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ

Φίλες και φίλοι σας χαιρετώ, εσείς πως θα νιώθατε μετά από ένα πολιτισμικό τσουνάμι; Εγώ πάντως προσπαθώ απλά να συνέλθω. Βρέθηκα για λίγες μέρες στο Λονδίνο προκειμένου να παρουσιάσω κάποια από τα έργα μου στην γκαλερί ''art street''και μ' αυτή την ευκαιρία φιλοξενήθηκα από τον Astrothom ο οποίος ανέλαβε και την ξενάγηση μου όλες τις μέρες της παραμονής μου. Ευχαριστώ Αστροτόμ.

Η έκθεση είχε μεγάλη αποδοχή και για του χρόνου αν όλα πάνε καλά θα παρουσιάσω το συνολικό μου έργο στο tate όπου με ενθουσιασμό είδαν το λεύκωμα με τα έργα μου που τους παρουσίασα, αυτή την επιτυχία την οφείλω στην Περικτιόνη, το tate είναι (Μουσείο μοντέρνας και κλασικής τέχνης και Μεταμόρφωσης υλικών). Μ' αυτή την ευκαιρία ο Astrothom με ξενάγησε σε πολλά μουσεία και εστίες πολιτισμού. Πριν όμως αναφερθώ σ' αυτές τις επισκέψεις θα πω λίγα λόγια γι' αυτά που βίωσα εγώ σ' αυτό το τετραήμερο ταξίδι πολιτισμού.

Κατ' αρχάς να πω πως ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα το Λονδίνο, θα έλεγα μάλιστα πως αρχικά δεν ήμουν και τόσο "ζεστός" σε αντίθεση με το Παρίσι που παρ' ό,τι το επισκέφτηκα 4 φορές ήμουν πολύ "ζεστός" και για πέμπτη και για έκτη φορά. Επομένως ξεκίνησα κάπως συγκρατημένος αυτό το ταξίδι. Μετά από 4 ώρες περίπου βρισκόμουν στο λεωφορείο για την Liverpool Street, εκεί με περίμενε ο Astrothom και η Περικτιόνη η οποία ήταν η υπεύθυνη για την έκθεση. Η Περικτιόνη 🌹 είναι αγαπημένη φίλη εδώ και αρκετά χρόνια, ως ιστορικός της τέχνης γνωρίζει πάρα πολλά πράγματα σχετικά με τα εικαστικά ρεύματα. Αυτή ήταν που ετοίμασε το πρόγραμμα των επισκέψεων μου στα διάφορα μουσεία και εστίες πολιτισμού.

Δεν μπόρεσε να παραμείνει μαζί μας γιατί την επόμενη αναχώρησε για το Παρίσι. Μετά την άφιξη μου οφείλω να ομολογήσω πως κατά την διαδρομή από το αεροδρόμιο έως την πόλη δεν ήμουν καθόλου ενθουσιασμένος από το περιβάλλον που αντίκριζα, μόνον όταν φθάσαμε κοντά στο Λονδίνο άρχισε ν' αλλάζει η εικόνα. Με το που κατέβηκα πήγαμε αμέσως για φαγητό μιας και η ώρα ήταν 16:20 αποδεχθήκαμε την πρόταση της Περικτιόνη 🌹 και πήγαμε για φαγητό σε ένα Ιρλανδικό εστιατόριο- Παμπ. Ήταν μια ξεχωριστή γαστρονομική εμπειρία.
Μιας και αναφέρθηκα στην γαστρονομία ας ξεκινήσω από κει τις εντυπώσεις μου.

Α) Δεν νομίζω πως υπάρχει άλλη πόλη με τόσες επιλογές στο θέμα του φαγητού, μιλάμε για μια γαστρονομική πανδαισία, αν οι άνθρωποι που διαμένουν στο Λονδίνο δεν περπάταγαν πολλά χιλιόμετρα θα ήταν όλοι υπέρβαροι, αυτό που τους σώνει είναι ο αθλητισμός και το περπάτημα. Δεν υπάρχει κουζίνα του πλανήτη που να μην την γευτείς στο Λονδίνο, υπάρχουν τα πάντα, η όσφρηση σου δεν προλαβαίνει να προσαρμοστεί από την μια κουζίνα στην άλλη. Ως προς τις τιμές υπάρχει προσφορά για όλα τα Βαλάντια. Θες να φας φθηνά τρώς φθηνά, θες να το παίξεις Μπρούκλης το παίζεις Μπρούκλης.

Β) Στην τετραήμερη παραμονή μου δεν είδα πουθενά, μα πουθενά σε κλειστό χώρο να καπνίζει κάποιος, σε όλα, μα σε όλα τα καταστήματα δεν υπήρχε τάχαμου χώρος για καπνιστέ και χώρος για μη καπνιστές, αυτά είναι Ελληνικές αρλούμπες και πατέντες. Στον δρόμο όλες αυτές τις μέρες άντε να είδα 7 με 8 άτομα να καπνίζουν. Παρ' ό,τι κάθε μέρα περπάταγα περίπου 35 με 40 χιλιόμετρα τα μαγαζιά που πουλάγανε τσιγάρα ήταν τρία με τέσσερα το πολύ. Τα συμπεράσματα δικά σας. Κατά την εκεί παραμονή μου ενημερώθηκα από τον καλλιτέχνη Φειδία-Άγγελο Πατσιατζή πως η επίσκεψη της ομάδας των Καρκατζαλαίων που επισκέφθηκαν την Θεσσαλονίκη για το ετήσιο φεστιβάλ κουδουνοφόρων παρουσίασε το έθιμο με μεγάλη επιτυχία. Συγχαρητήρια σε όλους όσους έλαβαν μέρος και ειδικότερα στον άνθρωπο που είχε την πρωτοβουλία γι' αυτή τη συμμετοχή και αυτός ήταν ο καλλιτέχνης Φειδίας- Άγγελος Πατσιατζής.

Γ)Πριν φύγω από την Ελλάδα σκεφτόμουν λόγω του κόστους πως στην καλλίτερη των περιπτώσεων, λόγω κόστους, να έχω την δυνατότητα να επισκεφτώ το πολύ 4 μουσεία και να παρακολουθήσω και μια μουσική, ή θεατρική παράσταση. Όταν ξεκινήσαμε τις επισκέψεις και μ' ενημέρωσε ο Astrothom πως η είσοδος σε όλα τα μουσεία, Ναι!! σε όλα και σε άλλους χώρους π.χ. στο sky garden είναι δωρεάν δεν πίστευαν τ' αυτιά μου. Τελικά επισκέφτηκα πάνω από δέκα μουσεία και πινακοθήκες. Αναλογιστείτε τώρα τι σημαίνει π.χ. για μια οικογένεια στην Ελλάδα όταν θέλει να επισκεφτεί κάποιο μουσείο και θέλει από 20 έως και 40 ευρώ, ήδη για όσους δεν το γνωρίζουν ας το μάθουν πως από πρώτη Απριλίου στο μουσείο της ακρόπολης το εισιτήριο θα κοστίζει 10 ευρώ. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Δ) Την τρίτη ημέρα ρώτησα τον Astrothom αν οι αστυνομικοί έχουν απεργία διαρκείας γιατί μέχρι τότε δεν είχα αντικρίσει ούτε έναν αστυνομικό, δεν μιλάω για κλούβες, μιλάω για ένα αστυνομικό. Η μόνη φορά που είδα αστυνομικούς στο σύνολο 5 ήταν όταν επισκεφτήκαμε την πρωθυπουργική κατοικία. Αυτό το κακό που συναντάει κάποιος που έρχεται στην Αθήνα με τις κλούβες και τα ΜΑΤ μόνον στην τριτοκοσμική Αθήνα θα το συναντήσει κάποιος ή σε εμπόλεμες χώρες. Το που ανήκουμε εμείς ας το επιλέξετε εσείς. Είναι απίστευτο το γεγονός πως σε μια πόλη τόσο μεγάλη σε πληθυσμό, όπως το Λονδίνο να παρατηρείς όλη αυτή την τάξη που δυστυχώς δεν παρατηρούμε στην πατρίδα μας. Αναρωτιέμαι γιατί εδώ σε μας να επικρατεί αυτή η αταξία, η μπάχαλο όπως και να το πεις μέσα θα είσαι, μήπως εξυπηρετεί κάποιους; Προφανώς, κατά την ταπεινή άποψη εξυπηρετεί πολλούς.

Ε) Μια μέρα είχαν απεργία για κάποιες ώρες όλα τα ταξί του Λονδίνου, καθ'όλη την διάρκεια της απεργίας δεν άκουσα μια κόρνα, δεν είδα έναν τροχονόμο και όταν τελείωσε η απεργία ο χώρος ήταν τόσο καθαρός λες και δεν είχε συμβεί τίποτα. Όλα τα ταξί μεγάλα και νέας τεχνολογίας και φυσικά όλα με το μηχάνημα για να πληρώσεις με κάρτα. Όλες αυτές τις μέρες παντού, μα παντού πλήρωνα με την κάρτα, είτε ταξί είτε Μετρό, είτε λεωφορείο.

Ζ) Δεν είδα πουθενά κάποιο αδέσποτο, γάτα δεν πήρε πουθενά το μάτι μου, κάποια σκυλιά που είδα - ελάχιστα - τα είχαν οι ιδιοκτήτες με το λουρί και φυσικά δεν υπήρχαν πουθενά μα πουθενά κόπρανα από σκυλιά, αυτό το κακό που συναντάει οποίος επισκέπτεται την Αθήνα με τ' αδέσποτα είναι απαράδεκτο. Δυστυχώς αυτό δεν επικρατεί μόνον στην Αθήνα. Εδώ ναι μεν θέλουμε να μας αποκαλούν φιλόζωους αλλά ξεχνάμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στα ζώα, αλλά και προς τους συνανθρώπους μας.

Η) Αυτό το αίσχος με τα γκράφιτι που ο κάθε ανεγκέφαλος μπορεί να μουτζουρώνει είτε κάποιο ιδιωτικό, είτε κάποιο δημόσιο κτίριο δεν θα το συναντήσεις στο Λονδίνο. Έχουν φροντίσει οι αρμόδιοι και έχουν παραχωρήσει στους γκραφιτάδες κάποιους χώρους κάτω από γέφυρες και κάποιες στοές ώστε να κάνουν εκεί τα έργα του και όλοι αποδέχονται και σέβονται αυτή την κατάσταση γιατί ξέρουν πως αν ζωγραφίσουν εκεί που δεν πρέπει αυτό θα έχει συνέπειες. Στο Λονδίνο δεν θα πληγωθεί η αισθητική σου λόγω της αυθαιρεσίας κάποιων που θέλουν να βρομίζουν τα πάντα. Σαφώς και υπάρχουν καταπληκτικά έργα από πολλούς γκραφιτάδες και καλό θα ήταν οι δήμοι να τους έχουν παραχωρήσει κάποιους χώρους για να κάνουν το κέφι τους και να ομορφαίνουν τους χώρους. Δεν θα μιλήσω για τα όποια λεκτικά συνθήματα που βλέπουμε σε πολλά κτίρια είτε των πανεπιστημίων, είτε άλλων πολλών κτιρίων γιατί αυτό το είδος δεν θα το δείτε στο Λονδίνο. Δεν γνωρίζω αν αυτό γίνεται λόγω της παιδείας που έχουν, ή λόγω των συνεπειών που θα υποστούν, αυτό που εγώ είδα ήταν μια πεντακάθαρη πόλη.

Θ) Μιας και μίλησα για καθαρή πόλη μου έκανε εντύπωση η απουσία των κάδων!!! Σε κάποιες κατοικίες, μάλλον διόροφες, είχαν ένα μικρό κάδο στην αυλή τους και απλά έβγαζαν τη σακούλα την ώρα που έπρεπε. Τα καταστήματα αντί να είναι ο τόπος γεμάτος από βρώμικους κάδους που δεν υπήρχαν, έβγαζαν τις σακούλες την ώρα που έπρεπε στο πεζοδρόμιο και αν για κάποιον λόγο υπήρχαν κάπου σκουπίδια μετά από κάποιες ώρες ήταν όλα καθαρά. Αυτό το κακό με τους κάδους που έχουμε εμείς και σε πολλά σημεία γίνονται εστίες μόλυνσης δεν θα το συναντήσεις στο Λονδίνο, είναι άραγε τόσο χαζοί κι εμείς είμαστε τόσο έξυπνοι; Τα συμπεράσματα δικά σου.

Ι) Ρώτησα πολλές φορές τον Astrothom σχετικά με τ' αυτοκίνητα γιατί δεν παρατήρησα κανέναν χαμό από κίνηση, δεν άκουσα κόρνες, παρά μόνον από ασθενοφόρο και αυτοκίνητο αστυνομίας, δεν πήρε το μάτι μου κανένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο σε πεζοδρόμιο, απλά για μας που έχουμε μάθει να οδηγούμε αριστερά θέλει λίγη προσοχή γιατί εκεί οδηγούν αντίθετα. Τα ταξί τους όλα καθαρά και μεγάλα όπως προείπα, και όλα τ' αυτοκίνητα σε πολύ καλή κατάσταση, σαραβαλάκια δεν υπήρχαν, επίσης έχουν νέα τεχνολογία σχετικά με τους ρύπους. Πάντως αυτό το κακό που ζούμε είτε στην Αθήνα είτε στο Κορωπί δεν θα το ζήσεις στο Λονδίνο.

Κ) Ας έρθω τώρα στο θέμα των κλοπών, αυτό το κακό που συναντάει κάποιος στο Μετρό και γενικότερα στην Αθήνα, και ειδικότερα στις γυναίκες που όλη την ώρα έχουν την τσάντα τους σφιχτά στην αγκαλιά τους λες και κρατάνε το μωρό τους από φόβο μιας κλοπής δεν τον συναντάς στο Λονδίνο. Θα δεις άνδρες και γυναίκες να είναι χαλαροί, έτσι ένιωθα κι εγώ όλες αυτές τις μέρες σε αντίθεση με το όταν μπαίνω στο Μετρό η όταν βρίσκομαι στο κέντρο στην Αθήνα, και όχι μόνο, που όλοι την ώρα έχω το νου μου στο τσαντάκι που έχω μαζί μου. Καμία φορά δεν άκουσα στο Μετρό να ειδοποιούν τον κόσμο, όπως συνέχεια συμβαίνει στο Μετρό της Αθήνας που λένε "να προσέχετε τα προσωπικά σας αντικείμενα". Παρ' ό,τι εκεί που κυκλοφορούσαμε υπήρχε πάρα πολύς κόσμος σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα αυτό που νιώθω όταν βρίσκομαι σε αντίστοιχο περιβάλλον στην Αθήνα που όλη την ώρα έχω τον φόβο μην μου κλέψουν είτε το κινητό είτε χρήματα, είτε κάρτες κ.λπ.

Λ) Χώροι, Χώροι, Χώροι, είναι απίστευτο το πόσους πολλούς χώρους έχουν όπου μπορούν οι πολίτες να περάσουν πολύ όμορφα την ώρα τους και δημιουργικά. Όσο δε για τα παιδιά, τους προσφέρει η πόλη τόσα πολλά για παιχνίδι, γνώσεις και δεξιότητες που τα κάνει να χαίρονται και να απολαμβάνουν τη ζωή. Για τα πάρκα τους που είναι πεντακάθαρα και αρκετά τετραγωνικά τι να πω; απλά μελαγχολούσα όταν σκεφτόμουν το παρκάκι που υπάρχει δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής όπου δυστυχώς επικρατεί μπόλικη βρομιά και αταξία. Το να περάσεις κάποιες ώρες σε κάποιο πάρκο στο Λονδίνο αυτό από μόνο του σου γεμίζει τις μπαταρίες. Δεν χρειάζεται να πας στο Γοργογύρι για να βρεθείς κοντά στο φυσικό περιβάλλον, είναι δίπλα σου.


Μ) Σεβασμός στον πολίτη, το Λονδίνο προσφέρει στον πολίτη είτε είναι μόνιμος, είτε είναι επισκέπτης τη δυνατότητα πρόσβασεις σε πάρα πολλούς χώρους, π.χ. μπορείς να επισκεφτείς όλα τα πανεπιστήμια και να περάσεις μια όμορφη μέρα στους καταπληκτικούς χώρους που διαθέτουν είτε πίνοντας ένα καφεδάκι, είτε να καθίσεις για διάβασμα. Μπορείς να επισκεφτείς πλατείες και υπαίθριες αγορές φαγητού και να περάσεις πολύ όμορφα δοκιμάζοντας εξαιρετικές γεύσεις, Μπορείς να πας μια βόλτα κατά μήκους του Τάμεση με τους τεράστιους χώρους για τους πεζούς και να πάρεις μαζί σου και φαγητό όπου η δημοτική αρχή σε παρέχει χώρους με τραπέζια και καρέκλες για να φας. Κι όμως σε όλους αυτούς τους χώρους επικρατούσε καθαριότητα. Το πως εμείς βρομίζουμε τα πάντα, ακόμα και το ποτάμι στο Γοργογύρι αυτό είναι απλά η ντροπή μας. Σε γενικές γραμμές είναι μια προσιτή και φιλική πόλη όπου παρέχει στους ανθρώπους που υπάρχουν εκεί πολλές δυνατότητες.

Ν) Οι τιμές σε ρουχισμό και φαγητό άπειρες και για όλα τα Βαλάντια, αυτό που είναι δυσβάσταχτο είναι το θέμα της κατοικίας, ένα δωμάτιο π.χ. κοστίζει από 700 έως 1000 ευρώ τον μήνα. Είναι πολύς ο κόσμος και τα ενοίκια έχουν πάει στα ύψη. ΟΙ μόνιμοι κάτοικοι έχουν ξεπεράσει τα 11 εκατομμύρια. Μιλάω πάντα για το κέντρο, αν πας μια με δύο ώρες πιο έξω σαφώς και οι τιμές είναι διαφορετικές αλλά εκεί υπάρχουν πάλι άλλα προβλήματα, θέλεις αυτοκίνητο, έξοδα μεταφοράς, χάσιμο χρόνου κ.λπ. Αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα που δεν μπορείς να το ξεπεράσεις όπως το φαγητό και τον ρουχισμό.

Ξ) Κάτι άλλο που παρατήρησα ήταν η έλλειψη άγχους και οι νορμάλ φυσιογνωμίες, εδώ είμαστε όλοι την ώρα στην τσίτα, έτοιμοι να αρπαχτούμε με το συνάνθρωπο μας, έτοιμοι να προσβάλουμε τον συνδημότη μας, και γενικότερα είμαστε μέσα στην μπίχλα. Δεν θα αναφερθώ στην εδώ αγένεια μας που σπάει ρεκόρ και που σε κάθε βήμα προσβάλουν την αισθητική σου φωνάζοντας και βρίζοντας χυδαία. Όλες τις μέρες που ήμουν εκεί διαπίστωσα πως το 98% ήταν όλοι τους γαλήνιοι και ήρεμοι, ευγενέστατοι και φιλικοί. Με το παραμικρό τη λέξη συγγνώμη την είχαν στα χείλη τους.

Ο) Όπως στο Παρίσι που περπατάγαμε πολλές ώρες έτσι κι εδώ ήταν πολλές οι ώρες, ξεκινούσαμε το πρωί στις 09:30 και επιστρέφαμε το βράδυ στις 22:00 κι όμως το περπάτημα ήταν απόλαυση, κάποιοι από τους λόγους που το περπάτημα ήταν απολαυστικό: το περιβάλλον, τα μεγάλα πεζοδρόμια, οι άδειοι δρόμοι, η αισθητική, η καθαριότητα, τα στρωτά πεζοδρόμια χωρίς λακούβες, η εναλλαγή των τοπίων-κτιρίων τα ωραία και φιλόξενα καταστήματα. Όλα αυτά συν κάποια άλλα σου έδιναν την εντύπωση πως ήσουν πάντα έτοιμος για δράση και ξεκούραστος. Οφείλω να πω πως ήμουν και πολύ τυχερός γιατί όλες τις μέρες που βρισκόμουν εκεί είχαμε καλοκαίρι.

Π) Οι προσιτές τιμές σε χώρους όπως η Όπερα και άλλοι χώροι προκειμένου να παρακολουθήσεις κάποια παράσταση ή κάποια συναυλία. Με 12 λίρες παρακολουθήσαμε στην Όπερα το μπαλέτο "Δον Κιχώτης" Η μόνη ατυχία μου ήταν η αναβληθείσα συνάντηση που είχα με την Ελισάβετ λόγω γρίπης, ως φαίνεται η γρίπη δεν κάνει διακρίσεις αν είσαι Βασίλισσα η μή. Την συνάντηση είχε κανονίσει φίλη από την Αθήνα που έχει τις επαφές της στην αυλή του Μπακινχαμ και είχε κανονίσει ως ιδρυτής της ΟΚΡΑ να έχω μια 10λεπτη συνάντηση μαζί με την Βασίλισσα για θέματα λογοτεχνικά κ.ο.μ. Το πιθανότερο είναι αυτή η συνάντηση να γίνει την επόμενη φορά.

Ρ) Η ακουστική μου ποτέ δεν ένιωσε άσχημα παρ' ό,τι υπήρχε πλήθος κόσμου, όλοι μα όλοι σεβόντουσαν αλλήλους, πως να μην νιώσεις όμορφα σε ένα τέτοιο περιβάλλον τι στιγμή που εδώ στην Ελλάδα έχουμε μάθει να γαυγίζουμε αντί να μιλάμε; Παρεμπιπτόντως να απαντήσω σε κάποιες φίλες που με ρωτούν γιατί δεν ήταν και η Λαμπρινή μαζί μου να τους πω πω τα θέματα της έκθεσής μου ήταν όλα γυμνά μοντέλα και ως εκ τούτου η ίδια δεν ένιωθε άνετα γιατί μεταξύ αυτών ήταν και έναν πίνακας που είχα ζωγραφίσει την ίδια ημίγυμνη πριν αρκετά χρόνια. Αυτός ήταν ο λόγος.

Σ) Σε κάποιες/ους έχω στείλει ήδη αρκετό υλικό από το εικαστικό τσουνάμι που δέχθηκα όλες αυτές τις μέρες, και σύντομα θα στείλω κι άλλο υλικό, πιστέψτε με πως αυτό είναι ένα πολύ μικρό δείγμα, πως θα μπορούσα άλλωστε να σας μεταφέρω όλον εκείνον τον πλούτο που αντίκρισαν τα μάτια μου; Είναι ένα μικρό δείγμα και σας παρακαλώ να το μελετήσετε με προσοχή. Νοερά μεταφερθείτε σε όλους εκείνους τους χώρους και με την φαντασία σας ζήστε τη μαγεία όλων αυτών των θυσαυρών. Κατά την εκεί παραμονή μου έμαθα από την φίλη την Ελένη Λάμπρου πως έγινε γιαγιά!!!! Ο γιος της και η νύφη της τους χάρισαν ένα υγιέστατο αγοράκι, Γιώργο, Ελένη να σας ζήσει το νέο μέλος.

Τ) Εκεί που πραγματικά ένιωσα δέος και συγκίνηση ήταν όταν βρέθηκα στο Βρετανικό Μουσείο στην πτέρυγα όπου υπήρχαν οι κλεμμένοι από τον Έλγιν Ελληνικοί θησαυροί. Όταν αντίκρισα την Καρυάτιδα δάκρυα κύλησαν στα μάτια μου, όταν την αποχαιρέτησα είχα την αίσθηση πως άφησα πίσω την κόρη μου. Δεν γνωρίζω αν κάποια στιγμή αυτή η κόρη συναντήσει στην Αθήνα τις υπόλοιπες αδερφές της αλλά εκεί που είναι σίγουρα προβάλλει την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Σύντομα θα επισκεφτώ το μουσείο της Ακρόπολης προκειμένου να μεταφέρω στις υπόλοιπες Καρυάτιδες τα χαιρετίσματα από την ξενιτεμένη αδερφή τους.

Υ) Δεν αναφέρθηκα καθόλου στα εμπορικά κέντρα και ειδικότερα στο Harrods γιατί εγώ όταν πάω κάπου εστιάζω στις εστίες πολιτισμού και όχι στα εμπορικά το οποίο βέβαια είναι ένα τεράστιο και όμορφο κτίριο που τζιράρει πολλά εκατομμύρια και προφανώς προσφέρει πολλές θέσεις εργασίας. Αν είσαι τυχερός και πας στο Λονδίνο και δεν απαιτήσει η γυναίκα σου να πάτε στο Harrods υπάρχει περίπτωση να μπορέσεις να μην επιστρέψεις ρέστος και ταπί.

Φ) Την τελευταία μέρα είχα τη χαρά να συναντήσω και την Αλκμήνη η οποία τα τελευταία επτά χρόνια ζει και εργάζεται στο Λονδίνο όπως και πολλές χιλιάδες ακόμα Ελληνόπουλα. Ήταν μια ευχάριστη συνάντηση γιατί την Αλκμήνη την γνωρίζω από πάνω από 20 χρόνια, είναι ένα εκπληκτικό κορίτσι και περάσαμε πολύ ευχάριστες ώρες κάνοντας τις μεγάλες βόλτες μας κατά μήκος του Τάμεση.

Χ) Για τον Αστροτόμ όσα και να πω θα είναι λίγα, Αστροτόμ σ' ευχαριστώ για τις ξεναγήσεις και τις ατέλειωτες ώρες περπατήματος, συζητήσεων, για τα σούπερ πρωινά, και για τις επιλογές των επισκέψεων. Είσαι ανεκτίμητος θησαυρός. Σ' αγαπώ πολύ και εύχομαι σύντομα να πάρεις αυτά που σου αναλογούν.

Ψ) Το Λονδίνο αξίζει να το επισκεφτείτε γιατί έχει πάρα πολλά να σας προσφέρει, συνολικά θα έλεγα πως ενθουσιάστηκα και με κέρδισε, σαφώς και δεν χρειάζεται να κάνει κάποιος συγκρίσεις όπως εγώ με το Παρίσι γιατί η κάθε πόλη έχει κάτι διαφορετικό να σε προσφέρει. Επομένως απλά πας και βιώνεις αυτά που σου προσφέρει η κάθε πόλη. Αγγλαρες!! Όπως σας αποκαλεί και ο Αστροτόμ σας ευχαριστώ για όλα αυτά που μου προσφέρατε αυτές τις υπέροχες μέρες, μακάρι σε κάποια να μπορούσαμε να σας μοιάσουμε.

Ω) Φίλες και φίλοι αυτά τα λίγα, από τα πολλά που βίωσα στο Λονδίνο, θέλησα να μοιραστώ μαζί σας, σας καληνυχτίζω γιατί η ώρα είναι 23:59 και σας εύχομαι να έχετε καλή υγεία, και την ευκαιρία να επισκεφτείτε κάποια στιγμή, όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη, το Λονδίνο. Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος
ΥΓ. Τα έσοδα από τους πίνακες μου δίνουν πια την δυνατότητα να επισκεφτώ το Λονδίνο ξανά και ξανά, και κυρίως είμαι γεμάτος από αισιοδοξία για την αναγνώριση εκ μέρους όσων φιλότεχνων παρακολούθησαν την έκθεση.
Το ταξίδι ήταν ευγενική χορηγία στον καλλιτέχνη από την RYANAIR
ΟΙ φωτογραφίες ανήκουν στον Pepe, το κείμενο επιμελήθηκε ο Poof.

Κάθε φορά που απογοητεύεσαι από τους ανθρώπους... 24 πολύτιμα μαθήματα ζωής από 100χρονους. 42 ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ. ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ 66 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΣΟΦΙΑΣ. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο οΠέπο.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επικούρειοι και συμποσιαστές καλημέρα και καλησπέρα γιατί όπως σας έχω πει έχουμε δικούς μας ανθρώπους στην ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ, σε τυχόν περίπτωση που δεν έχετε ενημερωθεί από τα ΜΜΕ για την γιορτή που ετοιμάζουν στην Ιστορική και Πνευματική Πιάλεια σας ενημερώνω εγώ πως στις 20 Οκτωβρίου θα διοργανώσουν την καθιερωμένη γιορτή για την τρίτη ηλικία. Σε τυχόν περίπτωση που αναρωτηθείτε ποιος είχε αυτή την καταπληκτική και μεγαλειώδη ιδέα σας πληροφορώ πως ακούει στο όνομα ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, τυχαίο; Κάθε άλλο. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Υ.Γ. ΤΟ μπλουγούρι κάθε χρόνο είναι προσφορά του ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, να είναι καλά ο φίλος μας και να συνεχίσει την προσφορά του, μετά την πνευματική τροφή μας προσφέρει και υλική τροφή. 

Κάθε φορά που απογοητεύεσαι από τους σημαντικούς για σένα ανθρώπους σκέψου πως περίμενες περισσότερα από όσα είχαν σκοπό να σου δώσουν. Το έβλεπες, το ήξερες, παρόλα αυτά ήλπιζες. Δεν σου φταίει κανείς για τις προσδοκίες που καλλιέργησες. Πόσες φορές άραγε έχει επαναληφθεί το ίδιο;

Μπορείς να σταματήσεις τουλάχιστον να περιμένεις. Φρόντισε την επόμενη φορά να κοιτάξεις την πραγματικότητα, όπως είναι και όχι όπως θα ήθελες να είναι. Δες τους ανθρώπους γύρω σου, ανάλογα με το πόσο θέλουν να είναι μέρος της ζωής σου και όχι με βάση το πόσο εσύ θα ήθελες να είναι. Και μπορείς να αποφασίσεις τι θέλεις: τι θέλεις να προσδοκάς και τι όχι, τι επιλέγεις να ζεις και με ποιους;

Όταν κάποιος σου δείχνει ότι είσαι η τελευταία του επιλογή, δεν μπορείς να μένεις ελπίζοντας να καταλάβεις μια πιο σημαντική θέση. Σε σένα ανήκει η απόφαση: ή μένεις και συμβιβάζεσαι με τη θέση που σου δόθηκε ή αποχωρείς.

Κάθε φορά που απογοητεύεσαι από τους σημαντικούς για σένα ανθρώπους που θεωρούσες πως υπάρχουν στη ζωή σου σκέψου ότι εσύ τους επέλεξες ή τουλάχιστον εσύ τους έδωσες μια σημαντική θέση στη ζωή σου. Ίσως σκεφθείς ότι είναι αναισθησία ή έλλειψη κοινωνικότητας το να αποχωρήσεις. Όμως, σκέψου ότι είναι έλλειψη σεβασμού προς τον εαυτό σου το να θέλεις να είσαι μέρος στη ζωή κάποιων ανθρώπων που αυτοί διαρκώς σου δείχνουν ότι δεν θέλουν να σ’ έχουν μέρος της δικής τους ζωής.

Όταν οι ανάγκες του καθενός είναι διαφορετικές και τα κριτήρια που ο καθένας θεωρεί σημαντικά διαφοροποιούνται καλείσαι να επιλέξεις τι θέλεις και ποιους θέλεις στη ζωή σου. Δεν θα μείνουμε στο αν είναι σωστό ή όχι να απογοητευόμαστε με τους ανθρώπους που υπάρχουν στη ζωή μας. Ας μείνουμε σε αυτό που νιώθουμε.

Απογοήτευση: ένα συναίσθημα είναι. Το ζήτημα είναι τι θα κάνουμε με αυτό το συναίσθημα.
Θα ήταν βοηθητικό να μας κινητοποιήσει ώστε να δούμε τι κάνουμε λάθος ως προς τις επιλογές μας ή ως προς τον τρόπο που επεξεργαζόμαστε ή αντιλαμβανόμαστε τις επιλογές μας.

Μήπως διαρκώς ζητάμε περισσότερα από τους ανθρώπους που απλώς θέλουν να μείνουν σε επιφανειακές και εφήμερες αλληλεπιδράσεις μαζί μας;
Μήπως επενδύουμε σε ανθρώπους που ποτέ δεν επένδυσαν στη σχέση που εμείς πιστεύαμε πως είχαμε;
Μήπως πρέπει να ξεπεράσουμε τη ρομαντική θεώρηση και θέαση των σχέσεων;
Μήπως ο ωφελισμός είναι σημαντικότερος από το συναίσθημα;
Μήπως οι σχέσεις εξαρτώνται περισσότερο από τις ανάγκες που μπορούν να καλύψουν τη δεδομένη στιγμή;
Μήπως πάντα περιμέναμε περισσότερα από ανθρώπους που δεν ήταν πρόθυμοι να είναι εδώ για εμάς;

Επομένως, για να είσαι η επιλογή μου θα πρέπει να το θέλεις. Για να γίνεις μέρος της ζωής μου, θα πρέπει να το επιθυμείς. Όσο και να ελπίζω και όσο και να τα ονειρεύομαι αυτά αν δεν υπάρχει ανταπόκριση, το μόνο που θα καταφέρω είναι για άλλη μια φορά να απογοητευτώ από τους ανθρώπους γύρω μου… από τους ανθρώπους που θεωρούσα σημαντικούς και πίστευα πως αποτελούν μέρος της ζωής μου και εγώ μέρος της δικής τους ζωής…

ΘΥΜΗΣΟΥ: δεν σε απογοητεύουν οι άνθρωποι, απογοητεύεσαι από τις προσδοκίες που εσύ έχεις για τους ανθρώπους γύρω σου...ΠΗΓΗ papadopsixologos.blogspot.gr

======================

24 πολύτιμα μαθήματα ζωής από 100χρονους. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Να γελάς πολύ, να κοιμάσαι αρκετά, να πίνεις πολύ νερό και να γουστάρεις τους ανθρώπους γύρω σου. Αυτά, σε γενικές γραμμές, είναι τα μυστικά της μακροζωίας, σύμφωνα με τους εκατοντάχρονους που έχουν κληθεί κατά καιρούς από παγκοσμίου φήμης ΜΜΕ να μοιραστούν μαζί μας τα αποστάγματα της σοφίας τους. Ιδού μερικά από τα καλύτερα:

Μην κοιτάζεις το ημερολόγιο. Απλά να γιορτάζεις την κάθε μέρα.

Αναγκάζω τον εαυτό μου να βγαίνει έξω κάθε μέρα, έστω κι αν είναι μόνο για να κάνω τον γύρο του τετραγώνου. Το μυστικό για να μένεις νέος είναι να κινείσαι.

Η χρησιμότητα των βιταμινών; Ξεχάστε την. Και δεν ενθαρρύνω ούτε τις πολλές επισκέψεις σε γιατρούς. Ερωτευτείτε, παντρευτείτε. Το σεξ πρέπει να ενθαρρύνουμε. (*) 100χρονος εν ενεργεία γιατρός σε συνέντευξή του στο NBC

Ακόμα και αν αισθάνεσαι μίσος, να το κρατάς για τον εαυτό σου. Μην πληγώνεις άλλους ανθρώπους, για κανένα λόγο.

Να ταξιδεύεις όσο είσαι νέος και μπορείς. Μην ανησυχείς για τα λεφτά. Η εμπειρία είναι μακράν πολυτιμότερη απ’ όσο θα γίνουν ποτέ τα λεφτά.

Τις περισσότερες φορές, τα πράγματα λύνονται μόνα τους.

Να κάνεις κάθε μέρα ένα πράγμα που θα είναι μόνο για σένα.

Μην παραιτηθείς ποτέ από την αγάπη.

Η ζωή είναι διασκεδαστική. Εξαρτάται μόνο από τον τρόπο που τη βλέπεις. Να είσαι ικανοποιημένος. Δε χρειάζεται να είσαι χαρούμενος όλη την ώρα –μόνο ικανοποιημένος.

Να αγαπάς τους ανθρώπους. Βρες κάτι που σου αρέσει στον καθένα. Σίγουρα υπάρχει.

Να έχεις πολλούς ανθρώπους στο σπίτι. Διαφορετικούς ανθρώπους –νέους, γέρους, φίλους, συγγενείς, ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο. Οι άνθρωποι είναι η κινητήριος δύναμη όλων μας.

Ο πόνος είναι μυστηριώδης, και το να διασκεδάζεις είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να τον ξεχάσεις.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνταξιοδοτηθείς. Αν, όμως, είναι να το κάνεις, βεβαιώσου ότι θα είναι πολύ αργότερα από τα 65.

Η επιστήμη μόνη της δεν μπορεί ούτε να βοηθήσει ούτε να γιατρέψει τους ανθρώπους.

Να μην τρως υγιεινό φαγητό. Εγώ τρώω ό,τι θέλω. Το μυστικό της μακροζωίας είναι το sex!

Να είσαι περίεργος. Να σε ενδιαφέρει η ζωή. Να ενθουσιάζεσαι με τα καινούρια πράγματα –με τα νέα μέρη, με το να γνωρίζεις ανθρώπους, με το να βλέπεις τις νέες παραστάσεις που ανεβαίνουν.

Προσπαθώ να βρίσκω τον χρόνο για να παρατηρώ και να εκτιμάω τα μικρά πράγματα που κάνουν όμορφη αυτή τη ζωή. Όταν το κάνω αυτό, ο χρόνος επιβραδύνεται.

Κάνε κάτι ενδιαφέρον κάθε μέρα. Διαφορετικά, αποσυντίθεσαι.

Διαβάζω ένα ποίημα, και ακούω αγαπημένες μουσικές κάθε μέρα. Και μετά νιώθω υπέροχα.

Το γέλιο σε κρατά υγιή. Επιβιώνεις με το να βλέπεις την αστεία πλευρά των πραγμάτων. Δε γίνεται να γελάς και να είσαι θυμωμένος, ή να γελάς και να νιώθεις θλίψη ή ζήλεια.

Κάνε ό,τι πρέπει να κάνεις. Μην το αναλύεις, απλώς καν’ το.

Μην ξεμένεις ποτέ από ευθύνες. Αν δεν έχεις καμία, βρες μία. Βρες ένα σκοπό, και δωσ’ του τον καλύτερο εαυτό σου. Κάνει καλό στο μυαλό σου και το ενδιαφέρον σου για την ζωή, και σε κρατά ζωντανό για περισσότερο.

Δες τα όλα χαλαρά, απόλαυσε τη ζωή, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει. Να κοιμάσαι καλά, και να πίνεις ένα κονιάκ πριν ξαπλώσεις όταν είσαι κρυωμένος –θα ξυπνήσεις μια χαρά το επόμενο πρωί.
Πηγή: http://www.in2life.gr.

====================

42 ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

1. Δεν μπορείς να αλλάξεις τους ανθρώπους. Και είναι αγένεια το να προσπαθείς. 2. Είναι περίπου εκατό φορές δυσκολότερο το να κάψεις τις θερμίδες από το να αποφύγεις να τις πάρεις.

3. Όταν μιλάς σε κάποιον που δεν γνωρίζεις καλά, ενδέχεται να μιλάς σε κάποιον που ξέρει πολλά περισσότερα από σένα για το θέμα για το οποίο μιλάτε.

4. Το πιο φτηνό και το πιο ακριβό μοντέλο είναι σχεδόν πάντα εξίσου κακές επιλογές αγοράς.

5. Σε όλους αρέσουν οι άνθρωποι που έρχονται γρήγορα στο θέμα.

6. Η κακή διάθεση θα έρχεται και θα φεύγει σε όλη σου τη ζωή. Το να προσπαθείς να την απωθήσεις απλώς θα την κάνει να φαίνεται σοβαρότερη και να διαρκεί περισσότερο.

7. Τα παιδιά είναι αξιοθαύμαστα ειλικρινή. Μέχρι να τα μάθουμε να μην είναι.

8. Αν όλοι οι χαρακτήρες στο τηλεοπτικό πρόγραμμα που παρακολουθείς είναι όμορφοι, κλεισ’ το. Δεν αξίζει τον χρόνο σου. 9. Το να φωνάζεις πάντα κάνει τα πράγματα χειρότερα.

10. Όταν ανησυχείς για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι για σένα, στην πραγματικότητα ανησυχείς για το τι θα σκεφτείς εσύ για σένα. 11. Κάθε σου πρόβλημα είναι δική σου ευθύνη. Άσχετα με το ποιος σου το προκάλεσε.

12. Ποτέ δεν θα χρειαστεί να ασχοληθείς με περισσότερες από μία στιγμές ταυτόχρονα. 13. Αν δεν αμφιβάλλεις ποτέ για τις πεποιθήσεις σου, τότε πολλές από αυτές είναι λάθος.

14. Το να ελέγχεις τις επιθυμίες σου είναι ένα από τα πιο χρήσιμα πράγματα που μπορείς να μάθεις.

15. Κανείς δεν ξέρει απόλυτα τι του γίνεται. 16. Ο κυνισμός παραείναι εύκολος για να χρησιμεύει σε κάτι.

17. Κάθε τυχαίος άγνωστος που συναντάς στον δρόμο έχει μια ιστορία τόσο σπουδαία και συγκλονιστική όσο η δική σου. 18. Όταν μισείς κάτι, σε μισεί και αυτό. Κι αυτό ισχύει εξίσου για ανθρώπους, καταστάσεις και άψυχα αντικείμενα. 19. Ο θυμός φανερώνει αδυναμία χαρακτήρα. Η βία πολύ περισσότερο.

20. Οι άνθρωποι δεν μπορούμε να καταστρέψουμε τον πλανήτη. Μπορούμε όμως να καταστρέψουμε τη δυνατότητά του να μας συντηρεί. Και αυτό κάνουμε.

21. Εκείνοι που γκρινιάζουν περισσότερο, καταφέρνουν τα λιγότερα.

22. Το να αναβάλλεις κάτι είναι ο καλύτερος τρόπος να το κάνεις δυσκολότερο και πιο τρομακτικό. 23. Το ένστικτό μας έχει πάντα δίκιο. Το πρόβλημα είναι ότι συνήθως το διαπιστώνουμε όταν είναι αργά.

24. Η στάση του σώματος και τα ρούχα που φοράς επηρεάζουν βαθύτατα το πώς νιώθεις, και το τι εντύπωση κάνεις στους άλλους. Είτε σου αρέσει είτε όχι. 25. Όλοι μας πιστεύουμε ότι είμαστε καλύτεροι οδηγοί από τον μέσο όρο.

26. Η παρόρμηση να τιμωρήσεις κάποιον έχει πολύ περισσότερο να κάνει με το να εκτονώσεις τον θυμό σου, από το να διορθώσεις μια συμπεριφορά.

27. Εκ των πραγμάτων, οι άνθρωποι σκεφτόμαστε υπερβολικά πολύ.

28. Αν υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο αξίζει να ξοδέψεις μια μικρή περιουσία, αυτό είναι το στρώμα επάνω στο οποίο κοιμάσαι.

29. Όσο και αν προσπαθούμε, κατά βάθος όλοι είμαστε υποκριτές.

30. Οι λέξεις έχουν απίστευτη δύναμη. Μια άσχημη κουβέντα «πάνω στα νεύρα σου» μπορεί να πληγώσει κάποιον για μια ολόκληρη ζωή.

31. Το μυστικό συστατικό σε οτιδήποτε νόστιμο, είναι συνήθως το βούτυρο. Σε απίστευτες ποσότητες.

32. Τα προβλήματα, όταν προκύπτουν, σπανίως είναι το ίδιο επίπονα με την οδύνη που μας προκαλεί ο φόβος τους. 33. Τίποτα ποτέ δεν συμβαίνει ακριβώς όπως το είχες φανταστεί.

34. Δεν μπορείς να κρύψεις την κακή σου διάθεση από ανθρώπους που σε ξέρουν καλά. Μπορείς, όμως, πάντα να είσαι ευγενικός. 35. Κάποιες φορές θα χρειαστεί να βγάλεις ανθρώπους από τη ζωή σου. Ακόμα κι αν είναι οικογένεια.

36. Ο καθένας μας μπορεί να ηρεμήσει σε ένα δευτερόλεπτο: Αρκεί μια ματιά στα αστέρια ή στην θάλασσα.

37. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τελειώσεις ένα βιβλίο που δεν σου αρέσει. Η ζωή είναι πολύ μικρή για τέτοιες ανοησίες.

38. Δεν υπάρχει ευθεία αναλογία ανάμεσα στην τιμή των μπαταριών και την διάρκεια ζωής τους.

39. Η ζωή είναι αυτό που λέμε μοναχικό ταξίδι. Θα έχεις, όμως, πολλούς επισκέπτες. Κάποιοι από αυτούς είναι μακροχρόνιοι. Οι περισσότεροι, όμως, όχι.

40. Το καλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις για τα παιδιά σου, είναι τα road trips μαζί τους.

41. Το να εύχεσαι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά είναι ένας καταπληκτικός τρόπος να βασανίζεις τον εαυτό σου.

42. Η ικανότητα να είσαι χαρούμενος δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ικανότητα να συμβιβαστείς με το ότι τα πράγματα αλλάζουν. ΠΗΓΗ:http://www.in2life.gr

==================

ΕΡΜΑΝ ΕΣΣΕ 66 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΑΛΑΝ ΠΕΡΣΥ.

Ο Έρμαν Έσσε δεν ήταν μόνο ένας σημαντικός συγγραφέας. Τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του τα αφιέρωσε στην κηπουρική, στις ακουαρέλες που αγαπούσε να ζωγραφίζει και στα χιλιάδες γράμματα αναγνωστών του στα οποία απαντούσε. Πενήντα ένα χρόνια μετά το θάνατό του δίνει ακόμα απαντήσεις σε ερωτήσεις που αφορούν στη μοναξιά και τις δυσκολίες της συνύπαρξης, στις καθημερινές μας μάχες, στο πώς καθένας λανθασμένα οχυρώνεται στον εαυτό και τον εγωισμό του, στα λάθη, τις παραλείψεις, την έλλειψη περισυλλογής, την αυτοεκτίμηση.
Χάρη στο βιβλίο 66 Μαθήματα καθημερινής σοφίας του Αλαν Πέρσυ ο Γερμανός συγγραφέας του Λύκου της στέπας παραδίδει ακόμα μαθήματα ζωής.
«Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι ένας δρόμος προς τον εαυτό του, το πρόπλασμα ενός δρόμου, το προσχέδιο ενός μονοπατιού. Κανένας άνθρωπος δεν έφτασε να είναι εντελώς ο εαυτός του, ωστόσο, οι πάντες φιλοδοξούν να το κατορθώσουν, άλλοι στα τυφλά, άλλοι µε περισσότερο φως, ο καθένας όπως μπορεί» έλεγε ο Εσσε που ήξερε πως εκτός από τα βιβλία του υπήρξε ένα είδος γκουρού για όλους εκείνους που εντόπιζαν στο μυθιστορηματικό, δοκιμιακό και ποιητικό του έργο οράματα και συμβουλές για µια ζωή απλή, σοφή και ουσιώδη.
Ο Άλαν Πέρσυ, από την άλλη, ξέρει την επιτυχία τέτοιων εγχειρημάτων. Συγγραφέας των µπεστ σέλερ Νίτσε: 99 µαθήµατα καθημερινής φιλοσοφίας, Όσκαρ Ουάιλντ: 99 µαθήµατα σοφίας για μια ευτυχισμένη ζωή εδώ και τώρα, έχει αναμετρηθεί με προσωπικότητες της λογοτεχνίας. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ξεκινά τα 66 κεφάλαια του βιβλίου με μια φράση του Έσσε κι έπειτα με απλό και κατανοητό τρόπο προσφέρει συγκρίσεις και παραλληλισμούς µε καθημερινές καταστάσεις στις οποίες μπορεί να εφαρμοστεί η σοφία του.
Ξεχνάει κανείς να κρίνει και να επικρίνει τους άλλους όταν είναι γεμάτος αμφιβολίες για τον εαυτό του:
«Το να κάνεις το δικαστή σε ξένες ζωές είναι η τέλεια δικαιολογία για να μην αναλύεις την δική σου. Αν παρατηρήσουμε τα άτομα που γυρνάνε εδώ κι εκεί βγάζοντας ετυμηγορία για το τι κάνουν καλά και τι κακά οι άλλοι, θα βρούμε σε αυτά ένα μεγάλο έλλειμμα αυτοκριτικής. Δεν έχουν συνείδηση των πράξεων και των λόγων τους γιατί εστιάζουν την προσοχή τους στις ζωές τρίτων. Και συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο επειδή φοβούνται να ακτινογραφήσουν τον εαυτό τους και να απογοητευτούν».
Όταν μισούμε κάποιον, μισούμε στην εικόνα του κάτι που υπάρχει μέσα μας:
«Όταν νομίζουμε ότι πλήττουμε με κάποιον, είναι γιατί κατέχει κάτι που μας αγγίζει βαθιά και μας προκαλεί δυσφορία. Αυτός ο κάποιος γίνεται καθρέφτης για κάτι που υπάρχει μέσα μας και δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Αλλιώς δεν θα μας ενοχλούσε τόσο. Έτσι, ο μεν τσιγκούνης υπομένει την τσιγκουνιά των άλλων με περισσότερη ένταση από οποιονδήποτε, ο δε αδιάκριτος τσαντίζεται υπερβολικά όταν υφίσταται την αδιακρισία. Το πρόσωπο που μισούμε είναι καθρέφτης μας και, συνεπώς ένας πνευματικός δάσκαλος που δεν πρέπει να υποτιμάμε».
Όταν φοβόμαστε κάποιον είναι γιατί του έχουμε παραχωρήσει εξουσία πάνω μας:
«Συχνά οι άλλοι ούτε που έχουν γνώμη για μας. Εμείς οι ίδιοι τυφλωνόμαστε από τη μανία να μάθουμε τι θα σκεφτούν…»
Το τρυφερό είναι πιο δυνατό από το σκληρό, το νερό πιο δυνατό από τον βράχο, η αγάπη πιο δυνατή από τη βία:
«Η δύναμη της αγάπης, σαν το νερό, έγκειται στην προσαρμοστικότητά της στο μέσο όπου ζει. Αν αυτό μεταφερθεί στην καθημερινή ζωή, ο ικανός να αγαπήσει -όχι μόνο έναν άλλο άνθρωπο αλλά και ένα σχέδιο- σμιλεύεται στις δυσκολίες ώστε να αποκομίσει το καλύτερο σε κάθε κατάσταση».
Κάποιοι που θεωρούνται τέλειοι είναι τέλειοι επειδή απλώς έχουν λιγότερες απαιτήσεις από τον εαυτό τους:
«Μια απλή αλλά πολύ αποτελεσματική άσκηση: σημείωνε έναν στόχο βελτίωσης για κάθε εβδομάδα, και σε ένα χρόνο η ποιότητα ζωής σου θα έχει αναβαθμιστεί με τρόπο που ούτε τον φαντάζεσαι τώρα».
Το πουλί σπάει το τσόφλι. Το αυγό είναι ο κόσμος. Αυτός που θέλει να γεννηθεί οφείλει να σπάσει έναν κόσμο:
«Το παιδί πρέπει να εγκαταλείψει την παιδική ηλικία του, την αθωότητα του ώστε με αυτόν τον τρόπο να μεταμορφωθεί σε ενήλικα. Αυτά τα τελετουργικά μετάβασης συνεπάγονται πάντα το να αποβάλει κανείς το πρότερο εγώ του ώστε να επιτρέψει στο καινούργιο εγώ να γεννηθεί».
Κάποιες φορές οι εχθροί είναι πιο χρήσιμοι από τους φίλους, αφού χωρίς αέρα δεν γυρνάν οι ανεμόμυλοι:
«Ο εχθρός μας αναγκάζει να δράσουμε και να βγούμε από την άνεση που μας είχε κάνει μαλθακούς. Μας αναγκάζει να βγάλουμε τον καλύτερο, καθώς και τον χειρότερο εαυτό μας. Αν μπορούμε να δούμε τις αντιδράσεις μας από απόσταση και με λίγο χιούμορ, σε κάθε σύγκρουση κρύβεται κι ένα μεγάλο μάθημα σχετικά με το ποιόν μας και τις αδυναμίες μας».
Το σχολείο δεν διδάσκει δεξιότητες κι ικανότητες που είναι απαραίτητες για τη ζωή:
«Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο Έσσε στο μυθιστόρημά του Κάτω από τον τροχό: "Ο δάσκαλος του σχολείου προτιμάει να έχει μερικά στουρνάρια στην τάξη του παρά έναν μόνο ιδιοφυή μαθητή. Και κατά βάθος έχει δίκιο γιατί καθήκον του δεν είναι να μορφώνει εξαιρετικά μυαλά αλλά καλούς φιλολόγους, μαθηματικούς, και χρήσιμους ανθρώπους».
Ξανά και ξανά γαντζώνεται κανείς στα πράγματα που έχει αγαπήσει και νομίζει ότι πρόκειται για πίστη ενώ είναι απλώς τεμπελιά:
«Τα παιδιά τα τρομάζει το σκοτάδι γιατί νομίζουν ότι ανάμεσα στις σκιές κρύβεται κάποιο τέρας, κάτι άγνωστο που μπορεί να τους επιτεθεί. Κατά τον ίδιο τρόπο, τους ενήλικες τους τρομάζει το άγνωστο γιατί συνεπάγεται αλλαγή, ρίσκο, αβεβαιότητα. Μας προκαλεί φόβο το καινούργιο γιατί αν αποτύχουμε ξέρουμε ότι θα ακούσουμε τη φράση: "Εγώ σου το είχα πει"».
Χωρίς προσωπικότητα δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει αγάπη αληθινά βαθιά:
«Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να δείχνουν κάτι που δεν είναι, είτε γιατί νομίζουν πως αυτό θέλουν οι άλλοι είτε γιατί δεν τους αρέσει το πώς είναι. Είναι εξαρτημένοι από τη γνώμη των άλλων και χρειάζονται απελπισμένα την επιδοκιμασία τους. Όμως, η αληθινή αγάπη δε γεννιέται από τη στέρηση, με το να περιμένουμε να καλύψει ο άλλος τα εσωτερικά μας κενά ή να μας πει τι πρέπει να κάνουμε. Αγαπάμε κάτι αληθινά μόνο αποδεχόμενοι αυτό που είναι».
lifo.gr

Roald Dahl ΠΕΤΑΞΤΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί τηλεπομποί καλημέρα, μιλούσα χθες με τον Καπτάν Φατούργο και μου μιλούσε για τις νύφες του και ειδικότερα για την πιο μικρή, την Χριστίνα, η Χριστίνα είναι νηπιαγωγός και έχει δύο παιδιά. Η Χριστίνα προφανώς με την σύμφωνη γνώμη του Οδυσσέα δεν επιτρέπουν καθόλου, μα καθόλου στα παιδιά τους να δουν τηλεόραση! Έχουν τηλεόραση στο σπίτι τους αλλά δεν την ανοίγουν ποτέ, ειδικότερα όταν είναι τα παιδιά στο σπίτι δεν ανοίγει ποτέ η τηλεόραση. Άκουγα τον Καπτάν Φατούργο να μου μιλάει και μέσα μου θαύμαζα αυτή τη μάνα, να προσθέσω πως ζουν στην Γερμανία. Ζήτησα από τον Καπτάν Φατούργο να επικοινωνήσει με την νύφη του προκειμένου να την ρωτήσω για το πως πήρε αυτή την απόφαση, αν ήταν μία δική της ιδέας, ή αν αυτό προέκυψε λόγω των σπουδών της, ή αν κάτι άλλο την παρακίνησε. Εως ότου τηλεφωνήσει ο Καπτάν Φατούργος εγώ αναζήτησα στο ιστολόγιο της ΛΟΓ το πιο κάτω άρθρο γιατί όταν το είχα διαβάσει για πρώτη φορά το 2017 μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση γιατί εγώ είχα καταργήσει την τηλεόραση στο δικό μας σπίτι από τότε που η κόρη μου ήταν 7 ή 8 χρονών. Σκεφτείτε τώρα την έκπληξή μου όταν μίλησα με την Χριστίνα και μου είπε πως και η ίδια πήρε αυτή την απόφαση μετά από την ανάγνωση του συγκεκριμένου άρθρου. Μπράβο στην Χριστίνα και σε όλους τους γονείς που προσφέρουν στα παιδιά τους αυτό το μεγάλο καλό. Ελπίζω πως τώρα που κάποιοι γονείς θα διαβάσουν αυτό το άρθρο να πράξουν το ίδιο. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε χωρίς τηλεόραση. 

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
Το πιο σημαντικό πράγμα που έχουμε μάθει
Όσο αναφορά τα παιδιά,
Είναι ποτέ, ΠΟΤΕ, ΠΟΤΕ να μην τα αφήνετε
Κοντά στη συσκευή της τηλεόρασης --
Ή ακόμα καλύτερα, απλά μην εγκαταστήσετε
Καθόλου το ηλίθιο αυτό πράγμα.
Σχεδόν σε όλα τα σπίτια που έχουμε βρεθεί
Τα έχουμε δει να χάσκουν με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην οθόνη.
Να κρέμονται και να σουλατσάρουν γύρω της
Και να ατενίζουν μέχρι να τους βγουν τα μάτια.

(Την περασμένη εβδομάδα στο σπίτι κάποιου είδαμε
Μια δωδεκάδα μάτια στο πάτωμα.)
Κάθονται και ατενίζουν, ατενίζουν και κάθονται
Μέχρι να υπνωτιστούν από αυτήν,
Μέχρι να είναι απολύτως μεθυσμένα
Με όλα αυτά τα φρικαλέα σκουπίδια που σοκάρουν.
Ω ναι, το ξέρουμε ότι τα κρατά ήρεμα
Και δεν σκαρφαλώνουν στου παραθύρου το περβάζι,
Δεν παλεύουν ή χτυπάνε,
Σε αφήνουν ελεύθερο να μαγειρέψεις το φαγητό
Και να πλύνεις τα πιάτα στο νεροχύτη --
Αλλά σταμάτησες ποτέ να σκεφτείς,
Να αναρωτηθείς τι ακριβώς
Κάνει αυτό στο αγαπημένο σου βλαστάρι;

ΣΑΠΊΖΕΙ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΉ ΣΤΟ ΜΥΑΛΌ!
ΣΚΟΤΏΝΕΙ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΊΑ!
ΠΝΊΓΕΙ ΚΑΙ ΓΕΜΊΖΕΙ ΤΟ ΚΕΦΆΛΙ!
ΑΠΟΒΛΑΚΏΝΕΙ ΚΑΙ ΤΥΦΛΏΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΊ
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΠΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΉΣΕΙ
ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΊΑ, ΜΙΑ ΝΕΡΑΪΔΟΧΏΡΑ!
Ο ΕΓΚΈΦΑΛΟΣ ΤΟΥ ΓΊΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΜΑΛΑΚΌ ΤΥΡΊ!
ΟΙ ΔΥΝΆΜΕΙΣ ΤΗΣ ΣΚΈΨΗΣ ΤΟΥ ΣΚΟΥΡΙΆΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΓΏΝΟΥΝ!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΊ - ΜΌΝΟ ΝΑ ΔΕΙ!

"Εντάξει!" θα φωνάξεις. "Εντάξει!" θα πεις,
"Αλλά αν του πάρουμε την τηλεόραση,
Τι πρέπει να κάνουμε για να ψυχαγωγήσουμε
Το αγαπημένο μας παιδί; Παρακαλώ εξήγησε!"
Θα σου απαντήσουμε ρωτώντας σε,
"Τι συνήθιζαν να κάνουν παλιότερα τα αγαπημένα;
Πως συνήθιζαν να κρατάν τους εαυτούς τους ικανοποιημένους
Πριν εφευρεθεί αυτό το τέρας;"
Έχεις ξεχάσει; Δεν γνωρίζεις;
Θα το πούμε πολύ δυνατά και αργά:

ΣΥΝΉΘΙΖΑΝ ... ΝΑ ... ΔΙΑΒΆΖΟΥΝ! ΔΙΆΒΑΖΑΝ και ΔΙΆΒΑΖΑΝ
ΚΑΙ ΔΙΆΒΑΖΑΝ και ΔΙΆΒΑΖΑΝ και μετά
ΔΙΆΒΑΖΑΝ κι άλλο. Τον Μεγάλο Scott! Έκπληξη!
Η μισή ζωή τους ήταν να διαβάζουν βιβλία!
Τα ράφια των δωματίων τους είχαν βιβλία εν αφθονία!
Τα βιβλία στοιβάζονταν στο πάτωμα των δωματίων τους!
Και στην κρεβατοκάμαρα, δίπλα στο κρεβάτι,
Άλλα βιβλία περίμεναν να διαβαστούν!
Τόσο θαυμαστές, τέλειες, φανταστικές ιστορίες
Για δράκους, γύφτισσες, βασίλισσες και φάλαινες
Και νησιά με θησαυρούς, και μακρινές παραλίες
Όπου λαθρέμποροι κωπηλατούσαν σιγανά,
Και πειρατές φορούσαν μοβ βράκες,
Και πλοία που αρμένιζαν και ελέφαντες,
Και κανίβαλοι έσκυβαν στην κατσαρόλα,
Ανακατεύοντας κάτι που άχνιζε.
(Μυρίζει τόσο ωραία, τι μπορεί να είναι;
Παναγιά μου, είναι η Πηνελόπη.)
...
Ω, βιβλία, τι βιβλία ξέρανε,
αυτά τα παιδιά που ζούσαν τόσο παλιά!
Λοιπόν παρακαλώ, παρακαλούμε, ικετεύουμε, προσευχόμαστε,
Πετάξτε την τηλεόραση,
Και στη θέση της μπορείτε να βάλετε
Μια όμορφη βιβλιοθήκη στον τοίχο.
Μετά γεμίστε τα ράφια με πολλά βιβλία,
Αγνοώντας την βρώμικη εμφάνιση,
Τις φωνές και τα ξεφωνητά, τα δαγκώματα και τις κλωτσιές,
Και τα παιδιά που σε χτυπάνε με ραβδιά-
Μην φοβάστε, επειδή σας υποσχόμαστε
Ότι, σε μία με δύο εβδομάδες
Που δεν θα έχουν κάτι άλλο να κάνουν,
Θα αρχίσουν να νιώθουν την ανάγκη
να έχουν κάτι να διαβάσουν.
Και μόλις αρχίσουν - πω, πω!
Θα βλέπεις την ευτυχία να αυξάνεται σιγά-σιγά
Και να γεμίζει τις καρδιές τους. Θα αναπτυχθούν τόσο έντονα
Που θα απορούν τι έβρισκαν και έβλεπαν
Σ' αυτήν την γελοία μηχανή,
Αυτή την εμετική, ανατριχιαστική, ακάθαρτη
Αποκρουστική οθόνη τηλεόρασης!
Και αργότερα, κάθε ένα παιδί
Θα σας αγαπάει περισσότερο για αυτό που κάνατε.
Πηγή: monopoihmata.blogspot.gr

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΠΥΡΟΥ ΓΚΟΒΙΝΑΣ 1920 -2008 Ένας Υπέροχος άνθρωπος, Σύζυγος, Πατέρας, Παππούς. Για πάντα στη μνήμη μας. Ευχαριστούμε Πατέρα.

ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΔΥΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ ΕΓΓΟΝΙΑ μέρος α'

Κάντζα 19/07/2015 Η επόμενη μέρα μετά τη ''θαλασσοταραχη'' συναισθημάτων.
Μπαμπά, , , (μια κανονική ημέρα) του ΑΝΤΏΝΗ ΔΟΥΜΑ ΚΑΝΑΚΗ το βιβλίο που με συγκλόνισε και στάθηκε η αφορμή να γράψω το πιο κάτω κείμενο.
Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναθλητές-αναγνώστες του filomatheia blogspot.gr και της μεϊλοπαρέας καλημέρα κ.ο.μ. 

Θα μου επιτρέψετε σήμερα να αναφερθώ στη χθεσινή μέρα για να περιγράψω μια συγκλονιστική εμπειρία που βίωσα διαβάζοντας το υπέροχο βιβλίο του Αντώνη Κανάκη, γεμάτο συναισθήματα που εξιστορεί αυτά που έζησε όταν άρχισε η περιπέτεια του πατέρα του με το εγκεφαλικό επεισόδιο. Πριν συνεχίσω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Αντώνη γιατί με την ανάγνωση αυτού του βιβλίου κατάφερα να βγάλω από μέσα μου έναν πόνο, έναν πόνο που φώλιαζε στην ψυχή μου 7 χρόνια, 5 μήνες, και 5 μέρες. Ήταν η πρώτη φορά από τότε που ο δικός μου μπαμπάς έγινε άγγελος, (έτσι μου είχε πει ένα υπέροχο πλάσμα στις 13/02/08 όταν της ανακοίνωσα τον θάνατο του πατέρα μου) που έκλαψα με τόση ένταση και τόση διάρκεια, ήταν ένα λυτρωτικό κλάμα όπου το κάθε δάκρυ αφαιρούσε ένα μέρος από τον συσσωρευμένο πόνο της απώλειας. 

Κατανοώ πως κάποιοι θα σκεφτούν λογικά και θα πουν πως ο πατέρας μου όταν αναχώρησε από τον μάταιο τούτο κόσμο ήταν ήδη στα 88, θα συμφωνήσω μαζί τους γιατί η σκέψη τους είναι λογική, έλα όμως που σε κάποια θέματα και για κάποιους ανθρώπους η λογική περνάει στο δεύτερο σκαλί και στο πρώτο αναρριχάται το συναίσθημα!!!!!! Θα έλεγα μάλιστα πως έκλαψα και για τον Αντώνη γιατί ενώ εγώ είχα την ευκαιρία για δυο χρόνια περίπου να δω τον πατέρα μου να νικάει και να ξεφτιλίζει τον καριόλη τον θάνατο, του Αντώνη δεν του δόθηκε αυτή η ευκαιρία γιατί μετά από 19 μέρες έχασε τον πατέρα του, τον πήρε μαζί του ο gaμαμιόλης πριν προλάβει να δει το σπίτι που του ετοίμαζε στην Περαία, δεν του έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία.
Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή. Γενάρης 2006/05/01 τίποτα στον ορίζοντα δεν φαινόταν ανησυχητικό ο πατέρας μου ζούσε με τη μητέρα μου στο χωριό και σε γενικές γραμμές η υγεία τους ήταν καλή. Το πρωινό λοιπόν της 5ης Ιανουαρίου έρχεται στο δωμάτιό μου η κόρη μου όπου εγώ μεταξύ ύπνου και ξύπνιου την ακούω να λέει: Μπαμπά σήκω πρέπει να φύγουμε για το χωριό ο παππούς έπαθε εγκεφαλικό!!!!!!!!!!!!!! στην αρχή νόμισα πως ήταν όνειρο και πως η κόρη μου ήταν μέρος του ονείρου, προφανώς η κόρη μου κατάλαβε σε τι κατάσταση βρισκόμουν και επανέλαβε τα λόγια της, μπαμπά σήκω πρέπει να φύγουμε ο παππούς έπαθε εγκεφαλικό. Ευτυχώς που εκείνη τη στιγμή δεν έπαθα ανακοπή, στο μίνι οικογενειακό συμβούλιο που κάναμε για το αν θα έπρεπε να μείνει πίσω η Λαμπρινή η ή Μελισσάνθη η κόρη μου ήταν κάθετη: 

Mπαμπά κανονίστε ποιος από τους δυο θα μείνει εγώ θέλω να πάω κοντά στον παππού μου. Ετοιμαστήκαμε και οι τρεις, σε χρόνο ρεκόρ είχαμε φθάσει στο νοσοκομείο Τρικάλων όπου είχαν μεταφέρει τον πατέρα μου, κατά την διάρκεια του ταξιδιού -περίπου 3 ώρες- παρακαλούσα μόνο για ένα πράγμα, να μην τον πάρει ο ο κάριας ο θάνατος και δεν προλάβω να τον κοιτάξω και να με κοιτάξει, πριν προλάβω να τον κλείσω στην αγκαλιά μου, πριν προλάβει ν' ανοίξει τις χερούκλες του και να με κλείσει στην αγκαλιά του που για μένα ήταν η πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου. Όταν φθάσαμε στο νοσοκομείο αντίκρισα μια εικόνα πολύ άσχημη ο πατέρας μου δεν είχε επαφή με το περιβάλλον, και ήταν καλωδιομένος και σωληνωμένος. Άρχισα να του μιλάω στ' αυτί να του λέω τραγουδάκια, και να τον κάνω μασάζ στα χέρια και στα πόδια. 

Δεν γνώριζα αν μ' ακούει και αν καταλαβαίνει ο πατέρας μου αλλά αυτό δεν είχε και μεγάλη σημασία, αρκεί που του μίλαγα, εξάλλου ο πατέρας μου ήταν μόρτης και επειδή οι δυο μας είχαμε ξεχωριστούς κώδικες επικοινωνίας πίστευα πως με κάποιον μαγικό τρόπο θα άλλαζε τη συχνότητα και θα μ' άκουγε. Όταν δε κάποια στιγμή ένιωσα κάπως να ανταποκρίνεται και να προσπαθεί να μου σφίξει το χέρι τρελάθηκα από τη χαρά μου. Ο γιατρός είπε πως ήταν ιδέα μου!!!!!!! Μερικοί γιατροί κάνουν πως τα ξέρουν όλα χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους κάτι πολύ βασικό, ποιος είναι κύριε ο ασθενής; δεν είναι όλοι το ίδιο; εδώ έχεις μπροστά σου έναν μαχητή, έχεις τον άνθρωπο που στην συνοικία των Θεών απέναντι από του σημερινό Μουσείο Ακρόπολης έχει γράψει τη δική του ιστορία, έχεις μπροστά σου τον άνθρωπο που λάτρεψαν οι νύφες σαν πατέρα τους, έχεις μπροστά σου τον ΜΑΣΤΟΡΑ ΝΙΚΟΛΑ έχεις μπροστά σου μια μέλισσα, ένα μερμήγκι εργατικότητας, έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο φοβερά ετοιμόλογο που τα γνωμικά τα θυμόταν όπως ο σκύλος θυμάται τα κόκαλα που θάβει στον κήπο, έχεις μπροστά σου τον παππού που λατρεύουν όλα τα εγγόνια, πως λες ό,τι ήταν ιδέα μου;
Κάπως έτσι κύλησε η πρώτη μέρα, την επόμενη σε συνάντηση που είχαμε με την ομάδα των γιατρών που τον παρακολουθούσαν, εμμέσως πλην σαφώς, μας είπαν πως ήταν θέμα ημερών, ίσως και ωρών για να σβήσει ο πατέρας και ως εκ τούτου θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι. Να είμαστε έτοιμοι για ποιο πράγμα τον ρώτησα και με κοίταξε σαν εξωγήινο!! η σαν καθυστερημένο!! έριξε μια ματιά στ' αδέρφια μου που ήταν παρόντες σα να ήθελε να τους πει, σας καταλαβαίνω!!!!!!!!!! δε σας φτάνει που έχετε τον πατέρα σας έχετε κι αυτόν που είναι αλλού. Για να είμαι ειλικρινής όση ώρα μίλαγαν οι γιατροί εγώ το βλέμμα μου το είχα καρφωμένο στον διασώστη-μάγο, τον ανιψιό μου φυσικοθεραπευτή τον ΑΣΤΡΟΤΟΜ Hi Tzim Antams!!!!!!!!! από το δικό του βλέμμα κρεμόμουν, αυτόν είχα εμπιστοσύνη το δικό του νεύμα περίμενα για να καταλάβω αν θα βρισκόμουν στην κόλαση ή στον παράδεισο. 

Αφού η σύσκεψη τελείωσε καταλάβαμε πως η κατάσταση ήταν μεν πάρα πολύ σοβαρή αλλά ο Τζιμ Άνταμς είχε τον τελευταίο λόγο. Όταν βρεθήκαμε μόνοι και αφού κατάλαβε το τι περίμενα μου είπε: 

Πούφ μην τρελαίνεσαι ο παππούς θα συνέλθει, άστο πάνω μου!!!!!!!!!!!! Τζίμ Άνταμς είσαι Θεός!!!!!!! Αυτό ήταν!! η πρώτη ανακούφιση είχε έρθει, όταν ο μάγος Τζιμ Άνταμς λέει κάτι είναι νόμος, είναι ο Θεός της αισιοδοξίας. Εντωμεταξύ πάμε ήδη για την τρίτη μέρα και λόγω ακινησίας έχουμε πάρει ένα ειδικό στρώμα και παράλληλα βρισκόμαστε απίκο στον Παπουλάκος μας με πούδρες, με αιθέρια έλαια, με μασάζ, και με ειδικές κινήσεις που του κάνει ο διασώστης-μάγος ο κορυφαίος Τζιμ Άνταμς. 

Στο νοσοκομείο έχουν πάθει την πλάκα τους, τέτοια φροντίδα σε 86χρονο δεν την έχουν ξαναδεί, μια νοσηλεύτρια μάλιστα χαριτολογώντας λέει: Mα τόσο μεγάλη περιουσία έχει ο παππούς;;;;;;;;; έτσι νόμιζε το κορίτσι, και όταν της απάντησα πως η μόνη περιουσία που έχει ο πατέρας μου είναι: 

τ' αρχίδια του, το χαμόγελό του, η αγκαλιά του και η αγάπη του με κοίταξε γεμάτη απορία και έβαλε τα γέλια, δεν θυμάμαι τ' όνομά της αλλά όπου κι αν είναι εύχομαι να είναι καλά γιατί ήταν πολύ χαριτωμένη και πολύ καλή στα καθήκοντά της, και κυρίως ήταν πάντα εξυπηρετική και μ' ένα χαμόγελο για όλους τους ασθενείς. 

Νομίζω την τέταρτη ή την πέμπτη μέρα μας είπαν πως στο νοσοκομείο δεν είχαν κάτι να προσφέρουν πια στον πατέρα μου και πως θα έπρεπε να τον πάρουμε στο σπίτι. Αυτό και κάναμε, πριν φύγουμε είχαμε μια τελευταία συνάντηση με τους γιατρούς για περαιτέρω οδηγίες, μας είπαν διάφορα αλλά δυστυχώς δεν μας είπαν τον πιο σοβαρό κίνδυνο που διατρέχει όποιος πάθει εγκεφαλικό, δεν μας προειδοποίησαν για το πιο σοβαρό πρόβλημα-επιπλοκή που θα μπορούσε να πάθει σε τυχόν περίπτωση ανάκαμψης, άραγε να το λησμόνησαν η να το θεώρησαν περιττό γιατί πίστευαν πως είναι θέμα ημερών να επισκεφθεί ο καραμαμιόλης ο θάνατος τον πατέρα μου; ό,τι και αν είχαν πάντως στο μυαλό τους ήταν λάθος, πιο κάτω θα σας πω γι' αυτό το μέγα λάθος. 

Θα επιστρέψω όμως στην άφιξή μας στο χωριό μαζί με τον πατέρα μου για να σας παρουσιάσω έναν μικρό ήρωα, ένα εγγόνι που θα ήθελαν να έχουν όλοι οι παππούδες, όταν λοιπόν τακτοποιήθηκε ο πατέρας μου στο σπίτι είχα μια ξεχωριστή συνομιλία με τον υπέροχα μοναδικό αλτρουιστή ανιψιό μου ο οποίος μου δήλωσε ξεκάθαρα πως θα παραμείνει κοντά στον παππού του ώστε να είναι εκεί 24ώρες το 24ωρο για να παρέχει στον παππούλη την απαραίτητη στοργή και φροντίδα. Και παράλληλα ως φυσικοθεραπευτής-μάγος να τον βοηθήσει να συνέλθει τουλάχιστον στο κομμάτι της κίνησης γιατί το χέρι και το πόδι είχαν παραλύσει. Όταν άκουσα αυτά τα λόγια από το στόμα του έγινα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, ο ανιψιός μου, ο εγγονός του πατέρα μου στα 27του περίπου αποφασίζει να μείνει κοντά του για να κάνει το θαύμα του. Φίλες και Φίλοι σας παρουσιάζω με περηφάνια τον Αστροτόμ-Μάγο-Τζιμ Άνταμς-Κορυφαίο Φυσικοθεραπευτή Αστροναυτών σας παρουσιάζω
τον πιο ανιδιοτελή-αλτρουιστή εγγονό που για 45 μέρες έμεινε στο χωριό (Γοργογύρι) κοντά στον πατέρα μου και με την αγάπη του και την επιστημονική του κατάρτιση κατάφερε να αναστήσει τον μέγιστο Παπουλάκο, κατάφερε να αναστήσει τον αγαπημένο μου πατέρα. 

Αγαπητέ Αντώνη εσύ δεν είχες την τύχη να ζήσεις ανάλογες στιγμές γιατί ο καραμαμιόλης ο θάνατος δεν έδωσε στον πατέρα σου μια μικρή παράταση ώστε αν μη τι άλλο να έβλεπε έτοιμο το σπίτι στην Περαία.
Σ' αυτό το διάστημα που ο διασώστης έμεινε κοντά στον πατέρα μου ήμουν κι εγώ κοντά του κατά διαστήματα και έβλεπα αργά μεν αλλά σταθερά ο Παπουλάκος ν' αρχίζει ν' ανακτά την κινητικότητα του, ειδικά όταν τον έβγαλα για πρώτη φορά στην αυλή δεν άντεξα και φώναξα: Χάροντα έλα να μας κλάσεις μια μάντρα αρχιδιαπαντός παλιοκαριόλη!!!!!!! η μάνα μου που ήταν στη βεράντα και άκουγε αυτά που έλεγα έκανε τον σταυρό της. Για όση ώρα κάναμε τη βόλτα του τραγουδούσα το τραγούδι ''σου είπα μάνα, καλέ μάνα'' (τσακώνικος) και ο γερούλης μου είχε πιάσει τον ρυθμό και πηγαίναμε σύμφωνα με τον ρυθμό. Αυτό το τραγούδι μ' έχει σημαδέψει για πάντα. Σ'αυτό το διάστημα των 45 ημερών στο χωριό ζήσαμε φοβερά συγκλονιστικές στιγμές, εδώ θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους εκείνη την περίοδο στάθηκαν κοντά μου και ειδικότερα τον πιστό και σοφό φίλο Γιώργο Δερμετζή γιατί ήταν αυτός που με συνόδευε στα ταξίδια αστραπή στο χωριό και που με τον δικό του τρόπο εμψύχωνε τον πατέρα μου. Μετά προστέθηκαν κι άλλα πολύ αγαπημένα πρόσωπα που θα τ' αναφέρω στην πορεία όταν έρθει η σειρά τους. 

Κάποια στιγμή σκέφτηκα να πάρω τον πατέρα μου και να τον πάω στο νοσοκομείο για να τον δουν οι γιατροί που είχαν πει πως σε λίγες μέρας θα μας αποχαιρετούσε αλλά τελικά δεν πήγα γιατί δεν είχε και νόημα, μου αρκούσε πως ο αγώνας μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν Πατέρας μου- Χάροντας 1-0 σκατοκαριόλη ο πατέρας μου σε ξέσκισε παραδέξου την ήττα σου και πάρε πούλο. Αυτό και έκανε ο τρισκατάρατος, εγώ εντωμεταξύ για να τον μπερδέψω τον καριόλη πήρα τον πατέρα μου και τον έφερα στην Αθήνα οπότε αν άρχιζε να τον ψάχνει ξανά τρέχα γύρευε μέχρι να τον βρει θα περνούσαν κάμποσα χρόνια γιατί τον πατερούλη μου τον έκρυβα καλά. Προς το τέλος Φεβρουαρίου φεύγουμε από το χωριό και ο πατέρας μου μένει πια μαζί μου. Κοιμάμαι μαζί του στο ίδιο δωμάτιο και το βράδυ για να έχω το νου μου μη τυχόν και κάποια στιγμή που θα με πάρει ο ύπνος σηκωθεί έβαλα στο δωμάτιο ένα ραντάρ με μια μικρή σειρήνα ώστε όταν πήγαινε να σηκωθεί να είμαι κι εγώ απίκο για να τον συνοδεύω γιατί ναι μεν είχε αποκτήσει μέρος της κινητικότητας αλλά δεν ήταν ακόμα σε κατάσταση τζετ που έλεγε και ο Αστροτόμ, ήθελε πάντα την προσοχή μας. Τώρα αρχίζει η περίοδος της ανάδειξης της δεύτερης ηρωίδας, είναι η σειρά της εγγόνας (Μελισσάνθη-Βασιλική) για να κάνει την υπέρβαση, και συνήθως την υπέρβαση την κάνουμε όταν αγαπάμε ένα πρόσωπο πάρα πολύ, και η κόρη μου τον λάτρευε τον παππού της. 

Ο πατέρας μου είχε καταφέρει να τον αγαπούν όλοι πάρα πολύ, οι νύφες τον λάτρευαν, τα εγγόνια το ίδιο, τα παιδιά του το ίδιο, και όσοι τον γνώρισαν έχουν να λένε τα καλύτερα λόγια εγώ δε ήμουν ξετρελαμένος μαζί του, [για να είμαι ειλικρινής τέτοια αγάπη-λατρεία δεν είχα για την μητέρα μου, την απέκτησα όμως μετά το 2015 και από τότε η μητέρα μου απολαμβάνει τη στοργή την αγάπη, και την φροντίδα όλων μας και ειδικότερα της Λαμπρινής και της Βασιλικής. Hello] mader!!! Και μη φαντασθείτε πως ο πατέρας μου το επεδίωκε αυτό, όχι απλά ήταν η συμπεριφορά του, ήταν η προσφορά του, ήταν αθόρυβος αλλά ήταν πάντα δίπλα μας, ήταν παρόν χωρίς να τον καταλαβαίνεις, δεν επεδίωκε την προσοχή μας, ήταν ένας υπέροχος πατέρας που μέχρι και τα 86του το μόνο που ζητούσε ήταν να προσφέρει, η προσφορά του ήταν ανεκτίμητη. 

Ό,τι κέρδιζε το άξιζε και η αγάπη που απολάμβανε (ίσως η μητέρα μου να τον ζήλευε γι' αυτό) απ' όλα τα μέλη της οικογένειας ήταν μαγική, όλοι μας μικροί μεγάλοι θέλαμε να κουλουριαζόμαστε κοντά του για να μας λέει διάφορες ιστορίες γιατί είχαμε μοιραστεί μαζί του πάρα πολλά πράγματα. θα αναφέρω εδώ κάτι που έζησα το 1981 όταν η Λαμπρινή ήταν έγκυος 7 μηνών στην Μελισσάνθη, ήταν Μάρτιος του 81 εγώ μόλις είχα φθάσει στο σπίτι η ώρα θα πρέπει να ήταν περίπου 11.00μ.μ. μέναμε τότε στο Νέο Κόσμο στην Δεινοστράτου, για κάποια στιγμή ακούμε ένα υπόκοσμο βουητό, εγώ και η Λαμπρινή αλληλοκοιταζόμαστε χωρίς να μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι αυτό το πράγμα, αμέσως μετά συνέβησαν δυο πράγματα: α' είδα τον πατέρα μου να ορμάει από τον καναπέ και να πιάνει προστατευτικά από την κοιλιά την Λαμπρινή και να της λέει, 

ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΣΕΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΠΑΜΕ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΕΞΩ!!!!!!!!! Και β' άρχισε το σπίτι να τρέμει, ήταν ο φοβερός σεισμός του 1981 ήταν η πρώτη φορά που βίωνα κάτι τέτοιο. Πως να ξεχάσω εκείνη την εικόνα; ίσως χάρη στη ψυχραιμία του πατέρα μου εκείνο το βράδυ η γυναίκα μου απέφυγε έναν πρόωρο τοκετό, η Μελισσάνθη αν επιζούσε θα ήταν εφταμηνίτικη. 

Μιας και άρχισα να θυμάμαι θα σας αναφέρω ακόμα μια ιστορία, αρχές του 1980; είχαμε αγοράσει στο Χαλκούτσι ένα κτήμα 5 στρέμματα, μέσα Ιουλίου ο μπιγκ μπράδερ, δηλαδή το μεγάλο μυαλό είχε μια φοβερή ιδέα να βάλουμε φωτιά στο κτήμα για να κάψουμε τα ξερά χόρτα. Ο πατέρας μόλις το άκουσε αυτό τράβαγε τα μαλλιά του αλλά που ν' ακούσει ο γίγαντας, αποτέλεσμα; Αν δεν είχε φροντίσει ο πατέρας να βάλει μπροστά τη γεώτρηση που ευτυχώς είχε αρκετό νερό θα ήμασταν ακόμα στη φυλακή ως εμπρηστές. Ας επιστρέψω όμως στην μικρή ηρωίδα, αφού λοιπόν ο πατέρας μου μένει πια μαζί μας τη φροντίδα την αναλαμβάνει η εγγόνα του η μεγάλη, ζω για δεύτερη φορά συγκλονιστικές στιγμές στοργής, αφοσίωσης, φροντίδας, αγάπης και προσφοράς τον Παπουλάκο της η Μελισσάνθη τον φροντίζει σαν να ήταν μωρό παιδί, ο πατέρας μου μπορεί να μην μιλάει, επίσης εμείς δε γνωρίζουμε τι καταλαβαίνει και πόσα, αλλά από την πιο κάτω ενέργεια θα καταλάβετε πως μάλλον καταλάβαινε πάρα πολλά. 

Τακτικά έπιανε τα χέρια της κόρης μου και τα φιλούσε!!!! μ'αυτον τον τρόπο ήθελε να της πει ένα μεγάλο ευχαριστώ για την θυσία που έκανε γι' αυτόν. Πολλές φορές όταν με ρωτούν να περιγράψω την ευτυχία τους περιγράφω αυτά τα δυο περιστατικά, δηλαδή την αγάπη των δυο εγγονών για τον Παπουλάκο τους αν ένας πατέρας έζησε τέτοιες στιγμές αφοσίωσης από το παιδί του και τον ανιψιό του για τον πατέρα του είναι δυνατόν να μη γνωρίζει να περιγράψει τον ορισμό της ευτυχίας; 

Εντωμεταξύ ο πατέρας μου κάθε μέρα που περνάει είναι και καλύτερα εις ό,τι αφορά την κινητικότητα, παραμένει βέβαια το πρόβλημα της ομιλίας αλλά αυτό το ξεπερνάει με το βλέμμα του, με το χαμόγελό του και με την αγκαλιά του. Είναι τόσο μεγάλη η πρόοδος του που αρχίζω σιγά σιγά και τον παίρνω μαζί μου για καφέ στο κέντρο, ειρήσθω εν παρόδω να πω πως του άρεσε το εσπρεσσάκι στο καφέ που υπήρχε στη Σταδίου νομίζω ήταν flokafe; για βόλτα στο Κορωπί, αρκετές φορές τον αφήνω στο βιβλιοπωλείο και γενικότερα δείχνει πως σε λίγο θα είναι όπως ήταν πριν. Έχουμε μπει ήδη στον Απρίλιο και αρχίζουμε να κάνουμε σχέδια για την Λαμπρή ώστε ν' ανέβουμε στο χωριό όλοι μαζί. 

Εγώ πλέω σε πελάγη ευτυχίας γιατί ο πατέρας μου στον πρώτο αγώνα με τον χάροντα τα πήγε πάρα πολύ καλά, το σκορ του πρώτου αγώνα του δίνει το δικαίωμα να ελπίζει σε ένα καλό αποτέλεσμα στον επαναληπτικό που δεν είχε ορισθεί ακόμα, και ως εκ τούτου είμαι ευγνώμων στον Θεό των μικρών πραγμάτων που με αξίωσε να βλέπω τον πατέρα μου να επανέρχεται στη δρώσα ζωή. Εδώ θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ στην επιθυμία του πατέρα του Αντώνη, γιατί αυτή είναι και η δική μου επιθυμία την οποία έχω εκφράσει στην οικογένειά μου όταν έρθει εκείνη η ώρα, εννοώ την καύση της σορού για να πω κι εγώ με την ίδια αγανάκτηση, σε όποιους πρέπει να πάρουν την απόφαση για να επιτραπεί η καύση και στην Ελλάδα, και δεν την παίρνουν ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ. Δε γνωρίζω αν είναι θέμα πολιτείας η εκκλησίας, αλλά το ξαναλέω όποιος και αν είναι ο υπεύθυνος είναι μεγάλος ξεφτίλας. Αν είναι θέμα πολιτείας αυτούς τους 6 μήνες ούτε αυτό μπόρεσε να κάνει αυτή η κυβέρνηση; τι στο διάολο κάνουν όλη μέρα καβαλαράκια παίζουν; Αν είναι θέμα εκκλησίας τι περιμένει άραγε ο αρχιεπίσκοπος; Να τον φωτίσει το άγιο φως;
Επανέρχομαι στις προετοιμασίες του Απριλίου περίπου δέκα μέρες μας μένουν για την αναχώρηση και όλα δείχνουν
πως θα πάμε στο χωριό με όργανα μιας και ο Παπουλάκος πάει από το καλό στο καλύτερο. Κάπου εδώ θα μου επιτρέψετε να κάνω αυτό που είχε πει ο ΜΑΟ αλλά προς την αντίθετη πλευρά, το δικό μου άλμα είναι προς τα πίσω και όχι μπροστά που είχε πει ο μεγάλος; τιμονιέρης. Το δικό μου άλμα θα μας πάει λίγους μήνες πίσω την εποχή που παίρναμε το εξιτήριο από το νοσοκομείο Τρικάλων, τότε ανάμεσα στ' άλλα έπρεπε οι γιατροί να μας μιλήσουν για τον άμεσο κίνδυνο που διατρέχουν όσοι έχουν πάθει εγκεφαλικό και που είναι η επιληψία............... δυστυχώς γι' αυτό δεν μας μίλησε κανένας. 

Όλα συνέβησαν αργά το βράδυ, μετά τις 04.00 από νωρίς τίποτα δεν έδειχνε το τσουνάμι που θα ερχόταν εκείνο το δραματικό βράδυ. Από νωρίς ο πατέρας μου ήταν μια χαρά παίξαμε και δηλωτή, μετά του έβαλα τ' ακουστικά για ν'ακούσει τον αγαπημένο του τραγουδιστή τον Γιάννη Λεμπέση. Κατά τις 23.00 πήγε για ύπνο λίγο πιο μετά στο διπλανό κρεβάτι πήγα κι εγώ, κατά τις 04.00 θα πρέπει να με είχε πάρει ο ύπνος γιατί άκουσα το αλάρμ και πετάχτηκα, νόμιζα πως ο πατέρας μου όπως σχεδόν κάθε βράδυ, έτσι κι απόψε ήθελε να κάνει τη σχετική βόλτα του, είχε δε και τη συνήθεια να πηγαίνει στο παράθυρο της κουζίνας να τραβάει την κουρτίνα και κοιτάζοντας έξω έκανε έναν μορφασμό πως τάχαμου αργεί ακόμα να ξημερώσει!!!!!!!! -αυτή τη συνήθεια την εφαρμόζουμε ακόμα στο σπίτι και κάθε φορά νιώθουμε την ανάγκη να γελάσουμε και να του στείλουμε ένα φιλάκι στην φωτογραφία που έχουμε στο σπίτι- όταν όμως έστρεψα το κεφάλι μου προς το κρεβάτι του πατέρα μου έχασα τη φωνή μου, και το χρώμα μου!!!!!!!!!!!! 

Η Λαμπρινή που εντωμεταξύ είχε έρθει επειδή άκουσε τη σειρήνα, μου είπε την επόμενη πως είχε φοβηθεί πάρα πολύ και για μένα νόμιζε πως ζω τις τελευταίες στιγμές της ζωής μου. Ας έρθω όμως σ'αυτό που έβλεπα εγώ, αφού πέρασα το πρώτο σοκ πετάχτηκα και αγκάλιασα τον πατέρα μου γιατί νόμιζα πως εκείνη την ώρα τον χάνω, πως φεύγει, που στο διάολο ο καρακαριόλης ο χάροντας είχε μάθει που μένει ο πατέρας μου; Το μυαλό της Λαμπρινής δούλεψε πιο καθαρά και αμέσως επικοινώνησε με την Ράνια η οποία αμέσως κατάλαβε τι είχε συμβεί και μας έδωσε τις πρώτες οδηγίες, ο πατέρας μου είχε πάθει ΕΠΙΛΗΨΙΑ!!!!!!!!!!!! 

Γιατί γιατρέ δεν μας ενημερώσατε γι' αυτό το ενδεχόμενο; εκείνη την ώρα ο πατέρας μου πάλευε με τον χάροντα, τόχε βάλει αμέτι μοχαμέτι να τον πάρει ο καριόλης για να είμαι ειλικρινής εκείνο το βράδυ φοβήθηκα, φοβήθηκα πάρα πολύ πως το παλιοτόμαρο ο χάροντας θα έπαιρνε την εκδικησή του. Εγώ όμως είχα αγκαλιάσει τον πατέρα μου σφιχτά και δεν τον άφηνα, και παράλληλα φώναζα ''ΠΑΤΕΡΑ ΜΗ Μ' ΑΦΗΝΕΙΣ ΔΙΩΞΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΡΙΟΛΗ ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ'' σε λίγη ώρα έφθασε και η Ράνια με τον Αλέκο και ως πιο ειδική ανέλαβε δράση, είχαμε ειδοποιήσει και το ασθενοφόρο το οποίο ήταν καθ' οδόν. Σε λίγο ηρέμησε ο πατέρας μου αλλά καταλάβαινα πως όλα όσα είχαμε πετύχει έως εκείνη την ώρα θα πήγαιναν στράφι. Σε πρώτη φάση ήμουν ικανοποιημένος που για μια ακόμα φορά ο αγώνας μεταξύ του πατέρα μου και του χάροντα ήταν ξανά 1-0 υπέρ του πατέρα μου, πάρε έναν πούλο καριόλη για μια ακόμα φορά. Κάποια στιγμή ήρθε το ασθενοφόρο και συνόδευσα τον πατέρα μου στον νοσοκομείο, όταν φθάσαμε εκεί οι γιατροί νόμιζαν πως ήμουν κι εγώ για εισαγωγή, τους εξήγησα το σοκ που είχα πάθει και μου έδωσαν κάποιο ηρεμιστικό. Αυτό ήταν ένα σοκ που δεν θα ξεχάσω ποτέ και εύχομαι να μην σας αξιώσει ο Θεός να ζήσετε τέτοιες στιγμές. 

Πάντως αχρείαστο να είναι ας το έχετε στα υπόψιν πως ελοχεύει πάντα ο κίνδυνος ενός επιληπτικού επεισοδίου μετά από ένα εγκεφαλικό. Ο γιατρός που ανέλαβε τον πατέρα μου ήταν ο κ. Βάμος. Παρέμεινε στο νοσοκομείο για λίγες μέρες και μετά ξανά στο σπίτι και για τη Λαμπρή στο χωριό. Αυτό όμως που του συνέβη μας έφερε πίσω, αν είχαμε φροντίσει με κάποια αγωγή να απέφευγε το επεισόδιο της επιληψίας σήμερα ο πατέρας μου θα ήταν κοντά μας, θα μου πεις τώρα αν είχε και η γιαγιά μου καρύδια θα την έλεγαν παππού. Kάπου εδώ θα κάνω την πρώτη μου στάση γιατί το να γράψω όλα τα πιο πάνω κουράστηκα πάρα πολύ γιατί με το τσίκι τσίκι χρειάστηκα κάπου δεκα ώρες. Επιμέλεια κειμένου και ανάρτησης Επικούρειος Πέπος. 

Υ.Γ. Το β' μέρος θα το γράψω όταν μπορέσω. Ένας Υπέροχος Πατέρας, και Δυο Καταπληκτικά Εγγόνια Μέρος Β' Ένα ποίημα για τον πατέρα μου.Air Force One
Τα μέλη της Air Force one ήταν οι: Τζιμ Άνταμς, Μελισσάνθη,
και ο Επικούρειος Πέπος.

Κάποτε ο πατέρας μου
Όργωνε τη γη
Φυτεύοντας την ελπίδα
Σε κάθε αυλακιά
Που άνοιγε το υνί
Οι λέξεις ξεπετιούνταν
Όπως οι παπαρούνες την άνοιξη
Τώρα πια
Στο πλατύ χωράφι της Ποίησης
Πριν τις φυτέψω
Οι λέξεις μαραίνονται
Όπως τα φύλλα του φθινοπώρου
Είδα στον ύπνο μου τον πατέρα
Περπατούσε ασίκικα
Ήταν χαμογελαστός
Μπράβο πατέρα, όπως παλιά
Λεβέντης
Γεια σου Μαστορίκα!!!!!!!!!
Νύχτα κι εγώ σε περιμένω
Αρχίζει πάλι η βροχή
Τώρα πια όλα έχουν αλλάξει
Τώρα νύχτα, κρύο, παγωνιά...

Ένας υπέροχος Πατέρας και δυο Καταπληκτικά εγγόνια Μέρος Β'
Ο σοφός μπαμπάς ξέρει ότι ένα σιωπηλό αγκάλιασμα γιατρεύει σχεδόν όλες της πληγές, πράγματι έτσι είναι όταν ο μπαμπάς μου μ' έκλεινε στην αγκαλιά του, μου γιάτρευε όλες της πληγές. Οι μπαμπάδες είναι πολύ συνηθισμένοι άντρες που από αγάπη μετατρέπονται σε ανθρώπους ριψοκίνδυνους, παραμυθάδες, τραγουδιστές. Οι μπαμπάδες μπορούν να κάνουν τα πάντα, τουλάχιστον έτσι ήταν ο δικός μου μπαμπάς, στα 65του έμαθε να οδηγάει βέσπα, στα 68του είχε τη δική του GILERA και όλοι στο χωριό γνώριζαν την ώρα που πηγαινοερχόταν με τη μηχανή και δεν έβγαιναν στο δρόμο!!!!!!! Στα 70του ήθελε να βγάλει δίπλωμα αυτοκινήτου!!!!!!! 

Και κάποια στιγμή μου είπε πως το παράπονό του ήταν που δεν είχε ταξιδέψει με αεροπλάνο Φίλες και Φίλοι όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο και οι γονείς σας είναι εν ζωή μην αναβάλλεται μια συνάντηση μαζί τους, η έναν διάλογο, η μια αγκαλιά, η μια βόλτα μαζί τους γιατί αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά και τότε δεν θα μπορείτε ν' αλλάξετε τίποτα. Υπάρχει μια αναφορά στο βιβλίο του Αντώνη Κανάκη με τον τίτλο ''Μπαμπά'' όπου ο Αντώνης βλέπει από το παράθυρο τον πατέρα του που ήταν στον κήπο κι ενώ ένιωσε την ανάγκη να πάει να τον αγκαλιάσει και να μείνει για λίγο μαζί του, τελικά δεν το κάνει και συνεχίζει τη διαδρομή προς το υπόγειο όπου είχε την εργασία που έπρεπε να ετοιμάσει, όσοι από εσάς διαβάσετε αυτό το βιβλίο θα καταλάβετε πως εκείνη η απόφαση του έχει αφήσει ένα τραύμα.
Θα επιστρέψω τώρα στη συνέχεια της περιπέτειας του πατέρα μου. Μετά το επιληπτικό επεισόδιο η κατάστασή του ήταν όχι τραγική, αλλά και όχι όπως ήταν πριν, κάπως έτσι πήραμε εξιτήριο από το νοσοκομείο, ήταν Μεγάλη Τετάρτη νομίζω πως δυο μέρες μετά αναχωρήσαμε για το χωριό. Είχε αρχίσει ήδη η άνοιξη και αυτή η αλλαγή ήταν προς όφελος του πατέρα μου γιατί θα επέστρεφε ξανά στα πάτρια εδάφη, σε συγγενείς και φίλους. Πράγματι η αλλαγή τον βοήθησε και σιγά σιγά άρχισε ξανά να παίρνει τα πάνω του. Κάπως έτσι φθάνουμε στον Αύγουστο του 2006 όπου έμελλε να συμβούν απίθανα όμορφα πράγματα στην αυλή των θαυμάτων. 

Στο μεσοδιάστημα σε τακτά χρονικά διαστήματα επισκεπτόμουν τον πατέρα μου και δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ!!!!!! μα ΠΟΤΕ!!!! την αντίδραση του πατέρα μου μόλις μ' έβλεπε να κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, το χαμόγελό του έφθανε ως τ΄αυτιά του, άνοιγε τις χερούκλες του και μ' έκλεινε στην αγκαλιά του εκείνες τις στιγμές δεν τις αλλάζω με τίποτα, ήταν ΘΕΪΚΕΣ!!!!! σ' αυτό το διάστημα θα πρέπει να είχε πάθει ξανά κάποια επεισόδια επιληψίας και ως εκ θαύματος τύχαινε για καλή του τύχη αυτό να συμβαίνει τις περιόδους που τον επισκεπτόμουν. Σε κάποιο επεισόδιο που δεν ήμουν εκεί του συμπαραστάθηκε ένα υπέροχο γειτονόπουλο η Ευγενία Πατούκα εγγονή της μεγάλης Ευγενίας που με το δικό της στυλ ομορφαίνει τη γειτονιά, αυτή και ο μακαρίτης πια Κωνσταντίνος Ντακούλας (αμερικάνικα συστήματα και πασταλάκια) έδιναν μια νότα χαράς στη γειτονιά τώρα πια όλο το βάρος έχει πέσει στις πλάτες της Ευγενίας γιατί ο κουμπάρος την έκανε για τη χώρα των Μακάρων. Στην μικρή λοιπόν Ευγενία θέλω να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ.
Κάπως έτσι φθάνουμε στον Αύγουστο όπου ο πατέρας μου περνάει κάποιες κρίσεις επιληψίας αλλά σε γενικές γραμμές είναι καλά και δεν ξεχνάει, που και που να δείχνει τ' αρχαία του στον καραμαμιόλη τον χάροντα, ο οποίος έχει σκυλιάσει γιατί ο πατέρας μου τον ξεφτίλισε για δεύτερη φορά. Αφού λοιπόν ο γέροντας είναι τζετ στις 14 Αυγούστου διοργανώνω μια βραδιά ποίησης και την επόμενη γιορτάζουμε τα γενέθλια της μητέρας μου και του πατέρα μου και ζούμε στιγμές μοναδικές, στιγμές που έχουν χαραχθεί για πάντα στο σκληρό δίσκο της μνήμης μου.
Κάποια στιγμή στο τέλος της γιορτής ο πατέρας μου έκανε μια φοβερή κίνηση, ήταν η πρώτη φορά που έκανε αυτή την κίνηση, η δεύτερη ήταν λίγο πριν μας αποχαιρετήσει για πάντα. Ας επιστρέψω όμως σ' εκείνη την φοβερή πράξη που πάντα όταν τη θυμάμαι βουρκώνω, κάλεσε κοντά του τα τρία παιδιά του (Βασίλης, Επίκουρος, Αλέξανδρος) πήρε τα χέρια μας και τα έβαλε ανάμεσα στα δικά του και μας κοίταζε στα μάτια, κάτι ήθελε να πει αλλά δεν μπορούσε, αυτό που δεν μπορούσε να πει με το στόμα μας το έλεγε με τα μάτια και με το σφίξιμο των χεριών. 

Ήταν σαφέστατο το μήνυμά του, ζητούσε ενότητα, ΑΧ!!!!!! βρε πατέρα μου ακόμα και μέσα στην αρρώστια σου σκεφτόσουν την ενότητα των παιδιών σου, την ενότητα της οικογένειας. Αυτό που ζήτησες πατέρα συνεχίζεται, η επιθυμία σου ήταν για μας προσταγή. Το γεγονός πως ο πατέρας μου έζησε τη μεγάλη γιορτή του Αυγούστου το 2006, τη μεγάλη γιορτή για τα εγκαίνια της βιβλιοθήκης, και την αξέχαστη-μοναδική γιορτή τον Αύγουστο του 2007 σ' εκείνη την μυσταγωγική βραδιά ποίησης και μουσικής οφείλω να ομολογήσω πως είμαι ευγνώμων στον Θεό των μικρών πραγμάτων, γιατί τι άλλο είμαστε από πολύ μικρά πράγματα; -ρίξτε μια ματιά για να δείτε τον όγκο του πλανήτη μας στο σύμπαν και τότε θα καταλάβετε τι εννοώ- στον Θεό λοιπόν των μικρών πραγμάτων και όχι ως θρησκόληπτος αλλά ως μόριο ενός σύμπαντος, και όπως έλεγε και η Μικρασιάτισα η Κυρά Μαργαρώ ΄΄γιε μου αν πεθάνω και δεν υπάρχει Θεός δεν θα χάσω και κάτι, για φαντάσου όμως να πεθάνω και να υπάρχει αλήθεια Θεός; τι θα του πω; επειδή δεν γνωρίζω αν υπάρχει, ή αν δεν υπάρχει, αποφάσισα να πιστεύω πως υπάρχει, όχι για να κρύβομαι πίσω Του, η να Τον Θεωρώ Τιμωρό, απλά και μόνο για την δική μου ύπαρξη και ανάγκη να πιστεύω σ' αυτό το μεγαλείο που υπάρχει γύρω μου και που μέρος αυτού είμαι κι εγώ, κι επειδή γνωρίζω την ασημαντοτητά μου -παρεμπιπτόντως να πω πως για μένα αυτή η υπέροχη Μικρασιάτισα υπήρξε πάρα πολύ σημαντική- πιστεύω σ' αυτόν το Θεό των μικρών πραγμάτων. Ασπάζομαι έδω και χρόνια αυτή τη φιλοσοφία της Μικρασιάτισας, και μ' αυτή πορεύομαι στη ζωή μου...... 

Μετά απ' όλα αυτά δικαίως ο πατέρας μου μπορούσε να του πει του χάροντα μεγάλε έλα τσίμπα τώρα ένα αρχίδιαπαντός!!!!!!!!1 που λέμε και στο Γοργογύρι. -Αυτό συνήθως το λέμε σε κάποιον/α που δε γουστάρουμε και αυτός/η την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.
Να γιατί λέω πως έκλαψα και για τον Αντώνη γιατί ο καραμαμιόλης ο χάροντας δεν έδωσε την παραμικρή ευκαιρία στον πατέρα του, εάν είχα περάσει κι εγώ την ίδια δοκιμασία σίγουρα σήμερα δεν θα ήμουν αυτός που είμαι, αυτά τα δυο χρόνια από τις 05/01/06 έως τις 13/02/08 έζησα μαγικές στιγμές με τον πατέρα μου, και το κυριότερο αυτός ο χρόνος μου έδωσε το περιθώριο της προετοιμασίας σε διαφορετική περίπτωση το τραύμα μου θα ήταν αγιάτρευτο. Αρκετές φορές έλεγα στον πατέρα μου, βρε πατέρα τι μας πότισες και σε λατρεύουμε; Φίλες και Φίλοι έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα, η συμπεριφορά μας, η αγαθότητα μας, και η καλοπροαιροσύνη μας είναι αυτά που μας οδηγούν στην τελειότητα και σαφώς στις καρδιές των αγαπημένων μας και όχι μόνο. Μακάρι να μπορούσα να του μοιάσω, μακάρι κάποιος από τους τρεις να του μοιάσει, ο πρώτος έχει ήδη αποκλειστεί άρα μένουμε οι δυο με τον μικρό να κρατάει τα σκήπτρα. Είχα τη ατυχία; τύχη; να φύγω πολύ μικρός από τον προστατευτισμό των γονιών μου αμέσως μετά τα δώδεκα, είχα όμως τη μεγάλη τύχη μετά τα 23 να είναι σχεδόν συνέχεια μαζί μου ο πατέρας μου, με αποτέλεσμα να γίνουμε κολλητάρια, όλα αυτά τα χρόνια από το 1977 έως και το 2008 έζησα κοντά του απίθανες στιγμές, όλα τα μέλη της οικογένειας έχουν να θυμούνται από τον πατέρα μου μόνο καλές στιγμές. Αρχές του 2008 στα μέσα Γενάρη έρχονται τα πρώτα μηνύματα, αρχίζω να καταλαβαίνω πως ο πατέρας μου σιγά σιγά μας προετοιμάζει για την απουσία του. Αυτή τη φορά το πιθανότερο σενάριο είναι στο τρίτο παιχνίδι να νικήσει ο χάροντας, θα είναι όμως γι' αυτόν μια πύρρεια νίκη γιατί ήδη μετράει δυο ήττες σε επίσημους αγώνες και καναδυό τρεις σε ανεπίσημα ματς. Αυτή τη φορά ο πατέρας μου δεν έχει τη δύναμη να τα βάλει μαζί του, αλλά και ο χάροντας λόγω ντροπής δεν τον επισκέπτεται πια και στο πόδι του στέλνει τη χαρόντισσα-η οποία χαρόντισσα, χαρόντισσα αλλά ήταν πολύ γλυκούλα!!!!!!!!! κι επειδή ο πατέρας μου ήταν γλυκοαίματος μπορεί να του έκανε και γλυκά μάτια!!!!! οπότε χάροντα ξανατσίμπα ένα αρχίδιαπαντός!!!!!!! που λέμε και στο Γοργογύρι, είχες που είχες δυο ήττες, πάρε και μια τρίτη. Αρχές Φεβρουαρίου όλα δείχνουν πως ο πατέρας μου μας αποχαιρετάει τον μεταφέραμε στο ΣΙΣΜΑΝΟΓΛΕΙΟ και μία μέρα πριν ακολουθήσει τη χαρόντισσα, για αρκετή ώρα μου κρατούσε το χέρι σφιχτά σαν να ήθελε να μου πει, γιε μου σε λίγο θα φύγω, μην προσπαθήσεις να με κρατήσεις κοντά σου άλλο!!!!!!!! Πως να του χάλαγα το χατήρι; Πως να του έλεγα όχι τη στιγμή που αυτός μου είχε κάνει τόσα χατίρια; Πως να επέμενα αφού γνώριζα πως αυτή ήταν η επιθυμία του; Με πόνο στη ψυχή μου, εκείνο το βράδυ ήμουν εκεί με τον ανιψιό μου τον ΑΣΤΡΟΤΟΜ, έσκυψα στο αυτί και του είπα:

Σ' ευχαριστώ, πατέρα που μ' έκανες να αισθάνομαι
σημαντικός για σένα και για τον κόσμο.
Σ' ευχαριστώ που ήσουν πλάι μου όλα αυτά τα χρόνια,
ήσουν για όλους μας μια φωλιά γεμάτη αγάπη και στοργή.
Σ' ευχαριστώ που με βοηθούσες σε όλες τις δραστηριότητές μου
και που μ' έκανες να πιστεύω ότι μπορώ να το κάνω καλά.
Σ' ευχαριστώ που ήσουν εκεί ακόμα και όταν δεν σε χρειαζόμουν.
Σ' ευχαριστώ που έκανες πίσω και μ' άφησες να προχωρήσω
μόνος μου όταν κατάλαβες πως είμαι έτοιμος για τη μάχη της ζωής.
Σ' ευχαριστώ για τα τραγούδια που μου έλεγες, για τα παραμύθια,
για τους μουραπάδες, για τις κούνιες που έφτιαχνες στα εγγόνια σου,
για τη φροντίδα των εγγονών σου, για τα σπεσιαλιτέ που έφτιαχνες
στο Μακρυγιαννέϊκο, και για την ανεκτίμητη προσφορά σου στο
Χαλκούτσι, στην Λούτσα, στην Αμβροσία, και ειδικότερα στην
Αρεοπαγίτου εκεί που έγραψες τη δική σου ιστορία, και φυσικά
στην ανέγερση του σπιτιού στο χωριό, για όλα αυτά θα σου είμαι
για πάντα ευγνώμων.
Σ' ευχαριστώ για όλες τις καλές συμβουλές που λόγω βλακείας
της αγνόησα.
Σ΄ευχαριστώ που ήσουν πάντα παρόν αλλά με μια δημιουργική
σιωπή που σ' έκανε αξιαγάπητο.
Σ' ευχαριστώ που ήσουν Μάστορας παντός καιρού και όταν
δεν κατάφερνες να διορθώσεις κάτι έπαιρνες το σφυρί και ως
άλλος Μεγαλέξανδρος έκοβες τον γόρδιο δεσμό.
Σ' ευχαριστώ που μας άφησες τόσο μεγάλη παρακαταθήκη
γέλιου που όταν βρισκόμαστε έχουμε πάντα κάτι δικό σου
να διηγηθούμε και να σε νοσταλγήσουμε.
Σ' ευχαριστώ που προσπαθούσες να με μάθεις να χορεύω
τσάμικο, δεν τα κατάφερα αλλά μου αρκούσε που έβλεπα
εσένα να ζωγραφίζεις χορεύοντας.
Σ' ευχαριστώ που δεν ήσουν παράξενος, και που συμμετείχες
στα όνειρά μου.
Σ' ευχαριστώ που με τη συμπεριφορά σου δεν δημιούργησες
ποτέ πρόβλημα στις νύφες και στα παιδιά σου.
Σ' ευχαριστώ κυρίως που ακόμα και σ' αυτά τα δυο χρόνια
της περιπέτειά σου μας χάρισες πάρα πολύ όμορφες στιγμές.

Σ' ευχαριστώ Πατερούλη μου που έρχεσαι στα όνειρα μου και μ' αυτόν τον τρόπο απαλύνεις τον πόνο μου.

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που είπα στον πατέρα μου, όταν τελείωσα χαλάρωσε το χέρι του, εκείνη τη στιγμή ο πατέρας μου ακολούθησε τη χαρόντισσα στα ιδιαίτερα διαμερίσματα. Ο χάροντας αναγνώρισε πως αυτός ο άνθρωπος τον είχε νικήσει, του άξιζε κάθε τιμή γι' αυτό παραχώρησε τη θέση του στη χαρόντισσα. Στις 13/02/2008 στις 06.00 ο πατέρας μου έγινε ''άγγελος''έτσι μου είπε ένα χαρισματικό-αγαπημένο μου πλάσμα όταν μεταξύ άλλων την ειδοποίησα πως ο πατέρας μου πριν λίγο μας αποχαιρέτησε. Ευχαριστώ Τερψιχόρη, Ευχαριστώ Ζαν Ντ Άρκ, Ευχαριστώ Γιώργο Δερμετζή, Ευχαριστώ Γκοτζιό, Ευχαριστώ Πικάσο, Ευχαριστώ Ευγενία, Ευχαριστώ Μαρία, Ευχαριστώ γιαγιά Φώτεινα, σας ευχαριστώ από καρδιάς.

Υ.Γ. Από τότε που πέθανε ο πατέρας μου πιθανόν και να τον έχω δει στον ύπνο μου πάνω από 500 φορές, σε αντίθεση με τ' άλλα μέλη της οικογένειας που στο σύνολό τους τον έχουν δει όχι πάνω από δέκα φορές, κάποιος θα πει και τι σημαίνει αυτό; Έλα ντε!!! που να το γνωρίζω; Ίσως να έχει σχέση με την ανάγκη που είχα της παρουσίας του. Φίλες και Φίλοι οφείλω να κλείσω αυτό το χρονικό μ' ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Αντώνη Κανάκη γιατί με το βιβλίο του ''Μπαμπά,,,'' μ' έκανε να βγάλω από μέσα μου ένα λοφάκι από πόνο μέσω ενός λυτρωτικού κλάματος, και να καθίσω να γράψω όλα αυτά που διαβάσατε. Στον Αστροτόμ και στη Μελισσάνθη να τους πω πως είμαι πολύ περήφανος που είναι ανιψιός μου και κόρη μου, και φυσικά θα ήμουν αχάριστος αν ξεχνούσα την Λαμπρινή γιατί αυτή ήταν που σήκωσε το πιο μεγάλο βάρος, εδώ να πω πως η Λαμπρινή τον πατέρα μου δεν τον είχε απλά πεθερό τον έζησε σαν πατέρα της. Αυτά τα δυο χρόνια η μητέρα μου στάθηκε άξια δίπλα του πάντα βέβαια με σημαντικές βοήθειες. Στις 13/02/08 στο κοιμητήριο Γοργογυρίου αποχαιρετήσαμε τον πατέρα μου, σύντομα μέσα στον Αύγουστο 2015 θα κάνουμε και την εκταφή, μα πότε πέρασαν κιόλας 7 χρόνια 5 μήνες και 5 μέρες;
Τάδε έφη Τερψιχόρη: Mr Pepo Δεν πεθαίνουν ποτέ αυτοί που ζουν στις καρδιές όσων αφήνουν πίσω, έτσι πατέρα έχει δίκιο η Τερψιχόρη εσύ συνεχίζεις να ζεις στις καρδιές μας.
Τάδε έφη Δολέντσια: Θυμάσαι πατέρα εκείνο το απόγευμα που η Λαμπρινή σου έκλεινε τη βρύση ενώ εσύ πότιζες, και νόμιζες πως είχε πρόβλημα η βρύση; Και τι έκανες εσύ πατέρα ως Μάστορας; Πήρες τη βαριοπούλα και ήσουν έτοιμος να γκρεμίσεις τη βρύση!!!!!!!! Ευτυχώς που σε πρόλαβαν. Ήσουν φοβερός!!!!!!

Ο πατέρας
Στα χέρια της μητέρας μου
κοιμόταν ο πατέρας μου
και η ζωή ξημέρωνε στα παιδικά μου μάτια
και το πρωί που έφευγε
μια ακτίνα του ήλιου ξέφευγε
και χόρευε στο βήμα του αργά στα σκαλοπάτια.
Στο μεσιανό του δάχτυλο
μια φαγωμένη βέρα
κι ανάμεσα στα χείλη του μια ήσυχη γραμμή
δε μίλαγε, μα δάκρυζε
στην πρώτη καλημέρα
λόγια είναι τα δάκρυα κρυμμένα στο κορμί.
Τους δρόμους που περπάταγε
ασίκικα τους πάταγε
κι ας ήταν ο πατέρας μου σκαρί συνηθισμένο
στους ουρανούς αρμένιζε
και το σακάκι ανέμιζε
καιρός πάει που έφυγε, μα εγώ τον περιμένω
Ηλίας Κατσούλης
Επιμέλεια κειμένου και ανάρτησης Επικούρειος Πέπος.