ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΙ Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει Ελληνικά, γιατί η Ελληνική γλώσσα βοηθάει πρώτα απ` όλα να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα...

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, το απόγευμα σας έστειλα ένα καταπληκτικό σχόλιο του συγγραφέα κ. Ηλία Γιαννακόπουλου σχετικά με τις βωμολοχίες που ξεστόμισε ο διασκεδαστής [όπως τον αποκαλεί ο κ. Δήμαρχος Τρικάλων] κ. Τσαλίκης στα εγκαίνια του Μύλου των Ξωτικών, όσοι δεν το έχετε διαβάσει αφιερώστε λίγο χρόνο γιατί αξίζει τον κόπο. Ως προς το συμβάν το μόνο που έχω να πω είναι: Αιδώς Αργείοι. Αυτοί που τον κάλεσαν ας υποθέσουμε πως δεν γνώριζαν, γιατί δεν ρώταγαν; Μάλλον έχει δίκιο ο Επικούρειος Πέπος που λέει σε όλους τους τόνους πως δεν υπάρχει σωτηρία. Ευτυχώς που υπάρχει και η Ζακλίν ντε Ρομιγί που μας θυμίζει πως υπάρχει αυτή η μαγική ελληνική γλώσσα και πως δεν είναι όλοι σαν τον κ. Τσαλίκη. Σας προτείνω, και ειδικότερα στον φίλο μου τον Δημήτρη που συχνά πυκνά με ρωτάει τι βιβλία να του προτείνω, πως όλα τα βιβλία της Ζακλίν ντε Ρομιγί που κυκλοφορούν στα Ελληνικά είναι όλα καταπληκτικά. Αναρωτιέμαι γιατί οι γονείς που ήταν εκεί με τα παιδιά τους δεν ''έλουσαν'' τον κ. Τσαλίκη με τούφες από το μαλλί της γριάς ώστε να τον κυνηγούν οι σφήκες μέχρι το σπίτι του. Ένυ γουέυ που λέει και ο Γκοτζιό ο οποίος σήμερα επέστρεψε από την Ελβετία όπου συμμετείχε στην διεθνούς φήμης ορχήστρα της Ζυρίχης με μεγάλη επιτυχία, να δούμε μέχρι που θα φθάσουμε. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΑΚΛΙΝ ΝΤΕ ΡΟΜΙΓΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ ''ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ''. Εκδόσεις Πατάκη.
[Σελίδα 126]

''Ο καθένας από μας είναι κλεισμένος στη δική του ζωή και δεν ενδιαφέρεται για τους άλλους, ούτε προκαλεί το δικό τους ενδιαφέρον. Θυμάμαι μια σύντομη νουβέλα που είχα γράψει με τον τίτλο Το πουλί: ήταν η ιστορία ενός ανθρώπου που, μια μέρα, ξύπνησε από τον μεσημεριανό του ύπνο από το κελάηδημα ενός πουλιού. Αυτό ο ήχος του έδειξε ξαφνικά πως μπορούσε να υπάρχει ωραιότερη ζωή από εκείνη που ζούσε. Μόλις όμως επέστρεψε σπίτι βρήκε τη γυναίκα του δυσαρεστημένη από την αργοπορία του και από το ότι δεν είχε φέρει στο σπίτι τα καθημερινά ψώνια την ώρα που έπρεπε. Στη συνέχεια εκείνη δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για τα κελαηδήματα των μικρών πουλιών, αντιθέτως εκνευρίστηκε και τσακώθηκαν άσχημα. Ήταν αναπόφευκτο: ο άνδρας εκφραζόταν αδέξια και η γυναίκα δεν ήξερε πως να τον ακούσει. Με κάπως σχηματικό τρόπο , αυτή πιστεύω πως είναι η ανθρώπινη κατάσταση.
Να γιατί οι έρωτες φθείρονται, να πως η καθημερινή φθορά της ζωής κάνει τους ανθρώπους να ακούνε μόνο εν μέρει, επιφανειακά και βιαστικά. Συνομιλούμε λίγο οι λέξεις για τον καθένα από μας εγγράφονται σε διαφορετικά λεξιλόγια: έτσι προκύπτουν διαρκώς παρεξηγήσεις. Εξάλλου υπάρχει πάντα η σωστή στιγμή για να πούμε το καθετί: ακόμα και αν θέλουμε να διαλέξουμε τη σωστή στιγμή, η πολυπλοκότητα της ζωής δεν μας δίνει την ευκαιρία. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα υπάρχει εξαρχής μεγάλη απόσταση, συσσωρευμένη πικρία, παράπονα ανείπωτα: όλα αυτά κάνουν ύποπτα τα λόγια. Οι διαφορές φύλου, ηλικία, κοινωνικού περιβάλλοντος έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Και αφήνουμε την απόσταση να μεγαλώνει μέχρι το σημείο να μην παίζουν πια κανένα ρόλο οι λέξεις. Τότε δημιουργείται δυσφορία - δυσφορία μεταξύ των γενεών και μεταξύ των συζύγων, μεταξύ των τάξεων και των φίλων. Το βάρος όλων όσα δεν μπορούν να ειπωθούν δημιουργεί ένα κλίμα εκνευρισμού και απογοήτευσης που φθείρει την έννοια ακόμα και των πιο απλών φράσεων και χειρονομιών. Έτσι, μπορεί να φαίνεται σε μερικούς ότι η καθημερινή ακατανοησία είναι σύμφυτη στην ανθρώπινη κατάσταση και αποτελεί το πρωταρχικό βάσανο, ενώ ο θάνατος είναι, αντιθέτως, η κατάσταση της γαλήνης όπου ακυρώνονται, σ' έναν καλύτερο κόσμο η στην απαραβίαστη σιωπή, όλες οι παρεξηγήσεις και οι κακοί συγχρονισμοί.
Ο Τριστάνος και η Ιζόλδη μένουν μαζί επειδή πεθαίνουν - όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα. Γι αυτό οι μεγάλες ανακατατάξεις της σύγχρονης ζωής ευνοούν το κακό και η λογοτεχνία μας στρέφεται γύρω από την παρεξήγηση: από τον Πιραντέλο στον Κάφκα, κι από τον Καμύ στο Νέο Μυθιστόρημα καταγράφεται όλο και περισσότερο η αποτυχία της κατανόησης του άλλου. Η ψυχανάλυση αυτόν τον ''άλλο'' σε οντολογική απόσταση και του προσδίδει οντολογική αδιαφάνεια. Τέλος, να γιατί βλέπουμε τόσους ηλικιωμένους να καταφεύγουν στη σιωπή ενώ οι νεότεροι αναζητούν τον θόρυβο που καλύπτει τις φωνές - μέσα σ' αυτούς τους τρελούς ρυθμούς ξεπερνούν τους φραγμούς και δημιουργούν μια βεβιασμένη επικοινωνία όπου το εγώ καταργείται''.
Αυτά γράφει η Ζακλίν Ντε Ρομιγύ, Εσείς αγαπητοί αναγνώστες τι λέτε για όλα αυτά; Καλώς σας βρήκα και καλό χειμώνα, σας χαιρετώ πάντα με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση παρά τις όποιες αντίξοες συνθήκες ο Επικούρειος Πέπος.

=========================

ZAKLIN NTE ROMYGI

Στον 20ο αιώνα, πάρα πολλές γυναίκες διέπρεψαν στα πιο απαιτητικά λογοτεχνικά είδη, εκφράζοντας όχι μόνο τη γυναικεία ψυχή αλλά και τη συνείδηση της εποχής τους... Κορυφαία προσωπικότητα που κατέθεσε το δικό της ανεκτίμητο κεφάλαιο στην παγκόσμια τράπεζα της λογοτεχνίας, είναι η γυναίκα η οποία, το 1995, με πολιτικό διάταγμα, πολιτογραφήθηκε Ελληνίδα.

Η Γαλλίδα Ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί. Το ελληνικό κράτος, με τη συμβολική αυτή ΄κίνηση θέλησε να αναγνωρίσει την επιστήμονα στην οποία αφιέρωσε τη ζωή της στη μελέτη των Ελλήνων κλασικών και συνεχίζει να μάχεται υπέρ της ανθρωπιστική παιδείας, ενισχυμένης με τη γνώση των λατινικών και των αρχαίων ελληνικών. Η αδιάκοπη προσφορά της στα ελληνικά γράμματα αναγνωρίστηκε με την εκλογή της στην Ακαδημία Αθηνών. Τιμήθηκε με το Βραβείο Ωνάση το 1995 και, σε ειδική τελετή, ονομάστηκε δημότης Αθηναίων

Γεννημένη στη Σαρτρ, ζει όλες τις αλλαγές που αφορούσαν την εκπαίδευση των γυναικών. Το 1930 υπήρξε η πρώτη γυναίκα που κέρδισε το διασχολικό μαθητικό διαγωνισμό των λατινικών και των αρχαίων ελληνικών. Η ίδια έλεγε:” έγινε, τότε, μεγάλο σούσουρο.
”Μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο της Λιλ υπήρχαν μόνο δύο φοιτήτριες. Όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της ως καθηγήτρια στη Σορβόνη, σε σύνολο εκατό καθηγητών, υπήρχαν τρεις γυναίκες. Αργότερα, ήταν η πρώτη γυναίκα που δίδαξε στο Κολέγιο της Γαλλίας. Και ήταν αυτή που διαδέχτηκε τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ στην Ακαδημία της Γαλλίας. Η Ζακλίν ντε Ρομιγί θεωρεί ότι η μεγαλύτερη εμπειρία της ζωής της ήταν ο πόλεμος του 1940. Τα χρόνια της δοκιμασίας, όπως η ίδια τα ονομάζει, τα οποία, όμως, “ήταν γεμάτα ελπίδα, για όλος ο κόσμος ήξερε τί ήθελε.” Σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή, εποχή ακροτήτων και θρησκευτικού φανατισμού. Κατά τη Ζακλίν ντε Ρομιγί, όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί “αν είχαμε αφήσει στους ανθρώπους την παιδεία που τους δίναμε και την οποία αρνηθήκαμε... Μια παιδεία που τους έφερνε σε επαφή με τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας με τις μεγάλες αναμονές, με τους ήρωες. Αν τους είχαμε αφήσει τη σχέση τους με την Αντιγόνη, τον Αχιλλέα, θα υπήρχε μια πνοή πιο δυνατή. Δεν λέω ότι αυτό είναι αγάπη για τη ζωή, ότι δίνει την ευχαρίστηση με ένα μπάνιο στο Σούνιο είναι όμως, κι αυτό μέρος της ζωής και πηγή θάρρους.” Οι θέσεις αυτές εγείρουν μεγάλες συζητήσεις στη Γαλλία, όπου ο αντίλογος είναι έντονος από τους ανθρώπους που ζουν και πιστεύουν ότι η κλασική παιδεία είναι παρωχημένη για τα νέα παιδιά.

Τί να γράψει κανείς για τη σπουδαία διδακτική και συγγραφική της προσφορά... Εξίσου τεράστιο είναι το φιλολογικό και μεταφραστικό της έργο. Ακόμα και οι αντίπαλοί της αναγνωρίζουν ότι της χρωστούν τη λαμπρή μετάφραση του Θουκυδίδη. Η Ζακλίν ντε Ρομιγί μετέφρασε πολλούς Έλληνες κλασικούς συγγραφείς στη μητρική της γλώσσα της και δημοσίευσε πλήθος εξειδικευμένων και μη μελετών για την αρχαία ελληνική γραμματεία και ιστορία. `Εφυγε από τη ζωή στις 18 Δεκεμβρίου του 2010, αφήνοντας ένα σημαντικό έργο για όλες τις όψεις του Αθηναϊκού πολιτισμού του 5ου π.Χ. αιώνα.
Κλείνω αυτό το κείμενο με τα σπουδαία λόγια της Ζακλίν ντε Ρομιγί- του συμβόλου ευγένειας ψυχής- για την Ελλάδα, που ακολουθούν...
"Ὁ θαυμασμός μου πρὸς τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ εἶναι ἀπέραντος, μόνο ποὺ μᾶς μπερδεύει ἡ ἀλλαγὴ ποὺ κάνετε στὴν γλώσσα σας. Τὸ μονοτονικὸ ἀφοῦ ἀναστάτωσε τοὺς Ἕλληνες, μπερδεύει συγχρόνως καὶ τοὺς ξένους. Πηγὴ κακῶν Ἑλλήνων καὶ τῆς Ἑλλάδος θαυμαστῶν!

"Πηγή: ΚΛΙΚ
Ανιχνευτής ο Πεπέ.

=====================

«Γιατί η Ελλάδα;». Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης», γράφει σε άρθρο του στην ισπανική εφημερίδα Εl Pais o νομπελίστας Περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα. Αφορμή για το άρθρο αυτό-εκτός από την κατάσταση της Ελλάδας-μια τυχαία συνάντηση του συγγραφέα με τη μεγάλη Ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί και το βιβλίο της «Γιατί η Ελλάδα;». Ο Λιόσα αναφέρεται στην άνοδο των άκρων στη χώρα μας, στην ελπίδα του να επικρατήσουν φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις και καταλήγει:


«Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης και τα σύμβολα δεν μπορούν να καταλυθούν χωρίς αυτό που ενσαρκώνουν να καταρρεύσει και να αποσυντεθεί σε εκείνη τη βάρβαρη σύγχυση του παραλογισμού και της βίας από την οποία μας έβγαλε ο ελληνικός πολιτισμός». To άρθρο: "Η Ελλάδα δεν μπορεί να πάψει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης, χωρίς η τελευταία να μετατραπεί σε μια γκροτέσκα καρικατούρα του εαυτού της, καταδικασμένη στην πιο παταγώδη αποτυχία. Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης. Σε εκείνο το δείπνο, πριν από μερικά χρόνια, κάθισα δίπλα σε μια ηλικιωμένη κυρία που κάλυπτε τα μάτια της με μεγάλα σκούρα γυαλιά. Ήταν συμπαθητική, κομψή, μιλούσε εξαίσια γαλλικά και, παρόλο που κατέβαλλε μεγάλες προσπάθειες για να το κρύψει, σε ό,τι έλεγε και σκεφτόταν έλαμπε ένας τεράστιος πολιτισμός. Μόνο στα μισά του δείπνου αντιλήφθηκα, από την ιδιαίτερη προσοχή με την οποία χειριζόταν τα μαχαιροπήρουνα, πως ήταν τυφλή ή, τουλάχιστον, ότι η όρασή της ήταν πολύ περιορισμένη. Μόνο όταν χωρίσαμε μετά το δείπνο, ανακάλυψα ότι η Ζακλίν ντε Ρομιγί ήταν μια μεγάλη ελληνίστρια, καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας στην École Normale και στη Σορβόννη, η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια του Κολεγίου της Γαλλίας και μία από τις λίγες εκπροσώπους του γυναικείου φύλου στη Γαλλική Ακαδημία. Το πρώτο βιβλίο της που διάβασα, το Γιατί η Ελλάδα;, με εντυπωσίασε όσο και η ίδια. Παρά το γεγονός ότι αυτά που γράφει έχουν συμβεί πριν από είκοσι πέντε αιώνες, είναι εξαιρετικά επίκαιρα και η ανάγνωσή τους θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική για τους Ευρωπαίους τούτες τις μέρες που, τρομοκρατημένοι από αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, το ιλιγγιώδες χρέος της, την πολιτική αναρχία, τη φοβερή φτώχεια και την άνοδο του φασιστικού και κομμουνιστικού εξτρεμισμού στις τελευταίες εκλογές, πιστεύουν ότι η έξοδος της χώρας από το ενιαίο νόμισμα, και ακόμη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι αναπόφευκτη έως και αναγκαία.


Το βιβλίο εξηγεί πώς η νεαρή Ζακλίν διάβασε στα σχολικά της χρόνια Θουκυδίδη και πώς η εντύπωση που της προκάλεσε ο ένας από τους δύο πατέρες της Ιστορίας (μαζί με τον Ηρόδοτο) κατεύθυνε την κλίση της στη μελέτη της κλασικής Ελλάδας, στην οποία θα αφιέρωνε τη ζωή της. Το δοκίμιο κάνει έναν απολογισμό, με τρόπο σαφή, ψυχαγωγικό και βαθύ –σπάνιος συνδυασμός για ειδικό– εκείνου του θαυμαστού 5ου αιώνα προ Κοινής Εποχής στον οποίο ιστορία, φιλοσοφία, τραγωδία, πολιτική, ρητορική, ιατρική, γλυπτική έφτασαν στο απόγειό τους στην Ελλάδα, και έθεσαν τα θεμέλια γι’ αυτό που τελικά θα ονομαζόταν δυτικός πολιτισμός. Ο Όμηρος και ο Ησίοδος είναι σημαντικά προγενέστεροι του 5ου αιώνα, φυσικά, ενώ υπάρχουν καλλιτέχνες, διανοητές και κωμωδιογράφοι και μετά την εν λόγω ιστορική περίοδο. Το βιβλίο δεν διστάζει να υποχωρεί ή να προχωρεί στον χρόνο, ώστε να τους εντάξει όλους στην ελληνική κληρονομιά, παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος αυτού που αποκαλεί «μια ξενάγηση μέσα από τα κείμενα» επικεντρώνεται σε εκείνο το μικρό χρονικό διάστημα των 100 χρόνων, όπου στον περιορισμένο χώρο του ελληνικού κόσμου υπάρχει μια ορμητική έκρηξη, μια φρενήρης δημιουργικότητα σε όλους τους τομείς του πνεύματος, με ιδέες, αισθητικά πρότυπα, πνευματικά μοντέλα, εφευρέσεις και ανακαλύψεις, χάρη στις οποίες ο πολιτισμός του λόγου θα έπαιρνε μια κρίσιμη απόσταση από όλους τους άλλους πολιτισμούς του παρελθόντος και της εποχής του, και, χωρίς να το επιδιώκει ή να το γνωρίζει, θα άλλαζε για πάντα την παγκόσμια ιστορία.


Η Ζακλίν ντε Ρομιγί καταδεικνύει ότι στην Ελλάδα γεννήθηκαν, ή απέκτησαν μια πραγματική υπόσταση και έναν δυναμισμό που ποτέ πριν δεν είχαν υπάρξει στην κοινωνική ζωή κανενός λαού, οι καθοριστικοί παράγοντες της ανθρώπινης προόδου, όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, το δίκαιο, η τέχνη και ο λόγος χωρίς τα δεσμά της θρησκείας, οι έννοιες της ισότητας, της υπεροχής του ατόμου, του πολίτη, και ένας μοναδικός, νέος τρόπος σύνδεσης του ανθρώπου με τη μετά θάνατον ζωή και τους θεούς, και, φυσικά, οι ιδέες της ομορφιάς και της ασχήμιας, του καλού και του κακού, της ευτυχίας και της δυστυχίας που, αν και με τις αναπόφευκτες αποχρώσεις και προσαρμογές που έχει επιβάλει η ιστορία, παραμένουν εν ισχύι. Προκαλεί τον θαυμασμό το ότι ένας λαός τόσο μικρός και τόσο ελάχιστα συνεκτικός πολιτικά, φτιαγμένος από λίγες πόλεις και αποικίες απλωμένες σε όλη την Ευρώπη και τη Μικρά Ασία, οι οποίες διατηρούσαν μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας μεταξύ τους, ένας λαός ενστικτωδώς απρόθυμος να δημιουργήσει μια αυτοκρατορία, να ασκήσει αυτοκρατορική εξουσία και να υποστεί την κυριαρχία ενός τυράννου (όπως έκαναν όλοι οι άλλοι) ήταν σε θέση να αφήσει στην ιστορία της ανθρωπότητας ένα ίχνος τόσο βαθύ, τόσο παρόν τόσους πολλούς αιώνες αργότερα, όταν σχεδόν όλες οι άλλες μεγάλες αυτοκρατορίες ή πολιτισμοί –οι Πέρσες και οι Αιγύπτιοι, για παράδειγμα– αποτελούν σήμερα ως επί το πλείστον, χωρίς να ξεχνάμε κανένα από τα θαύματά τους, μουσειακά κομμάτια.


Δεν ήταν ατύχημα ούτε έργο της τύχης, υπήρχαν λόγοι γι' αυτό και στο βιβλίο της Ζακλίν ντε Ρομιγί παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας με το ίδιο παράστημα, την ομορφιά και την κομψότητα που με μάγεψαν εκείνο το βράδυ στη συνομιλία μας. Οι σωκρατικοί και πλατωνικοί διάλογοι, εκτός του ότι ήταν ένας τρόπος φιλοσοφικής διδασκαλίας, μας εξηγεί η συγγραφέας, έμαθαν στους ανθρώπους ότι η συνομιλία, η συζήτηση σε ομάδες, είναι ένας πιο πολιτισμένος και ηθικός τρόπος συνύπαρξης απ’ ό,τι οι διαταγές ή η υπακοή, είναι μια μορφή επικοινωνίας που αναγνωρίζει ή καθιερώνει εξαρχής μια βασική ισοτιμία, μία αμοιβαιότητα δικαιωμάτων μεταξύ των συνομιλητών. Έτσι αναδύθηκε η ελευθερία, έπαψε ο άνθρωπος να είναι ζώο, γεννήθηκε αληθινά η ανθρωπιά του ανθρώπου. Αυτή η παρουσίαση στο Γιατί η Ελλάδα; δεν εμφανίζεται ως μια αφηρημένη συζήτηση, αλλά μέσα από σχόλια και λογοτεχνικά αποσπάσματα, γιατί, όπως η συγγραφέας ποτέ δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει, ό,τι αποτελεί έναν πολιτισμό εκπροσωπείται κατ' ουσίαν στα λογοτεχνικά του έργα, και η πραγματική κριτική είναι αυτή που ερευνά την ποίηση, την πεζογραφία, το θέατρο, το δοκίμιο που παράγει μια κοινωνία καθώς αναζητά τις κρυμμένες αλήθειες που τροφοδοτούν τη φαντασία της και διαπερνούν τις περιπέτειες και τους ήρωες στους οποίους οι καλλιτέχνες έδωσαν ζωή για να κατευνάσουν τη δίψα των ανθρώπων της για το απόλυτο, τη δίψα τους να ζήσουν άλλες ζωές. «Χωρίς να το ξέρουμε, αναπνέουμε τον αέρα της Ελλάδας κάθε στιγμή», γράφει σε μια από τις σελίδες του. Ένα από τα μεγάλα παράδοξα είναι ότι οι Έλληνες, οι οποίοι ποτέ δεν κατέκτησαν κανέναν λαό και πολέμησαν μόνο για την υπεράσπιση της ελευθερίας τους, αργότερα κυριάρχησαν διακριτικά σε όλο τον κόσμο, αρχίζοντας από τη Ρώμη, της οποίας οι λεγεώνες πίστεψαν ότι κατέλαβαν άκοπα την Ελλάδα, όταν στην πραγματικότητα θα ήταν οι ηττημένοι που θα κατόρθωναν να διεισδύσουν στον νου, στο πνεύμα και ακόμη και στη γλώσσα του κατακτητή. (Το δοκίμιο αποκαλύπτει ότι επί πολλά χρόνια εθεωρείτο εκλεπτυσμένο για τις ρωμαϊκές οικογένειες των συγχρόνων του Κικέρωνα και του Βιργιλίου να μιλούν ελληνικά.) Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα του σήμερα είναι πολύ διαφορετική από εκείνη που έκτισε τον Παρθενώνα, από εκείνη στην οποία φιλοτέχνησε τα γλυπτά του ο Φειδίας και αγόρευσε ο Σόλωνας.


Στους είκοσι πέντε αιώνες που μεσολάβησαν ο λαός της έχει βιώσει ίσως πιο πολλές συμφορές και καταστροφές από τους περισσότερους άλλους: εξωτερικούς και εμφυλίους πολέμους, κατοχές που επί αιώνες κατέστρεψαν την ελευθερία της, τυραννίες και απομόνωση που αρκετές φορές απείλησαν να τη διαλύσουν. Σήμερα το πρωί διάβασα στην International Herald Tribune μια τρομακτική περιγραφή της κατάστασης της οικονομίας της, για τα τερατώδη προνόμια που απολάμβαναν όλα αυτά τα χρόνια οι εφοπλιστές, ο τραπεζίτες και οι πιο πλούσιοι επιχειρηματίες, απαλλασσόμενοι από την καταβολή φόρων, και για τις περιουσίες που έχουν διαφύγει και εξακολουθούν να διαφεύγουν από τη χώρα προς την Ελβετία και τους ασφαλέστερους φορολογικούς παραδείσους ανά τον κόσμο, ενώ οι Έλληνες εξακολουθούν να γίνονται φτωχότεροι, να βλέπουν τους μισθούς τους να συρρικνώνονται ή να περνούν στην ανεργία, στην επαιτεία και την πείνα. Στο πλαίσιο αυτό, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί Έλληνες ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές ναζί και εξτρεμιστές της αριστεράς, αλλά το ότι εξακολουθούν να υπάρχουν πολλοί Έλληνες που πιστεύουν στη δημοκρατία, και ότι οι δημοσκοπήσεις για τις επόμενες εκλογές δείχνουν πως τα κόμματα της κεντροδεξιάς, του κέντρου και της κεντροαριστεράς που υπερασπίζονται την ευρωπαϊκή επιλογή και αποδέχονται τους όρους που έχουν επιβάλει οι Βρυξέλλες για τη σωτηρία της Ελλάδας, θα μπορούσαν να έχουν την πλειοψηφία και να σχηματίσουν κυβέρνηση. Η ελπίδα μου είναι ότι αυτό θα συμβεί επειδή, απλά, η Ελλάδα δεν μπορεί να πάψει να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης, χωρίς η τελευταία να γίνει μια γκροτέσκα καρικατούρα του εαυτού της, καταδικασμένη στην πιο παταγώδη αποτυχία.


Η Ευρώπη γεννήθηκε εκεί, στους πρόποδες της Ακρόπολης, είκοσι πέντε αιώνες πριν, και ό,τι καλύτερο έχει, ό,τι αποδέχεται και θαυμάζει περισσότερο στον εαυτό της, συμπεριλαμβανομένης της χριστιανικής θρησκείας –μία από τις πιο όμορφες σελίδες του δοκιμίου της Ζακλίν ντε Ρομιγί εξηγεί γιατί τα περισσότερα Ευαγγέλια γράφτηκαν στα ελληνικά– καθώς και των δημοκρατικών θεσμών, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έχει τις μακρινές ρίζες του σε αυτή τη μικρή γωνιά της γηραιάς ηπείρου, στις ακτές του Αιγαίου, όπου το φως του ήλιου είναι πιο δυνατό και η θάλασσα πιο γαλάζια. Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της Ευρώπης και τα σύμβολα δεν μπορούν να καταλυθούν χωρίς αυτό που ενσαρκώνουν να καταρρεύσει και να αποσυντεθεί σε εκείνη τη βάρβαρη σύγχυση του παραλογισμού και της βίας από την οποία μας έβγαλε ο ελληνικός πολιτισμός". Μετάφραση από τα Ισπανικά Μαργαρίτα Μπονάτσου-Εκδόσεις Καστανιώτη Πηγή: www.lifo.gr

Ο ψυχοθεραπευτής Ματθαίος Γιωσαφάτ μιλάει στην «Ε» για το ρόλο των γονιών στην ψυχική υγεία του παιδιού και του μετέπειτα πολίτη

Του Γιώργου Βιδαλη.

Τα πρώτα πέντε χρόνια της ζωής μας. Ο καθοριστικός ρόλος της μάνας. Τα «κλειδιά» του καλού γάμου. Ο θρίαμβος της απιστίας, η διπλή ζωή. Η πολιτική και η λογοτεχνία στο... ντιβάνι. Οι φαντασιώσεις. Η... Μόνικα Μπελούτσι. Ο Καζαντζάκης, ο Καβάφης. Ματθαίος Γιωσαφάτ, εβραϊκής καταγωγής από την Κατερίνη, 74 χρόνων, διαπρεπής ψυχοθεραπευτής, ψυχίατρος και ψυχαναλυτής. Η ζωή του όλη πολύχρονες σπουδές και συνεχής εργασία σε Αγγλία και Ελλάδα, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, εκπαιδευτής ψυχαναλυτών, δημιουργός της Εταιρείας Ομαδικής Ανάλυσης και Οικογενειακής Θεραπείας, δίνει διαλέξεις, γράφει άρθρα και βιβλία.
Το περιεκτικό κι άκρως κατατοπιστικό βιβλίο του «Μεγαλώνοντας μέσα στην ελληνική οικογένεια», με υπότιτλο «Η ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη του παιδιού και ο ρόλος των γονιών», ήταν φέτος για ένα εξάμηνο στις πρώτες θέσεις των ευπώλητων βιβλίων (εκδόσεις «Αρμός»). Πνευματικό προϊόν τεσσάρων διαλέξεών του στο βιβλιοπωλείο του «Αρμού». Βασική θεματολογία:
Η σωματική και ψυχική υγεία της εγκύου με τις ανάλογες επιρροές στο έμβρυο. Η ασφάλεια, το χάδι που προσφέρει η μητέρα στο παιδί τον πρώτο χρόνο προδιαγράφουν το μελλοντικό χαρακτήρα του. Η δύσκολη προσαρμογή στους κανόνες στο δεύτερο χρόνο, που κάνουν συνήθως ένα παιδί υποτακτικό ή ατίθασο. Η ανακάλυψη της σεξουαλικότητας (αυτοερωτισμός, έλξη προς το γονιό) από τον τρίτο έως τον πέμπτο χρόνο.
Προσηνής, νηφάλιος, ρεαλιστής, αφοσιωμένος στην επιστήμη του, «ακτινογραφεί» εκατοντάδες Ελληνες εδώ και τριάντα χρόνια. Τον Νοέμβριο θα κάνει νέο κύκλο διαλέξεων στον «Αρμό» με θέμα «Η θύελλα της εφηβείας».

- Το χάδι, η φροντίδα που παρέχει η μητέρα στον πρώτο χρόνο του παιδιού πόσο σημαντικό είναι για το μελλοντικό χαρακτήρα του;
«Γνωρίζουμε κι επιστημονικά πλέον από την παρατήρηση βρεφών τη σημασία που έχει η αγάπη, το νοιάξιμο της μητέρας για το παιδί, η αγκαλιά της, τα χάδια, η ομιλία της. Πολλές μητέρες νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνει το μωρό και δεν του μιλάνε καν. Το παιδί ακούει, καταλαβαίνει μ' έναν δικό του τρόπο ακόμη και μέσα στην κοιλιά. Η φωνή της μητέρας είναι η μουσική του. Πρέπει να του τραγουδάει, να του μιλάει ήρεμα, να νιώθει τη μυρωδιά της. Οι σημερινές μητέρες είναι πιο καλές, πιο μορφωμένες, αλλά δουλεύουν, λείπουν. Αυτό είναι το κακό!».

- Η αγκαλιά, το χάδι είναι το ίδιο αναγκαία στους ενηλίκους;
«Οι γυναίκες είναι πιο τρυφερές. Στο γάμο όμως υπάρχει συχνά ένα πρόβλημα, η έλλειψη σεξουαλικής ανταποδοτικότητας από τη γυναίκα. Οι περισσότεροι άντρες που έρχονται εδώ γι' αυτό διαμαρτύρονται. "Δεν μου κάθεται", λένε. Κάτω όμως απ' αυτό κρύβεται η ανάγκη του άντρα για χάδια. Μια στέρηση που την καλύπτει με τη σεξουαλική επαφή».

- Η γυναίκα, δηλαδή, θέλει λιγότερα χάδια;
«Η γυναίκα τακτοποιείται με τη μάνα της. Ο άντρας, σε όποια ηλικία κι αν είναι, παραμένει παιδί. Γι' αυτό έχει ανάγκη μεγαλύτερη από χάδια. Η γυναίκα έχει ανάγκη από υποστήριξη, από λόγια. Βεβαίως θέλει κι αυτή χάδια. Ο άντρας όμως είναι πιο ευάλωτος στην έλλειψη χαδιών. Δεν το δείχνει από αντριλίκι. Το λένε όμως οι ποιητές, οι τραγουδιστές. "Να με προσέχεις" τραγουδάει ο Σαββόπουλος, "Να μ' αγαπάς" έλεγε ο Σιδηρόπουλος».

- Θα μπορούσαν να λειτουργούν φροντιστήρια για υποψήφιους γονείς;
«Ασφαλώς. Υπάρχουν κάποιες σχολές γονέων. Εδώ κι αρκετά χρόνια στις διαλέξεις μου προτείνω να γίνονται μαθήματα ζωής από τον παιδικό σταθμό έως το Λύκειο. Μαθήματα από ειδικούς μια-δυο φορές την εβδομάδα. Για τις ανθρώπινες σχέσεις, τα αισθήματα, πώς αγαπάμε, πώς μαλώνουμε, πώς παντρευόμαστε, πώς συναναστρεφόμαστε με τους άλλους. Αντί γι' αυτά, μαθαίνουμε στα σχολεία τι προϊόντα έχει η Γουινέα, αλγεβρικές εξισώσεις, που δεν βοηθούν σε τίποτα. Βγαίνεις στη ζωή και δεν ξέρεις πώς να πλησιάσεις μια κοπέλα στην εφηβεία. Δεν ξέρεις πώς να κάνεις πολιτική στη χώρα. Τι μπορούμε να κάνουμε οι 'Ελληνες για να είναι καλύτερη η χώρα για όλους μας».

- Τι φταίει;
«Ο άκρατος εγωισμός μας. Είμαστε στερημένοι. Ο καθένας κοιτάει ό,τι αρπάξει. Λέμε ότι φταίνε οι πολιτικοί. Ποιος τους βγάζει; Εγώ κι εσύ. Τους ψηφίζαμε γιατί υπόσχονταν να διορίσουν τον γιο ή την κόρη, να κάνουν μια φοροαπαλλαγή κι ας γνωρίζαμε ότι είναι απατεώνες. Η μόνη ελπίδα για την Ελλάδα είναι να βρεθεί ένας χωρίς συμφέροντα και να πει "αυτά θα κάνουμε" κι ο κόσμος θα τον ακολουθήσει».

- Η πολιτική έχει σχέση με την παιδική ηλικία;
«Από το δεύτερο χρόνο μπορούμε να δούμε ψυχαναλυτικά και την πολιτική κατάσταση μιας χώρας. Οι Γερμανοί και οι Ιάπωνες, έχοντας πολύ αυστηρό δεύτερο χρόνο, πειθαρχώντας στη λειτουργία των σφιγκτήρων, στην πρωκτική φάση της κοινωνικοποίησης, γίνονται πολύ καθαροί, εργατικοί, αποδοτικοί κι έτσι πάντα κερδίζουν οικονομικά. Από την άλλη μεριά, καταπιέζουν το θυμό που νιώθουν τότε με τους γονείς δημιουργώντας μια έντονη σκληρότητα. Οι Γερμανοί και οι Ιάπωνες είναι από τους πιο σαδιστικούς λαούς. Μόνο που το βγάζουν προς τα έξω, σε άλλους λαούς».

- Χαραμάδα φωτός υπάρχει στο δικό μας «σκοτάδι»;
«Με τη βοήθεια των ξένων, που ήρθαν ως καλύτεροι και ως αυστηροί γονείς να μας στριμώξουν, θ' αναγκαστούμε να κάνουμε μερικά πράγματα που δεν τα κάναμε ποτέ. Οι αντιδράσεις τού τύπου κλείνω τους δρόμους, τα λιμάνια, οι απεργίες χωρίς αντίκρισμα, η ανομία δείχνουν τη νεοελληνική παθολογία. Κάτι που έχει να κάνει με καταπιεσμένα παιδιά, στερημένα, ατίθασα, ανώριμα. 'Οπως συχνά οι συνδικαλιστές που θέλουν να τα πάρουν από τη μαμά-κοινωνία. Δεν υπάρχουν μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Οι 'Ελληνες μπερδεύουν την ελευθερία με την ασυδοσία».

- Τρεις προσωπικότητες που θα θέλατε να ψυχαναλύσετε στο ντιβάνι σας;
«Τον Διονύσιο Σολωμό. Είχε φοβερά προβλήματα. Νόθος, άκρως ενδιαφέρουσα περίπτωση. Τον Καβάφη, τον οποίο αγαπώ ως ποιητή παρ' όλο που ήταν ταλαίπωρος. 'Ολη η ποίησή του άρχισε όταν σταμάτησε να έχει ερωτικές σχέσεις. Το κάθαρμα τον Χίτλερ. Εκείνοι που μπορούν και σκοτώνουν εκατομμύρια ανθρώπους είναι περίπτωση που πρέπει να μελετηθεί. Δικτάτορες που δεν διστάζουν να καθαρίζουν εκατομμύρια, όπως ο Στάλιν ή ο παρανοϊκός Καντάφι. Να μπορέσουμε να καταλάβουμε για να προφυλαχθεί ο κόσμος».

- Συγγραφείς τους οποίους θαυμάζετε;
«Φρόιντ, σπουδαίο μυαλό, εξαιρετική πένα. 'Ελιοτ, αν και αντισημίτης, με συγκινούν τα ποιήματά του. Τον Τολστόι, τον Ντοστογιέφσκι. Τον Καβάφη, τον Ουράνη, τον Πορφύρα. Τον Καζαντζάκη της νιότης μου. Δεκαπεντάχρονος, είχα γράψει ένα άρθρο σε τοπική εφημερίδα την εποχή που τον κυνηγούσαν όλοι. Κάποιος του το 'στειλε στην Αντίμπ της Γαλλίας. Μου έγραψε σε γράμμα του: "Χαίρομαι που η φωνή μου φτάνει στους νέους, μπράβο παιδί μου". Είχαμε μια μικρή αλληλογραφία για ένα διάστημα. Με επηρέασε πολύ τότε. Παλιότερα διάβαζα, σπανίως τώρα. Προτιμώ να δουλεύω. 'Ολα αυτά τα ζω εδώ με τις ομάδες μου, τους ασθενείς μου. 'Ο,τι έχει ένα μυθιστόρημα το έχουμε εδώ. Εμπλέκονται ζωές, αισθήματα, φόβος, επιθετικότητα, μοναξιά. 'Ολα αυτά είναι πιο ζωντανά από το να τα διαβάζεις».

«Το 30% των ανδρών έχουν μόνιμη δεύτερη σχέση»
- Υπάρχουν κάποια «κλειδιά» για έναν καλό γάμο;
«Η καλή παιδική ζωή. Αμα έχετε μια καλή μαμά, έχετε μάθει ν' αγαπάτε τις γυναίκες, να συμβιβάζεστε σε πολλά πράγματα, να μην έχετε επιθετικότητα, φόβο, έλλειψη αγάπης. Με τον έρωτα στην αρχή τα πνίγουμε λίγο. Μετά, μόλις παντρευτούμε, αρχίζουν τα... όργανα. Το 75% των γάμων είναι δυστυχισμένες σχέσεις. Ενα 15% έτσι κι έτσι, κι ένα 10% πολύ καλές. Οι περισσότεροι έχουν προβλήματα. Εξω χωρίζουν πάνω από το 50%. Εδώ πλησιάζουμε το 38%».

- Η ομολογία της απιστίας στη συζυγική σχέση έχετε πει ότι βλάπτει. Γιατί;
«Το σωστό θα ήταν να μην απατάει κάποιος τη γυναίκα του ή εκείνη τον άντρα της. Αλλά αυτό φτάνει στο 90%, σύμφωνα με διεθνείς στατιστικές. Ενα 90% των αντρών απατούν μία ή περισσότερες φορές τη γυναίκα τους. Στην Ελλάδα έχει φτάσει στις γυναίκες γύρω στο 60-70%. Εξαιρούνται βεβαίως... η γυναίκα μας, η μάνα μας».

- Η ειλικρίνεια δεν βοηθάει;
«Πρέπει να είναι πολύ ώριμο το ζευγάρι για να μπορεί να τα αντέξει αυτά, ιδιαίτερα ο άντρας. Οι γυναίκες συγχωρούν. Αν πάτε με μια άλλη γυναίκα για σεξουαλικούς λόγους, αυτό το καταπίνουν σχεδόν όλες. Θυμώνουν, φωνάζουν, λένε "δεν βαριέσαι, έτσι είναι οι άντρες, γαϊδούρια". Δεν σε συγχωρούν όμως αν ομολογήσεις ότι αγάπησες την άλλη. Δεν το συγχωρεί αυτό η γυναίκα γιατί απειλείται η δική της αγάπη, η οικογένεια.
»Οι άντρες έχουν πρόβλημα με το πουλί τους. Πόσο καλά πηδάνε, τα σχετικά παραμύθια που λένε στις παρέες έφηβοι και μεγάλοι. Θα πληγωθούν αν η γυναίκα τους πήγε με άλλον άντρα για σεξ διότι βρήκε ενδεχόμενα πιο καλό τον εραστή. Δεν θα της το συγχωρήσουν εύκολα. Γι' αυτό είναι καλύτερα αν έγινε κάτι να μην το πεις. Επιφέρει προβλήματα, σπάει η σχέση».

- Η σκέψη, η φαντασίωση, είναι απιστία;
«Ετσι απιστούν όλοι. Ακόμη και η γυναίκα μου έχει κόλλημα με τον Σον Κόνερι. Τώρα έχει βρει άλλον έναν Αμερικανό ηθοποιό, πιο νεαρό, τον Ματ Ντέιμον, έναν απαίσιο τύπο. Της γυαλίζει, τι να κάνουμε;».

- Σας... γυαλίζει κάποια ηθοποιός, όπως στον υποφαινόμενο η Μόνικα Μπελούτσι;
«Τώρα έχουμε πρόβλημα γιατί ενδιαφέρομαι κι εγώ για τη Μόνικα. Συμπέσαμε, είμαστε ανταγωνιστές. Πρώτα έλεγα για την Ορνέλα Μούτι, που μ' άρεσε. Ερχονται όμως νέα παιδιά και σου λένε "ποια είναι αυτή;". Κάθε δυο-τρία χρόνια αλλάζω και τελευταία επέλεξα τη Μόνικα. Ο άνθρωπος είναι πολυγαμικός, δεν είναι μονογαμικός. Η γυναίκα, λίγο λιγότερο. Η μονογαμία είναι κοινωνικός θεσμός. Δηλαδή οι ισλαμιστές, που παντρεύονται τρεις-τέσσερις γυναίκες, είναι όλοι ανώμαλοι;».

- Τι θα λέγατε σ' έναν χρόνια παντρεμένο που αγαπάει τη γυναίκα του αλλά δεν νιώθει σεξουαλική επιθυμία γι' αυτήν, η οποία όμως υπάρχει μέσα του γι' άλλες;
«Η σεξουαλική επιθυμία υπάρχει σε κάθε ηλικία. 'Ερχονται πολλά ζευγάρια εδώ και τους ξυπνάω λίγο την επιθυμία. Ακόμη κι αν δεν έχει στύση ο άντρας, του λέω ότι μπορείς να τη χαϊδέψεις, να τη φιλήσεις, και στη γυναίκα το ίδιο. Μεγαλώνουμε όλοι και δεν μπορείς να είσαι όπως ήσουν 20 χρόνων. Είναι εφικτή κάποια μορφή σεξουαλικότητας».

- Εστω κι αν δεν είναι ολοκληρωμένη;
«Αν δεν μπορεί, κι αυτή θα το πάρει απόφαση κι αυτός. Ή απογοητεύεσαι ή απατάς τη γυναίκα σου και δεν της το λες. Ενα σωρό Ρωσίδες υπάρχουν ντελίβερι. Αλλά κι Ελληνίδες βγήκαν στην πιάτσα, νέες κοπέλες, όπως μου λένε διάφοροι ασθενείς μου. Τις απέλυσαν από τη δουλειά, εικοσάχρονες. Σου λέει "προκειμένου να πηδιέμαι με τον τάδε τζάμπα, πάω μ' έναν κύριο αξιοπρεπή και βγάζω αυτά που θα 'βγαζα σ' ένα μήνα με δυο-τρεις φορές"».

- Υπάρχουν σταθερές κρυφές σχέσεις;
«Φυσικά. Μια υπόγεια κατάσταση δεσμών σε κάθε χώρα, όπου περίπου το 30% των αντρών διεθνώς έχουν μια μόνιμη δεύτερη σχέση. Είτε γιατί δεν αγαπάτε τη γυναίκα σας είτε γιατί δεν την επιθυμείτε ερωτικά, κάνετε μια κρυφή σταθερή σχέση ή κυνηγάτε κάτι το ευκαιριακό σ' ένα συνέδριο, στις διακοπές ή πληρώνετε το αντίτιμο. Πώς δουλεύουν πέντε-δέκα χιλιάδες πόρνες στην Αθήνα; Με δυο-τρεις ανθρώπους μόνο;».
Υ.Γ. Δυστυχώς αυτό το καταπληκτικό βιβλίο με τίτλο ''ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ'' έκανα το λάθος να το δανείσω σε μια κοπέλα στο χωριό πριν 2 χρόνια και ακόμα μου το επιστρέφει. Ντροπή σου κοπέλα μου για την ανύπαρκτη παιδεία σου.
Πηγή: Ελευθεροτυπία.
Ανιχνευτής ο Πεπέ.

ΜΙΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΥ ΠΕΠΟΥ ΣΤΟ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΠΙΑΛΕΙΑΣ. Μία συζήτηση με τα εκθέματα του μουσείου

Φίλες και φίλοι αγαπητοί Μουσιολόγοι και επισκέπτες των Μουσείων του τόπου μας, και γενικότερα, καλημέρα. Εδώ και πολλές βδομάδες θέλω να σας διηγηθώ μια απίστευτη ιστορία που έζησα στο λαογραφικό Μουσείο της Πιάλειας αλλά σκεφτόμουν αν θα με πιστεύατε γιατί είναι μία ιστορία που σε κάνει να πεις: γίνονται αυτά τα πράγματα; Μήπως ο Επίκουρος νομίζει πως έζησε αυτή την ιστορία ενώ όλα αυτά απλά τα φαντάστηκε; Ίσως κι εγώ αν ήμουν στη θέση σας να έκανα τις ίδιες σκέψεις. Όμως σας ορκίζομαι στους 12 πλανήτες πως ό,τι θα διαβάσετε είναι αλήθεια και μόνο αλήθεια. Πήρα την απόφαση να σας την κοινοποιήσω μετά από παρέμβαση της Κλειώς, (Μούσα προστάτιδα της ιστορίας). Σας ευχαριστώ για τον κόπο που θα κάνετε.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, πριν ένα χρόνο περίπου μαζί με την Λόλα είχαμε επισκεφτεί το λαογραφικό Μουσείο της Πιάλειας, μετά από πρόσκληση του δημιουργού του Μουσείου του Διδασκάλου κ. Δημήτρη Παπαγιαννόπουλου, ειλικρινά θαύμασα τα εκθέματα αλλά παράλληλα και την απαράμιλλη έκθεση των εκθεμάτων, είχες την εντύπωση πως βρίσκεσαι σε ένα καλά οργανωμένο Μουσείο. Πάντα όταν επισκέπτομαι κάποιο Μουσείο προσπαθώ να ξεχάσω τον παρόντα χρόνο και με κάποιον μαγικό τρόπο, από τους πολλούς που μου είχε μάθει η γιαγιά της γιαγιάς μου, να μεταφερθώ στην εποχή των αντικειμένων, του ζωγράφου, της εποχής εκείνης όπου αναφέρονται τα εκθέματα. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου εύκολο ειδικά όταν δεν είμαι μόνος μου, με λίγα λόγια θα πρέπει να βγεις από το σώμα σου και να βρεθείς στο παρελθόν, όταν είμαι μόνος μου, σε γενικές γραμμές μπορώ να πω πως δεν μου είναι δύσκολο. Εκείνη την ημέρα όμως όπως προείπα ήταν μαζί μου και η Λόλα, ο Διδάσκαλος και κάποιοι άλλοι επισκέπτες, κάποια στιγμή που είχα μείνει για λίγο μόνος μου στην αριστερή αίθουσα άκουσα μία γυναικεία φωνή να μου λέει: Επίκουρε έλα το βράδυ που κλείνει το Μουσείο να σε ξεναγήσω!! Τρόμαξα, φοβήθηκα μήπως έχω παραισθήσεις, κοίταξα γύρω μου να δω μήπως ήταν η Λόλα ή κάποια άλλη κοπέλα στην αίθουσα και διαπίστωσα πως ήμουν μόνος, υπήρχε βέβαια και μια κούκλα παραδοσιακά ντυμένη από αυτές που έχουν στα λαογραφικά Μουσεία ομολογουμένως πάρα πολύ όμορφη αλλά ψεύτικη. Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου για να κάνω μία ύστατη προσπάθεια μήπως και μπορέσω να μεταφερθώ στο παρελθόν αλλά πριν ολοκληρώσω τα λόγια που έπρεπε να πω άκουσα πάλι την γυναικεία φωνή να μου λέει: Επίκουρε να έρθεις βράδυ, κατά προτίμηση Κυριακή βράδυ, θα έχω φροντίσει να είναι ανοιχτή η πόρτα, απλά θα πρέπει εκείνο το βράδυ να μείνεις εδώ μαζί μας για να σε ξεναγήσω!! Τόλμησα να ρωτήσω, και γιατί εμένα και όχι κάποιο άλλο άτομο; Γνωρίζεις πολύ καλά Επίκουρε πως μόνο εσύ έχεις τον τρόπο να ταξιδεύεις στο παρελθόν, όταν θα είσαι έτοιμος θα σε περιμένω.

Δεν πρόλαβα να ρωτήσω κάτι ακόμα που ήθελα γιατί άκουσα τη φωνή της Λόλας να μου λέει: Επίκουρε μόνος σου μιλάς; Άρχισες πάλι τα παλαβά σου; Κάθε φορά που θα βρεθούμε σε κάποιο Μουσείο δεν ξέρω τι σε πιάνει, μερικές φορές ή θα μιλάς μόνος σου ή δεν θα ακούς τι σου λέμε, έλα πάμε στην διπλανή αίθουσα που μας περιμένει ο Διδάσκαλος. Κοίταξα για λίγο την Λόλα και μετά έστρεψα το βλέμμα μου προς την ψεύτικη κούκλα και της είπα: εντάξει, εκείνη μόνο κατάλαβε τι εννοούσα ενώ η Λόλα ευτυχώς κατάλαβε πως το εντάξει ήταν γι' αυτήν για να πάμε δίπλα. Ευτυχώς που κατάλαβε αυτό που ήθελε γιατί θα άρχιζε πάλι την μουρμούρα, πως τάχα μου είμαι αλαφροίσκιωτος κ.λπ. κ.λπ. Πράγματι πήγαμε στην διπλανή αίθουσα όπου ο σοφός και δημιουργικός Διδάσκαλος μας παρουσίασε όλα τα εκθέματα και μας εξήγησε τον τρόπο που τα βρήκε, κάποια στιγμή αφού τελείωσε η ξενάγηση και ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε, ο Διδάσκαλος έβαλε το κλειδί στην πόρτα για να κλειδώσει, τότε, του είπα το εξής: δηλαδή Διδάσκαλε αν υποθέσουμε πως κάποιο άτομο κλειστεί μέσα δεν θα μπορέσει να βγει πάρα μόνο την επόμενη μέρα που θα έρθει κάποιος ν' ανοίξει; Όχι φίλε Πέπο, έχουμε φροντίσει για κάθε ενδεχόμενο να υπάρχει ένα κλειδί στον τοίχο δίπλα από την πόρτα εσωτερικά, αν και ποτέ δεν χρειάστηκε εμείς είμαστε προμηθείς. Εγώ από μέσα μου είπα: ποτέ μη λες ποτέ Διδάσκαλε. Εδώ σταματάει η πρώτη εμπειρία από την επίσκεψη της ημέρας γιατί σύντομα θα βίωνα και την εμπειρία της νύχτας την επόμενη Κυριακή. Πριν χαιρετίσουμε τον Διδάσκαλο τον ρώτησα όσο πιο αθώα μπορούσα: Διδάσκαλε την κούκλα - κοπέλα που έχετε ντύσει με παραδοσιακά ρούχα της περιοχής στην αριστερή αίθουσα της έχετε δώσει κάποιο όνομα; Βεβαίως Πέπο και της έχω δώσει όνομα, το όνομα της όμορφης Πιάλειας την κόρη δηλαδή του Πίαλου. Χωρίς να αναφέρω κάτι στον Διδάσκαλο σκέφτηκα πως η φωνή που άκουσα όταν ήμουν μόνος μου στην αίθουσα ήταν η φωνή της Πιάλειας.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά άρχισα να ψάχνω κάποια δικαιολογία που θα έπρεπε να ξεφουρνίσω στην Λόλα για την βραδινή μου απουσία της ερχόμενης Κυριακής. Δύσκολη η εξίσωση, αρχικά σκέφτηκα να της πω πως ένα βράδυ θα μείνω μόνος μου στο βουνό για να θυμηθώ τα χρόνια του στρατού, μετά σκέφτηκα να συνεννοηθώ με τον Γκοτζίλα ώστε να με πάρει τηλέφωνο την Κυριακή στις 23:30 και να πει πως τάχα μου δεν ένιωθε καλά και να τον πήγαινα στο νοσοκομείο στα Τρίκαλα, μία τρίτη σκέψη που μου ήρθε ήταν αυτή τελικά που επικράτησε ως η πιο λογικοφανής, θα έλεγα στην Λόλα πως επειδή θέλω να γράψω ένα δοκίμιο περί φύσεως θα πρέπει ένα βράδυ να παραμείνω στο δάσος μόνος μου μέχρι το πρωί. Η Λόλα σκέφτηκε πως ίσως αυτό το δοκίμιο να ήταν μια δυνατή έμπνευση και πως ήταν ίσως η ευκαιρία να γράψω κι εγώ κάτι σημαντικό που να τραβήξει επιτέλους την προσοχή του συγγραφέα Ηλία Γιαννακόπουλου, επειδή είχε ακούσει από την Αφροδίτη, σύζυγο του συγγραφέα, πως όταν ο Ηλίας θέλει να γράψει ένα αριστούργημα θέλει να βρίσκεται μόνος του σαν σε απομόνωση, έχοντας την περίπτωση του Ηλία στο μυαλό της η Λόλα δεν έφερε καμία αντίρρηση, απλά μου είπε: πάρε μαζί σου και το υπηρεσιακό πιστόλι ώστε αν σου επιτεθεί η αρκούδα ή τ' αγριογούρουνα να μπορέσεις να αμυνθείς, πρόσεχε, μόνο αν κινδυνεύεις θα κάνεις χρήση του όπλου, για καλό και για κακό πάρε μαζί σου και μερικές στράκα στρούκες να τις ρίξεις προληπτικά αν σε πλησιάσουν τ' αγριογούρουνα. Εγώ αμέσως σκέφτηκα το ποσό εύκολο ήταν τελικά να πείσω την Λόλα και αυτό με γέμισε χαρά, έπρεπε τώρα να καταστρώσω το σχέδιο για την νυχτερινή επίσκεψη στο Μουσείο της Πιάλειας.

Σάββατο βράδυ μαζί με φίλους είχαμε πάει στο Chef [ΑΛΩΝΙΑ] για γουρνοπούλα ψητή, κατά τις 23:45 που φύγαμε εγώ προσποιήθηκα πως έχω κάποια βλάβη στο αυτοκίνητο και θα περίμενα εκεί να έρθει ο Γκοτζιό να δούμε τι θα κάνουμε, αυτό σήμαινε πως οι φίλοι μας έπρεπε να πάρουν μαζί τους στο δικό τους αυτοκίνητο και την Λόλα. Όλα έγιναν όπως τα περίμενα, οι φίλοι μας μαζί με την Λόλα και την Φαίη έφυγαν κι εγώ έμεινα εκεί τάχα μου να περιμένω τον Γκοτζιό, αφού χάθηκαν στο βάθος του δρόμου ξεκίνησα κι εγώ για το Μουσείο το οποίο ευτυχώς ήταν σε απόμερο σημείο και δεν υπήρχε κίνδυνος να γίνω αντιληπτός. Για καλό και για κακό άφησα πιο κάτω το αυτοκίνητο μου και έφθασα στο Μουσείο 00:05 βράδυ Σαββάτου προς Κυριακή, γεμάτος αγωνία έφθασα στην πόρτα του Μουσείου και κοντοστάθηκα, χίλιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου πριν χτυπήσω την πόρτα, άρχισα να αμφιβάλω αν τελικά είχα ακούσει πραγματικά την φωνή της Πιάλειας ή αν όλη αυτή η ιστορία δεν ήταν παρά μόνο της αχαλίνωτης φαντασίας μου, ευτυχώς αυτό δεν κράτησε πολλή ώρα, μόλις ένιωσα να με ζώνουν οι αμφιβολίες φώναξα τρεις φορές: ΟΚΡΑ, ΟΚΡΑ, ΟΚΡΑ, και αμέσως ανέκτησα και πάλι την αυτοπεποίθηση μου, ένιωσα ξανά πως είμαι ο CEO της ΟΚΡΑ και ως εκ τούτου έπρεπε να προχωρήσω. Αυτό και έκανα, χτύπησα 2 φορές και την ώρα που ετοιμαζόμουν να χτυπήσω και τρίτη φορά άκουσα να γυρίζει το κλειδί της πόρτας, σε χρόνο τσίου τσίου είπα τα λόγια που μου είχε μάθει η γιαγιά της γιαγιάς μου και όταν άνοιξε η πόρτα αντίκρισα την όμορφη Πιάλεια να με καλωσορίζει με ένα πλατύ χαμόγελο που μου θύμισε το χαμόγελο της Αφροδίτης. Τελικά τα κατάφερες μου είπε η Πιάλεια, είναι αυτό που λένε και οι Μούσες πως αν κάτι το θέλεις πάρα πολύ θα βρεθεί τρόπος για να το πραγματοποιήσεις, καλώς όρισες λοιπόν Επίκουρε.

Ευχαρίστησα την Πιάλεια για την υποδοχή και γενικότερα για την ευγένεια της και της είπα πως είμαι γεμάτος περιέργεια για να ξεκινήσουμε την ξενάγηση. Από το γλυκό της στόμα άκουσα να λέει: πάμε λοιπόν Επίκουρε, ας ξεκινήσουμε από την κυρία που κρατάει το βελονάκι και κοντεύει να τελειώσει το όμορφο κέντημα, εγώ μόλις αντίκρισα την γυναίκα που κεντούσε έμεινα ενεός!! Ήταν η μητέρα μου, το μόνο που κατάφερα να μουρμουρίσω ήταν το εξής: Μάνα, Μανούλα εσύ εδώ; Πως βρέθηκες από το Μαγευτικό στο Μουσείο της Πιάλειας; Καλώς όρισες γιόκα μου, άκουσα από τις Μούσες πως θα ερχόσουν απόψε για να σε ξεναγήσει η Πιάλεια και ζήτησα να είμαι κι εγώ εδώ στο τμήμα των κεντημάτων μιας και στο Μουσείο ο φίλος σου ο Διδάσκαλος έχει σε περίοπτη θέση εμάς τις κεντίστρες. Συνέχισε όμως γιόκα μου την ξενάγηση γιατί η Πιάλεια έχει για σένα πολλές ακόμα εκπλήξεις, αποχαιρέτησα την Μανούλα μου και ακολούθησα την Πιάλεια η οποία με πήγε σε μία κυρία που κρατούσε κάτι βελόνες για πλέξιμο, αναγνώρισα αμέσως την θεία μου την Μαρία, την αγαπημένη θεία την κοκέτα της οικογένειας, δεν πρόλαβα να μιλήσω και με καλωσορίζει η θεία μου λέγοντας, ανιψιέ θυμάσαι που σε ρωτούσα, μ' αγαπάς; Άμα πεθάνω θα με θυμάσαι; Όλα τα θυμάμαι θεία μου, όλα, και πάντα σε μνημονεύουμε με την Λόλα, για πες μου όμως εσύ πως βρέθηκες εδώ; Είναι απλό ανιψιέ μου, με κάλεσε η μητέρα σου, αυτή μεσολάβησε στις Μούσες για να παραβρεθώ κι εγώ εδώ λόγω της μεγάλης αγάπης που είχες για μένα, οι βελόνες που κρατώ είναι ίδιες μ' αυτές που σου είχα πλέξει το εγκώμιο του ποιητή!! Πήγαινε όμως γιατί η ώρα περνάει και έχεις πολλά ακόμα να δεις, αποχαιρέτησα και την θεία Μαρία και σκέφτηκα το ποσό σοφός είναι ο Διδάσκαλος που έβαλε στο Μουσείο τις βελόνες και τα βελονάκια όπου πολλές κοπέλες και αργότερα ως σύζυγοι, μανάδες και γιαγιάδες ζωγράφιζαν δημιουργώντας κεντήματα και πλεκτά, ανάμεσα τους ήταν η μητέρα μου και η θεία μου. Η Πιάλεια κατάλαβε το ποσό συγκινημένος ήμουν και μ' έπιασε από το χέρι για να πάμε στον Αργαλειό, στην Ρόκα, στην Ανέμη, στο Τσικρίκι, στην σαΐτα, στο Αδράχτι, στο Σφοντίλι, στην Κοσιά, στο Δρεπάνι, στα Χάλκινα Τετζερέδια, στην Παλάντζα, στο Καντάρι, στο Αλέτρι, στο Πλαστίρι, στην Πυροστιά, στην Γάστρα, και σε πολλά ακόμα αντικείμενα, συνομίλησα με την γιαγιά την Τσιβώ που έγνεθε το πρόβειο μαλλί στην Ρόκα, με την θεία Ελένη την μητέρα του Βύρωνα, που ύφαινε στον αργαλειό τα μοναδικά φλοκάτα που προίκισε τις κόρες της, την θεία την Μιχάληνα (Βασιλική) στο Τσικρίκι για το στρίψιμο του νήματος. Όπως μου εξήγησε η θεία η Μιχάληνα στην ανέμη βάζανε το νήμα από το τυλιγάδι.
Το τσικρίκι ήταν μια ρόδα που γύριζε με το χέρι γύρω από ένα άξονα. Έτσι που γύριζε μετέδιδε την κίνηση με ένα σκοινί στο μασούρι κι έτσι τυλιγόταν η κλωστή. Τα μασούρια τώρα ήταν έτοιμα να πάνε για να χρησιμοποιηθούν στον αργαλειό. Όλα αυτά τα εργαλεία υπήρχαν εκεί στο Μουσείο και η πανέμορφη Πιάλεια έδινε τον λόγο εκ περιτροπής σε κάποιες γυναίκες που ήταν γνωστές σε μένα να συνομιλώ μαζί τους. Κάποια στιγμή πήγαμε στην πλευρά των ανδρικών εργαλείων, στην Κοσιά, στο Δρεπάνι, στο Φραγκόφιαρο, στο Μιστρύ και τσουπ βλέπω μπροστά μου τον πατέρα μου με τη Κοσιά, τον θείο τον Γιάννη με το Φραγκόφιαρο, τον θείο τον Ηλία με το Μιστρύ και το θκουλι, και τον τον κουμπάρο τον Μπούλη με μια μπάλα τριφύλλι, αφού μου έδωσαν τις απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με τα εργαλεία άρχισαν τις ερωτήσεις, τι κάνουν τα παιδιά τους, οι γυναίκες τους, τα εγγόνια τους, οι φίλοι τους, οι συγγενείς τους και οι συγχωριανοί τους. Κάποιος από τους τέσσερεις, δεν θυμάμαι ποιος, με ρώτησε να μάθει ποιον έχουμε πρωθυπουργό, όταν τους είπα τον Μητσοτάκη απόρησαν και οι τέσσερεις λέγοντας, μα αυτός είχαμε την εντύπωση πως είχε πεθάνει, αναστήθηκε; Και γιατί αναστήθηκε μόνο αυτός και όχι κι εμείς; Τους εξήγησα πως δεν πρόκειται για τον πατέρα Μητσοτάκη αλλά για τον γιο, και πως σε 20 και 30 χρόνια πάλι κάποιος από τους Μητσοτάκη, Καραμανλή ή Παπανδρέου θα είναι ξανά πρωθυπουργός. Κούνησαν όλοι το κεφάλι τους σα να έλεγαν δεν υπάρχει σωτηρία. Τους αποχαιρέτησα όλους και είχα μία ιδιαίτερη συνομιλία με τον πατέρα μου, είχα καταλάβει τι θα μου έλεγε και έκανα τάχα μου τάχα μου πως κοίταζα κάποια εργαλεία, ο πατέρας μου κατάλαβε πως με έφερνε σε δύσκολη θέση, έτσι ήταν πάντα ο πατέρας μου, ποτέ δεν ήθελε να μας φέρνει σε δύσκολη θέση, του είπα όμως δύο λέξεις: καμία αλλαγή.... Ο πατέρας μου ήθελε προφανώς να μάθει αν τα εγγόνια του έχουν αποκτήσει δικά τους παιδιά γι' αυτό του είπα καμία αλλαγή. Αποχαιρέτησα τον πατέρα μου μαζί με την Πιάλεια και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο, ήταν ώρα να αναχωρήσω, άλλη μια επίσκεψη σε Μουσείο, αυτή τη φορά στο Μουσείο της ιστορικής και πνευματικής Πιάλειας έλαβε τέλος. Ευχαρίστησα θερμά την Πιάλεια για την ξενάγηση και για την καλοσύνη που είχε να παραμείνει μαζί μου όλη την ώρα της ξενάγησης και που είχε φροντίσει να δω πολλά αγαπημένα πρόσωπα, η Πιάλεια γεμάτη χαρά μου είπε, μην ξεχνάς Επίκουρε πως εσύ έχεις γράψει για μένα την πιο όμορφη και αληθινή ιστορία, αυτό είναι για μένα μεγάλη τιμή και σου είμαι ευγνώμων.

Φθάνοντας στην πόρτα νοερά ευχαρίστησα την γιαγιά της γιαγιάς μου και λέγοντας τα λόγια της επιστροφής βρέθηκα στον προαύλιο χώρο του Μουσείου, κατευθύνθηκα γρήγορα προς το αυτοκίνητο γιατί είχα έναν φόβο μήπως περάσει ο Διδάσκαλος και δει το αυτοκίνητο και αρχίσει να με αναζητεί. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, σε 20 λεπτά ήμουν στο σπίτι, η Λόλα με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες και με ζεστό τραχανά δικής μας παραγωγής. Με ρώτησε αν δεν πήγε χαμένος ο κόπος και αν ήμουν τώρα έτοιμος να γράψω το δοκίμιο περί φύσεως, μου πρότεινε μάλιστα να ζητήσω αν χρειαστεί και λίγη βοήθεια από τον φίλο μας τον Ηλία. Αναρωτιέμαι το τι θα γίνει σήμερα που η Λόλα, -λίγους μήνες μετά δηλαδή- θα μάθει την αλήθεια της απουσίας μου εκείνο το βράδυ, το βράδυ που πέρασα με την Πιάλεια στο λαογραφικό Μουσείο της Πιάλειας. Ελπίζω να δείξει επιείκεια και κατανόηση.
Επίλογος.
Φίλες και Φίλοι εσείς μην περιμένετε κάποιον μαγικό τρόπο για να βρεθείτε στο λαογραφικό Μουσείο της Πιάλειας, αποφασίστε να το επισκεφτείτε όταν είναι ανοικτό, είναι ίσως το πιο οργανωμένο λαογραφικό Μουσείο στην Περιοχή των Τρικάλων, αξίζει τον κόπο να το επισκεφτείτε.
Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.
Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΣ, ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ Αναστάσιος Μαρκουίζος, γνωστός σε όλους ως Ιαβέρης, μιλά στο NEWS 247

Ελλάδα, η χώρα της μαγκιάς, που ανέχεται να σακατεύονται άνθρωποι στους δρόμους. Έλληνες, αυτός ο "απολίτιστος, δακτυλοδεικτούμενος λαός, που νοιάζεται μόνο για την τσεπάρα του". Τι πρέπει να γίνει, για να νιώσουμε επιτέλους τη γενοκτονία που οι ίδιοι προκαλούμε, αδιαφορώντας για το αυριανό σακάτεμα των παιδιών ή του διπλανού μας. Ο Αναστάσιος Μαρκουίζος, γνωστός σε όλους ως Ιαβέρης, μιλά στο NEWS 247
Σοφία Κατσαρέλη


Εκεί που σταματάει ο χρόνος, στο σημείο που κόβεται το νήμα μιας ζωής κι όλοι, κάθε φορά έκπληκτοι παρακολουθούμε ακόμα μία τραγωδία στην άσφαλτο, ακόμη έναν μάταιο χαμό στους ελληνικούς δρόμους... εκεί ξεκινούν τα "γιατί", εκεί προκύπτουν τα ερωτήματα που δεν έχουν απάντηση κι ακόμα κι αν έχουν, δεν την χωράει ο νους, εκεί εκτοξεύεται κάθε ίχνος αυτοκριτικής, με το αυτονόητο ένστικτο της αυτοσυντήρησης να μας κάνει να υποσχόμαστε στον εαυτό μας, ότι θα είμαστε πιο προσεκτικοί. Μέχρι να στεγνώσει το αίμα στην άσφαλτο, μέχρι να το ξεπλύνει η βροχή, μέχρι να πάψει να μας σοκάρει η τραγωδία του διπλανού, μέχρι να βρεθεί ένα άλλο θέμα στην επικαιρότητα, που θα προκαλέσει σοκ, οργή, αγανάκτηση...

Κι όμως, εκεί είναι, που πρέπει να δώσουμε απάντηση στα "γιατί". Γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε την αξία της ζωής μας, γιατί πιστεύουμε πως τίποτα κακό δεν μπορεί να μας συμβεί, όταν όλοι γύρω έχουν ένα περιστατικό να διηγηθούν από τροχαίο, γιατί δεν σκεφτόμαστε ότι στο σπίτι, όταν κλείσαμε την πόρτα και φύγαμε για τη δουλειά, για ένα ταξίδι, για μία βόλτα, μας περιμένει ένας πατέρας, μία μητέρα, ένας αδελφός, ένας σύντροφος, ένα παιδί.

Ο παλιός οδηγός αγώνων Αναστάσιος Μαρκουίζος, γνωστός σε όλους ως Ιαβέρης, και σήμερα και χθες και διαχρονικά έχει βάλει στόχο ζωής, να ευαισθητοποιήσει άπαντες για τη γενοκτονία που συντελείται στους ελληνικούς δρόμους, όπου νέοι "σβήνουν", πριν προλάβουν να τεκνοποιήσουν, γονείς νεκροφιλούν τα παιδιά τους και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι μένουν ανάπηροι για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Με αφορμή τα τραγικά δυστύχημα, κρούει ξανά τον κώδωνα του κινδύνου, μιλώντας στο NEWS 247 για την αδιαφορία Πολιτείας, ΜΜΕ και κοινής γνώμης μπροστά σε αυτόν τον "εμφύλιο πόλεμο", που βιώνει η Ελλάδα.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΥΡΙΑΝΟ ΘΑΝΑΤΟ 'Η ΤΟ ΣΑΚΑΤΕΜΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ

"Πολλά από τα τραγικά περιστατικά που συμβαίνουν, είναι λόγω υπερβολικής ταχύτητας.
" Όταν χάνονται οι άνθρωποι σε αυτές τις νέες ηλικίες ή καταστρέφονται οι ζωές τους, το παθαίνουν πριν προλάβουν να τεκνοποιήσουν. Η πιο ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η γέννηση του παιδιού του. Η χειρότερη είναι ο θάνατος του παιδιού του. Είναι τραγικό, να φεύγουν νέα παιδιά χωρίς λόγο, σε επίπεδο γενοκτονίας, που κατεβάζει τον πληθυσμό και η Πολιτεία, οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη που καθορίζει δια της ψήφου ποιοι θα διαχειριστούν τη ζωή μας και δια του τηλεκοντρόλ την τηλεθέαση, δεν προβληματίζεται κανένας για τον αυριανό θάνατο ή το σακάτεμα του παιδιού του ή του εγγονιού του", λέει ο Ιαβέρης.

Τροχαία κακουργήματα εξ αλητείας
ΑΙΤΙΑ Η ΑΛΗΤΕΙΑ, ΣΥΜΠΤΩΜΑ Η ΠΑΡΑΒΑΣΗ, ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Αυτά που συμβαίνουν στους Ελληνικούς δρόμους, δεν είναι περιστατικά που συμβαίνουν από παραβάσεις του ΚΟΚ εξ αμελείας, είναι τροχαία κακουργήματα εξ αλητείας. Δεν υπάρχει άλλος χαρακτηρισμός. Εδώ θα έπρεπε άμεσα, επειδή είμαστε καταντημένοι από πλευράς παιδείας, να λειτουργήσει το κράτος με αστυνόμευση και καταστολή και παράλληλα, να υπάρχει ενημέρωση μέσα από τα ΜΜΕ και με σποτάκια, για να φτιάξουμε παιδεία μέσα στο σπίτι, να γίνουν οι γονείς καλύτερα πρότυπα για τα παιδιά τους, στο σχολείο με καταρτισμένους δασκάλους. Αλλά σε έναν λαό καταντημένο, που κοιτάει μόνο την τσεπάρα του και πώς θα πουλήσει μούρη αλαζονικά, μόνο με τον οικονομικό βούρδουλα μπορεί να αλλάξει κάτι. Μόνο την απώλεια των χρημάτων του φοβάται ο Έλληνας, κανένας δεν φοβάται για τη ζωή του".

Όποιος μου πει, ότι υπάρχει κάτι, που έστω και να κοντοζυγώνει σε επίπεδο σημαντικότητας με τον θάνατο των παιδιών, είναι ασυνείδητος, ηλίθιος έως και προδότης της χώρας "Είναι θέμα παιδείας και ανοησίας και αθλιότητας, το να πιστεύεις ότι δεν θα συμβεί σε σένα. 

Ελλάδα, η χώρα της μαγκιάς
ΞΕΠΑΣΤΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ, ΜΕ ΟΠΛΟ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΣΑΝ ΚΑΓΚΟΥΡΕΣ

Ό,τι κι αν παρεμβάλλεται στη συζήτηση με τον Ιαβέρη, πάντα καταλήγει στην ανάγκη λήψης μέτρων για την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Τελευταία, στην τηλεόραση παίζουν κάποια σποτάκια, που δείχνουν σκληρές εικόνες από τροχαία ατυχήματα. Είναι όμως αυτό αρκετό;
"Μόνο μία φορά συνέβη με το υπουργείο Δημοσίας Τάξης, που έπαιξαν για λίγο κάτι σποτάκια, θεωρώντας ότι αιτία θανάτου ήταν το ατύχημα. Δεν ήταν έτσι όμως. Αιτία θανάτου δεν ήταν η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη. Είναι σύμπτωμα. Αιτία είναι η αλητεία και αποτέλεσμα η απόγνωση. Ακόμα κι εκείνα δεν ήταν εύστοχα, έγιναν για λίγο και σταμάτησαν γρήγορα. Όλα τα κανάλια της Ελλάδας δεν λένε κουβέντα και περιμένουν να πεθάνει κάποιος επώνυμος, για να τον μνημονεύσουν", λέει.
"Ποιος θα το αποφασίσει για να γίνουν αυτές οι καμπάνιες; Εγώ επιμένω και λέω, ότι η εκάστοτε κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός της εκάστοτε κυβέρνησης να παίρνει πάνω του αυτό το εθνικό θέμα, γιατί είναι εθνικό θέμα η γενοκτονία των Ελληνόπουλων. Όποιος μου πει, από τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, ότι υπάρχει κάτι, που έστω και να κοντοζυγώνει σε επίπεδο σημαντικότητας με τον θάνατο των παιδιών, είναι ασυνείδητος, ηλίθιος έως και προδότης της χώρας. Όποιος θεωρεί, ότι υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από τη ζωή των Ελληνόπουλων, θα πρέπει να φύγει από τη χώρα τρέχοντας. Κι εδώ καθόμαστε τόσα χρόνια, που ξεπαστρευόμαστε και το ανεχόμαστε αυτό, ότι φεύγουν τα πιτσιρίκια που δεν δημιουργούν απογόνους και είμαστε σκάρτα δέκα εκατομμύρια, όταν οι άλλοι λαοί υπερπολλαπλασιάζονται. Εμείς υποπολλαπλασιαζόμαστε, με όπλο τον αυτοκίνητο σαν κάγκουρες, ως τρομοκράτες σε εμφύλιο πόλεμο; Άθλιο!"
Άδειο πορτοφόλι το αντιμετωπίζεις, άδειο σπίτι που μπαίνεις μέσα και δεν είναι τα παιδιά σου ή άδειο σπίτι, που δεν ανοίγει η πόρτα και δεν μπαίνει ο μπαμπάς και τα παιδιά μένουν ορφανά, δεν αντιμετωπίζεται.
"Και δεν είναι μόνο αυτοί που έφυγαν από τη ζωή, είναι ολόκληρη γενοκτονία. Τα τελευταία 65 χρόνια, δεν έχουν γεννηθεί, επειδή οι γονείς τους σκοτώθηκαν ή έμειναν ανάπηροι πριν γεννήσουν, πάνω από 1.300.000 άνθρωποι. Είναι μειωμένος πληθυσμός. Για τους 400.000 νέους Έλληνες που έχουν πάει στο εξωτερικό προς εξεύρεση εργασίας και δεν φορολογούνται στην Ελλάδα, υπολογίζεται ότι το κόστος για τα κρατικά ταμεία ξεπερνά τα 9 δισ. ευρώ, σύμφωνα με στοιχεία που ανακοινώθηκαν πριν από κανέναν μήνα. Το 1.300.000 που δεν έχουν γεννηθεί, κοστίζει 27 δισ. ευρώ συνεχώς. Δεν θέλει πολύ μυαλό, αλλά θέλει συναισθηματική νοημοσύνη, για να το καταλάβεις. Το μυαλό λειτουργεί πονηρά και ηλίθια, γιατί είναι κουτοπόνηρο. Οι οικονομολόγοι θα έπρεπε, να σκίσουν τα χαρτιά τους κανονικά, γιατί δεν εφαρμόζουν κανένα σύστημα με βάση τη νοοτροπία του Ελληνάρα, ο οποίος δεν πληρώνει και γι'αυτό τα μέτρα συνεχίζουν και είναι πιο σκληρά, γιατί δεν εφαρμόζονται. Θα πρέπει κάποιος να βελτιωθεί, να γίνει πιο σεβάσμιος, πιο προστατευτικός, αλλά αυτό δεν ισχύει. Η Ελλάδα είναι η χώρα της μαγκιάς".

Η σημερινή κυβέρνηση, (όλες οι κυβερνήσεις λέω εγώ ο Πέπος) σνομπάρει τον θάνατο των ανθρώπων, μιλά μόνο για λεφτά
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΓΥΡΝΑΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ, ΟΤΑΝ ΔΙΕΚΔΙΚΩ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΙΤΣΙΡΙΚΑΔΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΓΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ

Ο Ιαβέρης είναι ο μόνος, που για περισσότερα από 30 χρόνια, αξιοποιώντας τις γνώσεις και την εμπειρία του, προσπαθεί να κάνει κάτι, για να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη. Γιατί δεν κάνουν όμως το ίδιο και οι κυβερνήσεις;
Όπως λέει, υπήρξαν στιγμιαίες καταστάσεις, που έδειξαν κάτι θετικό προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά μπροστά στη σημερινή κυβέρνηση, έχει βρει τοίχο.
Προτιμώ ένα μικρό αυτοκίνητο με κόφτη, από ένα παπάκι που οδηγεί 15χρονος και μπορεί να τον πάρει σβάρνα ο πρώτος μεθυσμένος βλάχος, που γυρίζει από τα μπουζούκια.

Είμαστε ένας λαός απολίτιστος, δακτυλοδεικτούμενος. Ξεφτίλες είμαστε
ΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΑΘΛΙΟΥΣ

Ο κ. Μαρκουίζος προτείνει εξοντωτικές ποινές για τους παραβάτες του ΚΟΚ, τόσο οικονομικά όσο και συναισθηματικά. Θα βοηθούσε, κατά τον ίδιο, η χορήγηση διπλώματος σε μεγαλύτερη ηλικία;
"Η παιδεία δεν είναι θέμα ηλικίας, προέρχεται από το σπίτι. Αν ένα παιδί γεννηθεί σε ένα σπίτι ανθρώπων πολιτισμένων, που εκτιμούν την αξία της ανθρώπινης ζωής της δικής τους και των συμπολιτών τους και συμπεριφέρονται στον δρόμο με σεβασμό και νου, το παιδί θα μεγαλώνει σε ένα ιδανικό περιβάλλον κι όταν θα φτάσει στην ηλικία των 18 ετών, θα είναι ήδη ένας συνετός πολίτης. Θα έχει στο σχολείο μία ενημέρωση, θα υπάρχουν εκστρατείες ενημέρωσης, που θα ανεβάζουν την εκτίμηση καθενός για την ζωή του. Είναι φοβερό να μην νοιάζεται κανείς για τη ζωή του. Ήδη οδηγούν μηχανάκια στα 15 με τις ευχές των γονιών", εξηγεί και προσθέτει:
"Είναι καθαρά θέμα παιδείας του λαού ολόκληρου. Αν ο λαός έχει παιδεία, οι ηλικίες παίζουν πολύ μικρό ρόλο. Ακόμα και μία δοκιμαστική άδεια, με την επίβλεψη κάποιου ή ένα αυτοκίνητο που έχει κόφτη και δεν θα ξεπερνά τα 50 χλμ, είναι προτιμότερα από ένα παπάκι, που είναι πολύ πιο επικίνδυνο να τον πάρει σβάρνα ο πρώτος μεθυσμένος βλάχος, που γυρίζει από τα μπουζούκια. Είναι καθαρά θέμα νου και πολιτισμού. Ο οδικός πολιτισμός, αυτό που βλέπουμε στον δρόμο είναι η αποκωδικοποίηση του πολιτισμού ενός λαού. Είμαστε λοιπόν ένας λαός απολίτιστος, δακτυλοδεικτούμενος, με αναρτημένες τις συμπεριφορές του στο διαδίκτυο παγκοσμίως. Ξεφτίλες είμαστε".
"Και δεν αλλάζει κάτι, επιδεινώνεται. Τα κανάλια έχουν κεντρικό θέμα το πώς αδειάζει το πορτοφόλι του Έλληνα πολίτη κι όχι το πώς αδειάζει το σπίτι του. Άδειο πορτοφόλι το αντιμετωπίζεις, άδειο σπίτι που μπαίνεις μέσα και δεν είναι τα παιδιά σου ή άδειο σπίτι, που δεν ανοίγει η πόρτα και δεν μπαίνει ο μπαμπάς και τα παιδιά μένουν ορφανά, δεν αντιμετωπίζεται. Ας το καταλάβουν οι ηλίθιοι, που ψηφίζουν άθλιους και επιλέγουν δια του τηλεκοντρόλ λάθος κανάλια, που κάνουν τηλεθέαση χωρίς να είναι κοινωνικά χρήσιμα".

10 +1 χώρες που επιθυμούν απεγνωσμένα να κάνουν οι πολίτες τους περισσότερο σεξ. Εδώ στην Ελλάδα ακούει κανείς;

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, το σημερινό θέμα είναι πολύ καυτό για μας τους Έλληνες γιατί όπως καλά γνωρίζετε η υπογεννητικότητα στη χώρα μας έχει χτυπήσει κόκκινο. Δυστυχώς αν συνεχίσουμε ως χώρα να μην θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα κάποια στιγμή θα έρθει η πραγματικότητα σε μας με ό, τι αυτό σημαίνει. Πιο κάτω θα δείτε ποιες είναι οι δέκα χώρες που οι υπεύθυνοι απεγνωσμένα εκλιπαρούν τους πολίτες, και ειδικότερα τους νέους να κάνουν περισσότερο σεξ. 

Το θέμα βέβαια δεν είναι να κάνουν μόνον sex αλλά να προκύπτουν και παιδιά. Το θέμα αυτό το ανέδειξε ο Πλάτωνας ο οποίος αυτή την περίοδο βρίσκετε στην Ελβετία προκειμένου να παρακολουθήσει ένα συμπόσιο που αφορά την υπογεννητικότητα και τα μέτρα που προτείνουν οι ειδικοί. Θα αναμένουμε την επιστροφή του Πλάτωνα προκειμένου να μάθουμε τα μέτρα που έχει προτείνει η ομάδα εργασίας. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Υ.Γ. Ακόμα και στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι υπάρχει κι εκεί πρόβλημα και σύντομα θα μεταβεί εκεί ειδικό κλιμάκιο της ΟΚΡΑ προκειμένου να μελετήσει το θέμα. Υ.Γ.2 Ο Μπαμπινής πάντως που αυτήν την περίοδο βρίσκεται στην Ισπανία εξασκεί και το άθλημα του ισπανικού σέξ προκειμένου να δει αν υπάρχουν διαφορές και που οφείλονται ώστε όταν επιστρέψει στο Μαγευτικό να πράξει τα δέοντα. Έρρωσθε Ευδαιμονείτε.

 
Λίγα μόνο πράγματα μπορεί να είναι πιο καθοριστικά για τη μελλοντική βιωσιμότητα ενός έθνους, πέρα από τα ποσοστά γονιμότητας των πολιτών.
Οι δημογράφοι προτείνουν ότι προκειμένου ο αριθμός θανάτων να μπορεί να αντικατασταθεί από αυτόν των γεννήσεων θα πρέπει σε κάθε χώρα το ποσοστό γονιμότητας να αντιστοιχεί σε τουλάχιστον δύο παιδιά ανά γυναίκα.
Σύμφωνα ωστόσο με το Business Insider, περίπου το ήμισυ των 224 χωρών του κόσμου έχουν πληγεί στις ημέρες μας από οικονομικούς και πολιτιστικούς παράγοντες που έχουν επηρεάσει αρνητικά το ποσοστό γονιμότητας.
Γι΄ αυτό το λόγο μερικές χώρες προσπαθούν να ενθαρρύνουν με τις πιο παράξενες στρατηγικές τους πολίτες που δεν προτιμούν τις ερωτικές συνευρέσεις.

Δανία
H Δανία ενθαρρύνει τους πολίτες της να κάνουν παιδιά χρησιμοποιώντας το εξής σλόγκαν: «Αν δεν σκοπεύεις να κάνεις παιδιά για το δικό σου καλό, τουλάχιστον κάνε παιδιά για το καλό της Δανίας».
Η μικρή σκανδιναβική χώρα έχει τόσο χαμηλό ποσοστό γονιμότητας, περίπου 1,73 παιδιά ανά γυναίκα, που μερικές εταιρείες όπως η ταξιδιωτική εταιρεία Spies Rejser προσφέρει δελεαστικά κίνητρα στις γυναίκες ώστε να μείνουν έγκυες.
Για παράδειγμα προσφέρει για τρία χρόνια χρήματα τα οποία θα καλύπτουν όλα τα έξοδα για τα βρεφικά προϊόντα σε ζευγάρια που κατάφεραν να συλλάβουν ενώ είχαν κλείσει κάποιο ταξιδιωτικό πακέτο στην εταιρεία τους. Επιπλέον κυκλοφορεί βίντεο με τίτλο «Κάντο για τη μαμά» με τα οποία σκοπεύουν να παρακινήσουν τις νεαρές γυναίκες να μείνουν έγκυες για να κάνουν ευτυχισμένες τις μητέρες τους που ανυπομονούν να γίνουν γιαγιάδες.

Ρωσία
Οι άνδρες στη Ρωσία πεθαίνουν νέοι. Το HIV και ο αλκοολισμός έχουν παραλύσει τη χώρα και την ίδια στιγμές οι γυναίκες δεν αποκτούν παιδιά. Το πρόβλημα πήρε τόσο μεγάλες διαστάσεις που το 2017 η Ρωσία ανακήρυξε την 12η Σεπτεμβρίου ως επίσημη ημέρα σύλληψης.
Την ημέρα αυτή οι άνθρωποι παίρνουν ρεπό από τη δουλειά για να επικεντρωθούν στην απόκτηση παιδιών. Οι γυναίκες που γεννούν ακριβώς εννέα μήνες αργότερα κερδίζουν στη συνέχεια ένα ψυγείο.

Ιαπωνία
Το ποσοστό γονιμότητας στην Ιαπωνία είναι ιδιαίτερα χαμηλό από το 1975. Για να αντιμετωπιστεί αυτό, μια ομάδα φοιτητών από το πανεπιστήμιο Tsukuba κατασκεύασε το Yotaro, ένα μωρό ρομπότ που βοηθάει τα ζευγάρια να αποκτήσουν μία πρώτη γνωριμία με την έννοια της πατρότητας.
Εάν οι άνδρες και γυναίκες αρχίζουν να σκέφτονται τους εαυτούς τους ως πιθανούς πατέρες και μητέρες οι φοιτητές εκτιμούν ότι στη συνέχεια θα νιώσουν συναισθηματικά έτοιμοι να αποκτήσουν ένα πραγματικό παιδί.

Ρουμανία
Η δεκαετία του 1960 αποτέλεσε τη χειρότερη χρονική περίοδο για τα ζευγάρια στη Ρουμανία. Η αύξηση του πληθυσμού πρόετρεψε τη κυβέρνηση να επιβάλει φόρο εισοδήματος 20% στα άτεκνα ζευγάρια και να εφαρμόσει διατάξεις που έκαναν τη διαδικασία έκδοσης διαζυγίου σχεδόν αδύνατη.
Η κεντρική ιδέα ήταν η εξής: Aν ως πολίτης ενός κομμουνιστικού κράτους δεν συμβάλλεις στη δημιουργία μελλοντικών εργατών θα πρέπει να πληρώσεις με χρήματα.
Η δεκαετία του 1980 δεν ήταν καλύτερη αλλά τότε οι γυναίκες αναγκάστηκαν για πρώτη φορά να υποβάλλονται υποχρεωτικά σε γυναικολογικές εξετάσεις προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι μπορούν να μείνουν έγκυες.

Σιγκαπούρη
Η Σιγκαπούρη έχει το χαμηλότερο ποσοστό γονιμότητας στον κόσμο, με μόλις 0,87 παιδιά ανά γυναίκα. Στις 9 Αυγούστου 2012 η κυβέρνηση στη Σιγκαπούρη διοργάνωσε μία εθνική βραδιά σε συνεργασία με την εταιρεία Mentos για να ενθαρρύνει τα ζευγάρια να προχωρούν στην απόκτηση παιδιών.
Η χώρα έχει διαθέτει επίσης έναν περιορισμένο αριθμό μικρών διαμερισμάτων (με μία μόνο κρεβατοκάμαρα) προς ενοικίαση για όσους ανθρώπους θέλουν να ζήσουν μαζί και να προχωρήσουν στη διαδικασία τεκνοποίησης.
Κάθε χρόνο η χώρα δαπανά 1.6 δισ. σε προγράμματα που έχουν στόχο να ευαισθητοποιήσουν τους ανθρώπους ώστε να κάνουν περισσότερο σεξ.

Νότια Κορέα
Κάθε τρίτη Τετάρτη του εκάστοτε μήνα, στα γραφεία των δημοσίων και ιδιωτικών υπηρεσιών στη Νότια Κορέα τα φώτα κλείνουν στις 7 το απόγευμα καθώς εκείνη η ημέρα είναι γνωστή ως Ημέρα Οικογένειας.
Με ποσοστό γονιμότητας μόλις 1,25 παιδιά ανά γυναίκα η χώρα λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα που θα μπορούσαν να κινητοποιήσουν τους πολίτες για τη δημιουργία οικογένειας, προσφέροντας ακόμη και χρηματικά κίνητρα σε όσους αποκτούν περισσότερα από ένα παιδιά.

Ινδία
Στο σύνολο της, η Ινδία δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα γονιμότητας. Αλλά ο αριθμός των ανθρώπων που βρίσκονται στην κοινότητα Parsis συρρικνώθηκε από περίπου 114.000 άτομα το 1941 σε μόλις 61.000 άτομα το 2001.
Το εν λόγω πρόβλημα οδήγησε στη προώθηση μίας σειρά από προκλητικές διαφημίσεις το 2014, με πολλές από αυτές μάλιστα να παρακινούν τους ανθρώπους να μην φορούν προφυλακτικά.

Ιταλία
Με ποσοστό γονιμότητας μόλις 1,43 - πολύ πιο κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο ποσοστό: 1,58- η Ιταλία προσπαθεί να ενθαρρύνει τους πολίτες να αποκτήσουν περισσότερα παιδιά.
«Η ομορφιά δεν γνωρίζει ηλικία, η γονιμότητα όμως γνωρίζει», «Προχωρήστε. Μην περιμένετε τον πελαργό» είναι μερικά μόνο από τα σλόγκαν με τα οποία ορισμένες διαφημίσεις προσπαθούν να παρακινήσουν τους νέους να αποκτήσουν οικογένεια.

Χονγκ Κονγκ
Με ποσοστό γονιμότητας μόλις 1,18 παιδιά ανά γυναίκα, το Χονγκ Κονγκ αντιμετωπίζει την ίδια πρόκληση δεδομένου ότι σε πολλές βιομηχανικές πόλεις δεν υπάρχουν αρκετοί νέοι ώστε να αντικαταστήσουν το αυξημένο ποσοστό γήρανσης του πληθυσμού.
Το 20106 η χώρα πρότεινε να καταβάλλονται στα ζευγάρια μετρητά προκειμένου να ενθαρρύνονται κατά αυτόν τον τρόπο να αποκτήσουν παιδιά.

Ισπανία
Τα ποσοστά γονιμότητας στην Ισπανία φθίνουν ενώ η ανεργία αυξάνεται. Περίπου το ήμισυ όλων των νέων δεν έχουν δουλειά. Είναι το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό νεανικής ανεργίας στην Ευρώπη, μετά την Ελλάδα.
Η ισπανική κυβέρνηση προκειμένου να καταπολεμήσει αυτή την ανησυχητική τάση, τον Ιανουάριο του 2017 διόρισε έναν ειδικό επίτροπο, τον Εντελμίρα Μπαρέιρα. Ανάμεσα στα καθήκοντά του συμπεριλαμβάνεται και η καταπολέμηση του χαμηλού ποσοστού γονιμότητας.

Ελλάδα

Παρ' ό,τι τα ποσοστά γονιμότητας στην Ελλάδα βρίσκονται σε κάθετη πτώση κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν προωθεί η παρούσα κυβέρνηση και η παρούσα αντιπολίτευση, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις όπως και η προηγούμενη αντιπολίτευση. Δεν βλέπουν; δεν τους ενδιαφέρει; τι στην ευχή συμβαίνει; Γιατί δεν υπάρχει καμία μέριμνα; γιατί δεν υπάρχει η ανάλογη βοήθεια στα ζευγάρια που θέλουν να τεκνοποιήσουν; Πως είναι δυνατόν να υπάρχει αυτό το μείζον πρόβλημα και να μην έχει γίνει η σημαία όλων των πολιτικών κομμάτων; Εσύ αγαπητή φίλη, αγαπητέ φίλε που διαβάζεις αυτό το κείμενο τι λες;
Πηγή: /www.huffingtonpost.gr Ανιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΛΕΜΠΕΣΗΣ Ή τεράστια Κοινωνική Σημασία των Βλακών εν τω Συγχρόνω βίω.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί οραματιστές και καλοπροαίρετοι καλησπέρα, είχα μία συζήτηση με τον Αρκά ο οποίος επέστρεψε προχθές από το Λονδίνο όπου είχε πάει να δει την Καρυάτιδα που υπάρχει στο Βρετανικό Μουσείο και κατά την επιστροφή του με ρώτησε: Mr Pepo μήπως είμαστε βλάκες; Τον κοίταξα καλά και αναρωτήθηκα αν τον είχε πειράξει η πτήση γιατί το αεροπλάνο κάποια στιγμή αναγκάστηκε να πάει λίγο πιο ψηλά και αυτό ίσως να του είχε δημιουργήσει αυτή την απορία. Για να βεβαιωθώ τον ρώτησα: τι εννοείς Παναγιώτη; Έχω την εντύπωση Mr Pepos πως ζούμε σε μία κοινωνία όπου την πλειοψηφία σε όλους τους τομείς την έχουν κάποιοι βλάκες τους οποίους εμείς με την ψήφο μας τους επιλέγουμε και τους προσδίδουμε το τίτλο του ηγέτη, όπως θα καταλάβατε αναφέρομαι στις διάφορες παρεμβάσεις συνταξιούχων πρωθυπουργών οι οποίοι λές και έχουν πάθει μαλάκυνση εγκεφάλου βγαίνουν και λένε πολλά και διάφορα αλλά τίποτα για τις δικές τους ευθύνες, καμία απολύτως αυτοκριτική. Τα ίδια συμβαίνουν και με πολλούς βολευτές που το παίζουν βουλευτές, αλλάζουν κόμμα και ομάδες όπως αλλάζουν οι ποδοσφαιριστές τις φανέλες τους και παίρνουν και φαγητό [έδρα] για το σπίτι. Όλα αυτά Mr Pepo με κάνουν να σκεφτώ το εξής: Μήπως τελικά είμαστε βλάκες; Εγώ απλά του είπα, αν βγάλεις το ''Μήπως'' συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Μήπως Mr Pepo ήταν λάθος μου τελικά που επέστρεψα στην Ελλάδα ενώ θα μπορούσα να παραμείνω στο LSI και να είχα κάνει εκεί μία αξιόλογη καριέρα; Ήρθα στην Ελλάδα γιατί θεωρούσα πως έπρεπε να προσφέρω στον τόπο μου και όχι στην Αγγλία και διαπιστώνω πως αυτό, για πολλούς και διάφορους λόγους -κυρίως έλλειψης αξιολογικών κριτηρίων - είναι ανέφικτο. Τι να του πω του 35χρονου Αρκά; Να του πω πως έχει δίκιο; να του πω πως έχει άδικο; Απλά του πρότεινα να διαβάσει το βιβλίο του ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΛΥΜΠΕΣΗ που αναφέρετε στην τεράστια κοινωνία των Βλακών. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επικουρος ο Γοργογυραίος. Υ.Γ. Εύχομαι περαστικά στον φίλο μου τον Βασίλη Κ. και να ευχαριστήσω τον Ευκλείδη για την τηλεφωνική επικοινωνία, κάθε φορά που μιλάω μαζί του νιώθω πως γίνομαι λιγουλάκι πιο σοφός. Έρρωσθε.

Ο Ευάγγελος Λεμπέσης (1906-1968) έγραψε το διάσημο έργο του Ἡ Τεράστια Κοινωνικὴ Σημασία τῶν Βλακῶν ἐν τῷ Συγχρόνῳ Βίῳ, το 1941. Ξεχώρισε δε τους βλάκες σε δύο κατηγορίες : τους γεννημένους βλάκες και τους αποβλακωμένους, δηλαδή όσους έγιναν βλάκες για λόγους κοινωνικούς, για να βολευτούν μέσα στην ισοπεδωτική μετριότητα και ασήμαντοτητα.

Δεν πρέπει να τα βάζεις με τους βλάκες για δύο λόγους:
α). Γιατί αν τα βάλεις με τους βλάκες πρέπει να πέσεις στο επίπεδό τους…β). Γιατί ακόμα κι αν πέσεις στο επίπεδό τους, οι βλάκες έχουν τόση προϋπηρεσία στη βλακεία που πάλι θα σε νικήσουν στον τομέα της βλακείας…

Τούτοι οι βλάκες κατέχουν αναγκαστικά σπουδαίες θέσεις μέσα στην κοινωνία. Πώς καταφέρνουν και αναρριχώνται, όντας παντελώς ή σχεδόν παντελώς ανίκανοι; Βάσει της μαθηματικής αρχής της ισοδυναμίας: Δέκα βλάκες εναντίον ενός ευφυούς, δέκα ανίκανοι εναντίον ενός ικανού, δέκα αδύνατοι εναντίον ενός ισχυρού κ.ο.κ.

Οι βλάκες έχουν την τάση να συνασπίζονται. Πρόκειται για τις γνωστές "κλίκες". Έχουμε εδώ ένα συνασπισμό μηχανικής τάξης, βασισμένο στην αρχή της "ελάχιστης προσπάθειας", ώστε να αντιμετωπιστεί μια ισχυρότερη αλλά ολιγαριθμότερη δύναμη και επί του προκειμένου οι έξυπνοι.

Οι βλάκες συνασπίζονται γιατί ξέρουν πως κινδυνεύουν συνεχώς να περιέλθουν στην κατάσταση του παντός είδους προλεταριάτου, πράγμα που αποτελεί αναμφισβήτητο τεκμήριο για το βαθμό της πνευματικής-τους αναπηρίας. Τούτη η τάση για συσπείρωση των βλακών είναι η αιτία που τα παντός είδους σωματεία και κυρίως τα "πνευματικά" με τον καιρό περιέρχονται σε κατάσταση απόλυτης βλακοκρατίας.

Ένα πνευματικό σωματείο υπό καθεστώς βλακοκρατίας είναι φυσικό να μη νοιάζεται για την ελευθερία της σκέψης: Η ελευθερία της σκέψης είναι χρήσιμη μόνο σ’ εκείνους που διαθέτουν σκέψη. Για τον Ευάγγελο Λεμπέση, οι Μασονικές Στοές, οι Ροταριανοί Όμιλοι, ακόμα και η Κοινωνία των Εθνών είναι οργανώσεις που βλακοκρατούνται απολύτως. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου είναι άλλο ένα τυπικό παράδειγμα βλακοκρατίας.

Από πού αντλεί τη δύναμή της η βλακική αγέλη; Από τη φύσει κατώτερη θέση της στην κοινωνική πυραμίδα, λέει ο Λεμπέσης. Άπαξ και συνασπιστούν οι βλάκες στη βάση της πυραμίδας μπορούν ευχερώς να ταράξουν ολόκληρο το κοινωνικό οικοδόμημα και να επιβάλουν όποιον βλάκα θέλουν στην κορυφή. Και δεδομένου ότι "ενός βλακός προκειμένου μύριοι έπονται", ο κάθε βλάξ που θα προωθηθεί στην κορυφή θα σύρει πίσω του μόνο πρόσωπα κατώτερό του, δηλαδή ακόμα πιο βλάκες απ’ αυτόν. Μια βίαιη ανατροπή της βλακοκρατικής πυραμίδας με μια επανάσταση θα επαναφέρει τα πράγματα στη φυσική τους τάξη, αλλά μόνο προσωρινά, διότι το προτσές της βλακοποίησης θα επαναληφτεί και σε λίγο οι βλάκες θα κυριαρχήσουν και πάλι.

Κατά τον Λεμπέση ο κόσμος είναι αδύνατον να γλιτώσει από τους βλάκες. Όμως υπάρχουν και βλάκες που προωθούνται στην κορυφή χωρίς τη βοήθεια της "κλίκας", μόνοι τους, με την "αξία" τους, δηλαδή με την έλλειψη πραγματικής αξίας. Σ’ αυτή την περίπτωση, ο βλαξ θα γκρεμιστεί από τη θέση-του με την πρώτη δυσκολία που θα συναντήσει, εκτός και αν ενταχτεί σε μια βλακοκρατική κλίκα που θα τον στηρίξει με τη δύναμή-της. Απαραίτητο "προσόν" του βλακός που επιδιώκει την κατάληψη ενός πόστου είναι η παντελής έλλειψη προσωπικότητας, που εκδηλώνεται με τη χρόνια απουσία γνώμης επί παντός ζητήματος.

Υπάρχουν δυο τύποι σοβαροφανών βλακών: Ο "ψωνίζων" και ο "κοζέρ (κενολόγος φλύαρος)".

Ο "ψωνίζων" ακούει (ψωνίζει) "προσεχτικά" τη γνώμη των άλλων και συνοδεύει τα λόγια-τους μ’ ένα εξυπνώδες ηλίθιο μειδίαμα, χωρίς ποτέ να εκφράζει κατηγορηματική άποψη για τίποτα και για κανένα: Δεν είναι, δα "ηλίθιος" για να εκτίθεται φανερώνοντας τη σκέψη του όση υπάρχει! Ο ψωνίζων "έχει έκδηλον στίγμα την βλακώδη πονηριά εις το μέρος εκείνο του ανθρωπίνου σώματος ένθα – παρά τοις ανθρώποις – κείται συνήθως το πρόσωπον".

Και είναι πεισματικά προσκολλημένος στην άποψη ότι είναι "ηλίθιοι" όλοι οι έχοντες άποψη.

Ο "κοζέρ", (ο κενολόγος φλύαρος), είναι μια πραγματική κοινωνική μάστιγα. Ο "κοζέρ" μιλάει όσο περισσότερο μπορεί, αλλά λέει πάντα σοφίες του τύπου: "κατά την νύκτα, αναμφιβόλως επικρατεί σκότος" ή "αφού έβρεξε θα έχουμε οπωσδήποτε υγρασία". Ο κενολόγος "κοζέρ" έχει πάντα μια προστατευτική στάση απέναντι στους πνευματικώς ανωτέρους-του, πράγμα που του χαρίζει εύκολα τον χαρακτηρισμό του "συμπαθούς", που οι πραγματικά έξυπνοι άνθρωποι δε θα τον ήθελαν ποτέ για τον εαυτό-τους, θεωρώντας τον συνώνυμο του "κόπανος".

Ο βλαξ είναι ζώον μόνιμα πανικόβλητο.Έχοντας σαν μόνο οδηγό το ένστικτο και καθόλου τη νόηση αδυνατεί να αμυνθεί με λογικά μέσα. Έτσι καταφεύγει σταθερά στο χαφιεδισμό, το ξεσκόνισμα, το "ποιείν τον καραγκιόζην", τη συρραφή κολακευτικών στίχων, την εκφώνηση πατριωτικών λόγων, ακόμα και τη μεταφορά από την αγορά των λαχανικών της κυρίας του κυρίου-του.

"Δύο κεφαλαί δια να συνεννοηθούν πρέπει να είναι ή εξίσου κεναί ή εξίσου πλήρεις". Έτσι, ενώ η συνεννόηση μεταξύ ηλιθίων είναι δυνατή, η συνεννόηση μεταξύ ηλιθίων και ευφυών είναι απολύτως αδύνατη. Αυτό σημαίνει ότι οι έξυπνοι δεν έχουν καμιά δυνατότητα να καθοδηγήσουν και να διδάξουν τους ανοήτους. Ο βλαξ αδυνατεί να καταφύγει σε έντιμα μέσα για να πετύχει το σκοπό-του. Διότι τα έντιμα μέσα είναι δύσκολα και προϋποθέτουν νου για να καταλήξουν σε αποτέλεσμα.

Ο βλαξ λοιπόν είναι αναγκαστικά ένας απατεών, που βασίζεται μόνο στο ένστικτό του, όπως ακριβώς και τα ζώα που, φυσικά, δεν έχουν "ηθικόν βίον". Η βλακεία δεν έχει ταξική καταγωγή, λέει ο Λεμπέσης. Όμως οι "αριστοκρατικοί και πλούσιοι βλάκες" είναι μυριάκις πιο επικίνδυνοι ηθικά από τους φτωχούς και προλετάριους βλάκες. Ένα "καλό παιδί καλής οικογένειας", δηλαδή ένας "ευπρεπής βλαξ" παραμένει ασύδοτος από μικρός. Έχει ταξική ασυλία, που δεν την έχει ο σταθερά ελεγχόμενος από νήπιο φτωχός βλαξ. Ο λαϊκός βλαξ είναι συμπαθέστερος και λιγότερο γελοίος διότι είναι σεμνότερος και στερημένος της αυτοπεποιθήσεως και επάρσεως του βλακός των άνω τάξεων.

Πάντως απ’ όποια τάξη κι αν προέρχεται, ο βλαξ που θα υποχρεωθεί να δώσει μάχη —που ωστόσο την αποφεύγει όσο μπορεί— θα τη δώσει με τα πνευματικά ευκολότερα και συνεπώς ανηθικότερα όπλα: το ψεύδος, τη διαστροφή, τη ραδιουργία, τη συκοφαντία. Εξ’ ού έπεται το ακλόνητο δόγμα: η ανηθικότης είναι αποκλειστικόν προϊόν των βλακών !!!

Απόσπασμα από το βιβλίο "Κείμενα στο Έθνος" του Β. Ραφαηλίδη

"Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω"

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ η επιλογή έγινε από την Σαπφώ των Τρικάλων.

Φίλες και Φίλοι Καλημέρα, πως να μην εκστασιαστείς όταν συναντάς στα ποιήματα του ΒΑΡΝΑΛΗ αυτή την στιλπνή και ιριδίζουσα ουσία; [μάργαρος], σε συναρπάζει η πλησμονή των νοημάτων, και μένεις ενεός από το ταλέντο του ποιητή. Εναργής λόγος, με ερείσματα στην ελληνική γλώσσα, κασίγνητος, γνήσιος αδερφός όλων των μεγάλων ποιητών του τόπου μας που τον ποιητικό του λόγο κάθε άλλο παρά σκαλάθυρμα θα μπορούσε να το πει κάποιος, αντίθετα, ίμερος, πόθος, λαχτάρα, έρωτας διατρέχουν τον κάθε στίχο του ποιητή. Άποπτος μεν αρχικά αλλά στην πορεία ορατός και ελκυστικός  ο λόγος του σε ταξιδεύει στα ίδια μονοπάτια των αρχαίων ποιητών. Εμένα πάντως μ' αρέσουν ιδιαίτερα Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, και το ΟΡΕΣΤΗΣ. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Κώστας Βάρναλης «Ορέστης»

Το ποίημα αυτό γράφτηκε το 1914 και είναι ένα σονέτο που διέπεται από το πνεύμα του παρνασσισμού, μιας τεχνοτροπίας που επηρέασε την πρώτη περίοδο της ποιητικής δημιουργίας του Κώστα Βάρναλη. O ποιητής, που ήταν κλασικός φιλόλογος, καθώς και μεταφραστής του αρχαίου δράματος, καταπιάστηκε με τον κόσμο και τα σύμβολα της αρχαιότητας με δημιουργικό και τολμηρό τρόπο.

Σέλινα τα μαλλιά σου μυρωμένα,
λύσε τα να φανείς, ως είσαι, ωραίος
και διώξε από το νου σου πια το χρέος
του μεγάλου χρησμού, μια και κανένα

τρόπο δεν έχεις άλλονε! Και μ’ ένα
χαμόγελον ιδές πώς σ’ έφερ’ έως
στου Άργους την πύλη ο δρόμος σου ο μοιραίος
το σπλάχνο ν’ αφανίσεις που σ’ εγέννα.

Κανείς δε σε θυμάτ’ εδώ. Κι εσύ όμοια
τον εαυτό σου ξέχανέ τον κι άμε
στης χρυσής πολιτείας τα σταυροδρόμια

και το έργο σου σαν να ‘ταν άλλος κάμε.
Έτσι κι αλλιώς θα παίρνει σε από πίσου
για το αίμα της μητρός σου για η ντροπή σου.

Ο Κώστας Βάρναλης προσεγγίζει την ιστορία του Ορέστη με ευνοϊκή διάθεση απέναντι στον νεαρό ήρωα, αφού στο πρόσωπό του αναγνωρίζει τη μοίρα του απλού ανθρώπου που συνθλίβεται υπό το βάρος γεγονότων και περιστάσεων που δεν αποτελούν δική του ευθύνη. Το αίτημα του Απόλλωνα στον Ορέστη να φονεύσει τη μητέρα του και τον εραστή της, προκειμένου να λάβει εκδίκηση για τη δολοφονία του πατέρα του, Αγαμέμνονα, φέρνει τον ήρωα αντιμέτωπο μ’ ένα οδυνηρό δίλημμα, καθώς το να τιμωρήσει εκείνους που σκότωσαν τον πατέρα του, σημαίνει πως θα πρέπει να αφαιρέσει τη ζωή της ίδιας του της μητέρας. Ο Ορέστης, υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα έφτανε ποτέ στη μητροκτονία, δεν μπορεί, ωστόσο, να αφήσει δίχως τιμωρία την άδικη θανάτωση του πατέρα του.
-----------------------------------------------
ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Το ποίημα ανήκει στο πρώτο μέρος της ποιητικής σύνθεσης Σκλάβοι Πολιορκημένοι, η οποία εκδόθηκε το 1927. Ο ποιητής, ακολουθώντας τη δημοτική μας παράδοση, χρησιμοποιεί τη μορφή της Παναγιάς, για να εκφράσει τον ανθρώπινο πόνο της μάνας· η Παναγιά κατέχεται από τα τρυφερότερα συναισθήματα για το παιδί που πρόκειται να γεννήσει, αλλά και από κακά προαισθήματα για την τύχη που το περιμένει.

Που να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποιαν κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις.
Ξέρω, πως θα ‘χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που μες στα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.

Συ θα ‘χεις μάτια γαλανά, θα ‘χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μαχητές, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης.

Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό,
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι
κι ύστερ’ απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι θα κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι...

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σού χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μην τα πεις.
Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.

Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
Στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
- Ω! πώς βελάζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσο...-
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!

Τα στοιχεία του ποιητικού μονολόγου της Παναγίας υποδηλώνουν πως βρισκόμαστε λίγο προτού γεννήσει, πως γνωρίζει ήδη ότι πρόκειται να φέρει στον κόσμο γιο, αλλά και το φρικτό του τέλος. Ακούμε, έτσι, την Παναγία να εκφράζει όλη της την τρυφερότητα απέναντι στο αγέννητο ακόμη παιδί της, μα και τις προθέσεις της να κάνει ό,τι μπορεί για να το προστατεύσει από το δεινό του μέλλον.
Τα εισαγωγικά ερωτήματα του ποιήματος υποδηλώνουν πως η Παναγία δεν θέλει να βρεθεί αντιμέτωπο το παιδί της με τη φονική κακία των ανθρώπων, γι’ αυτό και αναρωτιέται που θα μπορούσε να κρύψει τον γιο της προκειμένου να τον γλιτώσει. Τοποθετεί, μάλιστα, τις πιθανές κρυψώνες είτε σε κάποιο νησί του Ωκεανού, μακριά από τους ανθρώπους, είτε αντιστοίχως σε κάποια ερημική κορυφή βουνού, καλύπτοντας κατά αυτό τον τρόπο τα συνήθη δυσπρόσιτα μέρη∙ τον ωκεανό και τα ψηλά βουνά.
Είναι εμφανές πως η Παναγία δεν μιλά εδώ ως το ιερό πρόσωπο που γνωρίζει καλά την άφευκτη μοίρα του θεϊκού γιου που θα φέρει στον κόσμο, αλλά ως μητέρα που θέλει με κάθε τρόπο να προφυλάξει το παιδί της από κάθε πιθανό κακό.
---------------------------------------

Κώστας Βάρναλης «Οι μοιραίοι»

Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
(απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα)
όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Του ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό
τ’ άλλου κοντόημερ’ η γυναίκα
στο σπίτι λιώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Μάζη
κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει;
Κανένα στόμα
δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα,
όπου μας εύρει, μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Οι μοιραίοι το δημοφιλέστερο ποίημα του Βάρναλη, χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα κατορθώματα του νεοελληνικού λυρισμού. Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μαύρος Γάτος το 1922, τον ίδιο χρόνο που ο ποιητής με τη σύνθεσή του Το φως που καίει εγκαταλείποντας τις προηγούμενες αναζητήσεις του χάραξε τη νέα του πορεία: να υπηρετήσει με την τέχνη του την αριστερή ιδεολογία στην οποία είχε ενταχθεί.
Ο κοινωνικός στόχος του ποιήματος είναι σαφής: να απεικονίσει με τα πιο παραστατικά χρώματα τη δυστυχία των απόκληρων της ζωής.

Ο χώρος όπου εκτυλίσσεται η δράση του αφηγηματικού αυτού ποιήματος είναι μια υπόγεια ταβέρνα γεμάτη καπνούς απ’ τα τσιγάρα και βρισιές απ’ τους θαμώνες. Ενώ, ως στοιχείο εξωτερικού χώρου τίθεται παρενθετικά η σημείωση για τον ενοχλητικό ήχο της λατέρνας. Συντίθεται, έτσι, το σκηνικό μιας φτωχογειτονιάς, της οποίας οι άνθρωποι βρίσκουν ως μόνη διαφυγή απ’ τη δυστυχία τους το πιοτό (να πάνε κάτου τα φαρμάκια).
Ο αφηγητής αποτελεί μέλος της παρέας (πίναμε, α΄ πληθυντικό), που χθες το βράδυ -όπως και κάθε βράδυ άλλωστε- συναντήθηκε στην υπόγεια αυτή ταβέρνα, για να πνίξει τα φαρμάκια της δύσκολης ζωής στο ποτό. Το σχόλιο «σαν όλα τα βραδάκια» καθιστά σαφές πως η καταφυγή στο ποτό, αλλά και η συνάντηση των φίλων, συνιστά μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία∙ έναν τρόπο ζωής, που φανερώνει παραστατικά την ένταση της δυστυχίας που βιώνουν, και τη συνεπαγόμενη ανάγκη να αποζητούν την παρηγοριά της συντροφικότητας.
---------------------------------------------

Κώστας Βάρναλης [Πάλι μεθυσμένος είσαι]

Το ποίημα που ακολουθεί είναι ο πρόλογος της ποιητικής συλλογής Σκλάβοι πολιορκημένοι. Τιτλοφόρησε έτσι τη συλλογή ο Βάρναλης παραλλάσσοντας τον τίτλο της γνωστής ποιητικής σύνθεσης του Σολωμού Ελεύθεροι Πολιορκημένοι. Οι σκλάβοι πολιορκημένοι του είναι όλοι οι άνθρωποι που είναι δέσμιοι των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών.

Πάλι μεθυσμένος είσαι, δυόμισι ώρα της νυχτός.
Κι αν τα γόνατά σου τρέμαν, εκρατιόσουνα στητός
μπρος στο κάθε τραπεζάκι. - «Γεια σου, Κωνσταντή βαρβάτε!»

- Καλησπερούδια αφεντικά, πώς τα καλοπερνάτε;

Ένας σου ‘δινε ποτήρι κι άλλος σου ‘δινεν ελιά.
Έτσι πέρασες γραμμή της γειτονιάς τα καπελιά.
Κι αν σε πείραζε κανένας -αχ, εκείνος ο Τριβέλας!-

έκανες πως δεν ένιωθες και πάντα εγλυκογέλας.

Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά...
Η ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά.
Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Αχ, πού ‘σαι, νιότη, πού δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!

Ο Κώστας Βάρναλης συνθέτει ένα πικρό πορτρέτο του εαυτού του, στον οποίο απευθύνεται σε β΄ πρόσωπο σαν να θέλει να αντικρίσει με αποστασιοποίηση την τραγική του κατάσταση, αλλά και για να μην περιορίσει την ιστορία του Κωνσταντή στα στενά όρια του προσωπικού βιώματος. Η κατάσταση, άλλωστε, του Κωνσταντή δεν αποτελεί κάτι το ασυνήθιστο για την εποχή του (1927), όπως και για τις περιόδους που ακολούθησαν. Η παραίτηση, η μίζερη διαβίωση κι η φτώχεια συνοδεύουν -ατυχώς- τη ζωή πολλών ανθρώπων.
Το ποίημα έχει συντεθεί με ποικιλία μέτρων και οι στίχοι του έχουν ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία, μιας και πρόκειται για έργο της παραδοσιακής ποίησης.
ΠΗΓΗ:https://latistor.blogspot.com/
=========================

Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Πῶς οἱ δρόμοι εὐωδᾶνε μὲ βάγια στρωμένοι,

ἡλιοπάτητοι δρόμοι καὶ γύρω μπαξέδες!
Ἡ χαρὰ τῆς γιορτῆς ὅλο πιότερο αυξαίνει
καὶ μακριάθε βογγάει καὶ μακριάθε ἀνεβαίνει.

Ἄ! πὼς εἶχα σὰ μάνα κι᾿ ἐγὼ λαχταρήσει
(ἦταν ὄνειρο κι᾿ ἔμεινεν, ἄχνα καὶ πάει)
σὰν καὶ τ᾿ ἄλλα σου ἀδέρφια νὰ σ᾿ εἶχα γεννήσει
κι᾿ ἀπὸ δόξες ἀλάργα κι᾿ ἀλάργα ἀπὸ μίση!

Κατεβάζω στὰ μάτια τὴ μάβρην ὀμπόλια,
γιὰ νὰ πάψη κι᾿ ὁ νοῦς μὲ τὰ μάτια νὰ βλέπῃ. . .
Ξεφαντώνουν τ᾿ ἀηδόνια στὰ γύρω περβόλια,
λεϊμονιᾶς σὲ κυκλώνει λεφτὴ μοσκοβόλια.

Φεύγεις πάνου στὴν ἄνοιξη, γιέ μου, καλέ μου,
ἄνοιξή μου γλυκιά, γυρισμὸ ποὺ δὲν ἔχεις.
Ἡ ὀμορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιέ μου,
δὲ μιλᾷς, δὲν κοιτᾷς, πῶς μαδιέμαι, γλυκέ μου!

Μὰ γιατί νὰ σταθῇς νὰ σὲ πιάσουν! Κι᾿ ἀκόμα
σὰ ρωτήσανε: «Ποιὸς ὁ Χριστός;» τι ῾πες «Νά με!»
Ἄχ! δὲν ξέρει τι λέει τὸ πικρό μου τὸ στόμα!
Τριάντα χρόνια, παιδί μου, δὲ σ᾿ ἔμαθ᾿ ἀκόμα!

=====================
Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡ ΜΕΝΤΙΟΥ

Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια
κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό
Μεροδούλι ξενοδούλι δέρναν ούλοι οι αφέντες δούλοι
ούλοι δούλοι αφεντικό και μ’ αφήναν νηστικό
και μ’ αφήναν νηστικό

Ανωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρι
και με κάμα και βροχή ώσπου μου `βγαινε η ψυχή
Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι
κι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά
του χωριού την εκκλησιά

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Και ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόι κι άλλο πόδι
όργωνα στα ρέματα τ αφεντός τα στρέμματα
Και στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί για τ’ αφέντη το φαΐ
για τ’ αφέντη το φαί

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει
άλλος ήλιος έχει βγει σ’ άλλη θάλασσα άλλη γη

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο...

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΑΝΤΡΙΚΟΥ.

Είχε την τέντα ξομπλιαστή
η βάρκα του καμπούρη Αντρέα.
Γυρμένος πλάι στην κουπαστή
ονείρατα έβλεπεν ωραία.

Η Κατερίνα, η Ζωή,
τ’ Αντιγονάκι, η Ζηνοβία.
Ω, τι χαρούμενη ζωή!
Χτυπάς, φτωχή καρδιά, με βία.

Τα μεσημέρια τα ζεστά
τη βάρκα παίρνανε τ’ Αντρέα
για να τις πάει στ’ ανοιχτά
όλες μαζί, τρελή παρέα.

Ήρθ’ ο χειμώνας ο κακός
και σκόρπισε η τρελή παρέα
Και σένα βήχας μυστικός
σ’ έριξε χάμω, μπάρμπα Αντρέα.
====================
Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Να σ’ αγναντεύω θάλασσα, να μη χορταίνω
Απ’ το βουνό ψηλά.
Στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
Απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά.

Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, όντας
μετ’ άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ’ τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.

Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ’ ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ’ ένα καράβι
ν’ ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.

Ξανανιωμένα απ’ το λουτρό να ροβολάνε κάτου
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά
τα πεύκα, τα χρυσόπευκα, κι’ ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.

Κι’ αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό
τα ερημικά χιονόσπιτα-κι’ αυτά μες στ’ όνειρό τους
να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι’ αλάργα βάσανα πολλά.

Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακριά απ’ τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακριά πολύ κι’ από τους μαύρους κολασμένους ..