Η παιδεία των νέων, είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας του ιωδίου για το μέλλον των λαών... Όμως, της δικής μας παιδείας το αίμα, έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας.

Ένας σημαντικός Έλληνας.

Τα αρχαία ελληνικά τα αντιπαθούν όλοι οι Έλληνες. Αν κάνει κανείς μια δημοσκόπηση σήμερα, το αποτέλεσμα που θα του δοθεί θα το βρει πελώριο. Στους εκατό θα ανακαλύψει πως οι ενενήντα τόσοι, τα αρχαία ελληνικά δεν θέλουν ούτε να τ’ ακούσουν. Και το χειρότερο είναι, πως την ίδια αποστροφή την αισθάνεται και η πλειονότητα των φιλολόγων που διδάσκει το μάθημα στα σχολεία.
Σήμερα όταν μιλήσεις σε κάποιονε για τα αρχαία ελληνικά, αμέσως θα τον χτυπήσει ναυτία. Ένα πνευματικό ανακάτωμα παραγουλιάζει ολόκληρη την υπόστασή του. Μονόπτωτα ρήματα, ετερόπτωτοι διορισμοί, τρίπτωτες προθέσεις, βαρείες, οξείες, ερωτηματικές, εγκλιτικά και εγκλίσεις, παραγωγή και έτυμα, προληπτικό κατηγορούμενο. Είναι μια στοίβα τσάνταλα που ξεχειλίζουν το ψυχοσωματικό μας και χύνουνται σαν ερευγμοί, κρυάδες, νυστάλα, χασμήματα, και όλα τα ουά του ιουδαϊκού όχλου. Οι σχετικές μνήμες από τη σχολική εμπειρία ανακαλούν στους ενήλικους πλήξη νεότητας, ψυχικά τραύματα, κατακάθια νευρωτικά, έλλειψη αέρα, δυσχέρεια ύπαρξης.

«Κύρος ανεβαίνει, Κύρος κατεβαίνει, και γαμώ τους Έλληνες και όλους τους δασκάλους». Έτσι άκουσα να καταριέται κάποτε κάποιος τα εφηβικά του χρόνια. Την αθωότητα, δηλαδή, και την πιο τρυφερή ώρα της ηλικίας του.
Βέβαια, για τα φορτία όλου αυτού του κακού, ο τελευταίος που ευθύνεται είναι οι Έλληνες και τα κείμενά τους. Στο θρυλικό «τις πταίει» του Τρικούπη η απόκριση είναι: Οι δάσκαλοι φταίνε· οι δάσκαλοι και οι διδακτικοί. Ο βασιλιάς τα φταίει, που φώναξε ο Λαέρτης στον Άμλετ. Και κύρια φταίνε οι δάσκαλοι των δασκάλων. Εννοώ τους πανεπιστημιακούς που τόσο μοχθήσανε για να μάθουν τους δασκάλους να δασκαλίζουν. Να πιθηκίζουν δηλαδή στις έδρες και στις τάξεις. Να ψιττακίζουν το «Καλημέρα» του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Να γρυλλίζουν και να σουσουνίζουν, πάντα τους σχολαστικοί και ομπρελοφόροι. Από πού, και γιατί τόση δυστυχία στη χώρα!
Η ακολουθία πράξης όλου αυτού του κακού μεταφράζεται στην εικόνα μιας πραγματικότητας πολύ μίζερης. Η δυστυχία από το σχολείο απλώθηκε στην κοινωνία μας, όπως είναι φυσικό. Η τελευταία συνέπεια του πράγματος δηλαδή, η πιο επώδυνη και η πιο κολασπκή, είναι πως η σύγχρονη Ελλάδα λογαριάζεται ο ουραγός και το μπαίγνιο των εθνών σε όλες τις σφαίρες και σε όλες τις συμπεριφορές. Το αποτέλεσμα το καταμετράς από την κατάσταση της εθνικής οικονομίας ως τα ποδόσφαιρα, και από την επιστημονική έρευνα ως τις σκουπιδοφόρες ακτές της πανάρχαιας ελληνικής θάλασσας. Εκεί που ο ποιητής Ρίλκε έλεγε κάποτε «das uralte griechische Meer» (η αρχαία ελληνική θάλασσα), και έσκυβε την κεφαλή με κατάνυξη.
Γιατί τάχα. Και οι Ιταλοί στη γειτονική μας χερσόνησο κατοικούν το Λάτιο και την αρχαία Καμπανία, όπως κι εμείς κατοικούμε την αρχαία Ήλιδα και το Ληλάντιο πεδίο. Γιατί οι Ιταλοί σήμερα μετριούνται στους εφτά ανεπτυγμένους λαούς του κόσμου, κι εμείς καταντήσαμε να γίνουμε οι κατσίβελοι της Ευρώπης;
Βέβαια το φαινόμενο είναι σύνθετο και έχει πολλές αιτίες. Ωστόσο ο θεμελιώδης λόγος εντοπίζεται στον εγκληματικό τρόπο, που μέσα από την παιδεία μεταβιβάζεται στις νέες γενεές η κλασική παράδοση.
Να μη μας το ειπούν, γιατί το γνωρίζουμε, πως εμείς δεν έχουμε Μ.Α.Ν. και A.E.G και Bosch. Δεν έχουμε Ι.Β.Μ. και Gross, και FIAT και General Motors Corporation και Scotch Whisky. Έχουμε όμως μια παράδοση μεγάλη σαν τον Ειρηνικό και σαν τη Σιβηρία. Έχουμε τέτοιο τον ήλιο και τη θάλασσα, που αν γνωρίζαμε να τα βοσκήσουμε και να τα αρμέγουμε, η μικρή μας χώρα, τούτο το πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που έλεγε ο Σεφέρης, θα ήταν εφτά φορές Ελβετία. Και μάλιστα μια Ελβετία χωρίς τα οικονομικά λύματα και όλα τα κλοπιμαία του αιώνα που συσσωρεύουνται εκεί από κλέφτες τύπου Σάχη, και Μάρκος, Άσαντ, και Τσαουσέσκου. Όμως άλλα…
Η προειδοποίηση του παλαιού Οδυσσέα να μη σφάξουν οι ναύτες τα γελάδια του Ήλιου, ούτε από τους συντρόφους του καιρού του, ούτε από μας σήμερα λογαριάζεται. Όχι μόνο τον ήλιο μας σφάζουμε, αλλά και τη θάλασσα μαστιγώνουμε, και τον αέρα τον φτύνουμε στο πρόσωπο. Έγινε καυσαέριο πια.
Θέλω να ειπώ πως ο ταξιτζής που κλέβει με το δεκαπλάσιο τον τουρίστα από το Ελληνικό ως το Σύνταγμα, διαφημίζει την ελληνική παιδεία του. Και πως οι χώροι καθαριότητας στους δημόσιους χώρους και στα κτίρια που ζωντανεύουν τους σταύλους του παλιού Αυγεία, ζωγραφίζουν την παιδεία των Ελλήνων.
Ρωτάς, τι σχέση έχει ο τουρισμός με τα αρχαία ελληνικά. Μα την ίδια ακριβώς που είχε το θέατρο του Διονύσου στην αρχαία Αθήνα με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Για μας το κλίμα, η θάλασσα, και ο ήλιος είναι πρώτες ύλες πρώτης αξίας. Πολύ πιο πολύτιμες από το πετρέλαιο της Νιγηρίας με τα πλούσια οκτάνια, και από το ουράνιο του Καναδά με την πυκνή σχάση.”
…
“…Κοντολογής, την παράσταση της διδασκαλίας την έκλεψε ο ξυλότυπος της οικοδομής. Η προσοχή του μαθητή εγκλωβίστηκε στην εξωτερική μορφή, στην ορατή εικόνα, στο δείγμα επιφάνειας του κλασικού κόσμου. Και αμελήθηκε το ένυλο σάρκωμα.
Σα νά ‘χουμε απέναντι μας τον Αϊνστάιν και τον Αλ Καπόνε, που δεν αποκλείεται μια μέρα του Σικάγου να ταξίδεψαν άγνωστοι με το ίδιο τραίνο. Τους κοιτάμε και βρίσκουμε: Ετούτος τι ατημέλητος γεροντάκος. Κουρασμένος, τριμμένο σακάκι, ματάκια που λησμονήθηκαν, η γραβάτα του κρέμεται στον λαιμό, σφεντόνα του Δαβίδ. Και λησμόνησε να φορέσει την κάλτσα στο αριστερό του ποδάρι. Αλλά ο άλλος; Τι τζέντλεμαν. Κουστούμι παραγγελιά στα Παρίσια, γυαλισμένο υπόδημα, δαχτυλίδι με περικεφαλαία στην πέτρα, και το μαλλί του λάδι στον μουσαμά. Άρχοντας με αγωγή κι από καταγωγή. Ενώ ο πρώτος, όσο τον παρατηρείς, τόσο τον παρομοιάζεις με τον ζητιάνο του Αντρέα Συγγρού, που πήγε κάποτε να τον ελεήσει στην οδό Σταδίου, και τον προφτάξανε την τελευταία στιγμή: «Τι κάνεις, άνθρωπε; Είναι ο Παπαδιαμάντης!».
Τώρα το ποιος είναι από μέσα ο Αλ Καπόνε, και ποιος ο Αϊνστάιν, τα φαινόμενα το κρύβουν. Όμως πρέπει να υπάρχει διαφορά ανάμεσα σ’ εκείνον που ζούσε στο λαγούμι με τις αράχνες και τη νυχτερίδα, και σ’ εκείνον που συζητά στο τηλέφωνο με τον Θεό, και σε μια στιγμή τον ακούμε να ρωτάει: «Για πες μου μάστορα, για να το μάθω. Μπορούσες να φτιάξεις τον κόσμο αλλιώτικο; Ή αναγκάστηκες να τον φτιάξεις, όπως τον έφτιαξες;».
Γραμματική, λοιπόν, συντακτικό, ετυμολογία, τυπικό, φθογγολογικό, σχήματα λόγου, προσωδία και μέτρα, κανόνες, εξαιρέσεις κανόνων, σημείωση, υποσημείωση, παράγραφος, υπνολαλία, υπνοπαιδεία. Και το ροχαλητό αστραπόβροντο στις σπηλιές.
Εδώ είναι η έρημος και ο άνυδρος τόπος που μας καλεί να λογαριάζουμε, ότι θα μένουν θρυλικά τα λόγια του Μαβίλη: «Με γενικές απόλυτες και ισόκωλα αντί να πάμε ομπρός πάμε πισόκωλα».
Μ’ έναν λόγο, ο μαθητής προακτέος, μόριο αποφατικό, γενική επισκόπηση. Και παραλίγο ο πρωκτοφαντασματοσκόπος του Φάουστ.”
…
“…Το πρόβλημα λοιπόν διατυπώνεται έτσι: Δεν έχει νόημα να διδάσκεις τη διδακτική των αρχαίων ελληνικών, έστω κι αν η δεξιοτεχνία σου ξεπερνά τις «ηλεκτρικές τρίπλες» του Μαραντόνα, όταν δεν έχεις ιδέα για το τι είναι ο κλασικός κόσμος. Όταν δεν άκουσες ποτέ σου τον λόγο: Οι Έλληνες δεν γράψανε· οι Έλληνες ζήσανε. Το ξέρουμε αυτό;
«Όσο για μέριμνα του τόπου, για διοίκηση -ούτ’ ήξερε τι γένονταν τριγύρω του»·. Αχ! Ο Καβάφης… Πάντα μπροστά μας βγαίνει ο πονηρός ο γέρος.
Σήμερα μία μυλόπετρα πλακώνει την παιδεία των παιδιών μας. Ένας βραχνάς γράφει το παρόν μίζερο, και διαγράφει απαίσιο το μέλλον της χώρας. Γιατί, η αγωγή των νέων είναι κακή. Και η αγωγή των νέων είναι το θεμέλιο της πολιτείας. Και κρίνει τη σωτηρία και την ικμάδα της από το Α ως το Ω. Αφήνω σκόπιμα έξω τα «Έκτορος λύτρα», γιατί εκεί ο χαλασμός και ο θρήνος είναι μέγας. Η παιδεία των νέων είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας ιωδίου για το μέλλον των λαών. Επένδυση πιο ασφαλή για προοπτική μακρόπνοη δεν πρόκειται να βρεις. Την αλήθεια αυτή τη λαλούν και την κράζουν, από τους νόμους του Λυκούργου μέχρι τους χάρτες του ΟΗΕ. Όμως, της δικής μας παιδείας το αίμα, έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας.
Χρειάζεται να στηθούν οδοφράγματα στους δρόμους. Να στηθούν δικαστήρια στις αίθουσες, και ίσως ίσως γκιλοτίνες στις πλατέες. Για να σταυρωθεί το κακό, και να πάψει η βασκανία. Από τον καιρό του Σχινά και του Μαυροκορδάτου, μας βαραίνει ο σοφολογιότατος και ο Φαναριώτης. Το δίκαιο του μέλλοντος όμως, χρειάζεται πολλούς δικαστές, σαν τον Τερτσέτη, τίμιους. Και σαν τον Πολυζωίδη. Για να εξαλειφθούν κάποτε οι αιτίες της δίκης του Κολοκοτρώνη.
Τονίζοντας το δράμα στους ιδικούς μου τόνους, έχω να το κλείσω σε μία πρόταση που δεν δυσωπείται. Είναι πικρή, όσο το παλαιό εκείνο «εάλω η Πόλις», που ακούστηκε κάποτε σε όλη τη Ρωμανία, και κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει. Η πρόταση λέει: Εμείς, οι Νεοέλληνες, αγνοούμε παντάπασι την κλασική Ελλάδα. Λέγοντας «παντάπασι», φωνάζω μία πράξη. Εννοώ δηλαδή, τις λέξεις με την ακρίβεια του δύο και δύο ίσον τέσσερα.
Είναι χρεία να επισημάνω, κάτι που είναι ομόλογο σε μιζέρια με την πλάνη μέσα στην οποία οι δάσκαλοι μας μάθανε να ζούμε για τους Έλληνες. Το στοιχείο αυτό είναι, πως δεν αγνοούμε μόνο την αλήθεια για την κλασική Ελλάδα, αλλά η εικόνα που αποχτήσαμε γι’ αυτήν, είναι παράμορφη και αντίστροφη. Η παράσταση που έχουμε για τους Έλληνες, έχει μεταξιώσει το σύνταγμα των αξιών, τη φυσικότητα, και την τάξη. Αναποδογύρισε τα πράγματα, και το άσπρο τό ‘καμε μαύρο.” Δ.Λ.
Πηγή: Αντικλείδι.
Ιχνηλάτης ο Πεπέ της Ουτοπίας.

Τα 6 Πιο Σημαντικά Πράγματα που Πρέπει να Είστε για το Παιδί σας. Από την Dr Λίζα Βάρβογλη

Φίλες και Φίλοι καλημέρα και καλησπέρα ταυτόχρονα γιατί όπως έχουμε πει πολλές φορές κάπου βραδιάζει και κάπου ξημερώνει εκτός από τα μυαλά κάποιων; πολλών; υπάρχει πάντα σκοτάδι, μιλάω για τους σκοταδιστές. Το καλοκαίρι που είχα βρεθεί στο χωριό με τον Δευκαλίωνα του Πανούλη και της Λένας μου είχε εκφράσει ένα παράπονο, ήθελε να γράψω κάτι που να έχει σχέση με τα παιδιά. Ζήτησα από την κυρία Βάργολη να μας μιλήσει αυτή για τα παιδιά μιας και γνωρίζει καλύτερα αυτά τα θέματα. Η Κ. Βάργολη ανταποκρίθηκε και ιδού το κείμενο που δημοσίευσε. ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ.

Την ώρα που ο δίχρονος γιος σας έχει πέσει στο πάτωμα και χτυπιέται, την ώρα που η οκτάχρονη κόρη σας έχει πεισμώσει και δε συνεργάζεται, την ώρα που η δωδεκάχρονη κόρη σας τσακώνεται μαζί σας για ασήμαντο λόγο, την ώρα που σας έρχεται να ξεστομίσετε μια βαριά κουβέντα (κάτι που πιθανότατα θα το μετανιώσετε την επόμενη στιγμή και θα προσπαθήσετε να το πάρετε πίσω), πείτε στον εαυτό σας STOP και υπενθυμίστε του ότι εσείς είστε ο ώριμος ενήλικας σε αυτή τη σχέση και το παιδί σας είναι ανώριμο και, όπως περιμένει από εσάς τροφή, στέγη και ασφάλεια, επίσης περιμένει να μάθει από εσάς βασικούς κανόνες για τη ζωή του. Να λοιπόν τι χρειάζεται να είστε για το παιδί σας ώστε να το βοηθήσετε να γίνει ένας χαρούμενος και πετυχημένος ενήλικας.

1. Να είστε με τη συμπεριφορά σας θετικό παράδειγμα προς μίμηση
Τι είναι αυτό που θέλετε για το παιδί σας; Να είναι χαρούμενο; Ευγενικό; Να μην έχει νεύρα και ξεσπάσματα; Αυτό που επιθυμείτε για το παιδί σας σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με το πώς εσείς φέρεστε. Διαλέξτε τις συμπεριφορές και τα χαρακτηριστικά που θέλετε να αποκτήσει το παιδί σας και δείξτε τα με το δικό σας καλό παράδειγμα, για να τα μιμηθεί. Γιατί τελικά, τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που βλέπουν και βιώνουν γύρω τους, από τους γονείς τους, και λιγότερο από τις θεωρίες τύπου «πρέπει να κάνεις αυτό» στα λόγια.

2. Να είστε τα θεμέλια της ζωής του παιδιού σας
Εσείς βάζετε τις βάσεις για το υπόλοιπο της ζωής του παιδιού σας. Ακούγεται σαν μεγάλη υποχρέωση; Πράγματι, αν το σκεφτείτε, εσείς ξεκινάτε ήδη από τους πρώτους μήνες της ζωής την πρώτη και βασικότερη σχέση με το παιδί σας. Μέσα από το συναισθηματικό δέσιμο, τη σιγουριά και την ασφάλεια που θα νιώσει το μωράκι σας στα χέρια σας (κάθε φορά που ανταποκρίνεστε στο κλάμα του για να το ταίσετε, να το αλλάξετε, να το παρηγορήσετε), θα το βοηθήσετε να αποκτήσει μία σταθερή βάση, πάνω στην οποία θα χτίσει τις υπόλοιπες σχέσεις του καθώς μεγαλώνει.

3. Να είστε ο πιο θερμός οπαδός του παιδιού σας
Ενθαρρύνετε, εμψυχώστε, υποστηρίξτε το παιδί σας, τόσο με τα λόγια όσο και με τα έργα σας. Αν νομίζετε ότι για να πάει καλά ένα παιδί στα σπορ, στα μαθήματα ή στο οτιδήποτε πρέπει να του τονίζετε συνέχεια τι δεν κάνει καλά για να κινητοποιηθεί και να το διορθώσει, τότε κάνετε μεγάλο λάθος! Κατακρίνοντας, κοροϊδεύοντας, γελοιοποιώντας ή μειώνοντας ένα παιδί με σκοπό να το «βοηθήσετε» να αποκτήσει κίνητρα είναι ό,τι πιο λανθασμένο και τραυματικό μπορείτε να κάνετε! Εννοείται ότι δεν πρέπει να δώσετε ψεύτικους επαίνους ή να λέτε στο παιδί σας ότι είναι το καλύτερο ενώ δεν είναι, αλλά το να είστε δίπλα του και να στηρίζετε τις προσπάθειές του μεταδίδοντάς του ότι πιστεύετε σε αυτό και τις ικανότητές του είναι το σημαντικότερο.

4. Να είστε η μαμά που έχει να πει καλά λόγια για το παιδί της
Και όχι μόνο να λέτε καλά λόγια για το παιδί σας, αλλά που και που να το κάνετε όταν ξέρετε ότι το παιδί σας ακούει! Με αυτό εννοώ ότι θα πρέπει να εστιάζετε στα θετικά στοιχεία του παιδιού σας, στις ικανότητες και δυνατότητές του, στις προσπάθειές του αλλά και στον χαρακτήρα του. Αποκτήστε τη συνήθεια να λέτε περισσότερα καλά πράγματα για το παιδί σας αντί να το σχολιάζετε αρνητικά και να παραπονιέστε για τα ελαττώματα ή τις δυσκολίες του. Όταν εσείς ξεκινάτε να κακολογείτε το παιδί σας, να γκρινιάζετε για τη συμπεριφορά του και τις δυσκολίες που σας φέρνει, να θυμάστε ότι αυτό έχει αρνητικό αντίκτυπο τόσο σε εσάς όσο και στο παιδί σας. Από τη μία, οι άλλοι γονείς θεωρούν ότι έχετε μεγάλο μερτικό ευθύνης για τις δυσκολίες του παιδιού σας, οπότε όταν παραπονιέστε και μιλάτε άσχημα γι’ αυτό οι άλλοι θεωρούν ότι εσείς θα πρέπει να κάνετε κάτι για να βελτιωθεί η συμπεριφορά του παιδιού. Από την άλλη, επισημαίνοντας διαρκώς τα ελαττώματα του παιδιού σας, θα καταλήξετε να το βλέπετε αρνητικά, αγνοώντας τα θετικά του στοιχεία.

5. Να είστε η μαμά που ξέρει να δώσει μια σοφή συμβουλή και μια αγκαλιά στα δύσκολα
Δεν είναι εύκολο να είσαι μαμά, και φυσικά δεν είναι δυνατόν να έχει η μαμά όλες τις απαντήσεις ή λύσεις. Ωστόσο, είτε δεν έχετε τελειώσει το δημοτικό είτε έχετε μεταπτυχιακό, τα πτυχία δεν έχουν σχέση, μπορείτε να είστε το άτομο που έχει μια σοφή συμβουλή για το παιδί σας. Μπορείτε να το κατευθύνετε σωστά, να του υποδείξετε πού ή ποιον πρέπει να ρωτήσει για να βρει απαντήσεις, να το ενθαρρύνετε να δοκιμάσει διαφορετικές λύσεις μέχρι να βρει τη σωστή, να ακούσετε με προσοχή όσα έχει να σας πει, να του θυμίσετε ότι είναι ένας υπέροχος άνθρωπος παρά τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει και να έχετε μια αγκαλιά ανοιχτή για να το παρηγορήσετε, να το ηρεμήσετε ή να του μεταδώσετε δύναμη, όταν χρειαστεί.

6. Να είστε βράχος ακλόνητος
Το παιδί σας χρειάζεται μία μαμά που να είναι εκεί, ό,τι και να γίνει, βράχος ακλόνητος στα δύσκολα και τα εύκολα, στα ωραία και τα άσχημα. Και ξέρω πόσο δύσκολο είναι αυτό όταν υπάρχει πίεση, άγχος, στρες, δυσκολίες οποιουδήποτε είδους και, φυσικά, καθημερινές απαιτήσεις και υποχρεώσεις. Όμως, το παιδί σας χρειάζεται μια μαμά που να το αγαπάει άνευ όρων, να είναι ένα λιμάνι σιγουριάς και ασφάλειας και να ξέρει πως ό,τι και να του συμβεί έχει εσάς, μπορεί να έρθει στην αγκαλιά σας να σας εκμυστηρευτεί τους φόβους, τα προβλήματα, τις ανησυχίες του και ότι εσείς θα ανταποκριθείτε με αγάπη και ζεστασιά (και ας μη μπορείτε να του λύσετε τα προβλήματά του!)
===============================
Η Τέχνη του να Είσαι Γονιός: 9 Μαθήματα Ζωής για το Παιδί σας.

Μία συχνή ερώτηση που μου κάνουν οι γονείς που με συμβουλεύονται μπορεί να συμπυκνωθεί στο εξής: «Κάνω αρκετά για το παιδί μου;». Άλλοι γονείς αναρωτιούνται αν προσφέρουν στο παιδί τους αρκετές αθλητικές δραστηριότητες, άλλοι αν του προσφέρουν αρκετές καλλιτεχνικές δραστηριότητες, άλλοι ενδιαφέρονται να του δώσουν όσα περισσότερα ιδιαίτερα για καλύτερες επιδόσεις… η λίστα είναι μεγάλη, αλλά ο κοινός παρονομαστής ένας: ΟΛΟΙ οι γονείς επιθυμούν να προσφέρουν στο παιδί τους ΜΑΘΗΜΑΤΑ για τωρινή και μελλοντική ΕΠΙΤΥΧΙΑ. Σίγουρα ό,τι επιλέξατε για το παιδί σας είναι χρήσιμο, ωστόσο το πολυτιμότερο μάθημα δεν αγοράζεται με χρήματα ούτε με ώρες διδασκαλίας, αλλά προέρχεται από εσάς τους ίδιους και είναι το δώρο για το παιδί σας. Προσφέροντας στο παιδί σας το «πακέτο» με τα δέκα μαθήματα ζωής, το θωρακίζετε απέναντι σε δυσκολίες και βάζετε τα θεμέλια της ευτυχίας και προκοπής του καθώς μεγαλώνει.
Μάθετε στο παιδί σας να:

1. ….αναζητά σοφία και όχι στείρες πληροφορίες
Όσο χρήσιμες είναι οι πληροφορίες και αυτά που κατακτά κανείς ως μεμονωμένες ικανότητες λόγω απομνημόνευσης (πχ, προπαίδεια, οι πρωτεύουσες των χωρών της Ευρώπης ή των νομών της Ελλάδας), δεν παύουν να είναι πληροφορίες που μπορεί κανείς να τις βρει πανεύκολα. Αυτό όμως που δε βρίσκει κανείς με την ίδια ευκολία είναι η σοφία, η κρίση και η λογική διευθέτηση των πληροφοριών που κατέχει, ώστε να παίρνει σωστές αποφάσεις, να αποφεύγει κακοτοπιές και να χρησιμοποιεί τις γνώσεις που έχει για να είναι σωστός και παραγωγικός στη ζωή του. Κάπου διάβασα ότι η διαφορά ανάμεσα στις γενικές γνώσεις και τη σοφία είναι η εξής: «Γνώση είναι το ότι η ντομάτα είναι φρούτο και όχι λαχανικό. Σοφία είναι να μην τη βάλεις στη φρουτοσαλάτα»! Διδάξτε λοιπόν στο παιδί σας το σωστό μονοπάτι.

2. … έχει καλούς τρόπους
Ξεκινάμε με τα απλά και βασικά, όπως να χαιρετάμε τους άλλους, να λέμε ‘ευχαριστώ’ και παρακαλώ’. Ο καλύτερος τρόπος είναι να το διδάξουμε με το δικό μας παράδειγμα και ευγενική συμπεριφορά προς τα παιδιά μας και τους άλλους. Αλλά οι καλοί τρόποι δεν είναι μόνο τα τυπικά. Καλοί τρόποι είναι να γνωρίζει το παιδί πώς να τρώει σωστά στο τραπέζι, πώς να φέρεται στον αθλητισμό, όταν είναι καλεσμένο σε άλλα σπίτια, όταν είναι σε δημόσιους χώρους ή μέσα μαζικής μεταφοράς, κλπ. Η δημόσια συμπεριφορά του ατόμου, το πώς φέρεται στους άλλους, είναι αυτή που καθορίζει το πώς τον βλέπουν οι άλλοι και άρω πώς του συμπεριφέρονται. Τα παιδιά με καλούς τρόπους μεγαλώνοντας γίνονται ενήλικες με καλούς τρόπους και σωστή συμπεριφορά, κάνουν καλή επαγγελματική και διαπροσωπική εντύπωση και αυτό τους ανοίγει το μονοπάτι της επιτυχίας.

3. … έχει συμπόνια
Διδάξτε στο παιδί σας να δείχνει συμπόνια και να βοηθάει τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη, ειδικά αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν κάτι για την κατάστασή τους. Η συμπόνια πηγάζει από την αίσθηση ευγνωμοσύνης που έχει κανείς για τη ζωή του και τα όσα έχει, λίγα ή πολλά, δεν έχει σημασία. Όταν ένα παιδί δείχνει συμπόνια, εκτός που βοηθάει τον κόσμο να γίνει ένα καλύτερο μέρος για όλους, στην ουσία υπενθυμίζει στον εαυτό του ότι είναι τυχερό, κάτι που συμβάλει στην αίσθηση ευτυχίας και ικανοποίησης από τη ζωή του.

4. … λέει την αλήθεια
Στις μικρές ηλικίες τα παιδιά λένε ψέματα για να γλιτώσουν την κατσάδα ή την τιμωρία, ενώ τα πολύ μικρά παιδιά δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα, που είναι ουσιαστικά η ίδια τους η φαντασία. Ως γονείς πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας να λένε την αλήθεια, να μαθαίνουν από τα λάθη τους και να προχωράνε. Επίσης, είναι σημαντικό να εξηγήσουμε ότι τα ψέματα οδηγούν σε παρεξηγήσεις, καταστρέφουν την εμπιστοσύνη και πολλές φορές καταστρέφουν και τις σχέσεις των ανθρώπων. Η ειλικρίνεια και η τιμιότητα είναι όμως σημαντικές όχι μόνο προς τους άλλους, αλλά και προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Όταν λέμε στον εαυτό μας την αλήθεια σχετικά με κάτι (πχ. «Δεν τα πήγα καλά στο τεστ επειδή δε διάβασα , όχι επειδή ο καθηγητής είναι στρυφνός») τότε έχουμε πολλές πιθανότητες να τα πάμε καλά την επόμενη φορά, επειδή ξέρουμε τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε. Έτσι, αν το παιδί σας πει ψέματα, αντί να το μαλώσετε κατευθείαν, μπορείτε να του πείτε ότι χαίρεστε που είπε την αλήθεια, παρόλο που στεναχωριέστε για το όποιο είναι το αρνητικό ζήτημα που σας θέτει.

5. … είναι ο συνήγορος του εαυτού του
Διδάξτε στο παιδί σας να έχει τις αξίες και τα πιστεύω του και να τα υπερασπίζεται, όπως και να υπερασπίζεται τον εαυτό του και να μη σκύβει το κεφάλι με την πρώτη διαφωνία με άλλους. Το παιδί θα πρέπει να καταλαβαίνει πότε οι άλλοι του φέρονται άσχημα ή άδικα, ή πότε ένα θέμα έχει ξεφύγει και αποτελεί πρόβλημα (αυτό που λέγαμε παραπάνω σχετικά με το να έχει κανείς ‘σοφία’) και να υπερασπίζει τη θέση του και τα πιστεύω του, με ευγενικό και σταθερό τρόπο.

6. … να διαχειρίζεται τα οικονομικά του
Διδάξτε στο παιδί την αξία των χρημάτων, το πώς αποκτιούνται, πώς ξοδεύονται και πώς να βάζει κάτι στην άκρη. Δώστε στο παιδί από μικρή ηλικία χαρτζιλίκι και βοηθήστε το να εξοικειωθεί από νωρίς με τα χρήματα και την έννοια των οικονομικών. Διδάσκοντας βασικές αρχές σε μικρή ηλικία, είναι πολύ πιο πιθανό να αποκτήσει το παιδί καλές συνήθεις γύρω από τα οικονομικά όταν μεγαλώσει.

7. … να διαχειρίζεται την αποτυχία
Αυτό είναι πολύ σημαντικό! Διδάξτε στο παιδί ότι μία αποτυχία δεν ισοδυναμεί με τελειωτική ήττα. Διδάξτε στο παιδί ότι τα λάθη και οι αποτυχίες είναι μέσα στη ζωή, ότι πρέπει να τα δεχόμαστε, να μαθαίνουμε από αυτά και να προετοιμαζόμαστε καλύτερα για την επόμενη φορά. Δώστε βάση στην αποτυχία και την ήττα στον αθλητισμό, δηλώνοντας ότι δεχόμαστε το αποτέλεσμα χωρίς κλάματα, πείσματα, ή επιθετική συμπεριφορά. Περάστε στο παιδί το μήνυμα ότι η αποτυχία δεν είναι αδιέξοδο και ότι η ζωή έχει τόσο επιτυχίες όσο και αποτυχίες. Ο τρόπος που διαχειρίζεται κανείς τις αποτυχίες του (πχ κάποιος που απέτυχε σε κάτι, τα βάφει μαύρα, μένει ξαπλωμένος στο κρεβάτι και κλαίει τη μοίρα του ή εξετάζει τι έκανε λάθος, τι μπορεί να κάνει σωστά στη συνέχεια, τι δεν ξέρει και πρέπει να το μάθει και σηκώνει τα μανίκια και αρχίζει τη δουλειά προς το σκοπό του) καθορίζει και την επιτυχία που θα έχει.

8. … να κρατάει μυστικά και υποσχέσεις
Τα παιδιά θα πρέπει από μικρή ηλικία να μάθουν ότι το να κρατάνε μυστικά και υποσχέσεις είναι κάτι πολύ βασικό στις αληθινές φιλίες. Όταν μας ξεφεύγει ένα μυστικό ή δεν κρατάμε την υπόσχεσή μας, είναι σαν να εξαπατούμε τον άλλον, σαν να του λέμε ότι δεν αξίζει αρκετά για εμάς, σαν να μη μας νοιάζει η σχέση. Οι καλές σχέσεις χτίζονται πάνω σε βάσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Πέρα από τις φιλίες, όμως, το παιδί πρέπει να μάθει ότι επίσης πρέπει να τηρεί και τις υποσχέσεις που δίνει στους γονείς του, γιατί έχει δώσει το λόγο του και έχει δεσμευθεί. Διδάξτε ότι οι υποσχέσεις κρύβουν μέσα τους ανεξαρτησία από την πλευρά του παιδιού που την έδωσε, αλλά και υπευθυνότητα.

9. … να μην τα παρατάει και να συνεχίζει να μαθαίνει
Πολλά παιδιά και ενήλικες φτάνουν σε ένα σταυροδρόμι στη ζωή τους που τα παρατάνε ή βαριούνται και αποκτούν αρνητική στάση απέναντι στη μάθηση. Θωρακίστε το παιδί σας απέναντι σε αυτό, γιατί η συγκεκριμένη στάση ζωής αποτελεί τροχοπέδη στην εξέλιξη και την επιτυχία ενός παιδιού. Για να πετύχει κανείς στη ζωή του πρέπει να μπορεί να προσπαθεί, να έχει υπομονή και επιμονή ώστε να μην τα παρατήσει με την παραμικρή δυσκολία. Από την άλλη, είναι επίσης σημαντικό να έχει κανείς την περιέργεια και την επιθυμία να μαθαίνει νέα πράγματα, νέες δεξιότητες, να αποκτά νέες καλές συνήθειες, να είναι ενήμερος για τις νέες εξελίξεις στον επαγγελματικό του τομέα αλλά και στη ζωή γενικότερα. Η μάθηση συνδέεται με την αίσθηση της ευεξίας αλλά και την επιτυχία.
Πηγή: Dr Λίζα Βάρβογλη
==============================
7 Μυστικά για να Δώσετε στο Παιδί σας μια Υπέροχη Παιδική Ηλικία.

Καλλιεργήστε ευτυχία και χαρά στη ζωή του παιδιού σας για να βάλετε γερές βάσεις ψυχικής αλλά και σωματικής υγείας και να δημιουργήσετε το υπόβαθρο της επιτυχίας. Τα ευτυχισμένα παιδιά σκέφτονται θετικά, είναι αισιόδοξα, δημιουργικά και πετυχαίνουν τους στόχους τους σε μικρότερη αλλά και μεγαλύτερη ηλικία, ως ενήλικες. Εντάξτε στη ζωή σας τις παρακάτω διαδικασίες για να δημιουργήσετε χαρούμενη ατμόσφαιρα στο σπίτι σας και να μεγαλώσετε ένα ευτυχισμένο και ισορροπημένο παιδί.

1. Απολαύστε ‘Ραντεβουδάκια’ με το Παιδί σας
Όπως βγαίνετε με φίλους για καφέ και να τα πείτε, έτσι μπορείτε να βγαίνετε και με το παιδί σας, ξεκινώντας από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Πέστε στο παιδί σας «σήμερα θα βγούμε ραντεβού παρέα, να φάμε ένα παγωτάκι και να τα πούμε» και κανονίστε να πάτε σε ένα μέρος όπου μπορείτε να βρεθείτε οι δυο σας (ακόμα καλύτερα και αγκαλίτσα!) για να περάσετε όμορφα. Δε χρειάζεται να αφιερώσετε πολύ χρόνο, ακόμα και 15-20 λεπτά είναι αρκετά. Θα πρέπει να κλείσετε το κινητό σας και να αφοσιωθείτε στο παιδί σας. Ρωτήστε το για τους φίλους, το σχολείο, τα ενδιαφέροντά του, χωρίς να του κάνετε ανάκριση και χωρίς να παίζετε το παιχνίδι των 20 ερωτήσεων. Ξεκινήστε την κουβέντα χαλαρά, τύπου «τι θα ήθελες να μου πεις σήμερα..», «θέλω να ακούσω τα νέα σου από το σχολείο», κλπ. Επικεντρωθείτε στο να ακούτε περισσότερο και να σχολιάζετε λιγότερο. Κάντε στο παιδί σας υποθετικές ερωτήσεις, τύπου «τι θα έκανες αν ήσουν διευθυντής στο σχολείο για μια μέρα», «αν μπορούσες να πας διακοπές οπουδήποτε στον κόσμο που θα διάλεγες», κλπ. Η ιδέα είναι να είστε μαζί με το παιδί σας, χωρίς περισπασμούς και να δημιουργήσετε ζεστασιά, εγγύτητα και τονώσετε το ψυχικό σας δέσιμο.

2. Δημιουργήστε Θετική Οικογενειακή Ατμόσφαιρα
Πάρτε τη συνειδητή απόφαση να μειώσετε τα νεύρα και τις φωνές στην οικογένειά σας. Πριν ξεσπάσετε, πάρτε μια βαθιά ανάσα και ρωτήστε τον εαυτό σας «αξίζει τον κόπο να χαλιέμαι και να χαλάω τη σχέση μου με το παιδί μου γι’ αυτό το λόγο;». Υιοθετήστε μια πιο ήρεμη στάση. Μάθετε να επενδύετε στο θετικό, στο γέλιο και τη χαρά και μειώστε τον αρνητισμό. Παρατηρήστε τι κάνουν σωστά και καλά τα μέλη της οικογένειας και κάντε τους ένα κομπλιμέντο, αντί να βλέπετε πάντα το στραβό και να λέτε τι πρέπει να διορθώσουν.

3. Δημιουργήστε Οικογενειακές Παραδόσεις
Τι ποιο ωραίο από οικογενειακές παραδόσεις όπως να φτιάχνετε μαζί με το παιδί τα χριστουγεννιάτικα γλυκά, να βάφετε τα πασχαλινά αυγά, να φτιάχνετε στεφάνι της πρωτομαγιάς ή να έχετε μια σπέσιαλ τούρτα για τα γενέθλια του… Αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη και δημιουργήστε το δικό σας χαιρετισμό ή γιορτάστε μια επέτειο σημαντική για την οικογένειά σας με ιδιαίτερο τρόπο. Συζητήστε για αυτά που κάνετε στο σπίτι σας, τραβήξτε φωτογραφίες, δημιουργήστε κλίμα προσδοκίας για όταν έρθουν οι χαρούμενες αυτές στιγμές…

4. Αποκτήστε τη Συνήθεια να Παίζετε Παιχνίδια και να Περνάτε Όμορφα
Παίξτε με το παιδί σας διάφορα παιχνίδια, καθιστοί, τρέχοντας, επιτραπέζια, φαντασίας, ή ηλεκτρονικά. Βρείτε ευκαιρία να γελάσετε, να γαργαληθείτε, να έρθετε κοντά διασκεδάζοντας. Επενδύστε στην ομορφιά της στιγμής και απολαύστε παρέα με το παιδί σας.

5. Μοιραστείτε Όμορφες Ιστορίες και Αναμνήσεις Μοιραστείτε με το παιδί σας όμορφες ιστορίες από τη δική σας παιδική ηλικία, σκανταλιές, περιπέτειες, γιορτές, οτιδήποτε ωραίο σημάδεψε την παιδική σας ηλικία. Μιλήστε του για γονείς σας αλλά και για τις γιαγιάδες, τους παππούδες και άλλα αγαπημένα σας πρόσωπα, δείξτε του φωτογραφίες και ελάτε κοντά μαζί. Μοιραστείτε ωραίες αναμνήσεις σας απ’ όταν το παιδί σας ήταν μικρό, μιλήστε του για το πώς ήταν μωράκι, τι έκανε, τι του άρεσε, δείτε φωτογραφίες και βίντεο και γελάστε με την καρδιά σας. Καλλιεργώντας ευτυχία τονώνετε την ψυχική και σωματική υγεία του παιδιού σας –και τη δική σας φυσικά!- και δημιουργείτε ένα όμορφο, χαρούμενο, ασφαλές περιβάλλον για να αναπτυχθεί το παιδί σας και να μπορεί να επιστρέφει σε αυτές τις χαρούμενες στιγμές ξανά και ξανά.

6. Καλλιεργήστε την Αίσθηση της Οικογενειακής Συνεργασίας
Συνεργαστείτε με το παιδί σας και συμπεριλάβετέ το σε οικογενειακές εργασίες, αναθέτοντάς του έστω και έναν μικρό ρόλο. Αναθέστε του μικροδουλειές και συζητήστε πώς όταν συνεργάζεστε όλοι η ζωή γίνεται ευκολότερη και καταφέρνετε πολλά ωραία πράγματα.

7. Δώστε Έμφαση στο Παιχνίδι και τις Φιλίες
Από τις μεγάλες χαρές της παιδικής ηλικίας είναι το ελεύθερο παιχνίδι και οι φίλοι και οι παρέες. Σιγουρευτείτε ότι το παιδί σας έχει ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι σε καθημερινή βάση. Μειώστε τη χρήση ηλεκτρονικών και ενθαρρύνετε το παιχνίδι φαντασίας, τη δημιουργικότητα (π.χ. μέσα από κατασκευές) και την κίνηση. Μπείτε στη διαδικασία να καλείτε φίλους του παιδιού σας στο σπίτι ή αν αυτό δεν είναι εφικτό, να κανονίζετε ραντεβού με φίλους στην παιδική χαρά. Επιτρέψτε στο παιδί σας να πηγαίνει σε σπίτια φίλων για παιχνίδι ή και να μένει εκεί το βράδυ (φυσικά θα πρέπει να γνωρίζετε την οικογένεια και να νιώθετε ότι το παιδί σας είναι ασφαλές εκεί).
Πηγή: dinfo.gr Dr Λιζα Βάρβογλη

50 θετικές φράσεις για να λέμε στα παιδιά μας. Η Επιλογή έγινε από την Μελισσάνθη.

 Η Μελισσάνθη στον θρόνο της

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνακροατές της ποιοτικής μουσικής, των στίχων και των υπέροχων φωνών σας καλησπερίζω και σας καλημερίζω ταυτόχρονα. Έχω να σας πω σήμερα ευχάριστα νέα, η Στέφη από την ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ με ενημέρωσε πως υπάρχει ένα ιστολόγιο στην ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ με το όνομα no name που μεταφράζει και δημοσιεύει πάρα πολλά από τα κείμενα που δημοσιεύω στο δικό μας ιστολόγιο. Εννοείται πως αυτό είναι μεγάλη τιμή για το δικό μας blog. Παράλληλα μου ζήτησε να γράψω κάποιο άρθρο για τον μέγιστο καλλιτέχνη ΠΛΑΤΩΝΑ που εδώ και 50 χρόνια περίπου με την μελωδική του κιθάρα συμμετέχει στις καλύτερες ορχήστρες του κόσμου, πριν λίγες μέρες είχε λάβει μέρος σε έναν διαγωνισμό στην ΕΛΒΕΤΙΑ όπου και μάγεψε το κοινό με το μοναδικό του παίξιμο. Το πιο κάτω κείμενο το έλαβα από την ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ, μία μέρα που καθόταν στον θρόνο της σκέφτηκε να επικοινωνήσει μαζί μας και να μας ζητήσει να αναρτήσουμε το πιο κάτω κείμενο. ΤΟ πράξαμε με μεγάλη χαρά. Ειρήσθω εν παρόδω να πω πως σήμερα 11/12/24 θα αποχαιρετήσουμε έναν πνευματικό άνθρωπο που μας άφησε πίσω μεγάλη πνευματική κληρονομιά. Αναφέρομαι φυσικά στον ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟ. Ευχαριστούμε Δάσκαλε.

Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗΣ.

Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο γύρω τους και κυρίως τον εαυτό τους. Πολλές φορές πάνω στην κούραση μας, ανοίγουμε το στόμα μας και λέμε πράγματα που δε θα έπρεπε να πούμε. Τα παιδιά όμως δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη διαφορά μεταξύ του τι κάνουν και του τι είναι. Έτσι λοιπόν όταν μέσα στον εκνευρισμό μας αποκαλούμε το παιδί μας «κακομαθημένο», «παλιόπαιδο», «τεμπέλη» ή οτιδήποτε αρνητικό, επειδή έκανε κάτι που δε θα έπρεπε να έχει κάνει, οι λέξεις αυτές γίνονται σπόροι που φυτεύονται μέσα στο μυαλό του. Οι σπόροι τελικά φυτρώνουν και τα αρνητικά αυτά χαρακτηριστικά γίνονται ακόμα μεγαλύτερα.
Σκοπός όμως αυτού του post, δεν είναι να μας γεμίσει με τύψεις για όσα αρνητικά μπορεί να έχουμε πει ως τώρα. Σκοπός είναι να μας δώσει τροφή για σκέψη και να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε πώς μπορούμε να βελτιωθούμε ώστε να γίνουμε καλύτεροι γονείς.
Ποιες θετικές φράσεις όμως – αντί για αρνητικές – μπορούμε να «φυτέψουμε», ώστε να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση των παιδιών μας; Τι μπορούμε να τους λέμε σε τακτική βάση, ώστε να καταλάβουν ότι τα αγαπάμε, ότι σεβόμαστε την προσωπικότητά τους και ότι πιστεύουμε στο μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους; Να κάποιες ιδέες:

1. Μου αρέσει να σε βλέπω να χαμογελάς.
2. Χρειάζομαι τη βοήθειά σου.
3. Πήρες σπουδαία απόφαση.
4. Ευχαριστώ που μου το είπες.
5. Είμαι περήφανη για σένα.

6. Μου αρέσει να περνάμε χρόνο μαζί.
7. Μου αρέσουν οι φίλοι σου.
8. Ποια ήταν η αγαπημένη στιγμή της ημέρας σου;
9. Θες να κάνουμε κάτι οι δυο μας;
10. Ποια είναι η γνώμη σου;

11. Πιστεύω σε σένα.
12. Η δασκάλα σου πιστεύει σε σένα.
13. Μου αρέσει να σε βλέπω να παίζεις.
14. Μου αρέσει να σε βλέπω να αθλείσαι.
15. Θα τα καταφέρεις, το ξέρω.

16. Σου έχω μια έκπληξη!
17. Εσύ πώς το βλέπεις; Εξήγησέ μου τη δική σου πλευρά.
18. Χαίρομαι που σε βλέπω χαρούμενο/η!
19. Δεν τρέχει τίποτα, όλοι κάνουμε λάθη.
20. Έφτιαξα το αγαπημένο σου φαγητό!

21. Έκανες σπουδαία δουλειά. 

Πρέπει να είσαι περήφανος/η για τον εαυτό σου.
22. Το αξίζεις.
23. Καταπληκτική ιδέα!
24. Σε ευχαριστώ που με βοηθάς.
25. Με κάνεις και γελάω.

26. Δεν παίζεσαι!
27. Σε εμπιστεύομαι.
28. Είσαι σπουδαίος φίλος/φίλη. Οι φίλοι σου είναι τυχεροί που σε έχουν.
29. Μπορείς να μου λες τα πάντα.
30. Θα είμαι πάντα δίπλα σου.

31. Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;
32. Μου έλειψες.
33. Για πες μου περισσότερα…
34. Σε όλους μας έχει συμβεί.
35. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.

36. Η γνώμη σου είναι σημαντική. Να τη λες!
37. Δεν είναι κακό να λες όχι.
38. Η μέρα που γεννήθηκες ήταν μία από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.
49. Είσαι σπουδαίο παιδί.
40. Τι σου λέει το ένστικτό σου;

41. Τι σου λέει το σώμα σου;
42. Σε ευχαριστώ.
43. Πιστεύω ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο.
44. Σε ακούω. Σε προσέχω.
45. Θες να το συζητήσουμε;

46. Είναι δική σου απόφαση.
47. Συγνώμη. Δεν έπρεπε να αντιδράσω έτσι.
48. Τι μπορώ να κάνω για να γίνω καλύτερη μαμά (ή μπαμπάς) για σένα;
49. Σε αγαπώ.
50. Θα σε αγαπώ ό,τι κι αν γίνει.
Τα λόγια μας έχουν δύναμη. Ας επιλέξουμε προσεκτικά τι λέμε και ας αναπτύξουμε μια υπέροχη σχέση με τα πιο υπέροχα πλάσματα της ζωής μας.
Aνιχνευτής ο Πεπέ.

William Shakespeare ( 1564-1616 , Άγγλος δραματουργός. Μία συνομιλία με τον Επίκουρο τον Γοργογυραίο.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί θεατράνθρωποι καλησπέρα, έχω να σας διηγηθώ σήμερα μία μοναδική στα χρονικά εμπειρία που βίωσα την ώρα που βρισκόμουν παρέα με τον Μορφέα. Κάποια στιγμή μεταξύ σοβαρού και αστείου που ήμουν πολύ χαλαρός τον ακούω να μου λέει: Επίκουρε θα ήθελες να συναντήσεις τον Σαίξπηρ; Τον κοίταξα καλά για να δω αν σοβαρολογεί και του είπα: Μορφέα, αν υποθέσουμε πως αυτή τη στιγμή υπάρχουν στον πλανήτη Γη περίπου 8 δισεκατομμύρια άνθρωποι τα 5 δισεκατομμύρια θα ήθελαν να τον συναντήσουν, μεταξύ αυτών φυσικά κι εγώ. Μπορείς να το κανονίσεις; Άστο πάνω μου είπε ο Μορφέας και εξαφανίστηκε, επέστρεψε σε 10 λεπτά μαζί με τον Σαίξπηρ!!!!! Εγώ μόλις αντίκρυσα τον Bάρδο ζουρλάθηκα, δεν πίστευα τα μάτια μου, νόμιζα πως έβλεπα όνειρο, κι όμως μπροστά μου ήταν ο μέγας Σαίξπηρ αυτοπροσώπως. Όταν συνήλθα του είπα, Μέγιστε ποιητή σ' ευχαριστώ που καταδέχθηκες να συνομιλήσεις μαζί μου, αν μου επιτρέπεις θα ήθελα να σε ρωτήσω αν είσαι ευχαριστημένος από τις τιμές που σου αποδίδουμε τόσους αιώνες και αν έχεις εικόνα από την τύχη των έργων σου. Ο Βάρδος πήρε τον λόγο λέγοντας, άκου να σου πω Επίκουρε οι τιμές έχουν να κάνουν μ' εσάς και όχι με μένα, εγώ τις τιμές τις έζησα τότε που έπρεπε, θέλεις να με ρωτήσεις κάτι άλλο γιατί θέλω κι εγώ να σε ρωτήσω κάτι σχετικά με τον φίλο σου τον Γιαννακόπουλο ο οποίος ναι μεν είναι πολυγραφότατος αλλά για μένα δεν έχει γράψει ούτε μία παράγραφο, ούτε καν έχει αναφέρει κάποιο από τα δικά μου αποφθέγματα με τα οποία όπως καλά γνωρίζεις ξεκινάει τα άρθρα του. Μήπως γνωρίζεις τον λόγο; Για να είμαι ειλικρινής βρέθηκα σε δύσκολη θέση γιατί όντως ο Βάρδος είχε δίκιο, κι εγώ δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει κάποιο άρθρο του Ηλία που να παραπέμπει στον Σαίξπηρ. Το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω ήταν το εξής: Μέγιστε ποιητή μόλις θα βρεθώ με τον Ηλία θα τον ρωτήσω κι εγώ γιατί είναι και δική μου απορία. Τον λόγο πήρε ο Σαίξπηρ λέγοντας, για να σε βοηθήσω σου δίνω αυτό το κείμενο όπου υπάρχουν πολλά αποφθέγματα από τα έργα μου, εσύ φρόντισε να παραδώσεις αυτό το κείμενο στον Γιαννακόπουλο. Φίλες και Φίλοι αυτοί ήταν η συνομιλία που είχα με τον Σαίξπηρ, ήθελα να τον ρωτήσω πολλά ακόμα αλλά ο Μορφέας μου έκανε νόημα πως ήταν ώρα να φύγουν. Ας μην είμαι και αχάριστος σκέφτηκα, άλλοι προσπαθούν αιώνες τώρα και δεν το έχουν πετύχει να συνομιλήσουν μαζί του, εγώ ήμουν πολύ τυχερός που συνομίλησα μαζί του έστω και για λίγο. Ευχαρίστησα τον Μορφέα και πήρα μολύβι και χαρτί για να καταγράψω αυτή την μοναδική εμπειρία. Πάμε λοιπόν στο κείμενο που μου έδωσε ο Σαίξπηρ. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε.

Έμαθα:

Πως να μεγαλώνεις

δεν σημαίνει μονάχα να «κλείνεις» χρόνια.

Πως η σιωπή

είναι η καλύτερη απάντηση όταν ακούς ανοησίες.

Πως να δουλεύεις

δεν σημαίνει μονάχα να κερδίζεις χρήματα.

Πως οι φίλοι

«αποκτούνται» δείχνοντας το πραγματικό μας πρόσωπο.

Πως οι αληθινοί και πραγματικοί φίλοι βρίσκονται πάντα

κοντά μας στις καλές και στις κακές στιγμές.

Πως τα χειρότερα πράγματα

«κρύβονται» μέσα σε μια καλή εμφάνιση.

Πως η φύση

είναι το πιο όμορφο δημιούργημα σε αυτή την ζωή.

Πως όταν σκέφτομαι πως γνωρίζω τα πάντα

ακόμη δεν γνωρίζω τίποτα.

Πως μια μοναδική ημέρα

μπορεί να είναι πολύ σπουδαιότερη από πολλά χρόνια.

Πως μπορείς να «συνομιλήσεις» με τα αστέρια αρκεί να το πιστέψεις.

Πως μπορείς να «εξομολογηθείς» στο φεγγάρι.

Πως μπορείς να ταξιδέψεις στο άπειρο.

Πως είναι υγιές να ακούς όμορφα και καλά λόγια.

Πως το να είσαι ευγενικός κάνει καλό στην υγεία.

Πως είναι αναγκαίο να ονειρεύεσαι.

Πως μπορείς να είσαι «παιδί» για όλη την ζωή.

Πως η ύπαρξή μας είναι ελεύθερη.

Πως ο Θεός δεν απαγορεύει τίποτα στο όνομα της αγάπης.

Πως το να κρίνεις και να κατακρίνεις τον εαυτό σου δεν έχει σημασία όταν αυτό που

πραγματικά έχει σημασία είναι η εσωτερική γαλήνη.

Και τέλος έμαθα πως δεν μπορείς να πεθάνεις για να μάθεις να ζεις.

William Shakespeare

Πηγή: Εναλακτική Δράση.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Φίλες και Φίλοι τι να πρωτοδιαλέξει κανείς από τον Σαίξπηρ. Κάθε στίχος του τεράστιου έργου του είναι και ένα μνημειώδες απόφθεγμα! Θεωρείται μια από τις κορυφαίες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου, ενώ τα θεατρικά του παίζονται έως σήμερα, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον. Ο Σαίξπηρ κατάφερε να χειριστεί με απόλυτη δεξιοτεχνία τόσο την κωμωδία όσο και το δράμα και την τραγωδία. Μερικά από τα έργα του: Η Τρικυμία, Η Κωμωδία των Παρεξηγήσεων, Πολύ Κακό για το Τίποτα, Αγάπης Αγώνας Άγονος, Όνειρο Θερινής Νυκτός, Ο Έμπορος της Βενετίας, Όπως σας αρέσει, Το Ημέρωμα της Στρίγγλας, Ριχάρδος ο Γ', Κοριολανός, Τίτος Ανδρόνικος, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Ιούλιος Καίσαρας, Μάκβεθ, Άμλετ, Βασιλιάς Ληρ, Οθέλλος.

ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ.

Να ζει κανείς ή να μη ζει; Ιδού η απορία.
(Από τον «Άμλετ»)

Ένα άλογο, ένα άλογο. Το βασίλειό μου για ένα άλογο.

(από τον «Ριχάρδο Γ'», μετά την ήττα του στη μάχη του Μπόσγουρθ το 1485.

Μίλα μου ψιθυριστά, αν μου μιλάς γι’ αγάπη.

Θα σε προκαλούσα σε πνευματική μονομαχία, αλλά βλέπω ότι είσαι άοπλος.

Αν αγάπησες και πόνεσες, αγάπα περισσότερο
Αν αγάπησες περισσότερο και πόνεσες περισσότερο, αγάπα ακόμα περισσότερο
Αν αγάπησες ακόμα περισσότερο και πόνεσες ακόμα περισσότερο, αγάπα περισσότερο ώσπου να μην πονάει άλλο.

Άκουγε πολλούς, μίλα σε λίγους.

Να τους αγαπάς όλους, να εμπιστεύεσαι λίγους, να μη βλάπτεις κανέναν.

Οι δειλοί πεθαίνουν πολλές φορές πριν το θάνατό τους.

Οι γυναίκες δεν θέλουν τίποτα άλλο από ένα σύζυγο, αλλά όταν τον αποκτήσουν, τα θέλουν όλα.

Χάρισε σε κάθε άνθρωπο το αυτί σου, αλλά σε λίγους τη φωνή σου. Πάρε από τον καθένα την άποψή του, αλλά φύλαξε τη δική σου κρίση.

Το κρασί αυξάνει την επιθυμία αλλά μειώνει το αποτέλεσμα.

Ο βλάκας νομίζει πραγματικά ότι είναι σοφός, αλλά ο σοφός θεωρεί τον εαυτό του βλάκα.

Ό,τι είναι παρελθόν, είναι πρόλογος.

Δεν υπάρχει τίποτε τόσο καλό ή τόσο κακό, η σκέψη το κάνει έτσι.

Η κόλαση είναι άδεια και όλοι οι διάβολοι είναι εδώ.

(από την «Τρικυμία»)

Ο έρωτας μπορεί να είναι το ωραιότερο όνειρο αλλά και ο χειρότερος εφιάλτης.

Το λάθος, αγαπητέ μου Βρούτε, δεν είναι στ’ αστέρια, αλλά μέσα μας.

Δεν αγαπούν όσοι δεν δείχνουν την αγάπη τους.

(«Δύο κύριοι από τη Βερόνα», πρ. 1.2)

Η καχυποψία στοιχειώνει τις ένοχες συνειδήσεις.

Ο αληθινός άντρας πρέπει να τολμά ό,τι αρμόζει σ’ έναν άντρα.

Αυτός που σε πλήγωσε ήταν είτε πιο δυνατός είτε πιο αδύναμος από σένα. Αν ήταν πιο αδύναμος, λυπήσου τον. Αν ήταν πιο δυνατός, λυπήσου τον εαυτό σου.

Άργησα τόσο στην πορεία μου στον κόσμο, που ήρθε το σούρουπο κι έχασα τον δρόμο μου για πάντα.

Κάποιοι εξυψώνονται από την αμαρτία, ενώ κάποιοι ξεπέφτουν από την αρετή.

"Some rise by sin and some by virtue, fall"

Τα πράγματα που δεν διορθώνονται δεν θα ‘πρεπε να τα δίνουμε σημασία. Ό,τι έγινε, έγινε.

Ηδονή και δράση κάνουν το χρόνο να φαίνεται λίγος.

Όταν έρχονται οι λύπες, δεν έρχονται σαν μεμονωμένοι κατάσκοποι, έρχονται σε τάγματα.

Αν η μουσική είναι η τροφή της αγάπης, παίξε κι άλλο.

Η αλήθεια κάνει το διάβολο να κοκκινίζει.

Αυτός που κλέβει το πορτοφόλι μου, κλέβει σκουπίδια...Αλλά αυτός που μου στερεί το καλό μου όνομα, ληστεύει από μένα κάτι που δεν θα τον κάνει πλούσιο, και εμένα με κάνει πραγματικά φτωχό.

(Ο Ιάγος προς τον Οθέλλο)

Είναι καλύτερο να υπολογίζεις ότι ο εχθρός σου είναι πιο δυνατός απ’ ό,τι φαίνεται.

Ο σκοπός της τέχνης είναι να δώσει στη ζωή σχήμα.

Αν τα φιλιά ήταν όλη κι όλη η χαρά στο κρεβάτι,
η μια γυναίκα θα παντρευόταν με την άλλη.

Όταν ο ήλιος δύσει, όλοι κλείνουν τις πόρτες·
το ίδιο και όταν ένας ισχυρός ξεπέσει.

Ξόδευα άσκοπα το χρόνο μου και τώρα ο χρόνος ξοδεύει άσκοπα εμένα.

(από τα σονέτα του Σαίξπηρ)

Είμαι γυναίκα. Δεν ξέρεις τις γυναίκες; Όταν σκέφτομαι, πρέπει να μιλάω.
Μερικές γυναίκες είναι το χαμόγελο του Πλάστη και άλλες είναι οι μορφασμοί Του.

Όταν το χρήμα προηγείται, όλες οι πόρτες ανοίγουν.
Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

(«Άμλετ»)

Η χρυσή εποχή είναι μπροστά μας, όχι πίσω μας.

Το να φοβάσαι το χειρότερο, συχνά γιατρεύει το χειρότερο.

Τι υπάρχει σ’ ένα όνομα; Αυτό που ονομάζουμε τριαντάφυλλο, με οποιοδήποτε άλλο όνομα θα μύριζε το ίδιο όμορφα.

Αστάθεια, το όνομά σου είναι γυναίκα.

(Frailty, thy name is woman)

Αν έχεις δάκρυα, ετοιμάσου να τα χύσεις τώρα.

Όλα τα πράγματα είναι έτοιμα, αν το μυαλό μας είναι έτοιμο.

(από το έργο «Ερρίκος ο Ε’»)

Η δειλία του εραστή είναι ένδειξη της αθωότητάς του.

Κρατήστε αυτόν τον ήχο, τις βροντές, τη καταιγίδα, μέχρι να τα σημειώσω κάπου.

Κάποιοι γεννιούνται Μεγάλοι, κάποιοι πετυχαίνουν τη μεγαλοσύνη, και σε κάποιους η μεγαλοσύνη έρχεται ουρανοκατέβατη.

Οι γελωτοποιοί συχνά αποδεικνύονται προφήτες.

Μερικά ελαττώματα έχουν τα εξωτερικά γνωρίσματα των προτερημάτων.

Τα υπόλοιπα, είναι σιωπή.

(από τον «Άμλετ»)

Νιώθω πως έχει χαθεί,
κι όμως δεν ξέρω πότε έφυγε.

(από το «Χειμωνιάτικο Παραμύθι»)

Δεν θα ‘πρεπε να ‘χες γεράσει προτού γίνεις σοφός.

Όταν έλεγα ότι θα πεθάνω εργένης, δεν φανταζόμουν ότι θα ζούσα ώσπου να παντρευτώ.

(από το «Πολύ κακό για το τίποτα»)

Ο κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή και όλοι, άντρες και γυναίκες, απλά ηθοποιοί. Έχουν τις εισόδους τους και τις εξόδους τους. Και ο κάθε άνθρωπος στον καιρό του παίζει πολλούς ρόλους, καθώς οι πράξεις όπου εμφανίζεται είναι οι εφτά ηλικίες.

«Όπως σας αρέσει»

Αυτές οι βίαιες ηδονές έχουν βίαιο τέλος.

Κάποιοι μικροί θεοί του Έρωτα σκοτώνουν με βέλη, και κάποιοι με παγίδες.

(από το «Πολύ κακό για το τίποτα»)

Είναι άραγε η έλλειψη φιλοδοξίας που μας κάνει να υπομένουμε; Εξαρτάται τι ονομάζεις φιλοδοξία. Αν φιλοδοξία ονομάζεις τη λαχτάρα να πάρεις τη θέση των ισχυρών, τότε, ναι, δεν είμαι φιλόδοξος.

Υπάρχουν περισσότερα πράγματα σε ουρανό και γη, Οράτιε, από όσα έχει ονειρευτεί η φιλοσοφία σου.

(από τον «Άμλετ»)
Μπορεί κάποιος να χαμογελάει, και να χαμογελάει, και να είναι αχρείος.
(από τον «Άμλετ»)

Αυτή η γυναίκα είναι βολικό γάντι, κύριε, μπαίνουμε και βγαίνουμε όποτε μας αρέσει.
Η κακοτυχία δημιουργεί περίεργους συντρόφους.

(από την «Τρικυμία»)

Ο κόσμος είναι ένα στρείδι που θ’ ανοίξει με το ξίφος μου.
Το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε: ας σκοτώσουμε όλους τους δικηγόρους.

Από τον «Ερρίκος Στ’»

Ο πρίγκηψ του σκότους είναι τζέντλεμαν.

(από το «Βασιλιάς Ληρ»)

Θα πάρω το χειμώνα από τα χείλη σου, ωραία κυρία.

— «Τρωίλος και Χρυσηίδα»

Ξέρουμε τι είμαστε, αλλά δεν ξέρουμε τι θα μπορούσαμε να είμαστε.

(λόγια της Οφηλίας από τον «Άμλετ»)

Κάτι κολασμένο έρχεται προς το μέρος μας.

(Από τον «Μάκβεθ». Επίσης τίτλος βιβλίου του Ray Bradbury)

Η συνείδηση μας κάνει σίγουρα όλους δειλούς.

(«Άμλετ»)

Δεν υπάρχουν ούτε τρεις καλοί άνθρωποι που δεν έχουν κρεμαστεί ακόμη στην Αγγλία, κι ο ένας από αυτούς είναι χοντρός.

(ο χοντρός είναι ο Φάλσταφ από τον «Ερρίκο Δ’»)

Πού προχωράς μέσα στο πλήθος, χλομή, γκρίζα γυναίκα, που κανένας δεν σε φροντίζει;

====================

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ. ένα γράμμα από κάποιον κάτοικο ενός αστεριού. Η επιλογή έγινε από την Πανδώρα.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνταξιδευτές της θετικής αύρας και της δημιουργικής φαντασίας σας χαιρετώ. Πριν λίγο δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον Διδάσκαλο όπου με πληροφόρησε πως βρισκόταν στην ιστορική και πνευματική Πιάλεια και συγκεκριμένα κάτω από το κιόσκι ενώ η βροχή έπεφτε στρέητ θρού, μαζί με τον Ευκλείδη και την Γιώτα και έπιναν το τρίτο τσιπουράκι στην υγεία του Πέπου και της Λόλας, τι άλλο να ζητήσεις από την ζωή όταν γνωρίζεις πως κάποιοι φίλοι συμπεριφέρονται μ' αυτόν τον μαγικό τρόπο; Μου θύμισαν την Φαίη η οποία χθες με πήρε τηλέφωνο για να μου πει το εξής: Πέπο έχω φτιάξει μία καταπληκτική λαχανόπιτα με φύλλο χειροποίητο και όπως την βλέπω στον φούρνο να ροδοκοκκινίζει είπα μέσα μου, αχ να ήταν εδώ και ο Πέπος με την Λόλα να την τρώγαμε μαζί θα μου πιανόταν κι εμένα καλύτερα! όταν ακούς τέτοια λόγια πως να μην συγκινηθείς; Φίλες και Φίλοι αυτές οι μικρές χαρές είναι το αλατοπίπερο στη ζωή μας και αλίμονο σ' αυτούς που δεν έχουν γευτεί αυτές τις μικρές χαρές. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε. Πάμε τώρα στον κορυφαίο ΜΑΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ. Υ.Γ. Σήμερα έμαθα και μία δυσάρεστη είδηση, μας αποχαιρέτησε ένας σημαντικός Έλληνας ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ τον ευχαριστούμε για όλα όσα πρόσφερε και ήταν πολλά. 

Ὁ ἔρωτας τῶν χρωμάτων καὶ τῆς προσωπικῆς δημιουργίας
Ἀξιότιμε κύριε,

Ἀπὸ ἐδῶ ποὺ βρίσκομαι (καὶ μένω ἀπὸ πολλοὺς καιροὺς σ᾿ αὐτὸ τὸ μακρινὸ ἀστέρι), κάπου κάπου ἔχω τὴν περιέργεια καὶ παρακολουθῶ τὰ δικά σας, ὄχι βέβαια γιὰ νὰ δῶ ἂν θὰ γράψουν κάτι γιὰ μένα, ὅσο γιὰ νὰ ἱκανοποιήσω παλιὲς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες.
Ἡ τύχη τό ῾φερε νὰ κατοικῶ στὸν Παράδεισο περίπου δεκαπέντε χρόνια. Ζῶ ἐντελῶς φανταστικὰ (αὐτὴ τὴ λέξη δὲν μπορῶ νὰ σᾶς τὴν ἐξηγήσω πρόχειρα) καὶ αὐτὸ μοῦ δημιουργεῖ περίπλοκα προβλήματα. Ἕνα ἀπ᾿ αὐτὰ εἶναι πὼς δὲν ἔχω κανέναν γνωστό μου γιὰ παρέα. Εἶναι περίεργο καὶ ἐξωφρενικὸ μέσα σὲ τόσες χιλιάδες νὰ μὴν μπορῶ νὰ διακρίνω ἕναν ἄνθρωπο τῆς γειτονιᾶς μου. Ὅσο γιὰ κείνους ποὺ γνώριζα ἀπ᾿ τὶς ἐφημερίδες (ἐπιστήμονες, ἀθλητές, καλλιτέχνες), αὐτοὶ ζοῦν ὅπως τὰ ξέρετε καὶ στὴ Γῆ. Κῆποι, μέγαρα, αὐτοκίνητα καὶ βέβαια μαζί μας καμιὰ ἐπαφή. Νομίζω ὅμως πὼς αὐτὲς οἱ δυσκολίες δημιουργοῦνται καμιὰ φορὰ κι ἀπ᾿ τὶς ἀπρόβλεπτες καταστάσεις, καθὼς βλέπω νύχτα μέρα νὰ μεταφέρονται σὲ πολὺ μακρινὲς ἀποστάσεις ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ κάποτε γνωριστήκαμε. Χῶρος φυσικὰ ὑπάρχει, ἀλλὰ μέχρι νὰ τακτοποιηθοῦν ὅπως πρέπει, τὰ προβλήματα ποὺ ἐμφανίζονται κάποια στιγμὴ δημιουργοῦν ἐξωφρενικὲς δυσχέρειες. Σ᾿ ἕναν ἀπὸ τοὺς τελευταίους πολέμους μαζεύτηκαν ξαφνικὰ τόσοι πολλοί, φέρνοντας μαζὶ καὶ τὰ παιδιά τους, ποὺ ἀναγκάστηκαν νὰ τοὺς βάλουν νὰ κοιμοῦνται σὲ ράντζα στοὺς διαδρόμους τῶν κτιρίων μέχρι ν᾿ ἀποφασιστεῖ σὲ ποιὰ κτίρια θὰ τοποθετηθοῦν ὁριστικά. Γιὰ παράδειγμα ἔχω νὰ σᾶς ἀναφέρω, γιὰ τὸ γοῦστο τοῦ πράγματος, τὸ ἑξῆς.
Πρὶν ἀπὸ μένα, στὸ ἴδιο δωμάτιο ποὺ μένω τώρα, ἔμενε κάποιος ποιητής. Μὲ τὴν ποίηση πάντα μὲ ἔδενε μία μυστικὴ σχέση. Ἔχω περάσει πολλὲς νύχτες ἀγρυπνώντας, διαβάζοντας ποιήματα σ᾿ ἐκεῖνο τὸ σαραβαλιασμένο σπίτι τῆς ὁδοῦ Εὐβοίας. Συχνὰ τύχαινε νὰ παρακολουθῶ καὶ ποιητικὰ βραδινὰ ποὺ ἦταν τόσο τῆς μόδας σ᾿ ἐκεῖνα τὰ ἠλίθια χρόνια.
Εἶχα γνωρίσει κάμποσους ποιητὲς καὶ μεταξὺ ἐκείνων κι ἐτοῦτον καὶ χάρηκα ποὺ τὸν συνάντησα καὶ δὲν ἔβλεπα τὴν ὥρα νὰ τοῦ τὸ πῶ καὶ ἴσως νὰ μὲ θυμόταν καὶ νὰ κάναμε παρέα. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ὅταν ἔφτασα, μοῦ λέει ὁ ἄγγελος ἐσὺ θὰ μείνεις ἐδῶ καὶ ὁ ποιητὴς θὰ περάσει ἀπέναντι.
Ὁ ποιητὴς ποὺ ἦταν μονόχνωτος ἄνθρωπος, βασανισμένος εἶναι ἡ ἀλήθεια ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες, τὶς φυλακὲς καὶ τὴ γυναίκα του, σηκώθηκε καὶ πῆγε ἀπέναντι μὲ μισὴ καρδιά, ἀλλὰ στὴν ἀπέναντι πολυκατοικία δὲν εἶχε, λέει, ἀρκετὴ θέρμανση κι αὐτὸ τὸν στενοχώρησε.

Ἔρχεται πίσω ἀμέσως καὶ σὰν μαινόμενος ταῦρος μοῦ λέει:

-Ἐσεῖς, κύριε, γράψατε ποτὲ στὴ ζωή σας;

-Ὄχι, λέω ἐγὼ καὶ κοκκινίζω καὶ νὰ τώρα ἐγώ, ποὺ ποτὲ δὲν εἶχα πεῖ στὴ ζωή μου ψέματα, ἀναγκάζομαι νὰ τοῦ λέω μέσα στὸν Παράδεισο.

-Τότε, μοῦ λέει, ἢ εἶστε μουσικὸς ἢ ζωγράφος.

-Ναί, λέω ἐγὼ καὶ ἀνασαίνω κανονικά, ποὺ ἐπιτέλους λέω καθαρὰ αὐτὸ ποὺ μὲ βασάνισε τόσα χρόνια καὶ ποὺ δὲν τόλμησα ποτὲ νὰ τὸ πῶ καὶ ποὺ κανεὶς ποτὲ δὲν μοῦ ῾χε ἀναγνωρίσει. Εἶμαι ζωγράφος, κύριε.

-Νὰ πᾶτε μὲ τοὺς ζωγράφους, λέει μοχθηρά. Ἐκεῖ εἶναι ἡ θέση σας.

Ὁ ἄγγελος, ποὺ ὅλη ἐκείνη τὴν ὥρα ἄκουγε σιωπηλός, τοῦ εἶπε πὼς μποροῦσε νὰ κάνει ὑπομονὴ λίγες ὧρες μέχρι νά ῾ρθει ἀπὸ τὴ Γῆ κάποιος ὑδραυλικὸς νὰ διορθώσει τὸ καλοριφέρ. Ὁ ποιητὴς ἦταν ἀνένδοτος. Τὸν παρεκάλεσα κι ἐγώ, ἀλλὰ μάταια. Μ᾿ ἔβαλαν μὲ τοὺς ζωγράφους, λοιπὸν (τοὺς ὁποίους, εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, δὲν εἶδα ἀκόμη) καὶ ἡσύχασα, ὥσπου μία μέρα μὲ εἰδοποίησαν ὅτι μποροῦσα νὰ ἐγκατασταθῶ στὸ δωμάτιο τοῦ ποιητῆ. (Φαίνεται ὅτι σκοτεινοὶ κύκλοι μεσολάβησαν καὶ ἤθελαν νὰ μὲ διώξουν ἀπὸ τὶς τάξεις τῶν ζωγράφων, δεδομένου ὅτι δὲν εἶχα κανενὸς τὴν ἀναγνώριση ὅσο ζοῦσα καὶ δυστυχῶς αὐτὴ ἡ ἄδικη τύχη μὲ ἀκολουθοῦσε καὶ στοὺς οὐρανούς...). Ρώτησα τί συμβαίνει καὶ μοῦ εἶπαν ὅτι ὁ ποιητὴς μεταφερόταν ἀλλοῦ, δίπλα στοὺς μεγάλους ποιητὲς τοῦ ταλαιπωρημένου γένους μας, ὅτι στὴ Γῆ εἶχε ἀνακηρυχτεῖ ἀθάνατος κι ὅτι ὑπαίτιος γι᾿ αὐτὸ ἦταν ὁ ποιητὴς Τάκης Σινόπουλος, ποὺ μεσολάβησε καὶ γράφτηκε κάτι γι᾿ αὐτὸν σ᾿ ἕνα περιοδικὸ τῆς συμφορᾶς, μὲ τὴ σκέψη νά ῾χει κάποιον νὰ μιλάει, ὅταν θὰ ῾ρχόταν κι αὐτὸς κάποτε στὰς αἰωνίους μονάς.
Πέρασαν ὅμως τόσα χρόνια καὶ κανένας ἀληθινὸς ποιητὴς δὲν ἔρχεται, δεδομένου ὅτι αὐτὰ τὰ πράγματα μαθαίνονται ἀμέσως. Ἕνας στιχουργὸς ἦρθε μόνο, ταλαιπωρημένος καὶ δυστυχῆς, καὶ μοῦ ῾φερε τὸ ἀπόκομμα τῆς ἐφημερίδας ποὺ γράψατε γιὰ μένα, αὐτὸ ποὺ λέτε ὅτι ἀνακαλύψατε τὰ ἔργα μου σὲ μιὰ ἀποθήκη καὶ ἦταν ἕτοιμα νὰ τὰ πετάξουν στὰ σκουπίδια καὶ τὰ σώσατε - τί εὐγένεια! - καὶ λέτε ἀκόμη ὅτι ἀρχίσατε κιόλας ἔρευνες γιὰ τὴ ζωή μου νὰ μάθετε τὰ τί καὶ τὰ πῶς, τί τὰ θέλετε ἀλήθεια; - καὶ δὲν βρίσκετε, λέτε, κανένα ποὺ νὰ εἶχε ὑποψιαστεῖ ὅτι ζωγράφιζα καὶ δὲν ἔχω δυστυχῶς τὰ ὑπόλοιπα ἄρθρα σας, μοῦ λείπουν, δὲν ἔχω τὴ δυνατότητα νὰ τὰ βρῶ καὶ πῶς ἄλλωστε νὰ μοῦ τὰ στείλετε, τέλος πάντων.
Συνεχίζω χωρὶς νὰ κρατῶ καμία σειρὰ καὶ ἀπαντώντας ὅσο μπορῶ στὰ πιὸ κύρια σημεῖα τοῦ ἄρθρου σας γιὰ τὴν ἀθέατη ζωὴ καὶ τὸ ἔργο μου. Κατ᾿ ἀρχὴν ἐδῶ εἶμαι ὑπεύθυνος, κάτι σὰν ἐπιστάτης, σ᾿ ἕνα μεγάλο περιβόλι καὶ τὸν τελευταῖο καιρὸ ἔχει πέσει πολλὴ δουλειά. (Συνεχίζω τὸ γράμμα μου ὕστερα ἀπὸ δέκα χρόνια ἀπ᾿ τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ ἄρχισα κι αὐτὸ γιατὶ δὲν προλαβαίνω μήτε νὰ τὸ ξαναδιαβάσω μήτε νὰ θυμηθῶ ἂν ἐκεῖνα ποὺ σᾶς ἔγραψα πιὸ πάνω τὰ ξαναγράφω).
Καὶ κάποτε στὴ ζωή μου, λοιπόν, ἦρθαν τὰ πιὸ θλιβερά. Ἔβλεπα νὰ πεθαίνουν ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο καὶ τὸ σπίτι μία ἐποχὴ μοῦ φαινόταν πολὺ μικρὸ κι ἄλλοτε ἀπέραντο. Τὸ ἐπάνω πάτωμα εἶχε ἀχρηστευτεῖ σχεδὸν οὔτε ἀνέβαινα πιά, παρ᾿ ὅλο ποὺ ἄκουγα κάποιους θορύβους καὶ κάτι σὰν λαχανιασμένα τρεχαλητά. Ἤξερα βέβαια πὼς θὰ ἦταν ἀνόητο νὰ πιστέψω ὅτι ὑπάρχουν φαντάσματα, ἀλλὰ ὅσο οἱ θόρυβοι μεγάλωναν κάθε νύχτα τόσο καὶ πίστευα πραγματικὰ στὴ μοναξιά μου. Ἔτσι καὶ κάπως ἔτσι ἔμαθα νὰ ζῶ στὴ μοναξιά.
Ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἀκολούθησαν, ὄχι πὼς εἶναι δύσκολο νὰ τὰ πῶ, ἀλλὰ ὅση προσοχὴ καὶ νὰ δώσετε δὲν θὰ τὰ καταλάβετε ποτέ. Θέλω νὰ πῶ, ἦταν τὰ δικά μου πράγματα ποὺ δὲν τὰ μοιράστηκα μὲ κανένα. Ὁ φόνος ποὺ ἔγινε ξαφνικὰ ἔφερε μπροστὰ στὰ μάτια μου ἄλλες ἐποχές, ὅταν ξανάβλεπα τὴ θεία μου Ἀννεζούλα νὰ βγαίνει στοὺς δρόμους μὲ τὰ νυχτικά, ξεχτένιστη, σκέτη κόκαλα, τότε ποὺ θά ῾τανε γύρω στὰ ἐνενῆντα καὶ νὰ φωνάζει τὸν αἴτιο γιὰ τὴ ζωή της. Ποιὸν αἴτιο ποτὲ δὲν ἔμαθα. Δικά της πράγματα, σκοτωμένα, χαμένα. Δὲν θυμᾶμαι τὴ σειρὰ ποὺ πέθαναν ὅλοι τους, γιατὶ τὸ ἡμερολόγιο ποὺ κρατοῦσα ἐκεῖνα τὰ χρόνια μία στιγμὴ τό ῾καψα. Ἦρθαν δύσκολες ἐποχὲς κι ἐγὼ ποὺ τότε ζωγράφιζα μὲ τὴν ψυχὴ στὸ στόμα, κολλοῦσα μὲ ἀλευρόκολλα στὸ πίσω μέρος τοῦ πίνακα ἐφημερίδες γιὰ νὰ συγκρατηθεῖ τὸ ἄθλιο χαρτόνι. Τότε ἀναγκάστηκα νὰ νοικιάσω τὸ ἐπάνω πάτωμα.
Στὴν ἀρχὴ ἦρθαν δυὸ φοιτητὲς τῆς φιλολογίας κι ὅταν ἔφυγαν, ἦρθαν κι ἄλλοι κι ἄλλοι, ὥσπου ἔγινε τὸ κακὸ ποὺ σᾶς εἶπα γιὰ δικά τους πράγματα. Εἶναι ἀνόητο αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ, ἀλλὰ συνέβαινε τὸν φόνο νὰ τὸν ἀκούω πολὺν καιρὸ πρὶν γίνει. Μ᾿ αὐτὴ τὴν περιπέτεια πρώτη φορὰ στὴ ζωή μου ἦρθα σ᾿ ἐπαφὴ μὲ δικηγόρους, ἀστυνομίες καὶ δικαστήρια.
Θ᾿ ἀναρωτιέστε ἀκόμη μὲ τί νὰ μοιάζω. Ἔτσι ποὺ γράψατε τὸ ἄρθρο σας ὁ κόσμος νομίζω ὅτι δὲν κατάλαβε τίποτα. Τὰ μάτια μου, ἔτσι ὅπως τὰ περιγράφετε, τὰ τοποθετήσατε στὸ πίσω μέρος τοῦ κεφαλιοῦ μου, εἶμαι χωρὶς χέρια, μ᾿ ἕνα πόδι ἀνάπηρο, ρημαγμένο ἀπὸ τοὺς ρευματισμοὺς κι ὁ ὑπόλοιπος σακατεμένος ἀπὸ τὴ μυωπία καὶ τὸ ἕλκος.
Τώρα ποὺ σᾶς γράφω γι᾿ αὐτὰ τὰ πράγματα, αἰσθάνομαι κάτι ἄδειο. Σὰ νά ῾χουν ξεκολλήσει τὰ σπλάγχνα μου. Δὲν μπορῶ νὰ ἐξηγήσω τίποτα. Ἂν βρισκόμαστε κάποτε μαζί, θὰ σᾶς μιλοῦσα ἀλλιῶς καὶ θά ῾τανε καλύτερα. Ἀλλὰ ὅπως μοῦ ἐξήγησαν, ἐδῶ θ᾿ ἀργήσουμε πάρα πολὺ νὰ συναντηθοῦμε. Ἴσως ἂν προσέξετε τ᾿ αὐτοκίνητα, πάρα πάρα πολύ. Ὡς ἐκείνη τὴν ὥρα λοιπὸν θὰ μπορεῖτε νὰ διακρίνετε καλύτερα τὸ μήνυμά μου. Ἀφήνω στὰ χέρια σας πολλὲς λαχτάρες καὶ πολλοὺς φόβους. Ἂν ψάξετε, θὰ τὰ βρεῖτε. Συμβουλὲς δὲν ἔχω νὰ δώσω σὲ κανένα. Ἔχω ἀπαλλαγεῖ ἐδῶ πάνω ἀπὸ πολλὲς ἀδυναμίες. Κάποτε, ξαφνικά, αἰσθάνομαι κάτι νὰ μὲ βασανίζει, ἀλλὰ μπορῶ καὶ ξέρω τί εἶναι. Λέω: αὐτὸ εἶναι ἐπιθυμία γιὰ νερό, γιὰ φαγητό, γιὰ ὕπνο. Ἐκεῖνο ἦταν ἡ ἀνάγκη νὰ ξεκουραστῶ, νὰ συναντήσω καὶ νὰ κοιμηθῶ μὲ μία γυναίκα καὶ τὸ ἄλλο ποὺ ἔνιωσα πρὶν ἀπὸ λίγο, νὰ πάω στὴν τουαλέτα.
Στὴ Γῆ μὲ βασάνισαν πολὺ αὐτὰ τὰ καθημερινὰ καὶ τὰ πρακτικά. Ἰδίως, αὐτὰ τὰ τελευταῖα, μὲ ἀρρώσταιναν. Τύχαινε νὰ μὴν μπορῶ μήτε τὰ ἐλάχιστα. Τὸ χειρότερο: δὲν ἤξερα τί μοῦ συμβαίνει. Τώρα μπορῶ καὶ ἡσυχάζω. Δὲν κοιμᾶμαι καθόλου κι ὅμως, ποτὲ δὲν αἰσθάνθηκα τὴν ἀνάγκη νὰ κοιμηθῶ ἢ νὰ φάω. Χτυπάω τὰ χέρια μου στ᾿ ἀγκάθια ἢ σ᾿ ἐκεῖνα ποὺ νομίζω ὅτι εἶναι ἀγκάθια, ἀλλὰ δὲν βγαίνει οὔτε μία σταγόνα αἷμα. Πρῶτα μποροῦσα νὰ πανικοβληθῶ. Ἔχω δέρμα, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ὅτι δὲν εἶναι. Καὶ τὰ χέρια μου παρ᾿ ὅλο ποὺ τὰ βλέπω κανονικὰ ἐντούτοις μποροῦν νὰ φτάσουν ὁπουδήποτε.
Ἐδῶ ὑπάρχουν λίμνες καὶ ποτάμια, ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ ἔχουν μέσα δὲν εἶναι νερό. Οἱ παλιοὶ θρύλοι στὴ Γῆ μιλοῦσαν γιὰ δάκρυα. Μὴν πιστεύετε τίποτα. Ἦταν ὁ φόβος καὶ ἡ ἄγνοια τῶν ἀνθρώπων ποὺ τοὺς ἀνάγκαζε νὰ ἐπινοοῦν τέτοιες ἱστορίες. Δὲν εἶναι λοιπὸν νερὸ μήτε δάκρυα. Καὶ τὰ καράβια ποὺ βλέπω στὶς θάλασσες μὲ ναυάρχους καὶ ναῦτες παρατεταγμένους σὰν λαϊκὲς ζωγραφιὲς ἀπὸ τὸν ἀγώνα τοῦ Εἰκοσιένα, δὲν εἶναι καράβια. Μᾶλλον (δὲν τόλμησα, βλέπετε, ἀκόμα νὰ κάνω πολλὲς ἐρωτήσεις) εἶναι κι αὐτὸ οἱ παλιὲς ἐπιθυμίες ἢ τὰ ὁράματα γιὰ πράγματα ποὺ γνωρίσαμε πολὺ λίγο ἢ ποὺ θέλαμε νὰ δοῦμε ἀπὸ κοντά.
Καὶ κάποτε, γιὰ νὰ συνεχίσω αὐτὲς τὶς σκόρπιες γραμμὲς (ποὺ φαντάζομαι νὰ μὴ σᾶς ζαλίζουν), σταμάτησα νὰ ζωγραφίζω. Μέσα μου ἡ ἴδια φωνὴ ποὺ ἄλλοτε μὲ ἀνάγκαζε, τώρα μοῦ ῾λεγε πὼς ἔπρεπε νὰ σταματήσω. Ὅσο κι ἂν λένε ὅτι ὁ τάδε πέθανε πάνω στὰ γραφτά του ἢ ὁ τάδε ἠθοποιὸς πάνω στὴ σκηνή, αὐτὴ ἡ διάθεση μὲ χτυπάει στὸ κεφάλι. Σταμάτησα λοιπὸν καὶ προσπάθησα ν᾿ ἀσχοληθῶ μὲ κάτι ἄλλο, τί ἄλλο;
Γονάτιζα καὶ παρακαλοῦσα τοὺς ἁγίους. Τὴ νύχτα ἔβλεπα ἀγγέλους στὸν ὕπνο μου καὶ τὸ πρωὶ τοὺς ζωγράφιζα. Ὅταν μ᾿ ἔπιασαν οἱ ρευματισμοί, τότε ζωγράφιζα πραγματικὰ μέσα στὸν ὕπνο μου. Τὸ περίεργο καὶ τὸ ἐξωφρενικὸ εἶναι πὼς ὅταν δὲν τέλειωνε ἕνας πίνακας στὸ πρῶτο ὄνειρο, τὸν συνέχιζα τὴν ἄλλη νύχτα. Τότε ἦταν ποὺ προσπάθησα νὰ συνθέσω εἰκόνες ἀπὸ πράγματα ποὺ γνώρισα πολὺ λίγο ἢ ἐκεῖνα ποὺ δὲν τὰ γνώρισα ποτέ. Καὶ ἀναφέρομαι σ᾿ ἐκεῖνα ποὺ ἀνέφερα παραπάνω, τὰ σχετικὰ μὲ τὰ δικαστήρια. Ἔλεγα: «Πῶς μπορεῖ νά ῾ναι τὸ ἐσωτερικὸ μιᾶς φυλακῆς;». Μετὰ ὅμως δὲν σκεφτόμουν τὴ φυλακή. Τὸ μυαλό μου πήγαινε στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἦταν κλεισμένοι ἐκεῖ μέσα καὶ σ᾿ ἐκείνους τοὺς δικούς τους ποὺ ἔμεναν ἔξω, ἀλλὰ ἡ καρδιά τους ἦταν δοσμένη σ᾿ ἐκείνους καὶ ἦταν κι ἐκείνη φυλακισμένη. Στὸ δικαστήριο εἶδα πολλὲς τέτοιες σκηνὲς καὶ μία στιγμὴ δὲν καταλάβαινα ποιὸς εἶναι ὁ κατηγορούμενος καὶ ποιὸς ὁ ἀθῶος πατέρας του, ποὺ ἦρθε νὰ τὸν συνδράμει καὶ νὰ τὸν ἐμψυχώσει κι ἔβλεπα μάρτυρες χωριάτες μὲ κουμπωμένο ὡς ἀπάνω τὸ πουκάμισο, χωρὶς γραβάτα, φτωχοὺς καὶ στραβογηρασμένους μὲ κόκκινο σταφιδιασμένο πρόσωπο καὶ πολλὲς ψιλὲς ρυτίδες γύρω ἀπὸ τὰ μάτια καὶ τὴ μύτη.
Ντρέπομαι ποὺ γράφω γι᾿ αὐτὰ τὰ πράγματα, ἀλλὰ στὴν ἀπομόνωσή μου συναρμολογοῦσα αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους μὲ περίεργα ὑλικὰ καὶ μὲ μίαν ἀντίληψη ποὺ θὰ ταίριαζε περισσότερο σ᾿ ἕναν φιλόσοφο. Ἔτσι κι ἀπὸ τότε καὶ κάπως ἔτσι ἄρχισα νὰ σκέφτομαι. Καὶ ἔμαθα νὰ σκέφτομαι σὰν ν᾿ ἄρχιζα νὰ μαθαίνω μία ξένη γλώσσα. Κι ὅταν ἔμαθα νὰ σκέφτομαι, τότε πραγματικὰ σταμάτησα νὰ ζωγραφίζω.
Θὰ μοῦ μείνει ἀξέχαστο τὸ σημεῖο ποὺ λέτε γιὰ τὶς μικρὲς πινελιές μου. Τὸ ἀναλύετε σὰν νὰ ἐπρόκειτο γιὰ τὴν τεχνοτροπία ἑνὸς μεγάλου καὶ δύσκολου ζωγράφου, ποὺ ἔμεινε δάσκαλος ἐσαεί. Μέχρι σ᾿ ἕνα σημεῖο κάτι ἀνακαλύψατε. Δὲν εἶναι ὅμως αὐτὸ ποὺ μὲ ἀνάγκαζε νὰ τὸ κάνω. Ζωγραφικὴ δὲν σπούδασα ποτὲ κι αὐτὸ ἦταν γιὰ μένα τότε μεγάλη περηφάνια. Σιχάθηκα καὶ σχολὲς καὶ ζωγράφους. Εἶδα πολλὲς ἐκθέσεις. Τὸ κέρδος μου ἦταν νὰ παίρνω ἀπ᾿ ὅλους ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἄφηναν χωρὶς συνείδηση νὰ μισοφαίνονται, μὲ δυὸ λόγια νὰ ἐκμεταλλεύομαι ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἔδειχναν μία κρυμμένη ἀνακάλυψη. Τὰ πρῶτα μου χρώματα θύμιζαν ἐρειπωμένα σπίτια. Σπίτια ποὺ κατεδαφίζονται καὶ χρόνια πρὶν τά ῾βλεπες κι ἔλεγες ἀμήχανος ποιοὶ ἄραγε τὰ κατοικοῦν καὶ πῶς τρῶνε καὶ πῶς κοιμοῦνται σ᾿ αὐτὰ τὰ μέγαρα καὶ βλέπεις ξαφνικὰ στὸ βάθος, ἀχνὰ ρὸζ καὶ κίτρινα καὶ γλυκὰ βυσσινὶ μὲς στὰ ξεχαρβαλωμένα ντουλάπια.
Ἐπειδὴ ἦρθαν δύσκολοι καιροί, ἀναγκαζόμουν νὰ διπλασιάζω τὰ χρώματα μὲ τὴν ἁπλὴ μέθοδο τῆς διάλυσης. Μάλιστα! Ἔριχνα λίγο νέφτι παραπάνω καὶ τὸ χρῶμα γινόταν διπλό. Ἰδοὺ λοιπὸν ὁ λόγος, ποὺ χρησιμοποιοῦσα τὰ ἀχνὰ χρώματα. Μερικὲς φορές, μόλις φαινόταν ἡ τελευταία στρώση καὶ βέβαια τὰ ἔργα ἦταν ἄχρηστα, ἀλλὰ ἄρχιζα καὶ ζωγράφιζα κάτι ἄλλο ἐπάνω τους καὶ τὸ πρῶτο θέμα μόλις καὶ μισοφαινόταν κι αὐτὸ ἐσεῖς βρήκατε τὴν εὐκαιρία νὰ τὸ ὀνομάσετε συνταρακτικὸ εὕρημα. Ἔτσι, ὅμως, μὲ τέτοιες συνθῆκες δὲν θὰ βρεῖτε ποτὲ τὸ ὅραμά μου. Γιατὶ ξέρω πιά, πὼς δὲν θὰ μπορέσω νὰ ἐξηγήσω τίποτα, μήτε νὰ ξαναζουλήξω τὸ σωληνάριο ποὺ εἶχε τελειώσει.
Ὅσο γιὰ τὶς μικρὲς πινελιὲς ποὺ ἀνακαλύψατε καὶ μείνατε ἐκστατικὸς εἶναι κι αὐτὸ ἀπὸ τὴ στέρηση ποὺ μ᾿ ἔδερνε. Ὅταν χαλοῦσε ἕνα πινέλο τό ῾κοβα σιγὰ - σιγὰ μὲ τὸ ψαλίδι καὶ ἀργότερα, σ᾿ ἕνα - δυὸ μῆνες, τὸ ἴδιο. Στὸ τέλος ἔμεναν τέσσερις τρίχες ἢ πολλὲς μαζί, ἀλλὰ πολὺ κοντές. Νομίζω, ἐξηγήθηκα μὲ ὅση εἰλικρίνεια μποροῦσα.
Ἐδῶ, ὅπως σᾶς εἶπα, δὲν ἔχω μήτε ἡλικία μήτε ὄνομα. Τραυλίζω ἄσχετες χρονολογίες καὶ γεγονότα, σὰν ἐκείνους ποὺ χάσανε τὰ λογικά τους κι ἄλλοτε μὲ τοὺς τρόμους (ἀκόμη) ποὺ αἰσθανόμουν σὰν μαθητὴς μπροστὰ στὴν κόλλα τοῦ διαγωνίσματος τῶν Μαθηματικῶν. Εἶμαι πιασμένος γιὰ πάντα μέσα στὴ φαρμακερὴ ἀράχνη ὀνομάτων καὶ ἀναμνήσεων. Ἀκούω καμιὰ φορὰ κάποιο θόρυβο, ὅπως ὅταν ὁ δαιμονισμένος ἀέρας παρασέρνει κονσερβοκούτια καὶ ξέρω πὼς κάτι ἔγινε, κάπου, μέσα σὲ ψιθυρίσματα, τρεχαλητά, χτυπήματα φτερῶν καὶ μικροὺς ἀναστεναγμούς, ἀλλὰ εἶναι ἀδύνατο νὰ ἐντοπίσω τί ἀκριβῶς γίνεται, παρ᾿ ὅλο ποὺ νιώθω πὼς ἕνας δικός μου ἄνθρωπος στέκεται δίπλα μου ἀόρατος καὶ σκεφτικὸς καὶ προσπαθεῖ μάταια νὰ μὲ βοηθήσει. Νιώθω ἀκόμη νὰ χύνεται στὰ σπλάγχνα μου ἕνα γλυκὸ μαῦρο χρῶμα καὶ πάντα λογαριάζω νὰ τὸ χρησιμοποιήσω γιὰ μία λεπτομέρεια στοὺς πίνακές μου, ἀλλὰ μόλις ἁπλώνω τὸ χέρι μου στὸ ὑποτιθέμενο πινέλο, τὸ χέρι μου ἀγγίζει μόνο τὸ περίγραμμά του. Ἐκτὸς αὐτοῦ, δὲν νιώθω πιὰ τὸν ἔρωτα γιὰ τὰ χρώματα, ποὺ ἔνιωθα κάποτε, δεδομένου ὅτι ἀκόμη καὶ ἂν ζωγραφίσω ὅπως ποτὲ δὲν ἀξιώθηκα ἢ κι ἂν ξεπεράσω ὅλους τοὺς ζωγράφους ποὺ θαύμασα (ἐγὼ μόνο ξέρω πόσο ἔκλαψα κοιτάζοντας τὶς νεκρὲς φύσεις τῶν μεγάλων δασκάλων), τὸ νιώθω πὼς δὲν ἔχει κανένα νόημα. Ὁ ἔρωτας τῆς δημιουργίας, ἔτσι τὸ λέγανε κάποτε, ἔχει χαθεῖ.
Πῶς θά ῾θελα νὰ τὰ συζητήσουμε ὅλα αὐτὰ καὶ νὰ μᾶς χωρίζουν μόνο δυὸ κοῦπες σκέτος καφές. Τώρα ποὺ κάνουν ἐξώφυλλα βιβλίων τοὺς πίνακές μου, ποὺ μὲ ταχυδρομοῦν σὲ κὰρτ ποστὰλ τὶς γιορτές, ποὺ κάνουν διαλέξεις γιὰ τὸ ἔργο μου καὶ τὴ ζωή μου, ἄσχετο ἂν κανεὶς δὲν μὲ εἶδε, γιατὶ ἁπλούστατα ποτὲ καὶ κανεὶς δὲν μὲ γνώρισε κι οὔτε ἐνδιαφέρθηκε κι οὔτε ἔβγαλα κι ἐγὼ μία φωτογραφία γιὰ νὰ δοῦνε τέλος πάντως, πὼς ἤμουνα... ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ μὲ κυνήγησαν μὲ περιφρόνηση σὰν ἐκεῖνο τὸν ἐπηρμένο ἐκδότη ἑνὸς λογοτεχνικοῦ περιοδικοῦ, ποὺ ἀποφάσισα καὶ χτύπησα τὴν πόρτα του καὶ τοῦ ζήτησα πολὺ ταπεινὰ ἂν ἤθελε νὰ βάλει ἕνα σχεδιάκι μου σὲ κάποιο ἀφιέρωμα ἑνὸς ποιητῆ καὶ μοῦ εἶπε, μάλιστα, κύριε, θαυμάσια, θαυμάσια καὶ νὰ τὸν πάρω τηλέφωνο τὴν Τρίτη καὶ μετὰ χάθηκε. Χάθηκε.
Τώρα, φαντάζομαι ὅτι θά ῾γινε κιόλας ἀκαδημαϊκός, γιατὶ ὁλοένα ἔτρεχε μαζί τους κι ὁλοένα ἔπαιρνε συνεντεύξεις ἀπὸ γέρους καὶ ἑτοιμόρροπους καλλιτέχνες καὶ βρέθηκε μὲ τοῦ κόσμου τὰ ἀρχεῖα καὶ τὰ ἔργα τέχνης καὶ ξενυχτοῦσε μαζί τους σὲ πρεμιέρες καὶ συναυλίες, τί νὰ τὰ λέω τώρα.
Κάπου κάπου βλέπω κάποιες σκιὲς ἀνθρώπων καὶ νιώθω ὅτι μὲ κοιτάζουν μὲ περιέργεια καὶ ἴσως μὲ φόβο καὶ ἀποστροφὴ καὶ πολλοὶ εἶναι, θαρρεῖς, κρυμμένοι πίσω ἀπὸ σύννεφα μὲ ὁλόχρυσα φυλλώματα καὶ πουλιὰ (καὶ ἡ σκιά τους ἀκόμη εἶναι ὁλόχρυση) μὲ κοιτοῦν ἐξεταστικὰ καὶ σὰν νὰ μὲ κατασκοπεύουν καὶ κάτι ψιθυρίζουν γιὰ μένα. Μήπως ἄραγε, εἶστε ἐσεῖς; Καὶ γιατί διστάζετε; Ντρέπεστε; Καὶ εἶστε ἀπὸ καιρὸ ἐδῶ; Τότε δὲν θὰ λάβετε ποτὲ τὸ γράμμα μου. Τί κρίμα. Ποτὲ δὲν ἔμαθα αὐτὴ τὴ φυλὴ τῶν ἀνθρώπων καὶ πολὺ περισσότερο τὴ γυναίκα μου, μιὰ γυναίκα ἀμίλητη σὰν εἴδωλο, ποὺ τὴν παντρεύτηκα χωρὶς σχεδὸν νὰ τὸ ξέρω - ὅλα ἔγιναν μέσα σὲ ἀπελπισμένες καταστάσεις - ἀλλὰ ποὺ μόνο ἐκείνη ἤξερε νὰ μὲ ταξιδεύει ἐκεῖ ποὺ ἤθελα. Μεγάλα λόγια, θὰ πεῖτε, κι αἰσθάνομαι κιόλας τὴ μαχαιριὰ τῆς περιφρόνησής σας, ἀλλὰ πῶς ἀλλιῶς νὰ γίνει καὶ πῶς ἀλλιῶς νὰ περπατήσει ὁ κόσμος καὶ ἀλλιῶς νὰ μιλήσω.
from http://www.mathisis.com/nqcontent.cfm?a_id=3727
Ανιχνευτής Επικούρειος Πέπος

Μαλαματένια λόγια

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές
Τ' αηδόνια σεχτηκιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά
Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή
Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετυλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά
Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή
Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του ʼδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά
Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή[Παρασκευή]
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί
Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς
Πηγή: http://dimitriosgogas.blogspot.gr/
Ανιχνευτής Επικούρειος Πέπος

Α] Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΥ. Β] ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΑΣ ~ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ. Η επιλογή έγινε από τον ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑ.

Στον Τρωικό Κύκλο της Ελληνικής Μυθολογίας ο Πρωτεσίλαος αναφέρεται ως βασιλιάς της Θεσσαλίας, γιος του Ιφίκλου και της Αστυόχης.
Το βασίλειο ( Φθιώτις Αχαΐα), του Πρωτεσίλαου εντοπίζεται στα όρια της σημερινής επαρχίας του Αλμυρού. Δηλαδή από την περιοχή της Νέας Αγχιάλου έως και την περιοχή του Αχιλλείου του Δήμου Πτελεού.
Το βασίλειό του συνόρευε Βόρεια μ' αυτό των Πελασγών και της Ιωλκού, Δυτικά μ' αυτό της Φθίας- Μυρμιδόνων (περιοχή Φαρσάλων ή Φθιώτις Τετράς) και τη Θεσσαλιώτιδα, ενώ Νότια με τη Μαλίδα (Λαμία) και τη Δολοπία. Τέλος Ανατολικά βρεχόταν από τον Παγασητικό κόλπο.
Ο Πρωτεσιλαος υποψhφιος μνηστhρας της Ωραιας Ελeνης
Στον Τρωικό Πόλεμο ήταν υποχρεωμένα με όρκο να λάβουν μέρος όσα αρχοντόπουλα της Ελλάδας είχαν ζητήσει να πάρουν γυναίκα τους την Ωραία Ελένη. Ο Πρωτεσίλαος ήταν ένας από αυτούς. Αρχοντόπουλο ακόμη ο Πρωτεσίλαος, ζώντας στη Φυλάκη, είχε στείλει προξενητάδες με πολλά δώρα στη Σπάρτη ζητώντας να κάνει γυναίκα του την Ωραία Ελένη.
Πριν την επιλογή του συζύγου της, που ήταν ο Σπαρτιάτης Μενέλαος, οι μνηστήρες, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονταν και οι Αντίλοχος, Αίας ο του Οιλέα, ο Αίας ο Τελαμώνιος, ο Μενέλαος, ο Διομήδης, ο Πολυποίτης, ο Ελπήνωρ, ο Εύμηλος, ο Ποδαλείριος, ο Ιδέας, ο Λεοντέας, ο Φιλοκτήτης κ.α, ορκίστηκαν ενώπιον του Αγαμέμνονα, των αδελφών της Ελένης, Κάστορα και Πολυδεύκη, των γνωστών με το όνομα Διόσκουροι, και των γονέων της Ελένης, πως θα στέκονταν για πάντα εγγυητές του γάμου της Ελένης, όποιος και αν επιλεγόταν για την επίζηλη αυτή θέση.
Έτσι μετά την αρπαγή της Ελένης από τον Πάρη, αναγκάστηκε κι ο Πρωτεσίλαος να λάβει μέρος στην εκστρατεία τιμωρίας του Πάρη, που έμεινε γνωστή ως Τρωική Εκστρατεία. Στην εκστρατεία αυτή, κατά τον Όμηρο συμμετείχε ο Πρωτεσίλαος με 40 καράβια.

Πρωτεσίλαος και Λαοδάμεια

Ο Πρωτεσίλαος σαν μεγάλωσε κι έγινε είκοσι ετών παντρεύτηκε την όμορφη Λαοδάμεια.
Η Λαοδάμεια ήταν κόρη του βασιλιά της γειτονικής με τη Φυλάκη πόλης, της Ιωλκού. Ήταν κόρη του Άκαστου, του γιου του Πελία.
Ο γάμος έγινε μια μέρα πριν ξεκινήσει για την Τρωική Εκστρατεία. Μάλιστα από τη βιασύνη του να φύγει για την Τροία λησμόνησε τις καθιερωμένες θυσίες προς τιμήν της θεάς Άρτεμης. . Όπως μας λέει ο Όμηρος δεν είχε προλάβει ακόμη να τελειώσει ούτε το σπίτι του που είχε αρχίσει να το χτίζει και το παράτησε μισοτελειωμένο.Ο πρωτεσιλαος στον τρωϊκο πολεμο

Πολλοί μύθοι κυκλοφορούσαν για τον Πρωτεσίλαο. Είχε, έλεγαν, ένα τεράστιο σώμα. Ήταν ολόκληρος γίγαντας, δέκα πήχεις ψηλός. Και θα μεγάλωνε ακόμη περισσότερο, αν δεν σκοτωνόταν τόσο νωρίς. Ήταν μόνο είκοσι χρονών.
Στην Τροία ήταν το πρώτο από τα θύματα των Ελλήνων. Ο θάνατός του αποδίδεται στην προφητεία-χρησμό της θεάς Θέτιδας. Η Θέτιδα έλεγε πως ο πρώτος Έλληνας που θα πατούσε στο έδαφος της Τροίας θα σκοτωνόταν άμεσα. Ο Πρωτεσίλαος, δεν ήθελε να αποβιβαστεί πρώτος γιατί ήξερε ότι τον περίμενε ο θάνατος. Τον ξεγέλασε όμως ο πονηρός βασιλιάς της Ιθάκης, ο Οδυσσέας, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά τι ακριβώς έλεγε ο χρησμός.
Έριξε, λοιπόν, ο Οδυσσέας πρώτα την ασπίδα του στο τρωικό έδαφος και μετά πήδησε ο ίδιος πρώτος, αλλά στάθηκε επάνω στην ασπίδα. Έτσι ο Οδυσσέας δεν πάτησε το χώμα της Τροίας, αν και πήδηξε πρώτος από το καράβι και για το λόγο αυτό δεν σκοτώθηκε. Αντίθετα σκοτώθηκε ο Πρωτεσίλαος που ξεγελασμένος από τον Οδυσσέα πήδηξε στο έδαφος της Τροίας μετά από αυτόν, νομίζοντας ότι ήταν δεύτερος.
Ο Πρωτεσίλαος αφού κατόρθωσε να σκοτώσει πολλούς αντιπάλους του, δέχτηκε θανατηφόρο χτύπημα απ' τον Έκτορα, που καθοδηγούνταν από την Άρτεμη, αδελφή του προστάτη της Τροίας Απόλλωνα.

ΜΥΘΟΙ για τη ΛΑΟΔΑΜΕΙΑ

Το μαύρο μήνυμα του χαμού του άντρα της, του Πρωτεσίλαου, δεν άργησε να το μάθει η γυναίκα του Λαοδάμεια, που είχε μείνει μόνη της στη Φυλάκη.
Άρχισε τότε να κλαίει απαρηγόρητα, με τίποτε δεν μπορούσε να παρηγορηθεί.
Στην μεγάλη της απελπισία και απόγνωση που την έδερνε, έφτιαξε ένα κέρινο ομοίωμα του άντρα της και μ' αυτό στην αγκαλιά της περνούσε μέρες και νύχτες.
Ο πατέρας της Λαοδάμειας, έλεγαν άλλοι μύθοι, προσπαθούσε να την παρηγορήσει και την μάλωνε που κοιμόταν με κέρινο ομοίωμα του άντρα της. Γι' αυτό αυτοκτόνησε η Λαοδάμεια, έλεγαν αυτοί οι μύθοι. Άλλοι τα έλεγαν διαφορετικά. Δεν έκαψε ο πατέρας της το κέρινο ομοίωμα του Πρωτεσίλαου. Το κρατούσε η Λαοδάμεια στην αγκαλιά της και συνομιλούσε μ' αυτό, όταν ο Ερμής έφερε κοντά της τον Πρωτεσίλαο.
Άλλος μύθος έλεγε ωστόσο ότι η Λαοδάμεια αυτοπυρπολήθηκε μαζί με το κέρινο ομοίωμα του Πρωτεσίλαου και άλλος ότι πέθανε στην αγκαλιά του άντρα της.

Ο ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΟΝ ΕΠΑΝΩ ΚΟΣΜΟ

Η θεά Άρτεμης γνωρίζοντας την μεγάλη αγάπη του για την Λαοδάμεια, για να τον τιμωρήσει επειδή δεν της πρόσφερε θυσίες στον γάμο του, κατόρθωσε και τον έκανε να πιει λίγο μόνο από το νερό της Λήθης που έπιναν οι κατερχόμενοι νεκροί για να λησμονήσουν το παρελθόν, την επίγεια ζωή τους. Ο Πρωτεσίλαος στον Κάτω Κόσμο πάντα θυμόνταν την γυναίκα του και ήταν απαρηγόρητος.
Έτσι νέος που βρέθηκε στον Κάτω Κόσμο και μάλιστα τόσο άδικα και νιόπαντρος ο Πρωτεσίλαος παραπονούνταν στον Πλούτωνα το θεό του Άδη και αναθεμάτιζε την Ωραία Ελένη, που εξαιτίας της έγινε ο Τρωικός Πόλεμος και έτσι έχασε τη ζωή του.
Ύστερα από πολύχρονες ικεσίες όμως του ήρωα πείθεται ο Πλούτωνας και με τη σύμφωνη γνώμη της γυναίκας του, της Περσεφόνης, του επιτρέπει, να περάσει μια μέρα στον Επάνω Κόσμο, συνοδευόμενος από τον Ερμή, ώστε να συναντήσει τη γυναίκα του, όχι απλά σαν μία σκιά αλλά μ' όλη του την σωματική ακμή, σα να μην είχε ποτέ πεθάνει.
Η Λαοδάμεια μόλις τον αντίκρισε, έπεσε με λυγμούς στην αγκαλιά του, πιστεύοντας ότι η αγγελία του θανάτου του ήταν ένα τερατώδες ψέμα ή λάθος. Εκείνος όμως της εξηγεί την αλήθεια και την παρακαλεί , λίγο πριν φύγει, να μη θελήσει να ζήσει χωρίς εκείνον. Πολύ γρήγορα, πέρασε ο χρόνος της άδειας που δόθηκε στον Πρωτεσίλαο.
Όταν ήρθε η ώρα να φύγει πάλι και να επιστρέψει στον Κάτω Κόσμο, η Λαοδάμεια, μην αντέχοντας ένα καινούργιο χωρισμό, αρπάζει το σπαθί του και το βυθίζει στο στήθος της, ακολουθώντας, τον αιώνια αγαπημένο της στον Κάτω Κόσμο.
Βιβλιογραφία : ΒΙΚΤΩΡ ΚΟΝΤΟΝΑΤΣΙΟΣ ΄΄Ο Πτελεός της Θεσσαλίας 3.000 χρόνια ιστορίας΄΄Ανιχνευτής Επικούρειος Πέπος.

==========================

ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΤΥΑΝΕΑΣ ~ ΜΙΑ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ.

Άρχισα να συζητάω με τον Αχιλλέα», είπε ο Απολλώνιος, «χωρίς προηγουμένως ν’ ανοίξω κανένα λάκκο, όπως έκανε ο Οδυσσέας, για να τον δελεάσω με αίμα αρνιών, αλλά αφού πρώτα προσευχήθηκα, με τον τρόπο που προσεύχονται οι Ινδοί στους ήρωες τους.
“Αχιλλέα”, είπα, “ο πολύς ο κόσμος λέει πως έχεις πεθάνει, εγώ όμως δεν το δέχομαι αυτό, όπως δεν το δέχεται κι ο Πυθαγόρας, ο πρόγονός μου στη σοφία. Αν λέμε αλήθεια, τότε δείξε μας τη μορφή σου, και θα δεις και συ καλό, που θα ’χεις τα μάτια μου για μάρτυρες της ύπαρξής σου.” Αμέσως έγινε ένας μικρός σεισμός γύρω από τον τύμβο,* και πρόβαλε ένας νέος ίσαμε πέντε πήχεις ψηλός' από τη χλαμύδα που φορούσε θα τον περνούσες για Θεσσαλό. Η θωριά του δεν έδειχνε διόλου αλαζονική, όπως νομίζουν μερικοί για τον Αχιλλέα' και παρ’ ότι η όψη του ήτανε φοβερή, φαινόταν και εύθυμη συνάμα.
Όσο για την ομορφιά του, έχω να πω ότι δεν έχει ακόμα βρεθεί ο ποιητής που θα την παινέψει όπως της αξίζει —κι ας είπε γι’ αυτήν ο Όμηρος τόσα και τόσα-, γιατί ξεπερνά κάθε περιγραφή' και περισσότερο την αδικεί ο ποιητής υμνώντας την παρά πλησιάζει την πραγματικότητα. Κι ενώ το ύψος του ήταν όσο είπα πριν, μεγάλωνε ακόμα περισσότερο, γινόταν διπλάσιος κι ακόμα περισσότερο, μου φάνηκε πως έγινε δώδεκα πήχεις και πως μαζί με το ύψος του μεγάλωνε κι η ομορφιά του. (...)
Με χαιρέτησε κι είπε, “Χαίρομαι που σε ανταμώνω, γιατί από καιρό τώρα είχα ανάγκη να βρεθώ με κάποιον σαν και σένα. Οι Θεσσαλοί πάει καιρός που έχουν σταματήσει τις προσφορές, μα βρίσκω πως δεν αξίζει να θυμώνω, γιατί αν θυμώσω θα καταστραφούν χειρότερα απ’ ότι οι Έλληνες κάποτε σε τούτο εδώ τον τόπο. Τους συμβουλεύω όμως να μην τηρούν συμπεριφορά υβριστική απέναντι στα έθιμα και να μην αποδεικνύονται χειρότεροι από τούτους εδώ τους Τρώες, που αν και σκότωσα τόσους δικούς τους, μου προσφέρουν δημόσιες θυσίες, μου αφιερώνουν τους πρώτους καρπούς και αφήνουν πάνω στον τάφο μου κλάδους ελαίας ικετεύοντας για μια συμφιλίωση που εγώ δεν πρόκειται ποτέ να δεχτώ: οι ψεύτικοι όρκοι τους δεν θα μπορέσουν να κάνουν ώστε το Ίλιον να ξαναβρεί την παλιά του λαμπρότητα μήτε να γνωρίσει ακμή όπως πολλές άλλες πολιτείες που στο παρελθόν καταστράφηκαν, κι η πόλη τους πάντα θα ’ναι σαν να αλώθηκε μόλις χτες. Για να μη προκαλέσω τα ίδια και στους Θεσσαλούς, θέλω να μεσολαβήσεις εσύ και να μεταφέρεις στο κοινό των Θεσσαλών τα όσα σου είπα”.
“Θα μεσολαβήσω”, είπα, “και σκοπός της αποστολής μου θα είναι να μη καταστραφούν. Όμως έχω να σου ζητήσω κάτι, Αχιλλέα”.
“Σε καταλαβαίνω”, είπε' “είναι φανερό ότι θέλεις να με ρωτήσεις για τον Τρωικό πόλεμο. Κάμε, λοιπόν, πέντε ερωτήσεις που να τις επιτρέπουν οι Μοίρες”.
Τον ρώτησα πρώτα αν η ταφή του έγινε όπως την περιγράφουν οι ποιητές. “Είμαι θαμμένος όπως το επιθυμήσαμε και εγώ και ο Πάτροκλος. Από μικροί ήμασταν αχώριστοι και τώρα μας κρατά ενωμένους ο αμφορέας που περιέχει την τέφρα μας, κι είμαστε ένα. Όσο για τους φημολογούμενους θρήνους των Μουσών και των Νηρηίδων: οι Μούσες ούτε που πάτησαν ποτέ εδώ' όμως οι Νηρηίδες εξακολουθούν ακόμα και τώρα να έρχονται.”
Μετά τον ρώτησα αν η Πολυξένη σφάχτηκε πάνω στον τάφο του, και κείνος είπε ότι αυτό ήταν αλήθεια, μόνο που δεν την έσφαξαν οι Αχαιοί αλλά με τη θέλησή της ήρθε στο μνήμα πιστεύοντας πως ο έρωτάς τους ήταν άξιος μεγάλων τιμών, και ρίχτηκε πάνω σ’ ένα ορθωμένο σπαθί.
Η τρίτη ερώτησή μου ήταν: “Η Ελένη, Αχιλλέα, πήγε πραγματικά στην Τροία, ή πρόκειται για ιστορία που επινόησε ο Όμηρος;”
“Για πολύν καιρό ζούσαμε σε πλάνη, και στέλναμε πρέσβεις στους Τρώες και δίναμε μάχες για χάρη της, λες και βρισκόταν στο Ίλιο εκείνη όμως, από τότε που την άρπαξε ο Πάρις έμενε στην Αίγυπτο, στο σπίτι του Πρωτέα. Όταν το διαπιστώσαμε αυτό, πολεμούσαμε πια για την ίδια την Τροία, για να μην υποχωρήσουμε ρεζιλεμένοι.”
Προχώρησα στην τέταρτη ερώτηση, λέγοντάς του πως ήταν παράδοξο τ’ ότι η Ελλάδα έστειλε τόσο πολύ στρατό, και τέτοια παλικάρια, όπως περιγράφει ο Όμηρος, μόνο και μόνο για να πάρουν την Τροία.
“Μα κι οι βάρβαροι”, είπε ο Αχιλλέας, “δεν ήταν κατώτεροί μας. Γι’ αυτό άνθιζε τότε η αρετή σ’ ολόκληρη τη γη.”
Κι η πέμπτη ερώτησή μου ήταν: “Πώς το ’παθε ο Όμηρος και δεν ήξερε για τον Παλαμήδη; Ή μήπως ήξερε, αλλά επίτηδες τον απέκλεισε από την ιστορία σας;”
Κι ο Αχιλλέας: “Αν ο Παλαμήδης δεν ήρθε στην Τροία, τότε ούτε Τροία υπήρξε ποτέ. Όμως επειδή ήταν άνθρωπος πολύ σοφός και άριστος πολεμιστής, και φονεύθηκε με απόφαση του Οδυσσέα, ο Όμηρος δεν τον βάζει στα ποιήματά του για να μην υποχρεωθεί να τραγουδήσει τα αίσχη του Οδυσσέα.”
Κι άρχισε να τον θρηνεί γοερά ο Αχιλλέας, εκείνον τον μέγιστο και κάλλιστο, εκείνο το παλικάρι που ξεπερνούσε τους πάντες στη φρόνηση και στην αντρειοσύνη και που υπηρέτησε τις Μούσες όσο άλλος κανείς'
“Εσύ Απολλώνιε, που ξέρεις ότι οι σοφοί πρέπει να φέρονται μεταξύ τους με αξιοσύνη, φρόντισε τον τάφο του και στήσε όρθιο το άγαλμα του Παλαμήδη που τώρα είναι παραπεταμένο' είναι ριγμένο καταγής κάπου στην Αιολίδα, απέναντι από τη Μήθυμνα της Λέσβου.” Αυτά είπε και χάθηκε με μια μικρή αστραπή, γιατί είχαν αρχίσει πια να λαλουν οι πετεινοί.»
(Τά ές Τυανεα Άπολλώνιον, Δ 16).
* R.L.: Ο Φιλόστρατος εννοεί τον τύμβο του Αχιλλέα στην Τροία.
Από το βιβλίο "Η αποστολή της Ελλάδας" του Sir Richard Livingston
Πηγή: solon. org.gr