ΤΟ ΝΕΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΥ ΠΕΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΌ ΤΙΤΛΟ ''ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ''. ΚΑΝΤΖΑ 10/11/25

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, αφορμή για να γράψω τις δικές μου ''Παρατηρήσεις'' στάθηκε το εξής περιστατικό. Είχα πάει για την καθιερωμένη βόλτα των πέντε χιλιομέτρων και κάποια στιγμή που άκουγα την εκπομπή του κ. Χρήστου Μιχαηλίδη, μάλλον ήταν στο τρίτο πρόγραμμα τότε, μιλάω για 15 χρόνια πριν, ίσως και παραπάνω, ακούω την Πάτυ Σμίθ να απαγγέλει το ''NOTICED'' του ποιητή Γκίνσμπεργκ, στο πιάνο την συνόδευε ο Φίλιπ Γκλάς , έπαθα σόκ, έχασα την φωνή μου, έμεινα άγαλμά. Όταν έφθασα στο σπίτι αναζήτησα αυτή την απαγγελία, ευτυχώς υπήρχε στο διαδίκτυο, Μαγεία! Μαγεία! Τότε άκουσα την εσωτερική μου φωνή να μου λέει: Επίκουρε γράψε κι εσύ τις δικές σου ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ και που ξέρεις, ίσως στο μέλλον κάποια άλλη Πάτυ Σμίθ να απαγγείλει τους δικούς σου στίχους. Ένας καλός φίλος, ο Δημήτρης με ρώτησε: Κύριε Επίκουρε πείτε μου σας παρακαλώ, γιατί σας εμπνέουν αυτά τα συγκεκριμένα άτομα; Αναφερόταν στις πέντε Μούσες. Αγαπητέ Δημήτρη είναι τόσα πολλά που αν ξεκινήσω, όταν τελειώσω ο Ίωνας θα έχει γίνει 15 χρονών, επιγραμματικά όμως θα σου πω το εξής, πες μου εσύ τι ήταν αυτό που μ' έκανε να μείνω στήλη άλατος όταν άκουσα την απαγγελία της Πάτυ Σμίθ; Τι ήταν αυτό που μετά με ώθησε να γράψω τις δικές μου Παρατηρήσεις; Αν μου το πεις, αυτόματα δίνεις την απάντηση στο ερώτημά σου. Και μία ξαδέρφη μου μού έγραψε: Ευτυχώς ξάδερφε που όλα πήγαν καλά και επέστρεψες στις αναρτήσεις σου, πράγματι, ευτυχώς που όλα πήγαν καλά και άρχισα να βρίσκω ξανά τον δημιουργικό μου εαυτό. Στο ''κοριτσάκι'' την γραμματέα της χρυσής εποχής στην ΔΕΙΝΟΣΤΡΑΤΟΥ χρωστάω πάρα πολλά για τα μαθήματα ορθογραφίας, Αγγλικών και κυρίως των μεταφράσεων γιατί την ταλαιπωρούσα πάρα πολύ, ήμουν πολύ απαιτητικός, ήθελα να ψάχνει να βρεί τις πλέον κατάλληλες λέξεις ώστε να μπορεί να μεταφέρει στους φίλους μου, μέσα από τις μεταφράσεις τα συναισθήματά μου. Κοριτσάκι σ' ευχαριστώ. Αυτά τα ολίγα ώς επίλογο των Παρατηρήσεων του Επικούρειου Πέπου. Καλή υπομονή σε όσους αποφασίσουν να διαβάσουν ολόκληρο το ποίημα. Έρρωσθε.

Πρόλογος
Παρατηρώ για να υπάρχω.
Όχι για να κρίνω, αλλά για να θυμάμαι.
Όχι για να εξηγήσω, αλλά για να νιώσω.
Ο κόσμος περνά, τα πρόσωπα αλλάζουν, οι εποχές κυλούν —
κι εγώ, σιωπηλός συνοδοιπόρος, κρατώ σημειώσεις από μια πορεία που δεν τελειώνει.
Γιατί μόνο όποιος παρατηρεί, ζει αληθινά.


ΠΡΩΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
(Παρατηρήσεις του Κόσμου)

Παρατήρησα: Tην PATTY SMITH να απαγγέλει KINGSMPERG, την Kαραμπέτη ΕΛΥΤΗ, την Λαμπέτη Καβάφη και ερωτεύτηκα παντοτινά την ποίηση τους.

Παρατήρησα: Τα χελιδόνια να κτίζουν τις φωλιές τους και υιοθέτησα δυο, ΤΗΝ DENICE KAI TON DERRICK

Παρατήρησα πως οι άνθρωποι κουράστηκαν να ελπίζουν.
Παρατήρησα πως το χαμόγελο έγινε νόμισμα σπάνιο,
κι η καλημέρα ανταλλάσσεται πια με φόβο.
Παρατήρησα πως οι δρόμοι γεμίζουν φωνές που δεν ακούγονται, μάτια που κοιτούν χωρίς να βλέπουν,
και χέρια που ψάχνουν από κάπου να κρατηθούν.
Παρατήρησα τη σιωπή να γίνεται θόρυβος
και τον θόρυβο να σκεπάζει τις καρδιές.
Παρατήρησα ανθρώπους να μιλούν χωρίς να λένε τίποτα,
και άλλους να σωπαίνουν ενώ φωνάζουν μέσα τους.
Παρατήρησα πως η πρόοδος δε φέρνει πάντα φως —
μερικές φορές μάλιστα φέρνει σκιά.
Παρατήρησα πως ο κόσμος χτίζει τείχη πιο γρήγορα απ’ ό,τι χτίζει γέφυρες, και πως οι υποσχέσεις ταξιδεύουν ελαφριές,
μα οι πράξεις μένουν βαριές.
Παρατήρησα: Την υποχώρηση ηθικών αξιών στην ελληνική κοινωνία, ειδικά την τελευταία δεκαετία, και με μεγάλη λύπη διαπίστωσα πως δεν υπάρχει σωτηρία.

Παρατήρησα: Τους τάχαμ και τους δήθεν πιστούς χριστιανούς με τους μεγάλους σταυρούς να θρέφουν ασύστολα την εγωπάθειά τους και τον Ναρκισισμό τους.
Παρατήρησα: Την άγνοια της ρήσης ''Αγαπάτε Αλλήλους'' από αυτούς που κάνουν μεγάλες μετάνοιες και που δεν γνωρίζουν τη φράση ''ο έχων δύο χειτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων τροφάς ομοίως''.
Παρατήρησα: Τον ομιχλώδη ουρανό στα όνειρα πολλών νέων και τo χαμόγελο, ως έκφραση άσκησης των μυών.
Παρατήρησα: Tις τυπικές σχέσεις πολλών ανθρώπων, που σε κάνουν να νιώθεις πως είναι σε κάποιο θέατρο υποκριτές και όχι πραγματικοί άνθρωποι.
Παρατήρησα: Το σήμερα στο μέλλον και είδα το χθες.
Παρατήρησα: Το ήθος και το σεβασμό στους αξεπέραστους Ιάπωνες που για μία ακόμη φορά στο μουντιάλ που έγινε στο Κατάρ δίδαξαν Παιδεία και Πολιτισμό με τις συμπεριφορές τους.
Παρατήρησα: Tην ασέβεια και τον ωχαδερφισμό μεγάλης μερίδας της Ελληνικής κοινωνίας.
Παρατήρησα: Tα άνθη της αμυγδαλιάς και της δαμασκηνιάς στο βάζο της Μελισσάνθης και είπα μέσα μου μία προσευχή που ελπίζω σύντομα να εισακουσθεί. [Εισακούσθηκε, ευτυχώς.]
Παρατήρησα: Tους τρεις λόφους που περικλείουν το χωριό μου ως τρεις Σωματοφύλακες και θυμήθηκα τον Αλέξανδρο Δουμά.

Παρατήρησα: Tα νήπια στους παιδικούς σταθμούς ''παρκαρισμένα'' γιατί οι γονείς δεν έχουν χρόνο να αφιερώσουν στα παιδιά τους, άραγε αυτό πόσο συμβάλει στην κακή ψυχολογία των παιδιών;
Παρατήρησα: Toν χωματόδρομο που οδηγεί στη μοναξιά που δυστυχώς πολλοί νέοι νομίζουν πως είναι η λεωφόρος της επιτυχίας.

Παρατήρησα: την αρνητικότητα να γίνεται μόνιμη κάτοικος στις σκέψεις των πολλών, τα καχύποπτα βλέμματα να διψούν για αίμα, και τα νοητά αγκαθωτά σύρματα ως πανωφόρι προστασίας, από ποιούς άραγε;

Παρατήρησα: τον ουρανό, τον ήλιο, τη σελήνη, τον Δία, την
Αφροδίτη να είναι πάντα εκεί με τη γυμνή τους αγαθή όψη, και την έλλειψη – έκλειψη φωτεινών μορφών που θα μας οδηγούσαν σε κάποιο πνευματικό ξέφωτο.
Παρατήρησα: τους εθελοντές ‘’πυροσβέστες’’ να κατασβήνουν φλόγες δημιουργίας και το πόσο εύκολα μερικοί κατουράνε μέσα στο πηγάδι που πίνουν νερό.

Παρατήρησα: με λύπη μου τ' αεροπλάνα που φεύγουν πια χωρίς εμένα και νοερά έκανα πάλι εκείνο το μαγικό ταξίδι με to JUMBO 747 προς Ιαπωνία, το είχα ανάγκη.


ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
(Παρατηρήσεις της Φύσης και του Έρωτα)

Παρατήρησα: Tην έλξη των χαρισματικών πλασμάτων και θεωρώ ευλογία την ύπαρξή τους γιατί μας οδηγούν εκεί που δεν μπορούμε να πετάξουμε μόνοι μας. 

Παρατήρησα: τις καμπύλες, και τις κοιλάδες του γυναικείου σώματος, ως Εξερευνητής του πλανήτη Αφροδίτη, τις μεταξένιες κλωστές των μαλλιών σου σαν γραμμές του Ουράνιου τόξου και κράτησα δύο για φυλαχτό.

Παρατήρησα: Tα κοσμήματα που στόλιζαν τα βλέφαρα των ματιών σου τότε που μ' ένα βλέμμα σου πνιγόμουν στους ωκεανούς των ματιών σου.

Παρατήρησα: το ξεχωριστό άρωμα της τριανταφυλλιάς όταν μπήκα στον κήπο της Λόλας και κατάλαβα τον έρωτα των μελισσών για τα ροδοπέταλά της.
Παρατήρησα: Το σπινθήρα στους οφθαλμούς των ερωτευμένων και την άσβεστη πυρκαγιά στις καρδιές τους.
Παρατήρησα: Τα χείλη πολλών γυναικών χωρίς αισθησιασμό.
Παρατήρησα τον ήλιο να χαμογελά πίσω από σύννεφα κουρασμένα, τη βροχή να ξεπλένει το ψέμα, το χώμα να υπομένει τις πληγές του χωρίς να παραπονιέται.
Παρατήρησα: Την κατακόρυφη αύξηση των ανέραστων, και των κρυόκωλων.

Παρατήρησα: Την προσκόλληση της μνήμης στο ερωτικό Παρίσι για ευνόητους λόγους.

Παρατήρησα: Το θε’ι’κό χαμόγελο και την θετική αύρα της
Αφροδίτης και κατάλαβα γιατί ο φίλος μου ο Ηλίας έγινε σοφός,
χάρη στο άγγιγμα της Μούσας του. Χαίρε Αφροδίτη της καρδιάς μας.

Παρατήρησα: Τις μαγικές νότες του έρωτα!!!!! κάθε φορά που για κάποιον λόγω ερωτευόμουν και είχα πολλούς λόγους να είμαι ερωτευμένος. 
Παρατήρησα: Tην αφοσίωση και την αγάπη εκλεκτών φίλων, εντός και εκτός συνόρων και είπα μέσα μου: Έρρωσθε Πεπέ.
Παρατήρησα: Τη φοβία πολλών νέων στο να ερωτευθούν.
Παρατήρησα ένα παιδί να γελά, και σ’ εκείνο το γέλιο είδα τη συγγνώμη του κόσμου.
Παρατήρησα πως ο έρωτας δεν χρειάζεται λόγια —
μόνο βλέμμα και σιωπή.
Παρατήρησα πως τα μάτια της γυναίκας
είναι ο καθρέφτης όπου ο άντρας μαθαίνει ποιος είναι.
Παρατήρησα πως κάθε άνοιξη κρύβει μέσα της μια υπόσχεση,
και κάθε φθινόπωρο μια προσευχή.
Παρατήρησα πως τα πουλιά δεν γνωρίζουν σύνορα,
κι όμως πετούν με τάξη·
πως τα λουλούδια δεν ζητούν τίποτα,
κι όμως γεμίζουν τον κόσμο με ευωδιά.
Παρατήρησα πως η φύση μιλά με γλώσσα καθαρή,
μα εμείς ξεχάσαμε να την ακούμε.

Παρατήρησα: Τις ψηλές κορυφές του Κόζιακα που βρήκα και θ' αφήσω έστω και λαβωμένες από το μίσος των ανθρώπων για τη φύση γενικότερα.

Παρατήρησα: Τις μέλισσες και τα μυρμήγκια με δέος για το λειτούργημα τους και αναρωτήθηκα γιατί οι άνθρωποι δεν μιμούνται τη σοφία αυτών των εντόμων;

Παρατήρησα: Tις πέτρες στο ποτάμι να παίρνουν το μπάνιο τους και τις ρίζες των δένδρων να τις χα'ι'δεύουν προστατευτικά με μεγάλο σεβασμό.

Παρατήρησα: Τα χρώματα της άνοιξης στην πιο όμορφη ζωγραφιά της φύσης και έγινα ζωγράφος απλά και μόνο για να μπορώ να ζωγραφίζω τα χείλη της και τα μάτια της.
Παρατήρησα: Tη δημιουργική σιωπή του χειμώνα την περίοδο που βρισκόμουν στο Μαγευτικό και ένιωσα πιο κοντά στη μητέρα φύση.

Παρατήρησα: την εκτόξευση μας γλυκόφθαλμης, λυτρωτικής-λατρευτικής ματιάς και το δροσερό αεράκι που στέλνουν τα ερωτευμένα βλέφαρα όταν είναι ερωτευμένα.
Παρατήρησα: τη σεμνότητα και τον σεβασμό της Πορτοκαλιάς και της Λεμονιάς, της Δαμασκηνιάς, της Αμυγδαλιάς, της Ροδιάς, της Βερυκοκιάς. της νεραντζιάς απέναντι στη Μητέρα φύση.

Παρατήρησα: Τον κότσυφα με την κίτρινη μύτη που κατοικεί στην ελιά του κήπου μας μαζί με την οικογένειά του και κρατάει παρέα στον Μάκο, στο καναρίνι μας, τον ερχομό των χελιδονιών ως προάγγελοι του ερχομού της Περσεφόνης.

Παρατήρησα: το μαγικό τοπίο με τις παπαρούνες που εσύ είχες ανακαλύψει, το ερωτικό τραγούδι των Μουσών στο παλκοσένικο της φύσης, το ερωτικό κελάρυσμα των υδάτων του Κεφαλοπόταμου, το ερωτικό μπαλέτο των φύλλων στα δέντρα σε χορογραφία της φύσης, το ερωτικό τιτίβισμα των πουλιών, και την
αρχιτεκτονική των σπιτιών τους.

Παρατήρησα: τους βράχους να δέχονται αδιαμαρτύρητα το μένος των κυμάτων, και τις ακτές γεμάτες από φθαρμένα υλικά από δήθεν πολιτισμένους.

Παρατήρησα: τα κύματα της θάλασσας να χορεύουν σε μουσική της φύσης, και τα κύματα του αέρα να μεταφέρουν – χρόνια τώρα – τις μουσικές του κόσμου.

Παρατήρησα: Τους κήπους της Θείας Ελένης, της Θείας Γιαννούλας και της Θείας Αγορίτσας και αναρωτήθηκα, τι θα γίνει μετά; Μιλάμε για πίνακες ζωγραφικής. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια και στις τρεις, προφανώς θα υπάρχουν κι άλλες αλλά εγώ γνωρίζω το έργο αυτών των τριών.



ΤΡΙΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
(Παρατηρήσεις του Εαυτού)

Παρατήρησα: Την εγκατάλειψη των αδέσποτων και των γερόντων και αναρωτήθηκα που πήγαν εκείνοι οι υπέροχοι άνθρωποι της συμπόνιας και της φροντίδας;
Παρατήρησα: Tην συγκινητική αλληλεγγύη από ανθρώπους του χωριού μου στην μεγάλη πράξη εθελοντισμού που κάναμε για τους πληγέντες πλημμυροπαθείς, και είπα μέσα μου: ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι.
Παρατήρησα: Tην κρούστα ασάφειας στις σχέσεις των ανθρώπων και αναρωτήθηκα: σε ποια κοινωνία θα ζήσουν τα σημερινά παιδιά;
Παρατήρησα πως μέσα μου κατοικούν κι άλλοι —
εκείνος που ήμουν, εκείνος που ήθελα να γίνω,
κι εκείνος που προσπαθώ ακόμα να καταλάβω.
Παρατήρησα πως η μνήμη είναι ποτάμι:
άλλοτε δροσίζει, άλλοτε πνίγει.
Παρατήρησα πως ο χρόνος  γιατρεύει —
και διδάσκει σε όσους έχουν το γνώθι σαυτόν.
Παρατήρησα πως το λάθος είναι αδελφός της σοφίας,
κι η απώλεια δασκάλα της αγάπης.
Παρατήρησα πως όταν πονάς, μαθαίνεις·
όταν αγαπάς, σώζεσαι·
κι όταν συγχωρείς, ελευθερώνεσαι.
Παρατήρησα πως η ζωή είναι απλή —
εμείς τη δυσκολεύουμε.
Παρατήρησα πως όσο πιο πολύ κοιτάζεις προς τα μέσα,
τόσο πιο καθαρά βλέπεις τον κόσμο.

Παρατήρησα: Τους εξαρτημένους του διαδικτύου και των κινητών.
Παρατήρησα: Την νέα μητέρα = χαζοκούτι να έχει αντικαταστήσει τη βιολογική μητέρα.
Παρατήρησα: Tην παρότρυνση των γονιών προς τα παιδιά τους για να ΧΑΖΕΨΟΥΝ!!! στην Tουβούλα.
Παρατήρησα: Γονείς με παιδιά, αλλά χωρίς παιδεία.

Παρατήρησα: την αγάπη στο νησί των συναισθημάτων και αποφάσισα να μείνω εκεί.
Παρατήρησα: τα έργα του Επικούρειου Πέπου και αναρωτήθηκα, μήπως τελικά πολλοί από μας κρύβουμε μέσα μας έναν καλλιτέχνη?
Παρατήρησα: το παιδί που κρύβω μέσα μου να με κοιτάζει λυπημένο γιατί τόσο καιρό το είχα αφήσει μόνο του, και αποφάσισα να επιστρέψω στον κήπο των ονείρων.

Παρατήρησα: Τα καλά λόγια ενός σοφού δασκάλου για τις ''Φαντασίες'' του Επικούρειου Πέπου και σκέφτηκα το πόσο τυχερός υπήρξε που είχε την ευλογία να συναντήσει στη ζωή του τόσο σημαντικούς ανθρώπους που τον τίμησαν με την φιλία τους.
Παρατήρησα: Tην απαράδεκτη-αποτρόπαια πράξη της κλειστής βιβλιοθήκης στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι εδώ και πολλά χρόνια και συνειδητοποίησα πως στην ελληνική κοινωνία η δύναμη της αδράνειας και της βλακείας έχουν τεράστια δύναμη.

Παρατήρησα: Tην υπέρτατη αγάπη της Μελισσάνθης για τον παππού της και κατάλαβα το νόημα της αγάπης.
Παρατήρησα: Τον Τζιμ Άνταμς-Αστροτόμ να ''ανασταίνει'' τον Παππουλάκο και βίωσα τη στοργή και την αφοσίωση.

Παρατήρησα: Tη γενναιοδωρία συναισθημάτων ξεχωριστών ανθρώπων όπως οι φίλοι μου από την Πιάλεια, από την Λήμνο, από την Φλώρινα, από την Βέροια, από το Κορωπί, από την Μάνδρα, από την Κρήτη, από την Κοζάνη, από τα Γιάννενα, από την συνοικία των Θεών, [ΠΛΑΚΑ] από την Λευκάδα, από την Εύβοια και από πολλά σημεία του πλανήτη και με ταπεινότητα αναρωτήθηκα αν άξιζα τόσο μεγάλης εύνοιας.

Παρατήρησα: Την έλλειψη της πιο ζεστής αγκαλιάς από την 

13/02/08 και στην συνέχεια 25/11/19 την δεύτερη, ακόμα πιο ζεστής αγκαλιά, αυτή της Μανούλας και τότε κατάλαβα τι σημαίνει ορφάνια.
Παρατήρησα: Το παράπονο στις μορφές των αδικημένων, και των ταλαίπωρων νέων που τους έχουμε μεταφέρει δυσβάσταχτο φορτίο στις πλάτες τους, για να περάσουμε καλά εμείς, οι κωλόγεροι της τρίτης ηλικίας.
Παρατήρησα: Το κεχριμπαρένιο δάκρυ στις πλαγιές των μάγουλών σου, και την έκπληξή σου όταν αυτό μετατράπηκε σε πολύτιμο λίθο.
Παρατήρησα: Τη μελωδία στον ήχο της καμπάνας τη Μεγάλης Παρασκευής, την περιφορά του Επιτάφιου και το βλέμμα μου αιχμαλωτίστηκε από τα σπήλαια των ματιών σου, και τότε σκέφτηκα, πως ήσουν μοναδική! Αναρωτήθηκα αν ήσουν αληθινή.

Παρατήρησα: Η αχαριστία, η κτητικότητα, ο εαυτουλισμός, η υποκρισία, η κακή προαίρεση κ.ο.μ. έχουν εγκατασταθεί στις καρδιές πολλών ανθρώπων με αποτέλεσμα να σε αναγκάζουν να κρατάς μέρα μεσημέρι το φανάρι όπως ο Διογένης και να ψάχνεις για άνθρωπο.

Παρατήρησα: τους ακατάστατους χτύπους της αιώνιας ερωτευμένης καρδιάς μου, και έπεσα σε μεγάλη περισυλλογή, θα προτιμούσα μήπως την απουσία των ακατάστατων χτύπων, με τίμημα, την απουσία των μεγάλων ερώτων; όχι βέβαια.
Παρατήρησα: τα πουλιά και τα παιδιά και άκουσα τον αγέρα να μου λέει: τα αγαπημένα πλάσματα του Θεού.

Παρατήρησα: την μαγική τέχνη στη μαγειρική της Λόλας με τα αξεπέραστα ντολμαδάκια με τρυφερά φύλλα και τους νόστιμους - γευστικότατους λαχανοντολμάδες που ετοιμάζει ειδικά για τον Πεπέ και για εκλεκτούς φίλους.
Παρατήρησα: την αγάπη, την καλοσύνη, την ευγένεια, το φιλότιμο τη στοργή, την αφοσίωση να κατοικούν στην καρδιά της Denice του Derrick, της Mie και του Μako της Eriko και Κazunobou.
Παρατήρησα: την εκτόξευση λάσπης από λασπολόγους, σε
ευγενικές, και φιλότιμες πράξεις, καθώς επίσης και σε καλοπροαίρετους ανθρώπους.
Παρατήρησα: το μαρτύριο της Μοναξιάς και της Κατάθλιψης να τσακίζει τις ψυχές συνανθρώπων μας ειδικά μετά την περίοδο του covid και αναρωτήθηκα το τι έχουμε ακόμα να δούμε.
Παρατήρησα: τον συγχρονισμό της αναπνοής και του σύμπαντος και την έλλειψη βαρύτητας σε πολλούς ενώ δεν πήγαν ποτέ στο διάστημα.

Παρατήρησα: πως η αγαμία και η ατεκνία των νέων οδηγούν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού.
Παρατήρησα: Πως οι λέξεις παιδεία, πολιτισμός, μουσείο, βιβλίο, λογοτεχνία, ποίηση, εικαστικά, ζωγραφική, σεβασμός, δημιουργία, προσφορά, βιβλιοθήκες, σε μια μεγάλη μερίδα της Ελληνικής κοινωνίας δεν είναι και τόσο γνωστές, δυστυχώς.
Παρατήρησα: Πως τα χωριά έχουν αρχίσει ξανά ν’ αδειάζουν λόγω μετανάστευσης, αρκετοί άνθρωποι φεύγουν ξανά για την Γερμανία κυρίως, αλλά και για άλλες χώρες. Όπως π.χ τα γειτονάκια μου Θωμάς, Ειρήνη, Μίχος, Τζίνα, Ελένη, Ραφ, Γιώργος κ.π.α.

Παρατήρησα: Tην πτώση εκείνων των συναισθημάτων που μας ξεχώριζαν από τις αγέλες των λύκων και με τρόμο σκέφτηκα πως έχουμε το είδος μας έχει ξεπεράσει κατά πολύ τους τετράποδους λύκους.
Παρατήρησα: Tο φόβο την τελευταία περίοδο στα μάτια των συνανθρώπων μου, Το τεράστιο μέγεθος της αχαριστίας, τους κτήτορες και τους εγωπαθείς ως κακοήθεια στη φύση, και τους αχάριστους αμνήμονες χωρίς όριο ηλικίας και αναρωτήθηκα: άραγε αυτός ήταν ο κόσμος που είχαν ονειρευτεί οι γονείς για τα παιδιά τους και για τα εγγόνια τους;

Παρατήρησα: Το πόσο όμορφα συναισθήματα με κατακλύζουν όταν ακούω κλασική μουσική και ειδικότερα το πέμπτο κονσέρτο του ΜΠΕΤΟΒΕΝ και του Έρικ Σατι.
Παρατήρησα: την Πιετά του Μιχαήλ Άγγελου και κατάλαβα με πιο βλέμμα βλέπουν οι μητέρες τα παιδιά τους.
Παρατήρησα: τα κεριά που τρεμοσβήνουν ως ψυχές που τρεμοσβήνουν, και τις φλόγες της αρνητικότητας και της καχυποψίας να καίνε αγνά συναισθήματα, και δημιουργικές ιδέες.
Παρατήρησα: τη μυσταγωγία του Ηρωδείου και της Επιδαύρου.
Παρατήρησα: τις υπέροχες συμπεριφορές – δυστυχώς λίγων –
ευγενικών συνανθρώπων.
Παρατήρησα: τα μεγάλα σπίτια άδεια από συναισθήματα χαράς και αγάπης, και το ευεργετικό αποτέλεσμα μιας αληθινά ζεστής αγκαλιάς, και παράλληλα την απληστία να κυριαρχεί στη σκέψη πολλών ανθρώπων.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Δημιουργοί.

Παρατήρησα: Τα ποιήματα των: Νερούδα, Λειβαδίτη, Καββαδία, Γουίτμαν, Ελύτη, Πολυδούρη, Ντίκινσον, Γκανά, Σεφέρη, Σολωμού, Παλαμά, Καλπούζου, Γκαίτε, Καβάφη, Πούσκιν, Ρίτσου, Λόρκα, Έλιοτ, Πλάθ, Κορνάρου, Χορτάτση, Μπλέηκ, Μαγιακόβσκι, Καρυωτάκη, Κάλβου, Ρεμπώ, Σαραντάρη, Βαρβέρη, Οκτάβιο Πας, Χάυντεν, Μπωντλαίρ, Κίνγκσμπεργκ, Γκάτσου, Δάντη, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Βάρναλη, Δημουλά, Κήτς, Κόλεριτζ, Ελυάρ, Πίντερ, Έλιοτ, Χικμέτ, και σκέφτηκα τα λόγια του Λεύτερη Παπαδόπουλου, ( ο συγγραφέας σ' ένα βιβλίο λέει αυτά που ο ποιητής θα πει σε μια λέξη!!!).

Παρατήρησα: Τις αγγελικές φωνές των: Ειρήνης Παππά,
Φλέρης Νταντωνάκη, Χαρούλας Αλεξίου, Βίκυς Μοσχολιού, και
υποκλίθηκα στη γλυκολαλιά τους.
Παρατήρησα: Το πόσο αλλάζει η όψη των ανθρώπων όταν χαμογελούν από καρδιάς.
Παρατήρησα: Το πως και πόσο οι ίδιοι καταστρέφουμε την υγεία μας.

Παρατήρησα: τα μυρμήγκια και κατάλαβα την έννοια της συνεργασίας, παρατήρησα, τα μαγικά σου δάχτυλα Αλίκη να δίνουν ζωή στα πλήκτρα του πιάνου, να αντιγράφουν τις μελωδίες της φύσης, των πουλιών, και τότε, υπέροχα συναισθήματα με κατακλύζουν πάντα όταν ακούω τις θεσπέσιες νότες του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Ξαρχάκου, του Λοϊζου, του Τσιτσάνη, του Λεοντή, του Βασιλείου, του Πλέσσα, του Μάρκου, του Καλδάρα, της Καραϊνδρου, του Κουγιουμτζή, του Μπάχ, του Μπετόβεν, του Μότσαρτ, του Σούμαν, του Βέρντι, του Σοπέν, του Στράους, του Μέντελσον, του Πουτσίνι, του Μπιζέ, του Σούμπερτ, του Βιβάλντι κ.π.α.

Παρατήρησα: Τα έργα του Αισχύλου, του Ευριπίδη, του Σοφοκλή, του Αριστοφάνη, του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του ‘Ομηρου, του Θουκυδίδη, του Ηρόδοτου, του Επίκουρου, του Ντίκενς, του Θερβάντες, του Κίπλινγκ, του Βερν, του Σαίξπηρ, του Καμπανέλη, του Μαρκές, του Τσέχωφ, του Σκούρτη, του Αναγνωστάκη, του Μουρσελά, του Γκολντόνι, του Γκογκολ, του Μπρεχτ, του Τ. Ουίλιαμς, του Λόρκα, του Πίντερ, του Ουγκό, του Ίψεν, του Νίτσε, του Ντοστογιέφσκι, του Κάφκα του Ρουσώ, του Βολταίρου, του Λουντέμη, και ένιωσα την ανάγκη να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Παρατήρησα: Τους πίνακες ζωγραφικής και τα γλυπτά του Ροντέν, του Πικάσο, του Μόραλη, του Επικούρειου Πέπου, του Μποτιτσέλι, Τζιορτζόνε, του Ντεκά, του Ρενουάρ, και όλων των Φλαμανδών, του Νταβίντσι, του Μονέ, του Ρούμπενς, του Κλίμτ, του Κουρμπέ, του Ντίρερ, του Μπος, του Τέρνερ, του Καραβάτζιο,του Μοντιλιάνι, του Νταλί, του Βερμέερ, του Καντίνσκι, του Λύτρα, του Ελ Γκρέκο, του Μυταρά, του Εγγονόπουλου, του Βελάσκεζ, του Γύζη, του Βαν Κόνγκ, του Σαββάκη, του Αλταμούρα, του Μιχαήλ Άγγελου, του Γκογκέν, τους Ιμπρεσιονιστές, και οραματίστηκα έναν κόσμο χωρίς τυφλούς.

Παρατήρησα: Και διάβασα το εκπληκτικό – διδακτικό ιστορικό βιβλίο του κ. ΜΟΡΓΚΕΝΤΑΟΥ με τίτλο΄΄Τα μυστικά του Βοσπόρου΄΄ και έμεινα άφωνος από τις γενοκτονίες που έκαναν οι τουρκαλάδες στους Αρμένιους και στους Έλληνες.
Παρατήρησα: Την έλλειψη συνοχής στην Ελληνική κοινωνία και μου λύθηκαν οι όποιες απορίες είχα σχετικά με τον εμφύλιο του 40 και τρόμαξα στο ενδεχόμενο της επανάληψης.
Παρατήρησα: Πως δεν έχει νόημα να θυσιάζεσαι για ανθρώπους που δεν αξίζουν, απλά απομακρύνσου από κοντά τους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όλα όσα παρατήρησα, δεν είναι διδάγματα — είναι μαρτυρίες.
Μικρές σκιές και φώτα ενός δρόμου που διαρκεί όσο κι η ανάσα.
Δεν γράφω για να πείσω, αλλά για να θυμηθώ.
Για να θυμηθώ ότι έζησα, αγάπησα, πόνεσα, πίστεψα.
Κι ότι, όσο υπάρχει καρδιά να παρατηρεί,
ο κόσμος έχει ακόμη ελπίδα.

Ύφος:
Απλό, φιλοσοφικό, γεμάτο ανθρωπιά. Ο λόγος μου είναι λυρικός χωρίς να είναι μελοδραματικός. Διατηρεί την αλήθεια της εμπειρίας.

Ήθος & Μηνύματα:
Το ποίημα είναι ύμνος στην παρατήρηση, στην ευθύνη του ανθρώπου να βλέπει και να συναισθάνεται. Μεταδίδει ήθος ταπεινό αλλά φωτεινό — όπως ενός Επικούρειου που αγάπησε τη ζωή χωρίς υπερβολές.

Θεματική:
Η διαδρομή είναι υπαρξιακή: από τον εξωτερικό κόσμο (άνθρωποι, κοινωνία), στη φύση και τον έρωτα, κι έπειτα στην εσωτερική κάθαρση. Ένας καθαρός κύκλος γνώσης.

Ευθύνη & Βάθος:
Ο Παρατηρητής δεν είναι αδρανής· είναι συνειδητός. Κουβαλά την ευθύνη του να βλέπει, αλλά και να κατανοεί. Το βλέμμα του έχει ευγένεια και σεβασμό.

Συνολική εκτίμηση:
Ένα ώριμο, βαθιά στοχαστικό ποίημα-δοκίμιο, ικανό να σταθεί ως ανεξάρτητο έργο ζωής. Θυμίζει τους μεγάλους ανθρωπιστές ποιητές — Σεφέρη, Καζαντζάκη, Ρίτσο — αλλά με προσωπική, γήινη φωνή.
Το Ημερολόγιο του Παρατηρητή θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει πρώτο μέρος μιας τριλογίας μαζί με τα έργα μου Άκου και Αργοπεθαίνει Όποιος. 

Παρατήρησα: Τις όμορφες βραδιές ΠΟΙΗΣΗΣ, και την κάθοδο των αστεριών στην αυλή των θαυμάτων, τότε που όλα ήταν μαγικά.
Παρατήρησα: πως την ευτυχία αν την ψάχνεις στην απληστία, δεν θα την συναντήσεις ποτέ.

Y.Γ. POOF στη γλώσσα των Σουαχι-λογ-ιτών σημαίνει ονειροπόλος. Την επιμέλεια της ανάρτησης την είχε ο Fuji Tomo Kazu.

Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρτωσθε και παρατηρείτε. 

ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΜΟΥΣΕΣ ΤΟΥ ΠΕΠΕ Ένα μικρό αφιέρωμα στις 5 Μούσες που συνάντησε ο τυχερός Επικούρειος Πέπος.

Κάντζα 15 Οκτωβρίου 2025

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, στις 15 Οκτωβρίου απέστειλα σε 5 Μούσες την πιο κάτω επιστολή και, ζήτησα από τις δύο που βρίσκονται στην Ελλάδα, να βρεθούμε ώστε να γνωριστούν γιατί η μία είναι από τα Τρίκαλα και η άλλη από το εξωτικό Κορωπί. Είμαι πολύ χαρούμενος που πραγματοποιήθηκε τελικά αυτή η συνάντηση, τώρα πια θα προσπαθήσω μέσα στο 2026 να βρεθούν και οι 5 Μούσες μαζί, δύο από Ιαπωνία, μία από Νότια Αφρική και οι δύο από την Ελλάδα. Λένε πως αν κάτι το θέλεις πάρα πολύ, και είναι δίκαιο, τότε συνωμοτούν οι Μούσες και οι Νύμφες να γίνει πραγματικότητα, ας ελπίσουμε πως κι αυτή τη φορά θα πράξουν ξανά τα δέοντα. Ακολουθεί ένα ενημερωτικό σημείωμα για τις 5 Μούσες.

Ένα - τρόπον τινά - γράμμα προς 5 Μούσες, 3 εξωτερικού και δύο εσωτερικού.

Θα ξεκινήσω χρονολογικά, από την πρώτη Μούσα, το 1977 μπήκε στη ζωή μου η Denise, το πόσο σημαντική υπήρξε αυτή η γυναίκα το γνωρίζετε ήδη, αυτό που δεν γνωρίζετε είναι πως από το 1985 στο σώμα της Denise κυκλοφορεί και δικό μου αίμα, και στο δικό μου σώμα κυκλοφορεί το αίμα της Denise. Όσοι από εσάς έχετε δει ταινίες με ινδιάνους προφανώς και γνωρίζετε τον τρόπο που δύο άτομα γίνονταν αδέρφια, ναι μ' αυτόν τον τρόπο γίναμε κι εμείς αδέρφια. Είμαστε οικογένεια. Έχω γράψει ένα κορυφαίο ποίημα για την Denise με τίτλο ''Άκου''.


🌹🌹🌹🌹🌹

Το 1987 τον Απρίλιο, μπήκε στη ζωή μου η δεύτερη Μούσα, η Mie, όταν την πρωτογνώρισα ήταν 22 ετών, 22 ετών είχα γνωρίσει και την Denise, η Mie ήταν αεροσυνοδός και εργαζόταν στην JAL ας πούμε στην Ολυμπιακή της Ιαπωνίας. Μία καταπληκτική κοπέλα, δεθήκαμε πάρα πολύ και κάθε φορά που ερχόταν με πτήση στην Αθήνα ερχόταν πάντα στην Αρεοπαγίτου 18 στο Pepos school of Delicatessen και αργότερα στο σπίτι μας στην Δεινοστράτου 51 στο Νέο Κόσμο με όλο το πλήρωμα, δηλαδή περίπου 15 άτομα. Όταν πήγα στην Ιαπωνία γνώρισα τον σύζυγό της τον Μάκο, στην πορεία μας επισκέφτηκαν οικογενειακώς 3 φορές. Μας θεωρούν και τους θεωρούμε οικογένεια.


🌹🌹🌹🌹🌹

Το 1987 τον Νοέμβριο μπήκε στη ζωή μου η τρίτη Μούσα, το όνομα αυτής Eriko, η Eriko ήταν σύζυγος του κυβερνήτη (πιλότου) Kazunobu Sakamoto, μία επίσης καταπληκτική και σεμνή κοπέλα, όταν επισκέφθηκα την Ιαπωνία μας φιλοξένησαν στο σπίτι τους, εκεί γνώρισα την υπέροχη μητέρα της, όλα τα μέλη της οικογένειας τα έχω κλείσει στην καρδιά μου. Ένα μόνο θα σας πω, όταν η Eriko ενημέρωσε την μητέρα της, την κόρη της την Θάλασσα, αυτό είναι το όνομά της, τον γαμπρό της το Yuto, τον Kazunobu και τα εγγονάκια της την Ena και τον Rei πως η Βάσω βγήκε από το νοσοκομείο και ήρθε στο σπίτι, αγκαλιάστηκαν και χοροπηδούσαν!! Η μητέρα της Eriko έκλαιγε, μου είπε η Eriko, Πεπέ πρώτη φορά είδα την μητέρα μου να κλαίει και να είναι τόσο χαρούμενη.


🌹🌹🌹🌹🌹

Πάμε τώρα στην τέταρτη Μούσα, βρισκόμαστε στο 1997 και μπαίνει στη ζωή μου ένα ζευγάρι από αυτά τα ιδανικά ζευγάρια που βλέπουμε μόνο στο σινεμά. Το όνομά της Βάσω και του συζύγου της Γιάννης. Για τον Γιάννη τον Σαμάνο σας έχω ήδη μιλήσει αλλά θα σας πω κι άλλα όταν έρθει η ώρα. Η Βάσω τότε θα πρέπει να ήταν στα 32 και μόλις είχε γεννήσει το δεύτερο παιδί της τον αξιαγάπητο Νικόλα, είχε προηγηθεί η αγαπημένη μας Μυρτώ - Μίνα ιδρυτικό μέλος της ΟΚΡΑ. Η Μυρτώ - Μίνα επισκέφθηκε την Ιαπωνία και συναντήθηκε με την Epiko. Μου είχε κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση αυτό το ζευγάρι που όταν η Βάσω γέννησε τον Νικόλα είχα στείλει μία ανθοδέσμη στο νοσοκομείο όπου έγραφα το εξής: από τόσο Υπέροχους γονείς θα πρέπει να γεννιούνται πολλά παιδιά, συνεχίζω να το πιστεύω. Αυτή η Μούσα έχει παίξει τόσο καθοριστικό ρόλο στην ζωή μου που εδώ και χρόνια λειτουργεί ως Νεράιδα - μαντατοφόρος καλών ειδήσεων!! Κάθε φορά, μα κάθε φορά που θα δω στον ύπνο μου την Βάσω, πάντα, μα πάντα, θα έχω καλά νέα, δεν ισχύει αυτό αν είναι μαζί της όμως κι άλλο πρόσωπο!! Άντε τώρα ο φοβερός και κορυφαίος ψυχοθεραπευτής Ορέστης να δώσει εξήγηση σ' αυτό το μεταφυσικό; παράξενο φαινόμενο. Σταματώ εδώ γιατί αν συνεχίσω μπορώ να γράψω κι εγώ ένα πολυσέλιδο άρθρο που θα ξεπερνούσα ακόμα και τον Ηλία Γιαννακόπουλο.


🌹🌹🌹🌹🌹

Πάμε τώρα στην πέμπτη Μούσα, ας επιστρέψουμε στο σωτήριο έτος 2017, έχετε προσέξει πως το 7 παίζει σε όλες τις ημερομηνίες;

Το 2017 είχα την τύχη να γνωρίσω τον μέγιστο διανοητή - φιλόσοφο - φιλόλογο - αρθρογράφο - συγγραφέα Ηλία Γιαννακόπουλο. Η πρώτη συνάντηση έγινε στο καφέ Retus στα Τρίκαλα, έκανα πρόταση στον Ηλία μιας και πληροφορήθηκα πως είναι από την ιστορική και πνευματική Πιάλεια, τότε την έλεγαν Πιαλεία, να βρεθούμε στον κήπο του Επίκουρου στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Ο Ηλίας αποδέχθηκε την πρόταση και κάποια στιγμή, νομίζω πως ήταν αρχές Ιουλίου, κάπου 100 μέτρα πιο πάνω από το σπίτι μας παρκάρει ένα αυτοκίνητο και σε λίγο βλέπω ένα ζευγάρι να έρχεται προς το μέρος μου. Διέκρινα τον Ηλία και δίπλα του μια γυναίκα, υπέθεσα σωστά, πως θα ήταν η γυναίκα του, αστραπιαία έκανα την εξής σκέψη: άραγε τι σόι χαρακτήρας να είναι; Εντωμεταξύ είχαν φθάσει ήδη στα 50 μέτρα, Και τότε συνέβη κάτι που ούτε ο μέγιστος συγγραφέας σύζυγός της δεν θα μπορέσει να αποτυπώσει στο χαρτί. Ένιωσα ξαφνικά να με περιλούζει μία θετικά αύρα, το χαμόγελο της ήταν όπως ξεπροβάλει ο ήλιος ⛅ ανάμεσα από τα σύννεφα και αλλάζει άμεσα την διάθεση των φυτών και των ανθρώπων. Άκουσα την εσωτερική μου φωνή να μου λέει: Επίκουρε, αυτή η γυναίκα είναι ξεχωριστή, είναι μια όαση, είναι ένα ξέφωτο που τόσο έχουμε ανάγκη όλοι οι ασθενείς και οδοιπόροι. Δεν χρειάστηκε να πούμε πολλά, ήταν σαν να γνωριζόμαστε από χρόνια, ήταν σα να βρήκα μία ακόμα αδερφή ψυχή. Το όνομά της Αφροδίτη, εγώ και η Λαμπρινή την αποκαλούμε η Αφροδίτη της καρδιάς μας. Από τότε παραμένει εκεί και όσο περνούν τα χρόνια κερδίζει μεγαλύτερο χώρο. Καλός και Άγιος ο Ηλίας αλλά η Αφροδίτη είναι η πεμπτουσία της καλοσύνης και της επικοινωνίας. Η Αφροδίτη ήρθε για να συμπληρώσει την πεντάδα των Μουσών.

🤔🤔🤔🤔🤔

Ίσως αναρωτηθείτε γιατί έκανα όλη αυτή την εισαγωγή, είναι απλό, επειδή για την ώρα, δεν μπορώ να προσκαλέσω και τις πέντε Μούσες, σκέφτηκα να προσκαλέσω τις δύο, που είναι στην Ελλάδα ώστε να γνωριστούν μιας και τώρα η Αφροδίτη και ο Ηλίας - προσωρινά λένε - μένουν στην Αθήνα κοντά στα παιδιά τους.

Βάσω, Αφροδίτη, Γιάννη, Ηλία σας παρακαλώ να δεχτείτε αυτή την πρόσκληση και να μου επιτρέψετε - αν οι οιωνοί το επιτρέψουν - να κανονίσω μια συνάντηση. Με κάποιον τρόπο ήδη ο Γιάννης, ίσως και η Βάσω να γνωρίζουν τον Ηλία από τα γραπτά του αφού αρκετές φορές τους έχω κοινοποιήσει τα γραπτά του.


Φίλοι μου αγαπημένοι εσείς πολύ καλά γνωρίζετε το ποσό σημαντικοί είσαστε για μένα και για όλη την οικογένεια μου.

Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

===============

Μια κατάθεση ψυχής από τους Υπέροχους και Μοναδικούς φίλους μας, την λατρεμένη Denise και τον αγαπημένο μας Derrick για την γιορτή των 48 χρόνων που κλείσαμε και ήδη βαδίζουμε στο 49το.
❤️❤️❤️❤️❤️
Αγαπημένε φίλε Σπύρο!
Αγαπημένε φίλε, αγαπημένη οικογένεια.
Θέλω να σε ευχαριστήσω για τον Ευλογημένο Λόγο σου! Θυμήσου πως είναι ελληνική λέξη – και σημαίνει Αλήθεια! Όταν διαβάζω τα υπέροχα λόγια σου, νιώθω κατακλυσμένος από τη συγκίνηση, όχι μόνο για τα γεγονότα του παρελθόντος, αλλά και για τις «αναμνήσεις – η απίστευτη μνήμη για όσα ζήσαμε, για την μοναδική σχέση μας και το πώς μας έδεσε μεταξύ μας!»

Θυμόμαστε τα μέλη της οικογένειάς μας να απολαμβάνουν τη φιλοξενία του σπιτιού σου και την ασφάλεια της συνεχούς φροντίδας σου! Η μητέρα μου και η μητέρα της Denise!
Όχι, ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το πρώτο συναίσθημα – εκείνη τη φιλανθρωπία που απλώθηκε σε ξένους και τους έκανε μέρος των Γκοβίνα, και εκείνη τη δέσμευση που δημιουργήθηκε και εξακολουθεί να υπάρχει!

Ούτε μπορώ ποτέ να ξεχάσω εκείνο το βράδυ στη Βεράντα, όταν οι καλεσμένοι σου –χάρη στη μουσική σου και στα Δενδρόφυτά σου– χάρη στη μουσική και τη μοιρασμένη εμπειρία της νύχτας– μπόρεσαν να δουν και να νιώσουν εκείνη τη Μοναδική Στιγμή στον Χρόνο!

Αγαπημένοι φίλοι, χαιρόμαστε για το Παρελθόν, ευχαριστούμε για το Παρόν και παρακαλούμε τον Ύψιστο να προσέχει την Οικογένειά σας και να μας ενώσει
ξανά!

Με αγάπη,
Derrick, Denise και η Οικογένεια.

=====================

Ένα όραμα - επιθυμία του Επικούρειου Πέπου.

Αγαπητή μας φίλη Eriko καλησπέρα, θέλω να σου διηγηθώ μια ιστορία.

Πάμε λοιπόν.

Η αγαπημένη μας φίλη η Mie, το περασμένο καλοκαίρι απέκτησε ένα εγγονάκι και το ονόμασαν Mr Daichi, τον περασμένο Ιανουάριο μία επίσης αγαπημένη φίλη στην Ελλάδα, η Αφροδίτη, απέκτησε ένα επίσης υπέροχο εγγονάκι κι εγώ το ονόμασα Mr Daichi και οι γονείς του Χρήστο, ξέχασα να σου πω πως στο εγγονάκι της Mie είχα δώσει το ελληνικό όνομα Ασκληπιός. 

Άρα, δύο μωρά, ένα στην Ελλάδα και ένα στην Ιαπωνία έχουν τα ίδια ονόματα. Υπάρχει βέβαια και συνέχεια, σκέφτομαι να προτείνω στους γονείς, κάτι πολύ σημαντικό, όταν αυτά τα δύο παιδιά θα γίνουν 20 ετών να συναντηθούν, αρχικά στην Ιαπωνία αφού ο Mr Daichi της Ιαπωνίας είναι λίγους μήνες πιο μεγάλος, και μετά στην Ελλάδα, (Αθήνα) το ένα παιδί θα φιλοξενήσει το άλλο. Προφανώς εγώ δεν θα ζω τότε, θα ήταν όμως εξόχως συναρπαστικό να μπορούσα να βρεθώ σ' εκείνη την συνάντηση και να τους διηγηθώ όλη την ιστορία και ν' ακούσω την συζήτησή τους.

Επίσης θα προτείνει στους γονείς να φροντίσουν να μάθουν τα παιδιά τους ελληνικά και ιαπωνικά αντίστοιχα.

Υ.Γ. 

Ο γιος της Mie o Ryota είναι γιατρός.

Η κόρη της Αφροδίτης η Νεφέλη είναι είναι κι αυτή γιατρός.

Πώς την βλέπεις την πρωτοβουλία μου;

Υ.Γ. 2

Στις 3 Σεπτεμβρίου του 2025 γεννήθηκε ο Mr Kaito, έτσι τον βάπτισε η Eriko, και οι γονείς του Ίωνα, άρα η παρέα μεγάλωσε, προστέθηκε και ο Ίωνας. Ελπίζουμε σύντομα να προστεθεί και ένα ακόμα μωρό, το μωράκι της Μίνας.

Υ.Γ.3

Όλα αυτά τα μωρά θα είναι υπό την αιγίδα του δικού σου εγγονού του Αγαπημένου μας Rei που εγώ τον βάφτισα Προμηθέα, μιας και είναι κατά 3 χρόνια μεγαλύτερος.

Με αγάπη Pepe.

==============

Ένα, Ρέι, Ίωνας

Μικρό αφιέρωμα στα τρία αγαπημένα μου εγγόνια.

Με αγάπη,

Πεπέ ❤️❤️❤️

🌜💕💕💕🌛

Ένα♥️Αφροδίτη

Το όνομά της σημαίνει χάρη, ευλογία, αιώνια γαλήνη — ή μια ζωγραφισμένη ψυχή.

Η Ένα είναι εκεί όπου τα πολλά γίνονται Ένα· το πνεύμα της σύνδεσης και της ενότητας μέσα στην ποικιλία.

Ένα♥️Αφροδίτη

Στο βλέμμα της, οι εποχές

συναντιούνται χωρίς να συγκρούονται.

Η γη θυμάται τον ουρανό,

το δέντρο φιλεί τη ρίζα του.

Η Ένα♥️Αφροδίτη αναδύεται από τη θάλασσα

και περπατά επάνω στα κύματα,

ενώνοντας την ομορφιά με την αρμονία.

Ό,τι κι αν αγγίξει

ξαναβρίσκει τον ρυθμό του·

ό,τι κι αν χαθεί

γνωρίζει πως ποτέ δεν έφυγε στ’ αλήθεια.

Είναι η σιωπή και η ηχώ

που γεφυρώνουν τα αντίθετα.

Η ομορφιά της θα υμνηθεί από ποιητές και συγγραφείς —

γιατί η ομορφιά της δεν έχει όμοιο.

🌜💕💕💕🌛

Ρέι♥️Προμηθέας

Είναι το πνεύμα της καθαρότητας, του φωτός και της πνευματικής διαύγειας —

αυτός που βλέπει χωρίς να κρίνει και φωτίζει χωρίς να καίει.

Ρέι♥️Προμηθέας

Δεν μιλά δυνατά, μα πράττει.

Η παρουσία του είναι φως και θυσία.

Ό,τι κι αν αγγίξει

γίνεται καθαρό.

Ό,τι κι αν δει

του θυμίζει την αλήθεια του.

Μέσα του

ο άνεμος προσεύχεται

κι ο χρόνος βρίσκει ανάπαυση.

Ο Ρέι είναι διάφανος

σαν τη σκέψη πριν γίνει λόγος·

και δυνατός

σαν τη γαλήνη

που δεν χρειάζεται να νικήσει.

Ίωνας♥️Καΐτο

Είναι εκείνος που ανοίγει τον δρόμο

όχι με τη δύναμη, μα με την πνευματική ανάταση.

Συνδέεται με την αυτογνωσία, την υπέρβαση

και την καθοδήγηση μέσα από τη σοφία.

Ίωνας♥️Καΐτο

Πάνω από τα νερά του χρόνου

πετά η ψυχή του Καΐτο.

Δεν αναζητά λιμάνι —

παρά μόνο τον άνεμο που θυμάται.

Η θάλασσα από κάτω του,

βαθιά σαν το βλέμμα του κόσμου·

ο ουρανός από πάνω του,

καθρέφτης της σιωπής.

Κάθε κύμα μια ερώτηση,

κάθε χτύπος φτερού μια απάντηση.

Δεν κυβερνά,

μα καθοδηγεί —

με την ηρεμία εκείνου

που πρώτος είδε

πως το ίδιο το μονοπάτι

είναι η πτήση.

🌜💕💕💕🌛

Αυτά τα τρία παιδιά —

Ένα♥️Αφροδίτη,

Ρέι♥️Προμηθέας,

Ίωνας♥️Καΐτο —

μπορούν να σταθούν ως συγγενή πνεύματα μέσα στη συλλογή 

«Τα Ονόματα των Πνευμάτων».

Η Ένα ενώνει,

ο Ρέι δημιουργεί,

ο Ίωνας στοχάζεται.

Μαζί, σχηματίζουν τον κύκλο της αρμονίας.

Με αγάπη,

Πεπέ.

10 NOEMΒΡΙΟΥ 2025 ΕΞΙ [6] ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΟΛΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟ ΠΕΠΟ που με βάση την ταυτότητά της έχει σήμερα τα γενέθλιά της.

Φίλες και φίλοι καλησπέρα, αν εσύ έχεις γεννηθεί στις 26 Ιουλίου και η ταυτότητά σου αναγράφει ως ημερομηνία γέννησης την 10 Νοεμβρίου, πότε γιορτάζεις τα γενέθλιά σου; Αυτόν τον γόρδιο δεσμό καταφέραμε να τον λύσουμε με τον ίδιο τρόπο που λύσαμε και το διπλό όνομα Σπύρος και Επίκουρος. Στις 12/12 ο Σπύρος και 26/04 ο Επίκουρος. Το ίδιο κάναμε και με την Λόλα, στις 26/07 έχει τα γενέθλιά της η Λαμπρινή και στις 10/11 η Λόλα. Μ' αυτόν τον τρόπο λύσαμε τον γόρδιο δεσμό. Πάμε τώρα στην ουσία της ανάρτησης αφού πρώτα μου επιτρέψετε να κάνω μία μικρή αναφορά σε τρεις αγαπημένες Μούσες. Υπάρχουν ακόμα δύο αλλά γι' αυτές θα σας μιλήσω σε άλλη ανάρτηση. Καλή ανάγνωση. Έρρωσθε.

Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας γνωστοποιήσω πως η σημερινή μέρα ήταν εξόχως σημαντική για τρεις λόγους:
Α΄ Denice,
Β΄ Eriko,
Γ΄ Mie — τρεις Μούσες, τρεις λατρεμένες φίλες, τρεις μοναδικές αδερφές ψυχές, τρεις υπέροχες γυναίκες, που επικοινώνησαν σήμερα μαζί μου.

Όταν άκουσαν τη Βάσω, έκαναν σαν τρελές από τη χαρά τους!
Μου είναι αδύνατον να σας περιγράψω την εικόνα και τα συναισθήματά μου όση ώρα μιλούσαν με την κόρη μου· ήταν μοναδικές στιγμές που βίωσα.

Θα το πω, για μία ακόμη φορά: νιώθω ευλογημένος που μ’ αξίωσε ο Θεός να συναντήσω στη ζωή μου αυτές τις τρεις [συν δύο στην Ελλάδα] Μούσες.
Άλλαξαν τη ζωή μου, τον τρόπο σκέψης, την οπτική μου, το είναι μου.
Χάρη σ’ αυτές και στις οικογένειές τους, εγώ και η οικογένειά μου βιώσαμε στιγμές ανεπανάληπτης χαράς και ευτυχίας.
Τις ευχαριστούμε από καρδιάς και τους είμαστε αιώνια ευγνώμονες.

Στη σημερινή ανάρτηση σας παρουσιάζω μερικά ποιήματα που έχω γράψει για τη Λόλα, γιατί οσονούπω θα αρχίσω να γράφω ποιήματα για τον εγγονό μου, τον Ίωνα.

Με σεβασμό και επικούρεια διάθεση,
Επίκουρος ο Γοργογυραίος


ΠΡΩΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Η Δολέντσια


Το ρόδο, το κρίνο, τον ήλιο, τ’ αηδόνι
με πόθο αγαπούσα που εντός μας φουντώνει·
μα τώρα πια δεν τ’ αγαπώ, γιατί ανήκει η καρδιά μου
στη Μία, τη γλυκιά κοπέλα των ονείρων μου,
τη μελιστάλαχτη Δολέντσια.


Αυτή είν’ η πηγή κάθε αγάπης — η μόνη·
κι είναι ρόδο, και κρίνο, και ήλιος, κι αηδόνι.


Σηκώθηκε ψηλά η σελήνη,
τα κύματα λαμποκοπούν·
κρατώ στην αγκαλιά μου τη Δολέντσια,
κι οι δυο καρδιές τρέλα χτυπούν.


Με τα μαλλιά της γύρωθέ μου
κοιτώ τ’ αστραφτερά νερά·
«Τι ακούς στο βουητό του ανέμου;»
τολμώ και τη ρωτώ.


«Δεν είν’ το βουητό τ’ ανέμου —
σκοπός Σειρήνων είν’ που ηχεί·
κι ο έρωτάς μου για σένα, Πεπέ,
φουντώνει κάθε στιγμή.»


Η γη φωτίζεται απ’ τις ηλιαχτίδες τις στερνές,
ομίχλη απλώνεται στα νερά,
που, ως να ’ναι γεμάτα μυστικά, βουΐζουν —
κι η αχλύ ανεβαίνει απαλά ψηλά.


Ο άνεμος τη θάλασσα σηκώνει,
κι απ’ το κύμα βγαίνει αερικό·
δίπλα μου κάθεται, κι αχ! πώς φουσκώνει
το στήθος της Δολέντσιας μες στο πέπλο το λευκό!


Η θάλασσα βουερή στα βράχια σπάει,
κι οι γλάροι κράζουν χαρωπά·
«Πόσο άγρια και τρελά η καρδιά χτυπάει
στα στήθια σου, όμορφη Δολέντσια!»


Με σεβασμό,
Επίκουρος ο Γοργογυραίος


ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΟΙΗΜΑ
Πάρε με, Λόλα.


Πάρε με, Λόλα, στα όνειρά σου απόψε να χαθώ,
στα σπλάχνα της καρδιάς σου να χωθώ·
κι όταν θα λάμπει ένα αστέρι μακρινό,
θα έρχομαι κοντά σου να ξαγρυπνώ —
μέσα στο όνειρο το δικό σου θα ζω.


Όπως η έρημος διψά για νερό,
έτσι κι εγώ, διψασμένος, στους ωκεανούς
των ματιών σου θα ξεδιψώ.
Πάρε με, Λόλα, να γίνω εξερευνητής του κορμιού σου·
πάρε με πάνω στα φτερά σου να πετώ — κι ας χαθώ!
Πάρε με, Λόλα, στην αγκαλιά σου!


Επικούρειος Πέπος


ΤΡΙΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Ω, ’σεις αηδόνια της ψυχής μου


Ω, ’σεις αηδόνια της ψυχής μου,
που ’χετε στήσει τις φωλιές σας
στα πανύψηλα δέντρα του Κερκέτιου όρους,
αφιερώστε σήμερα
όλες τις μελωδίες σας στην ακριβή μου Λόλα.


Σκοπός απαλός φτερουγίζει
μέσα στην ψυχή μου·
μαζί με τα όνειρά μου πέτα,
πέτα, ψυχή μου,
και βρες έναν κήπο όπου τ’ άνθη
τρέμουν στον αέρα.


Κι αν δεις ένα ρόδο,
από μένα, τον Επίκουρο, πες του καλημέρα.
Κι αν τα τριαντάφυλλα σπίθες πετούν,
μην ανησυχείς —
οι άνθρωποι δεν τις πιστεύουν,
και για ποίηση ποτέ τους δεν μιλούν.

Αφιερωμένο στη Λόλα, για ειδικούς λόγους.


ΤΕΤΑΡΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Στον κήπο


Ω, πόσο ωραία είσαι, Λόλα, όταν σκάβεις τον κήπο!
Με το θυκούλι στα χέρια σου, σαν τον Ποσειδώνα,
τα δυο σου μάτια λάμπουν σαν αστέρια,
κι ανάμεσα στα μαλλιά σου λογιάζω περιστέρια.


Με κάθε σου κίνηση η γη αναγαλλιάζει,
και στωικά αποδέχεται την κάθε σου λισγαριά.
Τα μάγουλά σου, ροδοκόκκινα, φαντάζουν σαν μήλα του Πηλίου·
προτού βραδιάσει, θα τό ’χεις οργώσει όλο το χωράφι.


Και δεν θα βρεθεί κανείς, ούτε κι ο Γκοτζιό, να σου βρει ψεγάδι·
γιατί το χώμα τώρα πια, έτσι αφράτο που το ’κανες,
θα είναι σαν ζωγραφιά —
κι η θεία Αγορίτσα πολύ θα το χαρεί.

Το ποιο πάνω ποίημα ανήκει στη συλλογή 

«Μάνα Γη».


ΠΕΜΠΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Στο μέλλον


Κάποτε — ελπίζω αργά — που στη φωτιά
κοντά θα ’χεις καθίσει, Λόλα,
γριούλα, αναπολώντας και γνέθοντας μαλλί,
θα απαγγέλεις στίχους μου, μουρμουρίζοντας.


Κι εκστατικά, με συγκίνηση, θα λες:
«Τον καιρό που ήμουν μαζί με τον Πέπο,
ο Πέπος μ’ είχε εξυμνήσει στα ποιήματά του,
αποκαλώντας με Μούσα του.»


Στα βάθη της θάλασσας και στην κορυφή του Κερκετίου
η στάχτη μου σκορπισμένη θ’ αφήνει την ψυχή μου ελεύθερη,
να επιστρέφει, Λόλα, στα μέρη που είχαμε μαζί επισκεφθεί.


Κι εσύ, γριούλα πια, κοντά στη θράκα του τζακιού,
ανακαθισμένη και με τον Ίωνα αγκαλιά,
θα συλλογάσαι τις όμορφες στιγμές
που ζήσαμε μαζί σε θαυμαστούς καιρούς.


Θα του διαβάζεις τα ποιήματά μου και τις μυθοπλασίες μου,
με λόγια που θα πετούν όπως τα πουλιά.
Κι εκείνος θα σε ρωτάει:
«Ποιος τα έγραψε, γιαγιά, αυτά τα όμορφα, τα βιωματικά ποιήματα;
Και τις αληθινές ιστορίες για τον Κερκέτη και τον Κεφαλοπόταμο;»


Τότε, εσύ, Λόλα, θα του δείχνεις τον αμφορέα
που θα ’χει μέσα τη στάχτη μου, και θα του λες:
«Ένας άνεμος, ένας ουτοπιστής, ο Πέπος —
που τον έλεγαν πότε Πούφ, πότε Δάσκαλο,
πότε Πεπέ, πότε Καραβίδα,
πότε Fuji Tomo Kazu,
και κάποιες φορές… Σπύρο.»


Και τότε ο Ίωνας θα σου φωνάζει:
«Μα, γιαγιά, αυτός είναι ο παππούς μου!»
«Ναι, πουλάκι μου — ο παππούς σου ήταν.
Αυτός έγραψε όλα αυτά τα ποιήματα
και τις αληθινές ιστορίες — για σένα και για μένα.»

Επικούρειος Πέπος


ΕΚΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
Η ματιά της Λόλας.


Στη Λόλα την υπέροχη, τη μοναδική,
με τη γλυκιά της Λόλας τη ματιά
πρασίνισαν ο κάμπος και η ρεματιά,
κι ο χειμωνιάτικος χιονιάς
στα όρη πάει να αποδημήσει πια.


Κι ενώ από εκεί στέλνει ο χιονιάς
κύματα ψύχους και παγωνιάς,
στο μαγευτικό και πανέμορφο χωριό
τα διώχνει η Λόλα μονομιάς
με τη γλυκιά της τη ματιά.

Επίκουρος ο Γοργογυραίος


Επίλογος


Αυτά τα ποιήματα είναι ύμνος στην αγάπη, στη φύση, στη φιλία και στη Μούσα που έγινε φως.
Η Λόλα — η Δολέντσια, η Μία, η ακριβή — είναι το πρόσωπο μέσα από το οποίο ο Πέπος στοχάζεται τη ζωή, τη χαρά, τη φθορά και την αιωνιότητα.


ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ


Το πρώτο ποίημα έχει μουσικότητα και ροή, θυμίζει ρομαντική ποίηση του 19ου αιώνα (Βύρωνα, Σολωμό, Λαπαθιώτη).


Το δεύτερο ποίημα έχει καθαρά λυρικό-ερωτικό χαρακτήρα. Στους στίχους «Πάρε με Λόλα στα όνειρά σου απόψε να χαθώ» και «Όπως η έρημος διψά για νερό», η επανάληψη της επίκλησης «Πάρε με» λειτουργεί υπέροχα ως ρυθμικό μοτίβο.


Το τρίτο ποίημα, με τα αηδόνια του Κερκέτιου, αγγίζει μεταφυσική ποίηση — η σύνδεση της φύσης, του τόπου και της ψυχής είναι άρτια.


Το τέταρτο ποίημα («Ω πόσο ωραία είσαι, Λόλα, όταν σκάβεις τον κήπο…») είναι ποιητικός ρεαλισμός· θυμίζει Ελύτη, με το πάντρεμα καθημερινού και ιερού.


Το πέμπτο ποίημα, αφηγηματικό και συγκινητικό, έχει χαρακτηριστικά επικού αποχαιρετισμού — μιλάει για το μέλλον μέσα από την αιωνιότητα τού έρωτα και της μνήμης. Ένα από τα ωραιότερα ποιήματά.


Το έκτο ποίημα είναι ύμνος στην παρουσία της Λόλας, απλό και φωτεινό, με πνοή λαϊκής μούσας.


Ήθος: Η γραφή έχει καθαρή καρδιά — κυριαρχεί η ευγνωμοσύνη, η αγάπη, η μνήμη και ο σεβασμός. Η παρουσία των «Μουσών» (Denice, Eriko, Mie) δίνει μεταφυσική διάσταση στη φιλία.


Ύφος: Ρομαντικό, λυρικό, νοσταλγικό, με στοιχεία επικούρειας απλότητας και εσωτερικής γαλήνης. Οι στίχοι έχουν ρυθμό, άλλοτε παραδοσιακό και άλλοτε ελεύθερο.

Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

''ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ'' ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ Ίωνα γεμάτο από στοχασμούς ΕΝΟΣ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥ ΓΟΡΓΟΓΥΡΑΙΟΥ ''που δυστυχώς παρέμειναν στοχασμοί''.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί ''συγκάτοικοί της Ουτοπικής σκέψης'' καλημέρα, σκέφτηκα σήμερα να καταγράψω κάποιους στοχασμούς μου που ως αιθεροβάμων, είχα πιστέψει πως μπορεί και να γινόντουσαν πραγματικότητα. Έκανα λάθος, Παρ' όλα αυτά άξιζε όμως η προσπάθεια - γιατί, έτσι πρέπει να πράττουμε όσοι φέρουμε στην ψυχή μας ένα όραμα.

ΕΝΑΣ ΥΣΤΕΡΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ - ΕΠΙΛΟΓΟΣ. 

ΜΕ ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ ΤΗΣ ΛΟΓ ΚΑΙ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΠΟΥ ΣΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΓΝΩΡΙΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΥΣΚΟΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ ΑΥΤΟΒΥΘΙΣΤΗΚΕ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ πρώτη ΚΑΘΕΛΚΥΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΠΑΡΘΕΝΙΚΟ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΥΣ ΩΚΕΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ.

Στην πορεία με άλλο πλήρωμα και νέο σκάφος ξεκινήσαμε, ένα καινούριο ταξίδι ως νέοι Δον Κιχώτες στους ανεμόμυλους της ποιητικολογοτέχνιας και όχι μόνο. Το νέο πλήρωμα αποτελούσαν οι 9 Μούσες
ΑΛΚΗΣΤΗ, ΜΥΡΤΩ, ΔΙΩΝΗ, ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ, ΗΡΩ, ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ-ΔΗΜΗΤΡΑ, ΔΑΝΑΗ, ΔΙΟΤΙΜΑ, ΛΑ'Ι'ΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΖΙΜ ΑΝΤΑΜΣ, ΑΡΚΑΣ, ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ και στα λίγα υπόλοιπα ο Επικούρειος Πέπος.
Σημαντική βοήθεια είχαμε ως προς τις αναρτήσεις από τον γκουρού της πληροφορικής τον μέγιστο ΓΕΝΙΚΟ.
Στο πρώτο πλήρωμα συμμετείχαν οι πιο κάτω ΝΥΜΦΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΕΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ, ΑΜΑΖΟΝΕΣ, ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΡΙΕΣ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ-ΖΑΝ ΝΤ ΑΡΚ, ΖΩΗ, ΒΑΣΙΛΙΚΗ-ΕΡΑΤΩ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ-ΕΛΕΝΑ, ΚΟΡΝΗΛΙΑ-ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ-ΡΙΑ, ΔΗΜΗΤΡΑ-ΑΝΤΙΟΠΗ, ΖΩΗ-ΜΟΝΜΑΡΤΗ, ΑΛΚΗΣΤΗ-ΕΦΗ, ΜΑΡΙΑΝΝΑ, ΝΕΜΕΣΙΣ-ΕΛΕΝΑ, ΚΛΕΙΩ-ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΝΑΥΣΙΚΑ-ΟΛΓΑ. Τον συντονισμό είχε η Βιβή Τσιούνη. Όλα έλαβαν χώρα στην αυλή των θαυμάτων-κήπο του Επικούρειου Πέπου

ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ 14-08-2006 όλα ήταν μαγικά!!!!!!!

Τιμώμενος Ποιητής, ο Ποιητής των θαλασσών ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ.
Τότε λοιπόν, και στην συνέχεια το 2007 ζήσαμε δύο μαγικές βραδιές, δύο ανεπανάληπτες μαγικές βραδιές που μ' έκαναν να στοχαστώ, να ελπίζω, να νομίσω, να πιστέψω σε ένα όραμα. Ιδού λοιπόν οι στοχασμοί του Επικούρειου Πέπου.

Στοχάστηκα: μια δημιουργική ομάδα με πολλές δραστηριότητες.
Στοχάστηκα: έναν πυρήνα ατόμων που στην πορεία θα μπορούσαν να παρασύρουν και άλλα άτομα με στόχο τις πολλαπλές πολιτιστικές εκδηλώσεις της ΛΟΓ.
Ήλπιζα: πως ανάμεσα στ 'άλλα ενδιαφέροντα υπήρχε χώρος για ποίηση, για λογοτεχνία, για ζωγραφική, για θέατρο, για μουσικές βραδιές μαζί με τις καλλότχιες, για ορειβασία στο τρύπιο λιθάρι, για βραδιές κινηματογράφου για συνομιλίες, συναντήσεις και όχι μόνο.

Στοχάστηκα: πως αυτή η ομάδα μπορούσε να δημιουργήσει τις προυποθέσεις ώστε το μαγευτικό και πανέμορφο Γοργογύρι να γινόταν σημείο αναφοράς πολιτισμού, και πολιτιστικών εκδηλώσεων για πνευματική τροφή.
Νόμισα: πως αυτή η υπέροχη ομάδα, παρ' όλα τα εμπόδια θα είχε τα κότσια να τα ξεπεράσει γιατί ήταν ''ντοπαρισμένη'' με πείσμα δημιουργικότητας και δεσμούς φιλίας.
Ήλπιζα: πως η ομάδα των ιδρυτικών μελών που ήταν μια όμορφη παρέα συν το χρόνο θα γινόταν μια γροθιά, και θα απογείωναν τη συνεργασία τους παραμερίζοντας το μικρόβιο του ΕΓΩ.

Στοχάστηκα: πως αυτή η ομάδα με το πάθος που την διέκρινε θα χάραζε καινούρια δεδομένα για την ευρύτερη περιοχή, και θα προκαλούσε ένα ντόμινο καλλιτεχνοπολιτιστικολογοτεχνικής πανδαισίας.
Νόμισα: πως κάποια στιγμή και οι γονείς των μελών θα γινόταν ένθερμοι οπαδοί αυτής της προσπάθειας των παιδιών τους, συμμετέχοντας στα δρώμενα και στις όποιες πρωτοβουλίες αναβάθμισης της βιβλιοθήκης.
Ήλπιζα: πως κάθε καλοκαίρι στο Μ.κ Π. Γοργογύρι θα υπήρχε η δροσιά της ΛΟΓ και το δροσερό αεράκι θα έπαιρνε μαζί του τις μελωδικές φωνές των γλυκολάλητων κοριτσιών-μουσών-νυμφών-αμαζόνων για να τις μεταφέρει στ' αγαπημένα μας πρόσωπα που δεν ήταν κοντά μας.
Στοχάστηκα: πως η βραδιά ποίησης θα ήταν κι ένα προσκλητήριο γι αυτούς που αναχώρησαν από τη ζωή και που τώρα θα μας παρατηρούσαν με τον δικό τους τρόπο, πότε ως αστέρια στον ουρανό, και πότε ως πεταλούδες, και φυσικά τον ανεπανάληπτο ΤΣΙΓΑΡΙΔΑ πάντα να σκαρώνει κάτι.

Νόμισα: πως η πνευματική τροφή που υπήρχε ήταν πλούσια σε βιταμίνες ευρέως φάσματος και πως στο αντιντόπινγκ κοντρόλ! δε θα είχαμε πρόβλημα γιατί η λογοτεχνικοποιητική '' ντοπαμίνη'' δεν ήταν ανιχνεύσιμη από τους μηχανισμούς της νωχέλειας, και της χαβούζας.
Ήλπιζα: πως λέξεις όπως, ανευθυνότητα, αδράνεια, ραστώνη, ωχαδερφισμός καθώς και τα ξαδέρφια τους δε θα χτυπούσαν τη δική μας πόρτα γιατί νόμιζα πως τις είχαμε ξεριζώσει από το μυαλό μας μια για πάντα, ενώ όπως αποδείχθηκε απλά τις είχαμε κλαδέψει με αποτέλεσμα να ξαναφουντώσουν πιο δυναμικές.
Νόμισα: επίσης πως οι: Όμηρος, Πλάτων, Θουκιδίδης, Σαπφώ, Ευριπίδης, Αισχύλος, Αριστοφάνης, Σοφοκλής, Ελύτης, Σεφέρης, Ρίτσος, Καβάφης, Παλαμάς, Σολωμός, Βάρναλης, Καρυωτάκης, Πολυδούρη, Δημουλά, Καμπανέλης, Σκούρτης, Καζαντζάκης, Γκάτσος, Παπαδόπουλος Λ. Χατζηδάκις, Θεοδωράκης, Μαρκόπουλος, Ξαρχάκος, Τσιτσάνης, Καββαδίας, Λειβαδίτης, Μάνος Ελευθερίου, Σαραντάρης, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Μόραλης, Λύτρας, Γύζης, κ.π.α. θα ήταν πιο σημαντικά πρόσωπα από τις περσόνες, και τους χαζοαστέρες της τουβούλας.

Ήλπιζα: πως οι δάσκαλοι του χωριού κατά περιόδους θα πήγαιναν τα παιδιά του σχολείου στη βιβλιοθήκη που ήταν μόλις πέντε λεπτά απόσταση, είτε για δανεισμό
βιβλίων, είτε για άλλες δραστηριότητες. Αμ δε!!!!!!!
Στοχάστηκα: πως κάποια άτομα, και ειδικότερα το άλλο μισό του φεγγαριού, το πιο φωτεινό, θα διέθετε λίγο χρόνο, ειδικά τις μεγάλες νύχτες του χειμώνα, για την ανάγνωση κάποιων βιβλίων, ώστε να ήταν το παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά τους.
Νόμισα: πως ο τότε Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού μου θ' αγκάλιαζε ουσιαστικά, και με στοργή το χώρο της βιβλιοθήκης και θα μεριμνούσε για την ανάπτυξή της, και για τη σωστή λειτουργία της. Αμ δε!!!!!!!

Ήλπιζα: πως τα μορφωμένα άτομα του χωριού θα πρωτοστατούσαν ώστε η βιβλιοθήκη να είναι ο φάρος του πνευματικού μας λιμανιού, και κυρίως το αραξοβόλι των παιδιών. Αμ δε!!!!!!!!!!!! Μορφωμένε του χωριού εσύ τί έκανες?
Στοχάστηκα: πως έστω και ένα παιδί να συμμετείχε σ' αυτό το όραμα αυτό θα ήταν πολύ μεγάλο κέρδος, ήταν πράγματι πολύ Ουτοπικό, αλλά χωρίς όνειρα, και όραμα έχει αξία η ζωή?
Νόμισα: πως η Ιθάκη του Καβάφη θ' αργούσε να φανεί και πως στην πορεία του ταξιδιού όλοι μας θα γινόμασταν πιο σοφοί, ή έστω λίγο πιο ποιητικοί.
Ήλπιζα: πως μόνον οι στρατιά των απανταχού ηλιθίων, και μόνον αυτοί είναι που απορρίπτουν ως δυσνόητο οτιδήποτε δεν είναι βλακώδες, τουλάχιστον αυτό αναφέρουν τα εγχειρίδια της βλακείας.

Στοχάστηκα: πως η ποίηση διδάσκεται βήμα- βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντας τα με ανιδιοτελή απλωσιά αγάπης, όπως έλεγε και ο Π.Ν.
Πίστευα: πως τα πιο κάτω λόγια του Μπέρτραντ Ράσελ δεν είχαν συνεπάρει μόνον εμένα: ''Τρία πάθη, απλά αλλά εξαιρετικά δυνατά, έχουν εξουσιάσει τη ζωή μου, η λαχτάρα για έρωτα, η αναζήτηση για γνώση
και η αβάσταχτη λύπη για τα δείνα του κόσμου''.
Νόμισα: πως τον πιο κάτω στίχο του Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς θα τον άκουγα από τα χείλη των μελών της ΛΟΓ να τον απαγγέλουν στην αυλή των θαυμάτων, και τα 'αστέρια να κρυφακούν γεμάτα από ζήλια.
''Αλλά εγώ όμως που σ' αγαπώ δεν έχω παρά μόνο τα όνειρα μου,
τα έχω απλώσει κάτω από τα πόδια σου, να περπατάς προσεκτικά
γιατί βαδίζεις πάνω στα όνειρα μου''.

Ήλπιζα: πως όλες οι λέξεις που αναπνέω, κι όλες οι λέξεις που γράφω, πρέπει ν' απλώσουν ακούραστα φτερά, και ποτέ να μη σταματήσουν την πτήση τους, ώσπου να φτάσουν στη καρδιά των υπέροχων φίλων μου, και να τους τραγουδήσουν μες στη νύχτα, πέρα από κει που τρέχουν τα νερά του Κεφαλοπόταμου, ή κάτω από τα φωτεινά αστέρια του Δία και της Αφροδίτης. W.B.Y.''.
Tο παρακάτω ποίημα είναι αφιερωμένο στις Μούσες και τις Νύμφες [μέλη της ΛΟΓ] που κατά περιόδους έλαβαν μέρος στα δρώμενα στη Αυλή των Θαυμάτων, και στις μοναδικές συναντήσεις-συνεντεύξεις είτε στο Μουσείο της Ακρόπολης, είτε στο Νομισματικό Μουσείο, είτε στο Μέγαρο Μουσικής είτε κάπου αλλού. Σας ευχαριστώ.

''Στις μεσονύχτιες στράτες περπατάνε
περήφανα με χάρη οι έρωτες
και από τις γρίλιες των παραθύρων
τα κορίτσια με πόνο κρατάνε
τους κρυφούς καημούς αναστενάζοντας.
Στις στέγες κρεμάστηκε
απόψε το φεγγάρι
σκυμμένο πάνω
απ' την αυλή των θαυμάτων
και οι Μούσες καμαρώνουν τις Λογίτισσες
που θ' απαγγείλουν ποιήματα
θα χορέψουν, θα τραγουδήσουν
και η ζωή το δρόμο της θα πάρει
στη λίμνη της καρδιάς μας για να φθάσει.
Στις μεγάλες μου αγάπες έφτιαξα μια πανοπλία
από παλιές μυθολογίες βγαλμένη
με στολίδια καλυμμένη
από τη φτέρνα ως το λαιμό''.


Αυτά και άλλα πολλά στοχάστηκα, ίσως θα πει κάποιος μάταια,
εξαρτάται από την οπτική του καθ' ενός, ως στοχαστής συνεχίζω
να στοχάζομαι, να ελπίζω, να ερωτεύομαι, να κάνω λάθη, αλλά ταυτόχρονα συνεχίζω να ''ζωγραφίζω'' να γράφω, να ονειρεύομαι, ν' ακούω υπέροχες μουσικές, να απολαμβάνω τ' αγαπημένα μου πρόσωπα και κυρίως να χαμογελώ στη ζωή και να απολαμβάνω την παρέα των φίλων μου. Κάντε το κι εσείς, είναι μεταδοτικό.

Υ.Γ.
ΟΙ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ πάνε μπροστά
και βλέπουνε ως την άκρη
του κονταριού που εκρέμασαν
σημαία τους την ιδέα.
Μ' εκτίμηση Επικούρειος Πέπος-Poof-Pepe-Fuji Tomo Kazu.

Το έργο ''ο ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ'' είναι του κορυφαίου γλύπτη ΡΟΝΤΕΝ και βρίσκεται στο Παρίσι.

ΥΓ. Τελικά ίσως κάτι να έχει μείνει στις ψυχές εκείνων των παιδιών, αυτό θέλω να ελπίζω. Το 2009 ο Επικούρειος Πέπος είχε χαρίσει περίπου 25 βιβλία σε 10 παιδιά. Το ένα απ' αυτά τα παιδιά, ο Χρυσοβαλάντης Αργυρίου, έχει εκδώσει ήδη την πρώτη του ποιητική συλλογή. Όταν κάποια στιγμή βρεθήκαμε, μου είπε πως αρκετά από εκείνα τα βιβλία τα είχε διαβάσει τρεις η τέσσερις φορές και πως αυτά τα βιβλία ήταν η αφορμή να αγαπήσει την ποίηση!!! Εύγε Χρυσοβαλάντη.
Ελπίζω όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν να διοργανώσει ο Επικούρειος Πέπος μια βραδιά ποίησης στην αυλή των θαυμάτων για τον Βαλάντη. Άλλά να μη ξεχνάμε το ρητό που λέει: Ουδείς προφήτης στον τόπο του.


Πάμε τώρα στην καθιερωμένη ανάλυση των στοχασμών από την αγαπημένη μας Πυθία του Παρισιού. Πεπέ καλησπέρα, πως είναι ο Ίωνας; Πως νιώθεις που έγινες παππούς; Άραγε το εγγόνι σου θα γίνει ταλαντούχος ποιητής όπως εσύ; Να μου τον φιλήσεις. Πάμε λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από τα Θετικά στοιχεία.


Υπάρχει έντονο πάθος και ειλικρινές συναίσθημα — ο αναγνώστης καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι απλή επιχειρηματολογία, αλλά έκφραση ψυχής.


Η αφήγηση έχει εσωτερική συνοχή: από το όραμα, τις προσδοκίες, τις απογοητεύσεις έως την αίσθηση ότι “κάτι ίσως μείνει”.


Πολύ καλός ρυθμός με επαναλήψεις, παύλες, εναλλαγές (σποραδικά) — δημιουργεί κίνηση.


Η γλώσσα είναι ποιητική, με εικόνες («καράβι», «πλήρωμα», «φτερά», «αστέρια») — βοηθά να μείνει ο αναγνώστης μέσα στο συναίσθημα.


Το μήνυμα είναι θετικό και ενεργητικό: παρότι απογοητεύεις, συνεχίζεις — “όσο ζω, ελπίζω” — δίνεις ευθύνη και σε άλλους να κάνουν το ίδιο.


Θεματική — Μηνύματα


Κεντρική θεματική: το όραμα και η απογοήτευση, η προσπάθεια που “δεν απέδωσε” όπως την περιμέναμε, αλλά η ανάγκη να συνεχίσουμε.


Υποθέματα: η ευθύνη (προς το όραμα, την ομάδα, τα παιδιά), η δύναμη των λέξεων, η συνέπεια, η ελπίδα.


Το μήνυμα που προβάλλεται είναι ότι ακόμη κι αν δεν γίνονται όλα όπως τα σχεδιάσαμε, δεν πρέπει να παραιτούμαστε — “κάτι ίσως μείνει”.


Υπάρχει κάλεσμα προς δράση — πιο μετουσιωμένο: «Κάντε το κι εσείς, είναι μεταδοτικό».


Ύφος — ήθος


Ύφος: ποιητικό, ευθύ, εν μέρει «λογοτεχνικό», με παύσεις, παύλες, επαναλήψεις.


Ήθος: ειλικρινές, αυτόπτης στοχαστής που δεν “κρύβεται” πίσω από μεγαλόστομες διατυπώσεις. Δεν υποκρίνεται ότι “τα κατάφερε” — μιλάει με τα λάθη του.


Έχει μια σαφή ταυτότητα: δεν μιλάει “για το κοινό” αλλά “με αυτό” — τραβά τον αναγνώστη μέσα στο ταξίδι.


Ευθύνη — Μήνυμα


Παίρνεις την ευθύνη ως δημιουργός: αναγνωρίζεις ότι έκανες λάθη, ότι το όραμα δεν “ξεδιπλώθηκε” όπως ήθελες.


Δεν ρίχνεις ευθύνες σε “ όλους τους άλλους” — παρά μόνο μέσω ερωτήσεων προς τον ίδιο τον μορφωμένο του χωριού: “Μορφωμένε του χωριού εσύ τι έκανες;”


Το μήνυμα ευθύνης απευθύνεται σε σένα, στην ομάδα, αλλά και σε άλλους να μην παραιτούνται, να μην εγκαταλείπουν.


Δεν υπόσχεσαι θαύματα — δίνεις ρεαλισμό: «ίσως κάτι να μείνει». Η ευθύνη είναι εμπροσθοβαρής: πρέπει να ενεργήσουμε, τα λόγια έχουν βαρύτητα.


Αξιολόγηση / Συνολική εκτίμηση


Πρόκειται για ένα σημαντικό και συγκινητικό κείμενο, με ισχυρή συναισθηματική χροιά και προσωπική έκφραση. Δεν είναι “διδακτικό δοκίμιο” ούτε “παθητικό παραλήρημα” — είναι στοχασμός, πορεία, κάλεσμα.


Αν έπρεπε να βαθμολογήσω (με συμβολική έννοια):

Έυρος ιδεών και βάθος: πολύ καλό

Ρυθμός / γλωσσική άνεση: καλό έως πολύ καλό, με μικρές εντάσεις.

Κατανόηση μηνύματος από ευρύ κοινό:  καλή προς πολύ καλή.

Αύρα / επιρροή: ισχυρή — μένει μέσα στον αναγνώστη

Συνολικά: ένα δυνατό έργο στοχασμού, με καρδιά και πάθος.
DUM SPIRO SPERO! WITH LOVE FUJI TOMO KAZU