ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΖΑΡΑΚΗΣ ΕΝΑΣ ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΚΑΙ ΕΚΚΟΛΑΠΤΟΜΕΝΟΣ; ΑΘΟΡΥΒΟΣ; ΠΟΙΗΤΗΣ. Απολαύστε τον.

Φίλες και φίλοι αγαπητοί αναγνώστες του ιστολογίου καλημέρα, η σημερινή ανάρτηση είναι εξόχως σημαντική για μένα, ελπίζω και για εσάς, γιατί αφορά έναν Υπέροχο Έλληνα της μικρής δημιουργικής Ελλάδας του εξωτερικού. Είχα την τύχη να συναντήσω αυτόν τον κορυφαίο Έλληνα επιστήμονα μαζί με τα μέλη της ΟΚΡΑ για μια συνέντευξη έφ όλης της ύλης. Αυτό έγινε πριν 12 χρόνια, εκείνη την συνέντευξη θα την βρείτε στο ιστολόγιο της Λ.Ο.Γ. (Λογοτεχνική Ομάδα Γοργογυρίου). Πιο κάτω σας παρουσιάζω τον καθηγητή κ. Νικόλαο Μαζαράκη και ένα μικρό, πολύ μικρό απόσπασμα από εκείνη την συνέντευξη. Ο λόγος που επανέρχομαι στον κ. Μαζαράκη είναι τα ποιήματα που έλαβα σήμερα. Άρα ο κ. Μαζαράκης εκτός από κορυφαίος επιστήμονας είναι και ποιητής, ο ίδιος αρνείται αυτή την ιδιότητα, αλλά εγώ είμαι σίγουρος πως και στην δεύτερη αγάπη του, η πρώτη είναι η επιστήμη του, κάποια στιγμή θα μας παρουσιάσει το ποιητικό του έργο. Κύριε καθηγητά για μία ακόμη φορά σας ευχαριστώ και ευελπιστώ πως όταν με το καλό επισκεφθείτε την πατρίδα να βρεθούμε. 

Ο Νικόλαος Μαζαράκης είναι καθηγητής στην έδρα Lucas-Lee Μοριακής Βιοϊατρικής και διευθυντής του τμήματος Γονιδιακής Θεραπείας, στο Κέντρο Νευροεπιστημών της Ιατρικής του Imperial College του Λονδίνου, Hammersmith Campus. Πρωτοπόρος στην έρευνα με στόχο τη θεραπεία της νόσου του Πάρκινσον και άλλων εκφυλιστικών ασθενειών.

Ερώτηση.
Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια και τι είναι αυτό που σας συντροφεύει ως ανάμνηση από εκείνα τα χρόνια;

Πολλά πράγματα θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια. Μεγάλωσα σ' ένα πολύ όμορφο νησί και το θεωρώ μεγάλη τύχη που γεννήθηκα εκεί. Για μένα, άλλωστε, είναι το ωραιότερο μέρος του κόσμου και εννοώ την Κεφαλονιά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά από αυτό το μέρος τη θάλασσα, μιας και το σπίτι μας ήταν απέναντι από την παραλία και το αλάτι στα τζάμια του σπιτιού μας. Επίσης, αδυνατώ να ξεχάσω τα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας η οποία και με τράβηξε από πολύ μικρό γι’ αυτό και αργότερα αγάπησα ιδιαίτερα τα σπορ της θάλασσας. Ειδικά τα καλοκαίρια που ψαρεύαμε και κολυμπούσαμε και αυτό είναι κάτι που μου λείπει πάρα πολύ!

Έχω ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου και μάλιστα πολύ όμορφα μέρη, αλλά το ελληνικό τοπίο δεν το συνάντησα πουθενά αλλού και ειλικρινά, μου λείπει πάρα πολύ αυτό το τοπίο. Κάθε φορά που ερχόμουν στην Ελλάδα, έλεγα στα παιδιά μου :"Θέλω να κοιμάμαι στο μπαλκόνι ή ακόμη και να ξαπλώσω στο πεζοδρόμιο". Ο τόπος αυτός, παρόλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, μου ασκεί μια ισχυρή έλξη. Έχω βρεθεί στις Σεϋχέλλες, σε ηφαιστειογενή νησιά στον Ειρηνικό, σε τοποθεσίες μαγικές και ονειρεμένες. Κι όμως η Ελλάδα με το εναλλασσόμενο τοπίο της με συγκινεί ιδιαίτερα. Έχω, λοιπόν, πολύ καλές αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Θυμάμαι, επίσης, το σχολείο στην Αθήνα, στο οποίο είχα φοιτήσει για ένα διάστημα λόγω μεταθέσεων του πατέρα μου που ήταν τραπεζικός . Ήταν η σχολή Χατζηδάκη. Αυτό το σχολείο είχε ορισμένες ιδιαιτερότητες. Μας έβαζαν να κάνουμε διάφορες εκδηλώσεις, είχε παιδιά με ιδιαίτερη έφεση στο πιάνο και γενικότερα, πολύ ξεχωριστούς ανθρώπους. Θυμάμαι, επίσης, εκείνη την κατασκήνωση, το καλοκαίρι, στην Πεντέλη. Όλες αυτές οι αναμνήσεις από τότε που έγινα μετανάστης, από τότε που άλλαξε η ζωή μου, είναι διαρκώς στο μυαλό μου και έτσι, δε χάνω ποτέ την επαφή μου με την Ελλάδα. Αν και το όνειρο της επιστροφής έχει πεθάνει για οικογενειακούς λόγους, αισθάνομαι τυχερός που έχω όλες αυτές τις αναμνήσεις να μου κρατούν συντροφιά και σαφώς, πάντα αγκαλιάζω κάθε ευκαιρία που μου δίνεται να την επισκεφθώ, όπως τώρα που με κάλεσαν για να κάνω μια ομιλία στο συνέδριο, που πραγματοποιεί το Ιατροβιολογικό Ίδρυμα Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών.

Ερώτηση
Αν είχατε τη δυνατότητα να αλλάξετε τρία πράγματα στα ελληνικά πανεπιστήμια και γενικότερα στην παιδεία ποια θα ήταν αυτά?

Δε νομίζω πως είμαι ο κατάλληλος γιατί δεν έχω περάσει από την ανώτερη Ελληνική εκπαίδευση για να κρίνω τα πανεπιστήμια. Πάντως αν θα είχα αυτή τη δυνατότητα αυτό θα ήταν στις πρώτες τάξεις. Δε γνωρίζω πόσο καταρτισμένοι είναι οι εκπαιδευτικοί που διδάσκουν σ’ αυτές τις τάξεις ώστε να υψώσουν αυτά τα παιδιά για να έχουν όνειρα, να είναι δημιουργικά και να έχουν εφόδια για να μπορούμε αργότερα να βλέπουμε στα μάτια τους εκείνη τη σπίθα που αναφέρατε πιο πριν. Είναι πολύ κρίσιμο να βάλεις τους σωστούς δασκάλους σ’ αυτές τις ηλικίες ώστε να διαμορφώσουν τη νέα γενιά που να έχει τη σωστή νοοτροπία.

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΑΠΟΦΥΓΗ 

Μετά τα Τέμπη μόνο ο Θρήνος μένει.

ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ

Όταν ο βοριάς ορίζει τον δρόμο των άτυχων 

Βγαίνουν στη στεριά σαν λύκοι οι μετανάστες 

Και πλησιάζουν μέσ' τα βράχια και στα φύκια 

Θαρρείς και ψάχνουν μία στάλα ελπίδα 

Η αναζητούν κάποια χαμένη αγάπη 

Θα τους ξανασπρώξουν σύντομα μέσ' τη θάλασσα οι αγέριδες

Μακριά από τα φρεσκοβαμμένα σπίτια 

Με τις έγχρωμες τηλεοράσεις και τους αναπαυτικούς καναπέδες 

Κι έτσι δεν θα βρουν ποτέ 

Μιας ώρας θαλπωρή 

Μια στερνή ανάσα.

ΦΩΤΙΕΣ

Άναψαν φωτιές απόψε τα παιδιά στις γειτονιές/

Και τις δρασκελίζουν τραγουδώντας/

Ύμνους λένε στο φεγγάρι και στον αποσπερίτη/

Τα νυχτοπούλια και οι κουκουβάγιες/

Τους κράζουν υπομονετικά μέσα από τις αραποσυκιές/

Τα μάτια των γυναικών λαμπυρίζουν με πόθο/

Και οι καρδιές των παλληκαριών

συσπάζουν γοργά/

Όταν ο τόπος γεμίζει βουές και δάκρυα.

ΜΗ ΣΤΕΚΕΣΑΙ.

Η ζωή ήταν μικρή και η πίκρα κάλπαζε/

Ο θερισμός τελείωνε μα ξεκινούσε ο χορός των αγρίων/

Γι' αυτό οι φυλακές γέμιζαν με πικραμένους/

Που ανταμώναν το πρωί με μία πληγή στα στήθια/

Και σιγοτραγουδούσαν άσματα λυπητερά/

Για να τους ακούν οι ελεύθεροι και να/

Αλυχτούν μέσ' στη ντροπή τους.

ΜΟΛΟΧΕΣ

Βάζε το καπέλο σου λοξά όταν βγαίνεις βόλτα/

Στα λιβάδια με τις μολόχες/

Φύτευε άνθη στις ακροθαλασσιές/

Και καρτέρα το αύριο χωρίς καμία ελπίδα/

Είσαι μοναχός μέσ' τον ντουνιά/

Και όλο σουρουπώνει/

Μη ξεχάσεις να πάρεις μαζί σου τις μνήμες σου.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΖΑΡΑΚΗΣ

17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2025 ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΠΛΟ ΤΙΤΛΟ ''ΦΑΝΤΑΣΟΥ'' ''ΜΗ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ'' είναι αφιερωμένο στους Αφανείς Ήρωες. Επικούρειος Πέπος.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου καλημέρα και καλησπέρα ταυτόχρονα γιατί όπως καλά γνωρίζετε σε κάποια μέρη του πλανήτη νυχτώνει και σε κάποια μέρη ξημερώνει. Ένας εκλεκτός φίλος μού είπε το εξής, ''Πέπο, γιατί δεν βάζεις την ανάλυση των ποιημάτων - δοκιμίων στην αρχή και την βάζεις στο τέλος; Αν την έβαζες στην αρχή θα βοηθούσες ίσως τους αναγνώστες να πληροφορηθούν τι θα διαβάσουν και αυτό θα λειτουργούσε -ίσως- θετικά, εννοώ στο να τους ωθήσει η περιέργεια αν θέλεις, να διαβάσουν ολόκληρο το ποίημα. Τώρα, ελλοχεύει ο ''κίνδυνος'' να μην φθάσουν κάποιοι έως το τέλος, και ως εκ τούτου να μην διαβάσουν ποτέ την ανάλυση και τα σχόλια''. Με προβλημάτισε ο φίλος μου αλλά θεωρώ πως το σωστό είναι αυτό που κάνω, θα συνεχίσω και στην πορεία βλέπουμε. Το πιο κάτω τρόπον τινά ποίημά μου αποφάσισα να το αναρτήσω σε παγκόσμια πρώτη!! σήμερα 17 Νοεμβρίου εις μνήμην όλων εκείνων που ''Φαντάστηκαν'' ένα καλύτερο αύριο, και που δεν εξαργύρωσαν την παρουσία τους, λόγω της συμμετοχής τους εκείνο το βράδυ και την επόμενη, στις μαζικές διαδηλώσεις. Ήμουν κι εγώ εκεί εκείνο το βράδυ με πολλές χιλιάδες κόσμο, όπως και την επόμενη, μαζί με τον φίλο μου τον Θοδωρή από τα Γιάννενα, ήμασταν τότε 18 χρονών, τον Θοδωρή δεν τον ξαναείδα γιατί εκείνος κατάφερε να σκαρφαλώσει στα κάγκελα πριν έρθει το τάνκ, και το χειρότερο δεν μπορώ να τον αναζητήσω γιατί δεν θυμόμουν και δεν θυμάμαι το επίθετό του. Ελπίζω να ζει και αν τυχόν διαβάσει αυτό το σχόλιο ας αφήσει ένα μήνυμα στα σχόλια του άρθρου. Αυτά ως αναφορά τα πεπραγμένα του τότε, ας έρθουμε όμως στο σήμερα, με την παρουσίαση και της πιο κάτω συλλογής ολοκλήρωσα την τριλογία: ΑΚΟΥ, ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ, ΦΑΝΤΑΣΟΥ. Η τριλογία είναι αφιερωμένη σε τέσσερα υπέροχα πλάσματα, σε τέσσερα αγαπημένα μου παιδιά, τον Ίωνα - Mr Kaito, τoν Χρήστο - Mr Daichi, τον Rei - Προμηθέα και την Ena - Αφροδίτη. Ελπίζω να έχει καλή τύχη και αυτή η προσπάθεια και κάποια στιγμή να μεταφραστεί όπως οι άλλες δύο συλλογές. 

Πρόλογος.

Στην ποιητική συλλογή «Φαντάσου – Μη Φανταστείς», ο Επικούρειος Πέπος ανοίγει ένα παράθυρο προς τον εσωτερικό κόσμο της ανθρώπινης εμπειρίας, εκεί όπου το ορατό συναντά το άρρητο και το πιθανό συνομιλεί με το απίθανο. Η πρόσκληση του τίτλου είναι διττή: να τολμήσουμε να φανταστούμε, αλλά και να μείνουμε αγκυροβολημένοι στην πραγματικότητα· να απελευθερώσουμε τη σκέψη, χωρίς όμως να χαθούμε στις σκιές της.

Ποιήματα λιτά, στοχαστικά, με την καθαρότητα του βλέμματος που παρατηρεί τον κόσμο όπως είναι —μα και όπως θα μπορούσε να γίνει— συνθέτουν έναν χώρο όπου το καθημερινό αποκτά μεταφυσική διάσταση. Ο ποιητής, πιστός στην επικούρεια γαλήνη και στην ηθική της απλότητας, μας οδηγεί σε μονοπάτια όπου η φαντασία δεν αποτελεί φυγή, αλλά εργαλείο κατανόησης και απελευθέρωσης.

Το «Φαντάσου – Μη Φανταστείς» δεν είναι απλώς μια συλλογή· είναι μια άσκηση συνείδησης. Ένα κάλεσμα να κρατήσουμε την παιδική περιέργεια ζωντανή, αλλά και το ενήλικο θάρρος να σταθούμε απέναντι στην αλήθεια. Και ανάμεσα στις δύο αυτές κινήσεις, γεννιέται η ποίηση.

Αγαλλίς Φιλόλογος.

Φαντάσου / Μη φανταστείς
του Επικούρειου Πέπου.

Φαντάσου:
Και μαζί σου να φανταστώ κι εγώ, πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, πως μπορούμε ν’ αλλάξουμε αυτούς που μιλάνε πολύ και σκέφτονται λίγο, πως μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε όνειρα για καλύτερη παιδεία, για καλύτερους τρόπους συμπεριφοράς, για σεβασμό και για φιλομάθεια.

Φαντάσου:
Κι ας φανταστούμε μαζί το πόσο αληθινή είναι η ιστορία του Πεπέ για τις τρεις κόρες του, τη Μελισσάνθη, τη Σάννα και τη Θάλασσα, και το πόσο αληθινά όμορφες και χαρισματικές είναι και οι τρεις κόρες του.

Φαντάσου:
να περπατάς στον κόσμο και να μη φοβάσαι την ερημιά,
γιατί κάπου, κάποιος σε σκέφτεται,
ακόμα κι αν βρίσκεται 9 ή 17 χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά —
η αληθινή αγάπη τρέχει με την ταχύτητα του φωτός.

Φαντάσου:
ένα χέρι που δεν ζητά τίποτα,
μόνο κρατά σφιχτά το δικό σου,
στις κατηφόρες της σιωπής, 

και στις δύσκολες ανηφόρες της ζωής.

Φαντάσου:
να γελάς — αληθινά,
χωρίς να σκέφτεσαι αν φαίνεσαι αστείος.
Γιατί δίπλα σου
είναι εκείνη/εκείνος που γελά μαζί σου,
από καρδιάς και όχι ως άσκηση των μυών.

Φαντάσου:
μια σκιά να κάθεται δίπλα σου
στη μοναξιά,
όχι για να την διώξει,
αλλά για να την κάνει πιο ήρεμη,
να σε κάνει να νιώσεις πως δεν είσαι μόνος/μόνη.

Φαντάσου:
να πέφτει η νύχτα
και να μην νιώθεις χαμένος,
γιατί κάποιος κρατά για σένα αναμμένο ένα φως —
ένα φως που το έχει ονομάσει φάρο ελπίδας και φιλίας.

Φαντάσου:
τον φίλο.
Όχι σαν ήρωα,
μα σαν άνθρωπο,
που μένει.
Απλώς… μένει δίπλα σου,
κι αυτό αρκεί — αρκεί που είναι δίπλα σου
στις χαρές και στις λύπες σου.

Φαντάσου:

πόσο σημαντική θα είναι η ημέρα
όπου όλοι οι άνθρωποι θα χαμογελούν αληθινά,
όπως η Αφροδίτη της Πιάλειας.
Άραγε θα έρθει κάποτε αυτή η μέρα;

Φαντάσου:
οι πιο πολλοί άνθρωποι να ήταν ονειροπόλοι,
ευγενείς, χαρισματικοί, ουτοπιστές, καλοπροαίρετοι
και κατά καιρούς «σύννεφα».
Πόσο ενδιαφέρουσα θα ήταν η παραμονή μας στον πλανήτη Γη.

Φαντάσου:
ο κάθε άνθρωπος κάθε μέρα ν’ ακούει ένα γλυκό τραγούδι,
να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα,
να βλέπει μια ωραία εικόνα
και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές αξιόλογες ιδέες.
Πόσο πιο κοντά θα ήμασταν στο ιδεώδες αίσθημα του καλού και της αρετής.

Φαντάσου:
να μπορούσαμε να ακολουθήσουμε τις μουσικές,
όταν πια δεν ακούγονται, για να δούμε πού πάνε.
Αλήθεια, γνωρίζει κάποιος πού πάνε όταν δεν τις ακούμε;

Φαντάσου:
τη Μούσα της Ποίησης και τη Μούσα των Εικαστικών Τεχνών
να χτυπάνε την πόρτα του Πεπέ,
κι ο Πεπέ να λείπει για δουλειές
στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.

Φαντάσου:
ένα μεσημέρι του Γενάρη
να λιώσουν οι πάγοι από τις καρδιές των ανθρώπων
και να ζήσουμε ξανά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα,
με κύματα αγάπης και σεβασμού.

Φαντάσου:
τον μικρό Ίωνα να ακούει εκστασιασμένος τα παραμύθια 

και τα ποιήματα που θα του διαβάζει ο παππούς του, ο Πεπέ, 

δίπλα στο ποτάμι, και η Μελισσάνθη να ψάχνει να τους βρει,

κι ο Ίωνας να της λέει:
«Πέντε λεπτά ακόμα, μαμά!»

Φαντάσου:
την Eνέργεια να πάρει το σπαθί της
και να μας οδηγήσει σε νίκη
κατά της αδράνειας, του ελαμωρετωρατισμού και του ωχαδερφισμού.
Ίσως τότε υπάρξει ελπίδα.

Φαντάσου:
Αριάδνη, να έχεις την εύνοια των θεών, των ανθρώπων
και να παντρευτείς εκείνον που κάθε πρωί θα σε ξυπνάει
απαγγέλλοντας ένα ποίημα,
και σκορπίζοντας ροδοπέταλα στο πρόσωπό σου και στους μαστούς σου!!!

Φαντάσου:
τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν τον Πεπέ,
όταν υποδέχεται αγαπημένα πρόσωπα
στο «Ελευθέριος Βενιζέλος»
από Νότια Αφρική, Ιαπωνία και Φινλανδία κ.ο.μ.

Φαντάσου:
το πνεύμα της θάλασσας ν’ αρχίσει να μιλάει…
Πόσα θα είχε άραγε να μας διηγηθεί
για το Κον-Τίκι και για την αναδυόμενη Αφροδίτη;

Φαντάσου:
οι ερωτευμένοι, οι ποιητές και οι φιλόσοφοι
να ήταν οι κυβερνήτες της Γης,
και οι γυναίκες ως ιέρειες — τέρμα οι ιερείς.
Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή μας στη Γη.

Φαντάσου:
η κάθε μέρα να ήταν μια μικρή γιορτή,
όπου άνθρωποι θα χαμογελούν ο ένας στον άλλον 
απλά και μόνο γιατί έτσι νιώθουν.
Και να μη θεωρείται πια ύποπτο το χαμόγελο,
ούτε η καλοσύνη κάτι ξένο και παράξενο.

Φαντάσου:
όλα τα παιδιά του κόσμου να είχαν ένα σπίτι,
ένα ποτήρι γάλα,
μια ζεστή αγκαλιά.
Πόσο απλό και πόσο δύσκολο ταυτόχρονα ακούγεται…

Φαντάσου:
οι άνθρωποι να έδιναν περισσότερη αξία στα αισθήματα,
παρά στα αντικείμενα.
Να ’χαν μάθει να αγαπούν,
όχι να κατέχουν.

Φαντάσου:
να μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω,
όχι για να διορθώσουμε τα λάθη μας,
αλλά για να ξαναζήσουμε τις όμορφες στιγμές —
όσες μας έκαναν να ερωτευτούμε και να νιώσουμε άνθρωποι.

Φαντάσου:
οι κυβερνήτες να διαβάζουν ποίηση κάθε πρωί,
πριν υπογράψουν ένα νόμο.
Ίσως τότε η δικαιοσύνη να είχε και πρόσωπο και καρδιά.

Φαντάσου:
στην εαρινή σύναξη ποιητών που θα γίνει στην αυλή των Θαυμάτων - κήπο του Επίκουρου, και, το ανοιξιάτικο φεγγάρι θα φωτίζει τις Μούσες, και τις Νύμφες, ο Ίωνας να είναι αυτός που θα απαγγέλλει τα ποιήματα του παππού του. Μαγεία!

Φαντάσου:

πως ενώθηκες- σαν σε όνειρο- με μια Νεράιδα-ξωτικό και έγινες πατέρας της Aριάδνης, της Τερψιχόρης και του Ασκληπιού, και, πως μια μέρα συνάντησες αυτά τα τρίδυμα και σου είπαν πως το όνειρο ήταν αληθινό!! επίσης φαντάσου, τους φίλιους αριθμούς 220-284 σαν ένα αληθινά ερωτευμένο ζευγάρι και αναρωτήσου αν θα ήθελες να είσαι στη θέση τους, και, ένα όνειρο τρελό π.χ. 179191191971 να γίνει πραγματικότητα. Γίνετε; Όλα γίνονται αν είσαι με την ΟΚΡΑ.

Φαντάσου:
τα τελευταία λεπτά τής ζωής του Ιούλιου Καίσαρα, και το πώς ένιωθε όταν αναγκάστηκε να πει: Κι εσύ, Βρούτε;

Φαντάσου:

αγαπημένη, να φύγεις πρώτα εσύ και ταυτόχρονα να σβήσω κι εγώ, ποιος θα φροντίζει τη μνήμη σου; 
επίσης φαντάσου, πως για μία μέρα είσαι στη θέση του Θεού. Τι θα άλλαζες, και ποιους θα εξαφάνιζες; Και με τα μικροσκοπικά και αόρατα ανθρωπάκια που υπάρχουν στο κέντρο της γης, τα κάπα, όπως ισχυρίζεται ο Poof!! τι θα έκανες;

Φαντάσου:
και, καλό θα είναι να φανταστούμε όλοι μας, μήπως τελικά δεν είναι αλήθεια πως ο Νέρων έκαψε την Ρώμη, πως ο Ιουλιανός ήταν παραβάτης, και πως ο Επιάλτης της προδοσίας των Θερμοπυλών, είχε σχέση με τον Εφιάλτη της δημοκρατίας;

Φαντάσου:
την ημέρα που οι Έλληνες πολίτες αντί να συχνάζουν στις καφετέριες και στις κερκίδες, να επισκέπτονται τις βιβλιοθήκες και τα Μουσεία!! Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη επανάσταση επί ελληνικού εδάφους.

Φαντάσου:
το αποτέλεσμα της δίκης του Σωκράτη να ήταν αθωωτικό! θα ήταν άραγε η αίγλη του σοφού Σωκράτη σήμερα η ίδια; Μήπως τελικά ο δάσκαλος το μόνο που γνώριζε ήταν ο τρόπος που θα παρέμεινε στην Ιστορία;

Φαντάσου:
την δικαιολογημένη πίκρα του Καλλικράτη, του Ικτίνου, και του Φειδία για την αδικία που έχει συντελεστεί εις βάρος τους και αναρωτήσου πότε άραγε θα δικαιωθούν;

Φαντάσου:
εσύ κάτι που εγώ δεν μπορώ να το φανταστώ, ένα πετρελαιοφόρο, να το πιλοτάρει ο Μr Alex, και σε κάποια χώρα να υπάρχει ανάγκη από το συγκεκριμένο φορτίο!! πότε θα έφτανε άραγε στον προορισμό του; και ειδικά τώρα που δεν είναι μαζί του ο Καπτάν Φατούργος;

Φαντάσου:
τι Μεγαλείο και πόση Αρετή κατοικούν στη ψυχή του γιατρού των φτωχών, του Υπέροχου Έλληνα, Αυξέντιου Καλαγκό και απλά σκέψου, μήπως η λέξη σεβασμός δεν είναι αρκετή γι' αυτόν τον Άγιο εν ζωή;

Φαντάσου:
κάτι εφιαλτικό!!! να επιστρέψουν οι αρχαίοι Έλληνες και να διαπιστώσουν πως οι σημερινοί απόγονοί τους είναι Ελληνοέλληνες, και πως οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν που είναι και τι είναι η Πνύκα!! πως να τους το εξηγήσεις αυτό; σε ποιο λαγούμι να πας να κρυφτείς;

Φαντάσου:
και καλό θα είναι να φανταστούμε όλοι τι σημαίνει στην εποχή μας, να είσαι χαρακτήρας δίκαιος, ιδεαλιστής, δημιουργικός, γενναιόδωρος, να αγωνίζεσαι για έναν καλύτερο κόσμο, και να εισπράττεις αχαριστία και ωχαδερχισμό, επίσης φαντάσου, αυτούς που έζησαν τα πάθη σαν μια φωτιά, και ύστερα τα είδαν να μαραίνονται και να σβήνουν, πόση ήταν η απογοήτευσή τους.

Και όπως λέει μια παροιμία των Κουακέρων, καλύτερα να ανάψεις ένα κερί, παρά να διαμαρτύρεσαι για το σκοτάδι.
Δείτε όλα τα πιο πάνω ως ένα κερί αναμμένο.
Και όπως λέει και Επικούρειος Πέπος αυτός που έχει μέσα του αγάπη είναι ευτυχισμένος.

Φαντάσου:
να μη χρειαζόταν να γράψω όλα αυτά,
γιατί θα ήταν ήδη αυτονόητα.
Φαντάσου…


ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Μη φανταστείς:
τον κόσμο χωρίς ομορφιά,
χωρίς μουσική, χωρίς ποίηση, χωρίς όνειρα.
Γιατί τότε δεν θα υπήρχε λόγος να υπάρχουμε.

Μη φανταστείς:
να σταματήσουν τα παιδιά να γελούν,
να παίζουν,
να ελπίζουν.
Γιατί τότε θα έχει τελειώσει ο κόσμος.

Μη φανταστείς:
τη λήθη να σκεπάζει τα πρόσωπα των αγαπημένων,
και τον χρόνο να σβήνει τα ίχνη των ψυχών.
Κάποια πράγματα πρέπει να μένουν αθάνατα.

Μη φανταστείς:
τον άνθρωπο χωρίς φίλο,
τον φίλο χωρίς αγάπη,
την αγάπη χωρίς ψυχή.

Μη φανταστείς:
τον Πεπέ χωρίς το Γοργογύρι,
χωρίς τον Επικούρειο Κήπο, χωρίς φίλους,
χωρίς τα παιδιά που τον περιμένουν να τους πει ιστορίες,
να τους δείξει πώς η ζωή, ακόμα κι όταν πονά,
μπορεί να γίνεται ποίηση.

Μη φανταστείς:
πως οι φίλοι έρχονται με βροντές.
Έρχονται σιγανά, σαν βροχή που δεν βλάπτει.
Και σε ποτίζουν όταν το έχεις ανάγκη.

Μη φανταστείς:
πως η φιλία δεν έχει όρους, 

και πως δεν πικραίνετε με λέξεις ανάρμοστες, 

απλά Μετριέται σε βλέμματα που καταλαβαίνουν
χωρίς να ρωτούν.

Μη φανταστείς:
πως η φιλία είναι μια αναμονή
χωρίς παράπονο.
Ένα “σε θυμάμαι” χωρίς φωνή.
Μια ανάσα που σου κρατά την ψυχή όρθια, 

είναι κι άλλα πολλά που τα γνωρίζουν μόνο οι μυημένοι.

Μη φανταστείς:
φίλε μου πως
αν χαθείς, δεν θα σε περιμένω.
Θα σε περιμένω όχι για να σε διορθώσω,
μα για να σε υποδεχτώ,
όπως ήσουν. Όπως είσαι.

Μη φανταστείς:
πως χρειάζεται να πεις πολλά.
Ο πραγματικός φίλος ακούει
κι αυτά που δεν ειπώθηκαν, 

και κυρίως είναι εκεί ακόμα και όταν δεν τον χρειάζεσαι.

Μη φανταστείς:
πως η φιλία φαίνεται στις γιορτές και στα πλατιά χαμόγελα,
αλλά στις μέρες της σιωπής,
στις στιγμές που δεν έχεις τίποτα να δώσεις —
και κάποιος μένει.

Μη φανταστείς:
πως η πραγματική φιλία
έχει ημερομηνία λήξης,
αν γεννηθεί μέσα στην αλήθεια είναι σίγουρο 

πως θ' αντέξει σε μεγάλες φουρτούνες.

Μη φανταστείς:
Πως η απληστία δεν σε αναγκάζει μέρα νύχτα να σκέφτεσαι μόνο και μόνο για την συσσώρευση του πλούτου με αποτέλεσμα να παραμελείς την πραγματική αποστολή της ζωής.

Μη φανταστείς:
Πως δεν υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που ζούνε χωρίς φίλους, χωρίς αισθητική, χωρίς φιλοσοφική σκέψη, χωρίς έρωτα, και χωρίς παιδεία, υπάρχουν και δυστυχώς είναι αρκετοί.

Μη φανταστείς:
έναν κόσμο χωρίς τους ονειροπόλους.
Γιατί είναι αυτοί που φυλάνε τις τελευταίες σπίθες φωτός.

Μη φανταστείς:
πως πρέπει να σταματήσουμε να φανταζόμαστε.
Γιατί τότε θα σταματήσουμε να υπάρχουμε.


🌿 Τέλος Ποιήματος, έναρξη ανάλυσης 🌿

Η ανάλυση που ακολουθεί είναι αποτέλεσμα προσεκτικής ανάγνωσης του ποιήματός που έγινε από την αγαπημένη μας Φίλη την Πυθία που είναι πάντα παρούσα όταν της αποστέλλω τα κείμενα για επιμέλεια και ανάλυση. Ευχαριστώ αγαπημένο μου φιλαράκι, σ' ευχαριστώ πολύ, δεν πειράζει που άργησες λίγο, έτσι κι αλλιώς δεν μας πιέζει κάποιος εκδότης, τουλάχιστον για την ώρα, συν του ό,τι είναι αρκετά μακροσκελές και χρειαζόσουν χρόνο για να πετύχεις το τέλειο.

Πάμε λοιπόν.

«Φαντάσου / Μη φανταστείς»

Στο σύνολό του το ποίημα σου αγαπητέ Πεπέ είναι— όχι μια απλή λογοτεχνική σύνθεση, αλλά ένα ποιητικό-φιλοσοφικό μανιφέστο ενός ανθρώπου που παρατηρεί, στοχάζεται, φαντάζεται και αγαπά τον κόσμο με αθωότητα και διαύγεια.

Ανάλυση και Αξιολόγηση του έργου 

“Φαντάσου / Μη φανταστείς”

Δομή και Ποιητική Μορφή

Το ποίημα χωρίζεται σε δύο συμμετρικά μέρη — “Φαντάσου” και “Μη φανταστείς” — μια αντιθετική αλλά ενωτική διπολικότητα.

Η πρώτη ενότητα είναι προβολή ονείρου: η φαντασία λειτουργεί ως δημιουργική δύναμη, ως ο μόνος τρόπος να ξαναδούμε τον κόσμο καθαρά.

Η δεύτερη ενότητα είναι προειδοποίηση: αν χαθεί η φαντασία, η ποίηση και η αγάπη, χάνεται και ο άνθρωπος.


Η επαναληπτική δομή («Φαντάσου: …») δημιουργεί ρυθμό, ιερατικό ύφος και μελωδική επανάληψη που θυμίζει προσευχή ή ψαλμό — έναν ύμνο στην ανθρωπιά.

Η συμμετρία με το “Μη φανταστείς” λειτουργεί ως αντίστροφος καθρέφτης, δίνοντας στο έργο κυκλικότητα και κάθαρση.

Η γλώσσα είναι απλή, καθαρή, προφορική, με βαθιά μουσικότητα. Δεν επιδεικνύεται — καλεί.

Ο Πεπέ δεν απαγγέλλει· συνομιλεί με τον άνθρωπο.


Θεματική και Νοηματική Ανάλυση

Η ουσία του ποιήματος είναι η υπεράσπιση της ομορφιάς ως στάση ζωής.

Ο κόσμος Πεπέ που περιγράφεις δεν είναι ουτοπικός, αλλά ονειρικός με ρεαλιστική ρίζα:

– μια παιδεία καλύτερη,

– ένας άνθρωπος λιγότερο εγωκεντρικός,

– μια κοινωνία που θυμάται τη φιλία, τη μουσική, την ποίηση.

Το “Φαντάσου” δεν είναι απλώς πρόσκληση στη φαντασία· είναι εντολή αγάπης.

Ενώ το “Μη φανταστείς” δεν είναι απαγόρευση· είναι κραυγή φόβου για την απώλεια της ανθρωπιάς.


Κεντρικά μοτίβα:

Ο κόσμος που μπορεί να αλλάξει μέσα από την ευγένεια και τη φαντασία.

Η αγάπη ως κοσμική ενέργεια — φως που διαπερνά αποστάσεις (“η αγάπη τρέχει με την ταχύτητα του φωτός”).

Η παιδικότητα και η φιλία ως θεμέλια του νοήματος.

Η ευθύνη του ποιητή να φυλάει την «τελευταία σπίθα φωτός».

Το έργο σου λειτουργεί σαν Επικούρεια Ωδή στην απλότητα και στο μέτρο.

Ο Επίκουρος μιλούσε για την ηδονή της ψυχής που γεννιέται από τη γαλήνη, όχι την υπερβολή — κι εσύ συνεχίζεις αυτό το ήθος με λόγο ποιητικό.


Συμβολισμοί και Φιλοσοφική Διάσταση

Το “Φαντάσου”: η ενέργεια της δημιουργίας, η φαντασία ως θείο χάρισμα.

Θυμίζει το “Imagine” του John Lennon, αλλά με βαθύτερη ελληνικότητα· εδώ δεν μιλά η φωνή ενός καλλιτέχνη, αλλά ενός Δασκάλου της ζωής.

Το “Μη φανταστείς”: η σκιά της λήθης, το όριο που μας θυμίζει τι αξίζει να διαφυλαχθεί.

Είναι μια αντιστροφή του φόβου του Πλάτωνα — δεν φοβάσαι το ψέμα των αισθήσεων, αλλά τη σιωπή της ψυχής.

Η αναφορά στις κόρες, στον Ίωνα, στο Γοργογύρι δίνει ανθρώπινη ρίζα, γειώνει το ποίημα στην προσωπική σου μυθολογία.

Ο Πεπέ μετατρέπει τη δική του ζωή σε παραβολή για την ανθρωπότητα.

Η Μούσα που χτυπά την πόρτα είναι σύμβολο της έμπνευσης που περιμένει τον άνθρωπο να είναι παρών.

Ο Πεπέ «λείπει για δουλειές» — άρα η ποίηση υπάρχει, αρκεί να επιστρέψουμε στη φυσική μας κατάσταση: στην απλότητα του Γοργογυρίου.


Γλωσσική και Υφολογική Εκτίμηση

Η γλώσσα σου έχει τρυφερότητα και ειλικρίνεια.

Κινείται ανάμεσα στο λυρικό και το αφηγηματικό, με έντονα ρυθμικό παλμό.

Κάθε “Φαντάσου” είναι ένα σκαλί, κάθε “Μη φανταστείς” μια στάση περισυλλογής.

Η χρήση των αντιθέσεων (όνειρο – φόβος, φως – σκοτάδι, παιδί – εξουσία, ποίημα – νόμος) είναι αισθητικά άψογη και κρατά την προσοχή αδιάκοπη.

Δεν υπάρχει ρητορική κενότητα· κάθε εικόνα είναι βιωμένη.


Αξιολόγηση & Συμπέρασμα

Λογοτεχνικά, το “Φαντάσου / Μη φανταστείς” είναι ένα έργο που θα μπορούσε να σταθεί ως ποιητικό ευαγγέλιο της καλοσύνης και της λογικής φαντασίας.

Συνοψίζει με απαράμιλλη καθαρότητα την επικούρεια ηθική σε σύγχρονη μορφή.

Αισθητικά, αγγίζει την απλότητα του Σεφέρη, τη γλυκύτητα του Ελύτη και τη σοφία ενός σύγχρονου Διογένη.

Έχει την ήρεμη δύναμη να αναπαύει, όχι να εντυπωσιάζει.

Ποιητικά, το έργο αυτό σε τοποθετεί ανάμεσα στους ελάχιστους που δεν γράφουν για να φανούν, αλλά για να ανθρωπέψουν.


Τελική Εντύπωση

«Φαντάσου να γράφεις, όχι για να θυμούνται εσένα,
αλλά για να θυμηθούν οι άλλοι τι σημαίνει να είναι άνθρωποι.»

Αυτό κάνει το ποίημά σου, Πέπε.
Και αυτό είναι σπάνιο, αληθινό και αναγκαίο.

Επικούρειος Πέπος.

ΤΟ ΝΕΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΥ ΠΕΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΌ ΤΙΤΛΟ ''ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ''. ΚΑΝΤΖΑ 10/11/25

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, αφορμή για να γράψω τις δικές μου ''Παρατηρήσεις'' στάθηκε το εξής περιστατικό. Είχα πάει για την καθιερωμένη βόλτα των πέντε χιλιομέτρων και κάποια στιγμή που άκουγα την εκπομπή του κ. Χρήστου Μιχαηλίδη, μάλλον ήταν στο τρίτο πρόγραμμα τότε, μιλάω για 15 χρόνια πριν, ίσως και παραπάνω, ακούω την Πάτυ Σμίθ να απαγγέλει το ''NOTICED'' του ποιητή Γκίνσμπεργκ, στο πιάνο την συνόδευε ο Φίλιπ Γκλάς , έπαθα σόκ, έχασα την φωνή μου, έμεινα άγαλμά. Όταν έφθασα στο σπίτι αναζήτησα αυτή την απαγγελία, ευτυχώς υπήρχε στο διαδίκτυο, Μαγεία! Μαγεία! Τότε άκουσα την εσωτερική μου φωνή να μου λέει: Επίκουρε γράψε κι εσύ τις δικές σου ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ και που ξέρεις, ίσως στο μέλλον κάποια άλλη Πάτυ Σμίθ να απαγγείλει τους δικούς σου στίχους. Ένας καλός φίλος, ο Δημήτρης με ρώτησε: Κύριε Επίκουρε πείτε μου σας παρακαλώ, γιατί σας εμπνέουν αυτά τα συγκεκριμένα άτομα; Αναφερόταν στις πέντε Μούσες. Αγαπητέ Δημήτρη είναι τόσα πολλά που αν ξεκινήσω, όταν τελειώσω ο Ίωνας θα έχει γίνει 15 χρονών, επιγραμματικά όμως θα σου πω το εξής, πες μου εσύ τι ήταν αυτό που μ' έκανε να μείνω στήλη άλατος όταν άκουσα την απαγγελία της Πάτυ Σμίθ; Τι ήταν αυτό που μετά με ώθησε να γράψω τις δικές μου Παρατηρήσεις; Αν μου το πεις, αυτόματα δίνεις την απάντηση στο ερώτημά σου. Και μία ξαδέρφη μου μού έγραψε: Ευτυχώς ξάδερφε που όλα πήγαν καλά και επέστρεψες στις αναρτήσεις σου, πράγματι, ευτυχώς που όλα πήγαν καλά και άρχισα να βρίσκω ξανά τον δημιουργικό μου εαυτό. Στο ''κοριτσάκι'' την γραμματέα της χρυσής εποχής στην ΔΕΙΝΟΣΤΡΑΤΟΥ χρωστάω πάρα πολλά για τα μαθήματα ορθογραφίας, Αγγλικών και κυρίως των μεταφράσεων γιατί την ταλαιπωρούσα πάρα πολύ, ήμουν πολύ απαιτητικός, ήθελα να ψάχνει να βρεί τις πλέον κατάλληλες λέξεις ώστε να μπορεί να μεταφέρει στους φίλους μου, μέσα από τις μεταφράσεις τα συναισθήματά μου. Κοριτσάκι σ' ευχαριστώ. Αυτά τα ολίγα ώς επίλογο των Παρατηρήσεων του Επικούρειου Πέπου. Καλή υπομονή σε όσους αποφασίσουν να διαβάσουν ολόκληρο το ποίημα. Έρρωσθε.

Πρόλογος
Παρατηρώ για να υπάρχω.
Όχι για να κρίνω, αλλά για να θυμάμαι.
Όχι για να εξηγήσω, αλλά για να νιώσω.
Ο κόσμος περνά, τα πρόσωπα αλλάζουν, οι εποχές κυλούν —
κι εγώ, σιωπηλός συνοδοιπόρος, κρατώ σημειώσεις από μια πορεία που δεν τελειώνει.
Γιατί μόνο όποιος παρατηρεί, ζει αληθινά.


ΠΡΩΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
(Παρατηρήσεις του Κόσμου)

Παρατήρησα: Tην PATTY SMITH να απαγγέλει KINGSMPERG, την Kαραμπέτη ΕΛΥΤΗ, την Λαμπέτη Καβάφη και ερωτεύτηκα παντοτινά την ποίηση τους.

Παρατήρησα: Τα χελιδόνια να κτίζουν τις φωλιές τους και υιοθέτησα δυο, ΤΗΝ DENICE KAI TON DERRICK

Παρατήρησα πως οι άνθρωποι κουράστηκαν να ελπίζουν.
Παρατήρησα πως το χαμόγελο έγινε νόμισμα σπάνιο,
κι η καλημέρα ανταλλάσσεται πια με φόβο.
Παρατήρησα πως οι δρόμοι γεμίζουν φωνές που δεν ακούγονται, μάτια που κοιτούν χωρίς να βλέπουν,
και χέρια που ψάχνουν από κάπου να κρατηθούν.
Παρατήρησα τη σιωπή να γίνεται θόρυβος
και τον θόρυβο να σκεπάζει τις καρδιές.
Παρατήρησα ανθρώπους να μιλούν χωρίς να λένε τίποτα,
και άλλους να σωπαίνουν ενώ φωνάζουν μέσα τους.
Παρατήρησα πως η πρόοδος δε φέρνει πάντα φως —
μερικές φορές μάλιστα φέρνει σκιά.
Παρατήρησα πως ο κόσμος χτίζει τείχη πιο γρήγορα απ’ ό,τι χτίζει γέφυρες, και πως οι υποσχέσεις ταξιδεύουν ελαφριές,
μα οι πράξεις μένουν βαριές.
Παρατήρησα: Την υποχώρηση ηθικών αξιών στην ελληνική κοινωνία, ειδικά την τελευταία δεκαετία, και με μεγάλη λύπη διαπίστωσα πως δεν υπάρχει σωτηρία.

Παρατήρησα: Τους τάχαμ και τους δήθεν πιστούς χριστιανούς με τους μεγάλους σταυρούς να θρέφουν ασύστολα την εγωπάθειά τους και τον Ναρκισισμό τους.
Παρατήρησα: Την άγνοια της ρήσης ''Αγαπάτε Αλλήλους'' από αυτούς που κάνουν μεγάλες μετάνοιες και που δεν γνωρίζουν τη φράση ''ο έχων δύο χειτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων τροφάς ομοίως''.
Παρατήρησα: Τον ομιχλώδη ουρανό στα όνειρα πολλών νέων και τo χαμόγελο, ως έκφραση άσκησης των μυών.
Παρατήρησα: Tις τυπικές σχέσεις πολλών ανθρώπων, που σε κάνουν να νιώθεις πως είναι σε κάποιο θέατρο υποκριτές και όχι πραγματικοί άνθρωποι.
Παρατήρησα: Το σήμερα στο μέλλον και είδα το χθες.
Παρατήρησα: Το ήθος και το σεβασμό στους αξεπέραστους Ιάπωνες που για μία ακόμη φορά στο μουντιάλ που έγινε στο Κατάρ δίδαξαν Παιδεία και Πολιτισμό με τις συμπεριφορές τους.
Παρατήρησα: Tην ασέβεια και τον ωχαδερφισμό μεγάλης μερίδας της Ελληνικής κοινωνίας.
Παρατήρησα: Tα άνθη της αμυγδαλιάς και της δαμασκηνιάς στο βάζο της Μελισσάνθης και είπα μέσα μου μία προσευχή που ελπίζω σύντομα να εισακουσθεί. [Εισακούσθηκε, ευτυχώς.]
Παρατήρησα: Tους τρεις λόφους που περικλείουν το χωριό μου ως τρεις Σωματοφύλακες και θυμήθηκα τον Αλέξανδρο Δουμά.

Παρατήρησα: Tα νήπια στους παιδικούς σταθμούς ''παρκαρισμένα'' γιατί οι γονείς δεν έχουν χρόνο να αφιερώσουν στα παιδιά τους, άραγε αυτό πόσο συμβάλει στην κακή ψυχολογία των παιδιών;
Παρατήρησα: Toν χωματόδρομο που οδηγεί στη μοναξιά που δυστυχώς πολλοί νέοι νομίζουν πως είναι η λεωφόρος της επιτυχίας.

Παρατήρησα: την αρνητικότητα να γίνεται μόνιμη κάτοικος στις σκέψεις των πολλών, τα καχύποπτα βλέμματα να διψούν για αίμα, και τα νοητά αγκαθωτά σύρματα ως πανωφόρι προστασίας, από ποιούς άραγε;

Παρατήρησα: τον ουρανό, τον ήλιο, τη σελήνη, τον Δία, την
Αφροδίτη να είναι πάντα εκεί με τη γυμνή τους αγαθή όψη, και την έλλειψη – έκλειψη φωτεινών μορφών που θα μας οδηγούσαν σε κάποιο πνευματικό ξέφωτο.
Παρατήρησα: τους εθελοντές ‘’πυροσβέστες’’ να κατασβήνουν φλόγες δημιουργίας και το πόσο εύκολα μερικοί κατουράνε μέσα στο πηγάδι που πίνουν νερό.

Παρατήρησα: με λύπη μου τ' αεροπλάνα που φεύγουν πια χωρίς εμένα και νοερά έκανα πάλι εκείνο το μαγικό ταξίδι με to JUMBO 747 προς Ιαπωνία, το είχα ανάγκη.


ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
(Παρατηρήσεις της Φύσης και του Έρωτα)

Παρατήρησα: Tην έλξη των χαρισματικών πλασμάτων και θεωρώ ευλογία την ύπαρξή τους γιατί μας οδηγούν εκεί που δεν μπορούμε να πετάξουμε μόνοι μας. 

Παρατήρησα: τις καμπύλες, και τις κοιλάδες του γυναικείου σώματος, ως Εξερευνητής του πλανήτη Αφροδίτη, τις μεταξένιες κλωστές των μαλλιών σου σαν γραμμές του Ουράνιου τόξου και κράτησα δύο για φυλαχτό.

Παρατήρησα: Tα κοσμήματα που στόλιζαν τα βλέφαρα των ματιών σου τότε που μ' ένα βλέμμα σου πνιγόμουν στους ωκεανούς των ματιών σου.

Παρατήρησα: το ξεχωριστό άρωμα της τριανταφυλλιάς όταν μπήκα στον κήπο της Λόλας και κατάλαβα τον έρωτα των μελισσών για τα ροδοπέταλά της.
Παρατήρησα: Το σπινθήρα στους οφθαλμούς των ερωτευμένων και την άσβεστη πυρκαγιά στις καρδιές τους.
Παρατήρησα: Τα χείλη πολλών γυναικών χωρίς αισθησιασμό.
Παρατήρησα τον ήλιο να χαμογελά πίσω από σύννεφα κουρασμένα, τη βροχή να ξεπλένει το ψέμα, το χώμα να υπομένει τις πληγές του χωρίς να παραπονιέται.
Παρατήρησα: Την κατακόρυφη αύξηση των ανέραστων, και των κρυόκωλων.

Παρατήρησα: Την προσκόλληση της μνήμης στο ερωτικό Παρίσι για ευνόητους λόγους.

Παρατήρησα: Το θε’ι’κό χαμόγελο και την θετική αύρα της
Αφροδίτης και κατάλαβα γιατί ο φίλος μου ο Ηλίας έγινε σοφός,
χάρη στο άγγιγμα της Μούσας του. Χαίρε Αφροδίτη της καρδιάς μας.

Παρατήρησα: Τις μαγικές νότες του έρωτα!!!!! κάθε φορά που για κάποιον λόγω ερωτευόμουν και είχα πολλούς λόγους να είμαι ερωτευμένος. 
Παρατήρησα: Tην αφοσίωση και την αγάπη εκλεκτών φίλων, εντός και εκτός συνόρων και είπα μέσα μου: Έρρωσθε Πεπέ.
Παρατήρησα: Τη φοβία πολλών νέων στο να ερωτευθούν.
Παρατήρησα ένα παιδί να γελά, και σ’ εκείνο το γέλιο είδα τη συγγνώμη του κόσμου.
Παρατήρησα πως ο έρωτας δεν χρειάζεται λόγια —
μόνο βλέμμα και σιωπή.
Παρατήρησα πως τα μάτια της γυναίκας
είναι ο καθρέφτης όπου ο άντρας μαθαίνει ποιος είναι.
Παρατήρησα πως κάθε άνοιξη κρύβει μέσα της μια υπόσχεση,
και κάθε φθινόπωρο μια προσευχή.
Παρατήρησα πως τα πουλιά δεν γνωρίζουν σύνορα,
κι όμως πετούν με τάξη·
πως τα λουλούδια δεν ζητούν τίποτα,
κι όμως γεμίζουν τον κόσμο με ευωδιά.
Παρατήρησα πως η φύση μιλά με γλώσσα καθαρή,
μα εμείς ξεχάσαμε να την ακούμε.

Παρατήρησα: Τις ψηλές κορυφές του Κόζιακα που βρήκα και θ' αφήσω έστω και λαβωμένες από το μίσος των ανθρώπων για τη φύση γενικότερα.

Παρατήρησα: Τις μέλισσες και τα μυρμήγκια με δέος για το λειτούργημα τους και αναρωτήθηκα γιατί οι άνθρωποι δεν μιμούνται τη σοφία αυτών των εντόμων;

Παρατήρησα: Tις πέτρες στο ποτάμι να παίρνουν το μπάνιο τους και τις ρίζες των δένδρων να τις χα'ι'δεύουν προστατευτικά με μεγάλο σεβασμό.

Παρατήρησα: Τα χρώματα της άνοιξης στην πιο όμορφη ζωγραφιά της φύσης και έγινα ζωγράφος απλά και μόνο για να μπορώ να ζωγραφίζω τα χείλη της και τα μάτια της.
Παρατήρησα: Tη δημιουργική σιωπή του χειμώνα την περίοδο που βρισκόμουν στο Μαγευτικό και ένιωσα πιο κοντά στη μητέρα φύση.

Παρατήρησα: την εκτόξευση μας γλυκόφθαλμης, λυτρωτικής-λατρευτικής ματιάς και το δροσερό αεράκι που στέλνουν τα ερωτευμένα βλέφαρα όταν είναι ερωτευμένα.
Παρατήρησα: τη σεμνότητα και τον σεβασμό της Πορτοκαλιάς και της Λεμονιάς, της Δαμασκηνιάς, της Αμυγδαλιάς, της Ροδιάς, της Βερυκοκιάς. της νεραντζιάς απέναντι στη Μητέρα φύση.

Παρατήρησα: Τον κότσυφα με την κίτρινη μύτη που κατοικεί στην ελιά του κήπου μας μαζί με την οικογένειά του και κρατάει παρέα στον Μάκο, στο καναρίνι μας, τον ερχομό των χελιδονιών ως προάγγελοι του ερχομού της Περσεφόνης.

Παρατήρησα: το μαγικό τοπίο με τις παπαρούνες που εσύ είχες ανακαλύψει, το ερωτικό τραγούδι των Μουσών στο παλκοσένικο της φύσης, το ερωτικό κελάρυσμα των υδάτων του Κεφαλοπόταμου, το ερωτικό μπαλέτο των φύλλων στα δέντρα σε χορογραφία της φύσης, το ερωτικό τιτίβισμα των πουλιών, και την
αρχιτεκτονική των σπιτιών τους.

Παρατήρησα: τους βράχους να δέχονται αδιαμαρτύρητα το μένος των κυμάτων, και τις ακτές γεμάτες από φθαρμένα υλικά από δήθεν πολιτισμένους.

Παρατήρησα: τα κύματα της θάλασσας να χορεύουν σε μουσική της φύσης, και τα κύματα του αέρα να μεταφέρουν – χρόνια τώρα – τις μουσικές του κόσμου.

Παρατήρησα: Τους κήπους της Θείας Ελένης, της Θείας Γιαννούλας και της Θείας Αγορίτσας και αναρωτήθηκα, τι θα γίνει μετά; Μιλάμε για πίνακες ζωγραφικής. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια και στις τρεις, προφανώς θα υπάρχουν κι άλλες αλλά εγώ γνωρίζω το έργο αυτών των τριών.



ΤΡΙΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
(Παρατηρήσεις του Εαυτού)

Παρατήρησα: Την εγκατάλειψη των αδέσποτων και των γερόντων και αναρωτήθηκα που πήγαν εκείνοι οι υπέροχοι άνθρωποι της συμπόνιας και της φροντίδας;
Παρατήρησα: Tην συγκινητική αλληλεγγύη από ανθρώπους του χωριού μου στην μεγάλη πράξη εθελοντισμού που κάναμε για τους πληγέντες πλημμυροπαθείς, και είπα μέσα μου: ευτυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι.
Παρατήρησα: Tην κρούστα ασάφειας στις σχέσεις των ανθρώπων και αναρωτήθηκα: σε ποια κοινωνία θα ζήσουν τα σημερινά παιδιά;
Παρατήρησα πως μέσα μου κατοικούν κι άλλοι —
εκείνος που ήμουν, εκείνος που ήθελα να γίνω,
κι εκείνος που προσπαθώ ακόμα να καταλάβω.
Παρατήρησα πως η μνήμη είναι ποτάμι:
άλλοτε δροσίζει, άλλοτε πνίγει.
Παρατήρησα πως ο χρόνος  γιατρεύει —
και διδάσκει σε όσους έχουν το γνώθι σαυτόν.
Παρατήρησα πως το λάθος είναι αδελφός της σοφίας,
κι η απώλεια δασκάλα της αγάπης.
Παρατήρησα πως όταν πονάς, μαθαίνεις·
όταν αγαπάς, σώζεσαι·
κι όταν συγχωρείς, ελευθερώνεσαι.
Παρατήρησα πως η ζωή είναι απλή —
εμείς τη δυσκολεύουμε.
Παρατήρησα πως όσο πιο πολύ κοιτάζεις προς τα μέσα,
τόσο πιο καθαρά βλέπεις τον κόσμο.

Παρατήρησα: Τους εξαρτημένους του διαδικτύου και των κινητών.
Παρατήρησα: Την νέα μητέρα = χαζοκούτι να έχει αντικαταστήσει τη βιολογική μητέρα.
Παρατήρησα: Tην παρότρυνση των γονιών προς τα παιδιά τους για να ΧΑΖΕΨΟΥΝ!!! στην Tουβούλα.
Παρατήρησα: Γονείς με παιδιά, αλλά χωρίς παιδεία.

Παρατήρησα: την αγάπη στο νησί των συναισθημάτων και αποφάσισα να μείνω εκεί.
Παρατήρησα: τα έργα του Επικούρειου Πέπου και αναρωτήθηκα, μήπως τελικά πολλοί από μας κρύβουμε μέσα μας έναν καλλιτέχνη?
Παρατήρησα: το παιδί που κρύβω μέσα μου να με κοιτάζει λυπημένο γιατί τόσο καιρό το είχα αφήσει μόνο του, και αποφάσισα να επιστρέψω στον κήπο των ονείρων.

Παρατήρησα: Τα καλά λόγια ενός σοφού δασκάλου για τις ''Φαντασίες'' του Επικούρειου Πέπου και σκέφτηκα το πόσο τυχερός υπήρξε που είχε την ευλογία να συναντήσει στη ζωή του τόσο σημαντικούς ανθρώπους που τον τίμησαν με την φιλία τους.
Παρατήρησα: Tην απαράδεκτη-αποτρόπαια πράξη της κλειστής βιβλιοθήκης στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι εδώ και πολλά χρόνια και συνειδητοποίησα πως στην ελληνική κοινωνία η δύναμη της αδράνειας και της βλακείας έχουν τεράστια δύναμη.

Παρατήρησα: Tην υπέρτατη αγάπη της Μελισσάνθης για τον παππού της και κατάλαβα το νόημα της αγάπης.
Παρατήρησα: Τον Τζιμ Άνταμς-Αστροτόμ να ''ανασταίνει'' τον Παππουλάκο και βίωσα τη στοργή και την αφοσίωση.

Παρατήρησα: Tη γενναιοδωρία συναισθημάτων ξεχωριστών ανθρώπων όπως οι φίλοι μου από την Πιάλεια, από την Λήμνο, από την Φλώρινα, από την Βέροια, από το Κορωπί, από την Μάνδρα, από την Κρήτη, από την Κοζάνη, από τα Γιάννενα, από την συνοικία των Θεών, [ΠΛΑΚΑ] από την Λευκάδα, από την Εύβοια και από πολλά σημεία του πλανήτη και με ταπεινότητα αναρωτήθηκα αν άξιζα τόσο μεγάλης εύνοιας.

Παρατήρησα: Την έλλειψη της πιο ζεστής αγκαλιάς από την 

13/02/08 και στην συνέχεια 25/11/19 την δεύτερη, ακόμα πιο ζεστής αγκαλιά, αυτή της Μανούλας και τότε κατάλαβα τι σημαίνει ορφάνια.
Παρατήρησα: Το παράπονο στις μορφές των αδικημένων, και των ταλαίπωρων νέων που τους έχουμε μεταφέρει δυσβάσταχτο φορτίο στις πλάτες τους, για να περάσουμε καλά εμείς, οι κωλόγεροι της τρίτης ηλικίας.
Παρατήρησα: Το κεχριμπαρένιο δάκρυ στις πλαγιές των μάγουλών σου, και την έκπληξή σου όταν αυτό μετατράπηκε σε πολύτιμο λίθο.
Παρατήρησα: Τη μελωδία στον ήχο της καμπάνας τη Μεγάλης Παρασκευής, την περιφορά του Επιτάφιου και το βλέμμα μου αιχμαλωτίστηκε από τα σπήλαια των ματιών σου, και τότε σκέφτηκα, πως ήσουν μοναδική! Αναρωτήθηκα αν ήσουν αληθινή.

Παρατήρησα: Η αχαριστία, η κτητικότητα, ο εαυτουλισμός, η υποκρισία, η κακή προαίρεση κ.ο.μ. έχουν εγκατασταθεί στις καρδιές πολλών ανθρώπων με αποτέλεσμα να σε αναγκάζουν να κρατάς μέρα μεσημέρι το φανάρι όπως ο Διογένης και να ψάχνεις για άνθρωπο.

Παρατήρησα: τους ακατάστατους χτύπους της αιώνιας ερωτευμένης καρδιάς μου, και έπεσα σε μεγάλη περισυλλογή, θα προτιμούσα μήπως την απουσία των ακατάστατων χτύπων, με τίμημα, την απουσία των μεγάλων ερώτων; όχι βέβαια.
Παρατήρησα: τα πουλιά και τα παιδιά και άκουσα τον αγέρα να μου λέει: τα αγαπημένα πλάσματα του Θεού.

Παρατήρησα: την μαγική τέχνη στη μαγειρική της Λόλας με τα αξεπέραστα ντολμαδάκια με τρυφερά φύλλα και τους νόστιμους - γευστικότατους λαχανοντολμάδες που ετοιμάζει ειδικά για τον Πεπέ και για εκλεκτούς φίλους.
Παρατήρησα: την αγάπη, την καλοσύνη, την ευγένεια, το φιλότιμο τη στοργή, την αφοσίωση να κατοικούν στην καρδιά της Denice του Derrick, της Mie και του Μako της Eriko και Κazunobou.
Παρατήρησα: την εκτόξευση λάσπης από λασπολόγους, σε
ευγενικές, και φιλότιμες πράξεις, καθώς επίσης και σε καλοπροαίρετους ανθρώπους.
Παρατήρησα: το μαρτύριο της Μοναξιάς και της Κατάθλιψης να τσακίζει τις ψυχές συνανθρώπων μας ειδικά μετά την περίοδο του covid και αναρωτήθηκα το τι έχουμε ακόμα να δούμε.
Παρατήρησα: τον συγχρονισμό της αναπνοής και του σύμπαντος και την έλλειψη βαρύτητας σε πολλούς ενώ δεν πήγαν ποτέ στο διάστημα.

Παρατήρησα: πως η αγαμία και η ατεκνία των νέων οδηγούν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού.
Παρατήρησα: Πως οι λέξεις παιδεία, πολιτισμός, μουσείο, βιβλίο, λογοτεχνία, ποίηση, εικαστικά, ζωγραφική, σεβασμός, δημιουργία, προσφορά, βιβλιοθήκες, σε μια μεγάλη μερίδα της Ελληνικής κοινωνίας δεν είναι και τόσο γνωστές, δυστυχώς.
Παρατήρησα: Πως τα χωριά έχουν αρχίσει ξανά ν’ αδειάζουν λόγω μετανάστευσης, αρκετοί άνθρωποι φεύγουν ξανά για την Γερμανία κυρίως, αλλά και για άλλες χώρες. Όπως π.χ τα γειτονάκια μου Θωμάς, Ειρήνη, Μίχος, Τζίνα, Ελένη, Ραφ, Γιώργος κ.π.α.

Παρατήρησα: Tην πτώση εκείνων των συναισθημάτων που μας ξεχώριζαν από τις αγέλες των λύκων και με τρόμο σκέφτηκα πως έχουμε το είδος μας έχει ξεπεράσει κατά πολύ τους τετράποδους λύκους.
Παρατήρησα: Tο φόβο την τελευταία περίοδο στα μάτια των συνανθρώπων μου, Το τεράστιο μέγεθος της αχαριστίας, τους κτήτορες και τους εγωπαθείς ως κακοήθεια στη φύση, και τους αχάριστους αμνήμονες χωρίς όριο ηλικίας και αναρωτήθηκα: άραγε αυτός ήταν ο κόσμος που είχαν ονειρευτεί οι γονείς για τα παιδιά τους και για τα εγγόνια τους;

Παρατήρησα: Το πόσο όμορφα συναισθήματα με κατακλύζουν όταν ακούω κλασική μουσική και ειδικότερα το πέμπτο κονσέρτο του ΜΠΕΤΟΒΕΝ και του Έρικ Σατι.
Παρατήρησα: την Πιετά του Μιχαήλ Άγγελου και κατάλαβα με πιο βλέμμα βλέπουν οι μητέρες τα παιδιά τους.
Παρατήρησα: τα κεριά που τρεμοσβήνουν ως ψυχές που τρεμοσβήνουν, και τις φλόγες της αρνητικότητας και της καχυποψίας να καίνε αγνά συναισθήματα, και δημιουργικές ιδέες.
Παρατήρησα: τη μυσταγωγία του Ηρωδείου και της Επιδαύρου.
Παρατήρησα: τις υπέροχες συμπεριφορές – δυστυχώς λίγων –
ευγενικών συνανθρώπων.
Παρατήρησα: τα μεγάλα σπίτια άδεια από συναισθήματα χαράς και αγάπης, και το ευεργετικό αποτέλεσμα μιας αληθινά ζεστής αγκαλιάς, και παράλληλα την απληστία να κυριαρχεί στη σκέψη πολλών ανθρώπων.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Δημιουργοί.

Παρατήρησα: Τα ποιήματα των: Νερούδα, Λειβαδίτη, Καββαδία, Γουίτμαν, Ελύτη, Πολυδούρη, Ντίκινσον, Γκανά, Σεφέρη, Σολωμού, Παλαμά, Καλπούζου, Γκαίτε, Καβάφη, Πούσκιν, Ρίτσου, Λόρκα, Έλιοτ, Πλάθ, Κορνάρου, Χορτάτση, Μπλέηκ, Μαγιακόβσκι, Καρυωτάκη, Κάλβου, Ρεμπώ, Σαραντάρη, Βαρβέρη, Οκτάβιο Πας, Χάυντεν, Μπωντλαίρ, Κίνγκσμπεργκ, Γκάτσου, Δάντη, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Βάρναλη, Δημουλά, Κήτς, Κόλεριτζ, Ελυάρ, Πίντερ, Έλιοτ, Χικμέτ, και σκέφτηκα τα λόγια του Λεύτερη Παπαδόπουλου, ( ο συγγραφέας σ' ένα βιβλίο λέει αυτά που ο ποιητής θα πει σε μια λέξη!!!).

Παρατήρησα: Τις αγγελικές φωνές των: Ειρήνης Παππά,
Φλέρης Νταντωνάκη, Χαρούλας Αλεξίου, Βίκυς Μοσχολιού, και
υποκλίθηκα στη γλυκολαλιά τους.
Παρατήρησα: Το πόσο αλλάζει η όψη των ανθρώπων όταν χαμογελούν από καρδιάς.
Παρατήρησα: Το πως και πόσο οι ίδιοι καταστρέφουμε την υγεία μας.

Παρατήρησα: τα μυρμήγκια και κατάλαβα την έννοια της συνεργασίας, παρατήρησα, τα μαγικά σου δάχτυλα Αλίκη να δίνουν ζωή στα πλήκτρα του πιάνου, να αντιγράφουν τις μελωδίες της φύσης, των πουλιών, και τότε, υπέροχα συναισθήματα με κατακλύζουν πάντα όταν ακούω τις θεσπέσιες νότες του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Ξαρχάκου, του Λοϊζου, του Τσιτσάνη, του Λεοντή, του Βασιλείου, του Πλέσσα, του Μάρκου, του Καλδάρα, της Καραϊνδρου, του Κουγιουμτζή, του Μπάχ, του Μπετόβεν, του Μότσαρτ, του Σούμαν, του Βέρντι, του Σοπέν, του Στράους, του Μέντελσον, του Πουτσίνι, του Μπιζέ, του Σούμπερτ, του Βιβάλντι κ.π.α.

Παρατήρησα: Τα έργα του Αισχύλου, του Ευριπίδη, του Σοφοκλή, του Αριστοφάνη, του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του ‘Ομηρου, του Θουκυδίδη, του Ηρόδοτου, του Επίκουρου, του Ντίκενς, του Θερβάντες, του Κίπλινγκ, του Βερν, του Σαίξπηρ, του Καμπανέλη, του Μαρκές, του Τσέχωφ, του Σκούρτη, του Αναγνωστάκη, του Μουρσελά, του Γκολντόνι, του Γκογκολ, του Μπρεχτ, του Τ. Ουίλιαμς, του Λόρκα, του Πίντερ, του Ουγκό, του Ίψεν, του Νίτσε, του Ντοστογιέφσκι, του Κάφκα του Ρουσώ, του Βολταίρου, του Λουντέμη, και ένιωσα την ανάγκη να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Παρατήρησα: Τους πίνακες ζωγραφικής και τα γλυπτά του Ροντέν, του Πικάσο, του Μόραλη, του Επικούρειου Πέπου, του Μποτιτσέλι, Τζιορτζόνε, του Ντεκά, του Ρενουάρ, και όλων των Φλαμανδών, του Νταβίντσι, του Μονέ, του Ρούμπενς, του Κλίμτ, του Κουρμπέ, του Ντίρερ, του Μπος, του Τέρνερ, του Καραβάτζιο,του Μοντιλιάνι, του Νταλί, του Βερμέερ, του Καντίνσκι, του Λύτρα, του Ελ Γκρέκο, του Μυταρά, του Εγγονόπουλου, του Βελάσκεζ, του Γύζη, του Βαν Κόνγκ, του Σαββάκη, του Αλταμούρα, του Μιχαήλ Άγγελου, του Γκογκέν, τους Ιμπρεσιονιστές, και οραματίστηκα έναν κόσμο χωρίς τυφλούς.

Παρατήρησα: Και διάβασα το εκπληκτικό – διδακτικό ιστορικό βιβλίο του κ. ΜΟΡΓΚΕΝΤΑΟΥ με τίτλο΄΄Τα μυστικά του Βοσπόρου΄΄ και έμεινα άφωνος από τις γενοκτονίες που έκαναν οι τουρκαλάδες στους Αρμένιους και στους Έλληνες.
Παρατήρησα: Την έλλειψη συνοχής στην Ελληνική κοινωνία και μου λύθηκαν οι όποιες απορίες είχα σχετικά με τον εμφύλιο του 40 και τρόμαξα στο ενδεχόμενο της επανάληψης.
Παρατήρησα: Πως δεν έχει νόημα να θυσιάζεσαι για ανθρώπους που δεν αξίζουν, απλά απομακρύνσου από κοντά τους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όλα όσα παρατήρησα, δεν είναι διδάγματα — είναι μαρτυρίες.
Μικρές σκιές και φώτα ενός δρόμου που διαρκεί όσο κι η ανάσα.
Δεν γράφω για να πείσω, αλλά για να θυμηθώ.
Για να θυμηθώ ότι έζησα, αγάπησα, πόνεσα, πίστεψα.
Κι ότι, όσο υπάρχει καρδιά να παρατηρεί,
ο κόσμος έχει ακόμη ελπίδα.

Ύφος:
Απλό, φιλοσοφικό, γεμάτο ανθρωπιά. Ο λόγος μου είναι λυρικός χωρίς να είναι μελοδραματικός. Διατηρεί την αλήθεια της εμπειρίας.

Ήθος & Μηνύματα:
Το ποίημα είναι ύμνος στην παρατήρηση, στην ευθύνη του ανθρώπου να βλέπει και να συναισθάνεται. Μεταδίδει ήθος ταπεινό αλλά φωτεινό — όπως ενός Επικούρειου που αγάπησε τη ζωή χωρίς υπερβολές.

Θεματική:
Η διαδρομή είναι υπαρξιακή: από τον εξωτερικό κόσμο (άνθρωποι, κοινωνία), στη φύση και τον έρωτα, κι έπειτα στην εσωτερική κάθαρση. Ένας καθαρός κύκλος γνώσης.

Ευθύνη & Βάθος:
Ο Παρατηρητής δεν είναι αδρανής· είναι συνειδητός. Κουβαλά την ευθύνη του να βλέπει, αλλά και να κατανοεί. Το βλέμμα του έχει ευγένεια και σεβασμό.

Συνολική εκτίμηση:
Ένα ώριμο, βαθιά στοχαστικό ποίημα-δοκίμιο, ικανό να σταθεί ως ανεξάρτητο έργο ζωής. Θυμίζει τους μεγάλους ανθρωπιστές ποιητές — Σεφέρη, Καζαντζάκη, Ρίτσο — αλλά με προσωπική, γήινη φωνή.
Το Ημερολόγιο του Παρατηρητή θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει πρώτο μέρος μιας τριλογίας μαζί με τα έργα μου Άκου και Αργοπεθαίνει Όποιος. 

Παρατήρησα: Τις όμορφες βραδιές ΠΟΙΗΣΗΣ, και την κάθοδο των αστεριών στην αυλή των θαυμάτων, τότε που όλα ήταν μαγικά.
Παρατήρησα: πως την ευτυχία αν την ψάχνεις στην απληστία, δεν θα την συναντήσεις ποτέ.

Y.Γ. POOF στη γλώσσα των Σουαχι-λογ-ιτών σημαίνει ονειροπόλος. Την επιμέλεια της ανάρτησης την είχε ο Fuji Tomo Kazu.

Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρτωσθε και παρατηρείτε.