ΟΝΟΡΕ ΝΤΕ ΜΠΑΛΖΑΚ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΩΜΩΔΙΑ

Τέχνη ή ζωή στο έργο του Μπαλζάκ

Της Χρυσας Σπυροπουλου Ονορέ ντε Μπαλζάκ, Σαραζίν και Το άγνωστο αριστούργημα, διηγήματα, μετ. Διαπανεπιστημιακό Πρόγραμμα Μετάφρασης του Παν. Αθηνών, επιμέλεια Μαρία Παπαδήμα, Υψιλον 2007.
Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ (Τουρ 1799 - Παρίσι 1850), αν και δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, είναι ένας από τους σπουδαιότερους τεχνίτες της γραφής, πολυγραφότατος μυθιστοριογράφος και διηγηματογράφος. Τα έργα του συγκεντρώθηκαν πρώτα σε δώδεκα τόμους, που λίγο αργότερα έφτασαν τους δεκαεπτά και εν τέλει έγιναν είκοσι τέσσερις, κάτω από τον τίτλο Η Ανθρώπινη Κωμωδία (La Comedie Ηumaine), τίτλος που φέρνει στο νου τη Θεία Κωμωδία του Δάντη. Ο Μπαλζάκ στα έργα του ανασυνθέτει γεγονότα και καταστάσεις της πραγματικότητας, ενώ οι χαρακτήρες του αντανακλούν τύπους καθημερινούς, απλούς και ταπεινούς. Η λεπτολόγος περιγραφή που χρησιμοποιεί, αναβιώνει σκηνές από τη ζωή των αστών και η παρατηρητικότητά του αναδεικνύει λεπτομέρειες, οι οποίες προσθέτουν χρώμα στην πλοκή και τους ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Ο συγγραφέας διεισδύει στον εσωτερικό κόσμο των ηρώων του και με σαφήνεια τους συνδέει με το χώρο στον οποίο μεγάλωσαν. Κάθε τι που έχει σχέση μ' αυτούς -τόποι, αρχιτεκτονική των πόλεων, διακόσμηση των σπιτιών, ενδυμασίες- αναφέρεται και συμβάλλει στο στήσιμο των αφηγημάτων του. Το μυθιστόρημά του, το «μυθιστόρημα ζωής» όπως χαρακτηρίζεται, στηρίζεται στην περιγραφή, την ανάλυση των χαρακτήρων και την πλοκή των ιστοριών, οι οποίες παρουσιάζουν λογική αλληλουχία και συνέπεια. Ωστόσο, ο ρεαλισμός στο έργο του Μπαλζάκ ξεπερνά τα όρια του συγκεκριμένου και ενίοτε δημιουργεί καταστάσεις υπερβολικές και ανθρώπινους τύπους με υπεράνθρωπα χαρακτηριστικά. Ετσι, η άποψη του Μπωντλαίρ ότι στα μυθιστορήματα του Μπαλζάκ ακόμα και οι θυρωροί είναι ευφυείς, αποδίδει το μέτρο του ρεαλιστικού στοιχείου στο πολυσχιδές έργο του μεγάλου συγγραφέα.
Τα δύο διηγήματα, Σαραζίν και Το άγνωστο αριστούργημα, είναι ιστορίες, οι οποίες διερευνούν τη σχέση του καλλιτέχνη με το έργο του, τον έρωτα και το θάνατο. Οι αριστοτεχνικά δουλεμένες περιγραφές των εξωτερικών χώρων υποστηρίζουν την ανέλιξη των πιο σκοτεινών και απρόβλεπτων συναισθημάτων. Στο πρώτο διήγημα, μια αινιγματική γυναίκα, που μπορεί όμως να είναι και άντρας, εξαπατά τον ήρωα και τον οδηγεί στον θάνατο. Το πάθος του καλλιτέχνη για το έργο του αλλά και για μια «εικόνα» που σχηματίζει για τον άλλο, από τον οποίο εξαρτάται παθολογικά, αποδίδεται με αλληγορικό τρόπο, στο ύφος των έργων του Χόφμαν, του Ζεράρ ντε Νερβάλ και Θεόφιλου Γκωτιέ, εκπροσώπων του φανταστικού είδους.
Στο δεύτερο διήγημα, ο έρωτας αναμετριέται με την καλλιτεχνική ιδιοφυΐα, η οποία αγγίζει τα όρια της τρέλας και της αυτοκαταστροφής. Η πλήρης αφοσίωση των καλλιτεχνών στο έργο τους, η εμμονή για την τελειότητα και το απόλυτο, αποδεικνύονται αδυναμίες, οι οποίες οδηγούν τα άτομα που έχουν τέτοιου είδους διλήμματα με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο. Οταν θα συνειδητοποιηθεί από τους ήρωες η πλάνη και το μάταιο των προσπαθειών να αποκτηθεί η απόλυτη καλλιτεχνική ομορφιά, θα είναι πολύ αργά. Το «τίποτα», το «κενό» και το «τέλος» σφραγίζουν αμετάκλητα τις οριακές καταστάσεις και τις αμφιθυμίες εκείνων που θέλησαν να δημιουργήσουν το τέλειο.
Η εισαγωγή της κ. Μαρίας Παπαδήμα είναι συγκροτημένη και διαφωτιστική.

Ενα από τα ωραία παράδοξα του ελληνικού πολιτισμού είναι η καχυποψία με την οποία αντιμετωπίζει ο Πλάτων τον γραπτό λόγο. Ο νεαρός Φαίδρος στον φερώνυμο διάλογο κρύβει το χειρόγραφο του Λυσία από τον Σωκράτη, και όταν εκείνος το ανακαλύπτει, του εξηγεί πως η σκέψη δεν μπορεί να λειτουργήσει με τις γραπτές λέξεις γιατί αυτές είναι κουφές. Τις ρωτάς και δεν σου απαντούν. Στην 7η επιστολή του Πλάτωνος, το μόνο αυτοβιογραφικό κείμενο του φιλοσόφου που γνωρίζουμε, εκείνος προειδοποιεί τους συνομιλητές του, τους συγγενείς του φίλου του Δίωνος, για τους κινδύνους που ελλοχεύουν πίσω από τα γραπτά. Τους λέει σε γενικές γραμμές να μη γράφουν πολύ, γιατί ποτέ δεν ξέρουν σε ποια χέρια θα πέσουν τα γραπτά τους και πώς θα τα ερμηνεύσουν. Το παράδοξο είναι ότι αυτά τα υποστηρίζει ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών, ο Πλάτων, που όχι μόνον οικοδόμησε γράφοντας το λεξιλόγιο της φιλοσοφίας, αλλά κληροδότησε στον πολιτισμό και ορισμένα από τα ωραιότερα μνημεία του γραπτού λόγου. Η «Απολογία Σωκράτους» παραμένει αξεπέραστη όχι μόνο για τον μεγαλειώδη ανθρώπινο χαρακτήρα που σκιαγραφεί, αλλά και για την εκφραστική της εκλέπτυνση. Ευτυχές παράδοξο. Αν ο Πλάτων παρέμενε πιστός στην προφορική αλήθεια του δασκάλου του, τότε δεν θα γνωρίζαμε ούτε τον έναν ούτε τον άλλον.
Γιατί οι Ελληνες, οι σύγχρονοι, δεν διαβάζουν όσο οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί; Γιατί είναι απολίτιστοι; Οχι βέβαια. Μια πρόχειρη και κάπως σχηματική απάντηση θα ήταν πως ο πολιτισμός τους, σε αντίθεση με τον ιουδαϊκό, ήταν και παραμένει προφορικός. Αυτό το κληρονόμησε και η ελληνική Ορθοδοξία, η οποία προτίμησε να αφήσει την ανάγνωση της Βίβλου στους προτεστάντες και να απαγγέλλει κομμάτια της Καινής Διαθήκης τη Μεγάλη Πέμπτη. Πόσοι από τους ιεράρχες μας ή τους ιερείς μας έχουν διαβάσει τους Μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας, όχι μόνο όταν σπούδαζαν στη θεολογική σχολή, αλλά όταν αποφοίτησαν, όταν πια η πράξη της ανάγνωσης έχει αφομοιωθεί μέσα στην καθημερινότητα. Σε ποια κατάσταση θα ήταν η ελληνική Ορθοδοξία εάν οι άγιοι πατέρες μας διάβαζαν, όπως οι καθολικοί ομόλογοί τους διαβάζουν τον Αγιο Αυγουστίνο; Στην απαξίωση της ανάγνωσης ως κοινωνικού αγαθού έχει συμβάλει τα μέγιστα η αντιδιανοούμενη στάση και πρακτική της Εκκλησίας μας.
Υπάρχει και το κλίμα, βέβαια. Ω ναι! Το υπέροχο κλίμα, με την αδυσώπητη ηλιοφάνεια, το θαλασσινό τοπίο που μπροστά στη θέα του το μόνο που δεν θέλεις είναι να βγάλεις τα μάτια σου με τα ασπρόμαυρα σημαδάκια της τυπωμένης σελίδας. Πώς να συγκεντρωθείς; Ομως, πόσο απαραίτητη είναι αυτή η υποχρεωτική συγκέντρωση για τη σκέψη σου; Είναι ζήτημα ελευθερίας. Στο «1984» του Οργουελ, η πράξη αντίστασης του ήρωα απέναντι στο καθεστώς του Μεγάλου Αδελφού είναι ότι παλεύει να βρει μια γωνιά στο γραφείο του, την οποία δεν την πιάνουν οι πανταχού παρούσες κάμερες, για να καταγράψει τις σκέψεις του. Οσοι ισχυρίζονται πως τα νέα παιδιά δεν διαβάζουν γιατί έχουν παραδοθεί ψυχή τε και σώματι στη γοητεία του Διαδικτύου παραγνωρίζουν το γεγονός ότι και πριν από το Διαδίκτυο τα Ελληνόπουλα διάβαζαν ελάχιστα σε σχέση με τους συνομηλίκους τους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην επανάσταση του Διαδικτύου παραδοθήκαμε χωρίς αντιστάσεις, σαν έτοιμοι από καιρό, αφού ήρθε να κολακεύσει την αγάπη μας για την προφορική ατάκα.
Διότι όλοι οι πολιτισμικοί παράγοντες που έχουν ρίξει την ανάγνωση στο κοινωνικό περιθώριο ωχριούν μπροστά στην εγκληματική πρακτική της εκπαίδευσης. Εκεί όπου το βιβλίο εξακολουθεί να παραμένει κρατικό μονοπώλιο και να απαξιώνεται ως κρατικό μονοπώλιο. Εκεί όπου το βιβλίο παρέχεται στους μαθητές δωρεάν, σαν ελεημοσύνη, με αποτέλεσμα να μην έχει καμία απολύτως αξία για το παιδί. Οσο η επαφή των παιδιών με τη λογοτεχνία γίνεται μέσω των αποσπασμάτων των αναγνωστικών, τα παιδιά όχι μόνο δεν θα την αγαπήσουν, αλλά θα την περιφρονήσουν κιόλας. Αναγνώστης δεν γίνεσαι στα σαράντα σου. Αν δεν έχεις γίνει ώς τα δεκατρία σου, δεν πρόκειται να γίνεις ποτέ. Μια απλή επίσκεψη σε ένα γαλλικό βιβλιοπωλείο σού επιτρέπει να διαπιστώσεις ότι μπορείς να επιλέξεις τον «Μπαρμπα-Γκοριό» του Μπαλζάκ σε μια πληθώρα εκδόσεων. Από την πανάκριβη και σχολιασμένη της Pleiade μέχρι τις πάμπολλες και πάμφθηνες τσέπης. Γιατί; Γιατί το Γαλλάκι είναι υποχρεωμένο να διαλέξει μία απ' αυτές επειδή το απαιτεί το σχολείο του. Πόσες εκδόσεις Ελλήνων κλασικών κυκλοφορούν; Μα εδώ το Ελληνόπουλο δεν τις χρειάζεται. Εχει το αναγνωστικό, τη μασημένη τροφή, από την επιτροπή των σοφών που όρισε το υπουργείο. Και μετά, απορούν πώς στους διεθνείς διαγωνισμούς τα Ελληνόπουλα πατώνουν στα μαθήματα κρίσεως. 
Αποφθέγματα του Ονόρε Ντε Μπαλζάκ.
«Οι εφημερίδες είναι το μπορδέλο της σκέψης» 2. «Ένας γέρος είναι κάποιος που έχει φάει και βλέπει τους άλλους να τρώνε» 3. «Η ελευθερία που δόθηκε στο διεφθαρμένο λαό είναι παρθένα που δόθηκε στους ακόλαστους» 4. «Πρέπει να εισβάλεις μέσα στη μάζα των ανθρώπων σαν μπάλα κανονιού ή να γλιστράς σαν πανούκλα. Η τιμιότητα είναι άχρηστη» 5. «Μόλις μια γυναίκα μετατρέψει έναν άντρα σε γάιδαρο, αμέσως τον πείθει πως είναι λιοντάρι» 6. «Όταν επιτίθεσαι σε κάτι που βρίσκεται στον ουρανό, ο στόχος σου πρέπει να είναι ο θεός» 7. «Όσο πιο πολύ κρίνει ένας άντρας, τόσο λιγότερο αγαπά» 8. «Το μυστικό των μεγάλων περιουσιών χωρίς φανερή προέλευση είναι ένα έγκλημα που λησμονήθηκε, γιατί έγινε παστρικά» 9. «Αν θέλεις να είσαι σπουδαίος άντρας, πρέπει να κάνεις το λόγο σου μια δεύτερη θρησκεία και να κρατιέσαι πάνω του σαν να βρίσκεται σ' αυτόν όλη η τιμή σου» 10. «Όλη η ανθρώπινη δύναμη είναι μια ένωση υπομονής και χρόνου» 11. «Αξίζει περισσότερο να πολεμάς αδιάκοπα με τους άνδρες, παρά να πολεμάς με τη γυναίκα σου» 12. «Δεν πρέπει να 'σαι ούτε τρελός ούτε να προσπαθείς να ξεγελάσεις αυτή που φλερτάρεις. Μην μεγαλώνεις εκείνο που μόλις αισθάνεσαι. Μην παίρνεις μια υποκριτική γλύκα με μερικές ρομαντικές φράσεις» 13. «Η αγάπη δεν είναι μόνο συναίσθημα, είναι και τέχνη» 14. «Η άμιλλα ενθαρρύνει προς μίμηση θαυμαστών πράξεων» Τα θέματά του κρίθηκαν συχνά υπερβολικά, προσβλητικά για τα χρηστά ήθη Τα θέματά του κρίθηκαν συχνά υπερβολικά, προσβλητικά για τα χρηστά ήθη 15. «Η γυναίκα στον έρωτα μοιάζει με τη λύρα, που δεν φανερώνει τα μυστικά της, παρά μονάχα σ' εκείνον που ξέρει καλά να τη χειρίζεται» 16. «Η ευημερία φέρνει μαζί της μια έξαψη, στην οποία οι κατώτεροι άνθρωποι ποτέ δεν αντιστέκονται» 17. «Η ζωή είναι ένα ένδυμα. Όταν είναι λερωμένο το καθαρίζουμε, όταν τρυπήσει το μπαλώνουμε, αλλά μένει κανείς ντυμένος όσο πιο πολύ μπορεί!» 18. «Ο εγωισμός είναι το δηλητήριο της φιλίας» 19. «Ο χρόνος είναι το μόνο κεφάλαιο των ανθρώπων που η μοναδική τους περιουσία είναι η ευφυΐα τους» 20. «Ο εραστής πάντα σκέφτεται πρώτα την ερωμένη του και μετά τον εαυτό του. Ένας σύζυγος κάνει το αντίθετο» 21. «Ο έρωτας μοιάζει με την αναπνοή. Δεν μπορεί μόνο να εκπνέεις, χωρίς και να εισπνέεις. Αν σταματήσει η εισπνοή, αν δεν γίνει η ανταπόδοση του αισθήματος, χάνεται η αναπνοή, χάνεται ο έρωτας» 22. «Ο έρωτας μοιάζει με τον αέρα. Δεν ξέρουμε ποτέ από πού μπορεί να μας έρθει» 23. «Ο πειρασμός δεν είναι αμαρτία. Η κακία έγκειται στο να νικηθεί κανείς απ' αυτόν» 24. «Οι βασιλιάδες και οι γυναίκες νομίζουν ότι όλα όσα γίνονται οφείλονται σ' αυτούς» 25. «Οι περισσότεροι άνθρωποι της δράσης πιστεύουν στη μοίρα και οι περισσότεροι άνθρωποι της σκέψης πιστεύουν στην πρόνοια» 26. «Οι γενναίοι άντρες είναι κακοί έμποροι» 27. «Οι γυναίκες δεν θέλουν ποτέ να ζητιανεύετε τον έρωτά τους» 28. «Εάν μιλάς συνέχεια μόνο εσύ, τότε θα έχεις πάντα δίκιο» 29. «Οι γυναίκες μόνο όταν φθάσουν στο φθινόπωρο του βίου τους γνωρίζουν πώς να κάνουν τους άντρες ευτυχισμένους» 30. «Όλη η ανθρωπότητα είναι πάθος. Χωρίς πάθος, η θρησκεία, η ιστορία, τα μυθιστορήματα, η τέχνη δεν θα υπήρχαν» 31. «Οι γυναίκες τα γνωρίζουν όλα από ένστικτο» 32. «Οι καλύτερες καρδιές είναι καμιά φορά πολύ σκληρές» 33. «Οι λαοί έχουν την ελευθερία για είδωλο. Μα πού βρίσκεται πάνω στη γη ένας λαός ελεύθερος;» 34. «Οι παράνομοι έρωτες είναι ανεκτοί απ' τη σημερινή κοινωνία, όσο δεν αποκαλύπτονται. Απαράλλακτα, όπως με την κλεψιά στην αρχαία Σπάρτη» 35. «Όποιος δεν μπορεί να κυβερνήσει γυναίκα, δεν μπορεί να κυβερνήσει και έθνος» 36. «Όσο πιο πολύ κρατάει η αντίσταση, τόσο πιο δυνατή γίνεται η φωνή του έρωτα» 37. «Όσοι είχαν το ατύχημα να συνοδεύσουν πολλούς απ' τους δικούς τους στο νεκροταφείο, γνωρίζουν ότι κάθε υποκρισία σταματάει στο αμάξι, κατά τη διάρκεια της πορείας από την εκκλησία στο κοιμητήρι. Οι αδιάφοροι αρχίζουν τη συζήτηση, ενώ οι πιο θλιμμένοι άνθρωποι παύουν να τους ακούν και τους αποχωρίζονται» 38. «Η δόξα είναι δηλητήριο ,γι'αυτό πρέπει να την παίρνουμε σε μικρές δόσεις» 39. «Υπάρχει μια γυναίκα στην αρχή κάθε μεγαλουργήματος» 40. «Η κοινωνία είναι, περισσότερο μητριά παρά μητέρα, λατρεύει εκείνα τα παιδιά της που κολακεύουν τη ματαιοδοξία της» Πηγή: www.lifo.gr
AΝΙΧΝΕΥΤΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ