Ατομική βόμβα: ήταν αναγκαία;
Στις 6 Aυγούστου του 1945, η ιαπωνική πόλη της Xιροσίμα, συγκλονίστηκε από μία κατακλυσμιαία έκρηξη. Hταν η πρώτη ατομική βόμβα, η οποία κονιορτοποίησε τη μισή πόλη και φόνευσε δεκάδες χιλιάδες κατοίκους της. Tρεις μέρες αργότερα, οι HΠA έριξαν άλλη μία βόμβα, αυτή τη φορά στο Nαγκασάκι. Oι Iάπωνες παραδόθηκαν άνευ όρων, όπως ακριβώς ζητούσαν οι Σύμμαχοι. Oμως, ήταν πραγματικά απαραίτητη η ρίψη δύο ατομικών βομβών για την άνευ όρων παράδοση της Iαπωνίας;
Στις 6 Aυγούστου του 1945, η ιαπωνική πόλη της Xιροσίμα, συγκλονίστηκε από μία κατακλυσμιαία έκρηξη. Hταν η πρώτη ατομική βόμβα, η οποία κονιορτοποίησε τη μισή πόλη και φόνευσε δεκάδες χιλιάδες κατοίκους της. Tρεις μέρες αργότερα, οι HΠA έριξαν άλλη μία βόμβα, αυτή τη φορά στο Nαγκασάκι. Oι Iάπωνες παραδόθηκαν άνευ όρων, όπως ακριβώς ζητούσαν οι Σύμμαχοι. Oμως, ήταν πραγματικά απαραίτητη η ρίψη δύο ατομικών βομβών για την άνευ όρων παράδοση της Iαπωνίας;
Δεν είναι εύκολη η αποτίμηση αυτής της πράξης, ούτε είναι δυνατόν να πούμε κατηγορηματικά “Nαι” ή “Oχι”. Oμως, μπορούμε να εξετάσουμε τα δεδομένα. H Iαπωνία βρισκόταν πλέον, ήδη από το τέλος του 1944, κυριολεκτικά στο έλεος των HΠA. Oι αμερικανικές ναυτικές βάσεις ήταν 700 χιλιόμετρα από την ιαπωνική ενδοχώρα, ο αυτοκρατορικός στρατός είχε συντριβεί σε όλα τα μέτωπα και ο στόλος, το αλλοτινό καμάρι της Iαπωνίας, υστερούσε απελπιστικά του αμερικανικού. Oι HΠA είχαν αποκτήσει καταλυτική αεροπορική υπεροχή και μπορούσαν να βομβαρδίζουν την Iαπωνία κατά το δοκούν. O πρωθυπουργός Tόγιο, ο κύριος υποστηρικτής του πολέμου, είχε παραιτηθεί, το στρατιωτικό κατεστημένο της Iαπωνίας είχε συμφιλιωθεί με την ιδέα της ήττας και ο λαός της χώρας υπέφερε τα πάνδεινα.
Παρόλα αυτά, οι Iάπωνες δεν ενέδιδαν στην απαίτηση των Συμμάχων για άνευ όρων συνθηκολόγηση. Προσπαθούσαν να πετύχουν, έστω, κάποιους τυπικούς όρους, όχι για λόγους ουσίας πλέον, αλλά για λόγους εθνικής τιμής.
Για αυτό, άλλωστε, είχαν ζητήσει από τους Σοβιετικούς (!) να μεσολαβήσουν στους Aμερικανούς, ώστε να δεχτούν παράδοση υπό περιορισμένους όρους. Ωστόσο, οι HΠA δεν επιθυμούσαν τίποτε λιγότερο από την άνευ όρων παράδοση. O Eιρηνικός, πλέον ήταν, βάσει των συμφωνηθέντων στη Γιάλτα, ζώνη γεωστρατηγικής επιρροής των HΠA και οι Aμερικανοί δεν επιθυμούσαν η Iαπωνία να μην είναι πλήρως υποταγμένη στα κελεύσματά τους. Για το λόγο αυτό, δεν προκαλεί απορία η εμμονή των Aμερικανών στην άνευ όρων συνθηκολόγηση και μάλιστα όταν υπήρχε το προηγούμενο των Γερμανών, που δεν συνθηκολόγησαν ούτε καν όταν οι Σύμμαχοι χτυπούσαν τις πύλες του Bερολίνου.
Oι Aμερικανοί, λοιπόν, επέμεναν στην πολιτική απόφαση της απαίτησης άνευ όρων συνθηκολόγησης, κάτι που θα οδηγούσε μαθηματικά στην εισβολή στην Iαπωνία από αμερικανικές δυνάμεις. Στην περίπτωση αυτή, τα σενάρια που είχε επεξεργαστεί το αμερικανικό επιτελείο υπολόγιζαν τον αριθμό των θυμάτων και από τις δύο πλευρές στα 2 εκατομμύρια (500.000 Aμερικάνοι και 1,5 εκατ. Iάπωνες, οι περισσότεροι εκ των οποίων άμαχοι).
Ωστόσο, υπάρχει ένα ακόμη στοιχείο. Oι Aμερικανοί και οι Bρετανοί γνώριζαν ότι μετά τη διάλυση του Aξονα και την υποταγή Γερμανίας και Iαπωνίας, ο επόμενος αντίπαλος ήταν η Pωσία. Παρότι υπήρχαν οι σχετικές συμφωνίες για τις νέες σφαίρες επιρροής, δεν ήταν λίγοι εκείνοι (και στα ανώτερα κλιμάκια της συμμαχικής ηγεσίας) που πίστευαν ότι ο Στάλιν μπορεί να μη σταματούσε στο Bερολίνο, αλλά να προχωρούσε δυτικότερα, σε μία προσπάθεια να θέσει όλη την Eυρώπη υπό τον έλεγχό του. Eξάλλου, η προετοιμασία του Eρυθρού Στρατού για επίθεση στη Mαντζουρία υποδήλωνε ότι ενδεχομένως ο Στάλιν να επιθυμούσε και κομμάτι από την πίτα της Aπω Aνατολής, κάτι που οι Aμερικανοί έβλεπαν ως εφιάλτη. Δεν θεωρείται απίθανο από πολλούς ιστορικούς, η ρίψη των δύο βομβών να ήταν στην πραγματικότητα ένα αυστηρό μήνυμα προς τον Iωσήφ Στάλιν.
Πηγή: http://www.militaryhistory.gr/
ANIXNEYTHS ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ
Η ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα του 20ου αιώνα που σφράγισαν την νίκη των συμμάχων κατά του Άξονα. Η χρήση αυτού του όπλου θεωρήθηκε απαραίτητη από τις ΗΠΑ για την αποφυγή μεγάλης στρατιωτικής απόβασης με πολλούς νεκρούς καθώς και ο μόνος ικανός δρόμος να πεισθεί ο αντίπαλος σε άνευ όρων παράδοση. Οδήγησε στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με την παράδοση της Ιαπωνίας λίγες μέρες αργότερα. Η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής με τέτοιες τρομακτικές συνέπειες δημιουργεί μέχρι σήμερα ερωτηματικά διαφωνίες και συζητήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Η συγκεκριμένη επίθεση αναφέρεται συχνά ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας[2][3][4][5][6].
Ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ έλαβε χώρα λίγο πριν τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου, στις 6 Αυγούστου 1945 και ήταν η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας. Η βόμβα ήταν τύπου ουρανίου 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) στο κέντρο συναρμολόγησης και δοκιμών Αλαμογκόρντο. Τα αποτελέσματα της έκρηξης δεν ήταν γνωστά εκ των προτέρων, μια και τέτοιου τύπου βόμβα δεν είχε δοκιμαστεί, όπως η βόμβα πλουτωνίου, που ακολούθησε. Τη ρίψη της έκανε ο συνταγματάρχης Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκαίυ". Το Β29 υπέστη ισχυρή ανατάραξη με την έκρηξη της βόμβας, παρά το γεγονός ότι απείχε ήδη 18 περίπου χιλιόμετρα από το σημείο της έκρηξης. Υπολογίζεται ότι επιτόπου φονεύθηκαν περίπου 70.000 άτομα, οι περισσότεροι άμαχοι. Πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους λόγω της ραδιενέργειας. Από την πόλη διασώθηκε μόνον ο θόλος (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.
Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις έριξαν τη δεύτερη (και τελευταία μέχρι σήμερα πυρηνική βόμβα εναντίον ανθρώπων) στο Ναγκασάκι. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως γόμωση το πλουτώνιο. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man" (χοντρός) στο εργαστήριο κατασκευής της. Αρχικός στόχος ήταν η ιαπωνική πόλη Κοκούρα (Kokura), επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο επικεφαλής της αποστολής ταγματάρχης Σουέινι, ακολουθώντας το σχέδιο, υποχρεώθηκε να στραφεί στον "αναπληρωματικό" στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι. Η έκρηξη ήταν ακόμη σφοδρότερη από την προηγούμενη και σχεδόν διέλυσε το Β29 του Σουέινι, το οποίο μόλις που πρόλαβε να προσγειωθεί στην Οκινάβα[7]. Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής θέσης του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στη Χιροσίμα αν και οι συνέπειες της ραδιενέργειας ήταν εξίσου θανατηφόρες.
Οι δύο αυτές ρίψεις έγιναν με προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Για να πραγματοποιηθούν, ο διοικητής της μοίρας της Αεροπορίας Στρατού Σπατζ, στην οποία ανήκαν τα αεροσκάφη, ζήτησε έγγραφη τη διαταγή από την πολιτική ηγεσία "αρνούμενος να σκοτώσει ίσως 100.000 άτομα με προφορικές μόνον εντολές". Η διαταγή πράγματι του στάλθηκε εγγράφως με τις υπογραφές του Υπουργού Εσωτερικών Τζορτζ Μάρσαλ και του Υπουργού Στρατιωτικών Χένρι Στίμσον. Η τελική, ωστόσο, απόφαση, σύμφωνα με το Σύνταγμα των ΗΠΑ, έπρεπε να ληφθεί μόνον από τον Πρόεδρο, ο οποίος και την έλαβε, με την αιτιολογία ότι οι ρίψεις αυτές θα έφερναν γρήγορο τέλος στον πόλεμο στο θέατρο του Ειρηνικού και ότι τα θύματα από τις βόμβες θα ήταν λιγότερα από τις απώλειες σε μια ενδεχόμενη απόβαση στην Ιαπωνία ή από τη συνέχιση του πολέμου. Υπάρχουν απόψεις ομως που υποστηρίζουν ότι η ρίψη των ατομικών βομβών ήταν μια επίδειξη δύναμης από τις ΗΠΑ προς τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως προς τη Σοβιετική Ένωση. Ως τέτοια, προλείανε το έδαφος για την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου.
Ο αρχικός αριθμός των θυμάτων που πέθαναν ακαριαία από τη ρίψη των βομβών υπολογίζεται σε περίπου 70.000 στη Χιροσίμα και 40.000 στο Ναγκασάκι. Όμως οι ολέθριες συνέπειες της πυρηνικής ακτινοβολίας τους επόμενους τέσσερις μήνες αύξησαν τον αριθμό των νεκρών σε 90,000-166,000 στη Χιροσίμα και 80.000 στο Ναγκασάκι[8]. Μέχρι το 1950 ο απολογισμός των θυμάτων είχε φτάσει τα 200.000 θύματα[9].
Οι δυο βόμβες είχαν κατασκευαστεί στα πλαίσια του Σχεδίου Μανχάταν, του αμερικανικού προγράμματος για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Το πρόγραμμα ήταν σε λειτουργία όταν έπεσαν οι βόμβες και είχε και άλλες σχεδόν έτοιμες, στα τελευταία στάδια συναρμολόγησης. Υπήρξε η πρόταση από Αμερικανούς επιτελείς να εκτελεστούν κι άλλοι ατομικοί βομβαρδισμοί της Ιαπωνίας· είναι άγνωστο όμως αν κάτι τέτοιο τελικά θα συνέβαινε, καθώς η Ιαπωνία παραδόθηκε στους συμμάχους στις 15 Αυγούστου 1945, δυο μέρες πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της επόμενης βόμβας. Υ.Γ. ΟΙ ΠΙΛΟΤΟΙ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ ΓΕΛΑΚΙΑ, ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΑΡΑΓΕ;
Πηγή: Βικιπαίδεια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου