Η σταδιακή καταβύθιση του κορυφαίου μουσουργού, και
συνθέτη στη σιωπηλή επικράτεια της κώφωσης, επηρέασε σε σημαντικό βαθμό
τις μουσικές του συνθέσεις. Οι Ολλανδοί ερευνητές του κέντρου
Μεταβολισμικής του Λάιντεν δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο Βρετανικό
ιατρικό περιοδικό British Medical Journal, σύμφωνα με την οποία ο
Μπετόβεν όσο έχανε την ακοή του και η κατάσταση του επιδεινωνόταν,
χρησιμοποιούσε όλο και συχνότερα χαμηλής συχνότητας νότες και όταν πια
κουφάθηκε εντελώς επέστρεψε στις υψηλές νότες. Οι Ολλανδοί ερευνητές ανέλυσαν εξονυχιστικά τα κουαρτέτα
εγχόρδων του Μπετόβεν, τα κατέταξαν σε τέσσερις ομάδες από τα πρώιμα
1798 - 1800, μέχρι τα τελευταία του 1824 - 1826 και έβγαλαν τα εξής
σημαντικά συμπεράσματα: Ο συνθέτης χρησιμοποιούσε νότες με συχνότητα
1.568 Hertz και άνω, και όσο έχανε την ακοή του χρησιμοποιούσε όλο και
περισσότερες νότες με μεσαίες και χαμηλές συχνότητες προκειμένου να
ακούει καλύτερα τα έργα που συνέθετε. Όμως στις τελευταίες του συνθέσεις
και όταν ο Μπετόβεν ήταν εντελώς κουφός, επέστρεψε στις υψηλές νότες.
Σύμφωνα με τους Ολλανδούς: "από τη στιγμή που κατάλαβε ότι πλέον
δεν θα μπορούσε να ακούσει, στράφηκε αποκλειστικά στο "εσωτερικό του
αυτί" και απελευθέρωσε τον μουσικό του κόσμο, δημιουργώντας μερικά από
τα αξεπέραστα αριστουργήματα του"Ο Μπετόβεν εμφάνισε πρόβλημα ακοής το 1801 σε ηλικία 30 χρόνων. Στα 41 του για να ακούσει έπρεπε οι άλλοι να φωνάζουν δίπλα του και στα 49 του άρχισε να επικοινωνεί μόνο με γραπτά σημειώματα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του και μέχρι το 1827 οπότε και πέθανε η κώφωση του ήταν πλήρης.http://www.iatropedia.
Μπετόβεν 2
Οι ευφυείς και ψυχεδελικές συνθέσεις του
Ludwig van Beethoven, η ένταση και το συναίσθημα τους μένουν ανέγγιχτες
από το χρόνο όσα χρόνια μαι αν περάσουν η μουσική του δεν παύει να είναι μια μοναδική εμπειρία. Ποιος ήταν όμως ο Beethoven;
Η ζωή του μοιάζει βγαλμένη από ταινία. Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, ο πατέρας του ήταν βίαιος, τον έδερνε. Ήταν όμως και ο ίδιος άνθρωπος που τον ώθησε στην ενασχόλησή του με την μουσική από πάρα πολύ νεαρή ηλικία, όταν κατάλαβε πως ο γιος του έχει ταλέντο. Με συνεχή εκπαίδευση και εξάσκηση κατάφερε στα 11 του χρόνια να συνθέσει το πρώτο του έργο. Εκατοντάδες συμφωνίες, όπερες και μουσικές δημιουργίες ακολούθησαν, μέχρι που στα 27 του χρόνια άρχισε να χάνει την ακοή του. Άρχισε
να ακούει όλο και λιγότερη μουσική, απέφευγε τις πολλές συνομιλίες. Η
ασθένειά του, τον κατέβαλε ψυχολογικά. Και δεν ήταν το μοναδικό του
πρόβλημα. Η ψυχική του υγεία ήταν ήδη κλονισμένη.
Ο Beethoven έπασχε από διπολική διαταραχή.
Καθώς μεγάλωνε, η ασθένεια άρχισε να τον επηρεάζει όλο και πιο πολύ. Η διπολική διαταραχή, που έχει ονομαστεί και «καλλιτεχνική κατάρα» στιγμάτισε την ζωή και την καριέρα του. Είχε πολλές φορές σκεφτεί την αυτοκτονία, ένα κοινό σύμπτωμα της διπολικής διαταραχής, ενώ τις ημέρες που βίωνε την μανία, ένιωθε απέραντη ευτυχία. Και ήταν αυτή η
μανία που του επέτρεπε να εργαστεί σκληρότερα και να παράγει
περισσότερα έργα, επειδή τον γέμιζε αισιοδοξία, αυτοπεποίθηση και
δημιουργικότητα. Τις ημέρες της βαθιάς θλίψης, αντίθετα, από τις οποία χαρακτηρίζεται η διπολική διαταραχή, κλεινόταν στον εαυτό του, τριγυρνούσε ατημέλητος και δεν ασχολούνταν με τη μουσική.
Η περίοδος της κατάθλιψης
Ο Μπετόβεν επιδείκνυε επίσης αδιαφορία για την κοινωνική κατάταξη και για κάθε μορφή εξουσίας.
Υπάρχουν μαρτυρίες πως είχε σταματήσει παραστάσεις όταν δεν είχε την
πλήρη προσοχή του κοινού, ενώ αρνούνταν να εμφανιστεί σε κάποιο κονσέρτο
αν θεωρούσε πως δεν τον είχαν ενημερώσει εγκαίρως. Χαρακτηριστικό
των επιπτώσεων της διπολικής διαταραχής στην ψυχική του υγεία είναι πως
κατά το 1813 πέρασε μια τέτοια περίοδο κατάθλιψης που σταμάτησε κάθε
επιμέλεια για την εμφάνισή του και άρχισε να κάνει επεισόδια οπουδήποτε πήγαινε να δειπνήσει. Σταμάτησε μάλιστα να συνθέτει σχεδόν εντελώς.
Όταν, όμως, τον Ιούνιο του 1813 έφθασαν
οι ειδήσεις για την ήττα των στρατευμάτων του Ναπολέοντα στην Ισπανία,
βρήκε ξανά το κίνητρο να γράψει και πέρασε ξανά στη φάση της μανίας, δουλεύοντας εντατικά και γράφοντας την συμφωνία που έμεινε γνωστή ως «Νίκη του Ουέλινγκτον».
Την παρουσίασε για πρώτη φορά στις 8 Δεκεμβρίου, μαζί με την Εβδόμη
Συμφωνία του, σε μια φιλανθρωπική συναυλία για τα θύματα του πολέμου. Το
έργο έγινε αμέσως ευρέως γνωστός και αγαπητό, καθώς ήταν διασκεδαστικό
και εύκολο να κατανοηθεί. Το ίδιο καλοκαίρι συνέθεσε και μια σονάτα
πιάνο για πρώτη φορά μέσα σε πέντε χρόνια. Το έργο αυτό ήταν σε σαφώς
πιο ρομαντικό ύφος από τα προηγούμενα σονάτες του.
Πέθανε από ηπατική ανεπάρκεια το 1827. Προσπαθούσε για χρόνια να αυτοθεραπεύσει τα πολλά προβλήματα υγείας του με αλκοόλ. Ο
Beethoven όταν βρισκόταν στη φάση της μανίας ήταν γνωστό στον κύκλο των
φίλων του ότι μπορούσε να συνθέσει πολλά έργα ταυτόχρονα. Ωστόσο, η
περιόδος της κατάθλιψης κατά την οποία γράφτηκαν πολλά από τα πιο
διάσημα έργα του.
Πηγή: http://www.boro.gr
Μπρτόβεν 3
Το μουσικό του έργοΤο έργο του Μπετόβεν διακρίνεται κυρίως σε τρεις χρονικές περιόδους. Η πρώτη αρχίζει από τις πρώτες δημιουργίες του μέχρι το 1802 που δημιουργεί τελικά ένα προσωπικό ύφος. Η δεύτερη περίοδος διαρκεί περίπου μέχρι το 1816 και ο Μπετόβεν είναι ήδη ένας αναγνωρισμένος συνθέτης. Η τελευταία περίοδος διακρίνεται από την παρουσία του ρομαντικού στοιχείου στις συνθέσεις του.
Πρώτη περίοδος
Τις πρώτες σονάτες που συνέθεσε, ο Μπετόβεν τις αφιέρωσε στον Χάυντν, που αποτέλεσε και τον σημαντικότερο δάσκαλό του. Οι σονάτες αυτές χαρακτηρίζονται και από μεγάλες ομοιότητες με αντίστοιχες συνθέσεις του Χάυντν. Η σημαντικότερη ίσως από αυτές είναι η "Παθητική" (op. 13). Άλλες εμφανείς επιδράσεις είναι ο Μότσαρτ, ο Μούτσιο Κλεμέντι (Muzio Clementi) και ο Γιαν Ντούσεκ (Jan Dussek). Τον Απρίλιο του 1800 ο Μπετόβεν παρουσίασε την 1η Συμφωνία και δύο χρόνια αργότερα την 2η Συμφωνία. Η πρώτη ακολουθεί περισσότερο τα κλασικά πρότυπα, ενώ η δεύτερη χαρακτηρίζεται από περισσότερες καινοτομίες, κυρίως ως προς τη δομή της. Τα πρώτα έργα του Μπετόβεν διακρίνονται γενικά από συχνές εναλλαγές στη δυναμική και έντονες αντιθέσεις ή εξάρσεις. Στην πρώτη περίοδο ανήκουν επιπλέον τα έξι πρώτα κουαρτέτα εγχόρδων (op. 18) και τα δύο πρώτα κοντσέρτα για πιάνο.
Δεύτερη περίοδος
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης δημιουργικής περιόδου του, ο Μπετόβεν έχει αναγνωριστεί σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη ως συνθέτης και πιανίστας. Παράλληλα αναπτύσσει ένα περισσότερο προσωπικό ύφος το οποίο χαρακτηρίζεται συχνά ως «ηρωικό». Η περίοδος αυτή ξεκινά με την 3η Συμφωνία (ή Ηρωική Συμφωνία), η οποία είναι πολύ μεγάλη σε διαστάσεις για τα πρότυπα της εποχής και χαρακτηρίζεται από αρκετές παρεκτροπές από την κλασική δομή των συμφωνιών. Το δεύτερο μέρος (Πένθιμο Εμβατήριο) έχει εμβατηριακό χαρακτήρα και θεωρείται αναφορά στην Γαλλική Επανάσταση. Αφιερώθηκε αρχικά στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη.
Την ίδια περίοδο ο Μπετόβεν συνθέτει και την μοναδική του όπερα Φιντέλιο. Κεντρικός χαρακτήρας της είναι η Λεονόρα, η οποία μεταμφιεσμένη σε άνδρα σώζει τον σύζυγο της από τη φυλακή. Η όπερα παραπέμπει επίσης στην Γαλλική Επανάσταση, με την Λεονόρα να ενσαρκώνει τα ιδανικά της. Η πρώτη παράσταση της όπερας δόθηκε το 1805 αλλά ακολούθησαν άλλες δύο εκδοχές της, το 1806 και το 1814.
Την περίοδο 1806 - 1808, ο Μπετόβεν ολοκλήρωσε την 4η, την 5η και την 6η Συμφωνία (ή Ποιμενική), ενώ το 1812 γράφτηκε η 7η και η 8η Συμφωνία. Στην δεύτερη περίοδο του Μπετόβεν ανήκουν ακόμα τα τρία τελευταία κοντσέρτα για πιάνο, το μοναδικό κοντσέρτο για βιολί, πέντε κουαρτέτα εγχόρδων (7-11) και έξι επιπλέον σονάτες για πιάνο στις οποίες περιλαμβάνεται η σονάτα Waldstein και η Appasionata.
Τρίτη περίοδος
Το 1816, το προχωρημένο στάδιο απώλειας ακοής του Μπετόβεν, αναγκάζει τον συνθέτη να αποσυρθεί σε μεγάλο βαθμό από πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις. Οι συνθέσεις αυτής της περιόδου είναι μεγαλοπρεπείς, με μεγαλύτερο πνευματικό βάθος, ενώ η δομή τους θεωρείται γενικά πιο αφηρημένη και ασαφής. Στα τελευταία έργα του, ο Μπετόβεν χρησιμοποίησε επίσης πολύ συχνά το στοιχείο των παραλλαγών. Οι παραλλαγές Diabelli θεωρούνται από τα σημαντικότερα έργα αυτού του είδους και αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για αρκετά έργα της ρομαντικής περιόδου. Η τρίτη δημιουργική περίοδος χαρακτηρίζεται από την ολοκλήρωση της 9ης Συμφωνίας, η οποία παρουσιάστηκε δημόσια τον Μάιο του 1824. Αναφέρεται πως ο Μπετόβεν, που φαινομενικά διηύθυνε το έργο, δεν ήταν σε θέση να ακούσει τα χειροκροτήματα του πλήθους και χρειάστηκε να τον στρέψει προς το κοινό για υπόκλιση μία από τις σολίστ.
Στην ένατη συμφωνία υπάρχει ένα στοιχείο καινοτομίας που είναι η χρήση χορωδίας και τεσσάρων μονωδών στην μελοποίηση του ποιήματος Ωδή στη Χαρά του Σίλερ (Shiller).
Θεωρείται ως σήμερα ένα από τα αριστουργήματα στην ιστορία της μουσικής αν και, σε ορισμένα σημεία, ο συνθέτης έχει (πιθανόν λόγω της κώφωσής του) γράψει για ορισμένα όργανα (όπως το κόρνο) νότες που δεν τις διαθέτουν. Άλλα έργα που ανήκουν στην τελευταία περίοδο δημιουργίας του Μπετόβεν είναι τα τελευταία έξι κουαρτέτα εγχόρδων, οι τελευταίες έξι σονάτες για πιάνο καθώς και η Missa Solemnis (Επίσημη Λειτουργία), έργο θρησκευτικής αντιστικτικής μουσικής.
Δείτε το βίντεο της Google για τον Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου