Ναυάγιο στο πρωτο ταξΙδι
Γεννημένος στα Χανιά το 1949 ο κ. Παναγιώτης Καραμπουρνιώτης, 63 χρονών σήμερα, μπάρκαρε για πρώτη φορά με πλοίο το 1965, σε ηλικία 16 χρονών και στο πρώτο του ταξίδι το πλοίο ναυάγησε…
Συνταξιούχος ναυτικός σήμερα ο κ. Παναγιώτης, πάλι κοντά σε λιμάνι και πλοία βρίσκεται, αφού τον συναντήσαμε να σκαλίζει με μαεστρία μινιατούρες πλοίων στο εργαστήριο του Ναυτικού Μουσείου Κρήτης, στο παλιό λιμάνι, με θέα τον φάρο. Εκεί μας μίλησε για τη γοητεία του ταξιδιού, την απεραντοσύνη της θάλασσας, αλλά και την αγριάδα της καθώς το πρώτο πλοίο στο οποίο μπάρκαρε, 16χρονος ναύτης τότε… ναυάγησε κοντά στις Βερμούδες το 1966.
«Μου άρεσε η θάλασσα, δεν ήθελα να πάω σχολείο και έτσι αποφάσισα να πάω στα καράβια. Από την πρώτη μέρα μου έκανε αίσθηση η αγάπη που είχαν οι παλιότεροι ναυτικοί στους πρωτόμπαρκους, οι οποίοι προσπαθούσαν με κάθε ευκαιρία να τους βοηθήσουν και να τους δείξουν ορισμένα πράγματα γύρω από τη ναυτοσύνη. Υπήρχε αλληλεγγύη, ο ένας ήταν για τον άλλον», μας λέει.
Το ναυάγιο
Το πρώτο ταξίδι του κ. Παναγιώτη ήταν με ένα πλοίο τύπου ´Λίμπερτι´, με αφετηρία την Πύλο και προορισμό το Μαντράς στις Ινδίες. Ενα ταξίδι 40 ημερών που κατέληξε σε ναυάγιο.
Οταν τον ρωτάμε τι θυμάται από το πρώτο ταξίδι μας λέει: «Τι άλλο να θυμάμαι από το ναυάγιο. Μετά από μια μεγάλη θαλασσοταραχή ήμασταν φορτωμένοι με μινεράλι (είδος μεταλλεύματος σιδήρου), το πλοίο έκανε κάποιο σκαμπανέβασμα και κόπηκε. Κόπηκε στα δύο. Ολοι τρέξαμε να δούμε τι συμβαίνει. Εκείνη τη στιγμή το μόνο πράγμα που σκεφτόμασταν ήταν πώς θα επιζήσουμε. Αφού ο καπετάνιος εξέπεμψε σήμα sos, ήρθε Αμερικανική Ακτοφυλακή και παρέλαβε τους ναυτικούς».
Ωστόσο, παρά τη δυσάρεστη εμπειρία του πρώτου ταξιδιού ο κ. Παναγιώτης δεν σταμάτησε τα ταξίδια. «Πήγα σε άλλα πλοία, φορτηγά και έκανα ταξίδια μέχρι την Αμερική, τις Ινδίες».
Συνάντησε πολλά στα ταξίδια του, ευχάριστα και δυσάρεστα, ο κ. Παναγιώτης. Ενα από τα δυσάρεστα ήταν ένα ακόμη ατύχημα μετά από φωτιά στο πλοίο σε ταξίδι προς την Αμερική. «Σε μια δεξαμενή του Πολεμικού Ναυτικού, όταν ανεφοδιαζόμασταν με βενζίνη, πήρε φωτιά το σημείο με τις αντλίες, εκεί που φορτώναμε το πετρέλαιο. Εγινε κάποιο λάθος από έναν ναυτικό που εκτελούσε την εργασία, με αποτέλεσμα αυτός να καεί και το καράβι να πάρει φωτιά. Στο τέλος καταφέραμε να τη σβήσουμε».
Ταξιδεύοντας
Ταξιδεύοντας με τα καράβια ο κ. Παναγιώτης, όπως μας είπε, έχει γυρίσει όλον τον κόσμο. «Εχω δουλέψει σε όλα τα καράβια που υπάρχουν στη ναυτιλία, από ανεμότρατες μέχρι κρουαζιερόπλοια και πλοία της γραμμής. Σταμάτησα το 2000. Εχω πάει τέσσερις φορές στην Ιαπωνία, 6 – 7 φορές στην Αμερική και αμέτρητες φορές στις Ινδίες, γιατί ήμασταν χρονοναυλωμένοι με ένα φορτηγό και κουβαλούσαμε στάρι από τον κόλπο του Μεξικού. Εχω γυρίσει όλη την Ευρώπη, Γερμανία, Πολωνία κ.α.».
Για τον ναυτικό η θάλασσα τι σημαίνει, τον ρωτάμε. «Οποιος ´πάει´ στη θάλασσα την αγαπάει πολύ. Είναι η απεραντοσύνη, η ησυχία, η ηρεμία που σου δημιουργεί.
Τώρα που είμαι συνταξιούχος πάλι κοντά σε καράβια είμαι. Μαθαίνω να φτιάχνω πλοία για μοντελισμό μαζί με τον κ. Φαλιέρο», μας λέει ο κ. Παναγιώτης, που σκαλίζει το ξύλινο σκαρί της μικρογραφίας του πλοίου ´Λίμπερτι´, του πρώτου πλοίου που ταξίδεψε και ναυάγησε…
Η θαλασσα εΙναι γενους θηλυκου!
«Είμαι ναυτικός από τότε που γεννήθηκα, γιατί είμαι νησιώτης», μας λέει με νόημα ο κ. Στέλιος Φαλιέρος, απόστρατος του Πολεμικού Ναυτικού, με βαθμό αντιπλοιάρχου και διευθυντής του Ναυτικού Μουσείου Κρήτης επί 19 χρόνια.
« Κατάγομαι από τον Πόρο και όλη μου την παιδική ηλικία, μέχρι που πήγα στο Ναυτικό, την πέρασα κοντά στη θάλασσα. Βέβαια, λόγω της συζύγου μου, που είναι Χανιώτισσα, πάλι σε λιμάνι βρέθηκα, στα Χανιά.
Ως παιδί έβλεπα τους ναυτικούς που έβγαιναν από τη Σχολή στον Πόρο και είχα εντυπωσιαστεί. Επίσης με εντυπωσίαζαν τα πλοία, ιδιαίτερα τα πολεμικά, μου προκαλούσαν δέος. Ετσι αποφάσισα να καταταγώ στο Πολεμικό Ναυτικό. Οταν πήγα στη Σχολή ήμουν 15 χρονών».
Μιλώντας για τις δυσκολίες του ναυτικού ο κ. Φαλιέρος ανέφερε ότι: «Δύσκολη είναι η προσπάθεια που καταβάλλεις κατά τη διάρκεια του ταξιδιού διότι είναι πολύμορφη. Επίσης πρέπει να μάθεις να προσαρμόζεσαι συνεχώς σε νέες συνθήκες καθώς ταξιδεύεις διότι οι χώροι αλλάζουν. Και όλη αυτή η κατάσταση σε αναγκάζει να είσαι σε εγρήγορση, αλλά και ετοιμότητα, αν χρειαστεί, ώστε να προστατεύσεις και τον εαυτό σου, αλλά και το πλοίο».
Η θΑλασσα εχει αλλη γοητεΙα
Τι είναι η θάλασσα για τον ναυτικό, τον ρωτάμε. «Η θάλασσα είναι περίεργο πράγμα. Κατ’ αρχήν είναι γένους θηλυκού!», μας απαντά χαμογελώντας.
«Αυτός που ταξιδεύει και έχει ως βίωμα τη ναυτική ζωή επηρεάζεται πάρα πολύ με την εναλλαγή από το πλοίο στη στεριά και από τη στεριά στο πλοίο. Η αγαλλίαση που αισθάνεσαι όταν βγεις από το πλοίο στη στεριά είναι πάρα πολύ μεγάλη. Διότι τότε πατάς σε στέρεο έδαφος και αρχίζεις να σκέφτεσαι τους δικούς σου ανθρώπους, τους οποίους τους σκέφτεσαι και στο πλοίο, αλλά μόνο τότε έρχεται η στιγμή για να τους συναντήσεις. Αυτό είναι μεγάλο πράγμα, διότι εκείνα τα χρόνια, όταν ταξίδευες, δεν υπήρχαν τα μέσα, δεν μπορούσες να επικοινωνήσεις με κανέναν, για πολλές μέρες, από 15 μέρες έως έναν μήνα, γύρω σου είχες μόνο θάλασσα. Το καλό δεν το μάθαιναν ποτέ οι δικοί μας, μόνο το κακό. Αρα, αφού δεν είχει συμβεί κάποιο μεγάλο κακό, όλοι ήξεραν ότι είμαστε καλά».
«Η θάλασσα έχει άλλη γοητεία, γιατί σου προσφέρει την εναλλαγή. Κάθε μέρα βλέπεις έναν καινούργιο τόπο, κάτι όχι γνώριμο. Οι τρικυμίες βέβαια, οι θαλασσοταραχές είναι οι πιο δύσκολες στιγμές σε ένα πλοίο. Λαχτάρα, όμως, δεν υπάρχει. Διότι το πλοίο είναι το σπίτι μας και μες το σπίτι σου αισθάνεσαι πάντα ασφάλεια», μας λέει ο κ. Φαλιέρος, που υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό συνολικά 35 χρόνια και στα καράβια 22 χρόνια. Ως απόστρατος του Πολεμικού Ναυτικού, με βαθμό αντιπλοιάρχου, σήμερα ασχολείται ακόμη με το ναυτικό και τα πλοία πολεμικού τύπου, αφού εδώ και 19 χρόνια, εκτός του ότι παραμένει διευθυντής του Ναυτικού Μουσείου Κρήτης, θεωρείται από τους καλύτερους μοντελιστές πλοίων.
Ο μοντελισμός είναι ένα από τα αγαπημένα του χόμπι καθώς η κατασκευή μοντέλων πλοίων είναι μία από τις μεγάλες του αγάπες που του θυμίζει τη θάλασσα, ενώ πολλές δημιουργίες του με μικροσκοπικά πολεμικά πλοία κοσμούν τον πρώτο όροφο του Ναυτικού Μουσείου Κρήτης.
Από τα μεγάλα πλοία στα μικρά. Αλλωστε η αγάπη για τη θάλασσα δεν τελειώνει ποτέ…
Ο καλος ο καπετανιος στη φουρτουνα φαινεται
«Οι ναυτικοί τα δύσκολα, τα κακά, συνήθως τα βάζουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Θυμούνται μόνο τις ευχάριστες στιγμές». Είκοσι χρόνια καπετάνιος, από το 1978 έως το 2000, ο κ. Δημήτρης Δοξιάδης, τέως πλοίαρχος Α’ του Εμπορικού Ναυτικού και πλοηγός πιλότος σήμερα στον λιμένα Καβάλας, τους θερινούς μήνες μένει στα Χανιά καθώς παντρεύτηκε Χανιώτισσα και σε μία από τις επισκέψεις του στο παλιό λιμάνι μας διηγήθηκε ιστορίες από τη θάλασσα.
«Το πατρικό μου σπίτι, εκεί που μεγάλωσα, ήταν πενήντα μέτρα από τη θάλασσα, δυτικά από το λιμάνι της Καβάλας. Γι’ αυτό και θεωρώ φυσικό ότι αγαπώ τη θάλασσα. Και την αγαπώ ακόμη. Είναι η συνεχής εναλλαγή, ότι καμία μέρα δεν είναι ποτέ ίδια με την προηγούμενη, η περιπέτεια. Η θάλασσα έχει κάτι το μοναδικό… Γι’ αυτό και ένας ναυτικός στη στεριά νοιώθει σαν ψάρι έξω από το νερό», επισημαίνει.
Από το 1967 στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού στον Ασπρόπυργο και έπειτα ως πλοίαρχος ο ίδιος ταξίδεψε για χρόνια. Πρώτα σε βαπόρια – ψυγεία που κουβαλούσαν ψυκτικά φορτία μεταξύ Αργεντινής και Ευρώπης (Ισπανία, Ιταλία, Ολλανδία, Γερμανία, Σκανδιναβικές χώρες κ.α.). Ωστόσο, το πιο μακρινό ταξίδι, όπως μας είπε, διήρκησε 55 μέρες, από τη Βιρτζίνια των Η.Π.Α. μέχρι την Ιαπωνία και μάλιστα μπάρκαρε νιόπαντρος μαζί με τη γυναίκα του στο πλοίο».
Οι φουρτουνες
«Οι ναυτικοί τα δύσκολα, τα κακά, συνήθως τα βάζουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Θυμούνται μόνο τις ευχάριστες στιγμές. Διότι, αν σκέφτεσαι μόνο τα κακά, τις λαχτάρες, θα μαραζώσεις», μας λέει ο κ. Δημήτρης και προσθέτει: «Η μεγαλύτερη λαχτάρα είναι να πέσεις σε πολύ κακή θάλασσα με 15 μέτρα κύματα. Αυτό από μόνο του βέβαια δεν φέρνει λαχτάρα, αλλά αν τύχει να πάθεις εκείνη τη στιγμή κάποια βλάβη στη μηχανή ή ζημιά. Κάποτε με το βαπόρι 147 μέτρων, ανεβαίναμε από Αργεντινή προς Ολλανδία και πάνω από την Ισπανία, στον Βισκαϊκό κόλπο, εκεί βγάζει πολύ κακές θάλασσες και είχε γύρω στα 12 μέτρα κύματα. Ηταν μέσα η γυναίκα του α’ μηχανικού που φοβόταν τη θάλασσα και είχε βγει στη γέφυρα. Και λόγω ενός λάθους κάποιου άπειρου χειριστή, έπιασε το χειριστήριο και κατέβασε τις στροφές της μηχανής. Κάτι που ήταν άκρως επικίνδυνο γιατί είχαμε κόντρα τον καιρό. Μόλις άκουσα τις στροφές της μηχανής να πέφτουν με έπιασε κίτρινος πυρετός. Για καλή μου τύχη έδωσε οδηγίες και επενέβη ο β’ μηχανικός που βρισκόταν κοντά στο σημείο και αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Από τη θαλασσοταραχή, ωστόσο, τίποτα δεν έμεινε όρθιο πάνω στο καράβι, γραφεία, χάρτες, γίνανε ένας αχταρμάς. Από το σοκ η γυναίκα του α’ μηχανικού είχε μείνει άγαλμα, την έπιασε βουβή υστερία και δεν μιλούσε. Μετά από ώρα συνήλθε».
Οι ´μπουνατσες´
Στα Αραβικά Εμιράτα, επειδή οι παραλήπτες των φορτίων είχαν λεφτά, συνήθως καλούσαν τον α’ μηχανικό και τον β’ μηχανικό στα σπίτια τους για να τους ευχαριστήσουν, τον καπετάνιο εάν παρέδιναν το φορτίο του πλοίου έγκαιρα και χωρίς ζημιές. Μια φορά, το 1979 πήγαμε στο Κουβέιτ όπου ήρθαν από το λιμάνι και μας πήραν με μια κλιματιζόμενη λιμουζίνα, ασχέτως ότι αυτός που την οδηγούσε ήταν ξυπόλυτος. Οταν φτάσαμε στο σπίτι, το οποίο ήταν πολυτελές, μέχρι και ο κήπος ήταν κλιματιζόμενος, οι Ινδοί με την παραδοσιακή σαρία, επταμελής οικογένεια στη σειρά μάς χαιρέτισε και για τέσσερα άτομα που ήμασταν μας παρέθεσε μια δεξίωση με δεκάδες εδέσματα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι σε αυτό το μέρος του κόσμου υπήρχε τόσος πλούτος».
«Αμα αγαπάς τη θάλασσα δεν ζεις στη στεριά. Αν ξαναγεννιόμουνα πάλι ναυτικός θα ήμουν», ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Δημήτρης, που μετέδωσε την αγάπη του για τη θάλασσα και στα παιδιά του καθώς ο γιος του είναι εδώ και τέσσερα χρόνια α’ μηχανικός.
Nαυτικό Μουσείο Κρήτης
Η μεταλαμπάδευση της ναυτικής ιστορίας του τόπου μας στους νεότερους αποτελεί εδώ και 39 χρόνια τον βασικό σκοπό του Ναυτικού Μουσείου Κρήτης, όπως επισημαίνει ο πρόεδρός του, κ. Μανώλης Πετράκης.
«Αυτό που εμείς έχουμε προσπαθήσει τα τελευταία 39 χρόνια που μετρά το Ναυτικό Μουσείο είναι να συγκεντρώνουμε όλο αυτό το υλικό που σχετίζεται με τη θάλασσα και το ναυτικό. Παράλληλα με ιδιαίτερη χαρά κάθε χρόνο, μέσα από εκπαιδευτικά προγράμματα που έχουν παρακολουθήσει περίπου 3.500 παιδιά από τους Νομούς Χανίων και Ρεθύμνης, προσπαθούμε να τα φέρουμε πιο κοντά στη ναυτική ιστορία και τη ναυτική παράδοση. Διότι πιστεύουμε ότι η ναυτιλία, η ναυτοσύνη και η ναυτική ιστορία είναι αλληλένδετα στοιχεία του πολιτισμού, της κουλτούρας και της οικονομίας του τόπου μας», ανέφερε.
«Τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε ξεκινήσει μια νέα ενότητα μέσα στο Μουσείο για τον φιλοτελισμό και τη ναυσιπλοΐα. Περίπου 500 σειρές γραμματοσήμων με πλοία από όλο τον κόσμο. Ευελπιστούμε ότι του χρόνου θα έχουμε και τη νέα σειρά μας που θα είναι γραμματόσημα με θαλάσσιο περιβάλλον, περισσότερες από 300 σειρές γραμματοσήμων», τόνισε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου