Δίνοντας 450 ml αίματος, δηλαδή ποσότητα που αντιστοιχεί στο 1/20 του συνολικού όγκου του αίματος του δότη, ο οργανισμός αντιδρά ενεργοποιώντας μια αλληλουχία φυσικών μηχανισμών για να τα αναπληρώσει γρήγορα. Η αναπλήρωση αρχίζει αμέσως μετά την αιμοδοσία, αλλά για κάθε συστατικό απαιτείται διαφορετικός χρόνος για την ολοκλήρωσή της. Πιο γρήγορα (συνήθως μέσα σε 10 λεπτά) αναπληρώνεται ο όγκος του αίματος, χάρη στα υγρά που καταναλώνει ο αιμοδότης (συνήθως ένα ποτήρι πορτοκαλάδα). Το πλάσμα χρειάζεται 24 ώρες για να αναπληρωθεί πλήρως, τα αιμοπετάλια 72 ώρες, τα ερυθρά αιμοσφαίρια 2-4 εβδομάδες και ο σίδηρος 12 εβδομάδες στους άντρες και 16 στις γυναίκες. Γι’ αυτό συνιστάται να υπάρχει χρονική απόσταση τουλάχιστον τριών μηνών μεταξύ δύο αιμοδοσιών.
Σύμφωνα
με την πρόεδρο του Εθνικού Κέντρου Αιμοδοσίας (ΕΚΕΑ), Χάρις Ματσούκα, η
κακοκαιρία «ασυνήθιστης δριμύτητας» και η επιδημία γρίπης που έχει
ενσκήψει στη χώρα είναι οι κυριότερες αιτίες της έλλειψης αίματος που
παρατηρείται όχι μόνο στα ελληνικά Νοσοκομεία, αλλά και σε άλλες
ευρωπαικές χώρες.
• Η προσφορά αίματος μόνο σε έκτακτη ώρα για να σώσουμε τον συγγενή ή τον φίλο μας, δεν λύνει το πρόβλημα. Θα μένει πάντα το άγχος και στους συγγενείς και στο προσωπικό της Αιμοδοσίας «πως θα βρούμε τώρα αίμα»
• Μόνο η εθελοντική και συστηματική προσφορά αίματος από τον πληθυσμό, έτσι ώστε να υπάρχει καθημερινή εισροή αίματος στις αιμοδοσίες της χώρας, θα μας δώσει ασφάλεια για την αντιμετώπιση των αρρώστων μας και θα μας απαλλάξει από το άγχος.
Πριν συνεχίσω θέλω να σας ενημερώσω πως ήμουν αιμοδότης για αρκετά χρόνια και κάθε φορά που έδινα αίμα αισθανόμουν πάρα πολύ όμορφα, ένιωθα πως ίσως να είμαι εγώ αυτός που θα σώσει την έγκυο μητέρα που αιμορραγεί, τον νεαρό που από τροχαίο χρειάστηκε 3 με 4 φιάλες αίμα κλπ. Δυστυχώς όμως τώρα λόγω κολπικής μαρμαρυγής δεν πρέπει πια να συνεχίσω να είμαι αιμοδότης.
Διαβάστε τώρα την μικρή ιστορία αιμοδοσίας, πριν ένα χρόνο περίπου ένα παλικαράκι 16 χρονών από το χωριό μου διαγνώστηκε με λευχαιμία... Στο Νοσοκομείο Παίδων όπου νοσηλευόταν χρειάστηκε αίμα, δυστυχώς μόνον τότε αρκετοί φίλοι και συγγενείς που προθυμοποιήθηκαν να δώσουν αίμα, κατάλαβαν το πόσο σημαντική είναι η αιμοδοσία, η αιμοδοσία που σώζει ζωές, και που ποτέ δεν ξέρουμε -αν ου μη γένοιτο- θα είμαστε εμείς αύριο που θα χρειαστούμε το πολύτιμο αίμα των εθελοντών. Μίλησα με την πρόεδρο του συλλόγου μας την κ. Διακάκη και βοήθησε. Εκ μέρους της οικογένειας και όχι μόνο ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στους αιμοδότες και στην κ. Πρόεδρο για την ανταπόκριση. Φίλες και φίλοι η ψυχή στον σύλλογο αιμοδοσίας Κορωπίου '' Ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ'' ήταν ο αείμνηστος πια ΗΛΙΑΣ ΚΡΑΛΛΗΣ, σήμερα συνεχίζουν με πολύ δουλειά μια ομάδα γυναικών που θα πρέπει όλοι να τις συγχαρούμε και να σταθούμε στο πλάι τους όπου μας χρειασθούν. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλες τις Κυρίες του συλλόγου για την προσφορά τους. Κατά την ταπεινή μου άποψη οι γυναίκες λόγω και ευαισθησίας που έχουν μιας και είναι συνεχιστές της ζωής στον πλανήτη, είναι πιο οργανωτικές, και πιο αποτελεσματικές απλά εμείς οφείλουμε να σταθούμε αρωγοί στην όποια προσπάθειά τους. Αυτό το μικρό άρθρο ας είναι η αφορμή ώστε να σταθούμε ποιο ενεργά δίπλα στον σύλλογο Αιμοδοσίας.
Μαρία Κωνσταντίνου
• Η προσφορά αίματος μόνο σε έκτακτη ώρα για να σώσουμε τον συγγενή ή τον φίλο μας, δεν λύνει το πρόβλημα. Θα μένει πάντα το άγχος και στους συγγενείς και στο προσωπικό της Αιμοδοσίας «πως θα βρούμε τώρα αίμα»
• Μόνο η εθελοντική και συστηματική προσφορά αίματος από τον πληθυσμό, έτσι ώστε να υπάρχει καθημερινή εισροή αίματος στις αιμοδοσίες της χώρας, θα μας δώσει ασφάλεια για την αντιμετώπιση των αρρώστων μας και θα μας απαλλάξει από το άγχος.
Πριν συνεχίσω θέλω να σας ενημερώσω πως ήμουν αιμοδότης για αρκετά χρόνια και κάθε φορά που έδινα αίμα αισθανόμουν πάρα πολύ όμορφα, ένιωθα πως ίσως να είμαι εγώ αυτός που θα σώσει την έγκυο μητέρα που αιμορραγεί, τον νεαρό που από τροχαίο χρειάστηκε 3 με 4 φιάλες αίμα κλπ. Δυστυχώς όμως τώρα λόγω κολπικής μαρμαρυγής δεν πρέπει πια να συνεχίσω να είμαι αιμοδότης.
Διαβάστε τώρα την μικρή ιστορία αιμοδοσίας, πριν ένα χρόνο περίπου ένα παλικαράκι 16 χρονών από το χωριό μου διαγνώστηκε με λευχαιμία... Στο Νοσοκομείο Παίδων όπου νοσηλευόταν χρειάστηκε αίμα, δυστυχώς μόνον τότε αρκετοί φίλοι και συγγενείς που προθυμοποιήθηκαν να δώσουν αίμα, κατάλαβαν το πόσο σημαντική είναι η αιμοδοσία, η αιμοδοσία που σώζει ζωές, και που ποτέ δεν ξέρουμε -αν ου μη γένοιτο- θα είμαστε εμείς αύριο που θα χρειαστούμε το πολύτιμο αίμα των εθελοντών. Μίλησα με την πρόεδρο του συλλόγου μας την κ. Διακάκη και βοήθησε. Εκ μέρους της οικογένειας και όχι μόνο ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στους αιμοδότες και στην κ. Πρόεδρο για την ανταπόκριση. Φίλες και φίλοι η ψυχή στον σύλλογο αιμοδοσίας Κορωπίου '' Ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ'' ήταν ο αείμνηστος πια ΗΛΙΑΣ ΚΡΑΛΛΗΣ, σήμερα συνεχίζουν με πολύ δουλειά μια ομάδα γυναικών που θα πρέπει όλοι να τις συγχαρούμε και να σταθούμε στο πλάι τους όπου μας χρειασθούν. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλες τις Κυρίες του συλλόγου για την προσφορά τους. Κατά την ταπεινή μου άποψη οι γυναίκες λόγω και ευαισθησίας που έχουν μιας και είναι συνεχιστές της ζωής στον πλανήτη, είναι πιο οργανωτικές, και πιο αποτελεσματικές απλά εμείς οφείλουμε να σταθούμε αρωγοί στην όποια προσπάθειά τους. Αυτό το μικρό άρθρο ας είναι η αφορμή ώστε να σταθούμε ποιο ενεργά δίπλα στον σύλλογο Αιμοδοσίας.
Μαρία Κωνσταντίνου
|
Απλά ένας τρόπος ζωής…..
Ονομάζομαι Μαρία Κωνσταντίνου, ως πολυμεταγγιζόμενο άτομο έχω όλα αυτά τα χρόνια την αμέριστη βοήθεια του Κέντρου Αίματος και φυσικά όλων των αιμοδοτών που με αλτρουισμό προσφέρουν το αίμα τους χωρίς ερωτήσεις και ανταλλάγματα. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, όπου η έγκαιρη μετάγγιση ήταν ότι πιο σημαντικό για τη σωστή ανάπτυξη και υγεία του μωρού μου, το Κέντρο Αίματος μου παρείχε στη ώρα του το αίμα που χρειαζόμουν και γι αυτό ευχαριστώ όλους ολόψυχα. Καλή συνέχεια στο δύσκολο έργο σας που με τόση ευθύνη επιτελείτε. Χρήστος Αποστολακούδης Ονομάζομαι Χρίστος Αποστολακούδης. Από παιδί θυμάμαι να βλέπω σε διάφορα σημεία αφίσες ‘‘ΔΩΣΕ ΚΑΙ ΣΩΣΕ’’ και απλά προσπερνούσα χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία και χωρίς να εμβαθύνω ποτέ το νόημα αυτών των δυο λέξεων. Πριν από δυόμιση χρόνια, έτυχε όμως και εγώ να βρεθώ στην μεγάλη ανάγκη να γίνω δέκτης απαραίτητα μετάγγισης πλάσματος επί 40 συνεχόμενες ημέρες 10-12 φιάλες την ημέρα. Κατά την διάρκεια της νοσηλείας μου στο Νοσοκομείο της Λευκωσίας, ποτέ μα ποτέ κανένας από τους δικούς μου μήτε και εγώ ο ίδιος δεν καταλάβαμε να υπάρχει κάποια δυσκολία εξεύρεσης πλάσματος. Όταν συνήλθα κάπως συνειδητοποίησα ότι η προσφορά αυτή ήταν από κάποιους πολλούς ανώνυμους συνανθρώπους μου εθελοντές αιμοδότες που δεν ήξερα και δεν συνάντησα ποτέ στη ζωή μου. Αλήθεια τι μεγαλείο ψυχής και τι αγάπη έχουν αυτοί οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ για τον συνάνθρωπο τους. Πως μπορεί κάποιος να κοστολογήσει την προσφορά αυτήν που είναι προσφορά ζωής; Πώς να μετρήσει κάποιος τα ευγενή αισθήματα αυτών των ανθρώπων; Πόσο σπουδαία και μεγάλη είναι η πράξη τους που δεν θέλουν ούτε προβολή ούτε δημοσιότητα ούτε αμοιβή; Όσα λόγια να προσπαθήσει κάποιος να βρει για να στολίσει την προσφορά αυτών των ανθρώπων είναι πολύ φτωχά. Όσες φορές σκέφτομαι εκείνες τις δύσκολες ημέρες ένα ρίγος διαπερνά τα σωθικά μου. Χίλια ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου σ΄ αυτούς τους υπέροχους και ταπεινούς ανθρώπους που δίνουν το αίμα τους μόνο και μόνο να βοηθήσουν αυτόν που το έχει ανάγκη χωρίς να περιμένουν τίποτα. Ότι και να πω θα είναι ελάχιστο μπροστά στην προσφορά τους. Ήταν προσφορά ζωής. Το μόνο ίσως που μπορώ να κάνω ( και το κάνω ήδη ) να ευαισθητοποιήσω όσο το δυνατόν περισσότερους φίλους, συγγενείς, γνωστούς, συναδέλφους, να γίνουν εθελοντές αιμοδότες και να βοηθήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη . Όλοι μαζί μπορούμε. Με σεβασμό ο Επικούρειος Πέπος. |  | ||||
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου