ΑΓΡΙΟΧΗΝΕΣ
Τώρα πια,
στην πατρίδα, στο παλιό μου πατρικό
σπιτικό,
που ο καιρός και η εγκατάλειψη αλίμονο
τόχουνε σχεδόν ρημάξει,
τώρα, λέγω, πια
η ζωή μου βάρκα με χωρίς κουπιά
σαν σε απάνεμο λιμάνι
θε ν' αράξει.
θα κυλούν γαλήνια οι ώρες στην ψυχή μου.
🌹💐
Και στις αγριόχηνες που το έαρ θα περνάνε
για να πάνε
προς τις χώρες του βορρά σαν κάθε έτος,
όταν φιλικά θα με ρωτάνε
"έρχεσαι μαζί μας; έρχεσαι μαζί μας;"
θα τις απαντώ χαμογελώντας
"όχι φέτος, όχι φέτος..."
κι όλα οστά σάρκες θε να πάρουν
ως δεν έλπιζα ποτέ μου
της γαλήνης τα όνειρά μου.
🌹💐
Όμως, Θε μου,
πώς φοβάμαι πως την άνοιξη την άλλη
σαν ξαναπερνάνε οι αγριόχηνες και πάλι
για να πάνε
προς τις χώρες του βορρά σαν κάθε έτος,
σαν θα τις φωνάξω μ' αγωνία
"πάρτε με μαζί σας, πάρτε με μαζί σας",
πώς φοβάμαι μήπως τώρα πια αντιθέτως
μ' απαντάνε με ειρωνεία:
"όχι φέτος, όχι φέτος..."
ΟΡΕΣΤΗΣ ΛΑΣΚΟΣ.
Ξέρω έναν κύριο παράξενο πολύ
που λόγια πάντ’ αλλόκοτα μιλεί
για το Παρίσι
στην συντροφιά μας όταν έρθει να καθίσει.
Λένε γι’ αυτόν
πως από τα μαθητικά του χρόνια είχεν ορίσει,
μοναδικό
μες στη ζωή του ιδανικό
να πάει στο Παρίσι.
τ’ ονειρεμένο αυτό ταξίδι
που ποθούσε.
Παντού για κείνο συζητούσε·
μες στα όνειρά του αυτό θωρούσε·
τόσο, που ο πόθος του με τον καιρό
του ’γινε μες στην ύπαρξή του ένα στολίδι
λαμπρό.
Να πάει στο Παρίσι…
ΥΓ. Νεφέλη οφείλω να ομολογήσω πως μας μάγεψες, ήσουν ένα ξωτικό, στον χορό, ειδικότερα στο ζε'ι'μπέκικο υποκλίθηκα!! Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν χόρεψα ζε'ι'μπέκικο που είναι ο χορός μου γιατί μετά από την δική σου χορογραφία εγώ θα ήμουν παράταιρος, ειλικρινά σε θαύμασα όπως και όλοι οι παριστάμενοι. 'Εχετε πάντως στο σόι σας πολλούς άξιους χορευταράδες, οπώς π.χ. ο πατέρας σου.
Φίλες και φίλοι ένιωσα πολύ ευτυχισμένος γιατί τα πρόσωπα των ευλογημένων φίλων μου του Ηλία και της Αφροδίτης έλαμπαν από χαρά, τους αγαπώ τόσο πολύ που η χαρά τους ήταν και δική μου χαρά. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου