ΔΕΚΑΤΟ ΕΝΑΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΙΟ αληθινής ιστορίας του κόσμου. Διονυσία και Επίκουρος.

 

Δέκατο ένατο Μέρος. 

Σύνδεση με το προηγούμενο.  Ο τύπος ήταν απίστευτος!! εντωμεταξύ υπήρχε κάποιος μικρός που βοηθούσε στο σερβίρισμα, Κωστάκη τον φώναζαν, και όλη την ώρα δάσκαλε και δάσκαλε αποκαλούσε τον Πέπο. Του είπαμε την αλήθεια, δηλαδή αυτό που είχε καταλάβει, πως ήμασταν αδέρφια. Με το που το άκουσε αυτό προς μεγάλη μας έκπληξη συννέφιασε το πρόσωπο του. 

Απευθυνόμενος στην μητέρα σου είπε, να υποθέσω πως τα μαύρα είναι για τον σύζυγό σας; Το ναι της μητέρας σου κατάλαβα πως τον πίκρανε πολύ, η δεύτερη ερώτηση που έκανε, κάπως συνεσταλμένα οφείλω να ομολογήσω, ήταν, άρα ήταν ο πατέρας της κοπέλας που είχατε την προηγούμενη φορά μαζί σας; Η απάντηση ήταν πάλι ναι, μετά από αυτό η ατμόσφαιρα βάρυνε λίγο. Φώναξε κοντά του εκείνον τον μικρό που τον αποκαλούσε Κωστάκη, και του είπε να ετοιμάσουν για μας φρούτα. Ζήτησε συγγνώμη για τις αδιάκριτες ερωτήσεις που έκανε και μας συλλυπήθηκε. Αν δεν άνοιγα πάλι τη συζήτηση για το δώρο που είχαμε γι' αυτόν δε νομίζω πως θα το θυμόταν, τον είχε κλονίσει ο θάνατος του πατέρα σου. Η Μυρτώ δεν μπόρεσε να μην σκεφτεί εκείνη τη στιγμή το ποσό παράξενα παιχνίδια παίζει η ζωή στους ανθρώπους, που να ξέρει ο Πέπος πως θανών ήταν ο άνθρωπος που του είχε στερήσει την αδερφή που τόσο πολύ ήθελε, και πως αυτόν τον άνθρωπο τον είχε συναντήσει όταν είχε πάει την κοπέλα του στο νοσοκομείο και πως ο γυναικολόγος που την είχε εξετάσει ήταν το ίδιο πρόσωπο; Ο θείος της διέκοψε τις σκέψεις της επιζητώντας την προσοχή της για να συνεχίσει την αφήγηση. Όταν λοιπόν του θύμισαν πως είχαν γι' αυτόν κάποιο δώρο επανήλθε στο πρόσωπο του το χαμόγελο. 

Σηκώθηκε για να χαιρετήσει κάποιες παρέες που έφευγαν και με την πρώτη ευκαιρία επέστρεψε πάλι κοντά μας. Με το που επέστρεψε πήρε ένα σοβαρό ύφος και μας είπε πως ήθελα να μας ζητήσει μια χάρη, γεμάτοι απορία περιμέναμε ν' ακούσουμε ποια ήταν η χάρη που θα μας ζητούσε. Μας παρακάλεσε να του επιτρέψουμε να μας κάνει το τραπέζι!! Επέμενε τόσο πολύ που μας έφερε σε δύσκολη θέση. Η Μυρτώ ήταν γεμάτη αγωνία, ανυπομονούσε να μάθει τη συνέχεια. Δεν επιμείναμε εκείνη τη στιγμή γιατί θεωρήσαμε πως είχε έρθει η ώρα να του παραδώσουμε το δώρο σου. Όταν του παρέδωσα το δώρο, και του είπα πως είναι από σένα Μυρτώ, έλαμψε το πρόσωπο του, πήρε, με ευλάβεια θα έλεγα, την τσάντα και την κρατούσε στην αγκαλιά του. Απευθυνόμενος στην μητέρα σου ρώτησε αν θα ήταν αγένεια να μην ανοίξει εκείνη τη στιγμή το δώρο γιατί ήθελε να το κάνει το βράδυ που θα ήταν μόνος. Εντωμεταξύ σ' ένα μικρό τραπέζι απέναντι από μας, καθόταν ένας γέροντας που αποκαλούσε τον Πέπο Σπύρο παιδί μου, και ο Πέπος τον αποκαλούσε Πατροκοσμά. Το περιβάλλον ήταν πολύ ζεστό, οικογενειακό θα έλεγα νόμιζες πως οι πελάτες ήταν καλεσμένοι στο σπίτι του Πέπου γιατί όλοι οι τουρίστες έπιαναν μαζί του φιλική κουβέντα και καταλάβαινες πως δεν ήταν απλά μια εμπορική σχέση. 

Ειδικά με μια παρέα 5 ατόμων που θα πρέπει να ήταν Σκανδιναβοί, 3 παιδιά και δύο γονείς ήταν τέτοια η σχέση που νομίσαμε πως θα πρέπει να ήταν συγγενείς. Κι όμως ήταν απλοί πελάτες οι οποίοι είχαν έρθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και στην ταβέρνα ήταν η τρίτη φορά όπως μας είπε ο Πέπος. Κάναμε ξανά μια προσπάθεια να τον πείσουμε να πληρώσουμε χωρίς φυσικά αποτέλεσμα. Στην κουβέντα παρενέβη και ο Πατροκοσμάς λέγοντας μας πως είναι μάταιο να επιμένουμε γιατί ο Σπύρος ήταν ξεροκέφαλος, τον γνώριζε καλά και μας ζήτησε να αποδεχθούμε την πρόταση του.

Με το που ήρθε ο Πέπος ρώτησε να μάθει ποιο είναι το όνομα της κοπέλας που του έστειλε το δώρο, και για ποιο σκοπό βρισκόταν εκτός Ελλάδας!! Εγώ και η μητέρα σου κοιταχτήκαμε γεμάτοι απορία και γι' αυτό τον ρώτησα από πού αντλεί το συμπέρασμα πως η κοπέλα βρίσκεται εκτός Ελλάδας; Αυθόρμητα μας είπε πως αν η κοπέλα ήταν στην Ελλάδα θα ήταν σίγουρα μαζί τους, δεύτερον το δώρο θα το έδινε η μητέρα της και όχι ο θείος και πως η τσάντα που είχε μέσα το δώρο έκανε μπαμ πως ήταν από Αμερική!! Για μία ακόμα φορά αγαπημένη μου ανιψιά είπα, ο τύπος είναι απίστευτος!! Σηκώθηκα και του έσφιξα το χέρι λέγοντας, συγχαρητήρια είσαι πολύ παρατηρητικός, έπρεπε να ήσουν ερευνητής. Εδώ θα επιτρέψετε σ' εμένα τον αφηγητή να πως πως το ποίημα που έγραψε χρόνια αργότερα ο Επικούρειος Πέπος με τίτλο "ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ" οφείλεται σ' αυτή τη συνάντηση. Κλείνω την παρένθεση και αφήνω τον θείο να συνεχίσει. Μας ευχαρίστησε επανειλημμένα για το δώρο, και ζήτησε να μάθει αν θα μπορούσε να με ξαναδεί πριν αναχωρήσω για την Αμερική γιατί κάτι ήθελε να στείλει σε σένα Μυρτώ, αν του το επιτρέπαμε φυσικά, φυσικά και του το επιτρέψαμε και ιδού το δώρο που κρατάς στα χέρια σου είναι από τον Πέπο. Αυτά είναι τα νέα αγαπημένο μου παιδί από τον Πέπο. 

Ως Επίλογο θα συμπλήρωνα πως τη χάρηκα αρκετά αυτή τη συνάντηση με το Πέπο, διέκρινα σ' αυτόν πως είναι πολύ παρατηρητικός, έχει δίψα για μάθηση, έχει μια καλοσύνη και αγαθή ψυχή που τα διακρίνεις αμέσως στο πρόσωπο του και στο βλέμμα του. Του υποσχέθηκα πως όταν επισκέπτομαι την Αθήνα θα τον αναζητώ πάντα, να μην ξεχάσω να σου πω πως έκανε και σε μένα ένα δώρο, ήταν ο όρκος του Ιπποκράτη και όταν μου το έδωσε μου είπε: ''γιατρέ ελπίζω κάθε φορά που σας επισκέπτεται κάποιος ασθενής να μην ξεχνάτε τον όρκο του Ιπποκράτη''. Με λίγα λόγια θεωρώ πως στην Αθήνα απέκτησα έναν καινούριο φίλο. Όταν ο θείος αναχώρησε η Μυρτώ έβαλε την κασέτα στο κασετόφωνο και ο χώρος πλημμύρισε από υπέροχες μελωδίες, το μυαλό της έτρεχε στην Αθήνα στο Pepos Restaurant, δεν βιαζόταν καθόλου ν' ανοίξει το δώρο του Πέπου, ήθελε να παρατείνει την αγωνία της. Η ιστορία συνέχιζε να είναι συναρπαστική και παράλληλα συγκλονιστική. 

Ας αφήσουμε όμως την Μυρτώ λίγο πριν ανοίξει το δώρο του Πέπου και ας επιστρέψουμε στο PEPOS RESTAURANT Διονυσίου Αρεοπαγίτου 18.