ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ
Πήλιο, Άη Γιάννης Αύγουστος 2007, δηλαδή 3 χρόνια πριν μάθουν η Denise και ο Πέπος την αληθινή ιστορία τους, ο Πέπος η οικογένεια του και οι φίλοι του ετοιμάζονται να υποδεχθούν τους φίλους τους από τη Νότια Αφρική για την βραδιά ποίησης που είχε προγραματίσει να γίνει στην Αυλή των θαυμάτων στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Τι κρίμα που τότε ο Πέπος δεν είχε γνωρίσει τα φιλαράκια του από την Πιαλεία; Η άφιξη του Derrick και της Denise έγινε στις 7/8/07, έμειναν δύο μέρες στην Αθήνα και μετά όλοι μαζί (Denise, Derrick, Λόλα, Μελισσάνθη, Πέπος) αναχώρησαν για το αγαπημένο τους Πήλιο με προορισμό τον Άη Γιάννη όπου η αγαπημένη τους φίλη Βαγγελιώ τους είχε κρατήσει δύο ωραία δωμάτια στο Manos apartments!!
Θα προσπαθήσω τώρα να σας κοινωνήσω τρία κορυφαία γεγονότα που συνέβησαν εκείνο το βράδυ όπως τα έζησα εγώ μιας και είχα την τύχη ως καλεσμένος του Πέπου να παραβρεθώ κι εγώ σ' εκείνη την αξέχαστη βραδιά.
Α) Ο Πέπος είχε κανονίσει για εκείνη τη βραδιά να παραβρεθεί και ο δάσκαλος ζωής και φίλος του ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ με την σύζυγό του την κ. ΑΜΑΛΙΑ που είχαν έρθει γι' αυτόν τον σκοπό από την Αθήνα. Αυτός ο άνθρωπος είχε παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή του Πέπου και σκέφτηκε πως ήταν η ώρα να τον τιμήσει, το 1978 όταν είχε κάνει την πρόταση γάμου στην Μυρτώ στον ΒΑΚΧΟ ο δάσκαλος ήταν ο επικεφαλής των μουσικών που είχαν έρθει στο τραπέζι για να παίξουν το τραγούδι που είχε ζητήσει ο Πέπος. Είχε φέρει μαζί του φυσικά και το μπουζούκι του με το οποίο μετά τις απαγγελίες των ποιημάτων άρχισε να γεμίζει η αυλή με πενιές λαϊκών τραγουδιών και τους βρήκε η ανατολή του ήλιου εκεί να χορεύουν. Ο Πέπος είχε κανονίσει να απονείμει στον δάσκαλο μια αναμνηστική πλακέτα την οποία θα παρέδιδε στον φίλο και δάσκαλο η κόρη του Πέπου η Μελισσάνθη. Πριν συμβεί αυτό ο Πέπος πήρε τον λόγο και μίλησε με πολύ συγκινητικά λόγια για τον δάσκαλο του, ήταν λόγια που έβγαιναν από την καρδιά του, ο δάσκαλος το κατάλαβε και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του, ήταν δάκρυα χαράς γιατί ένας άνθρωπος που είχε γνωρίσει όταν ήταν μόλις 14 ετών περίπου και τώρα 38 χρόνια μετά εκείνο το παιδί το κάλεσε στο χωριό του και σε μία ονειρική ατμόσφαιρα του απένειμε μια πλακέτα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Εδώ θα σας διηγηθώ κάτι που μου είπε ο Πέπος και έχει σχέση μ' εκείνη την πλακέτα. Ο Πέπος επισκεπτόταν κατά διαστήματα τον δάσκαλο στο σπίτι του που τώρα πια έμεινε στο ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ το ίδιο έκανε και τον Ιανουάριο του 2020 κάθε φορά που πήγαινε στο σπίτι του του έδειχνε την πλακέτα και του έλεγε: Αυτή η πλακέτα είναι για μένα η μεγαλύτερη τιμή στη ζωή μου και έχω πει στα παιδιά μου πως είναι το μόνο πράγμα που θέλω να πάρω μαζί μου όταν πεθάνω!! Ο δάσκαλος του Πέπου στα μαθήματα ζωής, μουσικής, συμπεριφορών και όχι μόνο πέθανε στις 21 Νοεμβρίου του 2020 και δυστυχώς λόγω Covid δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στην κηδεία του.
ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ 1938 - 2020 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας επιστήθιος φίλος, ένας δάσκαλος ζωής και συμπεριφορών μας αποχαιρέτησε σήμερα. Δάσκαλε σ' ευχαριστώ...
Σπυράκο ο δάσκαλος.... έφυγε σήμερα το πρωί..Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, η σημερινή ανάρτηση είναι για να τιμήσω έναν καταπληκτικό άνθρωπο που είχα την τύχη να συναντήσω στη ζωή μου στα 13μου χρόνια. Ήταν ο καταξιωμένος μουσικός και τραγουδιστής ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ, τον είχα γνωρίσει στον ΒΑΚΧΟ ήμουν μόνος μου στην Αθήνα και κάποια στιγμή μετά την πρώτη μας συνάντηση, με κάλεσε ένα βράδυ μετά τη δουλειά, και με ρωτούσε που μένω, για τους γονείς μου, με ποιους μένω κ.λπ.
Όταν άκουσε πως έμενα μόνος με έναν ξάδερφό μου μού είπε: Την ερχόμενη Κυριακή - ήταν Τετάρτη - το μεσημέρι σε περιμένω στο σπίτι μου να φάμε μαζί. Εντωμεταξύ εγώ είχα γνωρίσει και την κ. ΑΜΑΛΙΑ την σύζυγό του, μια εκπληκτική Κυρία η οποία ερχόταν που και που στον ΒΑΚΧΟ με οικογενειακούς φίλους για διασκέδαση. Είχαν δύο κόρες, δύο αγγελούδια, η Δώρα ήταν η πιο μεγάλη και η Μιμίκα η πιο μικρή. Αρκετά πιο μικρές από μένα. Όταν η κ. ΑΜΑΛΙΑ έμαθε πως ήμουν μόνος μου στην Αθήνα παρότρυνε τον σύζυγό της να με καλέσει στο σπίτι τους ώστε να συνεχίσω να νιώθω την οικογενειακή θαλπωρή. Ο σύζυγός της βέβαια το είχε κάνει ήδη. Όταν βρέθηκα στο σπίτι τους για πρώτη φορά κατάλαβα, αν και μικρός, πως επρόκειτο για μία θαυμάσια και με αρχές οικογένεια. Τους αγάπησα όλους από την πρώτη στιγμή.
Τότε δεν είχα καταλάβει ακόμα το πόσο τυχερός ήμουν που βρήκα στο δρόμο μου αυτή την οικογένεια και κυρίως πως ο ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ θα γινόταν για μένα ο φίλος μου, ο δάσκαλος μου. Αυτός ο άνθρωπος μ' αγκάλιασε σαν παιδί του, αφιέρωνε χρόνο για μένα για να με μυήσει στη μουσική, μ' έβαλε να κάνω μαθήματα κιθάρας με τον καθηγητή μουσικής που είχε στην ορχήστρα του τον αείμνηστό πια ΚΩΣΤΑ ΤΡΙΑΝΤΗ και κυρίως μου μιλούσε για ποιοτική μουσική, για συνθέτες όπως ο ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ, ο ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ, ο ΞΑΡΧΑΚΟΣ, και για πολλούς ακόμα, εγώ όλους αυτούς ούτε που τους είχα ακούσει ποτέ στη ζωή μου γιατί στο χωριό ακούγαμε ΚΑΝΤΡΥ και ΡΟΚΑΔΙΚΑ από τα κουδούνια και τα κυπριά των καρκατζαλαίων κάθε πρωτοχρονιά και από τα γιδοπρόβατα του Χρήστου Πατούκα.
Είχε βάλει ο δάσκαλος και τον αρμονίστα τον αείμνηστο Δημήτρη που είχε επίσης στην ορχήστρα να με μάθει να παίζω πιάνο. Το είχα πάρει μάλιστα τόσο σοβαρά που καθόμουνα μέχρι το πρωί στο μαγαζί, αφού έφευγαν όλοι για να κάνω πρόβες. Ευτυχώς που γύρω από την ταβέρνα δεν υπήρχαν γείτονες γιατί θα με είχαν λυντσάρει. Μη φανταστείτε πως πλήρωνα για τα μαθήματα, κάθε άλλο, όταν κάποια στιγμή έκανα κάποια κρούση για χρήματα στον δάσκαλο της κιθάρας μου το ξέκοψε άμεσα, μου είπε πως αυτό ήταν θέμα του Θάνου και καλά θα κάνω να μην το αναφέρω ξανά. Στην αρχή είχα ζήλο, στην πορεία όμως ο ζήλος μου ατόνισε γιατί είχα γνωρίσει εντωμεταξύ τον κορυφαίο ζωγράφο ΓΙΩΡΓΟ ΣΑΒΒΑΚΗ που ζωγράφιζε σε όλα τα καλά μαγαζιά της συνοικίας των Θεών [ΠΛΑΚΑ] με θέματα της παλιάς Αθήνας και που και που ζωγράφιζε και καμία ζωηρή αρτίστα, αυτό ήταν πολύ ελκυστικό για μένα και χρίστηκα βοηθός του καλλιτέχνη με αρμοδιότητα να του πλένω τα πινέλα, κάτι ήταν κι αυτό, και μοιραία εγκατάλειψα τις μουσικές σπουδές.
Εντωμεταξύ ο δάσκαλος, δάσκαλος ήταν για μένα πλέον ο ΘΑΝΟΣ ΚΑΡΡΑΣ μού μιλούσε για τέχνη και για βιβλία. Ερχόταν στο μαγαζί να τον ακούσουν άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα αλλά ξεχώριζαν οι άνθρωποι που είχαν ποιότητα στη ζωή τους. Ο Δάσκαλος τότε ήταν μεγάλη φίρμα στη νύχτα και τον σεβόντουσαν όλοι, μαγαζάτορες, πελάτες, εργαζόμενοι και φυσικά οι συνάδελφοί του οι καλλιτέχνες. Είχε κάνει πάρα πολλά για μένα, θα έλεγα και όχι μόνο για μένα, και για τ' άλλα παιδιά, απλά εμένα μου είχε ιδιαίτερη αδυναμία γιατί ήμουν στην Αθήνα μόνος μου και γιατί προφανώς είχε καταλάβει πως μπορεί να ήμουνα μεν ένα χωριατόπαιδο αλλά έβλεπε πως είχα δίψα για μάθηση. Κάποια στιγμή ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας ο αείμνηστος κι αυτός ΣΩΤΗΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ είχε την φαεινή ιδέα αντί να πάρει ξανά για την χειμερινή σεζόν τον ΘΑΝΟ ΚΑΡΡΑ πήρε έναν καινούριο άγνωστο καλλιτέχνη που δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του, μετά βέβαια τον έμαθε όλη η Ελλάδα, μιλάω για τον ΤΑΚΗ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗ τότε όμως ήταν άγνωστος μεταξύ αγνώστων και καταλαβαίνετε βέβαια πως οι εργαζόμενοι είχαμε τα οικονομικά μας χάλια. Το μαγαζί πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, οι εργαζόμενοι είχαμε θέσει όλοι υποψηφιότητα για να γίνουμε άγιοι λόγω νηστείας = πείνας.
Τότε ήρθε και με βρήκε ο δάσκαλος, αφού είπαμε πολλά και διάφορα όταν πήγε να φύγει, κοντοστάθηκε, γύρισε, έβγαλε κάποια χαρτονομίσματα και μου τα έδωσε λέγοντας: Πάρε αυτά τα χρήματα και θα μου τα επιστρέψεις όταν θα επιστρέψω εδώ για δουλειά, και νομίζω πως με τα χάλια που έχετε σύντομα θα με καλέσει πίσω ο ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ. Αυτό και έγινε, και ευτυχώς που έγινε σύντομα γιατί θα μας έπαιρνε και θα μας σήκωνε. Όταν κάποια στιγμή αργότερα πήγα να δώσω εκείνα τα χρήματα στον δάσκαλο, με αγριοκοίταξε και μου είπε, ξέχασε το!!! Αυτός ήταν ο δάσκαλος. Κάποια στιγμή μας είχε φτιάξει και μια ομάδα και κάθε Κυριακή, παίζαμε με άλλες ομάδες της περιοχής και δύο φορές την εβδομάδα κάναμε προπόνηση. Αυτή η ενασχόληση έσωσε εμένα και άλλα παιδιά από το πιοτό και το τσιγάρο. Είχαμε στην ομάδα και έναν φοιτητή της ιατρικής, πολλά παιδιά τότε σπούδαζαν και παράλληλα εργαζόντουσαν γιατί δεν υπήρχε το εισόδημα του μπαμπά και της μαμάς, αυτό το παιδί με τον δάσκαλο μισή ώρα πριν τον αγώνα μας μιλούσαν για πολλά και διάφορα θέματα όπως: κάπνισμα, ποτό, γυναίκες, καμπαρέ, συμπεριφορές και κυρίως μας είχαν πείσει πως θα γινόμασταν μεγάλοι αθλητές αν δεν βάζαμε στη ζωή μας το ποτό και το κάπνισμα. Εγώ βέβαια μεγάλος αθλητής δεν έγινα - αν εξαιρέσουμε τη συμμετοχή μου σε κάποιους Μαραθώνιους - αλλά θα ευγνωμονώ για πάντα τον δάσκαλο και τον ΧΡΗΣΤΟ τον φοιτητή που μας παρότρυναν να μείνουμε εκτός ποτού και τσιγάρου. Επειδή αυτό το κείμενο θα το διαβάσουν και κάποια παιδιά της ΟΚΡΑ όπως π.χ. ο ΑΡΚΑΣ σίγουρα θα καταλάβουν πως πολλά πράγματα που τους έλεγα εγώ μετά, το 1999 που δημιουργήσαμε την ΟΚΡΑ είχαν τη ρίζα τους στην εποχή εκείνη. Κάποια στιγμή οι δρόμοι μας χώρισαν αλλά ποτέ δεν έπαψε να μ' αγαπάει και να τον αγαπάω. Όταν γνώρισε την Λαμπρινή, ήμασταν τότε αρραβωνιασμένοι, αφού μίλησε κάποια λεπτά μαζί της ήταν στο PEPOS RESTAURANT που είχαμε απέναντι από το σημερινό Μουσείο Ακροπόλεως, γύρισε, μου έκλεισε το μάτι και μου είπε: έκανες καλή επιλογή!! Δεν γνωρίζω αν η Λαμπρινή είχε ακούσει εκείνα και αν ήταν αυτό ο λόγος που στην πορεία αγάπησε τον δάσκαλο και όλη την οικογένεια εξίσου με μένα. Το ίδιο την αγάπησε και ο δάσκαλος, και η κ. Αμαλία και τα κορίτσια.
Σωτήριο έτος 2007!! Έχω ήδη ξεκινήσει στην αυλή των θαυμάτων να διοργανώνω βραδιές ποίησης, το 2007 θα ήταν το αποκορύφωμα, θα ερχόταν και οι φίλος μου με την δίδυμη αδερφή μου για να γιορτάσουμε τα 30 χρόνια φιλίας. Η σκέψη μου πήγε στον δάσκαλο, ήταν μοναδική ευκαιρία να τον τιμήσω. τον κάλεσα και αποδέχτηκε την πρόσκληση, έφερε μάλιστα και το μπουζούκι μαζί του, το τι έγινε εκείνο το βράδυ δεν μπορώ να σας το περιγράψω, ελπίζω κάποια στιγμή ή ο ΣΠΙΛΜΠΕΡΓΚ ή ο ΣΚΟΡΤΣΕΖΕ να γυρίσουν μια ταινία για να σας δώσουν το κλίμα που επικρατούσε εκείνο το βράδυ. Θα σταθώ στη στιγμή που ο δάσκαλος πήρε από την κόρη μου την αναμνηστική πλακέτα, ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζα τον δάσκαλο βουρκωμένο. Αρχές του 2019 νομίζω ήταν Φεβρουάριος που τον επισκεφτήκαμε στο σπίτι του μου είχε πει δείχνοντας την πλακέτα που την είχε σε περίοπτη θέση στην βιβλιοθήκη του, αυτό εκεί είναι για μένα το καλύτερο δώρο!!! Για όσο έμειναν στο χωριό τους αγάπησαν όλοι.
Δάσκαλε, θέλω να σου πω για μία ακόμα φορά ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου, υπήρξες για μένα ένας σημαντικός ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΔΑΣΚΑΛΟΣ και ΦΙΛΟΣ δυστυχώς λόγω κορωνο'ι'ού δεν θα μπορέσω να παραβρεθώ στον αποχαιρετισμό γι' αυτό παρακάλεσα την πολυαγαπημένη μου Μιμίκα να σε αποχαιρετήσει εκ μέρους μου με τα πιο κάτω λόγια.
Δάσκαλε ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού, όπως είπε και ο σοφός Σωκράτης δεν γνωρίζω ποιος είναι πιο τυχερός, αυτός που μένει ή αυτός που φεύγει; αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι το γεγονός πως υπήρξα τυχερός που σε συνάντησα, θέλω λοιπόν να σου πω από τα τρίσβαθα της ψυχής μου ένα μεγάλο ευχαριστώ, υπήρξες για μένα ένας φάρος αγάπης, στοργής και πολιτισμού, χάρη σε σένα δάσκαλε μπόρεσα να δω τις αθέατες πλευρές τις ζωής, χάρη σε σένα γνώρισα την πραγματική και άδολη αγάπη.
Εσύ ήσουν αυτός που όταν ήμουν μόλις 13 χρονών και μόνος μου στην Αθήνα με καλούσες στο σπίτι σου, στη δική σου οικογένεια για να νιώθω την οικογενειακή θαλπωρή.
Δάσκαλε, για όσο ζω θα υπάρχεις στην καρδιά μου.
Καλό ταξίδι δάσκαλε..
ΥΓ. Χαίρομαι που ο δάσκαλος επέλεξε την καύση αντί για την ταφή, αν και δεν το είχα συζητήσει ποτέ αυτό το θέμα με τον δάσκαλο, το βρίσκω συναρπαστικό που έχουμε την ίδια άποψη για τα επέκεινα.
Θα μπορούσα να σας μιλάω πολλές μέρες για το μεγαλείο της ψυχής του δασκάλου μου, νομίζω πως αυτά τα λίγα είναι αρκετά για να καταλάβει κάποιος το πόσο ευλογημένος στάθηκα στη ζωή μου που με πήρε για προστασία κάτω από τις φτερούγες του. Ευτυχώς αυτό το μεγαλείο ψυχής το κληρονόμησε και στις κόρες του. Θα προσθέσω μόνο δυό λόγια για την Κυρία Αμαλία, κυριολεκτικά την λάτρευε γιατί γνώριζε πως πίσω από έναν πετυχημένο άντρα κρύβεται μία αξιολάτρευτη και ικανότατη σύζυγος, μη ξεχνάτε πως ο δάσκαλος εκτός από μεγάλη φίρμα της εποχής ήταν κατά γενική ομολογία ένας τζέντελμαν, επίσης να μην ξεχνάμε πως οι πειρασμοί της νύχτας τότε, όπως και σήμερα, ήταν πολλοί, κι όμως ο δάσκαλος παρέμεινε αλώβητος γιατί λάτρευε την Κυρία Αμαλία, πάντα μου έλεγε, ήμουν τυχερός, αν δεν ήταν η Αμαλία δεν θα είχα την οικογένεια που έχω, είχε δίκιο ο δάσκαλος αυτή ήταν η πραγματικότητα.
Όλα αυτά που διαβάσατε τα έγραψε ο μαθητής για τον δάσκαλό του, δηλαδή ο Επικούρειος Πέπος για τον Θάνο Καρρά απλά και μόνο για να του πει ευχαριστώ.
Η Δασκάλα μας, ένα μικρό αφιέρωμα στην Κυρία Μάρθα Τζανέα - Καρδούλα.
Στους γονείς μου οφείλω το ζην
Στους δασκάλους μου το ευ ζην.
Κάντζα 24-06-13 όταν ο μαθητής mr pepos μετά από σαρανταεννιά χρόνια συνάντησε τη δασκάλα του, την Κυρία Μάρθα Τζανέα-Καρδούλα.
Στην πρώτη φωτογραφία η κοπέλα που είναι αριστερά δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας, ''αναχώρησε'' για τη χώρα των Μακάρων. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, πολύ ευαίσθητο το μυαλό μας και με πολλές ανασφάλειες.
Θα επιστρέψω λίγα χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στο 1964,σ’ένα χωριό των Τρικάλων το μαγευτικό και πανέμορφο Γοργογύρι έφτασε μια νεράιδα από την Μάνη. Όταν πληροφορηθήκαμε από τον κύριο Καραμίτζιο πως αυτή θα είναι η νέα μας δασκάλα πετάξαμε από τη χαρά μας.
Ήταν Ιανουάριος του 1964 και η νέα μας δασκάλα ήταν μόλις 24 ετών πανέμορφη και ψηλή,[φέρτε στη μνήμη σας την Ειρήνη Παππά για να καταλάβετε τι εννοώ] ήταν ένα λουλούδι μέσα στον χειμώνα, σ’έναν βαρύ χειμώνα που ο ερχομός όμως της νέας δασκάλας-νεράιδας ήταν για εμάς τα παιδιά όπως οι αλκυονίδες μέρες που περιμέναμε και που με τον ερχομό της ήρθαν πιό νωρίς. Η δασκάλα – νεράιδα με το μαγικό της ραβδάκι άγγιξε όλα τα παιδιά και ενώ ήμασταν στην αδράνεια και στην αμάθεια ξαφνικά το κλίμα άλλαξε για αρκετά παιδιά και γίναμε ενεργοί και φιλομαθείς.
Είχαμε βρεί την δασκάλα των ονείρων μας, στο δικό μας σχολείο έτυχε να έρθει η εκπαιδευτικός που θα κοσμούσε την εκπαιδευτική κοινότητα. Αν στο εκπαιδευτικό μας σύστημα η πλειονότητα ήταν όπως η κυρία Μάρθα Τζανέα ο τόπος μας δεν θα είχε τα χάλια που έχει σήμερα, η παιδεία μας θα ήταν πολύ διαφορετική. Πόσους αντίστοιχους εκπαιδευτικούς είχαμε και έχουμε? Πολύ φοβάμαι ελάχιστους, σίγουρα πάντως είναι μειονότητα.
Ας επιστρέψω όμως πίσω στο 1964, πλησιάζοντας το καλοκαίρι είχε αρχίσει να φωλιάζει μέσα μας ο φόβος μήπως στην επόμενη σεζόν δεν θα είχαμε ξανά μαζί μας την δασκάλα μας. Την αγωνία μας αυτή την έλυσε ο έρωτας!!! Ναι καλά διαβάσατε ο έρωτας, αυτός ο μικρός φτερωτός θεός με τα βέλη του «πλήγωσε» την καρδιά της δασκάλας μας και ενός συγχωριανού μας του Βασίλη Καρδούλα. Σε έξι μήνες έγινε ο γάμος, τώρα πια ο φόβος έφυγε από την ψυχή μας ήμασταν ευτυχείς που θα ήταν για πάντα κοντά μας. Η δασκάλα μας ήταν από τους Γαργαλιάνους και είχε άλλα τρία αδέρφια αγόρια και τα τρία. Η μητέρα της μετά το θάνατο της μητέρας της, δηλαδή τη γιαγιά της δασκάλας μας είχε αναγκαστεί να διακόψει τις σπουδές της και να επιστρέψει στην οικογένεια. Το ανεκπλήρωτο όνειρο της μητέρας της δασκάλας μας ήταν που συνέδραμε και παρότρυνε την κόρη της να σπουδάσει και να γίνει δασκάλα, ευτυχώς για μας τα παιδιά του Γοργογυρίου. Θα μου επιτρέψετε να παραθέσω εδώ τα λόγια του L. Wittgenstein «τα έργα των μεγάλων δασκάλων είναι ήλιοι που δύουν και ανατέλλουν ολόγυρά μας. Θά ‘ρθει καιρός για κάθε μεγάλο έργο, που τώρα βρίσκεται στη δύση του, να ανατείλει ξανά». Αυτό ήταν για μας η νέα δασκάλα μας, ήταν ο ανατέλλων ήλιος. Και θα μου ξαναεπιτρέψετε αυτή τη φορά να παραθέσω τα λόγια ενός πολύ φωτισμένου δασκάλου του Αλέξανδρου Δελμούζου «μορφώνω ένα άτομο θα πει δίνω μορφή στον ψυχικό του κόσμο, σε κάτι άμορφο ακόμα. Στο άτομο όμως δεν μπορούμε να δώσουμε αυθαίρετα όποια μορφή εμείς θέλουμε, παρά μόνο να το βοηθήσουμε να πάρει με τον καιρό την μορφή που ορίζουν, όσα ζωντανά και διαλεχτά στοιχεία κλείνει μέσα του. Αυτά με τη συστηματική ανάπτυξη και καλλιέργεια δίνουν στον καθένα τον ατομικό του τύπο». Αυτό ξεκίνησε να κάνει η νέα μας δασκάλα, το κατά πόσο θα την άφηναν οι δυνάμεις της αδράνειας και της αντίδρασης ήταν ένα ζητούμενο.
Αυτή λοιπόν την καταπληκτική δασκάλα, τη δασκάλα μας είχαμε αποφασίσει να την τιμήσουμε το 2007 στην ανεπανάληπτη εκδήλωση που είχαμε διοργανώσει ως Λ.Ο.Γ στην αυλή των θαυμάτων αλλά που δυστυχώς δεν μπόρεσε να παραβρεθεί. Κάλλιο αργά λοιπόν παρά ποτέ γι’ αυτό χθές 23-06 που είχαμε πανσέληνο [ το πιο μεγάλο φεγγάρι εδώ και πενήντα χρόνια] μαζευτήκαμε στην Κάντζα κάποιοι από τους μαθητές της και με πολύ συγκίνηση της απονέμαμε μια αναμνηστική πλακέτα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης στην εκπαιδευτικό της καρδιά μας.
Παρόντες ήταν η Βούλα Λιατίφη, η καλύτερη μαθήτριά της, ο Αριστοτέλης, η Ράνια, ο Αλέκος, η Βασιλική-Μελισσάνθη, η Λαμπρινή, η Ντόνα καθώς επίσης και ο «κορυφαίος» Χρήστος-Μποράτος και στα λίγα υπόλοιπα ο mr pepos. Ήταν μία πολύ ξεχωριστή μέρα γεμάτη από μνήμες και συγκίνηση. Κυρία Μάρθα σας ευχαριστούμε γιατί χάρη σ' εσάς αρκετά παιδιά μπόρεσαν να ξετρυπώσουν τα γράμματα. Σας ευχόμαστε να συνεχίσετε να έχετε σωματική και πνευματική υγεία.
ΥΓ. Αληθινός δείκτης του πολιτισμού δεν είναι το επίπεδο του πλούτου ή της μόρφωσης, το μέγεθος των πόλεων και ούτε η αφθονία των συγκομιδών αλλά το ήθος των ανθρώπων που ανατρέφει η χώρα. Έμερσον
Με αγάπη οι μαθητές σας.
Γραμματειακή υποστήριξη κειμένου Ερατώ της Κορίνθου.
Επιμέλεια κειμένου mr pepos.
Γ) Την πλακέτα για τα 30 χρόνια φιλίας απένειμαν στην Denise και συν Derrick τα κορίτσια της ΛΟΓ με επικεφαλής την πρόεδρο Διοτίμα - Κωνσταντίνα Ντακούλα. Τα λόγια που είπε ο Πέπος και η Denise γι' αυτή την υπέροχη φιλία συγκίνησαν όλους τους παραβρισκόμενους οι οποίοι συμμετείχαν σε μια φανταστική βραδιά μεν αλλά χωρίς κανένας να γνωρίζει πως εκεί μπροστά τους είχαν τα δύο δίδυμα, πως αυτά τα δύο πρόσωπα που τους είχαν συγκινήσει με τα λεγόμενά τους ήταν δύο αδέρφια που θα μάθαιναν την ιστορία τους τρία χρόνια αργότερα. Κι όμως εκείνο το βράδυ οι οιωνοί ήταν εκεί και πως το πιθανότερο να απολάμβαναν όλο αυτό το σκηνικό. Την επόμενη μέρα συνέβη κάτι που δεν το βγάζεις από το μυαλό του Πέπου πως το είχαν σκηνοθετήσει οι μοίρες. Όταν κατά τις 12:00 κατέβηκε στους γονείς του βρήκε την μητέρα του να δείχνει στην Denise ένα μεγάλο συρτάρι όπου μέσα είχε πολλά χειροποίητα κεντήματα τα οποία ήταν καταπληκτικά, όλος ο κόσμος είχε να λέει πως τα κεντήματα της Κυραβασιλικής ήταν τα καλύτερα. Η Denise προσπαθούσε να καταλάβει τι ακριβώς της έλεγε η μάνα του Πέπου, που να ήξερε πως εκείνη τη στιγμή αντίκριζε την μητέρα της; Αχ παιχνίδια που παίζουν οι μοίρες, τέλος πάντων ας επιστρέψω στην αφήγηση, η Denise χάρηκε που παρουσιάστηκε ο Πέπος γιατί αυτά που έλεγε η μητέρα χρειαζόταν περαιτέρω εξήγηση.
«Για εμάς η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλες, είναι τ’ άσπρα σπιτάκια τ’ ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι. Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά.»
**********************
ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
I
Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι
Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι.
Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.
*************************
Επίγραμμα
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα.
********************
Δύο συ και τρία γωπράσινο πεντόβολο
μπαίνω μέσα στον μπαξέ
γεια σου κύριε μενεξέ.
Σιντριβάνι και νερό
και χαμένο μου όνειρο.
Τζίντζιρας τζιντζίρισε
το ροδάνι γύρισε.
Χοπ αν κάνω δεξιά
πέφτω πάνω στη ροδιά.
Χοπ αν κάνω αριστερά
πάνω στη βατομουριά.
Το `να χέρι μου κρατεί
μέλισσα θεόρατη
τ’ άλλο στον αέρα πιάνει
πεταλούδα που δαγκάνει.
***********************
Ε σεις στεριές και θάλασσεςτ’ αμπέλια κι οι χρυσές ελιές
ακούτε τα χαμπέρια μου
μέσα στα μεσημέρια μου
"Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ
μόνον ετούτον αγαπώ!"
Από τη μέση του εγκρεμού
στη μέση του άλλου πελάγου
"Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ
μόνον ετούτον αγαπώ!"
Με τα μικρά χαμίνια του
καβάλα στα δελφίνια του
με τις κοπέλες τις γυμνές
που καίγονται στις αμμουδιές.
"Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ
μόνον ετούτον αγαπώ!"
*************************
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα
Ρίχνει να πιάσει ψάρια - πιάνει φτερωτά
στήνει στη γη καράβι - κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα - ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους - αντρειεύεται
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα
Κάνει να πάρει πέτρα - τηνε παρατά
κάνει να τη σκαλίσει - βγάνει θάματα
μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι - πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει - θέλει τύραννους
Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ωσάν αυτή που μου ’λαχε δεν είδα.
*****************
Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
να `ν’ ήμερος να `ναι άκακος
λίγο φαΐ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι Ανάσταση
κι όπου φωλιάσει και σταθεί
κανείς να μην του φτάνει εκεί
Μα ήρθαν αλλιώς τα πράματα
τονε ξυπνάν χαράματα
τον παν τον φέρνουν πίσω μπρος
του τρώνε και το λίγο βιος
κι από το στόμα τη μπουκιά
πάνω στην ώρα τη γλυκιά
του τηνε παίρνουνε κι αυτή
χαρά στους που `ναι οι δυνατοί!
Χαρά στους που `ναι οι Δυνατοί
γι’ αυτούς δεν έχει χόρταση.
***************************
Της δικαιοσύνης ήλιε.
Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!
Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ' αίματα!
***********************
Ένα το χελιδόνι.
Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.
Θε μου Πρωτομάστορα μ' έχτισες μέσα στα βουνά
Θε μου Πρωτομάστορα μ' έκλεισες μες στη θάλασσα!
Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού
Το 'χουνε θάψει σ' ένα μνήμα του πέλαγου
σ' ένα βαθύ πηγάδι το 'χουνε κλειστό
μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος
Θε μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ
Θε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση!
***********"*********
Το παράπονο.
Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
Άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ
γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα
Στ’ αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ’ ομολογώ
Σαν να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν τα κυνηγά
Πάντα πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
*********************
Γιάννης Ρίτσος - Εἰρήνη
Τ᾿ ὄνειρο τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ εἰρήνη
Τ᾿ ὄνειρο τῆς μάνας εἶναι ἡ εἰρήνη
Τὰ λόγια τῆς ἀγάπης κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα
εἶναι ἡ εἰρήνη.Ὁ πατέρας ποὺ γυρνάει τ᾿ ἀπόβραδο
μ᾿ ἕνα φαρδὺ χαμόγελο στὰ μάτια
μ᾿ ἕνα ζεμπίλι στὰ χέρια του γεμάτο φροῦτα
καὶ οἱ σταγόνες τοῦ ἱδρώτα στὸ μέτωπό του
εἶναι ὅπως οἱ σταγόνες τοῦ σταμνιοῦ
ποὺ παγώνει τὸ νερὸ στὸ παράθυρο,
εἶναι ἡ εἰρήνη. Ὅταν οἱ οὐλὲς ἀπ᾿ τὶς λαβωματιὲς
κλείνουν στὸ πρόσωπο τοῦ κόσμου
καὶ μὲς στοὺς λάκκους ποὔσκαψαν οἱ ὀβίδες
φυτεύουμε δέντρα
καὶ στὶς καρδιὲς ποὔκαψε ἡ πυρκαγιὰ
δένει τὰ πρῶτα της μπουμπούκια ἡ ἐλπίδα
κι οἱ νεκροὶ μποροῦν νὰ γείρουν στὸν πλευρό τους
καὶ νὰ κοιμηθοῦν δίχως παράπονο
ξέροντας πὼς δὲν πῆγε τὸ αἷμα τους τοῦ κάκου,
εἶναι ἡ εἰρήνη. Εἰρήνη εἶναι ἡ μυρουδιὰ τοῦ φαγητοῦ τὸ βράδυ,
τότε ποὺ τὸ σταμάτημα τοῦ αὐτοκινήτου στὸ δρόμο
δὲν εἶναι φόβος,
τότε ποὺ τὸ χτύπημα στὴν πόρτα
σημαίνει φίλος,
καὶ τὸ ἄνοιγμα τοῦ παραθύρου κάθε ὥρα
σημαίνει οὐρανός,
γιορτάζοντας τὰ μάτια μας
μὲ τὶς μακρινὲς καμπάνες τῶν χρωμάτων του,
εἶναι εἰρήνη. Γιάννης Ρίτσος - Καπνισμένο Τσουκάλι (ἀπόσπασμα)
Καὶ νὰ ἀδελφέ μου ποὺ μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αὔριο λέω θὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ἁπλοί.
Θὰ βροῦμε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ παίρνουνε τὸ ἴδιο βάρος
σ᾿ ὅλες τὶς καρδιές, σ᾿ ὅλα τὰ χείλη.
Ἔτσι νὰ λέμε πιὰ τὰ σύκα-σύκα καὶ τὴ σκάφη-σκάφη.
Κι ἔτσι ποὺ νὰ χαμογελᾶνε οἱ ἄλλοι καὶ νὰ λένε,
«Τέτοια ποιήματα, σοῦ φτιάχνουμε ἑκατὸ τὴν ὥρα.»
Αὐτὸ θέλουμε κι ἐμεῖς.
Γιατὶ ἐμεῖς δὲν τραγουδᾶμε γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε ἀδελφέ μου ἀπ᾿ τὸν κόσμο.
Ἐμεῖς τραγουδᾶμε γιὰ νὰ σμίξουμε τὸν κόσμο....ἔχεις ἀκόμη νὰ κλάψεις πολὺ
ὥσπου νὰ μάθεις τὸν κόσμο νὰ γελάει. Γιάννης Ρίτσος -- Ρωμιοσύνη [απόσπασμα] Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό,
αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα,
αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο,
αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο. Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή,
σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του,
σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς.
Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἴσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο.
Μαρμάρωσαν τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια κ᾿ οἱ φωνὲς μὲς στὸν ἀσβέστη τοῦ ἥλιου.
Ἡ ρίζα σκοντάφτει στὸ μάρμαρο. Τὰ σκονισμένα σκοίνα.
Τὸ μουλάρι κι ὁ βράχος. Λαχανιάζουν. Δὲν ὑπάρχει νερό.
Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους.
Τὰ μάτια τους εἶναι κόκκινα ἀπ᾿ τὴν ἀγρύπνια,
μία βαθειὰ χαρακιὰ σφηνωμένη ἀνάμεσα στὰ φρύδια τους
σὰν ἕνα κυπαρίσσι ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνὰ τὸ λιόγερμα. Γιάννης Ρίτσος - Μὲ τόσα φύλλαΜὲ τόσα φύλλα σοῦ γνέφει ὁ ἥλιος καλημέρα
Μὲ τόσα φλάμπουρα νὰ λάμπει ὁ οὐρανὸς
Καὶ τοῦτοι μὲς στὰ σίδερα, καὶ κεῖνοι μὲς στὸ χῶμα
Καὶ τοῦτοι μὲς στὰ σίδερα, καὶ κεῖνοι μὲς στὸ χῶμαΣώπα, ὅπου νά ῾ναι θὰ σημάνουν οἱ καμπάνες
Αὐτὸ τὸ χῶμα εἶναι δικό τους καὶ δικό μας. Κάτω ἀπ᾿ τὸ χῶμα, μὲς στὰ σταυρωμένα χέρια τους
κρατᾶνε τῆς καμπάνας τὸ σκοινὶ
προσμένουνε τὴν ὥρα,
προσμένουν νὰ σημάνουν τὴν Ἀνάσταση. Τοῦτο τὸ χῶμα εἶναι δικό τους καὶ δικό μας
Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ μᾶς τὸ πάρει. Σώπα, ὅπου νά ῾ναι θὰ σημάνουν οἱ καμπάνες
Αὐτὸ τὸ χῶμα εἶναι δικό τους καὶ δικό μας. Τον λόγο μετά πήρε ο DERRICK για να απαγγείλει δύο ποιήματα. ΤΖΩΝ ΚΗΤΣ [JOHN KEATS (1795-1821)]: Λαμπρό αστέρι
Λαμπρό μου αστέρι, σταθερός να ήμουν σαν και σένα, όχι – μόνο σπιθόφωτος, τρεμάμενος τη νύχτα ψηλά, με μάτια ορθάνοιχτα, αιώνια να κοιτάζω, σαν τον υπόμονο, άγρυπνο της Φύσης ερημίτη, οκνά, αργοσάλευτα νερά στο ιερό τους έργο γύρω στη γη τ’ ανθρώπινα ακρογιάλια να εξαγνίζουν. Ή να θωρώ το μαλακό φρεσκοπεσμένο χιόνι, που στρώνει λευκοπούπουλα σε βάλτους κι ακροβούνια. Όχι, ποθώ αμετάβολος και σταθερός να γέρνω στο στήθος της Αγάπης μου το αμέστωτο να νοιώθω σε μιαν απαλήν ανασεμιά ν’ ανεβοκατεβαίνει και σ’ ανατάραγμα γλυκό πάντοτε να ξυπνάω κι αιώνια την ανάσα της ν’ ακούω στο ξυπνητό μου. Έτσι η ζωή μου να κυλά ή κάλλιο ας σιγοσβήσω. Μετάφραση: Μερόπη Οικονόμου.
Ποίημα στους φίλους, του Χόρχε Λουίς Μπόρχες Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙ όμως μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου.
Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου. Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου. Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου. Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου να κρατηθείς και να μη πέσεις.
Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου. Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις, όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.
Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά, όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια της για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.
Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος πρέπει να γίνεις. Μόνο μπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου.
Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν τους φίλους μου και τις φίλες μου, δεν ήσουν πάνω ή κάτω ή στη μέση.
Δεν ήσουν πρώτος ούτε τελευταίος στη λίστα. Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.
Να κοιμάσαι ευτυχισμένος. Να εκπέμπεις αγάπη. Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.
Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους. Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες. Να ακούμε την καρδιά μας. Να εκτιμούμε τη ζωή.
Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος στη λίστα σου. Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο. Ευχαριστώ που είμαι. Κάπου εδώ σταματώ την αφήγηση του τριακοστού τέταρτου μέρους, στην επόμενη ανάρτηση θα σας διηγηθώ το πως έμαθαν τα δίδυμα την αληθινή ιστορία. Σας χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ. |
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου