ΞΥΛΟΠΑΡΟΙΚΟ ΤΡΙΚΑΛΩΝ
Αμέσως μετά το Γοργογύρι και ανηφορίζοντας προς τον Κόζιακα, βρίσκεται το Ξυλοπάροικο ένα χωριό που πίσω του έχει τον Κόζιακα, που φαίνεται να το προστατεύει και στα πόδια του όλο το Θεσσαλικό κάμπο. Καθισμένος ο επισκέπτης σ΄ ένα από τα παραδοσιακά καφενιδάκια που συναντάς στην μικρή πλατεία και κάτω από τον παχύ ίσκιο του γέρικου πλατάνου που είναι ριζωμένος εκεί μπορεί για ώρες το βλέμμα του να πλανάται στον απέραντο κάμπο και όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή εντοπίζει και την κορυφή του Ολύμπου. Η μικρή αναφορά στο Ξυλοπάροικο είναι αφιερωμένη στην πιο όμορφη παρέα που ανέβηκε στο ΤΡΥΠΙΟ ΛΙΘΑΡΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΨΗΛΗ ΚΟΡΥΦΗ ΤΟ 2010 και που σ' αυτή την παρέα συμμετείχαν πάρα πολλοί Ξυλοπαροικιώτες, ελπίζω κάποια στιγμή στο μέλλον να επαναλάβουμε αυτό που έγινε τότε, θα είναι ανεπανάληπτο. Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος-Γοργογυραίος Πέπος.
Ωραίο Ξυλοπάρικο!!
Του Κόζιακα μπαλκόνι
Με τον ευρύ ορίζοντα
που λησμονιούνται οι πόνοι
Με μύλους με Νεροτριβές
Με απείρου κάλλους κοπελιές
Και με πολλά πλατάνια.
Με δυο κεφαλοπόταμους
που αν τους είχαν στη Γαλλία
Θα πότιζαν ολημερίς
Μπαστιά και Βερσαλία.
Μα όσο κι αν βρίσκομαι μακριά
Μακριά από φίλους και δικούς μου
Μακριά από την μαγική χαράδρα
Με τα τρεχούμενα νερά και με την πρασινάδα
Εγώ εσένα νοσταλγώ
Εσένα θα λατρεύω και πάντα θ' αγαπώ.
Με έργα και με ποιήματα
μόνο για σένα θα μιλώ
Ωραίο Ξυλοπάροικο!!
Φίλες και Φίλοι το πιο πάνω ποίημα το
είχε γράψει το 1936 ο δάσκαλος
Τρίτας Θωμάς όταν είχε επισκεφθεί το χωριό.
Αφορμή για να κάνω την πιο πάνω ανάρτηση
ήταν ένα γράμμα που βρήκα στο αρχείο μου
από την κ. Λ.Γ. που όπως γράφει ως γέννημα,
θρέμα Ξυλοπαροικιώτισσα όφειλε να ξέρει το πιο
πάνω ποίημα γιατί έγινε ο ύμνος των Ξυλοπαροικιωτών
και ώς παιδί τον είχε απαγείλει πολλές φορές.
Σύμπτωση; το 2010 ο καθηγητής Παναγιώτης Λαδιάς
όταν επισκέφθηκε το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι
έγραψε κι αυτός ένα καταπληκτικό ποίημα που ίσως θα
έπρεπε και οι Γοργογυραίοι να το απαγγέλουν πριν από
κάθε εκδήλωση και να γίνει ο δικός τους ύμνος.
Σας το παρουσιάζω αμέσως και ας κρίνει ο κάθε
αναγνώστης αν έχω δίκιο που λέω πως είναι ένα
αριστούργημα, παρακαλώ διαβάστε το.
ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ
Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Κόζιακα τα μέρη.
Πρόβαλε η ροδοδάχτυλη νυφούλα τ’ ουρανού
και άπλωνε το φέγγος της μαγεύοντας το νου.
Η πρώτη αχτίδα του ηλιού με βρίσκει στο ανηφόρι,
της αύρας νιώθω το κρυφό το μίλημα: «Προχώρει».
Νιώθω της αυγικής δροσιάς το τρυφερό το χάδι,
νιώθω τη γλύκα της ζωής μες στην καρδιά να στάζει.
Φτάνω σε τόπον όμορφο που’ χει περίσσεια χάρη,
όπου η φύση σκόρπισε απλόχερα τα κάλλη.
Ξεπέζεψα και έγειρα σε ριζιμιό λιθάρι,
σε ξάγναντο κι ευώδιαζε δίπλα μου το θυμάρι.
Ματιά και νους απλώθηκαν τα δυο μαζί παρέα
κι όλο περιεργάζονταν την όμορφη τη θέα.
Βλέπω χαλκόμαβες κορφές με γειτονιά τ’ αστέρια,
των αετών βασίλειο, των πετριτών λημέρια.
Γοργόφτερα γροικώ πουλιά μες στα γαλάζια πλάτη,
γυροβολιές και παιχνιδίσματα χορταίνουνε το μάτι.
Και με τη μελωδία του γλυκά, τερπνά με υψώνει
του λόγκου η πετροπέρδικα, της ρεματιάς τ ’αηδόνι.
Πλαγιές κατάφυτες φορούν σμαράγδινη στολή
με των σπιτιών τα κόκκινα πετράδια ταιριαστή.
Πεύκα κι ελάτια ολόισια και πλάτανους αιώνιους θωρώ,
και τ ΄ αγεριού τους ψίθυρους ακούω μες στους κλώνους.
Τ ‘ αγριολούλουδα κι αυτά πανώρια, μυροβόλα,
η μαργαρίτα, το γιοφύλλι, ο κρίνος κι η γλαδιόλα.
Θαρρείς πως ντύθηκε η γης, μυριοχρωματισμένη,
σοφής υφάντρας φορεσιά με ξόμπλια πλουμισμένη.
Κι εκεί που τέτοια λόγιαζα κι άλλα πολλά δροσάτα,
βλέπω μια κόρη ρόδινη που πρόβαλε στη στράτα.
Μια κόρη κρινοπρόσωπη, λιγνή σγουρομαλλούσα
που ‘ ρίξε γύρω ολόγυρα ματιά γοργοπετούσα.
Στέκω και τη θιαμαίνομαι, θέλω να της μιλήσω,
προσεκτικά και ευγενικά μην την κακοκαρδίσω.
-"Καλή σου ώρα, κόρη μου, και να ‘ σαι ευτυχισμένη,
καλότυχοι που σ’ έχουνε κόρη καμαρωμένη.
Πες μου ποιος είν ’ ο τόπος σου θέλω να σε ρωτήσω."
-"Ξένε, αφού με ρώτησες, εγώ θα σου απαντήσω.
Μάθε, εδώ που βρίσκεσαι, σ’ αυτή την πανδαισία,
όπου η αγάπη φύτρωσε, όπου ανθεί η φιλία,
όπου της φύσης γίνεται γιορτάσι, πανηγύρι,
εδώ ' ναι τ ' όμορφο χωριό, είναι το Γοργογύρι."
Το Γοργογύρι αγάπησα, το’ βαλα στην καρδιά μου
θα το’ χω μες στη μνήμη μου κι ας είναι μακριά μου.
Π.Λ.
Νοσταλγός και Ιδαλγός ο FUJI TOMO KAZU
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου