Ένα μικρό αφιέρωμα σε όλες και όλους τις/τους δασκάλες/δασκάλους της καρδιάς μας. ΚΡΙΤΩΝΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΗΣ ένα μικρό αφιέρωμα στην κ. Μάρθα, στην Ελιάνα, στην Εύα, στον Γιάννη, στον Γιώργο Σεχίδη, στην Βιβή, στην Διοτίμα,και φυσικά στον δικό μας διδάσκαλο της Πιάλειας Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, σήμερα έλαβα ένα γράμμα από την κ. Μαρία Παυλίδου και επειδή όπως γνωρίζετε η αγάπη μου και ο σεβασμός μου προς τους δασκάλους είναι στον ύψιστο βαθμό, σας παρουσιάζω το γράμμα το οποίο πιο παλιά είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα τα ΝΕΑ. Υ.Γ. Επικούρειου Πέπου: Αν θέλει μία χώρα να επενδύσει στο μέλλον, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να τοποθετήσει τους δασκάλους αμέσως μετά την/τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, μισθολογικά εννοώ, αφού πρώτα βέβαια τους εκπαιδεύσει σωστά, και τους δώσει και τον  απαραίτητο τεχνικό εξοπλισμό, τις κατάλληλες αίθουσες και τους ιδανικούς χώρους. Αν αυτό δεν συμβεί, απλά δεν θα υπάρχει ελπίδα, και θα συνεχίσουμε τον κατήφορο, για το που οδηγεί αυτός ο κατήφορος είναι γνωστό και ήδη ως κοινωνία ζούμε τραγικές στιγμές με όλα αυτά που συμβαίνουν εντός και εκτός σχολείων. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Αγαπητέ Επίκουρε σήμερα που σου γράφω, πέθανε και ο δικός μου δάσκαλος. Ο Κρίτων Πανηγύρης. Ο άνθρωπος που έχω αγαπήσει πιο πολύ στη ζωή μου, εκτός από τους γονείς μου.
Όμως, το σωστό είναι να πω: ο άνθρωπος που με αγάπησε πιο πολύ απ' όλους, όπως αγάπησε όλους τους μαθητές και τους φίλους του.

"Ο Πανηγύρης", όπως τον λέγαμε, ήταν η ίδια η αγάπη. Η ομορφιά. Το "Πανυγήρης" αν δεν ήταν το επώνυμό του, θα ήταν το παρατσούκλι του. Ήταν πάντα εκεί, όταν τον ήθελες. Πάντα. Να σε στηρίξει. Να σε βάλει στην τεράστια αγκαλιά του και να μη θες να βγεις ποτέ. Να σε πάρει στο ατέλειωτο ταξίδι της καρδιάς και του νου. Να ψάξει μαζί σου πράγματα, που ούτε είχες φανταστεί ότι υπάρχουν. Ένας κόσμος περίεργος, άλλος απ' αυτόν εδώ, πολύ μακρινός και θαυμαστός. Άνοιγε την πορτούλα μέσα σε κάθε άνθρωπο και έδειχνε: Να ο παράδεισος!

Ήταν ίσως ο πιο μοναχικός άνθρωπος στον κόσμο. Ο πιο αθώος και πιο σοφός. Θαμμένος στους "αρχαίους" του. Ψάχνοντας την αλήθεια. Πόσες αλήθειες πήρε μαζί του, πόση μαγεία, πόση πίκρα!

Τώρα θα πάω σπίτι του και δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα είναι εκεί. Να μ' αγκαλιάσει. Δεν θα με περιμένει να με ρωτήσει. Να κάνει φύλλο και φτερό την ψυχή μου και να μου τη δώσει πίσω ελαφριά σαν πούπουλο. Δεν θα με ξαναπεί "παλιόπαιδο" για τα πειράγματά μου. Δεν θα ξανακούσω το γέλιο του. Είχα ορκιστεί ότι εγώ δεν θα τον εγκαταλείψω όπως οι άλλοι. Τελικά το έκανα. Πού να τον βρω τώρα να του πω πως τον αγαπάω.

Αγαπώ πολύ τα τραγούδια σου (και ποιος δεν τ' αγαπάει;). Ένα απ' αυτά, μου φέρνει στο μυαλό η φράση που έγραψα πιο πάνω: είχα ορκιστεί ότι εγώ δεν θα τον εγκαταλείψω, όπως οι άλλοι. Τελικά "το έκανα". Είναι το τραγούδι "Ο αρχηγός" και λέει: "Φτιάχναμε καπέλα από χαρτί/ και είχαμε και ξύλινα ντουφέκια/ κι ήτανε ο πόλεμος γιορτή/ στα παλιά μας στέκια. / Όλοι σε φωνάζαν αρχηγό/ κι ήξερες μονάδα να διατάζεις/ κι έτρεχα ξοπίσω σου κι εγώ/ για να με κοιτάζεις./ Έγειρες στη γη να κοιμηθείς/ κι έγιν' η καρδιά σου κυπαρίσσι. / Σου 'πα θα πεθάνω αν σκοτωθείς. / Κι όμως, έχω ζήσει...". Έτσι είναι...».

Αφιερωμένος στις Δασκάλες και στους Δασκάλους της ψυχής μας.