ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ ΜΙΑΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ.

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, αυτή η ανάρτηση που διαβάζετε αυτή τη στιγμή έχει για μένα σημαντική συναισθηματική φόρτιση για δύο λόγους, ο πρώτος είναι η αγαπημένη μας Κουλίτσα. Την Κουλίτσα την γνώρισα το 1979 στην Δεινοστράτου 31-33 η δική της οικογένεια έμεινε στον τρίτο όροφο και η δική μου στον δεύτερο. Μία κόρη αυτοί μία κόρη κι εμείς, η δική τους κόρη 15 χρόνια περίπου πιο μεγάλη από την δική μας. Η Κουλίτσα σύζυγος του Κυριάκου Μιχελουδάκη με καταγωγή η Κουλίτσα από τα Καλύβια Μεσογείων αγάπησε και την δική μας κόρη σας δικό της παιδί. Ζήσαμε εκεί 25 χρόνια, είμασταν σαν μία οικογένεια. Η αγαπημένη μας Κουλίτσα πριν 2 χρόνια περίπου άρχισε σιγά σιγά να χάνει την μνήμη της, δυστυχώς υπάρχουν γύρω μας πολλές τέτοιες περιπτώσεις. Η σημερινή αφιέρωση είναι για την Κουλίτσα μας, μέσα στην ατυχία της είναι τυχερή που έχει μία κόρη αστέρι, είναι η παλιά γραμματέας που είχα στην ΟΚΡΑ. Η κατάσταση σήμερα της Κουλίτσας έχει χειροτερέψει δυστυχώς. Η Κουλίτσα μπορεί να μην θυμάται λόγω του προβλήματος αλλά εμείς θυμόμαστε πολύ καλά το πόσο μας αγαπούσε και το πόσο μας βοήθησε. Το πιο κάτω γράμμα το έγραψε κάποια μητέρα προς το παιδί της και νομίζω πως μας αφορά όλους μας, είτε σαν γονείς είτε ως παιδιά. 

Είναι ένα γράμμα προειδοποίηση για όλα όσα πρόκειται να βιώσει το παιδί της τώρα που εκείνη μεγαλώνει και δεν θα μπορεί να φροντίζει ούτε εκείνο ούτε καν τον εαυτό της. Το γράμμα μιλά για τη δύναμη της αγάπης, για την ανταπόδοση συναισθημάτων αλλά και για το μεγαλείο της ψυχής μιας μάνας που μπορεί να κινήσει βουνά προκειμένου να βλέπει το παιδί της ευτυχισμένο. Διαβάστε το...

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ........

Αγαπημένο μου παιδί

την ημέρα που θα προσέξεις ότι γέρασα

- κι αυτό φοβάμαι πως δεν θα αργήσει να γίνει -

- κάνε υπομονή και προσπάθησε να καταλάβεις...

Μπορεί τα χρόνια μου να πέρασαν.

Μπορεί οι ρυτίδες να χάραξαν το πρόσωπό μου...

Όμως ούτε η καρδιά μου έχασε την τρυφερότητά της, ούτε τα μάτια μου την καλοσύνη τους...

Από την πρώτη στιγμή ήμουν δίπλα σου και με ανείπωτη λαχτάρα περίμενα τον ερχομό σου!

Και όταν το θαύμα έγινε, από την ευτυχία μου άνοιξαν οι ουρανοί και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη!

Στα χρόνια που πέρασαν ήμουν δίπλα σου με την αγάπη που σου άξιζε και την τρυφερότητα που χρειαζόσουν!

Όμως ο χρόνος είναι αδυσώπητος και οι αλλαγές επάνω μας είναι ορατές...

Γι' αυτό αν κάποια φορά λερωθώ την ώρα που τρώω ή εάν δυσκολεύομαι να ντυθώ, δείξε κατανόηση...

Θυμήσου με πόση υπομονή ξόδευα ώρες ατελείωτες να σε βοηθώ!

Όταν μιλάμε, εάν επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα δύο και τρεις φορές μην με παρεξηγείς. Άκουσέ με.

Όταν ήσουν μικρό παιδί έπρεπε να σου λέω πολλές φορές την ίδια ιστορία μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δε θέλω να κάνω ντους μη θυμώνεις... Θυμήσου τις χιλιάδες δικαιολογίες που έβρισκες προκειμένου να με πείσεις να μην σε λούσω...

Όταν διαπιστώνεις την άγνοιά μου πάνω στη νέα τεχνολογία δώσε μου τον απαραίτητο χρόνο να προσαρμοστώ και μην με κοιτάς με ένα περιπαιχτικό χαμόγελο...

Όταν συζητάμε και ξεχνάω κάτι, δώσε μου χρόνο να το θυμηθώ. Και αν δεν μπορώ μην εκνευρίζεσαι.

Το πιο σημαντικό δεν είναι η ίδια η συζήτηση αλλά η χαρά να είμαστε μαζί και να συζητάμε..

Σου δίδαξα τόσα πολλά πράγματα! Να τρως σωστά... Να ντύνεσαι σωστά...

Να αντιμετωπίζεις τη ζωή με θάρρος...

Όταν δε θέλω να φάω μην με πιέζεις.

Ξέρω πολύ καλά πότε πρέπει και πότε όχι...

Και όταν τα κουρασμένα πόδια μου δεν μου επιτρέπουν να περπατώ μην στεναχωριέσαι. Φυσικό είναι! Δώσε μου το χέρι σου να κρατηθώ.

Το ίδιο έκανα κι εγώ όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα...

Το ξέρω ότι η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να είμαι τόσο δραστήρια όσο θα ήθελα. Ωστόσο τα καταφέρνω να επιβιώνω. Κάποια μέρα θα καταλάβεις τι εννοώ...

Κάποια μέρα θα καταλάβεις ότι παρά τα λάθη μου, πάντα ήθελα το καλύτερο για σένα...

Και προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις να ετοιμάσω το δρόμο σου!

Δώσε μου το χέρι σου και βοήθησέ με να τελειώσω το δρόμο μου με υπομονή, αγάπη και ειρήνη.

Κι εγώ θα σου το ξεπληρώσω με ένα χαμόγελο και με την απέραντη αγάπη που έχω μέσα μου για σένα...

Σ΄αγαπώ.....

Η μαμά σου.....

Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Υ.Γ. Ο Δεύτερος λόγος είναι ένας αληθινός φίλος που ξαφνικά άρχισε να έχει μερική απώλεια μνήμης, μακάρι να είναι μόνο αυτό. Όταν πρωτοδιάβασα αυτό το γράμμα δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Για μία ακόμη φορά δικαιώνεται ο σοφός διδάσκαλος από την ιστορική και πνευματική Πιάλεια που λέει: Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι νωρίς.