ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ Ένας Γοργογυραίος ποιητής σε μία συνέντευξη εφ' όλης της ύλης. Την συνέντευξη πήρε η Κορνηλία.

Κορνηλία, Πυθαγόρας, Ποιητής.

Το βιογραφικό σημείωμα του δεκαεννιάχρονου Τρικαλινού ποιητή!
Ο Χρυσοβαλάντης Αργυρίου γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου του 1997 στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας. Το 2009 μαζί με την οικογένεια του αποφασίζουν να επαναπατρισθούν και να εγκατασταθούν στην γενέτειρα τους, στο πατρικό σπίτι του πατέρα του, Βασιλείου Αργυρίου, στο χωριό Γοργογύρι.
Μετά τις πανελλήνιες του Χρυσοβαλάντη η οικογένεια μετακομίζει εκ νέου στο κέντρο των Τρικάλων, όπου ζει μέχρι και σήμερα. Ο ίδιος ο Χρυσοβαλάντης, ωστόσο, τους τελευταίους μήνες ζει στην Θεσσαλονίκη καθώς σπουδάζει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στην Φιλοσοφική σχολή, στο τμήμα της Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας.
Η πρώτη αναγνώριση του ποιητικού του έργου έγινε από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.), όταν στον πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό της του απονεμήθηκε το τρίτο βραβείο για το ποίημα «Χουάρες, η πόλη των νεκρών γυναικών».
Στη συνέχεια, ακολούθησαν και άλλες βραβεύσεις σε πανελλήνιο επίπεδο. Παράλληλα με την ποίηση, ο Χρυσοβαλάντης ασχολείται με το σχέδιο αλλά και με την μετάφραση κειμένων στην γερμανική γλώσσα.
Η συνέντευξη

Τι είναι η ποίηση για σένα;
Ειλικρινά, δεν ξέρω. Δεν το χω σκεφτεί ποτέ. Η ποίηση ήταν πάντα εκεί, σε κάθε έκφανση της ζωής μου. Έχω πιάσει τον εαυτό μου σε ακραίες καταστάσεις, στα όρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς δηλαδή, να αντιλαμβάνεται και να επεξεργάζεται τα συμβάντα μέσα από στίχους. Τότε, ένιωθα τύψεις γι’ αυτό, τώρα ξέρω πως είναι κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις. Ξέρω, ότι η απάντηση αυτή μπορεί να απογοητεύει γιατί πολλοί θα περίμεναν να πλέξω ένα τεράστιο εγκώμιο της ποίησης και της τέχνης. Όχι, δεν θα το κάνω αυτό. Είχα διαβάσει κάποτε μια ομιλία, όπου η συγγραφή παρομοιαζόταν με την αναπνοή. Πριν, λοιπόν, κρίνετε ανεπαρκής την απάντηση μου, επειδή δεν ανέτρεξα στα βολικά κλισέ, προσπαθήστε να απαντήσετε στο «Τι είναι για εσάς η αναπνοή»; Δύσκολο ε; Η αναπνοή είναι κάτι αποδεδειγμένα απαραίτητο για την ζωή, αλλά κανένας δεν εκστασιάζεται όταν αναπνέει. Κάτι τέτοιο είναι και για μένα η ποίηση!Λίγα λόγια για την ποιητική σου συλλογή «εξάψεις ευτυχίας»;
Αρχικά, πρέπει να πω, ότι δεν αποδέχομαι τον όρο “ποιητική συλλογή”. Όχι, επειδή τον βρίσκω υποτιμητικό αλλά ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Μια συλλογή δεν μου δίνει την δικαιοδοσία να αυτοαποκαλούμαι ποιητής και να ονομάζω ποίηση αυτό που κάνω. Κάτι τέτοιο θα ‘ταν, αν όχι επικίνδυνο για την τέχνη, τουλάχιστον επιπόλαιο και γεμάτο ασέβεια. Θα μου πείτε «τότε τι κάνεις;» και θα σας απαντήσω «είναι τόσο αναγκαίο να βάλουμε ταμπελίτσα;».
Γενικότερα, για την συλλογή θα ήταν καλό να γνωρίζετε, ότι τα κείμενα (σύνολο 44) γράφτηκαν σε μια περίοδο τεσσάρων ετών. Άρα, άλλοτε μέσα στην συλλογή θα συνομιλείτε με τον 15χρονο εαυτό μου και άλλοτε με τον 19χρονο. Μην το ξεχάσετε αυτό. Επίσης, κάτι τελευταίο. Η ανάγκη της έκδοσης προέκυψε αργότερα, αυτό σημαίνει ότι τα κείμενα δεν γράφτηκαν υπό το πρίσμα της δημοσιότητας, οπότε δεν είναι προετοιμασμένα για να αρέσουν. Μην τα παρεξηγήσετε! 

Οι μέχρι τώρα παρουσιάσεις σου σε Αθήνα, Τρίκαλα και Θεσσαλονίκη στο προσεχές μέλλον σου δίνουν την εντύπωση πως μπορείς να συνεχίσεις;

Στην Θεσσαλονίκη, για προσωπικούς λόγους, δεν έγινε ακόμα η βιβλιοπαρουσίαση, ίσως γίνει στις αρχές του 2017. Ωστόσο, στην γενέτειρα μου αλλά και στην πρωτεύουσα που έγιναν οι βιβλιοπαρουσιάσεις μόνο αγάπη μπορώ να πω ότι εισέπραξα. Είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους και να συνομιλήσω μαζί τους. Πλέον, δεν είμαι ο περίεργος στην σχολική τάξη που κάνει «παλαβομάρες».

Ποια ήταν η αφορμή σας για να ξεκινήσετε να συγγράψετε ποιήματα;

Στο δημοτικό, διάβαζα από κάτι μικρά ημερολόγια που είχαν στην πίσω πλευρά τους στιχάκια, τα αντέγραφα και τα έδινα στα κορίτσια στο σχολείο. Κάποια στιγμή τα στιχάκια του ημερολογίου τελείωναν και έτσι, επειδή η ζήτηση τους ήταν μεγάλη, άρχισα να γράφω μόνος μου για να μπορώ να συνεχίζω να τροφοδοτώ τα κορίτσια του σχολείου. Αυτά έχουν, πλέον, χαθεί και χαίρομαι πλέον γι’ αυτό. Συστηματικά άρχισα μετά να γράφω στην 3η γυμνασίου. Τώρα, η αφορμή ποια ήταν θα σας γελάσω, δεν έμαθα ακόμα καλά τον εαυτό μου για να απαντάω σε τέτοιες ερωτήσεις.

Ποιο ποίημα θεωρείς πως είναι το καλύτερο σου και πες μας δυο λόγια για αυτό.

Δεν θεωρώ κανένα καλύτερο γιατί έτσι υπεισέρχεται στην ποίηση μια άλλη έννοια που απεχθάνομαι και νομίζω δεν έχει καμία δουλειά σε αυτό που κάνω. Αυτήν η έννοια είναι η έννοια του ανταγωνισμού. Κάθε κείμενο έχει κάτι να πει και από το καθένα μπορείς να εισπράξεις κάτι. Ωστόσο, επειδή καταλαβαίνω την ερώτηση, θα σας πω για ένα ποίημα που ξεχωρίζω από τα άλλα. Ναι, αυτό που μας έλεγαν μικρούς ότι οι γονείς αγαπάνε το ίδιο όλα τους τα παιδιά είναι ένα μεγάλο ψέμα. Το κείμενο «Χουάρες, η πόλη των νεκρών γυναικών» αναπόφευκτα κατέχει μια ιδιαίτερη θέση σε αυτήν την συλλογή για διάφορους λόγους. Γι’ αυτό το κείμενο είχα βραβευτεί σε έναν πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό στον οποίο γνώρισα ανθρώπους που μέχρι σήμερα έχω στενές επαφές και διαπροσωπικά και όσον αφορά αυτό που κάνω. Επίσης, για ένα παιδί της επαρχία, για το οποίο η συγγραφή ήταν πολλές φορές αφορμή κοινωνικού παραγκωνισμού, το ταξίδι που μου χάρισε αυτήν η βράβευση στην Αθήνα αλλά και στον χώρο της ποίησης, ήταν μπορώ να πω σήμερα μια μεγάλη πρόσκληση για υπομονή και συνέχεια, κάτι που μου έμαθε πως το να μην συμμερίζεσαι τα ενδιαφέροντα των συνομήλικων σου δεν σε κάνει «προβληματικό».

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να εκπέμψεις για την σημερινή εποχή;
Μήνυμα; 

 Όχι τέτοιες αυταπάτες δεν έχω! Δεν έχω να πω κάτι. Υπάρχουν άλλοι που τα έχουν πει καλύτερα από εμένα. Σήμερα, όλοι νομίζουν ή θέλουν να νομίζουν, ότι έχουν κάτι να πούνε. Με εκνευρίζει αυτό! Υπάρχουν, πλέον, τόσοι πολλοί, με αγαθές κατά τα άλλα προθέσεις, που θέλουν να πούνε κάτι, με αποτέλεσμα να βυθιστούμε σε μια απέραντη φλυαρία και οχλαγωγία χωρίς νόημα ή ουσία. Εγώ με αυτό που κάνω θέλω να ακούσω την εποχή μου και όχι να προσθέσω άλλη μια ασημαντότητα σε αυτήν!
Λίγα λόγια για την ποιητική συλλογή του Χρυσοβαλάντη Αργυρίου.

“Εξάψεις Ευτυχίας”….
Τίτλος: Εξάψεις Ευτυχία
Συγγραφέας: Χρυσοβαλάντης Αργυρίου
Εκδόσεις: Πηγή
Σελίδες: 84
Διαστάσεις: 18Χ24cmΠου μπορούμε να το βρούμε: http://iwrite.gr/bookstore/exapseis-eftixias/

Περιγραφή:
“Εκεί που επιθυμώ να καταλήξω και να επιμείνω είναι στο γεγονός, και ενίοτε συνάμα πρόβλημα, ότι η ποίηση, και γενικότερα η τέχνη, ήταν και είναι πάντα ο “Προμηθέας” του αύριο. Δηλαδή απλοϊκά θα λέγαμε ότι μέσα από την ποίηση/τέχνη του σήμερα πλάθουμε την κοινωνία του αύριο. Και λέγω ότι αυτό ενίοτε είναι πρόβλημα καθώς τα τελευταία χρόνια με μεγάλη μου θλίψη παρατηρώ μια ποίηση να παραπαίει και να αυτό-εγκλωβίζεται σε εμπορικά και παρωχημένα κάστρα απάθειας, αμάθειας, ασέβειας, ρηχότητας και, εν τέλει τέλεια στο κλίμα της εποχής της, εφημερότητας.
Η παρούσα ποιητική συλλογή αποσκοπεί (ή θέλω να πιστεύω ότι αποσκοπεί) στην αποικοδόμηση αυτών των κάστρων και μέσα από την αμφισβήτηση και την αναθεώρηση παραδεδεγμένων, κατά τ’ άλλα, αληθειών στον επαναπροσδιορισμό της υπαρξιακής μας ταυτότητας. Ένας επαναπροσδιορισμός ο οποίος δεν θα μας χαρίσει ένα καλύτερο αύριο, αλλά το ίδιο το αύριο που κινδυνεύουμε με τις σημερινές, ιδεατές και υλικές εκφάνσεις των δομών των εννοιών μας να χάσουμε. Και αυτήν είναι η απάντηση μου!”
Τη συνέντευξη επιμελήθηκε ο Πυθαγόρας-Νίκος Μουστάκας, Προπτυχιακός Φοιτητής του Τμήματος Δημοσίας Διοίκησης Παντείου Πανεπιστημίου, και μέλος της ΟΜΑ.Σ. (ομάδας στοχασμού).
Πηγή:http://kl-news.com