O Λευτέρης Παπαδόπουλος μιλάει στο filomatheia.blogspot.com

Κύριε Παπαδόπουλε μπορείτε να μας περιγράψετε με λίγα λόγια τα παιδικά σας χρόνια?
Οι γονείς μου ήταν πολύ φτωχοί άνθρωποι. Ο πατέρας μου ήταν γεννημένος στην Προύσσα (Κωνσταντινούπολη) ορφανός. Η μάνα μου ορφανή κι εκείνη γεννημένη στη Ρωσία. Στην Ελλάδα γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν. Ο πατέρας μου ήταν τσαγκάρης. Μέχρι τα 25 μου χρόνια μέναμε σε ένα δωμάτιο μαζί με τον αδερφό μου και τους γονείς μας, δεν είχαμε φράγκο, δεν είχαμε να φάμε. Όλοι οι άνθρωποι της γενιάς της δικής μου είχαμε σοβαρά προβλήματα. Ήμουν μόλις 6 ετών όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα. Ο κόσμος πέθαινε στους δρόμους. Προσπαθούσαμε μήπως και βρούμε κάτι φαγώσιμο στα σκουπίδια. Μετά την κατοχή ήρθαν τα χειρότερα, δηλαδή ο Εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά.
Άλλη φτώχεια και δυστυχία, ξανά σκοτώθηκαν πάρα πολλοί, άλλοι στην εξορία, άλλοι στη φυλακή. Μια πολύ ανώμαλη περίοδος για τον Ελληνισμό. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον έζησα τα παιδικά μου χρόνια, είχα όμως σπουδαίους γονείς και ειδικότερα η μάνα μου η οποία ήταν πολύ σκληρό καρύδι, που αγωνιζόταν για να μπορέσουμε να επιζήσουμε και παράλληλα με έσπρωξε να μπω και στο Πανεπιστήμιο. Στο τρίτο έτος εγκατέλειψα τη Νομική και ασχολήθηκα με τη δημοσιογραφία.
Ποια παιδιά θεωρείτε ευτυχισμένα, τα παιδιά της γενιάς σας ή τα παιδιά της δικής μας γενιάς και γιατί?
Νομίζω πως τα παιδιά της γενιάς μου είχαν μεν προβλήματα, κυρίως επιβίωσης, αλλά παρά τη δυστυχία, μέσα τους ήταν πιο ευτυχισμένα. Υπήρχε μια αλληλεγγύη στη γειτονιά, στα σπίτια, υπήρχαν φίλοι, μοιραζόμασταν πράγματα. Σήμερα τα παιδιά είναι πολύ αγχωμένα και μοναχικά. Σήμερα τελειώνεις το Πανεπιστήμιο και είσαι άνεργος. Τότε τελείωνες το Γυμνάσιο και είχες ένα χαρτί στα χέρια σου που σε βοήθαγε να βρεις δουλειά.
Κυρίως τα σημερινά παιδιά έχετε μεγάλη μοναξιά. Βέβαια έχετε κάποια άλλα συν πχ. ελευθερία στη σκέψη, στις σχέσεις. Στα χρόνια τα δικά μας ένα κορίτσι ήταν πολίτης β’ κατηγορίας.
Παλιά έλεγαν το αγόρι θα σπουδάσει, το κορίτσι θα παντρευτεί. Αυτό σήμερα έχει αλλάξει.
Ήσασταν γεννημένος, αυτό που λέμε ταλαντούχο παιδί ή διαπρέψατε μετά από σκληρή δουλειά?
Δεν ξέρω τελικά τι είναι ταλέντο· είναι μια διάθεση να κάνεις κάποια πράγματα που δεν τα κάνουν οι άλλοι; Πάντως το 90% είναι σκληρή δουλειά· τίποτα δεν κατακτάτε χωρίς προσπάθεια και μάλιστα πολύ μεγάλη. Ένα παράδειγμα θα σας φέρω μιας και μιλούσα πριν λίγο στο τηλέφωνο με την Αννούλα, την γυναίκα του Γιώργου Νταλάρα.
Ο Γιώργος Νταλάρας γεννήθηκε από μια πολύ φτωχή οικογένεια· o πατέρας του ήταν ρεμπέτης. Ο Νταλάρας είχε μια καλή φωνή αλλά υπήρχαν κι άλλοι με πολύ καλύτερη φωνή. Ο Γιώργος κατάφερε να μάθει όλα τα όργανα, τα έγχορδα, και είναι σήμερα ο καλύτερος τραγουδιστής γιατί αγωνίστηκε όσο κανείς άλλος! Τίποτα δεν κατακτάται χωρίς κόπο, αυτό να το έχετε πάντα υπόψη σας!
Σε ποια ηλικία αρχίσατε να γράφετε στίχους και αν θυμόσαστε το πρώτο σας τραγούδι.
Στίχους γράφω από νεαρός, από τότε που ήμουν στην ηλικία σας. Εκείνα τα χρόνια έγραφα για πλάκα, για κανένα κορίτσι, για τις συντροφιές. Το πρώτο τραγούδι που έγραψα και έγινε γνωστό από τη μια μέρα στην άλλη και μ’ έκανε πολύ γνωστό, ήταν το τραγούδι «Άπονη ζωή» σε μουσική του Ξαρχάκου και το τραγούδησε ο Μπιθικώτσης. Αμέσως έπιασα το Τζόκερ!
Αν θα έπρεπε να διαλέξετε μεταξύ του δημοσιογράφου και του στιχουργού ποια θα ήταν η επιλογή σας?
Δημοσιογράφος, αυτό μ’ ενδιαφέρει. Ο δημοσιογράφος παρεμβαίνει στα πράγματα, έχει τη δυνατότητα να παρέμβει εκείνη τη στιγμή που συμβαίνει το γεγονός και με τη παρέμβασή του αυτή να βοηθήσει να λυθεί κάποιο πρόβλημα. Αυτός που γράφει στίχους βοηθάει σιγά-σιγά να βελτιωθεί το πνευματικό επίπεδο του κόσμου. Αυτό όμως γίνεται αργά και σε δεκαετίες. Ο δημοσιογράφος όμως παρεμβαίνει καίρια.
Τί ρόλο έπαιξαν οι γυναίκες και ο έρωτας στη ζωή σας και στο έργο σας?
Τον πρώτο! Το παν στη ζωή μου ήταν οι γυναίκες και ο έρωτας! Έχω παντρευτεί δύο φορές και έχω ερωτευτεί καμιά δεκαριά! Ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου είναι η δεύτερη γυναίκα μου με την οποία έχουμε κάνει ένα παιδί, και έχω άλλο ένα παιδί από τον πρώτο μου γάμο.
Με τη σημερινή μου γυναίκα είμαστε 32 χρόνια μαζί και μου έδωσε μεγάλη ώθηση στη ζωή μου. Είναι σκηνοθέτης. Είμαστε πιο κοντά στις σκέψεις μας, στις προοπτικές μας, στα ενδιαφέροντά μας.
Ο έρωτας έπαιξε κυριαρχικό ρόλο στη ζωή μου και πιστεύω πως ο έρωτας είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του ανθρώπου. Πάντως όταν είσαι ερωτευμένος, δεν γράφεις, ζεις. Όταν χωρίσεις αναπολείς αυτά που έζησες και όταν είσαι σε μεγάλη στενοχώρια, τότε γράφεις!
Τα παιδιά των 15-20 ετών πιστεύετε πως όταν ακούνε τα δικά σας τραγούδια καταλαβαίνουν το νόημα των στίχων?
Νομίζω πως δεν τα καταλαβαίνουν και πολύ. Επειδή όμως τα παιδιά έχουν μανάδες και πατεράδες οι οποίοι και τα καταλαβαίνουν και τα έζησαν, αυτά τα τραγούδια πλέον έχουν περάσει στο DNA των παιδιών και κάπου μέσα στη ψυχή σας έχουν κάποια ρίζα!
Θα θέλατε να μας πείτε ποιες ήταν και είναι οι πηγές έμπνευσης των τραγουδιών σας?
Ο έρωτας και τα βιώματα της ζωής μου! Εθνική Αντίσταση, Εμφύλιος, πείνα, φτωχοί άνθρωποι, μετανάστευση. Μη ξεχνάτε πως κάποτε στη Γερμανία ήταν 300.000 Έλληνες μετανάστες! Η γενιά η δική μου έχει ζήσει αυτό το τεράστιο πρόβλημα της μετανάστευσης. Δεν πρέπει να είμαστε ξενοφοβικοί.
Ποιους από τους σημερινούς στιχουργούς θεωρείτε αξιόλογους και ποιο τραγούδι θα θέλατε να το έχετε γράψει εσείς?
Έχουμε πάρα πολύ σπουδαίους στιχουργούς: Μάνος Ελευθερίου, Αλκαίος, Ρασούλης, Κατσούλης, Νικολακοπούλου, Τριπολίτης ……ανέφερα ήδη 5-6 και ας με συγχωρέσουν αυτοί που ξέχασα.
Το τραγούδι που θα ήθελα να είχα γράψει εγώ είναι του Μάνου Ελευθερίου και είναι η «Μαρκίζα» σε μουσική του Σπανού και το έχουν τραγουδήσει η Μοσχολιού και η Χαρούλα. Σας συνιστώ να ψάξετε και να το βρείτε αυτό το τραγούδι γιατί είναι πολύ ωραίο.
Τι γνώμη έχετε για το διαδίκτυο και για το ηλεκτρονικό βιβλίο?
Δεν έχω ιδέα απ’ αυτά τα πράγματα! Γράφω ακόμα με μολύβι. Υπάρχει έχω ακούσει ένα πρόγραμμα στους υπολογιστές που μιλάς και γράφει αυτό νομίζω (σημ. ηλεκτρονικός λογογράφος) -χωρίς να είμαι σίγουρος πως θα με ξεκούραζε- γιατί κουράζεται το χέρι μου πάρα πολύ. Επειδή όμως 40 χρόνια τώρα που γράφω, φοβάμαι πως η σκέψη μου δεν θα είναι όπως τώρα που κάθομαι και γράφω, γιατί η σκέψη μου περνάει στο χέρι μου και κατόπιν στο χαρτί. Αν αυτή η διαδικασία αλλάξει, φοβάμαι πως δεν θα είναι το ίδιο.
Το διαδίκτυο βέβαια είναι μια μεγάλη κατάκτηση της επιστήμης και της γνώσης! Είναι μια τεράστια βιβλιοθήκη που μέσα σε λίγα λεπτά έχεις όποια πληροφορία θέλεις, και παράλληλα μπορείς να ανταλλάσεις απόψεις με εκατομμύρια ανθρώπους!
Αν σας ζητούσαν θα γράφατε τους στίχους για το τραγούδι που θα στέλναμε στη Eurovision?Όχι, ποτέ! Η Eurovision δεν είναι διαγωνισμός τραγουδιού αλλά διαγωνισμός τηλεοπτικών σταθμών. Είναι ένα show με ωραία κοριτσάκια με ωραία σώματα, που χορεύουν ωραία, κουνιούνται ωραία και ντύνονται ωραία. Το τραγούδι είναι άλλο πράγμα, είναι ιερό! Εις ότι αφορά τη φετινή Eurovision, είδα αυτή που πήρε το 2ο βραβείο· ήτανε καλλονή, απίστευτης ομορφιάς γυναίκα, από την Ουκρανία. Οι Ουκρανές όλες, είναι κούκλες· γι ‘αυτό και οι Έλληνες σήμερα έχουν γκόμενες από την Ουκρανία και πολλοί χωρίζουν και παντρεύονται Ουκρανές! Αυτό λοιπόν εσείς να το έχετε υπόψη και να διεκδικείτε τους άντρες σας όταν παντρευτείτε!
Αν η παγκόσμια κοινότητα σας επέλεγε για να προτείνετε ένα τραγούδι κι ένα βιβλίο Ελλήνων δημιουργών ποια θα ήταν η πρότασή σας?
Το τραγούδι θα ήταν η «Φραγκοσυριανή» (του Μάρκου Βαμβακάρη) και η «Συννεφιασμένη Κυριακή» του συμπατριώτη σας του Βασίλη Τσιτσάνη, και ένα τρίτο πάλι από τα μέρη σας, είναι του Καλδάρα, το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι».
Βιβλίο θα έλεγα κλασικό Ελληνικό και σπουδαίο βιβλίο το «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» που έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης.
Ποιος είναι ο ρόλος του προέδρου των «Λευτεριστών»?
«Λευτεριστές» είμαστε μια παρέα «αλητεία» που μαζευόμαστε και πίνουμε ούζα, και επειδή εγώ ήμουνα ο πιο μεγάλος και έκανα και περισσότερη πλάκα, με βγάλανε Πρόεδρο! Αυτοί είναι οι «Λευτεριστές»! Είμαστε μια όμορφη παρέα!
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας προορισμός στις διακοπές? Από πληροφορίες γνωρίζουμε πως είναι η Μυτιλήνη, σωστά?
Ναι σωστά, στη Μυτιλήνη πάω. Είναι ένα χωριό εκεί, ο Μόλυβος και ζω εκεί 3 μήνες. Από τότε που εφευρέθηκε το φαξ εργάζομαι εκεί και στέλνω τα κείμενά μου στην εφημερίδα, χωρίς να χρειάζεται πια να είμαι στην Αθήνα. Ο Μόλυβος είναι για μένα το ωραιότερο μέρος του νησιού! Αυτός είναι λοιπόν ο αγαπημένος μου προορισμός!
Αν υποθέσουμε πως υπήρχε η δυνατότητα να εκπληρωθεί άμεσα μια επιθυμία σας ποια θα ήταν αυτή?
Να μην έχω διάφορα προβλήματα υγείας που με τυραννάνε γιατί στο παρελθόν έχω πάθει και έμφραγμα.
Ποια είναι η γνώμη σας για τα λεγόμενα παραδοσιακά έθιμα όπως π.χ. τα βεγγαλικά του Πάσχα?
Είναι ένα έθιμο που νομίζω πως πρέπει να καταργηθεί. Είναι πολύ επικίνδυνο και έχουν σκοτωθεί άνθρωποι. Όπως επίσης πρέπει να καταργηθεί και η οπλοχρησία την Κρήτη γιατί κι εκεί έχουν συμβεί τραγικά περιστατικά.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας συγγραφέας και ποια βιβλία θα προτείνατε στους νέους?
Έχω πολλούς αγαπημένους συγγραφείς, Έλληνες βέβαια. Στα χρόνια της εφηβείας μου έζησα πολύ με τον Αντώνη Σαμαράκη· ήταν στενός μου φίλος. Θεωρώ πως τα βιβλία του μ’ επηρέασαν πάρα πολύ. Επίσης οι Μυριβήλης, Καραγάτσης, Θεοτοκάς, Βενέζης και από τους νεότερους ο Ταχτσής τον οποίο, κάποιος από τους νεαρούς που έπαιρνε σπίτι του τον σκότωσε πριν μερικά χρόνια.
Η Ελλάδα έχει μεγάλους ποιητές· μεγάλους πεζογράφους δεν είχε. Όλοι οι πεζογράφοι είναι μια σκάλα πιο κάτω. Έχει ποιητές καταπληκτικούς· Καβάφης, Σολωμός, Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος, ο Κάλβος ……ανέφερα ήδη 5 εκ των οποίων οι δύο έχουν πάρει το Βραβείο Νόμπελ και ο Ρίτσος το Βραβείο Λένιν. Αν ζούσε σήμερα ο Καβάφης θα είχε αναστατώσει την Οικουμένη!
Οι νέοι νομίζω, εκείνο που θα τους κάνει να «πετάξουνε», είναι η μύηση στην ποίηση. Να μάθουνε να διαβάζουν ποίηση και σιγά-σιγά θα καταλάβουν πως η ποίηση τους ανεβάζει αλλού. Μέσα σε τρεις λέξεις ένας ποιητής μιλάει για όλο τον κόσμο! Χίλια βιβλία είναι ένα ποίημα, όπως χίλιες ζωές είναι ένα σ’ αγαπώ!
Η μουσική είναι μία και αδιαίρετη ή χωρίζεται σε έντεχνη, μοντέρνα, λαϊκή κλπ?
Η μουσική χωρίζεται σε δύο μέρη· ή είναι καλή ή είναι κακή. Άμα είναι καλή είναι και ρεμπέτικα, είναι και ποπ και συμφωνική, είναι τα πάντα. Άμα είναι κακή, όλα αυτά τα είδη θέλουν μια κλωτσιά και να πάνε στον Καιάδα!
Ποια συμβουλή θα δίνατε στους νέους?
Το κύριο πράγμα που λέω στους νέους, γιατί όπως σας είπα έχω δύο παιδιά και δύο εγγόνια, είναι να διαβάζουν και να μελετάνε για να αποκτήσουν παιδεία.
Τέλος θα θέλαμε να χαρακτηρίσετε με δυο λέξεις τα παρακάτω ονόματα:
Θεοδωράκης: Μέγας μουσικός, μέγας πατριώτης! Με λάθη όπως όλοι, πάντως ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα του αιώνα.
Χατζηδάκης: Το ίδιο θα έλεγα κι αυτός. Δεν χρειάστηκε να πάει φυλακή αλλά αυτά που έλεγε ήταν φιλελεύθερα πράγματα. Είχε μια γενναιότητα ο Χατζηδάκης και βέβαια ήταν πολύ μεγάλος συνθέτης!
Λοϊζος: Ο Λοϊζος δεν είχε το «καλλιτεχνικό» μπόι των δύο προηγούμενων. Είναι μια άλλη γενιά, ήξερε λιγότερα πράγματα αλλά ήταν εξαιρετικός μουσικός από την άποψη της μελωδίας. Ήταν άνθρωπος πολύ βαθυστόχαστος, εραστής, ονειροπόλος και ήξερε να γράφει καταπληκτικά τραγούδια.
Τσιτσάνης: Βασιλιάς όλων, Αρχηγός όλων! Αυτός έμαθε τους πάντες! Σ’ αυτόν στηρίζεται όλη η λαϊκή μουσική!
Νταλάρας: Νομίζω ένας από τους καλύτερους λαϊκούς τραγουδιστές. Ο μεγαλύτερος βέβαια τραγουδιστής που έβγαλε η Ελλάδα ήταν ον Καζαντζίδης!
Αλεξίου: Η μεγαλύτερη Ελληνίδα τραγουδίστρια! Είναι και κουμπάρα μου, της έχω βαφτίσει το παιδί.
Μαρινέλλα: Εξαιρετική τραγουδίστρια με μεγάλες δυνατότητες. Καθιέρωσε έναν δικό της τρόπο στο τραγούδι· έχει κίνηση που δεν έχει καμία άλλη. Η ίδια είναι μια ολόκληρη παράσταση!
Χατζηγιάννης: Θα πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια για να δούμε τί θ’ αφήσει στο χρόνο. Το πόσο αξίζει κάποιος αποδεικνύεται με τον καιρό. Ο πανδαμάτορας χρόνος θα μας δείξει την αξία του!
Ηλίας Κατσούλης: Εξαιρετικός στιχουργός και εξαιρετικός άνθρωπος με πηγαία έμπνευση λαϊκή, πατάει στη γη και έχει μια τρυφερότητα. Τον αγαπώ πολύ!
Μπάγιεβιτς: Ο καλύτερος προπονητής που ήρθε ποτέ στην Ελλάδα με μεγάλη διαφορά από όλους τους άλλους!
Ριβάλντο: Είναι ένας ποδοσφαιριστής παγκόσμιας κλάσης που έχει βγει και δύο φορές ο «Καλύτερος ποδοσφαιριστής του Κόσμου». Είναι ένα φαινόμενο ποδοσφαιριστού παγκόσμιας αξίας!

Kύριε Παπαδόπουλε εκ μέρους της Λ.Ο.Γ. σας ευχαριστούμε θερμά για την τιμή που μας κάνατε!!!

Pengirl, Mina, Mr Pepos

H Mαρούλα Κλιάφα μιλάει στο filomatheia.blogspot.com όταν η ΛΟΓ έγραφε ιστορία, κάποια από τα κορίτσια των φωτογραφιών είναι σήμερα Μανούλες.

Κυρία Κλιάφα, μπορείτε να μας περιγράψετε με λίγα λόγια την ζωή σας ξεκινώντας από τα παιδικά σας χρόνια;

Γεννήθηκα στην γειτονιά που λέγεται Βαρούσι. Το Βαρούσι, είναι η πιο παλαιά πόλη των Τρικάλων. Ήταν μια πολύ όμορφη γειτονιά. Εγώ ήμουν το πρώτο παιδί της οικογένειας Ιωάννη Μάτη ο οποίος αργότερα έγινε και Δήμαρχος Τρικκαίων. Ήμουν παιδί της κατοχής και όπως καταλαβαίνετε έζησα κατοχή, εμφύλιο και ως εκ τούτου, μιλάμε για πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Δύσκολες εποχές μας εμπλούτισαν συναισθηματικά και μας έκαναν ν’ αγαπάμε την ειρήνη. Αργότερα που συμμετείχα και στην χορωδία Τρικάλων, είχα καθηγήτρια την Τερψιχόρη Παπαστεφάνου, η οποία μας έμαθε να αγαπάμε την κλασική μουσική. Γενικά, ήμουν πολύ ζωηρό κορίτσι και ήμουν πάντα ερωτευμένη. Όχι πολύ καλή μαθήτρια, κακή στα μαθηματικά μα πολύ καλή στα φιλολογικά. Στη συνέχεια, σπούδασα δημοσιογραφία και ύστερα παντρεύτηκα από έρωτα τον Κώστα Κλιάφα, με τον οποίο αποκτήσαμε δύο παιδιά.
Πότε και πως επιλέξατε το «μονοπάτι» της συγγραφής και τι πιστεύατε ότι θα σας προσέφερε;
Το πρώτο μου βιβλίο το έγραψα το 1974, καθώς είχα λάβει μέρος σ’ έναν διαγωνισμό για νέους συγγραφείς όπου και είχα βραβευθεί. Αυτό ήταν μια πολύ καλή ενίσχυση για μένα και μάλιστα εκείνη την περίοδο γνώρισα και τη Σαρρή, η οποία με πήγε στον Κέδρο (Εκδόσεις).
Δεν έβγαλα ποτέ πολλά χρήματα απ’ τα βιβλία. Πιο πολύ είναι η χαρά της δημιουργίας, καθώς όταν γράφω ένα βιβλίο ζω μαγικές στιγμές.
Ποιο παιδικό βιβλίο ήταν το αγαπημένο σας;

Ως παιδί, είχα την τύχη να έχω μια γιαγιά-παραμυθού και ως εκ τούτου γνώρισα πρώτα τη προφορική λογοτεχνία ακούγοντας για δράκους, νεράιδες, καλότχιες και φαντάσματα. Αυτό ενίσχυσε πάρα πολύ την φαντασία μου ως παιδί. Όσον αφορά το αγαπημένο μου βιβλίο, θα έλεγα πως ήταν «Η καλύβα του μπάρμπα-Θωμά».
Τι βιβλία προτείνετε στους λεγόμενους «βιβλιοφάγους»;
Το ζητούμενο είναι, τι βιβλία πρέπει να προτείνουμε στους μη βιβλιοφάγους, ώστε να γίνουν βιβλιοφάγοι. Προσωπικά θα πρότεινα βιβλία κοινωνικού περιεχομένου.
Πιστεύετε ότι τα βιβλία έχουν τη δύναμη να αλλάξουν την συμπεριφορά ενός ανθρώπου, απέναντι στο περιβάλλον για παράδειγμα;
Ναι το πιστεύω. Και γενικότερα η τέχνη έχει αυτή τη δύναμη να μας κάνει να δούμε τα πράγματα που μέχρι χθες δεν βλέπαμε, και φυσικά μας κάνει ν’ αλλάξουμε συμπεριφορές και στάσεις.
Υπάρχει κάποιο βιβλίο άλλου συγγραφέα που θα θέλατε να το είχατε γράψει εσείς;
Πολλά, πάρα πολλά. Ένα από αυτά είναι το «Μια Πέμπτη του Οκτώβρη», μιας Σουηδέζας που το έχω μεταφράσει και είναι εκδόσεις «Καστανιώτη». Επίσης, άλλο ένα βιβλίο που μου άρεσε πάρα πολύ και θα ήθελα να είχα γράψει εγώ (βέβαια να διευκρινίσω ότι μιλάω για εφηβικά βιβλία) είναι το «Τέρμα, εδώ κατεβαίνουν όλοι» μιας Γαλλίδας που ονομάζεται Morgenstern και που μιλά για το χάσμα γενεών.
Πιστεύετε ότι τα βιβλία πρέπει να βασίζονται πάνω σε αληθινές ιστορίες ή σε φανταστικά σενάρια;
Εγώ ξεκινάω από κάτι πραγματικό και μετά απλώνω την φαντασία μου. Για παράδειγμα, έχω γράψει πρόσφατα ένα βιβλίο για τη βία στα σχολεία και ξεκίνησα από ένα πραγματικό περιστατικό. Στην πορεία, άφησα την φαντασία μου να δημιουργήσει την πλοκή της ιστορίας αυτού του βιβλίου. Σ’ αυτό το σημείο θα σας εκφράσω την αγωνία μου αι την ανησυχία μου για τη βία στα σχολεία η οποία πια έχει λάβει διαστάσεις «επιδημίας».
Ο Χάρι Πότερ είναι ένα πρόσφατο βιβλίο που έχει συναρπάσει κυρίως τις νεαρές ηλικίες. Ποια είναι η γνώμη σας για το περιεχόμενο του;
Έχω διαβάσει μόνο το πρώτο γιατί όποια βιβλία είναι σε σειρές, δεν με ενδιαφέρουν και πολύ. Έχει πάντως πολύ φαντασία και φυσικά δεν θα απέτρεπα να το διαβάσουν παιδιά. Για τα παιδιά που δεν διαβάζουν καθόλου, είναι μια ευκαιρία να κάνουν την αρχή διαβάζοντας τον Χάρι Πότερ. Πάντως για το συγκεκριμένο βιβλίο έχει βοηθήσει ιδιαίτερα και η διαφήμιση.
Τι γνώμη έχετε για το διαδίκτυο και για το ηλεκτρονικό βιβλίο;
Το ηλεκτρονικό βιβλίο εμένα δεν μου αρέσει. Έχω μάθει να πιάνω στα χέρια μου το μελάνι. Όσο για το διαδίκτυο είναι ένα επίτευγμα. Φτάνει να ξέρεις να κάνεις σωστή χρήση. Είναι μεν ένα πολύ καλό μέσο όπως η τηλεόραση, αλλά είναι και επικίνδυνο όταν δεν ξέρεις πώς να το χρησιμοποιείς.
Αν η παγκόσμια κοινότητα σας πρότεινε αν στείλετε ένα απ’ τα βιβλία σας σ’ έναν άλλο πλανήτη, ποιο θα ήταν αυτό;
Δεν μπορώ να διαλέξω. Είναι όλα «παιδιά» μου! Αν αναγκαζόμουν πάντως να το κάνω, το βιβλίο που θα έστελνα θα ήταν το «Από τον Σεϊφουλλάχ ως τον Τσιτσάνη».

Ποια συμβουλή θα δίνατε στους νέους;
Όταν ήμουν νέα και μου έδιναν συμβουλές, τις βαριόμουν πάρα πολύ. Θα σας πω όμως αυτό που έλεγα στα παιδιά μου. Δουλέψτε, δουλέψτε σκληρά γιατί χωρίς δουλειά, δε θα πετύχετε τους στόχους σας.
Αν θα συναντούσατε τον Θεό, τι θα του λέγατε;
Το Θεό...!!! Να μη μ’ αφήσει να ζήσω 100 χρόνια, για όσο θα είμαι ζωντανή να παραμείνω όρθια!
Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Μ’ αρέσει ν’ ακούω κλασική μουσική. Ακούω πάρα πολλές ώρες γιατί με ξεκουράζει. Και όταν γράφω επίσης μ’ αρέσει να ακούω κλασική μουσική. Αγαπώ βέβαια και την ενασχόλησή μου με το μουσείο.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Ο Miro, γιατί κάνει παιδιάστικα σχέδια που μ’ αρέσουν πολύ!
Ποιο είναι το αγαπημένο σας ταξίδι;
Συνήθιζα να έχω μια προκατάληψη για την Αμερική, πολύ μεγάλη θα έλεγα. Παρ’ όλα αυτά, την έχω επισκεφτεί τρεις φορές και έχω μαγευτεί. Όσον αφορά τώρα προορισμό με ιδιαίτερο φυσικό κάλλος, θα επέλεγα την Νορβηγία.
Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Μετανιώνω ιδιαίτερα που όταν ήμουν νέα δεν δούλευα τόσο εντατικά όσο δουλεύω τώρα.
Ποια προσωπικότητα θεωρείτε σημαντική στον Ν. Τρικάλων;
Νομίζω πως ο Τσιτσάνης, ο Βίρβος, ο Καλδάρας ήταν πολύ αξιόλογα πρόσωπα. Κανείς πάντως απ’ την πολιτική.
Αν υποθέσουμε πως επισκεπτόσασταν το νησί των επιθυμιών, ποια θα ήταν η πρώτη σας επιθυμία;
Πολύ απλά, να έχω αυτά που έχω! Μου αρκεί….!
Κλείνοντας η κα Κλιάφα απευθύνθηκε στα παιδιά θέτοντας το παρακάτω ερώτημα:
Σας δίνω δύο προτάσεις. Ποια εκ των δύο θα επιλέγατε ως τίτλο για το επόμενο βιβλίο μου, που έχω ήδη παραδώσει στον εκδότη;
i)«Εκείνο το πρωινό του Απρίλη»
ii)«Μια ιστορία του καιρού μας»
Η απάντηση εκ μέρους των μελών της Λ.Ο.Γ. ήταν ομόφωνη. Ο πρώτος τίτλος επιλέχτηκε χωρίς πολύ σκέψη!!!
Την συνέντευξη πήρε η ερασιτεχνική ομάδα δημοσιογραφίας των μελών της ΛΟΓ.

Στο όνομα της φωτεινότητας και της διαφάνειας. Oδυσσέας Ελύτης. το δεύτερο ΝΟΜΠΕΛ για την ΕΛΛΑΔΑ

Στην απονομή του βραβείου Νόμπελ ο Ελύτης έκανε ένα σύντομο χαιρετισμό στα Γαλλικά. Και είπε μεταξύ άλλων:

"Ας μου επιτραπεί, παρακαλώ, να μιλήσω στο όνομα της φωτεινότητας και της διαφάνειας. Επειδή οι ιδιότητες αυτές είναι που καθορίσανε τον χώρο μέσα στον οποίο μου ετάχθη να μεγαλώσω και να ζήσω. Και αυτές είναι που ένιωσα, σιγά - σιγά, να ταυτίζονται μέσα μου με την ανάγκη να εκφρασθώ. Είναι σωστό να προσκομίζει κανείς στην τέχνη αυτά που του υπαγορεύουν η προσωπική του εμπειρία και οι αρετές της γλώσσας του. Πολύ περισσότερο όταν οι καιροί είναι σκοτεινοί και αυτό που του υπαγορεύουν είναι μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ορατότητα. Δεν μιλώ για τη φυσική ικανότητα να συλλαμβάνει κανείς τ' αντικείμενα σ' όλες τους τις λεπτομέρειες αλλά για τη μεταφορική, να κρατά την ουσία τους και να τα οδηγεί σε μια καθαρότητα τέτοια που να υποδηλώνει συνάμα την μεταφυσική τους σημασιολογία. 0 τρόπος με τον οποίο μεταχειρίστηκαν την ύλη οι γλύπτες της Κυκλαδικής περιόδου, που έφτασαν ίσια-ίσια να ξεπεράσουν τηv ύλη, το δείχνει καθαρά. Όπως επίσης, ο τρόπος που οι εικονογράφοι του Βυζαντίου επέτυχαν από το καθαρό χρώμα να υποβάλλουν το "θείο".

Μια τέτοια, διεισδυτική και συνάμα μεταμορφωτική επέμβαση μέσα στην πραγματικότητα επεχείρησε πιστεύω ανέκαθεν και κάθε υψηλή ποίηση. Όχι να αρκεστεί στο "νυν έχον" αλλά να επεκταθεί στο "δυνατόν γενέσθαι" . Κάτι που, είναι η αλήθεια, δεν εκτιμήθηκε πάντοτε. Ίσως γιατί οι ομαδικές νευρώσεις δεν το επέτρεψαν. Ίσως γιατί ο ωφελιμισμός δεν άφησε τα μάτια των ανθρώπων ανοιχτά όσο χρειάζεται. Η ομορφιά και το φως συνέβη να εκληφθούν άκαιρα ή ανώδυνα. Και όμως. Η διεργασία που απαιτείται για να φτάσει κανείς στο σχήμα του Αγγέλου είναι, πιστεύω, πολύ πιο επώδυνη από την άλλη που εκμαιεύει όλων των λογιών τους Δαίμονες.

Βέβαια υπάρχει το αίνιγμα. Βέβαια υπάρχει το μυστήριο. Αλλά το μυστήριο δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους για να μας εντυπωσιάσει απλώς. Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε Ομορφιά. Την Ομορφιά που είναι μια οδός - η μόνη ίσως οδός προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει.

Επειδή αυτό είναι στο βάθος η ποίηση: η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει.Από τα μυριάδες μυστικά σήματα, που μ' αυτά είναι διάσπαρτος ο κόσμος και που αποτελούν άλλες τόσες συλλαβές μιας άγνωστης γλώσσας, να συνθέσεις λέξεις και από τις λέξεις φράσεις που η αποκρυπτογράφησή τους να σε φέρνει πιο κοντά στην βαθύτερη αλήθεια.

Πού λοιπόν βρίσκεται σε έσχατη ανάλυση η αλήθεια; Στην φθορά και στον θάνατο που διαπιστώνουμε κάθε μέρα γύρω μας ή στη ροπή που μας ωθεί να πιστεύουμε ότι αυτός ο κόσμος είναι ακατάλυτος και αιώνιος; Είναι φρόνιμο να αποφεύγουμε τις μεγαλεπήβολες εκφράσεις, το ξέρω. Οι κατά καιρούς κοσμολογικές θεωρίες τις χρησιμοποίησαν, ήρθαν σε σύγκρουση, ακμάσανε, πέρασαν. Η ουσία όμως έμεινε, μένει. Και η Ποίηση, που εγείρεται στο σημείο όπου ο ορθολογισμός καταθέτει τα όπλα του για να τ' αναλάβει εκείνη και να προχωρήσει μέσα στην απαγορευμένη ζώνη, ελέγχεται να είναι ίσια-ίσια εκείνη που προσβάλλεται λιγότερο από τη φθορά. Διασώζει σε καθαρή μορφή τα μόνιμα, τα βιώσιμα στοιχεία που καταντούν δυσδιάκριτα μέσα στο σκότος της συνείδησης όπως τα φύκια μέσα στους βυθούς των Θαλασσών. Να γιατί μας χρειάζεται η διαφάνεια. Για να διακρίνουμε τους κόμπους στο νήμα που μες από τους αιώνες τεντώνεται και μας βοηθεί να σταθούμε όρθιοι πάνω σ' αυτή τη γη.

Από τον Ηράκλειτο έως τον Πλάτωνα και από τον Πλάτωνα έως τον lησού διακρίνουμε αυτό το "δέσιμο" που φτάνει κάτω από διάφορες μορφές ως τις ημέρες μας και που μας λέει περίπου το ίδιο: ότι εντός του κόσμου τούτου εμπεριέχεται και με τα στοιχεία του κόσμου τούτου ανασυντίθεται ο άλλος κόσμος, ο "πέραν", η δεύτερη πραγματικότητα, η υπερτοποθετημένη επάνω σ' αυτήν όπου παρά φύσιν ζούμε. Είναι μια πραγματικότητα που τη δικαιούμαστε και που από δική μας ανικανότητα δεν αξιωνόμαστε.

Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σε εποχές υγιείς το Κάλλος ταυτίσθηκε με το Αγαθόν και το Αγαθόν με τον Ήλιο. Κατά το μέτρο που η συνείδηση καθάρεται και πληρούται με φως, τα μελανά σημεία υποχωρούν και σβήνουν αφήνοντας κενά που - όπως ακριβώς στους φυσικούς νόμους - τα αντίθετά τους έρχονται να πληρώσουν τη Θέση τους. Κι αυτό, με τέτοιον τρόπο που τελικά το δημιουργημένο αποτέλεσμα να στηρίζεται και στις δύο πλευρές, Θέλω να πω στο "εδώ" και στο "επέκεινα". Ο Ηράκλειτος δεν είχε ήδη μιλήσει για μιαν "εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίην";

Εάν είναι ο Απόλλων ή η Αφροδίτη, ο Χριστός ή η Παναγία, που ενσαρκώνουν και προσωποποιούν την ανάγκη να δούμε υλοποιημένο εκείνο που σε ορισμένες στιγμές διαισθανόμαστε, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η αναπνοή της αθανασίας που μας επιτρέπουν. Η Ποίηση οφείλει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, πέραν από συγκεκριμένα δόγματα, να επιτρέπει αυτή την αναπνοή.

Πώς να μην αναφερθώ εδώ στον Φρειδερίκο Χαίλντερλιν, τον μεγάλο ποιητή που με το ίδιο πνεύμα εστράφηκε προς τους Θεούς του Ολύμπου και προς τον Ιησού; Η σταθερότητα που έδωσε σ' ένα είδος οράματος είναι ανεκτίμητη. Και η έκταση που μας αποκάλυψε μεγάλη. Θα έλεγα τρομακτική. Αυτή άλλωστε είναι που τον έκανε, όταν μόλις ακόμη άρχιζε το κακό που σήμερα μας πλήττει, ν' ανακράξει: Wozu Dichter in durftiger Zeit!

Oι καιροί, φευ, εστάθηκαν ανέκαθεν για τον άνθρωπο durftiger. Αλλά και η ποίηση ανέκαθεν λειτουργούσε. Δύο φαινόμενα προορισμένα να συνοδεύουν την επίγεια μοίρα μας και που το ένα τους αντισταθμίζει το άλλο. Πώς αλλιώς. Αφού και η νύχτα και τ' άστρα μας γίνονται αντιληπτά χάρη στον ήλιο. Με τη διαφορά ότι ο ήλιος, κατά τη ρήση του αρχαίου σοφού, εάν υπερβεί τα μέτρα καταντά "ύβρις". Χρειάζεται να βρισκόμαστε στη σωστή απόσταση από τον ηθικόv ήλιο, όπως ο πλανήτης μας από τον φυσικόν ήλιο, για να γίνεται η ζωή επιτρεπτή. Mας έφταιγε άλλοτε η αμάθεια. Σήμερα μας φταίει η μεγάλη γνώση. Δεν έρχομαι μ' αυτά που λέω να προστεθώ στην μακρά σειρά των επικριτών του τεχνικού μας πολιτισμού. Μια σοφία παλαιή όσο και η χώρα που μ' εξέθρεψε, μ' εδίδαξε να δέχομαι την εξέλιξη, να χωνεύω την πρόοδο μαζί με όλα της τα παρεπόμενα, όσο δυσάρεστα και αν μπορεί να είναι αυτά.

Τότε όμως η Ποίηση; Τι αντιπροσωπεύει μέσα σε μια τέτοια κοινωνία; Απαντώ: τον μόνο χώρο όπου η δύναμη του αριθμού δεν έχει πέραση. Και ακριβώς, η εφετεινή απόφασή σας να τιμήσετε στο πρόσωπό μου την ποίηση μιας μικρής χώρας δείχνει σε πόσο αρμονική ανταπόκριση βρίσκεστε με την χαριστική αντίληψη της τέχνης, την αντίληψη ότι η τέχνη είναι η μόνη εναπομένουσα πολέμιος της ισχύος που κατήντησε να έχει στους καιρούς μας η ποσοτική αποτίμηση των αξιών.

Είναι, το ξέρω, άτοπο ν' αναφέρεται κανείς σε προσωπικές περιπτώσεις. Και ακόμη πιο άτοπο να επαινεί το σπίτι του. Είναι όμως κάποτε απαραίτητο, στον βαθμό που αυτά βοηθούν να δούμε πιο καθαρά μιαν ορισμένη κατάσταση πραγμάτων. Και είναι σήμερα η περίπτωση. Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλ' αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ' ελάχιστες διαφορές. Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στη υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μια Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. - χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρισμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας. Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Συμβαίνει όμως ν' αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις. Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος εικοσιπέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. Nα τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση.

Η σφαίρα που σχηματίζει η νέα ελληνική ποίηση έχει, θα μπορούσε να πει κανείς, όπως κάθε σφαίρα δύο πόλους: τον βόρειο και τον νότιο. Στον ένα τοποθετείται ο Διονύσιος Σολωμός που από την άποψη της εκφραστικής επέτυχε - προτού υπάρξει ο Mallarmé στα ευρωπαϊκά γράμματα - να χαράξει με άκρα συνέπεια και αυστηρότητα την αντίληψη της καθαρής ποίησης με όλα της τα παρεπόμενα: να υποτάξει το αίσθημα στη διάνοια, να εξευγενίσει την έκφραση και να δραστηριοποιήσει όλες τις δυνατότητες του γλωσσικού οργάνου προς την κατεύθυνση του Θαύματος. Στον άλλο πόλο, τοποθετείται ο K. Π. Καβάφης, αυτός που παράλληλα με τον T. S. Eliot έφτασε στην άκρα λιτότητα, στη μεγαλύτερη δυνατή εκφραστική ακρίβεια, εξουδετερώνοντας τον πληθωρισμό στην διατύπωση των προσωπικών του βιωμάτων.

Ανάμεσα στους δύο αυτούς πόλους κινήθηκαν οι μεγάλοι μας άλλοι ποιητές, ο Ανδρέας Κάλβος, ο Κωστής Παλαμάς, ο Άγγελος Σικελιανός, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Γιώργος Σεφέρης, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο προς το ένα ή το άλλο από τα δύο άκρα. Αυτή είναι μια πρόχειρη και όσο γίνεται πιο σχηματική χαρτογράφηση του νεοελληνικού ποιητικού λόγου. Το πρόβλημα για μας που ακολουθήσαμε, ήτανε να επωμιστούμε τα υψηλά διδάγματα που μας κληροδότησαν και, ο καθένας με τον τρόπο του, να τ' αρμόσουμε πάνω στη σύγχρονη ευαισθησία. Πέραν από τα όρια της τεχνικής, οφείλαμε να φτάσουμε σε μια σύνθεση που από το ένα μέρος ν' αναχωνεύει τα στοιχεία της ελληνικής παράδοσης και από το άλλο να εκφράζει τα κοινωνικά και ψυχολογικά αιτήματα της εποχής μας. Με άλλα λόγια, να φτάσουμε να προβάλλουμε τον τύπο του "Ευρωπαίου - Έλληνα". Δεν μιλώ για επιτυχίες, μιλώ για προσπάθειες. Οι κατευθύνσεις είναι που έχουν σημασία για τον μελετητή της Λογοτεχνίας.
ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ Ο ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ

Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα μιλάει στο filomatheia.blogspot.com

Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της συνεργασίας του με τον Παναθηναϊκό και λίγο πριν την αναχώρηση του για την Αργεντινή, σε κλίμα συγκίνησης και αμοιβαίας εκτίμησης, λόγω της φιλίας του με ανθρώπους της Ο.KΡ.Α. και της Λ.Ο.Γ.,ο Χουάν Ραμόν Ρότσα μίλησε στο ιστολόγιο μας για όλους και για όλα!

Θα θέλαμε να μας πείτε τί αναμνήσεις σας άφησαν τα παιχνίδια με αντίπαλο την

Ο.KΡ.Α. πριν από 5-6 χρόνια.
Μόνο καλές μπορεί να είναι οι αναμνήσεις! Το ωραίο ήταν ότι η Ο.ΚΡ.Α ήταν μια παρέα καλών φίλων που είχε χόμπι το ποδόσφαιρο. Ήταν ομάδα που διέθετε ψυχή και είχε υψηλούς στόχους. Αυτό την έκανε ξεχωριστή!

Ήταν η Ο.KΡ.Α. το αντίπαλο δέος για την ομάδα σας;
Σαφώς και ήταν! Ήταν τόσο δύσκολος και δυνατός αντίπαλος που παραμονές των αγώνων με αντίπαλο την Ο.ΚΡ.Α δεν κοιμόμασταν τα βράδια (γέλια)! Αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα που μπορώ να δώσω. Επίσης, ως ομάδα είχε έναν πολιτισμό, καθώς ακόμα και μετά από ήττες μπορεί να βράβευε!

-Για τη σύναψη συμφωνίας με τη διοίκηση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και τις νέες του αρμοδιότητες.

Είναι νομίζουμε η είδηση της εβδομάδας. Μετά από 9 χρόνια επιστρέφετε και επίσημα στον Παναθηναϊκό. Ποιες θα είναι ακριβώς οι αρμοδιότητές από το νέο σας πόστο;
Μετά από 9 χρόνια οι δρόμοι μας συναντιούνται με τον ΠΑΟ. Μετά από 2,5 μήνες διαπραγματεύσεων ήρθε η τελική συμφωνία. Αναλαμβάνω μεγάλες ευθύνες και δύσκολο έργο. Πιστεύω πως είμαι κατάλληλος γι’ αυτή τη θέση, γιατί ξέρω "από μέσα" τον ΠΑΟ και την αγορά της Ν. Αμερικής. Θα ταξιδέψω σε πολλές χώρες για να βρω καλούς παίχτες για τον ΠΑΟ, σε σχετικά μικρή ηλικία. Η βάση μου θα είναι η Αργεντινή και συγκεκριμένα το Μπουένος Άϊρες.
Η αγορά της Αργεντινής πιστεύω πως είναι η καλύτερη, όμως είναι και δύσκολο να διαλέξεις λόγω πληθώρας καλών παικτών. Έχω όμως γνωριμίες που μπορούν να με βοηθήσουν στο έργο μου. Πάντως χρειάζεται προσοχή στην επιλογή ποδοσφαιριστών.

-Για την κατάσταση στο Ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα.

Υπάρχει προοπτική στο Ελληνικό ποδόσφαιρο με βάση την εμπειρία σας και τη θητεία σας σε αυτό;
Υπάρχει σίγουρα προοπτική. Το Ελληνικό πρωτάθλημα είναι δύσκολο. Όσο τα χρόνια περνάνε, τόσο πιο καλοί γίνονται οι Έλληνες παίκτες. Υπάρχουν επίσης και καλύτερες υποδομές σε σχέση με το παρελθόν. Η οργάνωση είναι καλύτερη σε όλες τις κατηγορίες. Υπάρχουν βέβαια και ιδιαιτερότητες! Το παρασκήνιο υπάρχει αλλά όχι στον βαθμό που ισχυρίζονται πολλοί. Γενικά η Ελλάδα είναι η χώρα της υπερβολής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα oi 14 αθλητικές εφημερίδες στην Αττική. Στην Αργεντινή δεν υπάρχει αυτό.

Τελευταία παρατηρούμε το φαινόμενο, ομάδες θεωρητικά μικρομεσαίες, όπως ο Αστέρας Τρίπολης, να παίρνουν αποτελέσματα από τις 3 "μεγάλες" ομάδες του κέντρου. Έχουν δυναμώσει οι "μικροί" ή έχουν αποδυναμωθεί οι "μεγάλοι";
Έχουν δυναμώσει οι "μικροί". Ομάδες όπως ο Αστέρας Τρίπολης, ήξεραν την δυσκολία της κάθε κατηγορίας κι έτσι με κατάλληλη προετοιμασία τα κατάφεραν. Έχει ισχυρούς επενδυτές, υποδομές και βεβαίως ποιοτικούς παίκτες. Σίγουρα δεν είναι τυχαία η πορεία του. Πάντως και άλλες ομάδες είναι αξιόμαχες και στέκονται καλά κόντρα στους "μεγάλους".

-Για το ποδόσφαιρο γενικά.

Ποιες είναι οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές ανάμεσα σε έναν Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή κι έναν Αργεντινό;
Κατ’ αρχάς πιστεύω πως η Βραζιλία πρέπει να χωριστεί στα δύο. Υπάρχει ένα κομμάτι της Βραζιλίας από το Σάο Πάολο και κάτω, Ρίο Γκράντε λέγεται, που οι κάτοικοι που ζουν εκεί έχουν υψηλό βιοτικό επίπεδο και διαφέρουν σε όλα με τους κατοίκους του βορείου τμήματος της χώρας, που έχουν χαμηλό επίπεδο διαβίωσης. Έχουν το Αφρικανικό στοιχείο.
Σχετικά με την ερώτηση τώρα, η βασική διαφορά ανάμεσα σε έναν Αργεντινό και έναν Βραζιλιάνο είναι τα φυσικά χαρακτηριστικά. Οι Αργεντινοί είναι λευκοί, οι Βραζιλιάνοι μελαμψοί. Παίζει ρόλο σε αυτό και το γεγονός ότι η Αργεντινή δεν είχε ποτέ προσμίξεις με άλλους λαούς. Είναι τεχνίτες αμφότεροι, οι ποδοσφαιριστές που προέρχονται από τις δύο χώρες. Αλλά οι Αργεντινοί έχουν μια άλλη κουλτούρα.

Είναι καλό να συνυπάρχουν πολλοί ομοεθνείς παίκτες σε μια ομάδα, όπως στον ΟΣΦΠ με τους 4 Αργεντινούς ή αυτό δημιουργεί και προβλήματα απειθαρχίας;
Όχι δεν νομίζω να δημιουργεί τέτοια προβλήματα. Προσωπικά σαν προπονητής εγκρίνω κάτι τέτοιο. Είναι καλό για κάποιον παίκτη να μπορεί να μιλάει εύκολα σε κάποιον άλλον και να κάνει εύκολα φιλίες. Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν απαγορεύονται. Χώρια που δεν χρειάζεται μια ομάδα να έχει πολλούς μεταφραστές.

Τελικά τι κάνει έναν ποδοσφαιριστή να ξεχωρίζει, το ταλέντο ή η πολλή δουλειά;
Το ταλέντο είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να πετύχει ένας παίκτης. Δεν αγοράζεται με τίποτα. Και να δουλεύει ένας ποδοσφαιριστής πολύ, αν δεν έχει τα φυσικά χαρίσματα, δεν θα φτάσει ποτέ σε κορυφαίο επίπεδο. Αυτό που χάλασε από ένα σημείο και μετά το ποδόσφαιρο, είναι το αποτέλεσμα. Έτσι στόχος του κάθε παίκτη είναι να έχει δύναμη, αντοχές και να εφαρμόζει σωστή τακτική. Όμως το ταλέντο κάνει ένα παίκτη star, από το να χαρακτηρίζεται εργάτης.

-Για τις ακαδημίες που διατηρεί.

Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με τα νέα παιδιά, δημιουργώντας την Ακαδημία;
Η διάθεσή μου να βοηθήσω τα νέα παιδιά να μάθουν τα μυστικά του αθλήματος. Παράλληλα κάνω και αυτό που μου αρέσει. Παραμένω κοντά στο ποδόσφαιρο, έστω από άλλο πόστο.

Ποια είναι η πρώτη συμβουλή που δίνετε στα παιδιά μόλις έρχονται στην Ακαδημία;
Δεν τους δίνω κάποια συμβουλή. Αυτό που επιδιώκω είναι να έρθω με τη συμπεριφορά και τη στάση μου στην ηλικία τους. Γίνομαι κι εγώ παιδί. Έτσι μπορώ να κατανοήσω τις αγωνίες και τα όποια προβλήματά τους. Αυτό που δίνω στα παιδιά να καταλάβουν είναι ότι το ποδόσφαιρο είναι μονάχα ένα παιχνίδι. Σημαντικό θέμα επίσης είναι και αυτό που έχει να κάνει με την συμπεριφορά των γονέων και την αντίληψή τους γύρω από τον αθλητισμό. Νομίζω πως είτε ωθούν τα παιδιά τους στον πρωταθλητισμό και όχι στην άθληση, είτε δεν θεωρούν σημαντικό τον αθλητισμό και δεν στέλνουν τα παιδιά τους να αθληθούν.

-Για τη ζωή γενικά (ασχολίες, απόψεις, προτιμήσεις).

Τι κοινό έχουν οι Έλληνες με τους Αργεντινούς;
Έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Οι Αργεντινοί συμπεριφέρονται σαν μεσογειακός λαός, σαν τους Έλληνες. Είναι εξωστρεφείς ως άνθρωποι. Γι’ αυτό το λόγο έρχονται πολλοί Αργεντινοί στην Ελλάδα. Επίσης κοινή τους αγάπη είναι το ποδόσφαιρο.

Ποιοι Έλληνες τραγουδιστές σας αρέσουν;
Ο Πάριος και η Μαρινέλλα ανεπιφύλακτα! Τους έχω δει συνολικά εφτά φορές στα κέντρα που τραγουδούσαν! Είναι εκπληκτικοί στο είδος τους. Νομίζω επίσης ότι από τους νέους καλλιτέχνες δεν βλέπουμε μεγάλα πράγματα!

Ποιο μουσικό συγκρότημα της Αργεντινής σας αρέσει και ποιοι τραγουδιστές;
Δεν μου αρέσει η Latin μουσική. Μια εξαίρεση θα έκανα για τον Μεξικανό Luis Miguel. Είναι μεγάλος κιθαρίστας. Από τη χώρα μου ακούω φανατικά μόνο λαϊκά τραγούδια.

Ποιο Ελληνικό φαγητό σας ξετρελαίνει και ποιο Αργεντίνικο μας προτείνετε;
Να σας πω την αλήθεια δεν με ξετρελαίνει κάποιο (γέλια)! Προτιμώ το ψητό κρέας. Φαγητό που προτείνω από την Αργεντινή είναι το Asajo. Είναι ψητό χοιρινό. Ακόμα προτείνω για απεριτίφ το ποτό Mate. Μοιάζει με το τσάι και σερβίρεται πριν ή μετά το φαγητό.

Αν σας δινόταν η ευκαιρία να ταξιδέψετε στον Κρόνο ποιο βιβλίο θα παίρνατε μαζί σας, ποιο μουσικό cd και ποια φωτογραφία;
Δεν είμαι και πολύ καλός φίλος της λογοτεχνίας. Θα διάλεγα πάντως ένα βιβλίο του Χόρχε Βαλντάνος "Τα άπαντα του ποδοσφαίρου".
Όσον αφορά την μουσική θα έπαιρνα μαζί μου cd των Luis Miguel, Πάριου και Μαρινέλλας.
Φωτογραφία δεν θα επέλεγα μόνο μία αν πήγαινα ζήσω στον Κρόνο, αλλά θα έπαιρνα μαζί μου όλο το φωτογραφικό άλμπουμ της οικογένειάς μου που το φυλάει η μητέρα μου.

Όταν τον ρωτήσαμε για την γνώμη του σχετικά με τον πρώην ποδοσφαιριστή Νίκο Τσιαντάκη, ο οποίος κατάγεται από το Γοργογύρι Τρικάλων, τόπο προέλευσης της Λ.Ο.Γ. και κατά το ήμισυ της Ο.ΚΡ.Α, δήλωσε:
Ο Νίκος Τσιαντάκης είναι ένας άνθρωπος με ήθος. Ήταν πολύ καλός ποδοσφαιριστής και νομίζω πως ταίριαζε περισσότερο στον Παναθηναϊκό απ’ ότι στον Ολυμπιακό, όσον αφορά στο στυλ του ποδοσφαίρου που έπαιζε αλλά και σαν χαρακτήρας ήπιων τόνων που είναι. Το ίδιο πιστεύω και για τον Σάββα Κωφίδη.

Τέλος στο ερώτημά μας για το ποιος είναι πιο….. ερωτικός λαός οι Έλληνες ή οι Αργεντινοί μας απάντησε πως είναι με διαφορά οι Αργεντινοί και οι …… Ελληνίδες!
Σαφέστατα διπλωματική απάντηση!!!!

Εκ μέρους όλης της Ο.ΚΡ.Α. και της Λ.Ο.Γ. σας ευχαριστούμε θερμά για την συνέντευξη που μας παραχωρήσατε και γενικότερα για την βοήθειά σας.

Mίμης Κυριακού

Έτσι απλά..... Γοργογύρι 2006 Η χρονιά που στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι ιδρύθηκε η Λ.Ο.Γ.

Ιούλιος '06,
όταν έκλεισα το βιβλίο του Μ. Κασόλα που αναφερόταν στον ποιητή Ν. Καββαδία άκουσα την γνωστή φωνή να μου λέει:
"Φέτος τον Αύγουστο στο χωριό"!
Πέρασαν αρκετές μέρες ώσπου να αποκωδικοποιήσω το μήνυμα της φωνής. Μια βραδιά ποίησης στο Γοργογύρι με ποιήματα του Ν. Καββαδία.
13 Αυγούστου '06
Βρισκόμουν στην αυλή των θαυμάτων όταν από την διπλανή αυλή ακούστηκαν τα τιτιβίσματα υπέροχων φωνών.....
ο κύβος ερρίφθη!!!
Η Λ.Ο.Γ. γεννήθηκε στις 14/8/2006 στο Γοργογύρι
Poof

Βήμα Πρώτο

Δειλά δειλά στις 14/8/06 έγινε στο Γοργογύρι η πρώτη βραδιά ποίησης. Στις 21.00 η αυλή των θαυμάτων είχε γεμίσει από εκλεκτούς φίλους. Ο Poof καλωσόρισε τους καλεσμένους και άνοιξε την βραδιά. Ακολούθησαν o Kolakis και ο Jim Adams. Στην συνέχεια οι εφτά μούσες πήραν θέση για να απαγγείλουν τα ποιήματα. Τα ονόματα τους ήταν: Ρία, Δήμητρα, Βασιλική, Κατερίνα, Ζωή, Έλενα και Κωνσταντίνα. Στην πορεία προστέθηκαν κι άλλες 6 μούσες: η Ερατώ, η Σύλβια, η Τερψιχόρη, η Ανδρομέδα, η Αντιόπη και η Ζαν ντ’Αρκ. Νέες μούσες και το 2007: η Ζωή, η Αλεξάνδρα, η Ελένη και η Όλγα.
Ήταν μια υπέροχη βραδιά και αποφασίσαμε - τα μέλη της Λ.Ο.Γ.- να την επαναλάβουμε τον επόμενο Αύγουστο, με ποιήματα του Νίκου Γκάτσου. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να βρούμε τη «μάνα του λόχου» όπως λένε και στον στρατό, εμείς θέλαμε τη «μάνα - ψυχή» της Λ.Ο.Γ. Ευτυχώς την βρήκαμε στο πρόσωπο της Βιβής.

Βήμα Δεύτερο
Η Λ.Ο.Γ. αποφάσισε να δημιουργήσει στο Γοργογύρι, Δανειστική Βιβλιοθήκη. Υπήρχαν ήδη αρκετά βιβλία στην κατοχή του Mr. Pepou.
Με ενέργειες της Ο.ΚΡ.Α, ευαισθητοποιήθηκε πάρα πολύς κόσμος και ειδικά από το Κορωπί Αττικής, όπως φυσικά και αρκετοί συγχωριανοί.
Τους ευχαριστούμε όλους.
Θα πρέπει να σταθούμε ιδιαίτερα όμως, στην άμεση παραχώρηση ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή εκ μέρους της εταιρίας ΠΛΑΙΣΙΟ, καθώς επίσης και στην δωρεά πάρα πολλών βιβλίων εκ μέρους της ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ και των ημερήσιων εφημερίδων ΤΑ ΝΕΑ, ΤΟ ΕΘΝΟΣ και Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

Όταν ο Μ.Σ.Γ. έκανε πρόταση στην Λ.Ο.Γ. για να παραχωρήσει το υλικό που κατείχε, η απάντηση ήταν θετική.
Με γοργούς ρυθμούς ετοιμάστηκε η βιβλιοθήκη και ήταν το καμάρι μας. Τη δεύτερη μέρα του Πάσχα 10/4/07 κάναμε τα εγκαίνια με μια λαμπρή γιορτή. Η δανειστική βιβλιοθήκη ήταν πλέον γεγονός και ήταν η πιο πλούσια στην ευρύτερη περιοχή.
Κάποιο στιγμή στον χώρο της βιβλιοθήκης, άρχισαν και τα μαθήματα πληροφορικής, υπό την επίβλεψη και την καθοδήγηση της Βιβής. Τα παιδιά του χωριού ήταν ενθουσιασμένα, αρκετά μέλη άρχισαν να δανείζονται βιβλία και το μέλλον φάνταζε ευοίωνο. Ο χώρος αυτός θα γινόταν ένα εργαστήρι, ένας πολιτιστικός χώρος του χωριού ώστε τα παιδιά κυρίως, να περνούν τις ώρες τους δημιουργικά.

Επίσης τον Μάιο η πρώτη έκδοση της τοπικής εφημερίδας της Λ.Ο.Γ. αποτελούσε πια γεγονός. Παράλληλα η Λ.Ο.Γ. ετοιμαζόταν για τον Αύγουστο του 2007.
Τον Δεκέμβριο του 2006, 4 από τα μέλη της Λ.Ο.Γ. επισκέφτηκαν εκλεκτούς φίλους στην Ν. Αφρική. Αναφέραμε στους φίλους μας τα σχέδια μας και η πρόταση του Γιατρού ήταν να γιορτάσουμε τα 30 χρόνια φιλίας στο Γοργογύρι και η βραδιά να περιλαμβάνει Ελληνική, Αγγλική και Αφρικανική ποίηση. Έτσι και έγινε.
Στις 17 Αυγούστου ’07, στις 20.30 το ουράνιο τόξο ήταν εκεί, οι εκλεκτοί φίλοι γέμισαν την αυλή των θαυμάτων και οι μούσες άνοιξαν την βραδιά τραγουδώντας "Αν θυμηθείς τ’ όνειρο μου". Όλα ήταν ονειρεμένα λες και κάποια νεράιδα είχε ρίξει τη μαγική της αστρόσκονη. Η νύχτα αυτή θα μείνει βαθιά χαραγμένη στην μνήμη όλων μας.

Η Λ.Ο.Γ. για τον επόμενο Αύγουστο προγραμματίζει η βραδιά ποίησης να είναι αφιερωμένη στον Λευτέρη Παπαδόπουλο.
ΥΓ. Ξεκινήσαμε με πολύ μεγάλο κέφι και όρεξη, μακάρι κάτι να μείνει στις ψυχές των παιδιών που έλαβαν μέρος σε 'κείνες τις ονειρεμένες βραδιές και κυρίως να συνεχίσουν να αναζητούν τους ποιητές, τους λογοτέχνες, τους ζωγράφους, τα Μουσεία και γενικότερα τον πολιτισμό. Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι "αποκαλύπτεται"...! Εκεί ιδρύθηκε η Λ.Ο.Γ. στον κήπο του Επικούρειου Πέπου.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί κάτοικοι του Μαγευτικού και Πανέμορφου χωριού μας καλημέρα, αυτή είναι μία ιστορική ανάρτηση γιατί είναι το πρώτο κείμενο που αναρτήσαμε στο ιστολόγιό μας. Ένα ποιητικολογοτεχνικό ιστολόγιο που ξεκίνησε από τον Επικούρειο Πέπο, την Μελισσάνθη και τον Αστροτόμ, και φυσικά από τα ιδρυτικά μέλη της ΛΟΓ [Λογοτεχνική Ομάδα Γοργογυρίου]. όλα ξεκίνησαν στις 14/08/2006 όταν για πρώτη φορά στην αυλή των θαυμάτων διοργανώσαμε την πρώτη βραδιά ποίησης με τιμώμενο ποιητή τον ΝΙΚΟ ΚΑΒΒΑΔΙΑ. Εκείνο το βράδυ μπήκαν τα θεμέλια του filomatheia.blogspot.com το τι ακολούθησε μετά μπορεί ο καθένας να το καταλάβει ρίχνοντας μία ματιά στις αναρτήσεις που έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Θεωρώ πως αυτή η πράξη ήταν μία βαθιά τομή πολιτισμού στα μέχρι τότε δρώμενα του χωριού. Το αποτέλεσμα ας το κρίνει ο κάθε αναγνώστης, εις ό,τι με αφορά θεωρώ πως απλά έκανα το καθήκον μου. Μακάρι αυτή τη ματιά περί καθήκοντος να την είχαν αρκετοί κάτοικοι του χωριού, όλα τότε θα ήταν διαφορετικά.

Ακολουθούν λίγες πληροφορίες για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Υ.Γ. Τα κορίτσια που συμμετείχαν στην πρώτη βραδιά ποίησης ήταν: Διοτίμα-Ζαν Ντ' Άρκ, Τερψιχόρη, Ερατώ, Αντιόπη, Ανδρομέδα, Σύλβια, στην συνέχεια προστέθηκαν και άλλες Νερά'ι'δες και Μούσες. Τον συντονισμό είχε αναλάβει η Βιβή Τσιούνη και στα λίγα υπόλοπα ο Επικούρειος Πέπος.

Το Γοργογύρι είναι κτισμένο στην ανατολική πλευρά της οροσειράς του ΚΕΡΚΕΤΙΟΥ ΟΡΟΥΣ [Κόζιακα] σε υψόμετρο 300 μέτρων και σε απόσταση 19 χλμ από την πόλη των Τρικάλων. Ανήκει στον δήμο Τρικαίων και συνορεύει με τα χωριά Ξυλοπάροικο, Πρόδρομος, Πρίνος και Δενδροχώρι. Το Γοργογύρι έχει πάρει το όνομα του από τα νερά του ποταμού Κεφαλοπόταμος - που το διασχίζει -, τα μαντάνια και τις δριστέλες που δούλευαν με τη δύναμη του νερού. Ο μεγαλύτερος όγκος των κατοίκων που ήρθαν στο χωριό, προέρχεται από την ορεινή Πίνδο, ως και την Ήπειρο, και εικάζεται ότι ως κύρια ασχολία τους ήταν η κτηνοτροφία. Η καθημερινή διατροφή των οικογενειών προερχότανε και συνεχίζει να προέρχεται από προϊόντα που παράγουν οι ίδιοι. Στην κορυφή του βουνού και σε υψόμετρο άνω των 800 μέτρων, η περιοχή ανήκει στην μονή Δουσικού και έχει καλή ξυλεία από οξιά και έλατα. Στο Γοργογύρι, όπως προκύπτει από επίσημο μεταφρασμένο έγγραφο, που αναφέρεται σε χαραγμένη γραφή επί της πέτρινης πλάκας που βρίσκεται στην κεντρική είσοδο του Ιερού Ναού «Το Γενέσιο της Θεοτόκου» - γιορτάζει την 8η Σεπτεμβρίου - , το 1857 υπήρχε ικανοποιητικός αριθμός ατόμων τα οποία, με την προσωπική τους εργασία και με τη συνδρομή των μοναχών της Ι.Μ. Δούσικου, άρχισαν να κτίζουν την εκκλησία αυτή. Το πρώτο σχολείο του χωριού πιθανολογείται πως άρχισε να λειτουργεί την περίοδο 1920-28 όχι όμως σε μόνιμη βάση. Το 1955 κτίστηκε ένα διθέσιο σχολείο το οποίο το 1994 γκρεμίστηκε για να κτιστεί ένα σύγχρονο κτίριο, το σημερινό νηπιαγωγείο και δημοτικό σχολείο. Σε απόσταση 1200 μέτρων από το χωριό, πάνω προς το βουνό, έχει τις πηγές του ο Κεφαλοπόταμος, ο οποίος ξεχύνεται προς το χωριό διασχίζοντάς το ορμητικά. Η παράδοση λέει πως την ονομασία του την πήρε από τους πρώτους κατοίκους του χωριού οι οποίοι βρήκαν στην κοίτη του ανθρώπινα κρανία. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ονομάστηκε έτσι γιατί έχει τις πηγές του ψηλά στο βουνό. Υπάρχει ακόμα ένας μύθος τον οποίο υπαγόρευσαν οι Μούσες και οι Νύμφες κάποιο βράδυ στον ύπνο του Επικούρειου Πέπου, αυτός ο μύθος υπάρχει στο ιστολόγιο της Λογοτεχνικής ομάδας Γοργογυρίου. Το νερό του ποταμού βγαίνει γάργαρο και δροσερό μέσα από τα σπλάχνα του Κερκέτιου Όρους [Κόζιακα] και ορμητικά κυλάει στον Θεσσαλικό κάμπο αποτελώντας πηγή ζωής και οικονομίας. Σε όλη τη διαδρομή του υπάρχει πυκνή βλάστηση, πλατανιών και θάμνων, που συντελεί στην δημιουργία ενός μαγευτικού τοπίου.

Απόσπασμα από την τοπική εφημερίδα της Λ.Ο.Γ. Τεύχος Μάιος-Ιούνιος '07

• Όπως ο άνεμος φυσάει όπου κι όποτε θέλει, έτσι και η ευτυχία θα εμφανιστεί από μόνη της όποτε εκείνη το θελήσει. Αφήστε τη φωνή σας και τον άνεμο να σας πάνε όπου θέλουν!
• Καλλιέργησε τη διαίσθησή σου ώστε με αυτήν και μόνο με αυτή να πορεύεσαι στη ζωή!
• Τα πουλιά πετούν, τα ψάρια κολυμπούν, τα αγρίμια τρέχουν. Ότι τρέχει πέφτει στο δόκανο, ότι κολυμπά πιάνεται στο δίχτυ, ότι πετά το πετυχαίνει η σαϊτα. Μόνο οι ιδέες, η αγάπη προς τον πλησίον και όχι μόνο είναι αλεξίσφαιρες.
• Έχε την αγάπη στην καρδιά σου. Η ζωή χωρίς αυτή είναι ένας κήπος χωρίς ήλιο όπου τα άνθη του είναι νεκρά.
• Το να ονειρεύεται κάποιος είναι ανθρώπινο δικαίωμα, όπως ακριβώς το να τρώει και να πίνει. Αφήστε τη φαντασία ελεύθερη και σύντομα οι άλλοι θα σκέφτονται: Να ένας άνθρωπος που ξέρει τι θέλει. Ένας άνθρωπος που ατενίζει το μέλλον. Μόνο ατενίζοντας το μέλλον μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον κάνουμε καλύτερο.
• Δεν έχει σημασία πόσο ψηλός είσαι. Το αληθινό ύψος καθορίζεται από το πόσο ψηλοί είναι οι στόχοι σου.
• Το κείμενο επιμελήθηκε η  πρώτη πρόεδρος της ΛΟΓ, Κωνσταντίνα Ντακούλα [Διοτίμα].

 '' ΤΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ''   

Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ

ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.

Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει

τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Κόζιακα τα μέρη.

Πρόβαλε η ροδοδάχτυλη νυφούλα τ’ ουρανού

και άπλωνε το φέγγος της μαγεύοντας το νου.

Η πρώτη αχτίδα του ηλιού με βρίσκει στο ανηφόρι,

της αύρας νιώθω το κρυφό το μίλημα: «Προχώρει».

Νιώθω της αυγικής δροσιάς το τρυφερό το χάδι,

νιώθω τη γλύκα της ζωής μες στην καρδιά να στάζει.

Φτάνω σε τόπον όμορφο που’ χει περίσσεια χάρη,

όπου η φύση σκόρπισε απλόχερα τα κάλλη.

Ξεπέζεψα και έγειρα σε ριζιμιό λιθάρι,

σε ξάγναντο κι ευώδιαζε δίπλα μου το θυμάρι.

Ματιά και νους απλώθηκαν τα δυο μαζί παρέα

κι όλο περιεργάζονταν την όμορφη τη θέα.

Βλέπω χαλκόμαβες κορφές με γειτονιά τ’ αστέρια,

των αετών βασίλειο, των πετριτών λημέρια.

Γοργόφτερα γροικώ πουλιά μες στα γαλάζια πλάτη,

γυροβολιές και παιχνιδίσματα χορταίνουνε το μάτι.

Και με τη μελωδία του γλυκά, τερπνά με υψώνει

του λόγκου η πετροπέρδικα, της ρεματιάς τ ’αηδόνι.

Πλαγιές κατάφυτες φορούν σμαράγδινη στολή

με των σπιτιών τα κόκκινα πετράδια ταιριαστή.

Πεύκα κι ελάτια ολόισια και πλάτανους αιώνιους θωρώ,

και τ ΄ αγεριού τους ψίθυρους ακούω μες στους κλώνους.

Τ ‘ αγριολούλουδα κι αυτά πανώρια, μυροβόλα,

η μαργαρίτα, το γιοφύλλι, ο κρίνος κι η γλαδιόλα.

Θαρρείς πως ντύθηκε η γης, μυριοχρωματισμένη,

σοφής υφάντρας φορεσιά με ξόμπλια πλουμισμένη.

Κι εκεί που τέτοια λόγιαζα κι άλλα πολλά δροσάτα,

βλέπω μια κόρη ρόδινη που πρόβαλε στη στράτα.

Μια κόρη κρινοπρόσωπη, λιγνή σγουρομαλλούσα

που ‘ ρίξε γύρω ολόγυρα ματιά γοργοπετούσα.

Στέκω και τη θιαμαίνομαι, θέλω να της μιλήσω,

προσεκτικά και ευγενικά μην την κακοκαρδίσω.

-"Καλή σου ώρα, κόρη μου, και να ‘ σαι ευτυχισμένη,

καλότυχοι που σ’ έχουνε κόρη καμαρωμένη.

Πες μου ποιος είν ’ ο τόπος σου θέλω να σε ρωτήσω."

-"Ξένε, αφού με ρώτησες, εγώ θα σου απαντήσω.

Μάθε, εδώ που βρίσκεσαι, σ’ αυτή την πανδαισία,

όπου η αγάπη φύτρωσε, όπου ανθεί η φιλία,

όπου της φύσης γίνεται γιορτάσι, πανηγύρι,

εδώ ' ναι τ ' όμορφο χωριό, είναι το Γοργογύρι."

Το Γοργογύρι αγάπησα, το’ βαλα στην καρδιά μου

θα το’ χω μες στη μνήμη μου κι ας είναι μακριά μου.

Π.Λ.

Ζαν Ντ' Αρκ