21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ απολαυστε τον ποιητή κ. Γιώργο Δουατζή

Ραντεβού στις 21/03 στη Δημοτική βιβλιοθήκη Ζωγράφου στις 19.30
Ο Γιώργος Δουατζής είναι ένας δημιουργός πολυμορφικός και ακούραστος. Μια ιδιαίτερη φωνή με ευρεία εκφραστική γκάμα, που αρέσκεται να δοκιμάζει διαρκώς νέους τρόπους ανάπλασης των λέξεων. Οι αφηγήσεις του μοιάζουν με σκυταλοδρομία υπερβαίνουσα τον χρόνο, αποδεικνύοντας πως στη λογοτεχνία όλα είναι θέμα ύφους και οπτικής, πέρα από τις προθέσεις. Ο Γιώργος Δουατζής είναι ένας γενναίος δωρητής συναισθημάτων.
Ποιο είναι το κυρίαρχο γνώρισμα του χαρακτήρα σας; Η παιδιόθεν τρυφερότητα για τους άλλους
Ποια αρετή προτιμάτε σ΄ έναν άντρα; Να σε κοιτάζει στα μάτια και να σκέπτεται φωναχτά
Ποια αρετή προτιμάτε σε μια γυναίκα; Να σε κοιτάζει στα μάτια και να σκέπτεται φωναχτά
Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας; Το ότι υπάρχουν
Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα; Η αυστηρότητα στις κρίσεις μου, αλλά ευτυχώς κρατάει για λίγο.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ενασχόληση; Να γράφω ακούγοντας μουσική
Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την ευτυχία; Να μπορώ να μοιράζομαι στιγμές, έργο, χαρές.
Ποια είναι για εσάς η μεγαλύτερη δυστυχία; Η αρρώστια και η ανελευθερία.
Εάν δεν ήσασταν ο εαυτός σας, ποιος θα θέλατε να είστε; Έχω πολλούς εαυτούς. Οπότε διαλέγω κατά περίπτωση διάφορες προσμίξεις τους.
Σε ποια χώρα θα θέλατε να ζείτε; Στην Ελλάδα με άλλους πολιτικούς και α-φθονους ποιητές
Το αγαπημένο σας χρώμα; Βαθύ πορφυρό
Το αγαπημένο σας λουλούδι; Το πρόσωπό της
Το αγαπημένο σας πουλί; Το χελιδόνι
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς; Καμύ, Κορτάσαρ, Τσβάιχ, Μπόρχες, Έσσε, Μπέρνχαρτ.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές; Λειβαδίτης, Σεφέρης, Ελύτης, Λεοντάρης, Σαχτούρης, Ρίτσος, Βαρβιτσιώτης, Λαπαθιώτης και δεκάδες άλλοι
Οι αγαπημένοι σας λογοτεχνικοί ήρωες; Οι Δαίμονες του Ντοστογιέφσκι, ο Ηρακλής Πουαρώ της Αγκάθα Κρίστι
Οι αγαπημένες σας λογοτεχνικές ηρωίδες; Αυτές που κατοικούν στα ποιήματά μου.
Οι αγαπημένοι σας συνθέτες; Μπετόβεν, Μπαχ, Σιμπέλιους, Σατί, Σούμπερτ
Οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι; Βαν Γκογκ, Νταλί, Πικάσο, Σίλε, Κλιμτ, Γραμματόπουλος, Σκουλάκης, Ψυχοπαίδης, Αμάραντος.
Οι ήρωες σας από την πραγματική ζωή; Μιχαήλ Ευχέτης
Ποιες ιστορικές προσωπικότητες αντιπαθείτε περισσότερο; Χίτλερ, Στάλιν, Φράνκο
Οι αγαπημένες σας ηρωίδες από την παγκόσμια ιστορία; Ζηνοβία, βασίλισσα Παλμύρας
Το αγαπημένο σας φαγητό και ποτό; Γαύρος, τσίπουρο ή μωλτ ουίσκι
Τα αγαπημένα σας ονόματα; Μαρία, Ελένη, Ερατώ, Αστυάναξ.
Τι μισείτε περισσότερο; Δεν έχω νιώσει ποτέ μίσος.
Ποιο ιστορικό στρατιωτικό γεγονός θαυμάζετε περισσότερο; Μάχη του Μαραθώνα
Με ποιο φυσικό ταλέντο θα θέλατε να είστε προικισμένος; Της μουσικής και της ζωγραφικής.
Με ποιον τρόπο θα επιθυμούσατε να πεθάνετε; Αιφνιδίως, όρθιος, στο σπίτι μου πλημμυρισμένο μουσική, με την αίσθηση ότι δεν έχω να γράψω κάτι ακόμα.
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό; Παραγωγικής μελαγχολίας
Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια; Σε όλα. Αφού είναι λάθη…
Το αγαπημένο σας απόφθεγμα; Μεγαλύτερη ενοχή, η ανοχή μας. Ή το Μην είστε προληπτικοί. Φέρνει γρουσουζιά.
Η Ποίηση δεν είναι μια απλή καταγραφή όσων συναισθηματικά και μόνον συμβαίνουν “εντός' του ποιητή. Η Ποίηση δεν έχει σκοπό την περίτεχνη χρησιμοποίηση λέξεων που χαρίζουν αισθητική απόλαυση χωρίς περιεχόμενο. Η Ποίηση δεν απέχει από τα τεκταινόμενα στην κοινωνία και τον κόσμο. Η Ποίηση αφουγκράζεται τις αγωνίες του διπλανού και προσφέρει βάλσαμο στην ψυχή του τα τραγούδια της. Η Ποίηση δεν μπορεί να συνεχίσει να κλείνεται στην ασφυκτική “ιδιωτική εσωστρέφεια*' των τελευταίων δεκαετιών.
Η Ποίηση δεν υπάρχει, παρά ταυτισμένη με την αποδοχή της μοναχικότητας του δημιουργού, τη διεισδυτική σκέψη, τα πετάγματα του νου, την ανακάλυψη νέων αληθειών, τη συμπόρευση με τη φιλοσοφία. Η μοναχικότητα όμως δεν μπορεί να συνιστά στοιχείο, δικαιολογία, ουσιαστικής απομόνωσης. Η Ποίηση από τη φύση της σκύβει με αγάπη στον άνθρωπο, στον αδύναμο, στον διεκδικούντα και αντιστρατεύεται κάθε μορφή εξουσίας.
Ο ποιητής προσλαμβάνει, αναλύει, καταγράφει όσα γίνονται γύρω του και συχνά διαβλέπει τα επερχόμενα. Ο ποιητής αγαπάει με ανιδιοτέλεια τους ανθρώπους. Έχει πλήρη επίγνωση της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης. Τραγικότητας, όχι για την τελευταία πράξη ζωής, το θάνατο, αλλά για την ποιότητα της ίδιας της ζωής. Μιας ζωής, η οποία δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αξίες και ιδανικά και με πάγια αιτούμενα την ελευθερία, το δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, την Παιδεία, τη γνώση και σε ό,τι αποτελεί συστατικό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η σαφής αντιεξουσιαστική τάση, η υπεράσπιση των κάθε λογής αδυνάτων, η ανιδιοτέλεια, η αγάπη στον άνθρωπο, η στήριξη κάθε προσπάθειας για καλύτερη ζωή, ήταν πάντοτε και είναι συστατικά πολιτικής στάσης και στοιχεία που χαρακτηρίζουν κάθε γνήσιο δημιουργό, πόσο περισσότερο τους ποιητές.
Νομίζω ότι πρέπει έστω και τόσο αργά, τώρα, να δούμε την καταστροφική έως σήμερα εσωστρέφεια – αδιαφορία για τον διπλανό μας, που χαρακτήρισε τα τελευταία τριάντα χρόνια την ποιητική παραγωγή, να κάνουμε την αυτοκριτική μας ως μονάδες του κοινωνικού συνόλου, μακριά από επάρσεις και μικρόψυχες αλαζονείες και επιτέλους να στρέψουμε το ποιητικό μας έργο στον άνθρωπο και όχι στον …μέγα εαυτό μας.
Ευτυχώς για τον τόπο και για την Ποίηση, υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις στον κανόνα της “ιδιωτικής εσωστρέφειας', η οποία οδήγησε στο τραγικό σημείο που έφτασε σήμερα η χώρα μας. Μπορούν και οφείλουν οι ποιητές μας να ξεφύγουν από την προσήλωση στο προσωπικό, ώστε να στραφούν δημιουργικά στο συλλογικό, διότι αυτή η στροφή αποτελεί μονόδρομο για κάθε γνήσιο δημιουργό και κυρίως την απαιτούν οι καιροί, ώστε να γίνουν παραγωγικές οι ευαισθησίες μας κι εμείς ακόμα πιο χρήσιμοι.
Γιώργος Δουατζής www.douatzis.gr
* Στην αρχαιότητα ιδιώτης ήταν αυτός που ασχολείται μόνον με τα προσωπικά του και αγνοεί τα κοινά και γι αυτό χαρακτηρίζονταν - και ήταν υψίστη προσβολή – ιδιώτες, ήτοι κουτοί, διότι μόνον ένας βλάκας ήταν δυνατόν να “ιδιωτεύει'.
Aνιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος.

Το δικαίωμα στην αποτέφρωση και πώς οι παπάδες διεκδικούν το σώμα μας και μετά θάνατον Πηγή: www.lifo.gr

Το άρθρο είναι του Γιάννη Πανταζόπουλου από την LIFO

Κάθε χρόνο τέσσερις χιλιάδες σοροί μεταφέρονται από τη χώρα μας στη Βουλγαρία για αποτέφρωση, επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο τις οικογένειες των θανόντων οικονομικά και συναισθηματικά. Από το 2006, που είχε γίνει το πρώτο νομοθετικό βήμα, έως και σήμερα δεν έχει παρθεί καμία πρωτοβουλία για την ίδρυση αποτεφρωτηρίων, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες εδώ και πολλές δεκαετίες λειτουργούν κέντρα αποτέφρωσης των νεκρών. Όμως η έλλειψη αποτεφρωτηρίων, παρά τις προσπάθειες πολλών δήμων, δημιουργεί έντονα προβλήματα. Ήδη πριν από λίγες μέρες ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει σε νομοθετική ρύθμιση προκειμένου να παρέχεται η δυνατότητα σε ιδιώτες να ιδρύσουν αποτεφρωτήρια νεκρών. Γιατί, όμως, κρίνεται αναγκαία η δημιουργία αποτεφρωτηρίων; Πόσο κοστίζει και τι διαδικασίες χρειάζονται σήμερα; Επίσης, ποια είναι η στάση της Εκκλησίας, η οποία αρνείται την εξόδιο ακολουθία σε όσους επιλέγουν την καύση; Στα ερωτήματά μας απαντά ο πρόεδρος της Επιτροπής για το Δικαίωμα της Αποτέφρωσης των Νεκρών στην Ελλάδα και μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Αποτέφρωσης, Αντώνης Αλακιώτης. 

— Ποιοι είναι οι βασικοί λόγοι που καθιστούν αναγκαία τη δημιουργία αποτεφρωτηρίου; Αρχικά, η απόδοση του θεμελιώδους δικαιώματος της ελευθερίας της βούλησης και της δυνατότητας επιλογής κάθε ατόμου όσον αφορά τη μετά θάνατον διάθεση του σώματός του, δικαίωμα και δυνατότητα νομοθετικά κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα της Ελλάδος. Επίσης, το γεγονός ότι ολοένα αυξάνεται το ποσοστό των Ελλήνων που επιλέγουν την αποτέφρωση και αναγκαστικά οι σοροί μεταφέρονται στο εξωτερικό για αποτέφρωση, επειδή δεν υπάρχει αποτεφρωτήριο στη χώρα μας. Εκτός του ότι αυτό επιβαρύνει σημαντικά σε οικονομικό και συναισθηματικό επίπεδο τις οικογένειες, οδηγεί στην εξαγωγή συναλλάγματος και στην απώλεια εσόδων για το κράτος και τους δήμους σε μια τόσο δύσκολη οικονομικά συγκυρία για την Ελλάδα. Επιπρόσθετα, ο τρόπος διάθεσης της σορού των νεκρών στη χώρα μας, δια της ταφής, η υποχρεωτική εκταφή σε τρία μόλις χρόνια –χρονικό διάστημα κατά το οποίο τις περισσότερες φορές δεν έχει ολοκληρωθεί η αποσύνθεση– ενώπιον των συγγενών και η τραγική κατάληξη σε βάθος χρόνου των «ιερών λειψάνων» στα κενοτάφια-«χωνευτήρια», όλη αυτή η διαδικασία αποτελεί την πιο απαξιωτική συμπεριφορά απέναντι στους νεκρούς και στον πολιτισμό μας. Είναι κάτι που ενδεχομένως θα έκανε τον ιστορικό του μέλλοντος να αναρωτηθεί πόσο παρακμιακός είναι ο πολιτισμός μας. Τέλος, η επιλογή της αποτέφρωσης κερδίζει συνεχώς δημοτικότητα στον χριστιανικό κόσμο παγκοσμίως. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2016 για πρώτη φορά οι αποτεφρώσεις ήταν περισσότερες από τις ταφές. Αντιστοίχως, τα ποσοστά αποτέφρωσης σε πολλές χριστιανικές χώρες της Ευρώπης είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά της ταφής. Μεγάλη Βρετανία, Γερμανία, Τσεχία, είναι μερικές από αυτές τις χώρες. Αυτό συμβαίνει γιατί λόγω της αστυφιλίας το κόστος της ταφής είναι πολύ υψηλό και η υποχρεωτική εκταφή μακάβρια εμπειρία για την οικογένεια. Επιπλέον, ο υδροφόρος ορίζοντας μολύνεται από την αποσύνθεση των σορών. Αντίθετα, με την αποτέφρωση το κόστος είναι πολύ μικρό, η διαδικασία αξιοπρεπής για τον νεκρό και την οικογένεια και οι επιπτώσεις στο περιβάλλον ελάχιστες, λόγω της υποχρεωτικής, βάσει της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ύπαρξης πανάκριβων συστημάτων φίλτρων. Η Εκκλησία οφείλει να είναι αρωγός και όχι τιμωρός. Τελεί την εξόδιο ακολουθία για εγκληματίες, δολοφόνους, παιδεραστές, εμπόρους ναρκωτικών, ακόμα και για αυτόχειρες. Δεν είναι υπερβολικό και άδικο να τιμωρεί τους νεκρούς και τους συγγενείς τους επειδή επέλεξαν την αποτέφρωση; 

— Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι ανοίγει, ύστερα από πολύ καιρό, ο δρόμος για τη δημιουργία αποτεφρωτηρίου σε Αθήνα και Πάτρα;  

Θεωρώ ότι τόσο στην Αθήνα όσο και στην Πάτρα, με δεδομένη τη μέχρι σήμερα εμπειρία μας, θα περάσει αρκετός χρόνος για να δημιουργηθεί αποτεφρωτήριο, γιατί δυστυχώς οι προσπάθειες στο Μαρκόπουλο, στον Δήμο Ζωγράφου, στη Θεσσαλονίκη ή στον Βόλο μέχρι σήμερα δεν έχουν ευοδωθεί για πολλούς και διαφόρους λόγους. Χαιρετίζουμε όμως και συγχαίρουμε το πολιτικό προσωπικό όλων των δήμων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προωθεί αυτήν τη δυνατότητα. — Πόσοι περίπου Έλληνες επιλέγουν, πλέον, την αποτέφρωση; Με στοιχεία που έχουμε από τα γραφεία τελετών, περί τους 4.000 ετησίως. Αντώνης Αλακιώτης

— Είναι ισχυρό το επιχείρημα ότι δεν έχει επιπτώσεις στο περιβάλλον, όπως η ταφή, και ότι δεν επιβαρύνει τη φύση; 

Τα συστήματα φίλτρων που με βάση την ευρωπαϊκή και εθνική νομοθεσία υπάρχουν στα αποτεφρωτήρια στοιχίζουν τριπλάσια από τους κλιβάνους. Τα αέρια που εξέρχονται κατά τη διάρκεια της αποτέφρωσης, εκτός του ότι είναι άοσμα και αόρατα, παρακολουθούνται ηλεκτρονικά και καταγράφονται, πάντα σε σχέση με τα ελάχιστα όρια ρύπων που προβλέπει η ευρωπαϊκή νομοθεσία. 

— Πόσο είναι το μέσο κόστος μιας αποτέφρωσης σήμερα; 

Εάν κάνετε μια έρευνα στο Διαδίκτυο, τα γραφεία τελετών χρεώνουν αυτή την υπηρεσία που πραγματοποιείται στη Βουλγαρία από 1.700 έως 2.500 ευρώ. 

— Τι διαδικασίες χρειάζεται να ακολουθήσει κάποιος αν θέλει να επιλέξει για τον συγγενή του την αποτέφρωση;  

Τα δικαιολογητικά που απαιτούνται για αποτέφρωση σε όλα τα αποτεφρωτήρια του κόσμου είναι, πρώτον, η υπεύθυνη δήλωση του θανόντος ή των εγγύτερων συγγενών ότι αυτή είναι πράγματι η επιθυμία του. Δεύτερον, πιστοποιητικό θανάτου και, τρίτον, πιστοποιητικό ιατροδικαστή ότι δεν υπάρχει λόγος περαιτέρω διερεύνησης των αιτιών του θανάτου και ότι έχουν αφαιρεθεί τυχόν ιατροτεχνικά μέλη, όπως, για παράδειγμα, ο βηματοδότης ή τα τεχνητά μέλη. Ανοίγει ο δρόμος για τη δημιουργία αποτεφρωτηρίου στην Αθήνα 2.3.2017 Ανοίγει ο δρόμος για τη δημιουργία αποτεφρωτηρίου στην Αθήνα 

— Πότε γίνεται η αποτέφρωση μετά τον θάνατο και πότε παραδίδεται η τέφρα; 

Η αποτέφρωση, σύμφωνα με το άρθρο 49 του νόμου 4277/2014, γίνεται 62 ώρες από τη διαπίστωση του θανάτου και η τέφρα παραδίδεται 2-3 ώρες μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας. 

— Πώς κρίνετε την αντίδραση της Εκκλησίας και την άρνησή της να τελέσει εξόδιο ακολουθία για όσους θέλουν να αποτεφρωθούν; Μήπως δεν ταιριάζει στην κουλτούρα μας;  

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με την απόφαση αυτή διαφοροποιεί τη στάση της σε σχέση όχι μόνο με τις χριστιανικές Εκκλησίες παγκοσμίως, αλλά και με όλες τις ορθόδοξες Εκκλησίες (Βουλγαρία, Σερβία, Ρουμανία, Ρωσία, Ουκρανία). Διαφοροποιείται ακόμα και από τη στάση του Πατριαρχείου, στο οποίο ανήκουν όλες οι ελληνόφωνες Εκκλησίες σε Ευρώπη, Αμερική, Καναδά και Αυστραλία. Είναι ευρέως γνωστή η περίπτωση της Μαρίας Κάλλας, στη μνήμη της οποίας τελέστηκε εξόδιος ακολουθία από ορθόδοξους ιερείς στο Παρίσι και ενώ γνώριζαν όλοι ότι θα αποτεφρωνόταν – την τέφρα της διέσπειρε ο τότε υπουργός Πολιτισμού στο Αιγαίο Πέλαγος. Η ταφή είναι παράδοση, δεν είναι δόγμα, ως εκ τούτου, όπως κατ' οικονομία η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος αποδέχτηκε την εκταφή των νεκρών σε τρία μόλις χρόνια, κάτι που ποτέ δεν ήταν στις παραδόσεις της χριστιανικής Εκκλησίας, έτσι θα πρέπει να αποδεχτεί και την αποτέφρωση. Άλλωστε, η εξόδιος ακολουθία προσφέρεται για την παρηγοριά των συγγενών – γιατί η Εκκλησία να εκβιάζει και να τιμωρεί τους συγγενείς για την επιλογή του νεκρού; Ποιο βαρύ έγκλημα διέπραξε ο νεκρός και η οικογένεια πρέπει να στερηθεί την εξόδιο ακολουθία; Η Εκκλησία οφείλει να είναι αρωγός και όχι τιμωρός. Τελεί την εξόδιο ακολουθία για εγκληματίες, δολοφόνους, παιδεραστές, εμπόρους ναρκωτικών, ακόμα και για αυτόχειρες. Δεν είναι υπερβολικό και άδικο να τιμωρεί τους νεκρούς και τους συγγενείς τους επειδή επέλεξαν την αποτέφρωση; Πηγή: www.lifo.gr

Aνιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος ο οποίος έχει ήδη εκφράσει την επιθυμία του για καύση.

21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ απολαύστε τον Γιώργο Δουατζή.

Ραντεβού στις 21/03 στη Δημοτική βιβλιοθήκη Ζωγράφου στις 19.30
Ο Γιώργος Δουατζής είναι ένας δημιουργός πολυμορφικός και ακούραστος. Μια ιδιαίτερη φωνή με ευρεία εκφραστική γκάμα, που αρέσκεται να δοκιμάζει διαρκώς νέους τρόπους ανάπλασης των λέξεων. Οι αφηγήσεις του μοιάζουν με σκυταλοδρομία υπερβαίνουσα τον χρόνο, αποδεικνύοντας πως στη λογοτεχνία όλα είναι θέμα ύφους και οπτικής, πέρα από τις προθέσεις. Ο Γιώργος Δουατζής είναι ένας γενναίος δωρητής συναισθημάτων.
Ποιο είναι το κυρίαρχο γνώρισμα του χαρακτήρα σας; Η παιδιόθεν τρυφερότητα για τους άλλους
Ποια αρετή προτιμάτε σ΄ έναν άντρα; Να σε κοιτάζει στα μάτια και να σκέπτεται φωναχτά
Ποια αρετή προτιμάτε σε μια γυναίκα; Να σε κοιτάζει στα μάτια και να σκέπτεται φωναχτά
Τι εκτιμάτε περισσότερο στους φίλους σας; Το ότι υπάρχουν
Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα; Η αυστηρότητα στις κρίσεις μου, αλλά ευτυχώς κρατάει για λίγο.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ενασχόληση; Να γράφω ακούγοντας μουσική
Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την ευτυχία; Να μπορώ να μοιράζομαι στιγμές, έργο, χαρές.
Ποια είναι για εσάς η μεγαλύτερη δυστυχία; Η αρρώστια και η ανελευθερία.
Εάν δεν ήσασταν ο εαυτός σας, ποιος θα θέλατε να είστε; Έχω πολλούς εαυτούς. Οπότε διαλέγω κατά περίπτωση διάφορες προσμίξεις τους.
Σε ποια χώρα θα θέλατε να ζείτε; Στην Ελλάδα με άλλους πολιτικούς και α-φθονους ποιητές
Το αγαπημένο σας χρώμα; Βαθύ πορφυρό
Το αγαπημένο σας λουλούδι; Το πρόσωπό της
Το αγαπημένο σας πουλί; Το χελιδόνι
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς; Καμύ, Κορτάσαρ, Τσβάιχ, Μπόρχες, Έσσε, Μπέρνχαρτ.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ποιητές; Λειβαδίτης, Σεφέρης, Ελύτης, Λεοντάρης, Σαχτούρης, Ρίτσος, Βαρβιτσιώτης, Λαπαθιώτης και δεκάδες άλλοι
Οι αγαπημένοι σας λογοτεχνικοί ήρωες; Οι Δαίμονες του Ντοστογιέφσκι, ο Ηρακλής Πουαρώ της Αγκάθα Κρίστι
Οι αγαπημένες σας λογοτεχνικές ηρωίδες; Αυτές που κατοικούν στα ποιήματά μου.
Οι αγαπημένοι σας συνθέτες; Μπετόβεν, Μπαχ, Σιμπέλιους, Σατί, Σούμπερτ
Οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι; Βαν Γκογκ, Νταλί, Πικάσο, Σίλε, Κλιμτ, Γραμματόπουλος, Σκουλάκης, Ψυχοπαίδης, Αμάραντος.
Οι ήρωες σας από την πραγματική ζωή; Μιχαήλ Ευχέτης
Ποιες ιστορικές προσωπικότητες αντιπαθείτε περισσότερο; Χίτλερ, Στάλιν, Φράνκο
Οι αγαπημένες σας ηρωίδες από την παγκόσμια ιστορία; Ζηνοβία, βασίλισσα Παλμύρας
Το αγαπημένο σας φαγητό και ποτό; Γαύρος, τσίπουρο ή μωλτ ουίσκι
Τα αγαπημένα σας ονόματα; Μαρία, Ελένη, Ερατώ, Αστυάναξ.
Τι μισείτε περισσότερο; Δεν έχω νιώσει ποτέ μίσος.
Ποιο ιστορικό στρατιωτικό γεγονός θαυμάζετε περισσότερο; Μάχη του Μαραθώνα
Με ποιο φυσικό ταλέντο θα θέλατε να είστε προικισμένος; Της μουσικής και της ζωγραφικής.
Με ποιον τρόπο θα επιθυμούσατε να πεθάνετε; Αιφνιδίως, όρθιος, στο σπίτι μου πλημμυρισμένο μουσική, με την αίσθηση ότι δεν έχω να γράψω κάτι ακόμα.
Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτό τον καιρό; Παραγωγικής μελαγχολίας
Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια; Σε όλα. Αφού είναι λάθη…
Το αγαπημένο σας απόφθεγμα; Μεγαλύτερη ενοχή, η ανοχή μας. Ή το Μην είστε προληπτικοί. Φέρνει γρουσουζιά.
Η Ποίηση δεν είναι μια απλή καταγραφή όσων συναισθηματικά και μόνον συμβαίνουν “εντός' του ποιητή. Η Ποίηση δεν έχει σκοπό την περίτεχνη χρησιμοποίηση λέξεων που χαρίζουν αισθητική απόλαυση χωρίς περιεχόμενο. Η Ποίηση δεν απέχει από τα τεκταινόμενα στην κοινωνία και τον κόσμο. Η Ποίηση αφουγκράζεται τις αγωνίες του διπλανού και προσφέρει βάλσαμο στην ψυχή του τα τραγούδια της. Η Ποίηση δεν μπορεί να συνεχίσει να κλείνεται στην ασφυκτική “ιδιωτική εσωστρέφεια*' των τελευταίων δεκαετιών.
Η Ποίηση δεν υπάρχει, παρά ταυτισμένη με την αποδοχή της μοναχικότητας του δημιουργού, τη διεισδυτική σκέψη, τα πετάγματα του νου, την ανακάλυψη νέων αληθειών, τη συμπόρευση με τη φιλοσοφία. Η μοναχικότητα όμως δεν μπορεί να συνιστά στοιχείο, δικαιολογία, ουσιαστικής απομόνωσης. Η Ποίηση από τη φύση της σκύβει με αγάπη στον άνθρωπο, στον αδύναμο, στον διεκδικούντα και αντιστρατεύεται κάθε μορφή εξουσίας.
Ο ποιητής προσλαμβάνει, αναλύει, καταγράφει όσα γίνονται γύρω του και συχνά διαβλέπει τα επερχόμενα. Ο ποιητής αγαπάει με ανιδιοτέλεια τους ανθρώπους. Έχει πλήρη επίγνωση της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης. Τραγικότητας, όχι για την τελευταία πράξη ζωής, το θάνατο, αλλά για την ποιότητα της ίδιας της ζωής. Μιας ζωής, η οποία δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αξίες και ιδανικά και με πάγια αιτούμενα την ελευθερία, το δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, την Παιδεία, τη γνώση και σε ό,τι αποτελεί συστατικό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η σαφής αντιεξουσιαστική τάση, η υπεράσπιση των κάθε λογής αδυνάτων, η ανιδιοτέλεια, η αγάπη στον άνθρωπο, η στήριξη κάθε προσπάθειας για καλύτερη ζωή, ήταν πάντοτε και είναι συστατικά πολιτικής στάσης και στοιχεία που χαρακτηρίζουν κάθε γνήσιο δημιουργό, πόσο περισσότερο τους ποιητές.
Νομίζω ότι πρέπει έστω και τόσο αργά, τώρα, να δούμε την καταστροφική έως σήμερα εσωστρέφεια – αδιαφορία για τον διπλανό μας, που χαρακτήρισε τα τελευταία τριάντα χρόνια την ποιητική παραγωγή, να κάνουμε την αυτοκριτική μας ως μονάδες του κοινωνικού συνόλου, μακριά από επάρσεις και μικρόψυχες αλαζονείες και επιτέλους να στρέψουμε το ποιητικό μας έργο στον άνθρωπο και όχι στον …μέγα εαυτό μας.
Ευτυχώς για τον τόπο και για την Ποίηση, υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις στον κανόνα της “ιδιωτικής εσωστρέφειας', η οποία οδήγησε στο τραγικό σημείο που έφτασε σήμερα η χώρα μας. Μπορούν και οφείλουν οι ποιητές μας να ξεφύγουν από την προσήλωση στο προσωπικό, ώστε να στραφούν δημιουργικά στο συλλογικό, διότι αυτή η στροφή αποτελεί μονόδρομο για κάθε γνήσιο δημιουργό και κυρίως την απαιτούν οι καιροί, ώστε να γίνουν παραγωγικές οι ευαισθησίες μας κι εμείς ακόμα πιο χρήσιμοι.
Γιώργος Δουατζής www.douatzis.gr
* Στην αρχαιότητα ιδιώτης ήταν αυτός που ασχολείται μόνον με τα προσωπικά του και αγνοεί τα κοινά και γι αυτό χαρακτηρίζονταν - και ήταν υψίστη προσβολή – ιδιώτες, ήτοι κουτοί, διότι μόνον ένας βλάκας ήταν δυνατόν να “ιδιωτεύει'.
Aνιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος.

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ «Η τέχνη σώζει, είναι πάντα ένα ξέφωτο στην ομίχλη!» Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Αλκυόνη Παπαδάκη: «Η τέχνη σώζει, είναι πάντα ένα ξέφωτο στην ομίχλη!»

Συνέντευξη στο Δημήτρη Βαρβαρήγο // και στη Νιόβη Ιωάννου //

Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή μας. Απορούσα γιατί ο κόσμος έχει αγαπήσει τόσο πολύ τα βιβλία της Αλκυόνης και η απάντηση ήρθε από μόνη της, όταν τη συναντήσαμε από κοντά στη ραδιοφωνική εκπομπή στην Αυστραλία από το Symban Radio και είδα ότι είναι ένας καθ’ όλα αυθεντικός άνθρωπος, γεμάτος συναισθήματα καλοσύνης και αγάπης. Με ένα γλυκό χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη της και με την ευθύτητα που λόγου που την διακατέχει μας απάντησε επί δύο ώρες που κράτησε η εκπομπή σε πολλές ερωτήσεις. Εδώ στη συνέντευξη σας παραθέτουμε μερικές για να γνωρίσετε κάποιες απόψεις της.

«Κι αν θες να ξέρεις, δεν υπάρχουν ούτε τόσο καλοί, ούτε τόσο κακοί. Όλοι είμαστε λίγο απ’ όλα. Ανάλογα με το τοπίο, αλλάζουμε μορφή. Κάπως σαν τους χαμαιλέοντες». Αλκυόνη Παπαδάκη

-Κυρία Παπαδάκη, θα ξεκινήσω από το παρελθόν στα Παιδικά σας χρόνια. Από πότε νιώσατε ότι θα ακολουθήσετε την τέχνη της λογοτεχνίας;

Τα αγαπημένα μου παιχνίδια σαν παιδί ήταν να κάνω ιστορίες με τις εικόνες που έκοβα από περιοδικά, να βλέπω τις λέξεις με χρώματα, να δίνω φωνή στα δέντρα και στα πουλιά. Δεν είχα επίγνωση τότε σε τι δρόμο θα μ’ έβγαζαν όλ’ αυτά. Ήμουν στο γυμνάσιο όταν κατάλαβα ότι ο μόνος τρόπος να εκφραστούν αυτά που ένιωθα ήταν η λογοτεχνία.

-Ποια άλλη τέχνη σας αρέσει εκτός από τη λογοτεχνία;

Αγαπώ όλες τις τέχνες. Έχω μια αδυναμία στη ζωγραφική. Ίσως γιατί κι εγώ όταν γράφω, έχω την αίσθηση πως ζωγραφίζω με συναισθήματα.

-Συνηθίζετε να τσακίζετε τις σελίδες των βιβλίων σας;

Ναι. Τσακίζω τις σελίδες που έχουν κάτι να μου πουν. Κάτι που πρέπει να θυμάμαι.

-Ποια δυναμική σκέψης –έμπνευσης ενεργεί στη φαντασία σας ;

Να ζωντανεύω στο χαρτί την εικόνα που βλέπω στη σκέψη μου. Να δίνω δύναμη, χρώμα, πνοή στις λέξεις.

-Πόσο σας απελευθερώνει η συγγραφή, πόσο ξεγυμνώνεται πάνω στο χαρτί, ο συναισθηματικός σας κόσμος;

Ξεγυμνώνεται απόλυτα πάνω στο χαρτί ο συναισθηματικός μου κόσμος, χωρίς όρια και αναστολές. Όμως, γενικά δεν με απελευθερώνει τίποτα. Η συγγραφή είναι μια παρηγοριά, τις ώρες που ασχολούμαι με αυτή.

-Ταυτίζεστε με τους ήρωές σας;

Ταυτίζομαι, ασφαλώς. Αλλιώς, πώς θα ’μπαινα στα άδυτα της ψυχής τους.

-Σας διακατέχει αγωνία όταν γράφετε ένα βιβλίο;

Ναι. Νιώθω κάθε φορά σαν να μην έχω γράψει τίποτε άλλο. Έχω αγωνία, αν αυτό που κάνω έχει κάτι να πει. Κάτι ν’ αφήσει στον αναγνώστη. 

-Πόσο λυτρωτική είναι για σας η γραφή;

Μάλλον είναι. Ως ένα σημείο.

-Υπάρχει στην πραγματικότητα το στοιχείο της αφοσίωσης ανάμεσα στους ανθρώπους ή μόνο στη λογοτεχνία συμβαίνει αυτό κι έτσι εξιδανικεύονται οι μεγάλες αγάπες στις σελίδες της;

Το στοιχείο της αφοσίωσης υπάρχει σε κάποιους ανθρώπους πολύ περισσότερο απ’ ό,τι μπορεί να το αποδώσει η λογοτεχνία.

-Ωφελιμότητα της Κριτικής στη λογοτεχνία;

Όταν γίνεται σωστά και με ανιδιοτέλεια, ωφελεί. Πάντα έχει κανείς κάτι να μάθει. Κάτι να διορθώσει.

-Λογοτεχνικά βραβεία;

Σέβομαι τους θεσμούς.

-Τι συναισθήματα νιώθετε μετά την επιβράβευση κάποιου έργου σας;

Εννοείτε, από τους αναγνώστες… Παίρνω χαρά και δύναμη. Αυτή την επιβράβευση έχω λάβει και νομίζω ότι είναι η καλύτερη.

-Τι μπορεί να κάνει η τέχνη σήμερα;

«Η τέχνη σώζει». Το πιστεύω. Είναι πάντα ένα ξέφωτο στην ομίχλη.

-Το θέατρο είναι ένας μαγικός χώρος που σε γεμίζει γνώση κι έμπνευση. Συμβαίνει και σε εσάς;

Απολύτως.

-Είναι απαραίτητο να ταξιδεύει ένας συγγραφέας για να εμπλουτίζει τις γνώσεις του;

Ένας συγγραφέας πρέπει πάνω απ’ όλα να ταξιδεύει με σεβασμό και αγάπη στις ψυχές των ανθρώπων. Από κει και πέρα, καθετί που πλουτίζει τις γνώσεις είναι ωφέλιμο.

-Η γραφή μπορεί ν’ αλλάξει τη σκέψη των ανθρώπων και κατά προέκταση των κόσμο;

Η γραφή έχει τη δύναμη να αλλάζει τη σκέψη και την πορεία των ανθρώπων. Το… κατά προέκταση… είναι σχετικό. Μακάρι η ρότα του κόσμου να είχε σαν φάρο τη γραφή…

-Τι βιβλία διαβάζετε;

Διαβάζω ό,τι κάνει καλό στη σκέψη και την ψυχή μου. Έχω ιδιαίτερη αγάπη στην ποίηση.

Ανιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος

ΜΑΧΗ ΜΑΡΑΘΩΝΑ 12 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 490 Π.Χ. Η επιλογή έγινε από τον Μαραθωνοδρόμο Επικούρειο Πέπο.

Περίφημη μάχη, που έγινε τον Αύγουστο ή τον Σεπτέμβριο του 490 π.Χ. στην πεδιάδα του Μαραθώνα, μεταξύ των Αθηναίων και των Πλαταιέων με αρχηγό τον Μιλτιάδη και των Περσών με αρχηγούς τον Δάτι και τον Αρταφέρνη. Η κύρια πηγή πληροφόρησης για τη Μάχη του Μαραθώνα, όπως και για το σύνολο των Περσικών Πολέμων, παραμένει ο Ηρόδοτος, ο αποκαλούμενος «πατέρας της ιστορίας». Όσον αφορά την ακριβή ημερομηνία της μάχης, ο Γερμανός φιλόλογος Φίλιπ Άουγκουστ Μπεκ (1785 -1867) πρότεινε το 1855 τη 12η Σεπτεμβρίου, η οποία από τότε επικράτησε ως η συμβατική ημερομηνία για τη Μάχη του Μαραθώνα.

Το 490 π.Χ. έγινε η δεύτερη περσική εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας, με σκοπό να τιμωρηθούν οι Αθηναίοι και οι Ερετριείς, επειδή είχαν βοηθήσει τους Ίωννες να ξεσηκωθούν κατά των Περσών. Παράλληλα, όμως, ήταν και η αρχή για την πραγματοποίηση του σχεδίου υποταγής ολόκληρης της Ελλάδας από τον Δαρείο. Μαζί τους, οι Πέρσες είχαν ως οδηγό και σύμβουλο τον πρώην τύραννο της Αθήνας Ιππία, γιο του Πεισίστρατου.

Ο Περσικός στόλος με το στρατό ακολούθησε αυτή τη φορά διαφορετικό δρόμο σε σχέση με την πρώτη εκστρατεία του Μαρδόνιου (492 π.Χ). Από την Κιλικία, όπου συγκεντρώθηκε, έπλευσε στη Σάμο, πέρασε από τις Κυκλάδες κι έφθασε στην Ερέτρια. Μετά την κατάληψη της Ερέτριας, οι Πέρσες είχαν στόχο να υποτάξουν την Αθήνα και να επαναφέρουν στην αρχή τον πιστό σ’ αυτούς Ιππία. Με την καθοδήγηση του ηλικιωμένου άνδρα πέρασαν από την Ερέτρια απέναντι στον Μαραθώνα και στην αμμώδη παραλία του σημερινού Σχοινιά.

Την εκλογή του τόπου επέβαλαν από κοινού πολιτικά κριτήρια (οι φτωχοί κάτοικοι της περιοχής, οι Διάκριοι, υποστήριζαν τους Πεισιστρατίδες) και στρατηγικοί λόγοι (η πεδιάδα ήταν κατάλληλη για τη δράση του περσικού ιππικού). Από την πλευρά των Αθηναίων η αποστολή του στρατού τους στον Μαραθώνα αποτελούσε στρατηγική επιλογή, καθώς η Αθήνα δεν περιστοιχιζόταν από ισχυρά τείχη και δεν διέθετε στόλο για να αντιμετωπίσει τον ανεφοδιασμό σε περίπτωση πολιορκίας. Εξάλλου, η πεδιάδα προσφερόταν για τη δράση της αθηναϊκής φάλαγγας.

Οι Αθηναίοι ζήτησαν τη βοήθεια των Σπαρτιατών, με αγγελιοφόρο τον Φειδιππίδη. Οι Σπαρτιάτες, αν και δέχτηκαν, δεν έστειλαν εγκαίρως βοήθεια (οι 2.000 άνδρες που υποσχέθηκαν έφθασαν στο Μαραθώνα την επομένη της μάχης). Ο λόγος που επικαλέστηκαν ήταν θρησκευτικός. Γιόρταζαν τα Κάρνια και δεν μπορούσαν να εκστρατεύσουν πριν από την πανσέληνο. Ο Πλάτωνας, όμως, αναφέρει (Νόμοι 3, 698 Ε) ότι δίσταζαν να υλοποιήσουν τη δέσμευσή τους προς τους Αθηναίους, επειδή βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τους Μεσσηνίους και τους είλωτες. Στο κάλεσμα των Αθηναίων ανταποκρίθηκαν μόνο οι Πλαταιείς με 1.000 άνδρες.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Αθηναίοι στρατοπέδευσαν στο Ηράκλειο του Μαραθώνος, στις βορειοανατολικές υπώρειες του όρους Αγριελίκι, όπου υπήρχε νερό και μπορούσαν να ελέγξουν τον ορεινό όγκο προς την Αθήνα και να υποχωρήσουν σε περίπτωση ήττας. Από το ύψωμα, επίσης, μπορούσαν να παρακολουθούν τις κινήσεις του εχθρού. Η δύναμη των Αθηναίων, σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, ανερχόταν σε 10.000 και των Πλαταιέων σε 1.000 άνδρες, ενώ των Περσών σε 44.000 με 55.000 άνδρες (νεώτερες εκτιμήσεις τους υπολογίζουν σε 26.000). Οι στρατηγοί των Αθηναίων είχαν διχαστεί, καθώς μερικοί δεν ήθελαν να ξεκινήσει η μάχη, προτού έλθει η βοήθεια των Σπαρτιατών. Τελικά, ο Μιλτιάδης τούς έπεισε να επιτεθούν αμέσως κατά των Περσών και του ανατέθηκε η αρχιστρατηγία.

Η έναρξη της επίθεσης ορίστηκε για το πρωί, προκειμένου να επιτευχθεί ο αιφνιδιασμός των αντιπάλων. Η σύγκρουση έγινε στην ομαλή περιοχή κοντά στον τύμβο, όπου βρισκόταν το περσικό στρατόπεδο. Οι Αθηναίοι έπρεπε να διατρέξουν απόσταση 8 σταδίων (περίπου 1,5 χιλιομέτρου) προς τις εχθρικές γραμμές για να αποφευχθούν κατά το δυνατόν οι βολές από τους τοξότες που διέθεταν οι αντίπαλοι. Οι οπλίτες ήταν παρατεταγμένοι σε πλάτος ίσο με αυτό της περσικής δύναμης. Οι πτέρυγες ήταν ενισχυμένες, ενώ το κέντρο, όπου αντιστοιχούσε το ισχυρότερο τμήμα του περσικού στρατού, ήταν ασθενές. Στο αριστερό άκρο, όπως έβλεπαν προς τον εχθρό, βρίσκονταν οι Πλαταιείς. Στο δεξιό άκρο έλαβε τη θέση του, σύμφωνα με την παλιά συνήθεια, ο πολέμαρχος Καλλίμαχος. Το ανίσχυρο κέντρο οδηγούσαν ο Αριστείδης και ο Θεμιστοκλής, που διέθεταν την απαραίτητη στρατιωτική ικανότητα, ώστε να καλύψουν την εύθραυστη αυτή γραμμή και να καθοδηγήσουν την προγραμματισμένη υποχώρηση.

Όπως είχε σχεδιαστεί, το ελληνικό κέντρο εξασθένησε, αλλά οι πτέρυγες αναπτύχθηκαν και περικύκλωσαν τους Πέρσες, που τελικά τράπηκαν σε φυγή. Μέσα στη σύγχυση, πολλοί Πέρσες που δεν γνώριζαν την περιοχή, έπεφταν στο μεγάλο έλος, όπου οι απώλειες ήταν βαριές. Οι περισσότεροι, όμως, έτρεχαν στα πλοία που ήταν αναπτυγμένα στην ακτή του Σχοινιά. Στη συμπλοκή σώμα με σώμα που ακολούθησε, καθώς οι Πέρσες προσπαθούσαν να επιβιβαστούν στα πλοία και οι Αθηναίοι να τους εμποδίσουν και να τα κάψουν, έπεσαν ο πολέμαρχος Καλλίμαχος, ο στρατηγός Στησίλαος και ο Κυναίγειρος, αδελφός του τραγικού ποιητή Αισχύλου.

H ηρωική μορφή του Κυναίγειρου έμεινε μοναδικό παράδειγμα ανδρείας και αυταπάρνησης στην Ιστορία. Όταν οι νικημένοι Πέρσες έτρεξαν πανικόβλητοι στα καράβια τους για να σωθούν, ο Κυναίγειρος άρπαξε με τα στιβαρά χέρια του ένα καράβι και προσπάθησε να το συγκρατήσει για να μην αποπλεύσει και να προφτάσουν έτσι οι συμπολεμιστές του να το καταλάβουν. Τότε, ένας Πέρσης του έκοψε το χέρι, αλλά ο Κυναίγειρος έπιασε το πλοίο με το άλλο του χέρι. Όταν ο Πέρσης του έκοψε και το δεύτερο χέρι, ο Κυναίγειρος γράπωσε το πλοίο με τα δόντια του. Ο γενναίος Αθηναίος εγκατέλειψε την προσπάθεια, όταν ο Πέρσης στρατιώτης του έκοψε το κεφάλι.

Κι ενώ εξακολουθούσε η μάχη γύρω από τα πλοία των Περσών, ο αγγελιοφόρος Φειδιππίδης έφυγε πεζός από τον Μαραθώνα για να φέρει τη χαρμόσυνη είδηση της νίκης στους Αθηναίους. Υπερέβαλε εαυτόν κατά τη διαδρομή και μόλις αναφώνησε «Νενικήκαμεν» ενώπιον των συμπολιτών του, έπεσε νεκρός από την εξάντληση. Ο Ηροδότος δεν αναφέρει κάτι σχετικό, αλλά ο θρύλος αυτός διαδόθηκε μεταγενέστερα από τον ιστορικό Πλούταρχο (ο Φειδιππίδης αναφέρεται ως Θέρσιππος) και στη συνέχεια από τον ρητοροδιδάσκαλο και συγγραφέα Λουκιανό τον Σαμοσατέα, που αναφέρει τον Φειδιππίδη ως Φιλιππίδη.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Αθηναίοι έχασαν στη μάχη 192 άνδρες και οι Πλαταιείς 11, ενώ οι απώλειες των Περσών ανήλθαν σε 6.400 νεκρούς και 7 βυθισμένα πλοία. Νεώτερες εκτιμήσεις, που αναφέρει η Wikipedia στο σχετικό αγγλικό λήμμα, ανεβάζουν τους νεκρούς των ελληνικών δυνάμεων σε 1.000 - 3.000 και υποβιβάζουν αυτές των Περσών στις 4.000 - 5.000.

Οι Αθηναίοι, αφού έθαψαν τους νεκρούς τους στον Μαραθώνα, ανήγειραν μνημείο από λευκή πέτρα, πάνω στο οποίο χαράχτηκε το επίγραμμα του λυρικού ποιητή Σιμωνίδη του Κείου:

Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι
χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν.

Μετά την ήττα τους στο Μαραθώνα, οι Πέρσες έπλευσαν με το στόλο τους προς την Αθήνα, ελπίζοντας να τη βρουν αφρούρητη και να την καταλάβουν. Ο Μιλτιάδης, όμως, πρόλαβε να οδηγήσει έγκαιρα το στρατό στην πόλη κι έτσι οι Πέρσες αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Ασία.

Η νίκη των Αθηναίων στο Μαραθώνα:

• Διέλυσε τον μύθο του αήττητου των Περσών και αναπτέρωσε το ηθικό των Ελλήνων.
• Έδειξε την ανωτερότητα της ελληνικής πολεμικής τακτικής και ανέδειξε τη στρατιωτική μεγαλοφυΐα του Μιλτιάδη.
• Ανέδειξε την πόλη τους σε δεύτερη δύναμη στην Ελλάδα, μετά τη Σπάρτη.
• Ανέκοψε την προσπάθεια παλινόρθωσης της τυραννίας στην Αθήνα.
• Εξασφάλισε τον αναγκαίο χρόνο, ώστε οι Έλληνες να προετοιμαστούν για τη συνέχιση του αγώνα τους κατά των Περσών.
• Διέσωσε τον πολιτισμό τους κι έσωσε την Ευρώπη από το βάρβαρο ασιατισμό της εποχής εκείνης. Όπως είπε ο σπουδαίος βρετανός φιλόσοφος και οικονομολόγος Τζον Στιούαρτ Μιλ «η μάχη του Μαραθώνα υπήρξε, ακόμα και για τη βρετανική ιστορία, σημαντικότερη κι από τη μάχη του Χέιστινγκς».

Λαϊκές παραδόσεις ή μύθοι περιέβαλαν από πολύ νωρίς τη νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα, ενώ η πίστη πως οι θεοί παρουσιάστηκαν και βοήθησαν στη μάχη ήταν διάχυτη. Εκτός από την ιστορία με τον Φειδιππίδη, ο Πλούταρχος αναφέρει ότι οι στρατιώτες είδαν το φάντασμα του μυθικού βασιλιά της Αθήνας Θησέα με πλήρη στρατιωτική εξάρτυση να καθοδηγεί και να οδηγεί τον ελληνικό στρατό προς τη νίκη. Ο Παυσανίας αφηγείται ότι κατά τη διάρκεια της μάχης εμφανίστηκε ένας αγρότης, που κρατούσε ένα άροτρο και «θέρισε» αρκετούς Πέρσες. Μετά τη μάχη, όταν τον αναζήτησαν, δεν το βρήκαν. Ρώτησαν το μαντείο, από το οποίο έλαβαν την απάντηση ότι πρέπει να τιμήσουν τον Εχετλαίο (εχέτλη = λαβή αρότρου). Σύμφωνα με τον ρωμαίο ιστορικό Κλαύδιο Αιλιανό, στη μάχη πήρε μέρος κι ένας σκύλος, που πολέμησε γενναία στο πλευρό του αφεντικού του.

Πηγή: Σαν Σήμερα. Ανιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος

Από την κόρη στη μαμά με λυτρωτική αγάπη. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Μια  ανάρτηση αφιερωμένη στις  μαμάδες  και γιαγιάδες  των  παιδιών μας.
Στις γυναίκες  που μπορεί να λατρεύουμε και να μην αντέχουμε την ίδια στιγμή.
Στις γυναίκες  που, αν και κουβαλάμε ευλαβικά μέσα μας,  λαχταράμε να ξεπεράσουμε. Στις γυναίκες  που θέλουμε να στέκουν δίπλα  μας σταθερές σαν βράχοι, την ίδια στιγμή που διεκδικούμε  την ανεξαρτησία και αυτονόμησή μας από τα όριά τους.
Στις γυναίκες,  που σημαδεύουν τη ζωή μας κι απεγνωσμένα ποθούν να τις αποδεχτούμε και να τις αγαπήσουμε γι΄αυτό που αληθινά κι αυθεντικά υπήρξαν, πέρα από ρόλους, ανοίγοντάς μας διάπλατα το  δρόμο για τη δική μας  προσωπική δικαίωση και  απελευθέρωση:

«Mητέρα πολλών» από την εξαιρετική Katie m. Berggren.

Προσπαθούσα τόσο πολύ να σε προστατεύω συναισθηματικά που δεν τιμούσα τα δικά μου συναισθήματα. Προσπαθούσα τόσο πολύ να σε κάνω ευτυχισμένη, που δεν μπορούσα να βρω τη δική μου ευτυχία. Προσπαθούσα τόσο πολύ να συντηρώ την αποδοχή σου, που δεν αποδεχόμουν τον ίδιο μου τον εαυτό. Προσπαθούσα τόσο πολύ να δείχνω όμορφη σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια, που έχασα την αίσθηση της εσωτερικής μου ομορφιάς. Προσπαθούσα τόσο πολύ να σ΄ ευχαριστήσω που ξέχασα να φροντίζω τον εαυτό μου. Προσπαθούσα τόσο πολύ να σ΄αγαπάω που δεν έμαθα ν΄αγαπώ  τον εαυτό μου.

Τώρα τιμώ τα συναισθήματά μου, τώρα μπορώ να αντιληφθώ και τα δικά σου συναισθήματα. Εχω πια ανακαλύψει το δικό μου δρόμο για την ευτυχία και μπορώ να μοιραστώ και τον δικό σου. Αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι αληθινά. Αποδέχομαι και σένα, όπως είσαι, χωρίς όρους. Βλέπω μέσα μου την πραγματική μου ομορφιά και μπορώ πια να εκτιμώ και τη δική σου. Δίνω χρόνο στον εαυτό μου καθημερινά για φροντίδα και αγάπη κι έτσι μπορώ ν΄αγαπώ και να φροντίζω για σένα. Αγαπάω τον εαυτό μου και μπορώ πια να ανταποδώσω ειλικρινά την αγάπη που απλόχερα μου πρόσφερες όλα  αυτά τα χρόνια.

Πηγή:  «Τότε και τώρα»,  ποίημα-συλλογισμός μιας ανώνυμης μητέρας, από το εξαιρετικό  βιβλίο Mother-Daughter Wisdom (Bantam, 2006)  της αγαπημένης μου Christian Northrup.

Πηγή: Newagemama

ΟΙ φοβεροί και τρομεροί μπαμπάδες. Αφιερωμένο στον RYO OGAWA και στον πατέρα μου τον Μαστορίκα.

Υποσχέθηκα στον ψηφιακό φίλο Τελευταίο να αναρτήσω κάτι ιδιαίτερο για τους μπαμπάδες της νέας εποχής, τους «αφανείς ήρωες» αυτού του ιστολογίου, που εξ ορισμού είναι επικεντρωμένο στις μαμάδες και τον κόσμο τους. Συγκέντρωσα λοιπόν τα πιο πετυχημένα αποφθέγματα που βρήκα για τους πατεράδες και σας τα παρουσιάζω, διανθισμένα με το κατάλληλο φωτογραφικό υλικό. ΄Αλλα σοφά, άλλα εμπνευσμένα, άλλα με σαρκασμό και ειρωνεία, μέσα σε λίγες λέξεις κωδικοποιούν πλευρές της πατρότητας που μας κάνουν να χαμογελάμε, να θυμώνουμε, να συγκινούμαστε, να κατανοούμε και φυσικά να αγαπάμε!

1. Ο πατέρας μου συνήθιζε να παίζει με τον αδελφό μου και μένα στον κήπο. Η μάνα μας έβγαινε έξω και φώναζε: «θα χαλάσετε το γκαζόν!». Κι εκείνος της απαντούσε: «Δεν μεγαλώνουμε γκαζόν, αγόρια μεγαλώνουμε!» – Harmon Killebrew

2. Υπάρχουν τρία στάδια στη ζωή ενός άνδρα: Πρώτο στάδιο: να πιστεύει στον Αη-Βασίλη. Δεύτερο στάδιο: να μην πιστεύει στον Αη-Βασίλη. Τρίτο στάδιο: να είναι ο ίδιος Αη-Βασίλης. – Ανώνυμος

3. Το πιο σημαντικό έργο που ένας πατέρας μπορεί να κάνει για τα παιδιά του είναι ν΄ αγαπάει τη μάνα τους – Theodore M. Hesburgh

4. Oταν έλθει η εποχή που ένας άντρας αντιλαμβάνεται πως μάλλον ο πατέρας του είχε δίκιο για χιλιάδες πράγματα, συνήθως έχει ο ίδιος ένα γιο που τον θεωρεί λάθος! – Charles Wadsworth

5. Υποτίθεται πως κάθε άντρας μπορεί να γίνει πατέρας. Χρειάζεται όμως κάτι παραπάνω για να γίνει «μπαμπάς» – Ανώνυμος

6. Οταν ήμουν έφηβος 14 ετών, ο πατέρας μου ήταν τόσο αλαζόνας που δεν τον άντεχα λεπτό. Περιέργως, όταν έφτασα τα 21 ένιωσα μεγάλη έκπληξη από το πόσο πολλά κατάφερε να μάθει μέσα σε επτά μόλις χρόνια! – Μαρκ Τουαίν

7. Πραγματικά πλούσιος είναι ο άντρας που έχει παιδιά που τρέχουν να χωθούν στην αγκαλιά του,  ακόμα κι όταν τα χέρια του είναι άδεια- Ανώνυμος

8. Δεν έχει τόση σημασία ποιος ήταν αληθινά ο πατέρας μου,  αλλά ποιος θυμάμαι εγώ πώς ήταν – Anne Sexton

9.  Eίναι όντως αξιέπαινο να πάει ένας πατέρας τον γιο του για ψάρεμα. Υπάρχει όμως ένα ιδιαίτερο μέρος στον παράδεισο για τον πατέρα που θα πάει την κόρη του για ψώνια – John Sinor

10. Οι καλοί μπαμπάδες δίνουν στα παιδιά τους ρίζες και φτερά. Ρίζες για να νιώθουν πού είναι το σπίτι τους και φτερά για να πετάξουν μακριά ελεύθερα – Jonas Salk

11. Mπαμπάδες, αγαπήστε κι  αποδεχτείτε τα μέλη της οικογένειάς σας γι΄ αυτό που πραγματικά είναι, ακόμα κι αν η προσωπικότητά τους είναι πολύ διαφορετική από τη δική σας. Τα κουνέλια δεν πετούν, οι αετοί δεν κολυμπούν, οι γάτες δεν έχουν φτερά. Σταματήστε τώρα τις συγκρίσεις. Υπάρχει άφθονος χώρος για όλους στο δάσος! – Chuck Swindoll

12. Τα στάδια στη ζωή ενός ανθρώπου: 4 ετών: Ο μπαμπάς μου μπορεί να κάνει τα πάντα! 7 ετών: Ο μπαμπάς ξέρει τόοοσα πολλά! 8 ετών: Ο μπαμπάς μου δεν ξέρει τελικά και τόσα πολλά. 12 ετών: Ο μπαμπάς μου δεν ξέρει τι του γίνεται. 14 ετών: Ο πατέρας μου? Ασε καλύτερα! 21 ετών: Ωχ πάλι αυτός μπροστά μου! 25 ετών: Κάτι ξέρει για το θέμα  ο πατέρας μου αλλά όχι και πολλά πράγματα. 30 ετών: Θα πρέπει να μάθω τι ξέρει ο πατέρας μου για το θέμα. 35 ετών: Πριν αποφασίσουμε ας ζητήσουμε και τη γνώμη του μπαμπά. 50  ετών: Τι άραγε να πίστευε ο πατέρας γι΄ αυτό? 60 ετών: Τελικά ο πατέρας μου είχε τεράστια εμπειρία! 65+ετών: Α, ρε πατέρα! Μακάρι να ζούσες και να μιλούσαμε σήμερα οι δυο μας! – Ανώνυμος
Πηγή: το κορυφαίο Newagemama.
Aνιχνευτής ο Πεπέ.

Ένας ευτυχισμένος μπαμπάς γράφει ποίημα για την κόρη του. Αφιερωμένο στην Λαζαρίνα Μελισσάνθη 18 Απριλίου.

«Μια θυγατέρα κάνει τη μέρα σου να λάμπει και την καρδιά σου να γλυκαίνεται» – Ανώνυμος πατέρας

Μετά την επιτυχία του ποιήματος που έγραψε για τη μητέρα του, ο ποιητής που κρύβεται μέσα στον αγαπημένο μου πήρε θάρρος κι άρχισε να εμφανίζει κι άλλες, «κρυμμένες» μέχρι σήμερα, δημιουργίες. Αυτή εδώ γράφτηκε λίγους μήνες μετά τη γέννηση της μεγάλης  μας γοργονίτσας και αντανακλά όλα εκείνα τα έντονα συναισθήματα που φέρνει η γέννηση του πρώτου παιδιού (και μάλιστα κοριτσιού)  στη ζωή ενός μπαμπά της νέας εποχής:

Πριν από των ματιών σου το φως
τι είχα;
Σκοτάδι που ανέβαινε κι έκλεινε τα μάτια μου.
Πριν απ΄τον χτύπο της καρδιάς σου
τι είχα;
Τη μοναξιά μου στο χτύπο της δικής μου καρδιάς.
Πριν απ΄ το απαλό σου προσωπάκι
τι είχα;
Τη σκέψη πως θα΄ρθεις.
Θα΄ρθεις να γίνεις φως και χάδι
θα ΄ρθεις να γίνεις χαρά και λύπη
θα ‘ρθεις να γίνεις σκοπός ζωής
Κι ήρθες. Kόρη μου.
Σε πρωτοπήρα αγκαλιά άγαρμπα
ήμουνα πάλι παιδί.
Σε χάϊδεψα,
μου χαμογέλασες.
Σε τάϊσα,
μου αποκοιμήθηκες.
Σε ξενύχτησα,
μου ξαγρύπνησες.
Και μεγάλωνες.
Σου χτένιζα τα ξανθά μαλλιά
και κοκκαλάκια σου ΄βαζα
και σ΄έντυνα
με τα μικρά σου κοριτσίστικα ρούχα
και σε φιλούσα.
Κι εγώ μεγάλωνα.
Τα μαλλιά μου αραίωναν
και ξεχνούσα το χρόνο.
Κι έβρισκα τη  δύναμη να τρέξω
του κόσμου τα καλά να φέρω.
για  να τ΄ακουμπήσω
στα πόδια σου. Kόρη μου…
Το πιο πάνω ποίημα ανήκει στον Κωνσταντίνο.
Πηγή: Newagemama
Aνιχνευτής ο Πεπέ.

Μπαμπάς και κόρη στα γυρίσματα της ζωής. Και ένα καταπληκτικό ποίημα απο την Μελισσάνθη.

Mια δικτυακή φίλη έχασε πρόσφατα τον μπαμπά της κι ανέβασε στο Facebook το ποίημα «Στη μνήμη του πατέρα μου», κι έτσι ξαναθυμήθηκα τη χαμηλόφωνη διακριτική φωνή της ποιήτριας Μελλισάνθης. Με αγκάλιασε  μια γλυκιά νοσταλγία διαβάζοντάς το, για τον όμορφο τρόπο που περιγράφει την τρυφερότητα, την εμπιστοσύνη και την αφοσίωση που τρέφει το μικρό κορίτσι προς το πρόσωπο του μπαμπά…

Μου ξέφυγε όμως κι ένας αναστεναγμός για τα γυρίσματα της ζωής, που εναλλάσσουν τους ρόλους και τις ιδιότητες, προσφέροντάς μας την ευκαιρία να περάσουμε στην απέναντι όχθη, και να σταθούμε απέναντι στον πατέρα και στη μάνα προστατευτικά και υποστηρικτικά, σαν να είναι πια εκείνοι τα παιδιά μας κι εμείς οι γονείς τους…

Oταν κοιτάζω τα παιδάκια κάθε μέρα στους δρόμους, το πρωί, με του σχολείου την τσάντα φτωχοντυμένη μια μικρούλα βλέπω πάντα, με την παλιά της σάκκα, δίπλα στον πατέρα.

Απ’ το χεράκι με στοργή τηνε κρατάει – τόσο κ’ οι δυο είναι ευτυχισμένοι, καθώς πάνε… Με πόση αθώα σοβαρότητα μιλάνε! Το κοριτσάκι ολοένα τον ρωτάει,

και κείνος, σοβαρά, της λέει, της διηγάται… (Πόσο σοφός είν’ ο πατέρας! Πόσα ξέρει! Πόσην ασφάλεια νιώθει στο μεγάλο χέρι! Τίποτε, αν το κρατεί, στον κόσμο δε φοβάται!..)

Ξάφνου, του λέει εκείνο: « – Σαν θα μεγαλώσω…» « – Τότε εγώ πια ένας φτωχός γεράκος θα’μαι… Δε  θα μπορώ  στα χέρια μου να σε σηκώσω, και  θα μου λες: ακούμπα πάνω μου να πάμε…

Σαν θα ‘ρχονται για να  σε παίρνουν έξω οι  ξένοι, μόνος στη  σκοτεινή γωνίτσα μου θα μένω…» « – Εγώ στην άμαξά μου πάντα θα σε παίρνω!» λέει, έτοιμη η  μικρή να  κλάψει, κ’ επιμένει…

Νιώθει μια τέτοια ανυπομονησία, σκάει, θέλει μεγάλη, τώρα, γρήγορα να γίνει, αν εἰναι δυνατόν την ώρα αμέσως κείνη, για να  του δείξει πόσο θα τον αγαπάει!..

Κι όπως θερμά τον σφίγγει το λιγνό χεράκι ο κουρασμένος νιώθει τόση εμπιστοσύνη!.. (Εγινε εκείνος τώρα το μικρό παιδάκι, και ο  προστατευτικός πατέρας είναι εκείνη…)

Διαβάστε εδώ κι εδώ  μερικά από τα όμορφα ποιήματα της Μελισσάνθης κι εδώ μια εξομολόγησή της για το τι την οδήγησε στην ποίηση.

Πηγή: Newagemama για μία ακόμα φορά. 

Ανιχνευτής ο Πεπέ.

Δέκα αλήθειες που πονάνε για τις ανθρώπινες σχέσεις. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

«Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε, σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια: σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο…» – Πάμπλο Νερούδα

Τον τελευταίο καιρό μ΄απασχολεί πολύ το θέμα των σχέσεων. Βλέπω ολοένα και πιο συχνά γύρω μου τους ανθρώπους να κλείνονται ερμητικά στο μικρόκοσμό τους, τη ίδια στιγμή που λαχταρούν να εισπράξουν ενδιαφέρον και νοιάξιμο. Σαν να θέλουν να κερδίσουν την πιο όμορφη φιλική, ερωτική ή συναδελφική σχέση χωρίς όμως να χάσουν τίποτα από τη βολή τους, χωρίς να παραχωρήσουν χιλιοστό από το ζωτικό τους χώρο, χωρίς να επιτρέπουν ούτε μια ρωγμή στο προσωπείο που διάλεξαν να τους αντιπροσωπεύει στον έξω κόσμο.
Κάποτε αυτό θα με πλήγωνε, τώρα πια αρχίζω να αποδέχομαι πως οι αληθινές σχέσεις – αυτές που για χάρη τους βάζεις το χέρι σου στη φωτιά – είναι λιγοστές. Κατέγραψα εδώ ό,τι έχω προσωπικά αντιληφθεί για το θέμα των σχέσεων, προσπαθώντας να ξεκαθαρίσω τις προτεραιότητές μου και να βεβαιωθώ πως αφήνω χώρο στις σχέσεις που αξίζουν να εξελιχθούν και ν΄ανθίσουν:
1. Κάποιες σχέσεις είναι ευλογία ενώ κάποιες είναι μαθήματα ζωής. Οι άνθρωποι που περνούν από τη ζωή σου άλλοτε σε στηρίζουν, άλλοτε σε δοκιμάζουν, άλλοτε σε χρησιμοποιούν και άλλοτε σε ωθούν να βγάλεις τον καλύτερο (ή χειρότερο εαυτό σου). Ολ΄αυτά είναι πολύτιμες εμπειρίες που σε ωριμάζουν και σ’ αναγκάζουν να πάρεις θέση για το τι λογής σχέσεις θέλεις τελικά να έχεις στη ζωή σου.
2. Οταν η ζωή σού φέρνει αλλαγές – ακόμα και προς το καλύτερο – κάποιοι άνθρωποι απομακρύνονται από κοντά σου. Ισως γιατί η προηγούμενη φάση σου τούς πήγαινε περισσότερο, ίσως γιατί ο νέος τρόπος ζωής σου δεν τους ταιριάζει πια, ίσως γιατί πατιούνται κουμπιά που πονάνε…, πάντως είναι κάτι που συμβαίνει και χρειάζεται να το αποδεχτείς, όσο δυσάρεστο κι αν είναι.
3. Οταν είσαι σε δύσκολη θέση και νιώθεις την ανάγκη για υποστήριξη, ποιος παραμένει δίπλα σου; Ποιος αφιερώνει χρόνο και ενέργεια για σένα; Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι αληθινοί σου φίλοι. Μαζί στη χαρά και στη λύπη, στα εύκολα και στα δύσκολα.
4. Οι άνθρωποι σου φέρονται με τον τρόπο που τους επιτρέπεις. Εσύ βάζεις τον πήχυ ψηλά ή χαμηλά, εσύ θέτεις τα όρια. Σίγουρα δεν μπορείς να ελέγξεις τη συμπεριφορά τους, είσαι σε θέση όμως να ελέγχεις το τι θα δεχτείς και τι όχι.
5. Ενα λάθος μπορεί να είναι τυχαίο. Τα απανωτά ψέματα και οι δόλιες συμπεριφορές δεν είναι τυχαία. Αν είσαι αποδέκτης τέτοιων συμπεριφορών συστηματικά, και με ένα «συγγνώμη» υποχωρείς και παραμένεις στη σχέση, τότε κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου και ξεγελάς τον ίδιο σου τον εαυτό.
6. Βεβαιώσου πως αναγνωρίζεις τις σχέσεις που αξίζουν πραγματικά. Μήπως έχεις γίνει ο εγωπαθής που παραπονιέται γιατί ο κόσμος δεν ασχολείται αδιάλειπτα με την ευτυχία του; Αυτό που ζητάς από τους αγαπημένους σου το προσφέρεις εσύ ο ίδιος; Καμιά φορά ο φίλος που πονάει ίσως σου πει «μην ανησυχείς, είμαι καλά», αλλά αυτό που χρειάζεται στ’ αλήθεια είναι να τον κοιτάξεις στα μάτια και να του πεις «όχι, ξέρω πως δεν είσαι καλά. Μίλησέ μου, είμαι δίπλα σου».
7. Οι «βαριές» κουβέντες πληγώνουν περισσότερο από τον φυσικό πόνο. Εχε το νου σου μήπως, θεωρώντας δεδομένους τους δικούς σου ανθρώπους, ξεφορτώνεις άθελά σου πάνω τους τα καταπιεσμένα συναισθήματα από σχέσεις που σε πόνεσαν και τις κουβαλάς ακόμα. Οι άλλοι, όσο κι αν μας αγαπούν, δεν είναι τα συναισθηματικά μας υποζύγια.
8. Οι πράξεις μετράνε, όχι τα λόγια. Συνήθως όσοι αγαπούν δεν το διατυμπανίζουν, αρκούνται στο να το δείχνουν με μικρές ή μεγάλες κινήσεις μέσα στην καθημερινότητα. Μην παρασύρεσαι από τα μεγάλα λόγια, άφησε τις συμπεριφορές να μιλήσουν για την αλήθεια.
9. Κανείς δεν μπορεί να σου προσφέρει την ευτυχία, ούτε να ανακαλύψει το σκοπό της ζωής για λογαριασμό σου. Μην κάνεις το λάθος να περιμένεις τους άλλους να σου ανοίξουν το δρόμο στην προσωπική σου ολοκλήρωση. Ο μόνος που μπορεί είσαι εσύ ο ίδιος.
10. Η γνήσια αγάπη σε μια σχέση ανθίζει όταν εξαλείφονται οι παντός είδους «χειρισμοί». Οταν αποδέχεσαι τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου γι΄αυτό που είναι κι όχι γι’ αυτό που θα μπορούσε να είναι. Οταν έχεις τη δυνατότητα να αποκαλύψεις πόσο ευάλωτος κι ανασφαλής νιώθεις. Κι όλο αυτό κερδίζεται όταν βάζουν πλάτη και οι δύο, με αφοσίωση και ακεραιότητα. Διαφορετικά απλώς δεν γίνεται να συμβεί.
Κλείνω αυτή την ανάρτηση με τη σημείωση πως δεν έχω την πρόθεση να δώσω συμβουλές σε κανένα. Γράφω μόνο τις σκέψεις μου, που ίσως να είναι και αφελείς και εκτός πραγματικότητας. Πολύ θα το ήθελα οι σχέσεις μας να έχουν όλες χάπι-εντ, μάλλον όμως αυτό δεν συμβαίνει. Ο χορός της ζωής έχει τους δικούς του ρυθμούς κι εμείς μαθαίνουμε αδιάκοπα τα βήματα που ολοένα αλλάζουν καθώς κυλάει ο καιρός… Πολύ θα ήθελα να διαβάσω τα σχόλιά σας. Αναρωτιέμαι αν όλα τα παραπάνω είναι δική μου αίσθηση ή υπάρχουν κι άλλοι που έχουν την ίδια γνώμη με μένα.
Πηγή: NEWAGEMAMA
Aνιχνευτής ο Πεπέ.