Ο Milo Z μιλάει στο filomatheia.blogspot.com

Λίγες μέρες πριν o Milo Ζ επιστρέψει στην Ελλάδα για τέσσερις μοναδικές εμφανίσεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Βόλο, βρήκε το χρόνο να μας μιλήσει και να απευθυνθεί στο ελληνικό κοινό προσκαλώντας το να χορέψει, να τραγουδήσει και να ξεφαντώσει σε ένα party με φρενήρεις Funky, Soul, Blues και Rock ρυθμούς! Η επιτυχία της συνταγής δοκιμασμένη στο χρόνο!

Επίσης ακούστε με το άνοιγμα της σελίδας μας σε πρώτη μετάδοση το νέο και ακυκλοφόρητο τραγούδι του Milo Z "It's a Killer". Αποκλειστικά για τους αναγνώστες μας και το κοινό του! Απολαύστε τον!!!

Γεια σου Milo! Πως αισθάνεσαι που επιστρέφεις το Μάρτιο στην Ελλάδα?

Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που θα ξαναδώ την ευρύτερη οικογένεια μου και πάλι! Έτσι θεωρώ πλέον τους Έλληνες!

Υπάρχει κάτι που σου έχει λείψει από εδώ και που ανυπομονείς  να κάνεις?

Να φάω, να φάω, να φάω! Κι αυτό επειδή η φέτα είναι η καλύτερη!

Ξέρεις, τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά από την τελευταία φορά που μας επισκέφτηκες! Οικονομική κρίση, μέτρα λιτότητας…

Ναι το γνωρίζω πως τα πράγματα δεν είναι πολύ καλά και πως περνάτε μεγάλη δοκιμασία. Εύχομαι να σας κάνω να ξεχάσετε τα προβλήματα σας έστω και για λίγο.

Πες μας για τις εμφανίσεις σου εδώ.

Θα δώσω τέσσερις συναυλίες. Για την ακρίβεια θα εμφανιστώ στη Θεσσαλονίκη στις 21 Μαρτίου στο Γαία Live και στις 22/3 στο Vox στο Βόλο. Τέλος, αυτή τη φορά θα κάνω μόνο δύο εμφανίσεις στην Αθήνα στις 23 και 24 Μαρτίου στη μουσική σκηνή του Gazarte!

Μετά από όλα αυτά τα χρόνια είναι η πρώτη φορά που θα εμφανιστείς σε διαφορετικό συναυλιακό χώρο στην Αθήνα. Πώς κι έτσι?

Όντως είναι η πρώτη φορά που θα εμφανιστώ στο Gazarte! Απλά προέκυψε έτσι αυτή τη φορά. Θα είναι πολύ ωραία κι αυτό γιατί τις περισσότερες φορές παρουσιάζω και κάτι διαφορετικό όταν παίζω σε διαφορετικούς χώρους!

Στην Ελλάδα θεωρείσαι ως ο μετρ της Funk μουσικής. Τελικά το Ελληνικό κοινό είναι τόσο Funky όσο αυτό της Νέας Υόρκης?

Θα έλεγα πως το κοινό εδώ στην Ελλάδα είναι καλύτερο. Κατά τη γνώμη είστε πιο αληθινοί!

Πες μας λίγα λόγια για τη μπάντα που θα έχεις μαζί σου.

Αυτή τη φορά θα έρθουν κάποια μέλη που έπαιζαν παλαιότερα στη μπάντα. Πρόκειται για μια ευχάριστη έκπληξη! Κάντε λιγάκι υπομονή!

Πώς τους επιλέγεις?

Εξαρτάται απο τη χημεία που υπάρχει εκείνη την περίοδο. Κάπως έτσι στήνω τη μπάντα μου!

Η τελευταία σου κυκλοφορία με τον τίτλο "Throwback" ήταν το 2010. Υπάρχουν σχέδια για νέα δισκογραφική δουλειά?

Ναι, υπάρχει στα σκαριά νέο υλικό και νέοι ήχοι πάνω στους οποίους δουλεύω.

Η κυκλοφορία του 2007 "Up on the Hill – Live on Lycabettus" στην οποία υπάρχει η συναυλία στο θέατρο του Λυκαβηττού γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Υπάρχουν σκέψεις για κάποιο άλλο Live άλμπουμ με νέο υλικό?

Υπάρχει πολύ νέο ακυκλοφόρητο υλικό το οποίο και παρουσιάζω στις συναυλίες μου. Αν και σύντομα σκοπεύω να επιστρέψω στο στούντιο και να δουλέψω πάνω σε αυτό. Η ιδέα ενός ακόμη Live album πάντως δεν είναι καθόλου κακή!

Τι σου αρέσει περισσότερο, να παίζεις ντραμς ή να ερμηνεύεις κάποιο τραγούδι?

Α, το θυμήθηκες! Απολαμβάνω και τα δύο και θα με δείτε να τα κάνω όλα!

Να αναμένει το κοινό σου εδώ στην Ελλάδα κάποιες εκπλήξεις? Κάποια νέα τραγούδια ίσως?

Πάντα θα υπάρχουν εκπλήξεις και κάτι διαφορετικό. Υπομονή και θα δείτε, για την ακρίβεια θα ακούσετε!

Μετά τις τόσες συνεχείς επισκέψεις σου στην Ελλάδα θα πρέπει να δοκιμάσεις να παίξεις και κάποιο ρεμπέτικο αυτή τη φορά! Θα γνωρίζεις πως είναι εφάμιλλα των αμερικάνικων μπλουζ!

Αυτή είναι μια πολύ καλή ιδέα!!!Γιατί όχι! Ξέρεις να παίζεις μπουζούκι? Χαχα!!!

Υπάρχει κάποια μουσική ή τραγούδι με την οποία να έχεις κολλήσει τελευταία?

Όχι ιδιαίτερα. Η μόνη μουσική βρίσκεται στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή!

Ποιο είναι το δικό σου "Τop 5" soul / blues/ funk δίσκων?

Το "What's going on" του Marvin Gaye, το "Kind of Blue" του Miles Davis, το "Superfly" του Curtis Mayfield,  το "Revolution of the mind" του James Brown και όλες οι δουλειές του Bill Withers τον οποίο και λατρεύω!

Πραγματοποιήθηκε η ευχή σου να ανοίξεις με τη μπάντα σου μια συναυλία των Rolling Stones?

Όχι ακόμα!!! Γιατί ρωτάς? Μήπως έχεις καμία επαφή που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε? Χαχα!!!

Τελειώνοντας θα ήθελες να στείλεις κάποιο ιδιαίτερο μήνυμα στο ελληνικό κοινό?

Ναι, πως ήρθε η ώρα να ξαναβάλετε λίγο funk στη ζωή σας!!! Yamas!!!

Milo σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου!

Η χαρά ήταν όλη δική μου! Τα λέμε στην Ελλάδα σε μερικές μέρες!

Συνέντευξη - Επιμέλεια: DJ-im Adams

Εδώ μπορείτε να ακούσετε παλαιότερη συνέντευξη του Milo με πολύ μουσική του καλλιτέχνη!

O Milo Z στο ραδιόφωνο του Flash 96.0 (Μέρος 1ο)

Ο Milo Z στο ραδιόφωνο του Flash 96.0 (Μέρος 2ο)
Ο Milo Z στο ραδιόφωνο του Flash 96.0 (Μέρος 3o)
Ο Milo Z στο ραδιόφωνο του Flash 96.0 (Μέρος 4ο)

Από τη ΡΩΜΗ με αγάπη! Ελένη, Δολέντσια, Ηγέτης, Αστροτόμ, Επικούρειος Πέπος.

 

Δεκέμβριος 2012
Η απόφαση αρχικά ήταν για Γιοχάνεσμπουργκ υπό την προϋπόθεση που έθεσε ο ηγέτης, δηλαδή να συμμετέχει στο ταξίδι και ο mr Alex. Η ιδέα ήταν καλή αλλά προσέκρουσε στην άρνηση του mr Alex για λόγους οικονομικούς και πρακτικούς λόγω Καλειδοσκοπίου. Μετά την άρνηση mr Alex μπήκε στο παιχνίδι η πόλη του φωτός λόγω Μόιρας και έρωτα, μεγάλο έρωτα που διαρκεί από τον Αύγουστο του 2008. Μεγάλος έρωτας το Παρίσι. Όμως λόγω του ότι η Μόιρα μας ενημέρωσε κάπως αργά πως το διαμέρισμα θα ήταν ελεύθερο από 23-12 έως 31-12 τα αεροπορικά εισιτήρια που βρήκαμε ήταν πολύ ακριβά. Σχεδόν λόγω κόστους είχαμε καταλήξει να διαγράψουμε και το Παρίσι. Ήδη βρισκόμαστε στην 26-12 και ο ηγέτης κατέθεσε στο τραπέζι μια νέα πρόταση. Ο φάκελος είχε τον τίτλο "ΑΙΩΝΙΑ ΠΟΛΗ".

Στις 29-12-2012 επτά μέλη της ΟΚΡΑ πετούσανε για Ρώμη με τα φτερά της Aegean. Ειλικρινά δεν ξέρω αν φταίει το ότι μόλις επέστρεψα από την αιώνια πόλη, αλλά, αν έπρεπε εγώ, ο ερωτευμένος με το Παρίσι να περιγράψω το ταξίδι μου στην Ρώμη με μια μόνο λέξη θα ήταν "μαγευτικό". Πως αλλιώς να περιγράψει κανείς μια πόλη που σε κάθε της σημείο σου κόβει την ανάσα. Όχι, μη φαντασθείτε λόγω των ματατζήδων σε κάθε γωνία, αυτό συμβαίνει μόνο στην Αθήνα. Η Ρώμη είναι μια συνέχεια της πόλης των Αθηνών αλλά μόνο με τα θετικά της στοιχεία. Αξιοθέατα, μουσεία, εκπληκτικής αρχιτεκτονικής σπίτια, ιστορία νωπή κάτω από τα πέτρινα δρομάκια της, τεράστια καταπράσινα πάρκα, εξαιρετικό φαγητό και κρασί σε πολύ προσιτές τιμές ίσως και τις καλύτερες μπουτίκ της Ευρώπης και μέσα σε όλα αυτά και ποτάμι. Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω έχει κ ποτάμι! Οκ, δεν είναι Σηκουάνας, δεν έχει ποταμόπλοια αλλά το ποτάμι είναι ποτάμι. Ο Ληθαίος ακούει?? Και το πιο σημαντικό είχε ανθρώπους ζεστούς, χαμογελαστούς, ερωτικούς, αισθηματικούς, φιλόξενους και με πολύ ωραία σώματα, γυναίκες και άντρες.

"When in Rome, do as the Romans", λέει η γνωστή παροιμία και τι σημαίνει αυτό σήμερα ως προς τα πρακτικά ζητήματα, αυτό σημαίνει πολύ περπάτημα. Αν θέλετε πραγματικά να δείτε τη Ρώμη πρέπει να την περπατήσετε. Αν αποφασίσετε να πάρετε το μετρό, το εισιτήριο κοστίζει 1,50 ευρώ και η διάρκεια του είναι για 100 λεπτά ή 4 ευρώ για ημερήσιο εισιτήριο για όλα τα μέσα. Επομένως πριν αναχωρήσετε εφοδιαστείτε με 2 ζευγάρια παπούτσια πολύ αναπαυτικά για περπάτημα γιατί όπως έλεγε και ο Ρομπέρτο Φρίκο η Ρώμη θέλει περπάτημα και η γυναίκα χάϊδεμα.

Φτάνοντας λοιπόν στην Ρώμη και πριν ξεκινήσετε τις ατελείωτες βόλτες σας, θυμηθείτε να επισκεφτείτε ένα σουπερ μαρκετ για να αγοράσετε μπουκάλια με νερό Naturale, αυτό να το κάνετε για να μη σας έρθει ταμπλάς όταν διψάσετε και αναγκαστείτε να πληρώσετε 2 και 3 ευρώ για ένα μπουκαλάκι 0.5 λίτρου νερό. Τη στιγμή που μια 6άδα 0.5λίτρου στα σούπερ μάρκετ κοστίζει περίπου 1,70 ευρώ. Το νερό σε όλα τα καφέ και εστιατόρια χρεώνεται από 2 ευρώ και πάνω, οπότε ένα εφεδρικό μπουκαλάκι στην τσάντα σας είναι πάντα χρήσιμο. Προσοχή επίσης στους ΄΄πορτοφολάδες΄΄ γιατί όπως και στην Αθήνα έτσι και στην Ρώμη είναι ίσως η μεγαλύτερη πληγή του τουρισμού της. Καλό είναι να μην αφήνετε χρήματα ούτε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ή του διαμερίσματος για να μη βρεθείτε προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Εφιστούμε επίσης την προσοχή σας αν πάτε στο μουσείο Μπουργκέζε, γιατί εμείς είχαμε εκεί μια δυσάρεστη έκπληξη. Όταν επιστρέψαμε στην ρεσεψιόν μετά την ξενάγηση για να παραλάβουμε τις 2 τσάντες που είχαμε αφήσει εκεί, έχοντας μέσα διαβατήρια, κάμερες, κινητά γιατί απαγορευόταν να τα έχουμε μαζί μας, διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχαν οι τσάντες μας, τις είχανε δώσει σε άλλους. Προ στιγμήν τα χάσαμε, για καλή μας τύχη ενώ τα 4 μέλη περίμεναν στην ουρά για την παραλαβή και ενώ ο Pepe είχε βγει στον κήπο και συνομιλούσε με τις Μούσες, για άλλους λόγους – τσιγάρο, είχανε βγει στο προαύλιο και ο Φιλίπ με την Νάτα. Κάποια στιγμή βλέπουνε ένα ζευγάρι σε ένα παγκάκι και διαπιστώνουν ότι το ζευγάρι αυτό έχει την ίδια τσάντα με τον Φιλίπ. Εκείνος δεν έδωσε σημασία, ενώ η Νάτα συνέχισε να κοιτάζει το ζευγάρι το οποίο εκείνη την ώρα απομακρυνότανε. Τότε ξαφνικά η Νατα έβγαλε μια κραυγή! Είχε προσέξει κάτι που την σοκάρισε… η μαύρη τσάντα  που κρατούσε η γυναίκα ήταν ίδια με την τσάντα του Πουφ. Καταλάβανε και οι δυο ότι οι τσάντες που είχε το ζευγάρι ήταν οι δικές μας!!!!  Εύχομαι να μη βρεθείτε ποτέ στην θέση μας… τέλος καλό όλα καλά. Αλλά μουσείο Μπουργκέζε βαθμολογία 7. Πάμε τώρα για τα όμορφα.

Πιάτσα Ναβόνα.

Όσοι από εσάς έχετε δει το έργο "Illuminati" θυμηθείτε τη σκηνή όπου ο Τομ Χάνκς σώζει τον καρδινάλιο πέφτοντας στο σιντριβάνι, εκεί είναι η πιάτσα Ναβόνα, η οποία είναι η πιο διάσημη και αναμφισβήτητα από τις πιο όμορφες πλατείες της Ρώμης. Χτίστηκε από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό το 86μ.Χ.

Η πιάτσα Ναβόνα διαθέτει τρία σιντριβάνια, το κεντρικό και μεγαλύτερο είναι το Fontana dei Quatro Fiumi (σιντριβάνι των τεσσάρων ποταμών) κατασκευάστηκε το 1651 από τους Μπορομίνι και Μπερνίνι, κατόπιν αιτήματος του Πάπα Ιννοκέντιου του Κ’. Το σιντριβάνι αποτελείται από τέσσερα αγάλματα ανθρώπων που το καθένα αντιπροσωπεύει ένα ποτάμι από διαφορετική ήπειρο -  τον Νείλο, τον Γάγγη, Τον Δούναβη και το Ρίο ντε λα πλάτα. Τα δύο άλλα σιντριβάνια στην πλατεία είναι η κρήνη  του Ποσειδώνα στο βόρειο άκρο και στο νότιο ή κρήνη του Μαυριτανού. Η πιάτσα Ναβόνα είναι μια από τις πιο ζωντανές πλατείες της Ρώμης, με πολλές  υπαίθριες καφετέριες, εστιατόρια, πιτσαρίες και νυχτερινά κέντρα με γούστο. Ευτυχώς μέναμε κοντά στην πιάτσα Ναβόνα και την επισκεφθήκαμε  πολλές φορές. Ο σκηνοθέτης μάλιστα της παρέας Πουφ είχε μια φαεινή ιδέα να γυρίσουμε μια γρήγορη σκηνή όπως στο Illuminati. Τον ρόλο του καρδινάλιου τον έπαιξε ο Φιλίπ, τον ρόλο του Τομ Χανκς ο Τζίμ Άνταμς και τον ρόλο του killer, ο ηγέτης. Ο Φιλίπ έπεσε με τα ρούχα στο σιντριβάνι μετά από ενέργειες του Ηγέτη και ο Τζιμ Ανταμς έπεσε για να σώσει τον καρδινάλιο. Το τι έγινε δεν μπορώ να σας το περιγράψω, ένα μικρός χαμός, ο κόσμος γύρω, μας περικύκλωσε νομίζοντας πως γυρίζουμε κάποια ταινία μικρού μήκους. Το μόνο κακό αυτής της μικρής ιστορίας ήταν το κρυολόγημα που άρπαξαν οι πρωταγωνιστές. Υπάρχει σχετικό βιντεάκι που κάποια στιγμή θα προβάλουμε στην αυλή των θαυμάτων. Επιστρέψαμε στο σπίτι για να αλλάξουν οι βρεγμένοι και σε μια ώρα περίπου βρισκόμασταν στην Φοντάνα ντι Τρέβι. Το σιντριβάνι αυτό είναι το πιο διάσημο και το πιο όμορφο της Ρώμης. Αυτό το εντυπωσιακό μνημείο δεσπόζει στη μικρής πλατεία Τρέβι που βρίσκεται στην περιοχή του Quirinale. Η κεντρική φιγούρα του σιντριβανιού είναι ο Ποσειδώνας, Θεός της θάλασσας. Η αναπαράσταση έχει τον Ποσειδώνα στα ηνία ενός άρματος σε σχήμα κελύφους, να έλκεται από δύο ιππόκαμπους. Κάθε ιππόκαμπος καθοδηγείται από ένα Τρίτωνα. Το ένα από τα άλογα είναι ήρεμο και υπάκουο και το άλλο ανήσυχο.  Από την αριστερή πλευρά του Ποσειδώνα είναι ένα άγαλμα που εκπροσωπεί την αφθονία και στα δεξιά ένα άγαλμα που αντιπροσωπεύει την υγιεινή.  Ο θρύλος λέει ότι θα επιστρέψετε στη Ρώμη εάν πετάξετε ένα κέρμα μέσα στο νερό. Θα πρέπει να το πετάξετε πάνω από τον ώμο σας με την πλάτη σας προς το νερό. Υπολογίζεται ότι οι υπάλληλοι του δήμου της Ρώμης μαζεύουν περισσότερο από 150.000 ευρώ κάθε χρόνο από αυτά τα κέρματα στα νερά του σιντριβανιού. Ουδείς λάτρης του παγκόσμιου κινηματογράφου δεν μπορεί να ξεχάσει τη μαγικά σκηνή όπου η ηθοποιός Ανίτα Εκμπεργκ εμφανίζεται να πέφτει στα νερά της Φοντάνα ντι Τρέβι στην ταινία το Φεντερίκο Φελίνι ΄΄Dolce Vita΄΄ που γυρίστηκε στην Αιώνια Πόλη το 1960. Η ταινία αυτή έκανε γνωστή τη Φοντάνα ντι Τρέβι σε ολόκληρο τον κόσμο.

Όταν τελικά φθάσαμε γινόταν πανικός, είχε πάρα πολύ κόσμο. Για μια ώρα περίπου θαυμάζαμε το μνημείο και ο ξεναγός της παρέας (Φιλίπ) μας διάβαζε την ιστορία του μνημείου. Καταφέραμε να φθάσουμε κοντά έτσι ώστε και εμείς να ρίξουμε το σχετικό κέρμα, κάνοντας παράλληλα μια ευχή.

Ο καιρός για καλή μας τύχη ήταν αρκετά καλός και απολαμβάναμε το υπέροχο σιντριβάνι. Δε γνωρίζω κατά πόσο οι ευχές θα πιάσουν τόπο, αλλά η ιεροτελεστία είναι μαγική. Πολλές φορές μάλιστα είναι πιο ενδιαφέρουσα από την προσδοκία της ευχής. Η Ρώμη σιγα-σιγά άρχισε να μας δείχνει τα κάλλη της, άρχισε να μας έλκει, αρχίσαμε σιγά – σιγά να την ερωτευόμαστε. Ο Ηγέτης είχε δίκιο όταν είχε πει: Πουφ το Παρίσι είναι Παρίσι και η Ρώμη είναι Ρώμη, η μια είναι ναζιάρα και η άλλη είναι χυμώδης.

Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα είχε αρχικά επίσκεψη στην υπόγεια νεκρόπολη του Βατικανού. Ακριβώς κάτω από τον ναό του θεμελιωτή της Καθολικής εκκλησίας του Αγίου Πέτρου βρίσκεται ένας μικρός ναός αφιερωμένο στον Άγιο. Εκεί κοντά είχαν θαφτεί τα πρώτα χρόνια και πολλοί πρωτοχριστιανοί έχοντας απλωθεί έτσι μια νεκρόπολη πρωτοχριστιανών στο εσωτερικό της γης. Υπάρχουν πολλές ιστορίες που συνοδεύουν τη φήμη των υπόγειων διακλαδώσεων και δωματίων του Βατικανού. Πρώτα από όλα είναι γεγονός ότι στα υπόγεια υπάρχουν τεράστιες βιβλιοθήκες έκτασης πολλών χιλιομέτρων. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως εκεί κρύβεται ένας τεράστιος θησαυρός αρχαίων βιβλίων, άγνωστα για τον υπόλοιπο κόσμο ακόμα και σε μένα που εκπροσωπούσα την Ο.ΚΡ.Α. ίσως, λένε, όλη η αρχαία γνώση που νομίζουμε πως χάθηκε για πάντα να βρίσκεται συγκεντρωμένη στις μυστικές βιβλιοθήκες του Βατικανού. Λένε πως καλόγεροι με πορφυρά ενδύματα μελετούν με πάθος τα άγνωστα για μας αρχαία και λατινικά συγγράμματα στα οποία περιέχονται οι μεγαλύτερες αλήθειες, τα μυστικά των μυστικών. (φροντίστε να δείτε το ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ). Για αρκετές ώρες παραμείναμε στη νεκρόπολη του Βατικανού βλέποντας κρανία, οστά , βιβλία και κάποιους καλόγερους που έμοιαζαν με ζωντανούς ανθρώπους. Αποχαιρετήσαμε την υπόγεια νεκρόπολη και ανεβήκαμε για να επισκεφθούμε το μουσείο του Βατικανού και την εκκλησία του Αγίου Πέτρου.

Βατικανό – πόλη. Χώρα μικρότερη από το Μονακό αλλά με τεράστια επιρροή σε ολόκληρη τη γη. Στο κέντρο της Ρώμης δεσπόζει το ανεξάρτητο κράτος του Βατικανού, το θρησκευτικό κέντρο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Πρόκειται για τον προσωπικό παράδεισο του εκάστοτε Πάπα και καρδινάλιου, οι οποίοι απολαμβάνουν την πολιτική ανεξαρτησία τους αποκομμένοι από τα καθημερινά προβλήματα των απλών ανθρώπων. Το υπέργειο Βατικανό σε έκταση είναι μικροσκοπικό και χρειάζεται να διαθέσεις το πολύ μια ώρα για να περπατήσεις γύρω από τα όρια του. Ναοί, μουσεία, βιβλιοθήκες κοσμούν την επιφάνεια του. Το Βατικανό κάτω από τη γη είναι κούφιο. Όπως προανέφερα είναι μια μεγάλη υπόγεια πολιτεία  με δαιδαλώδεις στοές και κρυφά περάσματα. Ήταν η τελευταία Κυριακή του χρόνου και η είσοδος στο μουσείο του Βατικανού ήταν ελεύθερη. Τα 16€ που ζητάνε για το εισιτήριο, το βρίσκω υπερβολικά ακριβό, τη στιγμή που το εισιτήριο στο Λούβρο κοστίζει 9€. Αφού περιμέναμε για 2,5 ώρες στην ουρά καταφέραμε κατά τις 12 να είμαστε εντός.

Καπέλα Σιξτίνα.

Την οροφή της ζωγράφισε εξολοκλήρου ο Μιχαήλ Άγγελος. Αυτό που δεν γνωρίζαμε ήταν πως ο Μιχαήλ Άγγελος όπως και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι αρέσκονταν στο να βάζουν "κρυφά μηνύματα" στα έργα τους. Το κρυφό μήνυμα στην εικόνα "Δημιουργία του Αδάμ από τον Θεό" το οποίο παρέμενε κρυφό για πάνω από 500 χρόνια είναι το σύννεφο πάνω στο οποίο βρίσκεται ο Θεός… αν λοιπόν παρατηρήσετε καλύτερα το "σύννεφο" θα καταλάβετε ότι δεν είναι τίποτα άλλο από……. Την κάθετη τομή του ανθρώπινου εγκεφάλου και μάλιστα το πράσινο σάλι που ανεμίζει ακριβώς από κάτω δεν είναι τίποτα άλλο από τον νωτιαίο μυελό!! Επίσης παρά το γεγονός ότι ο Μιχαήλ Άγγελος ήταν βαθιά θρησκευόμενος "πρόσθεσε" και κάτι ακόμη το οποίο θα μπορούσε να κάνει την καθολική Εκκλησία να τον αφορίσει ως αιρετικό! Τι ήταν αυτό? Μα φυσικά έβαλε στον Αδάμ αφαλό, πράγμα που από επιστημονική σκοπιά τον κάνει γόνο του ανθρώπου και όχι δημιούργημα του Θεού. Ή δεν το πρόσεξαν ή του το συγχώρεσαν. Στην Καπέλα Σιξτίνα απαγορεύεται η φωτογράφιση και η λήψη, πρόσφατα μάλιστα διάβασα πως θα περιοριστεί αρκετά και ο αριθμός των επισκεπτών γιατί λένε υπάρχει κίνδυνος να υποστούν ζημιές οι εικόνες. Κατά την ταπεινή μου άποψη στο μουσείου του Βατικανού το κορυφαίο έργο είναι η Σιξτίνα και έπεται Η σχολή των Αθηνών του Ραφαήλ.

Η σχολή των Αθηνών είναι από τα πιο διάσημα έργα ζωγραφικής του Ιταλού καλλιτέχνη της Αναγέννησης Ραφαήλ. Δημιουργήθηκε μεταξύ του 1510 και 1511. Θεωρείται ως το αριστούργημα του Ραφαήλ και η τέλεια ενσάρκωση του κλασικού πνεύματος της ύστερης αναγέννησης. Ο τίτλος "Η σχολή των Αθηνών" δεν δόθηκε από τον Ραφαήλ και το θέμα της τοιχογραφίας είναι στην πραγματικότητα ‘’ η φιλοσοφία’’ ή τουλάχιστον "η αρχαία ελληνική φιλοσοφία" αφού πάνω από την τοιχογραφία ο Ραφαήλ σημείωσε "να γνωρίζεις τις αιτίες", φιλοσοφικό συμπέρασμα μελέτης των έργων του Αριστοτέλη "Μεταφυσικά" και "Φυσικά".

Πράγματι ο Αριστοτέλης φαίνεται να είναι το κεντρικό πρόσωπο στη τοιχογραφία. Το έργο περιλαμβάνει ρωμαϊκά στοιχεία, αλλά συνάμα έχει ένα γενικό ημικυκλικό καθορισμό, έχοντας τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη στο κέντρο, με όλα τα άλλα πρόσωπα να περιφέρονται γύρω από αυτούς. Μείναμε αρκετή ώρα θαυμάζοντας το έργο και σκεπτόμενος εγώ τουλάχιστον πόσο δίκιο είχε ο (αποθανών πια) Παύλος Μάτεσις όταν σχολίαζε τους Έλληνες που λέμε πως όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες αυτοί – ποιοι άραγε?- έτρωγαν βελανίδια και άμα ρωτήσεις όλους αυτούς πόσες φορές έχουν ανέβει στην Ακρόπολη, πόσες φορές περπάτησαν στην αρχαία αγορά, πόσες φορές επισκέφθηκαν την Πνύκα και ποια από τα βιβλία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη έχουν διαβάσει θα σε πιάσει τέτοια απογοήτευση που θα θέλεις να ανέβεις σε κάποια βελανιδιά και να φωνάξεις  Αιδώς Αργείοι. Αποχαιρετήσαμε τον πίνακα και κατευθυνθήκαμε προς την Εκκλησία του Αγίου Πέτρου. Χρειάστηκε και εδώ μεγάλη υπομονή γιατί η ουρά ήταν τεράστια περίπου άλλες 2,5 ώρες. 

Λίγο μετά την είσοδό μας στην εκκλησία το βλέμμα μας το αιχμαλώτισε η Πιετά  του Μιχαήλ Άγγελου. Η Πιετά σημαίνει έλεος, ενώ η σύνθεση του έργου είναι γνωστή ως "Αποκαθήλωση". Το διάσημο γλυπτό απεικονίζει το σώμα του Ιησού στα πόδια της Μητέρας του Μαρίας μετά τη Σταύρωση και την αποκαθήλωση. Χαλάλι οι ώρες που περιμέναμε γιατί αποζημιωθήκαμε. Η Πιετά κλέβει την παράσταση. Η νεανική της εμφάνιση και η ήρεμη έκφραση του προσώπου αν συνδυαστεί με τη θέση των χεριών υπαινίσσεται ότι βλέπει το παιδί της, ενώ ο θεατής βλέπει μια εικόνα από το μέλλον. Η Πιετά είναι το μοναδικό έργο που υπέγραψε ο Μιχαήλ Άγγελος λόγω ενός περιστατικού που συνέβη τότε που είχε ως αποτέλεσμα να χαράζει στη ζώνη που διατρέχει το στήθος της Μαρίας το όνομά του. Αργότερα μετάνιωσε για αυτή την έκρηξη ματαιοδοξίας και ορκίστηκε να μην υπογράψει ποτέ ξανά κανένα από τα έργα του. Επιστρέψαμε στο διαμέρισμα κατά τις 19:00 για λίγη ξεκούραση γιατί είχαμε πάρα πολλές ώρες όρθιοι. Κατά τις 21:30 αναχωρήσαμε για την πιτσαρία Dar Poeta, περιμέναμε περίπου 1,5 ώρα για να βρούμε τραπέζι αλλά και εδώ χαλάλι γιατί εκείνο το βράδυ φάγαμε την πιο ερωτική πίτσα…. Και μετά την πίτσα ήρθε η ώρα για το Κολασμένο!!! Δεν θα σας πω τι είναι το κολασμένο γιατί απλά δεν περιγράφεται. Αν σας δοθεί η ευκαιρία και πάτε στη Ρώμη μη ξεχάσετε να επισκεφθείτε αυτή την πιτσαρία. Η βραδιά έκλεισε πολύ όμορφα με αποτέλεσμα το βράδυ στον ύπνο μας να βλέπουμε συνέχεια το κολασμένο. Είχε δίκιο ο Ηγέτης που έλεγε… Πούφ ετοιμάσου για γαστρονομική επανάσταση. Κόστος ανά άτομο στην Dar Poeta 15€, πολύ καλή τιμή.

Μετά το κολασμένο σειρά είχε το Κολοσσαίο και η Αρχαία αγορά. Η βόλτα μέχρι να φτάσουμε στο Κολοσσαίο ήταν φανταστική. Ο καιρός καταπληκτικός, η διάθεση super, ειδικά παπούτσια για περπάτημα και φύγαμε. Ξανά στην ουρά για εισιτήρια και επιτέλους είμαστε προ των πυλών. Είναι πράγματι οξύμωρο το συναίσθημα που δημιουργείται στον επισκέπτη όταν αντικρίζει αυτό το πραγματικά κολοσσιαίο και άκρως επιβλητικό μνημείο αν σκεφτεί για μια στιγμή ότι πριν από 2.000 χρόνια πέρα από τις εκδηλώσεις, εδώ λάμβαναν χώρα οι φρικιαστικότερες σφαγές ζώων και ανθρώπων. Το διασημότερο αξιοθέατο της πόλης πλημμυρίζει από τουρίστες κάθε ώρα, μέρα και εποχή του χρόνου και θα χρειαστεί να περιμένετε αρκετές ώρες στην ουρά. Σχεδόν δίπλα στον Κολοσσαίο και μέσα στο ίδιο πάρκο στέκεται καμαρωτή η μεγαλύτερη θριαμβική αψίδα που σώζεται σήμερα, αυτή του Κωνσταντίνου, ενώ μερικά βήματα πιο πέρα ξεκινά η βόλτα των αιώνων, εκεί βρίσκεται η είσοδος για την Αρχαία αγορά. Αν θέλετε να την περπατήσετε φροντίστε να το κάνετε το πρωί ή νωρίς το μεσημέρι γιατί κατά τις 17:00 η είσοδος κλείνει. Το εισιτήριο για αγορά και Κολοσσαίο κοστίζει 12€. Αφιερώστε χρόνο για το Κολοσσαίο και την αγορά γιατί τα αμέτρητα αρχαία που θα σας περιβάλλουν θα σας κάνουν να χάσετε την επαφή με τον χρόνο. Άλλωστε θα ανακαλύψετε και εσείς πως το βλέμμα μαγεύει σε τέτοιο βαθμό τα πόδια που τα αναγκάζει να συνεχίσουν παρά την κούραση. Καθίστε σε μια άκρη και διαβάστε από τον οδηγό πληροφορίες για την αγορά που θα σας βοηθήσουν να κατατοπιστείτε και να την εκτιμήσετε περισσότερο. Πολλές φορές κατά την πενθήμερη παραμονή μας αναρωτηθήκαμε για διάφορα πράγματα όπως ας πούμε γιατί στο κέντρο της Αθήνας σε κάθε τετράγωνο βλέπεις κλούβες των ΜΑΤ και σε κάθε γωνία αστυνομικούς, είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση? Γιατί στη Ρώμη η παρουσία των καραμπινιέρων είναι τόσο διακριτική που νομίζεις πως δεν υπάρχουν? Μήπως εδώ επικρατεί κάποιο ειδικό καθεστώς? Μήπως είναι εκεί με εντολή της πολιτικοοικονομικής ελίτ για να φοβίζουν τους νομοταγείς πολίτες? Γιατί αυτή ή ασχήμια? Γιατί η αισθητική των Ρωμαίων είναι τόσο υψηλή ενώ των Αθηναίων μηδενική? Γιατί οι πολίτες της Αθήνας δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν στην πόλη τους, ενώ οι πολίτες και οι τουρίστες στη Ρώμη μπορούν να κυκλοφορούν χωρίς φόβο όπου θέλουν και ότι ώρα θέλουν? Πολίτες της Αθήνας έχετε αποπειραθεί ποτέ να κατεβείτε στο κέντρο, πίσω από την πιο διάσημη οδό της Αθήνας που έχει και το όνομα της παλλάδας Αθηνάς? Κάντε μια βόλτα πίσω από την Αθηνάς πχ Ευριπίδου προς Κουμουνδούρου, πλ. Θεάτρου κλπ και αν νιώσετε πως μπορείτε να κυκλοφορήσετε ότι ώρα θέλετε και όποτε θέλετε υπάρχει η πιθανότητα να έχετε καταφέρει το ακατόρθωτο… δηλαδή να είστε αόρατοι. Αναρωτήθηκα επίσης πολλές φορές γιατί οι ΄΄κουτοί΄΄ οι Ρωμαίοι έχουν διατηρήσει την παλιά πόλη ενώ οι έξυπνοι Έλληνες πολιτικάντηδες – εργολάβοι γκρέμισαν ότι όμορφο υπήρχε στην Αθήνα κτίζοντας κουτιά για σαρδέλες?

Σημαντική παρατήρηση.

Η παχυσαρκία είναι απούσα από την νεολαία της Ιταλίας, γενικότερα θα έλεγα πως είναι απούσα, αλλά στάθηκα ειδικά στην νεολαία μιας και εκεί κατέχουμε τα πρωτεία στα πιο παχύσαρκα παιδιά σε όλη την Ευρώπη. Γιατί πάντα στα αρνητικά κατέχουμε τις πρώτες θέσεις άραγε?

Ο Ηγέτης ο οποίος ξέχασα να αναφέρω πως είναι ο γευσιγνώστης της παρέας, έχει πάρει το χρίσμα από τον Mr Alex, μας ενημέρωσε πως η ημέρα Κολοσσαίο και Αρχαία αγορά θα κλείσει με ένα υπέροχο βραδινό στο Osteria del Pegno, είχε κάνει ήδη την κράτηση. Στις 20:30 ήμασταν εκεί. Πράγματι είχε δίκιο για μια φορά ακόμη. Ένας πολύ ξεχωριστός χώρος, πολύ όμορφα και με γούστο διακοσμημένος, πολύ ζεστή και ρομαντική ατμόσφαιρα, ένα περιβάλλον που το ζήλεψα και θα ήθελα να το είχα δει πριν ξεκινήσουμε την Αμβροσία γιατί το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ διαφορετικό. Με λίγα λόγια σε ένα αντίστοιχο εστιατόριο στην Αθήνα θα έπρεπε να πληρώσουμε 40€ το άτομο για 7 κυρίως πιάτα, 1 υπέροχη σαλάτα με σπέσιαλ παρμεζάνα, 5 πρώτα εκ των οποίων τα 3 ήταν τρεις πεντανόστιμες και διεγερτικές κρεμμυδόσουπες, μιλάμε για super αφροδισιακό. Κόστος 20€ το άτομο. Την ίδια συνταγή έφτιαχνε ο chef  για τον Ιούλιο Καίσαρα και τις ερωμένες του. Τα φαγητά τα συνοδεύσαμε με κόκκινο ερυθρό ξηρό από την Νάπολη. Στο διπλανό μας τραπέζι κάθονταν ένα υπέροχο, φανταστικό ζευγάρι, η Μόνικα και ο Ρικάρντο.

Στις 5 μέρες που μείναμε στη Ρώμη θα πρέπει μέσο όρο να κάναμε την ημέρα 30χλμ. Ξέχασα να αναφέρω πως κατά την επίσκεψή μας στο Βατικανό στο διάλειμμα, εντός του Βατικανού φάγαμε επίσης πάρα πολύ νόστιμη πίτσα. Ίσως να ήταν ευλογημένη από τον Πάπα. Απολαύσαμε τις βόλτες μας γιατί η Ρώμη με άριστα το 10 στην αισθητική παίρνει 9,5. Πολύ καλό παγωτό φάγαμε στο Gioloti. Τα καφέ, τα εστιατόρια, οι πιτσαρίες, τα μπαράκια και γενικότερα τα εμπορικά όλα μα όλα πολύ όμορφα με ξεχωριστό γούστο και χρώμα. Όσο για αυτό που λέμε ούνα φάτσα ούνα ράτσα, τρίχες κατσαρές, είμαστε πάααρα πολύ πίσω σε όλα. Το μόνο αρνητικό για μένα είναι η υπερβολικές εκκλησίες, μου θύμισε το σλόγκαν της δικτατορίας, κάθε πόλις και στάδιο κάθε χωριό και γυμναστήριο, το οποίο αργότερα έγινε κάθε πόλη και ΑΕΙ κάθε χωριό και ΤΕΙ, αυτοί το έχουν κάνει κάθε γωνιά και εκκλησία. Ακόμα και στα μουσεία κυριαρχούν θέματα θρησκευτικά, ενώ στο Παρίσι είναι το αντίθετο, κυριαρχεί η δρώσα ζωή, κυριαρχεί ο έρωτας, η φύση, οι σχέσεις κλπ

Πιάτσα ντι Σπάνια.

Το όνομα της πλατείας προέρχεται από το κτήριο της πρεσβείας της Ισπανίας στο τότε Παπικό κράτος και από το 1870 και μετά  στην Αγία Έδρα. Στους πρόποδες της ισπανικής σκάλας υπάρχει η διάσημη κρήνη που ονομάζεται σαπιοκάραβο γλυπτό του Πιέτρο Μπερνίνι πατέρα του πολύ διάσημου Gian Lorenzo Bernini. Την επισκεφθήκαμε αργά το απόγευμα και όπως όλες οι πλατείες και οι δρόμοι ήταν μιλιούνια ο κόσμος, μιλάμε για πάρα πολύ κόσμο. Υπέροχες πλατείες που οι κάτοικοι της Ρώμης και οι επισκέπτες έχουν την ευλογία να τις απολαμβάνουν γιατί είναι πολύ όμορφες και χωρίς βρωμιές. Γενικότερα η ζωή στη Ρώμη κυλά στις πλατείες όπου οι Ρωμαίοι και οι επισκέπτες πίνουν τα εσπρεσάκια τους, ψωνίζουν όσοι μπορούν συζητούν και αναζητούν την περίφημη ντόλτσε βήτα.

Πιάτσα Βενέτσια.

Σε αυτή την πλατεία με σαμπάνια και παρμεζάνα υποδεχθήκαμε τον ερχομό του Νέου Χρόνου. Καμία σχέση με το Παρίσι όπου το μόνο βεγγαλικό που άναψε ήταν ένα σπίρτο, εδώ μιλάμε για πανικό από βεγγαλικά. Είχαν αφήσει ένα μεγάλο μέρος της πλατείας ελεύθερο όπου έριχναν τα βεγγαλικά παρ’ ότι είχε πάρα πολύ κόσμο επικρατούσε τάξη και κάποια στιγμή προς το τέλος σε μικρή απόσταση από την πλατεία παρατήρησα πως υπήρχε ένα περιπολικό με τρεις καραμπινιέρους. Στην περιοχή λοιπόν του Καπιτωλίου ανάμεσα στα μνημεία και στην πλατεία που βρίσκονται σε αυτόν το λόφο ο οποίος υπήρξε το κέντρο του Ρωμαϊκού κόσμου, δίνει το δικό της στίγμα η πιάτσα Βενέτσια. Το παλάτσο Βενέτσια είναι από τα πρώτα αναγεννησιακά κτήρια της Ρώμης που κατασκευάστηκε το 1455 ως κατοικία του Βενετού Καρδινάλιου Μπάρμπο, μετέπειτα Πάπα Παύλου Β΄ και υπήρξε παπική κατοικία και αργότερα, έδρα του Ιταλικού φασισμού όπου από το μπαλκόνι του εκφωνούσε τους λόγους του ο Μουσολίνι. Σήμερα πλέον είναι μουσείο το οποίο δεν καταφέραμε λόγω των αργιών να επισκεφθούμε. Στην πιάτσα Βενέτσια δεσπόζει το μνημείο γνωστό ως Βιτοριανό, αφιερωμένο στον Βιτόριο Εμανουέλε Β΄, πρώτο βασιλιά της Ιταλίας.

Πιάτσα ντελ Πόπολο.

Είναι από τις πιο δημοφιλείς πλατείες καθώς από εκεί ξεκινούν η Βια ντε Μπαμπουίνο με πολυτελή καταστήματα ένδυσης και πολλές αντικερί και η Βια ντελ Κόρσο, ένας από τους κεντρικότερους και εμπορικότερους δρόμους της Ρώμης που καταλήγει στην πιάτσα Βενέτσια.

Πιάτσα κάμπο ντε Φιόρι.

Ίσως είναι τουριστική, όμως είναι και ένα μέρος για να ζήσετε λίγο την καθημερινότητα της πόλης. Η πλατεία είναι γεμάτη πολύχρωμους πάγκους λαϊκής αγοράς με ότι τραβάει η όρεξή σας. Κάπου εκεί έμενε και η διάσημη κυρία Βανότσα Κατανέι ερωμένη του Πάπα Αλέξανδρου ΣΤ΄ Βοργία, ωραίος ο Βοργίας, αργότερα πολύ αργότερα καταργήθηκε το πρώτο και το τελευταίο γράμμα και άλλαξε ο τονισμός.

Και πάμε τώρα στο Πάνθεον.

Ο ναός όλων των Θεών, το ηλικίας 2.000 ετών και κάτι Πάνθεον ήταν από τους μεγαλύτερους ναούς της αρχαίας Ρώμης. Χτισμένο από τον αυτοκράτορα Αδριανό μετετράπη σε εκκλησία τον Μεσαίωνα, αμάν αυτή τη μανία της καταστροφής των αρχαίων για μετατροπή σε εκκλησίες. Πολύ εντυπωσιακός ο τεράστιος ημισφαιρικός τρούλος που έχει ύψος 43.3 μ. ενώ μοναδική πηγή φωτός αποτελεί ο οφθαλμός στην κορυφή του τρούλου. Κατά μήκος του τοίχου του Πάνθεον οι βωμοί φιλοξενούν τάφους επιφανών, όπως εκείνον του Ραφαήλ.

Τραστέβερε.

Για αρκετούς το Τραστέβερε, στην αντίπερα όχθη του Τίβερη, αποτελεί το πιο αυθεντικό κομμάτι της Ρώμης, το κομμάτι του απλού λαού που βιώνει μια λιγότερο πομπώδη καθημερινότητα με τα χρωματιστά βαμμένα σπίτια με τις λουλουδιασμένες γλάστρες, με τις απλωμένες μπουγάδες στα στενά δρομάκια να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια των πεζών θυμίζοντας Νάπολη.  Η πιτσαρία Dar Poeta είναι σε αυτή την περιοχή. Το πρώτο βράδυ δειπνήσαμε σε ένα εστιατόριο στο Τραστέβερε που τα κανελόνια ήταν μάπα. Και στο Παρίσι το πρώτο βράδυ είχαμε φάει μάπα, ως φαίνεται το πρώτο βράδυ πέφτουμε σε τσιγαριδαίους.

Επίλογος

Ευχαριστώ τον Ηγέτη και τον Τζίμ Άνταμς που επέμεναν να πάμε στην αιώνια πόλη γιατί τελικά είχαν δίκιο. Τα οικονομικά βέβαια αυτή την περίοδο είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση και ο καθένας θα πρέπει να σκεφτεί πάρα πολύ αν θα πρέπει να κάνει ένα τέτοιο ταξίδι. Αν το προγραμματίσεις νωρίς θα βρεις πολύ καλές τιμές και στη διαμονή και στα αεροπορικά εισιτήρια.  Ναι στο Παρίσι, ναι στη Ρώμη, ναι στα ταξίδια, γενικότερα υπό μια προϋπόθεση, με καλή παρέα. Γιατί όπως έλεγε και ο Μακρινός! Με κακή παρέα ούτε στον παράδεισο. Ελπίζω πως στο μέλλον θα έχω ξανά την ευκαιρία να επιστρέψω στην Φοντάνα ντι Τρέβι ώστε ο μύθος να επιβεβαιωθεί. Κάπου εδώ θα πρέπει να πω αντίο Ρώμη.

Μέχρι το επόμενο ταξίδι μας... Ελπίζουμε να πήρατε έστω και μία μικρή γεύση από άρωμα Ιταλίας!

Buona Notte Grecia!

Επεξεργασία κειμένου: Mr Pepos & συνεργάτες

Επιμέλεια κειμένου: Μελισσάνθη

Ημέρα μνήμης, Φουκοσίμα 2012 Ένας χρόνος μετά την τραγωδία.

Ιαπωνία 11-03-11: Σεισμός-Τσουνάμι ώρα μηδέν

Ελλάδα 11-03-12: Ημέρα Μνήμης

Αγαπητοί επισκέπτες αυτού του ιστολογίου αυτήν την περίοδο έως και 11-03-12 θα φιλοξενούμε στην ιστοσελίδα μας ότι έχει σχέση με Ιαπωνία. Παράλληλα θα καταθέσω την δική μου εμπειρία από το ταξίδι μου στην Ιαπωνία το 1990 και δύο επιστολές δύο επίλεκτων φίλων-μελών της ΟΚΡΑ-ΛΟΓ, της Κωνσταντίνας San και του Αρκά San.

Eγώ ο Pepos San-Fuji Tomo Kaju θα σας καταθέσω την δική μου εμπειρία από την επίσκεψή μου στην χώρα του Ανατέλοντως Ηλίου το 1990 και την γνωριμία μου με εκλεκτούς φίλους, μιας φιλίας που διαρκεί περίπου 30 χρόνια. Πριν αρχίσω την όποια περιγραφή θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ στα αθώα θύματα αυτής της φοβερής καταστροφής.

Ω! Αθώα θύματα του φοβερού θυμού της γής

σιωπώ θλιμμένος γεμάτος απορίες

κι ένα πελώριο γιατί απλώνεται στα χείλη μου.

Καλό ταξίδι στον δικό σας παράδεισο και στην μνήμη αυτών που έμειναν πίσω.

Φίλες και φίλοι πώς μπορείς να περιγράψεις μια τόσο τραγική κατάσταση;

Πόσο φτωχές φαντάζουν μερικές φορές οι λέξεις, οι εικόνες ήταν συγκλονιστικές.

Αυτό που έμεινε στην μνήμη μου και στην μνήμη θα έλεγα όλων των Ελλήνων είναι η εικόνα των ανθρώπων...παρ’ότι ζούσαν κάτι απερίγραπτο, η στωικότητα, η τάξη και γενικότερα η συμπεριφορά τους ήταν-ειδικά για μας τους Έλληνες-ένα μάθημα παιδείας και κανόνων.

1990, Οκτώβριος. Ο Mr. Ogawa μας περίμενε στο Narita, μετά από ένα πολύωρο αλλά υπέροχο ταξίδι με την Ο.Α. Τότε η Ο.Α. πετούσε και στο Τόκυο. Φθάσαμε στο Νarita όπου για καλή μας τύχη –ήμουν με έναν φίλο-μας εντόπισε ο Ryo, γιατί εμείς δύσκολα θα τον αναγνωρίζαμε μέσα σε τόσο κόσμο διότι όλοι οι Ιάπωνες μας φαινόντουσαν ίδιοι.

Σταθμός διαμονής το φιλόξενο σπίτι της οικογένειας Οgawa στην Sakura. Kimiyo, Akiko, Duxey, Sinko, Ryo σας ευχαριστούμε. Δεύτερος σταθμός διαμονής το επίσης φιλόξενο σπίτι της Noriko και του Τakashi στην Takanawa. Kamakoyra, Akiyampara, βόλτες στο Τόκυο, επισκέψεις σε υπέροχα παραδοσιακά φαγάδικα , μια μαγική μέρα στη Disneyland, μια συγκλονιστική εμπειρία στον Πύργο του Τόκυο, όπου σε μια συνάντηση με πάρα πολλά παιδιά του λυκείου και προσπαθώντας να τους πούμε πως είμαστε από την Ελλάδα κάναμε σε ένα χαρτί τους κύκλους των ολυμπιακών αγώνων. Έλα όμως που τα παιδιά κατάλαβαν πως θέλαμε να τους πούμε ότι είμαστε ολυμπιονίκες...και κει έγινε ένας μικρός χαμός...μας πέταγαν στον αέρα από την χαρά τους που είχαν κοντά τους ολυμπιονίκες!!! Όταν κάποια στιγμή καταφέραμε να ξεφύγουμε και συναντήσαμε την Keiko και της εξηγήσαμε τι είχε συμβεί, για μισή ώρα δεν μπορούσε να συγκρατηθεί από τα γέλια. Εμείς τα είχαμε χαμένα γιατί δεν φανταζόμασταν πως οι Έλληνες είμαστε τόσο αγαπητοί στους Ιάπωνες και μάλιστα στα παιδιά. Όταν η Keiko επιτέλους μας εξήγησε τότε καταλάβαμε πως τα παιδιά δεν μας πέταγαν στον αέρα επειδή είχαν καταλάβει πως είχαν μπροστά τους δύο Ελληνες αλλά ο λόγος ήταν διαφορετικός...νόμιζαν πως είχαν κοντά τους δύο ολυμπιονίκες τρομάρα μας. Ήταν σειρά δική μας να πέσουμε ξεροί από τα γέλια. Όπως όμως μας εξήγησε η Keiko, η Ελλάδα ήταν πράγματι αγαπητή στους Ιάπωνες και μάλιστα μας ανέφερε την περίπτωση της απόφασης για την τέλεση των ολυμπιακών αγώνων των 100 χρόνων που δόθηκαν στην Ατλάντα και όχι στην Αθήνα και το ότι αυτή η απόφαση πάρθηκε στην πατρίδα τους το θεωρούσαν πολύ προσβλητικό.

Ένα άλλο περιστατικό που μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση ήταν την ημέρα που οι φίλοι μας μας άφησαν ελεύθερους στο Τόκυο. Είχαν κανονίσει για μας εκδρομή που είχε και αρκετές ώρες που μπορούσαμε να γυρίσουμε μόνοι μας για να περιπλανηθούμε λίγο ως απόγονοι του Οδυσσέα.

Κάποια στιγμή διαπιστώσαμε πως είχαμε χαθεί και ήταν αδύνατον να επιστρέψουμε...δεν είχαν βγει ακόμα και τα κινητά για να ειδοποιήσουμε τον Ryo. Μεταξύ Αγγλικών, Ελληνικών, Γαλλικών και Ιαπωνικών προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε σε μια ευγενική κυρία που θέλουμε να πάμε. Αυτή η κυρία μας έκανε νόημα να περιμένουμε στο κατάστημά της και έφυγε κάπου εκατό μέτρα μακριά σε ένα άλλο κατάστημα από το οποίο σε λίγο είδαμε να βγαίνει ένα ζευγάρι νέοι άνθρωποι περίπου στα τριάντα...η γυναίκα ψιλοκαταλάβαινε Αγγλικά και όσο καταλάβαινε μετέφραζε στον άνδρα της. Το ευτύχημα ήταν πως κατάλαβαν ότι είμαστε Έλληνες γιατί τους είχαμε πει , όχι, όχι, αυτήν την φορά δεν τους δείξαμε τους κύκλους των ολυμπιακών αγώνων. Αφού ευχαριστήσαμε την πρώτη κυρία ακολουθήσαμε το ζευγάρι. Όταν φθάσαμε στο δικό τους κατάστημα έμεινε εκεί ο άνδρας και η κοπέλα, η Yasuko, μας πήρε και μας πήγε σε ένα πιο κεντρικό σημείο περίπου μισή ώρα μακριά. Προς στιγμήν φοβηθήκαμε πως δεν είχε καταλάβει τι θέλαμε και μας έλουσε κρύος ιδρώτας για το πού παμε.

Κάποια στιγμή, σε ένα μεγάλο κτίριο, η κοπέλα χτύπησε ένα κουδούνι , μας είπε να περιμένουμε και η ίδια μπήκε μέσα στο κτίριο. Στα δέκα λεπτά που έκανε να ξαναεμφανιστεί με μια άλλη κοπέλα που ήταν πιο μικρή, περίπου 25, είχαμε σκεφτεί να το βάλουμε στα πόδια αλλά να πάμε πού; Από την άλλη, η κοπέλα που μας είχε φέρει ως εδώ ασκούσε πάνω μας μια γοητεία και εμπιστοσύνη που τελικά είχαμε δίκιο.

Μας σύστησε στην άλλη κοπέλα που ευτυχώς μίλαγε αρκετά καλά Αγγλικά...ήταν η πιο μικρή αδερφή της και την έλεγαν Mariko.

Aφού αποχαιρετήσαμε την Yasuko και την ευχαριστήσαμε θερμά για την καλοσύνη της, αναχωρήσαμε τώρα με την προστασία της Mariko. Μας είπε πως γνώριζε που θέλουμε να πάμε και πως θα μας πήγαινε η ίδια!!! Για μια ώρα περίπου περπατάγαμε παρέα με την Mariko που τελικά ήταν πιο μικρή και απ’ότι καταλάβαμε ήταν στο τελευταίο έτος των σπουδών της. Για καλή μας τύχη ήμασταν στην ώρα μας εκεί όπου θα μας έπαιρνε το λεωφορείο για να επιστρέψουμε στην βάση μας. Αγκαλιάσαμε την Mariko και ήταν σειρά μας να την πετάξουμε στον αέρα. Ήταν απίστευτο αυτό που έγινε. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι μας έκαναν να καταλάβουμε τι θα πει ευγένεια, φιλοξενία, βοήθεια. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου σ’αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους και εύχομαι να μην ήταν ανάμεσα στα θύματα από το τσουνάμι. Yasuko, Mariko σας ευχαριστώ.

Ένα άλλο περιστατικό που μου έκανε εντύπωση ήταν όταν επισκεφθήκαμε την αυτοκρατορική κατοικία. Έπρεπε να πλησιάζουμε ως ένα συγκεκριμένο σημείο. Ο ξεναγός λοιπόν μας είπε το εξής: Παρακαλώ να σεβαστείτε τα όρια, επιτρέπεται να πάμε ως εκεί, όπως βλέπετε στο βάθος υπάρχουν αστυνομικοί, αν ξεφύγουμε από το όριο που μας επιτρέπουν θα επέμβουν οι αστυνομικοί.

Τους πληρώνουμε που τους πληρώνουμε ας μην τους δίνουμε και δουλεία!!!

Αλήθεια γιατί και μεις να μην κάνουμε το ίδιο; Τους πληρώνουμε που τους πληρώνουμε, γιατί θα πρέπει να τους δίνουμε και δουλειά; Εννοώ αυτό που γίνεται με τις διαδηλώσεις.

Τι να πω για την ευγένεια αυτών των ανθρώπων;

Τι να πω για την καλοσύνη αυτών των ανθρώπων;

Tι να πω για την ευαισθησία αυτών των ανθρώπων για το περιβάλλον, για την καθαριότητα των δημόσιων χώρων;

Tι να πω για τον σεβασμό αυτών των ανθρώπων;

Τι να πω για την προκοπή αυτών των ανθρώπων;

Τι να πω για την τήρηση των κανόνων αυτών των ανθρώπων;

Τι να πω για την παιδεία αυτών των ανθρώπων;

Τι να πω για την σεμνότητα αυτών των ανθρώπων;

Θα πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου.

Yumiko, Mie, Hiroko, Akira, Kento, Mako, Ryota, Yumeta, Ryo, Kimiyo, Duxey, Sinko, Keiko, Noriko, Takashi, Massami, Takeshi, Yasuko, Mariko, Sakamoto, Emi, σας αγαπώ και σας ευχαριστώ για την πολύχρονη και θερμή φιλία σας.

Pepos San

Το χρονικό μιας γνωριμίας: Milo Z!! φιλαράκι του ΑΣΤΡΟΤΟΜ

Όλα ξεκίνησαν το 2009 όταν ο Τζιμ Άνταμς είδε για πρώτη φορά τον Milo Z και την μπάντα

του στο Half Note! Ενθουσιασμένος απο την εξαιρετική μουσική βραδιά που προσέφεραν οι καλλιτέχνες απο τη Νέα Υόρκη στο αθηναϊκό κοινό, έδωσε την υπόσχεση στον εαυτό του πως και την επόμενη φορά που θα ερχόντουσαν στην Ελλάδα δεν θα τους έχανε με τίποτα!

Το 2011 ο Ηγέτης, η Μελισσάνθη και ο Τζίμ Άνταμς επισκέφθηκαν το Half Note για να δουν τον Milo Z και την μπάντα του, 2 σαξόφωνα, ένα ντραμς, μια κιθάρα, ένα μπάσο &

αρμόνιο. Αυτό ήταν!!! Το σύνολο ήταν εκπληκτικό, για 4 ώρες έζησαν μαγικές στιγμές.

Ο Τζιμ Άνταμς εκτιμώντας τον Milo Z ως καλλιτέχνη, του ζήτησε να δώσει μια συνέντευξη για το ιστολόγιο μας. Ο Milo Z με χαρά έδωσε την κάρτα του προκειμένου να επικοινωνήσουμε μαζί του. Οι ερωτήσεις όμως αν και υπήρχε η πρόθεση δεν εστάλησαν ποτέ απο εμάς μέσα στο χρόνο που μεσολάβησε. Καλύτερα όμως καθώς αυτά που ακολούθησαν ήταν πέραν κάθε φαντασίας τόσο για τον ίδιο τον Milo όσο και για εμάς!

Όταν πληροφορηθήκαμε πως ο Milo Z και η παρέα του θα είναι ξανά στην Αθήνα για 5 εμφα-

νίσεις ήταν δεδομένο πως θα ήμασταν παρόντες. Αυτό έγινε στις 27/01/12, όπου εννέα μέλη αποφασίσαμε μετά από πρόταση του μουσικολόγου της παρέας Τζίμ Άνταμς να παρακολουθήσουμε την παράσταση.

Ο Milo Z και η παρέα του για μια ακόμη φορά ήταν καταπληκτικοί. Για μια ακόμη φορά γνώρισαν την αποθέωση και ο κόσμος δεν σταμάτησε λεπτό να τους χειροκροτεί.

Ο μουσικός παραγωγός της παρέας ήρθε σε επαφή μαζί του για μια συνέντευξη από καρδιάς στον Ραδιοφωνικό σταθμό Flash 96.0 στην εκπομπή της Μαρίνας Ρήγου. Μετά το πέρας της συνέ

ντευξης συζητώντας με τον Μilo, ο οποίος αφού μας κέρδισε σαν καλλιτέχνης είχε σειρά να μας κερδίσει και ως άνθρωπος, του προτείναμε να συνφάγουμε Τρικαλινούς μεζέδες στο φιλόξενο σπίτι όπου η Αμβροσία θα ετοίμαζε τα σπεσιαλιτέ της. Πράγματι την Παρασκευή 3-2-12 στις 19:00 υποδεχτήκαμε τον Milo ο οποίος κατέφθασε με μια υπέροχη ανθοδέσμη για την Αμβροσία.

Το μενού είχε προδόρπιο των Θεών, κοκορομεζέ, τυροπιτάκια της γιαγιάς, κεφτεδάκια κοκκινιστά της Λαμπρινής, ριζότο της Mie, σαλάτα του αγρότη, οίνο χειροποίητο και προφιτερόλ του Ηγέτη.

Η κουβέντα του συμποσίου κυμάνθηκε σε πολύ φιλικό και οικογενειακό επίπεδο και άγγιξε θέματα πολιτικής, μουσικής και όχι μόνο.

Ο Milo Z εκτός από ταλαντούχος καλλιτέχνης αποδείχθηκε και ένας υπέροχος συνομιλητής,

γνώστης πολλών θεμάτων και κυρίως ένας ζεστός άνθρωπος με πηγαίο χιούμορ.

Ευχαριστούμε τον Τζίμ Άνταμς για όλο το concept και τον Milo για την επίσκεψη του και την θετική του ενέργεια, καθώς μας έδωσε την ευκαιρία – ειδικά τώρα στην καταθλιπτική περίοδο που ζούμε – να ξεφύγουμε λίγο από τον βούρκο της τρομολαγνείας και να δούμε πως υπάρχουν ακόμα αξίες γύρω μας, αρκεί να τις αναζητούμε και να μην πέφτουμε στην παγίδα του καναπέ και της αδράνειας.

Αγαπητέ Milo καλή επάνοδο, ως τότε καλή τύχη σε σένα και στα αγαπημένα σου πρόσωπα!

Υγ. Ο Milo ήρθε το βράδυ αλλά η θετική του αύρα μας είχε επισκεφθεί από το πρωί μέσω μιας πρεσβείας.

Επιμέλεια:

Poof-Pepe & συνεργάτες

Καρκάτζαλοι Γοργογυρίου 2012 τα μόνα καρκατζάλια που δεν έπερναν χρήματα.

Καρκάτζαλοι Γοργογυρίου

Έθιμα, συνήθειες και μυρωδιές Πρωτοχρονιάς, στην αριστερή φωτογραφία η κ. Βασιλική, ο κυρ Φώτης και η εγγονή τους. Πιο παληά ο κυρ Φώτης ήταν ο μεγαλύτερος καρκάτζαλος της περιοχής Τρικάλων και γι' αυτόν τον λόγο το επέλλεξε η νυν συζυγός του.

Μύθοι , καλικάντζαροι και τέρατα σε όλης της γής τα πέρατα.
Ένα έθιμο τόσο παλιό αλλά πάντα επίκαιρο. Όσοι παραβρέθηκαν την τελευταία μέρα του χρόνου στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων και στον Μύλο των Ξωτικών πήραν μια γεύση από τους καρκατζαλαίους του Γοργογυρίου. Αριστερά τα καρκατζάλια στην οικία του Διευθυντή της ΔΕΗ Γοργογυρίου.

Τα Καρκατζάλια επισκέφθηκαν αυτούς τους δύο χώρους και έδωσαν μια ξεχωριστή νότα χαράς στους παρευρισκόμενους. Το έθιμο όπως προείπα είναι πολύ παλιό, οι σημερινοί 40άρηδες θυμούνται τους παππούδες τους να ντύνονται Καρκάτζαλοι και έτσι το έθιμο έφθασε ως τις μέρες μας. πολλά από τα παιδιά 23-35 χρόνων που σήμερα ανήκουν στα λεγόμενα ¨μεγάλα¨ σαν μικρά παιδιά πιθανόν να ήταν για αυτά μεγάλος φόβος, την εποχή εκείνη. Θα αναφερθώ σε μια ιστορία ενός παιδιού που σήμερα είναι μέλος της ομάδας των μεγάλων, του Φ.Ν. που μου την διηγήθηκε ο πατέρας του ο Κ.Ν. , να πω εδώ πως ο Φ.Ν. ανήκει σε οικογένεια Καρακατζαλαίων γιατί ο προπάππους τους, ο παππούς του, ο πατέρας του και πρόσφατα και η αδελφή του πατέρα του αλλά και ο ίδιος συνεχίζει την παράδοση.

Μάλιστα η κουδούνα που είχε ο Φ.Ν. είναι η ίδια που είχε και ο παππούς του. Σχετικά με αυτή την κουδούνα υπάρχει ολόκληρη ιεροτελεστία παραλαβής και παράδοσης. Πριν αρχίσουν τα Καρκατζάλια, δηλαδή στο στάδιο της προετοιμασίας ο εγγονός επισκέπτεται τον παππού του 7 φορές και του λέει: παππού είμαι ο συνεχιστής της παράδοσης και θέλω να μου παραδόσεις την κουδούνα για 7 ημέρες! Σε κάθε επίσκεψη ο εγγονός ζητάει από τον παππού να του διηγηθεί μια ιστορία με Καρκατζάλια.

Στην έβδομη ιστορία η οποία λαμβάνει χώρα την τελευταία ημέρα του χρόνου ο παππούς πείθεται από τον εγγονό πως πρέπει να του παραδώσει την κουδούνα-κειμήλιο παράλληλα του δίνει και την ευχή του για καλός Καρκάτζαλος

Κατόπιν ο εγγονός κάνει την τελευταία πρόβα, αφού κάνει πρώτα το απαραίτητο τελετουργικό μπροστά στον καθρέφτη και θεωρεί τον εαυτό τους άξιο συνεχιστή.Θα επιστρέψω όμως στον Φ.Ν. τζούνιορ που όταν ήταν μικρός 8 χρόνων και αντίκρισε τα Καρκατζάλια από τον φόβο τους κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι των γονιών του και δεν έβγαινε με τίποτα. Αναγκάστηκαν οι γονείς του να μεταφέρουν το κρεβάτι προκειμένου μετά από ώρες να τον βγάλουν. Αυτή είναι μια από τις πολλές ιστορίες που ακούς για τα Καρκατζάλια Γοργογυρίου.

Μια άλλη συγκλονιστική είναι η πιο κάτω. Κάποια χρονιά οι Κλαρίνας, Καραβίδας, Σαρούχος, Βαρελάς, Τσιγαρίδας, Καρλαύτης, Γαρέφω, Καπνιάς αποφάσισαν και αυτοί να πάνε Καρκάτζαλοι, αφού έκαναν την κατάλληλη προετοιμασία, δεν έβρισκαν κυπριά και κουδούνες για αυτό αποφάσισαν ένα βράδυ να πάνε στο κοπάδι του Χ.Π. για να βγάλουν τα κυπριά από τα κριάρια του κοπαδιού. Για κακή τους τύχη τους πήρε είδηση το τσοπανόσκυλο και τους πετσόκοψε, ο μόνος που κατάφερε να γλυτώσει ήταν ο Τσιγαρίδας γιατί έλεγε στον σκύλο «φάτους-φάτους», ο σκύλος νόμιζε πως ο Τσιγαρίδας ήταν ο Χ.Π. και κυνηγώντας τους άλλους εκείνος την γλύτωσε.

Όπως σας είπα αυτές είναι 2 από τις πάμπολλες ιστορίες που ίσως αρκετές να είναι και λίγο υπερβολικές αλλά σίγουρα είναι αληθοφανείς. Μ’ αυτά και μ’ αυτά θα έρθω στα Καρκατζάλια του 2012. Η συμμετοχή ήταν ίσως η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων. Το γκρουπ των μεγάλων ήταν περίπου 30 άτομα και των δόκιμων 25. Όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες και τα βίντεο ήταν όλοι τους άψογα ντυμένοι. Θα μου επιτρέψετε όμως να σταθώ στην έκπληξη αυτής της χρονιάς. Με πρόταση του Μάνατζερ της Ο.ΚΡ.Α, F.T.K. πέντε από τα μέλη αποφάσισαν να πάνε Καρκάτζαλοι!!!!  

Τα μέλη ήταν, Πέπος, Αμβροσία, Μελισσάνθη, Αντιόπη, Ζάν Ντ’ Άρκ. Σε συνεργασία με την Ο.ΚΡ.Α Γοργογυρίου και χωρίς να διαρρεύσει το μυστικό άρχισε ο πυρετός της προετοιμασίας, μάσκες, μπουραζάνια, κοντοκάπια, περούκες, μπότες, κυπριά, κουδούνες, μουστάκες κλπ. Με την βοήθεια του φροντιστή Θ.Ν. και την αρωγή της Κ.Ν. και του Κ.Τ. άρχισε το όνειρο να παίρνει σάρκα και οστά. Με πρόταση επίσης του Μάνατζερ αποφασίσαμε σε κάθε σπίτι που θα επισκεπτόμαστε να τους δίνουμε καραμέλες τσάρλεστον και πέντε φατσούλες, το σύνθημα μας να είναι NO MONEY, NO HONEY!!.

Πράγματι στις 09:30 τα μέλη μαζεύτηκαν στο αρχηγείο και με την βοήθεια της ενδυματολόγου Mrs. Louloukas άρχισε η προετοιμασία της μεταμόρφωσης. Με την βοήθεια της αισθητικού Ελ.Γκ. άρχίσαμε να αλλάζουμε όψη. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό. Στις 10:30 η νταλίκα με οδηγό τον Κ.Τ. παρέλαβε τους Καρκατζαλαίους αφού πρώτα ο φροντιστής Θ.Ν. έλεγξε την περιοχή ώστε να μην τους δούνε την ώρα της επιβίβασης.

Ο Κ.Τ. πήγε τα πέντε Καρκατζάλια στην περιοχή τυροκομείο και αποχώρησε. Η ομάδα αφού έκανε το σχετικό ζντό φωνάζοντας ΟΚΡΑ αποφάσισε να επισκεφθεί πρώτα το σπίτι του βιομήχανου Κ.Γ. ο ίδιος έλειπε και μας υποδέχθηκαν η σύζυγος, η κόρη και η εγγονή. Όλοι ξεκίνησαν και τελείωσαν πολύ καλά. Ήταν μια μοναδική και out of the box εμπειρία η οποία ενθουσίασε τα μέλη και όλους όσους επισκεφθήκαμε.

Ευχαριστούμε όλους όσους βοήθησαν ώστε το όνειρο να γίνει πραγματικότητα, ευχαριστούμε επίσης όσους επισκεφθήκαμε, για την φιλοξενία τους και κυρίως ευχαριστούμε τα 2 γκρουπ δόκιμων και μεγάλων για την συμμετοχή τους και για την ωραία ατμόσφαιρα που παρουσίασαν. Αριστερά τα καρκατζάλια με τον Θεόφραστο ο οποίος ήταν και χορηγός΄των στολών και των κουδουνιών.

Τους ευχαριστούμε επίσης για την επίσκεψη στην Αυλή των θαυμάτων όπου έγινε ένα ειδικό τελετουργικό με βεγγαλικά και καπνογόνα με διευθυντή ορχήστρας τον οικοδεσπότη.

Όλα ήταν μαγικά. Επιτέλους χαρήκαμε λίγο με τους Καρκάτζαλους του χωριού γιατί οι Καρκατζαλαίοι της πολιτικής, μας έχουν μαυρίσει την ψυχή μας, δυστυχώς και με δική μας ευθύνη.

Υγ. αν Θ.Θ. του χρόνου ήμαστε καλά και ήμαστε στο χωριό θα γίνει μεγάλο γλέντι στην Αυλή των θαυμάτων με γουρουνόπουλα, λουκάνικα, κοκκορομεζέδες, πρασοτηγανιές και ντόπιο νέκταρ που έπιναν οι Θεοί του Ολύμπου το οποίο παρασκευάζει ο Μάκης Ντάκουλας με ειδική συνταγή.

Σας ευχόμαστε Καλή Χρονιά και Καλές αντοχές

Επιμέλεια : Pouf και Pepe . Αριστερά ο καρκάτζαλος Φώτης Ντάκουλας, εγγονός του μεγαλύτερου καρκάτζαλου.

Στην αριστερή φωτογραφία είναι η Λουλούκα με την γιαγιά της.

Ηρώ Παπαμόσχου - Το χρονικό μιας συνάντησης

Ημερομηνία: 2.10.11
Τοποθεσία: Κορωπί

Κυριακή πρωί και τα μέλη της Λ.Ο.Γ.&Κ. επισκέφθηκαν την κα. Παπαμόσχου στο σπίτι της στο Κορωπί για μια συνάντηση γνωριμίας.
Είχε εκφράσει την επιθυμία να γνωρίσει και τα υπόλοιπα μέλη της δημιουργικής ομάδας μιας και γνώριζε μόνο την Άλκηστη. Ήταν αυτή που είχε εγκαινιάσει την ενότητα των συνεντεύξεων στο ιστολόγιο μας και η πρώτη της συνέντευξη ήταν με την κ. Παπαμόσχου. Για να μεταφερθείτε στη συνέντευξη αυτή πατήστε εδώ

Θα θέλαμε να την ευχαριστήσουμε από καρδιάς για την υπέροχη φιλοξενία και κυρίως για τις γνώσεις που μετέδωσε στα μέλη της Λ.Ο.Γ.

Η κ. Παπαμόσχου είναι συγγραφέας και έχει γράψει αρκετά βιβλία μερικά εκ των οποίων είναι: Ένα μωρό χωρίς όνομα, Το χθες του έρωτα, Το πέτρινο σπίτι, Φύλακες γρηγορείτε!, Το γεφύρι της Ανατολής, Το πέρασμα της γάτας.
Ο σύζυγος της ήταν πιλότος της πολεμικής αεροπορίας και κατόπιν της Ολυμπιακής, με το οποίο απέκτησε δύο παιδιά.
Την Τατιάνα η οποία είναι καταξιωμένη ηθοποιός και τον Δημήτρη ο οποίος είναι διακεκριμένος επιστήμονας αεροδιαστημικής, καθηγητής στο University of California at Irvine στην Αμερική. Σύντομα ελπίζουμε να έχουμε την χαρά να φιλοξενήσουμε στο ιστολόγιό μας μια συνέντευξη του κ. Δημήτρη Παπαμόσχου. Ο γιος της κ. Παπαμόσχου ανήκει στους ξεχωριστούς Έλληνες του εξωτερικού, της μικρής δημιουργικής Ελλάδας που μας κάνουν υπερήφανους.
Η κ. Παπαμόσχου γεννήθηκε στη Σάμο και όπως μας είπε και η ίδια, πρώτα έμαθε να κολυμπάει και μετά να περπατάει. Μας ανέφερε πως ο σύζυγός της ήταν από τους τυχερούς, γιατί λόγω των αντιξοοτήτων και των δύσκολων συνθηκών που αντιμετωπίζει ένας Ίκαρος στην σύνταξη δεν φτάνουν ούτε οι μισοί. Μας μίλησε για την αγωνία της επιστροφής του αγαπημένου προσώπου.
Ο υιός είχε και αυτός μεγάλη αγάπη για τα αεροπλάνα και το πιθανότερο ήταν να γίνει και αυτός πιλότος, η ίδια όμως πίστευε πως ένας πιλότος στην οικογένεια ήταν αρκετός. Έτσι αφού δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει αυτή του την επιθυμία λόγω της αγωνίας της μητέρας του, επέλεξε να σπουδάσει αεροδιαστημική.
Η κα. Παπαμόσχου είχε την ευτυχία να ταξιδέψει και να δει πολλά μέρη και όντας μια πάρα πολύ καλή αφηγήτρια κατάφερε να μας κάνει να συνταξιδέψουμε μαζί της με πιλότο την ίδια. Ήταν μια μοναδική εμπειρία.

Πολλά πράγματα από αυτά που ειπώθηκαν δεν μπορούμε να σας τα περιγράψουμε γιατί ήταν μαγικά και απλά ήμασταν τυχεροί που τα ζήσαμε. Μας μίλησε για την έλλειψη παιδείας και πως δεν ελπίζει να αλλάξει κάτι στην πατρίδας μας αν πρώτα δεν αλλάξει η παιδεία μας.
Μας μίλησε πολύ για τον γιο της, περισσότερα όμως για τον κ. καθηγητή θα σας πούμε όταν σας παρουσιάσουμε την συνέντευξη του. Απλώς θα θέλαμε σε αυτό το σημείο να σας αναφέρουμε πως αισθανθήκαμε πάρα πολύ υπερήφανοι που αυτός ο διαπρεπής επιστήμονας είναι Έλληνας.

Ρωτήσαμε την κ. Παπαμόσχου πως νιώθει σαν μάνα ενός τόσου σπουδαίου επιστήμονα και μας είπε πως νιώθει πολύ υπερήφανη. Βεβαίως της λείπει πάρα πολύ και θα ήθελε να τον έχει κοντά της, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι το γεγονός πως ο γιος της διαπρέπει και είναι ευτυχής και αυτό της αρκεί.
Μας μίλησε επίσης για την ευρύτερη οικογένειά της και πως πολλά από τα μέλη είναι διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία του πλανήτη μας.
Της ζητήσαμε επίσης να δώσει κάποιες συμβουλές λόγω των εμπειριών της στα μέλη της Λ.Ο.Γ.& Κ. και μας είπε πως αυτό που κάνουν τα παιδιά είναι πολύ σημαντικό. Έμεινε ενθουσιασμένη από την ποιότητα και το ήθος τους και τους παρότρυνε να συνεχίσουν να αναζητούν τις πηγές για καλύτερη παιδεία.
Μας μίλησε επίσης για τα πολύ δύσκολα χρόνια που πέρασε κατά την διάρκεια του πολέμου και μετά τον πόλεμο, όταν μετά τους βομβαρδισμούς στην Σάμο καταστράφηκε ολοσχερώς το εργοστάσιο του πατέρα της. Μάθαμε επίσης κάτι που δεν το γνωρίζαμε, πως δηλαδή πολλοί κάτοικοι από την Σάμο είχαν βρεθεί για ένα διάστημα στην Γάζα και στον Λίβανο ως πρόσφυγες.

Ενθουσιάστηκε επίσης με τα πολύ όμορφα ονόματα των παιδιών-μελών της Λ.Ο.Γ.: Διώνη, Άλκηστη, Μυρτώ, Αρκάς και όπως η ίδια "βάπτισε" Αλκίνοο τον Τζίμ Άνταμς. Προτείναμε στην συγγραφέα οι ήρωες στο επόμενο βιβλίο της να έχουν τα ονόματα των παιδιών. Μας είπε επίσης πως το υπέροχο όνομά της (Ηρώ) το επέλεξαν οι γονείς της λόγω της μεγάλης τους αγάπης προς την ελληνική μυθολογία.
Η ίδια πιστεύει πως ο δάσκαλος θα πρέπει να είναι ο πιο καλοπληρωμένος λειτουργός του κράτους για ευνόητους λόγους.
Κατά την διάρκεια της συζήτησής μας είχαμε και ένα ευχάριστο γεγονός. Ο ήχος του τηλεφώνου διέκοψε τη συζήτηση και το τηλεφώνημα ήταν από τον γιο της. Του ανέφερε την παρουσία μας και του εξήγησε πως η επόμενη συνέντευξη των παιδιών θα είναι μαζί του. Η στιγμή ήταν πολύ συγκινητική.

Η κυρία Παπαμόσχου έκλεψε τις καρδιές των παιδιών με τον χειμαρρώδη λόγο της και με την ενέργειά της.

Κυρία Παπαμόσχου σας ευχαριστούμε και σας ευχόμαστε ότι καλύτερο.

Επιμέλεια: Φιλοκτήτης, Αλκίνοος