ΚΑΝΤΖΑ 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2020.
Φίλες και Φίλοι καλημέρα, και καλησπέρα γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ταυτόχρονα σε κάποιο άλλο σημείο της γης μπορεί να νυχτώνει, και κάπου αλλού να ξημερώνει.Αφορμή για να σας στείλω το πιο κάτω κείμενο είναι απορία κάποιον ευλογημένων φίλων που όταν έμαθαν την αληθινή ιστορία, δηλαδή το πως είμαι δίδυμος, με παρότρυναν να γράψω αυτή τη συγκλονιστική ιστορία, αυτό ξεκίνησα να κάνω σήμερα δύο μέρες πριν μας αφήσει αυτός ο χρόνος. Η δίδυμη αδερφή μου ακούει στο όνομα Διονυσία!! και είναι η πιο γλυκιά σε ολόκληρο τον πλανήτη, ειλικρινά δεν υπερβάλω καθόλου.
Είναι μια συγκλονιστική ιστορία που την εξομολογούμαι για πρώτη φορά. Ίσως κάποιος αναρωτηθεί γιατί αυτή η ιστορία να είναι τόσο συγκλονιστική; τι το διαφορετικό έχει; θα σας εξηγήσω, φαντασθείτε λοιπόν το πιο κάτω σενάριο:
να έχεις εσύ τα γενέθλιά σου στις 23/05 και η δίδυμη αδερφή σου στις 03/01!!!!!!!!!!! γίνεται; δεν γίνεται είπατε; έλα όμως που η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνάει τη φαντασία!!!!!!
Κι όμως αυτό συνέβη στη δική μου περίπτωση και της αδερφής μου.
Η μόνη διαφορά που υπήρχε ήταν τα 2 με τρία λεπτά διαφοράς που γεννήθηκε πιο πριν η αδερφή μου. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή γιατί η ιστορία εκτός από απίστευτα συγκλονιστική είναι και αρκετά περιπετειώδης και θα χρειασθεί να σας την κοινωνήσω σε συνέχειες. Σήμερα θα διαβάσετε το πρώτο μέρος.
Σας έχει τύχει να διαβάσετε, η ν' ακούσετε αυτό που είχε γράψει ο ΚΟΥΕΛΙΟ ΣΤΟΝ ΑΛΧΗΜΗΣΤΗ πως κάποιες φορές συνωμοτεί το σύμπαν; ε! αυτό συνέβη στη δική μας περίπτωση. Φαντασθείτε να ήσασταν εσείς στη θέση τη δική μου και της αδερφή μου και από ένα παιχνίδι της τύχης να συναντήσεις τη δίδυμη αδερφή σου -εντελώς τυχαία- το 1977,
δηλαδή 22 χρόνια μετά τη γέννησή μας, και που δεν ήξερες βέβαια, όχι πως έχεις αδερφή, αλλά ούτε καν πως ήσουν δίδυμος, δηλαδή δεν το ήξερε ούτε η ίδια η μάνα σου και ο πατέρας σου, και φυσικά ούτε η αδερφή σου!!!! πως είπατε; τη σας λέω τώρα;;;;;;;;;;;
Ψυχραιμία φίλοι μου, ψυχραιμία και θα σας τα διηγηθώ όλα με τη σειρά, κάντε λίγη υπομονή, εγώ το έμαθα στα 55μου, δηλαδή 55 χρόνια μετά, απίστευτο; κι όμως είναι ΑΛΗΘΙΝΟ.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, το 1977 κι ενώ βρίσκομαι στην Αρεοπαγίτου 18 όπου κάνω το μεταπτυχιακό μου στη μαγειρική στο διεθνούς φήμης εργαστήριο
''PEPOS SCOOL OF DELICATESEN'' ξεκινάει το ξετύλιγμα του κουβαριού της πιο απίστευτης, αλλά αληθινής, όπως προείπα, ιστορίας, της δικής μου ιστορίας και της δίδυμης πανέμορφης Θεάς αδερφής μου που έως το 2010 γιόρταζε τα γενέθλιά της στις 03/01
Ας αφήσουμε τον Επικούρειο Πέπο σ' αυτό το σημείο, κι εγώ ο αφηγητής αυτής της ιστορίας, δηλαδή ο Πεπέ, θα πάρω τη σκυτάλη για να σας διηγηθώ τη συνέχεια. Για να έχετε στο κάδρο σας όλα τα κομμάτια του παζλ θα πρέπει να σας μεταφέρω πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στο 1953 και ειδικότερα στο κτίριο της πρεσβείας της Νοτίου Αφρικής.
Εκεί έχουν μετατεθεί από τις αρχές του 53 ένα ζευγάρι διπλωματών ηλικίας 37 χρονών ο άνδρας και 35 η γυναίκα. Το ζευγάρι μιλάει άπταιστα τα ελληνικά, γιατί εκτός από καλοί διπλωμάτες είναι και φιλέλληνες και η μετάθεση αυτή ήταν γι' αυτούς όνειρο ζωής. Είχαν αποφασίσει πως όταν με το καλό θα αποκτούσαν παιδιά, θα τους έδιναν ελληνικά ονόματα, το αγόρι θά το ονόμαζαν Όμηρο, και το κορίτσι Αμάλθεια.
Δυστυχώς όμως παρ' ό,τι ήταν ήδη επτά χρόνια μαζί, αυτό λόγω κάποιου προβλήματος της γυναίκας δεν ήταν εφικτό. Μετά από δυο χρόνια παραμονής στην Ελλάδα είχαν σχεδόν ενσωματωθεί στην ελληνική κοινωνία. Κάποια στιγμή ένας φίλος τους γιατρός, ο ενδοκρινολόγος που παρακολουθούσε τη γυναίκα, τους έκανε την πρόταση να υιοθετήσουν κάποιο παιδί.
Το ζευγάρι αποδέχθηκε πια το γεγονός πως δεν θα είχαν δικό τους βιολογικά παιδί και η πρόταση του γιατρού άρχισε να τους απασχολεί. Το ξανασυζήτησαν με το γιατρό και του άναψαν το πράσινο φως προκειμένου να τους ενημερώσει για τις απαραίτητες ενέργειες που έπρεπε να κάνουν για την υιοθεσία. Η καταγωγή του γιατρού ήταν από τα Τρίκαλα, ο αδερφός του είχε γυναικολογική κλινική στα Τρίκαλα.
Ας αφήσουμε το ζευγάρι των Νοτιοαφρικανών για την ώρα και ας μεταφερθούμε σ' ένα χωριό των Τρικάλων το Γοργογύρι, [τότε δεν ήταν ακόμα ούτε Μαγευτικό ούτε Πανέμορφο] με τα δυο ποτάμια, εκεί σ' αυτό το χωριό ζούσε ένα ζευγάρι που είχαν ήδη ένα αγόρι και η σύζυγος ήταν ήδη έγκυος, βρισκόμαστε στο έτος 1954 όπου ένας πολύ βαρύς χειμώνας ταλαιπωρεί το σύνολο της επαρχίας, το χιόνι στο Γοργογύρι εκείνον το χειμώνα είχε φθάσει σχεδόν τα δυο μέτρα.
Η γυναίκα σύμφωνα με τους υπολογισμούς που έκανε θα έπρεπε να γεννήσει περίπου στα μέσα Μα'ί'ου, ο βαρύς χειμώνας συνεχίστηκε μέχρι τα τέλη Απριλίου και η μάνα πολλές φορές φοβήθηκε πως το παιδί της θα το γένναγε πρόωρα λόγω των συνθηκών.
Ευτυχώς αυτό δεν συνέβη, και μετά την πρωτομαγιά ο καιρός έφτιαξε, σε μια βδομάδα τίποτα δεν θύμιζε πια το χιονισμένο τοπίο. Η γυναίκα ηρέμησε και περίμενε στωικά να έρθει η ώρα της γέννας. Το πρώτο παιδί το είχε γεννήσει στο σπίτι αλλά για το δεύτερο είχαν συνεννοηθεί με τον σύζυγό της πως θα το γεννούσε στην κλινική των Τρικάλων γιατί λόγω της ταλαιπωρίας του χειμώνα, και λόγω κάποιων επίσης προβλημάτων που είχε όλους αυτούς τους μήνες είχε μια φοβία και ήθελε να νιώθει ασφαλής.
Ας αφήσουμε όμως την υποψήφια μητέρα στη γαλήνη της αναμονής του νέου της παιδιού και κάνοντας ένα άλμα ας μεταφερθούμε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην οδό Δ. Αρεοπαγίτου 18, και ειδικότερα στο πανεπιστημιακό εργαστήριο γκουρμέ μαγειρικής το φημισμένο ''PEPOS YARD SCOOL OF DELICATESEN''.
Ιούλιος 07/07/77 η ζέστη στην Αθήνα αφόρητη και ο τουρισμός στο αποκορύφωμά του, εκείνη την εποχή οι επισκέπτες-τουρίστες έμεναν στην Αθήνα κάποιες μέρες γιατί τότε η πόλη ήταν ελκυστική, δεν είχε αυτό το χάλι που έχει σήμερα. Στο εργαστήριο εκείνη την ημέρα βρισκόταν ο μεταπτυχιακός σπουδαστής γαστρονομίας Επίκουρος, ο δόκιμος σπουδαστής Πλάτων-Κωνσταντίνος Γκοτζιό, ο καθηγητής Μαστορίκας Νικόλαος- Αίσωπος, και ο αρχιμάγειρας Βασίλειος Σκρούτζ.
Όλα, έως εκείνη την ώρα έδειχναν πως θα ήταν μια συνηθισμένη μέρα, στο εργαστήρι γαστρονομίας ήταν έτοιμοι να υποδεχθούν τους πεινασμένους επισκέπτες.
Για να βοηθήσω λίγο τους φίλους που γνωρίζουν την περιοχή το εργαστήριο σπουδών ήταν απέναντι από το σημερινό Μουσείο, για την ακρίβεια ήταν 50 μέτρα δεξιά όπως κοιτάζουμε την οδό Θρασύλλου. Το πιάτο ημέρας ήταν ''γεμιστές πιπεριές και τομάτες'' και ''μοσχαράκι γιουβέτσι'' σε πήλινα σκεύη, κατά τις 14.30 κι ενώ ο Επίκουρος βρισκόταν στον πανέμορφο κήπο και εξηγούσε στον μικρό Γκοτζιό, ο οποίος τον παρακολουθούσε με ανοιχτό το στόμα, μια συνήθεια που την έχει ακόμα και σήμερα όταν του μιλάει ο ''δάσκαλός του'' έτσι τον αποκαλούσε τον Επίκουρο για ειδικούς λόγους, του έλυνε λοιπόν διάφορες απορίες, όπως π.χ. γιατί οι περισσότερες τουρίστριες δεν φορούσαν σουτιέν;
αυτή ήταν η απορία που είχε ο μικρός Κωστάκης από τότε που τον δέχθηκαν στο ''PEPOS SCOOL'' και κάθε μέρα ρωτούσε το ίδιο πράγμα, να σκεφτείτε πως ακόμα και σήμερα όταν ο Επίκουρος επισκέπτεται τη γενέτειρά του τον ρωτάει το ίδιο πράγμα.
Ενώ λοιπόν βρίσκονται στον κήπο, όπως προείπα, βλέπουν ένα ζευγάρι να έρχεται αναζητώντας κάποιο τραπέζι, προς στιγμήν έμειναν και οι δυο στήλη άλατος!!!!!!!
Η γυναίκα θύμιζε την Αφροδίτη τη θεά της ομορφιάς.
Ο άνδρας θύμιζε τον Θεό Απόλλωνα, είχε μαλλιά σαν του Υπερίωνα, μέτωπο όμοιο με του Ασκληπιού, μάτια σαν του Άρη που φοβερίζουν και προστάζουν, κορμοστασιά σαν του κήρυκα Ερμή.
Αγνωστο γιατί, με το που ο Επίκουρος αντίκρισε αυτό το ζευγάρι, και ειδικότερα τη γυναίκα ένιωσα μια φοβερή ταραχή....
Αφού χαιρέτησε τους νεοφερμένους τους πρότεινε να καθίσουν στο μοναδικό τραπέζι που ήταν ελεύθερο, είχε εντυπωσιασθεί τόσο πολύ από την παρουσία του ζευγαριού που δεν ήταν σε θέση να λειτουργήσει σωστά. Χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα έως ότου συνέλθει, όταν κάθισε μαζί τους για να τους ρωτήσει τι είχαν επιλέξει από τον κατάλογο, του είπαν:
''δεν έχουμε επιλέξει κάτι απλά θέλουμε να μας προτείνετε εσείς''
Τους πρότεινε τα δυο πιάτα ημέρας, συν σαλάτα Γοργογυρέϊκη, συν ορεκτικά, και κρασί ροζέ Καλιγά.
Εντωμεταξύ εν όσο το ζευγάρι γευμάτιζε ο Επίκουρος δεν ξεκολλούσε τα μάτια του από πάνω τους. Επειδή αυτό το κατάλαβαν τους πλησίασε και τους εξήγησε το τι του συμβαίνει χωρίς να μπορεί να το εξηγήσει, τους ρώτησε αν είχαν ξανάρθει και του απάντησαν, όχι, ήταν η πρώτη φορά που ερχόντουσαν στο κατάστημα, και η πρώτη φορά που επισκεπτόντουσαν την Ελλάδα.
Ούτε και οι ίδιοι μπόρεσαν να δώσουν κάποια λογική εξήγηση γι' αυτό και δεν δώσανε συνέχεια. Αφού στην πορεία είπαν πολλά και διάφορα, έμαθε ο Επίκουρος πως η καταγωγή του ζευγαριού ήταν από Νότια Αφρική (Γιοχάνεσμπουργκ) πως πριν έρθουν στην Ελλάδα είχαν διαβάσει αρκετά για τους αρχαίους Έλληνες, πως ο άνδρας ήταν γιατρός, καρδιολόγος, και πως το ιατρείο-διαγνωστικό το είχε ονομάσει ''ΠΑΡΘΕΝΩΝ''!!!!!!!!! πως ο γιατρός είχε τρέλα με τα παλιά κτίρια, αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που επέλεξε το δικό τους εργαστήριο γαστρονομίας, και πως τα ονόματά τους ήταν Ντέρικ-Derrick και Ντενίς-Denice.
Κάποια στιγμή αφού τους είχαν ήδη προσφέρει τα σχετικά κεράσματα σε φρούτα και οίνο, ζήτησαν το λογαριασμό.
Όταν πήγε ο Επίκουρος το λογαριασμό o γιατρός διαπίστωσε πως δεν είχε μαζί του αρκετά μετρητά και ζήτησε να πληρώσει με κάρτα!! την εποχή εκείνη η λέξη κάρτα ήταν ακόμα άγνωστη στην Ελλάδα.
Τους εξήγησε πως αυτό δεν ήταν εφικτό και τους παρακάλεσε να δεχθούν να τους κάνει το τραπέζι. Ο γιατρός πρότεινε να πεταχτεί έως το ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ για να πάρει χρήματα και να έμεινε εκεί η γυναίκα του έως ότου γυρίσει. Εννοείται πως αυτό δεν το επέτρεψε ο Έπικουρος και τις αντιρρήσεις τους της έκαμψε μόνο όταν τους είπε πως αυτό θα τον βοηθούσε να ηρεμήσει σχετικά με την ταραχή που τους είχε εξηγήσει στην αρχή, με την παρέμβαση της θεάς!! έγινε αυτό αποδεκτό. Ζήτησαν μια κάρτα για να επικοινωνούν μαζί του και αποχαιρετίστηκαν, όταν ο Επίκουρος αποχαιρέτησε την κοπέλα, η οποία θα πρέπει να ήταν κάτω από 25 και ο σύζυγός της το πολύ 30ρης η καρδιά τού Επίκουρου πήγε να σπάσει!!! το ανάφερε αυτό στον γιατρό, μιας και ήταν και καρδιολόγος, και επιτόπου του πήρε τους σφυγμούς, είχε 140!!!!!!!!!! παλμούς, του έβαλε το αυτί του στο στήθος του για να αφουγκραστεί την καρδιά του και τότε για πρώτη φορά άκουσε τη λέξη ''μεγαλοκαρδία'' είχε πιο μεγάλη καρδιά!!!
Κάπως έτσι έληξε η πρώτη συνάντηση, από το κατάστημα που ήταν δίπλα με είδη λα'ι'κής τέχνης ο Επίκουρος είχε ήδη αγοράσει τον όρκο του Ιπποκράτη και ένα μικρό αγαλματίδιο με την Αφροδίτη τα οποία χάρισε στους νέους φίλους. όταν άνοιξαν τα δώρα ξετρελάθηκαν από τη χαρά τους.
Την επόμενη κατά τις 10.30 που πήγε στο εργαστήριο βρήκε έξω από την είσοδο μία τεράστια γλάστρα κι ένα γράμμα ήταν από το ζευγάρι, τα ονόματά τους ήταν DENICE KAI DERRICK ήταν ένα πολύ συγκινητικό γράμμα, είχαν ξετρελαθεί με την πράξη του, τους είχε κάνει φοβερή εντύπωση, ήταν γι' αυτούς κάτι το πρωτόγνωρο, την ίδια μέρα αναχώρησαν με την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ για ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ.
Όλα αυτά συνέβησαν την εβδόμη Ιουλίου του έτους 1977 την επόμενη 08/07/77
ο Επίκουρος πήρε μεν μεγάλη χαρά από το γράμμα, αλλά δεν ήταν πια ο ίδιος άνθρωπος, κάτι μέσα του είχε αλλάξει, κάτι τον είχε συγκλονίσει, κάτι τον είχε αναστατώσει, σκεφτόταν συνέχεια το ζευγάρι, οι μορφές τους, και ειδικότερα της γυναίκας είχαν χαραχθεί πολύ έντονα στη μνήμη του.
Προσπαθούσε να δώσει μια λογική εξήγηση αλλά, μάταια, για ένα πράγμα μόνο ήταν σίγουρος, η έλξη που ένιωθε δεν ήταν ερωτική, κάθε άλλο, ναι μεν η γυναίκα ήταν Θεά, αλλά αυτό το συναίσθημα που είχε ο Επίκουρος ήταν κάτι ξεχωριστό, τί όμως; Όταν ανάφερε το περιστατικό στον φίλο του τον σοφό γέροντα τον Πατροκοσμά, τον γίγαντα της περιοχής Μακρυγιάννη-Πλάκα του έδωσε μια λογικοφανή εξήγηση που την αποδέχθηκε.
Του είχε αναφέρει τη δική του θεωρία η οποία ήταν η εξής:
Αν με κάποιον άνθρωπο τύχει και γεννηθείς την ίδια ώρα, είτε ο ένας γεννηθεί στην Ελλάδα και ο άλλος στην Ιαπωνία, και κάποια στιγμή συναντηθούν αυτά τα πρόσωπα, θα νιώσουν και οι δυο το ίδιο συναίσθημα που ένιωσε ο Επίκουρος!!
Κρίμα που δεν είχε ρωτήσει την DENICE πότε είχε γεννηθεί. Η άποψη του Πατροκοσμά του άρεσε και σκέφτηκε σε κάποιο γράμμα του να ρωτούσε την DENICE, το θέμα ήταν να του γράψουν όμως γιατί το ζευγάρι είχε τη διεύθυνση του αλλά αυτός δεν είχε τη δική τους, άρα όλα ήταν στο χέρι τους.
Κάπου εδώ θα σταματήσω την εξιστόρηση αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας, αν όλα πάνε καλά αύριο θα συνεχίσω με το δεύτερο μέρος. Θερμές ευχαριστίες εκφράζω στον αφηγητή τον κράτιστο φίλο μου Πεπέ για την βοήθειά του. Εις αύριον τα νεότερα.
Μέρος δεύτερο.
Καλημέρα και καλησπέρα γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ταυτόχρονα κάπου βραδιάζει και κάπου ξημερώνει, ακριβώς το ίδιο δεν συμβαίνει και στους ανθρώπους; Για κάποιους νυχτώνει και για κάποιους ξημερώνει. 'Ετσι λέει ο Επίκουρος. Ας συνεχίσω όμως την αφήγησή μου μιας και από αυτά που μου είπε ο Επίκουρος υπήρξε μεγάλη έκπληξη σε πολλούς φίλους του και δέχθηκε πολλά τηλεφωνήματα που ανυπομονούν να μάθουν τη συνέχεια αυτής της αληθινής ιστορίας των διδύμων.Όπως σας είχα αναφέρει στην πρώτη ανάρτηση όταν ο Πλακιώτης Πατροκοσμάς μίλησε στον Επίκουρο για τη δική του θεωρία σκέφτηκε να ρωτήσει την DENICE για την ημερομηνία γέννησής της, αυτό όμως για να γίνει έπρεπε πρώτα να λάβει κάποιο γράμμα, αυτό έγινε περίπου τρεις βδομάδες αργότερα όταν έλαβε την πρώτη τους επιστολή την οποία και σας προσκομίζω. Έπ' ευκαιρία, τι ωραία εποχή ήταν εκείνη με την αλληλογραφία; Αν δείτε τις κάρτες και τα γράμματα που έχει ό Επίκουρος μόνο τότε θα καταλάβετε τι εννοώ, μιλάμε για πίνακες ζωγραφικής, θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι το θέμα ενός Μουσείου.
Ελάτε για λίγο στη θέση του όταν διαβάζοντας το γράμμα φθάνει στο σημείο όπου υπήρχε η πιο κάτω παράγραφος.
''Σπύρο, (τότε είχε αυτό το όνομα o Eπίκουρος) θα πρέπει να σου πω πως κι εγώ όταν συναντηθήκαμε είχα νιώσει το ίδιο συναίσθημα, και γι' αυτό σε ρωτούσα για το πότε γεννήθηκες γιατί είχα διαβάσει κάπου!!!!!!!!!!! πως όταν δυο, η και πιο πολλά άτομα γεννηθούν την ίδια στιγμή!!!!!!!!! συμβαίνει το εξής: αν κάποια από αυτά τα άτομα, κάποια στιγμή συναντηθούν νιώθουν αυτό το παράξενο συναίσθημα λες και η φύση κάτι θέλει να τους πει με τον δικό της κώδικα.......!!!''
Όταν ο Επίκουρος διάβασε αυτή την παράγραφο έχασε τη λαλιά του!!!!!!!!!!!
Ο Πατροκοσμάς έμενε ένα στενό πιο πάνω στην οδό Βάκχου, πήγε στο σπίτι του και του διάβασε το γράμμα, το μόνο που είπε ο Πτροκοσμάς ήταν: φρόντισε πάση θυσία να ξανασυναντηθείς μ' αυτούς τους ανθρώπους, ίσως αποδειχθούν πάρα πολύ σημαντικοί για σένα.
Αχ βρε Πατροκοσμά μα πόσο σοφός ήσουν; που να ζούσες το 2010!!!. Ποιο κάτω του έγραφε την ημερομηνία γέννησής της που ήταν η 3τη Ιανουαρίου του 1955, άρα το μόνο κοινό που είχαν ήταν το 1955 αυτό δεν τον βοηθούσε να προσεγγίσει τη θεωρία του Πατροκοσμά.
Ωστόσο ήταν πολύ χαρούμενος που είχε νέα από τους νέους φίλους του και είχε την προαίσθηση πως κάποια στιγμή θα τους ξαναέβλεπε, έτσι του έλεγε η εσωτερική του ''άτακτη φωνούλα''. Συνεχίζουν την αλληλογραφία και κάποια στιγμή αρχές Απριλίου του 1982 λαμβάνει ένα ακόμα γράμμα όπου τα νέα είναι ευχάριστα, οι φίλοι του έχουν προγραμματίσει να επισκεφθούν της Ελλάδα και ειδικότερα τη Σάμο, πριν όμως πάνε Σάμο έχουν κανονίσει να παραμείνουν δυο μέρες στην Αθήνα για να τον δουν και να τους δει. Η άφιξή τους ήταν προγραμματισμένη για τις 08/07/82 δηλαδή η πρώτη φορά ήταν στις 07/07 και η δεύτερη στις 08/07 άραγε η τρίτη θα ήταν στις 09/07;
Ας αφήσουμε εδώ για λίγο τους φίλους του Επίκουρου και ας επιστρέψουμε λίγα χρόνια πριν, όταν ο Επίκουρος γνώρισε το ζευγάρι ήταν ανύμφευτος (και όχι ανύπαντρος όπως συνήθως λέμε) αυτό είχε συμβεί το 1977 το 1979 νυμφεύεται τη Δολέντσια και το 1981 αποκτούν το πρώτο τους παιδί που είναι κορίτσι και που δυστυχώς γι' αυτήν και γι' αυτούς έμειναν εκεί στο ένα παιδί, άρα το 1982 που οι φίλοι του σκοπεύουν να επισκεφτούν την Αθήνα -εκτός απροόπτου- θα γνωρίσουν και τα δυο νέα μέλη της οικογένειας του Επίκουρου.
Πράγματι στις 08 Ιουλίου του 1982 με τα φτερά της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ προσγειώνονται στο Δυτικό Αεροδρόμιο οι φίλοι του που έχουν μαζί τους και τα δυο παιδιά την πανέμορφη Τζένη και τον μικρό γόη Νίκολα, εννοείται πως ο Επίκουρος πετάει από τη χαρά του, η μόνη του στεναχώρια ήταν που δεν ήταν στην Αθήνα η γυναίκα του και το παιδί του γιατί η γυναίκα του είχε μια πτώση στα σκαλιά της εισόδου στην οδό Δεινοστράτου όπου έμειναν εκείνη την περίοδο και ο γιατρός της συνέστησε να παραμείνει τουλάχιστον για ένα μήνα σε ακινησία γι' αυτό και έκριναν πως το καλύτερο γι' αυτήν θα ήταν να παραμείνει ένα μήνα στο Γοργογύρι, [που τότε δει είχε αποκτήσει ακόμα τους τίτλους Μαγευτικό και Πανέμορφο, αυτό συνέβη αργότερα χάρη στον Θεόφραστο], ώστε να έχει τη φροντίδα της πεθεράς και της μάνας.
Και φυσικά τη μητέρα ακολούθησε και η κόρη που ήταν μόνο 15 μηνών. Η μόνη του στεναχώρια ήταν αυτή. Την πρώτη μέρα της φιλοξενίας ο Επίκουρος πήγε τους φίλους του στο θέατρο της Δώρα Στράτου στο Λόφο των Μουσών.
Το μεσημέρι που είχαν ξανασυναντηθεί είχε χαρίσει στην μικρή Τζένη ένα δαχτυλίδι -όχι πολύ ακριβό- αλλά ήταν πολύ όμορφο και η μικρή Νεράϊδα ήταν ξετρελαμένη συνέχεια το έβγαζε από το δαχτυλάκι της και το έδειχνε στον αδερφό της.
Αυτό έκανε και κατά τη διάρκεια της παράστασης ώσπου κάποια στιγμή της πέφτει το δαχτυλίδι κάτω από τις εξέδρες!!! αν μάζευε κάποιος τα δάκρυα της Τζένης εκείνο το βράδυ θα γέμιζε τη λίμνη Κάρλα, ήταν απαρηγόρητη, της υποσχέθηκε ο Επίκουρος πως μετά την παράσταση θα κοίταζε κάτω από τις εξέδρες για να το βρει, πράγματι μετά την παράσταση εξήγησε στους υπεύθυνους το τι είχε συμβεί και του επέτρεψαν να δει μήπως και βρει τον χαμένο θησαυρό της μικρής Τζένης, αν δεν το έβρισκε του πρότειναν να πάει την επόμενη κατά τις 10.00 που θα ήταν μέρα ώστε να μπορέσει να δει καλύτερα.
Όσο και αν έψαξε εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσε να το βρει και εξήγησε στην Τζένη πως θα έψαχνε ξανά την επόμενη, το κοριτσάκι επέμενε να πάει κι αυτό μαζί του πράγμα που έγινε την άλλη μέρα, και κατά τις 10.30 έψαχναν και οι δυο κάτω από τις εξέδρες, το αετίσιο μάτι της ήταν αυτό που το πρωτοαντίκρισε και η χαρά της ήταν ανείπωτη, συνέχεια του έλεγε, θείε Σπύρο σ' αγαπώ πολύ, σ' αγαπώ πολύ!!
Επέστρεψαν στο ξενοδοχείο μες τη τρελή χαρά, αυτή ήταν η τελευταία φορά -από τις επόμενες 30 που ήρθαν στην Αθήνα- που έμειναν σε ξενοδοχείο, το σπίτι τους πια ήταν το σπίτι του Επικούρειου Πέπου.
Την επόμενη τους πρότεινε να πάνε στο Ηρώδειο γιατί είχε μια καταπληκτική μουσική παράσταση, αποδέχθηκαν την πρότασή του και πέρασαν άλλο ένα καταπληκτικό βράδυ. Όταν επέστρεψαν στο γαστρονομικό εργαστήριο για να δειπνήσουν, η DENICE κάποια στιγμή απευθύνθηκε στον Επίκουρο λέγοντάς του, πως νιώθεις;
Ο ίδιος κατάλαβε φυσικά πως δεν τον ρωτούσε γενικά και αόριστα, γι' αυτό αφού σκέφτηκε λίγο, απάντησε.
Φίλοι μου αν δεν με ρωτούσε η DENICE δεν θα αναφερόμουν καθόλου σε 'κείνο το συναίσθημα, αφού όμως με ρωτήσατε θα σας πω την αλήθεια, τους εξήγησε το περιστατικό με τον Πατροκοσμά, και εξεπλάγησαν ;όλοι πάρα πολύ, ζήτησαν μάλιστα την επόμενη πριν αναχωρήσουν για Σάμο αν ήταν δυνατόν να συναντήσουν αυτόν τον σημαντικό άνθρωπο, την επόμενη που τον συνάντησαν εντυπωσιάστηκαν τόσο πολύ από τον Πατροκοσμά που σε όλα τα χρόνια που ακολούθησαν πάντα ρωτούσαν γι' αυτόν.
Τους εξήγησε λοιπόν πως και τώρα νιώθει ξανά το ίδιο, και πως όλα αυτά τα 5 χρόνια δεν υπήρχε μέρα που να μην τους σκέφτεται, όταν δε και η DENICE του είπε πως κι αυτή συνεχίζει να νιώθει αυτό το παράξενο συναίσθημα, το λόγο πήρε ο DERRICK ο οποίος μεταξύ αστείου και σοβαρού είπε πως η περίπτωσή μας δεν άπτεται της κλασσικής ιατρικής, αλλά ίσως της παραϊατρικής.
Το λόγο πήρε ξανά η DENICE η οποία είπε πως παρ' ότι τα παιδιά γνώριζαν τον Έπίκουρο μόλις δυο μέρες είχαν δεθεί κι αυτά τόσο πολύ μαζί του λες και τον γνώριζαν από χρόνια. Και ο Επίκουρος έτρεφε τα καλύτερα αισθήματα για τα παιδιά των φίλων του.
Εκείνο το βράδυ τους μίλησε από την καρδιά του λέγοντας: το μόνο που μπορώ να σας πω είναι πως σας αγάπησα υπερβολικά και στεναχωριέμαι που δεν είναι μαζί μου και η γυναίκα μου, γιατί είμαι σίγουρος πως κι αυτή θα σας αγαπούσε το ίδιο, δεν μπορώ αυτό να το εξηγήσω γι' αυτό θα εφαρμόσω τα λόγια του σοφού Πατροκοσμά ο οποίος μου είπε:
''Σπύρο παιδί μου, (πάντα έτσι τον αποκαλούσε,) μην προσπαθείς σε όλα τα πράγματα να βρίσκεις μια λογική εξήγηση γιατί έτσι οι χαρές της ζωής θα περνούν από δίπλα σου και δεν θα τις προσέχεις, όσο για τους φίλους σου να θυμάσαι αυτό που σου είχα ξαναπεί, αυτοί οι άνθρωποι θα αποδειχθούν για σένα πολύ σημαντικοί, λίγο που τους γνώρισα με κέρδισαν αμέσως, είναι σπάνιοι άνθρωποι, και ιδιαιτέρως χαρισματικοί''.
Σοφέ Πατροκοσμά σ' ευχαριστώ, είχε δίκιο όπως πάντα, σκέφτηκε ο Επίκουρος.
Αποφασίσαν να μη δώσουνε συνέχεια και να χαρούνε την όμορφη συντροφιά. Την επόμενη αναχώρησαν για τη Σάμο, σχετικά μ' αυτό το νησί όταν έρθει η ώρα θα σας διηγηθώ ένα περιστατικό που πιθανόν να αποκαλέστε τον Έπίκουρο μυθομανή, υπομονή όμως γιατί έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας, πιστέψτε με όμως πως αξίζει τον κόπο γιατί η περιπέτεια δεν άρχισε ακόμα, σε κάθε βήμα από δω κι εμπρός θα διαβάζετε πράγματα που δεν θα τα πιστεύουν τα μάτια σας. Κάπου εδώ θα σταματήσω το δεύτερο μέρος, για το τρίτο μέρος έχει ο Θεός..
Ακολουθεί, το ύστερο απόγευμα το τρίτο μέρος.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
Φίλες και Φίλοι καλημέρα, συνεχίζω την αφήγηση του τρίτου μέρους, αν όλα πάνε καλά θα συνεχίσω να σας παρουσιάζω αυτή την συγκλονιστική ιστορία. Ευτυχώς ξεπεράστηκαν κάποια προβλήματα που προέκυψαν με τον εκδοτικό οίκο κι έτσι μπορώ να συνεχίσω την προδημοσίευση της ιστορίας των Διδύμων, δηλαδή της Διονυσίας και του Επικούρειου Πέπου.
Αρχικά η πρόταση του Επίκουρου ήταν πριν γίνει η δημοσίευση να υπάρξει μία επιμέλεια του κειμένου από τον μέγιστο φιλόλογο κ. ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟ αλλά λόγω κορωνοϊού δεν ήταν δυνατόν να γίνει αυτή η συνάντηση και ως εκ τούτου την ευθύνη ανέλαβε ο αφηγητής.
Είχαμε μείνει στον αποχαιρετισμό των φίλων του το προηγούμενο βράδυ της αναχώρησης τους πράγματι στις 10/07/82 αναχώρησαν για Σάμο. Ο DERRICK και η DENISE προσκάλεσαν τον Επικούρειο να επισκεφτεί την πατρίδα τους μαζί με την οικογένειά του. Η μικρή Τζένη δεν ξεκόλλαγε από την αγκαλιά του Επίκουρου ο οποίος την ώρα του αποχωρισμού δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του.
Κάπως έτσι έκλεισε η δεύτερη συνάντηση με τους φίλους του από τη ΝΌΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ ο καιρός περνούσε και η επαφή συνεχίζονταν με αλληλογραφία, για να καταλάβετε το πως ένιωθε ο Επικούρειος Πέπος γι' αυτούς τους ανθρώπους θα σας πω το εξής: όλα τα γράμματα που είχε λάβει από το ξεκίνημα αυτής της γνωριμίας υπάρχουν όλα στο αρχείο του!!!!!!!!!
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 1984 ο Επίκουρος δέχεται στο ''PEPOS SCOOL OF DELICATESEN'' την επίσκεψή ενός νεαρού Έλληνα γιατρού ο οποίος μαθήτευε για 2 χρόνια κοντά στον DERRICK, ήταν κι αυτός καρδιολόγος το όνομά του ήταν Θεμιστοκλής και η καταγωγή του ήταν από το Πήλιο, όσοι από σας που θα διαβάσετε αυτό το άρθρο και γνωρίζετε τη μεγάλη αγάπη του Επίκουρου για τον Αη Γιάννη στο Πήλιο σίγουρα θα σκεφτείτε πως κάποιο ρόλο θα έχει παίξει και ο Θεμιστοκλής, έτσι είναι, ο νεαρός γιατρός ήταν η αιτία που λάτρεψε το Πήλιο γιατί ένα καλοκαίρι τους είχε παραχωρήσει το σπίτι του στον Αη Γιάννη και από τότε αυτός ο προορισμός έγινε η μεγάλη αγάπη της οικογένειας. Ο νεαρός γιατρός έφερνε πολύ ευχάριστα νέα από τους φίλους της Νοτίου Αφρικής.
Πρώτον: η DENISE είχε φέρει στον κόσμο ένα χαριτωμένο και πανέμορφο κοριτσάκι, η οικογένεια WILTON μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ.
Δεύτερον: σ' ένα μήνα που θα επέστρεφε από το Πήλιο θα έπρεπε να του προσδιορίσω τον μήνα της επίσκεψίς μας στο Γιοχάνεσμπουργκ!!!!!
Ο Θεμιστοκλής ως νέος Στρατηγός έδινε μια μάχη και ήθελε να την κερδίσει, ήθελε πάση θυσία να πείσει τον Επίκουρο να κάνει αυτό το ταξίδι, θα ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει στον μέντορά του γιατί είχε αντιληφθεί το πόσο η οικογένεια WILTON αγαπούσε τον Επίκουρο. Εξήγησε στον Επίκουρο το πόσο διάσημος καρδιολόγος ήταν ο φίλος του και πως ο ίδιος ήταν πολύ τυχερός και περήφανος που μαθήτευε κοντά σ' αυτόν τον καταπληκτικό επιστήμονα και άνθρωπο. Ακόμα θυμάται τα τελευταία λόγια του Θεμιστοκλή:
Κύριε Γκοβίνα γνωρίζετε το πόσο σημαντικός άνθρωπος είσαστε για την οικογένεια
WILTON;
Εδώ θα μου επιτρέψετε να κάνω ένα άλμα στο χρόνο, και συγκεκριμένα (το 2007) 23 χρόνια μετά για να σας αναφέρω ένα περιστατικό που κατά την ταπεινή μου γνώμη έχει σχέση με τα λεγόμενα του Θεμιστοκλή, βρισκόμαστε στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι όπου o Eπικούρειος Πέπος φιλοξενεί τους εκλεκτούς του φίλους όπου μεταξύ άλλων συναντούν και τα μέλη της νεοϊδρυθείσας ΛΟΓ και κάποια στιγμή η Τερψιχόρη λέει:
Μίστερ Πέπο αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να σας αγαπούν πάρα πολύ!!!!!!!!
όταν τη ρώτησε γιατί το λέει αυτό, του είπε, από τον τρόπο που σας κοιτάζουν!!!!!!!!
το κοφτερό μυαλό της Τερψιχόρης είχε αντιληφθεί αυτό που ο Επίκουρος και η DENISE θα μαθαίνανε 3 χρόνια αργότερα; ίσως, έτσι κι αλλιώς αυτό το πλάσμα ήταν πολύ χαρισματικό.
Ας αφήσουμε όμως την Τερψιχόρη και...
Ας επιστρέψουμε στην Αρεοπαγίτου 18 και στα λόγια του Θεμιστοκλή ο οποίος βλέποντας τον Επίκουρο να είναι τόσο προβληματισμένος του είπε, κ. Γκοβίνα μη με παρεξηγήσετε αλλά αν το θέμα είναι οικονομικό έχω εξουσιοδότηση από τους φίλους σας να σας πω πως το κόστος των εισιτηρίων το αναλαμβάνουν αυτοί!!!!!!
Εκείνη τη στιγμή ο Επίκουρος άκουσε την ''άτακτη φωνούλα'' που τον παρότρυνε να κάνει αυτό το ταξίδι, και παράλληλα θυμήθηκε και τα λόγια του Πατροκοσμά:
''Σπύρο παιδί μου αυτοί οι άνθρωποι θα αποδειχθούν για σένα πάρα πολύ σημαντικοί''..
Κοίταξε στα μάτια τον Θεμιστοκλή και αποφασισμένος είπε, Γιατρέ να μεταφέρεις στους φίλους μου ένα τεράστιο ευχαριστώ και πως πάση θυσία τον ερχόμενο Μάρτιο θα είμαι κοντά τους για μια βδομάδα, του εξήγησε πως ο προβληματισμός του ήταν για την κόρη του που ήταν μόλις 3 ετών, και πως η απουσία του από το ''PEPOS SCOOL'' θα δημιουργούσε κάποια προβλήματα αλλά για όλα αυτά θα έβρισκε λύση.
Στο άκουσμα αυτών των λέξεων ο Θεμιστοκλής έκανε σαν τρελός από τη χαρά του!!!!!!!!!!!!!
Αγκάλιασε τον Επίκουρο λέγοντάς του πως ήταν πολύ χαρούμενος γατί από τώρα σκέφτονταν το πόσο μεγάλη χαρά θα έδινε στον μέντορά του όταν θα επέστρεφε, του είχε υποσχεθεί πως θα έκανε τα πάντα για να πείσει τον Επίκουρο, και τώρα που τα κατάφερε έπλεε σε πελάγη ευτυχίας.
Το κόστος τελικά των εισιτηρίων ήταν μηδαμινό γιατί ο Επίκουρος ως υπάλληλος πια της ολυμπιακής είχε μικρή συμμετοχή στο κόστος.
Ο Θεμιστοκλής την επόμενη αναχώρησε για SOUTH AFRICA, τελικά δεν επέστρεψε ποτέ στην Ελλάδα γιατί εκεί διέπρεψε, και διαπρέπει ως χειρουργός καρδιολόγος.
Τους επόμενους μήνες έως ότου έρθει η ώρα της αναχώρησης ο Επικούρειος έδωσε μεγάλη διπλωματική μάχη για να πείσει την γυναίκα του να τον ακολουθήσει γιατί οι δέκα ώρες στον αέρα ήταν πάρα πολλές γι' αυτήν, τελικά με αρκετό ''μασάζ'' και πολύ μπίρι μπίρι ακολούθησε, της άρεσε μάλιστα τόσο πολύ που ακολούθησε και τις επόμενες τρεις φορές.
Ας αφήσουμε όμως σ' αυτό το σημείο τον Επίκουρο να κάνει ''μασάζ'' στη Δολέντσια και ας επιστρέψουμε στο ζευγάρι των διπλωματών, όπως σας είχα αναφέρει αποδέχθηκαν την πρόταση του γυναικολόγου για να υιοθετήσουν κάποιο μωρό, του είχαν πει πως θα προτιμούσαν να ήταν κορίτσι, κάποια στιγμή τον Μάϊο του 1955 ο γυναικολόγος τους ενημερώνει πως υπάρχει ένα νεογέννητο κοριτσάκι το οποίο είναι λίγων ημερών, οι γονείς του το εγκατέλειψαν στην είσοδο της κλινικής του αδελφού του και θα πρέπει άμεσα να πάνε να το δουν.
Το ζευγάρι το συνόδευσε ο φίλος τους γιατρός, όταν το ζευγάρι αντίκρισε το μωρό δεν πίστευαν στα μάτια τους, το μωρό ήταν ένα πολύ όμορφο κοριτσάκι, ήταν τόσο γλυκούλη που το αγάπησαν αμέσως.
Ζήτησαν από τον γιατρό να κάνει άμεσα τις απαραίτητες νόμιμες ενέργειες ώστε σύντομα αυτό το κοριτσάκι να γίνει το παιδί τους. Το μόνο πρόβλημα που τους απασχολούσε ήταν το γεγονός πως για λόγους γραφειοκρατικούς όπως τους είχε πει ο γυναικολόγος, θα έπρεπε να λένε πως το παιδί τους γεννήθηκε τον Ιανουάριο και όχι τον Μάϊο!!
Αυτό δεν το πολυκατάλαβαν αλλά δεν έδωσαν και μεγάλη σημασία γιατί η μικρή, τους είχε ξετρελάνει, απορούσαν μάλιστα για το πως είναι δυνατόν οι γονείς να εγκατέλειψαν αυτό το αγγελούδι, το πιθανότερο σενάριο που σκέφτηκαν ήταν πως κάποιο ανύπαντρο ζευγάρι θα είχε φέρει στον κόσμο αυτό πανέμορφο πλάσμα και αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν στην είσοδο της κλινικής. Ο γυναικολόγος αφού τους ενημέρωσε πως είχε προβεί σε όλες τις απαραίτητες νόμιμες ενέργειες ήταν έτοιμοι να επιστρέψουν στην Αθήνα.
Πριν φύγουν ενημέρωσαν τον γιατρό πως θα επιθυμούσαν να μάθουν ποια ήταν η μητέρα του παιδιού, το πιθανότερο σενάριο ήταν πως κάποια ανήλικη κοπέλα είχε μείνει έγκυος και ίσως να την εγκατέλειψε ο φίλος της οπότε αυτή μη μπορώντας να κρατήσει το παιδί αναγκάστηκε να το αφήσει στην είσοδο της κλινικής ώστε να το βρουν αμέσως και να το περιθάλψουν. Του είπαν μάλιστα πως αν βρουν την κοπέλα, ή αν η κοπέλα αναζητήσει τους ανθρώπους που υιοθέτησαν το κοριτσάκι της, να της δώσουν το τηλέφωνό τους ώστε να επικοινωνήσει μαζί τους και αν εντωμεταξύ επιθυμεί να πάρει πίσω το παιδί να της το δώσουν.
Τους υποσχέθηκε πως αν είχε νέα από την μητέρα θα τους ειδοποιούσε, κατόπιν τούτου αναχώρησαν για την Αθήνα μαζί με το νέο μέλος της οικογένειας, κατά τη διαδρομή η γυναίκα θυμήθηκε πως τα γενέθλιά της ήταν 3 Ιανουαρίου και μιας που ο γιατρός τους είχε πει να λένε πως το μωρό είχε γεννηθεί Ιανουάριο, πρότεινε στον σύζυγό της να υιοθετήσουν την ίδια ημερομηνία γέννησης, στον σύζυγο άρεσε πάρα πολύ αυτή η πρόταση και το μωρό φερόταν να έχει γεννηθεί στις 03/01/1955 και όχι στις 23/05/1955 που ήταν η πραγματική ημερομηνία γέννησης του κοριτσιού.
Ο γιατρός βέβαια αυτό το έκανε σκόπιμα, αλλά το ζευγάρι δε γνώριζε τίποτα, πολύ αργότερα θα μάθαιναν την αλήθεια από την κόρη του φίλου τους. Με το που επέστρεψαν στην Αθήνα ο γιατρός τους ενημέρωσε πως το μωρό θα το πρόσεχε και θα το θήλαζε μια γνωστή του που είχε χάσει το δικό της μωρό, και την είχε παρακαλέσει να προβεί σ' αυτή την πράξη απλά και μόνο γιατί η μητέρα του κοριτσιού έχοντας κάποιο πρόβλημα με τις θηλές της δεν ήταν σε θέση προσφέρει το μητρικό γάλα στο παιδί. Αυτό βέβαια δεν ήταν αλήθεια αλλά επειδή ο γιατρός δεν επιθυμούσε να γνωρίζει αυτή η γυναίκα το τι ακριβώς είχε συμβεί σκαρφίστηκε αυτή την δικαιολογία. Μέχρι στιγμής ο γυναικολόγος με τις μηχανορραφίες του τα είχε καταφέρει μια χαρά.
Ας αφήσουμε όμως τον γυναικολόγο και τις σκηνοθεσίες του και ας επιστρέψουμε στον Επικούρειο Πέπο που ετοιμάζετε με τη Δολέντσια να ταξιδέψουν για Νότια Αφρική. Συγγνώμη όμως γιατί θα πρέπει πάλι να διακόψω λόγω του ότι ο λογογράφος παρουσιάζει πάλι πρόβλημα... Στο επόμενο ακολουθεί το τρίτο μέρος.
ακολουθεί απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Παπανούτσου.
Η φιλίας είναι θησαυρός του ώριμου και άξιου ανθρώπου.
Συνδέει όσους ξέρουν να εκτιμήσουν και εμπιστευθούν τον άνθρωπο σαν άνθρωπο.
Τη φιλία διαλύουν ή ιδιοτέλεια, ό φθόνος, η αχαριστία, ή αντιζηλία.
Μεγάλος εχθρός της: ή καχυποψία.
Η φιλίας, δώρο ακριβό και ευτύχημα σπάνιο, έχει πανάρχαιους τίτλους ευγένειας.
Την εχάρηκαν άνθρωποι εκλεκτοί, σε όλα τα γεωγραφικά και τα ιστορικά πλάτη της οικουμένης, και την εγκωμίασαν ποιητές, σοφοί, πολιτικοί με τον τρόπο του ο καθ' ένας, αλλά όλοι με την ίδια συγκίνηση.
Η φιλία είναι θησαυρός του ώριμου και άξιου ανθρώπου, όπως προείπα, και προσφέρεται σ' έναν επίσης ώριμο και άξιο άνθρωπο.
(Καταχρηστικά ονομάζουν οι ανώριμοι και οι πνευματικά υποδιαίστεροι φίλους τους ομοίους των, αυτοί μπορεί να είναι σύντροφοι του παιχνιδιού η συνέταιροι στις επιχειρήσεις, συμπολίτες, συνάδελφοι, συνταξιδιώτες, συμπότες, συνωμότες
κ.λ.π.-όχι ''φίλοι'').
Η φιλία, λέγει ο Σταγειρίτης, ''αναγκαιότατον''. Ο φίλος είναι ο παραστάτης που θα ενθαρρύνει, και θα βοηθήσει τον νέο άνθρωπο να μην κάνει σφάλματα (ανοησίες, αστοχίες, απρέπειες), ο οδηγός στο σωστό δρόμο, ο επίκουρος στις κακοτοπιές της ζωής.
Τέλος σ' εκείνους που βρίσκονται στην ακμή της ηλικίας τους ο φίλος είναι βοηθός ''προς τις καλές πράξεις'', σύμβουλος και συνεργάτης στα ''καλά'' έργα.
Τι είναι η φιλία ; ''Εύνοια'', φυσικά - λέγει ο Αριστοτέλης, να έχεις δηλαδή καλές διαθέσεις απέναντι σ' έναν άνθρωπο, να αισθάνεσαι στοργή γι' αυτόν, να επιζητείς τη συντροφιά του και να θέλεις την ευτυχία του.
ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ
συνέχεια μέρος τέταρτο:
σύνδεση με το προηγούμενο. ''Ας αφήσουμε όμως τον γυναικολόγο και τις σκηνοθεσίες του και ας επιστρέψουμε στον Επικούρειο Πέπο που ετοιμάζετε με τη Δολέντσια να ταξιδέψουν για Νότια Αφρική. Συγγνώμη όμως γιατί θα πρέπει πάλι να διακόψω λόγω του ότι ο λογογράφος παρουσιάζει πάλι πρόβλημα''.
Αγαπητοί φιλο-VIBERστες και επισκέπτες του ιστολογίου της Λογοτεχνικής (μικρής) Ομάδας Γοργογυρίου σας καλησπερίζω, αποχαιρετώντας τη χρονιά που φεύγει και κάνοντας τον δικό σας απολογισμό ελπίζω η ζυγαριά να γέρνει προς τα συν, η τουλάχιστον αυτά που είναι στα πλην να μην ήταν για σας τόσο επώδυνα, αν ωστόσο ήταν επώδυνα το μόνο που μπορώ να κάνω για σας είναι η παρότρυνσή μου στο να μελετήσετε την τετραφάρμακο του ΕΠΊΚΟΥΡΟΥ, η το βιβλίο το Ηλία Γιαννακόπουλου με τίτλο ''ΙΔΕΟΠΟΛΙΣ'' σίγουρα η μελέτη αυτών των κειμένων θα σας βοηθήσει σε πολλούς τομείς.
Εγώ τώρα θα σας αφήσω στα χέρια του αφηγητή για να σας αφηγηθεί τη συνέχεια της συγκλονιστικής ιστορίας της Διονυσίας και του Επίκουρου.
Φίλες και Φίλοι σήμερα συνεχίζω για τέταρτη μέρα τις αναρτήσεις από την περιπετειώδη συνάντηση των δυο δίδυμων, του Επίκουρου και της Διονυσίας, αρκετοί, αναγνώστες επικοινώνησαν με τον Επίκουρο και ρωτούν πότε θα εκδοθεί το βιβλίο γιατί αυτή η ιστορία τους έχει συναρπάσει!!!
Το θέμα της έκδοσης το έχει αναλάβει ο Mr Alex και θα τυπωθεί από τις εκδόσεις ''ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ'' για να είμαι ειλικρινής, με βάση τις πληροφορίες που έχω από τον Επίκουρο, αυτή την περίοδο βρίσκεται στα χέρια της καθηγήτριας Αγγλικών, επιμελήτριας του κειμένου, Ηρώς Μουτράκι η οποία το μεταφράζει και στ' Αγγλικά.
Λίγες μέρες πριν ο εκδοτικός οίκος ''OCEAN ΒΟΟΚ'' που εδρεύει στο GERMISTON της Νοτίου Αφρικής αγόρασε τα δικαιώματα και σύντομα θα εκδοθεί και στις Αγγλόφωνες χώρες.
Εγώ ως αφηγητής θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω το κλίμα και τα συναισθήματα αυτών των δυο συνανθρώπων μας που η θεά τύχη θέλησε να τους κοινωνήσει κάτι που αγνοούσαν για 55!!!
Ας αφήσουμε όμως τους προλόγους και ας μεταφερθούμε στις ετοιμασίες του Επικούρειου Πέπου και της Δολέντσιας, 3 μέρες πριν την αναχώρηση έχουν στα χέρια τους όλα τα σχετικά έγγραφα από την πρεσβεία της Νοτίου Αφρικής γιατί τότε χρειαζόταν βίζα για να ταξιδέψεις στη Ν.Α.
Το Σάββατο 21 Μαρτίου, ημέρα της παγκόσμιας ποίησης στις 21.30 με τα φτερά της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ο Επίκουρος και η Δολέντσια αναχώρησαν για το πρώτο μεγάλο τους ταξίδι. Η απογείωσή ήταν για τη Δολέντσια ζόρικη, στην πορεία όμως όλα πήγαν καλά, λίγη ώρα μετά την απογείωσή είχαν ένα καταπληκτικό δείπνο, τότε η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ήταν ανάμεσα στις καλύτερες αεροπορικές εταιρίες, μετά από 8 ώρες περίπου προσγειώθηκαν στο Ναϊρόμπι της Κένυας για ανεφοδιασμό και επιβίβαση νέων επιβατών για Ν.Α.
Ο Επικούρειος Πέπος ήταν μες τη τρελή χαρά παρ' ό,τι πήγαινε για πρώτη φορά σ' αυτούς τους ανθρώπους ένιωθε σα να πήγαινε στο σπίτι του. θα έφθαναν στο Γιοχάνεσμπουργκ περίπου στις 10.00 εκεί θα τους περίμεναν η DENISE και ο DERRICK.
Ο καιρός εκεί ήταν εντελώς αντίθετος από τον δικό μας, εμείς στην Ελλάδα είχαμε υποδεχθεί την άνοιξη και οι Νοτιοαφρικάνοι αποχαιρετούσαν το καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι που συνεχιζόταν, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε μας πάρα πολλές φορές.
Φθάσανε στο αεροδρόμιο JOHN SMOUTS του Γιοχάνεσμπουργκ το οποίο βρίσκετε σε 2500 υψόμετρο, στις 09.45 η προσγείωση ήταν τέλεια και ο πιλότος εισέπραξε το χειροκρότημα όλων των επιβατών, για όση ώρα το αεροπλάνο τροχοδρομούσε για να πάνε στη φυσούνα ο Επίκουρος παρακολουθούσε τα κτίρια του αεροδρομίου και γενικότερα ό,τι υπήρχε στον εξωτερικό χώρο, βλέποντας όλα αυτά ένιωσε την πρώτη μελαγχολία για το αεροδρόμιο του Ελληνικού, οι διαφορές ήταν τεράστιες, όταν δε κατεβήκανε και βρέθηκαν στο εσωτερικό πια του αεροδρομίου για να περιμένουνε τις αποσκευές έπαθαν κατάθλιψη!!!!! το αεροδρόμιο ήταν ένα από τα πιο σύγχρονα, ήταν σούπερ ντούπερ που θα έλεγε και η κ. Ευθυμίου, αναρωτήθηκαν πως να νιώθουν άραγε οι φίλοι τους όταν προσγειώνονται στην παράγκα του δυτικού αεροδρομίου; Τότε δεν υπήρχε το Ελευθέριος Βενιζέλος.
Η διαφορά ήταν μέρα με νύχτα. Αφού παραλάβανε τις αποσκευές κατευθύνθηκαν προς τον έλεγχο διαβατηρίων, εκεί τους περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη, η αστυνομικός που θεωρούσε τα διαβατήρια μόλις είδε Ελληνικά διαβατήρια σηκώθηκε από τη θέση της και βγήκε να τους χαιρετήσει!!!!!
Προς στιγμήν τα έχασαν αλλά πριν προλάβουν να σκεφτούν κάτι άκουσαν την κοπέλα να τους λέει σε άπταιστα Ελληνικά, ''Πατριώτες καλώς ήρθατε στη Νότια Αφρική!!!!!!''
Εκείνη τη στιγμή ο Επίκουρος ένιωσε να του φεύγει ένα βάρος, το συμβάν το θεώρησε σαν καλό οιωνό και αγκάλιασε την κοπέλα γεμάτος χαρά, οι γονείς τις κοπέλας ήταν από τη Λευκάδα είχαν γεννηθεί εκεί αλλά η καταγωγή τους ήταν από την Λευκάδα.
Αφού τα είπαν για λίγο, της εξομολογήθηκαν και το σκοπό του ταξιδιού τους, και την αγωνία που είχαν μιας και ήταν η πρώτη φορά που θα συναντούσαν όλη την οικογένεια των φίλων τους, όταν όμως ανάφεραν το όνομα του φίλου τους, η Περσεφόνη τα έχασε, τους κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια, στο άκουσμα του ονόματος DERRICK WILTON έχασε τη φωνή της, ο Επίκουρος τα έχασε κι αυτός, όταν η κοπέλα συνήλθε τους είπε: συγγνώμη μήπως μου κάνετε πλάκα;
Ζήτησε από τον Επίκουρο πιο πολλές πληροφορίες, όταν δε, της είπε πως πρόκειται για τον γνωστό καρδιολόγο δεν πίστευαν τ' αυτιά της, μα ήταν δυνατόν;
Ο καρδιολόγος DERRICK WILTON ήταν αυτός που χρόνια τώρα παρακολουθούσε τους γονείς της!!!!!!!!!!!! Ήταν η σειρά του Επίκουρου και της Δολέντσιας να μείνουν άφωνοι!!!!!!!!!!!!!
Η κοπέλα μίλησε με τον προϊστάμενό της για να λείψει για λίγο ώστε να τους συνοδεύσει στην αίθουσα των αφίξεων.
Όταν η DENISE και ο DERRICK αντίκρισαν τους φίλους τους από την Ελλάδα να τους συνοδεύει η κόρη του Έλληνα, Ξενοφώντα Αλεξόπουλου, έμειναν με το στόμα ανοιχτό, την Περσεφόνη τη γνώριζαν από τότε που γεννήθηκε, με την οικογένειά της ήταν πολύ καλοί φίλοι, αυτό που δεν μπορούσαν εκείνη τη στιγμή να αναλύσουν ήταν πως οι φίλοι τους από την Ελλάδα γνώρισαν την Περσεφόνη.
Αυτό όμως το άφησαν για λίγο πιο μετά γιατί εκείνη τη στιγμή άνοιξαν τις αγκαλιές τους για να υποδεχθούν τους αγαπημένους φίλους. Όταν ο Επίκουρος βρέθηκε στην αγκαλιά τους κατάλαβε πως αυτό το ταξίδι έπρεπε να το είχε κάνει πάση θυσία και από την ψυχή του ευχαρίστησε τον Θεμιστοκλή που τον παρότρυνε να το κάνει σύντομα.
Από την αγκαλιά καταλαβαίνεις παιδί μου το πόσο σ' αγαπάνε, αυτό είχε πει στον Επίκουρο μια σοφή γερόντισσα Μικρασιάτισσα που είχε την τύχη να γνωρίσει ο Επίκουρος όταν ήταν 14 ετών. Η κυρά Μαργαρώ είχε δίκιο.
Σε λίγο στο μπαρ της αίθουσας η Περσεφόνη εξηγούσε τον τρόπο γνωριμίας, που σίγουρα δεν ήταν συμπτωματικός, γιατί άραγε από τα 16 σημεία ελέγχου ο Επίκουρος είχε επιλέξει το δικό της σημείο; Τυχαίο;
Αποχαιρέτησαν την Περσεφόνη, την οποία σύντομα θα ξανασυναντούσαν αφού η DENISE στο μεγάλο τραπέζι που έκανε στον κήπο τους για την υποδοχή των φίλων τους είχε φροντίσει μεταξύ άλλων να καλέσει και την οικογένεια Αλεξοπούλου.
Μετά από λίγο βρέθηκαν στο αυτοκίνητο των φίλων τους οδεύοντας προς το GERMISTON όπου βρισκόταν το σπίτι των φίλων τους.
Καθ' όλη τη διαδρομή ο Επικούρειος Πέπος και η Δολέντσια παρατηρούσαν τα πάντα και μοιραία συνέκριναν την ποιότητα ζωής στην Αθήνα και στο Γιοχάνεσμπουργκ, ένα Γιοχάνεσμπουργκ που τους κέρδισε αμέσως, το πράσινο κυριαρχούσε παντού, οι ανοιχτοί χώροι επίσης, τα νέα και καλαίσθητα κτίρια επίσης, όταν δε, έφθασαν στο σπίτι πάθανε βέρτικο!!!!!!!! κάποια στιγμή O Επίκουρος είπε στη Δολέντσια:
Τσίμπαμε για να ξυπνήσω γιατί κοιμάμαι όρθιος και βλέπω παράξενα πράγματα!
Βλέπω πισίνες, βλέπω γήπεδα τένις, βλέπω σάουνες, βλέπω τζαγκουαρ, και μια Πόρσε, βλέπω γυμναστήριο, βλέπω, βλέπω, μάλλον θα με πείραξε το ταξίδι.
Η Δολέντσια που ήταν πιο ψύχραιμη τον σκούντηξε λέγοντας, σύνελθε γιατί ο γιατρός νομίζει πως κάτι έπαθες, όλα αυτά που βλέπεις δεν είναι όνειρο, είναι πραγματικότητα και οι φίλοι μας λένε πως ό,τι είναι δικό τους είναι και δικό μας!!!!
Πράγματι αυτό το εννοούσαν γιατί μια από τις επόμενες μέρες για πρώτη φορά ο Επίκουρος οδήγησε Τζάγκουαρ και Πόρσε, αυτή ήταν και η τελευταία φορά γιατί όταν επέστρεψε στην Ελλάδα αντί για Τζάγκουαρ και Πόρσε αγόρασε ένα TOYOTA YARIS!
Το να προσπαθήσω να σας περιγράψω την εκεί παραμονή τους με βάση τα λεγόμενά τους θα είναι σα να προσπαθώ να σας περιγράψω κάτι ασύλληπτο. Το επόμενο βράδυ ο Επίκουρος και η Δολέντσια έδωσαν ρεσιτάλ, οι φίλοι τους είχαν περίπου 130 καλεσμένους μεταξύ των οποίων και αρκετούς Έλληνες, και φυσικά ήταν εκεί ο Θεμιστοκλής με τη γυναίκα του, και η οικογένεια της Περσεφόνης, όλοι γνώριζαν το πόσο παράξενα ξεκίνησε αυτή η γνωριμία και όλοι τους, και κυρίως οι Έλληνες δε χόρταιναν να τον ρωτούν για την Ελλάδα.
Το βράδυ έκλεισε με το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας που χόρεψε ο Επικούρειος Πέπος και ήταν μια ιεροτελεστία, γιατί αυτόν το χορό όταν τον χορεύει επικοινωνεί με τον Θεό, όλοι, μα όλοι όταν τελείωσε ο χορός τον κοίταζαν εκστασιασμένοι!!!!!!!!!!
Τους Έλληνες τους θύμισε την πατρίδα, και στους ξένους δημιούργησε ένα δέος γι' αυτόν τον Έλληνα που χόρευε τόσο ασίκικα, και μάγκικα που χαιρόσουν να τον βλέπεις.
Κατά τις 03.30 όταν οι καλεσμένοι έφυγαν και ήταν παρόντες μόνο τα μέλη της οικογένειας Wilton η DENISE και ο DERICK πήραν στην αγκαλιά τους τον Επίκουρο και την Δολέντσια, ήταν πολύ ευτυχισμένοι που είχαν κοντά τους τους φίλους από την Ελλάδα.
Εξίσου συγκινημένοι ήταν και ο Επίκουρος με την Δολέντσια ζούσαν μαγικές-μοναδικές στιγμές ήταν ευλογημένοι που απολάμβαναν τη φιλία υπέροχων ανθρώπων. Εκείνο το βράδυ ο Επικούρειος δεν έκλεισε μάτι.
Από τις ημέρες παραμονής τους στη Ν.Α. θα σας διηγηθεί ένα ακόμα περιστατικό που νομίζω αξίζει τον κόπο να σας το κοινωνήσω. Οι φίλοι τους είχαν κανονίσει να τους πάνε οδικώς στο DURΒAN προκειμένου οι επισκέπτες μέσα απ' αυτή τη διαδρομή να πάρουν μια γεύση από τη χώρα τους, κατά τη διαδρομή, ως φαίνεται η DENISE που οδηγούσε είχε ξεπεράσει το όριο ταχύτητας και κάποια στιγμή τους σταμάτησαν για να τους δώσουν προφανώς κλήση, όταν μας πλησίασαν ο ένας ήρθε κοντά μας και ο άλλος είχε μείνει κοντά στο περιπολικό κάνοντας βόλτες, έως ότου η DENISE βρει τα σχετικά άδεια κ.λ.π το βλέμμα του Επίκουρου το είχε αιχμαλωτίσει ο αστυνομικός που έκοβε βόλτες κοντά στο περιπολικό.
Ο Επίκουρος όλη αυτή την ώρα παρακολουθούσε τον αστυνομικό που έκοβε βόλτες και συνέχιζε να έχει τα χέρια στις τσέπες του, αυτό του έκανε εντύπωση και στο τέλος δεν άντεξε, και ανοίγοντας το παράθυρο απευθυνόμενος στον εν λόγω αστυνομικό του είπε: Πατριώτη μήπως είσαι από την Ελλάδα;
Φίλες και Φίλοι είναι αδύνατον να σας περιγράψω τη συνέχεια, θα σας πω μόνο πως τη κλήση τη γλυτώσαμε, ο εν λόγω αστυνομικός ήταν πράγματι από την Ελλάδα και όταν ο Επίκουρος του είπε πως το κατάλαβε ξεράθηκε από τα γέλια, του είχε πει πως το σήμα κατατεθέν ήταν τα χέρια που είχε στις τσέπες!!!!!!!!!
Τελικά είχε δίκιο, έτσι και δεις στο εξωτερικό άνθρωπο που περπατάει να έχει τα χέρια στις τσέπες του κατά 99% είναι Έλληνας, όταν εξήγησαν και στη DENISE το τι είχε συμβεί ήταν η σειρά της να ξεκαρδιστεί από τα γέλια.
Συνέχισαν το ταξίδι τους και έφθασαν στον προορισμό τους χωρίς άλλο απρόοπτο. Εκεί στο Ντέρμπαν έκαναν το πρώτο τους μπάνιο στη Νότια Αφρική, συνάντησαν και αρκετούς Έλληνες που διψούσαν να μάθουν νέα από την πατρίδα. Τότε, για πρώτη φορά διαπίστωσε ο Επίκουρος πως οι Έλληνες του εξωτερικού είναι δύο φορές Έλληνες, αγαπούν την Ελλάδα πιο πολύ, ο νόστος τους κάνει να την αγαπούν πραγματικά. Έμειναν στο Ντέρμπαν τρεις μέρες και επέστρεψαν στο Γιοχάνεσμπουργκ.
Κατά την διάρκεια της παραμονής τους και που δεν τους πήγαν, οι φιλοξενία των φίλων τους είχε ξετρελάνει, σ' εκείνο το ταξίδι πρωτογνώρισαν και τους γονείς της DENICE με τους οποίους είπαν πολλά και διάφορα μιας και η μεγάλη τους αγάπη ήταν η Ελλάδα, και φυσικά δε ξεχνούσαν πως πριν 30 χρόνια είχαν παραμείνει στην Ελλάδα 2 χρόνια και κάτι ως διπλωμάτες, φυσικά υπήρχε γι' αυτούς και κάτι ακόμα από την Ελλάδα, ένα μεγάλο μυστικό που γνώριζαν μόνο αυτοί οι δύο, είχαν αποφασίσει να πληροφορηθεί η κόρη τους αυτό το μυστικό μόνο μετά τον θάνατό τους...
Μετά από επτά μέρες παραμονή φθάνει η ώρα του αποχαιρετισμού, ήταν πολύ δύσκολος ο αποχαιρετισμός γιατί τώρα πια εκείνο το συναίσθημα που σας έχω ήδη αναφέρει είχε κυριεύσει εντελώς τον Επικούρειο Πέπο, και φυσικά και τη σύζυγό του για άλους λόγους, η οποία κάποια στιγμή του είπε: είχες δίκιο που μας έλεγες τόσα πολλά γι' αυτούς τους ευλογημένους ανθρώπους, τελικά και λίγα έλεγες.
Με τα φτερά της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ επέστρεψαν στην Ελλάδα, είχαν ξανά ένα υπέροχο ταξίδι και αυτό βοήθησε σημαντικά στο να αποβάλει σ' ένα πολύ μεγάλο ποσοστό η Δολέντσια το φόβο που είχε για τα ταξίδια με το αεροπλάνο.
Όταν προσγειώθηκαν στο Δυτικό Αεροδρόμιο ένιωσαν πολύ άσχημα, η χώρα τους ήταν ακόμα πάρα πολύ πίσω, έπρεπε να περάσουν περίπου 30 χρόνια για να υποδέχονται κι αυτοί αξιοπρεπώς τους φίλους τους στο νέο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Μόνο όταν πήρε στην αγκαλιά του την κόρη του, την Μελισσάνθη του, ο Επικούρειος Πέπος μπόρεσε να αποσπάσει το μυαλό του από τους ευλογημένους φίλους. Το ταξίδι αυτό τον είχε συνεπάρει, δεν ήταν μόνο το γεγονός πως όλες αυτές τις μέρες ήταν παρέα με τον DERRICK και τη DENISE που από την πρώτη στιγμή τους λάτρεψε, ήταν και η φιλοσοφία που είχαν για τη ζωή γενικότερα αυτοί οι άνθρωποι, ήταν οι συμπεριφορές τους, και κυρίως ήταν η αμοιβαία αγάπη.
Ο Επικούρειος Πέπος διέγνωσε πως μετά από αυτό το ταξίδι θα άλλαζε η φιλοσοφία του για τη ζωή.
Πράγματι, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που με την αγάπη τους, με την φιλοσοφία τους, με τις συμπεριφορές τους μας αλλάζουν τη ζωή μας, ο Επίκουρος στάθηκε πολύ τυχερός σ' αυτό το θέμα, κάτι ανάλογο του είχε συμβεί και πριν λίγα χρόνια όταν γνώρισε ένα καταπληκτικό ζευγάρι, την Αφροδίτη και τον Ηλία.
Πράγματι αυτό έγινε, αν ο Επικούρειος Πέπος δεν είχε συναντήσει αυτούς τους σημαντικούς και όχι μόνο ανθρώπους, δεν θα ήταν αυτός που είναι. Αμέσως μετά θα σας παρουσιάσω ένα απόσπασμα από κάποιο γράμμα που είχε λάβει ο Επίκουρος από την αδερφή του DERRICK, την λατρευτή μας ΜΌΪΡΑ και θα καταλάβετε τι εννοώ. Θα πρέπει εδώ να μνημονεύσω τη γραμματέα που είχε εκείνη την περίοδο ο Mr Πέπος γιατί η βοήθειά της στην αλληλογραφία ήταν σημαντική, Κοριτσάκι σ' ευχαριστώ εκ μέρους του Επικούρειου Πέπου.
Κάπου εδώ σταματώ την τέταρτη συνέχεια, το επόμενο ξεκίνημα θα γίνει με το απόσπασμα από το γράμμα της Μόϊρας.
Σας χαιρετώ, ο αφηγητής της πιο Σ.Ι.Τ.Π.
Ακολουθεί ένα καταπληκτικό ποίημα του Μπόρχες για την φιλία.
Δεν µπορώ να σου δώσω λύσεις,
για όλα τα προβλήµατα της ζωής,
ούτε έχω απαντήσεις
στις αµφιβολίες ή τους φόβους σου,
αλλά µπορώ να σε ακούσω
και να τα µοιραστώ µαζί σου.
Δεν µπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν σου ούτε το µέλλον σου.
Αλλά όταν µε χρειάζεσαι
θα ‘µαι δίπλα σου.
Δεν µπορώ ν’ αποτρέψω
να µη σκοντάψεις.
Μόνο µπορώ να σου προσφέρω το χέρι µου,
για να κρατηθείς
και να µη πέσεις.
Οι χαρές σου.
Οι θρίαµβοί σου
κι οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικά µου.
Αλλά χαίροµαι ειλικρινά
να σε βλέπω ευτυχισµένο.
Δεν κρίνω τις αποφάσεις
που παίρνεις στη ζωή.
Περιορίζοµαι στο να σε στηρίζω,
να σε παροτρύνω
και να σε βοηθώ όταν µου το ζητάς.
Δεν µπορώ να σου χαράζω όρια
που µέσα τους οφείλεις να κινείσαι,
αλλά σου προσφέρω αυτό το χώρο,
τον απαραίτητο για ν’αναπτυχθείς.
Δεν µπορώ να αποτρέψω τον πόνο σου
όταν κάποια λύπη σου σχίζει την καρδιά,
αλλά µπορώ να κλάψω µαζί σου
και να µαζέψω τα κοµµάτια,
για να τη φτιάξω από την αρχή.
Δεν µπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος θα όφειλες να είσαι.
Μονάχα µπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να ‘µαι φίλος σου.
Αυτές τις ηµέρες σκέφτηκα
τους φίλους και τις φίλες µου.
Δεν ήσουν ψηλά ούτε χαµηλά ούτε στη µέση.
Δεν ήσουν στην αρχή
ούτε στο τέλος της λίστας.
Δεν ήσουν το νούµερο ένα
ούτε το τελικό,
ούτε διεκδικώ να ‘µαι πρώτος,
δεύτερος ή ο τρίτος στη δική σου.
Φτάνει που µε θες για φίλο.
Ευχαριστώ που ‘µαι αυτό.
συνέχεια μέρος πέμπτο:
ΠΑΝΤΩΝ ΚΤΗΜΑΤΩΝ ΚΡΑΤΙΣΤΟΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣ ΣΑΦΗΣ ΚΑΙ ΑΓΑΘΟΣ. Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναθλητές της περιπέτειας και της ανακάλυψης του μυστηρίου σας καλημερίζω, με βάση το πρόγραμμα και το ημερολόγιο η σημερινή ανάρτηση θα πρέπει, εκτός απροόπτου να είναι η προ προ τελευταία για το 2020 μιας χρονιάς που αφήνει πίσω της πολύ μεγάλες πληγές. Σας εύχομαι
ΚΑΛΉ ΧΡΟΝΙΑ, ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΆ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΣΕ ΌΣΟΥΣ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ είθε η νέα χρονιά να είναι γεμάτη από γοητευτικές και ερωτικές εκπλήξεις.
Συνεχίζω σήμερα την πέμπτη ανάρτηση σχετικά με την απίστευτη ιστορία του Επικούρειου Πέπου και για να φρεσκάρω λίγο τη μνήμη σας ώστε να κάνετε τη σύνδεση με την προηγούμενη ανάρτηση θα θυμίσω πως ο Επικούρειος Πέπος και η Δολέντσια επέστρεψαν από το ταξίδι στη Ν.Α. Αξίζει να σας αναφέρω κάτι που είπε ο Επίκουρος το προηγούμενο βράδυ της αναχώρησης στο αποχαιρετιστήριο δείπνο που έκαναν οι φίλοι τους, στην πρόποση που έκανε μεταξύ άλλων είπε:
''Κλείνοντας θέλω να σας πω πως αν ήμουν γυναίκα θα ήθελα να ήμουν η DENISE!!!'' θυμηθείτε, αυτό το είπε τον Μάρτιο του 1985, που να γνώριζε το τι θα συμβεί το 2010;;;
Σας είχα υποσχεθεί στην προηγούμενη ανάρτηση πως θα σας διάβαζα ένα απόσπασμα από κάποιο γράμμα που έλαβα από την αδερφή του DERRICK την πολυαγαπημένη μας ΜO'I'RA τον Οκτώβριο του 1998, η Moira μας είχε επισκεφθεί λίγους μήνες πιο πριν, ιδού λοιπόν το απόσπασμα.
''Σπύρο-Πέπο είμαι πολύ χαρούμενη που σε γνώρισα γιατί για πολλά χρόνια άκουγα για σένα. Γνώρισα την Βίκυ και την Βασιλική αλλά δεν είχα τη χαρά να γνωρίσω εσένα. Μου είπες όταν ήμουν στην Αθήνα ότι η γνωριμία με τον DERRICK και την DENISE έφερε μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου. Ξέρω από τον DERRICK ότι η ελληνική οικογένεια, και ειδικότερα εσύ , έφεραν στον ίδιο και στην DENISE πολλές και σημαντικές αλλαγές.
Το μεγάλο μάθημα πιστεύω απ' αυτή τη γνωριμία είναι η ανοιχτή σκέψη και από τις δυο πλευρές, αυτή είναι που οδηγεί τις καρδιές σας σ' αυτή την καταπληκτική φιλία. Μου είχες πει Σπύρο-Πέπο ότι από την αρχή ένιωσες πως αυτή η συνάντηση ήταν κάτι το ξεχωριστό, είναι πολύ όμορφο που το είδες μ' αυτόν τον τρόπο και θαυμάσιο γιατί έφερε πλούσια συναισθήματα και στις δυο οικογένειες.''
Σκεφτείτε πόσο δίκιο είχε η Μοϊρα, αν και δε γνώριζε ακόμα αυτό που έμαθε το 2010 δηλαδή 12 χρόνια μετά. Ας συνεχίσω όμως τη διήγηση, όπως θυμόσαστε βρισκόμαστε στο 1985 η αλληλογραφία συνεχίζεται και ο Επικούρειος Πέπος είναι τόσο ξετρελαμένος από τη φιλοξενία των φίλων του, και από τη Νότια Αφρική που λίγο μετά την επιστροφή του αρχίζει να προγραμματίζει το επόμενο ταξίδι.
Εντωμεταξύ το καλοκαίρι του 1986 ο ένας από τους τρεις γιους των φίλων του μαζί με τον τεράστιο Φίλιππο, φιλαράκι του Αntony αποφασίζουν να επισκεφτούν την Ελλάδα και φυσικά φιλοξενούνται στο σπίτι του Επικούρειου Πέπου.
Ο Antony και ο Phillip είναι φοιτητές της Νομικής, η παραμονή τους στην Ελλάδα ήταν μαγική, όταν ήρθε η ώρα να αναχωρήσουν ήταν πολύ στεναχωρημένοι γιατί κατά την εδώ παραμονή τους είχαν και κατακτήσεις!!!!!! με βάση αυτά που έλεγαν τις Ελληνίδες τις έβρισκαν πολύ ερωτικές-θερμές και φουλ ελκυστικές.
Όταν αποχαιρετίστηκαν στο αεροδρόμιο του ζήτησαν να τους υποσχεθεί πως την επόμενη χρονιά θα επισκεπτόταν ξανά την πατρίδα τους, απλά του ζήτησαν να βρίσκονται εκεί, αν ήταν δυνατόν, τον Ιανουάριο που στην πατρίδα τους θα ήταν καλοκαίρι. Πράγματι τους το υποσχέθηκε και φυσικά κράτησε το λόγο του.
[Φίλες και Φίλοι θα μου επιτρέψετε εδώ να ξεστρατίσω λίγο γιατί πριν λίγο επικοινώνησε μαζί μου ο Επικούρειος Πέπος για να μάθει πως πάει η αφήγηση και ήταν τρελοχαρούμενος!!!!!!
μετά από 32!!!!!!!!!!!! χρόνια ξαναπήρε επαφή με την Γαλλίδα καλλονή Chantal η οποία είναι μεγαλογιατρός στο Παρίσι και φυσικά τον κάλεσε μαζί με την οικογένειά του να τους επισκεφθούν!! Όταν δε, της εξήγησε η κόρη του Επικούρειου Πέπου πως για 4 συνεχόμενες χρονιές επισκεπτόντουσαν το Παρίσι, στεναχωρέθηκε πάρα πολύ, ήταν αδύνατον να πιστέψει πως παρ' ότι ήταν τόσο κοντά της δεν μπόρεσε να συναντήσει τον αγαπημένο φίλο από την Ελλάδα, ο Επίκουρος με την οικογένειά του και τ' ανίψια του μένανε στο 7μο διαμέρισμα του Παρισιού και η Chandal στο 5το!!!!!! Το ερχόμενο καλοκαίρι Θεού θέλοντος και Κορωνο'ι'ού επιτρέποντος ίσως υπάρξει μια συνάντηση στην Αθήνα.]
Kι αυτή τη φορά τους περίμεναν ο DERRICK, η DENISE, η οποία να αναφέρω πως πριν δυο μήνες περίπου είχε φέρει στον κόσμο ένα πανέμορφο αγοράκι τον πανέμορφο και χαρισματικό Jonathan που από πολύ μικρός άρχισε να πληγώνει τις καρδιές των κοριτσιών!!!!!!!!!!!
Μαζί τους ήταν και η γλυκύτατη Τζένη και ο Antony, αυτή τη φορά δεν συνάντησαν την Περσεφόνη γιατί έλειπε με άδεια, θα την συναντούσαν όμως την επόμενη μέρα στο καθιερωμένο τραπέζι της υποδοχής, αυτό ήταν κανόνας, ένας κανόνας που τον ''έκλεψε΄΄ ο Επικούρειος Πέπος και άρχισε να τον εφαρμόζει κι αυτός.
Πράγματι το επόμενο βράδυ έγινε ένα τρικούβερτο γλέντι, ο στολισμός ήταν ελληνικός και ένα μεγάλο πανό που κρεμόταν στο κιόσκι έγραφε ΄΄Ελλας-Νότια Αφρική Ελληνική Ταβέρνα''
οι πιο πολλοί καλεσμένοι ήταν παρόντες και το 1985 και θυμόντουσαν την ιεροτελεστία του χορού και ζήτησαν από τον Επικούρειο Πέπο να ξαναχορέψει το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, εδώ που τα λέμε δεν χρειαζόταν να του το ζητήσουν γιατί ήταν ήδη έτοιμος.
Για μια φορά ακόμα εισέπραξε το θερμό χειροκρότημα απ' όλους, ειδικότερα ένα ζευγάρι Έλληνες, ο κ. και η κ. Λάλλα ήταν τόσο συγκινημένοι που ζήτησαν από τον DERRICK και την DENISE να φιλοξενήσουν αυτοί μια μέρα στο σπίτι τους την οικογένεια του Επικούρειου Πέπου. Δυο μέρες μετά επισκέφτηκαν την οικογένεια Λάλλα και πέρασαν εξίσου όμορφα συζητώντας για πολλά και διάφορα, και μεταξύ αυτών και το ενδεχόμενο της εγκατάστασης τους στη Νότια Αφρική, εκείνη την περίοδο στη Νότια Αφρική υπήρχαν πάρα πολλοί Έλληνες.
Αυτό βέβαια δεν το τόλμησε ποτέ ο Επίκουρος αν και αρκετές φορές φλέρταρε μ' αυτή την ιδέα. Αυτή τη φορά ο DERRICK και η DENISE είχαν για τους φίλους τους μια Pπολύ μεγάλη έκπληξη, θα τους πήγαιναν στο Κρούγκερ Παρκ και θα έμεναν εκεί δυο βράδια.
Και τώρα αρχίζουν οι περιπέτειες.
Για όσους δεν έχουν πάει στο συγκεκριμένο πάρκο θα πω το εξής:
Μακάρι κάποια στιγμή να το επισκεφτείτε, μιλάμε για μια ξεχωριστή εμπειρία, αρκεί να σας πω πως τα άγρια ζώα εκεί ζουν ελεύθερα και οι επισκέπτες μένουν το βράδυ σε μικρές μονάδες που είναι μέσα στο πάρκο την ημέρα μπορείς να κάνεις τη διαδρομή με το αυτοκίνητο για να δεις όλα τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον αλλά απαγορεύεται να έχεις τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά.
Ήταν απίστευτο αυτό που ζούσανε. Είχανε και ένα απρόοπτο γεγονός που κάθε φορά που το θυμάται ο Επίκουρος πάντα ανατριχιάζει, ακούστε τι τους συνέβη. Ήταν απογευματάκι της δεύτερης μέρας και βρισκόντουσαν στην πλαγιά ενός βουνού που απ' ότι τους είχαν πει το σημείο εκείνο ήταν ασφαλές και γι' αυτό θα μπορούσανε για λίγο να βγούνε από το αυτοκίνητο για να απολαύσουνε τη θέα γιατί από εκείνο το σημείο μπορούσες να βλέπεις τη σύναξη των Ελεφάντων στη παρακείμενη λίμνη.
Πράγματι ήταν μαγεία να είσαι τόσο κοντά σ' αυτά τα θηρία, αυτό τους πήρε καμία ώρα περίπου. Όταν επιστρέψανε στο αυτοκίνητο το οποίο είχανε αφήσει κοντά σε κάποια σκιά δένδρων διαπίστωσε ο Ντέρικ πως είχανε αφήσει το πίσω παράθυρο ανοιχτό αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό δεν τους απασχόλησε γιατί ό,τι πολύτιμο είχανε το είχαν πάρει μαζί τους.
Ως εδώ όλα καλά.
Συζητώντας και μαγεμένοι απ' αυτά που είχανε δει μπήκανε στο αυτοκίνητο για να φύγουνε, ο πρώτος που προσπάθησε να μπει ήταν ο Επικούρειος Πέπος, οι άλλοι δεν πρόλαβαν να μπουν γιατί όταν άκουσαν τον Επίκουρο να βάζει τις φωνές και να πετάγεται σαν αίλουρος έξω από το αυτοκίνητο τα έχασαν!!!!!!
Δεν χρειάστηκε να τον ρωτήσουν τι είχε συμβεί γιατί σχεδόν ταυτόχρονα με τον Έπίκουρο είδαν να πετάγεται έξω κι ένα τεράστιο φίδι!!!!!!!!!!!! προς στιγμήν τα έχασαν!!! να είχε άραγε το φίδι δαγκώσει τον Επίκουρο;
Αν τον είχε δαγκώσει έπρεπε να φύγουν αμέσως για τις πρώτες βοήθειες.
Ο Επίκουρος κατάλαβε την ταραχή τους και παρ' ότι ήταν ακόμα τρομοκρατημένος τους έκανε νόημα πως ήταν καλά. Όταν συνήλθε τους εξήγησε πως την ώρα που κάθισε στο πίσω κάθισμα κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά, όλα τ' αλλά έγιναν σε χρόνο ρεκόρ και δεν μπορούσε να τους πει πως και τι.
Ήταν πασιφανές πως το φίδι είχε μπει από το ανοιχτό παράθυρο, ίσως να το είχαν βοηθήσει τα δένδρα, βρήκε και ωραία θέση και είπε να πάρει έναν υπνάκο. Κατά τη διαδρομή της επιστροφής εξήγησε στους φίλους του πως όταν ήταν μικρός έπιανε τα φίδια ζωντανά όταν τον φώναζαν την άνοιξη οι νοικοκυρές που έβρισκαν τα φίδια στον γιούκο με τις κουβέρτες που είχαν κάνει, και γι' αυτό ίσως αυτό το μεγάλο φίδι να τον σεβάστηκε.
Ήταν μία τρομακτική εμπειρία που κάθε φορά που την θυμάται ο Επίκουρος τον πιάνει πανικός παρ' ό,τι έχουν περάσει τόσα χρόνια. Μερικές φορές μάλιστα του το θυμίζει η πεθερά του γιατί τάχαμου χαριτολογώντας του λέει: δεν μπόρεσε να σ' έτρωγε εκείνο το φίδι να έπαιρνε το κορτσάκιμ την ασφάλεια; Επίκουρε έχε το νου σου.
Επέστρεψαν στο GERMISTON όπου διηγήθηκαν την περιπέτεια στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας που έμειναν με το στόμα ανοιχτό.
Η παραμονή τους πλησίαζε προς το τέλος, το προηγούμενο βράδυ της αναχώρησης ο Επίκουρος είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τους γονείς της Ντενίς οι οποίοι του ζήτησαν όταν επιστρέψει στην Ελλάδα να μάθει νέα για κάποιον φίλο τους που ήταν γιατρός και να τους έδινε τη διεύθυνσή του και το τηλέφωνό του.
[Πράγματι όταν επέστρεψε αναζήτησε τον εν λόγω γιατρό αλλά δυστυχώς ο γιατρός είχε ανέβει στους ουρανούς, αλλά γι' αυτόν τον άνθρωπο θα σας μιλήσω πιο κάτω.]
Εντωμεταξύ συζητώντας με τους ευλογημένους φίλους είπαν πολλά και διάφορα και για μια ακόμα φορά τους είπε πως: τώρα πια ήταν σίγουρος, η συνάντησή τους κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν, τα βήματά σας αγαπητοί μου φίλοι κάποια ανώτερη δύναμη τα οδήγησε σε μένα, δεν γνωρίζω το γιατί και ίσως να μην το μάθω ποτέ, όμως θα συνεχίζω να το πιστεύω, αυτά τα λόγια άγγιξαν βαθιά τους φίλους του που τον αγκάλιασαν λέγοντας:
-Σπύρο μας αρκεί που εσύ και η οικογένειά σου είσαστε μαζί μας και απολαμβάνουμε τις τόσο όμορφες στιγμές.
Την επόμενη το καραβάνι από την Ελλάδα αναχώρησε, λίγο πριν την αναχώρηση ο Επίκουρος ένιωσε έναν πόνο στην καρδιά του, έναν πόνο που νιώθουμε όταν αφήνουμε κάπου ένα κομμάτι από τον εαυτό μας, που να φανταστεί ο Επικούρειος Πέπος το παιχνίδι που έπαιζαν οι μοίρες σ' αυτόν και στην Ντενίς, που να φανταστεί πως το κομμάτι που νόμιζε πως άφηνε πίσω του ήταν πραγματικό;
Κάπου εδώ θα σταματήσω γιατί ο λογογράφος έχει πάρει φωτιά, όσο περνάει ο χρόνος η ιστορία θέλω να πιστεύω πως γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Αγαπητές μου φίλες Αρετή και Αλκμήνη κάντε σας παρακαλώ λίγη υπομονή, ίσως το ερχόμενο καλοκαίρι γίνει αυτή η συνάντηση, λίγη υπομονή παρακαλώ.
Σαν τον κορυδαλλό που φτερουγίζει και πρώτα κελαηδεί
κι ευχαριστημένος ύστερα σωπαίνει,
και με τη γλύκα του τελευταίου κελαηδίσματος χορταίνει,
έτσι μου φάνηκε η εικόνα της αιώνιας της χαράς
που σύμφωνα μ' αυτό που αποζητά
το κάθε πράγμα γίνεται όπως είναι.
Δάντης, "Θεία Κωμωδία - Παράδεισος" Άσμα
2020 μη ξεχάσεις όταν φύγεις να πάρεις μαζί σου και τον ιό σου!!
2021!!!!!!!! ευχές για καλύτερες μέρες που να συνοδεύονται από παιδεία και σωστή διαχείριση των οικονομικών σε προσωπικό, οικογενειακό και κοινωνικό-δημόσιο τομέα. Ο Κορρωνο'ι'ός φίλες και φίλοι μπόρα είναι και θα περάσει, ναι θ' αφήσει πολλές πληγές αλλά θα περάσει το θέμα είναι το τι θα γίνει με μας, θα μας αλλάξει άραγε προς το καλύτερο αυτή η ιστορία; Μακάρι να γίνει.
Όσες ευχές και αν ανταλλάξουμε αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία σε όλα τα επίπεδα, και κυρίως αν δεν αγαπήσουμε την πατρίδα μας δεν πρόκειται ν' αλλάξει τίποτα. Σε όσους δεν έχουν διαβάσει το καταπληκτικό βιβλίο του ΒΑΣΙΛΗ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗ με τίτλο ''Η ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ 1834-1974'' ας σπεύσουν να το κάνουν άμεσα γιατί θα μάθουν πάρα πολλές αλήθειες, επίσης μια και μίλησα για βιβλίο σας προτείνω και το ανεπανάληπτο πόνημα-μαρτυρία του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΚΑΓΚΟΥΛΙΑ. Επίσης ένα ακόμα πολύ καλό ιστορικό βιβλίο είναι και το εξής. Η ΦΛΟΓΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 1821 - 1833. Kαι φυσικά το καλύτερο όλων, το ΙΔΕΟΠΟΛΙΣ του Ηλία Γιαννακόπουλου το οποίο είναι παντός καιρού.
Κάπου εδώ θα σας αφήσω στην πένα του αφηγητή για να σας παρουσιάσει τη συνέχεια της (ΠΣΙ) [πιο συναρπαστικής ιστορίας]όπως και η γλυκύτατη Πατρίτσια.
Υ.Γ. Το πιο πάνω c.d. είναι το σήμα κατατεθέν αυτής της μοναδικής και συγκλονιστικής ιστορίας, το άκουσε ο Επίκουρος για πρώτη φορά πριν 35 χρόνια ξαπλωμένος στο πάτωμα με τον φίλο του, τον DERRICK ήταν μια αξέχαστη εμπειρία, σας συνιστώ να το κάνετε κι εσείς, απλά κλείστε τα μάτια και αφήστε τη σκέψη σας να ταξιδέψει.
Το 1989 ο Επικούρειος Πέπος και η Δολέντσια αποφασίζουν να στείλουν την κόρη τους στη Νότια Αφρική μαζί με την μεταφράστρια-γραμματέα του Επίκουρου την πολύγλωσση Βίκυ Μιχελουδάκη η οποία εκείνη την περίοδο ήταν φοιτήτρια της Αγγλικής και ΓαλλΦιλολογίας. Όταν γύρισαν τα κορίτσια ήταν ξετρελαμένα, ειδικότερα η Βίκυ η οποία μιλούσε άπταιστα τα Αγγλικά, και που λόγω ηλικίας μπορούσε να εισπράξει το μάξιμουμ των εμπειριών αυτού του ταξιδιού έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. Η χρυσή αλυσίδα φιλίας όλο και μεγάλωνε, καινούριοι κρίκοι προστίθενται και οι τρεις ιδρυτές νιώθουν περήφανοι γι' αυτό που ξεκίνησαν το 1977.
Θα σας διηγηθώ τώρα ένα περιστατικό που θα πρέπει εσείς να το αξιολογήσετε γιατί εγώ
-ο αφηγητής- ασπάστηκα την άποψη του Επικούρειου Πέπου που μου είχε πει:
απίστευτα κι όμως αληθινά, αν δεν είχαν συμβεί σε μένα πιθανόν και να μην τα πίστευα, όταν μου ανάφερε το πιο κάτω συμβάν για μισή ώρα τον κοίταζα για να καταλάβω, αν μου έλεγε την αλήθεια, και περιμένοντας τη δική του ερμηνεία, διαπίστωσα πως ούτε ο ίδιος είχε δώσει κάποια ερμηνεία, και πως το περιστατικό ήταν πέρα για πέρα αληθινό.
Στην πορεία βέβαια συνέβησαν φοβερά και μεταφυσικά περιστατικά με αποτέλεσμα αυτό που θα σας αναφέρω να φαντάζει πολύ απλό. Ακούστε λοιπόν:
Ας αφήσουμε όμως τους Νοτιαφρικάνους στο όμορφο νησί να κάνουν τα μπάνια τους και ας επιστρέψουμε στην Αθήνα, και συγκεκριμένα στο σπίτι του Επικούρειου Πέπου όπου ο ίδιος καταστρώνει τα σχέδια για τη φιλοξενία των φίλων του. Την πρώτη μέρα που θα φθάσουν κανονίζει να τους πάει στο Ηρώδειο γιατί εκείνο το βράδυ έχει μια καταπληκτική παράσταση, ο μουσικοσυνθέτης ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ θα παρουσίαζε τις μουσικές από τον καινούριο του δίσκο, θα σταθώ στην πρώτη μέρα για να σας αναφέρω το περίεργο; συμβάν. Στις 12.30 ο Επίκουρος βρίσκεται σε κάποιο από τα ταμεία του Ηρωδείου,
(ΚΡΑΤΉΣΤΕ ΤΗΝ ΏΡΑ 12.30 ΓΙΑΤΙ ΠΙΟ ΜΕΤΑ ΘΑ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΣΘΕΙ)
προκειμένου να βγάλει τα εισιτήρια που στο σύνολο είναι 12, πράγματι στις 12:30 περίπου παίρνει τα εισιτήρια στα χέρια του και του κάνει εντύπωσε η φωτογραφία που ήταν πάνω στην μπροστινή όψη του κάθε εισιτηρίου, ήταν η φωτογραφία ενός μικρού παιδιού που δεν ήταν άλλος από τον μουσικοσυνθέτη ΣΤΑΜΑΤΗ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ σε μικρή ηλικία.
Ήταν χαρούμενος που βρήκε εισιτήρια γιατί ήταν ανάρπαστα. Εντωμεταξύ επειδή γνώριζε το πόσο πολύ άρεσε το Ηρώδειο στην Ντενίς και στον Ντέρικ ήταν σίγουρος πως θα ήταν μια μαγική βραδιά. Είχε συμπεριλάβει στην παρέα και τους κουμπάρους του από την Μάνδρα τη Νίκη της Καλύμνου και τον Μανδραγόρα.
Στις 20/07/1994 κατά τις 19.00 η οικογένεια του Επίκουρου, μαζί με τη γραμματέα τους την πολύγλωσση Βίκυ Μιχελουδάκη βρίσκονται στο δυτικό Αεροδρόμιο για να υποδεχθούν τους φίλους προερχόμενους από τη Σάμο. Η αίθουσα των αφίξεων έχει άλλη νοστιμιά, έχει προσμονή, ξέρεις πως θα υποδεχθείς αγαπημένους φίλους, ενώ σε αντίθεση η αίθουσα των αναχωρήσεων σε γεμίζει θλίψη, ένυ γουέι που λέει και ο Θεόφραστος οι φίλοι μας φθάνουν ηλιοκαμένοι από τον ήλιο της Σάμου και τους κλείνουμε στην αγκαλιά μας, έχουν μαζί τους την Χριστίνα και τον Τζόναθαν.
Σε λίγη ώρα φθάνουμε στο σπίτι, κατά τη διαδρομή τους εξηγήσαμε πως δεν θα έχουν αρκετό χρόνο για να ξεκουραστούν γιατί στις 21.00 θα έπρεπε να βρισκόμαστε στο Ηρώδειο. Κατά τις 20:20 ήμασταν σχεδόν έτοιμοι ν' αναχωρήσουμε, εκείνη τι στιγμή ο Ντέρικ ζήτησε να περιμένουμε λίγα λεπτά γιατί είχε ξεχάσει να δώσει στον Επικούρειο Πέπο ένα cd με μουσική που είχαν αγοράσει γι' αυτόν από κάποιο κατάστημα της Σάμου.
Ο Επίκουρος πήρε το cd, το οποίο ήταν τυλιγμένο και αφού ευχαρίστησε τους φίλους του, επειδή βιαζόταν για να φύγουν - το άφησε στο τραπέζι για να το ανοίξει όταν θα επέστρεφαν. Έλα όμως που οι Φίλοι του επέμεναν να το ανοίξει εκείνη τη στιγμή;
Ο Επικούρειος Πέπος πήρε στα χέρια του το δώρο και το άνοιξε, όταν αντίκρισε τη μπροστινή όψη του cd έμεινε άφωνος!!!!!!!!!
Το μόνο που πρόλαβε να ψιθυρίσει πριν του πέσει το cd από τα χέρια ήταν τρεις λέξεις, ''δεν είναι δυνατόν!!!!!!''
Όλοι όσοι ήταν παρόντες ανησύχησαν κι ενώ ήταν έτοιμοι στην είσοδο για να αναχωρήσουν ήρθαν πάλι μέσα και ρωτούσαν τον Επίκουρο να μάθουν γιατί είχε ταραχθεί τόσο πολύ;
πιο πολύ ανησύχησε ο φίλος του ο γιατρός.
Ο Επίκουρος έδειξε το cd στους δικούς του οι οποίοι δεν μπόρεσα να καταλάβουν κάτι, όταν όμως ο Επικούρειος Πέπος έβγαλε από την τσέπη του τα εισιτήρια και τους έδειξε την εικόνα που είχαν πάνω, και παράλληλα τους έδειξε την εικόνα που είχε το cd ήταν η σειρά των υπολοίπων να μείνουν στήλες άλατος!!!!!!!!!!
Η Ντενίς και ο Ντέρικ κοίταζαν και ξανακοίταζαν πότε τα εισιτήρια και πότε το cd ο χρόνος όμως τους πίεζε και γι' αυτό αποφάσισαν να φύγουν γιατί θα έχαναν την παράσταση.
Πρόλαβαν στο τσακ, η παράσταση ήταν Μ Α Γ Ι Κ Η!!!!!! οι μελωδίες του ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ τους είχαν μαγέψει, όλοι τους ήταν κατενθουσιασμένοι και δεν είχαν λόγια να ευχαριστήσουν τον Επικούρειο Πέπο για την επιλογή του.
Ο ίδιος όμως ήταν γεμάτος αγωνία για να μάθει με ποιο κριτήριο οι φίλοι τους είχαν επιλέξει το συγκεκριμένο cd. Όταν επέστρεψαν στο σπίτι για το δείπνο, μετά την παράσταση και δόθηκαν οι αμοιβαίες εξηγήσεις για αρκετή ώρα κοίταζαν ο ένας τον άλλον.
Ιδού τι είχε συμβεί, όπως προείπα ο Επικούρειος Πέπος στις 12.30 ήταν στο Ηρώδειο για να αγοράσει τα εισιτήρια για τη συναυλία του ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ που θα παρακολουθούσαν το βράδυ.
Η Ντενίς και ο Ντέρικ στις 12.30 άκριβώς!! αγόραζαν στη Σάμο το cd του ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ για να το χαρίσουν στον Επικούρειο Πέπο το βράδυ!!!!!!!!!!!
Στο κατάστημα όπου είχαν πάει για ν' αγοράσουν το cd ο καταστηματάρχης, αφού του είπαν πως πρόκειται για Έλληνες φίλους τους, τους πρότεινε κάποια cd του ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, τουΞΑΡΧΑΚΟΥ και του ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, άγνωστο γιατί η Ντενίς επέλεξε το c.d. τουΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗ, όταν ο Επικούρειος Πέπος τη ρώτησε γιατί; του είπε πως κάποια φωνή μέσα της της είπε να επιλέξει αυτό. Εσείς τώρα τι έχετε να πείτε;
Όπως σας προείπα αυτό το περιστατικό είναι το πιο ανώδυνο μπροστά σ' αυτά που ακολούθησαν. Την επόμενη αναχώρησαν για Ναύπλιο, Πύλο, Σπάρτη, Σπήλαια του Δυρού. Το τριήμερο που ακολούθησε έζησαν μοναδικές στιγμές, αξίζει όμως να σας διηγηθώ το περιστατικό με τον μικρό Τζόναθαν.
Είχαν επισκεφθεί το φρούριο στο Ναύπλιο και το κελί όπου είχαν φυλακίσει τον ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ και τους διηγήθηκαν την ιστορία του Γέρου. Όταν η διήγηση τελείωσε, τον λόγο πήρε ο μικρός Τζόναθαν και είπε:
''Θείε Σπύρο γιατί αφού αυτός ο άνθρωπος ήταν τόσο σημαντικός για σας τους Έλληνες τον φυλακίσατε;''
Ο μικρός Τζόναθαν θα πρέπει να ήταν περίπου 8 χρονών, τι να του απαντήσεις αυτού του μικρού παιδιού; Από τότε σχημάτισα την εντύπωση πως τις πιο κρίσιμες ερωτήσεις της κάνουν τα παιδιά, και άρχισα να λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψιν τις ερωτήσεις τους.
Όταν επέστρεψαν στην Αθήνα οι Νοτιοαφρικάνοι ήταν ξ ε τ ρ ε λ α μ έ ν ο ι!!!!!!!!! η περιοδεία τους είχε μαγέψει, η φιλοξενία και η ζεστή αγκαλιά των φίλων τους στην Ελλάδα τους έκανε να νιώθουν σαν στο σπίτι τους.
''Σπύρο δεν έχει σημασία το που θα πάμε αρκεί που θα είμαστε μαζί, όπου πας θα πάμε, όπου μείνεις θα μείνουμε, ό,τι φας θα φάμε, ό,τι πιεις θα πιούμε, όπου κοιμηθείς θα κοιμηθούμε, για όσο διάστημα θα είμαστε μαζί σου ο Θεός σου θα είναι Θεός μας!!!!
Ο Επικούρειος Πέπος κατάλαβε πως είχε μαζί του ευλογημένους ανθρώπους και δεν χρειαζόταν να αγωνιά για το που θα πάνε, το άφησε αυτό για την ''άτακτη φωνούλα'' η οποία του είπε να πάνε στο Πήλιο και ο Επίκουρος όπως πάντα την άκουσε, και για μια ακόμα φορά έζησαν στο Πήλιο αξέχαστες στιγμές.
Εκείνο το βράδυ στην Μακρινίτσα θα μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη του Επικούρειου Πέπου και φυσικά όλης της παρέας, έζησαν μοναδικές και ανεπανάληπτες στιγμές, ο Επίκουρος ελπίζει πως την άνοιξη ή το καλοκαίρι του 2021 να έρθουν τα πράγματα βολικά και να επισκεφθούνε ξανά το Πήλιο μαζί με τους ευλογημένους φίλους από τη ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ.
Για να περιγράψω αυτά που ζήσανε σ' εκείνο το μαγικό ταξίδι θα έπρεπε να γράφω πολλούς μήνες. Ο φίλος μου ο Επίκουρος όταν μου μιλάει για 'κείνο το ταξίδι συγκινείτε πάρα πολύ.
Το πρώτο βράδυ λοιπόν όπως προείπα έμειναν στη Μακρινίτσα, και τις επόμενες μέρες στον Αη Γιάννη στο Πήλιο. Εννοείται πως η επιλογή του Πηλίου έγινε και λόγω Θεμιστοκλή, από τότε ο Επίκουρος και η οικογένειά του είναι ερωτευμένοι με το Πήλιο, ένας έρωτας που κρατάει ακόμα και θα συνεχίσει γιατί ο Επίκουρος έχει ζητήσει από την κόρη του να σκορπίσει την τέφρα του εκεί στη θάλασσα του Αη Γιάννη.
Φίλες και Φίλοι κάπου εδώ ο αφηγητής σάς αποχαιρετά και σάς παροτρύνει να προσέχετε τους εαυτούς σας και να βάλετε στη ζωή σας την Ποίηση, τη Ζωγραφική, το Θέατρο, και 7 με 10 χιλιόμετρα την ημέρα. Με σεβασμό ο αφηγητής της Π.Σ.Ι.
ΕΒΔΟΜΟ ΜΕΡΟΣ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ ΣΤΙΣ ΒΑΣΙΛΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΑΣΙΛΗΔΕΣ.
Φίλες και Φίλοι, αγαπητοί συναθλητές της Ουτοπίας καλημέρα, το ''μενού'' σήμερα έχει ποίηση, σήμερα θα σας παρουσιάσουμε τον ταλαντούχο ποιητή Επίκουρο τον Γοργογυραίο!!! Ο Επίκουρος μας έστειλε το πιο κάτω ποίημα το οποίο έχει αφιερώσει στη δίδυμη αδερφή του.
Ευχαριστούμε τον φίλο μας τον Επίκουρο που επέλεξε το δικό μας ιστολόγιο για να παρουσιάσει σε παγκόσμια πρώτη, την πιο κάτω συλλογή με τίτλο ''ΑΚΟΥ'' αλήθεια, εμείς έχουμε μάθει ν' ακούμε; Ο Επίκουρος έγινε ''ποιητής'' από αγάπη για την δίδυμη αδερφή του, Διονυσία μ' ακούς;
Πόσοι από εμάς έχουν το χάρισμα ν' ακούνε; πιστέψτε με είναι πολύ μαγευτικό το να μπορείς ν' ακούς, ν' ακούς τους συνομιλητές σου, τα πουλιά, τα παιδιά, τις μουσικές, τις σιωπές, το κελάρυσμα των υδάτων, τους χτύπους της καρδιάς που σ' αγαπάει, το κλάμα του Ορφέα, το κελάϊδισμα του φοβερού Ερμή, τις Μούσες ν' απαγγέλουν ποίηση στη Αυλή των Θαυμάτων, τον Πεπέ να παίζει στο ακκορντεόν το τραγούδι ''μη σκαλίζεις τη στάχτη'' για την Μελισσάνθη του, το χαμόγελο απ' τα Ηρούλια και την Κορνηλία, τον Αστροτόμ να παίζει στη ηλεκτρική κιθάρα το τραγούδι ''THE WALL'' τον Ηγέτη να μιλάει ασταμάτητα για το μαγικό ταξίδι στη Νάξο, πράγματι είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε ν' ακούμε. Ελπίζω πως εσείς που θα κάνετε τον κόπο να διαβάσετε το πιο κάτω πόνημα του φιλαράκου μας του Επίκουρου κάτι ν' ακούσετε γιατί σίγουρα κάτι θα θέλει να πει και σε σας. Η έβδομη συνέχεια έχει μόνο ''ποίημα'' υπήρξε μία μικρή εμπλοκή με τον εκδοτικό οίκο και προσωρινά θα κάνουμε ένα διάλειμμα έως ότου η κατάσταση να ξεκαθαρίσει.
Καλή ανάγνωση, με σεβασμό και ποιητική διάθεση, ο αφηγητής Πεπέ.
Στην Διονυσία With Love PEPOS
Άκου: ξένε, όπου κι αν βρίσκεσαι μάθε πως ό,τι διαβάσεις πιο
κάτω είναι λόγια αγάπης για μια αξιολάτρευτη χαρισματική
δίδυμη αδερφή, ίσως την πιο φεγγαρολούσμενη αδερφή
στον πλανήτη.
Άκου: Δημιουργέ, αν με ξαναστείλεις σε κάποια άλλη ζωή πίσω στη Γή
-σε παρακαλώ- φρόντισε να επιστρέψω ως Διονυσία.
Άκου: Ποιητή την Ιστορία τριών ευλογημένων φίλων και γράψε 1977 στίχους
και 18 σονέτα για την πιο όμορφη 43νη ιστορία φιλίας.
Άκου: Ποσειδώνα τους παφλασμούς των κυμάτων που μεταφέρουν τους
ευλογημένους φίλους μας στο Αγαίο.
Άκου: τους στεναγμούς αυτών που έμειναν πίσω και τότε θα καταλάβεις
το κενό που αφήσατε με την αναχώρησή σας.
Άκου: Λατρευτή μου αδερφή, εγώ ποιητής δεν είμαι αλλά θα συνεχίσω
να γράφω ''στίχους'' μόνο για σένα.
Άκου: Διονυσία, εγώ που σ' αγαπώ δεν έχω παρά μόνο τα όνειρά μου
εκεί λοιπόν στα όνειρά μου είσαι η Πριγκιπέσσα μου
Άκου: τα μανιασμένα κύματα που θέλουν να επιδείξουν την τεράστια
δύναμή τους στις μηχανές των πλοίων.
Άκου: Μούσα, όλες οι λέξεις που γράφω και όλες οι λέξεις που διαβάζω
θα είχαν άλλο νόημα χωρίς την παρουσία της Διονυσίας.
Άκου: Δίδυμη ψυχή, τους λυγμούς τ' ουρανού και τα δάκρυα της βροχής
όταν πέφτουν στη Γαία.
Άκου: Πλάστη του σύμπαντος όταν αποφάσισα να γράψω αυτό το ''ποίημα''
μοναδική μου πρόθεση ήταν να στείλω στη δίδυμη αδερφή μου
λίγες σταγόνες αγάπης.
Άκου: Ιστορικέ του μέλλοντος, στις 07/07/77 γεννήθηκε στην Αρεοπαγίτου
η Π.Ο.Ι.Φ. [πιο όμορφη ιστορία φιλίας]
Άκου: Λογοτέχνη το ό,τι η Π.Ο.Ι.Φ. συνεχίζει ακόμα και σήμερα 38χρόνια
μετά να ζεσταίνει της καρδιές των δημιουργών, και των δορυφόρων,
αυτό οφείλεται στην αξιαγάπητη Διονυσία.
Άκου: Διονυσία δεν είναι καθόλου δύσκολο να γκρεμίσεις, είναι όμως πολύ
δύσκολο να συνθέσεις, εσύ υπήρξες η κράτιστη συνθέτης.
Άκου: Η βασική αρετή -αν θέλεις ελάττωμα- στη ζωή μου ήταν πάντοτε
η αναζήτηση υπέροχων φίλων.
Άκου: Διονυσία πόσο όμορφα κελαηδούν τα πουλιά στο μαγευτικό νησί
της Ουτοπίας όταν νιώθουν την παρουσία σου.
Άκου: τον αέρα, με τον βοριά σου στέλνω χαιρετίσματα, με το Νοτιά σού
λέω έλα, με τον Μαϊστρο σού γνέφω να μη μας ξεχάσεις, και με τον
Πουνέντε σού στέλνω την αγάπη μου.
Άκου: Τις Μούσες και τις Νύμφες κάτι έχουν να σου πουν, δεν είναι δα
και μυστικό! όλοι γνωρίζουν το πόσο σ'αγαπώ.
Άκου: Σαν βγείς στο πηγαιμό για την Ιθάκη εγώ θα είμαι στο καϊκι που
θα σε μεταφέρω.
Άκου: Έχω φυλάξει σε μια φιάλη τις πολύ όμορφες στιγμές που ζήσαμε
από το 77έως και σήμερα και σκέφτωμαι κάποια στιγμή να τις
καταθέσω στο Πάνθεον της Φιλίας.
Άκου: Ο Ποιητής έλεγε πως ''όπου και αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πλήγωνει,
εγώ λέω όπου κι αν ταξιδέψω η αγάπη σας D+D με λυτρώνει.
Άκου: Διονυσία θα παραμείνω πάντα ένας ονειροπόλος ταξιδευτής σε πείσμα
των καιρών, και των υποκριτών.
Άκου: Τα σύννεφα που ανεμοδέρνοντε και σιγανά βογκούν και κλαίνε.
Άκου: Αν κάποτε ξυπνήσουμε χωρίς ουρανό πάνω από το κεφάλι μας
εμείς θα έχουμε την υπέροχη έναστρη φιλία μας.
Άκου: Εσύ η Όαση κι εγώ η έρημος, εσύ το κύμα κι εγώ ο παφλασμός,
εσύ ο Ουρανοδρομέας κι εγώ η Σελήνη.
Άκου: Εγώ το σύννεφο κι εσύ η βροχή, εγώ οι λέξεις κι εσύ το ποίημα,
εγώ τα πλήκτρα κι εσύ οι νότες, εγώ το δένδρο κι εσύ ο καρπός.
Άκου: Eσύ η φαρέτρα κι εγώ το βέλος, εσύ το όραμα κι εγώ η σκέψη,
εσύ το χαμόγελο κι εγώ η χαρά, εσύ η φωνή της αγάπης κι εγώ
ο τυχερός αποδέκτης.
Άκου: Ο παράδεισος είναι η μνήμη μας, και τ'αγαπημένα πλάσματα
του Δημιουργού είναι τα παιδιά και τα πουλιά.
Άκου: ΟΙ δημιουργοί της πιο όμορφης ιστορίας του πλανήτη είναι οι:
Derrick+Denice+Epikourios Pepos.
Άκου: την ηχώ της ‘’άτακτης’’ φωνούλας είναι η συνειδησή σου.
Άκου: τις υπέροχες μουσικές της φύσης και γράψε τη δική σου μελωδία.
Άκου: τo κελάϊδισμα του φτερωτού Ερμή με τις θεϊκές νότες και αναρωτήσου
Από πού πηγάζουν.
Άκου: και νοστάλγησε αγαπημένα πρόσωπα που δεν τόλμησε να τα’αγγίξει
Ούτε ο χρόνος.
Άκου: υπέροχες μουσικές και χαλάρωσε το έχεις ανάγκη, άκου το κλάμα του
Παιδιού σου ως την καλύτερη σύνθεση της οικουμένης.
Άκου: την αδύναμη φωνή των γερόντων και σκέψου το ρητό που λένε στο
Μ.Κ.Π.Γ. ‘’εκεί που είσαι ήμουνα και ‘κει που είμαι θα ‘ρθεις.
Άκου: τον Pepe που λέει πως τα παιδιά και τα πουλιά είναι τα’ αγαπημένα
Πλάσματα του θεού, και γίνε τουλάχιστον, παιδί.
Άκου: τις θεσπέσειες μουσικές του Χατζιδάκι,του Τσιτσάνη,και σκέψου θετικά,
Πλάσε με το νου σου όμορφες εικόνες, γίνε ποιητής για να γράψεις τον
Ύμνο της φιλίας.
Άκου: τις τρεις Χάριτες με τις μαγευτικές φωνές, και ταξίδεψε μαζί τους στο
Νησί των συναισθημάτων.
Άκου: Διονυσία είσαι ένας ήλιος στο δικό μας σύμπαν που μας φωτίζει και
Μας ζεσταίνει.
Άκου: το κάλεσμα της έλξης των χαρισματικών πλασμάτων, και ακολούθησε
Τα βήματά τους.
Άκου: τους χτύπους της καρδιάς μου πως χτυπούν για σένα;
Άκου: ιστορίες αγάπης από χείλη ερωτευμένων είναι συναρπαστικές.
Άκου: τον Poof όταν διηγείται ιστορίες για το μαγευτικό ταξίδι στην
Ιαπωνία, και στο Ακρωτήρη της καλής Ελπίδας, και νοερά
Ταξίδεψε μαζί του.
Άκου: τον Pepo όταν μιλάει με πάθος για την Αυλή των Θαυμάτων
Και άφησε να σε παρασσύρει στις αγκαλιές των Μουσών.
Άκου: ξαπλωμένη/ος στο πάτωμα τη μουσική από το ‘’emperor’’, και
Τον Σον Κονερυ να απαγγέλει Καβάφη, είναι Μαγεία!!!!!!!!!
Άκου: τα σύννεφα τα κουσκουσιάρικα!!! Πως σχολιάζουν την πτώση
Της ήρεμης γυμνής βροχής.
Άκου: τη γλυκολαλιά της Δίδυμης αδερφής μου με πόση χάρη παρηγορεί
τα δάκρυα της ψυχής μου.
Άκου: τα άνθη της Αμυγδαλιάς, και της Λεμονιάς αυτή την άνοιξη τα
έχω φυλάξει για σένα και μόνο για σένα.
Άκου: υπάρχει ένα αόρατο σχοινί που μας συνδέει, κι εκεί ακροβατούν
τα όνειρά μου κάθε φορά που έχει πανσέληνο.
Άκου: ένας ποιητής έδωσε μια λέξη στη σιωπή για να παίζει, εσείς
μου δώσατε αγάπη-πάλι μια λέξη- για να έχει νόημα η ζωή μου.
Άκου: σήμερα 18/04 ένιωσα στ'αυτιά μου ένα παράξενο αεράκι που
έκρυβε ένα μήνυμα, το μήνυμα ήταν από 9.000 χιλ. μακριά, από
την περιοχή του GERMISTON
Άκου: Διονυσία σήμερα 21/03 ημέρα της Ποίησης, ο αδερφός σου
φύτεψε στον κήπο μια αρωματική-μοναδική Τριανταφυλλιά
και της έδωσε τ'ονομά σου.
Άκου: όπως η ποίηση είναι η αρμονία των λέξεων, έτσι και η Διονυσία
με τον Derrick είναι η εξίσωση της φιλίας και της αγάπης.
Άκου: η φωνή μου δεν είναι δυνατή, και το ποίημα μου δεν θα
το καταλάβουν οι πολλοί -έτσι κι αλλιώς δεν είναι για πολλούς-
γιατί θα το συγκρίνουν με άλλα ποιήματα, και τότε θα πουν:
α! πάλι ο Poof;;; συγχωρέσε τε τους γιατί δεν γνωρίζουν πως
στον χαμένο παράδεισο ο Poof ήταν ένας ρομαντικός ψυχοπομπός,
που οραματίζονταν έναν κόσμο Ουτοπικοποιητικό.
Επιμέλεια Ανάρτησης: Επικούρειος Πέπος.
Φίλες και Φίλοι καλημέρα, συνεχίζω σήμερα την εξιστόρηση της Π.Σ.Ι.
Έως ότου φθάσουμε στη χρονολογία σταθμός, δηλαδή στο 2010 θα σας παρουσιάζω σημαντικά κ.ο.μ. περιστατικά που έζησαν οι φίλοι μας από τη Νότια Αφρική και την Ελλάδα. Κάποια στιγμή ο Επικούρειος Πέπος λαμβάνει ένα γράμμα από τους φίλους του όπου τον πληροφορούν πως στις 26/07/1995 και ώρα 17.50 θα αφιχθούν στο δυτικό Αεροδρόμιο με πτήση της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ από Ρώμη. Αριστερά στην φωτογραφία η Λαμπρινή, η Μελισσάνθη, η Διονυσία, και η Χριστίνα στον κήπο μας στην ΚΑΝΤΖΑ.
Ο Επικούρειος Πέπος σκέφτηκε να κάνει μια όμορφη έκπληξη στους φίλους του που ήταν σίγουρος πως θα τους ενθουσίαζε. Με την προηγούμενη πτήση πήγε ο ίδιος στη Ρώμη και είχε κανονίσει να επιστρέψει μαζί τους με την ίδια πτήση αλλά χωρίς οι φίλοι του να το γνωρίζουν!!!!!!!SURPRISE!!!!!!!!!
Εντωμεταξύ ο Επίκουρος είχε ήδη κανονίσει με το πλήρωμα πως θα έπρεπε να προσφέρουν στους επιβάτες κ. και κ. Wilton μια ανθοδέσμη και μία σαμπάνια όταν το αεροπλάνο θα εισερχόταν στον ελληνικό εναέριο χώρο (FIR) ο Επικούρειος Πέπος προκειμένου να μη γίνει αντιληπτός από τους φίλους του είχε μεγάλα γυαλιά, μουστάκι, και μούσι.
Όταν εισήλθαν στο ελληνικό FIR από τα ηχεία του αεροπλάνου οι επιβάτες άκουσαν το εξής μήνυμα: ''παρακαλoύντε ο κύριος και η κυρία Wilton να σηκώσουν τα χέρια γιατί το προσωπικό καμπίνας έχει κάτι γι' αυτούς!!!!!!!!!!!! το ζευγάρι τα έχασε!!!!!!! σήκωσαν τα χέρια τους για να τους εντοπίσει η υπεύθυνη του πληρώματος η οποία όταν τους είδε κατευθύνθηκε προς αυτούς με μια τεράστια ανθοδέσμη,
με δυο ποτήρια και μια Σαμπάνια MOET!!
Στο αεροπλάνο έγινε ένας μικρός χαμός, οι υπόλοιποι επιβάτες νομίζοντας πως το ζευγάρι γιόρταζε κάποιο σημαντικό γεγονός άρχισαν να χειροκροτούν όλοι μαζί!!!!!!!!!!! το ζευγάρι τα είχε εντελώς χαμένα!!!!!!!!!! το μυαλό τους ήταν αδύνατον να συλλάβει την πραγματικότητα, όταν ρώτησαν την αεροσυνοδό για να τους πληροφορήσει για το όνομα του αποστολέα η κοπέλα χαμογέλασε και τους έδειξε τον μικρό φάκελο που ήταν μέσα στην ανθοδέσμη.
Όταν η Ντενίς άνοιξε τον φάκελο βρήκε μέσα ένα σημείωμα που δεν μπορούσε όμως να το διαβάσει γιατί ήταν στα Ελληνικά, ξανακάλεσε κοντά τους την αεροσυνοδό και την παρακάλεσε να τους μεταφράσει το μικρό κείμενο.
Εντωμεταξύ ο Επικούρειος Πέπος γεμάτος χαρά παρακολουθούσε από κάποια απόσταση το συμβάν και ήταν ευτυχής που όλα μέχρι στιγμής πήγαιναν σύμφωνα μα το σχέδιο ''Surprise on the air''. [έκπληξη στον αέρα]
H γλυκύτατη αεροσυνοδός που το όνομά της ήταν Κατερίνα Λ. πήρε στα χέρια της το σημείωμα στο οποίο ήταν γραμμένο το εξής ''Mε κάποιο μαγικό τρόπο θα είμαι μαζί σας!!!!!!!!!!!'' αμέσως το μετέφρασε στο ζευγάρι το οποίο συνέχιζε να παραμένει έκπληκτο.
Αυτόματα η Ντενίς έστρεψε το βλέμμα της προς τους επιβάτες του αεροπλάνου ψάχνοντας να βρει κάπου τη μορφή του αγαπημένου τους φίλου από την Ελλάδα, ήταν σίγουρη πως ΜΟΝΟ! ο Επικούρειος Πέπος θα μπορούσε να οργανώσει αυτή την έκπληξη, δεν μπόρεσε όμως να τον εντοπίσει κάπου και ζήτησε τη βοήθεια της αεροσυνοδού για περισσότερες πληροφορίες. Η Κατερίνα σαφώς και τα γνώριζε όλα γιατί ήταν φίλη του Επικούρειου Πέπου και απολάμβανε κι αυτή το όλο σκηνικό, και γι' αυτό έκρινε σκόπιμο να τους πει το εξής.
Η απορία σας θα λυθεί λίγο μετά την προσγείωση. Μη μπορώντας να κάνουν κάτι απόλαυσαν τη Σαμπάνια και η Ντενίς κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της την ανθοδέσμη σαν κάτι πολύτιμο.
Ο ''Σκηνοθέτης'' Επικούρειος Πέπος χαμογελούσε κάτω από το ψεύτικο μουστάκι του, η επιχείρηση έκπληξη στον αέρα κόντευε να φθάσει στο τέλος της και όλα πήγαιναν τέλεια, όταν η Ντενίς άρχισε να ψάχνει με το βλέμμα της την καμπίνα με τους επιβάτες, ο Επίκουρος φοβήθηκε πως θα τον ανακάλυπτε, για καλή του τύχη αυτό δεν συνέβη.
Όταν θα έφθαναν, λόγω του ότι ήταν κοντά στην έξοδο δεν υπήρχε περίπτωση να τον εντοπίσουν, επίσης στην αναμονή των αποσκευών δεν υπήρχε περίπτωση γιατί οι φίλοι του είχαν αποσκευές ενώ ο ίδιος όχι, άρα έως ότου πάρουν τις αποσκευές ο Επίκουρος θα είχε βγει για να συναντήσει τους υπόλοιπους της οικογένειας και όλοι μαζί την άφιξη των φίλων τους.
Ήταν μια καταπληκτική ιδέα που υλοποιήθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Περίπου μετά από μία ώρα έκλειναν στην αγκαλιά τους τους αγαπημένους φίλους, εντωμεταξύ ο Επικούρειος Πέπος αμέσως με το που βγήκε φρόντισε να απαλλαγεί από το μουστάκι και το μούσι. Αμέσως μετά την αφιξή τους και τις πρώτες αγκαλιές η Ντενίς και ο Ντέρικ εξήγησαν το τι τους είχε συμβεί κατά την διάρκεια της πτήσης, και ζητούσαν από τον Επικούρειο Πέπο, - γιατί αυτόν θεωρούσαν ενορχηστρωτή αυτής της καταληκτικής εμπειρίας - να τους εξηγήσει το πως τα κατάφερε όλα αυτά. Εκείνος έκανε πως τάχαμου πως δεν καταλάβαινε.
Εκείνο που δεν μπορούσαν οι φίλοι του να φανταστούν, ήταν το γεγονός πως ο φίλος τους ήταν μαζί τους κατά την διάρκεια της πτήσης. Όταν έφθασαν στο σπίτι και τους εξήγησε το τι είχε συμβεί έπαθαν την πλάκα τους. Είχαν ξετρελαθεί, πήραν αμέσως τηλέφωνο στα παιδιά τους στη
Νότια Αφρική για να τους περιγράψουν όλο το σκηνικό, μιλάμε για μεγάλη σκηνοθεσία, είναι αδύνατον να σας περιγράψω το τι έγινε, ήταν στιγμές απόλυτης ευτυχίας για όλους. Ελπίζω να πήρατε μια μικρή γεύση από το πως αυτή η φιλία ανανέωνε τη σχέση της.
Ένα άλλο περιστατικό, φοβερό και τρομερό που θα σας αναφέρω είναι το εξής, βρισκόμαστε στο 2001 και συγκεκριμένα 25 Αυγούστου ο Επικούρειος Πέπος υποδέχεται ξανά τους φίλους του, τους οποίους συνοδεύουν τα δυο παιδιά τους ο 13χρονος Τζόναθαν και ή 15χρονη Χριστίνα, και επειδή έχουν κάποια συνεργασία με το CLUB MEDITERANE ανά τον κόσμο τους στέλνουν για λίγες μέρες στο CLUB MEDITERANE της Εύβοιας. Ο Επίκουρος μαζί με τ' ανίψια του και την κόρη του παραλαμβάνουν τους φίλους από το αεροδρόμιο και τους πάνε στην Εύβοια. Εκεί θα παρέμειναν μια βδομάδα και μετά θα πέρναγαν να τους πάρουν για να τους πάνε στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι!
Από την ώρα που έφθασαν εκεί στο CLUB MED, ένα παράξενο προαίσθημα δεν άφηνε τον Επίκουρο σε ησυχία, δεν μπορούσε όμως να προσδιορίσει την πηγή αυτού του κακού προαισθήματος, ενώ οι άλλοι κατεβάζανε τις αποσκευές πήρε παράμερα τον μεγαλύτερο ανιψιό του και του μίλησε για το πως ένιωθε.
Ο Ηγέτης του σύστησε να ηρεμήσει και να μην κάνει κάποια αναφορά στην Ντενίς και στον Ντέρικ εξάλλου αφού είχαμε φθάσει και όλα ήταν οκ δεν υπήρχε λόγος να αναστατώσουμε τους ανθρώπους.
Ο Επίκουρος συμφώνησε να μην αναφέρει κάτι και συνόδευσαν τους φίλους στη ρεσεψιόν του CLUB MED μετά από λίγο τους αποχαιρέτησαν και έδωσαν ραντεβού σε λίγες μέρες που θα πέρναγαν να τους πάρουν.
Την ώρα του αποχαιρετισμού όταν ο Επίκουρος αγκάλιασε την Χριστίνα, τον κυρίευσε ξανά εκείνο το κακό προαίσθημα, παράλληλα δεν ήθελε να την αφήσει από την
αγκαλιά του.
Ήταν έτοιμος να τους εξηγήσει αυτό που ένιωθε αλλά ο Ηγέτης σαν να κατάλαβε κάτι και πλησιάζοντας του είπε πως έπρεπε να φύγουν γιατί θα έχαναν το Φέρυ Μποτ. Σε λίγο ξεκίνησαν για το ταξίδι της επιστροφής, ο Επικούρειος στα 1000 μέτρα σταμάτησε και πολύ σοβαρός και προβληματισμένος είπε στ' ανίψια του και στην κόρη του να επιστρέψουν στο CLUB MED για να πάρουν τους αγαπημένους τους φίλου.
Τ' ανίψια του και η κόρη του με μια φωνή του είπαν:
Πούφ, Μπαμπά, σύνελθε και πάμε να φύγουμε, σταμάτα επιτέλους και άφησε τους ανθρώπους στην ησυχία τους.
Ο Επικούρειος Πέπος με κρύα καρδιά τους ακολούθησε και δεν ξαναμίλησε γι' αυτό το θέμα μέχρι να φθάσουν στην Αθήνα. Όλα αυτά συνέβησαν δευτέρα, 25/08/2001 με το που επέστρεψαν στο σπίτι το κακό προαίσθημα είχε εγκατασταθεί για τα καλά στην ψυχή του Επίκουρου, την επόμενη τα ίδια, τη μεθεπόμενη τα ίδια την Παρασκευή κατά τις 11:30 ο Επίκουρος ένιωσε τέτοια ταραχή που η καρδιά του πήγε να σπάσει, έψαξε και βρήκε το τηλέφωνο από το CLUB MED για να επικοινωνήσει με τους φίλους του, ένιωθε έντονα πως κάτι δεν πάει καλά, από τη ρεσεψιόν τον ενημέρωσαν πως δεν μπορούσαν να βρουν κάποιον από τους WILTON και πως όταν θα επέστρεφαν θα τους ενημέρωναν.
Απ' ότι τους είπαν οι φίλοι τους την επόμενη όταν βρεθήκανε δεν τους ενημέρωσαν ποτέ γι' αυτό το τηλεφώνημα.
Την επόμενη ημέρα Σάββατο ο Επίκουρος η γυναίκα του, η κόρη του και τα δυο ανίψια του περιμένουν τους φίλους τους στον Άγιο Κωνσταντίνο οι οποίοι θα ερχόντουσαν από απέναντι με το Φέρυ Μποτ. Πράγματι στις 14.30 τους υποδέχθηκαν και ο Επικούρειος με το που τους αντίκρισε ανακουφίστηκε, τι στην ευχή ήταν εκείνο το προαίσθημα;
Πριν επιβιβασθούν στ' αυτοκίνητα για να αναχωρήσουν για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι ο Ηγέτης και η κόρη του Επικούρειου Πέπου κάλεσαν κοντά τους όλη την παρέα και άρχισαν να εξηγούν στους Νοτιοαφρικανούς φίλους τις παραξενιές του Επικούρειου Πέπου, ειδικότερα όταν η κόρη του Επίκουρου αναφέρθηκε στο γεγονός της Παρασκευής που είχε ζουρλαθεί και έψαχνε να τους βρει, επικράτησε εκ μέρους τους απόλυτη σιωπή..............
Είχαν συμβεί κι άλλα περιστατικά στο παρελθόν που δεν μπορούσαν να τα εξηγήσουν αλλά αυτό ξεπερνούσε τα πάντα!!!!
Για αρκετή ώρα κοιτιόντουσαν μεταξύ τους χωρίς να μπορούν να αρθρώσουν λέξη.
Και οι τέσσερις στράφηκαν προς τον Επίκουρο και με δάκρυα στα μάτια τον κοίταζαν με δέος, εν αλλάξ δεν τον άφηναν από την αγκαλιά τους.
Χρειάστηκε να περάσει μια ώρα ώσπου να αναχωρήσουν γιατί όταν τον λόγο πήρε η Ντενίς και τους εξήγησε το τι είχε συμβεί την παρασκευή στις ''''11.30''''που ο Επίκουρος είχε νιώσει την καρδιά του να σπάει, ήταν η σειρά της κόρης και των ανιψιών του να κοιτάξουν με δέος τον πατέρα και θείο και να του ζητήσουν ταπεινά συγγνώμη!!
Ακούστε λοιπόν το τι είχε συμβεί στην οικογένεια Wilton και συγκεκριμένα στην Χριστίνα στις ''''11.30'''' και θα καταλάβετε το κακό προαίσθημα που είχε ο Επικούρειος Πέπος από την άφιξη των φίλων τους στο CLUB MED. Στις ''''11.30''''την Παρασκευή η Χριστίνα κινδύνεψε να χάσει τη ζωή της!!!!!!!!!!!! Ήταν ακριβώς την ώρα που ο Επίκουρος είχε νιώσει την καρδιά του να σπάει και προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί τους χωρίς αποτέλεσμα Η Χριστίνα ευτυχώς ήταν ζωντανή από θαύμα!!!!!!!
Το κακό συνέβη όταν η Χριστίνα έκανε θαλάσσιο σκι και κάποιο άλλο κρις κραφτ την προσέγγισε με αποτέλεσμα να ανατραπεί και προς στιγμή να χάσει τις αισθήσεις της!!!!!!!!!!!!!!
Έως ότου έρθουν οι πρώτες βοήθειες και να συνέλθει η Χριστίνα η ψυχή όλων είχε φύγει από τη θέση της, πήγαν στην κόλαση και γύρισαν, ευτυχώς το χτύπημα δεν ήταν θανάσιμο.
Να λοιπόν γιατί ο Επικούρειος Πέπος είχε εκείνο το κακό προαίσθημα και όταν αγκάλιασε την Χριστίνα δεν ήθελε να την αποχωριστεί, λες και ένιωθε πως αν την κρατούσε στην αγκαλιά του θα την έσωζε από κάτι, το τι ήταν αυτό το έμαθε 5 μέρες μετά. Κάπου εδώ θα σταματήσω την αφήγηση, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Αφηγητής της Π.Σ.Ι.
Αγαπητοί αναγνώστες δεν γνωρίζω τα δικά σας συναισθήματα αλλά εγώ κάθε φορά που φέρνω στο μυαλό μου εκείνες τις στιγμές με λούζει κρύος ιδρώτας.
Αισίως φθάσαμε στο όγδοο μέρος.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ.
Ένατο μέρος. Κατανοώ την αγωνία ορισμένων φίλων για την συνέχεια αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας ως προς την έκβαση της αλλά όλα θα έρθουν στην ώρα τους, όσο για την απορία κάποιων άλλων για το πόσο αληθινή είναι αυτή η ιστορία το μόνο που έχω να πω είναι το εξής: Μου πήρε εμένα πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω αυτό που μου συνέβη, επομένως δεν εκπλήσσομαι που έχετε όλες αυτές τις απορίες. Για κάποια χρόνια επειδή ζούσαν ακόμα ο μαιευτήρας και ο γυναικολόγος δεν επιθυμούσα να γνωστοποιήσω αυτή την ιστορία για προφανείς λόγους. Σύνδεση με το προηγούμενο, συναντηθήκαμε με τους ευλογημένους φίλους μας στον Άγιο Κωνσταντίνο για να συνταξιδέψουμε όλοι μαζί για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι μετά την περιπέτεια που είχαν στο CLUB MED
Ένυ γουέι που λέει και ο φοβερός και τρομερός Γκοτζιό, εγώ ο αφηγητής βρίσκομαι σήμερα κοντά σας για να σας εξιστορήσω τη συνέχεια της Π.Σ.Ι. Κατά την παραμονή τους λοιπόν στο χωριό περάσανε μαγικά, ήταν η εποχή που στο χωριό υπήρχε ένας ''οργασμός'' δημιουργίας, τα μέλη της ΛΟΓ είχαν τότε πολλά και όμορφα όνειρα και ο Επίκουρος έτρεφε πολλές ελπίδες πως κάτι θα άλλαζε προς το καλύτερο στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Κάτι αντίστοιχο ελπίζει αυτή την περίοδο στην αυγή του νέου έτους να πετύχει και ο Καλλιτέχνης Φειδίας, του εύχομαι από καρδιάς να πετύχει. Μετά από λίγες μέρες επιστρέψανε στην Αθήνα και οι φίλοι τους την επόμενη μέρα αναχώρησαν για Νότια Αφρική. Ένα ακόμα υπέροχο ταξίδι έφθασε στο τέλος του με συγκλονιστικές μνήμες.
Σήμερα θα ξεκινήσω από τον γιατρό, τον γυναικολόγο που είχε βοηθήσει το ζευγάρι των Νοτιοαφρικανών να υιοθετήσουν το μικρό κοριτσάκι, αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που ανακατεύτηκε σε τέτοιες υποθέσεις. Ο γιατρός [Αθήνα] το 1955 ήταν 45 χρονών νυμφευμένος και η κόρη του ήταν 5 χρονών, όταν η κόρη του τελείωσε το λύκειο την προόριζε για γυναικολόγο με σκοπό να τον διαδεχθεί. Πράγματι η κόρη δεν δυσκολεύτηκε να εισέλθει στην ιατρική σχολή των Αθηνών, όταν όμως τελείωσε τις σπουδές της την έπεισε ο αδερφός της μητέρας της που βρισκόταν ήδη στην Αμερική πριν ξεκινήσει τη σταδιοδρομία της στη Ελλάδα να κάνει ένα μεταπτυχιακό στην Αμερική στο πανεπιστήμιο μάλιστα που ήταν και ο ίδιος καθηγητής της ιατρικής. Της πρότεινε μάλιστα το μεταπτυχιακό της να έχει σχέση με την εξωσωματική γονιμοποίηση γιατί με βάση κάποια έρευνα που είχε κάνει το δικό τους πανεπιστήμιο μελλοντικά θα υπήρχε πολύ μεγάλο πρόβλημα γονιμοποίησης, ήδη τα κέντρα εξωσωματικής γονιμοποίησης στην Αμερική φύτρωναν το ένα μετά το άλλο με γοργούς ρυθμούς.
ΙΟΥΛΙΟΣ 07/07/1977 ώρα 14.30 ο πατέρας τής Μυρτούς πριν λίγη ώρα επέστρεψε από το νοσοκομείο, κανονικά σήμερα δεν ήταν βάρδια γιατί ήδη από τις 05 Ιουλίου βρισκόταν σε άδεια, στις 10 Ιουλίου θα αναχωρούσαν για το νησί της γυναίκας του, η Νάξος είχε γίνει για τον Αριστοτέλη ο μόνιμος καλοκαιρινός προορισμός, τέσσερις ήταν οι αγάπες του, η γυναίκα του, η κόρη του, η επιστήμη του και η Νάξος, στον Άγιο Προκόπη τον λάτρευαν αυτόν τον υπέροχο γλετζέ από την μαγευτική πόλη των Τρικάλων ο οποίος από τότε που γνωρίστηκε με τη Ναξιώτισσα Άρτεμη, η Άρτεμης έγινε η μούσα του.
Ο γυναικολόγος την προηγούμενη ημέρα 06/07 το απόγευμα κι ενώ έκανε τις σχετικές προετοιμασίες για το ταξίδι δέχθηκε ένα τηλεφώνημα από τον καλό φίλο και συνάδελφο Ο.Γ. ο οποίος λόγω ενός τροχαίου που είχε δεν θα μπορούσε την επόμενη να είναι στο νοσοκομείο και τον παρακάλεσε προκειμένου να μην αναστατώσει το πρόγραμμα του ζήτησε να πάει εκείνος στη θέση του μιας και γνώριζε ό,τι βρισκόταν ακόμα στην Αθήνα. Ο Αριστοτέλης μιας και δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα το δέχθηκε με χαρά γιατί στο παρελθόν ο φίλος του τον είχε εξυπηρετήσει αρκετές φορές. Πράγματι την επόμενη βρισκόταν στο νοσοκομείο για τα προγραμματισμένα ραντεβού, κατά τις 13.30 τον επισκέφθηκε το τελευταίο ζευγάρι απ' ότι του είπαν το ραντεβού τους ήταν για τις 30/07 αλλά λόγω κάποιων ακυρώσεων τους ειδοποίησαν την προηγούμενη, δηλαδή στις 06/07 πως αν θέλουν μπορεί να τους δει ο γιατρός στις 13.30 το ζευγάρι μετά χαράς το δέχθηκε αυτό γιατί η κοπέλα είχε μεγάλη καθυστέρηση στην περίοδό της και είχε τον φόβο μήπως ήταν έγκυος. Μίλησα για φόβο γιατί η σχέση του ζευγαριού δεν ήταν για γάμο, άλλωστε η κοπέλα ήταν ακόμα στη Γ' λυκείου.
Ο γιατρός διαπίστωσε πως τελικά η κοπέλα δεν ήταν έγκυος και πως το πρόβλημα ήταν ορμονικό και συνέστησε στην κοπέλα κάποια θεραπεία. Επειδή ήταν οι τελευταίοι επισκέπτες και επειδή συμπάθησε αμέσως αυτά τα νέα παιδιά, το αγόρι απ' ό,τι έμαθε μετά ήταν μόνο 22 χρονών και τον είχε εντυπωσιάσει η υπεύθυνη στάση του, συνήθως η εμπειρία του τον είχε διδάξει πως τ' αγόρια σ' αυτή την ηλικία με το που παρουσιαζόταν κάποιο αντίστοιχο πρόβλημα στην κοπέλα τους την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Αντιθέτως ετούτος ο νεαρός που είχε μπροστά του συμπαρίστατο στη κοπέλα λες και ήταν ήδη η γυναίκα του. Δεν άντεξε στον πειρασμό να τον ρωτήσει από που ήταν η καταγωγή του, όταν άκουσε πως ο νεαρός ήταν από τα Τρίκαλα ένα αίσθημα περηφάνιας τον έλουσε, ήταν χαρούμενος που ο νεαρός ήταν από τη γενέτειρά του. Κουβέντα στην κουβέντα ο γιατρό ενημέρωσε τον νεαρό πως ο αδερφός του είχε στα Τρίκαλα Μαιευτική Κλινική. Κάπου εκεί θα τελείωνε η κουβέντα αλλά οι οιωνοί άλλα είχαν κατά νου, και όταν ο νεαρός άκουσε το όνομα της Κλινικής γεμάτος χαρά είπε στον γιατρό πως είχε γεννηθεί σ' αυτή την Κλινική στις 23 Μαΐου του 1955!!!!!!!!!!!!!!!!
Ο γιατρός νομίζοντας πως δεν άκουσε καλά ξαναρώτησε τον νεαρό να του επαναλάβει την ημερομηνία γέννησης και τον ρώτησε πως λεγόταν. Ο νεαρός επανέλαβε την ημερομηνία 23/05/55 όταν ο γιατρός άκουσε το όνομα του νεαρού προς στιγμήν νόμισε πως σταμάτησε η καρδιά του!!!!!!!!!!!! νόμιζε πως όλα αυτά που ζούσε εκείνη τη στιγμή ήταν ένα κακό όνειρο, νόμιζε πως έχει παραισθήσεις, κοίταζε και ξανακοίταζε τον νεαρό τόσο επίμονα που τον έκανε να σαστίσει, ως από μηχανής Θεός εμφανίσθηκε η κοπέλα η οποία την προηγούμενη ώρα ντυνόταν και κάπου εκεί αποχαιρέτησαν τον γιατρό ο οποίος ήταν τόσο ταραγμένος που χρειάσθηκε να επιστρατεύσει όλο του το υποκριτικό ταλέντο προκειμένου να μην καταρρεύσει, από μέσα του μονολογούσε συνέχεια: Δεν είναι δυνατόν! δεν είναι δυνατόν!
Όταν το ζευγάρι έφυγε σημείωσε το όνομα του νεαρού και από μέσα του ευχόταν να είχε κάνει λάθος, αμέσως μετά επικοινώνησε με τον αδερφό του στα Τρίκαλα και του ζήτησε να μάθει το όνομα της οικογένειας που είχε κάνει τα δίδυμα στις 23/05/55 ο αδερφός του δεν χρειάστηκε να συμβουλευθεί τα χαρτιά του γιατί θυμόταν πάρα πολύ καλά εκείνη την περίπτωση.
Εκείνη η περίπτωση ήταν και ο δικός του εφιάλτης, πολλές φορές είχε αναρωτηθεί γιατί ενέδωσε στις παρακλήσεις του αδερφού του; συνήθως σ' αυτές τις περιπτώσεις υπήρχε χρηματικό όφελος, τα δυο αδέρφια όμως δεν το έκαναν για τα χρήματα γιατί δεν υπήρξε ποτέ τέτοια περίπτωση, απλά ο αδερφός του επέμενε γιατί είχε γνωρίσει εκείνους τους δυο υπέροχους διπλωμάτες και τον μεγάλο τους πόθο για να υιοθετήσουν κάποιο παιδί που του έγινε έμμονη ιδέα, αυτό ήταν που έκανε τον αδερφό του να σκεφτεί, και να πείσει και τον ίδιο για των χωρισμό των διδύμων. Ο Αριστοτέλης όταν άκουσε και από τα χείλη του αδερφού του το ίδιο όνομα που του είχε πει και ο νεαρός νόμισε πως θα πάθαινε αποπληξία, δεν ανάφερε τίποτα στον αδερφό του γιατί δεν ήθελε να τον ταράξει, ήθελε πρώτα να πάει στο σπίτι του να ηρεμήσει και μετά ίσως αποφάσιζε να του πει το τι του συνέβη σήμερα.
Στις 14.30 βρισκόταν στην είσοδο της τριώροφης οικοδομής όπου ήταν το σπίτι του και το ιατρείο του, επειδή ήταν ακόμα πολύ ταραγμένος αποφάσισε να πάει πρώτα στο ιατρείο για να βάλει σε τάξη την ταραχή του γιατί αν τον έβλεπε έτσι η Άρτεμις δεν θα μπορούσε να τις εξηγήσει τίποτα.
Όταν βρέθηκε στο γραφείο του αποφάσισε να γράψει ένα γράμμα στην κόρη του, ένα γράμμα που θα της ζητούσε να το ανοίξει μετά τον θάνατό του, αυτό το μυστικό δεν ήθελε να το πάρει μαζί του. Ξεκίνησε να γράφει, να γράφει και όταν τελείωσε έβαλε το γράμμα μέσα σ' έναν φάκελο, τον σφράγισε και έγραψε απ' έξω:
''ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΜΌΝΟ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΌ ΜΟΥ''
Επειδή η γυναίκα του θ' ανησυχούσε που είχε αργήσει τόσο πολύ σήκωσε το τηλέφωνο και την ενημέρωσε πως ήταν στο γραφείο του και πως σε λίγα λεπτά θα ήταν κοντά της, η Άρτεμις ηρέμησε και άρχισε να στρώνει το τραπέζι. Η ώρα περνούσε και ο Αριστοτέλης πουθενά να φανεί, πήρε τηλέφωνο στο γραφείο αλλά δεν απαντούσε κανείς, απόρησε με τη σημερινή στάση του αγαπημένου της συζύγου αλλά δεν έβαλε κάτι κακό με το μυαλό της γιατί πριν λίγη ώρα είχε μιλήσει μαζί του. Όσο όμως πέρναγε η ώρα η ταραχή της μεγάλωνε γι' αυτό και αποφάσισε να κατέβει στον κάτω όροφο που ήταν το ιατρείο, χτύπησε, ξαναχτύπησε απάντηση καμία. Ανέβηκε στο σπίτι και άρχισε να ψάχνει μήπως βρει τα δεύτερα κλειδιά του ιατρείου αλλά λόγω της ταραχής της αυτό στάθηκε αδύνατον.
Μη θέλοντας να αναστατώσει την κόρη τους στην Αμερική σκέφτηκε να ζητήσει τη βοήθεια της οικογένειας που διέμειναν στον τρίτο όροφο, ο Αλέξανδρος Λ. ήταν γιατρός παθολόγος και για καλή της τύχη ήταν εκεί, αφού τον ενημέρωσε για το τι είχε συμβεί κατέβηκε και ο ίδιος μαζί της αλλά αντιμετώπισε κι αυτός το ίδιο πρόβλημα αφού δεν είχαν τα κλειδιά, φώναξε ξαναφώναξε αλλά καμία απάντηση.
Άλλη λύση δεν υπήρχε έπρεπε να καλέσουν την Αστυνομία, αυτό και έκαναν, όταν ήρθε η Αστυνομία και τους εξήγησαν το τι είχε συμβεί είχαν δυο επιλογές η να γκρεμίσουν την πόρτα, η να καλέσουν κάποιον κλειδαρά. Προτίμησαν τη δεύτερη λύση, σε λίγο ο παραβιαστής ήρθε και όταν μπήκαν μέσα αντίκρισαν αυτό που φοβόντουσαν....... ο γιατρός είχε γείρει πάνω στο γραφείο του και το πιθανότερο ήταν να ήταν ήδη νεκρός, ο παθολόγος έτρεξε αμέσως κοντά του, όταν γύρισε προς την κεραυνοβολημένη γυναίκα του συναδέλφου του την οποία αγκάλιασε στοργικά της είπε:
o Αριστοτέλης είχε κάποιο πρόβλημα με την καρδιά του; η διάγνωσή του ήταν ''έμφραγμα''
ΌΛΑ αυτά συνέβησαν στις 07/07/77!!!!!!!!!!! την ίδια μέρα στις 15.00, ο νεαρός που λίγες ώρες πριν βρισκόταν με την κοπέλα του στο νοσοκομείο υποδέχονταν στο
''PEPOS SCOOL OF DELIKATESEN'' το ζευγάρι από τη
ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΉ!!! Δηλαδή την DENISE και τον DERRICK.......
Kάπου εδώ σταματάει η αφήγηση του ένατου μέρους ελπίζω πως σύντομα θα έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω και την συνέχεια.
Μέρος Δέκατο, σύνδεση με το προηγούμενο. Είχαμε μείνει στο γραφείο του γιατρού που τον βρήκαν νεκρό στο γραφείο του.
Η γυναίκα του γιατρού ήταν συγκλονισμένη, ο σύζυγός της ήταν νεκρός, πάνω στο γραφείο του υπήρχε ένας κλειστός φάκελος και απ' έξω έγραφε: ''ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΜΌΝΟ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΌ ΜΟΥ''
Η Νεφέλη, αυτό ήταν το όνομα της γυναίκας, αναρωτιόταν αν μέσα στο γράμμα υπήρχε η απάντηση στον ξαφνικό θάνατο του συζύγου της. Τα είχε χαμένα, ζήτησε από τον οικογενειακό τους φίλο να παραστεί αν μπορούσε στη νεκροψία που θα γινόταν για να αποφανθούν ως προς τα αίτια του θανάτου. Πήρε το γράμμα στα χέρια της και προς στιγμήν σκέφτηκε να το ανοίξει, με πιο ψύχραιμη σκέψη αποφάσισε να μην παραβεί την επιθυμία του αγαπημένου της συζύγου. Τηλεφώνησε αμέσως στην κόρη της που βρισκόταν στην Αμερική για να της ανακοινώσει τα δυσάρεστα, πως θα έλεγε στην μονάκριβη κόρη τους που λάτρευε τον πατέρα της πως ήταν νεκρός; Όταν άκουσε τη φωνή τής κόρης της δεν άντεξε, έβαλε τα κλάματα, η κόρη περίμενε να συνέλθει η μητέρα της για να καταλάβει τι συμβαίνει. Όταν άκουσε τα δυσάρεστα χρειάστηκαν κάποια λεπτά για να επεξεργαστεί τα λεγόμενα της μητέρας της, πριν μία ώρα είχε μιλήσει με τον πατέρα της και όλα ήταν μια χαρά, ο πατέρας της στην ολιγόλεπτη κουβέντα που είχαν δεν της είχε παραπονεθεί για κάτι, τι έγινε και ξαφνικά μία ώρα μετά ακούει την μητέρα της να της ανακοινώνει τον θάνατο της μητέρας της;
Η Μυρτώ μετά το πρώτο σοκ ανάκτησε την ψυχραιμία της και ρώτησε την μητέρα της για το ποιος ήταν αυτός που αποφάνθηκε πως ήταν έμφραγμα. Όταν της ανάφερε το όνομα του κ. Αλέξανδρου δεν είχε καμία αμφιβολία για την διάγνωση, θυμήθηκε επίσης πως ο πατέρας της της είχε παραπονεθεί κάποια στιγμή για κάποιες ταχυκαρδίες που είχε αλλά οι καρδιολόγοι δεν έκριναν πως υπήρχε λόγος ανησυχίας. Όταν η μητέρα της την ενημέρωσε για τον φάκελο που είχε βρει πάνω στο γραφείο, ζήτησε από την μητέρα της να τον ανοίξει, η μητέρα της όμως ήταν ανένδοτη. Όχι Μυρτώ, δεν θα τον ανοίξω, για να ζητήσει ο πατέρας σου να τον ανοίξεις εσύ θα είχε τους λόγους του και θα πρέπει να τους σεβαστούμε. Όταν με το καλό φθάσεις θα τον ανοίξεις εσύ. Έκλεισαν το τηλέφωνο γιατί η Μυρτώ θα έπρεπε να ενημερώσει τον διευθυντή της για το συμβάν και παράλληλα να ψάξει να βρει την πιο σύντομη πτήση για την Ελλάδα. Έφθασε στην Ελλάδα την επόμενη μέρα το απόγευμα μέσω Παρισιού. Την επόμενη μέρα μετά την άφιξή της έγινε η κηδεία του αγαπημένου της πατέρα. Θυμόταν πως ο πατέρας της επιθυμούσε την αποτέφρωση αλλά αυτό δεν το επέτρεπε η εκκλησία και ως εκ τούτου αναγκάστηκαν να γίνει ταφή.
Εδώ θα σταματήσω την αφήγηση του 10του μέρους. Θ.Θ. Θα συνεχίσω σύντομα γιατί σε λίγο η υπόθεση αποκτά πολύ ξεχωριστό ενδιαφέρον. Σας χαιρετώ ο αφηγητής Πεπέ.
Μέρος ενδέκατο,
Η Μυρτώ είχε επισκεφθεί τον θείο της στα Τρίκαλα και από την συζήτηση που είχε μαζί του κατάλαβε πως έπρεπε να κάνουν υπομονή πριν αρχίσει να υλοποιεί το σχέδιο που είχε καταστρώσει.
Ας αφήσουμε την Μυρτώ για λίγο και ας ακολουθήσουμε για μία ακόμα φορά τον Επίκουρο στο τρίτο του ταξίδι στην Νότια Αφρική, μαζί του είναι η σύζυγός του και η επτάχρονη κόρη τους. Αυτή τη φορά το ταξίδι συμπεριλαμβάνει και τριήμερη επίσκεψη στο ακρωτήρι της καλής ελπίδας το οποίο βρίσκεται στο ΚΑΙΗΠ ΤΑΟΥΝ και είναι στο νοτιότερο μέρος Αφρικής, μιλάμε για Νότιο Πόλο, ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΉ και φυσικά για πιγκουίνους. Νοητά εκεί σμίγουν δύο Ωκεανοί, ο Ειρηνικός και ο Ινδικός. Όσο και αν προσπαθήσω να σας περιγράψω τις εντυπώσεις ΄του Επίκουρου από αυτό το ταξίδι δεν θα τα καταφέρω ακόμα και αν είχα το ταλέντο του Ηλία Γιαννακόπουλου. Θα σταθώ μόνο σε τρία κορυφαία γεγονότα. Για πρώτη φορά στη ζωή του ο Επίκουρος, η κόρη του και η σύζυγός του είχαν την ευκαιρία να βρεθούν τόσο κοντά σε πιγκουίνους, ήταν κάτι μαγικό να αντικρίζεις αυτά τα πανέμορφα πλάσματα, ήταν τόσο χαριτωμένα, η εμπειρία ήταν μοναδική. Είχαν την εντύπωση πως παρακολουθούσαν κάποιο ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση.
Η DENISE τους είχε πει πως θα ήταν πολύ όμορφο αυτό το ταξίδι αλλά αυτό που ζούσαν ξεπερνούσε την πιο τολμηρή φαντασία. Όταν δε, ανέβηκαν στο ακρωτήρι πέρασε αρκετή ώρα έως ότου συνέλθουν, το θέαμα ήταν μοναδικό, αντίκριζαν μπροστά τους την ένωση των δύο Ωκεανών. Ο Επίκουρος θυμήθηκε πως σ' αυτούς τους Ωκεανούς πριν λίγα χρόνια ταξίδευε ο Καπτάν Αλέξανδρος, ο μικρός αδερφός του ως Ανθυποπλοίαρχος ο οποίος του είχε διηγηθεί πολλές θαλασσινές ιστορίες. Εκεί σ' αυτό το ακρωτήρι της καλής ελπίδας ζήτησε από την DENISE κάτι που το είχε διαβάσει όταν μελετούσε την ιστορία των Ινδιάνων της Αμερικής, των φυλών Τσεγέν, Σιου, και Κομάντσι. Οι Ινδιάνοι όταν γνώριζαν κάποιον λευκό τον οποίο στην πορεία θεωρούσαν φίλο τους γινόταν αδέρφια εξ αίματος, στον καρπό του χεριού τους με κάποιο αιχμηρό αντικείμενο τραυμάτιζαν το χέρι τους ώστε να τρέξει λίγο αίμα και μετά έσμιγαν τα χέρια τους ώστε το αίμα του ενός να αναμιχθεί με το αίμα του άλλου, και μ' αυτόν τον τρόπο θα ήταν πλέον αδέρφια!!!
Όταν το εξήγησε στην DENISE δεν δίστασε καθόλου, άμεσα του πρότεινε το χέρι της, και με κάποιο αιχμηρό αντικείμενο που είχε η DENISE στην τσάντα της τραυμάτισαν τα χέρια τους και όταν έτρεξε αίμα έσμιξαν τα χέρια τους και αγκαλιάστηκαν, από εκείνη τη στιγμή ένιωθαν σαν αδέρφια και μάλιστα με την βούλα του αίματος πια, στις φλέβες της πλέον κυλούσε και το δικό του αίμα, και στις δικές του κυλούσε το δικό της αίμα. Χρόνια αργότερα όταν θυμόντουσαν εκείνη τη στιγμή έσκαγαν στα γέλια, που να ξέρουν πως αυτό που έκαναν τότε δεν χρειαζόταν γιατί στις φλέβες τους έτρεχε η ίδια ομάδα αίματος; Στην επιστροφή αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο στα νερά του Ωκεανού τα οποία ήταν πάρα πολύ κρύα, για τον Επίκουρο όμως που τότε ήταν χειμερινός κολυμβητής δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Όμως οι άνθρωποι του δήμου που ήταν υπεύθυνοι για την παραλία εφιστούσαν την προσοχή στους κολυμβητές να μην απομακρύνονται από την παραλία γιατί στην περιοχή, λίγο πιο μέσα υπήρχαν καρχαρίες. Κάποια στιγμή ο Επίκουρος ως δεινός κολυμβητής που ήταν προχώρησε αρκετά με αποτέλεσμα ο ναβαγοσώστης να σημάνει συναγερμό, ένας καρχαρίας βρισκόταν σε κοντινή απόσταση από τον Επίκουρο ο οποίος χωρίς να το γνωρίζει βρισκόταν σε κίνδυνο. Ο Επίκουρος μόλις άκουσε τη σειρήνα κατάλαβε πως διέτρεχε κίνδυνο και όσο πιο γρήγορα μπορούσε κολύμπησε προς την ακτή, τότε άκουσε τις φωνές την Λαμπρινής και της DENISE γεμάτες φόβο να τον καλούν να κάνει πιο γρήγορα. Έφθασε στην αμμουδιά με την ψυχή στο στόμα, ο κίνδυνος ευτυχώς είχε περάσει. Ο Επίκουρος γλύτωσε από τα δόντια του καρχαρία, ίσως ο καρχαρίας να ήταν φιλάνθρωπος.
Στην επιστροφή τους προς το ΚΑΙΗΠ ΤΑΟΥΝ μαγεύτηκαν από τη σαβάνα της περιοχής, κατά διαστήματα σταματούσαν γιατί το τοπίο ήταν χάρμα οφθαλμών, Ο όρος σαβάνα πιστεύεται ότι προήλθε από μία αραουκάνικη λέξη που περιγράφει «γη άδενδρη, αλλά με πολλή χλόη, ψηλή ή κοντή». Ως σαβάνα χαρακτηρίζεται κάθε μεγάλη πεδινή έκταση στις τροπικές ή υποτροπικές περιοχές της Γης, καθώς και το αντίστοιχο οικοσύστημα, στα οποία κυριαρχεί πολύ υψηλή ποώδης και θαμνώδης βλάστηση με παρουσία διάσπαρτων μόνο δένδρων, που δεν σχηματίζουν συνεχή θόλο. Η αιτία που οι εκτάσεις αυτές δεν καταλήφθηκαν από δάση είναι η ξηρότητα του κλίματος και οι συχνές πυρκαγιές, ιδιότητες στις οποίες είναι προσαρμοσμένα τα φυτά τους. Στην εκδρομή συμμετείχαν οι DENISE, JONATHAN, CHRISTINE, ΛΑΜΠΡΙΝΉ, ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ, ΑΣΤΡΟΤΟΜ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ είχανε πάει με δύο αυτοκίνητα. Το να είσαι στην άκρη της Αφρικής και να δεις το ηλιοβασίλεμα είναι σα να λέμε πως είδες την Θεά Αφροδίτη γυμνή, μιλάμε για την απόλυτη μαγεία. Επιστρέψανε στο πόλη και το βράδυ δειπνήσανε σε ένα καταπληκτικό εστιατόριο το οποίο είχε την ονομασία ΝAXOS και όπως καταλαβαίνετε το είχε Έλληνας.
Οι γαρίδες και οι αστακοί που φάγανε εκείνο το βράδυ δεν πρόκειται να τα φάνε σε όλη τους την υπόλοιποι ζωή. Ήταν 7 άτομα, σε κάποιο αντίστοιχο μαγαζί στην Ελλάδα το λιγότερο που θα πληρώνανε θα ήταν 300 ευρώ, εκεί πληρώσανε 80!!! ΜΟΝΟ. Την επόμενη μέρα κάνανε μια βόλτα στην πόλη και στους αμπελώνες της περιοχής, το απόγευμα αναχώρησαν με το αεροπλάνο για το ΓΙΟΧΑΝΕΣΜΠΟΥΡΓΚ η πτήση ήταν περίπου δυόμιση ώρες. Ένα μαγικό ταξίδι στο ακρωτήρι της καλής ελπίδας έλαβε τέλος. H DENISE ήταν πολύ χαρούμενη που τους έβλεπε να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, σ' αυτή την ευλογημένη γυναίκα χρωστούσαν πάρα πολλά. Είχαν μία ωραία πτήση και αργά το απόγευμα έφτασαν στο GERMISTON αργά το βράδυ, 23:30 αναχωρούσαν για την Ελλάδα και άρχισαν να ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους. ήρθαν να τους αποχαιρετήσουν οι φίλοι τους, η οικογένεια Λάλα, ο Αριστοτέλης με την Θάλεια [σύζυγό του] και η οικογένεια της Περσεφόνης. Στις 22:00 έπρεπε να βρίσκονται στο αεροδρόμιο. Ο αποχαιρετισμός ήταν ξανά δύσκολος, στην επιστροφή είχαμε μία πολύ καλή και χωρίς αναταράξεις πτήση και το πρωί στις 08:00 προσγειωνόμασταν στο δυτικό αεροδρόμιο.
Κάπου εδώ θα σταματήσω την αφήγηση, αγαπητή ξαδερφούλα του Επίκουρου κατανοώ την συγκίνησή σου, δεν είσαι η μόνη άλλωστε, όσο γι' αυτό που ρώτησες για το αν έμαθε ποτέ η θεία σου την αλήθεια μάθε τούτο: σε συμβούλιο της οικογένειας που έγινε με συμμετοχή και γιατρού αποφασίσανε πως για το καλό της δεν έπρεπε να της πούνε όλη την αλήθεια, το τί ακριβώς έγινε θα το μάθεις στα επόμενα κεφάλαια. Σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.
Δωδέκατο μέρος, σύνδεση με το προηγούμενο. Ο Επίκουρος με την οικογένειά του επιστρέφουν από Νότια Αφρική, και η Μυρτώ επιστρέφει από τα Τρίκαλα μετά την συνάντησή της με τον θείο της.
Η Μυρτώ κατά την επιστροφή της προσπαθούσε να βάλει σε μία τάξη όλα αυτά που έζησε, και κυρίως αυτά που έπρεπε να διαχειριστεί στο μέλλον, όλα αυτά που ξεπήδησαν μέσα από το γράμμα του πατέρα της. Κόντευε στα τελευταία διόδια όταν επιτέλους είχε βάλει σε τάξη τις σκέψεις της, η πρώτη ενέργεια που θα έκανε στις επόμενες μέρες που θα έμενε στην Αθήνα θα ήταν να ψάξει να βρει τον νεαρό που είχε επισκεφθεί τον πατέρα της με την κοπέλα του στο νοσοκομείο. Αυτό φαντάστηκε πως δεν θα ήταν και πολύ δύσκολο μιας και ο πατέρας της είχε τα στοιχεία του νεαρού. Δύο μέρες μετά ήταν τα 9μερα του πατέρα της και μαζί με την μητέρα της φρόντισαν τα σχετικά, ευτυχώς που κάποιοι συγγενείς και φίλοι βρέθηκαν όλες αυτές τις μέρες κοντά στην μητέρα της και την βοήθησαν στις δύσκολες στιγμές που περνούσε και γενικότερα στην όλη διαδικασία γιατί εκτός από τον θρήνο της απώλειας υπάρχουν και κάποια διαδικαστικά θέματα που κάποιος πρέπει να τα τακτοποιήσει. Δύο μέρες μετά τα 9μερα ζήτησε από την μητέρα της να την συνοδεύσει σε έναν περίπατο που επιθυμούσε να κάνει στη συνοικία των θεών. Η μητέρα της μη έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνει δέχθηκε την πρόταση της κόρης. Δεν είχαν κάποιον προορισμό, έτσι τουλάχιστον νόμιζε η μητέρα, η Μυρτώ βέβαια είχε το σχέδιο της, ήθελε να κάνει μία ανίχνευση, χωρίς να πει βέβαια στην μητέρα της τον σκοπό αυτής της βόλτας σκόπευε να έρθει σε μία πρώτη επαφή με τον Τρικαλινό νεαρό. Αυτό που δεν είχε ακόμα αποφασίσει ήταν το εξής: θα του έλεγε ποια ήταν ή ήταν καλύτερα να παρουσιαστεί ως γραμματέας του πατέρα της; Αν όμως ο νεαρός γνώριζε για τον θάνατο του πατέρα της; Όχι, όχι δεν έπρεπε να ρισκάρει, αν κατάφερνε να τον εντοπίσει, αν ήταν σωστές οι πληροφορίες που είχε πάρει από τον κατάλογο του ΟΤΕ ο νεαρός που έψαχνε βρισκόταν στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου 18 ήταν ο δρόμος που χώριζε την περιοχή Μακρυγιάννη από την συνοικία των Θεών [Πλάκα.]
Ας αφήσουμε την Μυρτώ και την μητέρα της να βρίσκονται κοντά στο PEPOS SKOOL OF DELIKATESEN και ας επιστρέψουμε στο ζευγάρι των διπλωματών της Νοτίου Αφρικής, η κοπέλα που έχασε το παιδί της στη γέννα είναι αυτή που θηλάζει το μικρό κοριτσάκι για τους επόμενους 12 μήνες. Η μικρή Νεράιδα τους έχει ξετρελάνει όλους, είναι πολύ χαριτωμένη. Ο φίλος τους συνεχίζει να τους επισκέπτεται τακτικά και καμαρώνει κι αυτός αυτό το μικρό πλασματάκι που κατάφερε ν' αλλάξει τη ζωή των φίλων του. Συνεχίζει να τους κρατάει ενήμερους για το αν τυχόν παρουσιάστηκε η μητέρα του κοριτσιού [ας μην ξεχνάμε πως το ζευγάρι αυτό που γνώριζε ήταν πως το μικρό το είχε αφήσει η μητέρα του στην είσοδο της κλινικής] και πως οι έρευνες δεν έχουν αποδώσει καρπούς ένα χρόνο μετά. Ο Αριστοτέλης ήταν αλτρουιστής και πολύ καλός άνθρωπος, από αγάπη για τους Νοτιοαφρικανούς φίλους του τους οποίους δεν θα αποκάλυπτε ποτέ την αλήθεια, παρά μόνον όταν θα ένιωθε πως ο θάνατος θα τον καλούσε κοντά του, έκανε κάτι που σε άλλη περίπτωση δεν θα το έκανε ούτε για όλο το χρυσάφι της γης. Το ζευγάρι, από ευγνωμοσύνη ζήτησε από τον Αριστοτέλη όταν το κοριτσάκι ήταν πιά 15 μηνών, να βαφτίσει το μικρό τους αγγελούδι και φυσικά ο Αριστοτέλης αποδέχθηκε με μεγάλη χαρά την πρότασή τους. Εντωμεταξύ είχε φροντίσει μέσω του αδερφού του να τακτοποιήσουν όλα τα σχετικά έγγραφα ώστε το παιδί να φαίνεται πως γεννήθηκε από την Nana Krawford στο Μαιευτήριο των Τρικάλων στις 03/01/55 άρα όταν έγινε η βάπτιση του μωρού στην παραγματικότητα δεν ήταν 15 μηνών αλλά 11 μηνών. Στο κοριτσάκι έδωσε το όνομα Διονυσία- DENISE Η κόρη του που τότε ήταν 7 ετών και η γυναίκα του αγάπησαν από την πρώτη στιγμή αυτό το υπέροχο κοριτσάκι.
Λίγους μήνες μετά την βάπτιση οι γονείς του μωρού κάλεσαν εκτάκτως τον Αριστοτέλη γιατί είχαν λάβει από την υπηρεσία τους δυσάρεστα νέα, σε ένα μήνα θα έπρεπε να αναχωρήσουν από την Ελλάδα λόγω προαγωγής του συζύγου της κυρίως αλλά και της ίδιας. μισή ώρα αργότερα συναντήθηκαν στο BRAZILIAN στο καφέ της Βουκουρεστίου και του εξήγησαν πως ήταν αναγκασμένοι να φύγουν, κανονικά θα έπρεπε να είναι πολύ χαρούμενοι αλλά η μεγάλη τους αγάπη ήταν η Ελλάδα και τώρα θα έπρεπε να αποχωριστούν την αγαπημένη τους χώρα και τους αγαπημένους φίλους. Ο επόμενος σταθμός τους θα ήταν το Παρίσι. Το ζευγάρι ζήτησε τη γνώμη του Αριστοτέλη ως προς το εξής: Ήθελαν να προτείνουν στην Δανάη, ήταν η κοπέλα που τους είχε συστήσει για να θηλάζει το μωρό τους, να την πάρουν μαζί τους στο Παρίσι για να προσέχει την μικρή DENISE, ο Αριστοτέλης χάρηκε γιατί όντως η Δανάη ήταν η καλύτερη επιλογή. Σκέφτηκε επίσης πως από οικονομικής πλευράς αυτή η πρόταση θα ήταν για την Δανάη μάνα εξ ουρανού, ένας ακόμα λόγος ήταν το γεγονός πως η Δανάη αγαπούσε αυτό το μωρό σαν δικό της, εξάλλου με το δικό της γάλα είχε μεγαλώσει. Η Δανάη αποδέχθηκε την πρόταση με μεγάλη χαρά και σε 30 μέρες αναχωρούσαν για το Παρίσι. Ο Αριστοτέλης ένιωσε απέραντη θλίψη που έχανε τους πολύτιμους φίλους του, ήταν όμως διπλωμάτες καριέρας και αυτή η μετάθεση σαφώς και ήταν γι' αυτούς σημαντική. Η δική τους χαρά ήταν και δική του χαρά.
Κάπου εδώ εγώ ο αφηγητής αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας θα σταματήσω την αφήγηση του δωδέκατου μέρους και ελπίζω πως σύντομα θα μπορέσω να συνεχίσω γιατί υπάρχει κάποια εμπλοκή με τον εκδοτικό οίκο. Ας ελπίσουμε πως όλα αυτά θα ξεπεραστούν προς τέρψη όλων μας. Σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.
Μέρος Δέκατο Τρίτο.
Η Δανάη αποδέχθηκε την πρόταση με μεγάλη χαρά και σε 30 μέρες αναχωρούσαν για το Παρίσι. Ο Αριστοτέλης ένιωσε απέραντη θλίψη που έχανε τους πολύτιμους φίλους του, ήταν όμως διπλωμάτες καριέρας και αυτή η μετάθεση σαφώς και ήταν γι' αυτούς σημαντική. Η δική τους χαρά ήταν και δική του χαρά.
Η Μυρτώ μετά την μεγάλη βόλτα στη συνοικία των θεών πρότεινε στην μητέρα της να καθίσουν για φαγητό στο Pepos Restaurant. Στην είσοδό τους υποδέχθηκε ένας μικρός που τους ενημέρωσε πως δεν υπάρχει ελεύθερο τραπέζι και γι' αυτό θα έπρεπε να περιμένουν λίγο μήπως και κάποια παρέα αναχωρήσει. Εκείνη τη στιγμή παρουσιάζεται ένας νεαρός τον οποίο ο μικρός τον αποκάλεσε δάσκαλο και τον ενημέρωσε πως οι κυρίες ήθελαν να καθίσουν για φαγητό. Η Μυρτώ ενημερώνεται από τον νεαρό πως σύντομα θα υπάρξει τραπέζι γιατί μία παρέα είχε πληρώσει και ήταν σχεδόν έτοιμοι να αναχωρήσουν. Η Μυρτώ αυθόρμητα είπε: ευχαριστούμε δάσκαλε! Ο νεαρός εξεπλάγης από την συγκεκριμένη προσφώνηση της κοπέλας και μ' ένα χαμόγελο που φώτισε το πρόσωπο γύρισε προς τον μικρό Κωστάκη γιατί κατάλαβε πως από αυτόν το είχε ακούσει η κοπέλα, πάντα του άρεσε αυτή η προσφώνηση, και ειδικά τώρα που το άκουσε να το προφέρει αυτή η κοπέλα του άρεσε ακόμα πιο πολύ. Η Μυρτώ δεν ήταν σίγουρη αν ήταν αυτός ο νεαρός, κάτι όμως μέσα της της έλεγε πως είχε μπροστά της τον νεαρό που έψαχνε. Ο νεαρός όπως καταλάβατε δεν ήταν άλλος από τον Πέπο, ακόμα δεν έχει μάθει την ιστορία του ονόματός του και γι' αυτό τον αναφέρω εδώ ως Πέπο και όχι ως Επίκουρο, το Επίκουρος ήρθε αργότερα. Ο Πέπος κατάλαβε πως είχε να κάνει με μάνα και κόρη και πως τα μαύρα που φορούσαν δεν ήταν λόγω της μόδας αλλά το πιθανότερο να ήταν λόγω κάποιου πένθους.
Σε λίγο το τραπέζι ήταν ελεύθερο και οδήγησε τις δύο κυρίες στον μικρό κήπο. Στα λίγα λεπτά που μεσολάβησαν, έως ότου διαβάσουν τον κατάλογο, η Μυρτώ παρατηρούσε τον χώρο και τους ανθρώπους. Της έκανε εντύπωση ένας κύριος 60 χρονών περίπου που καθόταν σ' ένα μικρό τραπεζάκι το οποίο οι νεαροί που σερβίριζαν χρησιμοποιούσαν ως πάσο, τον εν λόγω κύριο οι νεαροί τον αποκαλούσαν με σεβασμό Μάστορα, αναρωτήθηκε η Μυρτώ αν όλοι αυτοί οι νεαροί ήταν παιδιά του. το παράξενο ήταν πως δεν είχε διακρίνει κάποιο θηλυκό ανάμεσα στο προσωπικό. Όταν ο μικρός Κωστάκης τους πήγε τον οίνο και τη σόδα βρήκε την ευκαιρία να τον ρωτήσει αν όλοι οι νεαροί ήταν παιδιά του Μάστορα. Ο μικρός Κωστάκης που του άρεσε η κουβεντούλα, εξήγησε στις δύο κυρίες πως τα παιδιά του Μάστορα ήταν τα δύο, ο Βασίλης και ο Πέπος, αυτός ήταν ανιψιός και τα υπόλοιπα παιδιά ήταν φίλοι του Πέπου που βοηθούσαν. Ευκαιρίας δοθείσης η Μυρτώ τον ρώτησε γιατί τον νεαρό Πέπο τον αποκαλούσε δάσκαλο; ήταν εκπαιδευτικός; Ο Κωστάκης εξήγησε στην κοπέλα πως τον αποκαλεί δάσκαλο γιατί τον διδάσκει πολλά και διάφορα για την ζωή και για τις γυναίκες!! Μάνα και κόρη στο άκουσμα αυτής της φράσης δεν άντεξαν στο να μην χαμογελάσουν με την αθωότητα του μικρού παιδιού. Επίσης κάτι ακόμα που τις έκανε εντύπωση ήταν ποιοτική μουσική που ακουγόταν, ρώτησαν τον Κωστάκη ποιος ήταν αυτός που έκανε τις μουσικές επιλογές και της απάντησε πολύ απλά, μα ποιος άλλος, ο δάσκαλος φυσικά.
Για ειδικούς λόγους θα σταματήσω εδώ την αφήγηση του δέκατου τρίτου μέρους, ελπίζω να συνεχίσω χωρίς προβλήματα την αφήγηση του δέκατου τέταρτου μέρους. Σας χαιρετώ, ο αφηγητής Πεπέ.
Μέρος δέκατο Τέταρτο,
Θα μου επιτρέψετε πριν συνεχίσω να αναφέρω τις θερμές ευχαριστίες του Επίκουρου για την γραμματέα του, την πολύγλωσση Βίκυ [κοριτσάκι] γιατί η βοήθειά της ήταν πολύ σημαντική, ήταν αυτή που έκανε τις μεταφράσεις και ήταν πολύ καλή, ήταν από τις κορυφαίες μεταφράστριες. Ίσως κάποια στιγμή αναρτήσω και τις δικές της εντυπώσεις από το ταξίδι που έκανε μαζί με την κόρη μου στη Νότια Αφρική. Σύνδεση με το προηγούμενο. Πλήρωσαν, και αφού χαιρέτησαν τον Μάστορα και την υπόλοιπη παρέα κατευθύνθηκαν προς τη έξοδο με την συνοδεία του Πέπου, στην έξοδο τις αποχαιρέτησε λέγοντας, ελπίζω να σας ξαναδούμε. Τον λόγο πήρε η Μυρτώ λέγοντας, θα τα ξαναπούμε σίγουρα δάσκαλε!!
Ας αφήσουμε την Μυρτώ και την μητέρα της και ας μεταφερθούμε στο ταξίδι της κόρης του Επίκουρου και της γραμματέας ου στη Νότια Αφρική. Η κόρη του περίπου στα 12 και η γραμματέας του περίπου στα 20. Δεν θα πω πολλά γι' αυτό το ταξίδι γιατί οι πλέον κατάλληλες να εξιστορήσουν τα γεγονότα είναι τα δύο κορίτσια, απλά θα μεταφέρω τις λίγες εντυπώσεις που αποκόμισε ο Επίκουρος όταν επέστρεψαν στη Δεινοστράτου. Ήταν μαγεμένες!! Πετούσαν στα σύννεφα, αυτά που είχαν βιώσει κατά την παραμονή τους στη Νότια Αφρική ήταν τόσα πολλά και τόσο συναρπαστικά που για πολλές μέρες μετά μολογούσαν συνέχεια, η Κουλίτσα δε [η μητέρα της Βίκυς] δεν χόρταινε ν' ακούει την κόρη της να μολογάει. Είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά από μικρά να ταξιδεύουν, μ' αυτόν τον τρόπο ανοίγουν τους ορίζοντες του μυαλού τους και οξύνουν τη φαντασία τους. Πλουτίζουν τον εσωτερικό τους κόσμο και προσφέρουν νέκταρ και αμβροσία στο πνεύμα τους. Λησμόνησα να αναφέρω πως τους φίλους στη Νότια Αφρική επισκέφθηκαν επίσης ο αδερφός του Επίκουρου ο Αλέξανδρος και η νύφη του η Ράνια, όπως καταλαβαίνετε στη χρυσή αλυσίδα φιλίας οι κρίκοι κάθε χρόνο και αυξάνονταν. Όταν ο Επίκουρος ρώτησε τα κορίτσια για το τι ήταν αυτό που τους είχε κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση, και οι δύο είπαν: η αγάπη και η φιλοξενία των φίλων τους. [ακολουθούν λόγια του Επίκουρου] Οφείλω, για μία ακόμα φορά να ευχαριστήσω την γραμματέα μου για τις μεταφράσεις, μη φανταστείτε επειδή μιλούσε δύο γλώσσες ήταν εύκολη υπόθεση, κάθε άλλο, αυτά που έγραφα ήταν φιλοσοφικά και ποιητικά και είχα την παραξενιά να μεταφράσει στ' αγγλικά όλη τη μαγεία και τα συναισθήματα των επιστολών μου. Επίσης τα γράμματα από τους φίλους μας θα μπορούσε κάποιος να πει πως ήταν κάτι σαν φιλοσοφικά δοκίμια. Κοριτσάκι, σου αξίζουν συγχαρητήρια. 'Οταν αργότερα τη σκυτάλη των μεταφράσεων την πήρε η κόρη του Επίκουρου είχανε Ομηρικές μάχες γιατί ήθελε να ασκεί ''λογοκρισία'' στα γράμματά του, [απλοποιώντας τα] για να κάνει πιο εύκολη τη ζωή της. Κάτι άλλο που θα αξίζει να αναφέρω -ως αφηγητής- είναι το εξής: την περίοδο εκείνη, δηλαδή από το 1979 έως και το 2004 ο Επίκουρος με την οικογένειά του έμεναν στην οδό Δεινοστράτου στο Νέο Κόσμο σε ένα διαμέρισμα 70 τετραγωνικών, εκεί φιλοξενούσε τους φίλους του που κάποτε ήταν δύο και κάποτε τέσσερα άτομα. Θέλω να πω μ' αυτό πως αυτό που έχει σημασία είναι η αγάπη, άλλωστε η σοφία του λαού λέει: χίλιοι καλοί χωράνε!! Ειρήσθω εν παρόδω να αναφέρω πως οι φίλοι του Επίκουρου στην πατρίδα τους ζούσαν σε ένα μικρό παλάτι, πάντα θυμάται ο Επίκουρος τα λόγια της DENISE ''δεν θα κάνεις συγκρίσεις'' μας αρκεί που είμαστε μαζί, αυτό το μαζί στην πορεία έγινε εκατέρωθεν απαραίτητο. Κλείνω εδώ αυτή την παρένθεση και επιστρέφω στην Μυρτώ.
Όταν η Μυρτώ με την μητέρα της αναχώρησαν από το PEPOS RASTAURANT ήταν σφόδρα αναστατωμένη, χάρηκε που τώρα πια ήταν σίγουρη για το ποιος ήταν ο νεαρός, αλλά παράλληλα ήταν πολύ αναστατωμένη, αυτή η συνάντηση με τον ''δάσκαλο'', [έτσι αποφάσισε να τον αποκαλεί τον Πέπο] την είχε αναγκάσει να ξανασκεφτεί όλα αυτά που είχε στο μυαλό της. Όταν έφτασαν στο σπίτι ζήτησε από την μητέρα της να την αφήσει μόνη στο γραφείο του πατέρα της. Η νεφέλη δεν έφερε καμία αντίρρηση, κατάλαβε πως η κόρη της ήθελε να μείνει μόνη στο γραφείο και για ψυχολογικούς λόγους, μ' αυτόν τον τρόπο, έστω νοερά, θα επικοινωνούσε με τον πατέρα της, πατέρας και κόρη ήταν πολύ δεμένοι αυτή η απομόνωση ίσως να της έκανε καλό. Όταν η Μυρτώ βρέθηκε στο γραφείο του πατέρα της άρχισε να κατεβάζει από την βιβλιοθήκη αρκετά βιβλία, δεν ήταν βιβλία ιατρικής, ήταν βιβλία ποίησης, φιλοσοφίας και λογοτεχνίας. Όλη αυτή τη διαδικασία την έκανε γιατί θυμήθηκε μία παραξενιά του πατέρα της, ο πατέρας της ήταν ερωτευμένος με την ανάγνωση διάβαζε πάρα πολλά βιβλία, αυτό κατάφερε να το μεταλαμπαδεύσει και στην κόρη του, στις πρώτες σελίδες σχεδόν σε κάθε βιβλίο που διάβαζε, αποτύπωνε και κάποιες σκέψεις, αυτές μπορεί να είχαν να κάνουν και με το βιβλίο αλλά τις περισσότερες φορές έγραφε αυτά που τον είχαν απασχολήσει εκείνη την ημέρα που διάβαζε το συγκεκριμένο βιβλίο. Γνωρίζοντας αυτή τη συνήθεια του πατέρα της άρχισε να ψάχνει στις πρώτες σελίδες των βιβλίων, το τι ακριβώς έψαχνε ούτε και η ίδια το γνώριζε, απλά το ένστικτό της την παρότρυνε να ψάξει αυτές τις σελίδες. Ανάμεσα σ' αυτά που διάβασε υπήρχε ένα ποίημα του ΚΑΒΑΦΗ με τίτλο Θερμοπύλες και ήταν αφιερωμένο σε κάποιου δίκαιους κριτές!!! Ποιοι να ήταν άραγε αυτοί οι δίκαιοι κριτές; Τι να ήθελα άραγε να πει ο πατέρας της με την επιλογή αυτού του ποιήματος;
Θερμοπύλες
Τιμὴ σὲ ἐκείνους ὅπου στὴν ζωὴν των
ὥρισαν καὶ φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτὲ ἀπὸ τὸ χρέος μὴ κινοῦντες,
δίκαιοι κ᾿ ἴσιοι σ᾿ ὅλες των τὲς πράξεις,
ἀλλὰ μὲ λύπη κιόλας κ᾿ εὐσπλαχνία,
γενναῖοι ὁσάκις εἶναι πλούσιοι,
κι ὅταν εἶναι πτωχοί, πάλ᾿ εἰς μικρὸν γενναῖοι,
πάλι συντρέχοντες ὅσο μποροῦνε,
πάντοτε τὴν ἀλήθεια ὁμιλοῦντες,
πλὴν χωρὶς μίσος γιὰ τοὺς ψευδόμενους.
Καὶ περισσότερη τιμὴ τοὺς πρέπει ὅταν προβλέπουν,
καὶ πολλοὶ προβλέπουν,
πῶς ὁ Ἐφιάλτης θὰ φανεῖ στὸ τέλος,
κ᾿ οἱ Μῆδοι ἐπιτέλους θὰ διαβοῦνε.
Συνέχισε το διάβασμα και στην αμέσως επόμενη σελίδα υπήρχε πάλι ένα ποίημα του Καβάφη με τίτλο ΙΘΑΚΗ
Ἰθάκη
Σὰ βγεῖς στὸν πηγαιμὸ γιὰ τὴν Ἰθάκη,
νὰ εὔχεσαι νἆναι μακρὺς ὁ δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,
τὸν θυμωμένο Ποσειδῶνα μὴ φοβᾶσαι,
τέτοια στὸν δρόμο σου ποτέ σου δὲν θὰ βρεῖς,
ἂν μέν᾿ ἡ σκέψις σου ὑψηλή, ἂν ἐκλεκτὴ
συγκίνησις τὸ πνεῦμα καὶ τὸ σῶμα σου ἀγγίζει.
Τοὺς Λαιστρυγόνας καὶ τοὺς Κύκλωπας,
τὸν ἄγριο Ποσειδώνα δὲν θὰ συναντήσεις,
ἂν δὲν τοὺς κουβανεῖς μὲς στὴν ψυχή σου,
ἂν ἡ ψυχή σου δὲν τοὺς στήνει ἐμπρός σου.
Νὰ εὔχεσαι νά ῾ναι μακρὺς ὁ δρόμος.
Πολλὰ τὰ καλοκαιρινὰ πρωϊὰ νὰ εἶναι
ποὺ μὲ τί εὐχαρίστηση, μὲ τί χαρὰ
θὰ μπαίνεις σὲ λιμένας πρωτοειδωμένους·
νὰ σταματήσεις σ᾿ ἐμπορεῖα Φοινικικά,
καὶ τὲς καλὲς πραγμάτειες ν᾿ ἀποκτήσεις,
σεντέφια καὶ κοράλλια, κεχριμπάρια κ᾿ ἔβενους,
καὶ ἡδονικὰ μυρωδικὰ κάθε λογῆς,
ὅσο μπορεῖς πιὸ ἄφθονα ἡδονικὰ μυρωδικά.
Σὲ πόλεις Αἰγυπτιακὲς πολλὲς νὰ πᾷς,
νὰ μάθεις καὶ νὰ μάθεις ἀπ᾿ τοὺς σπουδασμένους.
Πάντα στὸ νοῦ σου νἄχῃς τὴν Ἰθάκη.
Τὸ φθάσιμον ἐκεῖ εἶν᾿ ὁ προορισμός σου.
Ἀλλὰ μὴ βιάζῃς τὸ ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλὰ νὰ διαρκέσει.
Καὶ γέρος πιὰ ν᾿ ἀράξῃς στὸ νησί,
πλούσιος μὲ ὅσα κέρδισες στὸν δρόμο,
μὴ προσδοκώντας πλούτη νὰ σὲ δώσῃ ἡ Ἰθάκη.
Ἡ Ἰθάκη σ᾿ ἔδωσε τ᾿ ὡραῖο ταξίδι.
Χωρὶς αὐτὴν δὲν θἄβγαινες στὸν δρόμο.
Ἄλλα δὲν ἔχει νὰ σὲ δώσει πιά.
Κι ἂν πτωχικὴ τὴν βρῇς, ἡ Ἰθάκη δὲν σὲ γέλασε.
Ἔτσι σοφὸς ποὺ ἔγινες, μὲ τόση πείρα,
ἤδη θὰ τὸ κατάλαβες ᾑ Ἰθάκες τί σημαίνουν.
αυτή τη φορά το ποίημα το αφιέρωνε στη Nana και στον Ian, δηλαδή στο ζευγάρι των διπλωματών, εκείνη τι στιγμή σαν από αστραπή φωτίστηκε το μυαλό της, μέσα στη θλίψη τους είχαν ξεχάσει να ενημερώσουν τους φίλους τους και κουμπάρους αφού εντωμεταξύ είχαν βαπτίσει το κοριτσάκι τους, για τον θάνατο του πατέρα της. Άφησε τα βιβλία πάνω στο γραφείο και έτρεξε να βρει την μητέρα της. Πως τους είχε διαφύγει να ενημερώσουν αυτούς τους σημαντικούς φίλους της οικογένειας και ειδικότερα του πατέρα της; Η Νεφέλη όταν άκουσε τα λόγια της κόρης της ένιωσε πάρα πολύ άσχημα, σωριάστηκε σε μία πολυθρόνα και μονολογούσε, μα πως το έκανα αυτό; Έπρεπε άμεσα να τηλεφωνήσει στη Nana και στον Ian, ήταν καλοί φίλοι και θα έδειχναν κατανόηση, άλλωστε είχαν γίνει τόσο ξαφνικά όλα που δεν ήταν οι μόνοι που είχαν ξεχάσει. Γνώριζε πως θα ήταν και γι' αυτούς μεγάλο το πλήγμα. Από τις αρχές του ίδιου χρόνου [1977] οι φίλοι τους, συνταξιούχοι πια είχαν επιστρέψει στη βάση τους στο Germiston της Νοτίου Αφρικής. Συνομιλούσαν τακτικά και γνώριζε η Νεφέλη πως η κόρη τους η DENISE από την προηγούμενη χρονιά ήταν ερωτευμένη με κάποιον γιατρό καρδιολόγο ο οποίος ήταν ήταν κι αυτός τρελά ερωτευμένος μαζί της και τον περασμένο Απρίλιο, συγκεκριμένα 25 Απριλίου είχαν τελέσει τον γάμο τους. Κάλεσε τους φίλους στο γνωστό τηλέφωνο 00271182565.. και άκουσε τη φωνή της Nana, η Nana πριν προλάβει να ρωτήσει τι κάνουν άκουσε τη Νεφέλη να κλαίει!! Προς στιγμήν τα έχασε, κατάλαβε πως κάτι κακό είχε συμβεί στην οικογένεια των φίλων τους, το μυαλό της πήγε σε κάποια βαριά ασθένεια, όταν όμως άκουσε τα δυσάρεστα για τον Αριστοτέλη δεν μπόρεσε να κρατηθεί, έβαλε κι αυτή τα κλάματα, το τηλέφωνο το πήρε ο Ίαν ο οποίος κι αυτός με ραγισμένη καρδιά ρωτούσε για το πότε θα γινόταν η κηδεία.
Μέσα στη σαστιμάρα τους δεν είχαν καταλάβει πως ο φίλος του ήταν ήδη 12 μέρες νεκρός. Στα επόμενα λεπτά που ακολούθησαν κατάλαβαν το τι είχε συμβεί, κατανόησαν το γεγονός της κατάστασης στην οποία βρισκόταν η Νεφέλη και πως σ' αυτές τις περιπτώσεις αυτά συμβαίνουν. Τον Αριστοτέλη τον αγαπούσαν καλύτερα και από αδερφό, την ευτυχία τους την χρωστούσαν σ' αυτόν τον υπέροχο και αλτρου'ι'στή Έλληνα, δεν ξεχνούσαν το τι έκανε αυτός ο άνθρωπος, γι' αυτούς ήταν ο ήρωάς τους, ήθελαν πάρα πολύ να ήταν εκεί στον ύστατο αποχαιρετισμό του φίλου τους, αυτό πια δεν ήταν εφικτό. Υποσχέθηκαν στην Νεφέλη πως με την πρώτη ευκαιρία θα επισκέπτονταν την Ελλάδα γιατί ήθελαν να αφήσουν λίγα λουλούδια στο μνήμα του υπέροχου φίλου τους. Το απόγευμα της ίδιας μέρας μετέβησαν με τον σύζυγό της στην Ελληνική εκκλησία που υπήρχε στην περιοχή και άναψαν δύο κεράκια στη μνήμη του αγαπημένου τους Αριστοτέλη.
Εδώ θα κάνω ένα μικρό διάλειμμα και με την πρώτη ευκαιρία θα συνεχίσω το δέκατο πέμπτο μέρος, ως τότε Άστα Λαβίστα. Σας χαιρετώ, ο αφηγητής της Π.Σ.Ι. ο Πεπέ.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΣΕ ΔΙΠΛΑΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.
