ΣΠΥΡΙΔΩΝ - ΠΕΠΟΣ - ΠΟΥΦ - ΠΕΠΕ - ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ - FUJI TOMO KAZU ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ σκόρπιες σκέψεις ενός Ουτοπιστή κ.κ. [Σπυρίδων Ν. Γκοβίνας]

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί επισκέπτες του ιστολογίου και της Επικούρειας φιλοσοφίας καλημέρα, με προτροπή κάποιων εκλεκτών φίλων αποφάσισα να συγκεντρώσω όλα αυτά τα σπαράγματα που κατά καιρούς έχω γράψει, και να τολμήσω να τα αναρτήσω στο ιστολόγιο της Λ.Ο.Γ. και  παράλληλα να τα τυπώσω ώστε να τα χαρίσω σε κάποιους δικούς μου ανθρώπους, εννοώ φίλους. Θα ξεκινήσω με την απίστευτη περιπέτεια του ονόματος μου.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

Ο θπύρος που ήταν Επικούρειος ήταν και Επίκουρος χωρίς να το γνωρίζει!!

Δεν γνώριζε πως είχε και δεύτερο όνομα και χρειάστηκε να περάσουν 55 χρόνια για να το μάθει!!

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συν-Ουτοπιστές και συν-Επικούρειοι Καλημέρα.

Πιο κάτω θα διαβάσετε την αληθινή ιστορία του δεύτερου ονόματός μου, είναι μία αληθινή ιστορία που δεν γνώριζα και χρειάστηκε όπως προείπα, να περάσουν 55!! Χρόνια για να μάθω πως όταν με βάπτισαν μου έδωσαν δύο ονόματα. Συνεχίστε παρακαλώ την ανάγνωση έχει μεγάλο ενδιαφέρον.

Ίσως γνωρίζετε όσοι ασχολείστε με τα επικούρεια αθλήματα και την τετραφάρμακο του Επίκουρου πως κάθε 26/04 στην αρχαιότητα ήταν μια ξεχωριστή μέρα γιατί γιόρταζε ο Επίκουρος ο οποίος είχε γεννηθεί στις 07/02 Εκείνη την εποχή στον κήπο του Επίκουρου, όπως καλά γνωρίζετε μαζευόντουσαν όλοι οι εκλεκτοί φίλοι του για να γιορτάσουν μαζί του απλά και λιτά όπως ήταν άλλωστε και ο Δάσκαλος απλός και λιτός.

Εκεί λοιπόν στον κήπο του Επίκουρου η συζήτηση γύρω από την αγωγή της ψυχής κρατούσε μέχρι τις πρωινές ώρες και πάντα τη συζήτηση την ''έκλεινε'' ο δάσκαλος λέγοντας: 

Nα μη ξεχνάτε τα δόγματα!!! 

Κάποια στιγμή πολλούς αιώνες αργότερα σ' ένα χωριό των Τρικάλων, το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, μιλάω για το 1955 γεννήθηκε ένα αγόρι που από παραξενιά? του πατέρα την πρώτη στιγμή που το αντίκρισε είπε, αυτός είναι ο Επίκουρος!!!! η μητέρα του μωρού και οι παραβρισκόμενες εκεί γυναίκες τον κοίταξαν παράξενα γιατί τους φάνηκε πάρα πολύ παράξενο το όνομα γιατί όλοι περίμεναν πως το αγόρι θα έπαιρνε το όνομα του παππού του που ήταν Θπύρος!!! 

Όταν αργότερα τον ρώτησαν πως και ανάφερε αυτό το όνομα η απάντηση που πήραν τους μπέρδεψε πιο πολύ, είπε: Δεν γνωρίζω γιατί και πως, αλλά αυτό το όνομα μου ήρθε εκείνη τη στιγμή να πω!!!!!!! όλοι οι παριστάμενοι σταυροκοπήθηκαν και του θύμισαν πως τον πατέρα του τον έλεγαν Θπύρο και όχι Επίκουρο!!!!!!!!!! 

Γνώριζε πάρα πολύ καλά ποιο ήταν το όνομα του πατέρα του αλλά δεν μπορούσε και να ξεχάσει πως, οι οιωνοί ήταν αυτοί που τον παρακίνησαν να να πει αυτό το όνομα, και αυτό έπρεπε να το σεβαστεί. Μόλις ο παππούς του νεογέννητου αγοριού έμαθε από την κυρά Μαμή το τι είχε συμβεί έγινε θηρίο!!! κάλεσε κοντά του τον γιο του και του είπε σε αυστηρό τόνο, δε μου λες τι μασκαραλίκια είναι αυτά που άκουσα? Πως να εξηγήσει στον εξαγριωμένο πατέρα του ο πατέρας του αγοριού το τι είχε συμβεί? σάμπως και θα τον πίστευε? 

Εκείνη λοιπόν τη δύσκολη στιγμή ο πατέρας του μωρού πήρε τη μεγάλη απόφαση, θα ονόμαζε το αγόρι Θπύρο, αλλά ο Νονός του την ώρα που θα το βάπτιζε θα του έδινε δυο ονόματα, το ένα φωναχτά και το άλλο ψιθυριστά ώστε να το ακούσουν ελάχιστοι. 

Αυτό και έγινε, το μυστικό το γνώριζαν τρία άτομα, ο Νονός, ο Πατέρας, και o παπάς, ο παπάς μάλιστα ζήτησε από τον πατέρα του αγοριού να του υποσχεθεί πως θα του έλεγε την αληθινή ιστορία των δύο ονομάτων μετά τον θάνατό του!!! 

Ο πατέρας πράγματι έδωσε στον παπά τον λόγο του, σκεπτόμενος βέβαια πως έτσι κι αλλιώς ο παπάς λόγω προχωρημένης ηλικίας, άντε να ζούσε καμιά δεκαριά χρόνια ακόμα οπότε όταν το αγόρι θα ήταν 10 χρονών θα μπορούσε να του πει την αλήθεια.

 Έλα όμως που ο Παπάς ήταν καλοζωισμένος και τα χρόνια πέρναγαν και ο Παπάς δεν πέθαινε!!!! Κάπως έτσι φθάνουμε στο 2006 και το αγόρι δεν έχει μάθει ακόμα πως έχει δυο ονόματα ώσπου επεμβαίνει ο από μηχανής Θεός!!!!!!!!

Ο Θπύρος το 2006 στις 14 Αυγούστου είχει προγραμματίσει - μαζί με τα μέλη της Λ.Ο.Γ. - στην Αυλή των Θαυμάτων, όπως την είχε ονομάσει, να διοργανώσει μια βραδιά ποίησης στη μνήμη του Ποιητή των Θαλασσών Νίκου Καββαδία. 

 Λίγο πριν ξεκινήσει η γιορτή πήρε τον λόγο ο Θπύρος και είπε: Φίλες και φίλοι σας καλωσορίζω στον όμορφο κήπο μας - αυλή μας, και ελπίζω να περάσετε καλά, με τα μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας έχουμε ετοιμάσει για σας διάφορα δρώμενα, πριν προχωρήσουμε θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ σ' έναν φιλόσοφο της αρχαιότητας που κατά τη γνώμη μου είναι πάρα πολύ αδικημένος από την ιστορία, και μιλάω φυσικά για τον Επίκουρο, ο Επίκουρος έκανε κάτι αντίστοιχο μ' αυτό που κάνουμε εμείς απόψε...... εκείνη τη στιγμή το βλέμμα τού Θπύρου έπεσε στον πατέρα του και πρόσεξε πως ήταν πολύ συγκινημένος!! σοκαρίστηκε μ' αυτή την εικόνα αλλά δεν ήθελε  εκείνη τη στιγμή να διακόψει και να τον ρωτήσει γιατί δάκρυσε, υπέθεσε πως ήταν από τη συγκίνησή του λόγω της βραδιάς, και λόγω του ό,τι ο μικρός του γιος ήταν κάποτε ανθυποπλοίαρχος και ίσως έφερε στη μνήμη του τα ταξίδια στους ωκεανούς, και στις αγριεμένες θάλασσες.

 Όταν αργά το βράδυ μετά τη γιορτή τον αναζήτησε για να του εξηγήσει το λόγο, του είπε η μητέρα του πως είχε ήδη κοιμηθεί. 

 Την επόμενη μέρα 15 Αυγούστου κατά τις 11.00 ρώτησε την μητέρα του αν ο φάδερ επέστρεψε από την Εκκλησία και του είπε πως είχε μεταβεί στο διπλανό χωριό προκειμένου να παραστεί στην κηδεία του παπά που είχαμε πιο παλιά στο χωριό γιατί ως επίτροπος είχε μια ξεχωριστή σχέση με τον Παπά. Που να φανταστεί ο Θπύρος εκείνη τη στιγμή πως αυτόν το παπά περίμενε ο πατέρας του να πεθάνει ώστε να μπορεί πια να πει στον γιο του το μεγάλο μυστικό. 

Ευτυχώς που ο Παπάς πέθανε εκείνη την περίοδο γιατί λίγο μετά ο πατέρας του Θπύρου έπαθε ένα εγκεφαλικό με αποτέλεσμα να μη μπορεί πλέον να μιλάει, οπότε δεν θα μπορούσε να εξηγήσει στον γιο του τι ακριβώς είχε συμβεί τότε. Όταν επέστρεψε στο σπίτι μετά την κηδεία αναζήτησε τον Θπύρο και ζήτησε να μείνουμε δυο τους γιατί ήθελε να του πει κάτι πολύ σοβαρό. Ήταν πάρα πολύ αναστατωμένος ο πατέρας και προς στιγμήν ο Θπύρος φοβήθηκε πως κάποιο πρόβλημα υγείας τον απασχολούσε. 

 Η πρώτη του ερώτηση ήταν αν η χθεσινή αναφορά στον Επίκουρο ήταν τυχαία, η αν γνώριζε κάτι!!!!!

 Έπεσε από τα σύννεφα ο Θπύρος όταν άκουσε τον πατέρα του να λέει αυτά τα λόγια γιατί το μυαλό του πήγε στο κακό, αναρωτήθηκε αν ο πατέρας του ήταν καλά στα λογικά του!!!!!!!! 

 Ο πατέρας του κατάλαβε την αγωνία του και τον προβληματισμό του και έσπευσε να τον καθησυχάσει λέγοντας, μην ανησυχείς τα έχω τετρακόσια απλά απάντησε μου σ' αυτό που σε ρώτησα. Όταν του είπε πως ήταν τυχαία η αναφορά του στον Επίκουρο, και πως απλά του αρέσει η φιλοσοφική προσέγγιση για τη ζωή που εξέφραζε ο εν λόγο φιλόσοφος, ο πατέρας άρχισε να σταυροκοπιέται και να λέει... μα είναι δυνατόν!!!!!!!!!!!!!! Παρακάλεσε τη γυναίκα του Θπύρου  την Λόλα, να τους φτιάξει δυο καφεδάκια και άρχισε να του εξιστορεί όλα τα συμβάντα. Φαντασθείτε τώρα τη δική του έκπληξη όταν έμαθε πως είχε και ένα ακόμα όνομα αυτό του Επίκουρου!!!!!!!!!!!! για φαντάσου σκέφτηκε ο Θπύρος ενώ ήμουν ήδη Επικούρειος, χωρίς να το ξέρω ήμουν και  Επίκουρος!!!!!!! 

 Απίστευτα πράγματα, αρκετές φορές η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία.

Επίλογος, όταν το 2008 ο πατέρας τού Θπύρου αναχώρησε σωματικά από τον μάταιο τούτο κόσμο και επειδή είχε ένα όπλο (δίκαννο) χρειάστηκε ο μεγάλος του αδερφός να πάει να δηλώσει το όπλο στην αστυνομία, βγάζοντας τη δερμάτινη θήκη προκειμένου να βρει τον αριθμό του όπλου βρήκε μέσα στη θήκη ένα γράμμα όπου απ' έξω έγραφε να το διαβάσει πρώτα ο Θπύρος.......... ο μεγάλος αδερφός σεβάστηκε την επιθυμία του πατέρα και παρέδωσε το γράμμα στον Θπύρο, όταν ο Θπύρος άνοιξε το γράμμα, διάβασε μεταξύ άλλων τα εξής:  επειδή ο Παπάς δεν έχει σκοπό να πεθάνει, (όταν έγραφε το γράμμα ο πατέρας του ο Παπάς ήταν ήδη 79 ετών το γράμμα είχε χρονολογία 26/04/2005) και επειδή φοβάμαι μήπως πεθάνω εγώ πρώτος και δεν μάθει ποτέ ο γιος μου πως έχει δυο ονόματα ας διαβάσει αυτό το γράμμα για να μάθει την πραγματική ιστορία, γιε μου σου ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση αλλά είχα δώσει τον λόγο μου στον παπά και έπρεπε να τον κρατήσω, απλά δεν πίστευα πως ο μπαγάσας θα ζούσε τόσα πολλά χρόνια. 

Είχε φροντίσει ο φάδερ τού Επίκουρου για κάθε ενδεχόμενο. Φίλες και Φίλοι αυτή είναι εν ολίγοις η ιστορία του Επικούρειου Πέπου-Θπύρου που φαντάζει σαν ένα καλό μυθιστόρημα. Από τότε που ο Θπύρος έμαθε πως έχει και δεύτερο όνομα αποφάσισε να κρατήσει πια το Επίκουρος, γι' αυτό και οι φίλοι του τον φωνάζουν Επικούρειο Πέπο.

Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Pepos-Poof-Pepe-Fuji Tomo Kazu

=======================================

Ακολουθεί το ποίημα με τον τίτλο ''ΑΚΟΥ'' που έγραψε ο Επικούρειος Πέπος για την πολυαγαπημένη του δίδυμη αδερφή, την Μοναδική και Λατρεμένη Διονυσία.

Στην Denice-Διονυσία With Love PEPOS

Άκου: ξένε, όπου κι αν βρίσκεσαι μάθε πως ό,τι διαβάσεις ποιο

            κάτω είναι λόγια αγάπης για μια αξιολάτρευτη χαρισματική

            δίδυμη αδερφή, ίσως την πιο φεγγαρολούσμενη!!! αδερφή

            στον πλανήτη. I love Denice!!!

Άκου: Δημιουργέ, αν με ξαναστείλεις σε κάποια άλλη ζωή πίσω στη Γή

           -σε παρακαλώ- φρόντισε να επιστρέψω ως Denice-Διονυσία.

Άκου: Ποιητή την Ιστορία τριών ευλογημένων φίλων και γράψε 1977 στίχους

             και 47 σονέτα για την πιο όμορφη 47νη ιστορία φιλίας.

Άκου: Ποσειδώνα τους παφλασμούς των κυμάτων απο το πλοίο που μεταφέρουν τους

             ευλογημένους φίλους μας στο Αiγαίο και πράξε τα δέοντα.

Άκου: τους στεναγμούς αυτών που έμειναν πίσω και τότε θα καταλάβεις

             το κενό που αφήσατε με την αναχώρησή σας.

Άκου: Λατρευτή μου αδερφή, εγώ ποιητής δεν είμαι αλλά θα συνεχίσω

             να γράφω ''στίχους'' για σένα.

Άκου: Διονυσία, εγώ που σ' αγαπώ δεν έχω παρά μόνο τα όνειρά μου

             εκεί λοιπόν στα όνειρά μου είσαι η Πριγκηπέσσα μου.

Άκου: Μούσα, όλες οι λέξεις που γράφω και όλες οι λέξεις που διαβάζω

             θα είχαν άλλο νόημα χωρίς την παρουσία της Διονυσίας.

Άκου: Δίδυμη ψυχή, τους λυγμούς τ'ουρανού και τα δάκρυα της βροχής

            όταν πέφτουν στη Γαία.

Άκου: Πλάστη του σύμπαντος όταν αποφάσισα να γράψω αυτό το ''ποίημα''

            μοναδική μου πρόθεση ήταν να στείλω στη δίδυμη αδερφή μου

            λίγες σταγόνες αγάπης.

Άκου: Ιστορικέ του μέλλοντος, στις 07/07/77 γεννήθηκε στην Αρεοπαγίτου

            η Π.Ο.Ι.Φ. στις 14/08/06 γεννήθηκε ο Λ.Ο.Γ. στις 08/09/99 γεννήθηκε

            η Ό.Κ.Ρ.Α,

Άκου: Λογοτέχνη το ό,τι η Π.Ο.Ι.Φ. συνεχίζει ακόμα και σήμερα 47χρόνια

            μετά να ζεσταίνει της καρδιές των δημιουργών, και των δορυφόρων,

            αυτό οφείλεται κυρίως στην αξιαγάπητη Denice-Διονυσία κ.ο.μ.

Άκου: Διονυσία δεν είναι καθόλου δύσκολο να γκρεμίσεις, είναι όμως πολύ

            δύσκολο να συνθέσεις, εσύ υπήρξες η κράτιστη συνθέτης.

Άκου:Η βασική αρετή -αν θέλεις ελάττωμα- στη ζωή μου ήταν πάντοτε

           η αναζήτηση υπέροχων φίλων. Aυτό ήταν μία ευλογία.

Άκου: Διονυσία πόσο όμορφα κελαηδούν τα πουλιά στο μαγευτικό νησί

            της Ουτοπίας όταν νιώθουν την παρουσία σου.

Άκου: τον αέρα, με τον βοριά σου στέλνω χαιρετίσματα, με το Νοτιά σού

            λέω έλα, με τον Μαϊστρο σού γνέφω να μη μας ξεχάσεις, και με τον

            Πουνέντε σού στέλνω την αγάπη μου.

Άκου: Τις Μούσες και τις Νύμφες κάτι έχουν να σου πουν, δεν είναι δα

            και μυστικό! όλοι γνωρίζουν το πόσο σ' αγαπώ.

Άκου: Σαν βγείς στο πηγαιμό για την Ιθάκη εγώ θα είμαι στο κα'ι'κι που

            θα σε μεταφέρω. Εγώ θα είμαι ο καπετάνιος.

Άκου: Έχω φυλάξει σε μια φιάλη τις πολύ όμορφες στιγμές που ζήσαμε

             από το 77 έως και σήμερα και σκέφτομαι κάποια στιγμή να τις

             καταθέσω στο Πάνθεον της Φιλίας.

Άκου: Ο Ποιητής έλεγε πως ''όπου και αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει,

            εγώ λέω όπου κι αν ταξιδέψω η αγάπη σας D+D με λυτρώνει.

Άκου:Διονυσία θα παραμείνω πάντα ένας ονειροπόλος ταξιδευτής σε πείσμα

            των καιρών, και των υποκριτών.

Άκου: Τα σύννεφα που ανεμοδέρνονται και σιγανά βογκούν και κλαίνε,

             κάτι έχουν να σου πούνε, είναι ένα ποίημα.

Άκου: Αν κάποτε ξυπνήσουμε χωρίς ουρανό πάνω από το κεφάλι μας

            εμείς θα έχουμε την υπέροχη έναστρη φιλία μας.

Άκου: Εσύ Denice η Όαση, κι εγώ η έρημος, εσύ το κύμα κι εγώ ο παφλασμός,

            εσύ ο Ουρανοδρομέας κι εγώ η Σελήνη, εσύ η σφεντόνα κι εγώ η πέτρα.

Άκου: Εγώ το σύννεφο κι εσύ η βροχή, εγώ οι λέξεις κι εσύ το ποίημα,

             εγώ τα πλήκτρα κι εσύ οι νότες, εγώ το δένδρο κι εσύ ο καρπός.

Άκου: Eσύ η φαρέτρα κι εγώ το βέλος, εσύ το όραμα κι εγώ η σκέψη,

            εσύ το χαμόγελο κι εγώ η χαρά, εσύ η φωνή της αγάπης κι εγώ

            ο τυχερός αποδέκτης.

Άκου: Ο παράδεισος είναι η μνήμη μας, και τ'αγαπημένα πλάσματα

            του Δημιουργού είναι τα παιδιά και τα πουλιά.

Άκου: ΟΙ δημιουργοί της πιο όμορφης ιστορίας του πλανήτη είναι οι:

            Derrick+Denice+Epikourios Pepos.

Άκου: την ηχώ της άτακτης φωνούλας, είναι η συνείδησή σου, 

          αυτή γνωρίζει.

Άκου: τις υπέροχες μουσικές της φύσης και γράψε τη δική σου μελωδία.

Άκου: τo κελάϊδισμα του φτερωτού Ερμή με τις θεϊκές νότες και αναρωτήσου

            Από πού πηγάζουν.

Άκου: και νοστάλγησε αγαπημένα πρόσωπα που δεν τόλμησε να τα’ αγγίξει

            Ούτε ο χρόνος.

Άκου: υπέροχες μουσικές και χαλάρωσε, το έχεις ανάγκη, άκου το κλάμα του

            Παιδιού σου ως την καλύτερη σύνθεση της οικουμένης.

Άκου: την αδύναμη φωνή των γερόντων και σκέψου το ρητό που λένε στο

            Μ.Κ.Π.Γ. ‘’εκεί που είσαι ήμουνα και ‘κει που είμαι θα ‘ρθεις.

'Ακου: Την ηχώ του πόνου από την Ιταλία αυτήν την περίοδο και αναρωτήσου

              αν όντως ο άνθρωπος είναι ο υπεύθυνος για όλα αυτά που ζούμε αυτή

              την περίοδο του 2020 με τον καινούριο εχθρό μας, ή τα βακτήρια.

Άκου: τον Pepe που λέει πως τα παιδιά και τα πουλιά είναι τα’ αγαπημένα

            Πλάσματα του θεού, και γίνε τουλάχιστον, παιδί.

Άκου: τις θεσπέσιες μουσικές του Χατζιδάκι,του Τσιτσάνη, του Θεοδωράκη
            και σκέψου θετικά, Πλάσε με το νου σου όμορφες εικόνες, γίνε ποιητής 
          για να γράψεις τον Ύμνο της φιλίας.

Άκου: τις τρεις Χάριτες με τις μαγευτικές φωνές, και ταξίδεψε μαζί τους στο

            Νησί των συναισθημάτων.

Άκου: Διονυσία είσαι ένας ήλιος στο δικό μας σύμπαν που μας φωτίζει και

            Μας ζεσταίνει.

Άκου: το κάλεσμα της έλξης των χαρισματικών πλασμάτων, και ακολούθησε

            Τα βήματά τους.

Άκου: τους χτύπους της καρδιάς μου πως χτυπούν για σένα ακατάπαυστα'

Άκου: ιστορίες αγάπης από χείλη ερωτευμένων είναι συναρπαστικές.

Άκου: τον Poof όταν διηγείται ιστορίες για το μαγευτικό ταξίδι στην

             Ιαπωνία, και στο Ακρωτήρι της καλής Ελπίδας, και νοερά

             Ταξίδεψε μαζί του.

Άκου: τον Pepo όταν μιλάει με πάθος για την Αυλή των Θαυμάτων

            Και άφησε να σε παρασύρει στις αγκαλιές των Μουσών.

Άκου: ξαπλωμένη/ος στο πάτωμα τη μουσική από το ‘’emperor’’, και

            Τον Σον Κονερυ να απαγγέλει Καβάφη, είναι Μαγεία!!!!!!!!!

Άκου: τα σύννεφα τα κουσκουσιάρικα!!! Πως σχολιάζουν την πτώση

           Της  ήρεμης γυμνής βροχής.

Άκου: τη γλυκολαλιά της Δίδυμης αδερφής μου με πόση χάρη παρηγορεί 
            τα δάκρυα της ψυχής μου.

Άκου: τα άνθη της Αμυγδαλιάς, και της Λεμονιάς αυτή την άνοιξη τα

             έχω φυλάξει για σένα και μόνο για σένα.

Άκου: υπάρχει ένα αόρατο σχοινί που μας συνδέει, κι εκεί ακροβατούν

            τα όνειρά μου κάθε φορά που έχει πανσέληνο.

Άκου: ένας ποιητής έδωσε μια λέξη στη σιωπή για να παίζει, εσείς

            μου δώσατε αγάπη-πάλι μια λέξη- για να έχει νόημα η ζωή μου.

Άκου: σήμερα 21/03 ένιωσα στ' αυτιά μου ένα παράξενο αεράκι που

            έκρυβε ένα μνμα, το μνμα ήταν από 9.000 χιλ. μακριά, από

            την περιοχή του GERMISTON και ήταν δικό σου.

Άκου: Διονυσία σήμερα 21/03 ημέρα της Ποίησης, ο αδερφός σου

           φύτεψε στον κήπο μια αρωματική-μοναδική Τριανταφυλλιά

           και της έδωσε τ' όνομά σου.

Άκου:  όπως η ποίηση είναι η αρμονία των λέξεων, έτσι και η Διονυσία

             με τον Derrick είναι η εξίσωση της φιλίας και της αγάπης.

Άκου: η φωνή μου δεν είναι δυνατή, και το ποίημα μου δεν θα 

            το καταλάβουν οι πολλοί -έτσι κι αλλιώς δεν είναι για πολλούς-

            γιατί θα το συγκρίνουν με άλλα ποιήματα, και τότε θα πουν:

            α! πάλι ο Poof;;; συγχωρέστε τους γιατί δεν γνωρίζουν πως

            στον χαμένο παράδεισο ο Poof ήταν ένας ρομαντικός ψυχοπομπός,

            που οραματίζονταν έναν κόσμο Ουτοπικοποιητικό.

            Επιμέλεια Ανάρτησης: Επικούρειος Πέπος.

           

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ Ο ΓΟΡΓΟΓΥΡΑΙΟΣ.

=============================

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ [το κορυφαίο]

Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ 

ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό. 

Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει 

τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Κερκέτιου τα μέρη. 

Πρόβαλε η ροδοδάχτυλη νυφούλα τ’ ουρανού 

και άπλωνε το φέγγος της μαγεύοντας το νου. 

Η πρώτη αχτίδα του ηλιού με βρίσκει στο ανηφόρι, 

της αύρας νιώθω το κρυφό το μίλημα: «Προχώρει». 

Νιώθω της αυγικής δροσιάς το τρυφερό το χάδι, 

νιώθω τη γλύκα της ζωής μες στην καρδιά να στάζει. 

Φτάνω σε τόπον όμορφο που’ χει περίσσεια χάρη, 

όπου η φύση σκόρπισε απλόχερα τα κάλλη. 

Ξεπέζεψα και έγειρα σε ριζιμιό λιθάρι, 

σε ξάγναντο κι ευώδιαζε δίπλα μου το θυμάρι. 

Ματιά και νους απλώθηκαν τα δυο μαζί παρέα 

κι όλο περιεργάζονταν την όμορφη τη θέα. 

Βλέπω χαλκόμαβες κορφές με γειτονιά τ’ αστέρια, 

των αετών βασίλειο, των πετριτών λημέρια. 

Γοργόφτερα γροικώ πουλιά μες στα γαλάζια πλάτη, 

γυροβολιές και παιχνιδίσματα χορταίνουνε το μάτι. 

Και με τη μελωδία του γλυκά, τερπνά με υψώνει 

του λόγκου η πετροπέρδικα, της ρεματιάς τ ’αηδόνι. 

Πλαγιές κατάφυτες φορούν σμαράγδινη στολή 

με των σπιτιών τα κόκκινα πετράδια ταιριαστή. 

Πεύκα κι ελάτια ολόισια και πλάτανους αιώνιους θωρώ, 

και τ ΄ αγεριού τους ψίθυρους ακούω μες στους κλώνους. 

Τ ‘ αγριολούλουδα κι αυτά πανώρια, μυροβόλα, 

η μαργαρίτα, το γιοφύλλι, ο κρίνος κι η γλαδιόλα. 

Θαρρείς πως ντύθηκε η γης, μυριοχρωματισμένη, 

σοφής υφάντρας φορεσιά με ξόμπλια πλουμισμένη. 

Κι εκεί που τέτοια λόγιαζα κι άλλα πολλά δροσάτα, 

βλέπω μια κόρη ρόδινη που πρόβαλε στη στράτα. 

Μια κόρη κρινοπρόσωπη, λιγνή σγουρομαλλούσα 

που ‘ ρίξε γύρω ολόγυρα ματιά γοργοπετούσα. 

Στέκω και τη θιαμαίνομαι, θέλω να της μιλήσω, 

προσεκτικά και ευγενικά μην την κακοκαρδίσω. 

-"Καλή σου ώρα, κόρη μου, και να ‘ σαι ευτυχισμένη, 

καλότυχοι που σ’ έχουνε κόρη καμαρωμένη. 

Πες μου ποιος είν ’ ο τόπος σου θέλω να σε ρωτήσω." 

-"Ξένε, αφού με ρώτησες, εγώ θα σου απαντήσω. 

Μάθε, εδώ που βρίσκεσαι, σ’ αυτή την πανδαισία, 

όπου η αγάπη φύτρωσε, όπου ανθεί η φιλία, 

όπου της φύσης γίνεται γιορτάσι, πανηγύρι, 

εδώ ' ναι τ ' όμορφο χωριό, είναι το Γοργογύρι." 

Το Γοργογύρι αγάπησα, το’ βαλα στην καρδιά μου 

θα το’ χω μες στη μνήμη μου κι ας είναι μακριά μου. 

Π.Λ. Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

========================================

Ιδού το δεύτερο ποίημα για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.

Νάτο, εμπρός σας, ανάμεσα σε δυό 

πλαγιές/ 

Το Μαγευτικό και Πανέμορφο 

Γοργογύρι με της Μούσες και τις Νύμφες/ 

Ντυμένο στ' άσπρα τον χειμώνα να το χαϊδεύουν οι νιφάδες του χιονιά/ 

Και στα πράσινα την άνοιξη με τα 

γάργαρα νερά να κυλαρίζουν διασχίζοντας το/ 

Δεξιά του οι ιεροί βράχοι των Μετεώρων/ 

και Αριστερά του η ιστορική Πιάλεια/ 

Τέτοια ομορφιά επισκέπτη σε άλλον 

τόπο δεν θα δεις/ 

Παρά μόνο στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι 

που το έχουν υμνήσει ποιητές και συγγραφείς/ 

Βρίσκεται ξαπλωμένο στην αγκαλιά 

του Κερκέτιου όρους με την "αστραπή" στην κορυφή του/ 

Εκεί, στην κορυφή, σε οδηγεί το 

φημισμένο και ξακουστό σε όλους μονοπάτι, του 

Ασκληπιού/ 

Με τα πολλά γλυπτά, τα εικαστικά 

της φύσης και τον μικρό Κερκέτη, τον βοηθό του Ασκληπιού. 

Εκεί θα συναντήσεις βότανα και μυρωδικά, καλότχιες, ξωτικά, και όμορφες κοπέλες σαν τα κρύα τα νερά. 

Δημήτρης Παπαγιαννόπουλος, Επικούρειος Πέπος.

=========================================

Ιδού το τρίτο ποίημα για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.

Ξένε, σαν δεις ένα χωριό όπου γελάει η φύσις,

κ’ εις κάθε πλάτανο κοντά που κρύπτεται μια κόρη

ωραία σαν το τριαντάφυλλο — εκεί να σταματήσεις·

έφθασες, ξένε, στο Γοργογύρι.

Κι όταν το βράδυ έλθει, αν βγεις έξω να περπατήσεις

και βρεις εμπρός σου όμορφες κοπελιές, 

στον δρόμο μη προχώρει

του ταξιδιού σου πια. 

Aλλού ποιον τόπο θα ζητήσεις

καλύτερον απ’ το Γοργογύρι;

Τέτοια δροσιά δεν έχουνε αλλού στον κόσμο οι βρύσες,

των λόφων του την αρχοντιά αλλού δεν έχουν όρη·

και με της γης τ' αρώματα μονάχα θα μεθύσεις, 

ολίγο ακόμα αν μείνεις στο Γοργογύρι.

Την πρασινάδα που θα δεις εκεί να μην ελπίσεις

που σ’ άλλο μέρος θα την βρεις. Aπ’ το βουνό θα δεις

τα χρώματα του κάμπου, και σίγουρα θα πεις... πώς να 

μην αγαπήσεις τ' όμορφο Γοργογύρι;

Πως το αγαπώ υπερβολικά, ω ξένε, μη νομίσεις.

Υπάρχουν τόποι εύφοροι πολλοί και καρποφόροι.

Πλην όμως έχουν κάτι ξεχωριστό, και συ θα ομολογήσεις,

οι καρποί, τα άνθη, και οι κοπελιές στ' όμορφο Γοργογύρι.

Από ένα ποίημα του Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ σε ελεύθερη μετάφραση 

από τον Επίκουρο τον Γοργογυραίο ποιητική αδεία.

================

Ιδού το τέταρτο ποίημα για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.

Απ' όταν χώρισε θαρρώ/

Το χώμα από τον ουρανό/

Καμαρωτό μ' αλαζονεία/

Και μες στη θεία ησυχία/

Το Κερκέτιον όρος μια κορφή υψώνει/

Στο Γοργογύρι και καμαρώνει/

Και όταν ρίχνουμε ματιές/

Στους κάμπους με τις κερασιές/

Ο ήλιος πάει πολύ ψηλά/

Κρύβεται πίσω από το βουνό/

Νύχτα και να τ' ολόγιομο φεγγάρι/

Που αμυδρά το φως του βλέπω πάλι/

Τ' άσπρα σύννεφα διστάζουν/

Να το αγγίξουν πλησιάζουν/

Και όλα τα πουλιά μαζί φωνάζουν/

Γοργογύρι είσαι το πιο όμορφο χωριό/.

Του Γιαμάμπε Ακαχίτο, σε ελεύθερη απόδοση, ποιητική αδεία

από τον Επίκουρο τον Γοργογυραίο.

================================

Ιδού το Πέμπτο ποίημα για το ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ

Σε θυμάμαι σαν ένα λαμπερό ουράνιο τόξο

Στους δρόμους του ουρανού

Σε θυμάμαι όπως όλοι μας νοσταλγικά

Θυμόμαστε φίλους εκλεκτούς

Σε νιώθω στο φώς, στον αγέρα

Στο άρωμα των λουλουδιών

Και γεμίζει η άδεια μου ψυχή από τις ομορφιές σου

Και των πουλιών τις μουσικές.

Βυθίζομαι στο κελάρυσμα των νερών του Κεφαλοπόταμου

Και με τη θύμησή σου, κάθε στεναγμό και κάθε πόνο

Σε αυτό το όνειρο ξεχνώ

Πιο κοντά μου σε νιώθω

Όσο κι αν μακριά σου φεύγω

Γιατί η εικόνα σου είναι μέσα μου

Σκιά που υπερνικά τη σκέψη μου

Όμορφο Γοργογύρι σε θυμάμαι

Γιατί γεμίζεις τα όνειρά μου,

Με χρώματα, με αρώματα 

Και με κάθε λογιών χαρίσματα.

Θυμάμαι τις μαγικές βραδιές

Στην αυλή των θαυμάτων

Και νοσταλγώ την κάθοδο των αστεριών.

Ω! μαγευτικό και πανέμορφο Γοργογύρι πόσο πολύ σ’ αγαπώ.

ΥΓ. αφιερωμένο σε όσους έχουν κλείσει στην καρδιά τους το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.

=======================

Το νέο δυστοπικό οικολογικό ποίημα είναι κι αυτό του Επικούρειου Πέπου.

Το δάσος στο τάμπλετ.

Θα 'ρθει μία μέρα που τα δένδρα/

Θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων/

Και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο/ 

θρόισμα και οξυγόνο.

Θα 'ρθει μία μέρα που τα δένδρα/

Θ' αρρωστήσουν και τότε οι άνθρωποι/

θα καταλάβουν τη χρησιμότητα τους/

Τότε όμως θα είναι αργά.

Θα 'ρθει μία μέρα που ο γεροπλάτανος/

Δεν θα μπορεί πλέον να λέει ιστορίες/

Ούτε και ν' ακούει ιστορίες που συνήθιζαν να λένε/

Στον ίσκιο του οι άνθρωποι.

Θα 'ρθει μία μέρα που στη θέση τους/

Απλά θα υπάρχουν κάποιες τρύπες και καμένα δένδρα/

Και ως συνήθως οι επιμηθείς άνθρωποι/

Θα κλαίνε πάνω σ' αυτές τις τρύπες και στα καμένα.

Πολλοί από αυτούς θα είναι λυπημένοι και άρρωστοι/

όπως τα πλατάνια και τα καμένα δάση/

Τα μικρά παιδιά θ' ακούνε για δένδρα/

Και δεν θα γνωρίζουν πως ήταν η μορφή τους/

και φυσικά θα ανατρέχουν φυσικά στα τάμπλετ.

Ήρθε μία μέρα που τα δένδρα τα αφάνισε η πύρινη λαίλαπα/

Γιατί οι πιο πολλοί άνθρωποι κατά βάθος μισούν το δάσος/

Ήρθε μία μέρα που τα παιδιά αναρωτιούνται τι φταίει/

Που κάηκαν τόσα πολλά δένδρα χωρίς βοήθεια;/

Είναι μία μέρα ντροπής για το ανθρώπινο είδος/

Τα παιδιά κοιτάζουν τους μεγάλους και τους υπεύθυνους στα μάτια/

Χωρίς ποτέ να παίρνουν απαντήσεις/

Και συνεχίζουν να κοιτάζουν τα δένδρα στο Τάμπλετ.

Το ποίημα ανήκει στην συλλογή "εικόνες μιας άλλης εποχής" 

και είναι αφιερωμένο σε όσους έχουν ακόμα ευαισθησίες για το περιβάλλον. Επικούρειος Πέπος.

==============================

Ένα ποίημα για τις Μούσες.

Μούσα, εσύ πανταχού παρούσα/

Προστάτιδα εσύ της ποίησης, οιστροκυματούσα/

Γλυκόφθαλμη Πινδαρική μου Μούσα/

Αχτιδομίλησε και στάσου απόψε/

Στον κήπο του Επικούρειου Πέπου/

Άνοιξε και φώτισε την ψυχή του και την καρδιά του/

Ν' αστράψει μέσα του η φλόγα της ποίησης/

Που σιγοκαίει βαθιά τα σωθικά του/

Βοήθησέ τον να υμνήσει τον έρωτα και την φιλία/

Εσύ μόνο Μυστηριομάτα Μούσα/

Μπορείς να δώσεις φωνή στις λέξεις που τον κατακλύζουν.

Το πιο πάνω ποίημα είναι του μέγιστου ποιητή Επικούρειου Πέπου και ανήκει στην συλλογή με τον τίτλο "Μούσες και Νύμφες".

==========================

Την πιο κάτω ιστορία για τον ΚΑΦΑΛΟΠΟΤΑΜΟ την διηγήθηκαν οι ΝΥΜΦΕΣ του ποταμού στον Επικούρειο Πέπο και ο Πέπος την κατέγραψε όπως ακριβών του την υπαγόρευσαν οι ΝΥΜΦΕΣ.

Η πιο κάτω ιστορία που θα διαβάσετε είναι η αληθινή ιστορία για τον Κεφαλοπόταμο, το ποτάμι που υπάρχει στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Και όπως είπε και η Μούσα Ευτέρπη: μόνον εσύ Πέπο έχεις όλα τα στοιχεία που έχουν να κάνουν με το ποτάμι γιατί όταν ήσουν μικρός όλη μέρα τριγύριζες στο βουνό και στο ποτάμι και μιλούσες με τα ξωτικά, τις Νύμφες και τις Μούσες. 

Αυτή την αληθινή ιστορία για τον Κεφαλοπόταμο θα  πρέπει να γνωρίζει κάθε κάτοικος και κάθε επισκέπτης του Μαγευτικού και Πανέμορφου χωριού που ακούει στο όνομα Γοργογύρι.

ΚΕΦΑΛΟΠΟΤΑΜΟΣ.

Φίλες και φίλοι σας καλωσορίζουμε στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι το πιο ερωτικό και ποιητικό χωριό των Τρικάλων κ.ο.μ.

ΠΡΟΣΟΧΗ βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας διηγηθώ τον αληθινό μύθο του ποταμού του χωριού μας που ακούει στο όνομα Κεφαλοπόταμος!!

Υπάρχουν βέβαια κι άλλοι μύθοι αλλά εγώ θα σας διηγηθώ αυτόν που μου υπαγόρευσαν οι Νύμφες και που φημολογείται πως άκουσε με τα ίδια του τ' αυτιά ο γεροπλάτανος του χωριού ο οποίος στη συνέχεια με το θρόισμα των φύλλων του μίλησε στον πιο σοφό γέροντα του χωριού γιατί ήταν ο μόνος που μπορούσε να καταλάβει και να μεταφράσει τις λέξεις από το θρόισμα των φύλλων.

Αυτό συνέβη πριν πολλά χρόνια, ο σοφός γέροντας δεν ζει πια, είχε γράψει όμως αυτά που άκουσε από τον Γεροπλάτανο σε ένα τετράδιο και το είχε κρύψει στον κορμό ενός δέντρου στην περιοχή της Αηδόνας.

Κάποια στιγμή αυτό το δένδρο ξεράθηκε γιατί κάποιοι άνθρωποι που δεν αγαπούσαν το περιβάλλον άφηναν σκουπίδια στον κορμό του κι αυτό από την στεναχώρια του αρρώστησε και ξεράθηκε.

Όταν το δασαρχείο κάλεσε τον καλλιτέχνη ξυλογλύπτη του χωριού τον Άγγελο Πατσιατζή για να του πει πως πρέπει να κόψει το άρρωστο δέντρο ο καλλιτέχνης γεμάτος έκπληξη ανακάλυψε μέσα στον κορμό του δέντρου το τετράδιο το οποίο από την πολυκαιρία είχε κάποιες φθορές αλλά σε γενικές γραμμές ήταν σε καλή κατάσταση, αυτό το τετράδιο ο καλλιτέχνης ως όφειλε το παρέδωσε στον Επικούρειο Πέπο που ως μέγας βιβλιοφάγος και μυθοπλάστης μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει το περιεχόμενο του τετραδίου και μ' αυτόν τον τρόπο να μάθουμε όλοι εμείς την συγκλονιστική μυθιστορία του ποταμού που πηγάζει από το Κερκέτιον όρος και διασχίζει το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, το χωριό που τίμησαν οι Μούσες, οι Νύμφες και φυσικά αρκετοί Ποιητές.

Αυτή την ιστορία θα σας διηγηθώ σήμερα.

Ο ποταμός που βρισκόμαστε τώρα ονομάζεται Κεφαλοπόταμος, αρχικά δεν είχε αυτό το όνομα, το πρώτο του όνομα ήταν Ληθαίος, τον αποκαλούσαν Ληθαίο γιατί  μία από τις κύριες πηγές του  ονομαζόταν Λήθη, όσοι έπιναν νερό από αυτή την πηγή  ξεχνούσαν, ήταν το νερό της Λήθης. [Σημαντική παρατήρηση, στα νεότερα χρόνια κάποιοι Γοργογυραίοι που έπιναν πολύ νερό από το ποτάμι λένε πως ξεχνούσαν τα χρέη τους!!! αυτό ίσως να είναι μία καλή δικαιολογία για να μην πληρώνουν τους δανειστές τους και γενικότερα όπου χρωστούσαν, υπάρχει και αυτή η φήμη].

Ο Ληθαίος το γνώριζε αυτό αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι γιατί το κουμάντο στις πηγές το είχαν οι Νύμφες των πηγών και των ποταμών.

Ανάμεσα στις Νύμφες υπήρχε μια τρισχαριτωμένη που την έλεγαν Μνημοσύνη, αυτή τη Νύμφη την ερωτεύθηκε ο Ληθαίος και μια μέρα που η Μνημοσύνη έπαιρνε το μπάνιο της της εκμυστηρεύτηκε τον έρωτα του.

Η Μνημοσύνη γοητεύτηκε από την ορμή και την δροσιά του Ληθαίου και ανταποκρίθηκε θετικά στο ερωτικό του κάλεσμα.

Από αυτή τη συνεύρεση γεννήθηκε ένα πανέμορφο και γλυκολάλητο κοριτσάκι που το ονόμασαν Αηδόνα!!

Από αυτή την κοπέλα πήρε την ονομασία του το πουλί που το αποκαλούμε αηδόνι, λίγα μέτρα πιο κάτω υπάρχει ένα σημείο που το ονομάζουμε Αηδόνα, εκεί είχαν συναντηθεί για πρώτη φορά και γι' αυτό έδωσαν αυτό το όνομα στο συγκεκριμένο σημείο προς τιμήν της Αηδόνας.

Εκεί σ' αυτό το σημείο υπήρχε ένας καταρράκτης, πίσω από τα νερά του καταρράκτη για να μην είναι ορατή από τους περαστικούς, κολυμπούσε η κόρη του Ληθαίου και της Μνημοσύνης, το σώμα της ήταν πάντα μέσα στο νερό και μόνο το κεφάλι της ήταν εκτός.

Εκεί στην μικρή λιμνούλα που σχημάτιζαν τα νερά του καταρράκτη σύχναζε ο Κερκέτης.

Ο Κερκέτης για όσους δεν το γνωρίζετε ήταν ο μικρός βοηθός του Ασκληπιού, τον βοηθούσε να συλλέγει τα βότανα του.

Είναι ένας ξεχωριστός μύθος αυτός για τον Κερκέτη και το Κερκέτιον όρος που αν θέλετε μπορείτε να τον αναζητήσετε στο ιστολόγιο της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου..

Ας επιστρέψουμε όμως στο κείμενο που υπήρχε στο τετράδιο.

Όταν ο Ασκληπιός αναχωρούσε για την πόλη με τα βότανα, ο Κερκέτης πήγαινε στην μικρή λιμνούλα για μπάνιο.

Εκεί τον είδε η Αηδόνα και τον αγάπησε σφόδρα!!

Ο Κερκέτης δεν μπορούσε να την δει την Αηδόνα γιατί κρυβόταν πίσω από τα νερά του καταρράκτη.

Μία μέρα που ο Ασκληπιός δεν πήγε στο βουνό ο Κερκέτης πήγε νωρίς προς την μικρή λιμνούλα.

Όσο πλησίαζε άκουγε μια γλυκιά φωνή να τραγουδάει τόσο μελωδικά που το μυαλό του πήγε στις σειρήνες του Οδυσσέα.

Πλησίασε κοντά και μαγεύτηκε!!

Δεν πίστευαν τα μάτια του!!

Επειδή ο καταρράκτης δεν είχε πολύ νερό μπόρεσε να διακρίνει ένα γυναικείο κεφάλι να εξέχει από το νερό, η κοπέλα που τραγουδούσε ήταν η Αηδόνα η οποία δεν είχε αντιληφθεί πως στην ακτή υπήρχε ο αγαπημένος της Κερκέτης και συνέχιζε με την γλυκολαλιά της να λέει μελωδικά τραγούδια.

Όταν την επόμενη μέρα ο μικρός Κερκέτης συναντήθηκε με τον Ασκληπιό κάποια στιγμή ο Ασκληπιός τον ρώτησε:

- Τι σου συμβαίνει γιε μου;

Κάτι σε απασχολεί σήμερα.

Ο Κερκέτης εξήγησε στον Ασκληπιό αυτό που του συνέβη χθες και του είπε επίσης πως από τη στιγμή που αντίκρισε το πρόσωπο της κοπέλας του ποταμού νιώθει πως η καρδιά του χτυπάει μόνο για εκείνη.

Ο σοφός Ασκληπιός μίλησε με λόγια που πετούσαν σαν πουλιά λέγοντας:

Είσαι λοιπόν ερωτευμένος με την κεφαλή του ποταμού, άρα το ποτάμι θα το ονομάσουμε Κεφαλοπόταμο!!!!

Ο Κερκέτης απάντησε:

Ναι δάσκαλε είμαι ερωτευμένος, πως όμως θα της το πω;

Θα ζητήσεις την βοήθεια των Νυμφών, οι Νύμφες σε γνωρίζουν και θα σε βοηθήσουν.

Πρώτα θα πρέπει να επισκεφθούμε τον πατέρα της τον Ληθαίο και την μητέρα της την Μνημοσύνη, εγώ θα τους μιλήσω και είμαι σίγουρος πως θα μας δώσουν την συγκατάθεση τους.

Έτσι και έγινε, οι γονείς αποδέχθηκαν με μεγάλη χαρά την πρόταση του Ασκληπιού για τον Κερκέτη και την Αηδόνα και σύντομα έγινε ένας λαμπρός γάμος, στον οποίο παραβρέθηκαν όλες οι Νύμφες και κουμπάρος ήταν ο Ασκληπιός. [Σημαντική Παρατήρηση: ο γνωστός μουσικός Γκοτζιό δεν ζούσε τότε και γι' αυτό δεν έπαιξε στον γάμο].

Ο γέροΛηθαίος αποσύρθηκε με την γυναίκα του στην πόλη των Τρικάλων και άφησε στην κόρη του το ποτάμι που τώρα πια ονομάστηκε Κεφαλοπόταμος λόγω της γνωστής ιστορίας που σας ανάφερα πιο πριν.

Ο Κερκέτης και η Αηδόνα έζησαν ευτυχισμένοι και απέκτησαν 6 παιδιά, 3 κόρες και τρία αγόρια το ένα από τα κορίτσια το ονόμασαν Θάλασσα, και το ένα αγόρι Ωκεανό, τ' άλλα δύο αγόρια τα ονόμασαν Τρυπιολίθαρο και Φτερόλακκα, τ' άλλα δύο  κορίτσια τα ονόμασαν Κοκκινοπύλη και Αντιόπη. Υπάρχουν κι άλλα φύλλα γραμμένα αλλά από την πολυκαιρία είχαν ένα πέπλο μη αναγνωσιμότητας και γι' αυτό ο Επικούρειος Πέπος έκρινε πως θα πρέπει να σταλούν στην αρχαιολόγο - ιστορικό - γραφολόγο Διοτίμα προκειμένου να μελετήσει και να αποκρυπτογραφήσει το υπόλοιπο κείμενο. Φίλες και φίλοι αυτή είναι εν μέρει η αληθινή μυθιστορία του Κεφαλοπόταμου που στολίζει και δροσίσει το πιο ερωτικό χωριό των Τρικάλων.

Υπάρχου 5 ποιήματα για το Μαγευτικό και πανέμορφο Γοργογύρι τα οποία μπορείτε να τα βρείτε στο ιστολόγιο της Λογοτεχνικής Ομαδας Γοργογυρίου filomatheia.blogspot.com όλα τα ποιήματα  μιλούν για τις ομορφιές που θα συναντήσει ο επισκέπτης όταν επισκεφθεί αυτό το ποιητικολογοτεχνικό χωριό που ξεκουράζεται εδώ και πολλούς αιώνες στους πρόποδες του Κερκετίου Όρους. Ίσως να είναι και το μοναδικό χωριό που το διασχίζουν δύο ποταμοί και κατά μία έννοια θα μπορούσε κάποιος να πει πως στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι υπάρχει και ένα μικρό νησί!!!! Ναι ακριβώς όπως το διαβάσατε, πρώτος ο Επικούρειος Πέπος είχε μιλήσει για το GORGOGIRI BEACH κάποιος παρατηρητικός αμέσως θα διαπιστώσει πως η πέρα γειτονιά είναι μία νησίδα ανάμεσα σε δύο ποταμούς, τον Κεφαλοπόταμο και τον Ξυλοπαροικιώτη, άρα; Να γιατί εκτός των άλλων το Μαγευτικό κοκορεύεται πως είναι και νησί!!

Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

===========================

Δύο αληθινές ιστορίες από τον Επικούρειο Πέπο για το ΚΕΡΚΕΤΙΟΝ ΟΡΟΣ.

Το άτομο που ζει σε ένα σπίτι γνωρίζει περισσότερα για αυτό από τον αρχιτέκτονα που το σχεδίασε, έτσι κι εσύ Πέπο λόγω του ότι ζούσες πολλά χρόνια στο βουνό γνωρίζεις πάρα πολλά για το ΚΕΡΚΕΤΙΟ ΟΡΟΣ γι' αυτό σε παρακαλώ να μας πεις την αληθινή ιστορία του βουνού όπως αυτή που μας είπες για τον ΚΕΦΑΛΟΠΟΤΑΜΟ, αυτά είπε η Μούσα Ευτέρπη κι εγώ μελέτησα το αρχείο μου και αποτύπωσα σε ηλεκτρονική μορφή την αληθινή ιστορία του βουνού. Πολλά συγχαρητήρια έλαβα από όλες τις Μούσες και τις Νύμφες και γι' αυτό είμαι πολύ χαρούμενος που εξιστόρησα την ιστορία του Κερκέτιου όρους. 

Κερκέτιον όρος. 

Η αληθινή ιστορία για το Κερκέτιον όρος όπως την άκουσα από τον παππού του πατέρα μου ο οποίος την είχε ακούσει στην πλατεία του χωριού όταν ήταν μικρός να την διηγούνται οι 7 σοφοί γέροντες του χωριού οι οποίοι συνεδρίαζαν δημόσια 4 φορές το χρόνο ώστε να δίνουν και τις κατάλληλες συμβουλές στους συγχωριανούς για διάφορα θέματα, δυστυχώς στην πορεία αυτός ο θεσμός καταργήθηκε γιατί υπήρξαν πολλοί ανόητοι που νόμιζαν πως ήταν σοφοί, όπως π.χ. κάποιος όνομα και μη χωριό που επειδή είχε αυτό το σημαντικό όνομα νόμιζε πως ήταν εξίσου σοφός με τον πρόγονο μας!!! και μη χειρότερα δηλαδή, αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι σοφοί να σταματήσουν να μιλούν και σιγά σιγά να εκλείψουν εντελώς με αποτέλεσμα να φθάσουμε στο σημείο να έχουμε πολλούς βλάκες που νομίζουν πως είναι σοφοί και να λένε ακαταλαβίστικα πράγματα.

Σε παρακαλώ αγαπητέ αναγνώστη να μεταφέρεις αυτούσιο στους απόδημους Γοργογυραίους, στους Γοργογυραίους, στους φιλογοργογυραίους, στους επισκέπτες και όχι μόνο σ' αυτούς, το πιο κάτω κείμενο.  Σ' ευχαριστώ. 

Σύμφωνα με την προφορική μυθολογία και με βάση τις πληροφορίες που έδωσαν οι Μούσες στον μυθολόγο υπάρχει η πιο κάτω Α' εκδοχή περί της ονομασίας ΚΕΡΚΕΤΙΟΝ ΟΡΟΣ

Σε κάποια επίσκεψη του Ασκληπιού, στο δικό μας βουνό όπου συνέλεγε το βότανά του, συνάντησε τον μικρό Κερκέτη!!! Από εκείνη την ημέρα και μετά ο μικρός Κερκέτης έγινε ο πιο καλός μαθητής και φίλος του Ασκληπιού. Ήταν μόνο 10 χρονών αλλά γνώριζε τα πάντα για το βουνό που ζούσε.

Κάποιοι λένε πως ο μικρός Κερκέτης ήταν το μικρότερο παιδί μιας οικογένειας τσοπαναραίων που ζούσε στο βουνό και ο ίδιος λένε ήταν αυτός που γνώριζε το βουνό από την μια άκρη έως και την άλλη και φυσικά γνώριζε που υπάρχουν τα καλύτερα βότανα, γιατί τον είχε μυήσει η γιαγιά του η οποία ήταν αυτοδίδακτη βοτανολόγος και ο ίδιος αγαπούσε πάρα πολύ τη φύση και ήταν εξαιρετικά παρατηρητικός.

Άλλοι λένε πως ήταν το πνεύμα του βουνού το οποίο παρουσιαζόταν μόνον στον Ασκληπιό για να του υποδείξει τα καλύτερα σημεία που μπορούσε να συλλέξει τα αρωματικά και φαρμακευτικά βότανα. Κάποιοι άλλοι λένε πολλά και διάφορα γιατί με το πέρασμα του χρόνου ο καθένας αφαιρούσε η πρόσθετε κάτι με αποτέλεσμα η έρευνα που έκανε ο Επικούρειος Πέπος να είναι η πιο αξιόπιστη.

Λένε επίσης πως ο Ασκληπιός αγάπησε πάρα πολύ τον μικρό Κερκέτη και τον έκανε βοηθό του λόγω της γνώσεων που είχε για τα βότανα και γενικότερα για το Κερκέτιο όρος που τότε δεν είχε πάρει ακόμα την ονομασία ΚΕΡΚΕΤΙΟΝ ΟΡΟΣ και απλά το έλεγαν βουνό.

Επειδή λοιπόν έως εκείνη τη στιγμή το βουνό δεν είχε κάποιο γνωστό όνομα και ο καθένας έδινε την δική του ονομασία ο Ασκληπιός πρότεινε το βουνό να το ονομάσουνε ΚΕΡΚΕΤΙΟΝ ΟΡΟΣ προς τιμήν του μικρού του φίλου και βοηθού. Αυτό και έγινε, το βουνό πήρε το όνομα του μικρού Κερκέτη του βοτανολόγου και όλοι πια το γνώριζαν ως Κερκέτιον όρος, επί τουρκοκρατίας όμως οι Τούρκοι του έδωσαν το όνομα Κόζιακας και που δυστυχώς αρκετοί σήμερα το προφέρουν μ' αυτό το όνομα, εκτός από την μικρή ΒΑΝΕΣΣΑ που επιμένει να το ονομάζει ΚΕΡΚΕΤΙΟΝ ΟΡΟΣ και μάλιστα όταν ο παππούς της το αναφέρει ως ΚΟΖΙΑΚΑ του κάνει την παρατήρηση. Μπράβο Βανέσσα.  

Αυτός είναι ένας αληθινός μύθος από τους πολλούς που υπάρχουν γι' αυτό το πανέμορφο βουνό που υπάρχει στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι και που δυστυχώς υπάρχουν ανεγκέφαλοι που συνεχίζουν να το πληγώνουν με διάφορους τρόπους, κρίμα, κρίμα για όλους μας.

Τα τελευταία χρόνια ένας καλλιτέχνης, ο ξυλογλύπτης Άγγελος Πατσιατζής αποφάσισε να ζωντανέψει αυτόν τον μύθο και δημιούργησε με την φαντασία του τον μικρό Κερκέτη ξυλογλυπτικά. Υπάρχει η προτομή του στο μονοπάτι που υπάρχει δίπλα στο ποτάμι, δηλαδή στο μονοπάτι του Ασκληπιού. Ας αφήσουμε τώρα τον μυθοπλάστη Επικούρειο Πέπο να μας διηγηθεί την δεύτερη εκδοχή του μύθου για την  ιστορία του Κερκέτη όπως του την υπαγόρευσαν κάποιο βράδυ στον ύπνο του οι Μούσες. 

ΕΚΔΟΧΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Η Δρυόπη ήταν κόρη του βασιλιά Δρύοπα, που φύλαγε τα κοπάδια του πατέρα της κοντά στο πυκνό φύλλωμα των δέντρων δίπλα στον Κεφαλοπόταμο και ήταν τόσο γλυκολάλητη που όταν την άκουσε ο Κερκέτης να τραγουδάει την ερωτεύθηκε αμέσως. Μέγας εραστής ο Κερκέτης.

Οι νύμφες του ποταμού βοήθησαν τον Κερκέτη να πλησιάσει την Δρυόπη και να της εξομολογηθεί τον έρωτα του και παράλληλα μύησαν την Δρυόπη στην τέχνη του χορού.

Η Δρυόπη αγάπησε κι αυτή  τον Κερκέτη ο οποίος πήγε με πολλά δώρα στον πατέρα της συνοδευόμενος από τον Ασκληπιό, ο Ασκληπιός τον είχε σαν παιδί του, και ζήτησαν επίσημα να νυμφεφθεί την όμορφη κόρη.

Ο Δρύοπας δεν έφερε καμία αντίρρηση γιατί είχε ακούσει τα καλύτερα λόγια για τον Κερκέτη και φυσικά γνώριζε την ιστορία του ονόματος του βουνού που τώρα πια ονομαζόταν Κερκέτιον όρος και πως αυτή την ονομασία την είχε δώσει ο Ασκληπιός λόγω της γνωριμίας του με τον μικρό Κερκέτη που τον βοηθούσε στη συλλογή των βοτάνων.

Στον γάμο της Δρυόπης παραβρέθηκαν πλήθος κόσμου, οι Μούσες, οι Νύμφες του ποταμού και φυσικά κουμπάρος ήταν ο Ασκληπιός. [Σημαντική Παρατήρηση: ούτε σ' αυτόν το γάμο έπαιξε ο γνωστός οργανοπαίχτης Γκοτζιό γιατί δεν είχε ακόμα γεννηθεί].

Πολλούς αιώνες μετά ενώ ο Επικούρειος Πέπος βρισκόταν στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι οι νύμφες εμφανίστηκαν στον ύπνο του και του ζήτησαν να γράψει αυτή την αληθινή ιστορία. Ευτυχώς ο Επίκουρος είχε καλή μνήμη και τα θυμήθηκε όλα με την βοήθεια βέβαια των Μουσών, κατέβηκε στο αρχηγείο και αποτύπωσε στο χαρτί όλα αυτά που του υπαγόρευσαν οι Μούσες. 

Αυτή είναι αγαπητές φίλες και αγαπητοί μου φίλοι η αληθινή ιστορία του βουνού που έχει στην αγκαλιά του το πιο ερωτικό χωριό των Τρικάλων.

ΥΓ. Διάφοροι ποιητές έχουν υμνήσει με ποιήματα τους το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, αυτά τα ποιήματα αναζήτησε τα στο ιστολόγιο της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου.

=========================================

Επικούρειος Πέπος, μία στήλη, με τα αγαπημένα μου πράγματα, όποτε θυμάμαι, θα προσθέτω μερικά:

Φίλες και φίλοι καλημέρα, είμαι ο Επικούρειος Πέπος, το μενού σήμερα έχει μια ιδέα από το filoftero του κ. Χρήστου Μιχαηλίδη. Ήταν πολλά τα κοινά αγαπημένα πράγματα -ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που το 2004 μ' εκείνο το άρθρο του στην ''Ελευθεροτυπία'' με συγκίνησε τόσο πολύ που το ανέφικτο έγινε εφικτό- εγώ, στην πορεία απλά συμπλήρωσα αυτά που κατά τη γνώμη μου θα ήθελα να έχω στο βιογραφικό μου, και που είναι τ' αγαπημένα μου, τι θα λέγατε να δημιουργούσατε κι εσείς μια τέτοια λίστα? Καλή Ανάγνωση. Σας χαιρετώ, με σεβασμό και αγάπη ο Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

ΝΑ συναντώ τους Υπέροχους φίλους μου, και ειδικότερα την Αφροδίτη, τον Ηλία, την Κασσιανή, τον μικρό και τον μεγάλο Γιάννη, την Στέλλα, τον Πάνο, τον Νικόλα, τον Διδάσκαλο και την Γιώτα, τη Ναυσικά, τον Θέμη, την Αλέκα, τον Κώστα είτε στον κήπο του Ασκληπιού στην Πιάλεια, είτε στον Επικούρειο κήπο στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, και χάρη σ' αυτούς τους υπέροχους φίλους και φίλους της σοφίας να γίνομαι κι εγώ λίγο πιο σοφός και πιο ευτυχισμένος. 

Ν' ακούω κάθε πρωί τον μικρό Ιππότη, τον εγγονό του Θεόφραστου να φωνάζει: Δάσκαλε με χρειάζεσαι; και μετά να του μιλάω για τις Μούσες, για τον Ασκληπιό, για τον Κερκέτη, για τον Όμηρο και για τα δύο παιδιά τού Ομήρου την Ιλιάδα και τον Οδυσσέα, για την Συννεφούλα, για την Βροχούλα και ο μικρός Ιππότης ν' ακούει με προσοχή.

ΝΑ παραβρίσκομαι στο πατάρι του Gudemperg και να ακούω τους αδερφούς Αποστολίδη να αναλύουν τα θεατρικά έργα του 'Ιψεν και του Στρίνμπεργκ παρέα με αγαπημένα πρόσωπα.

ΝΑ παρακολουθώ στο διαδίκτυο ομιλίες του καθηγητή κ. Παπαγγελή για την ελληνική γλώσσα και όχι μόνο.

ΝΑ υποδέχομαι στο σπίτι μας στο χωριό την αγαπημένη μας ΜΑΡΙΝΑ και τους γονείς της ΕΛΙΑΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗ εκπαιδευτικοί και οι δύο, σπάνια κοσμήματα για την ελληνική παιδεία.

ΝΑ ταξιδεύω για την ΚΡΗΤΗ προκειμένου να παραβρεθώ στους γάμους της Ελιάνας και του Γιάννη, και στην βάπτιση της Μαρίνας μας και να ζούμε αξέχαστες στιγμές φιλοξενίας.

ΝΑ ακούω κάθε πρωί στις εννέα την εκπομπή ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ του Χρίστου Μιχαηλίδη γιατί είναι μία όαση στην έρημο των ΜΜΕ.

Να μαγειρεύω για φίλους στο σπίτι, από τις κορυφαίες στιγμές ευτυχίας.

 

ΝΑ διαβάζω με μεγάλη ευχαρίστηση την ''μετάφραση'' του έργου Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΤΑΥΡΙΩΝ του Νίκου Μανουσάκη.

ΝΑ διαβάζω τις τελευταίες βδομάδες τα βιβλία: ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ του κ. Θάνου Βερέμη, ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ του Μάρκου Αυρήλιου, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ του Roderick Beaton, ΕΝΑ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ του Ίψεν, ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ του Στρίντμπεργκ, και την ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ [ΠΛΑΤΩΝ] σε απόδοση του κ. Στάντη Αποστολίδη, ΠΟΣΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ της κ. Ελένης Γλύκατζη - Αρβελέρ,  ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΑΙ Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΞΗΓΗΣΕΩΝ [ΣΑΙΞΠΗΡ] σε μετάφραση του Διονύση Καψάλη, ΤΟ ΕΞΠΡΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ του Έρικ Γουά'ι'νερ, ο ΠΑΤΕΡΑΣ του Στρίντμπεργκ και φυσικά το τελευταίο βιβλίο του κ. Ηλία Γιαννακόπουλου με τίτλο ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.

ΝΑ ταξιδεύω με τον Τάκη, ένας είναι ο Τάκης και να μου εξηγεί πως έκανε πλάτς πλούτς όταν ήταν μικρός σε μία μικρή λίμνη που νόμιζε πως ήταν θάλασσα.

ΝΑ συγκινούμε πολύ από την εκδήλωση αγάπης της Ρόζας της τετραπέρατης σκυλίτσας του Πίκατσου και της Χαρουλίτας.

ΝΑ επισκέπτομαι  την Βαγγελιώ και τον πατέρα Ευθύμιο για έναν καφέ, και να ανακαλύπτω, πως στην όμορφη Λήμνο και στην γοητευτική Αμοργό, όταν λένε ελάτε για έναν καφέ, εννοούν τραπέζι με τυριά από την Αμοργό, ψαρόσουπα με ψάρια από την Λήμνο, με χταπόδι Λημνιώτικο, ταραμοσαλάτα χειροποίητη, και τσίπουρο με γλυκάνισο όλα ευλογημένα από τον πατέρα Ευθύμιο.

ΝΑ διαβάζω τα γεμάτα ευαισθησία ποιήματα του Δημήτρη Ππαγιαννόπουλου για τον εγγονό του τον ΗΡΑΚΛΗ και για τα αδικοχαμένα παιδιά της τραγωδίας των Τεμπών.

Να φιλοξενώ φίλους εκλεκτούς στο σπίτι μας στην Αθήνα και στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Να επισκέπτωμαι ''Τ' ΑΛΩΝΙΑ'' στην ιστορική Πιάλεια Όπου η κ. ΧΡΙΣΤΙΝΑ ετοιμάζει τα πιο γευστικά μεζεδάκια και γουρνοπούλα στη σούβλα.

Να συναντιέμαι στο καφέ του Μουσείο της Ακρόπολης με εκλεκτούς φίλους όπως η Αφροδίτη της ιστορικής Πιάλειας και ο μέγιστος συγγραφέας των Τρικάλων Ηλίας Γιαννακόπουλος και με θέα τον ιερό βράχο να ακούω τον συγγραφέα να μας μιλάει για θέματα φιλοσοφικά κ.ο.μ.

Να παρακολουθώ στο θέατρο της Επιδαύρου την παράσταση ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ του ΕΥΡΙΠΙΔΗ όπου στον ρόλο της ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ παίζει το δικό μας Μαράκι, [ΜΑΡΙΑ ΠΕΤΕΒΗ].

Να ακούω από τον διαχρονικό και πολύτιμο φίλο Γιάννη ήρεμα και παρηγορητικά λόγια για το πρόβλημα της Δολέντσιας που μου γαληνεύουν την ψυχή μου.

Να απολαμβάνω την ανατολή από την μοναδική θέση στα Κοκκινοπήλια μαζί με την Λόλα, και μετά να ανηφορίζουμε προς το Κερκέτιο Όρος για να συλλέξουμε ρίγανη.

Να περνάω ώρες πολλές φροντίζοντας τα λουλούδια στον κήπο του Επίκουρου στην Κάντζα και στην Αυλή των Θαυμάτων του σπιτιού μας στο χωριό.

Να συνομιλώ με καλύτερους ομιλητές από μένα απλά και μόνο για να μπορώ να ελπίζω πως κάποια στιγμή θα γίνω λίγο καλύτερος άνθρωπος.

Να διαβάζω τα άρθρα του Ηλία Γιαννακόπουλου, και να αποσύρομαι στο αρχηγείο - ξενώνα στο σπίτι του χωριού ώστε να μπορώ ν' ακούσω υπέροχες μουσικές και να διαβάσω τα αγαπημένα μου βιβλία με την ησυχία μου.

Να επισκέπτομαι ξανά και ξανά το μαγέρικο της ΚΥΡΙΑΣ ΜΑΤΙΝΑΣ όπου κάθε φορά ότι και να φάμε είναι όλα άριστης ποιότητας, μοναδικά σε γεύσεις και πολύ λογικές τιμές. Συγχαρητήρια στην ΚΥΡΙΑ ΜΑΤΙΝΑ.

Νά πλάθω αληθινές ιστορίες, και κάποιοι καχύποπτοι φίλοι και συγγενείς, να νομίζουν πως είναι μυθοπλασίες ενώ εγώ τους λέω την αλήθεια!!

Να πετώ με ανεμόπτερο μαζί με την Κοντεσίνα Ηρώ και την Κορνηλία από την Κόρη προς τον κάμπο ως νέος Δαίδαλος και Ίκαρος αψηφώντας τους όποιους κινδύνους.

Να κρατώ στην αγκαλιά μου τον μικρό Απόλλωνα τον γιο της Διοτίμας μου, την Μαρίλια, τον μικρό Ευθύμη του Λευτέρη της ΟΚΡΑ, και τα ζουζούνια της βαπτιστήρας μου τον Επικούρειο Κωνσταντίνο και τον πολύτροπο Οδυσσέα.

Να παρακολουθώ τα μαθήματα ιστορίας της κορυφαίας ιστορικού Μαρίας Ευθυμίου.

Να παρακολουθώ επίσης τον μέγιστο καθηγητή Βερτουδάκη να αναλύει την τραγωδία του Σοφοκλή Οιδίπους Τύραννος.

Να παρακολουθώ επίσης τον καθηγητή κ. Τάση στη συνέντευξη που έδωσε στην κ. Βίκυ Φλέσσα.

Να συναντώ τους φίλους μου από την στρατιωτική μου θητεία, τον Ντίνο, τον Γιάννη, τον Δήμαρχο που το φετινό καλοκαίρι συνάντησα στην Κοζάνη και στην Βέροια.

Να παραθερίζω στον Άγιο Νικόλαο της Δομβραίνας στο φιλόξενο σπίτι της Νίκης της Καλύμνου και του Μανδραγόρα.

Να διαβάζω ξανά και ξανά τους Έλληνες κλασικούς και όχι μόνο.

Να διαβάζω τις μεταφράσεις των αδελφών Αποστολίδη και ειδικότερα του κορυφαίου φιλοσόφου Νίτσε.

Να παρακολουθώ στο διαδίκτυο θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες κλασικών έργων, όπερα, και μπαλέτων.

Ν' ακούω την γλυκολάλητη Χρύσα Νταή να διαβάζει Παπαδιαμάντη και να νιώθουν τ' αυτιά μου απέραντη ακουστική ηδονή.

Να πηγαίνω στο λιμάνι για να παραλάβω τα χταπόδια, τα καλαμάρια και όχι μόνο, που μας στέλνει ο μεγαλύτερος ψαράς της Λήμνου, ο ευλογημένος Ευθύμης.

Να ζωγραφίζω τοπία και γυμνές κοπέλες στο ατελιέ μου χωρίς να μ' ενοχλεί η Δολέντσια τις ώρες της δημιουργίας.

Να συζητώ, [για την ακρίβεια ν' ακούω] ώρες πολλές με τον φιλόλογο - φιλόσοφο - συγγραφέα Ηλία Γιαννακόπουλο για φιλοσοφικά θέματα και όχι μόνο.

Να συναντώ υπέροχους φίλους στις ταβέρνες Τ' ΑΛΩΝΙΑ και ΔΟΡΚΑ στην ιστορική Πιάλεια, και μεταξύ οίνου και μεζέ να απολαμβάνω τις φιλοσοφικές συζητήσεις.

Να παραβρίσκομαι σε παρουσιάσεις βιβλίων όπως στην εκκλησία της Πιάλειας και στην Φιλύρα με κεντρικό ομιλητή τον λογοτεχνικό χείμαρο Ηλία Γιαννακόπουλο.

Ν' ακούω τον εκλεκτό μου φίλο, κορυφαίο διδάσκαλο, Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο να απαγγέλει ποιήματα του Επικούρειου Πέπου στον φιλόξενο κήπο του Ασκληπιού, στην ιστορική Πιάλεια, και να σκέφτομαι το πόσο τυχερός - ευλογημένος θα πρέπει να είναι κάποιος όταν τον αξιώνει ο Θεός να ζήσει τόσο μεγάλες στιγμές.

Να δανείζω βιβλία στην δασκάλα μου, την κ. Μάρθα που είχα στο δημοτικό, σ' αυτήν που ήταν η αιτία ν' αγαπήσω τα γράμματα.

  

Να διοργανώνω βραδιές ποίησης, μουσικής κ.ο.μ. στην αυλή των θαυμάτων. 

Να συμμετέχω σε ομάδες εθελοντισμού όπως το [2019] στην εικαστική παρέμβαση στο δημοτικό σχολείο του χωριού.

Να μένω μόνος μου αργά το βράδυ στον κήπο του Επίκουρου και να καλώ από το υπερπέραν αγαπημένα μου πρόσωπα προκειμένου να μ' επισκεφθούν στον ύπνο μου για να τους ενημερώσω για το τι συμβαίνει εδώ, και να τους ζητώ να μου πούνε τι συμβαίνει εκεί πάνω.

Να περιμένω στο αεροδρόμιο ευλογημένους φίλους από Νότια Αφρική, από Ιαπωνία, από Γαλλία, από Φινλανδία, από Νορβηγία και όχι μόνο, για να τους κλείσω στην αγκαλιά μου.

Να περπατάω δίπλα στη θάλασσα και να παρακολουθώ το πέλαγος, να βρίσκω μύδια, αχινούς και να παρακολουθώ τον πατέρα Γεώργιο ν' αρμενίζει με την βαρκούλα του.

Να βρίσκομαι πρωί πρωί στη θέση κοκκινοπήλια με καλή παρέα και να αναμένουμε την ανατολή του ζωοδότη Ήλιου, μαγεία, μαγεία!

Ν' ακούω το κελάρυσμα του νερού στον Κεφαλοπόταμο περπατώντας στο μονοπάτι και αγναντεύοντας  τα πλατάνια, γέρικα και νέα που υπάρχουν στις όχθες του ποταμού να γυρίζω πίσω στα παιδικά μου χρόνια όταν περνούσα πολλές ώρες εκεί παρέα με την Ελισσαβετ, την Καράσω και την Κουλίτσα.

Να βγαίνω το πρωί στην αυλή των θαυμάτων και να βρίσκω κρεμασμένη στα κάγκελα του αυλόγυρου μία τσάντα με φρούτα του κήπου που άφησε η θεία Ελένη, η μητέρα του Γιούλη και του Λαμπρακιά.

Να βρίσκομαι ξανά και ξανά στο Πήλιο όπου και φέτος [2019] περάσαμε μαγικές στιγμές, η μόνη στεναχώρια τώρα πια είναι η απουσία της πολυαγαπημένης μας Βαγγελίτσας που μας αποχαιρέτησε πριν δύο χρόνια. [Δυστυχώς τώρα που ανανεώνω τη σελίδα 5/09/23 στο αγαπημένο μας Πήλιο έχουν γίνει μεγάλες καταστροφές].

Να περιποιούμαι τα λουλούδια που έχουμε στην αυλή των θαυμάτων και στον κήπο του Επίκουρου, και να συζητώ μαζί τους για τα δικά τους προβλήματα και για τα δικά μου.

Να παρατηρώ για πολλές ώρες γεμάτος θαυμασμό τους πιο όμορφους λαχανόκηπους του χωριού μου, της Θείας Ελένης, και της Θείας Γιαννούλας.

Να ακούω τον Διδάσκαλο Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο να τραγουδάει, να ψέλνει, και να σκέφτομαι το πόσο τυχερός είμαι που με θεωρεί φίλο του, και που με τίμησε εκείνο το ανεπανάληπτο βράδυ στον κήπο του σπιτιού του ανάμεσα σε πολύ εκλεκτούς φίλους.

Να επισκέπτομαι για βραδινό τα 'ΧΑΣΑΠΑΚΙΑ', το 'ΧΑΝΙ', την πιτσαρία 'SOLO', και τα 'ΙΜΙΑ' όπου η ποιότητα, οι μεγάλες μερίδες, οι προσιτές τιμές, το φιλικό περιβάλλον και όχι μόνο μας κάνουν να επιστρέφουμε με αρκετά κιλά επιπλέον.

Να κάθομαι με τις ώρες και να παρακολουθώ το φεγγάρι τους καλοκαιρινούς μήνες όπου με λίγη φαντασία βρίσκομαι κι εγώ στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

Να κάνω μπάνιο στο ποτάμι εκεί όπου το καλοκαίρι έρχονται πολλά κορίτσια από τα Τρίκαλα κ.ο.μ. και κάνουν μπάνιο και ηλιοθεραπεία γυμνά για να αποκτήσουν σφιχτό δέρμα.

Να βρίσκομαι στην αγκαλιά της μητέρας μου που λόγω της ηλικίας της δεν γνωρίζω για πόσο ακόμα θα μπορώ να απολαμβάνω αυτή τη ζεστή αγκαλίτσα.

Να σερφάρω ψάχνοντας για λογοτεχνικές, ιστορικές, καλλιτεχνικές, φιλολογικές, ορειβατικές πληροφορίες και όχι μόνο, στο διαδίκτυο χάρη στην τεχνολογία που μας παρέχουν τα κινητά τηλέφωνα.

Να διαβάζω ξανά και ξανά τους Έλληνες κλασικούς γιατί εκεί μέσα βρίσκω το παρελθόν μου και το μέλλον μου και στεναχωριέμαι που τους ανακάλυψα τόσο αργά.

Να πηγαίνω για ορειβασία στο Τρύπιο Λιθάρι και να μαζεύω ρίγανη από το Κερκέτιο όρος, εκεί όπου ο Ασκληπιός συνέλεγε τα θεραπευτικά του αρωματικά βότανα.

Να κάνω τρυφερό σεξ με την ''D''στο βουνό, ανάμεσα στα αρωματικά βότανα, στα πειράγματα, και στα κελαηδίσματα  των πουλιών με στρώμα την βλάστηση του βουνού. Ζήσε τον ερωτά σου στο βουνό, έχει άλλη γεύση. 

Να ζωγραφίζω τα γυμνά μοντέλα -εννοείται γυναικών -εκτός από το ατελιέ μου, και στη φύση, εκεί όπου τα χρώματα γίνονται πιο ρεαλιστικά και υπάρχει η πιθανότητα να ''συλλάβεις'' το τέλειο αποτέλεσμα κ.ο.μ.

Να παρατηρώ επίσης τα σαρκώδη χείλη των γυναικών που εκφράζουν την ερωτική τους διάθεση, καθώς επίσης και τα ωραία στητά και σφιχτά στήθη τους που διαλαλούν των ερωτισμό τους.

Να συναντώ ανθρώπους δοτικούς και απονήρευτους που σε κάνουν να νιώθεις πως ο χρόνος που περνάς μαζί τους περνάει πολύ γρήγορα.

Ν' ακούω ξανά και ξανά το C.D. EMPEROR με τις θε'ι'κές μουσικές του Μπετόβεν στο αρχηγείο και αργά το βράδυ με ακουστικά στην αυλή των θαυμάτων.

Να διαβάζω ξανά και ξανά την Ιθάκη του ΚΑΒΑΦΗ γιατί μ' αυτό το ποίημα επιθυμώ να με αποχαιρετήσουν οι φίλοι μου και οι συγγενείς όταν έρθει η ώρα να μεταβώ στη χώρα των Μακάρων.

Να βλέπω ανθρώπους που γελούν με την καρδιά τους και που όταν σε συναντούν δεν βαριούνται να σου πουν καλημέρα και καλησπέρα.

Να βλέπω την κατσαρόλα όπου η Δολέντσια μαγειρεύει τον κόκορα που μας έκανε δώρο η Λενάκη, το κόκκινο κρασί του Τρικαλιώτη, τον μεζέ που ετοίμασε η Δολέντσια για ορεκτικό και το φιλί της για επιδόρπιο έχοντας στο μυαλό της για μετά, τόνα τάλλο!!! που λένε και στο Κορωπάκι.

Μ' αρέσει πάρα πολύ το μεθυστικό άρωμα από τις φλαμουριές [τήλιο] που όταν είναι ανθισμένες μοσχοβολάει όλη η γειτονιά, μακράν το καλύτερο ρόφημα για το φθινόπωροχείμωνο κ.ο.μ. 

Μ' αρέσει να ακούω ώρες ατελείωτες την ιστορικό Μαρία Ευθυμίου ίσως την καλύτερη και συναρπαστικότερη δασκάλα που υπάρχει αυτή την περίοδο στην Ελλάδα. 

Να διαβάζω ποιήματα Χα'ι'κου των φίλων μου από την μακρινή Ιαπωνία.

Να προσπαθώ να πείσω την Νικολέτα και τ' άλλα παιδιά να διαβάζουν κάποια εξωσχολικά βιβλία την περίοδο του καλοκαιριού.

Να βλέπω τις τριανταφυλλιές με τα υπέροχα και αρωματικά τριαντάφυλλα, τις ορτανσίες, τις ζουμπο'ι'ες, τις βουκαμβίλιες, τις αστρομέριες, τις μπιγόνιες,  και τα υπόλοιπα λουλούδια της αυλής να συναγωνίζονται ποιο θα παρουσιάσει το καλύτερο αποτέλεσμα.

Να κάθομαι στην βεράντα περιμένοντας την Δολέντσια να σερβίρει το μεσημεριανό πάνω στο λινό τραπεζομάντηλο με τις πάντα υπέροχες και μυρωδάτες γεύσεις που αναστατώνουν τον ουρανίσκο.

Να μην βλέπω καθόλου, μα καθόλου!! τηλεόραση. 

Να περπατώ ξυπόλητος στο χώμα. 

Να ετοιμάζομαι για ταξίδι, γενικά και ειδικότερα για το Παρίσι, την Ιαπωνία, τη Νότια Αφρική, τη Νάξο, το Πήλιο. 

Να βλέπω έργα στον κινηματογράφο. 

Να μην θέλω να τελειώσει ένα καλό βιβλίο που διαβάζω. 

Ν' ακούω τη βροχή και ειδικότερα όταν μεσολαβούν τσίγκια όπου οι ήχοι σε μεταφέρουν σε συναυλιακό χώρο. 

Νά περιμένω αγαπημένο μου πρόσωπο στο αεροδρόμιο.  Singing in the rain. 

To σπαγγέτι Μπολονέζ με ειδική σάλτσα που ετοιμάζει ο Fuji Tomo Kazu.  

Να γράφω τις σκέψεις μου με την ελπίδα πως κάποια στιγμή κάποιο εγγόνι μου θα τις διαβάσει. 

Ν'ανακαλύπτω καινούργιες μουσικές. 

Να παρακολουθώ ενδιαφέρουσες παραστάσεις στην Επίδαυρο, και στο Ηρώδειο. 

Να περπατώ στο Παρίσι και στο Λονδίνο ώρες πολλές. 

Να κάθομαι σε κάποιο πάρκο τους και να διαβάζω ένα βιβλίο. 

Να ταξιδεύω με τρένο, όχι του ΟΣΕ. 

Η Λέσχη του Δίσκου, στην Στοά της Όπερας, Ακαδημίας 57, στην Αθήνα. 

Τα Μπριζολάκια του Τέλη, στην οδό Ευριπίδου 86, κοντά στη Πλατεία Κουμουνδούρου, Αθήνα. 

Η Ταβέρνα το Μανιτάρι στη Λίμνη Πλαστήρα. 

Το Μεζεδοπωλείο ''ΤΑ ΙΜΙΑ'' στα Τρίκαλα-Δροσοπηγή. 

Να φαντάζομαι. 

Να ονειρεύομαι. 

Να δοκιμάζω. 

Να προσεύχομαι. 

Ν' ακούω την 9η του Μπετόβεν. 

Το Cabernet Sauvignon του Χατζιμιχάλη. 

Να παρατηρώ. Να σημειώνω.

Και να αναπλάθω ιστορίες. 

Να περνάω ώρες σε βιβλιοπωλείο, και ειδικότερα στο βιβλιοπωλείο ''Φωταγωγός''. 

Μ' αρέσουν όλα τα βιβλία των εκδόσεων ''ΤΟ ΡΟΔΑΚΙΟ''  

Τι ωραία που ήταν παλιά, όταν παίρναμε το κυριακάτικο φαγητό μας στον φούρνο, Αρνάκι με πατάτες, Αρνάκι γιουβέτσι σε γάστρα, Γεμιστά - ντομάτες, πιπεριές. 

Το λευκό τραπεζομάντηλο. 

Λινές πετσέτες στο τραπέζι. 

Το νερό σε ασημένια κανάτα.

 Σε έναν ερημικό κι απάνεμο κολπίσκο, κάπου στην Ελλάδα, μόνος, να κάνω πως ψαρεύω.  

Η 5η του Μάλερ. 

Η όπερα Don Giovanni του Μότσαρτ. 

Να ταξιδεύω με τον Ηγέτη, τον Τζιμ Άνταμς, την Μελισσάνθη και την Λόλα, όπως παληά στο Παρίσι, Θεέ μου πόσο όμορφες στιγμές είχαμε ζήσει, πόσο τυχεροί ήμασταν. 

Να ταξιδεύω στο Αιγαίο. Με το πλοίο, και με τη φαντασία μου. 

Τα πέτρινα σπίτια, με μεγάλη αυλή γύρω-γύρω. 

Κάθε τραγούδι του Χατζιδάκι. Μά κάθε... 

Να μπαίνω σε άγνωστους, επαρχιακούς δρόμους, κι' όπου με βγάλει. 

Να περπατώ πλάι σε ποτάμι, ή ρυάκι. 

Να πηγαίνω με τα πόδια από το σπίτι της Μόϊρας στο ΛΟΎΒΡΟ παράλληλα με τον Σηκουάνα.  

Το κερί στα κηροπήγια. 

Τα βότσαλα. 

Τα κοχύλια. 

Η άμμος. 

Το σταφύλι. 

Η Μαλαγουζιά (ποικιλία λευκού κρασιού) του Γεροβασιλείου.) 

Να φεύγω από την Ελλάδα. 

Να επιστρέφω στην Ελλάδα. Να απομακρύνομαι.  

Να διαβάζω, και να ξαναδιαβάζω το Μονόγραμμα του Ελύτη. 

Να βλέπω και να ξαναβλέπω τις ταινίες, ο ''Κύκλος των χαμένων Ποιητών'', και ο ''Ερωτευμένος Σαίξπηρ''.  

Να κάνω βόλτες σε λιμάνια, παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν γύρω, και ειδικότερα στο λιμάνι του Λαυρίου όπου για πρώτη φορά συνάντησα τον Καπτάν Αλέξη όταν είχαν πιάσει λιμάνι για λίγες ώρες και ζήσαμε συγκλονιστικές στιγμές παρέα με τον ΒΥΡΩΝΑ και τον ΒΛΑΝΔΟ το στερεοφωνικό αντέχει ακόμα.

. 

Τους ναυτεργάτες. Τους λιμενικούς. Τους γερανούς. Τα τσιπουράδικα στον Βόλο. Τα δελφίνια. 

Τα πετρόψαρα. Ο Δρόμος, του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τα τρένα που φύγαν. 

Το θυμάρι. Η φέτα Πίνδου. Τα Ζαγοροχώρια. Το adagietto από την 5η Συμφωνία του Μάαλερ. Όλα τα τραγούδια του Μάνου Λοίζου, του Κογιουμτζή - μά όλα. Η θάλασσα, υπό βροχή. Τα σκυλιά που έχουν λυπημένο ύφος, και κρέμονται τ' αυτιά τους.  Το θυμάρι. Η καλύβα του Μπάρμπα Θωμά, όπως την έχω στη φαντασία μου. Τα ήσυχα βράδια στην αυλή των θαυμάτων. Το χαμομήλι, και το τήλιο. 

Η Σουίτα αρ.3 του Μπαχ. Οι Γραμμές των Οριζόντων. Οι άνθρωποι που έχουν ευγένεια στο βλέμμα τους, άρα και στη ψυχή. Το ρυάκι.  Μια ζεστή αγκαλιά. Το βούτυρο Κερκύρας. Τα μανιτάρια πλευρώτους στο ''ΑΣΤΕΡΙ'' και όταν τα φτιάχνει η Δολέντσια με μαυροδάφνη και μπαλσάμικο.

Τα κάστανα όταν δεν είναι πολύ βρασμένα. Ο φίλος που είναι "εκεί", ακόμα κι όταν δεν τον θέλεις. Οι "Πολωνέζες" του Σοπέν.  Το χαμόγελο της κόρης μου. Να παίζω.  Να με αφήνω ήσυχο. 

Να φεύγω. Να επιστρέφω. Να βρίσκω κάτι που έχω χάσει. Να χάνομαι. Τα κυκλάμινα. Τα στραγάλια. Σύκο αποξηραμένο Ευβοίας, με ρίγανη και δάφνη.  Οι λεμονανθοί. Η σοκολάτα Υγείας Παυλίδη. Το Marmite σε ζεστό, άσπρο ψωμί, με βούτυρο.  Όσα λιγοστεύουν. Οι τριανταφυλλιές του Πηλίου την Άνοιξη. Τα καβουρδισμένα αμύγδαλα και φουντούκια. Ο ανεμόμυλος. Ο φάρος. Το καμπαναριό. Οι γαλλικές ταινίες. Ο ισπανικός χορός. Η Ελληνική κουζίνα. Οι αραβικές νύχτες. Η αμερικανική κάντρι μουσική. Τα κεράσια γιατί μου θυμίζουν τις ρόγες από κάποια υπέροχα στήθια γυναικών. Οι λίμνες με τα χρυσόψαρα. Τα νούφαρα. Οι ευγενικοί άνθρωποι που όπου και αν τους συναντήσεις είναι τόσο απαραίτητοι όσο και οι οάσεις στην έρημο.

Μ' αρέσουν υπερβολικά οι άνθρωποι που δεν ξεχνούν την καλοσύνη και την αγάπη που εισέπραξαν με αποτέλεσμα οι συμπεριφορές τους να είναι ελκυστικές και ανθρώπινες.

Η κούπα που με χάρισε η Sanna, και η κούπα που με χάρισε η Mie όπου ό,τι και αν πίνω εκεί παίρνει άλλη γεύση. Η πιο ζεστή αγκαλιά του μέγιστου παππουλάκου. Η κούνια που είχε φτιάξει ο παππούς Νικόλας για τα εγγόνια του στο Γοργογύρι. 

Η ελιά στον κήπο μου. Οι νύχτες στη Νάξο και στο Πήλιο. Να προσπαθώ να κάνω σημαντικές αναρτήσεις στο Filomatheia blogspot. com για τους ελάχιστους έστω -αλλά εκλεκτούς- φίλους. Να φτιάχνω κυροπήγια με την κόρη μου, και να μου δίνει ιδέες για ξυλόγλυπτα κ.ο.μ. ΟΙ αναγνώσεις των αρχαίων κειμένων, και ειδικότερα του αδικημένου Επίκουρου, καθώς επίσης και του πλέον αδικημένου τον ΕΦΙΑΛΤΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Το πολύ καλό περιοδικό ''Επιλογές'' που δυστυχώς δεν κυκλοφορεί πια. Οι λέξεις του Καζαντζάκη. Τα λινά τραπεζομάντηλα. Οι κρυστάλλινες κανάτες. Το βιβλιοπωλείο "Καλειδοσκόπιο" στο Κορωπί. 

Τα ζυμαρικά De Cecco. Ο μουσακάς όπως τον φτιάχνει η Λόλα, μόνο με μελιτζάνες, κιμά, μπεσαμέλ και μια κρούστα από φρυγανιά από πάνω. Τα φύλλα τα φθινοπωρινά.

Τα ήσυχα βράδια παρέα με τους ήρωες των βιβλίων μου. Τα άνετα παπούτσια. Τα ραδιόφωνα που έχουν καλό λόγο, και που δυστυχώς είναι λίγα . Ο ντοματοπελτές Ομοσπονδία, και Κύκνος. Ο κόλιανδρος με την ελιά.  Το κόκκινο κρασί, Guardian Peak, ποικιλίας Syrah 62%, Mourvedre 26% και Grenache 12% από τη Νότια Αφρική, από τον οινολόγο Jean Engelbrecht και τον γκόλφερ Ernie Els. 

Η καστανόσουπα τα Χριστούγεννα. Το κορυφαίο ταξίδι στο Παρίσι το 2008 με την Dream Team. To ταξίδι των ονείρων μας στο ακρωτήρι της καλής ελπίδας το 2006. Τις θεϊκές βραδιές που έζησα στην αυλή των θαυμάτων το 2006, και το 2007 και το 2010. Τη μαγευτική ανάβαση τον Αύγουστο του 2010 και το 2018 στο ''Τρύπιο Λιθάρι'' με την αξέχαστη παρέα των 21 μελών. Τους υπέροχα γλυκούς οφθαλμούς χαρισματικών πλασμάτων. Τα ιστολόγια που έχουν ποιότητα όπως το Filoftero του κ. Μιχαηλίδη. Τον αγαπημένο φίλο και δάσκαλο Θάνο Καρρά. Τον πρύτανη της ηλεκτρολογίας Theo-πόντιο Σεχίδη. Tα τότε δραστήρια ιδρυτικά μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου, Τ,Ζ,Σ,Ε,Α,Κ,Α,Μ,Θ.

Την κρεμυδόσουπα του Πεπέ, και το προδόρπιο των Θεών. 

Τα ποιήματα ''Αργοπεθαίνει όποιος'' και το ''Σώπα μη μιλάς''. To τσέλλο. Η βόλτα στον παραλιακό δρόμο στον Αη Γιάννη στο Πήλιο. Να στολίζω την αυλή των θαυμάτων για τις διάφορες εκδηλώσεις και να υποδέχομαι καλούς και αξιόλογους φίλους. Να σκέφτομαι  την χρυσή εποχή της ΟΚΡΑ 1999-2004. Τα χρώματα που αλλάζουν τις μορφές στους πίνακες ζωγραφικής του Πεπέ.
 Την παρότρυνση της ''άτακτης φωνούλας''. Τα ποιήματα που δεν τελειώνουν. Τα Γαλλικά μακαγόν! στο la dure. Ο δυόσμος στα κεφτεδάκια, στα ντολμαδάκια και στα γεμιστά. Η πρώτη σταγόνα της βροχής. Το άγγιγμα δροσερού αέρα μες το κατακαλόκαιρο. Οι ευγενικοί, και χαρισματικοί άνθρωποι που δυστυχώς έχουν αρχίσει να λιγοστεύουν επικίνδυνα.  Να βλέπω τα τραίνα στο Φαρ Ουέστ να περνούν και να πλάθω με το μυαλό μου ιστορίες με ήρωες τον ΤΖΙΜ ΑΝΤΑΜΣ, ΤΟΝ ΠΕΠΙΤΟ, ΤΗΝ ΝΤΙΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΣΙΠΙΡΙΠΟ.

Οι πίνακες του κορυφαίου ζωγράφου Fuji Tomo Kazu. Τα βιβλία που έχω ξαναδιαβάσει παραπάνω από 1 φορά. Η κηπουρική. Οι μακρές τηλεφωνικές αναλύσεις επί παντός με τον φίλο μου τον σοφό Γεώργιο. Η αίσθηση του αέρα επάνω στο σώμα μου που μου θυμίζει το πρώτο ερωτικό χάδι. 

Η ελληνική, χωριάτικη σαλάτα. Η αναμονή στο αεροδρόμιο όταν πρόκειται να έρθει από τη ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΉ η δίδυμη αδερφή μου. 

ΟΙ αναγνώσεις βιβλίων, βλεμμάτων, προσώπων, κειμένων κ.ο.μ. Τα ιδρυτικά μέλη της ΛΟΓ που έχω κλείσει για πάντα στην καρδιά μου ως μνήμη. Το τραγούδι του Μάριου Φραγκούλη ''τον εαυτό του παιδί''. ΟΙ μοναδικές βραδιές που ζούμε όταν μαζευόμαστε ως ΟΚΡΑ στο χωριό. 

Να κοιμάμαι και να ξυπνώ με βροχή. Να σε φαντάζομαι. Να σε επινοώ. Να σε κρατώ. Τα χάλκινα κουζινικά σκεύη. Το χαλλούμι - ίσως το ωραιότερο τυρί στον κόσμο, αρκεί να είναι με αιγοπρόβειο γάλα ψημένο στα κάρβουνα. 

Τα όμορφα βράδια που ζήσαμε μαζί με τις καλότχιες, και τον Gorgojiola στην κιθάρα στο λόφο ''Στιάρι''.  Ο πλατύφυλλος Βασιλικός, και γενικά όλοι οι βασιλικοί. Το γιασεμί. Η γεμιστές πιπεριές και ντομάτες αλά Δολέντσια. Το βραστό καλαμπόκι με βούτυρο. Τα ανεπανάληπτα σε γεύση ντολμαδάκια της Dolenthias. O Κεφαλοπόταμος. Η αφωσίωση των ευλογημένων φίλων Denice, kai Derrick. Την ταβέρνα η ''Ναξιώτισσα'' στη Νάξο με τα πεντανόστιμα φαγητά, και τις τεράστιες μερίδες. Οι μικροί, ανώνυμοι καταρράκτες. Το piano conserto no. 22k23 του Μότσαρτ. Ο πανέμορφος κήπος της Dolenthias με τα πιο αρωματικά τριαντάφυλλα της Αθήνας. Το μνημειώδες έργο του Γ. Ψυχουντάκη, ΙΛΙΑΔΑ και ΟΔΥΣΕΙΑ, καθώς επίσης και η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΓΚΑΝΑ. 

Το γεμάτο αρώματα κρασί του Μεγαλοπατρός Γογούλη. Το piano sonatas No 7, 15, 17, k 18 του Μότσαρτ. Το violin ConcertosNo 2 kai 5. To Consertos for 1,2 and 3 Violins του J.S.BACH me ton Janos Rolla. Η συνέπεια, το ήθος, και η ευγένεια στους αξεπέραστους Ιάπωνες φίλους μου. Ο μικρός Επίκουρος της Μαριανθούλας μου, και του Εύαγγελου. Η πάντα σημαντικές συνομιλίες με τον εξαίρετο φίλο απ' το Στρατό Παναγιώτη Λαδιά. To πράγματι κορυφαίο ποίημα που έγραψε για το Γοργογύρι ο Παναγιώτης. Η ποίηση ως νότα ύπαρξης, και δημιουργίας. 
Οι φωλιές των πουλιών, αυτά τα αρχιτεκτονικά θαύματα των αγαπημένων πλασμάτων του Δημιουργού. Το κατάστρωμα στα πλοία όταν ο καιρός είναι καλός. Όλα τα Κουαρτέτα Εγχόρδων του Μπετόβεν, μα κυρίως τα Ύστερα, και κατά προτίμηση σε ερμηνεία από το Quartetto Italiano. Το piano concerto ''Emperor'' του Μπετόβεν. Τα φύλλα, τα φθινοπωρινά. Η ευγένεια της Διώνης, του Ραφαηλάκου, της Μυρτώς, της Άλκηστης. Η αρχοντιά της Κοντεσίνας Ηρώς. 

Ένα μεγάλο τραπέζι, μεσημεριανό, στρωμένο με λευκό τρπαεζομάντηλο και με αγάπη. Και γύρω από αυτό, οικογένεια και καλοί φίλοι. Το γιουβέτσι, το κανονικό, με αρνί, μοσχάρι και κριθαράκι - όχι το κριθαροτό! Η παράδοση που τηρείται χωρίς να διαφημίζεται. Οι ιστορίες που αναδεικνύουν τις αληθινές αξίες των ανθρώπων και της ζωής. Η φυσική ευγένεια. Τα καθαρά ρούχα. 

Τα καθαρά χέρια.  

Ποτήρια κρυστάλλινα, σκαλιστά. Η μυρωδιά του καφέ το πρωί. ΟΙ επισκέψεις στα Μουσεία, στην Αρεοπαγίτου, στην Πνύκα, στην Συνοικία των Θεών [Πλάκα]. Η τακτική επικοινωνία με υπέροχους φίλους ανά τον κόσμο. Να επισκέπτομαι ξανά και ξανά την Νταμούχαρη στο Πήλιο με τα γραφικά ταβερνάκια στον μαγευτικό κόλπο. Τους ανθρώπους που έχουν λόγο και μπέσα. 

Τις γυναίκες ως συνεχιστές της ύπαρξής μας, και ειδικότερα αυτές που είναι χαρισματικές, ελκυστικές, γλυκοφθαλμούσες, ερωτικές, ευγενικές, και κυρίως αυτές που συνεχίζουν να κρύβουν μέσα τους εκείνο το κορίτσι που ζηλεύουν οι Μούσες, οι Νύμφες και τα ξωτικά. Η επίσκεψη στο μοναδικό ORSAY του Παρισιού. 
Ο φούρνος μαγεία στην οδό Shamps Demar sto σπίτι της Φιλόξενης MO'I'RAS. Η ανεπανάληπτη υποδοχή απο την Μόϊρα με  την ΜOET! στον πύργο του AIFEL to 2008.

Να συναντώ εκτός βάρδιας τα ακριβά μου φιλαράκια Βασουλίνο και Γιάννη που είναι πάντα παρόντες με την καλοσύνη τους και τον γλυκό τους λόγο.

Να περιμένω επισκέπτες στην Επικούρεια κατοικία και όταν φεύγουν να είναι στεναχωρημένοι που θα σημαίνει πως όσο ήταν μαζί μας περνούσαν ωραία.
Αsta Lavista Amigos. With Love Επικούρειος Πέπος.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ Η ΤΡΙΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΚΛΕΚΤΩΝ ΦΙΛΩΝ 30/07/24 ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΦΙΛΙΑ. Γιαμαόκα Τεσού. Άφησε την οικειότητα να ωριμάσει φυσικά με την πάροδο των ετών— ο αριθμός των φίλων θα είναι μικρός αλλά η ποιότητα η μεγίστη.

Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι 30/07/24 ημέρα Τρίτη, Παγκόσμια Ημέρα Εκλεκτών Φίλων. Φίλες από φίλοι αγαπητοί συναθλητές ολυμπιονίκες του ευ αγωνίζεσθαι και της φιλίας καλημέρα, η ώρα είναι 01:15 και πριν πέντε λεπτά επέστρεψα από την συνάντηση - συμπόσιο εκλεκτών φίλων που έλαβε χώρα στην ιστορική Πιάλεια και συγκεκριμένα στην διεθνούς φήμης ταβέρνα Τ' ΑΛΩΝΙΑ του Κώστα και της Χριστίνας. Όλα ξεκίνησαν το πρωί όταν έλαβα ένα τηλεφώνημα από την Γενική Γραμματέα της ΟΚΡΑ η οποία μ' ενημέρωσε πως για το βράδυ να μην κανονίσω κάτι γιατί λόγω της ημέρας, Παγκόσμια Ημέρα της Φιλίας, ο διδάσκαλος πρότεινε να γίνει συμπόσιο Στ' Αλώνια. Mου είπε πως θα παραβρεθούν επίλεκτα μέλη και η συζήτηση θα έχει ως άξονα τούς θησαυρούς της φιλίας, και πως ο Ηλίας Γιαννακόπουλος θα κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν για τις φιλοσοφικές προσεγγίσεις της φιλίας από φιλοσόφους και στοχαστές. Εννοείται πως έκανα αμέσως αποδεκτή την πρόταση της γραμματέως και ενημέρωσα τους φίλους στο εξωτερικό πως θα μπορούσαν να κάνουν παρέμβαση μέσω βιντεοκλήσης, από Ιαπωνία και Αυστραλία δεν μπόρεσε να γίνει αυτή η διαδικασία λόγω της διαφοράς της ώρας. 

Η Γραμματέας χαρούμενη.

Είχαμε όμως παρεμβάσεις από: Νότια Αφρική, από Γαλλία, από Φινλανδία, από Ιταλία, από Κύπρο και από Νορβηγία. Το μενού όπως καλά γνωρίσετε είναι πάντα απλό και λιτό όπως αρμόζει στα μέλη της επικούρειας φιλοσοφίας. Στις 21:00 ακριβώς όλα τα μέλη ήταν εκεί, σημαντική παρατήρηση, το να είσαι μέλος της ΟΚΡΑ ένας από τους βασικούς κανόνες είναι να είμαστε συνεπείς στα ραντεβού μας. Εννοείτε πως πάντα ξεκινάμε με τον ύμνο της φιλίας που είναι το πιο κάτω απόφθεγμα: 

Πάντων Κτημάτων Κράτιστον Εστί Φίλος Σαφής και Αγαθός! Αμέσως μετά τον λόγο πήρε ο διευθυντής της Ταβέρνας ο οποίος καλωσόρισε τα μέλη και μίλησε για την αγαθή τύχη που είχε να φιλοξενήσει στο κατάστημα του - αυτή την ιστορική ημέρα - το συμπόσιο των επικούρειων φίλων. Μετά το φαγητό τον λόγο πήρε ο σοφός Διδάσκαλος και μας απάγγειλε ένα ποίημα του Μπόρχες για την φιλία:

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου,
ούτε έχω απαντήσεις
για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω
και να τα μοιραστώ μαζί σου.

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι
θα είμαι εκεί μαζί σου.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου.
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου
να κρατηθείς και να μη πέσεις.

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικές μου.
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο.

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις,
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις.

Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου
όταν κάποιες θλίψεις
σου σκίζουν την καρδιά,
όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου
και να μαζέψω τα κομμάτια της
για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.

Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος πρέπει να γίνεις.
Μόνο μπορώ
να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να είμαι φίλος σου.

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν
τους φίλους μου και τις φίλες μου,
δεν ήσουν πάνω
ή κάτω ή στη μέση.

Δεν ήσουν πρώτος
ούτε τελευταίος στη λίστα.
Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο.

Να κοιμάσαι ευτυχισμένος.
Να εκπέμπεις αγάπη.
Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί.

Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους.

Να αρπάζουμε τις ευκαιρίες.
Να ακούμε την καρδιά μας.
Να εκτιμούμε τη ζωή.

Πάντως δεν έχω την αξίωση να είμαι
ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος
στη λίστα σου.

Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο.
Ευχαριστώ που είμαι.

και συνέχισε, -ειρήσθω εν παρόδω- να αναφέρω πως ο Διδάσκαλος έρχεται πάντα μελετημένος γιατί όπως μας είπε αφιερώνει τουλάχιστον δύο ώρες πριν τις συναντήσεις, ώστε να αλιεύσει, ως δεινός ψαράς, τα κατάλληλα κείμενα που θα βοηθήσουν τους συμποσιαστές να ψάξουν μέσα του και να βρούν κι αυτοί μαργαριτάρια ώστε να τα προσκομίσουν στην ''τράπεζα'' της φιλίας. Συνέχισε λοιπόν με ένα ποίημα για την Φωτιά, το Νερό και την Τιμή που όπως μας είπε είναι του Παράσχου αν κι εγώ μ' αυτόν τον τίτλο βρήκα πως ανήκει στον Βηλαρά.

Συμφώνησαν παλιόν καιρό

Τιμή, Φωτιά και το Νερό

μαζί να συντροφέψουν

και τύχη να γυρέψουν.

Στο δρόμο τους, που περπατάν

ένας τον άλλον ερωτάν:

αν λάχει να χαθούμε,

πώς πάλι θα βρεθούμε;

«Με χάσατε, λέει η Φωτιά,

ρίξτε τριγύρω μια ματιά

κι όπου καπνό ιδείτε,

ελάτε να με βρείτε».

«Κι εγώ, αποκρίθη το Νερό,

έχω τον τόπο φανερό,

όπου χλωρό λιβάδι

δικό μου είναι σημάδι».

Λέει η Τιμή: «εγώ σ’ αυτά

σας συμβουλεύω από κοντά,

ποτέ μη γελαστείτε,

να μου ξεχωριστείτε.

Γιατί αν γλιστρήσω μια φορά

κι αν δε με πιάσετε γερά,

όσο να με γυρέψετε,

τον κόπο θα ξοδέψετε».

Ι.ΒΗΛΑΡΑΣ

Και έκλεισε με τα λόγια του ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΥ.

Επιμύθιο.

'Η φιλίας είναι θησαυρός του ώριμου και άξιου ανθρώπου. Συνδέει όσους ξέρουν να εκτιμήσουν και εμπιστευθούν τον άνθρωπο σαν άνθρωπο. Τη φιλία διαλύουν ή ιδιοτέλεια, ό φθόνος, η αχαριστία, ή αντιζηλία. Μεγάλος εχθρός της: ή καχυποψία.

Η φιλίας, δώρο ακριβό και ευτύχημα σπάνιο, έχει πανάρχαιους τίτλους ευγένειας. Την εχάρηκαν άνθρωποι εκλεκτοί, σε όλα τα γεωγραφικά και τα ιστορικά πλάτη της οικουμένης, και την εγκωμίασαν ποιητές, σοφοί, πολιτικοί με τον τρόπο του ο καθ' ένας, αλλά όλοι με την ίδια συγκίνηση.

Η φιλία είναι θησαυρός του ώριμου και άξιου ανθρώπου, όπως προείπα, και προσφέρεται σ' έναν επίσης ώριμο και άξιο άνθρωπο.

(Καταχρηστικά ονομάζουν οι ανώριμοι και οι πνευματικά υποδιαίστεροι φίλους τους ομοίους των, αυτοί μπορεί να είναι σύντροφοι του παιχνιδιού η συνέταιροι στις επιχειρήσεις, συμπολίτες, συνάδελφοι, συνταξιδιώτες, συμπότες, συνωμότες κ.λ.π.-όχι ''φίλοι''). [Παπανούτσος].

Στην συνέχεια τον λόγο πήραν τα υπόλοιπα μέλη της παρέας αλλά εγώ θα σταθώ στην ανάλυση περί φιλίας που έκανε ο Φιλόλογος - Συγγραφέας - Στοχαστής - Φίλος της σοφίας Ηλίας Γιαννακόπουλος την οποία λόγω τεχνικού προβλήματος δεν μπορώ να μεταφέρω αυτούσια αλλά στο περίπου.

Φ Ι Λ Ι Α

Η φιλία κατά τον Αριστοτέλη: Τρία τα είδη της, μόνο το ένα αξίζει πραγματικά

    -Αριστοτέλης   έμεινε στην ιστορία ως ο πατέρας της φιλοσοφίας.

Έβλεπε τη φιλία ως μία από τις πραγματικές χαρές της ζωής και θεωρούσε πως για να ζήσει κάποιος μια ευτυχισμένη ζωή, χρειάζεται μια πραγματική φιλία. Με δικά του λόγια:

«Η φιλία είναι ένα είδος αρετής ή τουλάχιστον συνυφασμένη με την αρετή. Εκτός όμως απ΄ αυτό, η φιλία είναι και πράγμα πάρα πολύ αναγκαίο στη ζωή του ανθρώπου, διότι κανείς δεν θα προτιμούσε να ζει χωρίς φίλους, έστω κι αν έχει στην κατοχή του όλα τα άλλα αγαθά. Γι΄αυτό ακόμα και οι πλούσιοι και εκείνοι που κατέχουν αξιώματα και πολιτική εξουσία, πιστεύουν ότι η παρουσία φίλων είναι πολύ μεγάλη ανάγκη. Εξάλλου οι άνθρωποι στη χαρά, στη φτώχεια και στις άλλες δυστυχίες τους, πιστεύουν ότι το μόνο καταφύγιο είναι οι φίλοι».

Οι συμπτωματικές φιλίες

1) Φιλία ωφελιμότητας

2) Φιλία απόλαυσης

Ενώ η πραγματική μορφή φιλίας  που κατέγραψε ο Αριστοτέλης είναι η καλύτερη από όλες.

-Η φιλία της αρετής και του αγαθού-

Φίλες και Φίλοι ένα συμπόσιο Φίλων δεν μπορεί παρά να κλείσει -όπως πάντα- με καλή μουσική και τραγούδι, ο ρόλος αυτός ανήκει στον γνώστη της ψαλτικής και όχι μόνο, Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο ο οποίος με την φλογέρα του και την στεντόρια φωνή του μάγεψε όλες και όλους που παραβρέθηκαν στην ΤΑΒΕΡΝΑ, κάποια στιγμή στην όχθη του ποταμού διέκρινα Αλεπούδες, Λαγούς, Αγριογούρουνα, Κουκουβάγιες, Ασβούς, ένα Ελάφι, ένα Ζαρκάδι, δύο μεγάλα Φίδια, τρεις Χελώνες, δύο Αηδόνια, έναν Μπούφο, και δύο Καρακάξες, είχαν μαγευτεί από την φλογέρα του Δασκάλου όπως όλοι μας. όπως καταλαβαίνετε ζήσαμε μαγικές στιγμές, ένα μόνο θα σας πω, δεν μας έκανε η καρδιά να φύγουμε. Για την ιστορία να αναφέρω πως εκτός από τις Μούσες, την Πιάλεια, την κόρη του Πίαλου και τις Νύμφες του ποταμού που βρισκόταν δίπλα μας παραβρέθηκαν στο συμπόσιο οι: Αφροδίτη, Γιώτα, Ελένη, ευχαριστούμε Ελένη για την παρουσία σου, Λόλα, Ηλίας, Δημήτρης, Επικούρειος Πέπος και φυσικά ο Κώστας και η Χριστίνα. Διαδικτυακή παρέμβαση είχαμε από τον Καπτάν Φατούργο, Καπτάν Αλέξανδρο και το τριμελές πλήρωμα ενώ βρισκόταν εν πλώ στο Ιόνιο από την Μό'ι'ρα, από την Ντενίς και τον Ντέρικ, από την Σάννα, από Φειδία [Αμερική] από τον Αρκά, από το Κοριτσάκι, από τον πρώην διευθυντή της Ο.Α. που αυτή την περίοδο βρίσκεται στα Γιάλτρα, από τον Ίαν και την Λάουρις, από την Μίε, από την Γιουμίκο, από τον Ρυό, από την Μασσαμί, από την Νορίκο, από την Μόνικα [Ιταλία], από την Κέ'ι'κο, από την Σούλα και τον Μάριο, [Κύπρο] από τον πατέρα Ευθύμιο, από την Όλγα και τον καθηγητή Σεχίδη, και με κάποιον μαγικό τρόπο παρενέβη και ο αγαπητός και αξέχαστος Μάκο.

Υ.Γ. Ευχαριστούμε τον Κώστα και την Χριστίνα για την φιλοξενία και τα πλούσια εδέσματα. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε και τους φίλους σας υμνείται όταν μπορείτε και όταν δεν μπορείτε, εννοώ τους αληθινούς φίλους.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΝΤΑΚΟΣ ΕΝΑΣ ΒΟΥΚΟΛΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΑΛΕΙΑ ΤΡΙΚΑΛΩΝ [Όταν τα έγραφα έκλαιγα γιατί ήταν τα βιώματά μου, ήταν τα άνθη της ψυχής μου''. Λόγια του ποιητή.

Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι 12/07/24

Φίλες και φίλοι αγαπητοί συνοδοιπόροι της κοινής λογικής, της Ποίησης, της Λογοτεχνίας, του ορθού λόγου, του εθελοντισμού και  της Ζωγραφικής καλημέρα, η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε έναν βουκολικό ποιητή, τέκνο κι αυτός της Πνευματικής και Ιστορικής Πιάλειας, αναφέρω με στον ποιητή ΣΤΕΦΑΝΟ ΝΤΑΚΟ. Τον Στέφανο τον είχα συναντήσει κάποια στιγμή στην Πιάλεια εδώ και αρκετούς μήνες, για το ποιητικό του έργο όμως έμαθα στις 05/07/24 στο συμπόσιο που έκανε ο Διδάσκαλος Δημήτρης Παπαγιαννόπουλος μετά την βράβευσή του από τον δήμαρχο Πύλης. Εκείνο το βράδυ ως ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων και συνεσταλμένα, μας απάγγειλε μερικά ποίηματά του από την ποιητική συλλογή με τίτλο "ΘΥΜΗΣΕΣ" και κάποια από την νέα του συλλογή την οποία θα  παρουσιάσει - στο ευρύ κοινό - προσεχώς. Ο Στέφανος είχε την καλοσύνη να μού χαρίσει το βιβλίο με τα ποιήματά του, όταν γύρισα στο σπίτι ξεκίνησα να διαβάζω τα ποιήματα σε λίγο το μυαλό μου ταξίδευε στο παρελθόν, προφανώς τα κοινά βιώματα ήταν αυτά που μ' έκαναν να ζήσω νοερά μέσω της ποίησης τού Στεφάνου στιγμές από την παιδική μου ηλικία, στιγμές που λίγο ως πολύ είχαμε ζήσει όλα τα παιδιά εκείνης της εποχής. Μόνο κάποιος που έχει αυτά τα βιώματα θα μπορέσει να βιώσει συναισθηματικά αυτόν τον πλούτο που κρύβουν τα ποιήματα τού Στεφάνου. Το Κερκέτιον όρος είναι και δικό τους και δικό μας που λέει και το τραγούδι, όσοι ζήσαμε και περπατήσαμε στα μονοπάτια του Κερκετίου όρους αγαπήσαμε αυτό το βουνό και με τον Α' ή τον Β' τρόπο προσπαθούμε να μιλήσουμε γι' αυτό του βουνό είτε ποιητικά είτε λογοτεχνικά. Απλά η Πιάλεια ευτύχησε να έχει πολλά πνευματικά τέκνα που με τα γραπτά τους έχουν υμνήσει την Πιάλεια και το Κερκέτιον όρος. Θα μου επιτρέψετε να κάνω ειδική αναφορά στον φίλο και συμμαθητή του Στέφανου που ζει στην ΑΜΕΡΙΚΗ, μιλάω για τον ΜΕΝΈΛΑΟ ΠΑΤΣΙΟΥΡΑ ο οποίος ήταν αυτός που ανέλαβε τα έξοδα της έκδοσης αυτού του βιβλίου. Άρα η Πνευματική και Ιστορική Πιάλεια εκτός από ανθρώπους του πνεύματος έχει και τον Μαικήνα της. Αγαπητέ κ. Πατσιούρα σας αξίζουν πολλά συγχαρητήρια γι' αυτή σας την πράξη. Φίλες και φίλοι σας εύχομαι καλή ανάγνωση, και να μην ξεχνάτε η Ποίηση μας βοηθάει να ζούμε ευδαιμονικά και επικούρεια.

Λίγα λόγια για τον Στέφανο Ντάκο από το βιογραφικό που υπάρχει στην σελίδα 3 του βιβλίου: το πέμπτο κατά σειρά αγόρι της οικογένειας του Κωνσταντίνου Ντάκου, γεννήθηκε το 1956 στην Πιάλεια Τρικάλων. Από μικρός περιδιαβαίνει τα μονοπάτια του Κερκετίου όρους και ακολουθεί το γρήγορο βήμα του πατέρα του, τον βοηθάει στις αγροτικές και κτηνοτροφικές δουλειές. Τα παιδικά του μάτια, παρακολουθούν με δέος τη μάνα που μετατρέπει την καλοκαιρινή καλύβα στο βουνό, σε εργαστήριο τυροκομίας φτιάχνοντας πεντανόστιμα τυριά, βούτυρο, μυζήθρα και ξυνόγαλο.

Στα δεκαεπτά του, εγκαταλείπει το χωριό και εγκαθίσταται στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο την Αθήνα, για αναζήτηση καλύτερης ζωής. Εργάζεται ως τεχνίτης μαρμάρου σε οικοδομές και παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα στο Β' "Εσπερινό Γυμνάσιο"  Αμπελοκήπων όπου αποφοιτεί το 1975. Υπηρετεί στον ελληνικό στρατό 28 μήνες και επιστρέφει στην Αθήνα.

Το 1981 επαναπατρίζεται στην Πιάλεια και εργάζεται ως τεχνίτης οικοδομών.

Η οικονομική κρίση τον βρίσκει άνεργο. Βρίσκει καταφύγιο σε μια καινούργια δημιουργία. Τώρα τα βιώματα της παιδικής του και εφηβικής του ηλικίας, η απέραντη αγάπη για την φύση, τα ζώα, τα πουλιά και τα δέντρα, τον κατακλύζουν... τον καθοδηγούν...

Οι λέξεις έρχονται στο μυαλό του και η μία δένει με την άλλη... γίνονται στίχοι, ποιήματα... ύμνοι, φόρος τιμής για τον όμορφο τόπο που μεγάλωσε.

Ο Στέφανος Ντάκος, των δύσκολων χρόνων, των χαμηλών τόνων και της σκληρής δουλειάς, αυτοδίδακτος γράφει ποιήματα.

Αυτά έγραψε η Πολυξένη Παπαγιαννοπούλου για την Στέφανο Ντάκο.

Ακολουθεί το πρώτο ποίημα το οποίο είναι αφιερωμένο στον αδελφικό του φίλο Μενέλαο Πατσιούρα. 

''ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΕΝΕΛΑΟ''

Μία ιστορία θα σας πω

Για φίλο καρδιακό μου

Που στο μυαλό μου, στη σκέψη μου 

Τον έχω αδερφό μου.

Φτωχό παιδί γεννήθηκε 

Εδώ μες στο χωριό μου

Σ' ένα σπιτάκι πέτρινο 

Όπως και το δικό μου.

Εφτά παιδιά στη φαμελιά

Κι αυτός το στερνοπαίδι

Κι ήτανε λίγο το ψωμί 

Στην τάβλα, στο τραπέζι.

Μ' ένα κοντοπαντέλονο

Στο σπίτι, στο σχολείο,

Με παγωνιές, με κάματα,

Με χιόνια και με κρύο.

Είχε μεράκι από παιδί 

Στο λιγοστό το βιος του

Μέσα στον κάμπο, στο βουνό 

Έσβηνε ο καημός του.

Στο Λαύρο καλοκαίριαζε 

Στην Κόια ξεδιψούσε

Της κρύας Βρύσης το νερό 

Τα νιάτα του ανθούσε.

Τότε που σ' όλο το βουνό στου Κερκετίου τα μέρη 

Ήταν λακούλα και χωριό 

Όλο το καλοκαίρι.

Όλους τους τόπους γύρισε 

Με ρούχα μπαλωμένα 

Ώσπου μια μέρα γύρεψε 

Το μισεμό στα ξένα.

Και πάει και ξενιτεύτηκε

Σε κύματα μεγάλα 

Σ' αρμυριστούς ωκεανούς 

Κι ήταν παιδί μια στάλα.

Κάθε που φουρτούνιαζε 

Χτυπούσε η καρδιά του

Μάνα, πατέρα έφερνε 

Στη σκέψη, στα μυαλά του.

Τ' αδέρφια του, τους φίλους του

Την μακρινή πατρίδα 

Της Παναγίας βοήθεια 

Σε κάθε καταιγίδα.

Έδενε η αλμύρα το κορμί 

Έθρεψε το μυαλό του

Σε ξένη γη ξεμπάρκαρε 

Να βρει το ριζικό του.

----------------------------

"ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ"

Πως μου 'ρχονται στη σκέψη μου

Τα χρόνια τα φευγάτα

Με μάνα μία καμάρωνα 

Πατέρα όλο νιάτα.

Της μάνας μου ολόγιομο 

Φεγγάρι η καρδιά της

Λιμάνι απάνεμο γλυκό 

Τα χείλη, η αγκαλιά της.

Πέρδικα ηλιοστόλιστη

Με δύο μακριές πλαξούδες

Ασημί ατόφιο ακριβό 

Είχε τις χαρές ούλες.

Θυμάμαι τον πατέρα μου 

Με μια γλυκιά συνήθεια 

Με κοίμιζε στα γόνατα 

Με χίλια παραμύθια.

Μύθους για φτώχεια μου 'λεγε 

Ατέλειωτες αράδες

Για πλούσιους τσιγκούνηδες 

Μα και για κουβαρδάδες.

Τ' ήξερα εγώ από ζωή

Τ' ήξερα από χιόνια 

Πότε δεν φανταζόμουνα

Πως δεν θα ζουν αιώνια.

_______________________

"Η ΛΑΦΙΝΑ"

Του Κόζιακα οι κορυφές 

Οι χούνες και τα πλάγια βουρκώσανε από θυμό 

Θρηνούν και τα λαγκάδια.

Δακρύσανε τα διάσελα 

Κλαίνε τα κουρφοβούνια

Πεισμώσανετα σύννεφα 

Πέρα ως τα Καμβούνια.

Λαφίνα σημαδέψανε 

Με βόλια και με σκάγια 

Και ψάχνει ολομόναχη 

Της φαμελιάς τα χνάρια.

Φτάνει εκεί στο διάσελο 

Στου ελάτου τις μπάτζες 

Και σκούπισε τα δάκρυα 

Που πέφταν στάλες στάλες.

Φώναξε τότε δυνατά 

Κι αντιλαλούσε ως πέρα 

Και όλα τα λαφόπουλα 

Άκουσαν την μητέρα.

Ξεπρόβαλαν από παντού

Λαφίνες και λαφάκια

Μητέρα μας τι έπαθες 

Και έχεις τόσα δάκρυα;

Προσπάθησα η καψερή

Νεράκι για να φτάσω 

Που έτρεχε και χάνονταν

Μες στις σχισμής το βράχο.

Με πέτυχε ο κυνηγός 

Την ώρα που έσκυβα να πιω,

Δεν έχω άλλες αντοχές 

Σώθηκαν τα κουράγια.

Χίλια καλά στο διάβα σας

Κακό ποτέ μην δείτε 

Και τώρα την αγάπη μου

Όλη να μοιραστείτε.

Έγειρε το κεφάλι της

Κατάχαμα στο πλάι 

Χαθήκανε οι πόνοι της 

Και έφυγε και πάει.

Του Πύργου το ανάστημα 

Του Κερκετιού η χάρη 

Ο δόλιο γέρο Έλατος 

Βγάζει φωνή μεγάλη.

Τον έπιασε παράπονο 

Και άρχισε να κλαίει 

Με κεχιμπαρένια δάκρυα 

Μονολογώνας λέει.

Πέρασαν χρόνια δεκαοκτώ 

Λαφίνα πρωτογέννα

Εκαν' εδώ στον ίσκιο μου

Την πρώτη της την γέννα.

Την αγαπούσα σαν παιδί 

Την είχα συντροφιά μου

Και τώρα πόνεσα πολύ 

Που φεύγει από κοντά μου.

Σίγησαν τότε τα πουλιά 

Και χάσανε την λαλιά τους

Γιατί αισθάνονταν βαριά 

Τα γρήγορα φτερά τους.

Ξάφνου κουδούνια και κυπριά

Γκεσέμια και κριάρια 

Μαζί με τα κοπάδια τους

Σταμάτησαν στα πλάγια.

Αρκούδες, λύκοι και σκυλιά 

Στυλ σαν τα ποδάρια 

Και όλοι οι τσοπάνηδες 

Κρέμασαν τα ταγάρια

Μαζεύτηκαν τα σύννεφα 

Και κάνουν συμφωνία 

Του ελάτου τα δάκρυα 

Να πάρουν με τη μία.

Ανοίξανε οι ουρανοί 

Μαζί βροχή κι αγέρα

Του ελάτου τα δάκρυα 

Ξεπλέναν όλη μέρα.

Μην ξανακλάψεις ελάτε 

Είναι τιμή για σένα 

Κοίτα λαφάκια γύρω σου

Θα κάνουν κι άλλη γέννα.

Φίλες και φίλοι σας παρουσίασα τρία από τα ποιήματα του Στέφανου Ντάκου, μπορείτε να διαβάσετε όλα τα ποιήματα στο βιβλίο που φέρει τον τίτλο "Θύμησες", εύχομαι σύντομα να διαβάσουμε και την δεύτερη ποιητική συλλογή του Στέφανου, ως τότε σας χαιρετώ με επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Υ.Γ. ελπίζω σύντομα να έχω τη χαρά να σας παρουσιάσω τον ποιητή ΚΩΣΤΑ ΠΟΥΛΙΑΝΙΤΗ και τον πολυτάλαντο ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΡΕΝΤΑ. 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΕΝΑΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΒΡΑΒΕΥΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ ΠΥΛΗΣ κ. ΚΩΣΤΑ ΜΑΡΑΒΑ

Φίλες και φίλοι καλημέρα από το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, στην σημερινή μου ανάρτηση δεν θα σας μιλήσω για το Μαγευτικό αλλά για την Ιστορική - Πνευματική Πιάλεια και συγκεκριμένα για την βράβευση - κάλλιο αργά παρά ποτέ - του Δασκάλου Δημήτρη Παπαγιαννόπουλου από τον Δήμαρχο Πύλης κ. Μαράβα για την πολύπλευρη προσφορά τού Δασκάλου στην Ιστορική και Πνευματική Πιάλεια, δηλαδή στην γενέτειρά του, και ειδικότερα για την δημιουργία του Μουσείου το οποίο εκτός από την φυσική μας παρουσία στους χώρους του μουσείου τώρα πια μπορεί κάποια/κάποιος να το επισκεφθεί διαδικτυακά και να ξεναγηθεί στα εκθέματα. Η συνεισφορά του δασκάλου ήταν καταλυτική, όπως ειπώθηκε από όλους τους ομιλητές, το Μουσείο της Πιάλειας οφείλει την ύπαρξή του στον Δάσκαλο Δημήτρη Παπαγιαννόπουλο. 

Πριν συνεχίσω θα μου επιτρέψετε να κάνω μία αναφορά στην σημερινή μέρα γιατί ή 07/07/77 υπήρξε για μένα σταθμός στην ζωή μου, τότε μπήκαν τα θεμέλια για την Π.Η.Ε.Φ. (Παγκόσμια Ημέρα Εκλεκτών Φίλων) και γι' αυτό 47 χρόνια μετά είμαι πολύ συγκινημένος που κάνω την σημερινή ανάρτηση. Εκείνη η σημαντική ημερομηνία ήταν η έναρξη μιας Υπέροχης και Μοναδικής φιλίας και σήμερα είμαι διπλά χαρούμενος που θα αναφερθώ στην βράβευση ενός εκλεκτού φίλου που είχα την τύχη να γνωρίσω μέσω των επίσης εκλεκτών φίλων Ηλία Γιαννακόπουλου και Αφροδίτης Μαργαρίτη. Ας επανέλθω στην μαγική βραδιά της βράβευσης, πριν 20 μέρες περίπου δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον διδάσκαλο όπου έγινε ο πιο κάτω διάλογος.

Διδάσκαλος:

Πέπο καλημέρα σε σένα και σε όσους το αξίζουν.

Πέπος:

Καλημέρα Διδάσκαλε, να χαιρόμαστε την αγαπημένη μας καλή Νεράιδα που σήμερα έχει τα γενέθλιά της.

Διδάσκαλος:

Να την χαιρόμαστε και να μας χαίρετε, λοιπόν Πέπο έχω καλά νέα, ορίστηκε η ημερομηνία 05/07/24 και ώρα 20:00 τής εκδήλωσης για την ψηφιακή παρουσίαση του Μουσείου και όπως με ενημέρωσε η οργανωτική επιτροπή θα με βραβεύσουν για την συνεισφορά στο Μουσείο και όχι μόνο. Θα ήθελα εκείνη την ημέρα να είσαι εκεί μαζί με την Λόλα, την Φαίη, τον Αλέξανδρο και την Ράνια.

Πέπος:

Διδάσκαλε, εγώ και η Λόλα θα είμαστε εκεί πάση θυσία, ακόμα και αν χρειαστεί να κάνω χρήση του ελικοπτέρου της ΟΚΡΑ για να παραστούμε μαζί με την Λόλα και μετά την εκδήλωση να επιστρέψουμε, ελπίζω όμως πως δεν θα χρειαστεί γιατί θα φροντίσω να είμαστε στο Μαγευτικό το αργότερο δύο μέρες πριν την εκδήλωση. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα απουσιάζω από την βράβευσή σου, θα είναι τιμή μας να είμαστε εκεί.

Διδάσκαλος:

Να είσαι καλά Πέπο και σας περιμένουμε να τα πούμε από κοντά.

Σημαντική Παρατήρηση:

Επειδή όταν ανακοινώθηκε η ημερομηνία βράβευσης η Αφροδίτη και ο Ηλίας είχαν ήδη κλείσει εισιτήρια για την κρουαζιέρα στο Αιγαίο ζήτησαν από εμένα και την Λόλα να τους εκπροσωπήσουμε, αυτό και πράξαμε. 

Η εκδήλωση ξεκίνησε πράγματι στην ώρα της, σπάνιο πράγμα γιατί όπως καλά γνωρίζετε στο θέμα της ώρας έχουμε πολλά κουσούρια εμείς οι Έλληνες με αποτέλεσμα να λέμε οκτώ και να ξεκινάμε στις εννέα. Για μία τόσο σημαντική εκδήλωση και για έναν τόσο ξεχωριστό Δάσκαλο περίμενα πως θα ήταν εκεί όλο το χωριό και πάρα πολλοί εκπαιδευτικοί, ως φαίνεται ο αγώνας μεταξύ Ισπανίας και Γερμανίας και μεταξύ Πορτογαλίας και Γαλλίας κράτησε πάρα πολλούς στο σπίτι. Ενυ γουέη όπως λέει και η Ευαγγελική ρήση "ουκ εν τω πολλώ το ευ."  Τον λόγο πήραν οι: κ. Κώστας Μαράβας Δήμαρχος Πύλης, ο κ. Χρήστος Νάκος, ο κ. Βασίλης Παφίλης πρόεδρος της τοπικής κοινότητας, η κ. Ρούλα Χαντζιάρα, ο κ. Αχιλέας Κωστούλας, η κ. Κατερίνα Πανδρεμένου, και ο κ. Σωτήρης Μαγειρίας, όταν οι ομιλητές ολοκλήρωσαν τις ομιλίες τους κάλεσαν τον Δάσκαλο να του απονείμει την τιμητική πλακέτα ο Δήμαρχος κ. Μαράβας και αμέσως μετά τον λόγο πήρε ο διδάσκαλος, ήταν ένας χείμαρρος! Έχετε δει τον Κεφαλοπόταμο τον χειμώνα μετά από νεροποντή; Έτσι έρρεε και ο λόγος του Δασκάλου, δεν χρειαζόταν χαρτιά ο Δάσκαλος γιατί όλα υπήρχαν γραμμένα στον σκληρό δίσκο του μυαλού του. Για μένα δύο άνθρωποι, και οι δύο τέκνα της Πιάλειας, έχουν αυτό το χάρισμα να βγάζουν φτερά τα λόγια τους και να πετούν σαν πουλιά για να φτιάχνουν τις φωλιές τους στις φιλολογικές σπηλιές του εγκεφάλου, ο ένας είναι ο Ηλίας Γιαννακόπουλος και ο άλλος ο Δημήτρης Παπαγιαννόπουλος, αυτοί είναι οι Διόσκουροι της Πιάλειας. Αναρωτιέμαι πολλές φορές πόσο τυχερά ήταν τα παιδιά που είχαν αυτούς τους δασκάλους, ελπίζω κάποια παιδιά να το είχαν καταλάβει. Φίλες και φίλοι έστω και αργά αυτή η βράβευση ήταν μία αναγνώριση της προσφοράς ενός ανθρώπου που έχει προσφέρει πάρα πολλά στον τόπο του και κυρίως στην παιδεία των μαθητών του. Μου έκανε κάκιστη εντύπωση που δεν παραβρέθηκε κάνεις από τον δήμο Τρικκαίων και κανείς βουλευτής και ειδικότερα ο πρώην δήμαρχος και νυν υπουργός κ. Παπαστεργίου, ίσως να μην κατάλαβαν ποιος ήταν ο αποδέκτης της βράβευσης, ή ίσως οι συνεργάτες τους να μην τους ενημέρωσαν. Αν αναρωτιούνται κάποιοι γιατί η αποχή έφθασε στο 60% ας ψάξουν και λίγο αυτές τις απουσίες γιατί αν δεν αλλάξουν άρδην οι πολιτικοί τις συμπεριφορές τους ίσως στις επόμενες εκλογές να βρεθούν προ μεγαλύτερης έκπληξης. 

Σας έχω φυλάξει για το τέλος μια πολύ ευχάριστη έκπληξη που ακούει στο ονόματα: Κώστας Πουλιανίτης, Στέφανος Ντάκος και Θανάσης Μπρέντας. Ειδικά γι' αυτούς τους τρεις σημαντικούς ανθρώπους θα κάνω άλλες αναρτήσεις γιατί έχω πολλά να σας πω. Πάρτε μία μικρή γεύση, μετά την εκδήλωση ο Δάσκαλος μάς κάλεσε στο συμπόσιο που είχε κανονίσει σε ταβέρνα του χωριού όπου μεταξύ οίνου και μεζέδων ο βουκολικός ποιητής Στέφανος Ντάκος απάγγειλε ποιήματά του και ο πολυτάλαντος καλλιτέχνης και συγγραφέας Θανάσης Μπρέντας με την κιθάρα και την μελωδική του φωνή μας ταξίδεψαν στην Ουτοπία της ποίησης και της μουσικής.

Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα καιρός. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Καλημέρα, Καλή Εβδομάδα, Καλόν Μήνα και καλές διακοπές. Άλλοι για Ικαρία, Άλλοι για Φούρνους, Άλλοι για Σάμο, Άλλοι για Λήμνο και άλλοι για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.

Φίλες Φίλοι καλημέρα, το μενού σήμερα την πρώτη μέρα του Ιουλίου είναι ταξιδιάρικο, το πρωί με το κρουαζερόπλοιο της ΟΚΡΑ αναχώρησαν για τα νησιά του Αιγαίου επίλεκτα μέλη της ΟΚΡΑ προκειμένου να παραβρεθούν στις εργασίες του συνεδρίου που θα λάβουν χώρα στην ΙΚΑΡΙΑ, στους ΦΟΥΡΝΟΥΣ και στη ΣΑΜΟ το πρότζεκτ το έχει αναλάβει η γενική γραμματέας της ΟΚΡΑ Α.Μ. και ως εκ τούτου η επιτυχία θεωρείτε δεδομένη. Τις εργασίες και τις προτάσεις που θα γίνουν θα μας τις παρουσιάζει σε καθημερινή βάση ο πνευματικός μας δάσκαλος Η.Γ. μαζί με την ιστορία των νησιών και τα πολιτιστικά δρώμενα που θα παρακολουθήσουν. 

Εγώ, ο CEO της ΟΚΡΑ μαζί με την Λόλα θα αναχωρήσουμε για το ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ προκειμένου στις 05/07/24 να παραβρεθούμε στην εκδήλωση που θα γίνει στην ιστορική Πιάλεια προς τιμήν του διδασκάλου ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ. Τον διδάσκαλο θα τιμήσει ο πρόεδρος της κοινότητας για την πολύπλευρη προσφορά του στο χωριό και ειδικότερα στον πολιτισμό, στις τέχνες και στα γράμματα. Αξίζει να επισκεφθείτε το ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ στην Πιάλεια, είναι ένα δημιούργημα του εκλεκτού μας φίλου Δημήτρη Παπαγιαννόπουλου, είναι ένα κόσμημα.

Δεν θα μπορούσα να μην συμπεριλάβω στην σημερινή μου ανάρτηση το κορυφαίο ποίημα για το ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ και ελπίζω, να μην ζήσουμε σκηνές παρόμοιες σαν αυτές που βιώνουν αρκετοί κάτοικοι σε πολλές περιοχές της πατρίδας μας από τις πυρκαγιές λόγω της απερισκεψίας; κάποιων κατοίκων που δημιουργούν εστίες μόλυνσης και πυρκαγιάς σε διάφορα σημεία. Το κακό δεν αργεί να γίνει και γι' αυτό ας είμαστε όλοι πολύ προσεκτικοί μιας και στο επόμενο διάστημα οι θερμοκρασίες θα είναι ξανά στο κόκκινο.

'' ΤΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ''

Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ

ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.

Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει

τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Κόζιακα τα μέρη.

Πρόβαλε η ροδοδάχτυλη νυφούλα τ’ ουρανού

και άπλωνε το φέγγος της μαγεύοντας το νου.

Η πρώτη αχτίδα του ηλιού με βρίσκει στο ανηφόρι,

της αύρας νιώθω το κρυφό το μίλημα: «Προχώρει».


Νιώθω της αυγικής δροσιάς το τρυφερό το χάδι,

νιώθω τη γλύκα της ζωής μες στην καρδιά να στάζει.

Φτάνω σε τόπον όμορφο που’ χει περίσσεια χάρη,

όπου η φύση σκόρπισε απλόχερα τα κάλλη.


Ξεπέζεψα και έγειρα σε ριζιμιό λιθάρι,

σε ξάγναντο κι ευώδιαζε δίπλα μου το θυμάρι.

Ματιά και νους απλώθηκαν τα δυο μαζί παρέα

κι όλο περιεργάζονταν την όμορφη τη θέα.


Βλέπω χαλκόμαβες κορφές με γειτονιά τ’ αστέρια,

των αετών βασίλειο, των πετριτών λημέρια.

Γοργόφτερα γροικώ πουλιά μες στα γαλάζια πλάτη,

γυροβολιές και παιχνιδίσματα χορταίνουνε το μάτι.


Και με τη μελωδία του γλυκά, τερπνά με υψώνει

του λόγκου η πετροπέρδικα, της ρεματιάς τ ’αηδόνι.

Πλαγιές κατάφυτες φορούν σμαράγδινη στολή

με των σπιτιών τα κόκκινα πετράδια ταιριαστή.


Πεύκα κι ελάτια ολόισια και πλάτανους αιώνιους θωρώ,

και τ ΄ αγεριού τους ψίθυρους ακούω μες στους κλώνους.

Τ ‘ αγριολούλουδα κι αυτά πανώρια, μυροβόλα,

η μαργαρίτα, το γιοφύλλι, ο κρίνος κι η γλαδιόλα.


Θαρρείς πως ντύθηκε η γης, μυριοχρωματισμένη,

σοφής υφάντρας φορεσιά με ξόμπλια πλουμισμένη.

Κι εκεί που τέτοια λόγιαζα κι άλλα πολλά δροσάτα,

βλέπω μια κόρη ρόδινη που πρόβαλε στη στράτα.


Μια κόρη κρινοπρόσωπη, λιγνή σγουρομαλλούσα

που ‘ ρίξε γύρω ολόγυρα ματιά γοργοπετούσα.

Στέκω και τη θιαμαίνομαι, θέλω να της μιλήσω,

προσεκτικά και ευγενικά μην την κακοκαρδίσω.


-"Καλή σου ώρα, κόρη μου, και να ‘ σαι ευτυχισμένη,

καλότυχοι που σ’ έχουνε κόρη καμαρωμένη.

Πες μου ποιος είν ’ ο τόπος σου θέλω να σε ρωτήσω."

-"Ξένε, αφού με ρώτησες, εγώ θα σου απαντήσω.

Μάθε, εδώ που βρίσκεσαι, σ’ αυτή την πανδαισία,

όπου η αγάπη φύτρωσε, όπου ανθεί η φιλία,

όπου της φύσης γίνεται γιορτάσι, πανηγύρι,

εδώ ' ναι τ ' όμορφο χωριό, είναι το Γοργογύρι."


Το Γοργογύρι αγάπησα, το’ βαλα στην καρδιά μου

θα το’ χω μες στη μνήμη μου κι ας είναι μακριά μου.

Π.Λ.

============================

Ακολουθεί ένα οικολογικό ποίημα.

Το νέο οικολογικό ποίημα είναι κι αυτό του Επικούρειου Πέπου.

Τα πλατάνια στο τάμπλετ.


Θα 'ρθει μία μέρα που τα πλατάνια/

Θα μισήσουν την αχαριστία των ανθρώπων/

Και θα σταματήσουν να παράγουν ίσκιο,

θρόισμα και οξυγόνο.

Θα 'ρθει μία μέρα που τα πλατάνια/

Θ' αρρωστήσουν και τότε οι άνθρωποι/

θα καταλάβουν τη χρησιμότητα τους/

Τότε όμως θα είναι αργά.

Θα 'ρθει μία μέρα που ο γεροπλάτανος/

Δεν θα μπορεί πλέον να λέει ιστορίες/

Ούτε και ν' ακούει ιστορίες που συνήθιζαν να λένε/

Στον ίσκιο του οι άνθρωποι.

Θα 'ρθει μία μέρα που στη θέση τους/

Απλά θα υπάρχουν μαύρες τρύπες/

Και ως συνήθως οι επιμηθείς άνθρωποι/

Θα κλαίνε πάνω σ' αυτές τις τρύπες.

Πολλοί από αυτούς θα είναι λυπημένοι και άρρωστοι

όπως τα πλατάνια/

Τα μικρά παιδιά θ' ακούνε για πλατάνια/

Και δεν θα γνωρίζουν πως ήταν η μορφή τους/

Θα ανατρέχουν φυσικά στο τάμπλετ.

Το ποίημα ανήκει στην συλλογή "εικόνες μιας άλλης εποχής"

και είναι αφιερωμένα σε όσους έχουν ακόμα ευαισθησίες για το περιβάλλον. Ο ποιητής καλά τα έλεγε αλλά δεν τον άκουγε κανείς.

=========================

Το πιο κάτω ποίημα είναι αφιερωμένο στην Λόλα.


Κάποτε, ελπίζω όχι αργά/

Που θα' χέις καθίσει Λόλα/

Στην αυλή των Θαυμάτων,/

Μήνα Ιούλιο και Αύγουστο/

αναπολώντας τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε εκεί/

Θα απαγγέλεις στίχους μου μουρμουρίζοντας/

Αφιερωμένους στην Πανσέληνο/

Και εκστατικά με πολύ συγκίνηση θα λες:

"Σελήνη, εσύ γνωρίζεις πολύ καλά/

Το πόσες φορές μαζί με τον Πέπο/

Αγναντεύαμε τις ομορφιές σου/

Και ο Πέπος με εξυμνούσε στα ποιήματά του/

Αποκαλώντας με Μούσα του!

Σελήνη μου, τι ευτυχία ήταν αυτή'';

Ζήσαμε Λόλα μαζί σε θαυμαστούς καιρούς/

Και όσο μπορούμε ας συνεχίσουμε/

Γιατί έρχονται δύσκολοι καιροί/

Που θα φέρουν ανομβρία συναισθημάτων/.

Υ.Γ. αν δεν πιστέψεις στο εφικτό του ανέφικτου πως θα γίνει εφικτό το ανέφικτο;

Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς με εύ πράττειν και Σανατατί ντι άκουα.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΦΙΛΩΝ.