Γενηθήτω νέο ρεύμα στην τέχνη της ζωγραφικής. Tο όνομα αυτού "Pepoerotismos"!
Ένας κόσμος δίχως τέχνη δεν θα μπορούσε να δει τον ίδιο του
τον εαυτό. Θα το περιόριζαν απλοϊκοί κανόνες. Γι’ αυτό και τα ολοκληρωτικά
καθεστώτα λογοκρίνουν, απαγορεύουν και καίνε. Έτσι τυφλώνουν το βλέμμα της σκέψης,
του ονείρου, της μνήμης και εμποδίζουν της έκφραση της άλλης άποψης. Το χώμα από το οποίο γεννιούνται οι καλλιτέχνες.
Οι πρωτοπόροι πάντα ενοχλούν. Αλλά τελικά η κοινωνία τους αφομοιώνει.
Οι πιο σύγχρονες τάσεις όπως πχ ο Pepoerotismos, μας κάνουν να ξεχνάμε τις τολμηρότητες των
προηγούμενων γενεών. Όταν πρωτοεμφανίστηκε ο Ιμπρεσιονισμός προκάλεσε την οργή
του κοινού και της κριτικής. Ο νέο – ιμπρεσιονισμός τον έκανε να φαίνεται πολύ
άχρωμος πριν χάσουν και τα δικά του χρώματα και τη λάμψη τους μπροστά στα
φρικτά κατασκευάσματα των Φωβ, τα οποία σαρώθηκαν από τα τερατουργήματα των
κυβιστών. Στην ποίηση τους ρομαντικούς εκθρόνισαν οι παρνασσιστές οι οποίοι
παραγκωνίστηκαν από τους συμβολιστές. Στη μουσική ο Μπαχ είναι το επιστέγασμα της μπαρόκ παράδοσης. Ο Χάιντν,
ο Μότσαρτ και ο Μπετόβεν ανοίγουν το δρόμο της ορχήστρας για τους συμφωνικούς
μηχανισμούς του Μπερλιόζ.
Η Γαλλία και ειδικότερα το Παρίσι ήταν και παραμένει η
πρωτεύουσα κάθε πρωτοπορίας. Αλλά και όχι μόνο. Δύο σχολές συνυπήρχαν στη Μονμάρτη.
Η μια εντάσσεται στην παράδοση του Τουλούζ – Λωτρέκ. Ο Πουλμπό, ο Ουτριγιό, η
Βαλαντόν, ο Ιτέρ και οι άλλοι ποτέ δεν προκάλεσαν τους κεραυνούς που έπεσαν στους
ώμους των ενοίκων του Μπατό – Λαβουάρ. Οι πρώτοι ζωγράφιζαν σύμφωνα με τους κανόνες,
Οι άλλοι τους καταστρατηγούσαν για να ανακαλύψουν την καινούρια τέχνη.
Αναμειγνύοντας τις γλώσσες και τις κουλτούρες, αντλώντας από ένα φυτόχωμα απίστευτης
ποικιλίας, οι Ισπανοί Γκρις και Πικάσο, ο Ολλανδός Βαν Ντάιγκεν, ο Ιταλό –
Πολωνός Απολινέρ, ο Ελβετός Σαντράρ αλλά και οι Γάλλοι Μπρακ, Βλαμένκ, Ντερέν
και Μαξ Ζακόμπ ξεφεύγουν από τους κανόνες για να απελευθερώσουν τη ζωγραφική
και την ποίηση από βίαιους εξαναγκασμούς.
Από την άλλη όχθη του Σηκουάνα, στο Μονπαρνάς, ο Ιταλός Μοντιλιάνι,
ο Μεξικανός Ντιέγκο Ριβέρα, ο Σκανδιναβός Κρογκ, οι Ρώσοι Σουτίν, Σαγκάλ, Ζάτκιν,
Νιτγκίλες, οι Γάλλοι Λεζέ, Ματίς, Ντελονέ – ανάμεσα σε πολλούς άλλους –
εμπλούτιζαν επίσης την καλλιτεχνική κληρονομιά.
Τη δεκαετία του 1920 θα έρθουν οι Αμερικανοί συγγραφείς, οι
Σουηδοί, οι Ρώσοι και άλλα νέα έθνη. Το Παρίσι θα γίνει η πρωτεύουσα του
κόσμου. Στα πεζοδρόμια δεν θα κυκλοφορούν πια μόνο πέντε, δέκα ή δεκαπέντε
καλλιτέχνες όπως στη Μονμάρτη αλλά εκατοντάδες χιλιάδες. Μι πληθώρα που δεν
επαναλήφθηκε ούτε καν αργότερα στο Σεν Ζερμέν ντε Πρε. Ζωγράφοι, ποιητές,
γλύπτες και μουσικοί ανακατεμένοι όλοι μαζί. Απ’ όλες τις χώρες, απ’ όλες τις κουλτούρες.
Κλασικοί και μοντέρνοι. Τα μοντέλα και οι ζωγράφοι τους. Συγγραφείς και
εκδότες. Απένταροι και εκατομμυριούχοι.
Ο ζωγράφος Πιερ Σουλάζ είχε πει: « Ο καλλιτέχνης ψάχνει. Δε γνωρίζει
το δρόμο που θα ακολουθήσει για να φτάσεις στο σκοπό του. Ο βιοτέχνης από την
άλλη ακολουθεί δρόμους που γνωρίζει για να φτάσει σε ένα αντικειμενικό σκοπό
που επίσης γνωρίζει». Είναι σαφέστατο.
Ο καλλιτέχνης εργάζεται μόνος, δεν απασχολεί υπαλλήλους και
δεν έχει επάγγελμα. Το να ζωγραφίζει κανείς ή να γράφει δεν είναι επάγγελμα,
είναι μια ανάσα. Αν η ιδέα ή η φαντασία πεθάνει, αν το μυαλό πάψει να λειτουργεί,
τίποτα και κανένας δεν θα σώσει τον άνθρωπο που τον ζώνει το κενό. Και κανένας
δεν θα τον αντικαταστήσει: το έργο τέχνης είναι μοναδικό, ακριβώς όπως και αυτός
που το δημιούργησε. Οι Καρυάτιδες του Μοντιλιάνι και οι Φατσούλες του δεν
συγκρίνονται με τίποτα άλλο.
Η αμφιβολία αποτελεί την αιώνια γλώσσα του καλλιτέχνη
απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Το νέο έργο δεν είναι δεδομένο. Δεν
στηρίζεται σε τίποτα, ούτε καν στο προηγούμενο.
Η επιτυχία, η περιέργεια είναι εφήμερες. Κάθε φορά ο καλλιτέχνης πρέπει να ξαναρχίζει
από το μηδέν. Το μηδέν αυτό είναι μια άβυσσος. Αν σταθείς και άτυχος και συναντήσεις
μια Όλγα για να κρίνει το έργο σου που η μόνη επαφή της με την τέχνη είναι οι
μπότες που φοράει τότε η άβυσσος γίνεται μαύρη τρύπα. Ο καλλιτέχνης ζει μόνο με την ανάσα και την
άτακτη φωνούλα που τον καθοδηγεί. Αν του λείψουν τα πάντα βουλιάζουν. Έτσι αντιμετωπίζει
ο άνθρωπος το έργο που γεννιέται.
Να φροντίσουμε τουλάχιστον για ένα διάστημα να έχουμε
λιγότερο τρομερή όψη από πριν:
Pepozinismos!!!
Γεννηθήτω το νέο ρεύμα στην τέχνη!
Όσον αφορά την έκθεση του Επίκουρου η αποδοχή ξεπέρασε κάθε
προσδοκία. Στην αγαπητή Μόιρα αξίζουν πολλά συγχαρητήρια και ευχαριστίες γιατί χωρίς
τη δική της συμμετοχή δεν θα ήταν δυνατόν να είχε πραγματοποιηθεί αυτό το
ταξίδι. Τα πιο συγκινητικά λόγια ο Επίκουρος τα άκουσε από τα χείλη του Ianni που
μίλησε για νέο δρόμο στην τέχνη και από την Patricia είπε: "Όταν αντικρίζω τα έργα
σου νιώθω πως ζω τη ζωή μου όπως θα ήθελα να τη ζω. Με μεταφέρουν σε μια άλλη
διάσταση". Η Patricia μίλησε με τη γλώσσα του Pepozinismou γιατί αυτό ακριβώς σημαίνει Pepoerotismos.
Παράλληλα με την έκθεση που έγινε στο Ατελιέ του Michigan, είχαμε την ευκαιρία
να ζήσουμε ξανά μαγικές στιγμές στο Παρίσι. Ένα Παρίσι που συνεχίζει να μας εκπλήσσει
και να μας έλκει με τα πολλά θέλγητρα του. Πρόκειται για ένα μεγάλο έρωτα που
ξεκίνησε από τον Αύγουστο του 2008. Κατά την παραμονή μας στο ερωτικό Παρίσι μας
κρατούσε συντροφιά πάντα ο TSF Jazz.
Αν κάποια ή κάποιος θέλει να προσφέρει στον εαυτό του ή σε
αγαπημένα πρόσωπα κάτι σημαντικό ας ξεκινήσει την αποταμίευση για ένα ταξίδι
στο Παρίσι. Θα είναι το καλύτερο δώρο πολιτισμού και αναψυχής!
Υγ. Αυτή τη φορά είχαμε τη χαρά να έχουμε μαζί μας δύο νέα
μέλη, τον Mr Alex και την Queen Ειρήνη.
Υγ2. Για πάπια στο Chartier, για Mont Blanc στην Angelina,
για σοκολάτα στο Deaux Maggot,
στην Angelina και στο cafeé
του Pompidou. Για
μπισκότα στο La Cure Gourmande,
για Macaron, καφέ εσπρέσο
και ρόφημα στο LaDuree,
για μπαγκέτα και Croque Monsieur στη Rue Cleur και στη Bousquet,
για καφέ στο στέκι του Mr Alex,
για τυριά στο Cantin της Champs De mars,
για χορό-μπαλέτα στο Moulin Rouge και στο Lido,
για συναυλίες και παραστάσεις όπερας και μπαλέτου στο Palais Garnier.
Για περπάτημα παντού, για μαγεία στο Orsay, για βαρκάδα στο Σηκουάνα με το Bateaux Mouches, για υψοφοβικούς η
άνοδος στον Tour Eiffel, για ρομαντικούς στη Μονμάρτη, για gourmet στη
Rue Cleur, για σούπα και ζεστό
κρασί στο Μουσείο Μεταμόρφωσης των Υλικών, για κλασική τέχνη στο Λούβρο, για
μοντέρνα τέχνη στο Pompidou.
Για πλούσιο φωτογραφικό υλικό από την επίσκεψη στο Παρίσι πατήστε εδώ.
Επιμέλεια κειμένου: Mr Pepos
Επιμέλεια μετάφρασης: Μελισσάνθη
Επιμέλεια ανάρτησης: Jim Adams
(Αποσπάσματα στην ανάρτηση από το βιβλίο "Οι Μποέμ" του Νταν Φρανκ).
