Φουκουσίμα: 11-03-11
Πρεσβεία Ιαπωνίας: 11-03-14
Πρεσβεία Ιαπωνίας: 11-03-14
Τρία χρόνια μετά την απερίγραπτη τραγωδία στην Φουκουσίμα που άφησε πίσω 19.000 νεκρούς, 350.000 άστεγους, και άφθονη ραδιενέργεια στην περιοχή, με αποτέλεσμα να μην μπορούν οι άνθρωποι να επιστρέψουν στον τόπο τους. Η μεγάλη ζημιά έγινε από το τσουνάμι και όχι από τον σεισμό, το αναφέρω αυτό απλά για να τονίσω την πρόληψη που έχουν οι Ιάπωνες στο θέμα του σεισμού, φαντασθείτε εκείνος ο σεισμός να είχε γίνει στη δική μας αυλή για πόσους νεκρούς θα μιλάγαμε. Ακόμα και για το τσουνάμι υπήρχε πρόληψη γι’ αυτό είχαν το φράγμα των 7? Μέτρων, αυτό όμως που έγινε ξεπέρασε κάθε όριο, ήταν κάτι απερίγραπτο. Είναι όμως άξιοι πολλών επαίνων, οι πολίτες για τη συμπεριφορά τους, [αυτό βέβαια είναι το αποτέλεσμα της παιδείας τους] και φυσικά τις αρμόδιες αρχές για την άμεση μέριμνα.
Με αφορμή εκείνη την τραγωδία τον Ιούλιο του 2013 σκέφτηκα να φιλοτεχνήσω ένα έργο με αναφορά στην οδύνη της Φουκοσιμιώτικης μάνας. Ο λόγος ήταν προφανής γιατί πιστεύω πως την υπέρτατη οδύνη μπορεί να την εκφράσει μόνο η μάνα. Το κομμένο δένδρο της βερικοκιάς απλόχερα μου έδωσε αυτό που ζητούσα, ήταν θέμα οπτικής πια, η δική μου οπτική διέκρινε την οδύνη της μάνας τη στιγμή που αντίκρισε την καταστροφή, εκείνη τη στιγμή σήκωσε απεγνωσμένη τα χέρια της και είπε, μονολογώντας… Θεέ μου!!! καλύτερα να μ’ είχαν βγεί τα μάτια μου για να μην αντίκριζα αυτή την κόλαση. Εγώ ως καλλιτέχνης έτσι φαντάστηκα το ξυλόγλυπτο έργο, και για 10 μήνες περίπου προσπαθούσα να δώσω στο έργο φωνή και έκφραση. Το αν τελικά τα κατάφερα είναι θέμα οπτικής και ευαισθησίας. Αυτό λοιπόν το έργο παρέδωσα στις 11.03.14 στις 11.00 το πρωί στην πρεσβεία της Ιαπωνίας ως ελάχιστη ένδειξη συμμετοχής στον πόνο αυτών που έμειναν πίσω και στη μνήμη των θυμάτων. Το έργο αναπαριστά την πληγωμένη γη της Φουκουσίμα, το τσουνάμι που ακολούθησε, το πυρηνικό εργοστάσιο τη στιγμή της έκρηξης, τη χαροκαμένη μάνα, και παράλληλα την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Υ.Γ. Μαζί με τις φωτογραφίες από το έργο και την παράδοση στην πρεσβεία θα δείτε και κάποια έργα που έχω ετοιμάσει αυτή την περίοδο και ελπίζω εκτός απροόπτου να ταξιδέψω μαζί τους τον Μάιο στην Ιαπωνία, τον Ιούνιο στη Ν.Υ. και τον Δεκέμβριο στη Ν.Α. Και αν όλα πάνε καλά ίσως τον Αύγουστο στην αυλή των θαυμάτων.
Με αφορμή εκείνη την τραγωδία τον Ιούλιο του 2013 σκέφτηκα να φιλοτεχνήσω ένα έργο με αναφορά στην οδύνη της Φουκοσιμιώτικης μάνας. Ο λόγος ήταν προφανής γιατί πιστεύω πως την υπέρτατη οδύνη μπορεί να την εκφράσει μόνο η μάνα. Το κομμένο δένδρο της βερικοκιάς απλόχερα μου έδωσε αυτό που ζητούσα, ήταν θέμα οπτικής πια, η δική μου οπτική διέκρινε την οδύνη της μάνας τη στιγμή που αντίκρισε την καταστροφή, εκείνη τη στιγμή σήκωσε απεγνωσμένη τα χέρια της και είπε, μονολογώντας… Θεέ μου!!! καλύτερα να μ’ είχαν βγεί τα μάτια μου για να μην αντίκριζα αυτή την κόλαση. Εγώ ως καλλιτέχνης έτσι φαντάστηκα το ξυλόγλυπτο έργο, και για 10 μήνες περίπου προσπαθούσα να δώσω στο έργο φωνή και έκφραση. Το αν τελικά τα κατάφερα είναι θέμα οπτικής και ευαισθησίας. Αυτό λοιπόν το έργο παρέδωσα στις 11.03.14 στις 11.00 το πρωί στην πρεσβεία της Ιαπωνίας ως ελάχιστη ένδειξη συμμετοχής στον πόνο αυτών που έμειναν πίσω και στη μνήμη των θυμάτων. Το έργο αναπαριστά την πληγωμένη γη της Φουκουσίμα, το τσουνάμι που ακολούθησε, το πυρηνικό εργοστάσιο τη στιγμή της έκρηξης, τη χαροκαμένη μάνα, και παράλληλα την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Υ.Γ. Μαζί με τις φωτογραφίες από το έργο και την παράδοση στην πρεσβεία θα δείτε και κάποια έργα που έχω ετοιμάσει αυτή την περίοδο και ελπίζω εκτός απροόπτου να ταξιδέψω μαζί τους τον Μάιο στην Ιαπωνία, τον Ιούνιο στη Ν.Υ. και τον Δεκέμβριο στη Ν.Α. Και αν όλα πάνε καλά ίσως τον Αύγουστο στην αυλή των θαυμάτων.
Με φιλοτεχνικούς χαιρετισμούς,
Επίκουρος ο Γοργογυριώτης
Επιμέλεια κειμένου: Μr Pepos
Γραμματειακή υποστήριξη: Μελισσάνθη
Υπεύθυνος ανάρτησης: Τζίμ Άνταμς
Μεταφραστής: Fugi Tomo Kazu
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου