Μια συνέντυξη του κ. Μανώλη Μητσιά στην Ελένη Βασιλοπούλου που αξίζει να διαβάσετε.

Μανώλης Μητσιάς: "Αυτά που δεν έδωσα στο γιο τα δίνω τώρα στον εγγονό μου"

«…σαν πατέρας δεν είχα τον ιδανικό ρόλο λόγω της φύσης της δουλειάς μου… Τον απέτρεψα από την πρώτη στιγμή, παρόλο που ο γιος μου έκανε 8 χρόνια πιάνο, όταν ήθελε να ασχοληθεί με την λαϊκή μουσική που ασχολιόμουν εγώ του είπα: ¨Σταμάτα, θα κάνεις κάτι άλλο γιατί θα πρέπει να είσαι δυο φορές καλύτερος από εμένα για να πετύχεις¨… 40 χρόνια είμαι με την γυναίκα μου. Δεν πρέπει να υπάρχει εγωισμός, να μην επεμβαίνει πολύ η γυναίκα στη δουλειά του άντρα της… Υπήρξαν στιγμές και στη σκηνή πάνω που τραγούδια που με είχαν φορτίσει… διάττοντες αστέρες και έχουν την ανυπομονησία να γίνουν γνωστοί ή να βγάλουν κάποια χρήματα… Το γρήγορο κέρδος βγαίνει μέσα από ένα ευτελές, εύκολο και καμιά φορά προσβλητικό για τον ίδιο τον άνθρωπο…»

Λίγα λόγια πριν...https://www.youtube.com/watch?v=ooCF0iYg0zE

https://www.youtube.com/watch?v=gN5vna_UZsI

https://www.youtube.com/watch?v=ZSBfI93v9QM

https://www.youtube.com/watch?v=g1ARCE87oos

https://www.youtube.com/watch?v=Dvv2fKilKv0

https://www.youtube.com/watch?v=hI6h7z6XrWo 

https://www.youtube.com/watch?v=Zf-xgOu8n3Q

https://www.youtube.com/watch?v=kVaUK1UBWg8

https://www.youtube.com/watch?v=1xQDi2guvlg 

Μερικές φορές, αρκεί μια συνάντηση, μία συνομιλία χωρίς καλουπωμένες απαντήσεις, για να εκτιμήσεις έναν άνθρωπο. Το Μανώλη Μητσιά τον θαύμαζα ως ερμηνευτή, αλλά τώρα κέρδισε και τον σεβασμό μου. Υπέροχος άνθρωπος! Έξω καρδιά, με ειλικρινές βλέμμα και ανδρική κορμοστασιά. Θα μπορούσαμε να μιλάμε ακούραστα για ώρες. Ο Μανώλης Μητσιάς, έχει τη στόφα του καλού ανθρώπου, του άρχοντα, του άνδρα που μπορείς να εμπιστευτείς.

Η συνέντευξη...

1.Κύριε Μητσιά, έχετε διαγράψει μια σημαντική μουσική πορεία με τραγούδια που έγιναν διαχρονικές επιτυχίες. Επειδή, κανένας δρόμος δεν είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα, υπήρχε στιγμή που απογοητευτήκατε τόσο ώστε να επηρεαστείτε αρνητικά και να σκεφτείτε να σταματήσετε; 

1. Όχι ποτέ δεν το είπα αυτό, αντιθέτως ανέκαθεν πίστευα σ’ αυτό το οποίο επέλεγα να κάνω και με σκοπό πάντα κάποια στιγμή να δικαιωθώ. Ξέρετε αυτή η απογοήτευση που λέτε πολλές φορές πήγε να με επηρεάσει, αλλά δεν με επηρέασε γιατί ήξερα ότι πάντα όταν κάνεις κάτι που έχει αξία και είναι αληθινό και σοβαρό, κάποια στιγμή θα λάμψει αυτό και θα με δικαιώσει και αυτό έγινε. Πολλά από τα τραγούδια που έχω πει δεν έγιναν επιτυχία από την πρώτη στιγμή, μετά από καιρό γινόταν και αυτό με ενδιέφερε, να υπάρχω πάντα, να μην υπάρχω για ένα μήνα μόνο και μετά να εξαφανιστώ.

2. Κάτι που συμβαίνει συχνά τα τελευταία χρόνια, διάττοντες αστέρες εμφανίζονται με ύφος υπεροπτικό, δέχονται όλη την προσωρινή γεύση της υποτιθέμενης επιτυχίας και μετά εξαφανίζονται. Ποιοι ευθύνονται γι’ αυτό; 

2. Να ξεκινήσουμε από τους καλλιτέχνες, οι οποίοι είναι αυτοί οι διάττοντες αστέρες και έχουν την ανυπομονησία να γίνουν γνωστοί ή να βγάλουν κάποια χρήματα. Εγώ δεν την είχα ποτέ αυτή τη βιασύνη παρόλο που ήμουν από φτωχή οικογένεια, με το ζόρι επιβίωνα στα πλαίσια της αξιοπρέπειας και χωρίς να εκβιάσω να γίνει κάτι επιτυχία. 

Δεύτερον τους πιέζουν οι εταιρείες δίσκων οι οποίες δυστυχώς δεν είναι αυτές οι εταιρείες που ήταν παλιά, δεν είναι μεγάλοι παραγωγοί όπως ο Λαμπρόπουλος κ.α. Τώρα έχουν εξαγοραστεί από πολυεθνικές που θέλουν στην Ελλάδα να ξεπλύνουν χρήματα και οτιδήποτε άλλο και θέλουν γρήγορα κέρδη, σήμερα βάζουν 5 και αύριο να πάρουν 10. 

Το γρήγορο κέρδος βγαίνει μέσα από ένα ευτελές, εύκολο και καμιά φορά προσβλητικό για τον ίδιο τον άνθρωπο, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δυστυχώς υπάρχουν δημοσιογράφοι και κανάλια που ποντάρουν σε αυτά γιατί είτε έχουν συμφέρον ή οι ίδιοι δημοσιογράφοι βγάζουν κάποια λεφτά κάθε μήνα, πληρώνονται, λαδώνονται. 

Πρέπει να μπει τέλος σε αυτά τα πράγματα και με τη σιωπή σου και με τα λιτά τραγούδια και όχι αυτά που φτιάχνουν από το κομπιούτερ σήμερα, από αληθινούς δημιουργούς που κάθονται στο πιάνο μέρα-νύχτα και ματώνουν για να γράψουν ένα τραγούδι. Αυτό επεδίωκα πάντα και γι’ αυτό όλοι αυτοί που συνεργάστηκα, Χατζηδάκις, Θεοδωράκης, Γκάτσος, Ξαρχάκος, Μικρούτσικος, Μούτσης, Λεοντής ήταν άνθρωποι που μάτωσαν για να βγάλουν ένα τραγούδι.

3. Όταν ερμηνεύετε στη σκηνή ένα τραγούδι δημιουργούνται και τα ανάλογα συναισθήματα. Έχετε νιώσει ιδιαίτερη φόρτιση με κάποιο τραγούδι που σας θύμιζε κάτι; 

3. Το τραγούδι πέρα από την σωστή έννοια του στίχου, το αναπλάθεις μέσα σου και το δημιουργείς με τα δικά σου συναισθήματα. Υπήρξαν στιγμές και στη σκηνή πάνω που τραγούδια που με είχαν φορτίσει, είχα συγκινηθεί γιατί τα είχα ταυτίσει με αγαπημένα μου πρόσωπά, με τον εαυτό μου, είναι τραγούδια που δεν τα βαριέσαι και κάθε μέρα να τα τραγουδάς, όπως  η ¨Πιρόγα¨ του Θάνου Μικρούτσικου, όσες φορές και να την πω δεν την βαριέμαι ποτέ.

4. Τραγούδια που έχετε αφιερώσει σε αγαπημένα πρόσωπα;

4. Αρκετές φορές σε πρόσωπα αγαπημένα. Έλεγα κάποιο τραγούδι και σκεφτόμουν το αντίστοιχο πρόσωπο, τη γυναίκα μου πολλές φορές, το γιό μου, οικογενειακά πρόσωπα συνήθως. Το τραγούδι ¨Ελευσίνα¨ το έχω αφιερώσει στη γυναίκα μου.

5. Πως παραμείνατε αναλλοίωτος στη σχέση σας, με το ήθος και την ευγένεια που σας χαρακτηρίζουν, ενώ εργάζεστε σε έναν χώρο που είναι πολύ προκλητικός, επιρρεπής στην φθορά;

5. Βεβαίως είναι προκλητική δουλειά και πρέπει η σύζυγος να έχει υπομονή και εμπιστοσύνη στον άνθρωπο της και τότε όλα πάνε καλά. Η σύζυγος να είναι νοικοκυρά στο σπίτι της, να μην ξοδεύει τα χρήματα του άντρα της, γιατί αν ο καλλιτέχνης δεν είναι οικονομικά αυτάρκης (όχι να είναι πλούσιος), αλλά νη μην χρειάζεται κάθε μέρα να εξαρτάται από τη δουλειά του για να εξασφαλίσει τα του οίκου του, έτσι θα πέσει σε λάθη, η γυναίκα πρέπει να είναι αυτής της λογικής.

6. Έχετε μια μακροχρόνια πορεία ζωής με τη σύζυγο σας, πάνω από 30 έτη συμβίωσης. Ποια στοιχεία κρατούν δυο ανθρώπους, τόσα χρόνια μαζί;

6. 40 χρόνια είμαι με την γυναίκα μου. Δεν πρέπει να υπάρχει εγωισμός, να μην επεμβαίνει πολύ η γυναίκα στη δουλειά του άντρα της. Δέχομαι τη γνώμη της γυναίκας μου, αλλά ποτέ δεν παρεμβαίνει για το τι θα κάνω, τι τραγούδια θα κάνω.

7. Ως πατέρας συμβάλατε στο μεγάλωμα του γιού σας; 

7. Στο παιδί είχε το ρόλο η μητέρα πιο πολύ, σαν πατέρας δεν είχα τον ιδανικό ρόλο λόγω της φύσης της δουλειάς μου, ξενυχτούσα, έκανα περιοδείες δεν μπορούσα να έχω μαζί μου και το γιό μου, τη γυναίκα μου, δεν ήταν δυνατόν.Άλλες ώρες οι δικές μου, άλλες ώρες του γιού μου, εκεί η γυναίκα μου έκανε τη δουλειά του άντρα.Σήμερα όμως έχω τον εγγονό μου που τον καμαρώνω και θέλω να είμαι κοντά του συνέχεια και είμαι ευτυχής. Έχει αλλάξει η ζωή μου και αυτά που δεν έδωσα στο γιό τα δίνω τώρα στον εγγονό μου.

8. Ο γιος σας, δεν ακολούθησε τα χνάρια σας. Μήπως τον αποτρέψατε εσείς να ασχοληθεί με τον χώρο της τέχνης; 

8. Ο γιός μου είναι σπουδαίος επιστήμονας, σπούδασε στην Ελλάδα, στην οδοντιατρική Αθηνών. Μόλις τελείωσε πήγε Αμερική πήρε master, πήρε ειδικότητα, έκανε διδακτορικό στην Γερμανία και έχει ιατρείο στην Αθήνα και φιλοδοξεί να πάει στο Πανεπιστήμιο όπου και διδάσκει. Τον απέτρεψα από την πρώτη στιγμή, παρόλο που ο γιός μου έκανε 8 χρόνια πιάνο, όταν ήθελε να ασχοληθεί με την λαϊκή μουσική που ασχολιόμουν εγώ του είπα: ¨Σταμάτα, θα κάνεις κάτι άλλο γιατί θα πρέπει να είσαι δυο φορές καλύτερος από εμένα για να πετύχεις¨.

9. Εσείς μεγαλώσατε σε μια φτωχή οικογένεια. Σήμερα πολλά σπίτια ζουν υπό οικονομική εξαθλίωση. Κάποιοι άνθρωποι λυγίζουν και καταφεύγουν ακόμα στο απονενοημένο διάβημα. Εσείς που έχετε βιώσει δύσκολες εποχές, πως βλέπετε σήμερα την κατάσταση;

9. Είμαι υπερήφανος για την οικογένεια μου, ήταν φτωχοί, αλλά ποτέ δεν πέσαμε σε λοβιτούρες για να βγάλουμε χρήματα. Νιώθω άσχημα άνθρωποι να μην έχουν τα προς το ζην, τα έχω περάσει, ξέρω τι βιώνει ο καθένας. Δεν ξέρω αν θα ήθελα ποτέ να αυτοκτονήσω όμως αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ, φεύγεις εσύ, αλλά αφήνεις ανθρώπους δικούς σου, αυτοί πως θα τα βγάλουν πέρα; Βέβαια έχει ευθύνη η κοινωνία μας, όλοι έχουμε ευθύνη και οι πολιτικοί και τα Μ.Μ.Ε. που ποτέ δεν κάτσανε οι δημοσιογράφοι στην Αθήνα, των μεγάλων καναλιών, να ενημερώσουν τον κόσμο και να πουν: ¨λαέ τι κάνεις;¨ Κολάκευαν τους πολιτικούς γιατί είχαν οικονομικά οφέλη, την κύρια ευθύνη την έχει η ενημέρωση και μετά η πολιτική.

10. Διατηρείτε μια φιλική σχέση με τον Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Του έχετε μιλήσει ποτέ για το πώς βλέπετε εσείς τον τρόπο που χειρίζεται τις διαπραγματεύσεις; 

10. Εγώ τη γνώμη μου την λέω πάντα, δεν προσκύνησα ποτέ κανέναν, δεν έγλειψα κανέναν, κανένας δεν με βοήθησε. Με τον πρωθυπουργό είμαστε φίλοι από το 1971, νέοι και οι δύο και ερχόταν κάθε βράδυ να με ακούσει στην καλοκαιρινή μπουάτ, στην πλάκα. Τότε σπούδαζε στην Αμερική και όταν τελείωνε το Χάρβαρντ ερχόταν να με ακούσει.

Πολλές φορές έχω γίνει σκληρός απέναντι του. Πολιτικά διαφέραμε πάντα, όμως η φιλία μας είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορεί καμιά πολιτική ιδεολογία να μας χωρίσει. Πιστεύω ότι κυβερνάει σωστά. Αν μου πείτε γιατί έκλεισε η ΕΡΤ, διαφωνώ με τον τρόπο κλεισίματος και εγώ, όμως ας μου πει κάποιος τον τρόπο εξυγίανσης της ΕΡΤ;

Γιατί το να λειτουργεί και να απολύει κάθε μέρα κάποιους, δεν θα υγίαινε ποτέ. Αν τα πράγματα γίνουν με δικαιοσύνη και χωρίς φιλοκομματικές προσλήψεις, θα πάνε όλα μια χαρά. Πιστεύω στον Πρωθυπουργό γιατί ξέρω σαν άνθρωπος τι είναι. Ξέρω ότι είναι δίκαιος και νοιάζεται και πονά την Ελλάδα.

11. Έχετε τη δύναμη να πείτε ¨Σταματάω¨ όταν διακρίνετε ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει; Είναι εύκολο να το αντιληφθείτε αυτό;

11. Γιατί όχι, αν έρθει η ηλικία και δεν λειτουργούν οι πνευματικές μου δυνάμεις. Δεν είναι κανείς άτρωτος, αιώνιος, ούτε μπορεί να κατέχει μια θέση και να φθείρεται συνέχεια και να απομυθοποιεί το όνομα του που το έχτισε με κόπο.

Από τον κόσμο θα το κρίνω. Όταν μου πουν οι φίλοι μου, ότι η φωνή μου έσπασε ή χάλασε, έφυγα κατευθείαν. 

12. Έχουν γραφτεί υπέροχα μουσικά κομμάτια. Έχετε ζηλέψει κάποιο, το οποίο θα θέλατε να έχετε ερμηνεύσει εσείς;

12. Έχουν γραφτεί αριστουργήματα που δεν τα έχω πει και τα έχω ζηλέψει. Πολλά τραγούδια, πολλά έργα. Ποιος δεν θα ήθελε να τραγουδήσει τον ¨Μεγάλο Ερωτικό¨ του Χατζηδάκι και άλλα… Υπάρχουν πολλά.

13. Αγαπημένος σας ποιητής

13. Αγαπημένος μου ποιητής είναι ο Γκάτσος, που πάντα ήταν δίπλα μου σε ότι έκανα όλα αυτά τα χρόνια. Είχα την τύχη και χαρά να γνωρίσω μέσω Γκάτσου και να φάω μαζί με τον Ελύτη αρκετές φορές. Επίσης, είναι αγαπημένος ποιητής και ο Ελύτης, ενώ έχω τραγουδήσει και Σεφέρη.

14. Πιστεύετε πως αντίστοιχους πνευματικούς ανθρώπους, τέτοιου βεληνεκούς με τόσο σπουδαία έργα, θα ξαναγεννήσει αυτός ο τόπος; 

14. Αυτό με έχει προβληματίσει πολύ, αλλά η ζωή κάνει κύκλους, πάντα κάτι χάνεται, κάτι νέο αναπληρώνεται, μπορεί να περάσουν χρόνια, αλλά η ανάγκη της ζωής θα δημιουργήσει αυτούς τους νέους μύθους.

15. Εσείς ως λαϊκός τραγουδιστής, έχετε ερμηνεύσει μοναδικά, βυζαντινούς στίχους.

Πως συνδυάζεται το ένα μουσικό είδος με το άλλο; 

15.  Η λαϊκή μουσική είναι άρρηκτα δεμένη με την βυζαντινή μουσική, από εκεί πηγάζει η έμπνευση ενός πραγματικού δημιουργού, μέσα από το παρελθόν του, από την παράδοση. Αν δεν εμπνευστείς από την παράδοση για να φτάσεις στο σήμερα δεν θα είναι ελληνικό, τραγούδι λαϊκό. 

16. Κυκλοφορεί ένα cd, όπου ερμηνεύετε Καβάφη;

16. Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε ένα καταπληκτικό cd σε μουσική Γιάννη Σπανού σε ποιήματα του Καβάφη, από την εφημερίδα τα ΝΕΑ. Και σωστά γράφει ο Γεωργουσόπουλος, ότι επιτέλους μελοποιήθηκε ο Καβάφης. Αξίζει να το πάρει ο κόσμος να το ακούσει.

Κυρία Βασιλοπούλου σας ευχαριστώ, φίλες και φίλοι σας εύχομαι καλή ακρόαση, εις με αφορά λατρεύω αυτόν τον υπέροχο καλλιτέχνη και σεμνό άνθρωπο. Ελπίζω κάποια στιγμή να δω σε κάποα σκηνή μαζί τον κ. Μητσιά και τον κ. Νταλάρα θα είναι μια κορυφαία συνάντηση. Mε σεβασμό ο Επικούρειος Πέπος.

Πηγή: http://www.patrasevents.gr/article/73643-manolis-mitsias 

ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΣΤΗΝ Κ. Natasha Fuller.

Από τη γέννησή της η μικρούλα Natasha πάσχει από νεφρική ανεπάρκεια. Χρόνια περίμενε να βρεθεί συμβατός δότης για να κάνει μεταμόσχευση νεφρού.

Αναγκάστηκε πριν από δύο χρόνια να μετακομίσει στους παππούδες της στο για να βρίσκεται πιο κοντά στο Νοσοκομείο Παίδων και να λαμβάνει εξειδικευμένη περίθαλψη. Οι γονείς της και η δίδυμή αδερφή της Brookelynn ζουν στην Οκλαχόμα.
Βρήκε τον δότη στον πιο απρόσμενο άνθρωπο. Η δασκάλα της Natasha Fuller αποφάσισε να της κάνει ένα μοναδικό δώρο ζωής. "Πραγματικά το σκέφτηκα και προσευχήθηκα πολύ". Ενώ οδηγούσε, έκανε μια στάση και τηλεφώνησε στον άντρα της. "Rich, θέλω να δώσω το νεφρό μου σε μια μαθήτριά μου".

ΘΕΕ ΜΟΥ! ΠΟΣΟ ΑΝΑΓΚΗ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΠΑΡΑΞΕΙΣ! ΕΥΓΕ! ΕΥΓΕ! ΕΥΓΕ!

Αφού έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις για να εξακριβωθεί αν είναι συμβατός δότης, ζήτησε άδεια 8 εβδομάδων από το σχολείο. Οι υπεύθυνοι του σχολείου κάλεσαν τη γιαγιά της μικρούλας στο σχολείο για να της ανακοινώσουν τα υπέροχα νέα με έναν ξεχωριστό τρόπο. "Της δώσαμε ένα κουτί όπου μέσα είχε μια κάρτα με τις λέξεις "it's a match".
Η γιαγιά της 8χρονης πίστευε ότι την είχαν καλέσει στο σχολείο για να μιλήσουν για τους βαθμούς της ή την κατάσταση της υγείας της. Η συγκινητική στιγμή που ανοίγει το δώρο βιντεοσκοπήθηκε σε βίντεο και όταν το είδαν στο σχολείο έκλαιγαν όλοι.

Πηγή: usatoday

ΔΟΜΝΑ ΣΑΜΙΟΥ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ

Δόμνα Σαμίου: Εγώ ό,τι έκανα το έκανα για τα νέα παιδιά

"[...] Εγώ ό,τι έκανα το έκανα για τα νέα παιδιά και για να μη χαθεί το τραγούδι μας. Προσπάθησα και με τις συναυλίες και με τις εκπομπές και με τους δίσκους να τους δείξω αυτό τον μεγάλο θησαυρό που λέγεται δημοτικό τραγούδι. Η καλύτερη μου στιγμή ήταν το καλοκαίρι στο Womad που είχα δέκα χιλιάδες νέα παιδιά να με ακούν. Αυτή είναι η καλύτερη ανταμοιβή μου. Δεν μπορώ να πω πως το τραγούδι ήταν το όνειρό μου. Τα πράγματα γίνανε μόνα τους [...]" Δόμνα Σαμίου (12 Οκτωβρίου 1928 - 10 Μαρτίου 2012)

Δεν είμαι τραγουδίστρια με την επαγγελματική σημασία της λέξης, δεν τραγουδάω σε δημοτικά κέντρα ή σε πανηγύρια για τη διασκέδαση μιας ορισμένης πελατείας. Τραγουδώ μόνο όπου πιστεύω πως εξυπηρετώ τη διατήρηση και τη διάδοση του δημοτικού τραγουδιού, έτσι ατόφιο όπως έφτασε σε μας από την παράδοση. Προσπαθώ να μιμηθώ τον τρόπο που τραγουδάει ένας Μακεδόνας, ένας Θρακιώτης, ένας Ηπειρώτης ή ένας Κρητικός.
Στην αρχή ξεκίνησα να κάνω αυτό που κάνω από αγάπη για το δημοτικό τραγούδι και μάλιστα σε εποχή που ο κόσμος το περιφρονούσε και δεν έδινε σημασία. Αργότερα, η κακοποίηση που γινόταν σε βάρος του δημοτικού τραγουδιού και μάλιστα από τους ίδιους τους λαϊκούς μουσικούς και μετά από τους συνθέτες και τους ελαφρούς τραγουδιστές, με σπρώξανε να ασχοληθώ περισσότερο και να προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να δώσω την ευκαιρία στον κόσμο να γνωρίσει το γνήσιο δημοτικό τραγούδι.
Όπως έχω πει εγώ δεν είχα σκεφτεί να τραγουδήσω. Ξεκίνησα το ’71 από τον Διονύση Σαββόπουλο και ο μόνος μου στόχος και σκοπός ήτανε όσο μπορώ να διαδώσω, αν θέλεις, το δημοτικό τραγούδι, γιατί το δημοτικό τραγούδι είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Μέσα από αυτό μπορεί κανείς να δει την πορεία του ελληνικού λαού.
Έχουμε τραγούδια Ακριτικά που είναι τα πιο παλιά δημοτικά τραγούδια, δηλαδή τραγούδια του ακριτικού κύκλου, του 900, του 1000, του 1100 μ.Χ. και ακόμα τα τραγούδια αυτά υπάρχουν στο στόμα του ελληνικού λαού. Ας πούμε, υπάρχει ένα τραγούδι που το έχει και ο Νικόλαος Πολίτης στις συλλογές του, από την Κάρπαθο, που μου το τραγούδησε ο Μανώλης ο Φιλιππάκης, ένα νέο παιδί, φίλος μου, το Άρκοντες τρων και πίνουσι και μιλάει για τον στρατηγό τον Ανδρόνικο του Βυζαντίου. Έχουμε πάρα πολλά ποντιακά, οι Πόντιοι έχουν πολλά ακριτικά, έχουμε κυπριακά.
Τα πιο παλιά λοιπόν είναι αυτά και προχωρούμε και έχουμε τις Παραλογές, Το γεφύρι της Αρτας, να πούμε ή Του νεκρού αδελφού, μετά έχουμε Ιστορικά τραγούδια, προχωρούμε έχουμε τα ηρωικά μας τραγούδια και βεβαίως έχουμε τα τραγούδια τα κοινωνικά, δηλαδή τραγούδια του Γάμου, της Ξενιτιάς, τα Κάλαντα, τραγούδια της Αγάπης, τραγούδια που μιλάνε για τον ήλιο, για τα άστρα, για τα λουλούδια, έχουμε τα Αποκριάτικα σκωπτικά τραγούδια, τα Μοιρολόγια, Νανουρίσματα, έχουμε μεγάλο πλούτο δημοτικών τραγουδιών. Και βέβαια η κάθε περιοχή έχει τα δικά της τραγούδια, τους δικούς της ρυθμούς και σκοπούς, τα δικά της μουσικά όργανα. Ας πούμε, όταν λέμε Κρήτη, εννοούμε λύρα κρητική, και όταν λέμε Μακεδονία εννοούμε ζουρνάδες.
Μερικοί με λένε λαογράφο. Εγώ δεν έχω καμία σχέση με τη λαογραφία, δηλαδή δεν έχω μελετήσει, εγώ απλώς ασχολούμαι με την συλλογή και με την ερμηνεία του δημοτικού τραγουδιού κι αυτό, όπως έχω πει, καθαρά από μεγάλη αγάπη. Βέβαια, θα μου πείτε και ποια είσαι ’σύ που τραγουδάς και ηπειρώτικα και μακεδονικά και θρακικά και κρητικά και πελοποννησιακά και νησιώτικα. Εγώ είμαι Μικρασιάτισσα βεβαίως αλλά από μεγάλο σεβασμό, μεγάλη αγάπη, από γνώση και πείρα προσπαθώ όσο μπορώ να αποδώσω πιστά τα τραγούδια αυτών των διαφόρων περιοχών, τα σέβομαι δηλαδή, ενώ υπάρχουν οι ίδιοι οι ντόπιοι τραγουδιστές αυτών των περιοχών που τα χαλάνε και τα παραποιούνε οι ίδιοι.
Δεν θέλω προς θεού να παρουσιάσω τον εαυτό μου σωτήρα του δημοτικού τραγουδιού. Υπάρχουνε συλλογές πολλές. Υπάρχει το Λαογραφικό Αρχείο της Ακαδημίας που έχει μια τεράστια συλλογή τραγουδιών, υπάρχει βεβαίως ο δάσκαλός μου ο Σίμων Καράς που κι αυτός έχει μια τεράστια συλλογή. Υπάρχει το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα, που το έχει ιδρύσει αυτή η γυναίκα η σοβαρή και αξιόλογη, η Νανά η Παπαντωνίου. Υπάρχει το Μουσικό τμήμα του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών της Μέλπως Μερλιέ, που το διευθύνει ο φίλος μου ο μουσικολόγος ο Μάρκος Δραγούμης, κι αυτοί έχουν βεβαίως μια τεράστια συλλογή. Η διαφορά με μένα είναι ότι εγώ δεν έχω τόσο μεγάλη συλλογή όσο βέβαια όλοι αυτοί, αλλά ότι εγώ τραγουδώ παράλληλα κι έτσι έχω γίνει αν θέλεις περισσότερο γνωστή στο κοινό.
Τώρα εδώ συμβαίνουν διάφορα πράγματα. Παλιότερα η επαρχία τροφοδοτούσε την Αθήνα και τις μεγάλες πόλεις, τώρα έχουν αντιστραφεί οι όροι. Οι πόλεις οι μεγάλες και κυρίως η Αθήνα τροφοδοτούν την επαρχία, γι’ αυτό υπάρχει αυτό το φαινόμενο σήμερα, φεύγουμε εμείς από την Αθήνα και πάμε και δίνουμε συναυλίες στην επαρχία. Τρελά πράγματα! Παλιά οι άνθρωποι είχαν τα πανηγύρια τους, τους μουσικούς τους, κάνανε τους γάμους τους, τα γλέντια τους και περιμένανε όλο το χρόνο να ’ρθει η μέρα του πανηγυριού του χωριού για να βάλουνε τα καλά τους, για να χορέψουνε. Ε, τώρα αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουνε. Τα πανηγύρια ίσως γίνονται ακόμα, αλλά ποιοι πάνε εκεί;
Φεύγουν από δω πάλι οι μουσικοί, οι οποίοι ήρθαν από την επαρχία, εγκατασταθήκανε στην Αθήνα και φεύγουν τώρα από την Αθήνα και πάνε στην επαρχία να παίξουν και να παίξουν τι; Παίζουνε τα παλιά τα καλά τα τραγούδια παραποιημένα όμως ή παίζουν αυτά τα ψευτοδημοτικά, το Τιπι τιπι τάει και το Παντρεμένοι κι οι δυο και Το μωρό το μωρό το μωρό. Αυτό είναι ένα φαινόμενο σημερινό, δηλαδή αν δεν ήτανε αυτή η κατάσταση, ίσως δεν θα χρειαζότανε να είμαστε κι εμείς που κάνουμε συλλογή τραγουδιών ή που πηγαίνουμε και τραγουδάμε.
Δηλαδή εγώ αν ζούσα σε μια άλλη εποχή, παλιά, και ήμουνα στο χωριό της μάνας μου στη Μικρά Ασία, επειδή μου αρέσει το τραγούδι ίσως θα τραγουδούσα στο χωριό, αλλά έτσι όπως τραγουδάνε όλοι μαζί στους γάμους, ας πούμε. Δεν θα χρειαζότανε να πάω με το συγκρότημά μου να δώσω συναυλίες. Αυτοί οι οργανοπαίκτες οι λαϊκοί που έχουμε σήμερα, οι ίδιοι χαλάνε το δημοτικό τραγούδι και πάνε στην επαρχία κι έχουνε αντικαταστήσει το νταούλι, το τουμπελέκι και το ντέφι με συνθεσάιζερ και ντραμς γιατί είναι, λέει, καλύτερα, το «φτιάχνουν» το δημοτικό τραγούδι, ήτανε χαλασμένο πριν και τώρα αυτοί το φτιάχνουν, αυτοί λοιπόν εκτός ότι κάνουν κακό στα πανηγύρια κάνουν κακό και στα μαγαζιά που παίζουν στις μεγάλες πόλεις. Πάει κανείς εδώ στην Ομόνοια που υπάρχουν διάφορα μαγαζιά και τι να πάει ν’ ακούσει, τις ίδιες σαχλαμάρες που ακούει και στα πανηγύρια.
Από πολλά χρόνια έχω πει ότι θα έπρεπε το κράτος να αναλάβει τη φροντίδα για τη διατήρηση του δημοτικού τραγουδιού και υπάρχουνε βέβαια πολλοί τρόποι. Ένας τρόπος είναι να μαθαίνουν τα παιδάκια από το νηπιαγωγείο δημοτικό τραγούδι, αφού δεν έχουν την ευκαιρία ν’ ακούσουν, πού να τ’ ακούσουν; Μέσα στην πολυκατοικία που μένουν; Δεν ζουν πια στο χωριό για ν’ ακούν απ’ τη γιαγιά, από τη θεία, από τον γείτονα, απ’ τον παππού. Οι εκπομπές που γίνονται στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση είναι πάρα πολύ λίγες. Ένας τρόπος λοιπόν ν’ ακούσει το παιδάκι, να μάθει δημοτικό τραγούδι, είναι το νηπιαγωγείο.
Άλλος τρόπος είναι βεβαίως να πυκνώσουν οι εκπομπές στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, εκεί που ακούμε συνεχώς ξενόφερτη μουσική, αμερικάνικη, γαλλική, ιταλική, ας μπουν περισσότερες εκπομπές με ελληνικό τραγούδι. Και δεν είναι ανάγκη δημοτικό στο κάτω κάτω. Ας είναι άλλο είδος, αλλά ελληνικό τραγούδι. Έχει κανείς την αίσθηση όταν ανοίγει να ακούσει ραδιόφωνο ότι βρίσκεται σε ξένο μέρος, σαν να είμαστε αμερικάνικη παροικία. Άλλος τρόπος βέβαια είναι να ανοίξει ορισμένες σχολές για να μάθουνε οι νέοι μουσικά λαϊκά όργανα ή να βοηθήσει ιδιωτικές προσπάθειες. Ας πούμε, βλέπω ότι στην Κρήτη υπάρχει ο Μουντάκης που έχει ανοίξει κάποια ωδεία και μαθαίνει στα παιδάκια λύρα κρητική. Γιατί να μην γίνεται κι εδώ ή σε άλλα μέρη της Ελλάδας.
Μέχρι τώρα έχω δουλέψει πάρα πολύ πάνω στο δημοτικό τραγούδι, θα έλεγα ότι ίσως είναι έργο ζωής γιατί είμαι πια πενήντα εφτά χρονών. Παρόλα αυτά, όσο αντέχω και όσο μου επιτρέπουν οι δυνάμεις μου, θέλω ακόμα να δουλέψω πάνω στο δημοτικό τραγούδι, όταν έχω χρόνο να κάνω πάλι συλλογή, να πάω να μαζέψω υλικό και ο σκοπός μου είναι να βγάλω δίσκους γιατί οι δίσκοι μένουν. Μια μέρα θα φύγω εγώ, θα φύγουν οι συνεργάτες μου αλλά οι δίσκοι μένουν. Και αν μου δοθεί ευκαιρία να κάνω ακόμα μερικές εκπομπές στην τηλεόραση, που κι αυτές οι εκπομπές μένουν, και κάποια μέρα οι νέοι θα βλέπουν και θα ακούν και θα λένε, «να, έτσι ήταν κάποτε».
Οι νέοι πρέπει να γνωρίσουνε, να αγαπήσουνε, να τραγουδήσουνε ακόμα το δημοτικό τραγούδι στη μορφή που έφτασε σε μας από την παράδοση και τότε νομίζω ότι θα μπορέσουνε να καταλάβουνε τον πολιτισμό, την πνευματική αξία και την ηθική υπόσταση των ανθρώπων που το δημιούργησαν. Εγώ νομίζω ότι το πιο σπουδαίο πράγμα στο δημοτικό τραγούδι είναι αυτό το μάθημα ήθους που μας δίνει. Δηλαδή το δημοτικό τραγούδι μας μαθαίνει ότι τα τραγούδια γράφονται για να εκφραζόμαστε κι όχι για να κάνουμε επιτυχία, όχι δηλαδή να κάνουμε σουξέ.
Εγώ ό,τι έκανα το έκανα για τα νέα παιδιά και για να μη χαθεί το τραγούδι μας. Προσπάθησα και με τις συναυλίες και με τις εκπομπές και με τους δίσκους να τους δείξω αυτό τον μεγάλο θησαυρό που λέγεται δημοτικό τραγούδι. Η καλύτερη μου στιγμή ήταν το καλοκαίρι στο Womad που είχα δέκα χιλιάδες νέα παιδιά να με ακούν. Αυτή είναι η καλύτερη ανταμοιβή μου. Δεν μπορώ να πω πως το τραγούδι ήταν το όνειρό μου. Τα πράγματα γίνανε μόνα τους.
Ό,τι έκανα το έκανα από τρομερή αγάπη, έρωτα γι’ αυτή τη μουσική. Μπορώ να μπω στη θέση αυτών των άμοιρων παιδιών που μπαίνουν στα ναρκωτικά για να βρουν λίγη χαρά, λίγη ευτυχία. Όταν εγώ που δεν έχω πάρει ποτέ μου τέτοιες ουσίες τραγουδώ ή ακούω άλλους να τραγουδούν, λέω ότι κάπως έτσι πρέπει να αισθάνονται τα παιδιά που παίρνουν ναρκωτικά. 
www.domnasamiou.gr

 

ΓΙΟΜΟ ΚΕΝΥΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Όταν μας είπαν πως θα μας βάλουν στην ΕΟΚ εμείς είχαμε τη σειρά μας κι αυτοί είχαν τα ΜΟΠ μας έμαθαν να μη δουλεύουμε να μην καλλιεργούμε, και να πετάμε τα πορτοκάλια στις χωματερές, όταν ξυπνήσουμε θα είναι πολύ αργά. Όταν μας έβαλαν στο ευρώ με στοιχεία μαϊμού, εμείς οι δήθεν έξυπνοι, νομίζαμε πως οι φωστήρες είναι κουτόφραγκοι και τους κοροϊδέψαμε όταν αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε -όσοι κατάλαβαν- που μας οδηγεί ο ωχαδερφισμός, η λαμογιά, τα δανεικά, και η έλλειψη υποδομών και παραγωγικότητας ήταν ήδη πολύ αργά. Κρίμα γιατί αν και ο Προμηθέας είναι της δικής μας μυθολογίας δεν ήμασταν ποτέ προμηθείς. Και δυστυχώς επειδή δεν είχαμε διαβάσει αυτά που είχε πει ο Γιόμο Κενυάτα για μία ακόμα φορά πέσαμε στο λάκκο που μόνοι μας είχαμε σκάψει, και τώρα τί;  Άντε στις καφετζούδες και στα μέντιουμ για ενημέρωση, και στους γιατρούς για την ασθένεια της αλλήτιδας. 
Σήμερα λόγω της καθαρής Δευτέρας θα σας παρουσιάσω τους ''καθαρούς'' δείτε τι έπαθαν εκείνοι οι καθαροί και ο νοών νοείτω. 

Η μάχη ενάντια στους Καθαρούς

Από την Βικιπαίδεια Θεωρείται βέβαιο ότι η αίρεση των Καθαρών προήλθε από τον Παυλικιανισμό της Μικράς Ασίας, ο οποίος μεταφυτεύθηκε ως αίρεση των Βογομίλων στην Βουλγαρία και εν συνεχεία έφτασε στην Προβηγκία και στην Λανγκντόκ.^[1]
Η αίρεση έκανε την εμφάνισή της στο Λανγκντόκ στη διάρκεια του 12ου αιώνα, με την δημιουργία, την ίδια περίοδο, έξι επισκοπών των Καθαρών. Έχοντας απέναντί της έναν χριστιανικό κλήρο πλούσιο και εξαγορασμένο, μερικές φορές, και καταγγέλλοντας αυτή την κατάσταση, η νέα αυτή θρησκεία δεν συνάντησε ιδιαίτερα εμπόδια για την ανάπτυξή της εντός των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, αρχικά, και στην συνέχεια των ανώτερων.
Αντίθετα από τους θεμελιώδεις κανόνες της Εκκλησίας, οι Καθαροί επηρεασμένοι από τον Μανιχαϊσμό, υποστήριζαν ότι το σύμπαν διαιρείται στο Καλό (Θεός, Πνεύμα) αφ’ ενός και στο Κακό (Σατανάς, Ύλη) αφ' ετέρου. Η δημιουργία του θεατού κόσμου, ατελής, είναι έργο του Σατανά και οι Καθαροί υποχρεούνταν να αφήσουν την "φυλακή" του σώματός τους για να επιστρέψουν στον Θεό. Γι' αυτό τον λόγο, πίστευαν σε μια φτωχική ζωή σε συνδυασμό με την μετάνοια, ώστε να φτάσουν στην πνευματική τελειότητα. Ορισμένοι Καθαροί προορίζονταν για την ιδιότητα του κληρικού και αφού χειροτονούνταν, ζούσαν ζωή ασκητική, φέροντας τον τίτλο Perfecti (τέλειοι). Οι καθαροί απέρριπταν, επίσης, όλες τις χριστιανικές τελετές, αναγνωρίζοντας μόνο μία, το consolamentum, το οποίο έφερνε την σωτηρία αυτού που το δεχόταν, έπρεπε όμως να γίνει στο τέλος της ζωής του πιστού ώστε να μη υποπέσει πάλι αυτός σε αμαρτήματα. Σε πολλές περιπτώσεις οι Perfecti κατηγορήθηκαν ότι έπεισαν ασθενείς να πεθάνουν από την πείνα ή ότι τους έπνιγαν με την συγκατάθεσή τους, για να κερδίσουν έτσι αυτοί τον παράδεισο.

Αυτή η κατάσταση ήταν ιδιαιτέρως ανησυχητική για την Εκκλησία, καθώς επρόκειτο για μία αντιεκκλησιαστική κίνηση που αναπτυσσόταν σε χριστιανικά εδάφη και ήδη από το 1119 πάπας Κάλλιστος Β΄ την είχε αποκηρύξει. Το 1177, ο κόμης Ραϊμόνδος Ε΄ της Τουλούζης είχε ζητήσει την βοήθεια του Αββαείου του Σιτώ για την καταπολέμηση αυτής της αίρεσης που κέρδιζε συνεχώς έδαφος. Ένα εκστρατευτικό σώμα στρατού του οποίου ηγούνταν ο κόμης και ο αββάς Ερρίκος του Μαρσιάκ πολιόρκησε την Λαβώρ, η οποία ήταν γνωστή ως η εστία της αίρεσης. Όταν η πόλη παραδόθηκε, δύο εκπρόσωποι των Καθαρών αιχμαλωτίστηκαν και απαρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Ερρίκος του Μαρσιάκ επέστρεψε, τότε, στο αββαείο του, αλλά η αίρεση αναζωογονήθηκε μετά την αποχώρησή του^[2].
Όταν ο Ραϊμόνδος ΣΤ΄ διαδέχτηκε τον πατέρα του, το 1194, η αίρεση αυτή είχε σε τέτοιο βαθμό διεισδύσει στα εδάφη του ώστε του ήταν αδύνατο να προβεί σε οποιαδήποτε κίνηση χωρίς να προκαλέσει εξεγέρσεις εντός των κομητειών του^[3]. Άλλωστε ένα τμήμα της διοικούσας τάξης είχε ασπαστεί τον Καθαρισμό,^[4]και επωφελήθηκε καταλαμβάνοντας τις εκκλησιαστικές ιδιοκτησίες. Ο υποκόμης του Μπεζιέ Ρογήρος Β΄ λεηλάτησε κι έκαψε ένα μοναστήρι, και φυλάκισε τον ηγούμενό του και τον επίσκοπο του Αλμπί. Ο κόμης του Φουά έδιωξε τους μοναχούς από την μονή του Παμιέ και την έκανε στρατώνα. Ο ίδιος ο Ραϊμόνδος ΣΤ΄ κατέστρεψε πολλές εκκλησίες και καταδίωξε τους μοναχούς του Μουασσάκ, με αποτέλεσμα να αφοριστεί.^[

Κατά την έναρξη της βασιλείας του, ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ ανησυχούσε ιδιαιτέρως για την αυξανόμενη επιρροή της Εκκλησίας των Καθαρών στο Λανγκντόκ. Αλλά οι αρχιεπίσκοποι του Ος και της Ναρμπόν καθώς και ο επίσκοπος της Μπεζιέ δεν συμμορφώνονταν με τις υποδείξεις των λεγάτων του. Ο Ιννοκέντιος απέστειλε αρκετούς ιερωμένους, μεταξύ των οποίων ο άγιος Δομίνικος και ο Γκυ ντε Βω ντε Σερναί, για την επιστροφή των κατοίκων της περιοχής στον καθολικισμό. Οι αλλαξοπιστίες ήταν σπάνιες στην αρχή, κι έτσι ο Δομίνικος είχε την ιδέα της δημιουργίας του Τάγματος των Δομινικανών, το οποίο βασιζόταν σε ζωή περιπλάνησης και προσευχής στον Ιησού, με στόχο την καλύτερη προσέγγιση των τοπικών πληθυσμών^[6]. Η υποδειγματική ζωή του είχε σαν αποτέλεσμα αρκετούς προσηλυτισμούς Καθαρών.
Το ίδιο χρονικό διάστημα, ο πάπας διόρισε τον Πιέρ ντε Καστελνώ, ως εκπρόσωπό του στους ευγενείς και τους ανώτατους κληρικούς του Λανγκντόκ, ώστε αυτός να τους πείσει για την ανάγκη λήψης μέτρων κατά των Καθαρών, χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Ο Ραϊμόνδος αρνήθηκε να επιβάλει διά της βίας της απόψεις της Εκκλησίας και προσφέρθηκε να μεταστρέψει τους αιρετικούς διά της πειθούς. Αφορίστηκε στις αρχές του Ιανουαρίου του 1208, δήλωσε μετάνοια, έλαβε άφεση αλλά δεν έκανε τίποτα. Λίγο καιρό αργότερα, στις 14 Ιανουαρίου 1208, ο Πιέρ ντε Καστελνώ δολοφονήθηκε^[7], ενώ εγκατέλειπε το Σαιν-Ζιλ για να επιστρέψει στον Πάπα^[8].
ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ

ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ Όλα τον θυμίζουν

Ο Μάνος είχε τη δική του ιστορί«Ο Λοϊζος δεν κατασκεύαζε. Και αν το ήθελε, δεν θα μπορούσε. Γεννούσε. Κι αυτό γιατί έτσι το ένιωθε...». Μίκης Θεοδωράκης.  

Ο Μάνος Λοίζος, μουσικός, συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, έφυγε από την ζωή σαν σήμερα, το 1982.

Μέλος του ΚΚΕ, αγωνίστηκε για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Τα τραγούδια του λιτά και έντεχνα, συνδέθηκαν άμεσα με τις λαϊκές μάζες. Πολιτικά στρατευμένος καλλιτέχνης στα χρόνια της Χούντας και της μεταπολίτευσης, ακολούθησε την ποιότητα στο ελληνικό τραγούδι που χάραξαν ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μάνος Χατζιδάκις. Συνεργάστηκε με τους στιχουργούς, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Φώντα Λάδη και Γιάννη Νεγρεπόντη, καθώς και με τους ερμηνευτές, Χάρις Αλεξίου, Γιώργο Νταλάρα, Γιάννη Καλαντζή, Δήμητρα Γαλάνη κ.ά. Τελευταίος δίσκος του ήταν τα «Γράμματα στην Αγαπημένη», σε στίχους του Τούρκου ποιητή, Ναζίμ Χικμέτ, με απόδοση στα ελληνικά του Γιάννη Ρίτσου. https://www.youtube.com/watch?v=TbmM88GLYtY
To 2007 χαρακτηρίστηκε από το μουσικό χώρο ως έτος Μάνου Λοΐζου, σε ένδειξη τιμής για τα 70 χρόνια από τη γέννησή του και τα 25 χρόνια από το θάνατο του. Έχει πει: Όταν έχω κέφια, είμαι σε θέση να μελοποιήσω ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο...
Η Μάρω Λοΐζου για τον Μάνο

Η ζωή του

22 Οκτωβρίου 1937: Ο Μάνος Λοΐζος γεννιέται στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Είναι το μοναδικό παιδί του Ανδρέα Λοΐζου, παντοπώλη που έχει φτάσει εκεί το 1924 από τους Αγίους Βαβατσινιάς (ένα χωριό της Λάρνακας της Κύπρου), και της Δέσποινας Μανάκη, κόρης γεωπόνου από τη Ρόδο.

1951-1952: Όντας μαθητής του Αβερώφειου Γυμνασίου της Αλεξάνδρειας, έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική. Εγγράφεται σε τοπικό Ωδείο. Αρχίζει να μαθαίνει βιολί αλλά καταλήγει στην κιθάρα...

1954: Με συνομήλικους φίλους φτιάχνουν μια μικρή κομπανία που παίζει σε φιλικές και οικογενειακές εκδηλώσεις. Ο πατέρας του τού αγοράζει το πρώτο του πιάνο.

1955: Παίρνοντας το απολυτήριο του Αβερώφειου Γυμνασίου, έρχεται για ανώτερες σπουδές στην Αθήνα. Με τέσσερις φίλους από την Αλεξάνδρεια συγκατοικούν στο Κολωνάκι. Εγγράφεται στη Φαρμακευτική Σχολή. 1956: Εγκαταλείπει την Φαρμακευτική και μπαίνει στην Ανωτάτη Εμπορική.

1957: Οι ιδιόμορφες συνθήκες που διαμορφώνονται στην Αίγυπτο με την κατάληψη της εξουσίας από τον Νάσερ επιβάλλουν τη μόνιμη πια εγκατάστασή του στην Αθήνα. Αρχικά μένει στην Κυψέλη.

1958: Συντροφιά με το φίλο του, επίσης φοιτητή τότε, Φώτη Κωνσταντινίδη, μετακομίζει στη Νέα Σμύρνη. Εκεί αρχίζει να ανακαλύπτει τόσο την Μαρξιστική ιδεολογία όσο και το νέο μουσικό κίνημα που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται με τις πρώτες "παρεμβάσεις" του Μάνου Χατζιδάκι και την ευρύτερη αναγνώριση του ρεμπέτικου.

1960-1961: Παίρνει την απόφαση να εγκαταλείψει την Ανωτάτη Εμπορική. Για να επιβιώσει κάνει διάφορες δουλειές, από γκαρσόνι σε ταβέρνα της Κω μέχρι γραφίστας σε διαφημιστικό γραφείο της πλατείας Κάνιγγος ή διακοσμητής. Φοιτά για λίγο στη Σχολή Βακαλό, αρχίζει να συνθέτει πιο εντατικά και βρίσκεται σε στενή επαφή με τους φοιτητικούς πολιτιστικούς μουσικούς κύκλους της Αριστεράς της εποχής. Στις 30 Δεκεμβρίου 1961 μια ομάδα 83 νέων -Φίλοι της Μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη- θα στείλουν στον Τύπο επιστολή διαμαρτυρίας "δια την άδικον και αντιπνευματικήν στάσιν των Ραδιοφωνικών μας Σταθμών, έναντι των τραγουδιών του, δια του αποκλεισμού από τας εκπομπάς των". Το όνομα Μανώλης Λοΐζου είναι το δεύτερο στη σειρά.

1962: Μέσω μιας κοινής φίλης, έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα κι εκείνος μεσολαβεί στην εταιρία Philips, έτσι ώστε να ηχογραφήσει το πρώτο του τραγούδι. Είναι το "Τραγούδι του δρόμου", ελληνική απόδοση του Νίκου Γκάτσου από ένα ποίημα του Lorca. Τους στίχους έχει "ανακαλύψει" δημοσιευμένους στο περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης. Τραγουδά ο Γιώργος Μούτσιος. Γίνεται ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής (Σ.Φ.Ε.Μ.) που δημιουργείται τον Απρίλιο με στόχο τη στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη αλλά και την προβολή νέων δημιουργών. Στις τάξεις του συλλόγου θα βρεθούν πολύ γρήγορα ο Χρήστος Λεοντής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Νότης Μαυρουδής, ο Φώντας Λάδης, ο Μάνος Ελευθερίου και πολλοί άλλοι. Αναλαμβάνει τη διεύθυνση της χορωδίας του Σ.Φ.Ε.Μ. και με αυτή συμμετέχει το καλοκαίρι στις παραστάσεις της μουσικής επιθεώρησης του Μίκη Θεοδωράκη "Όμορφη Πόλη" που ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Πάρκ.

1963: Στις 11 Μαρτίου δίνουν από κοινού με το Χρήστο Λεοντή την πρώτη τους συναυλία στο θέατρο Ακροπόλ. Τα έσοδα της συναυλίας διατίθενται για το Δ΄ Πανσπουδαστικό Συνέδριο. Τη συναυλία προλογίζει ο Μίκης Θεοδωράκης λέγοντας τα καλύτερα λόγια για τους πρωταγωνιστές της. Μάλιστα, τους κάνει... δώρο μια πέτρα που κάποιος εκτόξευσε εναντίον του τον Οκτώβριο του 1961 κατά τη διάρκεια συναυλίας στη Νάουσα. Το καλοκαίρι παίζει κάποια από τα πρώτα του τραγούδια στο πλαίσιο της μουσικής επιθεώρησης "Μαγική Πόλις" που ανέβηκε στο θέατρο Πάρκ σε μουσική των Μίκη Θεοδωράκη και Μάνου Χατζιδάκι.

1964: Εμφανίζεται στην μπουάτ Στοά, στο Κολωνάκι, με τη Μαρία Φαραντούρη και το Γιώργο Ζωγράφο. Εκεί, κάποιο βράδυ, ένα νεαρό κορίτσι θα του δώσει δυο στίχους που θα παίξουν βασικό ρόλο στην κατοπινή πορεία του. Το κορίτσι είναι η Κωστούλα Μητροπούλου και οι στίχοι προορίζονται για τα τραγούδια "Ο δρόμος" και "Ο στρατιώτης".

1965: Το Μάρτιο παντρεύεται τη Μάρω Λήμνου, τη μετέπειτα συγγραφέα παιδικών βιβλίων, γνωστή ως Μάρω Λοΐζου. Με τη Μάρω έχουν γνωριστεί τρία χρόνια πριν στα παρασκήνια της "Όμορφης Πόλης", συνυπάρχουν στο Σ.Φ.Ε.Μ. και έχουν ήδη γράψει μαζί και κάποια τραγούδια. Δύο από αυτά, το "Νύχτα μικρή αρχόντισσα" και το "Φεγγάρι έρημο" τραγουδά σε δίσκο 45 στροφών ο Γιάννης Πουλόπουλος, εγκαινιάζοντας τη μικρή του συνεργασία με την δισκογραφική εταιρία Lyra του Αλέκου Πατσιφά. Θα ακολουθήσουν -με τον Γιάννη Πουλόπουλο πάλι- τα τραγούδια "Καράβια-Αλήτες" (στίχοι του Φώντα Λάδη), "Μικρός ο κόσμος γύρω μου" (στίχοι του Θανάση Χαμπίπη), "Ο δρόμος" με τη Σούλα Μπιρμπίλη (ένα ακόμα μελοποιημένο ποίημα του Lorca με ελληνικούς στίχους του Νίκου Γκάτσου), "H κιθάρα" και η "Πρωτομαγιά" σε στίχους Μάρως Λήμνου. Γνωρίζει τον Γιάννη Νεγρεπόντη και πάνω σε στίχους του γράφει το "Στρατιώτη", τον "Τρίτο Παγκόσμιο" και αρκετά ακόμα τραγούδια που θα παραμείνουν ανέκδοτα στη δισκογραφία, αλλά θα ακουστούν αρκετά στο πλαίσιο του νεολαιίστικου κινήματος της εποχής. Γράφει μουσική για το έργο του Lorca "Το Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα" από την Αλέκα Κατσέλη, για τη "Ρέστια" που ανεβάζει η Αλκηστις Γάσπαρη και για το "Ένα Κορίτσι στο Παράθυρο" που ανεβάζει ο Μίμης Φωτόπουλος. Με μουσικές και τραγούδια του γυρίζεται η ταινία "Μπετόβεν και Μπουζούκι" του Ορέστη Λάσκου. Γνωρίζει το Λευτέρη Παπαδόπουλο.

1966: Τον Αύγουστο γεννιέται η κόρη του Μυρσίνη. Κυκλοφορεί από την εταιρία Οdeon, το πρώτο τραγούδι που γράφει πάνω σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου ("Αυτό τ' αγόρι" με την Αλέκα Μαβίλη) και γνωρίζει επιτυχία. Τα δύο επόμενα τραγούδια που γράφουν μαζί και κυκλοφορούν με ερμηνεύτρια τη Ζωή Φυτούση ("Σαββατόβραδο" και "Πώς τον αγαπώ") θα περάσουν μάλλον απαρατήρητα. Το Δεκέμβριο, παρουσιάζει για πρώτη φορά σε συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και με τραγουδιστές τη Μαρία Φαραντούρη και το Γιώργο Ζωγράφο, τον κύκλο τραγουδιών "Τα Νέγρικα" που έχει γράψει πάνω σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη. Είναι η πρώτη απόπειρα συνύπαρξης με τους σύγχρονους διεθνείς νεανικούς ρυθμούς και τα ηλεκτρικά όργανα.

1967: Το τραγούδι "Η δουλειά κάνει τους άντρες", με στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ακούγεται από την Ελένη Ροδά στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου "Τρούμπα '67". Το πραξικόπημα ματαιώνει κάποιες συναυλίες που διοργάνωσε η Πανσπουδαστική και στις οποίες επρόκειτο να παρουσιαστούν τα "Νέγρικα". Προκειμένου ν' αποφύγει τη σύλληψη, εγκαταλείπει την Ελλάδα το Σεπτέμβριο και εγκαθίσταται για ένα εξάμηνο στο Λονδίνο. Εκεί για να ζήσει με την οικογένειά του -που φτάνει λίγο αργότερα- παίζει μπουζούκι σε κυπριακές ταβέρνες.

1968: Επιστρέφοντας στην Αθήνα, ετοιμάζει μαζί με το Λευτέρη Παπαδόπουλο τον πρώτο του μεγάλο δίσκο. Ο "Σταθμός", που κυκλοφορεί στο τέλος της χρονιάς, εγκαινιάζει την ετικέτα Μinοs για λογαριασμό της δισκογραφικής εταιρίας στην οποία και θα παραμείνει έκτοτε. Παράλληλα, γράφει μουσική και τραγούδια για τις ταινίες του Ντίνου Δημόπουλου "Το Λεβεντόπαιδο" και "Η Νεράιδα και το Παλικάρι".

1969: Με το Λευτέρη Παπαδόπουλο γράφουν μουσική και τραγούδια για το ανέβασμα του μουσικοθεατρικού έργου του Αλκη Παππά "Γη S.O.S." από τον Αλέκο Αλεξανδράκη.

1970: Κυκλοφορούν οι "Θαλασσογραφίες", δεύτερος μεγάλος δίσκος του, πάλι με στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Παράλληλα, ηχογραφεί σκόρπια τραγούδια με τον Στέλιο Καζαντζίδη ("Δε θα ξαναγαπήσω", "Όταν βλέπετε να κλαίω") και το Γιάννη Καλατζή ("Παραμυθάκι μου", "Τα πλεούμενα").

1971: Γράφει μουσική για την ταινία του Αλέξη Δαμιανού "Ευδοκία". Το τραγούδι του "Αχ χελιδόνι μου" ηχογραφείται με το Γιώργο Νταλάρα και παράλληλα ακούγεται από τη Λίτσα Σακελλαρίου στην ταινία του Όμηρου Ευστρατιάδη "Η Ιδιωτική μου Ζωή", ενώ το "Μάνα δεν φυτέψαμε" ακούγεται από το Γιάννη Πάριο στην ταινία "Πρόκληση", επίσης του Ό.Ευστρατιάδη. Γράφει μουσική και τραγούδια για την ταινία του Ορέστη Λάσκου "Διακοπές στην Κύπρο".

1972: Κυκλοφορεί ο τρίτος μεγάλος δίσκος του ("Να 'Χαμε τι να 'Χαμε") σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Με τον Παπαδόπουλο γράφουν παράλληλα και κάποια τραγούδια που δε θα περάσουν από τη λογοκρισία της εποχής ("Ο αρχηγός", "Θα κλείσω το παράθυρο"), ενώ με δικούς του στίχους γράφει την "Πρώτη Μαΐου", τον "Τσε" και το "Μέρμηγκα". Γράφει τραγούδια για την ταινία του Τάκη Βουγιουκλάκη "Η Αλίκη Δικτάτωρ". Γίνεται ιδρυτικό στέλεχος της ΕΜΣΕ, του συνδικαλιστικού σωματείου των δημιουργών που θα ξεκινήσει με αφορμή την μεγάλη επέκταση της πειρατείας στο χώρο της δισκογραφίας.

1973: Η συνεργασία του με τον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου ξεκινάει με ένα τραγούδι που ακούγεται στους τίτλους της ταινίας των Θανάση Ρεντζή και Νίκου Ζερβού "Μαύρο-Ασπρο": "Βγήκαμε κάποτε στο δρόμο κι ήμασταν δυο", τραγουδά η Χάρις Αλεξίου. Η μελωδία θα γίνει αργότερα πασίγνωστη με στίχους του ίδιου και με τίτλο "Καλημέρα ήλιε". Στα πλαίσια των αναζητήσεων του έξω από τις φόρμες του λαϊκού τραγουδιού, αρχίζει τη μελοποίηση ποιημάτων του Ναζίμ Χικμέτ, με ελληνική απόδοση του Γιάννη Ρίτσου. Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου συλλαμβάνεται στο σπίτι του στο Χολαργό και κρατείται δέκα μέρες.

1974: Τον Απρίλιο κυκλοφορεί ο δίσκος "Καλημέρα Ήλιε" με στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου. Μέσα στο ξέφρενο κλίμα της μεταπολίτευσης συμμετέχει σε μεγάλες λαϊκές συναυλίες της εποχής (με αποκορύφωμα τη συναυλία στο Γήπεδο του Παναθηναϊκού που θα καταγράψει ο Νίκος Κούνδουρος στην ταινία του "Τραγούδια της Φωτιάς") και, στο τέλος του χρόνου, κυκλοφορεί στο δίσκο "Τα Τραγούδια του Δρόμου", με όλα εκείνα τα τραγούδια του που είτε είχαν απαγορευτεί τα προηγούμενα χρόνια είτε δεν τους είχε επιτραπεί η ηχογράφηση από τη λογοκρισία της επταετίας.

1975: Στο τέλος της χρονιάς, εννιά χρόνια μετά την πρώτη τους παρουσίαση σε συναυλίες, κυκλοφορούν για πρώτη φορά στη δισκογραφία τα "Νέγρικα", με στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη.

1976: Τον Οκτώβριο κυκλοφορούν "Τα Τραγούδια μας", ένας κύκλος λαϊκών τραγουδιών με στίχους του Φώντα Λάδη που καταγράφουν με άμεσο λόγο το πολιτικό κλίμα της μεταπολίτευσης. Βρίσκουν θέση σε κάθε κοινωνικοπολιτική διεκδίκηση της εποχής αλλά, την ίδια στιγμή, γνωρίζουν και αρκετούς αποκλεισμούς και απαγορεύσεις από το επίσημο κράτος.

1978: Αναλαμβάνει την προεδρία της ΕΜΣΕ και πρωτοστατεί στη δημιουργία φορέα είσπραξης πνευματικών δικαιωμάτων. Παντρεύεται την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη.

1979: Τον Ιούνιο κυκλοφορεί ο δίσκος "Τα Τραγούδια της Χαρούλας", με στίχους του Μανώλη Ρασούλη και του Πυθαγόρα, άλμπουμ που σηματοδοτεί την -ύστερα από τόσα χρόνια δημιουργικής πολιτικής στράτευσης- εκ νέου κατεύθυνση του δημιουργού προς ένα "καθημερινό λαϊκό τραγούδι".

1980: Τον Οκτώβριο κυκλοφορεί ο δίσκος "Για μια Μέρα Ζωής" που είναι και ο τελευταίος του. Μέσα από τραγούδια με στίχους διαφόρων στιχουργών επιχειρεί μια προσέγγιση στον ηλεκτρικό ήχο της εποχής.

1981: Τον Μάιο πραγματοποιεί σειρά συναυλιών στο εξωτερικό (Καναδάς, Η.Π.Α., Αγγλία, Σουηδία). Τον Ιούνιο, μαζί με τον Χρήστο Λεοντή και τον Θάνο Μικρούτσικο, ξεκινούν σειρά κοινών συναυλιών ανά την Ελλάδα. Τον Οκτώβριο θα μπει στο Γενικό Κρατικό με περικαρδίτιδα και νεφρική ανεπάρκεια και, στο τέλος του χρόνου, θα ταξιδέψει στη Μόσχα για ιατρικές εξετάσεις.

1982: Στις 8 Ιουνίου θα χτυπηθεί από εγκεφαλικό επεισόδιο. Θα μείνει ένα μήνα στο νοσοκομείο και στις 16 Αυγούστου θα ταξιδέψει εκ νέου στη Μόσχα, προκειμένου να συνεχίσει τη νοσηλεία του. Στις 7 Σεπτεμβρίου θα υποστεί και δεύτερο εγκεφαλικό, το οποίο θα αποβεί μοιραίο. Δέκα μέρες αργότερα (17 Σεπτεμβρίου) θα φύγει για πάντα..

Πηγή:http://tvxs.gr/news 

EΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου: Ένας αητός χωρίς φτερά...

Στις 7 Ιανουαρίου του 1972 έφυγε από τη ζωή η σπουδαία στιχουργός του λαϊκού τραγουδιού Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, η οποία σημάδεψε το λαϊκό τραγούδι με τις αναρίθμητες δημιουργίες της. Παθιασμένη με τη ζωή και το τζόγο, αθυρόστομη και πολυδιαβασμένη, άφησε πίσω της τραγούδια-σταθμούς για την ελληνική λαϊκή σκηνή – εισπράττοντας ωστόσο για το έργο της πενταροδεκάρες.
Η Ευτυχία Χατζηγεωργίου-Οικονόμου, κατόπιν Νικολαΐδου και τελικά Παπαγιαννοπούλου γεννήθηκε στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας το 1893. Γλίτωσε από τη σφαγή του 1922, φορτωμένη σε μια μαούνα, μαζί με τη μητέρα και τις δυο κόρες της. Στην Ελλάδα η ζωή της ήταν περιπετειώδης και γεμάτη πάθη. Αρχικά ασχολήθηκε με την ηθοποιία, εργάστηκε ως δασκάλα (είχε πτυχίο από την Μικρά Ασία) ενώ ασχολήθηκε και με την ποίηση.

Το 1948 ξεκινά να γράφει στίχους για τραγούδια, πωλώντας τους για μηδαμινά ποσά προκειμένου να τροφοδοτεί το πάθος που ανέπτυξε μετά το χαμό της μιας κόρης της, για την τράπουλα. Ενδεικτικό είναι το ότι το «Δυό πόρτες έχει η ζωή» το πούλησε έναντι 250 δραχμών και τα «Ηλιοβασιλέματα» έναντι 300. Το πρώτο της τραγούδι που μελοποιήθηκε από τον Τσιτσάνη ήταν το «Για μια γυναίκα χάθηκα», το οποίο γραμμοφωνήθηκε στις 15 Μαρτίου 1951, ενώ με δική του παραγγελία είχε γράψει τους στίχους για το γνωστό σε όλους πλέον τραγούδι «Τα καβουράκια».

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έχει γράψει στο βιβλίο του, για την Ευτυχία «Όλα είναι ένα ψέμα»: «Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου… Τη θυμάμαι πάντοτε, μ’ ένα μαντίλι στα μαλλιά, να με κοιτάζει με το πονηρό της βλέμμα και ξάφνου να μου πετάει ένα δίστιχο, όπως “Σαράντα μέρες και άλλη μια /περπάτησα στην ερημιά”, για να δει, από την έκφραση των ματιών μου, αν μου άρεσε και πόσο. Και άλλοτε να με βρίζει, επειδή μου είπε, με τη βραχνή, τσακισμένη απ’ το τσιγάρο φωνή της,’ “Να ‘ταν ο πόνος άνθρωπος / να ‘ερχόμαστε στα χέρια”, κι εγώ έμεινα απαθής. Και άλλοτε, πάλι, να μου επαναλαμβάνει ένα ολόκληρο πρωινό δύο στίχους για να μου μαλακώσει την ψυχή, επειδή ήμουν σεκλετισμένος: “Πέρασα νύχτα’ απ’ τη ζωή / και με κλειστά τα μάτια…»

Ο πλήρης αριθμός των τραγουδιών της κορυφαίας λαϊκής στιχουργού, παραμένει άγνωστος ( και μάλλον θα παραμείνει εσαεί) αφού πουλούσε τα τραγούδια της και μετά ηχογραφούνταν υπό άλλο όνομα στιχουργού. «Εγώ γράφω τραγούδια και τα πουλώ. Από κει και πέρα δεν ανακατεύομαι αν θα πιάσουν ή όχι, αν θα βγουν ή δε θα βγουν σε δίσκους. Μόλις τα παραδώσω, υπογράφω και μια δήλωση παραιτήσεως από διάφορα δικαιώματα, ας πούμε απαρνούμαι τα πνευματικά μου τέκνα...», δήλωνε σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Ακρόπολις, το 1960.

Ο Μάνος Ελευθερίου είχε γράψει για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου: «Το κακό είναι ότι πουλούσε τραγούδια σε άθλιους στιχουργούς, οι οποίοι είχαν μια οικονομική επιφάνεια, και καμώνονταν τους σπουδαίους και μέχρι σήμερα βλέπω να τα αναλύουν μικροβιολόγοι του τραγουδιού ως υποδειγματικά και αντιπροσωπευτικά δείγματα στιχουργικής του καθενός. Όμως τα τραγούδια "φωνάζουν" από μακριά ότι είναι δικά της. Έχουν το ύφος της, την τεχνική της, τη μαστοριά της [..] κυρίως έχουν πάνω τους τα δακτυλικά της αποτυπώματα».

Η εγγονή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, Ρέα Μανέλη σε συνέντευξή της στο περιοδικό «Μελωδία» το 2000 είπε χαρακτηριστικά: «...έγραφε πάντα, αλλά δεν έδινε σημασία. Τα έγραφε και τα πέταγε, τα έσκιζε. Μπορούσε να έχει τελειώσει ένα στιχάκι και, επειδή δεν είχε σπίρτα, να του βάλει φωτιά στη σόμπα για να ανάψει το τσιγάρο της».
Πολλά από τα τραγούδια της μελοποιήθηκαν από σπουδαίους συνθέτες: Τσιτσάνης, Μπακάλης, Χατζιδάκις, Χιώτης, Καλδάρας, ενώ πολλά άλλα πωλήθηκαν για κυριολεκτικά ένα κομμάτι ψωμί. Η ίδια δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για την αναγνώριση του έργου της και για την είσπραξη δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα, παρά την διαχρονική επιτυχία των τραγουδιών της, να πεθάνει φτωχή, στις 7 Ιανουαρίου του 1972.

Μερικά από τα γνωστότερα τραγούδια της είναι τα: «Είμ’ αητός χωρίς φτερά», «Πάρε το δάκρυ μου», «Γεντί Κουλέ», «Δυο πόρτες έχει η ζωή», «Η Μαλάμω», «Όνειρο Απατηλό», «Περασμένες μου αγάπες», «Το τελευταίο βράδυ μου», «Μαντουμπάλα» κ.ά. ενώ μερικοί από τους καλλιτέχνες που τραγούδησαν τα έργα της είναι οι Στέλιος Καζαντζίδης, Μαρινέλλα, Στράτος Διονυσίου, Σωτηρία Μπέλλου, Βίκυ Μοσχολιού, Μανώλης Αγγελόπουλος, Μελίνα Μερκούρη, Γιώργος Ζαμπέτας, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μαίρη Λίντα, Σταμάτης Κόκοτας κ.ά.
Πηγή: http://tvxs.gr/news 
ANIXNEYTHS EPIKOURIOS PEPOS

 

 

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗΣ Ένας υπέροχος άνθρωπος και συνθέτης.

Κανείς δε μπορεί να πει με βεβαιότητα, βάζοντας το χέρι του στη φωτιά, πως θα ήταν τα τραγούδια του Κουγιουμτζή, αν δεν τα είχε ερμηνεύσει ο Νταλάρας. Και πως θα ήταν ο Νταλάρας χωρίς τα τραγούδια του Κουγιουμτζή στις τσέπες του. Τα υποθετικά σενάρια είναι εκ φύσεως εκτός πραγματικότητας. Είναι υπέροχα τραγούδια αυτά του Κουγιουμτζή. Αναντίρρητα. Εύκολα θα μπορούσε κανείς να πει πως διαπρέπουν ανεξαρτήτως ερμηνείας. Κι όμως, ίσως ο Κουγιουμτζής να μην είχε ποτέ γράψει τα τραγούδια αυτά, αν δεν υπήρχε ο Νταλάρας να τα εκφράσει. Είναι λοιπόν, δεδομένο πως Κουγιουμτζής και Νταλάρας χάραξαν για χρόνια μία κοινή πορεία στο ελληνικό τραγούδι. Είναι αναμφίβολα ένα μουσικό δίδυμο ...  

Σταύρος Κουγιουμτζής: Να ’τανε το ’21

Ο αείμνηστος Σταύρος Κουγιουμτζής (1932-2005) είχε πει, σε συνέντευξή του, ότι το πιο αγαπημένο τραγούδι του είναι το «Μη μου θυμώνεις μάτια μου». Ο ίδιος όμως, έχει παραδεχτεί, στο βιογραφικό βιβλίο του «Χρόνια σαν βροχή», ότι η πρώτη του μεγάλη εμπορική επιτυχία ήταν το «Να ’τανε το ’21». Και νομίζω, ότι, πραγματικά, το τραγούδι αυτό είναι το πιο αναγνωρίσιμο και δημοφιλές του Κουγιουμτζή. Τους στίχους του τραγουδιού τους υπογράφει η Σώτια Τσώτου και βρίσκεται στον ομώνυμο δίσκο («Να ’τανε το ’21»/1970), που αποτελεί τον πρώτο ολοκληρωμένο προσωπικό δίσκο 33 στροφών του συνθέτη και τον δεύτερο του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος είναι κι ο ερμηνευτής του τραγουδιού.

Σταύρος Κουγιουμτζής: Ο μελαγχολικός μελωδός

Σήμερα 12 του Μάρτη κλείνουν επτά χρόνια από το θάνατο του συνθέτη Σταύρου Κουγιουμτζή, που μάλλον πρόωρα έφυγε από αυτή τη ζωή, ένα βράδυ Σαββάτου του 2005. Με όρους μεταφυσικούς, θα λέγαμε πως το επέλεξε, όταν η κρίση δεν είχε απλωθεί για τα καλά και μάλιστα εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα, όπως προδίδει το γνωστό τραγούδι του σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου. Στην πράξη ξέρουμε πως ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις και δεν κλείνει ραντεβού.
ΎΜΝΟΙ ΑΓΓΕΛΩΝ ΣΕ ΡΥΘΜΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Υπάρχει μια ιστορία πίσω από τους “Ύμνους αγγέλων…”. Πριν από 15 χρόνια ο Σταύρος Κουγιουμτζής είχε μελοποιήσει ένα κομμάτι από τον Ψαλμό “Κύριε εκέκραξα”. Το είχε ξεχάσει σε ένα συρτάρι. Το 1992 ο Δήμος Θεσσαλονίκης τον προσκάλεσε για μια συναυλία στα Δημήτρια. Κάλεσε τον Γιώργο Νταλάρα να τραγουδήσει και έτσι θυμήθηκε εκείνο το ξεχασμένο κομμάτι. Εντυπωσίασε. Όταν ο Νταλάρας έκανε την παράσταση “… και με φως και με θάνατον ακαταπαύστως” στο Μέγαρο Μουσικής, το συμπεριέλαβε στο πρόγραμμά του. Έκανε ξανά εντύπωση. Ο “Γιώργος με προέτρεψε να συνεχίσω και με άλλες μελοποιήσεις. Από τη στιγμή που ξεκίνησα, μέσα σε 15 ημέρες τα είχα τελειώσει όλα. Μετά, όμως, μου πήραν πολύ χρόνο να τα φορμάρω. Ήταν εξοντωτική προσπάθεια.

Σταύρος Κουγιουμτζής: Μικραίνει ο κόσμος

Διάλεξα για σήμερα, στα Ξεχασμένα διαμάντια του ελληνικού τραγουδιού, ένα δίσκο του πολυαγαπημένου μου Σταύρου Κουγιουμτζή. Μικραίνει ο κόσμος. Ο Κουγιουμτζής σ'αυτό το δίσκο μελοποιεί με το δικό του ξεχωριστό τρόπο ποιήματα διαφόρων ποιητών, τα οποία ερμηνεύονται από μία πλειάδα ξεχωριστών ερμηνευτών. που κυκλοφόρησε το 1982 από τη Lyra και έχει τίτλο "Μικραίνει ο κόσμος".

Ο ιδανικός ερμηνευτής των τραγουδιών του Κουγιουμτζή

Ο Κώστας Μυλωνάς, στην «Ιστορία του ελληνικού τραγουδιού», αναφέρει ότι ο Σταύρος Κουγιουμτζής ανήκει στη μελωδική τετράδα του ελληνικού τραγουδιού, όπου τις άλλες τρεις θέσεις τις συμπληρώνουν ο Λοίζος, ο Σπανός κι ο Μούτσης.
Και πράγματι, αυτό που χαρακτηρίζει τα τραγούδια του Κουγιουμτζή, είναι, όντως, η μελωδικότητά τους, αλλά κι η δραματικότητα που, ταυτόχρονα, εμπερικλείουν. Κι είναι η ιδιαιτερότητά τους αυτή, που τα κάνει τόσο ξεχωριστά, αφού, από τη μια, είναι τραγούδια “εύκολα” που σιγοτραγουδιόνται αμέσως, αλλά, απ’ την άλλη, έχουν και μια “δύσκολη” νότα μελαγχολίας μέσα τους, ακριβώς δηλαδή όπως είναι κι η καθημερινότητά μας, γλυκόπικρη, ένα κράμα χαράς και λύπης.
Παρότι δε, τα πανέμορφα, στο σύνολό τους, τραγούδια του τα τραγούδησαν μεγάλες φωνές του ελληνικού τραγουδιού, ο Κουγιουμτζής ταυτίστηκε με τη φωνή ενός μόνο ερμηνευτή, του Γιώργου Νταλάρα. Κι αυτό, όχι τυχαία, αφού ο Νταλάρας τραγούδησε, αφενός, τα περισσότερα τραγούδια του κι, αφετέρου, σχεδόν αποκλειστικά, τις μεγαλύτερες επιτυχίες του.
Και για να δώσω πιο “χειροπιαστή” αυτήν την επισήμανση, καταγράφω εδώ, μια σειρά μεγάλων επιτυχιών του Κουγιουμτζή με το Νταλάρα : «Ο ουρανός φεύγει βαρύς», «Που ’ναι τα χρόνια», «Να ’τανε το ’21», «Κάπου νυχτώνει», «Χάντρα στο κομπολόι σου», «Ένας κόμπος η χαρά μου», «Ήταν πέντε ήταν έξι», «Του κάτω κόσμου τα πουλιά», «Το πουκάμισο το θαλασσί», «Όλα καλά», «Μη μου θυμώνεις μάτια μου», «Οι ελεύθεροι κι ωραίοι». Ακολούθως, καταγράφω μια σειρά εξαιρετικών τραγουδιών του, με άλλους ερμηνευτές, τα οποία όμως δεν είναι τόσο πασίγνωστα όσο τα προηγούμενα : «Να ’χα στο στήθος μου γυαλί» (Καλατζής), «Ήθελα να ‘μουνα πουλί»(Καλατζής), «Τα μαύρα κοροϊδεύεις»(Αλεξίου), «Θα ’ταν 12 του Μάρτη» (Αλεξίου), «Χρόνια σαν βροχή» (Αλεξίου), «Το καλοκαίρι το μορτάκι» (Σμοκοβίτης), «Προχθές τα ξημερώματα» (Σμοκοβίτης), «Βάλε τα καλά» (Μοσχολιού), «Έλα ν’ ανταλλάξουμε» (Μοσχολιού), «Μικραίνει ο κόσμος» (Καλογιάννης), «Παράπονό μου» (Μητροπάνος), «Είσαι ωραία σαν αμαρτία» (Μητροπάνος).
Είναι φανερό λοιπόν, ότι οι μεγαλύτερες επιτυχίες του Κουγιουμτζή και τα τραγούδια του που έχουν την πιο ευρεία αναγνωρισιμότητα και διαχρονικότητα, είναι, σαφώς, αυτά που ’χει τραγουδήσει ο Νταλάρας. Τα ξέρουμε, τα έχουμε συνδέσει και τα αγαπάμε με τη φωνή του και τα σιγοτραγουδάμε μαζί του όλοι μας. Θα μπορούσε πολλά να γράψει κανείς για τη δραματικότητα, αλλά και τη σφριγηλότητα και γλυκύτητα, της φωνής του Νταλάρα, που ταίριαξε τόσο τέλεια με τα τραγούδια του Κουγιουμτζή και συνδέθηκε με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, αλλά, ο ίδιος ο Κουγιουμτζής το έχει κλείσει το “θέμα”, δηλώνοντας σε συνέντευξή του(βλ. στο βιβλίο του «Χρόνια σαν βροχή», εκδ. Ιανός ο Μελωδός, Θεσσαλονίκη 2005, σελ. 219) : «… Ο Γιώργος (Νταλάρας) υπήρξε ο πιο ιδανικός ερμηνευτής των τραγουδιών μου. Νομίζω ότι καλύτερα από τον Γιώργο δεν θα μπορούσε άλλος να τραγουδήσει τα τραγούδια μου.»
Στις 17 & 18 λοιπόν του Σεπτέμβρη «Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδάει Σταύρο Κουγιουμτζή». Ο τίτλος τα λέει όλα. Ο Νταλάρας θυμάται και τιμά τον Κουγιουμτζή όπως του πρέπει και μας υπόσχεται δυο βραδιές μνήμης γεμάτες σπουδαία τραγούδια και μεγάλες ερμηνείες. Ακριβώς, όπως το λέει και το τραγούδι τους : «Άσε με πάλι να σου πω / για χρόνια περασμένα / για τα τραγούδια π’ αγαπώ / τα παραπονεμένα …».

Γιώργος Νταλάρας: Ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδάει Σταύρο Κουγιουμτζή 

Ο Σταύρος Κουγιουμτζής έχει πει ότι ο Γιώργος Νταλάρας είναι ο ιδανικός ερμηνευτής των τραγουδιών του. Και, βέβαια, ο Νταλάρας έχει τραγουδήσει τα περισσότερα, αλλά και τα καλύτερα, τραγούδια του, έχοντας ταυτιστεί με τις γνωστότερες επιτυχίες του. Είναι, επίσης, ο τραγουδιστής  στον οποίον ο Κουγιουμτζής οφείλει τους 3 από τους 4 χρυσούς δίσκους της δισκογραφίας του. Δηλαδή, για να το πω απλά, Κουγιουμτζής και Νταλάρας αποτελούν ένα από τα πιο ισχυρά δίδυμα του τραγουδιού μας. Το Σεπτέμβρη του 2008 ο Γιώργος Νταλάρας τίμησε το έργο του Σταύρου Κουγιουμτζή στο Ηρώδειο, μέσα από δυο, συγκινητικές κι επιτυχημένες, βραδιές (17 & 18/9/2008), όπου τραγούδησε τα τραγούδια του σε 10.000 κόσμο. 

Πηγή: http://www.e-orfeas.gr/

ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΝΤΑΚΛΑΣ ΜΑΚΑΡΘΟΥΡ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΠΤΩΤΙΚΟ ΧΩΡΙΟ ΜΑΚΑΡΘΟΥΡ ΣΤΑ ΣΠΑΤΑ

Ο «αμερικανός καίσαρας», στρατηγός Ντάγκλας Μακάρθουρ

Ο πολυπαινεμένος Μακάρθουρ παραμένει ένας από τους μεγαλύτερους αμερικανούς αξιωματικούς της Ιστορίας, σύμβολο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού στρατιωτικής υπεροχής και τακτικών μάχης.
Ήρωας των ΗΠΑ και μπαρουτοκαπνισμένος όσο λίγοι, ο Μακάρθουρ πήρε μέρος τόσο στον Πρώτο και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και τις εχθροπραξίες της Κορέας, αν και εκεί που έπαιξε τον καθοριστικότερο ρόλο του ήταν στο θέατρο του Ειρηνικού κατά τον Β' Παγκόσμιο.
Ως γιος λοχαγού του αμερικανικού στρατού, η επαγγελματική μοίρα του νεαρού Ντάγκλας ήταν λες σφραγισμένη, καθώς φοίτησε σε στρατιωτική σχολή για να ακολουθήσει τα πατρικά χνάρια. Από διοικητής μεραρχίας κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, έφτασε να έχει υπό τον έλεγχό του το μεγαλύτερο μέρος των Συμμαχικών Δυνάμεων στον Ειρηνικό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα όλο το στράτευμα του ΟΗΕ στον Πόλεμο της Κορέας.
Αν και ήταν μεταξύ των κορυφαίων αναμφίβολα στρατηγών που γνώρισε ο σύγχρονος κόσμος, τα χρονικά του παραμένουν αμφιλεγόμενα. Όσοι υπηρετούσαν υπό τις διαταγές του, είτε τον λάτρευαν είτε τον μισούσαν, μέση οδός δεν υπήρχε. Δαιμόνιος τακτικιστής και στρατηγική ιδιοφυία, ο Μακάρθουρ τιμήθηκε με περισσότερα από 100 μετάλλια για τα ανδραγαθήματά του στο πεδίο της μάχης και βραβεύτηκε τόσο από τη χώρα του όσο και από πάμπολλες ξένες δυνάμεις, ως αναγνώριση της προσφοράς του στην αναχαίτιση των Δυνάμεων του Άξονα.
Ως προσωπικότητα ήταν βέβαια βαθύτατα αινιγματική και συχνότατα αντιφατική. Σύμφωνα με τις αναφορές, ήταν για άλλους εγωπαθής, απόμακρος και με άκρως επιτηδευμένη συμπεριφορά, αν και για τους κατώτερους επιτελάρχες ήταν ένας ζεστός και ταπεινός στρατηγός με αυξημένη νοημοσύνη και άκρατο πατριωτισμό. Φαίνεται πάντως πως ήταν αρκετά ασυνήθιστος και ιδιαίτερος άνθρωπος, καθώς απαιτούσε τυφλή υπακοή και άμεση εκτέλεση των διαταγών του, αν και ο ίδιος φαινόταν σχετικά απρόθυμος να εκτελέσει τις εντολές των δικών του ανωτέρων! Αν και κανείς δεν αμφισβήτησε ποτέ τα πατριωτικά του ιδεώδη και τον ζήλο του στα ιδανικά της τιμής και της ανδρείας.
Μετά τον θρύλο της Νορμανδίας, στρατηγό Τζορτζ Πάτον, και τον βρετανό θριαμβευτή του Β' Παγκοσμίου, Μπέρναρντ Μοντγκόμερι, ώρα να δούμε άλλον έναν ξακουστό νικητή των Συμμάχων.

Ο Ντάγκλας Μακάρθουρ γεννιέται στις 26 Ιανουαρίου 1880 στη στρατιωτική βάση του Λιτλ Ροκ (Άρκανσο), μέσα σε οικογένεια με μεγάλη στρατιωτική ιστορία στις πλάτες της. Ο πατέρας του ήταν λοχαγός κατά τη στιγμή της γέννησης του Ντάγκλας και είχε τιμηθεί με μετάλλιο ανδρείας για τα ανδραγαθήματά του στον Στρατό της Ένωσης, την ίδια ώρα που τα αδέλφια της μητέρας του είχαν πολεμήσει στον αμερικανικό εμφύλιο με τις δυνάμεις της Συνομοσπονδίας και δεν πήγαν καν στον γάμο της με τον εχθρό!

Ο μικρός Ντάγκλας μεγαλώνει λοιπόν με τους δύο αδελφούς του μέσα στις στρατόπεδα που υπηρετούσε κατά καιρούς ο πατέρας του και μαθαίνει από μικρός ιππασία αλλά και στρατιωτική πειθαρχία. Το 1893, όταν ο λοχαγός πήρε άλλη μια απόσπαση για το Σαν Αντόνιο του Τέξας, έστειλε τον γιο του στη στρατιωτική σχολή του Τέξας. Άσος στα σπορ και πολύ γερός στα μαθήματα, ο Ντάγκλας διακρίθηκε στις σχολικές του επιδόσεις και ολοκληρώνοντας το σχολείο μία θα μπορούσε να είναι η επιλογή: η περίφημη στρατιωτική ακαδημία του Γουέστ Πόιντ! Αφού διαπρέψει και εκεί, αποφοιτεί το 1903 με τιμές και επαίνους.
Ο φέρελπις ανθυπολοχαγός τοποθετείται στο Μηχανικό και περνά την επόμενη δεκαετία σε διάφορα πόστα. Αυτό που χαρακτήρισε την πρώτη αυτή στρατιωτική του καριέρα ήταν οι συχνές προαγωγές, καθώς ο ασίγαστος αξιωματικός ταξίδευε διαρκώς αναλαμβάνοντας διάφορες αποστολές σε Ιαπωνία, Φιλιππίνες και Μεξικό, ενώ το 1914 θα βρεθεί στη Γαλλία, έχοντας διατελέσει υπασπιστής πολλών προβεβλημένων επιτελαρχών, αλλά και του ίδιου του προέδρου Θίοντορ Ρούσβελτ στον Λευκό Οίκο.
Α' Παγκόσμιος Πόλεμος Με το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Μακάρθουρ παίρνει άλλη μια προαγωγή, τώρα σε ταγματάρχη, και πλέον διοικεί την Υπηρεσία Πληροφοριών του Υπουργείου Πολέμου. Όταν όμως οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο στη Γερμανία, ο Μακάρθουρ καταθέτει στον αρμόδιο υπουργό ένα σχέδιο ενεργοποίησης της Εθνοφυλακής για να πολεμήσει στο πλευρό του τακτικού στρατού. Η 42η Μεραρχία, που απαρτίστηκε πράγματι από στρατιώτες διαφόρων σωμάτων και όπλων (γι' αυτό και ονομάστηκε «Μεραρχία Ουράνιο Τόξο»), κατά τις υποδείξεις του πάντα, απέπλευσε για την Ευρώπη και είχε φυσικά διοικητή τον συνταγματάρχη τώρα Ντάγκλας Μακάρθουρ!
Το 1917-1918 ο Μακάρθουρ θα πάρει μέρος σε πολλές μάχες του Α' Παγκόσμιου και θα διακριθεί επανειλημμένως για τα ηγετικά του χαρίσματα, αλλά και την ανδρεία του στο πεδίο της μάχης. Ως ο νεότερος σε ηλικία διοικητής μεραρχίας του στρατεύματος, ο Μακάρθουρ διοικούσε άοπλος τις δυνάμεις του από την πρώτη γραμμή του πυρός ουρλιάζοντας διαρκώς στους στρατιώτες του να παρελαύνουν με θάρρος και τόλμη. Ούτε κράνος ούτε μάσκα αερίων φόρεσε ποτέ, καθώς ισχυριζόταν ότι ο εχθρός δεν μπορούσε να τον πλήξει!
Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ μετά τον πόλεμο, ο Μακάρθουρ προβιβάζεται σε ταξίαρχο, παρασημοφορείται ευρύτατα και χαρακτηρίζεται από τους ανωτέρους του ως ο «καλύτερος ποτέ πολεμιστής του στρατού μας». Ο ίδιος ο στρατηγός Τζον Πέρσινγκ τον αποκάλεσε «τον μεγαλύτερο στρατιωτικό ηγέτη που διαθέτουμε»! Ο νεότερος ποτέ ταξίαρχος του αμερικανικού στρατού (38 ετών) ξεπήδησε από τον Μεγάλο Πόλεμο ως ο πιο ικανός στρατιωτικός, αφήνοντας πίσω ακόμα και τον Τζορτζ Μάρσαλ. Αν και οι κακές γλώσσες διατείνονται σταθερά ότι οι προαγωγές και τα παράσημά του έρχονται λόγω του ονόματος του υποστράτηγου πια πατέρα του, αλλά και των οικογενειακών σχέσεων με τους ανώτερους επιτελάρχες του.
Ο Μακάρθουρ αναλαμβάνει διοικητής της σχολής ευελπίδων του Γουέστ Πόιντ, μια θέση που θα κρατήσει για τα επόμενα τρία χρόνια. Σε αυτό το διάστημα θα παντρευτεί την πρώτη του σύζυγο, Louise Cromwell Brooks, και θα αφήσει έργο τομής στη στρατιωτική εκπαίδευση, εισάγοντας στις στρατιωτικές ακαδημίες μαθήματα διοίκησης και οικονομίας. Το υπόλοιπο της δεκαετίας του 1920 θα το περάσει σε διάφορες υψηλόβαθμες στρατιωτικές θέσεις, την ίδια ώρα που προήδευε πια της Αμερικανικής Ολυμπιακής Επιτροπής.
Αυτή την περίοδο της ειρήνης του Μεσοπολέμου θα έρθουν αρκετές μαύρες στιγμές της καριέρας του, όταν κατέστειλε βίαια μια κινητοποίηση βετεράνων του Α' Παγκοσμίου αλλά και πέρασε από στρατοδικείο-παρωδία έναν στρατηγό που καλούσε σε μεγαλύτερες εξοπλιστικές δαπάνες για λογαριασμό της αεροπορίας. Το 1935 αναλαμβάνει διοικητής δικού του επιτελείου και καλεί κοντά του τους συνταγματάρχες ακόμα Μάρσαλ και Αϊζενχάουερ, παρά τις κάκιστες σχέσεις που διατηρούσαν ήδη μεταξύ τους.
Το 1937 θα αναλάβει καθήκοντα αρχιστρατήγου των Φιλιππίνων με διαταγές να οργανώσει εκεί τακτικό στρατό, καθώς παρά την ανεξαρτησία της χώρας, παρέμενε σταθερά προσδεμένη στο άρμα των ΗΠΑ. Υπασπιστής του ήταν ο Αϊζενχάουερ. Την ίδια χρονιά θα έρθει στη ζωή ο μοναχογιός του Άρθουρ, καρπός του δεύτερου γάμου του με την Jean Faircloth (με την Cromwell χώρισαν το 1929), και θα εμπλακεί σε έναν κυκεώνα αποκαλύψεων της πρώτης του συζύγου ότι οι προαγωγές του ήταν αποτέλεσμα οικογενειακών σχέσεων.
Φανατικός αντικομμουνιστής, ο Μακάρθουρ θα γίνει ένας από τους πιο φλογερούς κήρυκες που προειδοποιούσαν για την «κόκκινη» απειλή τόσο τις ΗΠΑ όσο και τις άλλες δυτικές χώρες. Λέγεται ότι ο πρόεδρος Ρούσβελτ τον ξαπέστειλε στις Φιλιππίνες για να ησυχάσει από τις παραινέσεις του να αναλάβει δράση κατά των Σοβιετικών.

Περλ Χάρμπορ, Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και Πόλεμος της Κορέας

Παροπλισμένος στις Φιλιππίνες και σχετικά ξεχασμένος πια, ο Μακάρθουρ επανήλθε τάχιστα στα καθήκοντά του με επείγουσα απόφαση του Υπουργείου Πολέμου τον Ιούλιο του 1941. Ως αντιστράτηγος πια, ανέλαβε τη διοίκηση των αμερικανικών δυνάμεων στην Άπω Ανατολή, έχοντας έδρα τις Φιλιππίνες. Ο Μακάρθουρ δεν πίστευε ότι η Ιαπωνία θα προέβαινε σε επίθεση κατά της Αμερικής, παρά τις προειδοποιήσεις των ανωτέρων του και ειδικά του Μάρσαλ, τον οποίο απεχθανόταν εξάλλου. Κι έτσι ακόμα και μετά την αιφνιδιαστική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, καθυστέρησε ώρες και ώρες να θέσει τις δυνάμεις του σε συναγερμό, συντελώντας έτσι κι αυτός με τη σειρά του στην ολέθρια καταστροφή που υπέστη ο αμερικανικός στόλος.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, η ιαπωνική εισβολή στις Φιλιππίνες την ίδια χρονιά ανάγκασε τις αμερικανικές δυνάμεις του Μακάρθουρ να εγκαταλείψουν άρον άρον το νησί! Η προέλαση του εχθρού τον ώθησε να καταφύγει κατατροπωμένος τον Μάρτιο του 1942 στην Αυστραλία, όπου και θα προβεί στη μεγαλόστομη δήλωσή του: «Ξέφυγα και θα επιστρέψω».
Θα περνούσαν μάλιστα δύο χρόνια για να τηρήσει ο Μακάρθουρ την υπόσχεσή του: μέσα από μια καλά υπολογισμένη και σταδιακή αντεπίθεση κατά των ιαπωνικών δυνάμεων, με προοδευτική κατάληψη νησιών και οχυρών του εχθρού, πήρε κάποια στιγμή το πάνω χέρι στον Ειρηνικό.
Παρά το κακό ξεκίνημά του, απέδειξε την ηγετική του αξία συντονίζοντας υποδειγματικά (αν και όχι χωρίς λάθη και παράτολμες ενέργειες) στρατό ξηράς, ναυτικό και αεροπορία, μετρώντας μια σειρά από εμφατικές νίκες που τον έστεψαν «καίσαρα του αμερικανικού στρατού». Μέσα στους θριάμβους που σημείωνε πια σωρηδόν, ο Μακάρθουρ δεν έχανε ευκαιρία να καταφέρεται ανοιχτά κατά της πολιτειακής ηγεσίας, αλλά και της στρατιωτικής, ισχυριζόμενος αγέρωχα πως ήταν λάθος η επικέντρωση της αμερικανικής στρατηγικής στην Ευρώπη και όχι στον Νοτιοδυτικό Ειρηνικό.
Κι έτσι όταν τον Οκτώβριο του 1944 δήλωσε περιχαρής «επέστρεψα» και ο Ρούσβελτ τον διόρθωσε λέγοντας πως έπρεπε να πει «επιστρέψαμε», ο Μακάρθουρ έκανε πως δεν άκουσε! Για τον θρίαμβο του Ειρηνικού παρασημοφορήθηκε και πάλι και πήρε άλλη μια προαγωγή, ως στρατηγός πια του αμερικανικού στρατού (Δεκέμβριος του 1944), όντας τώρα στα 65 του χρόνια.
Στο τέλος του πολέμου, ο πρόεδρος Χάρι Τρούμαν τον έχρισε ανώτατο διοικητή των Συμμαχικών Δυνάμεων και ο ίδιος υποδέχθηκε την ιαπωνική επιτροπή πάνω στο θωρηκτό «Μιζούρι» στις 2 Σεπτεμβρίου 1945 για την παράδοση της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. Τα επόμενα έξι χρόνια (1945-1951) θα τα περάσει στο Τόκιο ως επικεφαλής των κατοχικών δυνάμεων, επιτηρώντας την εκ νέου ανοικοδόμηση της χώρας αλλά και τον πλήρη αφοπλισμό των ιαπωνικών οχυρών που πολεμούσαν ακόμα, παρά την παράδοση.
Όταν εισέβαλαν οι Βορειοκορεάτες στη Νότια Κορέα τον Ιούνιο του 1950, τα νεοϊδρυθέντα Ηνωμένα Έθνη τον έχρισαν επικεφαλής των ενωμένων δυνάμεών τους. Ο Μακάρθουρ, παρά την εκ νέου αργοπορημένη αντίδρασή του, θα αποδείξει για άλλη μια φορά τη στρατηγική του ευφυΐα αψηφώντας το εγκεκριμένο σχέδιο επίθεσης και κάνοντας τα δικά του! Η επίθεσή του τον Σεπτέμβριο ήταν αποτελεσματικότατη και έτρεψε τους εισβολείς σε φυγή. Ως αγύριστο κεφάλι όμως που ήταν, αγνόησε για άλλη μια φορά τις υποδείξεις για επικείμενη κινεζική επίθεση κι έτσι αιφνιδιάστηκε και πάλι τον Οκτώβριο από τη μεγάλης κλίμακας κινεζική αντεπίθεση, όταν αναγκάστηκε να αποσυρθεί κάτω από τη Σεούλ.
Τότε, στον απόηχο της ηχηρής του ήττας, ήταν που κάλεσε από τα Μέσα ολομέτωπη επίθεση στην Κίνα, παρά τις ρητές υποδείξεις του Τρούμαν να κρατήσει τις απόψεις για τον εαυτό του. Εξοργισμένος ο αμερικανός πρόεδρος από τα θρασύτατα καμώματα του στρατηγού του, τον απάλλαξε από τα καθήκοντά του τον Απρίλιο του 1951. Τελευταία χρόνια. Επιστρέφοντας σε αμερικανικό έδαφος για πρώτη φορά από το 1937, ο Μακάρθουρ έγινε δεκτός με αλαλαγμούς ως εθνικός ήρωας. Ο λαϊκός ενθουσιασμός καταλάγιασε ωστόσο όταν εξεταστική επιτροπή της Γερουσίας τον κάλεσε να λογοδοτήσει για την εσπευσμένη απόλυσή του από το στράτευμα, διερευνώντας παράλληλα αν ήταν νόμιμη η απόταξή του. Ο Μακάρθουρ μπλέχτηκε στη δίνη του πολιτικού παιχνιδιού, αν και έδειξε για άλλη μια φορά τον αλαζονικό του χαρακτήρα λέγοντας χαρακτηριστικά: «Οι παλιοί στρατιώτες δεν πεθαίνουν ποτέ, απλά σιγοσβήνουν».
Οι Ρεπουμπλικανοί προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το λαϊκό του έρεισμα προσπαθώντας να τον προωθήσουν για το προεδρικό χρίσμα του κόμματος τόσο το 1944, όσο και το 1948 και το 1952. Ο ίδιος περνούσε τώρα τον καιρό του στην Ουάσιγκτον, εκτοξεύοντας κατηγορίες κατά του Τρούμαν που άφηνε τον κομμουνισμό να εξαπλωθεί στην οικουμένη και προσπαθώντας να υπερασπιστεί τη δράση του στην Κορέα. Το 1952 συναντήθηκε επίσης με τον άσπονδο φίλο του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, που είχε μόλις εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ, και τον συμβούλευσε για τον ιδανικότερο στα μάτια του τρόπο να τελειώνει μια και καλή με τον πόλεμο στην Κορέα: μέσω εκτεταμένης χρήσης πυρηνικών! Ευτυχώς ο Αϊζενχάουερ απέρριψε το σχέδιό του.
Έπειτα από τη μικρή και αποτυχημένη εμπλοκή του στο πολιτικό σκηνικό, ο Μακάρθουρ μετακόμισε με τη σύζυγό του στη Νέα Υόρκη, όπου ανέλαβε καθήκοντα προέδρου στο διοικητικό συμβούλιο του κατασκευαστή γραφομηχανών Remington Rand. Τώρα μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ των νέων του καθηκόντων αλλά και της συγγραφής των απομνημονευμάτων του, τα οποία θα εκδοθούν αργότερα σε βιβλίο αλλά και σταδιακά στο περιοδικό «Life».
Οι εμφανίσεις του στη δημόσια σφαίρα είναι τώρα σποραδικές, αν και οι επόμενοι πρόεδροι Τζον Κένεντι και Λίντον Τζόνσον θα σπεύσουν να τον συμβουλευτούν σε στρατιωτικά θέματα που ανέκυψαν κατά τις θητείες τους.
Κάποια στιγμή αποσύρθηκε εντελώς από τον δημόσιο βίο και ζούσε πια σαν ερημίτης σε γνωστό νεοϋορκέζικο ξενοδοχείο. Ο Ντάγκλας Μακάρθουρ άφησε την τελευταία του πνοή στην Ουάσιγκτον στις 5 Απριλίου 1964, σε ηλικία 84 ετών. Ενταφιάστηκε δημοσία δαπάνη ως ήρωας πολέμου.
Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr
ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ FUJI TOMO KAZU