Θεά Αθηνά και Παναγία: Βίοι παράλληλοι; ΗΛΙΑ ΓΙΑΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ.

                           Θεά Αθηνά και Παναγία: Βίοι παράλληλοι;  

                                             Ουρανός – Γαία 

                                             Κρόνος – Ρέα  

                                             Δίας - 'Ηρα

 Οι αρχαίοι Έλληνες δόμησαν τη θρησκεία τους πάνω σε ζεύγη θεοτήτων που αντανακλούσαν και τη βαθύτερη δομή του σύμπαντος και του φυσικού κόσμου (Αρσενικό – Θηλυκό). Το στοιχείο αυτό απουσιάζει παντελώς από τον χριστιανισμό. Την ισοζυγία αρσενικού – θηλυκού την ανιχνεύουμε και στο δωδεκάθεο του Ολύμπου (6 ανδρικές θεότητες και 6 γυναικείες) έστω και σε συμβολικό επίπεδο.

Όμως, εκτός από τις θεμελιώδεις διαφορές ανάμεσα στο ειδωλολατρικό δωδεκάθεο και τον Χριστιανισμό, μπορούμε να διακρίνουμε και κάποιες ομοιότητες – αναλογίες ανάμεσα στις αρχαίες θεότητες και το χριστιανισμό. Ομοιότητες που υπόρρητα δηλώνουν τη θέση πως «Ο θεός είναι ένας. Οι τρόποι λατρείας είναι πολλοί».

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η ισχυρή παρουσία της θεάς Αθηνάς στην αρχαιοελληνική θρησκεία και της Παναγίας στο Χριστιανισμό.

Μία πρώτη αναλογία ανάμεσα στη θεά Αθηνά και την Παναγία είναι η ημερομηνία εορτασμού τους. Προς τιμήν της Αθηνάς γιορτάζονταν τα Παναθήναια κάθε 28 του αρχαίου μήνα Εκατομβαιώνα (μέσα Ιουλίου – μέσα Αυγούστου). Ο εορτασμός της Παναγίας στις 15 Αυγούστου μόνο σύμπτωση δεν είναι.

Μία άλλη «σύμπτωση» είναι τα πολλά ονόματα που συνοδεύουν τόσο τη θεά Αθηνά όσο και την Παναγία, όπως: Πρόμαχος, Παρθένος, Λημνία, Σκεπτομένη, Παλλάς, Γλαυκώπις, Αγοραία, Αλεξίκακος, Εργάνη, Πολύβουλος (Αθηνά) / Γλυκοφιλούσα, Θεομήτωρ, Λιμνιά, Ελεούσα, Βρεφοκρατούσα, Θεοτόκος, Φιδούσα, Θαλασσομαχούσα, Αειμακάριστος, Αθηνιώτισσα, Ζωοδόχος (Παναγία).

Άξιο παρατήρησης, επίσης, είναι και ο ναός της Αθηνάς στην ακρόπολη που μετατράπηκε σε χριστιανικό προς τιμήν της Παναγίας (Παναγιά Αθηνιώτισσα) επί Ιουστινιανού (482-565μ.Χ.). Έκτοτε η Παναγία εθεωρείτο προστάτης των Ελλήνων («Τη Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια…) όπως εθεωρείτο και η Αθηνά για τους Αθηναίους.

Ένα άλλο στοιχείο ομοιότητας είναι και η σχέση τους με το θεό, όπως διαφαίνεται και στα ονόματα. Η Παναγία θεωρείται θεομήτωρ και θεοτόκος, ενώ η θεά Αθηνά εκφράζει τη Σοφία, γιατί κατά το μύθο γεννήθηκε από το κεφάλι του θεού Δία (πατέρα των θεών).

Όταν, όμως, υπάρχουν τόσες συμπτώσεις εύκολα οδηγούμαστε στην αποδοχή πως οι λαοί χτίζουν τη θρησκεία τους πάνω σε στοιχεία του παρελθόντος, όπως αυτό φαίνεται πιο καθαρά στο τελετουργικό.

Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τα δόγματα και την θρησκευτική πίστη ένα στοιχείο αναδύεται από τη λατρεία των δύο αυτών γυναικείων μορφών: Διαχρονικά ο άνθρωπος έχει την ανάγκη για προστασία από κάποια υπέρτερη δύναμη και ιδιαίτερα από γυναικεία θεότητα. Ο θρησκευτικός συγχρωτισμός αποτελεί ένα φυσικό και διαχρονικό φαινόμενο και αναδεικνύει την ενότητα της ανθρώπινης φύσης ανεξάρτητα από γλώσσα, καταγωγή, μόρφωση και χρώμα δέρματος.

Εκείνο που διαφέρει είναι ο τρόπος πρόσληψης του «θείου» και οι λατρευτικές εκφράσεις (το τελετουργικό). Εξάλλου η τραγική αίσθηση – συνείδηση της περατότητας – θνητότητας του ανθρώπου μπορεί να ερμηνεύσει πολλά σκοτεινά σημεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Η θεά Αθηνά και η Παναγία στην ποίηση

α. Ύμνος εις την Αθηνά

Τόπο στου κάνουν οι θεοί, δειλά παραμερίζουν.

Όμοια την ώρα που ψηλά κι’ αργά ‘ς τα ουράνια πλάτια

Μακρύνονται μ’ ευλάβεια και χάνονται ταστέρια.

Τόπο σου κάνουν οι θεοί, σκιαχτά παραμερίζουν,

Γιατί ξανοίγουν πως κρυφά, σφιχτά μια λάμψι δένει

Την εμορφιά της γης αυτής με τη δική σου χάρι.

Απάνου ‘ς την Ακρόπολι το ξαγναντεύουν όλοι

Έξαφν’ απάντεχα τρανό και φωτερό περίσσια

Το μυστικό το σύννεφο που κρύβει και δεν κρύβει

‘Σ’ το διαμαντένιο δίχτυ του τη θεϊκή θωριά σου.

Κι’ απ’ τον μεγάλο βασιλιά κι’ ως το στερνό το δούλο

Αθέλητα μαζώνονται και κατά ‘κείνο τρέχουν.

Μια δύναμις ανίκητη τα πόδια τους φτερώνει.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, «Ύμνος εις την Αθηνάν», Αθήνα 1889

https://www.youtube.com/embed/gNhiGzhzlis

β. Δεκαπενταύγουστος του 1940

Ω, Εσύ των Ουρανών η πλατυτέρα,
που αγκάλιασες τα έθνη και τους λαούς,
των λαών και των εθνών η θεία Μητέρα,
π’ όλους της γης ξεχείλισες τους ναούς.

Μάνα, π’ αγνάντια μου είσαι ως θερισμένη
απ’ αστάχυα χλωμότατη πλαγιά,
κ’ είσαι κ’ η Ελλάδα, κ’ είσαι η Κοιμωμένη
με σταυρωτά τα χέρια Παναγιά·

Μάνα, που ο νους Σου μοναχά το ξέρει
αν, αντίκρυ στην αγία Σου εντολή,
η καρδιά μου δεν είναι ως περιστέρι
αθώα, δοκιμασμένη και καλή.

δώσε την ώρα τούτη (κ’ είναι τώρα
π’ αγγίζουμε τον ύστερο βυθό
κι αργοσημαίνει η προαιώνια ώρα)
στην άγια εντολή Σου να σταθώ

ανύσταχτος, στην άκρη γινώμενος
αγρύπνια μιαν απέραντη ματιά,
σαν ο Ιησούς Χριστός Εσταυρωμένος,
σαν οι Άγιοι Παίδες μέσα στη φωτιά!

ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, «Λυρικός βίος», τόμ. Ε’, Αθήνα 1968, σ.σ. 123-124

ΕΛΕΝΗ ΓΚΟΥΒΙΝΑ - ΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 19/07/2017 19/07/2020 τρία χρόνια χωρίς την αγαπημένη μας Ελένη.

Φίλες και φίλοι καλημέρα, η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην μνήμη της νύφης μου της Ελένης που σαν σήμερα πριν τρία χρόνια άφηνε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας. Όσες γυναίκες διαβάσουν αυτό το κείμενο ας μην αγνοήσουν να κάνουν το τεστ ΠΑΠ και μαστογραφία γιατί είναι κρίμα να χάνονται γυναίκες από αμέλεια ή από τον φόβο του γιατρού.
Η νύφη μου ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και από την ημέρα που αναχώρησε όλοι μας είμαστε πολύ πικραμένοι, είναι μεγάλο το κενό και οι όποιες χαρές δεν έχουν πια εκείνη τη γεύση που θα είχαν αν ήταν ανάμεσά μας και η νύφη μου.
Σήμερα κάποιοι συγγενείς βρεθήκαμε για να τιμήσουμε τη μνήμη της και μετά την λειτουργία καθίσαμε στο καφέ Black and white για ένα καφεδάκι.
οι πιο κάτω φωτογραφίες είναι από την σημερινή συνάντηση μνήμης.
Στην συνάντηση παραβρέθηκαν και κάποια αγγελούδια που με τις παιδικές τους φωνούλες κατάφεραν να απαλύνουν τον πόνο μας, και φυσικά ο επονομαζόμενος ''Άγιος Πολύκαρπος'' με την γοητευτική σύζυγό του.
Τις πιο κάτω φωτογραφίες πήρε ο διεθνούς φήμης φωτογράφος Fuji Tomo Kazu.

ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΏ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ

ΘΑΝΑΣΗ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ θεατράνθρωπε, συγχωριανέ, φίλε, ξάδερφε εύχομαι να μπορέσεις να ξεπεράσεις κι αυτή τη δοκιμασία και να ξαναδούμε το παιδικό σου χαμόγελο.

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, σήμερα έχω την τιμή και τη χαρά να σας παρουσιάσω έναν σημαντικό άνθρωπο, έναν άνθρωπο που με την παρουσία του στο Ξυλοπάροικο Τρικάλων έχει αλλάξει τα πολιτιστικά δρώμενα του χωριού του. 
Ονομάζεται Θανάσης Παπαδημητρίου και πρόσφατα κυκλοφόρησε και το πρώτο του βιβλίο με τίτλο 
''ΤΟ ΞΥΛΟΠΑΡΟΙΚΟ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ΄΄.
 Ίσως κάποιος/α αναρωτηθεί γιατί είναι τόσο σημαντικός αυτός ο άνθρωπος που ασχολήθηκε μαζί του ακόμα και το filomatheia blogspot.gr; 
Την απάντηση θα την βρείτε στις σελίδες του βιβλίου, εγώ απλά θα κάνω μια μικρή αναφορά στον κ. Θανάση Παπαδημητρίου ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την προσφορά του στον πολιτισμό και όχι μόνο.
Είχα την τύχη να παραστώ στην θεατρική παράσταση που έδωσαν τα μέλη της ομάδας θεάτρου Ξυλοπαροικιωτών την Πρωτομαγιά στο θέατρο του χωριού τους όπου έδωσαν μια καταπληκτική παράσταση με πρωταγωνιστές τον κ. Θανάση Παπαδημητρίου, και τον κ. Βασίλη Μπιλιάλη, αυτοί οι δύο είναι οι ιδρυτές - πυλώνες της θεατρικής ομάδας. 
Θα σταθώ ιδιαίτερα στην εγγονή του κ. Μπιλιάλη την ''Βασίλω'' η οποία έδωσε ρεσιτάλ υποκριτικής, άνετα θα μπορούσε να λάβει μέρος σε παραστάσεις του θεάτρου τέχνης. Αν ζούσε ο Κάρολος Κουν σίγουρα θα την είχε πάρει κοντά του. 
Εννοείτε πως πιο πριν θα είχε καλέσει και το δίδυμο Παπαδημητρίου-Μπιλιάλη. Μην φανταστείτε πως υπερβάλω, κάθε άλλο, ειλικρινά, μιλάω για δύο ταλαντούχους ηθοποιούς από την παλιά φουρνιά των αυτοδίδακτων ηθοποιών: Σταυρίδη, Αυλωνίτη, Ρίζο, Χατζηχρήστο, Φωτόπουλο κ.λπ.
Την επόμενη μέρα της παράστασης συνάντησα στο σπίτι του στο Ξυλοπάροικο τον κ. Θανάση Παπαδημητρίου προκειμένου να μου παραχωρήσει μια συνέντευξη για το ιστολόγιο της Λογοτεχνικής Ομάδας Γοργογυρίου. 

Πρίν παρουσιάσω το περιεχόμενο της συνέντευξης θα σας κοινοποιήσω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο, τα πιο κάτω λόγια ανήκουν στον δάσκαλο κ. Χρήστο Κούτσια.

''Με χαρακτηριστικό αυθορμητισμό μικρού παιδιού δίνει την καλλίτερη παράστασή του για τον αγαπημένο του τόπο΄΄. [σελίδα 8]

''Πίσω από κάθε επιτυχημένο άντρα, κρύβεται μία δυναμική γυναίκα'', και υπομονετική θα πρόσθετα εγώ, η συμβολή της γυναίκας του Μαργαρίτας είναι καθοριστική. Η υπομονή της, η αμέριστη ψυχολογική στήριξη που του παρείχε, οι χρήσιμες συμβουλές της στις διάφορες φάσεις εκπόνησης και συγγραφής του βιβλίου, η αξιοσύνη της και η υποδειγματική φιλοξενία των καλεσμένων του συνετέλεσαν στην επιτυχή κατάληξη του δύσκολου εγχειρήματος που ανέλαβε''. [σελίδα 8]

Φίλες και φίλοι συμφωνώ απόλυτα με τα λεγόμενα του δασκάλου, η κ. Μαργαρίτα είναι ένα σπάνιο μαργαριτάρι. Αν δεν είχε την συμπαράσταση και την κατανόηση της κ. Μαργαρίτας δεν θα μπορούσε να πετύχει όλα αυτά που πέτυχε ο κ. Θανάσης. Κυρία Μαργαρίτα σας αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.

Απόσπασμα από την σελίδα 9 τα λόγια ανήκουν στον συγγραφέα.
''Η ικανοποίηση των βασικών αναγκών ήταν για αυτούς ευλογία. Δεν είχαν μεγάλες φαντασιώσεις για το ντύσιμό τους, γιατί όσα χρειάζονταν τα έφτιαχναν μόνοι τους από τα μαλλιά των αιγοπροβάτων . Μέχρι και το 1960 τα νερά ήταν πεντακάθαρα σε αυλάκια και ποτάμια. Έπιαναν ψάρια το βράδυ με καντήλια. Μετά την βιομηχανοποίηση της φλοκάτης και τα φυτοφάρμακα τα πράγματα άλλαξαν''.

Φίλες και φίλοι ως Επικούρειος στάθηκα σ' αυτή την παράγραφο γιατί στο ξεκίνημά της η προσέγγιση που κάνει ο συγγραφέας θυμίζει έντονα την φιλοσοφία του Επίκουρου. Άρα ο κ. Θανάσης ή έχει μελετήσει τον Επίκουρο, ή είναι Επικούρειος και δεν τον γνωρίζει.
Δυστυχώς η εποχή που βρίσκαμε  ψάρια στο ποτάμι έχει παρέλθει, τα πράγματα τώρα νομίζω πως είναι ακόμα χειρότερα λόγω των πολλών ταπητοκαθαριστηρίων.

Συνέχεια από την σελίδα 9 τα λόγια ανήκουν στον συγγραφέα.
''Ήταν τόσο δύσκολα τα χρόνια που αν κανένα παιδί ζητούσε ψωμί το γιόμα του έλεγαν ότι δεν κάνει να φας ψωμί το γιόμα γιατί θα πεθάνει η μάνα σου!!! Μολογούσε η μάνα μου πως πέρασε ένας που είχε λυκοτόμαρο και χάλεψε [ζήτησε] λίγο ψωμί. Εκείνη του απάντησε : ''Μην λες αυτή την κουβέντα για ψωμί καθάριο εδώ μπροστά στα λιανοπαίδια, γιατί έχουν από προχτές να βάλουν μπουκιά στο στόμα τους.''

Φίλες και φίλοι για όσους είναι πάνω από 50 ετών, θα έλεγα ίσως πάνω από 60 αυτά τα λόγια είναι συγκλονιστικά, δυστυχώς όταν μιλάς για όλα αυτά στους κάτω των 50 νομίζουν πως τους λες παραμύθια. Κι όμως όλα αυτά τα έζησαν πάρα πολλά παιδιά εκείνης της εποχής, να, γιατί είπα πως αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ σημαντικός γιατί παρ' ό,τι πέρασε όλα εκείνα τα δύσκολα χρόνια κατάφερε να παραμείνει χαμογελαστός και να διακριθεί.

 
Απόσπασμα από την σελίδα 13 τα λόγια ανήκουν στον συγγραφέα και μιλάει για τον πατέρα του.
΄΄Ο Φίλιππος Παπαδημητρίου [πατέρας μου] αρνήθηκε τη σύνταξη που χορηγήθηκε στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης θεωρώντας, ότι η θυσία για την πατρίδα δεν επιδέχεται υλική αποζημίωση.΄΄
Φίλες και φίλοι κι όμως υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, απίστευτο κι όμως αληθινό.

Συνέχεια από την σελίδα 13 τα λόγια ανήκουν στον συγγραφέα.
΄΄Η θεία μου λοιπόν, αν και δεν πήγε σχολείο κανονικά, ακούγοντας τους δασκάλους από το παράθυρο, ήξερε να διδάσκει το ίδιο καλά μ' αυτούς. Κι έλεγε πως ''τα γράμματα μένουν μόνο αν τα γράψεις στο μυαλό, στην πλάκα περνάς ένα λαγοπόδαρο και σβήνουν''.
Σ΄αυτή χρωστάω τις πρώτες μου γραμματικές γνώσεις. 

Φίλες και φίλοι που να βρεις τα κατάλληλα λόγια για να πεις ευχαριστώ σε 'κείνη την υπέροχη θεία; 
Και πόσα εύγε αξίζουν στον συγγραφέα που παρά τις πολλές δυσκολίες που αντιμετώπισε στα παιδικά του χρόνια κατάφερε να φτάσει εκεί που έφτασε;
Κάπου εδώ θα σταματήσω το σημερινό αφιέρωμα στον υπέροχο άνθρωπο κ. Θανάση Παπαδημητρίου. Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

ΥΓ. 25 ΙΟΥΝΙΟΥ 2020
Αυτή τι στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο ο θεατράνθρωπος Θανάσης Παπαδημητρίου βρίσκεται στην εντατική στο νοσοκομείο στην Λάρισα.
Στο βουνό που αγάπησε όσο κανείς άλλος, δηλαδή στο Κερκέτιο Όρος είχε ένα ατύχημα με αποτέλεσμα να χτυπήσει στο κεφάλι και αυτή τη στιγμή να δίνει ακόμα μία μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.
Οι ευχές των ανθρώπων της οικογένειας και όλων όσων τον αγαπούμε τον συνοδεύουν ώστε να μπορέσει να ξεπεράσει αυτή τη δύσκολη περιπέτεια. Είναι μεγάλος μαχητής και με την βοήθεια του θεού ελπίζουμε να τα καταφέρει. Άλλωστε, έχει τόσα πολλά να μας πει ακόμα που δεν χώρεσαν μέσα στο βιβλίο.

Εις ό,τι με αφορά ευχαριστώ το θεό που μ' αξίωσε πέρυσι το καλοκαίρι να διοργανώσω εκείνη την μαγική βραδιά στην αυλή των θαυμάτων για να τιμήσω τον ίδιο, και τον κ. Βασίλη Μπιλιάλη για την προσφορά τους στα θεατρικά δρώμενα του χωριού τους.

ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ.

Πάντων Κτημάτων Κράτιστον Εστί Φίλος Σαφής Και Αγαθός. Ευθύμης και Αντώνης μια ευλογημένη ιστορία φιλίας από την εποχή της θητείας τους.

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, η σημερινή ανάρτηση είναι εξόχως σημαντική κι ευλογημένη αφού μετά από 48!!! χρόνια εδέησε να συναντηθούν δύο φίλοι.
Το 1972 περίπου, υπηρετούσαν την θητεία τους δύο νέοι σε κάποια μονάδα στην περιοχή των Σερρών.
Ο ένας ως έφεδρος αξιωματικός στο λόχο υποστήριξης, και ο άλλος ως ειδικός πεζικάριος ειδικών αποστολών και χειριστής  Π.Α.Ο.
Κατά την διάρκεια της θητείας τους δημιουργήθηκε μεταξύ τους μια υπέροχη φιλία, μια φιλία που μόνο στο στρατό μπορούσε να δημιουργηθεί.
Σήμερα τα παιδιά που υπηρετούν 9 μήνες δεν προλαβαίνουν ούτε καν να γνωριστούν, εκείνη την εποχή η θητεία ξεπερνούσε πολλές φορές τους 28 μήνες.

Να γιατί υπήρχαν οι προϋποθέσεις τότε να δημιουργηθούν υπέροχες και μοναδικές φιλίες.
Ανάλογες περιπτώσεις είχα την τύχη να έχω ζήσει κι εγώ με τους: Παναγιώτη Λαδιά, Ράπτη Κωνσταντίνο και Βαλιούτη Κωνσταντίνο με τον οποίο μάλιστα στην πορεία γίναμε και κουμπάροι αφού του βάπτισα την πανέμορφη κόρη του.
Ας έρθω όμως στον Δόκιμο Αντώνη και στον στρατιώτη Ευθύμη, κάποια στιγμή απολύθηκαν και οι συνθήκες το έφεραν έτσι που δεν μπόρεσαν να βρεθούν.
Τα χρόνια περνούσαν, αλλά η θύμηση εκείνης της φιλίας συνέχισε να ζεσταίνει τις καρδιές τους.
Ο Αντώνης κάπου διορίστηκε δάσκαλος και ήταν τυχερά τα παιδιά που μαθήτευσαν κοντά του.
Ο Ευθύμης προσλήφθηκε ως μηχανικός στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας.
Τα χρόνια συνέχισαν να διαβαίνουν χωρίς ωστόσο τα δύο φιλαράκια να καταφέρουν να επικοινωνήσουν, αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να διατηρούν μέσα τους αναμμένη την σπίθα της παλιάς φιλίας.

Ο Ευθύμης γνώρισε μια εκπληκτική και πάντα χαμογελαστή νησιωτοπούλα και την νυμφέφθηκε, ήθελε να καλέσει στον γάμο του το φιλαράκι του από τον στρατό αλλά δεν γνώριζε που βρισκόταν.
Δεν υπήρχε βλέπετε τότε το fase book ώστε να τον αναζητήσει.
Το ίδιο έκανε και Αντώνης, τυχερός κι αυτός γιατί γνώρισε μια υπέροχη κοπέλα την οποία πολιορκούσαν πολλοί αλλά η κοπέλα επέλεξε τον δάσκαλο γιατί με το που τον αντίκρισε τον ερωτεύτηκε αμέσως και σφόδρα.
Ήθελε κι' αυτός να καλέσει το φιλαράκι του στον γάμο του αλλά είχε κι αυτός το ίδιο πρόβλημα δεν γνώριζε που να τον αναζητήσει.
Ο Ευθύμης απόκτησε 3 παιδιά και ο Αντώνης 4, ήθελαν να μοιραστούν τις χαρές τους, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε τρόπος επικοινωνίας.
Τα χρόνια περνούσαν και η φλογίτσα της παλιάς φιλίας συνέχισε να παραμένει αναμμένη λες και κάτι περίμενε για να φουντώσει.
Ο Ευθύμης αξιώθηκε να πάρει στην αγκαλιά του -μέχρι στιγμής- 4 εγγόνια, η μία κόρη του αγάπησε και παντρεύτηκε ένα παλληκάρι από την Κρήτη.
Σε κάποια συζήτηση που έκανε ο Ευθύμης ή με τους συμπέθερους ή με κάποιους φίλους ανάφερε το περιστατικό με τον φίλο του από τον στρατό και ο από μηχανής θεός έκανε το θαύμα του!!
Πληροφορήθηκε πως το άτομο που ζητούσε είναι παπάς σε κάποια περιοχή της Κρήτης!!
Το πήρε απόφαση πως είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου πια για να αναζητήσει το φιλαράκι του. 

Λόγω ελλείψεως χρόνου ο Ευθύμης ανάθεσε την έρευνα για τον εντοπισμό του Αντώνη στον καθ' ύλην αρμόδιο, τον Επικούρειο Πέπο, δηλαδή σε μένα.
Εγώ με τη σειρά μου επικοινώνησα με το κλιμάκιο της Ο.ΚΡ.Α. στην Κρήτη και ζήτησα σε εύλογο χρονικό διάστημα να μου προσκομίσουν τις απαραίτητες πληροφορίες για Τον Πατέρα Αντώνιο!!
Παρέδωσα τον φάκελο με τις πληροφορίες στον Ευθύμη και πριν λίγους μήνες υπήρξε για πρώτη φορά τηλεφωνική επικοινωνία των δύο φίλων μετά από σχεδόν μισόν αιώνα.
Το ραντεβού της ιστορικής συνάντησης κλείστηκε για Τέταρτη 17 Ιουνίου 2020.
'Έτσι και έγινε, η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο σπίτι του Αντώνη ο οποίος 
-ειρήσθω εν παρόδω- να πω πως από δάσκαλος έγινε και παπάς, το κλίμα της συνάντησης λόγω της συγκίνησης και της νοσταλγίας ήταν κάτι πρωτόγνωρο για όλη την παρέα.
Τα φιλαράκια της θητείας με τα μαύρα μαλλιά είχαν χιόνι τώρα πια στο κεφάλι τους.
Στη συνάντηση παρευρέθηκαν και η γυναίκες τους.
Έγινε μεγάλη "τράπεζα'' με πολλά εδέσματα και ο πατήρ Αντώνιος με την πρεσβυτέρα είχαν στο τραπέζι και του πουλιού το γάλα προκειμένου να τιμήσουν τον Ευθύμη και την γυναίκα του.
Ο οίνος βιολογικός, σπιτικός και αφρώδης έρεε σαν νεράκι και εύφραινε τις καρδιές τους.
Για μια ακόμη φορά το πάντων κτημάτων κράτιστον εστί φίλος σαφής και αγαθός πήρε σάρκα και οστά.
Ελπίζω πως κάποια στιγμή στο μέλλον θα έχω την ευλογία να συναντηθώ μαζί με τους δύο φίλους για να μου διηγηθούν περιστατικά από την θητεία τους και όχι μόνο.
Ο πατήρ Αντώνιος και η πρεσβυτέρα ξεπροβόδισαν τους φίλους με πολύ αγάπη και πλούσια δώρα μοναδικής γεύσης της Κρητικής γης.
Εύχομαι από καρδιάς ο θεός να τους χαρίζει υγεία και από τώρα και στο εξής να βρίσκονται πιο τακτικά.
Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο δόκιμος Επικούρειος και δόκιμος άνθρωπος Επικούρειος Πέπος.
ΥΓ. Οι φωτογραφίες είναι από την συνάντηση.
 Η επιμέλεια της ανάρτησης έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

10 ΜΑ'Ι'ΟΥ 2020 Σήμερα είναι η μεγαλύτερη γιορτή του πλανήτη, Σήμερα γιορτάζουν οι Μανούλες!! Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην Μανούλα μου, στην Μανούλα του Αστροτόμ και του Ηγέτη και φυσικά σε όλες τις Μανούλες του κόσμου.

Κ.Π. Καβάφης: Δέησις

Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.—
H μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει

στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και να ’ν’ καλοί καιροί—

και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί.
Aλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,

η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θα ’λθει πια ο υιός που περιμένει.

"ΜΑΝΑ"
Γεράσιμος Μαρκοράς

Μάνα! Δεν βρίσκεται λέξη καμία
να’ χει στον ήχο της τόση αρμονία,
σαν ποιός να σ’ άκουσε με στήθος κρύο,
όνομα θείο;

Παιδί από σπάργανα ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο που τ’ αγκαλιάζει
και Μάνα! κράζει.

Στον κόσμο τρέχοντας ο νέος διαβάτης
πέφτει στ’ αγνώριστα βρόχια τσ’ απάτης,
και αναστενάζοντας, Μάνα μου! λέει,
Μάνα! και κλαίει.

Της νιότης φεύγουνε τ’ άνθια κ’ η χάρη
τριγύρω σέρνεται με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του, σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.

Και πριν την ύστερη πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται τα κρύα του χείλη,
και με το Μάνα μου! πρώτη φωνή του,

πετά η ψυχή του.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ 

"Ο αποχαιρετισμός της μάνας"

Μισεύεις για την ξενιτιά και μένω μοναχή μου,

σύρε παιδί μου στο καλό και σύρε στην ευχή μου.

Τριανταφυλλένια η στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οι δρόμοι,

για χάρη σου ν’ ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη.

Τα δάκρυά μου να γεννούν διαμάντια σ’ ό,τι αγγίζεις

και το ποτήρι της χαράς ποτέ να μη στραγγίζεις.

Να πίνεις και να ξεδιψάς και να ‘ναι αυτό γεμάτο,

σα να ‘ναι η βρύση από ψηλά κι εσύ να ‘σαι από κάτω.

Το πιο κάτω ποίημα είναι αφιερωμένο 
στην Μανούλα του Απόλλωνα, την Διοτίμα.

Κική Δημουλά "Το μικρό μου παιδί"

Το μικρό μου παιδί

σοβαρή αταξία έκανε πάλι.

Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε,

σκούντησε με το χέρι του

το κρεμασμένο

στον τοίχο τ’ ουρανού

κόκκινο πιάτο,

κι έχυσε όλο το φως επάνω του.

Ο Θεός απόρησε
που είδε τον ήλιο
ντυμένο ρούχα παιδικά

να κατεβαίνει τρέχοντας

της φαντασίας μου τη σκάλα

και να έρχεται σε μένα.

Κι εγώ κάθομαι τώρα

και μαλώνω αυστηρά

το μικρό μου παιδί,

ενώ κλέβω κρυφά

τον χυμένο επάνω του ήλιο.

Μελισσάνθη, «Η μπαλάντα της μάνας»

“Την ώρα αυτή που τα μωρά ξυπνάνε

πάνω στου στήθους τη ζεστή φωλιά

πού να ‘ναι κι ο δικός μου γιος; πού να ‘ναι;

Στης θάλασσας μέσα την αγκαλιά

με δίχως νανουρίσματα κοιμάται…

Κοιμάται ο γιος μου μη μου τον ξυπνάτε

κύματα, πιο βαθιά μη μου τον πάτε

της άρμης σας πικρά είναι τα φιλιά.


ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Η μάνα του Χριστού

Πως οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι 
ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες! 
Η χαρά της γιορτής όλο πιότερο αξαίνει 
και μακριάθε βογκάει και μακριάθε ανεβαίνει. 

Τη χαρά σου, Λαοθάλασσα, κύμα το κύμα, 
των αλλώνε τα μίση καιρό τηνε θρέφαν 
κι αν η μαύρη σου κάκητα δίψαε το κρίμα, 
να που βρήκε το θύμα της, άκακο θύμα! 

Α! πώς είχα σα μάνα κεγώ λαχταρήσει 
(ήταν όνειρο κ’ εμεινεν, άχνα και πάει) 
σαν και τ’ άλλα σου αδέρφια να σ’ είχα γεννήσει 
κι από δόξες αλάργα κι αλάργαπό μίση! 

Ένα κόκκινο σπίτι σαυλή με πηγάδι... 
και μιά δράνα γιομάτη τσαμπιά κεχριμπάρι... 
νοικοκύρης καλός να γυρνάς κάθε βράδυ, 
το χρυσό, σιγαλό και γλυκό σαν το λάδι. 

Κι άμανοίγεις την πόρτα με πριόνια στο χέρι, 
με τα ρούχα γεματα ψιλό ροκανίδι, 
(άσπρα γένια, άσπρα χέρια) η συμβία περιστέρι 
ν’ ανασαίνει βαθιά τ’ όλο κέδρον αγέρι. 

Κι αφού λίγο σταθείς και το σπίτι γεμίσει 
τον καλό σου τον ίσκιο, Πατέρα κι Αφέντη, 
η ακριβή σου να βγαίνει νερό να σου χύσει, 
ο ανυπόμονος δείπνος με γέλια ν’ αρχίσει. 

Κι ο κακόχρονος θάνατος θα ’φτανε μέλι 
και πολλή φύτρα θ’ άφηνες τέκνα κι αγγόνια 
καθενού και κοπάδι, χωράφι κι αμπέλι, 
τ’ αργαστήρι εκεινού, που την τέχνη σου θέλει. 

Κατεβάζω στα μάτια τη μαύρη ομπόλια, 
για να πάψει κι ο νους με τα μάτια να βλέπει... 
Ξεφαντώνουν ταηδόνια στα γύρω περβόλια, 
λεϊμονιάς σε κυκλώνει λεπτή μοσκοβόλια. 

Φεύγεις πάνου στην άνοιξη, γιέ μου καλέ μου, 
Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν εχεις. 
Η ομορφιά σου βασίλεψε κίτρινη γιέ μου, 
δε μιλάς, δεν κοιτάς, πώς μαδιέμαι, γλυκέ μου! 

Καθώς κλαίει, σαν της παίρνουν το τέκνο, η δαμάλα, 
ξεφωνίζω και νόημα δεν έχουν τα λόγια. 
Στύλωσέ μου τα δυό σου τα μάτια μεγάλα: 
τρέχουν αίμα τα στήθια, που βύζαξες γάλα. 

Πως αδύναμη στάθηκε τόσο η καρδιά σου 
στα λαμπρά Γεροσόλυμα Καίσαρας να ’μπεις! 
Αν τα πλήθη αλαλάζανε ξώφρενα (αλιά σου!) 
δεν ηξέραν ακόμα ούτε ποιό τόνομά σου! 

Κει στο πλάγι δαγκάναν οι οχτροί σου τα χείλη... 
Δολερά ξεσηκώσανε τ’ άγνωμα πλήθη, 
κι όσο ο γήλιος να πέσει και να’ ρθει το δείλι, 
το σταυρό σου καρφώσαν οι οχτροί σου κ’ οι φίλοι. 

Μα γιατί να σταθείς να σε πιάσουν! Κι ακόμα, 
σα ρωτήσανε: «Ποίος ο Χριστός;»  τι’πες «Να με»! 
Αχ! δεν ξέρει, τι λέει το πικρό μου το στόμα! 

Τριάντα χρόνια παιδί μου δε σ’ έμαθ’ ακόμα!

Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο δόκιμος Επικούρειος και δόκιμος άνθρωπος Επικούρειος Πέπος ο CEO της ΟΚΡΑ

ΥΓ. Όταν μετά από σχεδόν 40 χρόνια συναντάς έναν φίλο από την εποχή της στρατιωτικής θητείας, αυτό κι αν είναι ευλογία. 

ΓΙΑΓΙΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ 5 μήνες χωρίς την σούπερ γιαγιά. Μανούλα ευτυχώς που μας αποχαιρέτησες στην κατάλληλη ώρα.

Να λησμονούμε τους νεκρούς μας για να σβήσουμε τη θλίψη μας, είναι αχαριστία°

Να πέφτουμε στην απόγνωση, επειδή τους χάσαμε, είναι βλασθημία.

Πλούταρχος. Μανούλα σ' ευχαριστούμε.