ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ Ένας Γοργογυραίος ποιητής σε μία συνέντευξη εφ' όλης της ύλης. Την συνέντευξη πήρε η Κορνηλία.

Κορνηλία, Πυθαγόρας, Ποιητής.

Το βιογραφικό σημείωμα του δεκαεννιάχρονου Τρικαλινού ποιητή!
Ο Χρυσοβαλάντης Αργυρίου γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου του 1997 στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας. Το 2009 μαζί με την οικογένεια του αποφασίζουν να επαναπατρισθούν και να εγκατασταθούν στην γενέτειρα τους, στο πατρικό σπίτι του πατέρα του, Βασιλείου Αργυρίου, στο χωριό Γοργογύρι.
Μετά τις πανελλήνιες του Χρυσοβαλάντη η οικογένεια μετακομίζει εκ νέου στο κέντρο των Τρικάλων, όπου ζει μέχρι και σήμερα. Ο ίδιος ο Χρυσοβαλάντης, ωστόσο, τους τελευταίους μήνες ζει στην Θεσσαλονίκη καθώς σπουδάζει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στην Φιλοσοφική σχολή, στο τμήμα της Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας.
Η πρώτη αναγνώριση του ποιητικού του έργου έγινε από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.), όταν στον πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό της του απονεμήθηκε το τρίτο βραβείο για το ποίημα «Χουάρες, η πόλη των νεκρών γυναικών».
Στη συνέχεια, ακολούθησαν και άλλες βραβεύσεις σε πανελλήνιο επίπεδο. Παράλληλα με την ποίηση, ο Χρυσοβαλάντης ασχολείται με το σχέδιο αλλά και με την μετάφραση κειμένων στην γερμανική γλώσσα.
Η συνέντευξη

Τι είναι η ποίηση για σένα;
Ειλικρινά, δεν ξέρω. Δεν το χω σκεφτεί ποτέ. Η ποίηση ήταν πάντα εκεί, σε κάθε έκφανση της ζωής μου. Έχω πιάσει τον εαυτό μου σε ακραίες καταστάσεις, στα όρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς δηλαδή, να αντιλαμβάνεται και να επεξεργάζεται τα συμβάντα μέσα από στίχους. Τότε, ένιωθα τύψεις γι’ αυτό, τώρα ξέρω πως είναι κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις. Ξέρω, ότι η απάντηση αυτή μπορεί να απογοητεύει γιατί πολλοί θα περίμεναν να πλέξω ένα τεράστιο εγκώμιο της ποίησης και της τέχνης. Όχι, δεν θα το κάνω αυτό. Είχα διαβάσει κάποτε μια ομιλία, όπου η συγγραφή παρομοιαζόταν με την αναπνοή. Πριν, λοιπόν, κρίνετε ανεπαρκής την απάντηση μου, επειδή δεν ανέτρεξα στα βολικά κλισέ, προσπαθήστε να απαντήσετε στο «Τι είναι για εσάς η αναπνοή»; Δύσκολο ε; Η αναπνοή είναι κάτι αποδεδειγμένα απαραίτητο για την ζωή, αλλά κανένας δεν εκστασιάζεται όταν αναπνέει. Κάτι τέτοιο είναι και για μένα η ποίηση!Λίγα λόγια για την ποιητική σου συλλογή «εξάψεις ευτυχίας»;
Αρχικά, πρέπει να πω, ότι δεν αποδέχομαι τον όρο “ποιητική συλλογή”. Όχι, επειδή τον βρίσκω υποτιμητικό αλλά ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Μια συλλογή δεν μου δίνει την δικαιοδοσία να αυτοαποκαλούμαι ποιητής και να ονομάζω ποίηση αυτό που κάνω. Κάτι τέτοιο θα ‘ταν, αν όχι επικίνδυνο για την τέχνη, τουλάχιστον επιπόλαιο και γεμάτο ασέβεια. Θα μου πείτε «τότε τι κάνεις;» και θα σας απαντήσω «είναι τόσο αναγκαίο να βάλουμε ταμπελίτσα;».
Γενικότερα, για την συλλογή θα ήταν καλό να γνωρίζετε, ότι τα κείμενα (σύνολο 44) γράφτηκαν σε μια περίοδο τεσσάρων ετών. Άρα, άλλοτε μέσα στην συλλογή θα συνομιλείτε με τον 15χρονο εαυτό μου και άλλοτε με τον 19χρονο. Μην το ξεχάσετε αυτό. Επίσης, κάτι τελευταίο. Η ανάγκη της έκδοσης προέκυψε αργότερα, αυτό σημαίνει ότι τα κείμενα δεν γράφτηκαν υπό το πρίσμα της δημοσιότητας, οπότε δεν είναι προετοιμασμένα για να αρέσουν. Μην τα παρεξηγήσετε! 

Οι μέχρι τώρα παρουσιάσεις σου σε Αθήνα, Τρίκαλα και Θεσσαλονίκη στο προσεχές μέλλον σου δίνουν την εντύπωση πως μπορείς να συνεχίσεις;

Στην Θεσσαλονίκη, για προσωπικούς λόγους, δεν έγινε ακόμα η βιβλιοπαρουσίαση, ίσως γίνει στις αρχές του 2017. Ωστόσο, στην γενέτειρα μου αλλά και στην πρωτεύουσα που έγιναν οι βιβλιοπαρουσιάσεις μόνο αγάπη μπορώ να πω ότι εισέπραξα. Είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους και να συνομιλήσω μαζί τους. Πλέον, δεν είμαι ο περίεργος στην σχολική τάξη που κάνει «παλαβομάρες».

Ποια ήταν η αφορμή σας για να ξεκινήσετε να συγγράψετε ποιήματα;

Στο δημοτικό, διάβαζα από κάτι μικρά ημερολόγια που είχαν στην πίσω πλευρά τους στιχάκια, τα αντέγραφα και τα έδινα στα κορίτσια στο σχολείο. Κάποια στιγμή τα στιχάκια του ημερολογίου τελείωναν και έτσι, επειδή η ζήτηση τους ήταν μεγάλη, άρχισα να γράφω μόνος μου για να μπορώ να συνεχίζω να τροφοδοτώ τα κορίτσια του σχολείου. Αυτά έχουν, πλέον, χαθεί και χαίρομαι πλέον γι’ αυτό. Συστηματικά άρχισα μετά να γράφω στην 3η γυμνασίου. Τώρα, η αφορμή ποια ήταν θα σας γελάσω, δεν έμαθα ακόμα καλά τον εαυτό μου για να απαντάω σε τέτοιες ερωτήσεις.

Ποιο ποίημα θεωρείς πως είναι το καλύτερο σου και πες μας δυο λόγια για αυτό.

Δεν θεωρώ κανένα καλύτερο γιατί έτσι υπεισέρχεται στην ποίηση μια άλλη έννοια που απεχθάνομαι και νομίζω δεν έχει καμία δουλειά σε αυτό που κάνω. Αυτήν η έννοια είναι η έννοια του ανταγωνισμού. Κάθε κείμενο έχει κάτι να πει και από το καθένα μπορείς να εισπράξεις κάτι. Ωστόσο, επειδή καταλαβαίνω την ερώτηση, θα σας πω για ένα ποίημα που ξεχωρίζω από τα άλλα. Ναι, αυτό που μας έλεγαν μικρούς ότι οι γονείς αγαπάνε το ίδιο όλα τους τα παιδιά είναι ένα μεγάλο ψέμα. Το κείμενο «Χουάρες, η πόλη των νεκρών γυναικών» αναπόφευκτα κατέχει μια ιδιαίτερη θέση σε αυτήν την συλλογή για διάφορους λόγους. Γι’ αυτό το κείμενο είχα βραβευτεί σε έναν πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό στον οποίο γνώρισα ανθρώπους που μέχρι σήμερα έχω στενές επαφές και διαπροσωπικά και όσον αφορά αυτό που κάνω. Επίσης, για ένα παιδί της επαρχία, για το οποίο η συγγραφή ήταν πολλές φορές αφορμή κοινωνικού παραγκωνισμού, το ταξίδι που μου χάρισε αυτήν η βράβευση στην Αθήνα αλλά και στον χώρο της ποίησης, ήταν μπορώ να πω σήμερα μια μεγάλη πρόσκληση για υπομονή και συνέχεια, κάτι που μου έμαθε πως το να μην συμμερίζεσαι τα ενδιαφέροντα των συνομήλικων σου δεν σε κάνει «προβληματικό».

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να εκπέμψεις για την σημερινή εποχή;
Μήνυμα; 

 Όχι τέτοιες αυταπάτες δεν έχω! Δεν έχω να πω κάτι. Υπάρχουν άλλοι που τα έχουν πει καλύτερα από εμένα. Σήμερα, όλοι νομίζουν ή θέλουν να νομίζουν, ότι έχουν κάτι να πούνε. Με εκνευρίζει αυτό! Υπάρχουν, πλέον, τόσοι πολλοί, με αγαθές κατά τα άλλα προθέσεις, που θέλουν να πούνε κάτι, με αποτέλεσμα να βυθιστούμε σε μια απέραντη φλυαρία και οχλαγωγία χωρίς νόημα ή ουσία. Εγώ με αυτό που κάνω θέλω να ακούσω την εποχή μου και όχι να προσθέσω άλλη μια ασημαντότητα σε αυτήν!
Λίγα λόγια για την ποιητική συλλογή του Χρυσοβαλάντη Αργυρίου.

“Εξάψεις Ευτυχίας”….
Τίτλος: Εξάψεις Ευτυχία
Συγγραφέας: Χρυσοβαλάντης Αργυρίου
Εκδόσεις: Πηγή
Σελίδες: 84
Διαστάσεις: 18Χ24cmΠου μπορούμε να το βρούμε: http://iwrite.gr/bookstore/exapseis-eftixias/

Περιγραφή:
“Εκεί που επιθυμώ να καταλήξω και να επιμείνω είναι στο γεγονός, και ενίοτε συνάμα πρόβλημα, ότι η ποίηση, και γενικότερα η τέχνη, ήταν και είναι πάντα ο “Προμηθέας” του αύριο. Δηλαδή απλοϊκά θα λέγαμε ότι μέσα από την ποίηση/τέχνη του σήμερα πλάθουμε την κοινωνία του αύριο. Και λέγω ότι αυτό ενίοτε είναι πρόβλημα καθώς τα τελευταία χρόνια με μεγάλη μου θλίψη παρατηρώ μια ποίηση να παραπαίει και να αυτό-εγκλωβίζεται σε εμπορικά και παρωχημένα κάστρα απάθειας, αμάθειας, ασέβειας, ρηχότητας και, εν τέλει τέλεια στο κλίμα της εποχής της, εφημερότητας.
Η παρούσα ποιητική συλλογή αποσκοπεί (ή θέλω να πιστεύω ότι αποσκοπεί) στην αποικοδόμηση αυτών των κάστρων και μέσα από την αμφισβήτηση και την αναθεώρηση παραδεδεγμένων, κατά τ’ άλλα, αληθειών στον επαναπροσδιορισμό της υπαρξιακής μας ταυτότητας. Ένας επαναπροσδιορισμός ο οποίος δεν θα μας χαρίσει ένα καλύτερο αύριο, αλλά το ίδιο το αύριο που κινδυνεύουμε με τις σημερινές, ιδεατές και υλικές εκφάνσεις των δομών των εννοιών μας να χάσουμε. Και αυτήν είναι η απάντηση μου!”
Τη συνέντευξη επιμελήθηκε ο Πυθαγόρας-Νίκος Μουστάκας, Προπτυχιακός Φοιτητής του Τμήματος Δημοσίας Διοίκησης Παντείου Πανεπιστημίου, και μέλος της ΟΜΑ.Σ. (ομάδας στοχασμού).
Πηγή:http://kl-news.com

ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΟΚΡΑ-ΛΟΓ και Φίλοι έκαναν έναν περίπατο πολιτισμού στον αρχαιολογικό χώρο της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ και όχι μόνο.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνπεριπατητές της πιο όμορφης και πολιτισμικής βόλτας σας καλησπερίζω από την συνοικία των Θεών και τον Ιερό βράχο, τι θα λέγατε να οργανώσουμε ξανά μία αντίστοιχη βόλτα; Για να καταλάβετε στο περίπου το πόσο όμορφα περάσαμε σας στέλνω λίγες φωτογραφίες από την καταπληκτική διαδρομή που κάναμε πριν λίγα χρόνια στον Ιερό βράχο της Ακρόπολης. Ήταν μία ιδέα του Επικούρειου Πέπου που είχε τη χαρά να ανταποκριθούν πάρα πολλοί φίλοι, ήταν μία συγκλονιστική εμπειρία, για πολλούς ήταν πρώτη φορά που ζούσαν τη μαγεία αυτών των χώρων. ΘΑ πρέπει να είχαμε μαζευτεί τουλάχιστον 30 άτομα και ανάμεσά τους πολλά μέλη της ΟΚΡΑ. Η μεγάλη έκπληξη για τους πιο πολλούς ήταν η άρτια προετοιμασία που είχα κάνει, είχα βγάλει φωτοτυπίες με το πρόγραμμα και την ιστορία του κάθε χώρου και τις είχα διανέμει σε όλους. Δύο μέλη είχαν αναλάβει την ανάγνωση των κειμένων για την παρουσίαση της ιστορικότητας του κάθε χώρου, και φυσικά είχαμε μαζί μας τον κορυφαίο φωτογράφο τον φίλο μου τον ΚΙΑΜΗΛ τον σύζυγο της διαχρονικής μου φίλης της Γιάννας Σκούρα. Αναρωτιέμαι μερικές φορές γιατί αυτές τις τόσο όμορφες και ψυχαγωγικές βόλτες δεν τις κάνουμε πιο τακτικά; τις πταίει; 

Επίσης σας στέλνω και κάποιες πληροφορίες σχετικά με τα σημερινά δρώμενα. Θα ήθελα κατ' αρχάς να ευχαριστήσω τον ''γιο μου'' τον Αρκά για την πολύτιμη βοήθειά του, στην ανάγνωση των κειμένων σχετικά με τους χώρους που επισκεφθήκαμε, ήταν πάρα πολύ καλός, αυτό ήταν σημαντικό γιατί μας βοήθησε να εισπράξουμε το μέγιστο των πληροφοριών. Μακάρι να ήταν μαζί μας και η Διοτίμα που το ήθελε πάρα πολύ αλλά τα 400 χιλιόμετρα δεν της το επέτρεψαν. Ελπίζαμε πως θα ήταν μαζί μας το άλλο αστέρι της ΟΚΡΑ-ΛΟΓ-ΟΜΑ.Σ αλλά δυστυχώς δεν της το επέτρεψε ο Μορφέας, η αγκαλιά του ήταν πιο ελκυστική. Δεν καταφέραμε να συναντηθούμε με τους εκλεκτούς μας φίλους την Θεανώ και τον Κώστα, και μια μικρή ίωση δεν επέτρεψε στην μητέρα της Αγγελικής να είναι μαζί μας, της ευχόμαστε περαστικά. Ήταν όμως μαζί μας οι ποιο κάτω εκλεκτή παρέα. Θα ξεκινήσω από την αρρηφόρο Αλκμήνη -(αλκή-μήνη:σελήνη) η ακτινοβολούσα μόλις 9 ετών, και τον αδερφό της Θεταλλό που με την παρουσία τους αυτά τα δυο αγγελούδια ομόρφυναν τη σημερινή μας μέρα περαιτέρω. Συνεχίζω: κ. Μαίρη, κ. Ρούλα, Φιλοκτήτης και Λίτσα, Κώστας και Μαρία, Θάνος και Ελένη, Αντώνης, σοφός Γεώργιος, Βαϊος και Φυλαχτή, Θανάσης και Κική, Βίκυ, Αρκάς, Βασίλης και Ελένη, Ηλίας και Χριστίνα, Κιαμήλ, Όλγα και Πόντιος Πατέρας, Σοφία και Θανάσης, Βάσω και Γιάννης, Μυρτώ και Θάλεια, Πανμέγιστος, η κόρη του και η συζυγός του, η Μιμίκα και ο Άκης, ο Αναξίμανδρος και η Πηνελόπη, η Δολέντσια και στα λίγα υπόλοιπα ο Επικούρειος Πέπος. Η πιο σημαντική στιγμή για μένα ήταν όταν η αρρηφόρος Αλκμήνη στη σκιά του ιερού βράχου μας διάβασε ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο ''ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ'' από τις εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ του 'Αγγλου καθηγητή ΚΙΤΤΟ. Συγχαρητήρια στους γονείς και στους παππούδες αυτών των μικρών παιδιών που ψυχαγωγούν αυτά τα υπέροχα πλάσματα σ' αυτούς τους χώρους πολιτισμού, και ειδικότερα στο πνευματικό ΕΒΕΡΕΣΤ του πλανήτη όπως το αποκάλεσε ο δάσκαλος Λιαντίνης. 

Το ραντεβού ήταν στη γωνία Αρεοπαγίτου και Θρασύλλου. Πρώτος σταθμός μας ήταν το Θέατρο του Διονύσου, αμέσως μετά το Ασκληπιείο, κατόπιν το θέατρο της ΡΙΓΗΛΑΣ-ΗΡΏΔΕΙΟ, στη συνέχεια στα Προπύλαια, στο Ερέχθειο, και στον Παρθενώνα τον Ναό των Ναών. Από καρδιάς θέλω να ευχαριστήσω όσους συμμετείχαν στην υπέροχη βόλτα πολιτισμού, μου θύμισε την προηγούμενη μαγική βόλτα του 2010 όταν επίσης με μια καταπληκτική παρέα είχαμε ανέβει στην πιο ψηλή κορυφή -2050 υψόμετρο- του Κερκέτιου όρους. Η επόμενη βόλτα σύντομα στην Πνύκα, στη φυλακή του Σωκράτη στον λόφο των Μουσών, στο Αστεροσκοπείο και στο μνημείο του Φιλοπάππου. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Θέατρο Διονύσου: 

Το λίκνο της τραγικής ποίησης, το πρώτο θέατρο του δυτικού κόσμου που δημιουργείται μέσα στο ιερό τέμενος του Διονύσου. Περί το 540 π.Χ. κτίζεται ο αρχαϊκός ναός που φιλοξενεί το ξόανο του θεού. Τον 4ο αι. π.Χ. υψώνεται ο κλασικός ναός του Διονύσου και φιλοτεχνείται το χρυσελεφάντινο άγαλμα του από τον Αλκαμένη.
Στο τέλος του 6ου αι. π.Χ. διαμορφώνεται το θέατρο γύρω από την πρωταρχική κυκλική ορχήστρα που προϋπήρχε και διακρίνεται (ελάχιστα σήμερα) ανάμεσα στα ερείπια της σκηνής. Στο θέατρο αυτό πρωτοπαρουσιάσθηκαν έργα του Αισχύλου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και του Αριστοφάνη που ακόμη εμπνέουν τον κόσμο.
Το 333 π.Χ. ο πολιτικός και ρήτορας Λυκούργος κτίζει τις πέτρινες κερκίδες. Το θέατρο έχει χωρητικότητα 17.000 θεατών και όταν γέμιζε ο περίγυρος μπορούσε να χωρέσει μέχρι 30.000 θεατές. Ο αρχαίος Περίπατος χώριζε το θέατρο σε δύο μέρη ("θέατρον" και "επιθέατρο"). Στην εποχή του Νέρωνα (67 μ.Χ.) σκηνή και ορχήστρα παίρνουν τη ρωμαϊκή μορφή που διατηρείται ως σήμερα. Τον 3ο αι. μ.Χ. κτίζεται το "λογείον" ("βήμα του Φαίδρου").

Ανατολικά του Διονυσιακού θεάτρου υπήρχε το περίφημο Ωδείον Περικλέους, σε ερειπιώδη κατάσταση σήμερα. Κτίστηκε τον 5ο αι. π.Χ. με τους ιστούς των περσικών πλοίων (λάφυρα από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.Χ.) και χρησίμευε για τις μουσικές ακροάσεις των Αθηναίων. Σύμφωνα με τον Βιτρούβιο, το Ωδείο κάηκε στον πόλεμο με τον Μιθριδάτη (κατά την εισβολή του Ρωμαίου στρατηγού Σύλλα, 86 π.Χ.) και μετά ανοικοδομήθηκε από τον βασιλέα της Καππαδοκίας, Αριοβαρζάνη.
Επάνω από το θέατρο δέσποζε το Χορηγικό Μνημείο του Θρασύλλου (319 π.Χ.). Στα χριστιανικά χρόνια μετατρέπεται σε εκκλησία της Παναγίας της Χρυσοσπηλιώτισσας. Ψηλότερα του μνημείου σώζονται δύο κορινθιακοί κίονες-βάσεις χορηγικών τριπόδων των ρωμαϊκών χρόνων.
Δυτικά του θεάτρου βρίσκονται τα απομεινάρια του αρχαίου Ασκληπιείου. Το ιερό του θεού της ιατρικής, του Ασκληπιού, ιδρύθηκε το 420 π.Χ. Λειτούργησε ως ιερό, ιατρείο-θεραπευτήριο και σχολή ιατρικής.

Μεταξύ Ασκληπιείου και Ηρωδείου υπήρχαν και άλλα, ερειπωμένα σήμερα μνημεία, όπως ο τάφος του Ιππολύτου, η αρχαϊκή κρήνη και τα ιερά της Γης Κουροτρόφου, της Δήμητρας-Χλόης και της Πανδήμου Αφροδίτης.
Ακριβώς κάτω από το Ασκληπιείο και τον Περίπατο σώζονται κατάλοιπα της Στοάς του Ευμένους, που λειτούργησε για την εξυπηρέτηση των θεατών του Διονυσιακού Θεάτρου και αργότερα του Ωδείου. Το μεγάλου μήκος διώροφο κτίριο οικοδομήθηκε με δωρεά του βασιλέα της Περγάμου Ευμένη Β' (197-160 π.Χ.).

Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού: 

Bρίσκεται δίπλα στη Στοά του Ευμένους και μολονότι κτίζεται περίπου τέσσερις αιώνες αργότερα, στα 160/1 μ.Χ. από τον Ηρώδη τον Αττικού στη μνήμη της συζύγου του Ρηγίλλας, δένει αρμονικά με τη Στοά. Ήταν μνημειώδες και πολυτελέστατο και καλυπτόταν με στέγη από ξύλο κέδρου. Πυρπολήθηκε από τους Ερούλους το 267 μ.Χ. Κατά την περίοδο της Οθωμανικής κυριαρχίας, ενσωματώθηκε μαζί
με τη Στοά του Ευμένους στο τείχος του Χασεκή (1778) και αποτέλεσε τον απόρθητο Σερπεντζέ. Το Ωδείο, χωρητικότητας 5.000 θεατών, φιλοξενεί σήμερα μουσικές και θεατρικές παραστάσεις.

Ακρόπολη: 

Ο Ιερός Βράχος Των Αθηναίων (2)Προπύλαια: Η επιβλητική είσοδος, κτισμένη μεταξύ 437-432 π.Χ. σε σχέδια του αρχιτέκτονα Μνησικλή, πάνω σε αρχαιότερα πρόπυλα, αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα της κλασικής αρχιτεκτονικής. Ο Μνησικλής έδωσε στην
είσοδο μεγαλοπρέπεια ανάλογη με αυτή των ναών και των ιερών που βρίσκονταν πάνω στον Ιερό Βράχο. Περιλαμβάνουν έναν κεντρικό χώρο και δύο πτέρυγες. Η βόρεια πτέρυγα ονομαζόταν Πινακοθήκη γιατί είχε χρησιμοποιηθεί για την έκθεση έργων ζωγραφικής. Ο δωρικός ρυθμός επικρατεί στους εξωτερικούς κίονες -ανατολικά και δυτικά- ενώ, εσωτερικά η είσοδος πλαισιώνεται με δύο ψηλές ιωνικές κιονοστοιχίες. Ο ευφυής συνδυασμός δωρικού και ιωνικού ρυθμού από τον Μνησικλή προκαλεί ανάταση και υψηλή αισθητική συγκίνηση στους εισερχόμενους.
Τον 12ο αι. τα Προπύλαια γίνονται κατοικία του Μητροπολίτη Μιχαήλ Χωνιάτη. Κατά τη Φραγκοκρατία, αποκτούν όροφο και λειτουργούν ως ανάκτορο των φράγκων ηγεμόνων. Ο ψηλός φράγκικος πύργος που κτίστηκε για επιτήρηση κατεδαφίστηκε το 1874.

Nαός Αθηνάς Νίκης: 

Μικρός, κομψός ιωνικός, αμφιπρόστυλος ναός που κτίζει ο αρχιτέκτων Καλλικράτης γύρω στα 426-421
π.Χ., πάνω σε πύργο του μυκηναϊκού τείχους. Είναι αφιερωμένος στην πολιούχο θεά Αθηνά και συνάμα στην προϊστορική θεά Νίκη, προστάτιδα της εισόδου. Το 1686 είχε κατεδαφιστεί από τους Οθωμανούς εν όψει της αναμενόμενης ενετικής επίθεσης και συναρμολογήθηκε μετά το 1835. Η καλύτερη θέαση του ναού είναι από τα Προπύλαια.

Ιερό Βραυρωνίας Αρτέμιδος: 

Βρισκόταν νοτιανατολικά των Προπυλαίων, σχημάτιζε στοά σε σχήμα Π με δέκα δωρικούς κίονες. Εδώ λατρευόταν η θεά Άρτεμις. Πρόκειται για
λατρεία εισηγμένη από τη Βραυρώνα, τόπο καταγωγής του Πεισίστρατου, στα μέσα του 6ου αι. π.Χ. Σήμερα σώζονται ίχνη των θεμελίων.

Χαλκοθήκη: 

Ανατολικά του Ιερού της Βραυρωνίας Αρτέμιδος σώζονται τα θεμέλια ενός επιμήκους κτιρίου του 5ου αι. π.Χ., που πιστεύεται ότι ήταν η Χαλκοθήκη και χρησίμευε για τη φύλαξη κυρίως μεταλλικών πολυτίμων αφιερωμάτων.

Ερέχθειο: 

Δεσπόζει στη βόρεια πλευρά του Ιερού Βράχου. Ναός περίτεχνος,
πολυσήμαντος και πολυσύνθετος στην κατασκευή του. Η ανέγερση του ιωνικού αυτού ναού ξεκινά γύρω στα 421 π.Χ.
Ο μυθικός βασιλιάς Ερεχθέας, που έδωσε το όνομά του στον ναό, ταυτίστηκε με τον χθόνιο δαίμονα Εριχθόνιο και αργότερα με τον Ποσειδώνα. Πρωταγωνιστικό ρόλο ανάμεσα στις άλλες θεότητες του Ερεχθείου έπαιξαν η Αθηνά και ο Ποσειδώνας. Στον ίδιο χώρο λατρεύτηκαν ο Ήφαιστος, πατέρας του Εριχθονίου και ο Βούτις, αδελφός του Ερεχθέα, χθόνιες θεότητες.
Εδώ βρίσκονταν και τα σημάδια των θεών, το φρεατόσχημο άνοιγμα με το θαλασσινό νερό που πρόσφερε ο Ποσειδώνας και το άνοιγμα που προκάλεσε η τρίαινα του θεού στην οροφή της βόρειας στοάς. Στο Ερέχθειο φυλασσόταν το αρχαίο ξόανο της Αθηνάς, ενώ η ιερή ελιά της βρισκόταν στη δυτική πλευρά.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η βόρεια στοά με τη μεγαλειώδη πύλη και γενικά με τον απαράμιλλο ιωνικό διάκοσμο, από τη βάση των κιόνων ως την οροφή. Στην ανατολική πλευρά υπάρχει μια επιβλητική σειρά έξι
ιωνικών κιόνων και αέτωμα.
Στη νότια πλευρά του ναού βρίσκεται η πρόσταση των Κορών (τα πρωτότυπα βρίσκονται στο Μουσείο Ακρόπολης). Οι έξι Κόρες που στηρίζουν τον θριγκό αποτελούν αιώνιο σύμβολο της γυναικείας αισθητικής τελειότητας και θυμίζουν πομπή τελετουργική. Όλες τους έχουν την περίσσια χάρη και την αιθέρια λυρικότητα της γλυπτικής του "πλούσιου ρυθμού" του τελευταίου τέταρτου του 5ου αι. π.Χ. Τις Κόρες αυτές του Ερεχθείου αργότερα τις ονόμασαν
"Καρυάτιδες". Επικρατεί η άποψη ότι οι Κόρες ταυτίστηκαν με τις νεαρές Καρυάτιδες, που χόρευαν με καλάθια στο κεφάλι σε τελετουργίες προς τιμήν της Καρυάτιδος Αρτέμιδος.

Παρθενώνας: 

"Δημόσιο ανάθημα", αφιέρωμα των Αθηναίων στην Πολιούχο Παρθένο Αθηνά, για τη σωτηρία της πόλης και τις αθηναϊκές νίκες κατά τα Περσικά. Ανήκει στο μεγάλο οικοδομικό πρόγραμμα του Περικλή και εκφράζει το μεγαλείο του αθηναϊκού λαού στη μέγιστη του ακμή. Κτίστηκε στο διάστημα 447-438 π.Χ. Είναι ο μεγαλύτερος ναός της κλασικής αρχαιότητας, περίπτερος με 8 x 17 κίονες, η κορύφωση του δωρικού ρυθμού, όπου όμως, συνυπάρχει το ιωνικό στοιχείο της ζωφόρου με τους δωρικούς κίονες. Η αναλογία 4 προς 9 επαναλαμβάνεται σε διάφορα μέρη του ναού.
Οι κίονες στο ανάπτυγμά τους παρουσιάζουν μείωση και ένταση. Μείωση είναι η ελάττωση της διαμέτρου του κίονα από κάτω προς τα πάνω. Αντίθετα, ένταση είναι η διόγκωση που παρατηρείται σε κάθε κίονα
στα 2/5 περίπου του ύψους του, όπου ο κίονας εντείνει τη δύναμή του για να κρατήσει το βάρος του θριγκού. Με αυτά τα αρχιτεκτονικά εφευρήματα οι μεγάλοι δημιουργοί έδωσαν πνοή και κίνηση στο μάρμαρο, δείχνοντας τη δύναμη που αντιστέκεται στο βάρος.
Επίσης οι αρχαίοι Έλληνες είχαν διαπιστώσει πως η ευθεία γραμμή κάτω από την επίδραση του φωτός δίνει την εντύπωση της καθοδικής καμπύλης. Ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης για να αποφύγουν το φαινόμενο της οφθαλμαπάτης, έφτιαξαν όλες τις οριζόντιες γραμμές του Παρθενώνα με ελαφρά ανοδική καμπύλωση στο κέντρο. Η καμπύλωση αυτή κυμαίνεται από 6-17 εκατοστά (στις μακριές πλευρές). Σημειωτέον ότι η καμπύλωση ξεκινά από τη θεμελίωση του ναού και συνεχίζεται στην κρηπίδα, τον θριγκό, τις οροφές, τη στέγη και την κεράμωση.

Πάνω στις οριζόντιες, ελαφρώς καμπυλομένες γραμμές, πατούν οι κίονες με τον θριγκό τους που έχουν ελαφρά κλίση προς το εσωτερικό του ναού και συγκρατούν το κτίριο. Οι γωνιαίοι κίονες συμμετέχουν στην κλίση και των δύο πλευρών. Επομένως, οι αντίρροπες δυνάμεις τιθασεύονται με τις αντίθετες τάσεις και επιτυγχάνεται η τέλεια ισορροπία και συμμετρία του Παρθενώνα. Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, οι καμπυλώσεις και οι αποκλίσεις, που αποκαλούμε, γενικά, "εκλεπτύνσεις", υπηρετούν την αισθητική λειτουργία του μνημείου.
Στο εσωτερικό του ναού βρισκόταν το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς φιλοτεχνημένο από τον Φειδία, που δυστυχώς έχει χαθεί. Η πολιούχος θεά απεικονιζόταν πάνοπλη αλλά και ειρηνική, υπεργήινη αλλά και ανθρώπινη.
Οι μετόπες απεικονίζουν στην ανατολική πλευρά Γιγαντομαχία, στη νότια Κενταυρομαχία, στη δυτική Αμαζονομαχία και στη βόρεια την άλωση της Τροίας. Το ανατολικό αέτωμα, είναι το αρχαιότερο και παρουσιάζει τη γέννηση της Αθηνάς. Οι κεντρικές μορφές χάθηκαν στα πρώτα χριστιανικά χρόνια. Στο δυτικό αέτωμα του Παρθενώνος, που είναι από τεχνική άποψη πιο προχωρημένο, παρουσιάζεται ο μύθος της έριδος Ποσειδώνα και Αθηνάς. Οι θαυμάσιες κεντρικές μορφές, θρυμματίστηκαν στην προσπάθεια του Ενετού Μοροζίνι να τις αποσπάσει από τον Παρθενώνα, για να τις μεταφέρει στη Βενετία. Τα καλύτερα διατηρημένα κομμάτια των αετωμάτων κοσμούν σήμερα το Βρετανικό Μουσείο. Θραύσματα κι ένα μοναδικό σύμπλεγμα (πιθανώς του Κέκροπα και της Πανδρόσου) βρίσκονται στο Μουσείο της Ακρόπολης. Τα αετωματικά γλυπτά ήταν ολόγλυφα και από τα ωραιότερα έργα που έφτιαξε ποτέ ανθρώπινο χέρι.

Εξωτερικά, ο τοίχος του σηκού ήταν διακοσμημένος με την ασυναγώνιστη ιωνική ζωφόρο, που παρουσιάζει τη μεγαλειώδη πομπή των Παναθηναίων. Θνητοί και αθάνατοι, μορφές εξιδανικευμένες, πορεύονται πεζοί ή έφιπποι, πλέκουν το εγκώμιο της πόλης και υμνούν τη δημοκρατική Αθήνα. Η παρθενώνια ζωφόρος αποτελεί σταθμό στην ιστορία της τέχνης και του ανθρώπινου πολιτισμού.
Κατά την Ύστατη Aρχαιότητα ο Παρθενώνας πυρπολείται, μάλλον από τους Ερούλους (267 μ.Χ.). Τον 6ο αι. μετατρέπεται σε χριστιανική εκκλησία. Στη διάρκεια της Φραγκοκρατίας (1205-1456) λειτουργεί ως καθολική εκκλησία της Παναγίας και εν συνεχεία ως την ανατίναξη του από τον Μοροζίνι (1687) ως τζαμί. Στις αρχές του 19ου απογυμνώνεται από τον Άγγλο διπλωμάτη Έλγιν. Η αναστήλωση του Παρθενώνα που έχει ξεκινήσει από τη δεκαετία του 1980 γίνεται σύμφωνα με τις πιο υψηλές προδιαγραφές που αρμόζουν σε ένα μοναδικό μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς.

Περίπατος: 

Η ονομασία αυτή καθιερώθηκε από την αρχαιότητα για το δρόμο - μονοπάτι που περιτριγύριζε το λόφο της Ακρόπολης. Είχε μήκος "πέντε σταδίων και οκτώ ποδών", δηλ. 900-930 μέτρων.
Ξεκινούσε μπροστά από τη διασταύρωση με την οδό των Παναθηναίων, περνούσε από τα αρχαία προσκυνήματα των κλιτύων του Ιερού Βράχου, έτεμνε το θέατρο του Διονύσου σε "θέατρο" και "επιθέατρο", περνούσε μπροστά από το Ασκληπιείο και κατέληγε στην ανηφορική πρόσβαση της Ακρόπολης.Ελπίζω την επόμενη φορά να είναι μαζί μας πιο πολλά νέα παιδιά γιατί καλά τα ξενύχτια και τα μπαράκια, αλλά υπάρχει και ο πολιτισμός. Εκτός και αν κάποια στιγμή αποφασίσουν στο Υπουργείο Πολιτισμού ν' ανοίγουν τους αρχαιολογικούς χώρους και τα Μουσεία μετά τις 14.00 για να μπορούν να ξυπνούν στην ώρα τους τα παιδιά που έχουν ξενυχτήσει. Παρεμπιπτόντως να αναφέρω πως αύριο 06/03/17 στα μουσεία η είσοδος είναι ελεύθερη λόγω Μελίνας Μερκούρη. 

Να μια ακόμα ευκαιρία για επίσκεψη στα Μουσεία της χώρας μας.

Η επιμέλεια της ανάρτησης έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

ΔΕΛΦΟΙ: Σεργιάνι στον «Ομφαλό της Γης» τα μέλη της ΟΚΡΑ μαζί με τον Σύλλογο Αιμοδοσίας Κορωπίου. Πλούσιο φωτορεπορτάζ από την επίσκεψη.

Φίλες και φίλοι αγαπητοί συνέλληνες και λάτρεις του αρχαίου κάλους καλησπέρα και καλημέρα ταυτόχρονα γιατί μην ξεχνάτε πως σε κάποια μέρη του πλανήτη ξημερώνει, σε κάποια άλλα βραδιάζει και πως σε κάποια μυαλά επικρατεί σκοτάδι, βαθύ σκοτάδι. Μαζί με τα μέλη του συλλόγου αιμοδοσίας είχαμε επισκεφθεί τους ΔΕΛΦΟΥΣ το ευτύχημα ήταν που είχαμε ξεναγό γιατί η επίσκεψη στους αρχαιολογικούς χώρους χωρίς ξεναγό είναι σα να πας στα Τρίκαλα και να μην πας στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι. Αν και είχα πάει ξανά και ξανά αλλά πάντα χωρίς ξεναγό, μόνο αυτή τη φορά ένιωσα τη μαγεία του χώρου. Σε όσους και όσες δεν έχουν πάει με ξεναγό εύχομαι κάποια στιγμή να τους δοθεί η ευκαιρία να ζήσουν κι αυτοί όλα αυτά που ζήσαμε εμείς. Το αποκορύφωμα ήταν η παρουσία της ΠΥΘΙΑΣ και ο χρησμός που έδωσε στον Επικούρειο Πέπο για το μέλλον της ΟΚΡΑ και της ΛΟΓ. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος

Πολλοί λένε ότι είναι από τους πλέον συγκλονιστικούς χώρους σε τούτο τον πλανήτη, που επιβάλλεται όσο κανένας άλλος στη σκέψη του ανθρώπου. Στην αρχή του εκπληκτικού φαραγγιού στην Πέτρα της Ιορδανίας στέκομαι απέναντι από μια σύντομη επιγραφή και ένα σχέδιο χαραγμένα στον βράχο. Είναι ένα αφιέρωμα Έλληνα στρατιώτη, μια μνεία του «Ομφαλού της Γης», των Δελφών, που οι Έλληνες έπαιρναν μαζί τους όπου πήγαιναν. Και εγώ είχα μαζί μου μια θαυμαστή μνεία, το δοκίμιο του Γιώργου Σεφέρη για τους Δελφούς. Όταν άνοιξα τις «Δοκιμές», άνοιξαν αμέσως και τα φτερά μου, και σαν τους μυθικούς αετούς που άφησε ο Δίας να πετάξουν από τις δυο άκρες του κόσμου, ανάμεσα στις Φαιδριάδες Πέτρες: «(...) Ο μύθος μπορεί να σημαίνει πως οι σκοτεινές δυνάμεις είναι το προζύμι του φωτός· πως όσο πιο έντονες είναι, τόσο πιο βαθύ γίνεται το φως όταν τις κυριαρχήσει. Και συλλογίζεται κανείς πως αν το τοπίο των Δελφών πάλλει από μια τέτοια εσωτερική μαρμαρυγή, είναι γιατί δεν υπάρχει ίσως γωνιά στη γη μας που να ζυμώθηκε τόσο πολύ από τις χθόνιες δυνάμεις και από το απόλυτο φως». Όντως, το τοπίο των Δελφών είναι από τα πλέον συγκλονιστικά που υπάρχουν στον κόσμο. Το ομολογούν πολλοί που το έχουν βιώσει. Γιατί οι Δελφοί δεν είναι μόνο ένα μουσείο της αρχαίας ελληνικής τέχνης και ιστορίας, δεν είναι μόνο ένα εκπληκτικό τοπίο που το φως που ακτινοβολεί ερεθίζει τα μάτια. Είναι ένα τοπίο που μιλά στο νου και την ψυχή για μεγάλα πράγματα, για τη δύναμη του Θεού της αρμονίας, του φωτός και της μαντικής, μιλά για μεγάλες ιδέες, όπως οι Αμφικτιονίες. Γενικώς το τοπίο των Δελφών, τα μνημεία, το μουσείο με τον αυστηρό Ηνίοχο, οι πηγές, οι πέτρες, όλα αυτά δεν δίνουν απλώς την εντύπωση ενός σπουδαίου αρχαιολογικού χώρου, αλλά ενός τοπίου που πειράζει σύσσωμο τον επισκέπτη και τη στάση ζωής που κρατά ως τώρα.

Ουράνιο τοπίο και δελφική ιδεολογία.
Ανεβαίνοντας το πλακόστρωτο που πάτησαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι προσερχόμενοι ως προσκυνητές χιλιάδες χρόνια τώρα, αφήνουμε αριστερά τον Θησαυρό των Αθηναίων (κτίστηκε με τα λάφυρα της νικηφόρας μάχης του Μαραθώνα το 490 π.Χ.)· και καθώς βαδίζουμε προς το πρώτο ξέφωτο του τοπίου, όπου οι περισσότεροι επισκέπτες σταματούν να φωτογραφηθούν ακουμπισμένοι σε έναν κίονα. Τότε είναι που έρχονται ξανά στον νου τα λόγια του δημοσιογράφου και κριτικού τέχνης του βρετανικού «Guardian» Τζόναθαν Τζόουνς· ένας από τους προσκυνητές που λέγαμε:
«Οι Δελφοί, στην Ελλάδα, έχουν την ισχυρή αξίωση να θεωρούνται το πιο θαυμάσιο τοπίο πάνω στη γη. Απ' την τελευταία σύντομη επίσκεψή μου εκεί μου έχουν εντυπωθεί στο μυαλό ως το αρχέτυπο όλων των κλασικών ζωγραφικών έργων της τοπιογραφίας· η ονειρική τοποθεσία που κατά κάποιον τρόπο ο Τέρνερ, ο Κλοντ και ο Πουσέν προσπαθούσαν να απεικονίσουν στα έργα τους. Στη μνήμη μου, ο κρυστάλλινος γαλανός ουρανός των Δελφών φωτίζει τα μάρμαρα και ασημώνει τα φύλλα των λιόδεντρων, κάνοντάς τα να σπινθηροβολούν εντονότερα ακόμη και από τα φωτεινότερα έργα του Τέρνερ. Το τοπίο αυτό μοιάζει να γεννήθηκε στον ουρανό, είναι αιθέριο. Τα γνήσια χρώματά του και η τέλεια αρμονία του πολιτισμού και της φύσης το ανυψώνουν στον φανταστικό κόσμο των θεών. Στους Δελφούς η ελληνική μυθολογία γίνεται πραγματικότητα».
Κι όλο κι ανεβαίνουμε προς τον ναό του Απόλλωνα, οι κίονες του οποίου - όσοι παραμένουν ακόμα όρθιοι απέναντι στους θυελλώδεις αιώνες - μοιάζουν με πιόνια πάνω στη σκακιέρα της ανθρώπινης σκέψης. Ενας θα μπορούσε να γράφει «Γνώθι σαυτόν» (έχε αυτογνωσία), ένας άλλος «Μηδέν άγαν» (μην κάνεις τίποτε το υπερβολικό), κι ένας άλλος «μέτρον άριστον», κι άλλοι να εκφράζονται χρησιμοποιώντας άλλα αποφθέγματα της αρχαίας σοφίας. Οι διαστάσεις του ναού είναι εντυπωσιακές, αλλά και το βάρος του. Οι ξαπλωμένες στη γη αρχαίες πέτρες διασώζουν τη μουσική μιας μακρόσυρτης εμπειρίας. Πρώτα η επικοινωνία των ανθρώπων γινόταν με τη Μητέρα Γη μέσω των αναθυμιάσεων κάποιου υπόγειου υδάτινου ρεύματος που έβγαιναν στην επιφάνεια από μια ρωγμή της στεριάς. Οι άνθρωποι ακουμπούσαν το κεφάλι τους στη γη, τους έπαιρνε ο ύπνος και η Μεγάλη Μητέρα τούς μιλούσε στα όνειρά τους: «Πρώτα δοξάζω απ' τους θεούς στη δέησή μου/ την πρωτομάντισσα τη Γη· (…)» λέει ο Αισχύλος στις «Ευμενίδες».

Αλλά όσο κι αν οι εξάρσεις της στεριάς είναι επιβλητικές, το φως είναι παντοκράτωρ. Ετσι έγινε ο θεός του φωτός και της αρμονίας ο Απόλλωνας, κυρίαρχος εδώ. Σκότωσε τον Πύθωνα, τον γιο της Μεγάλης Μητέρας, και εγκαταστάθηκε εκείνος πάνω από την ιερή ρωγμή της γης, για να αποκαλύπτει εκείνος τα μελλούμενα στους θνητούς μέσω της Πυθίας και των ιερέων του.
Ετσι όλη η ιστορία του ελλαδικού χώρου πέρασε από εδώ, από τον τρίποδα, δίπλα στη ρωγμή που καθόταν η Πυθία μασουλώντας φύλλα δάφνης, και από τον ιερέα που κατέγραφε τις άναρθρες κραυγές της για να τις μετουσιώσει μαζί με τους άλλους ιερείς σε χρησμό. Από τον τόπο που θα διάλεγαν οι άνθρωποι της αρχαϊκής εποχής για να στήσουν την αποικία τους στην ξένη γη, μέχρι τα μεγάλα γεγονότα της κλασικής εποχής και των χρόνων των μεγάλων μακεδόνων βασιλέων.
Ολες οι πολιτικές εξελίξεις, τα ιστορικά επεισόδια, η ιδεολογία του ελληνικού χώρου, αποτυπώνονταν στα αρχιτεκτονήματα, στα γλυπτά, στα αγάλματα που αφιέρωναν οι ελληνικές πόλεις με κάθε ευκαιρία στον θεό που όχι μόνο γνώριζε τα μελλούμενα, αλλά τα αποκάλυπτε και στους θνητούς, γεγονός που τον έκανε τον πλέον σεβαστό απ' όλους. Και πιο πάνω ήταν το θέατρο που κτίστηκε από τους βασιλείς του ελληνιστικού βασιλείου της Περγάμου, τον 2ο αι. π.Χ., για την εκτέλεση μουσικών και θεατρικών αγώνων. Αυτή την επιτομή του ελληνικού πολιτισμού που συμβολίζουν οι Δελφοί είχε στον «αλαφροΐσκιωτο» νου του ο εξαιρετικός Αγγελος Σικελιανός (και η συμπαραστάτριά του Εύα Πάλμερ), όταν προσπάθησαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα να ξαναθυμίσουν τη δελφική ιδέα με τις γιορτές σε αυτό το θέατρο:

«Στο νου των νέων Ελλήνων,
οπού λούζεται στο νέο
ρόδινο φως βαθιά,
παίζεται κάποια μίμηση
της πάλης του άνηβου Θεού,
του νέου Απόλλωνα,
όταν σκότωσε τον Πύθωνα…»

Ο άνθρωπος των Δελφών, όπως τον αποκαλεί ο Γιώργος Σεφέρης, είχε κάπου εδώ, κοντά στο στάδιο, το σπίτι του. Συναντήθηκαν κι εδώ οι δύο ποιητές και ίσως εδώ να πέρασαν πρώτη φορά από τον νου του Σεφέρη τέτοιες ιδέες: «Καθώς περνούν τα χρόνια και με τη βοήθεια των ποιητών μας αρχίζουμε και υποψιαζόμαστε πόσο βαθιά μπορούν και πάνε οι αντίλαλοι της παράδοσής μας, ξεκαθαρίζουμε σιγά-σιγά ποια είναι τα πράγματα που μας ξεχωρίζουν μέσα στον κόσμο που ζούμε»…

Τόπος ξεχωριστός από τον άλλο κόσμο.

Είναι αδύνατο να αφήσουμε κάτω τις «Δοκιμές» και να ξεφύγουμε από την περιγραφή του Γιώργου Σεφέρη των Δελφών, ερχόμενος από τη θάλασσα, από την Ιτέα:
«Πάνω στους Δελφούς, αφού περάσεις το χωριό, και σε φέρει ο δρόμος μπροστά στο τέμενος, έχεις το αίσθημα πως μπήκες σ' έναν τόπο ξεχωρισμένο από τον άλλο κόσμο. Είναι ένα αμφιθέατρο φωλιασμένο πάνω στα πρώτα σκαλοπάτια του Παρνασσού. Κατά την ανατολή και το βοριά, τον κλείνουν οι Φαιδριάδες: η Υάμπεια που κατεβαίνει σαν την πλώρη ενός μεγάλου καραβιού και κόβει τη λαγκαδιά· η βόρεια Ροδινή όπου ακουμπά σχεδόν το Στάδιο. Κατά τη δύση ο βραχώδης τοίχος του Αϊ-Λια, και πιο πέρα τα βουνά της Λοκρίδας, η Γκιόνα, όπου βλέπεις τον ήλιο να βασιλεύει. Αν γυρίσεις τα μάτια κατά το Νοτιά, έχεις μπροστά σου τις ρωμαλέες γραμμές της Κίρφης και, στα πόδια της, τη λαγκαδιά του Πλειστού. Ο Πλειστός είναι ξερός το καλοκαίρι· βλέπεις να γυαλίζει στον ήλιο η στεγνή κοίτη του, όμως μια ροή από λιόδεντρα ξεχύνεται, θα 'λεγες, και πλημμυρίζει όλο τον κάμπο της Άμφισσας, ως το γιαλό, όπου τα πρωτοβλέπει ο θαλασσοπόρος. Πιο κοντά, είναι στιλπνές οι πέτρες των ερειπίων της Μαρμαριάς, όπου ξεχωρίζουν οι τρεις κολόνες του Θόλου. Πήγαινα να ξεχάσω την Κασταλία. Ωστόσο το νερό της έχει μιαν ευωδιά από θυμάρι».

Γιατί νιώθουμε εδώ μια τέτοια δόνηση;

«Συλλογίζομαι αυτά τα μεγάλα κύματα βυθού μέσα στο χρόνο, που μεταθέτουν τις έννοιες των λέξεων. Λ.χ. η έννοια της λέξης χρησμός, πού έχει πάει στον καιρό μας; Η λέξη έγινε ένα αρχαιολογικό αντικείμενο. Σύμφωνοι. Όμως η έννοιά της; Μήπως πήρε ανεπαίσθητα τούτη ή εκείνη την επιστημονική ή μαθηματική μορφή; Ποιος το ξέρει. Ωστόσο εκείνο που αισθάνεται κανείς είναι ότι, στο βάθος του σημερινού στοχασμού, κάτι πρέπει να μένει από εκείνες τις παλιές καταλυμένες εκφράσεις. Αλλιώς, πώς θα μπορούσαμε να νιώσουμε εδώ μια τέτοια δόνηση;»
Γιώργος Σεφέρης, «Δελφοί», στις «Δοκιμές» (Β' τόμος, εκδόσεις Ικαρος)
Το κεραυνοβόλο βλέμμα του Ηνίοχου
Παρακολουθούσα τον εκπληκτικό Ηνίοχο μόνο του, στο κέντρο της μεγάλης αίθουσας του μουσείου των Δελφών, που γέμιζε και άδειαζε από κόσμο, με «ακίνητη κίνηση που σου κόβει την ανάσα» όπως γράφει ο Σεφέρης. Είτε άδεια όμως είτε γεμάτη, στην αίθουσα κυριαρχούσε το διαπεραστικό βλέμμα του.
Τα ένθετα μάτια του τρέπουν σε φυγή το βλέμμα σου όταν το συναντήσουν αλλά εκείνο, όπως στα όνειρα, θέλει να αποδράσει αλλά μένει καθηλωμένο σε αυτή την κεραυνοβόλα συνάντηση. Το «υπερβόρειο» όμως κοριτσάκι – ίσως από τις χώρες που λέγεται ότι ο Απόλλωνας επισκεπτόταν μερικούς μήνες τον χρόνο – κοίταξε στα μάτια τον Ηνίοχο. Είχε μείνει μόνο του στην αίθουσα, με την τεράστια φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στον λαιμό της, και ανταπέδωσε στα ίσια το βλέμμα του Ηνίοχου με το συνοφρυωμένο δικό της.

Σούφρωσε τα φρύδια της, πέρασε από μπροστά του και στάθηκε στο άλλο προφίλ του αγάλματος. Το βλέμμα του Ηνίοχου την ακολούθησε. Εκείνη έκρυψε την αναστάτωσή της, ψύχραιμη, σταμάτησε, κοίταξε ξανά στα μάτια τον αρχοντογεννημένο νέο, τον σημάδεψε με τη φωτογραφική μηχανή της και κράτησε για πάντα το βλέμμα του στη ψυχή της.
Ο Ηνίοχος είναι μοναδικός, και τότε που υπολογίζεται ότι φιλοτεχνήθηκε, στο διάστημα ανάμεσα στην αρχαϊκή και την κλασική εποχή (480-460 π.Χ.), και όταν βρέθηκε το 1896 από τους Γάλλους ανασκαφείς, κάτω από τους βράχους που κύλησε από τις Φαιδριάδες ο αρχαίος σεισμός.
Ήταν το πρώτο αρχαίο χάλκινο άγαλμα μεγάλων διαστάσεων που είχε βρεθεί ως τότε. Όπως συμβαίνει πάντα και στη διαμάχη των βλεμμάτων, ο Ηνίοχος είναι νικητής. Φορεί στο κεφάλι το διάδημα του νικητή μιας αρματοδρομίας. Ήταν πάνω στο τέθριππο άρμα και κρατούσε αποφασιστικά τα χαλινάρια τρέχοντας προς τη νίκη. Το αφιέρωσαν μάλλον οι Δεινομενίδες, ο Πολύζαλος, τύραννος των Συρακουσών, για τη νίκη του στην αρματοδρομία στα Πύθια, ή για τη νίκη του αδελφού του Ιέρωνα.

Ξένοι, φιλοξενία, ξεναγοί…

Ο αρχαιολογικός χώρος των Δελφών βρίσκεται πάνω στον δρόμο που περνά μέσα από την Αράχοβα. Δεξιά είναι ο κυρίως αρχαιολογικός χώρος και το μουσείο και αριστερά ξεκινά το μονοπάτι για τα ερείπια του ναού της Αθηνάς Προναίας. Ονομάστηκε έτσι γιατί αυτός ο θόλος ήταν το πρώτο ιερό που συναντούσαν οι επισκέπτες. Ολα αυτά απέχουν από την Αθήνα 170 χλμ. Αμέσως μετά είναι το χωριό Δελφοί, με την πολύ ωραία θέα προς τον ελαιώνα της Αμφισσας και την ακρογιαλιά της Ιτέας. Από τα πιο καλά σημεία απόλαυσης αυτής της θέας είναι οι εξώστες του «Delphi Palace» (τηλ. 22650 82151-2, www.delphi-hotels.gr), του πάλαι ποτέ «Ξενία» των Δελφών.
Η έννοια των ταξιδιωτών και της ξενίας τους υπήρχε από πολύ παλιά σε αυτόν τον τόπο, καθώς το ιερό και το μαντείο έφερναν ανθρώπους από κάθε γωνιά της Μεγάλης Ελλάδας και από τα ξένα ακόμη. Πάντα υπήρχε ένα μεγάλο ρεύμα περιηγητών, ασίγαστο αιώνες ολόκληρους. Ηδη από τα χρόνια του Πλούταρχου υπήρχαν ξεναγοί που ξεναγούσαν τους επισκέπτες στο τέμενος και στα αξιοθέατα γύρω από αυτό. ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ
ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΡΟΜΗ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΕ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑΣ ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΣΤΟΝ ΟΜΦΑΛΟ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ.

Επίσκεψη μιας ομάδας, μελών της ΟΚΡΑ, στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί φιλοκαλιστές και λάτρεις των τεχνών και των γραμμάτων σάς καλημεροκαλησπερίζω για να μην έχει παράπονα και η Στεφανία που μένει πια στην ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ. Πριν λίγα χρόνια είχαμε επισκεφθεί το ΙΔΡΥΜΑ ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ μαζί με κάποια μέλη της ΟΚΡΑ, από εκείνη την επίσκεψη πολιτισμού σας παρουσιάζω σήμερα φωτογραφικό υλικό και έργα που ήταν στην έκθεση που υπήρχε στον τρίτο όροφο. Προφανώς οι πιο πολλοί από εσάς έχετε επισκεφθεί τους χώρους του φιλόξενου ιδρύματος και εύχομαι να έχετε κι εσείς τις καλύτερες εντυπώσεις όπως κι εμείς. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς.

09/10/2016 Φίλες και Φίλοι, αγαπητοί φιλότεχνοι και περιπατητές σας καλησπερίζω από το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Η προτροπή ήταν του ειδικού της ΟΚΡΑ σε θέματα πολιτισμού και όχι μόνο, του Αστροτόμ-Τζιμ Άνταμς, δυστυχώς δεν είχα το χρόνο για να ειδοποιήσω όλα τα μέλη. Έτσι κι αλλιώς αυτόν τον πανέμορφο χώρο θα τον επισκεφτούμε ξανά και ξανά, οπότε θα έχουμε την ευκαιρία με όλα τα μέλη να ξαναζήσουμε στιγμές μαγικές. Μετά το γεύμα που είχε ετοιμάσει η Δολέντσια, όπου είχαμε τη χαρά και την τιμή να φιλοξενήσουμε τον μαρμαροβιομήχανο Γεώργιο Κ. και την σύζυγό του την κ. Ευαγγελίτσα αναχωρήσαμε για τον χώρο πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Κατά τις 18.00 αποχώρησε ο μαρμαροβιομήχανος με την σύζυγό του λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Εμείς παραμείναμε για να περιμένουμε τα υπόλοιπα μέλη, Δήμητρα-Περσεφόνη, Ηρώ, Νίνα, Αγκιούλ, Κορνηλία, Ειρήνη, Αστροτόμ, Ράνια, και Mr Alex. Ξεναγός μας ήταν ο Αστροτόμ. 

Το ίδρυμα φιλοξενεί τα έργα 2 κορυφαίων Ελλήνων καλλιτεχνών, του ΜΟΡΑΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΠΡΑΛΟΥ θα δείτε και σχετικές φωτογραφίες από την έκθεση. Στις 21.00 άρχισε η συναυλία με την Σαββίνα Γιαννάτου. Πλήθος κόσμου είχε έρθει για να δει το χώρο και την έκθεση, δυο τμήματα ακόμα δεν είναι έτοιμα, είναι η βιβλιοθήκη και η Λυρική Σκηνή. Θα σας το πω πάλι, όσοι δεν έχετε επισκεφτεί αυτόν τον μοναδικό χώρο στην Ελλάδα, φροντίστε να το κάνετε σύντομα. Απλά να σας ενημερώσω πως από τον σταθμό Συγγρού Φίξ αναχωρεί κάθε σ/κ λεωφορείο ανά μισή ώρα για το ίδρυμα και είναι χωρίς χρέωση, επίσης χωρίς χρέωση είναι και όλες οι παραστάσεις, η έκθεση και φυσικά η είσοδος και το πάρκινγκ. Είναι ένας χώρος που συναντάς μόνο σε κάποιες χώρες της Ευρώπης, ειλικρινά θα μαγευτείτε, και να φανταστείτε πως ακόμα δεν είναι έτοιμος. Επίσης μπορείτε να π΄πατε και τις πρωινές ώρες. Όσο για τα παιδιά σας μιλάω για τον επίγειο παράδεισο τους. Τα μέλη της ΟΚΡΑ σύντομα θα επισκεφτούν ξανά αυτή την όαση πολιτισμού και αναψυχής. Ευχαριστούμε την οικογένεια Σταύρου Νιάρχου για την μοναδική -για τα ελληνικά δεδομένα- εστία αγωγής της ψυχής. Με σεβασμό και Επικούρεια Διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

ΠΛΟΥΣΙΟ ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΟΜΑ.Σ. (ΟΜΑΔΑΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ.) Στη συνοικία των Θεών [Πλάκα]

ΚΑΝΤΖΑ 18/10/24 ΏΡΑ 14:45 Καπτάν Φατούργο κράτα γερά η ΟΚΡΑ είναι σε επιφυλακή, ο Διδάσκαλος έστειλε θετική αύρα από το Κερκέτιο. Ακολουθεί μία παλιά ανάρτηση από την άφιξη της τότε προέδρου της ΛΟΓ στην Αθήνα. Καλή ανάγνωση. 

Φίλες και Φίλοι σας καλησπερίζω από την συνοικία των Θεών, το σημερινό μενού της ανάρτησης θα είναι αφιερωμένο στην επίσκεψη της Διοτίμας, στα δρώμενα και στις συναντήσεις που κάναμε σχετικά με την ένταξη της Λ.Ο.Γ. στις Μ.Κ.Ο. και την δημιουργία τράπεζας αίματος για όλους τους Γοργογυραίους. Προκειμένου να υποδεχθώ την κ. Πρόεδρο στο ΚΤΕΛ Τρικάλων είχα κανονίσει με τον πρόεδρο της Ο.ΚΡ.Α. να βρισκόμαστε εκεί στις 11.00 ώστε να ελέγξουμε και την περιοχή για λόγους ασφάλειας της προέδρου, και για να παραλάβουμε την ανθοδέσμη που θα μας έστελνε ο Λουλουδάς. Εγώ προκειμένου να βρίσκομαι εκεί στην ώρα μου έφυγα από το σπίτι (Κάντζα) στις 10.00 η κ. Πρόεδρος ήταν προγραμματισμένο να αφιχθεί με ειδικό λεωφορείο στις 11.45 δυστυχώς λόγω ενός τροχαίου στην Αττική οδό έκανα να φθάσω στο ΚΤΕΛ μιάμιση!!!!!ώρα ευτυχώς έφτασα λίγα λεπτά πριν την άφιξη της κ. Προέδρου. Εγώ είχα μαζί μου το ακκορντεόν και ο Αρκάς το Μαντολίνο του, με το που κατέβηκε η κ. Πρόεδρος τα δυο σκαλιά αρχίσαμε να παίζουμε το τραγούδι ''με αεροπλάνα και παπόρια'' ο κόσμος εκστασιασμένος παρακολουθούσε και αναρωτιόταν ποια να είναι άραγε αυτή η Μούσα; Στην επιστροφή φθάσαμε στο σπίτι σε 20λεπτά ευτυχώς. Αφού κατεβάσαμε τις αποσκευές της κ. Προέδρου 5 βαλίτσες για τρεις μέρες και αφού έκανε σάουνα της παρουσιάσαμε το πρόγραμμα της τριήμερης παραμονής της!

Αμέσως μετά αναχωρήσαμε από το σπίτι για να επισκεφθούμε το Νοσοκομείο Άγιος Σάββας όπου συναντήσαμε την γοητευτική μητέρα της Μυρτώς, την υπέροχη Βασιλική προκειμένου να μας καθοδηγήσει για τα επόμενα βήματά μας. Στην πορεία επισκεφθήκαμε το Εφετείο Αθηνών όπου η κ. Πρόεδρος συνάντησε τους δικαστικούς λειτουργούς, και παρακολούθησε την εξέλιξη μια δίκης με κατηγορούμενους εμπόρους ναρκωτικών. Η κ. Πρόεδρος σε συνεργασία με τον πρόεδρο της ΟΚΡΑ Κονταξή Αρκά-Παναγιώτη ενημερώθηκαν για τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν ώστε στο επόμενο διάστημα η Λ.Ο.Γ. να καταθέσει το καταστατικό της για ένταξη στις Μ.Κ.Ο. Ο πρόεδρος της ΟΚΡΑ σκέφτεται κι αυτός να προβεί στις ανάλογες ενέργειες ώστε να ενταχθεί κι αυτή στις Μ.Κ.Ο. μιας και το πρότζεκτ με τους ομογενείς οικονομικούς παράγοντες της Αμερικής δεν είχε αίσιο τέλος. Στην πορεία μεταβήκαμε σε μια παραδοσιακή πιτσαρία όπου ο πρόεδρος Αρκάς μας έκανε το τραπέζι με γεύσεις παραδοσιακές όπου η πιπεριά με την εξαίσια και στιβαρή γεύση της ξετρέλανε την Διοτίμα και τον Αρκά. 

Μετά το γεύμα ο Αρκάς μας πήγε στο καφέ the magot! της περιοχής όπου μας πρόσφεραν τρεις γευστικούς βραζιλιάνικους καφέδες. Εκεί μεταξύ κουβεντούλας και απόλαυσης του εσπρέσσο και του καπουτσίνου η Διοτίμα μας εξέπληξε προσφέροντας σε μένα και στον Αρκά δυο πολύ όμορφα δώρα. Διοτίμα σ' ευχαριστούμε από καρδιάς. Εκεί μας περίμεναν δυο πολύ ευχάριστες εκπλήξεις, συναντήσαμε τους καταπληκτικούς-μοναδικούς γονείς της Μυρτώς, και τον εκλεκτό μας φίλο τον ευεργέτη της ΟΚΡΑ τον Κύριο ΧΟΥΑΝ ΡΟΤΣΑ ο οποίος ξετρελάθηκε που ξανασηνάντησε την Διοτίμα γιατί είναι η αδυναμία του, καθώς επίσης και ο Αρκάς. Αφού ήπιαμε τα γευστικά εσπρεσσάκια μας, αμέσως μετά ο Αρκάς αναχώρησε για Γλυφάδα κι εγώ με την πρόεδρο για την Κάντζα.

Η Δολέντσια μας περίμενε γιατί η κ. πρόεδρος τυγχάνει να είναι και συγγενής της και είχαν πάρα πολλά να πουν. Την επόμενη μέρα η Διοτίμα μου εξομολογήθηκε πως η ώρα που πέρασε μαζί με τη θεία της της άρεσε πάρα πολύ, ένιωθε πολύ όμορφα που ήταν κοντά της γιατί η θεία Δολέντσια της αγκάλιασε σαν παιδί της. Η Διοτίμα κάλεσε την Μελισσάνθη να την ξεναγήσει το τριήμερο της καθαροδευτέρας στην πανέμορφη πόλη των Τρικάλων, γιατί αν και η καταγωγή των γονιών της είναι από τα Τρίκαλα η ίδια δεν γνωρίζει καλά την πόλη. Μακάρι η Μελισσάνθη να το αποφασίσει μιας και στην πόλη των Τρικάλων διοργανώνουν το πιο ανατρεπτικό καρναβάλι όλης της Θεσσαλίας και όχι μόνο. Το πρόγραμμα για το απόγευμα είχε δείπνο εργασίας με τους: Διοτίμα, Αρκά, Αστροτόμ, Μελισσάνθη, Δολέντσια, Πέπος και Ηγέτης, η κ. Πρόεδρος λόγω των γενεθλίων της που είναι την ερχόμενη βδομάδα, και επειδή την ερχόμενη βδομάδα θα είναι στα Τρίκαλα ζήτησε από τον Αρκά να κανονίσει το βράδυ να συμφάγουμε, αυτό και έγινε. 

Η Δολέντσια έκανε ένα πολύ όμορφο δώρο στην Διοτίμα, ήταν ένα πανέμορφο ελεφαντάκι, άραγε η Λόλα που το γνώριζε πως τα ελεφαντάκια ήταν το αγαπημένο ζωάκι της Διοτίμας; Διοτίμα σ' ευχαριστούμε για το υπέροχο δείπνο. Αργά το βράδυ επιστρέψαμε στο σπίτι και από εκεί στο Κορωπί στην κατοικία της Άλκηστης όπου θα διανυκτέρευε η κ. Πρόεδρος με τον Αρκά. Το επόμενο πρωί το ραντεβού ήταν στις 11.00 στο Μουσείο της Ακρόπολης. Ο μόνος που ήταν εκεί στις 11.00 ήταν ο Επικούρειος Πέπος, τα ελληνόπουλα ήρθαν στις 11.30 ένυ γουέι σιγά σιγά θα στρώσουν. Δυστυχώς λόγω γρίπης δεν παραβρέθηκε ο Πυθαγόρας, η Ναυσικά δεν το γνωρίζω γιατί δεν ήρθε, και το χειρότερο ούτε μ' ενημέρωσε, αλλά και στο τηλέφωνο απάντησε όταν την κάλεσα. Ελπίζω πάντως να είναι καλά. Μαζί με τα ιδρυτικά μέλη Διοτίμα, Άλκηστη και Αρκά για 3 ώρες περίπου συζητήσαμε πολλά και διάφορα θέματα. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να ξεναγήσουμε την Διοτίμα στη συνοικία των Θεών και ειδικότερα στην περιοχή ''Αναφιώτικά'' ο Επικούρειος Πέπος λόγω του ό,τι μεγάλωσε στην περιοχή των Θεών ξενάγησε κατά τον καλύτερο τρόπο τα φιλαράκια του. 

Τους πήγε από το εργαστήριο του καλλιτέχνη Γιώργου Σαββάκη, από την παραδοσιακή Πλακιώτικη Ταβέρνα ''η Σπηλιά της Ακρόπολης'' γιατί εκεί την δεκαετία του 80 εργαζόταν ω υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων ο πατέρας της Διοτίμας, από τους ''Αέρηδες'' από τον Βάκχο, από το Φανάρι του Διογένη, από την οδό Θεωρίας όπου υπάρχει το κτήριο του πρώτου Ελληνικού Πανεπιστημίου, από την Τριπόδων 18 όπου ο Πεπέ έζησε τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής του λόγω ειδικών συνθηκών, και καταλήξαμε στο Μοναστηράκι για να πάρουμε το ΜΕΤΡΟ για επιστροφή. Το βράδυ στις 20.40 είχαμε ραντεβού στην οδό Σαρρή 12 όπου βρίσκεται το Θέατρο ''ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ'' για να παρακολουθήσουμε την παράσταση ''ήταν όλοι τους παιδιά μου''. Θα πω λίγα λόγια για την παράσταση την οποία μας παρότρυνε ο Ηγέτης να πάμε να δούμε. Μιας όμως και αναφέρθηκα στον Ηγέτη να σας αναφέρω ένα καταπληκτικό γεγονός.

Όταν πήγαμε στο Μοναστηράκι για να πάρουμε το ΜΕΤΡΟ η Διοτίμα και η Άλκηστη αποφάσισαν να πάνε έως το ΚΟΥΚΑΚΙ γιατί εκεί σε κάποιο καφέ εργαζόταν μια φίλη της Άλκηστης. Πράγματι συνάντησαν τη φίλη και καθίσαν να πιουν ένα ποτό. Μετά από μισή ώρα περίπου τους πλησίασε κάποιος και τους μιλούσε, όταν τον αντίκρισαν δεν πίστευαν στα μάτια τους, είχαν μπροστά τους τον Ηγέτη!!!!!!!!!!! Αφού τους πήρε κάποια λεπτά της ώρας για να συνέλθουν του ζήτησαν να κάθισε και να τους εξηγήσει πως βρέθηκε εκεί. Τους είπε πως πέρναγε τυχαία και ρίχνοντας μια ματιά μέσα είδε δυο πολύ όμορφα κορίτσια και μπήκε για καμάκι!!!! Μόλις όμως πλησίασε έμεινε κι αυτός με το στόμα ανοιχτό γιατί αρχικά γνώρισε την Άλκηστη και κατόπιν την Διοτίμα. Αν είναι δυνατόν σε μια πόλη 4; εκατομμυρίων να συναντήσεις δυο φιλαράκια, απίστευτο κι όμως αληθινό. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μόνον στον Ηγέτη. 

Συνεχίζω για την θεατρική παράσταση το πρώτο μέρος ήταν εντελώς ανιαρό, το δεύτερο μέρος ήταν καταπληκτικό. Ειδικότερα η ερμηνεία του κ. Καταλειφού ήταν συγκλονιστική, επίσης πολύ καλός στον ρόλο του ήταν και ηθοποιός που έπαιζε τον γιό του. Το σκηνικό δεν μ' ενθουσίασε καθόλου, εγώ νομίζω πως θα το σκηνοθετούσα καλύτερα. Επίσης κάτι που το κάνουν ίσως όλα τα θέατρα είναι το γεγονός πως αναγκάζουν λόγω Σαββάτου να πληρώνουν όλους όσους δικαιούνται μειωμένο εισιτήριο να πληρώνουν ολόκληρο. Αυτό το θεωρώ απαράδεκτο. Την παράσταση παρακολούθησαν τα εξής μέλη της Ο.ΚΡ.Α.-Λ.Ο.Γ.-ΟΜΑ.Σ. Δήμητρα-Περσεφόνη, Ηρώ, Άλκηστη, Αρκάς, Διοτίμα, Μελισσάνθη, Δολέντσια, και ο Πεπέ. Μετά την παράσταση τα μέλη παραβρέθηκαν σε πάρτι μασκέ όπου έγινε της κακομοίρας.
Την Κυριακή η κ. Πρόεδρος είχε πολλές και διάφορες συναντήσεις και κατά τις 23.00 αποφάσισε να αποσυρθεί για ξεκούραση γιατί την επόμενη το πρωί στις 05.00 θα έπρεπε να σηκωθεί προκειμένου να αναχωρήσει για Τρίκαλα. Στις 06.00 ο ιππότης Αρκάς ήταν απίκο για να μεταφέρει την Διοτίμα στο ΚΤΕΛ ΤΡΙΚΑΛΩΝ όπου με ειδική πτήση θα αναχωρούσε για το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ήταν ένα μαγικό μαγικό τριήμερο, Διοτίμα ελπίζω να σε ξαναδούμε σύντομα, επίσης ελπίζω πως η παραμονή σου εδώ να ήταν και για σένα εξίσου όμορφη και δημιουργική. Αν τα καταφέρεις να μας ξανάρθεις στις 5 Μαρτίου που θα κάνουμε την μεγάλη βόλτα πολιτισμού θα μας δώσεις πολύ μεγάλη χαρά. Θέλω να εξομολογηθώ το εξής: Αυτά τα τρία πλάσματα, Διοτίμα, Αρκάς, και Άλκηστη είναι για μένα πολύ σημαντικά και αγαπημένα πρόσωπα. Έχουν συνδεθεί μαζί μου εδώ και 15 χρόνια και από τότε τα έχω σαν παιδιά μου. Είναι πολύ αξιόλογα και χαρισματικά παιδιά και εύχομαι στη ζωή τους να πάρουν αυτά που τους αξίζουν. Όπως τα έχω πει πολλές φορές για να συμβεί αυτό θα πρέπει να θυμούνται πάντα το ρητό που λέει: ''συν Αθηνά και χείρα κίνει''. Αγαπητά μου φιλαράκια σας χαιρετώ, Διοτίμα να θυμάσαι πως στην Αθήνα υπάρχουν φιλαράκια που σ' αγαπούν. Ακολουθούν φωτογραφίες από τα δρώμενα. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.





































Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε όσο είναι ακόμα νωρίς.