Λίγα επίθετα για τον αρχηγό της Ο.ΚΡ.Α. Στέλιο Πετράκη.
Έξυπνος, Γελαστός, Ενθουσιώδης, Λογικός, Τρυφερός, Αδιάφθορος, Γνήσιος, Αισθηματίας, Διεκδικητικός, Αγωνιστής, Ταλαντούχος, Προσιτός, Ριψοκίνδυνος, Ελεύθερος, Αδέσμευτος, Άφοβος, Πονετικός, Πιστός, Χαλκέντερος, Εργατικός, Πολύπλευρος, Αποφασιστικός, Επιθετικός, Αλάνι, Καταφερτζής, Σεμνός, Έμπιστος, Ζόρικος, Ασυγκράτητος, Επαναστάτης, Αυθεντικός, Ονειροπόλος, Παράξενος, Παρορμητικός, Ανατρεπτικός, Εκπληκτικός, Ενστικτώδης, Αξιόλογος, Πολύπλοκος, Καλλιτέχνης, Τολμηρός, Ζωηρός, Δημιουργικός, Οδηγητής, Σκληροτράχηλος, Φωτεινός, αγαπητοί μου φίλοι αυτά είναι τα λίγα επίθετα που χαρακτήριζαν τον φίλο μας τον Στέλιο συμφωνείτε;
Ως φαίνεται είχε όμως ακόμα ένα πολύ σοβαρό, ήταν ΚΡΥΨΙΝΟΥΣ!! με αποτέλεσμα να μην πάρουμε είδηση το τι έκρυβε στο μυαλό του.
Σας χαιρετώ. Επικούρειος Πέπος.
Πριν λίγο [6/4/21 ώρα 18:00] επέστρεψα από την κηδεία (αν είναι δυνατόν) του φίλου Στέλιου Πετρακη, αρχηγού της ομάδας εκείνη την όμορφη και αξέχαστη περίοδο.
Απευθύνω αυτό το μήνυμα κυρίως στα νέα παιδιά για να τους πως πως για κανέναν λόγο δεν αξίζει να βάζει τέλος στη ζωή του κάποιος και ειδικότερα όταν είσαι νέος άνθρωπος και έχεις μπροστά σου την ουσία της ζωής. Δυσκολίες σαφώς και θα υπάρχουν πάντα, ποτέ όμως δεν εγκαταλείπουμε τον αγώνα.
Επίσης, αν στην παρέα σας υπάρχει κάποιος γνωστός ή φίλος και διαπιστώσετε πως έχει μία διαφορετική - πεσιμιστική στάση για τη ζωή μην διστάσετε να σημάνετε διακριτικά συναγερμό και να τον βοηθήσετε, και αν χρειαστεί να ζητήσετε και βοήθεια από γνωστούς, φίλους και ειδικούς.
Δεν γνωρίζω τους λόγους που οδήγησαν το φιλαράκι μας τον Στέλιο στην απονενοημένη πράξη αλλά αναρωτιέμαι το εξής: πώς είναι δυνατόν να έκρυβε τόσο καλά αυτά που είχε στο μυαλό του; άραγε εξωτερίκευσε ποτέ τις μύχιες σκέψεις σε κάποιους φίλους του; αν το έκανε, μήπως δεν έδωσαν την ανάλογη σημασία ενώ έβλεπαν κάποια σημάδια;
Εις ό,τι με αφορά τουλάχιστον τα τελευταία 3 χρόνια δεν είχα την επικοινωνία που είχα μαζί του πιο πριν -λόγω διαφόρων δικών μου προβλημάτων- και γι' αυτό δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για το πώς και το γιατί.
Πολύ θα ήθελα να μάθω τι ήταν αυτό που οδήγησε αυτόν τον δυναμικό μαχητή, κατά γενική ομολογία όλων όσων των γνωρίζαμε, να φθάσει σ' αυτό το σημείο.
Αρχηγέ Στέλιο Πετράκη γιατί δεν άνοιξες την καρδιά σου σε κάποιο από τα φιλαράκια σου;
Τι ήταν αυτό που έκρυβες με τόση επιμέλεια τι στιγμή που όπως έμαθα δύο μέρες πριν που είχες συναντηθεί με καλούς φίλους ήσουν μέσα στη τρελή χαρά;
Ήσουν τόσο καλός ηθοποιός που έπαιζες τόσο καλά τον ρόλο του χαρούμενου; Έτσι κι αλλιώς τώρα δεν μπορούμε να σε φέρουμε πίσω, θα σεβαστούμε την επιλογή σου -θα το πω και πάλι βέβαια πως την βρίσκω εντελώς παράλογη - και απλά θα συνεχίσουμε να θυμόμαστε εκείνον τον Στέλιο που είχαμε γνωρίσει, τον μαχητή, τον σκληροτράχηλο μαχητή κατ' ομολογία όλων όσων σε είχαν γνωρίσει, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής; Τελικά σε είχαμε γνωρίσει;
Στην κηδεία παραβρέθηκε πάρα πολύς κόσμος παρά τα απαγορευτικά μέτρα γιατί ο αρχηγός ήταν πολύ αγαπητός, εγώ είχα την ευκαιρία να συναντήσω παλιούς καλούς φίλους από τα παιδιά που ήταν στην ΟΚΡΑ αλλά μας έλειπε ο αρχηγός. Ένα τεράστιο γιατί κρεμόταν στα χείλη όλων μας και ίσως δεν λάβουμε ποτέ απάντηση.
Καλό ταξίδι αρχηγέ. . .
Πιο κάτω ακολουθεί ένα ποίημα του
Κωνσταντίνου Καβάφη που ίσως έχει κάποια σχέση με την μοναξιά του φίλου μας του Στελάκη.
🤔🤔🤔
«Μονοτονία»
Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι —
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Aυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει·
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.
🤔🤔🤔
Το ποίημα «Μονοτονία» έχει έναν εμφανώς απαισιόδοξο τόνο, αλλά δεν αφορά όλους τους ανθρώπους, ούτε και ολόκληρη τη ζωή ενός ανθρώπου. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του ποιητή: «Το ποίημα δεν πραγματεύεται περίοδον βίου ολόκληρου, αλλά [...] περίοδον εν τω βίω», επίσης, «Το ποίημα είναι μερικόν. Δεν πρόκειται περί της τύχης, της μοίρας της ανθρωπότητος, αλλά περί της τύχης και μοίρας μερικών ανθρώπων».
Ο Καβάφης επιχειρεί να εκφράσει το συναίσθημα που κυριαρχεί κάποιες περιόδους της ζωής μας, όπου είναι σα να ζούμε ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα. Συνεχόμενες μέρες που χαρακτηρίζονται από μηχανική σχεδόν επανάληψη των ίδιων ενεργειών και από την αναγκαστική εκπλήρωση των ίδιων εργασιακών υποχρεώσεων, με αποτέλεσμα να μας δημιουργείται μια πικρή αίσθηση παγίδευσης. Η ζωή μοιάζει να χάνει την ομορφιά της και όλα φαίνονται μονότονα και βαρετά, αφαιρώντας μας ολοένα και περισσότερο τη διάθεση να συνεχίσουμε την επαναλαμβανόμενη αυτή διαδικασία. Προτού καν ξεκινήσει η επόμενη ημέρα, γνωρίζουμε ήδη πως θα πρέπει να κάνουμε πάλι τα ίδια πράγματα, χωρίς να διαφαίνεται καν η προοπτική μιας ευχάριστης αλλαγής ή μιας ουσιαστικής βελτίωσης της κατάστασής μας. Το αύριο χάνει τη μοναδικότητά του και το στοιχείο του απρόοπτου, χάνει την ιδιαίτερη εκείνη υπόσχεση νέων προοπτικών και δυνατοτήτων, και καθίσταται αναμενόμενο και βαρετό.
Οι υποχρεώσεις, που με το πέρασμα των χρόνων αυξάνονται, καταλήγουν σταδιακά να δημιουργούν ένα ισχυρό πλέγμα, στο οποίο εγκλωβίζεται ο άνθρωπος κι αρχίζει να αισθάνεται τη ζωή του να τον βαραίνει.
Ανάλυση ποιήματος Κωνσταντίνος Μάντης.
Και ένα ακόμα ποίημα του Μπωντλαίρ αφιερωμένο στο Άλμπατρος της Ο.ΚΡ.Α.
Άλμπατρος
Συχνά για να περάσουνε την ώρα οι ναυτικοί
άλμπατρος πιάνουνε, πουλιά μεγάλα της θαλάσσης,
που ακολουθούνε σύντροφοι, το πλοίο, νωχελικοί
καθώς γλιστράει στου ωκεανού τις αχανείς εκτάσεις.
Και μόλις στο κατάστρωμα του καραβιού βρεθούν
αυτοί οι ρηγάδες τ' ουρανού, αδέξιοι, ντροπιασμένοι,
τ' αποσταμένα τους φτερά στα πλάγια παρατούν
να σέρνονται σαν τα κουπιά που η βάρκα τα πηγαίνει.
Πώς κείτεται έτσι ο φτερωτός ταξιδευτής αγέρωχος!
Τ' ωραίο πουλί τι κωμικό τι αδέξιο που απομένει!
Ένας τους με την πίπα του το ράμφος του χτυπά
κι άλλος, χωλαίνοντας, το πώς πετούσε παρασταίνει.
Ίδιος με τούτο ο Ποιητής τ' αγέρωχο πουλί
που ζει στη μπόρα κι αψηφά το βέλος του θανάτου,
σαν έρθει εξόριστος στη γη και στην οχλοβοή
μέσ' στα γιγάντια του φτερά χάνει τα βήματα του.
Σαρλ Μπωντλαίρ
Διάβασε τώρα και την ανάλυση του ποιήματος, σου θυμίζει κάτι;
Θεματικός πυρήνας: ο ποιητής εκφράζει τη συναισθηματική του κατάσταση στοχαζόμενος τη σχέση του με την πραγματικότητα και τους άλλους συνταξιδιώτες της ζωής. Ο ποιητής διαφέρει από αυτούς και το γνωρίζει. Το αίσθημα της απογοήτευσης, όμως, κυριαρχεί, όταν είναι αναγκασμένος να ενταχθεί στην καθημερινή ζωή. Τότε, γίνεται δέκτης της χλεύης και της αποδοκιμασίας των άλλων και υποφέρει από τη στάση τους. Ο ποιητής, που βιώνει τη μετριότητα της ανθρώπινης κοινωνίας, αισθάνεται µέσα σ’ αυτήν ξένος και εξόριστος, γιατί βλέπει πως αυτή δεν µπορεί ν’ ακολουθήσει τα οράµατά του. Συνειδητοποιεί, με πικρή ειρωνεία πως είναι μόνιμη ιδιότητα της ποιητικής φύσης να έρχεται σε διάσταση με το συμβατικό, καθημερινό κόσμο.
Η σχέση του με το πλήθος: Ο ποιητής, φτιαγμένος, όπως ο άλμπατρος, για τα μεγάλα ύψη θα αισθάνεται πάντα αποξενωμένος από τις μικρότητες και αθλιότητες του κόσμου, ενώ παράλληλα αυτές θα αποτελούν διαρκώς το έναυσμα για τη ποίησή του τάση και έκφραση.
Επικούρειος Πέπος ιδρυτικό μέλος και MANAGER της Ο.ΚΡ.Α.
