ΣΑΠΦΩ, ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ - ΡΟΥΚ, ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ 4 Ελληνίδες ποιήτριες ως προδόρπιο για την αυριανή παγκόσμια ημέρα ποίησης 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024

Σαπφώ, του Karl Agricola.

Όποιος καταπιάνεται με τη μετάφραση των σαπφικών μελών εκτίθεται αυτόχρημα στη μομφή της απρονοησίας, αν όχι της ύβρεως. Γιατί έχει να αναμετρηθεί με λογοτέχνες και φιλολόγους που αρίστευσαν στη μεταφραστική γυμνασία γενικώς και στη μετάφραση της Σαπφώς ειδικότερα. Αρκεί να αναφέρω τα ονόματα του Ηλία Βουτιερίδη, του Αργύρη Εφταλιώτη, του Παναγή Λεκατσά, του Θρασύβουλου Σταύρου, του Ιωάννη Θ. Κακριδή, του Οδυσσέα Ελύτη, του Δημήτρη Ν. Μαρωνίτη, του Δανιήλ Ι. Ιακώβ και του Νίκου Χ. Χουρμουζιάδη, για να περιοριστώ μόνο στους κεκοιμημένους.

Προς άμουση ποιήτρια

Νεκρή, θα κείτεσαι στο χώμα. Μνήμη

δική σου ο μέλλοντας καιρός δεν θα φυλάξει.

Στης Πιερίας τα ρόδα εσύ μερίδιο δεν έχεις.

Ανώνυμη θα τριγυρνάς και μες στον Άδη,

σαν θα πετάξεις στις αχνές σκιές των πεθαμένων.

Επιθαλάμιο

Έτσι και το γλυκόμηλο που ροδοκοκκινίζει

στην άκρη-άκρη το κλωνί, στο πιο ψηλό κλαράκι,

κι οι τρυγητές το ξέχασαν — όχι, δεν το ξεχάσαν:

μόνο που δεν μπορούσανε τόσο ψηλά να φτάσουν.

Ερωτική αντιζηλία

Μου φαίνεται ίσος με θεό πως είναι

κείνος ο άντρας που απέναντί σου

κάθεται, και που τη γλυκιά φωνή σου

σκύβει ν’ ακούσει

κι αυτό το γέλιο σου που ανάβει πόθους. Μα εμένα

μέσα στα στήθια σπαρταρά η καρδιά μου: λίγο

μονάχα αν σε κοιτάξω, τότε αμέσως 

σβήνει η φωνή μου,

βουβαίνεται η γλώσσα τσακισμένη· νιώθω

κάτω απ’ το δέρμα μου μια σιγανή να τρέχει

φλόγα· τα μάτια μου δεν βλέπουν· 

βουίζουνε τ’ αφτιά μου·

με περιλούζει κρύος ιδρώτας· με κυριεύει

ολόκληρη ένα τρέμουλο· στην όψη

γίνομαι πιο χλωρή κι απ’ το χορτάρι· λίγο ακόμα

και θα μου βγει η ψυχή, νομίζω.

Μα όλα πρέπει να τ’ αντέξω. . .

Προσευχή στην Αφροδίτη

Θεά που καθίζεις σε θρόνο περίτεχνο,

του Διός θυγατέρα, Αφροδίτη, που υφαίνεις πλεκτάνες,

σε ικετεύω, με πίκρες και βάσανα μην τυραννάς,

δέσποινα, την ψυχή μου,

αλλά εδώ φανερώσου, αν κι άλλοτε άκουσες

τη φωνή μου, κι ας ήσουν μακριά μου,

και το σπίτι τ’ ολόχρυσο του πατέρα σου άφησες

για νά ’ρθεις σε μένα.

Το αμάξι σου έζεψες, και σπουργίτια πανέμορφα

απ’ τα ουράνια σε φέρανε σχίζοντας

τον αιθέρα, με βία τις φτερούγες χτυπώντας επάνω

απ’ το μαύρο το χώμα,

κι έτσι φτάσαν αμέσως. Κι εσύ, παμμακάριστη,

μ’ ένα γέλιο ν’ ανθίζει στο αθάνατο 

πρόσωπό σου, με ρώτησες σαν τι να ’παθα πάλι

και γιατί πάλι εδώ σε φωνάζω

και σαν τι λαχταρά η τρελή μου ψυχή να πετύχει.

«Ποιαν θέλεις να κάνω αυτή τη φορά

στην καρδιά της να σε καλωσορίσει; Σαπφώ μου,

ποια σ’ αδίκησε πάλι;

Κι αν φεύγει μακριά σου, σε λίγο θα σε κυνηγήσει·

αν τα δώρα σου δεν καταδέχεται, ωστόσο

θα σου δώσει δικά της· κι αν δεν σ’ αγαπάει, σε λίγο

κι άθελά της θα σε αγαπήσει.»

Ω έλα και τώρα, θεά, λύτρωσέ με απ’ τις έγνοιες

τις σκληρότατες· κι όσα η ψυχή μου

λαχταρά να γινούν, κάμε συ ν’ αληθέψουν· και στάσου

στο πλάι μου σύμμαχος. Έλα!

Μετάφραση: Βάιος Λιαπής.

===============

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Ο Κώστας Καρυωτάκης και η Μαρία Πολυδούρη ήταν δύο ποιητές της γενιάς του 1920, που ερωτεύθηκαν και αγαπήθηκαν πολύ, αλλά δεν κατάφεραν να βρουν την ευτυχία μέσα από τον έρωτά τους. Βρήκαν και οι δύο τραγικό θάνατο σε νεαρή ηλικία. Γνωρίστηκαν τον Δεκέμβριο του 1921 στη Νομαρχία Αθηνών, όπου εργάζονταν ως δημόσιοι υπάλληλοι. Ανάμεσά τους αναπτύχθηκε ένα έντονο ερωτικό συναίσθημα....

Όταν η Πολυδούρη έμαθε πως ο αγαπημένος της αυτοκτόνησε, κλονίσθηκε και η ήδη άσχημη κατάσταση της υγείας της, επιδεινώθηκε. Η άλλοτε δυναμική γυναίκα κατέρρευσε. Ο χρόνος και για εκείνη μέτραγε πια αντίστροφα. Στις 29 Απρίλιου του 1930, έφυγε από τη ζωή, με ενέσεις μορφίνης, που της προμήθευσε στο «Σωτηρία» ένας φίλος της. Οι δυο νέοι άφησαν την τελευταία τους πνοή σε μικρή ηλικία. Η κλονισμένη τους υγεία θεωρήθηκε αποτέλεσμα του ανεκπλήρωτου έρωτά τους, κάτι που δεν αποδείχτηκε ποτέ. Μένουν μόνο τα ποιήματά τους, για να θυμίζουν τη μεγάλη τους αγάπη. 

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη. 

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη ‘μένα η ζωή πληρώθη. 

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα. 

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες έζησα, 

να πληθαίνω τα ονείρατά σου, 

ωραίε που βασίλεψες κι έτσι γλυκά πεθαίνω. 

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες. 

ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΦΙΛΙΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ

Στη φίλη μου

Ὅλα τὰ ἄνθη τ᾿ ἀγαπῶ
μεθῶ στὸ ἄρωμά των
τὸ βλέμμα νὰ βυθίζεται
ποθῶ στὰ χρώματά των.
Ὑπάρχει ὅμως ἓν λεπτὸν
πολὺ εὐῶδες ἄνθος
ποὺ δὲν μαραίνεται ποτὲ
καὶ τ᾿ ἀγαπῶ μὲ πάθος.
Αὐτὸ δὲ θάλλει στοὺς ἀγροὺς
στοὺς κήπους δὲν ὑπάρχει
καὶ τὰ ἁβρά του πέταλα
ὁ ἥλιος δὲν θάλπει.
Ἔδαφος ἔχει δι᾿ αὐτὸ ἡ τρυφερὰ καρδία
μὲ θέρμη ἀπαράμιλλον καὶ λέγεται Φιλία!

====================

Θέλω να γράψω ένα ποίημα. Κατερίνα Αγγελάκη- Ρούκ

Θέλω να γράψω ένα ποίημα.

για την πραγματικότητα
αυτή που δεν έζησε ποτέ κανείς
αφού ο καθένας
στη δική του βρέθηκε φυλακισμένος
αιώνες τεντώνοντας τα χέρια προς τα έξω.
Την πραγματικότητα
που ίσως γνωρίζουν οι πεθαμένοι
εκεί στις βαθιές χαράδρες
της ανυπαρξίας
όπου κανένα σαρκικό παραμύθι
δεν πείθει
κι άχρωμα μούρα
πέφτουν σ’ αναίσθητα σώματα.
Την πραγματικότητα
που αν σ’ άγγιζε ποτέ
θ’ αναγνώριζες αμέσως σαν τη μόνη αλήθεια
έξω απ’ της δικής σου επιβίωσης
τις φαντασιώσεις.
Θα ’ταν ζεστή άραγε, θα ’χε του πελάγου τη μυρωδιά
ή αμετάκλητη χωρίς να δωρίζει
ούτε μια ώρα προθεσμία;
Θα ’θελα να γράψω ένα ποίημα
για μια πραγματικότητα
που δεν θα με είχε περιλάβει
αλλά τρομάζουν οι στίχοι…
Ούτε το σκέφτονται
ούτε προσπαθούν.

Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό του τίποτα
με ελάχιστα.

Πηγή: https://thepoetsiloved.wordpress.com/

================================

ΤΑ ΔΕΜΕΝΑ

Η θάλασσα του Σκαραμαγκά είναι δεμένη,
πηχτή. Από τα πετρελαιοφόρα
βγαίνει μαύρος καπνός ακινησίας.
Ας πούμε πως υπάρχεις.
Η διαδρομή ξεχειλώνει κρεμασμένη στο βλέμμα.
Λερώνει τους απάνω δρόμους ένα βρώμικο σύννεφο,
η καθαρή ψυχή κάτω αναβάλλεται πάλι.
Ας πούμε πως υπάρχεις.
Το άλογο θα μείνει δεμένο στο δέντρο.
Στο μυαλό μου πολλοί τέτοιοι κόμποι,
πολλά τέτοια δεσίματα.
Ας πούμε πως υπάρχεις.
Στου αυτοκινήτου τον καθρέφτη
κοιτάζεται ένα ξεροπήγαδο.
Στη γη εδώ – εκεί κάτι φρεσκοσκαμμένο.
Η ίδια φροντίδα
για τους νεκρούς και για τους σπόρους.
Η γη αναρριγεί.
Ας πούμε πως υπάρχεις.

ΦΥΛΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Ένα κίτρινο φύλλο σου,
φθινόπωρο,
σ’ έναν άνεμο ράθυμο κάθισε
και μ’ ακολούθησε επίμονα.
Το πήρα
και το κρατώ
σαν κάτι συμβολικό από μέρους σου,
σαν φιλικό αντίγραφο,
ίσως σαν ένα «ευχαριστώ»
που διόλου μέρος δεν έλαβα
στο καλοκαίρι τούτο...
Το πήρα
κι εξιχνιάζω
τις φετεινές προθέσεις σου
απέναντί μου.

Η Επιμέλεια της ανάρτησης έγινε από τον Επικούρειο Πεπο.

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 10 ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ της Ηρώς Κουνάδη

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, παγκόσμια ημέρα ποίησης αύριο και σκέφτηκα να σας παρουσιάσω 10 Έλληνες ποιητές. Θέλεις να διαβάσεις ελληνική ποίηση και δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις; σας φτιάξαμε έναν μικρό, απλουστευτικό, ίσως και λίγο ιερόσυλο οδηγό για να σε εμπνεύσουμε χωρίς να σε τρομάξουμε. Έτσι γεννιούνται οι μεγάλοι έρωτες, σιγά σιγά. Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην Denise, στην Mie, στην Keiko, στην Sanna, στην Ritha, στην Moira, στην Monika, στην Yumiko, στην Hiroko, στην Noriko, στην Massami και στην Patritsia. 

Οδυσσέας Ελύτης

Τα βασικά: Πήρε Νόμπελ, έγραψε το πιο σπαρακτικά αγαπησιάρικο ποίημα όλων των εποχών, το Μονόγραμμα, αλλά και το Άξιον Εστί, το οποίο θα μπορούσες να πεις πως είναι και η πιο εύστοχη περιγραφή της Ελλάδας στην ποίηση.

Το ποίημα: Το Μονόγραμμα, ασυζητητί

Οι στιχάρες:
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Τα βασικά: Ζούσε στην Αλεξάνδρεια στις αρχές του περασμένου αιώνα. Αντλούσε πολλά από τα θέματά του από την αρχαία Ιστορία, μιλούσε όμως και πολύ για το σεξ. Είναι ο αγαπημένος ποιητής του μοναδικού άνδρα συμφοιτητή που είχες στη Φιλοσοφική.

Το ποίημα:  η Ιθάκη

Οι στιχάρες:
Πάντα στον νου σου να 'χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα 'βγαινες στον δρόμο.

Τάσος Λειβαδίτης

Ο Τάσος Λειβαδίτης είναι ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Η ποίησή του κυριαρχείται από τη σπαρακτική υπαρξιακή του αγωνία, η οποία εκδηλώνεται αρχικά ως έκφραση τρυφερότητας και συμπόνιας στο πλαίσιο του αισιόδοξου σοσιαλιστικού ρεαλισμού και στη δεύτερη φάση του έργου του ως εσωτερική αναδίπλωση και αναζήτηση του νοήματος της ζωής στο παρελθόν ύστερα από τη διάψευση των προσδοκιών και την προδοσία του καλλιτέχνη ως αγωνιστή για έναν καλύτερο κόσμο. Στίχοι του ποιητή έχουν μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη («Βρέχει στη φτωχογειτονιά», «Σαββατόβραδο», «Δραπετσώνα» κ.α), τον Μάνο Λοΐζο, τον Στέλιο Βαμβακάρη, τον Μίμη Πλέσσα, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον Γιώργο Τσαγκάρη και άλλους έλληνες συνθέτες.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/2625

Το ποίημα: Σε περιμένω παντού

Οι στιχάρες:
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,
σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα
είναι χρυσά κι απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ.

Κική Δημουλά

Τα βασικά: Αθηναία, εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή μόλις στα 19 της, περιέγραψε την ποίηση ως εξής: «Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα».

Το ποίημα: Ο πληθυντικός αριθμός

Οι στιχάρες:
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Γιάννης Ρίτσος

Τα βασικά: Αγωνιστής της Αριστεράς, εξορίστηκε πολλές φορές για τις απόψεις και τη δράση του, έγραψε μερικά από τα σπουδαιότερα ποιήματα που έχουμε ως χώρα. Δεν πήρε Νόμπελ, αν και θα ‘πρεπε.

Το ποίημα: Ρωμιοσύνη

Οι στιχάρες:
Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Νίκος Καββαδίας

Τα βασικά: Εκείνος με τους ναυτικούς, Σταυρός του Νότου, μάνα θα πάω στα καράβια. Γεννήθηκε από Έλληνες γονείς στο Βλαδιβοστόκ της Ρωσίας, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Ελλάδα. Το έργο του δυστυχώς αναγνωρίστηκε κυρίως μετά θάνατον. Τον ξέρεις βασικά μέσα από τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου.

Το ποίημα: Μαραμπού

Οι στιχάρες:
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό.
Μ’ αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ’ είχαν συχωρέσει…

Το χέρι τρέμει… Ο πυρετός… Ξεχάστηκα πολύ,
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία τού μοιάζω…

Κώστας Καρυωτάκης

Τα βασικά (για να κάνεις τον έξυπνο στις παρέες): Γεννήθηκε στην Τρίπολη, αυτοκτόνησε στα 31 του στην Πρέβεζα, ήταν δημόσιος υπάλληλος, είχε μια ταραχώδη σχέση με την επίσης ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη.

Το ποίημα: Αφιέρωμα

Οι στιχάρες:
Δεν θυμούμαι καλά, πέρασαν χρόνια,
πώς είχες όμως λέω και τραγουδήσει·
εξόν αν εκελάηδησαν αηδόνια.
Λάλο ή βουβό, το χείλο σου είναι βρύση,
ελάφια κουρασμένα εμέ τα χρόνια.

Η πεταλούδα πάντα θα πετάξει
αφήνοντας στα δάχτυλα τη γύρη.
Θρίσμα το αντίο, το χέρι σου μετάξι,
κι εχάθηκες. Από το παραθύρι
η πεταλούδα πάντα θα πετάξει...

Γιώργος Σεφέρης

Τα βασικά: Γεννήθηκε στη Σμύρνη, έφερε στη χώρα το πρώτο μας Νόμπελ, ήταν διπλωμάτης, έγραψε πολλά Ημερολόγια Καταστρώματος. Το πραγματικό του όνομα ήταν Γεώργιος Σεφεριάδης. Γεννήθηκε στα Βουρλά στις 29 Φεβρουαρίου του 1900 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του Στέλιου και της Δέσπως (το γένος Γ. Τενεκίδη) Σεφεριάδη. 

Το ποίημα: Άρνηση

Οι στιχάρες:
Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της·
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.

Mε τί καρδιά, με τί πνοή,
τι πόθους και τί πάθος,
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Τα βασικά (για να κάνεις τον έξυπνο στις παρέες): Θεσσαλονικιός, έζησε τη μισή του ζωή στην Αθήνα, φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για τα αριστερά του φρονήματα, βγήκε από τη φυλακή με τη γενική αμνηστία του 1951.

Το ποίημα: Θα ‘ρθει μια μέρα

Οι στιχάρες:
Θά ‘ρθει μια μέρα που δε θα ‘χουμε πια τί να πούμε
Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια
Η σιωπή μου θα λέει: Πόσο είσαι όμορφη, μα δε βρίσκω άλλο τρόπο να σʼ το πω
Θα ταξιδέψουμε κάπου, έτσι από ανία ή για να πούμε πως κι εμείς ταξιδέψαμε.
Ο κόσμος ψάχνει σʼ όλη του τη ζωή να βρει τουλάχιστο τον έρωτα, μα δε βρίσκει τίποτα.

Ανδρέας Εμπειρίκος

Τα βασικά (για να κάνεις τον έξυπνο στις παρέες): Σουρεαλιστής, ψυχαναλυτής, γεννήθηκε στη Ρουμανία, έζησε κάποια χρόνια στο Παρίσι, έγραψε τον Μέγα Ανατολικό. Περισσότερο σεξ στην ελληνική λογοτεχνία δε θα βρεις.

Το ποίημα: Στροφές στροφάλων

Οι στιχάρες:
Αχούν οι φόρμιγγες της άπλετης χαράς μας
Με τα σφυρίγματα του ανέμου πρύμα-πλώρα
Με τα πουλιά στα σύρματα των καταρτιών
Με την ηχώ των αναμνήσεων σαν κιανοκιάλια
Που τα κρατώ στα μάτια μου και βλέπω
Να πλησιάζουν τα νησιά και τα πελάγη
Να φεύγουν τα δελφίνια και τα ορτύκια
Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δε στέκει
Όπως δε στέκουν τα χαράματα
Όπως δε στέκουν και τα ρίγη
Όπως δε στέκουν και τα κύματα
Όπως δε στέκουν κ’ οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.

ΠΗΓΗ: https://www.in2life.gr/culture/book/arti