''Πάντων Κτημάτων Κράτιστον Έστί Φίλος Σαφής Και Αγαθός'' [απ' όλα τα αποκτήματα του ανθρώπου το καλύτερο είναι ο πιστός και αγαθός φίλος].

Ένα ποίημα ως φόρο τιμής στους υπέροχους φίλους.

🎨🌹🎷💐🍷🍒🍇🎹

Είχα την τύχη να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους/

Χωρίς ποτέ να το φανταστώ πως άξιζα τέτοιας ευλογίας/

Δεν το επεδίωξα, απλά ήταν στο πεπρωμένο μου/

Αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι στην πορεία έγιναν φίλοι και δάσκαλοι.

🎹🍇🍒🍷💐🎷🌹🎨

Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι είδους έξαρση και πόση/

Και το πόσο όμορφα συναισθήματα με πλημμύριζαν/

Και συνεχίζουν να με πλημμυρίζουν/

Κάθε φορά που συναντούσα και συναντώ τους υπέροχους φίλους μου.

🎨🌹🎷💐🍷🍒🍇

Άνθρωποι από πολλά μέρη του πλανήτη μας/

Νοτιοαφρικανούς, Ιάπωνες, Φινλανδούς και Ιταλούς/

Αλλά και Γάλλους, Νορβηγούς, Αυστραλούς και Ισπανούς/

Ανάμεσα τους και Γερμανούς, Νεοζηλανδούς, Σουηδούς, Πιαλειώτες, Κορωπιώτες και Λημνιώτες.

💐🎷🍷🍒🌹🎨🍇

Θεωρώ αδύνατον παρόμοια εμπειρία να έχει ζήσει άλλος άνθρωπος/

Μόνο σε όνειρο ίσως, τέτοια ευλογία δεν δίδεται σε πολλούς/

Το πώς και το γιατί μην με ρωτάτε γιατί κι εγώ το αγνοώ/

Ίσως την απάντηση την βρείτε στα Ελευσίνια μυστήρια.

🍷🎷🍒🎨🍇💐🎹

Αφιερωμένο, στην Αφροδίτη, στον Ηλία, στην Γιώτα και στον Δημήτρη, στην Denise και στον Derrick, στην Μίε και στον Μάκο, στην Γιουμίκο και στον Ακίρα, στην Λάουρις και στον Ίαν, στη Μόνικα και στον Ρικάρντο, στην Κιμίγιο και στον Ρυό, στην Κέϊκο και στον Σακαμότο, στη Νορίκο, στην Έμι, στη Σάννα και στον Γκιόργκι, στην Μόϊρα, στην Μαγιαστίνα και στον Κνούτ, στην Ritha, στην Μασσαμί και στον Τακασί, στην Χιρόκο, στους γονείς της Mie, στην Βασούλα, την καλή Νερά'ι'δα, στον Γιάννη και τον Νικόλα, στον Παναγιώτη και την Βαγγελιώ, τον Ευθύμη και την Βαγγελιώ, τον Μανδραγόρα και τη Νίκη, στην Λένα και στον Γιάννη, στην Μιμίκα, στην Αμαλία, στον Πόντιο πατέρα και στην Όλγα, στον σοφό, στην Αρμονία και στον Διόνυσο, στον κύριο Χουάν Ρότσα, στον Ντίνο τον στρατόφιλο, στον Αρκά και στον Γενικό, στην Ελένη της Γερμανίας και τον Γιώργο, στο Κοριτσάκι και στην Κουλίτσα, στην Διοτίμα , στην Αντιόπη, στην Διώνη, στην Μυρτώ, στον Ασκληπιό, στην Κορνηλία, στην Άλκηστη, στην Τερψιχόρη, στα μέλη της ΟΚΡΑ, στην Βαγγελιώ του Πηλίου, στις κόρες του Καρρά, Μιμίκα και Δώρα, στους νεότερους Ναυσικά, Θέμη, Αλέκα, και Κώστα, στην Μνημοσύνη, και στην Λήθη.

Επίκουρος ο Γοργογυραίος.

Όταν ο σοφός Σωκράτης - μέσω ενός ονείρου - αποφάσισε να επισκεφθεί τον Επικούρειο Πέπο.

Φίλες και φίλοι καλημέρα, ξημερώματα μ' επισκέφθηκε στο όνειρο μου ο σοφός Σωκράτης, (πολλές επισκέψεις έχω τώρα τελευταία) και κάναμε τον εξής διάλογο.

Σωκράτης:

Επίκουρε καλημέρα, ο Σωκράτης είμαι με γνώρισες;

Επίκουρος:

Καλημέρα Σωκράτη, φυσικά και σε γνώρισα, η μορφή σου έχει χαραχθεί στο μυαλό όλων των Ελλήνων.

Σωκράτης:

Για να σου πω την αλήθεια Επίκουρε, νόμισα πως θα με μπερδέψεις με τον Ηλία τον Γιαννακόπουλο, μιας και τα τελευταία χρόνια μόνο γι' αυτόν μιλάς, πάντως πολύ σωστά κάνεις γιατί κι αυτός φίλος της σοφίας είναι. Όσο γι' αυτό που είπες για τους Έλληνες έχω τις επιφυλάξεις μου. Άμα ρωτήσεις το φιλαράκι σου τον Αρκά να σου μιλήσει για μένα αυτός θ' αρχίσει να σου μιλάει για τον Σωκράτη που έπαιζε στην ΑΕΚ!

Επίκουρος:

Χαμήλωσα τα μάτια γιατί σκέφτηκα, με λύπη μου, πως δυστυχώς ο δάσκαλος είχε δίκιο, ρώτησα κάποια στιγμή όταν ήμουν στο χωριό, τον αδερφό του Αμίγκου να μου πει τι γνωρίζει για τον σοφό Σωκράτη κι αυτός άρχισε να μου μιλάει για τον γαμπρό του!! Όταν πια ρώτησα και την πασίγνωστη Φαίη η απογοήτευσή μου πήγε στα ουράνια, ακούστε τι μου είπε το άτομο: αυτός ο Σωκράτης που μας έχεις πρήξει τι μαγαζί έχει; Γι' αυτό είπα στον Σωκράτη, δάσκαλε έχεις δίκιο δυστυχώς οι νεοέλληνες δεν γνωρίζουμε πολλά για τους προγόνους μας.

Σωκράτης:

Επίκουρε, δεν έχω πάντως παράπονο από εσένα, μπορεί να μιλάς συνέχεια για τον σοφό Ηλία αλλά δεν ξεχνάς κι εμάς, με κάποιον μαγικό τρόπο έμαθα πως έχεις διαβάσει πολλές φορές την απολογία μου, τελευταία έμαθα πως είχες και μία συζήτηση για μένα με τον έτερο σοφό Διδάσκαλο της Πιάλειας και πολύ το χάρηκα.

Επίκουρος:

Σωκράτη όλα καλά αυτά αλλά μήπως μπορείς να μου πεις εν τάχει, πριν  ξυπνήσω, το λόγο της επίσκεψής σου; Για να έρθεις εσύ στον ύπνο κάτι σημαντικό θα θέλεις να μου πεις.

Σωκράτης:

Σωστά μιλάς Επίκουρε, καλά το μάντεψες, λοιπόν, αν δεν κάνω λάθος σήμερα θα επισκεφθείς με την Λόλα το Μουσείο, τον Κεραμεικό,  και την Ακρόπολη, σωστά;

Επίκουρος:

Σωστά μιλάς Σωκράτη, απλά ξέχασες να αναφέρεις την Πνύκα, αρκετοί από εμάς μιλάμε για δημοκρατία και δεν έχουμε επισκεφθεί ποτέ την Πνύκα, τον χώρο όπου γεννήθηκε η δημοκρατία, τον χώρο όπου οι Αθηναίοι έπαιρναν τις αποφάσεις οι ίδιοι οι πολίτες και όχι 300 βολευτές, επίσης μετά από την Πνύκα θα πάμε στην φυλακή του Σωκράτη, εκεί που άφησες την τελευταία σου πνοή δάσκαλε.

Σωκράτης συγκινημένος:

Εντάξει Επίκουρε,  πορεύσου εν ειρήνη, βρίσκεσαι σε καλό δρόμο, μη ξεχάσεις να διαβιβάσεις τους χαιρετισμούς μου στον σοφό Ηλία και αν δεν του κάνει κόπο ας γράψει κάτι και για μένα, κάτι καινούριο. Επίσης θα ήταν μία σημαντική πράξη εκ μέρους σου να καταφέρεις να επισκεφθείς όλους αυτούς τους χώρους μαζί με τους φίλους σου τον Ηλία, την Αφροδίτη, την Γιώτα, τον Δημήτρη, την Αλέκα, τον Κώστα, την Ναυσικά, τον θέμη και την Διοτίμα.

Επίκουρος:

Σωκράτη.... δεν πρόλαβα να του κάνω την τελευταία μου ερώτηση γιατί άκουσα την φωνή της Λόλας να μου λέει: ξύπνα Επίκουρε, πέρασε η ώρα θα χάσουμε το Μετρό! 

Αχ βρε Λόλα εγώ είχα μπροστά μου τον Σωκράτη κι εσύ μου μιλάς για το Μετρό, δυστυχώς δεν μπόρεσα να του κάνω την τελευταία ερώτηση, άντε τώρα, τρέχα γύρευε πότε θα ξαναέρθει ο Σωκράτης.

Φίλες και φίλοι με κάποιον μαγικό τρόπο στη σημερινή μας βόλτα στους αρχαιολογικούς χώρους και γενικότερα στην συνοικία των Θεών είχα την εντύπωση πως δίπλα μου περπατούσε ο σοφός Σωκράτης, κάποια στιγμή μάλιστα όταν βρεθήκαμε εκεί που τον φυλάκισαν, είδα την μορφή του, ήταν χαρούμενος.

Ζήσαμε πολύ όμορφες στιγμές σήμερα στην βόλτα που κάναμε στ' άγια χώματα των προγόνων μας, εκεί που ο Φειδίας σμίλεψε τις μορφές πάνω στα μάρμαρα, εκεί όπου ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης αυτοί οι δύο αρχιτέκτονες της αρχαιότητας έκαναν τα αξεπέραστα σχέδια, εκεί όπου οι Σοφοκλής, Ευριπίδης, και Αισχύλος έγραψαν τις αξεπέραστες τραγωδίες, εκεί στο θέατρο του Διονύσου όπου παίχτηκαν οι θεατρικές παραστάσεις, εκεί όπου υπάρχει ο Ναός της Παλλάδας Αθηνάς, εκεί όπου πάρθηκε η απόφαση για την καταδίκη του Σωκράτη, εκεί όπου ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο, εκεί όπου ο Περικλής διαδέχθηκε τον Εφιάλτη της δημοκρατίας που κατά λάθος; τον μπερδεύουμε με τον Επιάλτη των Θερμοπυλών, εκεί όπου θα έπρεπε όλοι οι Έλληνες να αποτίουμε φόρο τιμής στους προγόνους μας.

Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε με Σανατατί ντι άπου και να μην ξεχνάτε τα δόγματα που έλεγε και ο Επίκουρος της αρχαιότητας.

Πάπας Φραγκίσκος: O πιο καλός ο Μαθητής του Θουκυδίδη. Ηλίας Γιαννακόπουλος φιλόλογος - συγγραφέας.

 *Η πρόταση-προτροπή του Πάπα Φραγκίσκου για "Λευκή Σημαία"    

          α. “Δίκαια μεν εν τω ανθρωπείω λόγω από της ίσης ανάγκης κρίνεται, δυνατά δε οι προύχοντες πράσσουσι και οι ασθενείς ξυγχωρούσιν”  (Θουκυδίδης,Ε,89, Ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του).

        β.“Θεωρώ ότι είναι ισχυρότερος  εκείνος που αναγνωρίζει την κατάσταση, σκέφτεται τον λαό, έχει το θάρρος να «σηκώσει λευκή σημαία», να διαπραγματευτεί. Σήμερα μπορεί να γίνει διαπραγμάτευση, με τις ισχυρότερες διεθνείς δυνάμεις. Η λέξη διαπραγμάτευση είναι λέξη θάρρους” (Πάπας  Φραγκίσκος).

         γ.“Η σημαία μας είναι κίτρινη και μπλε. Αυτή είναι η σημαία μας με την οποία ζούμε, πεθαίνουμε και κυριαρχούμε. Δεν θα σηκώσουμε ποτέ άλλες σημαίες” (Υπουργός Εξωτερικών της Ουκρανίας). 

          Να, λοιπόν, που ο Πάπας Φραγκίσκος αποδείχτηκε ο καλύτερος μαθητής του Θουκυδίδη, αφού με τις δηλώσεις-προτροπή του περί  «Λευκής Σημαίας» από πλευράς Ουκρανών (β) φαίνεται πως διάβασε πολύ καλά τη σχετική περικοπή του Έλληνα Ιστορικού (α). Συμφωνεί, δηλαδή, και υιοθετεί απόλυτα τη θέση του Θουκυδίδη για την ακολουθητέα συμπεριφορά τόσο του δυνατού (Ρωσία-Πούτιν) όσο και του αδύναμου (Ουκρανία-Ζελένσκι).

         Εκείνος που φαίνεται πως δεν διάβασε σωστά τον Θουκυδίδη ή παραβλέπει τις θέσεις-προτροπή (γ) του είναι ο Ουκρανός Υπουργός Εξωτερικών. Κι αυτό γιατί εξακολουθεί να μην λαμβάνει υπόψη του την πραγματικότητα και να επιμένει στο δίκαιο του «αδύναμου» και όχι στο δίκαιο της «δύναμης»  του ισχυρού.

          Βέβαια, κάποιοι θα αντιτείνουν πως ο Πάπας είναι υπέρμαχος της RealPolitik και της προσαρμογής στην πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που φαίνεται να είναι μακριά από αυτό που θα ήθελαν οι Ουκρανοί από τότε που οι Ρώσοι εισέβαλαν στο έδαφος τους. Σε αυτήν την περίπτωση και με δεδομένη την στρατιωτική υπεροπλία των Ρώσων όπως και τον κίνδυνο να χάσουν τη ζωή τους πολλοί Ουκρανοί ο Πάπας συμβουλεύει και υποδεικνύει μία ρεαλιστική πολιτική.

            Αυτή η πολιτική εμπεριέχει τη λογική της παραίτησης, του συμβιβασμού και των παραχωρήσεων στις αξιώσεις του δυνατού και του επιτιθέμενου (Ρωσία). Μόνο έτσι μπορείς να σώσεις ό,τι προλάβεις να σώσεις, γιατί διαφορετικά κινδυνεύεις να τα χάσεις όλα (ζωές ουκρανών και εδάφη).

          

       Το Δίκαιο, η Ηθική και η εθνική Αξιοπρέπεια θεωρούνται αμελητέα μεγέθη μπροστά στην ανάγκη να υπάρξεις ως κράτος και «αύριο», έστω και ατιμασμένος ή και ακρωτηριασμένος εδαφικά. Εξάλλου στη ζωή μας κυριαρχεί πάντα ο νόμος του Εφικτού που κατατρώγει το επιθυμητό και περιορίζει την αξία του αγώνα για το Ανέφικτου μόνο στο χώρο των πνευματικών αναζητήσεων.

        Τη ζωή των ανθρώπων και των κρατών φαίνεται πως τη διέπει η σύγκρουση ανάμεσα στην αποδοχή του Εφικτού και της πάλης για το Ανέφικτο. Ίσως αυτό να είχε υπόψη του ο Πάπας και πολλοί πολιτικοί που συμβουλεύουν την Ουκρανία να «σηκώσει λευκή σημαία».

         Η Πολιτική μπορεί να θεωρείται η «Τέχνη του Εφικτού» αλλά η αξιοπρέπεια, η τιμή και το μεγαλείου ενός λαού κι ενός κράτους βρίσκονται στην προσπάθειά τους να διεκδικούν και να πραγματοποιούν και το Ανέφικτο με οποιοδήποτε κόστος. Τελικά όλα είναι θέμα επιλογών γιατί αυτές μορφοποιούν τον χαρακτήρα ενός ατόμου ή λαού και χαράσσουν το μεγαλείο ή την ταπείνωση ενός κράτους ή έθνους.

       “Η ρήση είναι ορθή-αν νοηθεί σωστά-ότι μια αποτελεσματική πολιτική είναι πάντα «Τέχνη του Εφικτού». Ωστόσο δεν είναι λιγότερο ορθό ότι πολύ συχνά το «Εφικτό» τότε μόνον να πραγματοποιηθεί, όταν προσπαθεί κανείς να πραγματοποιήσει το «Ανέφικτο», που βρίσκεται πέρα από το «Εφικτό»” (Max Weber).

            Μπορεί όλα τα παραπάνω να είναι χρήσιμα και χρηστικά για τους φοιτητές του διεθνούς δικαίου και για τους νέους πολιτικούς ή ακόμα και για τους ζηλωτές της φιλοσοφικής σκέψης. Όταν, όμως, πρόκειται για την Ελευθερία και την Εδαφική Ακεραιότητα ενός Κράτους, τότε εκείνοι που προτείνουν την «Λευκή Σημαία», θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί.

         

     Ίσως, ο Πάπας Φραγκίσκος θα έπρεπε πρώτα να στηλιτεύσει  την Ρωσική επιθετικότητα και μετά να ζητήσει την «κατανόηση» των Ουκρανών. Θα έπρεπε, ίσως-ίσως, να μάχεται για το Δίκαιο και την Ηθική και όχι να προκρίνει ως μέτρο για το τέλος του Ουκρανικού πολέμου τον συμβιβασμό και την υποταγή της Ουκρανίας. Η «Ηθική της Δύναμης» επικρατεί μόνον στο βασίλειο των ζώων. 

    "Ο επικεφαλής της Αγίας Έδρας θα έπρεπε να στείλει μηνύματα στη διεθνή κοινότητα για την ανάγκη να ενώσει αμέσως τις δυνάμεις για να εξασφαλίσει τη νίκη του καλού επί του κακού, όπως και να απευθύνει έκκληση στο επιτιθέμενο και όχι στο θύμα" (διπλωμάτης Κιέβου). 

         Ο Χριστιανισμός διδάσκει την ταπείνωση και όχι την υποταγή. Διδάσκει την «Ηθική του Δικαίου» και το «Δίκαιο της Ηθικής» και όχι το «Δίκαιο των Δυνατών».  Αυτό το «Mea Culpa” του Πάπα πρέπει να διορθωθεί γιατί προσφέρει άλλοθι σε μελλοντικούς εισβολείς και διδάσκει στους λαούς την άκριτη υποταγή στον δυνατό.

           “Φημί γαρ εγώ είναι το δίκαιον ουκ άλλο τι ή το του κρείττονος ξυμφέρον” (Πλάτων, Πολιτικά, 338C).

            Το Βατικανό προσπαθεί τώρα ανεπιτυχώς.  να διορθώσει τις δηλώσεις του Πάπα. Είναι, όμως, αργά. Οι εντυπώσεις έμειναν και η απογοήτευση είναι μεγάλη. Κι αυτό γιατί όπως τόνισε με αφοπλιστικό τρόπο η πρεσβεία της Ουκρανίας στην Αγία Έδρα «Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο  υπήρξε κανείς που να  μίλησε για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις με τον Χίτλερ και για λευκή σημαία για να τον ικανοποιήσουν; Το μάθημα είναι μόνον ένα: Αν θέλουμε να τελειώσει ο πόλεμος, πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σκοτώσουμε τον Δράκο! “

         Η γερμανική Bild ήταν πιο σκωπτική και αιχμηρή στις δηλώσεις του Πάπα, τονίζοντας πως “Ίσως ακόμη να μην αποκλείεται και μία γονυκλισία του Πάπα στον Πoύτιν”.

        Τελικά το τέλος του Ουκρανικού πολέμου δεν  θα έρθει με τις «λευκές σημαίες» της Ουκρανίας , αλλά με την απόσυρση των Ρωσικών στρατευμάτων στα εδάφη τους. Ο Πολωνός Υπουργός Εξωτερικών Radoslaw Sikorski πρότεινε τα:

      “Τι θα λέγατε, για ισορροπία, να ενθαρρύνουμε τον Πούτιν να έχει το θάρρος να αποσύρει τον στρατό του από την Ουκρανία. Η Ειρήνη θα επέλθει αμέσως χωρίς την ανάγκη διαπραγματεύσεων

                                                          Είθε…

         Eνδεχομένως, όμως, περισσότερη ωφέλιμη και διδακτική για όλους τους εμπλεκόμενους στον ουκρανικό πόλεμο και ιδιαίτερα για όλους εκείνους που πασχίζουν για την ειρήνη να είναι και η παρακάτω θέση-άποψη του Ερμοκράτη που εμπεριέχει βασικά στοιχεία στρατηγικής πολέμου:

          “Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμοτέροις ούσιν. Πέφυκε γαρ το ανθρώπειον διά παντός άρχειν μεν του είκοντος, φυλλάσεσθαι δε το επιόν” (Θουκυδίδου Ιστορίαι, Δ,61,5, Δεν κατακρίνω αυτούς που θέλουν να άρχουν αλλά αυτούς που ακόμη πιο πρόθυμα είναι έτοιμοι να υποταχθούν, Γιατί αποτελεί χαρακτηριστικό του ανθρώπου να εξουσιάζει πάντοτε όποιον δεν αντιστέκεται αλλά και να αμύνεται σε όποιoν του επιτίθεται.)

                                  *Σχόλια Αναγνωστών

            κ. Ηλία

           Θα ήθελα να σας συγχαρώ θερμά για την τόλμη και για το θάρρος σας. Και χρειάζεται θάρρος αγαπητέ κύριε Ηλία για να μπορέσετε να εναντιωθείτε ανοιχτά και τεκμηριωμένα (όπως και πράττετε), στην άποψη του Πάπα Φραγκίσκου σχετικά με την Ρωσο-ουκρανική σύγκρουση και τις προϋποθέσεις επίτευξης της ειρήνης στην πολύπαθη χώρα.

         Ο Πάπας Φραγκίσκος ουσιαστικά καλεί την Ουκρανία που εν προκειμένω είναι η αμυνόμενη χώρα να παραδοθεί (να σηκώσει "λευκή σημαία"), στην Ρωσία, αποδεχόμενη τον εδαφικό 'ακρωτηριασμό' της και το Πουτινικό καθεστώς σε θέση και σε ρόλο 'τοποτηρητή', το οποίο θα καθορίζει ποιες θα είναι οι επιλογές της χώρας σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Άμυνας και ασφάλειας.

       Με τον γνώριμο στοχαστικό σας τρόπο, με την επίκληση της γνώμης σημαντικών ιστορικών (Θουκυδίδης) και φιλοσόφων Πλατων…) του παρελθόντος οι οποίοι μελέτησαν επισταμένως τον πόλεμο και τις προεκτάσεις του, αποδομείτε την Παπική επιχειρηματολογία περί ειρήνης στην Ουκρανία και περί οικειοθελούς παράδοσης της χώρας, θέτοντας στο προσκήνιο ή αλλιώς, υπενθυμίζοντας την. μοναδική προϋπόθεση η οποία θα μπορούσε να κατευνάσει την ένταση ή αλλιώς να αμβλύνει την συγκρουσιακή δυναμική, καλλιεργώντας το έδαφος για την έναρξη διαπραγματεύσεων:

          Την πλήρη και οριστική αποχώρηση των Ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων από την Ουκρανία.  Προϋπόθεση στην οποία αποδίδει πολύ μεγάλη σημασία  και ο ίδιος ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Έως τότε, ο αμυντικός πόλεμος της Ουκρανίας θα συνεχιστεί, με στόχο την εκδίωξη των Ρώσων εισβολέων.

           Θερμά συγχαρητήρια αγαπητέ κύριε Ηλία για αυτό το άρθρο με το οποίο θυμίζετε το ότι η άμυνα σε περίπτωση εξωτερικής επιβουλής, συνιστά εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την διατήρηση της ύπαρξης ενός έθνους. Η κλήση στα όπλα είναι κλήση στην έννοια της Δικαιοσύνης. 

                                                                                               Σίμος Ανδρονίδης

 ΙΔΕΟπολις

Πώς και Ποιος τελειώνει έναν Πόλεμο (Ουκρανικό); Ηλίας Γιαννακόπουλος φιλόλογος - συγγραφέας.

 “Με κάποιον που ξέρει μονάχα όσα κι εγώ και με τον οποίον συμφωνώ σε όλα μπορώ εύκολα να επικοινωνήσω, να μοιραστώ ιδέες κι εμπειρίες, αλλά πολύ λίγα ή απολύτως τίποτα δεν θα μάθω απ΄ αυτήν την σχέση”   

        Η συμπλήρωση δύο χρόνων από την έναρξη του Ουκρανικού Πολέμου δεν διέψευσε μόνον εκείνους που είχαν προβλέψει την βραχύτητά του (και δεν ήταν λίγοι αυτοί) αλλά και όλους εκείνους που είχαν επενδύσει σε μία άνετη πολεμική νίκη-περίπατο των Ρώσων.

        Από την άλλη πλευρά σκόρπισε μία απογοήτευση στους  ειρηνόφιλους που προσδοκούσαν ένα γρήγορο τέλος στον πιο ανόητο και χωρίς επαρκή αιτία πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης εν έτει  2022-2024.

         Ωστόσο στην δεύτερη επέτειο (!) του Ουκρανικού πολέμου υπάρχουν κι εκείνοι που επιχαίρουν για την δεινή (από στρατιωτικής πλευράς) θέση στην οποία έχει περιέλθει η Ουκρανία μετά και τις τελευταίες νίκες-επιτυχίες των Ρώσων-Εισβολέων. Είναι εκείνοι που στο όνομα του αντιδυτικού μίσους και της “λατρείας” της πάλαι ποτέ Ρωσικής Υπερδύναμης δεν μπορούν να κρύψουν τον ενθουσιασμό τους για τις στρατιωτικές επιτυχίες του Ρωσικού γίγαντα ενάντια στην υποδεέστερη στρατιωτικά Ουκρανία.

          Τα συναισθήματα χαράς και ενός υπόρρητου ενθουσιασμού των παραπάνω μόνον η ψυχιατρική μπορεί να τα ερμηνεύσει, αφού σε έναν πόλεμο που δεν συμμετέχει η χώρα τους συνήθως τάσσονται με τον αδύνατο και τον αμυνόμενο. Πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις οι “απέξω” αναζητούν με αγωνία τα βαθύτερα αίτια-κίνητρα του επιτιθέμενου (Ρωσία), γιατί ένας πόλεμος ποτέ δεν αποφασίζεται εν θερμώ και ούτε διεξάγεται για να καταδείξει στους αντιπάλους (και ποιοι είναι αυτοί;) την στρατιωτική του δύναμη.

     Οι παραπάνω σκέψεις και προβληματισμοί γεννήθηκαν από την δημοσίευση ενός άρθρου του εκλεκτού μου φίλου και ιδιοκτήτη της εφημερίδας  «Εύβοια Προοδευτική» κ. Κωστή Δεμερτζή με τίτλο  “ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΔΥΣΗ με τη συμπλήρωση δύο χρόνων πολέμου στην Ουκρανία;”.

        Επ΄ ευκαιρία, λοιπόν, αυτού του άρθρου και με δεδομένο τον διακηρυγμένο σεβασμό στην αντίθετη άποψη  κι  από τους δύο θα προσπαθήσω να καταγράψω και να προβάλω την αντίθετη άποψη (δισσοί λόγοι) προς εκείνη του συντάκτη του παραπάνω άρθρου. Κι αυτό γιατί καμία θέση δεν κρίνεται από την γνώμη που έχει γι αυτήν ο συντάκτης της αλλά από την γνώμη που έχουν και οι άλλοι για αυτήν, για να θυμηθούμε και το σχετικό τσιτάτο του Μαρξ, έστω και κάπως παραποιημένο για τις ανάγκες του διαλόγου.

       “Ό,τι μάς ενοχλεί στους άλλους, μπορεί να μάς βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα τον εαυτό μας” (Karl Jung).

         Αρχικά επισημαίνω πως ο τίτλος του άρθρου συνιστά μία αυθαίρετη κρίση και προϊδεάζει τον αναγνώστη αρνητικά προς τη Δύση (Αχ! Αυτή η Δύση, που όλοι την μέμφονται, αλλά όλοι σε αυτήν θέλουν να ζουν). Ποιος πανηγυρίζει αλήθεια και γιατί; Στον πόλεμο ο μόνος που πανηγυρίζει είναι ο νικητής, έστω κι αν μετράει κι αυτός τις πληγές του.

          Έχει κάτι να ωφεληθεί η Δύση από την συνέχιση του πολέμου; Τα γεγονότα περί του αντιθέτου βεβαιώνουν. Οι δυτικές κυβερνήσεις δέχονται έντονες πιέσεις από τους πολίτες να τελειώνει αυτός ο πόλεμος, γιατί δημιουργεί πάμπολλα προβλήματα σε πολλούς τομείς της οικονομίας και όχι μόνον στο ενεργειακό.

         Στο σημείο αυτό καταδεικνύεται το μεγάλο λάθος της Δύσης και ιδιαίτερα της Γερμανίας και περισσότερο ακόμη της κ. Μέρκελ που στο όνομα της ανάπτυξης είχε προσδεθεί «ανοήτως» στο άρμα της φθηνής ενέργειας από τη Ρωσία. Όταν, όμως, μία χώρα εξαρτάται ενεργειακά από μία άλλη χώρα αυτό υποθηκεύει το μέλλον της. Όπερ και εγένετο με την Γερμανία.

      Ο συγγραφέας του άρθρου προσβλέποντας στην ενοχοποίηση της «πανηγυρίζουσας» Δύσης για την συνέχιση του πολέμου καταφεύγει σε ένα άρθρο των Hajo Fuke και Harald Kujat που μέμφονται την Ουκρανία και τη Δύση για την αποτυχία των πρώτων μετά την κήρυξη του πολέμου ειρηνευτικών συνομιλιών μεταξύ των εμπολέμων.

        Δεν θα μπω στην ουσία του άρθρου γιατί το περιεχόμενό του στηρίζεται σε εικασίες και σε ερμηνείες κάποιων ειρηνευτικών συνομιλιών. Αυτό, όμως, που ξενίζει και προκαλεί ερωτήματα - σύμφωνα πάντα με τους αρθρογράφους - είναι η ταχύτητα και η προθυμία των Ρώσων για ειρήνη ένα μήνα μετά την αναιτιολόγητη εισβολή σε ένα κράτος που δεν προκάλεσε στρατιωτικά τον αντίπαλο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε μία φτωχή Ουκρανία να προκαλέσει τη Ρωσία και γιατί;

         Και μην πούνε πάλι οι Ρωσόφιλοι …δάκτυλος της Δύσης. Πάλι η Δύση στο απόσπασμα.

          Την επιτυχία ή αποτυχία των διαπραγματεύσεων την ρυθμίζει ο δυνατός και ο επιτιθέμενος και όχι  ο αδύνατος και ο αμυνόμενος. Αν έχουμε διαβάσει λίγο Θουκυδίδη θα συμφωνούσαμε με την διαχρονική θέση του πως:

         “Δίκαιο έχει όποιος ίση δύναμη (ισορροπία δυνάμεων) και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται”.

          Εξάλλου γιατί τέτοια σπουδή της Ρωσίας για Ειρήνη λίγο χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου; Στα δύο χρόνια πολέμου γιατί εσιώπησε και δεν ζήτησε ειρήνη; Γιατί δεν πρότεινε την στρατιωτική της αναδίπλωση της με ταυτόχρονο αίτημα για ειρηνευτικές διαβουλεύσεις; Αυτή  η κίνησή της θα έδειχνε και τις καλές της προθέσεις έναντι της γειτονικής χώρας.

          Βασικό επιχείρημα του αρθρογράφου, του κ. Κ. Δεμερτζή είναι  πως η αιτία του Ουκρανικού πολέμου ήταν η «διακηρυγμένη» θέση του Ζελένσκι πως η χώρα του θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ (1)*.

       Έστω ότι αυτό είναι σωστό και αληθές. Ε! και…! Από πότε μία ελεύθερη χώρα απαγορεύεται να επιλέγει ελεύθερα τις συμμαχίες και του συμμάχους της; Από πότε η χάραξη της εξωτερικής πολιτικής μιας χώρας θα πρέπει να έχει και την έγκριση των γειτόνων;

         Η Ουκρανία, και σύμφωνα πάντα με τον αρθρογράφο, εξέφρασε την πρόθεσή της για ένταξη στον ΝΑΤΟ. Δεν εντάχθηκε δηλαδή, αλλά μπορεί να ενταχθεί. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε πως στο διακαιϊκό μας σύστημα δεν υπάρχουν «δίκες προθέσεων», γιατί οι μισοί θα ήταν στις φυλακές.

         Με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία για πρώτη φορά έχουμε και «πόλεμο προθέσεων». Δηλαδή επιτίθεμαι στην γειτονική χώρα γιατί εκδήλωσε την πρόθεσή της να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Αυτά είναι καινά πολεμικά ήθη που ο ιστορικός του μέλλοντος θα καγχάζει όταν θα αναφέρεται στην εισβολή των Ρώσων.  

          Μα τόσο ανασφαλής νιώθει μία πυρηνική χώρα (Ρωσία) έναντι μιας σαφώς υποδεέστερης στρατιωτικά χώρας (Ουκρανία)’

       «Δάκτυλος της Δύσης» θα πουν πάλι οι καχύποπτοι και οι εχθροί της Δύσης. Επειδή αδυνατώ να παρακολουθήσω το σκεπτικό και την επιχειρηματολογία για το «δίκαιο» της Ρωσίας θα ρωτήσω αφελώς. Η Δύση δεν είχε άλλες προτεραιότητες παρά μόνο έναν πόλεμο με τη Ρωσία «δια αντιπροσώπων», όπως τονίζεται στο άρθρο;

         Δηλαδή, τι είναι ο πόλεμος; Μία δοκιμασία νεύρων για να ανιχνεύσουμε τις προθέσεις του αντιπάλου; Από πότε η Ρωσία έγινε επικίνδυνη για τη Δύση τη στιγμή που η οικονομία της ήταν άμεσα και δουλικά προσδεδεμένη  στην φθηνή ρωσική ενέργεια; Κάποια αφέλεια, ίσως, μπορούμε να αποδώσουμε στη Δύση αλλά όχι και αυτοκτονικές τάσεις.

       Εξάλλου το ΝΑΤΟ ως «εγκεφαλικά νεκρό» δεν θα τολμούσε να σχεδιάσει έναν πόλεμο εναντίον της Ρωσίας  «δια αντιπροσώπων» (Ουκρανία).

      Τουναντίον ο ρωσικός αναθεωρητισμός (2)** στόχευε και στοχεύει  στην αλλαγή συνόρων με σκοπό την εξασφάλιση γεωστρατηγικών πλεονεκτημάτων έναντι της Δύσης. Αυτό εξάλλου το διακήρυξε ανερυθρίαστα ο κ. Πούτιν, οικτίροντας και κατηγορώντας ακόμη και τον Λένιν.

        Αν όλα τα παραπάνω αποτελούν γεγονότα και όχι ερμηνείες με υπόρρητα φιλορωσικά συναισθήματα κι ρητό αντιδυτικό μίσος, τότε το πρώτο βήμα για το τέλος του πολέμου υποχρεούται ηθικά να το κάνει ο επιτιθέμενος και να μην επιζητεί άλλοθι εκεί που δεν υπάρχει.

        Στη Δύση ακούγονται φωνές και εκδηλώνεται φανερά η δυσαρέσκεια των πολιτών για τη συνέχιση του πολέμου. Στη Ρωσία άκουσε κάποιος τους πολίτες να διαμαρτύρονται για τον πόλεμο; Εκεί συμφωνούν όλοι με τον πόλεμο;

      Μην ξεχνάνε οι υπερασπιστές του Πούτιν πως  στον Ουκρανικό πόλεμο σκοτώνονται και Ρώσοι στρατιώτες, νεαρής ηλικίας. Ο θάνατος του Πριγκόζιν (Wagner) και του Ναβάλνι δεν γεννά υποψίες για το δημοκρατικό ήθος του Ρώσου Ηγέτη;

        Οι επερχόμενες εκλογές στη Ρωσία με μοναδικό υποψήφιο τον κ. Πούτιν δεν προκαλεί ανησυχία για τις μύχιες προθέσεις του; Φανταστείτε το σενάριο παρόμοιων εκλογών σε μεγάλη χώρα της Δύσης. Ούτε η πιο αρρωστημένη φαντασία δεν θα μπορούσε να συλλάβει ένα τέτοιο σενάριο.

           Επειδή, όμως, τα πράγματα σε αυτόν τον πόλεμο είναι απλά και χρειάζονται την απλή λογική και τις καλές προθέσεις των ερμηνευτών του, θα ήταν προσφορά στη Λογική, την Ηθική και το διεθνές Δίκαιο η απόσυρση των Ρωσικών στρατευμάτων με τη συνοδεία ενός ηχηρού “Mea Culpa”.

         Μπορεί η παραπάνω θέση μου να εμπεριέχει έναν ρομαντισμό και ίσως μία ασυγχώρητη αφέλεια ή και άγνοια των διεθνών δεδομένων. Σε αυτές τις αιτιάσεις ένα έχω να αντιτείνω:

          Από πότε ο Πόλεμος, ως ανθρώπινη επινόηση, έχει λογική και ηθική;

          Αν συνεχισθούν οι στρατιωτικές επιτυχίες των Ρώσων και η Ουκρανία παραδοθεί “άνευ όρων”, τότε η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει μεγάλο πρόβλημα στο εγγύς μέλλον. Σε αυτό το δυστοπικό τοπίο της Ευρώπης και με δεδομένη την πολιτική παράλυση των ΗΠΑ λόγω των επικείμενων εκλογών οι επιλογές για την Δύση και την Ευρώπη ειδικότερα είναι περιορισμένες. Σχετικά με αυτήν την προοπτική το γερμανικό περιοδικό Spiegel  μεταξύ άλλων παρατηρεί και προτείνει:

      “Η Ευρώπη έχει μόνο μία επιλογή να δείξει στον Πούτιν τα όριά της με πάσα δύναμη ή να υποταχθεί στις φιλοδοξίες του για εξουσία και στη δική του ερμηνεία  της ιστορίας. Ένας κόσμος, όπου θα επικρατούσε ο Πούτιν δεν θα ήταν ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε”.

           Ένας πόλεμος ξεκινάει εύκολα και στο χρόνο που επιλέγουν ο-οι εμπόλεμοι, αλλά δεν τελειώνει στο χρόνο που θα ήθελαν. Αυτό ας το γνώριζαν εκείνοι που τον άρχισαν κι αυτοί που τον υπερασπίζονται ακόμη.

          Διαφορετικά ο κόσμος θα βλέπει και θα μετρά υλικές καταστροφές, ηθικές παρεκτροπές, βιασμό της κοινής λογικής, γιγάντωση του μίσους και προπαντός το θάνατο ανθρώπων (αμάχων και στρατιωτών).(3)***

           Η θέση μας επιβάλλεται να είναι μία, όπως αυτή αποτυπώθηκε μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (σύνθημα - ευχή και υπόσχεση). Γιατί όλα τα άλλα είναι κουβέντες για να συζητάμε. Και γιατί δεν μπορεί να μάχεσαι κατά του πολέμου ως πρακτικής και να δηλώνεις ένθερμος υποστηρικτής του αναθεωρητισμού του κ. Πούτιν. Ξεκάθαρα λόγια και θέσεις. Δυοίν θάτερον.

                             Γι αυτό, λοιπόν, «Ποτέ πια Πόλεμος».            

                                                      ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

            *(1). Η Ρωσία στοχεύοντας στην αποτροπή της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ πέτυχε το αντίθετο. Υποχρέωσε δύο ουδέτερες χώρες, την Φινλανδία και την Σουηδία, να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ.

         **(2). Η Δούμα της Ρωσίας ακυρώνει στην πράξη τον νόμο της ΕΣΣΔ της 26ης Απριλίου 1954 και όλες άλλες αποφάσεις του 1954 που σχετίζονται με την μεταβίβαση της Κριμαίας. Ο αναθεωρητισμός στα «πάνω» του.           

         ***(3). Στα μεγάλα επιτεύγματα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και στον ένα χρόνο πολέμου θα μπορούσε να θεωρηθεί και η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών των δυτικών χωρών και ιδιαίτερα της Γερμανίας που ξαναμπαίνει στο παιχνίδι με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την παγκόσμια ειρήνη.

         

     ***Χρήσιμο βιβλίο «Ουκρανικός Πόλεμος». Ηλία  Γιαννακόπουλου, Εκδόσεις “Γραφή”, 2022.

 ΙΔΕΟπολις