Γεια σας μανούλες!!! Θα ήθελα να σας πω και εγώ την προσωπική μου ιστορία..
Μετά από δυο χρόνια σχέσης με τον
αντρούλη μου και μετά από μια πολύ μεγάλη απόφαση, κατεβαίνω στην Αθήνα
για να βρω εκεί δουλειά. Δεν μας πείραζε τόσο η απόσταση, γιατί ο άντρας
μου είναι ναυτικός και μόλις είχε τελειώσει τη σχολή του και περιμέναμε
ότι από μέρα σε μέρα θα τον καλέσουν για να φύγει ταξίδι.
Μένω δυο μήνες στην Αθήνα και γυρίζω
στην πόλη μου για να εκπληρώσω τα εκλογικά μου καθήκοντα και να δώ την
οικογένεια μου. Μετά από δυο μέρες ξανά γυρίζω στην Αθηνά γιατί έπρεπε
να επιστρέψω στη δουλειά. Ο άντρας μου εξακολουθούσε να μένει στη πόλη
μας με τους γονείς του (είχαμε σχέση ακόμα, δεν ήμασταν παντρεμένοι) και
πηγαινοερχόταν Αθηνά-επαρχία. Όλα αυτά με τη συμφωνία ότι όταν θα
γύριζε από το ταξίδι του, θα γύριζα και εγώ πίσω για να αρραβωνιαστούμε.
Μετά από δυο μήνες, κρατώ στα χέρια μου ένα θετικό τεστ εγκυμοσύνης.
Συναισθήματα;; Ανάμικτα! Χαρά. Φόβος, απελπισία, ευτυχία.
Παίρνω τηλέφωνο τον αντρούλη μου να του το ανακοινώσω. Η αντίδραση
του ψύχραιμη, μου ζήτησε να γυρίσω για να το ανακοινώσουμε στους γονείς
μας και να παντρευτούμε πριν τον καλέσουν για να φύγει ταξίδι. Και έτσι
έγινε. Οι αντιδράσεις ήταν πολύ καλές.
Παντρευόμαστε μετά από ένα μήνα και στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης μου, καλούν τον άντρα μου να μπαρκάρει.
Είναι αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού και ήξερα πως θα λείπει για
πολύ καιρό… Κλάμα, στενοχώρια και χαρά που ο άντρας μου είχε επιτέλους
δουλειά.
Είχα μια πολύ καλή εγκυμοσύνη, με τα πεθερικά μου, τους γονείς μου και την αδελφή μου συνέχεια δίπλα μου. Στον υπέρηχο β’ επίπεδου μαθαίνω πως θα κάνουμε αγοράκι. Απίστευτη χαρά, ο άντρας μου ήθελε τόσο πολύ να κάνουμε αγοράκι! Μαθαίνω επίσης ότι το μικρό μου έχει ηχογενή εστία, τρόμαξα, έκλαψα, στενοχωρήθηκα και πόνεσα πολύ. Πόνεσα γιατί δεν είχα τον άντρα μου δίπλα μου να με καθησυχάσει, να είναι μαζί μου.
Οι γιατροί με καθησύχασαν ότι δεν είναι τίποτα και ότι στον όγδοο μήνα
της εγκυμοσύνης μου θα φύγει από μόνο του αυτό το μικρόβιο που βρήκαν
στην καρδούλα του, όπως και έγινε. Όλα πήγαν καλά!!!
Και έρχεται η προκαθορισμένη ημερομηνία
τοκετού. 1/8/11. Μπαίνω στο νοσοκομείο, αλλά τίποτα, το μωράκι μου δεν
έλεγε να κατέβει. Στις 3/8/11 μετά από καισαρική τομή στις 10:35
ακούω το πρώτο κλάμα του μωρού μου. Η πιο μαγική στιγμή της ζωής μου.
Έγινα μαμά!!!
Ήταν δίπλα μου όλοι, εκτός από τον άντρα μου. Έφερα
στον κόσμο το πρώτο μας παιδάκι μονη μου, ήξερα ότι έλειπε από κοντά
μας λόγω δουλειάς και όχι λόγω επιλογής και αυτό με παρηγορούσε. (Σε
αυτό το σημείο θα ήθελα να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στην αδελφή μου
που δεν με άφησε δευτερόλεπτο μονή μου και που ήταν μαζί μου σε όλους
μου τους υπέρηχους, με στήριξε και με βοήθησε παρά πολύ… Μπορεί να μην
της το λέω συχνά , αλλά την αγαπάω πάρα πολύ)
18 μέρες μετά την γέννηση του
μωρού μας ο άντρας μου ήρθε… Ένα υπέροχο συναίσθημα, ήμασταν επιτέλους
όλοι μαζί. Δεν θα ξεχάσω το πώς κοιτούσε το μωρό. Ήταν μια ώρα πάνω από
την κούνια του και τον χάζευε χωρίς να πει κουβέντα.
Ο γιος μου είναι ότι πιο μαγικό και
υπέροχο μου έχει συμβεί. Είναι όλη μου η ζωή. Ευχαριστώ πολύ τον
αντρούλη μου που με έκανε μαμά, που με αγαπάει και κάνει τα πάντα για να
μην λείπει τίποτα από τη οικογένεια του. Ευχαριστώ αυτό το θείο δώρο
που ήρθε στη ζωή μας και μας έκανε ευτυχισμένους.
Μικρό μου, θα είμαι πάντα εκεί για σένα να σε μεγαλώνω, να σε φροντίζω και να σε αγαπάω όσο τίποτα άλλο στο κόσμο!
Συγγνώμη αν σας κούρασα. Ο μικρός μου
πρίγκιπας σε λίγες μέρες έχει τα πρώτα του γενέθλια και ο μπαμπάκας μας
πάλι λείπει σε ταξίδι.
Να ξέρεις πως σ’ αγαπάμε πολύ.
Πως σε όποια ήπειρο και να είναι ο μπαμπάς σου, πάντα το μυαλό και η
καρδιά του θα είναι εδώ σε εσένα. Σε εμάς!!!
μαμά Ηρώ
Πηγή: http://www.eimaimama.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου