ΛΑΤΙΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΣ, ΑΛΦΟΝΣΙΝΑ ΣΤΟΡΝΙ, ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ, ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021 παγκόσμια ημέρα ποίησησ.

''ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ'' ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ

 

Μετά από λίγο μαθαίνεις

την ανεπαίσθητη διαφορά

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι

και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι

Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις

πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια

Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου

με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα

Με τη χάρη μιας γυναίκας

και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις

όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,

γιατί το έδαφος του Αύριο

είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια

…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο

να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…

Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου

μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ

Αντί να περιμένεις κάποιον

να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις.

------------------------------------------------------

ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ  Μ' ΑΡΕΣΕΙΣ ΑΜΑ ΣΩΠΑΙΝΕΙΣ

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία

κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,

η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.

Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας

κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,

στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.

Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,

έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ’ τα πράγματα,

ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή.

Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,

σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.

Κι άμα κλαις μου αρέσεις,

απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.

Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,

η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ’ αγγίξει:

Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας

μες τη δική σου σιωπή.

Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή

τη δικιά σου

που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων

και που λάμπει σαν αστραπή.

Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου,

η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.

Απόμακρη και τόση δα και απ’ τα αστέρια φτιαγμένη

είναι η δικιά σου σιωπή.

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.

Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.

Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί

για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.

-----------------------------------------------------------

ΑΛΦΟΝΣΙΝΑ ΣΤΟΡΝΙ ''ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ''

ΔΥΟ ΛΕΞΕΙΣ

Τη νύχτα ετούτη δυο λέξεις συνηθισμένες

μου ψιθύρισες στ΄ αυτί… Δυο λέξεις, κουρασμένες

επειδή ειπώθηκαν. Λέξεις που γίνηκαν

στην παλαιότητά τους ολοκαίνουργιες.

Δυο τόσο γλυκές λέξεις που καθώς η σελήνη

γλιστρούσε μέσα απ’ τα κλαδιά

στο στόμα μου σταμάτησε. Τόσο γλυκές λέξεις

που πασχίζω να μείνω ακίνητη, μη γκρεμιστεί

ένα μυρμήγκι που κάνει βόλτες στον λαιμό μου.

Δυο τόσες γλυκές λέξεις -που χωρίς να θέλω λέω:

ω, τι όμορφη η ζωή!

Τόσο γλυκές και τόσο καθησυχαστικές

που αρωματικά έλαια στο κορμί μου απλώνονται.

Τόσο γλυκές και τόσο όμορφες

που νευρικά, τα δάχτυλα μου

πάνε προς τα ουράνια όμοια με ψαλίδια.

Αχ, τα δάχτυλα μου θα ήθελαν

να κόψουνε αστέρια!

*Από το βιβλίο “Αλφονσίνα Στόρνι, Ποιήματα”, Εκδόσεις Θράκα. Μετάφραση: Στέργιος Ντέρτσας.

----------------------------------------------------------------

ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΣ ''ΑΨΙΔΕΣ''

«Ποιος τραγουδά στις όχθες του χαρτιού»;

Γερμένος, ακουμπώντας πάνω απ ΄ το ποτάμι

Εικόνες, βλέπω, αργοπορώντας μόνος,

τον εαυτό μου ν ΄ αλαργαίνει: Γράμματα αρχαία,

Αστερισμοί από σημεία, χαράγματα

Πάνω στο σώμα του χρόνου, ω γραφή,

γραμμή επάνω στο νερό!

Κι εγώ ανάμεσα σε πράσινες

αγκάλες, σε καθρέφτες από νερό,

Ποτάμι που γλιστρά μένοντας ακίνητο

φεύγοντας μακριά απ ΄ τον εαυτό μου, σταματώ

Χωρίς από μιαν όχθη να κρατιέμαι κι

ακολουθώ, το χαμηλό

ποτάμι , ανάμεσα σε αψίδες από

Εικόνες αξεδιάλυτες, ποτάμι του στοχασμού.

Ακολουθώ, με την ελπίδα ν ΄ ανταμώσω την ζωή μου,

Ποτάμι ευτυχισμένο που δένει και ξηλώνει

Ένα λεπτό του ήλιου ανάμεσα στις λεύκες,

Στην πέτρα τη γυαλιστερή αργοπορεί,

Λύνεται ξανακυλώντας κάτω για να βρει την ύπαρξή του.

-------------------------------------------------------------

ΟΚΤΑΒΙΟ ΠΑΣ Πριν απ ΄ την αρχή

Ακατάληπτοι ήχοι, διαύγεια αβέβαιη

Άλλη μια μέρα αρχίζει.

Σκοτεινό δωμάτιο

Δυο σώματα πλαγιασμένα

Εγώ χάνομαι σε μια

΄Αγονη πεδιάδα

Κι οι ώρες ακονίζουν τους σουγιάδες τους.

Εσύ όμως αναπνέεις δίπλα μου ∙

Αγαπημένη και απόμακρη

Ρέεις αλλά δεν κινείσαι.

Απρόσιτη όταν σε σκέφτομαι,

Με τα μάτια σε ψαύω,

Σε κοιτάζω με τα χέρια.

Μας χωρίζουν τα όνειρα

Μας ενώνει το αίμα:

΄Ενα ποτάμι από κτύπους της καρδιάς.

Κάτω από τα βλέφαρά σου ωριμάζει

Ο σπόρος του ήλιου.

Ο κόσμος

Δεν είναι ατόφιος όμως,

Ο χρόνος αμφιβάλλει:

Το μόνο σίγουρο

Η θαλπωρή απ ΄ το δέρμα σου.

Στην ανάσα σου αφουγκράζομαι

Την παλίρροια της ύπαρξης,

Την ξεχασμένη συλλαβή της Αρχής.

ΚΑΝΤΖΑ 23 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021 ΗΜΕΡΑ ΤΡΙΤΗ