Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ προαναγγέλει την καταστροφή της Σμύρνης.

ΠΗΓΗ: https://pasatempo.wordpress.com/

Η «Καθημερινή» προαναγγέλει την καταστροφή της Σμύρνης!

Στην ιστορία της ελληνικής δημοσιογραφίας το άρθρο του Γεωργίου Βλάχου με τίτλο «Οίκαδε» στην «Καθημερινή» της 14ης Αυγούστου (27/8 με το τρέχον ημερολόγιο) 1922  είναι από αυτά που έχουν περάσει στην ιστορία. Οι περισσότεροι μιλούν για «προδοτικό κείμενο» αφού ουσιαστικά προτρέπει την κυβέρνηση να αφήσει τη Μικρά Ασία και τους Χριστιανικούς πληθυσμούς στη μοίρα τους, άλλοι για «προφητικό», τα γεγονότα δικαίωσαν μέσα σε λίγες μέρες τον συγγραφέα τους, ενώ υπάρχει και η άποψη αυτών που σημειώνουν ότι αποτελεί την πρώτη ταύτιση απόψεων δεξιών – κομμουνιστών, αφού οι τελευταίοι εξ αρχής θεώρησαν την ελληνική εκστρατεία στη Μικρά Ασία «ιμπεριαλιστική επιδρομή».

Ο Γεώργιος Βλάχος, εκδότης – διευθυντής της «Καθημερινής» και σημαντικός πολιτκός παράγων του τόπου

Μετά από πολλά χρόνια ο Γεώργιος Βλάχος αποκάλυψε ότι το άρθρο αυτό το έγραψε μετά από συζήτηση με το Δημήτριο Γούναρη, τον πολιτικό αντίπαλο του αυτοεξόριστου, τότε, Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος ήθελε να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για την επερχόμενη καταστροφή. Ήταν και μια, κατά κάποιο τρόπο, απολογία στους Βενιζελικούς. Όταν μίλησε για το παρασκήνιο του «Οίκαδε» στην Ελλάδα μαινόταν ο εμφύλιος πόλεμος και οι δεξιοί με τους βενιζελικούς πολεμούσαν, ως σύμμαχοι πλέον, τους κομμουνιστές.

Η Ελλάς ήταν απροετοίμαστη και για την εκστρατεία, αλλά και για τις συνέπειες της Καταστροφής που ακολούθησε. Οι πρόσφυγες τα πρώτα, τουλάχιστον χρόνια, έζησαν υπό άθλιες συνθήκες

Το «οίκαδε» που ανάθεμα κι αν τον γνωρίζουν σήμερα ως λέξη ακόμα και οι απόφοιτοι Ανωτάτων Σχολών, γράφτηκε πολύ αργά για να επηρεάσει πρόσωπα και πράγματα. Οι Βασιλικοί τα είχαν κάνει θάλασσα, ακόμα και το πουλέν τους ο Ιωάννης Μεταξάς είχε αρνηθεί την Αρχιστρατηγία και ο Μικρασιατικός Ελληνισμός πέρασε από την χατζάρα των στρατιωτών του Κεμάλ. Δικαίως οι Τούρκοι πανηγυρίζουν κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Εάν δεν υπήρχε η Μικρασιατική Καταστροφή  δεν θα μπορούσαν εκείνοι να δημιουργήσουν το Τουρκικό κράτος που καμία σχέση δεν έχει με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μια Αυτοκρατορία είναι πολυσυλλεκτική και ανεκτική στις διαφορετικές πληθυσμιακές ομάδες. Αντίθετα ένα κράτος κύριο γνώρισμα έχει τον συμπαγή εθνολογικά πληθυσμό του. Το θέμα είναι να πιστεύουν όλοι ότι είναι από την ίδια… πάστα. Κι ο Κεμάλ τους έπεισε αφού πέταξαν στη θάλασσα Έλληνες και Αρμένιους και έφτιαξαν ένα κράτος και μια νέα οικονομική κάστα με τις περιουσίες των εκδιωγμένων. Γιατί κι αυτό ήταν ζητούμενο. Εάν οι Χριστιανικοί πληθυσμοί ήταν απλοί εργάτες κανείς δεν θα τους έδινε σημασία. Είχαν όμως τον έλεγχο της οικονομίας. Ήταν μειοψηφία πληθυσμιακά και πλειοψηφία οικονομικά.

Ενώ  αι ελπίδες -ας τας είπωμεν ελπίδας- περί προσεχούς συγκλήσεως συνεδρίου εν Βενετία ελαττούνται, το φθινόπωρον έρχεται και έρχεται ο χειμών. Αν οιαδήποτε προς την κυβέρνησιν σύστασις προς τερματισμόν της εκκρεμότητος ήτο χθες περιττή, διότι είχε σκέψεις η κυβέρνησις υπό εκτέλεσιν, αίτινες ηδύναντο και να επιτύχουν, είχε δε και χρήματα ίνα δαπανά δια πολεμικούς σκοπούς, αφού δια πολεμικούς σκοπούς εδανείσθη, σήμερον πάσα όχι σύστασις, αλλά και πίεσις εκ μέρους και των φίλων αυτής είναι χρήσιμος, διότι και τα χρήματα λείπουν και των υπό εκτέλεσιν σκέψεων η σειρά ευρίσκεται εις το τέρμα της. Ηλπίζαμεν προ τινος ότι μία προς Κωνσταντινούπολιν στροφή της ελληνικής προσπαθείας θα ήτο δυνατόν να εκβιάση την λύσιω γνωρίζομεν πολλοί, αλλά δεν γνωρίζομεν όλοι, διατί δεν επέτυχεν ο εκβιασμός και πώς οι εν τω εξωτερικώ θορυβούντες εχθροί της Ελλάδος επείσθησαν ότι πρόκειται περί «μπλόφας» υπό των εν τω εσωτερικώ εχθρών αυτής.
Ηλπίσαμεν έπειτα ότι οι εξαφνικά ακουσθέντες θερμοί λόγοι του πρωθυπουργού της Αγγλίας, οι δημοσία και παγκοσμίως κυρώσαντες την επί των ελληνικών δικαίων προστασίαν της θαλασσοκρατείρας, ήθελον μεταβληθή ταχέως και εν τη στενή προθεσμία της αντοχής των Ελληνικών πόρων εις εμπράγματον βοήθειαν. Ηλπίσαμεν αργότερα -και τότε ηλπίσαμεν κακώς- ότι προσεχής Διάσκεψις ήθελεν εν βία δυνηθή να εκτελέση τας επί του Ανατολικού αποφάσεις της’ αλλά και αυτή η κακή ελπίς ματαιούται.
Η Ελλάς λοιπόν απομένει μόνη με τον στρατόν της, με τους πόρους της και τους εχθρούς της. Μόνη, όπως προ μηνών, ότε επιστρέφουσα εκ της ξένης είχε πεισθή περί αυτού και απεφάσιζε, και απεφάσιζε καλώς, την αυθαίρετον προς την Κωνσταντινούπολιν πορείαν. Μόνη.
Οι τυχόν έχοντες την διάθεσιν ν’ αναβλέψουν προς την πρώτην Νοεμβρίου και ν’ «αναμετρήσουν τας συνεπείας της», ας μας επιτρέψουν να παρατηρήσωμεν ότι έμειναν μόνοι, όχι μόνον οι πιστεύσαντες εις τους ισχυρούς των συμμάχους ααθενείς, αλλά και αυτοί οι ισχυροί.οι πιστεύσαντες εις αλλήλους. Μόνη λοιπόν η Ελλάς οφείλει να εκκαθαρίση την κατάστασιν. Και οφείλει να την εκκαθαρίση κατά τρόπον, όστις θ’ αποτελέση δι’ αυτήν λήξιν οριστικήν μιας σκληράς περιπετείας, δι’ εκείνους δε, οίτινες ηπάτησαν αυτήν και τον κόσμον. κόλαφον, του οποίου το ερύθημα δεν θ’ αποπλύνη η Ιστορία.
Η Ελλάς οφείλει εν τάχει να προβή εις την διοικητικήν οργάνωσιν της Μικράς Ασίας, εις την παράδοσιν της χώρας εις τους γενναίους κατοίκους της, εις την σύντομον εκπαίδευσιν των ανδρών οίτινες θ’ αναλάβουν εν τω μέλλοντι την φύλαξίν της, και εις την πρόσκλησιν των Ισχυρών, όπως παραλάβουν “τον ελευθερωθέντα από των δεσμών της δουλείας” λαόν, ένα ακριβώς από τους λαούς περί ων εμερίμνων, όταν μαχόμενοι και έχοντες ανάγκην συμμάχων ελάλουν την γλώσσαν των ελευθεριών. Αλλά στρστον; Ποίος θα σώση τον στρατόν; Οι σύμμαχοι όμως δεν έχουν στρστών ανάγκην. Ας παραλάβουν τας σημαίας τας οποίας έστησαν εις τα πρόθυρα της Κωνσταντινουπόλεως όταν επλησίαζεν ο Έλλην ελευθερωτής και ας τας στήσουν εκεί όπου θα πλησιάση σφαγεύς ο Τούρκος.
 Όπως άλλοι, δεν επιμένομεν να έχωμεν την θέσιν ανευθύνου ,τιμητού των υπευθύνων πολιτικών ανδρών της χώρας. Οπως ουδείς άλλος, εζήσαμεν μετ’ αυτών ημέραν προς ημέραν τους μήνας Και τα έτη των προσπαθειών.
Σήμερον φρονούμεν σπουδαίως ότι η περίοδος των προσπαθειών αυτών αίτινες έπρεπε να υπάρξουν, των θυσιών αίτινες έπρεπε να καταβληθούν, αν δεν έληξε, λήγει.
Τα Συνέδρια δεν αποδίδουν καρπούς, ούτε γίνονται καν συνέδρια. Αύριον έρχεται το φθινόπωρον και μεθαύριον ο χειμών. Και η Ελλάς διά λόγους σπουδαίους, δια λόγους αποβλέποντας εις την ιδίαν αυτής γαλήνηη, έχει την υποχρέωσιν να διαχειμάσει οίκαδε. Τούτο, ως σύστασιν θερμήν, πανταχόθεν και ήδη από φιλικωτάτων στηλών εκδηλούμενων, ας έχη υπόψη της η Κυβέρνησις.