ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ ΤΟΝ ΠΛΑΚΙΩΤΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΟΙΚΙΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ [ΠΛΑΚΑ]

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, η όμορφη φωτογραφία που βλέπετε είναι από την συνοικία των Θεών, [ΠΛΑΚΑ] εκεί είχα την τύχη να βρεθώ από την ηλικία των 12 και κάτι, η Φωτογραφία είναι στη συμβολή των οδών  Αττάλου  και Λυσίου. Εγώ είχα την τύχη να μένω στην οδό Τριπόδων 18 και αργότερα στην Αρεοπαγίτου 18 εκεί που έγραψα την δική μου ιστορία και συνδέθηκα με υπέροχους και διαχρονικούς φίλους από ολόκληρο τον πλανήτη. Ο Πατροκοσμάς ο Πλακιώτης έμενε στην οδό Βάκχου, ο Πατροκοσμάς ήταν ένας υπέροχος λεβεντόγερος που στα νιάτα του ήταν και σαλταδόρος. Το τί σημαίνει σαλταδόρος θα το βρείτε στο καταπληκτικό βιβλίο του κ. Φιλέρη με τίτλο ''ΟΙ ΣΑΛΤΑΔΟΡΟΙ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ''. Ο Πατροκοσμάς υπήρξε για μένα ένας σοφός δάσκαλος και ήμουν πολύ τυχερός που τον συνάντησα. Στα νιάτα του ήταν μηχανικός, μετά ήρθε ο πόλεμος, η κατοχή, ο εμφύλιος και όλα αυτά τα έζησε ο Πατροκοσμάς στην πρώτη γραμμή. Μεταξύ άλλων μου είχε μιλήσει για τους ανθρώπους με πεινασμένο μάτι.

 

Τους ανθρώπους με το πεινασμένο μάτι να φοβάσαι Σπύρο παιδί μου, τους αχάριστους και τους μίζερους. Π.Κ.
Εκείνους που είναι τόσο μίζεροι που δεν κατάφεραν ποτέ να απολαύσουν τίποτα. Δεν είναι πως δεν τους δόθηκε. Είναι πως αυτό που τους δόθηκε δεν τους έφτανε. Το ήθελαν “όλο” και το ήθελαν “μόνο δικό τους”. Αντί να απολαύσουν το τώρα, την στιγμή, εκείνα που τους δινόντουσαν, εκείνοι θέλανε “κι άλλο”, “παραπάνω”. Και κανείς δεν τους έμαθε πως οι αποκλειστικότητες, είναι για τους δημοσιογράφους και τους εραστές.. όχι για τους φίλους.
Όχι για τις παρέες. Όχι για την υπόλοιπη ζωή. Είναι εκείνοι που ακόμα και το χαμόγελό τους είναι μίζερο και μετρημένο και ποτέ δεν φτάνει από τα χείλια τους στα μάτια τους. Δεν μπορούν να χαρούν με καμιά χαρά, γιατί για εκείνους η χαρά σου είναι απλά ένα “γιατί όχι εγώ”. Θα πάρουν τις λέξεις σου, τις εκφράσεις σου, θα υιοθετήσουν εκείνα που εσύ αγαπάς και στο τέλος θα προσπαθήσουν να ζήσουν την ζωή σου. Μόνο που κανείς δεν τους είπε πως η ζωή σου, δεν ήταν ποτέ στρωμένη με ροδοπέταλα. Έχεις περάσει δυσκολίες, έχεις πέσει κι έχεις γκρεμοτσακιστεί, έχεις πονέσει κι έχεις ματώσει. Δεν σου δόθηκε τίποτα απλόχερα και χωρίς κόπο. Μόνο που κάθε φορά που έπεφτες, σηκωνόσουνα και χαμογελούσες. Έκλεινες το μάτι στην ζωή και συνέχιζες.. Δεν μοιρολατρούσες. Δεν κοιτούσες δίπλα σου για να προσκοληθείς. Δεν ζήλευες την ευτυχία κανενός. Μόνος σου την έχτιζες την ζωή σου, κομματάκι κομματάκι. Κι ήταν μια ζωή που τους χώραγε όλους μέσα της! Όλους εκτός από τους μίζερους. Εκτός από εκείνους τους κισσούς που ζουν από την ζωή σου. Όλους εκτός από εκείνους τους αχάριστους που δεν έμαθαν ποτέ να δίνουν αγάπη χωρίς αντάλλαγμα. Να δίνουν χαρά χωρίς προσδοκία. Να δίνονται απλόχερα από ψυχής. Ναι ρε φίλε, αυτούς τους ανθρώπους η δική μου η ζωή, δεν τους χωράει. Απλά γιατί στην δική μου την ζωή, το “περνάω καλά”, σημαίνει μια μέρα στην θάλασσα με φίλους, μπύρες και ιστορίες. Με γέλια και δάκρυα μα πάνω από όλα με αληθινά χαμόγελα. Ένα μεσημέρι σε μια πισίνα δοκιμάζοντας τα όρια μιας αγνής ψυχής και βάζοντάς την να ξεπεράσει αναστολές, φόβους και φοβίες, κάνοντάς την να βουτήξει από την νεροτσουλήθρα. Ένα απόγευμα σχεδιάζοντας εικόνες για το μέλλον, και διαβάζοντας τις γραμμές στην παλάμη της. Ένα βράδυ με πανσέληνο με την πιο όμορφη παρέα εκλεκτών φίλων απαγγέλλοντας ποιήματα και παίζοντας νότες μέχρι το πρωί. Ένα ξημέρωμα στην αγκαλιά αγαπημένου προσώπου να μιλάμε για ταξίδια και θάλασσες. Ένα βράδυ με υπέροχους φίλους στον κήπο του Επίκουρου και στον κήπο του Ασκληπίου με τραγούδια, με ποιήματα και μεζεδάκια.

Μήπως είναι καιρός να σταματήσουμε να ανεχόμαστε τους ανθρώπους που ζουν στην μιζέρια, την ζήλεια και την τοξικότητά τους.
Έχει σηκώσει μελτέμι σου λέω… και καθαρίζει πάλι τον ορίζοντα! Καπετάν Φατούργο όρτσα τα πανιά για νέους προορισμούς.
Καλημέρα και καλή βδομάδα. Διώξτε από κοντά σας τους μίζερους και τους αχάριστους είναι τοξικά ραδιενεργά κατάλοιπα.