Α] ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ Η ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ. Β] Η ΕΥΘΑΛΙΑ, Ο ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ. Αφιερωμένο στην Λυδία, στον Δαμιανό και τον Ορέστη.

Φίλες και φίλοι αγαπητοί αναγνώστες του ιστολογίου καλησπέρα και καλημέρα ταυτόχρονα για τους γνωστούς λόγους που σας έχω αναλύσει σε προηγούμενα άρθρα. Ο Γκοτζιό ο οποίος εκτός από άριστος μουσικός έχει και ποιητικολογοτεχνικές ανησυχίες πρόσφατα με ρώτησε το εξής: Δάσκαλε, έτσι με αποκαλεί γιατί τον είχα εκπαιδεύσει στην μουσική του παιδεία και όχι μόνο, σ' ακούω χρόνια τώρα να λες το πόσο σημαντική είναι η ποίηση για όλους μας και ειδικότερα για τα παιδιά, μήπως μπορείς να μου πεις τον λόγο; Προκειμένου να τον πείσω έψαξα και βρήκα το πιο κάτω κείμενο. Όταν το διάβασε μου είπε: δάσκαλε είχες δίκιο, σ' ευχαριστώ που μου άνοιξες τα μάτια. Σας χαιρετώ με σεβασμό και επικούρεια διάθεση Επίκουρος ο Γοργογυραίος. Έρρωσθε.

Γιατί είναι σημαντική η ποίηση για τα παιδιά και πώς οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί μπορούν να μεταδώσουν στα παιδιά την αγάπη για την ποίηση; Ο ποιητής Kenn Nesbitt δίνει τις απαντήσεις του στα ερωτήματα αυτά με μοναδικό τρόπο. “Όταν επισκέπτομαι σχολεία δεν λέω ποτέ στα παιδιά ότι η ποίηση είναι σημαντική γιατί δεν θέλω να τα μπλοκάρω. Δεν θέλω να σκεφτούν ότι προσπαθώ να τα διδάξω κάτι. Έτσι απλά τους λέω αστεία ποιήματα και τους δείχνω στη βιβλιοθήκη πού να βρουν περισσότερα αστεία ποιήματα!
Στη συνέχεια τα αφήνω να κάνουν μόνα τους τα υπόλοιπα. Και τί κάνουν; Γράφουν ποιήματα σαν τρελά! Διαβάζουν τόσα ποιήματα που ο βιβλιοθηκάριος δεν τα προλαβαίνει.

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ
Παρόλο που ποτέ δεν λέω στα παιδιά ότι η ποίηση είναι σημαντική, το πιστεύω αυτό πολύ, και θα σας πω γιατί:
Η καλή ποίηση πάντα σε κάνει να νιώσεις κάτι: ένα καλό ποίημα μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πεταλούδες στο στομάχι σου ή να σε κάνει να κλάψεις ή να γελάσεις, ή ακόμη να νιώσεις καλύτερα αν είσαι λυπημένος. Μερικές φορές ένα καλό ποίημα μπορεί να έχει κάτι που να αναγνωρίζεις το εαυτό σου σ’αυτό και να σε κάνει να πεις “Έι! έτσι είναι και η ζωή μου!”
Η ποίηση έχει δύναμη: όλοι θυμόμαστε κάποιους στίχους ποιημάτων. Ο λόγος που τους θυμόμαστε είναι γιατί έχουν μέτρο, ρίμες και άλλα εργαλεία από την τσάντα με τα μαγικά που έχουν τα ποιήματα. Οι ρήτορες στην αρχαία Ελλάδα δεν ήθελαν να σου πουν κάτι, ήθελαν να θυμάσαι αυτό που θα σου πουν. Δεν ήθελαν απλά να σε πείσουν αλλά τα λόγια τους να εντυπωθούν στο μυαλό σου. Κατέληξαν λοιπόν ότι η ποίηση είναι πιο πειστική από την πρόζα. Οι άνθρωποι θυμόνταν τους στίχους των ποιητικών έργων που έβλεπαν, καλύτερα από λέξεις ειπωμένες με διαφορετικό τρόπο. Γι΄ αυτό και έγραφαν τους λόγους τους χρησιμοποιώντας τα εργαλεία της ποίησης. Σκεφτείτε λοιπόν αν τα παιδιά σας γίνονταν σφουγγάρια ποίησης. Τί θα έμενε στο μυαλό τους; Νέο λεξιλόγιο. Νέες ιδέες. Και ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Μεγαλύτερη φαντασία. Περισσότερη διασκέδαση με το διάβασμα. Πιθανόν δια βίου εξάρτηση από τα βιβλία. Πιθανόν και επιθυμία για συγγραφή!
Η ποίηση είναι προσωπική υπόθεση: ένα ποίημα μπορεί να πει πράγματα που δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν με κανέναν άλλο τρόπο. Το να γράφει κανείς ποίηση μπορεί να λειτουργήσει ως κάθαρση. Μπορεί να βγάλει προς τα έξω σφραγισμένα συναισθήματα. Με την ποίηση μπορείς να εκφράσεις την αγάπη σου, την απέχθειά σου, την άγρια φαντασία σου κ άλλα συναισθήματα που υπάρχουν μέσα σου.
Η ποίηση είναι κάτι που μπορείς να το μοιραστείς: η ποίηση υπάρχει για να την μοιράζεσαι. Άλλο είναι να διαβάζεις μόνος σου ένα ποίημα, κι άλλο είναι να ακούς τον πατέρα σου να σου το διαβάζει. Αν και το να μοιράζεσαι την ποίηση δεν σημαίνει ούτε να τη διαβάζεις φωναχτά μαζί με κάποιον. Να μοιράζεσαι την ποίηση θα πει να δίνεις ένα ποίημα στην κόρη σου στην αποφοίτησή της. Ή να γράψεις ένα ανόητο ερωτικό ποίημα στη σύζυγό σου, να το κολλήσεις στο ψυγείο, και να την κάνεις να σε ερωτευτεί από την αρχή. Ένα ποίημα που έγραψες είναι το καλύτερο δώρο για έναν φίλο, πάνω από ό,τιδήποτε μπορεί να αγοραστεί με χρήματα.
Η ποίηση μπορεί να ωθήσει τα παιδιά στο διάβασμα ακόμη και στη συγγραφή: Τα παιδιά δεν διαβάζουν ποίηση μόνο μια φορά. Θα διαβάσουν το βιβλίο τους ξανά και ξανά, αμέτρητες φορές. Έτσι βλέπουν λιγότερη τηλεόραση και παίζουν λιγότερα βιντεοπαιχνίδια. Βάλτε την ποίηση στα χέρια των παιδιών σας και θα δημιουργήσετε τους καλύτερους εφ’ όρου ζωής αναγνώστες.

ΠΩΣ ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
Δεν φέρνεις τα παιδιά κοντά στην ποίηση βομβαρδίζοντάς τα με κανόνες μέτρησης συλλαβών ή αναλύσεις δομών, περιεχομένου και τεχνικών. Αυτά είναι σημαντικά αλλά πρέπει να προκύψουν λίγο αργότερα. Η δική μου άποψη είναι:
- Κάντε την ποίηση διασκέδαση: Μοιραστείτε με τους μαθητές σας αστεία ποιήματα που θα βρείτε. - - Μεταμφιεστείτε. Δραματοποιήστε. Χρησιμοποιήστε δυνατή φωνή ή ψίθυρο, ή φωνή ηλικιωμένου ή γαλλική προφορά ανάλογα με το ποίημα που μοιράζεστε.
- Απομνημονεύστε και απαγγείλτε: Αφήστε τα παιδιά να απομνημονεύσουν τα αγαπημένα τους ποιήματα και να τα απαγγείλουν με δυνατή φωνή στην τάξη. Το γέλιο και το χειροκρότημα θα τα ωθήσει να θέλουν να το κάνουν αυτό ξανά και ξανά!
- Γιορτάστε με ποιήματα! Απόκριες, Πρωταπριλιά, Γενέθλια κλπ. είναι υπέροχες μέρες - αφορμές για να μοιραστείτε αστεία ποιήματα.
- Βρείτε τον αγαπημένο σας ποιητή και μην σταματάτε να διαβάζετε ποιήματά του!
Πολλά πράγματα είναι σημαντικά για τα παιδιά στο σχολείο. Η καλή υγεία. Η καλή διατροφή. Η άφθονη άσκηση. Η γραφή και η ανάγνωση. Τα μαθηματικά, η γεωγραφία κλπ. Άλλα αν θέλετε τα παιδιά σας να μην μάθουν απλά να διαβάζουν και να γράφουν, αλλά να μάθουν να ΑΓΑΠΟΥΝ να διαβάζουν και να γράφουν, βάλτε την ποίηση στη ζωή τους. Διαβάστε τους τα αγαπημένα σας ποιήματα. Αγοράστε τους ένα βιβλίο.
Πηγαίνετε μαζί τους στη βιβλιοθήκη το Σάββατο. Κάντε την ποίηση…προτεραιότητα!”
Πηγή: educationworld.com
=====================

Η Ευθαλία.

Η ΕΥΘΑΛΙΑ, Ο ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ. Αφιερωμένο στην Λυδία, στον Δαμιανό και τον Ορέστη.
Κάπου ανάμεσα στα γερασμένα δέντρα ενός δάσους ζούσαν δυο λουλούδια...
ο Ανάγερτος και η Ευθαλία. Ήταν μεγέθους πολύ μικρού και είχαν ένα κλωνί που το χρώμα του θύμιζε εκείνο της θάλασσας κοντά στα βράχια και τέσσερις φορές το χρόνο άλλαζε χροιά των φύλλων τους το κίτρινο. Το χειμώνα έπαιρνε ένα παράξενο διάφανο, το καλοκαίρι γινόταν σχεδόν πορτοκαλένιο, το φθινόπωρο ένα απαλό καφετί, ενώ την άνοιξη θα τύφλωνε και την πιο έμπειρη μέλισσα το τόσο φούντωμα του. Ζούσαν μόνα τους και ολημερίς καταριόντουσαν τα έντομα και τον άνεμο που έπαιρναν μακριά τα παιδιά τους κάθε άνοιξη. Γνώριζαν πως σε διάφορες γωνιές του δάσους είχαν παιδιά δικά τους όμως οι ρίζες τους δεν τους επέτρεπαν να πάνε να τα βρουν.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Πλησιάζει πάλι η άνοιξη και φέτος δεν ξέρω αν θα τ' αντέξω. Είναι και τούτα τα μυρμήγκια με την επιμονή τους να κουβαλάνε κάθε λογής πραμάτεια πάνω μου.

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Αν είχα χέρια καλή μου θα σου έφτιαχνα ένα χωμάτινο σπιτάκι και κανείς μήτε μέλισσα, μήτε άνεμος, μήτε μέρμηγκας θα τα 'βαζε μαζί σου.
Μόνο που έχω ριζώσει εδώ να υπομένω τις βολές του καθενός.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Όπου να 'ναι θα φανούν και οι μέλισσες.. έχεις κιτρινίσει τόσο...και αυτή τη φορά στο λέω θα κλείσω τα πέταλα μου και ας είναι να σκάσω.

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Μη μιλάς έτσι καλή μου δεν είναι άδικος ο Θεός. Να δεις που τόσο καιρό μας έχει βάλει σε δοκιμή να δει αν τον πιστεύουμε. Και αυτά που σου 'λεγε πέρσι εκείνη η ακρίδα θαρρώ δεν ήταν ψέματα.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Τι; πως είναι σπάνιο τα χρώμα μας και πως σαν εμάς άλλους φιόρους όλο το δάσος δεν έχει; Eγώ λέω πως είναι αυτή η ομορφιά μας που μας έφτιαξε τέτοια μοίρα. Κατάρα είναι αυτή η ομορφιά!

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Γλυκιά μου το ξέρω πόσο πονά μα θέλει δύναμη και πίστη το είχε πει και η γριά η δάφνη λίγο πριν την πεθάνει εκείνο τ' αγριοκάτσικο. Και η Δάφνη όμορφη πολύ δεν ήταν, μα γνώση σαν τη δική της μόνο ο πεύκος λένε πως έχει.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Αχ η καλή μας η Δάφνη θυμάμαι που μας μιλούσε με τις ώρες εκείνες τις καλοκαιρινές βραδιές. Πάντα καλοσυνάτη και με εκείνο το αχνό χαμόγελο. Πόσους μύθους και πόσα μαγικά γνώριζε, ούτε ο Πέπος δεν την έφθανε στους αληθινούς μύθους. Πόσο μου έχει λείψει...
Ήταν ακριβώς εκείνη τη στιγμή πού η Ευθαλία θυμήθηκε μια από τις ιστορίες την ηλικιωμένης δάφνης.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Μόλις τώρα μου ήρθε στο νου, εκείνη η ιστορία της δάφνης με την πεταλούδα. Την πεταλούδα που 'χει χίλια χρώματα στο'να της φτερό και χίλια δύο στο άλλο.

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Ναι την θυμάμαι, όχι πως μπορώ να το πιστέψω, αλλά και αλήθεια να είναι...αυτή η πεταλούδα θα είναι πολύ μακριά από εδώ.
Η ηλικιωμένη δάφνη τους είχε μιλήσει για μια σπάνιας ομορφιάς και είδους πεταλούδα που έρχεται από μέρη πολύ μακρινά και περνά από το δάσος τους μια φορά στα δέκα χρόνια. Τους είχε πει πως όποιο λουλούδι διαλέξει για να ξαποστάσει αυτό γεννά χέρια και γίνεται άνθρωπος.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Εγώ καλέ μου τα υπολόγισα καταπώς είχε πει η Δάφνη φέτος πρέπει να περάσει από το δάσος μας. Αχ και να καθόταν πάνω μας Θεέ μου!

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Θα πρέπει να την καλοπιάσουμε με τα χρώματά μας να μας διαλέξει, όμως δεν την έχουμε ποτέ δει και πως θα την γνωρίσουμε ανάμεσα σε τόσες; Μα πάλι δεν μπορώ να το πιστέψω.

ΕΥΘΑΛΙΑ: Θέλει πίστη Θεέ μου, θέλει πίστη...
Ενώ οι μέρες περνούσαν η πίστη της Ευθαλίας δυνάμωνε και του Ανάγερτου ίσχνευε. Η άνοιξη είχε φτάσει στο τέλος της και τα χρώματα τους είχαν αρχίσει ήδη να θυμίζουν πορτοκάλι. Και αυτή η πεταλούδα χαρίζει την ζωή λίγο πριν στις αρχές του καλοκαιριού... λίγο πριν πεθάνει.

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Έχω στα αλήθεια χρόνια έτσι να σε αντικρίσω με τα πέταλα σου τόσο δοσμένα στον αέρα και το κορμάκι σου τεντωμένο, θαρρώ πως ψήλωσες τούτες τις μέρες. Να 'ξερες πόσο σ' αγαπώ...

ΕΥΘΑΛΙΑ: Κι εγώ σ' αγαπώ καλέ μου και σου το λεω πως θα περάσει και θα μας δει, έχουμε χρώμα θαμπωτικό και τα φύλλα μας είναι πολύ απαλά θα είναι βολικό για κείνη να καθίσει πάνω μας.
Ήταν τόσο δυνατή η επιθυμία της Ευθαλίας που είχε ξεχάσει τα παιδιά που ο άνεμος και του δάσους τα έντομα τα 'περναν μακριά της.
Ίσαμε ένα πρωινό όπου η Ευθαλία, κουρασμένη από την έκθεση της προηγούμενης μέρας, κοιμόταν απαλά ακουμπισμένη στα φύλλα του Ανάγερτου- Ενώ εκείνος, καθώς χαιρόταν την πρωινή δροσιά που κυλούσε πάνω του, την κοιτούσε...και σκεφτόταν πως είναι τόσο όμορφη αυτό τον καιρό. Δεν άντεχε να την δει και πάλι να πικραίνεται σαν το όνειρο θα περνούσε.
Τη στιγμή που οι πρώτες αχτίδες του ήλιου τρύπωναν μέσα απ' το κενό της φυλλωσιάς του απέναντι κέδρου και θα ξυπνούσαν την Ευθαλία ο Ανάγερτος ένοιωσε στα πέταλα του ένα φτερούγισμα. Και τρομαγμένος...

ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ: Από τότε που ξεκίνησα το ταξίδι μου τόσο όμορφο λουλούδι άλλο δεν έχω δει και είπα να καθίσω πάνω σου να ξεκουραστώ. Είμαι πολύ ηλικιωμένη και το καλοκαίρι σχεδόν έφτασε.
Ο Ανάγερτος δεν πρόλαβε να καλημερίσει τον επισκέπτη του όταν ...

ΕΥΘΑΛΙΑ: Μα είναι πάνω σου…! είναι η πεταλούδα με τα χίλια δυο χρώματα στο ένα της φτερό...αυτή είναι . Πόσα χρώματα !
Και καθώς αυτά που γίνονται αμελλητί είναι συχνά και μαγικά η αναπάντεχη μεταμόρφωση έφερε νέα ζωή και θάνατο μαζί…. Η μόλις νεκρή πεταλούδα που δεν είχε προλάβει να ξεκουραστεί, μάλλον γιατί έτσι είναι πιο γλυκύς ο θάνατος, έπεσε του ζευγαριού καταμεσής και ο Ανάγερτος, εφόσον με δέρμα και δάχτυλα πια μπορούσε τα γύρω του να αντιληφθεί, ένοιωσε για πρώτη φορά ανθρώπινο άγγιγμα τι παει να πει…

ΑΝΑΓΕΡΤΟΣ: Θεέ μου πόσο άλλαξα, πόσο μεγάλωσα. Πόσο ζεστός είμαι!
Στα γυμνά του γόνατα έβαλε λοιπόν να καθαρίσει την Ευθαλία του από τα μυρμήγκια και τα άλλα μικρά ζωντανά που σκαρφάλωναν στο κορμάκι της. Ηταν όμορφη, της το έλεγε, μα εκείνη που να ακούσει, ζώα και φυτά μιλάνε μεταξύ τους μάλλον γιατί ξέρει καλά να τα κρατά τα μυστικά του ο Θεός από τον άνθρωπο. Ήταν μόνος και τώρα τον ενοχλούσαν στων ποδιών τα δάκτυλα τα άγρια χόρτα που παλιά με τις ώρες τα συμβούλευε να "ημερέψουν".
Έβαλε, έτσι να ψάξει τα παιδιά του μα ούτε από κείνα μιλιά δεν πήρε. Τα αντίκριζε για ώρες πολλές, τα κέρδισε στα μάτια του σαν ύστατη γλυκιά επιθυμία. Αργότερα κάθισε γαλήνια να πεθάνει κοντά στην Ευθαλία του και τα άγρια χόρτα, σαν τον πρώτο άνθρωπο που έμαθε την γλώσσα των επιθυμιών και των φυτών.
Όμως θάνατο με τέτοιο γλυκό χαμόγελο κανείς μας δεν έχει ποτέ δει. Τόσο καλά κρυμμένο μάλλον είναι το μυστικό της απόλυτης ευτυχίας που χρειάζεται κανείς να διώξει την φύση του από πάνω του για να το γευθεί έστω για μια φορά… Πηγή: Γιώργος Κουτσαντώνης.