Πάμε λοιπόν στην ουσία του σημερινού θέματος που έχει να κάνει με την ποίηση και με την ποιήτρια Αντιόπη, η Αντιόπη υπήρξε ιδρυτικό και αξιόλογο μέλος της ΛΟΓ μεγάλο ταλέντο στην ποίηση, και στην ζωγραφική. Αντιόπη σε χαιρετώ με αγάπη και σεβασμό.
Αυτή τη μέρα σε θέλω κοντά μου
σε θέλω μέσα στην αγκαλιά μου
να νιώσω το χάδι και το φιλί σου
να νιώσω ότι μ’ αγαπάς και με νοιάζεσαι
να λιώσω μέσα στα χέρια σου
να κοιτάξω στα μάτια σου
και να χαθώ απ’ την μαγεία.
Να δω μέχρι που θα έφτανες για μένα
να είσαι εσύ για μένα για μια ζωή
η αγάπη η παντοτινή και
ο φύλακας άγγελός μου…
Εσύ και το φεγγάρι μόνο
Το πρόσωπο σου, σαν τη μορφή του φεγγαριού
Τα μάτια σου, δύο αστέρια λαμπερά…
Χαμένα στην άβυσσο των δακρύων σου.
Τόση μοναξιά, εσύ και το φεγγάρι μόνο.
Τα φιλιά σου, μικρές σταγόνες παραδείσου
Τα λόγια σου απύθμενα πιθάρια νέκταρ
Που ποτίζουν την διψασμένη μου καρδιά
Τόση μαγεία εσύ και το φεγγάρι μόνο
Τα χείλη σου, κόκκινα σαν το αίμα
Πάνω στην άσπρη σάρκα σου
Καθάρια σαν το χιόνι
Τόση ομορφιά, εσύ και το φεγγάρι μόνο.
Ποτέ Τετάρτη 23.01.08
Μην κλάψεις ποτέ για κάτι που πέρασε
Κλάψε για κάτι που δεν ήρθε
Μην δακρύσεις ποτέ για μια αγάπη που τέλειωσε
Δάκρυσε για κάποια που έρχεται
Μην πονέσεις ποτέ για κάτι που δεν κατάφερες
Πόνεσε για κάτι που έχεις καταφέρει
Μην θυμώσεις ποτέ με κάποιον που σε πλήγωσε
Θύμωσε για κάποιον που θα πληγώσεις
Μην πεις ποτέ σ’ αγαπώ σε αυτόν που δεν αξίζει
Πες στο σ’ αυτόν που θα στο πει πρώτος.
Θα κοιτάω πάντα μπροστά
Έχω μάθει στην ζωή να κοιτάω πάντα μπροστά
Το κεφάλι μου είναι ακόμα ψηλά
Όσο και αν πλήγωσα αλλά και πληγώθηκα
Ποτέ μου δεν το έβαλα κάτω
Και συνέχισα να κοιτάω πάντα μπροστά
Έχω μάθει από τα λάθη μου
Και δεν τα ξανακάνω πια
Έχω όνειρα και ελπίδες
Και όσο ζω θα ζουν και αυτά
Ποτέ μου δεν θα σταματήσω
και θα κοιτάω πάντα μπροστά
Το λάθος θα το κάνω εγώ σωστό
Μέχρι να φτάσω ψηλά
Τον ουρανό θα κοιτάω με μάτια ανοιχτά
Και θα φωνάζω δυνατά
Αφήστε με να ζήσω ελεύθερα
Για να ζήσω καλά…
Το δωμάτιο
Μέσα σ’ ένα δωμάτιο είμαι χαμένη
Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό
Προσπαθώ να φωνάξω μα δεν μπορώ
Η φωνή μέσα απ’ το στήθος μου
βγαίνει ψιθυριστή και δεν μ’ ακούει κανείς
Γιατί δεν μ’ ακούνε;
Γιατί βρίσκομαι εδώ;
Μήπως όλα αυτά είναι παιχνίδια στο μυαλό;
Σώσε με σε παρακαλώ
Πιάσε με απ’ το χέρι και πάρε με από εδώ
Πήγαινε με κάπου μακριά
Κάπου που θα νιώθω υπέροχα
Σφίξε μου το χέρι για να ξέρω πως είσαι κοντά
Μην φύγεις πάρε με μακριά…
Τα όνειρα
Τα όνειρα σε κάνουν να γελάς
Να γελάς με αυτά που σε κάνουν χαρούμενο
Σε κάνουν και να κλαις
Να κλαις γι’ αυτά που δεν μπορείς να αποκτήσεις
Καμιά φορά γίνονται εφιάλτες και σε τρομάζουν τόσο που
Ξυπνάς τα βράδια φοβισμένος
Φοβάσαι το αύριο, φοβάσαι το τώρα, το μετά
Ποιος ξέρει αν θα υπάρχει αύριο
Κανείς δεν ξέρει τι παιχνίδια μας παίζει η ζωή
Μην νοιάζεσαι για το μέλλον
Και ζήσε το τώρα
Σαν να μην υπάρχει μετά.
Η διαφορετικότητα
Όλοι σε κοιτάζουν παράξενα
Όλοι σε αποφεύγουν
Και μιλούν με λόγια άσχημα
Πίσω απ’ την πλάτη σου
Όλοι υποκρίνονται και σε εξαπατούν
Σε εκμεταλλεύονται και σε αγνοούν
Και όλα αυτά γιατί διαφέρεις
Διαφέρεις απ’ τους άλλους
Σε εμφάνιση και χαρακτήρα
Είσαι ξεχωριστός/ή
με τον δικό σου μοναδικό τρόπο
και δεν μπορούν να το δεχτούν
θέλεις να ξεφύγεις
να βρεις κάποιον να εμπιστευτείς
αυτοί σε υποτιμούν εγώ όμως όχι
είμαι εδώ και δεν θα σου κάνω κακό.
Τα παιδιά
Ξύπνησα από ύπνο βαθύ για να βρεθώ
Και πάλι σε έναν κόσμο που το μόνο
Που ξέρει να κάνει είναι να εκμεταλλεύεται
Τα παιδιά και να καταπατά τα όνειρα
Και τις κρυφές τους ελπίδες για ζωή.
Για μια ζωή χωρίς φόβο, πόνο και μετριοφροσύνη
Για μια ζωή γεμάτη όνειρα και ελπίδες
Που θα μπορούν να κάνουν χωρίς να σκέφτονται
Πιο είναι το σωστό και πιο το άδικο.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη να μάθουν να ζουν
Χωρίς καταπίεση και μίσος για τους μεγάλους
Που δεν τα σέβονται απλώς και μόνο επειδή είναι παιδιά.
Ε, λοιπόν τα παιδιά ξέρουν καλύτερα
Από κάθε μεγάλο το χρειάζονται για να είναι ευτυχισμένα.
Γι’ αυτό αφήστε τα να ζήσουν και να παλέψουν
Για τα δικά τους θέλω στη ζωή
Και όχι γι’ αυτά που ευχαριστούν εσάς τους μεγάλους.
«Αφιερωμένο σε όλους τους υποτιθέμενους γονείς…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου