Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

18.7.15

Δαύιδ Πατσίφικο ο τυχοδιώκτης που ταπείνωσε την Ελλάδα.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνέλληνες καλησπέρα, αν μετά από την ανάγνωση του πιο κάτω άρθρού δεν καταλάβουμε το γιατί βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε, δυο πράγματα θα πρέπει να συμβαίνουν: Α' δεν διάβασες το άρθρο, και Β' θα πρέπει να έχεις κάποια σχέση με Στρουθοκαμηλισμό. Καλή ανάγνωση με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.
Υ.Γ. Σας θυμίζει κάτι; Μήπως σήμερα ζούμε ξανά τις ίδιες στιγμές; Για σκεφτείτε το λίγο.
Απαγόρευσαν το «κάψιμο του Ιούδα» για να πάρει δάνειο η Ελλάδα από τον Γερμανοεβραίο τραπεζίτη Ρότσιλντ. Οι πολίτες ξεσηκώθηκαν και οι Βρετανοί προχώρησαν σε ναυτικό αποκλεισμό της Ελλάδας. Κατηγορίες: ΙΣΤΟΡΙΑ Ετικέτες: δάνειο, δον πατσιφικο, ιουδας, κάψιμο, ναυτικός αποκλεισμός, ρότσιλντ patsifiko 2 Τον Απρίλιο του 1847 η ελληνική κυβέρνηση αναμένει, μετά βαΐων και κλάδων, τον Γερμανοεβραίο τραπεζίτη Τζέημς Μάγιερ Ρότσιλντ της γνωστής οικογενείας. 

Η χορήγηση ενός δανείου από την τράπεζά του στο Παρίσι ήταν απολύτως απαραίτητη. Το πρόβλημα ήταν ότι η επίσκεψη έπεφτε τη Μεγάλη Εβδομάδα που σύμφωνα με το έθιμο τη Μεγάλη Παρασκευή έκαιγαν το Ιούδα. rotsilnt Ο τραπεζίτης Τζέημς Μάγιερ Ρότσιλντ Το θέαμα δε θα ήταν καλό για έναν Εβραίο που τον είχαμε και ανάγκη και το κάψιμο απαγορεύθηκε με διάταγμα! Η δυσαρέσκεια που προκλήθηκε μεταξύ των Αθηναίων ήταν πολύ μεγάλη. Τα επεισόδια της Δευτέρας του Πάσχα Τη Δευτέρα του Πάσχα πολλοί πολίτες επιχείρησαν να τελέσουν το έθιμο, έστω και ετεροχρονισμένα. Επενέβη όμως η αστυνομία και διάλυσε το πλήθος. Ακολούθησαν ταραχές. Tότε μια ομάδα νεαρών επιτέθηκε στο σπίτι του Εβραίου Δόν Πατσίφικο, επί της οδού Καραϊσκάκη στου Ψυρή και κατέστρεψε με μανία τα πάντα. Το πρόβλημα ήταν ότι ο Δον Πατσίφικο ήταν κάτοχος βρετανικού διαβατηρίου. Κατέφυγε λοιπόν στη βρετανική πρεσβεία και διαμαρτυρήθηκε εντονότατα για την καταστροφή των πολύτιμων επίπλων του. Την επόμενη κιόλας του συμβάντος ο Βρετανός πρεσβευτής σερ Έντμοντ Λάιονς προέβη σε διάβημα προς το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών για την καταβολή αποζημίωσης στον θιγέντα με το αστρονομικό για τα τότε δεδομένα ποσό των 886.736 δραχμών και 57 λεπτών. Το εντυπωσιακό είναι πως ο Λάιονς απαίτησε το ποσό χωρίς να έχει προηγηθεί ούτε μια πρώτη καταγραφή των ζημιών. Η ελληνική κυβέρνηση φυσικά αρνήθηκε θεωρώντας ότι η υπόθεση αφορά τη δικαιοσύνη. Άλλωστε τα χρήματα που ζητούσε ο Πατσίφικο ξεπερνούσαν σε αξία ακόμη και τα ανάκτορα του βασιλιά Όθωνα! Η άρνηση αυτή έδωσε την ευκαιρία στον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Βρετανίας Πάλμερστον να απαιτήσει από την ελληνική κυβέρνηση την άμεση καταβολή της αποζημίωσης για τις καταστροφές που υπέστη ο Πατσίφικο. Επειδή και τότε η ελληνική κυβέρνηση δεν συναίνεσε, ο Πάλμερστον έφθασε στο απίστευτο σημείο να διατάξει τον βρετανικό στόλο της Μεσογείου να προβεί σε ναυτικό αποκλεισμό του ελληνικού βασιλείου και στην κατάσχεση πολεμικών και εμπορικών πλοίων! don_pacifico ο Δον Πατσίφικο. Καταχραστής, τοκογλύφος.

Δαύιδ Πατσίφικο ο τυχοδιώκτης που ταπείνωσε την Ελλάδα.

Ποιός ήταν όμως ο δον Πατσίφικο που για χάρη του κινητοποιήθηκαν τα βρετανικά πλοία. Ο Δαύιδ Πατσίφικο ήταν Ισπανοεβραίος ή Πορτογαλοεβραίος, τοκογλύφος τυχοδιώκτης που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1836 ως πρόξενος της Πορτογαλίας. Το 1842 ωστόσο παύθηκε λόγω καταχρήσεων. Στη συνέχεια προσκολλήθηκε στο κύκλο της Δούκισσας της Πλακεντίας και έζησε για κάποιο διάστημα με τα γενναιόδωρα βοηθήματά της. Αργότερα επιδόθηκε στη τοκογλυφία με άγνωστους!!! πόρους. Την Μεγάλη Παρασκευή, τρεις ημέρες πριν την επίθεση εναντίον του σπιτιού του, προκάλεσε το εκκλησίασμα του ναού του Αγίου Φιλίππου κατά την εκφορά του Επιταφίου. Γλύτωσε το λυντσάρισμα στο παρά πέντε. Προφανώς όμως μερικοί θερμόαιμοι δεν τον ξέχασαν. Πολλές πηγές πάντως κάνουν λόγο για νέα πρόκληση τουατσίφικο, από το παράθυρο του σπιτιού του, τη Δευτέρα του Πάσχα. Το διπλωματικό παρασκήνιο Το ερώτημα είναι πως η Βρετανία προκάλεσε τέτοιου μεγέθους διπλωματικό επεισόδιο για έναν άνθρωπο μειωμένης αξιοπιστίας. Ο Πατσίφικο ήταν απλά το πρόσχημα. Η Ελλάδα, σύμφωνα με Βρετανούς κυβερνητικούς αναλυτές, είχε προσδεθεί επικίνδυνα στο «ρωσικό άρμα» εξωτερικής πολιτικής με ότι αρνητικό μπορούσε να σημαίνει αυτό για τα βρετανικά εμπορικά συμφέροντα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Επιπλέον η Βρετανία άρχισε να νοιώθει τον ισχυρό ανταγωνισμό του Ελληνικού Εμπορικού Ναυτικού, που ήδη είχε γίνει πρώτη σημαία στην Δουνάβια ναυσιπλοΐα. Η Ελλάδα έπρεπε να επανέλθει με βίαιο και ωμό τρόπο στην «τάξη» και να κατανοήσει ως θαλάσσιο κράτος ότι δεν μπορούσε να παρεκκλίνει από την πολιτική της Γηραιάς Αλβιώνος. Όποτε συνέβαινε αυτό τα βρετανικά πολεμικά πλοία θα εμφανίζονταν για «εθιμοτυπικές επισκέψεις». Το νεοσύστατο ελληνικό κρατίδιο, ανίσχυρο οικονομικά και στρατιωτικά, ήταν το τέλειο υπόδειγμα της «τακτικής των κανονιοφόρων» των Μεγάλων Δυνάμεων. Πάντως οι κάτοικοι του Πειραιά και της Αθήνας υπέμειναν με μεγάλη καρτερικότητα την περίοδο του αποκλεισμού και συνασπίστηκαν γύρω από τον Οθωνα ο οποίος είδε τη δημοφιλία του να αυξάνεται. Ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός δεν αφορούσε μόνο την υπόθεση Πατσίφικο. Είχε ακόμη και εδαφικές διεκδικήσεις στο όνομα του βρετανικού προτεκτοράτου των Ιονίων νήσων. Οι διεκδικήσεις αφορούσαν τα νησιά Σαπιέντζα και Ελαφόνησο. apokleimsowΑποζημίωση για έξι επτανησιακά πλοιάρια που έπεσαν θύματα πειρατείας. Ικανοποίηση για καθύβριση της βρετανικής σημαίας και ασέβεια προς τον Βρετανό πρόξενο Μπόυντ. Αποζημίωση για δυο κακοποιημένους Επτανήσιους στον Πύργο. Αποζημίωση για τον αγρό του Φίνλεϊ που περιλήφθηκε χωρίς αποζημίωση στον Βασιλικό Κήπο. Τελικά μετά από εντονότατη διαμαρτυρία της Γαλλίας και παρέμβαση της Ρωσίας ο ναυτικός αποκλεισμός ήρθη στις 15 Απριλίου του 1850 και το ζήτημα της αποζημίωσης του Πατσίφικο παραπέμφθηκε σε διεθνή διαιτησία Ορίστηκε επιτροπή διαιτησίας η οποία και εξακρίβωσε πως η ζημία που τελικά είχε υποστεί ο Πατσίφικο ήταν μόλις 3.750 δραχμές, με αρκετές αμφιβολίες, αφού και ο ίδιος δεν κατάφερε να αποδείξει τον τρόπο απόκτησης των καταλογιζομένων ειδών. Έτσι αφενός η ελληνική κυβέρνηση κατέβαλε στον Πατσίφικο το ποσόν των 3.750 δραχμών και αφετέρου επεστράφη σε αυτήν το υπόλοιπο ποσό εκ 330.000 δραχμών που είχε εν τω μεταξύ καταθέσει στη Βρετανία, ως εγγύηση, για την άρση τουλάχιστον του αποκλεισμού. Στη Βρετανία προκλήθηκε κυβερνητική κρίση εξαιτίας της γαλλικής και ρωσικής εμπλοκής. Η βασίλισσα επέπληξε τον υπουργό, που υπερασπίστηκε τον εαυτό του με μία πεντάωρη ομιλία στη βουλή. Στην Ελλάδα το πάλαι ποτέ κραταιό αγγλικό κόμμα έχασε πολύ σημαντικό μέρος της επιρροής του ενώ η ανάμνηση των «Παρκερικών» (από το όνομα του επικεφαλής ναυάρχου του αποκλεισμού Ουίλιαμ Πάρκερ) έμεινε για πολύ καιρό αποτυπωμένη στη μνήμη των Ελλήνων. Τουλάχιστον μέχρι τον επόμενο αποκλεισμό, λίγα μόλις χρόνια αργότερα, στα πλαίσια του Κριμαϊκού Πολέμου. Ο Ιωάννης Μακρυγιάννης στα γραφόμενά του απόδωσε πολύ χαρακτηριστικά την περίοδο του αποκλεισμού: «…και ένας μεγάλος στόλος των σκύλων μας έχουν μπλόκον οπούναι περίπου από τρεις μήνες και μας πήραν όλα τα καράβια και μας κατακερμάτισαν όλο το εμπόριο και τζαλαπάτησαν την σημαίαν μας και πεθαίνουν της πείνας οι ανθρώποι των νησιών και εκείνοι οπούχουν τα καράβια τους γκιζερούν εις τους δρόμους και κλαίνε με μαύρα δάκρυα…». Όσο για τον Πατσίφικο εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Λονδίνο. Σοφή απόφαση γιατί η Αθήνα θα ήταν πολύ επικίνδυνη και όχι μόνο για τα έπιπλα του. Νίκος Γιαννόπουλος ιστορικός...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/apagorefsan-to-kapsimo-tou-iouda-gia-na-pari-danio-i-ellada-apo-to-germanoevreo-trapeziti-rotsilnt-i-polites-xesikothikan-ke-i-vretani-prochorisan-se-naftiko-apoklismo-tis-elladas/

19.6.15

Ο Λευκάδιος Χερν, ο Πεπέ και ο Fuji Tomo Kazu στο filomatheia.blogspot.gr [Ανανέωση 8/2/21]

Φίλες και Φίλοι σήμερα θα σας παρουσιάσω έναν διπλό συμπατριώτη, γιατί διπλό θα αναρωτηθεί κάποιος; γιατί ο Λευκάδιος ήταν Έλληνας Ιρλανδός και Ιάπωνας!!!!! και θα συνεχίσει ο καλόπιστος αναγνώστης και από που ως που εσύ Επικούρειε Πέπο είσαι Ιάπωνας; αυτή η απορία θα σας λυθεί αμέσως μόλις διαβάσετε το καταπληκτικό βιβλίο του ΧΑΡΟΥΚΙ ΜΟΥΡΑΚΑΜΙ με τίτλο ''Το Νορβηγικό Δάσος'' και θα συνεχίσει ο αναγνώστης, και που κολλάει το βιβλίο με την Γιαπωνέζικη καταγωγή σας Επικούρειε Πέπο; Αγαπητή Κέλλυ οφείλω να σας ενημερώσω πως στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν Ιαπωνέζος και είχα το όνομα Πεπέ!!!!!! Ακριβώς αυτό αναφέρει τι βιβλίο και επειδή ο φίλος μου ο Παπαγιώργης είναι καχύποπτος και θ' αρχίσει να ρωτάει πως και τι! θα σας διηγηθώ την πιο κάτω ιστορία η οποία ήρθε στο φως χάρη στον ερχομό σ' αυτόν το κόσμο ενός κοριτσιού, σας μιλάω για την Κοντεσίνα Ηρώ. Ω!!!!!!! του θαύματος η Κοντεσίνα με το που μπόρεσε να πει τις πρώτες λεξούλες άρχισε να με αποκαλεί -και συνεχίζει- Πεπέ!!!!! και επειδή οι σοφοί προγονοί μας έλεγαν ''αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις'' άρχισα κι εγώ να ψάχνω το γιατί, χρειάστηκε να περάσουν είκοσι χρόνια για να μάθω το γιατί. Στη σελίδα 114 λοιπόν του βιβλίου ''Το Νορβηγικό Δάσος'' εκεί βρήκα την απάντηση στο γιατί η Κοντεσίνα Ηρώ με αποκάλεσε από την πρώτη στιγμή Πεπέ, εκεί σ' αυτή τη σελίδα ξεκινάει η λύση του μυστηρίου χάρη λοιπό στην Κοντεσίνα Ηρώ και κατόπιν στον συγγραφέα Χαρούκι Μουρακάμι βρήκα τις ρίζες της προηγούμενης ζωής μου, τότε κατάλαβα κάτι που με απασχολούσε χρόνια, συνήθως όλος ο κόσμος όταν διαβάζει μια εφημερίδα, η ένα βιβλίο ξεκινούν από την πρώτη σελίδα, σωστά; Εγώ ξεκίναγα πάντα από την τελευταία σελίδα!!!!!!!!!!! αυτό το κάνουν μόνο οι Ιάπωνες έτσι σιγά σιγά άρχισαν να μου λύνονται πολλές απορίες σε σχέση με κάποιες συμπεριφορές και προτιμήσεις. Και βέβαια να μη ξεχνάμε και την κορυφαία στιγμή της επίσκεψης μου στην Ιαπωνία τότε που γνώρισα τη Νεραϊδοφεγγαρολουσμένη Μούσα Μiyoko san και τον καρπό αυτής της ανεπανάληπτης σχέσης την λατρευτή μας Θάλασσα. Να γιατί σας μίλησα στην αρχή για το διπλός συμπατριώτης με τον Λευκάδιο Χέρν. Εις ό,τι με αφορά εννοείται πως πιστεύω απόλυτα την πρώτη ιστορία που αφηγείται ο Λευκάδιος, άλλωστε μια τέτοια συγκλονιστική ιστορία έζησα κι εγώ ένα βράδυ που έμεινα κλεισμένος στο Μουσείο της Ακρόπολης και σίγουρα κάποια στιγμή θα σας την παρουσιάσω, απλά επειδή είναι αρκετά μεγάλη και για να τη γράψω θα περάσει χρόνος περιμένω την Περσεφόνη-Δήμητρα να έρθει από την Κέρκυρα ώστε να ξεκινήσουμε την πληκτρολόγηση της.Παρακαλώ απολαύστε τώρα τον Λευκάδιο Χέρν. Σας χαιρετώ ohayo anone! και εύχομαι καλή δύναμη και καλή διαπραγμάτευση στον Αλέξη γιατί απέναντί του θα έχει σκυλιά λυσσασμένα, με σεβασμό και εκτίμηση ο Επικούρειος Πέπος-Πεπέ-Fuji Tomo Kazu-Poof o Eλληνοϊαπωνέζος.


Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου κείμενα από το έργο του Λευκάδιου Χερν. Η ιστορία φέρει τον τίτλο το κορίτσι του πορτραίτου και ανήκει στα κείμενα που έγραψε ο Χερν στην Ιαπωνία κατά την τελευταία περίοδο της ζωής του. Στα κείμενά του αυτά ο Λευκάδιος Χερν διασώζει τον απόηχο του Βουδισμού στην καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων της Ιαπωνίας.
Στο κορίτσι του πορτραίτου ένας σπουδαστής που κατοικεί στο Κυότο, στην ιστορική πρωτεύουσα της Ιαπωνίας και κέντρο του Βουδισμού, ερωτεύεται το ζωγραφισμένο πρόσωπο μίας νεαρής κοπέλας.

Suzuki Harunobu, Καλλονή που επισκέπτεται ένα ναό μία βροχερή νύχτα. Περίοδος Έντο, 18ος αιώνας. Εθνικό Μουσείο του Τόκυο.Ο Λευκάδιος Χερν επινοεί έναν γέρο Ιάπωνα αφηγητή, δια της "φωνής" του οποίου ακούμε την ιστορία για το κορίτσι του πορτραίτου. Από την εισαγωγή της ιστορίας μαθαίνουμε ότι στα κινέζικα και ιαπωνικά βιβλία υπάρχουν ιστορίες για θαυμάσιους πίνακες που μαγεύουν όσους τους κοιτάζουν....Πρόκειται για εξαίσιες ζωγραφιές λουλουδιών, πουλιών ή ανθρώπων από πινέλο φημισμένων καλλιτεχνών...Σύμφωνα με την παράδοση οι απεικονιζόμενες μορφές βγαίνουν κάποιες φορές από το χαρτί ή το μεταξωτό όπου είναι ζωγραφισμένες, ζωντανεύουν, αρχίζουν να κινούνται και προβαίνουν σε πράξεις...Μετά από αυτή την εισαγωγή, ο γέρο Ιάπωνας αφηγητής αρχίζει να διηγείται την ιστορία ενός τέτοιου φημισμένου πορτραίτου.

Ένας νεαρός σπουδαστής με το όνομα Τοκκέι, που ζούσε στο Κυότο, ένα βράδυ καθώς επέστρεφε στο σπίτι του, είδε στη βιτρίνα ενός παλαιοπωλείου ένα παλιό απλό χάρτινο χώρισμα όπου επάνω του ήταν ζωγραφισμένο το ολόσωμο πορτραίτο μίας νεαρής κοπέλας. Επειδή ο παλαιοπώλης δε ζητούσε κανένα σπουδαίο ποσό, ο Τοκκέι αγόρασε τον πίνακα και επέστρεψε στο σπίτι του.
Διαβάζουμε από την ιστορία του Χερν: "...Στη μοναξιά του στενού δωματίου του, ξανακοίταξε προσεκτικά το χώρισμα. Το πορτραίτο του φάνηκε ακόμη πιο γοητευτικό...Ο Τοκκέι πείστηκε πως το άγνωστο μοντέλο υπήρξε αληθινά τόσο όμορφο, όσο η εικόνα του στο χαρτί, μια κι εκείνη η εικόνα έμοιαζε ζωντανή έτοιμη ν' απαντήσει σ' όποιον της μιλούσε. Όσο κοιτούσε με πάθος την όμορφη εικόνα, ο Τοκκέι άρχισε σιγά σιγά να μαγεύεται, να κατακτιέται από τη γοητεία που ανέδυε εκείνο το κομμάτι ζωγραφισμένου χαρτιού.
-Υπήρξε άραγε πραγματικά τόσο θελκτικό πλάσμα; ψιθύριζε συνεχώς. Αχ! θα' δινα ευχαρίστως και τη ζωή μου, ακόμη και χίλια χρόνια ζωής αν τα διέθετα, να την κρατήσω έστω και μερικές στιγμές στην αγκαλιά μου. Έτσι έγινε κι ο Τοκκέι ερωτεύτηκε το πορτραίτο. Το ερωτεύτηκε τόσο πολύ που κατάλαβε πως δεν θα μπορούσε ποτέ ν' αγαπήσει γυναίκα άλλη από την άγνωστη που απεικονιζόταν στο χώρισμα...Κάθε μέρα το πάθος του τον κατακτούσε. Δεν έτρωγε καθόλου, δεν μπορούσε πια να κοιμηθεί. Το μυαλό του αρνούνταν να καταβάλλει την οποιαδήποτε προσοχή στις σπουδές, που παλιότερα του ήταν τόσο αγαπητές. Περνούσε ώρες ολόκληρες μπροστά στο πορτραίτο...".
...Ο Τοκκέι, λοιπόν, μας λέει ο αφηγητής, έπεσε άρρωστος από έρωτα. Ευτυχώς, όμως, είχε φίλο έναν γέρο σοφό, ο οποίος, όταν έμαθε για την ασθένεια του Τοκκέι, τον επισκέφθηκε στο σπίτι του. Ο "αξιοσέβαστος εκείνος γέρος" αντίκρισε το χώρισμα με το πορτραίτο και κατάλαβα αμέσως τι συνέβη, γιατί γνώριζε για αυτές τις μαγικές ζωγραφιές. Έτσι, συμβούλευσε τον Τοκκέι να ακολουθήσει μία παραδοσιακή τελετουργία για να ζωντανέψει την κοπέλα του πορτραίτου και να την βγάλει από το ζωγραφισμένο χαρτί. Του είπε να της δώσει ένα όνομα και κάθε μέρα να στέκεται μπροστά στον πίνακα, να σκέφτεται μόνο αυτήν τη γυναίκα-πράγμα που δεν ήταν καθόλου δύσκολο για τον Τοκκέι, γιατί έτσι και αλλιώς μόνο αυτήν σκεφτόταν συνεχώς μέρα και νύχτα-και να την αποκαλεί με το όνομά της μέχρι να του απαντήσει. Όταν η κοπέλα του απαντήσει, τότε να της προσφέρει μία κούπα κρασί που θα αγοράσει από διαφορετικούς εμπόρους και αυτή θα κατέβει από τον πίνακα και θα δεχτεί να πιει το κρασί...Πράγματι, ο Τοκκέι ακολούθησε τις συμβουλές του γέρου φίλου του, αλλά ο Ιάπωνας αφηγητής ξέχασε να μας πει το όνομα που έδωσε στην κοπέλα. Πάντως, κάποια στιγμή ένα βράδυ, επιτέλους, το κορίτσι του πορτραίτου απάντησε στο κάλεσμα του ονόματός της από τον ερωτευμένο Τοκκέι. Και όταν ο Τοκκέι της πρόσφερε την κούπα με το κρασί, εκείνη κατέβηκε με χάρη από το χαρτί, περπάτησε στις ψάθες που κάλυπταν το πάτωμα του δωματίου και γονάτισε μπροστά του για να πάρει την κούπα. Στη συνέχεια, του χαμογέλασε και τον ρώτησε:
Διαβάζουμε κατά λέξη από την ιστορία του Λευκάδιου Χερν.
"- Πώς μπορείτε να μ' αγαπάτε τόσο; Σ' αυτό το σημείο ο Ιάπωνας αφηγητής προσθέτει: Ήταν πολύ ομορφότερη απ' το πορτραίτο της. Ήταν όμορφη ως την άκρη των νυχιών της. Όμορφη επίσης στο χαρακτήρα και την καρδιά, πιο όμορφη από όλες τις γυναίκες του κόσμου. Δεν μας λέει όμως τι απάντησε ο Τοκκέι. Έτσι την απάντηση οφείλουμε να τη φανταστούμε εμείς οι ίδιοι.
-Δεν θα με βαρεθεί τε όμως κάποτε; ρώτησε η νεαρή κοπέλα.
-Ποτέ όσο ζω! διαμαρτυρήθηκε εκείνος.
-Ύστερα όμως; επέμεινε εκείνη. Η Ιαπωνίδα δεν αρκείται σε έρωτα που κρατάει μόνο μία ζωή.
-Ας υποσχεθούμε ο ένας στον άλλο έρωτα που θα κρατήσει εφτά ζωές, την παρακάλεσε ο Τοκκέι.
-Αν ποτέ γίνεται κακός μαζί μου, θα ξαναγυρίσω στον πίνακα. Και γελούσε με γοητευτικό νάζι.
Υποσχέθηκαν λοιπόν ο ένας στον άλλο εφτά ζωές και δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ο Τοκκέι υπήρξε θαυμάσιος σύζυγος, γιατί η γυναίκα του δεν γύρισε ποτέ στον πίνακά της. Η θέση που είχε κάποτε σ' αυτόν έμεινε για πάντα κενή.
Και καταλήγει ο Ιάπωνας αφηγητής:
Πόσο σπάνια όμως συμβαίνουν παρόμοια πράγματα στο δικό μας κόσμο!".
Έτσι, τελειώνει αυτή η μαγευτική ιστορία του Λευκάδιου Χερν, μία ιστορία της Ιαπωνικής παράδοσης από τη γραφίδα ενός Δυτικού που γοητεύτηκε από την Ιαπωνία και την παράδοσή της.

Ο συγγραφέας Πάτρικ Λευκάδιος Χερν συμπεριλαμβάνεται στον αρκετά μακρύ κατάλογο των Δυτικών που, "διωγμένοι" από τον ορθολογισμό του ευρωπαϊκού πολιτισμού και έχοντας κουρασθεί από τη μάλλον ανιαρή σταδιοδρομία τους, αναζήτησαν τα χαμένα όνειρα και τη νοηματοδότηση της ζωής τους στη μακρινή μυστηριώδη και άγνωστη Ανατολή. Ο Λευκάδιος περιπλανήθηκε από τα νησιά του Ιονίου πελάγους όπου ξεκίνησε η ζωή του στην Ιρλανδία, τη Γαλλία, την Αγγλία, τις ΗΠΑ, τη Μαρτινίκα για να φθάσει έως την Ιαπωνία όπου έζησε τα δεκατέσσερα τελευταία χρόνια της ζωής του, έχοντας ασπαστεί το Βουδισμό και λαμβάνοντας την ιαπωνική υπηκοότητα και το ιαπωνικό όνομα Γιάκομο Κοϊζούμι. Η μετάλλαξη του Χερν σε Δυτικό Ιάπωνα ήταν η κατάληξη μίας επώδυνης διαδρομής που ξεκίνησε από την Ανατολική Μεσόγειο για να πάει στη Δύση έως την Αμερική και να επιστέψει στα ανατολικά, στο απώτατο σημείο της μακρινής Ανατολής, την Ιαπωνία.
Η Δύση γνώρισε την Ιαπωνία και τον πολιτισμό της μέσα από το βλέμμα ενός Δυτικού, ενός δικού της, αλλά και η Ιαπωνία γνώρισε τον εαυτό της μέσα από το βλέμμα ενός ξένου που την είχε αγαπήσει, ενός Δυτικού, του Λευκάδιου Χερν.Ο Λευκάδιος Χερν γεννήθηκε από Ιρλανδό πατέρα και Ελληνίδα μητέρα το 1850 στη Λευκάδα από όπου φαίνεται ότι έλαβε το όνομα Λευκάδιος. Ο πατέρας του, Κάρολος Χερν, βρέθηκε τυχαία στα αγγλοκρατούμενα Επτάνησα, γιατί υπηρετούσε ως αξιωματικός του βρετανικού στρατού. Ήταν στρατιωτικός χειρουργός του βρετανικού σώματος στρατού από το Δουβλίνο στα Επτάνησα. Εκεί, λοιπόν, γνώρισε τη Ρόζα Κασιμάτη, κόρη ευγενούς οικογένειας από τα Κύθηρα (ανήκουν στα Επτάνησα), την οποία ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε, αλλά γρήγορα αναγκάστηκε να την αφήσει μόνη μ' ένα μικρό παιδί στο πατρικό της σπίτι στα Κύθηρα, γιατί πήρε μετάθεση σε μία μακρινότερη βρετανική αποικία, τις Ινδίες. Ο Λευκάδιος ήταν, επομένως, ο καρπός ερωτικού ενθουσιασμού, ενός αιφνίδιου έρωτα δύο μάλλον αταίριαστων πολιτισμικά ανθρώπων που οι συνθήκες χώρισαν νωρίς.
Δύο χρόνια μετά την αναχώρηση του Ιρλανδού αξιωματικού για την Ανατολή, ο Λευκάδιος και η μητέρα του έφυγαν από τα Ιόνια νησιά για τη Δύση, για να ταξιδέψουν στο νησί της καταγωγής του πατέρα του, την Ιρλανδία. Ένα ταξίδι πραγματικά δύσκολο και μακρινό για μια νεαρή κοπέλα και το παιδί της στα μέσα του 19ου αιώνα! Πέρασαν πρώτα από το Παρίσι όπου ζούσε ο αδελφός του πατέρα, ο οποίος ήταν ζωγράφος. Ο θείος του Λευκάδιου τους συνόδεψε από το Παρίσι έως το Δουβλίνο.
Το Δουβλίνο, όμως, δεν έγινε ποτέ το τέλος της διαδρομής τόσο της νεαρής Ρόζας όσο και του παιδιού της. Η Ρόζα, η μητέρα του Λευκάδιου, δεν μπόρεσε να προσαρμοσθεί στο σκοτεινό και υγρό Δουβλίνο, αισθανόταν ξένη και φαίνεται ότι δεν έγινε θερμά αποδεκτή από τους συγγενείς του άνδρα της. Το μόνο συγγενικό πρόσωπο που έδειξε συμπάθεια απέναντι στη νεαρή Ελληνίδα από το Ιόνιο ήταν η Σάρα Μπρέναν, μια θεία του Λευκάδιου, στο σπίτι της οποίας βρήκαν καταφύγιο η μητέρα με το παιδί της. Η κατάσταση στην Ιρλανδία για τη μητέρα του Λευκάδιου δε βελτιώθηκε ακόμα και όταν γύρισε ο άνδρα της από τις Ινδίες. Ο έρωτας του Ιρλανδού αξιωματικού σύντομα εξαφανίστηκε και η σχέσεις του ζευγαριού έγιναν ψυχρές. Η Ρόζα, έγκυος στον τρίτο γιο τους (ο πρώτος είχε πεθάνει στα Επτάνησα όταν ήταν βρέφος, ο δεύτερος ήταν ο Λευκάδιος) και με διαταραγμένο το νευρικό της σύστημα, αναγκάστηκε να επιστρέψει στα Επτάνησα, ενώ ο άλλοτε αγαπημένος της σύζυγος βρήκε νομικό τρόπο να ακυρώσει το γάμο τους. Ο μικρός Λευκάδιος έμεινε στην Ιρλανδία.
Ο Λευκάδιος Χερν πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια μακριά από τη μητρική αγάπη και στοργή και χωρίς το ενδιαφέρον του πατέρα, βιώνοντας απέραντη μοναξιά και ζώντας απομονωμένος στο σπίτι της φανατικά καθολικής άτεκνης θείας του Σάρας Μπρέναν, η οποία είχε αναλάβει την κηδεμονία του. Σχεδίαζε να αναθρέψει τον ανεψιό της σύμφωνα με τις αρχές του Καθολικισμού και να του κληροδοτήσει την περιουσία της. Δεν του πρόσφερε, όμως, την αγάπη που εκείνος πάντα λαχταρούσε. Ο Λευκάδιος μεγάλωσε στο καταθλιπτικό μεγάλο σπίτι της θείας του. Ο ίδιος σημειώνει ότι κανένας σ' εκείνο το αυστηρό σπίτι και τη βαριά ατμόσφαιρα δεν τον φώναζε με το όνομά του, όλοι τον αποκαλούσαν "το Παιδί". Ήταν, λοιπόν, ένα παιδί χωρίς όνομα, φοβισμένο και μόνο. Τα βράδια τρόμαζε στο σκοτεινό και γεμάτο σκιες δωμάτιό του, φοβόταν και φώναζε...Στην αρχή μια υπηρέτρια έτρεχε να δει τι συμβαίνει, αργότερα δόθηκε εντολή κανείς να μην ενδιαφέρεται για το τρομαγμένο παιδί...Κανείς δεν έτρεχε να τον σφίγξει στην αγκαλιά του και να απομακρύνει το φόβο του. "Ο φόβος μου έσφιγγε την καρδιά", γράφει αργότερα σ΄ένα κείμενό του, όταν θυμάται τα παιδικά του χρόνια στην Ιρλανδία.
Όταν ο Λευκάδιος έφθασε στη σχολική ηλικία, η θεία του προσέλαβε δάσκαλο για να του κάνει ιδιαίτερα μαθήματα. Ήταν έξυπνος μαθητής και μάθαινε γρήγορα. Η βιβλιοθήκη του σπιτιού έγινε το καταφύγιό του, τα βιβλία ανακούφιζαν τη μοναξιά του... κόσμοι πολλοί και διαφορετικοί ανοίγονταν στα μάτια του παιδιού. Η καταθλιπτική ατμόσφαιρα του σπιτιού έγινε ελαφρότερη.
Η θεία Σάρα Μπρέναν, όμως, άρχισε να δείχνει την εύνοιά της σε κάποιον άλλο συγγενικό πρόσωπο, ένα μακρινό συγγενή του άνδρα της στον οποίο ανέθεσε τη διαχείριση της περιουσίας. Ο Λευκάδιος είχε αρχίσει να την απογοητεύει. Την ενοχλούσε ότι διάβαζε πολλά βιβλία και πίστευε ότι δε θα γινόταν καλός Καθολικός. Ο διαχειριστής της περιουσίας της τον έστειλε στην ιερατική Σχολή του Γαλλικού Κολλεγίου του Υβενό στη Ρουέν. Εκεί έμαθε καλά τη γαλλική γλώσσα. Στη συνέχεια τον έστειλαν να συνεχίσει τις σπουδές του σ' ένα αυστηρό καθολικό κολλέγιο στην πόλη Ουσό της Αγγλίας. Εκεί έδειξε πολύ καλές επιδόσεις στη γλώσσα και την έκθεση. Άρχισε να αποκτά αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Δυστυχώς, όμως, έπαθε κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού ατύχημα, με αποτέλεσμα να χάσει οριστικά το ένα μάτι του. Εκτός από αυτή την ατυχία, η ζωή του άλλαξε οριστικά και από ένα άλλο σημαντικό συμβάν. Η θεία του έχασε σχεδόν όλη την περιουσία της, γιατί χρεωκόπησε ο ευνοούμενος διαχειριστής της. Ο Λευκάδιος βρέθηκε να ζει πάμφτωχος στο Λονδίνο. Τελικά, ο διαχειριστής της περιουσίας της θείας, μόλις ανάκαμψε οικονομικά, του έδωσε ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για τη Νέα Υόρκη...
Ο νεαρός Λευκάδιος, μόνος και δυστυχισμένος, ταξίδεψε προς τη Δύση. Στην αρχή η ζωή του στις ΗΠΑ ήταν πολύ δύσκολη. Έζησε κάτω από άθλιες συνθήκες φτώχειας για κάποιο διάστημα στη Νέα Υόρκη, δουλεύοντας στο λιμάνι όπου τον βοηθούσαν διάφοροι Ιρλανδοί εργάτες. Στη συνέχεια έφυγε για το Σινσινάττι, όπου συνάντησε τον τυπογράφο Χ. Γουώτκιν που του πρόσφερε βοήθεια και υποστήριξη. Χάρη σ' αυτόν βρήκε εργασία σε μία εφημερίδα και κατόρθωσε να εργάζεται ως δημοσιογράφος, καλύπτοντας το αστυνομικό δελτίο. Άρχισε να αποκτά τη φήμη καλού δημοσιογράφου και να αναγνωρίζεται από την τοπική κοινωνία. Σε μια εποχή που επικρατούσαν η δουλεία και φυλετικές διακρίσεις, ο Λευκάδιος έκανε υπέρβαση και συζούσε με μια νεαρή μιγάδα, την οποία φαίνεται ότι είχε παντρευτεί. Εξαιτίας αυτής της ενέργειάς του έχασε τη δουλειά του.
Κάποια στιγμή εγκατέλειψε το Σινσινάττι και εγκαταστάθηκε στην κοσμοπολίτικη Νέα Ορλεάνη όπου εργάστηκε σε διάφορα έντυπα και απέκτησε μεγάλη φήμη για τα γραπτά του. Έγινε, επίσης, γνωστός και για τις εξαιρετικές μεταφράσεις της γαλλικής λογοτεχνίας. Παρά το ότι είχε καταξιωθεί ως δημοσιογράφος, ένιωθε πάντα ανικανοποίητος και απομονωμένος. Την ίδια εποχή σε επιστολές του και σε διάφορα κείμενά του άρχισε να εκφράζει τη διάθεσή του για φυγή και μακρινά ταξίδια για να γνωρίσει άλλους πολιτισμούς.
Στη συνέχεια έφυγε από τη Νέα Ορλεάνη για τη Νέα Υόρκη και από εκεί για τις Γαλλικές Αντίλλες, τη Μαρτινίκα, όπου έζησε για δύο χρόνια, γράφοντας κείμενα και δημοσιεύοντάς τα σε περιοδικά της Νέας Υόρκης. Στην απλή νησιωτική κοινωνία της Μαρτινίκα φαίνεται ότι αισθανόταν ελεύθερος και ευτυχισμένος. Το 1890 δέχτηκε με ενδιαφέρον την πρόταση ενός αμερικανικού περιοδικού να ταξιδέψει στην Ιαπωνία και να γράψει ανταποκρίσεις από αυτή τη μυστηριώδη χώρα της Ανατολής που τότε έδειχνε ότι προσπαθούσε να "ανοίξει" προς το Δυτικό Κόσμο. Το 1890 έφυγε από το λιμάνι του Βανκούβερ για τη Γιοκαχάμα. Ταξιδεύοντας προς τα δυτικά, θα έφθανε στην Ανατολή της Ανατολής, στα νησιά της Ιαπωνίας όπου θα εγκατασταθεί μόνιμα και θα ζήσει τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια της ζωής του.
Ο Λευκάδιος Χερν με την Ιαπωνέζα σύζυγό του Σετζούκο
 Ήταν κόρη παλιάς οικογένειας Σαμουράι, των Κοϊζούμι. Την περίοδο αυτή η παλιά κοινωνική τάξη των Σαμουράι είχε ξεπέσει. Το όνομα της οικογένειας της γυναίκας του, Κοϊζούμι, έλαβε ο Χερν όταν του δόθηκε η ιαπωνική υπηκοότητα. Ο Λευκάδιος βρήκε στην παραδοσιακή οικογένεια της γυναίκας του την ασφάλεια, τη στοργή και τη ζεστασιά που ο ίδιος είχε στερηθεί, αφού ποτέ δε γνώρισε αληθινές οικογενειακές σχέσεις. Ο ίδιος θαύμαζε την ιαπωνική παράδοση και απαγόρευσε στη γυναίκα του να μάθει αγγλικά. "Είναι πραγματικά κόρη της παλιάς Ιαπωνίας και πρέπει πάση θυσία να παραμείνει έτσι¨, έγραψε σε επιστολή του στον Τσάμπερλαιν, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τόκυο που τον υποστήριζε και τον βοηθούσε ως το τέλος της ζωής του. Είχε επίσης και την υποστήριξη ενός Ιάπωνα ανώτατου υπαλλήλου του Υπουργείου Παιδείας, τον οποίο γνώριζε από τις ΗΠΑ, όταν ο τελευταίος είχε επισκεφθεί τη Διεθνή Έκθεση της Νέας Ορλεάνης.
Το ταξίδι στην Ιαπωνία ήρθε στην κατάλληλη στιγμή για τη ζωή του μοναχικού Λευκάδιου. Ο κόσμος και ο πολιτισμός της άγνωστης χώρας ήταν αληθινή "αποκάλυψη" και του έδωσε το νόημα που αναζητούσε, τον προορισμό που έψαχνε. Μαγεύτηκε από τη χώρα και τους ανθρώπους της και από την πρώτη στιγμή προσέγγισε τον ιαπωνικό πολιτισμό με αγάπη, σεβασμό και κατανόηση. Η ιαπωνική παράδοση τον γοήτευσε πραγματικά και με τα κείμενά του-πολλά διηγήματα αλλά και δοκίμια- διέσωσε παλιές λαϊκές αφηγήσεις και ιστορίες της Ιαπωνίας μέσα από το βλέμμα ενός Δυτικού που όμως είχε αρνηθεί τον εκσυγχρονισμό και τον ορθολογισμό του Δυτικού πολιτισμού. Ο Χερν αποφάσισε να μείνει στην Ιαπωνία σε μία περίοδο (στην ιαπωνική ιστορία ονομάζεται περίοδος Μέιτζι) κατά την οποία η χώρα περνούσε σε φάση κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων που θα άλλαζαν εντυπωσιακά την παραδοσιακή φεουδαρχική κοινωνική συγκρότηση και θα οδηγούσαν στον εκσυχρονισμό και την εκβιομηχάνιση...Η παραδοσιακή κλειστή Ιαπωνία στα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού αιώνα μεταμορφωνόταν σε ισχυρή οικονομική δύναμη και επιχειρούσε να αποκτήσει σχέσεις με τη Δύση. Η εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας άρχισε να γίνεται απαραίτητο προσόν.
Έτσι, ήταν εύκολο για τον Χερν να βρει δουλειά ως καθηγητής της αγγλικής γλώσσας. Για αυτό, βρήκε εύκολα θέση ως καθηγητής της αγγλικής γλώσσας στην πόλη Ματσούε στη βορειοδυτική Ιαπωνία. Μετά από την πόλη Ματσούε, εγκαταστάθηκε στην πόλη Κουμαμότο όπου εργάστηκε ως καθηγητής της αγγλικής γλώσσας σ' ένα μεγάλο κρατικό κολέγιο. Η πόλη, όμως, αυτή, που ήταν ένα μεγάλη σύγχρονο αστικό κέντρο, φαίνεται ότι δεν άρεσε στον Λευκάδιο που είχε μαγευτεί από την παραδοσιακή παλιά Ιαπωνία.
Το 1894 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην παραλιακή πόλη Κόμπε, στο νησί Χονσού. Εκεί τελείωσε και το δεύτερο βιβλίο του "Πέρα από την Ανατολή". Ένα χρόνο αργότερα θα τελειώσει και το τρίτο βιβλίο του με τον τίτλο "Καρδιά", το υλικό του οποίου, όπως και των επόμενων, προέρχεται από ιστορίες της μεσαιωνικής Ιαπωνίας που του άρεσε να συγκεντρώνει και να καταγράφει. Το τελευταίο βιβλίο του είναι το "Καϊντάν", το οποίο θεωρείται ως το καλύτερο.
Από το 1897 εγκαταστάθηκε στο Τόκυο όπου του είχε δοθεί η έδρα του καθηγητή της αγγλικής γλώσσας και φιλολογίας στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο. Μετά το θάνατό του δημοσιεύτηκαν οι διαλέξεις του στο Πανεπιστήμιο, οι οποίες θεωρούνται από τις πιο συναρπαστικές παρουσιάσεις της αγγλικής λογοτεχνίας στο εξωτερικό. Την περίοδο του Τόκυο έγραψε και τα υπόλοιπα βιβλία του για την Ιαπωνία, που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στη Δύση, γιατί υπήρχε ενδιαφέρον για τη μακρινή άγνωστη χώρα της Ανατολής που τότε άρχιζε να γίνεται μεγάλη δύναμη.
Ο Χερν είχε μεγάλη επιρροή και επίδραση στους μαθητές και τους φοιτητές του, πολλοί από τους οποίους αργότερα απέκτησαν σημαντικές θέσεις στην Ιαπωνία. Μιλούσε με αγάπη για τη χώρα τους και την παράδοσή της και τους έκανε να αισθάνονται υπερήφανοι για τον ιαπωνικό πολιτισμό. Έτσι, οι μαθητές του πάντα τον υποστήριζαν και χάρη σ' αυτούς θα αναγνωρισθεί η αξία και θα διαδοθεί η φήμη του έργου του μετά από τον ξαφνικό του θάνατο το 1904 (πέθανε από πνευμονικό οίδημα).
Μία από τις ανθολογίες διηγημάτων του Λευκάδιου Χερν που έχουν μεταφρασθεί στα ελληνικά από τον Σωτήρη Χαλικιά. Στο βιβλίο ο Χαλικιάς έχει γράψει και μία εξαιρετική εισαγωγή για τη ζωή και το έργο του.
Μία ακόμη ανθολογία διηγημάτων του Λευκάδιου Χερν με πρόλογο και μετάφραση του Σ. Χαλικιά.
Η προτομή του Λευκάδιου Χερν στον "Κήπο των ποιητών" στη Λευκάδα. Βρίσκεται δίπλα στις προτομές του Βαλαωρίτη και του Σικελιανού. Ο Ελληνοϊαπωνικός Σύνδεσμος είχε ήδη τοποθετήσει στη Λευκάδα μία αναμνηστική πλάκα από το 1933. Τότε έγινε και μία τελετή προς τιμήν του Λευκάδιου συγγραφέα.
Επιμέλεια ανάρτησης : Επικούρειος Πέπος
Υψηλή εποπτεία και εικαστική παρέμβαση : Dr. Γενικός

17.6.15

ΥΠΑΤΙΑ Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ για να θυμόμαστε τις ρίζες μας. ΥΓ. Είχα την τύχη να γνωρίσω μία άλλη υπέροχη Υπατία.

Υπατία η Αλεξανδρινή - Η μοναδική γυναίκα φιλόσοφος κι επιστήμονας της ύστερης αρχαιότητας, της οποίας ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της, τιμάται ως «άγιος»(!) από την Εκκλησία


«Παρρησίας λαβόντες υπό του επισκόπου (Κύριλλου) οι Αλεξανδρείς έκαυσαν φρυγάνοις αυθεντήσαντες, Υπατίαν την περιβόητην φιλόσοφον, περί ης μεγάλα εφέρετο· ην δε παλαιά γυνή».
Ιωάννης Μαλάλας («Χρονογραφία», Λόγος 14ος)
«Στην Υπατία, που στην λάμψη σου, στα λόγια σου κλίνω γόνυ και υψώνω το βλέμμα μου προς τον έναστρο ουρανό του πνεύματός σου. Γιατί προς τον ουρανό τοξεύει η πράξη σου, προς τον ουρανό οδηγεί των λόγων σου η ομορφιά, θεϊκή Υπατία. Ω συ των πνευματικών επιστημών υπέρλαμπρο αστέρι».
Παλλαδάς («Ύμνος εις την Υπατίαν»).

Η Υπατία, η φιλόσοφος και μαθηματικός της Αλεξανδρείας δεν είναι γνωστή -όσο ίσως θα έπρεπε- στη χώρα μας.
Μια προσωπικότητα ολοκληρωμένη, γεμάτη ηθικές αρετές θάρρους, δύναμης, δικαιοσύνης, ειλικρίνειας, σεβασμού και αφοσίωσης στα ιδανικά, τις αξίες και τα πιστεύω της. Από τις σπάνιες γυναικείες μορφές, που η ενασχόλησή της με τις κατ' εξοχήν για την εποχή, ανδρικές επιστήμες, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πνευματική κληρονομιά της ύστερης αρχαιότητας... Αυτή η πρώτη Ελληνίδα που θέλησε ν' ακολουθήσει το δρόμο της ανεξαρτησίας ενάντια στις προκαταλήψεις, αρνούμενη υποταγή σε ένα ανδροκρατούμενο κατεστημένο και στο θρησκευτικό φανατισμό, δέχτηκε την ευτέλεια και το διωγμό. Μέσα στη θαρραλέα μοναξιά και με όπλο τις γνώσεις της, αντιστάθηκε επιβάλλοντας τη γυναικεία φωνή ακόμη και μετά τη δολοφονία της. Ως την τελευταία ημέρα, ως την τελευταία ανάσα της, αντιμετώπισε με θάρρος κι επίγνωση ακόμη και τον ίδιο τον θάνατό της.
Η Αλεξάνδρεια του 4ου αιώνα μ.Χ. ήταν ο χώρος μιας μικρής επιστημονικής αναγέννησης και αυτή φωτίστηκε από την πιο διάσημη ανάμεσα στις γυναίκες επιστήμονες και φιλοσόφους. Για δεκαπέντε αιώνες η Υπατία θεωρείται ότι ήταν η μόνη γυναίκα επιστήμονας στην ιστορία. Ακόμα και σήμερα συχνά είναι η μόνη γυναίκα που αναφέρεται στην ιστορία των μαθηματικών και της αστρονομίας. Αυτή η ευγενής γυναίκα ξεχωρίζει στις σελίδες της ιστορίας σαν η μεγαλύτερη από τους μάρτυρες παγανιστές.
Η ζωή της
Όταν γεννήθηκε η Υπατία γεννήθηκε την 25η Νοεμβρίου του 364 μ.Χ., η διανοητική ζωή της Αλεξάνδρειας βρισκόταν σε κατάσταση επικίνδυνης σύγχυσης. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γινόταν χριστιανική και όλο και πιο συχνά δεν ήταν μόνο ο χριστιανός ζηλωτής που έβλεπε αιρέσεις και σατανισμό στα μαθηματικά και στην επιστήμη: «οι μαθηματικοί έπρεπε να κατασπαραχθούν από θηρία ή να καούν ζωντανοί» (McCabe). Μερικοί από τους χριστιανούς Πατέρες αναβίωσαν τις θεωρίες της επίπεδης γης και του σύμπαντος ως στερέωμα. Στην Αλεξάνδρεια ο Θεόφιλος, Πατριάρχης Αλεξάνδρειας, υποκινούσε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ παγανιστών, Εβραίων και Χριστιανών. Δεν ήταν μια και τόσο ευμενής εποχή για να είναι κανείς επιστήμονας, ή φιλόσοφος.
Ο πατέρας της Υπατίας, ο Θέων, ήταν μαθηματικός και αστρονόμος στο Μουσείο. Επέβλεπε από κοντά κάθε πλευρά της εκπαίδευσης της κόρης του. Ο Θέων έκανε εξαιρετικά σχόλια στα έργα δύο παλαιοτέρων σπουδαίων αλεξανδρινών μαθηματικών και φιλοσόφων, του Πτολεμαίου και του Ευκλείδη. Ο Θέων ήταν ο τελευταίος λόγιος που καταγράφεται ως μέλος του Αλεξανδρινού Μουσείου. Αξίζει να σημειώσουμε πως τόσο ο Θέωνας όσο και η κόρη του Υπατία, είχαν αλεξανδρινή υπηκοότητα, κάτι που εκείνη την εποχή ήταν δύσκολο κανείς να αποκτήσει, μιας και την υπηκοότητα την παραχωρούσε ο ίδιος ο βασιλιάς (σε περιορισμένο αριθμό ατόμων κυρίως ελληνικής καταγωγής). Σύμφωνα με το μύθο, ήταν αποφασισμένος να γίνει η κόρη του ένα «τέλειο ανθρώπινο ον» (ήταν η εποχή που οι γυναίκες θεωρούνταν κάτι παρακάτω από άνθρωποι)! Η Υπατία ήταν πραγματικά μια ξεχωριστή νέα. Ταξίδεψε στην Αθήνα και την Ιταλία και εντυπωσίαζε όσους συναντούσε με την εξυπνάδα και την ομορφιά της. Έτσι λοιπόν δίπλα στον πατέρα της η Υπατία έλαβε εξαιρετική μόρφωση, την οποία ανέπτυξε και καλλιέργησε σε τέτοιο βαθμό, ώστε τελικά τον ξεπέρασε.
Σπούδασε στη νεοπλατωνική σχολή του Πλούταρχου του Νεότερου και της κόρης του Ασκληπιγένειας στην Αθήνα και ανατράφηκε στις θεμελιώδεις αρχές της Πλατωνικής Σχολής. Την εποχή εκείνη υπήρχε διάκριση μεταξύ των νεοπλατωνικών σχολών της Αλεξάνδρειας και της Αθήνας. Η σχολή της Αθήνας τόνιζε περισσότερο τη μαγεία και την απόκρυφη επιστήμη. Αλλά για τους Χριστιανούς, όλοι οι Πλατωνιστές ήταν επικίνδυνοι αιρετικοί. Οι νεοπλατωνικοί ήταν ασκητικοί και παρέπεμπαν στον Πυθαγόρα, ο οποίος είχε διδάξει ότι η σοφία επιτυγχάνεται μέσω της αποχής. Αν και η Υπατία τηρούσε πιστά αυτές τις αρχές, δεν απαιτούσε από τους μαθητές της, που ήταν διαφόρων θρησκειών, ανάλογους περιορισμούς. Όπως κάθε φιλόσοφος της αρχαιότητας, έτσι και η Υπατία προσπαθούσε να βοηθήσει τους μαθητές της να αντιληφθούν την πραγματική ομορφιά της ζωής και την αληθινή γνώση.
Παρακολούθησε όμως και μαθήματα στη σχολή του Πρόκλου και επηρεάστηκε βαθύτατα από τη διδασκαλία του. Παραδίδεται ότι ο Πρόκλος διέκρινε μεταξύ των μαθητών του την Υπατία, όχι μόνο για τη διαλεκτική της οξύτητα, αλλά και για τη στέρεη μαθηματική της σκέψη. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη σχολή του Ιεροκλέους, όπως προκύπτει από μαρτυρίες υστέρων συγγραφέων. Η φήμη της ως σπουδαίας φιλοσόφου διαδόθηκε μεταξύ των νέων συμμαθητών, στους οποίους άρχισε κατ' ιδίαν να διδάσκει τη θεωρία του Πλωτίνου και τη μέθοδο του διδασκάλου της Πρόκλου, την οποία είχε βαθύτατα αφομοιώσει. Και στις δύο σχολές έγινε αντικείμενο λατρείας -κατά τους ιστορικούς- για το εξαίσιο κάλλος, όχι μόνο το πνευματικό, αλλά και το σωματικό. Ήταν τόσο ωραία στη μορφή και το ήθος, ώστε, καθώς λέει ένας βιογράφος της, «ερασθήναι τινά των προσφοιτώντων». Το θάρρος, παρρησία, διαλεκτική δύναμη και η σπάνια αναλυτική ικανότητα την καθιέρωσαν στις συνειδήσεις των συγχρόνων της.
Η Υπατία συνέχισε το έργο του πατέρα της, διδάσκοντας φιλοσοφία, μαθηματικά και αστρονομία. Η φήμη της εξαπλώθηκε γρήγορα, έχοντας ως αποτέλεσμα, από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας να καταφθάνουν στην Αλεξάνδρεια για να σπουδάσουν φιλοσοφία.
Το Μουσείο είχε χάσει την υπεροχή του και η Αλεξάνδρεια τώρα είχε ξεχωριστά σχολεία για παγανιστές, για Εβραίους και για Χριστιανούς. Ωστόσο, η Υπατία δίδασκε σε ανθρώπους κάθε θρησκείας και μετά τον πατέρα της ανέλαβε μια Έδρα Φιλοσοφίας στην πόλη. Σύμφωνα με τον βυζαντινό εγκυκλοπαιδιστή Σουίδα, «ήταν επίσημα διορισμένη να ερμηνεύει το δόγμα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη κ.ά.». Πολλοί μαθητές ερχόταν στην Αλεξάνδρεια ειδικά για να παρακολουθήσουν τις διαλέξεις της για τα μαθηματικά, την αστρονομία, τη φιλοσοφία και τη μηχανική. Το σπίτι της έγινε κέντρο διανοουμένων και συγκέντρωνε σχολαστικιστές που συζητήσουν επιστημονικά και φιλοσοφικά ερωτήματα.
Η φήμη της δρασκέλισε τα τοπικά σύνορα της αλεξανδρινής σχολής και έφτασε ως τη σχολή της Αντιοχείας, την οποία σε μεγάλο βαθμό επηρέασε. Αλλά και όλη τότε η φιλοσοφική και γενικότερα η πνευματική κίνηση δέχτηκε μεγάλη ώθηση από την επιστημονική πρωτοτυπία της σκέψης της.
Η Υπατία δεν παντρεύτηκε ποτέ και για αιώνες οι ιστορικοί αναρωτιόταν για την αγνότητά της. Χωρίς εξαίρεση, οι ελάχιστες ιστορικές αναφορές σε αυτή την παρθένο φιλόσοφο βεβαιώνουν την αρετή της, την ακεραιότητά της και την απόλυτη αφοσίωσή της στα ιδεώδη της Αλήθειας και του Δίκαιου.
Οι συνθήκες της εποχής
Η εποχή κατά την οποία έζησε η Υπατία δεν ευνοούσε την ευδοκίμηση τέτοιων πνευμάτων και ροπών. Φαίνεται ως περίεργο, αλλά η μακρινή αυτή εποχή παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με την εποχή μας, διότι αναδεικνύει γνωρίσματα, τα οποία συναντά κάποιος στους καιρούς μας: τότε, όπως και σήμερα, βρισκόταν ο κόσμος σε πολιτική ταραχή και σύγχυση. Επικρατούσε ανταγωνισμός των φύλων. Κυριαρχούσε θρησκευτικός και πολιτικός φανατισμός, αδιαφάνεια και έλλειψη ιδεολογικής καθαρότητας επεσκίαζε τις ψυχές και τα πνεύματα. Πάθη και μίσος και φόνοι δεν ήταν κάτι το άγνωστο.
Ο 4ος αιώνας χαρακτηρίστηκε από την προσπάθεια των αυτοκρατόρων, με εξαίρεση τον Ιουλιανό, να επιβάλουν τον χριστιανισμό ως κυρίαρχη θρησκεία στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Για το λόγο αυτό η νέα θρησκεία ήρθε αντιμέτωπη με τις υπόλοιπες θρησκευτικές και φιλοσοφικές τάσεις που υπήρχαν μέσα στο ρωμαϊκό κράτος. Ο νεοπλατωνισμός μάλιστα, αποτελούσε τον μεγαλύτερο «εχθρό», μιας και αποτελούσε την ποιο σοβαρή εναλλακτική λύση έναντι του Χριστιανισμού. Έτσι οι αυτοκράτορες, με μια σειρά διατάξεων προσπάθησαν να περιορίσουν τις ελευθερίες λατρείας των εθνικών και στην συνέχεια με μια πληθώρα νομοθετημάτων στράφηκαν να εξαλείψουν την αρχαία ελληνική θρησκεία κλείνοντας τα ιερά, απαγορεύοντας τις θυσίες και αφαιρώντας τις περιουσίες τους. Προς το τέλος μάλιστα του 4ου αιώνα, οι ναοί των εθνικών άρχισαν να καταστρέφονται (ιδιαίτερα στην Ανατολή), ενώ η εθνική λατρεία ποινικοποιήθηκε. Μάταια, ο σπουδαίος ρήτορας και σοφιστής Λιβάνιος έκανε έκκληση στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο να μεριμνήσει, ώστε να εμποδιστούν οι φανατικοί χριστιανοί να καταστρέφουν τα ιερά των εθνικών.
Το 386 ο επίσκοπος Μάρκελλος της Απάμειας κατέστρεψε το ναό του Δία Βήλου στην Απάμεια, ενώ το 392 καταστράφηκε το Σεραπείο της Αλεξάνδρειας, ένας από τους σημαντικότερους ναούς της αυτοκρατορίας, από τον χριστιανικό όχλο, που καθοδηγείτο από τον πατριάρχη Θεόφιλο. Η καταστροφή του Σεραπείου ήταν σημαντική γιατί κτίστηκε από τον Πτολεμαίο Α και συμβόλιζε την συνύπαρξη, την αλληλοκατανόηση και τον αλληλοσεβασμό των τριών σημαντικότερων πληθυσμιακών ομάδων της Αλεξάνδρειας, των Ελλήνων, των Αιγυπτίων και των Ιουδαίων. Έτσι, η ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία μπόρεσε να απορρίψει τελείως την κλασσική ελληνική παιδεία, γεγονός που έμεινε γνωστό με την ρήση «χείλη υμνούντα τον Χριστόν δεν δύνανται τον Δίαν να υμνήσουν».
Ο αυτοκράτορας Ουάλης (364-378), με αφορμή την αποκάλυψη μια υποτιθέμενης συνομωσίας για την ανατροπή του από εθνικούς, αποδύθηκε σε ένα «κυνήγι μαγισσών», εξαπολύοντας απηνή διωγμό, κυρίως εναντίον των εθνικών διανοούμενων. Για λόγους αυτοπροστασίας, πολλοί έκαψαν τα βιβλία και τις βιβλιοθήκες τους, αφού ήταν δυνατό να θεωρηθούν ότι κρύβουν μαγείες και επωδούς. Τα θύματα των διωγμών ήταν πολλά, ενώ αρκετοί, για να αποφύγουν τυχών τιμωρία τους, διέφευγαν έξω από τα όρια της αυτοκρατορίας. Έτσι, το 391 τερματίσθηκε και η λειτουργία του Αλεξανδρινού Μουσείο, με το διάταγμα του Θεοδοσίου, το οποίο επέβαλλε την καταστροφή όλων των εθνικών ναών της πόλης.
Ο μαρτυρικός της θάνατος
Κατά την περίοδο 412-415 αυτοκρατορικός έπαρχος της Αιγύπτου ήταν ο χριστιανός Ορέστης, ο οποίος όμως, όπως και άλλοι πολιτικοί επισκεπτόταν την Υπατία για να την συμβουλευτεί για θέματα πολιτείας, αλλά και για να παρακολουθήσει τα μαθήματά της. Στο πατριαρχικό θρόνο εν τω μεταξύ ο Κύριλλος διαδέχθηκε τον αποβιώσαντα Θεόφιλο. Αμέσως ο Κύριλλος άρχισε έναν αγώνα για την «καθαρότητα της πίστης», εκδιώκοντας από την πόλη όλους τους μη ορθόδοξους χριστιανούς. Φυσικά αυτός ο διωγμός έλαβε χώρα και για την επέκταση της θρησκευτικής του δικαιοδοσίας στις υποθέσεις της κρατικής διοίκησης.
Πρώτα θύματα αυτής της τακτικής του ήταν οι Νοβατιανοί και κατόπιν η εβραϊκή κοινότητα της Αλεξάνδρειας. Μόλις ο Ορέστης αντέδρασε, ορισμένοι μοναχοί υπό την παρότρυνση του Κυρίλλου αποπειράθηκαν να τον δολοφονήσουν, τραυματίζοντάς τον στο κεφάλι. Ο Ορέστης βρήκε στην Υπατία έναν σύμμαχο, αλλά το γεγονός αυτό μαζί με το ότι η Υπατία ήταν εκτιμώμενο πρόσωπο της πόλης, ανησύχησε τον Κύριλλο. Προκειμένου λοιπόν να την κατηγορήσει και να την αποξενώσει από τον απλό λαό, ο Κύριλλος την κατηγόρησε ότι ασκούσε μαύρη μαγεία! Η κατηγορία της μαγείας άλλωστε για εκείνη την εποχή ήταν κύριο όπλο της χριστιανικής ελίτ κάθε φορά που επεδίωκε φυσική και ηθική εξόντωση κάποιου αντιπάλου της.
Αγνοώντας τις εκκλήσεις του Ορέστη, ο οποίος εκτός από μαθητής της ήταν και καλός της φίλος, η Υπατία αρνήθηκε να απαρνηθεί τις ιδέες της και να ασπασθεί το Χριστιανισμό.
Το ότι η Υπατία ανακατεύτηκε στα πολιτικά θέματα της Αλεξάνδρειας είναι αδιαμφισβήτητο. Ο μαθητής της Ησύχιος ο Εβραίος έγραφε: «Κρατώντας τον μανδύα του φιλοσόφου και περπατώντας μέσα στην πόλη, εξηγούσε δημόσια τα γραπτά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη και άλλων φιλοσόφων σε όλους όσους ήθελαν να ακούσουν... Οι ήθελαν να συμβουλευθούν αυτήν πρώτα για τα θέματα διοίκησης της πόλης».
Την σαρακοστή λοιπόν του 415, ενώ η Υπατία επέστρεφε στην κατοικία της, μετά από τον συνηθισμένο περίπατό της στην πόλη, μια ομάδα χριστιανών (Παραβαλάνοι, ομάδα νεαρών που λειτουργούσαν ως στρατιωτικό σώμα του Πατριάρχη) αφού έκαψαν το σπίτι της, την έσυραν στην εκκλησία Καισάρειον, όπου ξέσχισαν τα ρούχα της και κομμάτιασαν το σώμα της με όστρακα. Έπειτα, αφού έσυραν τα κομμάτια της σε ολόκληρη την πόλη, τα κάψανε στην πυρά έξω από την Αλεξάνδρεια, στην θέση Κίναρον.
Ο φόνος της Υπατίας περιγράφεται στα γραπτά του χριστιανού ιστορικού του 5ου αιώνα Σωκράτη του Σχολαστικού:Όλοι οι άνθρωποι την σεβόταν και την θαύμαζαν για την απλή ταπεινοφροσύνη του μυαλού της. Ωστόσο, πολλοί με πείσμα την ζήλευαν και επειδή συχνά συναντούσε και είχε μεγάλη οικειότητα με τον Ορέστη, ο λαός την κατηγόρησε ότι αυτή ήταν η αιτία που ο Επίσκοπος και ο Ορέστης δεν γινόταν φίλοι. Με λίγα λόγια, ορισμένοι πεισματάρηδες και απερίσκεπτοι κοκορόμυαλοι με υποκινητή και αρχηγό τους τον αναγνώστη Πέτρο, έναν οπαδό αυτής της Εκκλησίας, παρακολουθούσαν αυτή τη γυναίκα να επιστρέφει σπίτι της γυρνώντας από κάπου. Την κατέβασαν με τη βία από την άμαξά της, την μετέφεραν στην Εκκλησία που ονομαζόταν Καισάρειον, την γύμνωσαν εντελώς, της έσκισαν το δέρμα και έκοψαν τις σάρκες του σώματός της με κοφτερά κοχύλια μέχρι που ξεψύχησε, διαμέλισαν το σώμα της, έφεραν τα μέλη της σε ένα μέρος που ονομαζόταν Κίναρον και τα έκαψαν.
Οι δολοφόνοι της Υπατίας, όπως αναφέρθηκε, ήταν Παραβαλάνοι, φανατικοί μοναχοί της Εκκλησίας του Αγ. Κυρίλλου της Ιερουσαλήμ, πιθανώς υποβοηθούμενοι από Νιτριανούς μοναχούς. Το αν ο Κύριλλος διέταξε ο ίδιος το φόνο παραμένει ανοικτό ερώτημα. Πάντως, δημιούργησε το λιγότερο το πολιτικό κλίμα που επέτρεψε μια τέτοια θηριωδία. Ο Κύριλλος αργότερα ονομάστηκε άγιος και τιμάται από την Εκκλησία στις 18 Ιανουαρίου.
Ο Κύριλλος, ο οποίος αργότερα αναγορεύτηκε ο πατέρας τους δόγματος της Χριστιανικής Τριάδας και αγιοποιήθηκε όπως είπαμε για τον ζήλο του, έβλεπε στην Υπατία μια συνεχή απειλή για τη διάδοση της Χριστιανικής πίστης. Ο Κύριλλος, τουλάχιστον έμμεσα, ήταν η αιτία του τραγικού της θανάτου. Παρά κάθε επόμενη προσπάθεια να τον απαλλάξουν από το στίγμα του δολοφόνου, το αδιαμφισβήτητο γεγονός παραμένει ότι δεν έκανε καμία προσπάθεια να αποτρέψει το αποτρόπαιο και βίαιο έγκλημα. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορεί κανείς να προσφέρει σαν υπεράσπισή του είναι το ότι, τυφλωμένος από τη μανία του φανατισμού, ο Κύριλλος θεωρούσε την Υπατία ως μάγισσα εκπρόσωπο του Κακού.
Ο Ορέστης ανέφερε τη δολοφονία και ζήτησε από τη Ρώμη να ξεκινήσει έρευνες. Αργότερα παραιτήθηκε και έφυγε από την Αλεξάνδρεια. Η έρευνα αναβλήθηκε πολλές φορές λόγω «έλλειψης μαρτύρων» και με όργιο δωροδοκιών και τελικά ο Κύριλλος ισχυρίσθηκε ότι η Υπατία ήταν ζωντανή και ζούσε στην Αθήνα.
Αν λάβει κάποιος υπ' όψη τις ειδικότερες πολιτιστικές συνθήκες και τη χαμηλή στάθμη του πολιτισμού, αν προστεθεί σ' αυτό ένας οξύς θρησκευτικός φανατισμός και αν τέλος συνειδητοποιηθεί ο συγκρητισμός δοξασιών, λαϊκών αντιλήψεων, καθώς και οι από τις αιρέσεις και διαμάχες και τις συζητήσεις προκύπτουσες συγκρούσεις, τότε μόνο μπορεί να κατανοήσει κάποιος, πώς είναι δυνατόν μία φωτισμένη φιλόσοφος να παραδοθεί στην αλόγιστη και ανεξέλεγκτη μανία ενός αφηνιασμένου πλήθους, το οποίο την οδήγησε σ' ένα τραγικό και μαρτυρικό τέλος.
Έτσι χάθηκε το 415 η μεγαλύτερη γυναίκα μύστης του αρχαίου κόσμου και μαζί της έπεσε και η Νεοπλατωνική Σχολή της Αλεξάνδρειας. Η μνήμη της Υπατίας πιθανώς τιμάται από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στο πρόσωπο της Αγ. Αικατερίνης της Αλεξάνδρειας. Κατά άλλους αυτή είναι διαφορετικό πρόσωπο, μια άλλη χριστιανή Αλεξανδρινή διανοούμενη που δολοφονήθηκε ένα μήνα πριν την Υπατία.
Με την εξάπλωση του Χριστιανισμού, η έρευνα έδωσε τη θέση της στην εμφάνιση πολλών θρησκευτικών λατρειών και μεγάλο θρησκευτικό χάος και ενδιαφέρον για την αστρολογία και το μυστικισμό. Το 640 εισέβαλαν οι Άραβες στην Αλεξάνδρεια και ό,τι είχε απομείνει από το Μουσείο καταστράφηκε. Αλλά αν και η Ευρώπη είχε μπει στους σκοτεινούς χρόνους του Μεσαίωνα, η ελληνική επιστήμη επρόκειτο να επιβιώσει στο Βυζάντιο και να ανθίσει στον Αραβικό κόσμο.
Το έργο της
Με επιχειρήματα και δημόσια αναγνώριση και σεβασμό η Υπατία επισκίαζε κάθε αντίπαλο των Χριστιανικών δογμάτων της Βόρειας Αιγύπτου. Ήταν φημισμένη για το βάθος της γνώσης της και τη γοητεία της προσωπικότητάς της και αγαπημένη των πολιτών της Αλεξάνδρειας. Συχνά την καλούσαν ως σύμβουλο οι άρχοντες της πόλης.
Αν και τα γραπτά της καταστράφηκαν στην πυρκαγιά της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, μπορούμε να σχηματίσουμε μια εικόνα του περιεχομένου τους από τα σχόλια σύγχρονών της συγγραφέων. Η Υπατία έγραψε σχόλια για την Αριθμητική του Διόφαντου, επίσης για τον Αστρονομικό Κανόνα του Πτολεμαίου και ακόμα για τις Κωνικές Τομές του Απολλώνιου της Πέργα.
Τα περισσότερα από τα γραπτά της Υπατίας ξεκίνησαν σαν σημειώσεις για τους μαθητές της. Κανένα δεν έχει διασωθεί ολοκληρωμένο, αν και είναι πιθανό τμήματα του έργου της να έχουν ενσωματωθεί στις εκτενείς πραγματείες του Θέωνα. Μερικές πληροφορίες για τα επιτεύγματά της προέρχονται από δασωμένα γράμματα του μαθητή και φίλου της Συνέσιου του Κυρηναίου, που αργότερα έγινε ο πλούσιος και ισχυρός Επίσκοπος της Πτολεμαϊδας. Κάποτε ο Συνέσιος, Επίσκοπος και γνωστός για τη μόρφωσή του, της έγραψε ζητώντας τη βοήθειά της στην κατασκευή ενός αστρολάβου και ενός υδροσκοπίου, αναγνωρίζοντας τη μοναδική υπεροχή του νου της.
Το σημαντικότερο έργο της Υπατίας ήταν στην άλγεβρα. Έγραψε σχόλια στην Αριθμητική του Διόφαντου σε 13 βιβλία. Ο Διόφαντος έζησε και εργάσθηκε στην Αλεξάνδρεια τον τρίτο αιώνα και έχει ονομασθεί «πατέρας της άλγεβρας». Ανέπτυξε τις απροσδιόριστες (ή Διοφαντικές) εξισώσεις, δηλαδή εξισώσεις με πολλαπλές λύσεις. (Ένα συνηθισμένο παράδειγμα προβλημάτων αυτού του τύπου είναι το πώς μπορούμε να μετατρέψουμε ένα κατοστάρικο σε νομίσματα χρησιμοποιώντας διαφορετικά νομίσματα, 50άρικα, 20άρικα κλπ.). Εργάσθηκε επίσης με δευτεροβάθμιες εξισώσεις. Τα σχόλια της Υπατίας περιελάμβαναν εναλλακτικές λύσεις και πολλά νέα προβλήματα που προέκυπταν σαν συνέπεια στα χειρόγραφα του Διόφαντου.

Σχετικά

  • Ο αστεροειδής 238 Υπατία, που ανακαλύφθηκε το 1884, πήρε το όνομά του από την ιστορική αυτή μορφή.
  • Η Υπατία επανήλθε στο προσκήνιο το 2009, μέσα από την ταινία του ισπανο-χιλιανού σκηνοθέτη Αλεχάντρο Αμενάμπαρ Αγορά (Agora, ο πρωτότυπος τίτλος), η οποία επικεντρώνεται στα τελευταία χρόνια της ζωής της. Την υποδύθηκε η αγγλίδα ηθοποιός Ρέιτσελ Βάις.
  • EΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ.

14.6.15

ΑΡΗΣ ΦΑΚΙΝΟΣ ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΝΑΣ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Αλληγορικά γεφυρώματα.

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, το μενού σήμερα είναι αφιερωμένο σ' έναν υπέροχο Έλληνα που δεν ζει πια κοντά μας, το όνομα αυτού Αρης Φακίνος!!!!  παρακαλώ όσοι από σας δεν έχετε διαβάσει την τριλογία ''Το Κάστρο της Μνήμης'' Κλεμμένη Ζωή'' και το ''Όνειρο του Πρωτομάστορα Νικήτα'' φροντίστε να τα διαβάσετε σύντομα. Είναι αριστουργήματα. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.




Πολύ νωρίς είχαν αρχίσει να συμβουλεύουν τον Αρη Φακίνο οι γάλλοι φίλοι του να δίνει στα μυθιστορήματά του λιγότερη έμφαση στο εθνικό στοιχείο. Ηδη από τη δεκαετία του '80 ήταν ένας αγαπητός στους Ευρωπαίους έλληνας συγγραφέας και σίγουρα θα πουλούσε περισσότερο αν έκανε μάλλον ασαφή τα ιστορικά και γεωγραφικά δεδομένα στα βιβλία του, κατά προτίμηση συγχέοντας περιοχές και λαούς της Βαλκανικής. Εκείνος, όμως, όπως προκύπτει και από τις συνεντεύξεις του, παρέμενε καχύποπτος απέναντι στον κάθε αφελή ή και ύπουλο διεθνισμό. Ο θάνατος του Αρη Φακίνου, στις 3 Μαΐου 1998, ήταν σημαντική απώλεια για την Ελλάδα και αυτό το γεγονός έρχεται να υπογραμμίσει το 11ο και τελευταίο μυθιστόρημά του που κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1998. Πολλά θαυμαστικά έχουν γραφεί για τον Αρη Φακίνο: ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ευρωπαίους πεζογράφους, ένας έλληνας συγγραφέας μεταφρασμένος σε πολλές γλώσσες, ένας λογοτέχνης της Διασποράς, πρεσβευτής των ελληνικών γραμμάτων στο Παρίσι, όπου και διέμενε από το 1967, όταν ζήτησε πολιτικό άσυλο για να γλιτώσει από τη δικτατορία. Εκείνο όπως που κατ' εξοχήν μετράει είναι ο προνομιούχος παρατηρητής όσων συνέβαιναν στην Ευρώπη που υπήρξε ο Αρης Φακίνος διατηρώντας ταυτόχρονα καθαρή την ελληνική οπτική.
Ο Αρης Φακίνος αντιστεκόταν από δύο οχυρές θέσεις: την αρθρογραφία του στον ελληνικό Τύπο και τα μυθιστορήματά του. Τα τελευταία χρόνια οι επιφυλλίδες του είχαν γίνει μαχητικές και καυτηρίαζαν τους ισχυρούς του χρήματος που βολεύονται με την αφομοίωση των μικρότερων λαών. Οπως μάλιστα έβλεπε εξ αποστάσεως τη χώρα του, ήταν σε θέση να διακρίνει στη συμπεριφορά των συνελλήνων μια παθητικότητα που οδηγεί και στην αποδοχή. Εκείνη την περίοδο ο Αρης Φακίνος συνέλαβε την ιδέα μιας μυθιστορηματικής τριλογίας αφιερωμένης στην απειλούμενη ιστορική μνήμη του ελληνικού λαού.

Το 1992 «Το κάστρο της μνήμης», που κυκλοφόρησε πρώτα στα γαλλικά και τον επόμενο χρόνο στα ελληνικά. Το 1995 η «Κλεμμένη ζωή». Και τον Απρίλιο του 1998 πρόλαβε να παραδώσει στον έλληνα εκδότη του ολοκληρωμένο το χειρόγραφο του τρίτου μυθιστορήματος, «Το όνειρο του πρωτομάστορα Νικήτα». Το πρώτο και το τρίτο μυθιστόρημα της τριλογίας συγγενεύουν, όπως στηρίζονται στην αντιπαραβολή δύο εποχών: είναι τα τέλη του 18ου αιώνα, όταν με την αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οι Μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης αναμειγνύονται στα Βαλκάνια, και τα τέλη του 20ού, οπότε, κατά τον συγγραφέα, η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Δύο μυθιστορήματα που αρδεύονται από τη μυθολογία της βαλκανικής ενδοχώρας και ως προς αυτό το σημείο συνομιλούν με τα μυθιστορήματα του Ισμαήλ Κανταρέ «Το κάστρο» και «Το γεφύρι με τις τρεις καμάρες», αν και οι αφηγηματικοί τρόποι, κυρίως η φιλοσοφία των δύο συγγραφέων, διίστανται.
Διαφορετικό το δεύτερο μυθιστόρημα της τριλογίας, αναφέρεται στα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα από τον πόλεμο και εδώθε. Εφαλτήριο γι' αυτήν την αναδρομή στέκεται η 29η Αυγούστου 1989, όταν στο όνομα της εθνικής συμφιλίωσης θυσιάστηκε ο όγκος των φακέλων των κρατικών υπηρεσιών Ασφαλείας. Μάλλον πρόκειται για το μοναδικό μυθιστόρημα που αποτυπώνει τη συγκεκριμένη πολιτική πράξη απόσβεσης της συλλογικής μνήμης. Κατά τον Αρη Φακίνο, είναι και αυτός ένας τρόπος εξωραϊσμού· όσο λιγότερα στοιχεία διαθέτουμε για τον Εμφύλιο τόσο ευκολότερα η ελληνική ιστορία θα γραφεί κάποτε επί το ευρωπαϊκότερον.
Το πρώτο μυθιστόρημα της τριλογίας, «Το κάστρο της μνήμης», αφηγείται την πολιορκία από τον οθωμανικό στρατό, την άνοιξη του 1792, ενός απόρθητου οχυρού στην Ηπειρο. Το ιστορικό του αφανισμού του Κάστρου ανασυστήνει ο αφηγητής δύο αιώνες αργότερα μέσα από παλαιά χειρόγραφα και την προφορική παράδοση. Αυτή η αντιπαράθεση επιτρέπει στον συγγραφέα να εκθέσει την ερμηνεία του για τα επάλληλα ιστορικά συμβάντα που τάραξαν τον βορειοελλαδικό χώρο και να αγγίξει σημερινές ανησυχίες.
Παρόμοια είναι η στρατηγική της αφήγησης και στο πρόσφατο μυθιστόρημα που πλέκεται γύρω από το χτίσιμο ενός γιγαντιαίου μονότοξου γεφυριού, τις παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης, στη βαθύτερη και πλέον επικίνδυνη χαράδρα της Δυτικής Μακεδονίας, κοντά στο σημείο όπου σήμερα η εθνική οδός συναντά τα σύνορα με την πρώην Γιουγκοσλαβία.
Ο Αρης Φακίνος συνθέτει μυθιστορήματα με επική πνοή. Αν και τα τοπωνύμια φαίνονται επινοημένα, η ατμόσφαιρα εκείνων των χρόνων και οι ηρωικές συμπεριφορές των ανθρώπων βγαίνουν μέσα από τις λαϊκές διηγήσεις και τα δημοτικά τραγούδια.
Η αφήγηση παίρνει πνοή από τη μακρά παράδοση των πετροχτιστάδων της Ηπείρου. Κλειστή η συντεχνία των χτιστάδων, με αυστηρή ιεραρχία, που ξεκινούσε από το τσιράκι και έφθανε στον πρωτομάστορα και στον ιντζενιέρη. Τα τακίμια των μαστόρων ή και μπουλούκια περιπλανιόνταν σε ολόκληρη τη Βαλκανική και ακόμη μακρύτερα, ως την εγγύς Ανατολή και την Περσία, χτίζοντας ό,τι τους τύχαινε, εκκλησίες και τζαμιά, οχυρά και αρχοντικά. Πλέον περίβλεπτα όμως παραμένουν τα πετρόκτιστα γεφύρια που ακόμη και σήμερα εντυπωσιάζουν, έργο ειδικών μαστόρων, των λεγόμενων Κιοπρουλήδων.
Το 1779 και για 10 χρόνια χτίζεται το γεφύρι, σύμφωνα με το μυθιστόρημα. Ονειρο του πρωτομάστορα Νικήτα Τσιάκα, να έρθουν, μια ώρα αρχύτερα, «τα Φώτα της Ευρώπης» στην υπόδουλη χώρα. Οι ελπίδες του όμως θα διαψευσθούν. Η γέφυρα θα ανοίξει τον δρόμο σε εμπόρους, οθωμανούς στρατιώτες και ευρωπαίους πράκτορες. Ο τόπος αιμορραγεί καθώς οι ντόπιοι ευκολότερα ξενιτεύονται και οι φιλέλληνες που φέρνουν τη φλόγα της Επανάστασης πιο δύσκολα βρίσκουν κρησφύγετο. Αλλα 10 χρόνια θα υπομείνει ο αρχιτέκτονας της γέφυρας τον εκφυλισμό που προκάλεσε το έργο του ώσπου να πάρει τη μεγάλη απόφαση. Με φουρνέλο θα τινάξει στον αέρα το γεφύρι και μόνο τα κομμένα άκρα του θα απομείνουν στις δύο πλευρές της χαράδρας.
Ωστόσο τον μύθο του γεφυριού θα τον διασώσουν τα δημοτικά τραγούδια της περιοχής. Ανάμεσα στους ήρωες που πλάθει ο Αρης Φακίνος, δίπλα στον πρωτομάστορα Νικήτα και στον μαστρο-Θεόφιλο, υπάρχει και ένας φημισμένος τραγουδάρης και οιωνοσκόπος που κατάγεται από τη Λέσβο, εμφανής υπαινιγμός στους αρχαίους υμνωδούς. Οπως και στο «Κάστρο της μνήμης», η κασέλα με τα σχέδια του ιντζενιέρη και τις επιστολές από τους γάλλους φιλέλληνες θα διασωθεί σε ένα γειτονικό μοναστήρι ενώ το ποίημα που έπλεξε ο τραγουδάρης θα παραδοθεί από γενιά σε γενιά. Ωσπου ένας γέροντας λαγουτιέρης να ταξιδέψει από το χωριό του, κοντά στη Φλώρινα, στην Αθήνα, για να τραγουδήσει τον μακρόσυρτο σκοπό σε ένα ριάλιτι σόου. Ενας τηλεθεατής, ο αφηγητής, θα αναζητήσει τον λαγουτιέρη στη Δυτική Μακεδονία και θα μαγνητοφωνήσει την ιστορία του.
Το μυθιστόρημα είναι μια φιλόδοξη αλληγορία για τα ποικίλα γεφυρώματα της χώρας μας με την Ευρώπη και τα δεινά που αυτά επιφέρουν. Σε όλα τα βιβλία του Αρη Φακίνου, και στα παλαιότερα και στην τριλογία, πληθαίνουν οι ιστορικές εκτιμήσεις και οι φιλοσοφημένες απόψεις ενός ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου. Ιδιαίτερα το τελευταίο μυθιστόρημά του φαίνεται περισσότερο δεμένο με την επικαιρότητα, καθώς ο αφηγητής, με πικρή ειρωνεία, παραθέτει συμβάντα εκείνων των μακρινών χρόνων με στόχο την προβολή τους στο σήμερα. Αυτή η αδιάκοπη αντιστοίχιση αναδεικνύει τον εκπεσμό των αξιών. Επίσης περιπαίζει τον τρόπο που σκέφτονται οι άνθρωποι της πόλης.
Αν και πρόκειται για ένα μυθιστόρημα με θέση, ο Αρης Φακίνος ξεφεύγει από την παγίδα της διδαχής και της καταγγελίας. Οι ανησυχίες του συγγραφέα για την απώλεια της πολιτιστικής ταυτότητας του Ελληνα και για το δυσοίωνο μέλλον της ορθόδοξης παράδοσης χωνεύονται στην αφήγηση χωρίς να τη βαραίνουν. Στο άρτιο αποτέλεσμα συμβάλλει η καθαρότητα της χυμώδους δημοτικής στην οποία έχουν γραφεί τα μυθιστορήματα του Αρη Φακίνου, ανόθευτη παρά την τριακονταετή παραμονή του στη Γαλλία.
Ως και την τελευταία παράγραφο του τελευταίου μυθιστορήματός του ο Αρης Φακίνος παραμένει ένας ρομαντικός αριστερός που πιστεύει σε μια ιδεατή πατρίδα και σε παμβαλκανικά οράματα. Γεννημένος το 1935 στο Μαρούσι, εκδίδει το πρώτο του βιβλίο «Εκέκραξα» το 1964 στην Αθήνα. Τα επόμενα οκτώ μυθιστορήματά του, ως και «Το κάστρο της μνήμης», πρωτοδημοσιεύονται στα γαλλικά. Προς το παρόν ο Αρης Φακίνος δεν συμπεριλαμβάνεται στις γραμματολογίες νεοελληνικής λογοτεχνίας. Για να επιβεβαιωθεί για ακόμη μία φορά ο κανόνας ουδείς προφήτης στον τόπο του.
Η κυρία Μάρη Θεοδοσοπούλου είναι κριτικός λογοτεχνίας.
Πηγή: Το Βήμα.

12.6.15

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΡΙΤΑ, στη ΦΡΥΝΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ!!!!!!!!!!!! από τον Επικούρειο Πέπο.


ΟΙ ΙΕΡΟΔΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συναθλητές, Φιλοκαλλιστές, Φιλότεχνοι σας καλημερίζω και σας εύχομαι μέρα καλή και δημιουργική. Η σημερινή ανάρτηση ίσως σε κάποιους να μην αρέσει, και ίσως κάποιους να τους ξενίσει!!!!!!!!  σε όλες και όλους αυτούς θα πω το εξής. Σήμερα έμαθα ένα δυσάρεστο γεγονός, έμαθα πως πέθανε μια ΚΥΡΙΑ!!!!!!! ίσως κάποιοι από σας πείτε μας πως είναι δυνατόν να το λες αυτό για μια γυναίκα που στα νιάτα της, στα 23της όταν εσύ την είχες γνωρίσει ήταν ιερόδουλος; Πράγματι όταν πρωτογνώρισα την πανέμορφη Ρίτα είχε ήδη ξεκινήσει το άθλημα, εγώ όμως θα θυμάμαι για πάντα μερικά  πράγματα από εκείνη τη Θεά, το τέλειο σώμα της, και τους πιο ερωτικούς μαστούς που γνώρισα στη ζωή μου, και κυρίως την ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΤΗΣ.

Αυτή η ΚΥΡΙΑ που πέθανε χθες άφησε ένα γράμμα σ' έναν κοινό μας φίλο όπου μέσα υπήρχε μια λέξη ''ευχαριστώ'' σίγουρα θα έχετε την περιέργεια να μάθετε γιατί μου έγραψε αυτή τη λέξη, θα σας το πω, σιγά σιγά όμως για να πάρουμε  τα πράγματα με τη σειρά. Βρισκόμαστε στο 1970 ήμουν τότε 15 χρονών, εκείνο το καλοκαίρι εργαζόμουν στην Πλάκα στον ΒΑΚΧΟ εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολο να έχεις σχέσεις με μια κοπέλα και ακόμα πιο δύσκολο να μπορείς να έχεις σεξουαλικές σχέσεις, μόνο στα κλεφτά κανένα φιλάκι και λίγο πιάσιμο το στήθος, εννοείται έξω από τα ρούχα. Οι πιο μεγάλοι βέβαια είχαν πιο πολλά τυχερά. Εν το μεταξύ ΤΟΤΕ!! το τονίζω το ΤΟΤΕ!  γιατί έχω την εντύπωση πως κάτι έχει αλλάξει σήμερα, τότε λοιπόν τ' αγόρια της ηλικίας μου είμασταν πολύ ζωηρά και ψάχναμε για γαζέλες!!!!!!!!! είχαμε το κυνήγι στο αίμα μας όπως τα λυκόπουλα και επειδή οι γαζέλες ειδικά σε μας τους 15ρηδες δεν μας άφηναν να τις τρυγήσουμε και μοιραία λόγω ανάγκης


καταλήγαμε στα υπέροχα κορίτσια των ελευθέρων ηθών. Στην πλάκα τότε είχε μεταφερθεί η Τρούμπα, απίστευτο κι όμως αληθινό η Πλάκα τότε είχε γεμίσει με ''σπίτια'' και καμπαρέ όπου πολλά κορίτσια έκαναν κονσομασιόν και άλλα αθλητικά (sic) κόλπα. Στο σπίτι που μέναμε, δηλαδή ποιο σπίτι ένα δωμάτιο ήταν όλο κι όλο και είχε δίπλα μια μικρή κουζίνα και το μπάνιο, και μέναμε τρία άτομα παρακαλώ!!!!!!! δίπλα μας στο διπλανό δωμάτιο έμεινε μια Θεά που νομίζαμε πως ήταν ανεψιά της σπιτονοικοκυράς μας γιατί μας είχε πει η ιδιοκτήτρια να δίνουμε το ενοίκιο στην Ρίτα,  οπότε εμείς -αυθαίρετα βέβαια- υποθέσαμε πως ήταν ανεψιά της. Κάποια μέρα ως περίεργος την ρώτησα να μου πει που δουλεύει και μου είπε πως εργαζόταν σε κάποιο ιδιωτικό νοσοκομείο ως νοσοκόμα και πως ήταν πάντα βραδινή βάρδια για να παίρνει πιο πολλά χρήματα. Ήταν η δεύτερη φορά στη ζωή μου που έκλαψα που ήμουν υγιής, η πρώτη ήταν στο χωριό όταν ήμουν 10 χρονών και ο Θείος Μιχάλης έβγαζε κάποιο δόντι του Θωμά και εγώ έκλαιγα γιατί δεν μου έβγαζε κι εμένα, με λίγα λόγια ήμουν από τότε ένας βλάκας και μισός. Ας επανέλθω όμως στην Ρίτα τη Θεά εκείνο το καλοκαίρι στον Βάκχο είχαμε έναν καλλιτέχνη που αργότερα έγινε μεγάλη φίρμα, αλλά τότε, περάσαμε μεγάλη πείνα, τα μόνα άτομα που ήταν ενθουσιασμένα με τον καλλιτέχνη ήταν η σύζυγος του μαγαζάτορα και η θεία της. Μια Κυριακή μεσημέρι στο εστιατόριο που έτρωγα ένα σκέτο από γιουβέτσι (από τότε το έχω απωθημένο και όταν το μαγειρεύει η Δολέντσια καταβροχθίζω το μισό ταψί) παρατηρώ στη σκάλα να κατεβαίνει η Θεά Ρίτα, όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω της, η ίδια έριξε μια ματιά στην αίθουσα και προς μεγάλη μου έκπληξη την είδα να κατευθύνεται προς το τραπέζι όπου καθόμουν εγώ, μου κόπηκαν τα πόδια νόμισα πως μ' έψαχνε γιατί δεν είχαμε δώσει ακόμα το ενοίκιο, όταν δε έφθασε κοντά μου και με ρώτησε αν μπορούσε να καθίσει κόντεψα να χάσω τη λαλιά μου. Να μη σας τα πολυλογώ μου παράγγειλε κι άλλο πιάτο με φαγητό όχι σκέτο, μιλάμε για κανονική μερίδα με κρέας!!!!!!! 

Και όταν πλήρωσε με ρώτησε αν πήγαινα σπίτι για να πάμε μαζί. Οι θαμώνες μέσα στην αίθουσα τα είχαν χάσει, κάποιοι θα νόμισαν πως ήμουν αδερφός της, κάποιοι άλλοι πιο πονηροί θα είπαν: για κοίτα ρε το ο μπαγλαμάς του πλήρωσε το φαγητό και τον πήρε και μαζί της. Εγώ τα σκεφτόμουν όλα αυτά, και αναρωτιόμουν τι θα έλεγα την άλλη μέρα στον εστιάτορα γιατί φοβόμουν μη μου κόψει και την πίστωση. Όταν φθάσαμε στο σπίτι Τριπόδων 18 με κάλεσε να μπω στο  δωμάτιό της που για την ακρίβεια ήταν πιο καλό και πιο μεγάλο από το δικό μας γιατί είχε και ένα μικρό χολ, όπως μου είπε κάτι ήθελε να μου δώσει, πράγματι μου έδωσε μια σακούλα που είχε μέσα τρόφιμα και μου είχε πει πως της τα έστειλαν οι δικοί της αλλά επειδή η ίδια όπως είπε έτρωγε στο νοσοκομείο δεν της ήταν απαραίτητα. Που να φαντασθώ εγώ ο πανίβλακας τότε πως τα είχε αγοράσει η ίδια για μένα; από την σπιτονοικοκυρά είχε μάθει πως εκείνη την περίοδο ήμουν άφραγκος, αφού στο μαγαζί ο καλλιτέχνης τραγούδαγε μόνο για μας. Αγόρασε λοιπόν τα διάφορα τρόφιμα  που σας προείπα και με την πρόφαση πως δεν τα χρειάζεται τα έδωσε σε μένα. Την ώρα που ήμουν έτοιμος να φύγω, μ' ένα νάζι, που έχει μείνει χαραγμένο στον σκληρό δίσκο της μνήμης μου-ίσως γι' αυτό να έχω αδυναμία στις ναζιάρες- με ρώτησε αν θα ήθελα το βράδυ να πάμε στον θερινό κινηματογράφο ''ΕΡΕΧΘΕΙΟΝ'' άλλο που δεν ήθελα εγώ εκείνη μάλιστα την περίοδο είχα διακόψει την ιδιωτική δραματική σχολή που πήγαινα λόγω του ό,τι χρώσταγα ήδη δυο μήνες και είχα τρέλα με τον κινηματογράφο, κάποια στιγμή παρακολούθησα 6!!!!!!!!!!! ταινίες σερί, της εξήγησα πως θα το ήθελα πάρα πολύ αλλά....... δεν πρόλαβα να συνεχίσω γιατί μου έβαλε τον δείκτη του χεριού της στα χείλη εννοώντας να σωπάσω, θα πλήρωνε αυτή είπε εκείνο το βράδυ και κάποιο άλλο βράδυ θα πλήρωνα εγώ. Αυτή η σκέψη με αναστάτωσε λίγο γιατί σκέφτηκα πως με τον καλλιτέχνη που είχαμε στο μαγαζί θα πέρναγε το καλοκαίρι κι εγώ θα ήμουν στεγνός. Έπρεπε άμεσα να ψάξω αλλού για δουλειά γιατί θα γινόμουν ρεζίλι των σκυλιών, δεν θα είχα χρήματα να πληρώσω τα εισιτήρια. Άφησα αυτές τις σκέψεις για την επόμενη και συνόδευσα την Θεά στον κινηματογράφο, αν κάποιος με ρωτήσει πιο έργο είδαμε θα πρέπει να είναι πολύ βλάκας γιατί εγώ ήμουν αλλού. Από τη στιγμή που στα μισά του δρόμου μούπιασε το χέρι και φθάσαμε στο Ερέχθειο χεράκι-χεράκι αυτό ήταν το καλύτερο έργο, στο διάλειμμα κέρασε ποπ κόρν και πορτοκαλάδα όταν φύγαμε με ρώτησε αν μου άρεσε το έργο κι εγώ της απάντησα ποιο έργο; προς στιγμή τα έχασε! Επειδή με κοίταζε παράξενα της εξήγησα πως από τη στιγμή που ένιωσα το χέρι σου να κρατά το δικό μου χέρι, για μένα σταμάτησε ο χρόνος!!!! έβαλε τα γέλια και μ' έκανε δυο ερωτήσεις εκ των οποίων η δεύτερη μ' έκοψε τα πόδια. Ερώτηση πρώτη, δηλαδή θέλεις να το ξαναδούμε; Απάντησα ως εξής, ναι, αλλά όχι απόψε!!!!!!!!! Άλλο βράδυ για να έρθουμε ξανά από το σπίτι ώστε να μου κρατάς ξανά το χέρι, πονηρός ο βλάχος


Θεέ μου παρ' ό,τι έχουν περάσει 45 χρόνια εκείνο το υπέροχα μοναδικό χαμόγελο αντηχεί ακόμα στ' αυτιά μου, και μετά ήρθε η ερώτηση που με μ' έκανε να χάσω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου: Δε μου λες πόσο χρονών είσαι!!!!!!!!!!!! Ανάθεμα αυτόν τον μασκαρά που είχε βγάλει αυτή τη φράση, όταν πήγαινα στον κινηματογράφο για να δω κάποιο έργο της προκοπής, έτσι το λέγαμε τότε, με το που πήγαινα στο ταμείο ''πόσο χρονών είσαι;'' νάσου ξανά απόψε τα ίδια. Της είπα την αλήθεια, εκείνο το βράδυ πήρα την απόφαση πως έπρεπε με κάποιον τρόπο το πιστοποιητικό που θα έλεγα να μου στείλουν από το χωριό η ημερομηνία γέννησης έπρεπε ν' αλλάξει πάση θυσία. Όταν φθάσαμε στο σπίτι λίγο πριν την καληνυχτίσω με ρώτησε γιατί έχασα το κέφι μου όταν με ρώτησε για την ηλικία μου; Της εξήγησα τον πόνο μου και πρόσθεσα πως θα ήθελα να ήμουν πιο μεγάλος και για σένα.... δεν κατάλαβα εκείνο το βράδυ αν κατάλαβε τι εννοούσα αλλά αν ήμουν λίγο έξυπνος και αναρωτιόμουν γιατί με φίλησε όταν χωρίσαμε θα έπαιρνα άμεσα την απάντηση. Εκείνο το βράδυ και πολλά άλλα βράδια πήγε περίπατο ο ύπνος. Περίπου δέκα ημέρες μετά απ' αυτό το περιστατικό κι ενώ είχα φροντίσει να βρω αλλού δουλειά κάποιο πρωινό που άκουσα να παίζει στο πικάπ που είχε το τραγούδι ''ο ήλιος λάμπει μες στα μάτια σου'' χτύπησα τη πόρτα και ρώτησα αν το βράδυ δεν έχει βάρδια  να πάμε ξανά στον κινηματογράφο, αλλά με την προϋπόθεση πως θα πληρώσω εγώ. 

Μου υποσχέθηκε πως αυτό θα γινόταν την επόμενη που είχε ρεπό. 01/07/70 μακάρι εκείνο το βράδυ να μην είχε τελειώσει ακόμα, όταν επιστρέψαμε στο σπίτι κάναμε έρωτα μέχρι το πρωί, κοιμήθηκα εκεί μαζί της και κατά τις 12.00 που ξυπνήσαμε ξεκίνησε να μου λέει τη δική της ιστορία, αφού την άφησα να ξεκινήσει ήταν η σειρά μου να της βάλω τον αντίχειρα στα χείλη και να της πω: μη συνεχίζεις τα ξέρω όλα!!!!!!!!!! έπεσε από τα σύννεφα!!!!!! την παρακάλεσα να βάλει στο πικάπ το τραγούδι με τίτλο '' κατω στον Πειραιά στα καμίνια'' και άρχισα να ξετυλίγω το κουβάρι. Όταν άλλαξα δουλειά είχα γίνει μπακαλόγατος και μεταξύ των πελατών ήταν και το καμπαρέ ''the toc'' κάποια μέρα που είχα πάει την παραγγελία ρώτησα την κυρία που έκανε κουμάντο αν θα μου επέτρε  ένα βράδυ να πάω κι εγώ εκεί, για καλή μου τύχη η κυρία που γούσταρε παιδιά της ηλικίας μου, μου είπε ΟΚ!!!  Έλα το βράδυ κι εγώ θα κανονίσω να περάσεις καλά. Πράγματι πήγα μ'ενα φιλαράκι τον Γιώργο τον Κριπούρη, αφού η κυρία μας έστειλε τέσσερα ποτά και δυο κορίτσια για να ψιλοχαμουρευτούμε τα φώτα ήταν τόσο χαμηλά που δεν έβλεπες παρά μόνο άκουγες και έπιανες, παρ' αυτά κάποια στιγμή κι ενώ είχαν περάσει κανά δυο ώρες σηκώθηκα και πήγα στην κυρία για να της πως, τι θα γίνει με τα κορίτσια θα τα επιτρέψεις να έρθουν μαζί μας; Εκείνο το βράδυ για πρώτη φορά άκουσα τη λέξη επιβήτορας!!! για την ακρίβεια η κυρία είπε στρεφόμενη προς μια κοπέλα που ήταν δίπλα της: 

Ρε συ Τάνια  τι θα κάνουμε μ' αυτον τον επιβήτορα; εγώ μη γνωρίζοντας τι θα πει επιβήτορας έκανα πως δεν άκουσα. Η πολύ καλή Τάνια δεν έφερε αντίρρηση και της αποκρίθηκε, αφού του το υποσχέθηκες, πρέπει να κρατήσεις το λόγο σου, άλλωστε ο μικρός μου είναι πολύ συμπαθής, όλα καλά αλλά εκείνο το μικρός τι το ήθελε; Επιστρέφοντας στο τραπέζι, που να μην έσωνα να επιστρέψω!! και παρ' ο,τι ήταν σχεδόν σκοτάδι πήρε το μάτι μου μια κοπέλα που έμοιαζε με την Ρίτα!!!!!!! δηλαδή δεν έμοιαζε ήταν η Ρίτα.... απλά εγώ έλεγα μέσα μου πως έμοιαζε γιατί δεν ήθελα να πιστέψω αυτό που έβλεπα. Πήγα στο τραπέζι μου και είπα στον φίλο μου και στα κορίτσια να φύγουμε, αφού τα κορίτσια πήραν τη σχετική άδεια από την κυρία φύγαμε για το σπίτι του φίλου μου. Εκείνο λοιπόν το βράδυ που σε είδα εκεί κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά, για να σιγουρευτώ την επόμενη που πήγα τα ψώνια στο καμπαρέ  με περίμενε εκεί η Τάνια και μόλις με είδε άνοιξε τα χέρια της και με πήρε αγκαλιά λέγοντας: μικρός μικρός στο μάτι αλλά  ταύρος έμαθα στο κρεβάτι!!!!!!! Η Μαίρη τα είχε ξεφουρνίσει όλα, αφού ευχαρίστησα την καλή Τάνια με τρόπο προσπάθησα να την ψαρέψω για την κοπέλα που καθόταν χθες βράδυ σ'εκείνο το τραπέζι, με το που της τώπα έπιασε το κεφάλι της και είπε, Χριστέ και Παναγιά!!!!! 

Βρε τι είσαι εσύ; πότε πρόλαβες και την είδες μέσα στο σκοτάδι; Αυτή ξέχασέ την ούτε να το σκέφτεσαι, μην τολμήσεις και κάνεις καμιά κουβέντα στην Πένυ, άρα αυτό ήταν το όνομα της κυρίας, προκειμένου να μπορέσω να μάθω το όνομα έκανα κάτι γλύκες στην Τάνια λέγοντας πείτε μου τουλάχιστον το όνομά της, και αν έχεις την καλοσύνη πες μου τι εννοούσε η κυρία Πένυ χθες όταν με αποκαλούσε επιβήτορα; Τι ήθελα και το έλεγα; για ένα τέταρτο κρατούσε την κοιλιά της από τα γέλια ευτυχώς που δεν έπαθε κάτι γιατί νόμισα πως θα έπεφτε ξερή από τα γέλια. Στο τέλος για το καλό που της είχα κάνει, όπως είπε ήταν η πρώτη φορά που γέλασε απ' την καρδιά της, μου εξήγησε τι σημαίνει επιβήτορας και μ' άρεσε πάρα πολύ, μου είπε επίσης πως το πραγματικό όνομα της κοπέλας ήταν Ρίτα!!!!!!!!!!!!!! ανάθεμα, καλύτερα να δάγκωνε τη γλώσσα της παρά να ξεστόμιζε αυτό το όνομα. Ευχαρίστησα την Τάνια και έφυγα με βαριά καρδιά, την ίδια μέρα έφυγα και από το ''ΕΥΩΝΟ'' Όση ώρα μίλαγα άκουγε με πολύ μεγάλη προσοχή και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της, τα ήξερες όλα αυτά και είσαι σήμερα εδώ μαζί μου; είμαι σήμερα και αν μου το επιτρέψεις θα είμαι εδώ και αύριο, αυτή ήταν η απάντηση που της έδωσα. Τις τρεις επόμενες μέρες έζησα στιγμές αξέχαστες που θα παρακαλούσε να ζήσει ο κάθε άντρας, δυστυχώς την τέταρτη μέρα όλα σκοτείνιασαν, όταν επέστρεψα στο σπίτι και μου είπαν πως η Ρίτα είχε μετακομίσει!!!!!!!!!!!!!! ένιωσα να ανοίγει η γη για να μα καταπιεί, το μόνο που είχε αφήσει ήταν ένα γράμμα όπου έγραφε: 

''Όσο κράτησε ήταν πολύ όμορφο, τώρα όμως θα πρέπει βρούμε ο καθ' ένας τον δρόμο του χάρη σε σένα δεν θα ξαναπεράσω από τους χώρους που με είχες δει, στο υπόσχομαι, και θα πρέπει κι εσύ να μου υποσχεθείς πως θα συνεχίσεις να είσαι ''εξερευνητής''  και να πραγματοποιήσεις τα όνειρα που είχες, τα επόμενα τρία ενοίκια στην κ. Δόξα είναι πληρωμένα, για να μην φωνάζεις θα μου τα δώσεις όταν ξαναβρεθούμε. Σε παρακαλώ μην με αναζητήσεις. Με αγάπη Ρίτα. Χριστούγεννα 1974 προς 75 εργάζομαι πια στον ''ΜΟΣΤΡΟ'' στην Πλάκα, σε 25 μέρες ετοιμάζομαι για να πάω φαντάρος στις 15/01/75 θα σταματούσα, ρεβεγιόν λοιπόν και στο μαγαζί δεν πέφτει καρφίτσα, στο ένα από τα 4 καλύτερα τραπέζια είναι ρεζερβέ για μια παρέα 8 ατόμων στο όνομα ........... μεγαλογιατρός που ακολουθούσε πάντα την τραγουδίστρια Κλειώ .......ου ευτυχώς που η συνάντηση έγινε στον διάδρομο την ώρα που η σύζυγος του γιατρού πήγαινε προς την τουαλέτα κι έτσι της δόθηκε χρόνος για να συνέλθει, εγώ χρειάστηκε να ρίξω στο πρόσωπο μου μια σαμπανιέρα με νερό για να μην πάθω αποπληξία, η γυναίκα του γιατρού ήταν η Ρίτα!!!!!!!!!!!!! εννοείται πως δεν κατάλαβε κανείς κάτι, απλά τη δεύτερη φορά που η Ρίτα πήγε στην τουαλέτα την ακολούθησα και βιαστικά μου εξήγησε πως ήταν 3 χρόνια παντρεμένη και είχε ήδη μια πανέμορφη μικρή κορούλα, και πως σε λίγους μήνες θα έφερνε στον κόσμο ακόμα ένα μωράκι, όταν μου είπε πως ήταν δασκάλα και δίδασκε σε κάποιο σχολείο στον Χολαργό έπεσα από τα σύννεφα, όταν είχαμε γνωριστεί ήταν ήδη στο τέταρτο έτος αυτό μου είπε ήταν το μόνο που δεν σου είχα πει. Ήταν πράγματι ευτυχισμένη αλλά πάντα είχε έναν φόβο μην τυχόν και την προδώσει κάποια στιγμή το παρελθόν της.  Ευτυχώς αυτό δεν συνέβη ποτέ, αλλά τελικά την πρόδωσε η καρδιά της. Φίλες και Φίλοι αυτή ήταν η ΚΥΡΙΑ ΡΙΤΑ
για όσο διάστημα ήμουν στο στρατό 28 μήνες παρακαλώ κάθε μήνα λάμβανα ένα σεβαστό ποσό από τον κοινό μας φίλο που εγώ γνώριζα πως δεν ήταν απ' αυτόν αλλά από την ΥΠΕΡΟΧΗ ΡΊΤΑ.


 Υπήρξε μια υποδειγματική σύζυγος, μια καταπληκτική μητέρα, και μια μοναδική γιαγιά την αξίωσε ο θεός να κρατήσει στην αγκαλιά της και 5 εγγόνια. Επεδίωξε αρκετές φορές να βρεθούμε γιατί γνώριζε την εκτίμησή μου στο πρόσωπό της αλλά πάντα μέσω του κοινού μας φίλου της έλεγα πως αν συναντηθούμε θα πρέπει να τις επιστρέψω τα τρία ενοίκια γι' αυτό και δεν δέχομαι!!!!!!!!!! Καταλάβαινε πως κι εγώ το ήθελα πάρα πολύ αλλά έτσι ήταν καλύτερα, εξάλλου είχαμε κρατήσει μέσα μας πολύ όμορφες στιγμές. Ελπίζω τώρα να καταλάβατε γιατί η σημερινή ανάρτηση έχει το πιο κάτω θέμα. Κλείνοντας θα πω το γνωστό ''ο αναμάρτητος ας ρίξει πρώτος την πέτρα''. Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ ΤΟΝ ΚΟΡΙΝΘΙΟ

Το παρακάτω απόσπασμα , αναφέρεται στον Ξενοφώντα τον Κορίνθιο, για τον οποίο γράφτηκε από τον Πίνδαρο και ο 13ος Ολυμπιόνικος. Φαίνεται μάλιστα πως με αφορμή την ίδια νίκη ο Ξενοφών αφιέρωσε κάποιες πόρνες στον ναό της Αφροδίτης στην Κόρινθο για να ευχαριστήσει τη θεά για την ολυμπιακή του νίκη. Το γεγονός αυτό, καθώς και τον ίδιο τον Ξενοφώντα, έρχεται να εξ υμνήσει το άσμα αυτό. Είμαστε σε θέση να διακρίνουμε το μέτρο του ποιήματος το οποίο αποτελείται μόνο από στροφές και ακολουθεί μεικτό μετρικό ρυθμό αιολικού και δωρικού μέτρου.
Koπέλες που δέχεστε ξένους πολλούς,
υπηρέτριες της Πειθώς στην πλούσια Κόρινθο,
που θυμάστε τα ξανθά δάκρυα του φρέσκου 
λιβανιού πετώντας πολλές φορές με τον νού σας
στην Αφροδίτη, τη μητέρα των Ερώτων

σε σας , κόρες μου, έδωσε να δρέπετε
χωρίς μομφή σε κρεβάτια του πόθου
τον καρπό της απαλής ομορφιάς.
΄Οταν η ανάγκη το απαιτεί,
το καθετί είναι καλό.

Ωστόσο απορώ τί θα πουν οι αφέντες
του Ισθμού για μένα που βρήκα τέτοια
αρχή του μελόγλυκου τραγουδιού,
τον εαυτό μου συνδέοντας με τις κοινές
γυναίκες. Δίδαξα πώς να δοκιμάζουμε

με την καθάρια πέτρα το χρυσάφι.
...
Της Κύπρου αφέντρα, εδώ στο ιερό
άλσος σου έφερε ο Ξενοφώντας μιά ομάδα
εκατό κοριτσιών κοινών, ευχαριστημένος
που εκπληρώθηκαν οι ευχές του.


ΠΙΝΔΑΡΟΣ ( Αθηναίος Δειπνοσοφιστές ΙΓ 574 a)
" Λυρικοί Ποιητές" Πίνδαρος 3, Αποσπάσματα, εκδόσεις Οδυσσέα Χατζόπουλου.

**********************************************************************

ΟΙ ΙΕΡΟΔΟΥΛΕΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ
(ΤΟ ΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΛΑΣΚΑΡΙΔΟΥ)
Η Κόρινθος,ο Έρυξ της Σικελίας, η Πάφος και η Αμαθούντα της Κύπρου, οι Επιζεφύριοι Λοκροί της Ιταλίας ήταν παγκόσμια κέντρα ιεροδουλίας, της προστατευμένης από τους ναούς της Αφροδίτης εκπόρνευσης γυναικών. Ιστορικά οι συντεχνίες των ιεροδούλων είχαν ασιατική καταγωγή, με πιθανό τόπο προέλευσης τη μικρασιατική Λυδία και τη δημώδη ερωτική λατρεία της Αστάρτης σε όλη την Εγγύς Ανατολή, από τη Συρία και τη Μικρά Ασία ως την Παλαιστίνη και την Κύπρο. Οι ιερόδουλες των ναών της Αφροδίτης απάρτιζαν σωματεία, κατά πόλη και γεωγραφική περιοχή, σωματεία οργανωμένα τα οποία ασκούσαν και ισχυρή επιρροή στην οικονομική και επομένως στην πολιτική ζωή. Στις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπιζε η πολιτεία οι ιερόδουλες ήταν υποχρεωμένες να προσευχηθούν συλλογικά για τη σωτηρία και την ασφάλεια όλων. Λέγεται ότι, όταν οι Πέρσες του Ξέρξη κατέβαιναν για να υποδουλώσουν την Ελλάδα, οι ιερόδουλες της Κορίνθου συγκεντρώθηκαν στην κορυφή του Ακροκορίνθου και προσευχήθηκαν όλες μαζί. Μετά την αποτυχία του Ξέρξη ο Σιμωνίδης εμπνεύστηκε ένα ωραίο επίγραμμα αφιερωμένο στις ιερόδουλες και στην Αφροδίτη , που εισάκουσε τις προσευχές τους. Το επίγραμμα χαράχθηκε σε έναν πίνακα που τοποθετήθηκε στον ναό της θεάς.


Χάλκινο άγαλμα της Αφροδίτης από τη Σιδώνα.
Οι ναοί της Αφροδίτης ήταν συγκροτήματα πολλών κτιρίων μέσα στα οποία ασκείτο λατρεία της θεάς και ιερή πορνεία. Είναι πιθανό ότι στο συγκρότημα ή σε άμεση γειτνίαση υπήρχαν καταλύματα για τους προσκυνητές που έρχονταν από μακριά.  Ο προσκυνητής-πελάτης παρουσιαζόταν στους θεράποντες της θεάς οι οποίοι τον οδηγούσαν στον ναό, για να αφήσει τα δώρα του και να θυσιάσει στη θεά. Ύστερα περνούσε στον χώρο στον οποίο κατοικούσαν οι ιερόδουλες. Για να δουλεύουν σε έναν χώρο οργανωμένο και με κρατική υποστήριξη σημαίνει ότι οι ιερόδουλες πρέπει να επιλέγονταν αυστηρά για την ομορφιά τους και τους τρόπους τους. Στους ναούς της Πανδήμου Αφροδίτης είναι βέβαιο πως η πορνεία προστατευόταν από τους επίσημους φορείς του άστεως και δεν ενείχε την έννοια της φτηνής, αγοραίας εκπόρνευσης. Επρόκειτο για αφιέρωση στην Αφροδίτη.
Η ερωτική πράξη στο πλαίσιο του ναού θεωρείτο καθαρά ως ιερή τελετουργική πράξη ένωσης με τη θεά. Όσο απίστευτο και να φαίνεται σε εμάς σήμερα, στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό η ιεροδουλία ήταν ένας από τους πιο σεβαστούς και παραδοσιακούς θεσμούς.
Μαζί με τις ιδιωτικές παλλακίδες οι ιερόδουλες αποτελούσαν την πιο υψηλή τάξη, ένα είδος εταιρικής «ελίτ». Προσέφεραν υψηλό λειτούργημα έναντι των πολιτών ή των ξένων και της θεάς. Με το αζημίωτο βέβαια. Η Κόρινθος, για παράδειγμα, «δεν ήταν για όλα τα βαλάντια». Η άσκηση της ιερής δουλείας κόστιζε πανάκριβα σε όποιον επιθυμούσε να ενωθεί με την Αφροδίτη και να «θύσει» στην κλίνη του Έρωτα ! Στους χρόνους της ακμής της η Κόρινθος είχε πάνω από χίλιες ιερόδουλες στον λόφο του Ακροκορίνθου. Ανάμεσα στα άλλα αγαθά που ανταλλάσσονταν στην πλούσια πόλη, ισχυρός πόλος έλξης για τους επισκέπτες ήταν οι ιερόδουλες, «αιτία πτώχευσης πολλών άμοιρων ναυτικών», όπως λέει ο Στράβων. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σημαίνοντα πρόσωπα (όχι μόνο άντρες, αλλά και γυναίκες) προσέφεραν στην Αφροδίτη ολόκληρες ομάδες από ιερόδουλες. Ένα από αυτά ήταν και ο Ξενοφών ο Κορίνθιος που είχε κάνει τάμα για τη νίκη του στους Ολυμπιακούς Αγώνες την αφιέρωση πολλών ιεροδούλων στη θεά του έρωτα . Συγκεκριμένα ο Πίνδαρος στις Ωδές του συμπεριέλαβε ένα ποίημα που αφορούσε το τάμα αυτού του αθλητή του πένταθλου. Η Κόρινθος ήταν ήδη πριν τους Περσικούς Πολέμους το μεγαλύτερο και πιο οργανωμένο κέντρο ιεροδουλικής δραστηριότητας στην Ελλάδα. Δεν ήταν η μόνη πόλη με έντονη λατρεία της Αφροδίτης και με τόσο ευρεία διάθεση ιεροδούλων. Ο Έρυξ της Σικελίας, η Πάφος και η Αμαθούντα της Κύπρου, οι Επιζεφύριοι Λοκροί της Ιταλίας ήταν επίσης παγκόσμια κέντρα ιεροδουλίας, της προστατευμένης από τους ναούς της Αφροδίτης εκπόρνευσης γυναικών. Ιστορικά οι συντεχνίες των ιεροδούλων είχαν ασιατική καταγωγή, με πιθανό τόπο προέλευσης τη μικρασιατική Λυδία και τη δημώδη ερωτική λατρεία της Αστάρτης σε όλη την Εγγύς Ανατολή, από τη Συρία και τη Μικρά Ασία ως την Παλαιστίνη και την Κύπρο. Η ερωτική αφιέρωση διαμέσου της ερωτικής πράξης είναι μια πρακτική που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Αρχικά ήταν μια γνήσια τελετουργική διαδικασία προς τιμήν της θεάς της γονιμότητας, η οποία εξασφάλιζε την ενδυνάμωση των γενετήσιων ικανοτήτων και την καρποφορία. Αργότερα, στον ελληνικό κόσμο, η λατρευτική αφιέρωση στον έρωτα διοχετεύτηκε σε πολλές λατρείες, όπως σ' αυτήν του Διονύσου , του Πριάπου και της Πανδήμου Αφροδίτης. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Νικάνδρου η Αθήνα επί Σόλωνος απέκτησε τον πρώτο μεγάλο ναό της Πανδήμου Αφροδίτης και παράλληλα τη δική της συντεχνία οργανωμένων ιεροδούλων. Αυτό το μέτρο του Σόλωνα, δημοσίου ελέγχου των εταιρών, ανήκε στο ευρύτερο πλαίσιο νόμων και αστικών θεσμών του. Πέρα από τη θέσπιση της ιεροδουλίας στον ναό της Πανδήμου Αφροδίτης η άποψη του Σόλωνα για τις κοινές πόρνες ήταν τόσο αρνητική ώστε τον ώθησε να εύχεται αυτές να μην έχουν απογόνους που ντροπιάζουν την πόλη και τις ηθικές αξίες της. Λίγο αργότερα ο Σωκράτης μας ξαφνιάζει στον διάλογο που κάνει με τη Θεοδότη εξομοιώνοντας το επάγγελμα της πόρνης με κάθε άλλη επαγγελματική ενασχόληση. Ο Σωκράτης δεν διστάζει να πει ότι η εκπαίδευση που δίνει ο προστάτης - μαστροπός στην εταίρα είναι ανώτερη διδαχή της υπέρτατης σαρκικής και ψυχικής απόλαυσης. Αν και ευδοκίμησε στους αιώνες της κλασικής και ελληνιστικής Αθήνας ο θεσμός του Σόλωνα δεν στάθηκε αρκετά ισχυρός για να κάνει το άστυ της Παλλάδος παγκοσμίως γνωστό για τη δράση των ιεροδούλων του. Αντίθετα στο 'Αστυ επικράτησαν τα ιδιωτικά πορνεία και η προαγωγή, η διακίνηση και η εκμετάλλευση των εταίρων από επαγγελματίες του χώρου (μαστροπούς, Ienonaes, prostitutores )( http://www.eyagoras.com.cy.)

Αναρτήθηκε από Thaleia Elikonias