Ο ΆΜΛΕΤ ΑΛΛΙΩΣ!!!!! μια κωμωδία για κάθε πικραμμένο. Ο Επικούρειος Πέπος με τα μέλη της ΟΜΑ.Σ. σε θεατρική παράσταση. Έρρωσθε και Ευδαιμονείτε.

Φίλες και Φίλοι αγαπητοί συνεπικούρειοι και θεατρόφιλοι σας καλησπερίζω. Η χθεσινή βραδιά ήταν Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Η!!!!! ό,τι και να σας πω θα είναι λίγο. Ας γίνω όμως πιο σαφής, η χθεσινή μέρα ήταν ξεχωριστή γιατί υποδεχθήκαμε τα συνιδρυτικά μέλη της ΟΜΑ.Σ. (ομάδα στοχασμού κ.ο.μ.) από την ελκυστική και πανέμορφη πόλη των Τρικάλων, και από την περιοχή Μεσοχωρίτικα Φαρσάλων. Το βράδυ με πρόταση του Πεπέ, αποφασίσαμε στα πλαίσια των πολιτιστικών βραδιών να παρακολουθήσουμε την παράσταση ο ΑΜΛΕΤ αλλιώς!!!! Όλα θα μπορούσα να τα φανταστώ, αλλά να δω τον Αρκά να παίρνει μέρος στην παράσταση δεν θα περνούσε ποτέ, μα ποτέ! από το μυαλό μου. Το τι γέλιο έπεσε είναι απερίγραπτο, αρκεί να σας πω πως χρειάστηκε να διακόψουν την παράσταση τρεις φορές προκειμένου να συνεφέρουν τρεις θεατές που θα πάθαιναν ανακοπή από το πολύ γέλιο. Κρίμα που δεν είχα πάρει μαζί μου και την μητέρα μου να πέθαινε από τα γέλια. Η παρέα ήταν φοβερή και τρομερή, στο τέλος είχαμε και συνάντηση με τους συντελεστές του έργου. Σε γενικές γραμμές ζήσαμε ένα υπέροχο βράδυ και όσοι από σας δεν έχετε δει την παράσταση φροντίστε να το κάνετε σύντομα. Στη συνέχεια δείτε τις φωτογραφίες που πήρε ο διάσημος εικονολήπτης Fuji Tomo Kazu. Σας χαιρετώ με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος. 

Ο Άμλετ καβάλα στο αλογάκι του.

Με το βιολί ο φοβερός Γιώργος Χατζής.

Το αμαρτωλό βασιλικό ζεύγος.

Γιώργος Χατζής, καταπληκτικός σε όλα του.

Εδώ η καημένη η Οφηλία αλλοπαρμένη.

Εδώ έγινε της κολάσεως!! έπεσε το γέλιο του ιπποπόταμου, τυχερέ Αρκά όλα για πάρτη σου.

Αρκαδούλι τι θα γίνει; μονά ζυγά δικά σου; εδώ με δυο Μούσες.

Άρτεμις, Ρέα, Μελισσάνθη, Μέναιχμος, και Δολέντσια.

Μερικά από τα μέλη με τον καλλιτέχνη ορχήστρα Γιώργο Χατζή.

Ο Άμλετ, η μητέρα του και ο θείος πατέρας του.

Γιώργο σ' ευχαριστούμε.

Άρτεμις, Άμλετ και Ζαν ντ Άρκ.

Μετά την παράσταση ακολούθησε δείπνο στην ''ΑΜΒΡΟΣΙΑ''.

Πλευρώτους και πάλι Πλευρώτους. WLP.

ΟΙ: ΤΖΟΝ ΜΙΛΤΟΝ ΚΑΙ ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΤΕΝΙΣΟΝ στο filomatheia.blogspot.gr Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

ΤΖΟΝ ΜΙΛΤΟΝ

Αυτή μου έδωσε τον απαγορευμένο καρπό κι εγώ τον έφαγα.

Αυτός που ελεύθερα διακηρύσσει πως το έργο σου είναι καλό και δεν φοβάται να δηλώσει ότι μπορούσε να ήταν και καλύτερο, σου δίνει την καλύτερη απόδειξη της πίστης και της φιλίας προς εσένα.

Η αλήθεια είναι τόσο αδύνατο να βρωμιστεί από ακάθαρτα χέρια, όσο και η ηλιαχτίδα.

Η ειρήνη έχει τις δικές της νίκες, όχι λιγότερο δοξασμένες απ' αυτές του πολέμου.

Η εμπιστοσύνη μεταδίδει ένα θαυματουργό αίσθημα. Δημιουργεί το αίσθημα της ασφάλειας, την άγνοια του κινδύνου και την τάση για ευγενικές προσπάθειες.

Η ματιά των γυναικών εκφράζει ό,τι αποσιωπά η γλώσσα.

Η νευρική γυναίκα μοιάζει σαν πηγή θολή, γεμάτη λάσπες, βρωμερή και άθλια στην όψη.

Η παιδική ηλικία δείχνει τον άνθρωπο, όπως το πρωί τη μέρα.

Η σκέψη πως μπορείς να εκδικηθείς, φέρνει γλυκιά ικανοποίηση, πικραίνεσαι όμως ύστερα από λίγο, μόλις σκεφτείς πως μπορεί να σου την ανταποδώσουν με αντεκδίκηση.

Μία γλώσσα είναι αρκετή για τη γυναίκα.

Σε μια κοινωνία χωρίς ισότητα, τι αρμονία αλήθεια και ομορφιά μπορεί να επικρατήσει;

Τι άλλον μπορούν οι πόλεμοι, παρά αδιάκοπους πολέμους να γεννήσουν; 

Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ του Τένισον περιέχεται στη συλλογή του Ποιήματα (1842), που είναι επηρεασμένη από το κλίμα του ρομαντισμού. Ο Άγγλος ποιητής βασίστηκε σε κάποια μεθομηρική παράδοση σχετικά με τη ζωή του Οδυσσέα, που την ακολούθησαν οι συγγραφείς Πλίνιος, Σολίνο και Δάντης. Σύμφωνα με την παράδοση αυτή ο Οδυσσέας μετά την επιστροφή του στην Ιθάκη ρίχτηκε σε νέες περιπέτειες. Συγκέντρωσε τους συντρόφους του που απόμειναν, αρμάτωσε ένα καράβι και ξεκίνησε πλέοντας προς τη Δύση. Αφού πέρασαν το Γιβραλτάρ, έπλεαν δυτικότερα στον ωκεανό ως τη στιγμή που ένας ανεμοσίφουνας άρπαξε και βούλιαξε το καράβι πνίγοντας όλο το πλήρωμα. Παραθέτουμε από τη Θεία Κωμωδία του Δάντη λίγους στίχους, όπου ο Οδυσσέας εμψυχώνει τους συντρόφους του να συνεχίσουν το ταξίδι, για να δούμε τη βασική πηγή της έμπνευσης του Τένισον:

— Αδέλφια μου, που από εκατό
κιντύνους, κράζω, φτάσατε στη δύση
στην τόσο πια μικρή που μένει αγρύπνια
του νου και του κορμιού, μην αρνηθείτε,
τον ήλιο ακολουθώντας, να γνωρίστε,
στα πέρατα, τη γης χωρίς ανθρώπους.
Το ευγενικό σας σπέρμα μην προδώστε·
σεις δεν πλαστήκατε σα ζα να ζείτε,
μα γνώση κι αρετή ν' ακολουθάτε!
(Κόλαση, Άσμα ΚΣΤ΄, στ. 112-120, μτφρ. Ν. Καζαντζακη)

Το ποίημα του Τένισον έχει τη μορφή ενός μονολόγου του Οδυσσέα. Ο ήρωας έχει επιστρέψει στην Ιθάκη, αλλά η πατρίδα του δεν μπορεί πια να τον κρατήσει. Οραματίζεται, στα λίγα χρόνια που του απομένουν ακόμη να ζήσει, καινούριες περιπέτειες και εμπειρίες.

Τι αξίζει, αν στην ατάραχη γωνιά μου
σαν οκνός βασιλιάς στέκω στο πλάγι
γριάς συντρόφισσας και σωστά μοιράζω
το δίκιο στους ανίδεους ανθρώπους,
5
που τρώνε, θησαυρίζουν και κοιμούνται
και δε με νιώθουν! Δεν μπορώ να πάψω
να γυροφέρνω πάντα σε ταξίδια·
θέλω να πιω της ζωής τη στερνή στάλα.
Εχάρηκα πολλά, πολλά έχω πάθει
10
μονάχος μου ή με όσους μ' αγαπούσαν
πότε σε ξένη γη, πότε στα μάκρη
σκοτεινού πολυκύμαντου πελάγου.
Τ' όνομά μου εδιαλάλησεν η φήμη
κι η αχόρταγη καρδιά καινούριο πόθο
15
πάντα γρικάει κι ας έμαθα κι ας είδα
σε άλλες χώρες πώς ζουν, πώς κυβερνάνε.
Κι εγώ στερνός δεν είμαι, αφού με σέβας
με δέχτηκαν παντού κι έχω γνωρίσει
της μάχης το μεθύσι, πολεμώντας
20
με τους όμοιους μου μόνο μες στους κάμπους
τους βοερούς κι ανεμόδαρτους της Τροίας.
Κι είμαι εγώ καθετί που μου 'χει τύχει,
κι ό,τι είδα κι ό,τι ξέρω τώρα μοιάζει
με αψιδωτή στοά, που ανάμεσό της
25
φαίνεται κόσμος άγνωστος, μα πάντα
σαν σιμώσω τα σύνορα ξεφεύγουν...
Είναι άγνωμος ο πόθος που γυρεύει
να βρει τέλος κι ανάπαψη σαν όπλο,
που δεν αστράφτει πλια κι απορριγμένο
30
σκουριάζει. Όχι, δε ζει όποιος αναπνέει
μονάχα. Δεν αξίζει στριμωγμένοι
οι άνθρωποι να 'ναι ο ένας κοντά στον άλλο.
Κι αν τώρα ζωή λίγη μου απομένει,
μα και μιαν ώρα μόνο σαν μπορέσεις
35
απ' την αιώνια τη σιγή ν' αρπάξεις,
πολλά πράγματα νέα θα ιδείς, θα μάθεις!...
Θα ήμουν δειλός, αν ήθελα για λίγο
καιρό, που ακόμα θα χαρώ τον ήλιο,
προσεχτικά να ζήσω μετρημένα,
40
αφού ο πόθος φλογίζει την ψυχή μου
ν' ακλουθήσω τη γνώση σαν αστέρι
πέρα απ' τα ουράνια, εκεί που ο νους δε φτάνει.
Το θρόνο μου και το νησί χαρίζω
τώρα στο γιο μου, τον αγαπημένο
45
Τηλέμαχο, που ξέρει τη δουλειά του,
με φρόνηση σιγά σιγά ημερώνει
τ' άγριο πλήθος, γλυκότροπα του δείχνει
εκείνο που ωφελεί και που συμφέρει.
Κι είναι άσπιλος, πιστός στο κοινό χρέος
50
και στο στήθος θερμήν αγάπη κρύβει,
τους θεούς, που πιστεύουμε, λατρεύει
κι εγώ σαν φύγω μένει αυτός. Κι οι δυο μας
κάνουμε το έργο, που ποθεί η ψυχή μας.
Στο λιμάνι εκεί κάτου το καράβι
55
με πανιά φουσκωμένα περιμένει...
κι η θάλασσα η πλατιά πέρα μαυρίζει...
Ω ναύτες, που με ανδρεία ψυχή μαζί μου
στις έγνοιες, στους αγώνες και στους κόπους
δειχτήκατε με χαμόγελο πάντα,
60
μ' ελεύθερη καρδιά και περηφάνια,
κι αν έλαμπαν τα ουράνια ή κι αν βροντούσαν
είμαστε γέροι, αλλά δεν απολείπουν
από τα γερατειά το χρέος και η δόξα.
Όλα τα κόβει ο θάνατος. Μα τώρα,
65
πριν φτάσει εμείς να κάμουμε μπορούμε,
έργο τρανό κι αντάξιο των ανθρώπων,
που ακόμη και στους θεούς αντισταθήκαν.
Στους βράχους φέγγουν λύχνοι από τα σπίτια,
η μέρα σβει και το φεγγάρι βγαίνει
70
κι ολόγυρα μυριόφωνο μουγκρίζει
το πέλαγος. Ελάτε, ω φίλοι, τώρα
δεν είναι αργά για κείνους που ζητούνε
νέους κόσμους. Σπρώχτε, σύντροφοι, το πλοίο
στ' ανοιχτά και καθίστε στην αράδα.
Ανιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΩΣΤΑΒΑΡΑΣ, Η απληστία στον έρωτα και ΜΑΡΚΟΣ ΜΕΣΚΟΣ, Προς τους αλεξιπτωτιστές όλων των εποχών

Έλα και πάλι απ’ την αρχή ας ξανααγαπηθούμε
ας βρούμε αυτό που μας πονάει βαθιά και μας δονεί
ας ξαναζήσουμε μαζί όλη την ηδονή
τον τρόμο και την έκσταση που μια ζωή ποθούμε.

Έτσι, ως πρωτόγονοι, άπληστα στα μάτια ας κοιταχθούμε
με αλαλαγμούς βαρβαρικούς χαμένους στη σιωπή
ας πούμε αυτό που βιάζεται ο πόθος μας να πει
κι από τη νέα μας επαφή ας ξαναγεννηθούμε.

Τα σώματά μας να χυθούν στην άγρια προσταγή
πέρα από τα όρια που η γη μας δίνει, ν’ απλωθούμε,
να πλανηθούμε στο άπειρο μια δίδυμη κραυγή.

Κι απ’ τη μανία στην άκρατη ευδαιμονία να μπούμε
προς ένα χρόνον άχρονον, σε μια άναρχη κραυγή
πριν από το χθες κι απ’ το αύριο μετά: ας ξανααγαπηθούμε.
Μανδραγόρας, τχ. 37, Νοέμβριος 2007
 \\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

Φίλος είναι μα νευριάζει απερίσκεπτα καθώς
δηλώνω συγγενής των Απάτσι, των Τσερόκι, των Σαγιέν.
Από την Τσικοντότσκα στο Μπάφαλο περπάτησα και δεν
γνωρίζω αν γυρίσω πίσω· λίγα τα ψωμιά μου, άλλο φως
 
δεν υπάρχει πάρεξ των παιδικών χρόνων εκείνο
που μιλούσε με τη σελήνη με τους γρύλους με τη σιγή,
σταυροπόδι ο καπνός χάιδευε τον ήλιο και των σπαρτών τη γη
για λίγο μόνο κόκκινα μπαϊράκια, παιχνίδι πες, στον αχινό

του βάθους μάς έριξαν. Α, φίλε, πόσο φαρμάκι έχει το Ουράνιο
του χώματός μας που σκεπάζει όσια κόκκαλα, βακούφια ιερά
κι ανώνυμα – για να κομπάζεις τώρα εσύ πατριώτης φανερά

επαγγελματίας μα τίποτε άλλο ωραίο δίκαιο ή σπάνιο
( Τώρα του κόσμου οι άποικοι ανελέητα μας ντουφεκίζουν·
θαρρείς στα ξένα οι μάνες φοβισμένα πίτσκα νανουρίζουν ).
Χαιρετισμοί, 1999
Από την Μαρία Υψηλάντη 
Ανιχνευτής ο Επικούρειος Πεπος.

Ελισάβετ Μπάρετ-Μπράουνινγκ Πορτογαλικά Σονέτα, από την Μαρία Υψηλάντη. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Οι δυο ψυχές μας σαν σταθούν αντικριστά
όρθιες, σιωπηλές, και πιο κοντά πλησιάσουν
ολοένα, ώσπου στα φτερά τους να ξεσπάσουν
φλόγες, η γη ποιά πίκρα να μας δώσει πια

μπορεί, ώστε η καρδιά μας να μη λαχταρά
να μείνει εδώ; Για σκέψου.  Άν μας ανεβάσουν
οι άγγελοι ψηλά, θα θέλουν να ταιριάσουν
του έρωτά μας τη βαθειά τη σιγαλιά

σε τέλειου τραγουδιού τη χρυσαφένια σφαίρα.
Κάλλιο για μας, Αγαπημένε, ας ξημερώνει
εδώ, που των ανθρώπων οι διαθέσεις πέρα

τα πνεύματα σπρώχνουν τ’ αγνά. Θα βρούμε μόνη
μια άκρη στη γη ν’ αγαπηθούμε για μια μέρα,
με του θανάτου τη σκιά να την κυκλώνει.

Η ιστορία της Ελισάβετ Μπάρρετ και του Ρόμπερτ Μπράουνιγκ 

είναι μια απο τις πιο συγκινητικές ιστορίες αγάπης. Για πολλά

χρόνια το ειδύλλιό τους στάθηκε κυρίαρχο γεγονός στα αγγλικά

φιλολογικά χρονικά. Προσωπικότητες του πνεύματος και της

ποίησης διαλεχτές και οι δυό, ένωσαν τη ζωή, τη σκέψη και το

έργο τους, χωρίς ωστόσο να χάσουν την ατομικότητά τους.

Το θεατρικό "Οι Μπάρρετ της Γουίμπολ Στρητ", το βιβλίο της

Βιργινίας Γούλφ "'Εξαψη" κλπ. βοήθησαν να γίνει η ιστορία τους

θρύλος και να περάσουν στην αθανασία, πλάι στους μεγάλους

ερωτευμένους. Μα θα έφταναν γι αυτό και μόνα τα περίφημα

"Σονέτα απο την Πορτογαλία" της Ελισάβετ Μπάρρετ.

Ο Ρόμπερτ Μπράουνινγκ πρωτογνώρισε την Ελισάβετ απο τους

στίχους της. Το όνομά της σαν ποιήτρια ήταν πασίγνωστο στην

Αγγλία στις αρχές του προπερασμένου αιώνα. Πρώτα αγάπησε

τα ποιήματά της, αλλά δεν άργησε να αγαπήσει και τη γυναίκα

που με τόσο αίσθημα και τέχνη τα έγραφε. Σπρωγμένος απο

μιάν ακατανίκητη δύναμη, έγραψε ένα γράμμα στο ίνδαλμά του

και της ζητούσε να συναντηθούν.

Η Ελισάβετ, που κόντευε τα σαράντα και ήταν ανάπηρη, έμενε

κλεισμένη στον εαυτό της και στο σπίτι της και δεν έδειξε

προθυμία ν΄ανταποκριθεί στην παράκληση του θαυμαστή της.

Αλλά τα γράμματα έρχονταν το ένα μετά το άλλο, σαν επίμονα

χτυπήματα στην κλειστή της πόρτα. "Αγαπώ τους στίχους σας

με όλη μου την ψυχή, αγαπητή δεσποινίς Μπάρρετ", άρχιζαν

οι επιστολές και τελείωναν πάντα: "Αγαπώ και σας το ίδιο".

Πώς λοιπόν ήταν δυνατό ν΄αντισταθεί μια γυναικεία καρδιά

σ΄ένα τόσο φλογερό αίσθημα; 'Οταν μάλιστα η καρδιά αυτή

ανήκει σε μια ποιήτρια και απο πάνω πονεμένη; Δέχτηκε

τελικά τη συνάντηση κι έτσι άρχισε μια μεγάλη αγάπη, που

όμοιά της δύσκολα βρίσκει κανείς ακόμα και στα πιο

παθητικά μυθιστορήματα.

'Ομως τα πράγματα δεν ήταν απο την αρχή τόσο εύκολα. Ο πατέρας

της Ελισάβετ, μόλις το έμαθε αρνήθηκε κατηγορηματικά να επιτρέψει

στην κόρη του να ριχτεί σε μια περιπέτεια που, καθώς πίστευε, θα την

έκανε, αργά ή γρήγορα, δυστυχισμένη. Και ασφαλώς η λογική

βρισκόταν με το μέρος του πατέρα: η Ελισάβετ ήταν ανάπηρη- είχε πάθει

στρέβλωση της σπονδυλικής στήλης, με αποτέλεσμα να πειραχτούν τα

πνευμόνια της και να είναι διαρκώς μισοάρρωστη - και απο πάνω ήταν

έξη χρόνια μεγαλύτερη απο τον Ρόμπερτ Μπράουνινγκ.

Αλλά το αίσθημα της ποιήτριας ήταν δυνατότερο απο όλες τις πατρικές

νουθεσίες και απειλές, και οι δυό ερωτευμένοι παντρεύτηκαν κρυφά.

Ο Μπράουνινγκ πήρε την αγαπημένη του απο το ομιχλώδες Λονδίνο και

την πήγε στην ηλιόλουστη Φλωρεντία της Ιταλίας.

Εκεί η Ελισάβετ βρήκε μια ζωή που ποτέ δεν είχε τολμήσει να

φανταστεί πως θα μπορούσε να υπάρξει γι αυτήν.

Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια έμειναν οι Μπράουνινγκ

στην ηλιόχαρη πολιτεία με την ευγενική ομορφιά.

Εδώ η Ελισάβετ εμπνεύστηκε μερικά απο τα πιο ωραία ποιήματά

της και ειδικά τα "Σονέτα απο την Πορτογαλία" γραμμένα το 1847.

Σ΄αυτά εκφράζεται όλη η απέραντη λατρεία της στον σύζυγό της.

Μάλιστα τον τίτλο τους τον διάλεξε ο ίδιος ο ποιητής για να

καμουφλάρει το αυτοβιογραφικό περιεχόμενο των στίχων.

Μέσα απο τα "Σονέτα" ξεπηδάει όλη η ευαισθησία και η δίψα για

ζωή που φώλιαζαν και σιγόκαιαν στο ανάπηρο κορμί της ποιήτριας

τον καιρό που ζούσε κλεισμένη στο σπίτι της, πριν ακόμα γνωρίσει

τον Μπράουνινγκ. Ο αναγνώστης πληροφορείται με συγκίνηση τη

δραματική αλλαγή που έφερε στη ζωή της η αγάπη, και πως ο κόσμος

των ονείρων της έγινε πραγματικότητα.

Η Ελισάβετ γεννήθηκε στις 6 του Μάρτη 1809, στην κομητεία

του Ντέρχαμ της Αγγλίας απο γονείς πολύ πλούσιους. Τα

παιδικά της χρόνια τα πέρασε στην εξοχή και κυρίως στο Χοπ 'Εντ.

Εκεί άρχισε, πριν ακόμα γίνει δέκα χρονών, να γράφει στίχους,

εμπνευσμένους απο την όμορφη φύση, τα δάση και τους κήπους

του τόπου. 'Ηταν η μεγαλύτερη απο τα οχτώ αδέρφια της και

αγαπούσε τον πατέρα της σχεδόν παθολογικά. Αλλά κι εκείνος την

αγαπούσε και ήταν περήφανος για την προικισμένη κόρη του.

Στα δεκαεφτά της έδωσε στη δημοσιότητα το πρώτο βιβλίο,

με τίτλο "'Ενα δοκίμιο και άλλα ποιήματα", αφιερωμένο

στον πατέρα της.

Σε ηλικία εικοσιέξη χρονών, δημοσίευσε το δεύτερο βιβλίο της

"Προμηθέας δεσμώτης" και διάφορα ποιήματα. Πρόκειται για

μια ελεύθερη μετάφραση της γνωστής Αισχύλειας τραγωδίας.

Αλλά το γεγονός ότι μια γυναίκα είχε αποτολμήσει να μεταφράσει

'Ελληνες κλασσικούς, για κείνα τα χρόνια αποτελούσε φαινόμενο

δίχως προηγούμενο. Στους φιλολογικούς κύκλους δημιουργήθηκε

μεγάλος θόρυβος και πολλοί κριτικοί κατάκριναν και τη μετάφραση

και την ίδια.

Ανιχνευτής ο Επικούρειος Πέπος.

ΟΙ: Ειρήνα Σαμάρινα - Λαμπιρίντ και ο Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ στο filimatheia.blogspot.gr

Ειρήνα Σαμάρινα - Λαμπιρίντ

Στην αγορά την ευτυχία δε θα βρεις…

Στην αγορά θα πάω για την ευτυχία,
Μετά στο σουπερμάρκετ επιτυχία θα ψωνίσω…
Είναι πραμάτεια που χαλάει μέσα στα ψυγεία…
Κι έπειτα αγάπη αντί ρέστα θα ζητήσω…


Ζυγίστε μου, παρακαλώ τουλάχιστον κιλό,
Εκείνη τη συνείδηση από το κάτω ράφι…
Διαβρωμένη; Ενώ το εξωτερικό της είναι απατηλό,
Και η τιμή της σαν χρυσάφι…


Μάλιστα, βλέπω! Έχετε κι προσφορά!
Δώστε μου καλοσύνη, όσο θ’ αντέξω…
Μήπως πουλάτε θώρακα από τη συμφορά;
Οι κακοί άνθρωποι να μείνουν έξω.


Χρειάζομαι από την φτώχια την αιγίδα,
Πότημα απ’ τη θλίψη, σιρόπι απ’ το κλάμα.
Πουλήστε μου αυτήν την κούφια ελπίδα,
Κι από το χωρισμό το δυνατό το βάμμα.


Άνεση οικογενειακή, τσουβάλι,
Ανώτερης ποιότητας! Άλλη δε θέλω…
Κάλλος πνευματικό, φιάλη,
Μικρό ελάττωμα, εκείνο το μοντέλο…


Συγνώμη, τη φιλία πως πουλάτε,
Κατά τεμάχειον ή με το ζύγι;
Δε θέλω! Έχω μία, και μη με λιθοβολάτε,
Πολλές φιλίες, του συμφέροντος κυνήγι…


Ακόμη για τους κοντινούς καλή υγεία,
Του γέλιου να ακούγετε η φωνή…
Ζηλοφθονία; Δε μου αρέσει αυτή η αηδία…
Καλύτερα, μισό κιλό υπομονή…


Εμπιστοσύνη; Δε θέλω! Την προηγούμενη φορά
Ψώνισα χονδρικά και μου αρκεί…
Δώστε μου δάκρυα από τη χαρά,
Και μπόλικη ειρήνη, να διαρκεί.


Για την αδιαθεσία η ζήτηση να είναι χαμηλή
Και πνεύμα να πουλάτε, όχι παθογόνο!
Μα η ζωή, μόνο τότε είναι καλή,
Όταν δεν έχετε να πουλάτε πόνο…


Στην αγορά την ευτυχία δε θα βρεις,
Όμως αν μάθουμε να μοιραζόμαστε,
Και να χαρίζουμε την ευτυχία καθημερινώς,
Τότε το Κακό θα γίνεται καπνός…
Ανιχνευτής ο Πεπέ.

Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ - Δυο ποιήματα

Ένας ύπνος σφράγισε το πνεύμα μου

Ένας ύπνος σφράγισε το πνεύμα μου 

Δεν είχα ανθρώπινους φόβους : 

Φαινόνταν σαν ένα πράγμα που δεν μπορούσε να αισθανθεί 

Το άγγιγμα των επίγειων χρόνων . 

Καθόλου κίνηση δεν περικλείει τώρα , διόλου δύναμη 

Ούτε ακούει μήτε βλέπει 

Παρασυρμένη στης γης την καθημερινή περιστροφή ,

Με βράχους και πέτρες και δέντρα . 

Η καρδιά μου αναπηδά 

Η καρδιά μου αναπηδά όταν κοιτάζω 

 Ένα ουράνιο τόξο στον ουρανό :

Έτσι ήταν όταν η ζωή μου άρχισε 

Έτσι είναι τώρα που είμαι ενήλικος

Έτσι να  'ναι όταν γεράσω 

 Διαφορετικά ας πεθάνω !

Το παιδί είναι πατέρας του άντρα 

Και θα μπορούσα να ευχηθώ οι μέρες μου να'ναι 

Δεμένες η μία στη άλλη με φυσική ευλάβεια . 
Ανιχνευτής ο Πεπέ.

ΟΙ: Πιέρ ντε Ρονσάρ και Ιοσίφ Μπρόντσκι sto filomatheia.blogspot.gr Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

Πιέρ ντε Ρονσάρ

Εάν μπορούσαμε το θάνατο να λαδώσουμε
Και τις ημέρες μας να παρατείνουμε με λεφτά
Τότε θα είχε νόημα τη ζωή να σκοτώσουμε,
Κυνηγώντας πλούτη, μουλωχτά.
Να έχει η ζωή με τη μοίρα την ίδια διαδρομή,
Και να πετάνε όσο θέλουν πάνω απ’ το χώμα,
Κι ο θάνατος, έστω και με πληρωμή,
Να μην παίρνει το πνεύμα απ’ το σώμα.
Μα δεν έχει το χρήμα αυτήν την ισχύ,
Και ούτε μια ώρα ζωής αγοράζεις.
Ποιο είναι το νόημα, και ποια η αρχή,
Αυτά τα παλιοπράματα να στοιβάζεις;
Όχι! Καλύτερα του βιβλίου τα πνευματικά ύψη,
Παρά το χρήμα, που μας αρρωσταίνει.
Απ’ τα βιβλία, κατανικώντας τη σήψη,
Η δεύτερη ζωή του ποιητή ανασταίνει.

Ιοσίφ Μπρόντσκι 

Προσκυνητές 
"Τα όνειρα και τα αισθήματά μου εκατοστή φορά
Σ’ εσένα έρχονται με την αύρα των προσκυνητών"
Φ. Μπέικον
Δίπλα από τα σφαγεία και χρυσορυχεία,
δίπλα από τα καλύβια και παλάτια,
δίπλα από τα σικάτα νεκροταφεία,
δίπλα από τα μεγάλα ελάτια,
δίπλα από τη Μέκκα και Ρώμη,
δίπλα από τη συμφορά ακόμη,
της αγιοσύνης μιμητές,
περνάνε οι προσκυνητές.
Σακάτηδες, από την κούραση έχουν μεθύσει,
μισόγυμνοι, χωρίς φαγί,
τα μάτια τους γεμάτα δύση,
οι καρδιές τους, αυγή.
Πίσω τους άδουν οι ερημιές,
λάμπουν οι μακρινές αστραπές,
μπροστά τους γεννιούνται οι τρικυμιές,
και βραχνά προφητεύουν πτηνά μεγαλοπρεπές:
Ότι ο κόσμος δε θ’ αλλάξει,
θα μείνει πραγμάτων παλιών η τάξη,
ο κόσμος θα μείνει εκτυφλωτικά χιονάτος,
και ατιμωτικά κεφάτος,
ο κόσμος θα μείνει απατηλός,
ο κόσμος θα μείνει ανάπηρος,
ίσως γλυκόπικρος,
κι όμως άπειρος.
Κ’ αυτό σημαίνει, ότι δε θα ωφελήσει
η πίστη στον εαυτό σου, στον Θεό, στη φύση.
… Κ’ αυτό σημαίνει ότι είσαι μόνος:
η αυταπάτη και ο δρόμος.
Και θα συνεχιστούν πάνω στη γη τα βασιλέματα,
και θα συνεχιστούν πάνω στη γη τα χαράματα.
Θα την λιπαίνουν οι οπλίτες.
Θα την εγκρίνουν οι ποιητές-προφήτες.
 Ανιχνευτής ο Πεπέ.

Άλλο ένα χρυσό μετάλλιο για τον Γερόλυκο αθλητή του κλασικού αθλητισμού Επικούρειο Πέπο, και για τον Αρκά στον γύρο της Αθήνας.

Λίγο πριν την αναχώρηση από το σπίτι.

Φίλες και Φίλοι, αγαπητοί συναθλητές του γύρου της Αθήνας. και της αέναης προσπάθειας του εφικτού και του ανέφικτου που μερικές φορές λόγω ειδικών συνθηκών, -όπως π.χ. η χθεσινή επικοινωνία με την φίλη από την εποχή της Αρεοπαγίτου- γίνετε εφικτό, σας καλησπερίζω από τη συνοικία των Θεών. Θα γίνω αμέσως πιο σαφής. Σήμερα έγινε για μια ακόμη φορά ο γύρος της Αθήνας, η πρώτη μου συμμετοχή ήταν περίπου πριν 40; χρόνια. Αυτή την περίοδο επειδή δεν είχα προπονηθεί σχεδόν καθόλου ένιωθα πως δεν θα τα καταφέρω. Εννοείται πως το να διεκδικήσω κάποιο μετάλλιο ούτε συζήτηση. Θα ήμουν ευτυχισμένος αν κατάφερνα να τερματίσω αξιοπρεπώς. Όλα αυτά ενυπήρχαν στη σκέψη μου έως τη στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνο θα ήταν κατά τις 22.00 όταν έκλεισα το τηλέφωνο το μόνο που με απασχολούσε ήταν το χρυσό και μόνο το χρυσό!!!!!!!! Τι είχε γίνει; ξαφνικά μεταμορφώθηκα σε Τζέκιλ και Χάιντ; Όχι βέβαια, απλά μετά από 30 χρόνια και κάτι κατάφερα να ξαναβρώ την πανέμορφη και γοητευτική βορειοελλαδίτισσα από την Σιάτιστα Κοζάνης την Στέλλα Τσιαούση. Την είχα γνωρίσει ως φοιτήτρια και τώρα είναι μια καταξιωμένη καθηγήτρια. Μαζί με την Στέλλα είχα γνωρίσει και τ' άλλα δυο κορίτσια την Ελένη, και την Νίκη, δυστυχώς τα νέα για την Ελένη και την Νίκη ήταν τα χειρότερα.
Ελπίζω πως σύντομα θα έχω τη χαρά να ξαναβρεθώ με την υπέροχη Στέλλα γιατί έχουμε πάαααρα πολλά να πούμε. Στέλλα όταν θα διαβάσεις αυτές τις γραμμές να μη ξεχάσεις να διαβιβάσεις τα χαιρετίσματά μου στον σύζυγό σου και στα παιδιά σου.
Ας έρθω στον αγώνα, περίπου 10 λεπτά πριν την εκκίνηση συναντήσαμε τον Αρκά ο οποίος ήταν πολύ καλά προπονημένος και η μόνη θέση που έβλεπε στο βάθρο ήταν αυτή που κατέχει αυτός που παίρνει το χρυσό. Εκτός των άλλων είχε και ειδικούς λόγους για να πάρει το χρυσό, ήθελε να το αφιερώσει σε κάποια κοπέλα, ονόματα δεν λέμε γιατί υπάρχουν και υποκλοπές.
Επίσης συναντήσαμε τις φίλες της Μελισσάνθης, η ομάδα μας συνολικά αριθμούσε 7 άτομα, Δολέντσια, Μελισσάνθη, Αρκάς, Επικούρειος Πέπος, Χρυσούλα, Ιουλία, Μαρία.
Με το που ακούστηκε το μπάμ ο Αρκάς ξεχύθηκε μπροστά σαν τον άνεμο, αλλά και ο Επικούρειος Πέπος ο Γερόλυκος σαν ζαρκάδι έτρεχε προς το σημείο τερματισμού. Αποτέλεσμα: Ο Αρκάς ήρθε πρώτος στις ηλικίες από 20 έως 30 και ο Επικούρειος Πέπος πρώτος στις ηλικίες 50plus!!! 2 μέλη της ΟΚΡΑ ξανά στο βάθρο των νικητών, κρίμα που δεν ήταν μαζί μας και η Γαζέλα η Κορνηλία γιατί κι αυτή θα χτύπαγε το χρυσό. Κορνηλία σε θέλουμε μαζί μας στον Μαραθώνιο. Με κάποιον μαγικό τρόπο κανόνισε να είσαι παρούσα. Επίσης κάποια στιγμή ας αποφασίσει η πρόεδρος της ΛΟΓ και η ψυχολόγος της ΟΚΡΑ να συμμετάσχουν σε κάποιον αγώνα, μια καλή ευκαιρία θα είναι τον επόμενο μήνα στον Μαραθώνιο.
Η Δολέντσια τα πήγε πάρα πολύ καλά, δεν πήρε κάποιο μετάλλιο αλλά η αποδοσή της ήταν άριστη. Η Μελισσάνθη με τις φίλες της ήταν πολύ χαλαρές και απλά το χάρηκαν που τερμάτισαν στις πρώτες 100 θέσεις, μπράβο κορίτσια, άντε τώρα και στον μίνι Μαραθώνιο.
Ακολουθεί φωτορεπορτάζ από την εκδήλωση.
ΥΓ. Ο Επικούρειος Πέπος αφιέρωσε το μετάλλιο του στη νύφη του την Ελένη που δίνει την πιο δύσκολη μάχη της ζωής της, στην Ελένη Τσολάκη, στην αείμνηστη!!!!!! Νίκη, μα είναι δυνατόν; σε κάποιες λογίτισσες, σε κάποιους οκρίτες και φυσικά στην καλή φίλη Στέλλα Τσιαούση.
Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.
ΥΓ. Ερώτηση προς ορθοπεδικούς: Τα πολλά μετάλλια δημιουργού αυχενικό πρόβλημα;

Λίγο πριν την αναχώρηση έκοψα ένα κλωναράκι λεβάντα για γούρι.

Δολέντσια και Αρκάς.

Επικούρειος και Αρκάς λίγο πρίν ξεκινήσουν.

Δολέντσια και Επικούρειος Πέπος.

ο καμεραμάν ψάχνει να βρει τον Επικούρειο Πέπο.

Λίγο μετά την απονομή με την Δολέντσια.

Τηλεφωνική συνέντευξη  στο ράδιο ΟΚΡΑ.

ΟΙ δυο χρυσομέταλλοι Αρκάς και Επικούρειος Πέπος.

ο ένας χρυσό στους 20 έως 30 και ο άλλος στους 50 plus!

H κόρη μου και ο γιος μου.

Μάνα και κόρη, Μελισσάνθη και Δολέντσια.

Πατήρ, κόρη και άγιο πνεύμα!!!!

Μαρία, Ιουλία, Χρυσούλα, Μελισσάνθη, Δολέντσια.

Μαρία, Ιουλία, Χρυσούλα, Μελισσάνθη, Δολέντσια.

4 Μούσες και ο τυχερός Αρκάς.

Η Δολέντσια ικανοποιημένη από την απόδοσή της.

Μαθητής και δάσκαλος, γιος και πατέρας.

Με το μετάλιο όταν επέστρεψα στο σπίτι.

Χαρισμένο στη νύφη μου την Ελένη, στην Ελένη Τσολάκη, στην Νίκη, στην Στέλλα και σε όλα τα εκλεκτά φιλαράκια μου, και ειδικότερα στον σοφό Γεώργιο, και στον Γογούλη για την συμπαράστασή τους. WLP.

Αφιερωμένο στην καθηγήτρια Στέλλα Τσιαούση. Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα: Τρία ποιήματα

Στέλλα τα λουλούδια είναι για σένα.

Φίλες και Φίλοι απόψε είμαι πάρα πολύ χαρούμενος γιατί μετά από 35; χρόνια ξαναβρήκα την πανέμορφη Ελληνίδα από τη Σιάτιστα Κοζάνης, την καθηγήτρια πια Στέλλα Τσιαούση. Δεν θα μπορούσα να βρώ για τον αυριανό αγώνα καλύτερο ντοπάρισμα από την επικοινωνία μου με την Στέλλα. Η σημερινή ανάρτηση είναι σ' αυτήν αφιερωμένη. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

 Μεταφράζει η Ξένια Κακάκη Ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα (Federico García Lorca, 5 Ιουνίου 1898 - 19 Αυγούστου 1936) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς και από τους κορυφαίους εκπροσώπους της ισπανικής γενιάς του '27. Πέρα από το λογοτεχνικό του έργο, ασχολήθηκε επίσης με τη ζωγραφική και τη μουσική. Το 1919 εγκαταστάθηκε στην Φοιτητική Εστία του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης, που τότε λειτουργούσε ως πολιτιστικό κέντρο της ισπανικής πρωτεύουσας. Εκεί συνάντησε τον ζωγράφο Σαλβαδόρ Νταλί, τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ, και τους ποιητές Ραφαέλ Αλμπέρτι και Χουάν Ραμόν Χιμένεθ. Την ίδια περίοδο συνέθεσε τα πρώτα του ποιήματα που κυκλοφόρησαν το 1921, με τίτλο «Βιβλίο Ποιημάτων». Τα έτη 1929-1930 αναζήτησε νέες πηγές έμπνευσης και ταξίδεψε σε Αμερική και Κούβα. Οι εμπειρίες του στην Αμερική αποτυπώθηκαν στο ποίημα «Ένας Ποιητής Στη Νέα Υόρκη». Επέστρεψε στην Ισπανία το 1931 και συνέθεσε το «Ντιβάνι Της Ταμαρίτ», ενώ παράλληλα δούλεψε και πάνω σε έργα για το κουκλοθέατρο. Έδειχνε πλέον ξεκάθαρα την προτίμησή του για τη συγγραφή θεατρικών έργων και τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του ολοκλήρωσε τα κορυφαία του έργα: «Το Σπίτι Της Μπερνάρντα Άλμπα», «Ματωμένος Γάμος», «Γέρμα», «Θρήνος Για Τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας». Στις 19 Αυγούστου 1936, λίγο αφού ξέσπασε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος, σε ηλικία 38 ετών, δολοφονήθηκε στη Γρανάδα από εκτελεστικό απόσπασμα. Ο τάφος του δε βρέθηκε ποτέ.

Ενύπνιο
Ξαποσταίνει η καρδιά μου κοντά στη δροσερή πηγή.
(γέμισέ την με τις κλωστές σου,
της λησμονιάς αράχνη).
Το νερό της πηγής τής έλεγε το τραγούδι του.
(γέμισέ την με τις κλωστές σου,
της λησμονιάς αράχνη).
Ξύπνια η καρδιά μου έρωτες αφηγιόταν.
(αράχνη της σιωπής,
πλέξτης το μυστήριό σου).
Το νερό της πηγής την άκουγε μελαγχολικά
(αράχνη της σιωπής,
πλέξτης το μυστήριό σου).
Η καρδιά μου γέρνει πάνω στην κρύα την πηγή.
(άσπρα χέρια, μακρινά,
κρατήστε τα νερά).
Και το νερό την παίρνει τραγουδώντας με χαρά.
(άσπρα χέρια, μακρινά,
τίποτα δεν απομένει μέσα στα νερά).

Το φεγγάρι ξεπρόβαλλει
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
χάνονται οι καμπάνες
κι εμφανίζονται τ’ απροσπέλαστα
μονοπάτια.
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
σκεπάζει η θάλασσα τη γη
κι η καρδιά νιώθει σαν
νησί στο άπειρο.
Κανείς δεν τρώει πορτοκάλια
κάτω απ’ το ολόγιομο φεγγάρι.
Πράσινα και παγωμένα φρούτα
πρέπει να τρως.
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
από εκατό πρόσωπα ίδια,
τ’ ασημένιο νόμισμα
κλαίει με λυγμούς στην τσέπη.

Κοχύλι
Στη Νατάλια Χιμένεθ
Μου έφεραν ένα κοχύλι.
Μέσα του τραγουδάει
μια θάλασσα χάρτης.
Την καρδιά μου
γεμίζει νερό
με ψαράκια
σκουρόχρωμα και ασημένια.
Μου έφεραν ένα κοχύλι.