Μια περιπέτεια συναισθημάτων και όχι μόνο! Tοποθεσία: Αυλώνας Ημερομηνία: 28.05.09

 Tοποθεσία: Αυλώνας

Ημερομηνία: 28.05.09
Η Λ.Ο.Γ. , μετά από πρόταση της κας. Βασιλικής Ντούνη, βρέθηκε στον Αυλώνα όπου επισκέφθηκε το 1ο Γυμνάσιο-Λύκειο για μια συνέντευξη της 13μελούς (ήταν παρών 9) δημιουργικής ομάδας που πήρε το πρώτο βραβείο μαθητικών αγώνων σύγχρονου χορού.

Θα θέλαμε καταρχάς να μας πείτε τα ονόματα των μελών της δημιουργικής ομάδας.
Βασίλης Γεωργαντάς, Μαρία Παπακωνσταντίνου, Άντζελα Μπαμπαλίου, Μαντά Α. , Ελένη Κυριακού, Μ. Θωμάς, Δουρής Αντώνης, Τούργελη Ν. , Μαρία Μαρουλή, Λένου Δήμητρα, Μαζιώτη Χ. , Δάβρη Αναστασία, Παπακωνσταντίνου Αναστασία.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να ενταχθείτε σ’ αυτήν την ομάδα;

Μαρουλή Μαρία: Για να είμαστε ειλικρινείς στην αρχή δεν είχαμε καταλάβει περί τίνος πρόκειται, είχαμε κάνει και την περσινή χρονιά ένα χορευτικό με την κα. Ψαρρού αλλά το φετινό ήταν εντελώς διαφορετικό. Αρχικά νομίσαμε πως ήταν μια απλή χορογραφία, σιγά-σιγά όμως και με τη βοήθεια της κας. Ψαρρού συνειδητοποιήσαμε πως τα μηνύματα που έκρυβε ήταν πάρα πολλά. Αυτό μας τρόμαξε λίγο γιατί φοβηθήκαμε μήπως δεν καταφέρουμε να μεταδώσουμε τα μηνύματα της χορογραφίας. Για τα παιδιά που είχαμε λάβει μέρος στην προηγούμενη παράσταση και είχαμε συνεργαστεί με την κα. Ψαρρού ήταν δεδομένο πως η εμπειρία μας θα ήταν ξανά μοναδική, της είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη. Τα υπόλοιπα παιδιά που εντάχθηκαν στην ομάδα φέτος είχαν μεγάλο ζήλο και μεράκι και αυτό μας βοήθησε ώστε σε σύντομο χρονικό διάστημα να νιώθουμε πως ήμασταν χρόνια μαζί. Γίναμε μια όμορφη παρέα. Όσο περνούσε ο καιρός και η κα. Ψαρρού μας αποκάλυπτε τι ακριβώς είχε στο μυαλό της και τι ζητούσε από μας ,τόσο μεγάλωνε ο ενθουσιασμός μας και ήμασταν πολύ χαρούμενοι για την ένταξή μας σ’ αυτό το εγχείρημα.

Αγγελική: Εμένα γενικά μ’ αρέσει ο χορός οπότε την ένταξή μου την θεωρούσα δεδομένη. Εγώ προσωπικώς είχα ένα κίνητρο επιπλέον γιατί αυτή θα ήταν η τελευταία μου συμμετοχή, λόγω του ότι είμαι Γ’ λυκείου. Ένας ακόμα λόγος ήταν πως από νωρίς κατάλαβα πως φέτος θα είναι μια πολύ ξεχωριστή χορογραφία.

Μαρία Παπακωνσταντίνου: Και σε μένα αρέσει ο χορός και γι’ αυτό θεώρησα πως ήταν ευκαιρία να συμμετέχω σ’ αυτήν την προσπάθεια. Ήταν μια πρόκληση για όλους μας, ναι μεν δεν είχαμε καταλάβει από την αρχή το τι ακριβώς είχε στο μυαλό της η δασκάλα μας, αλλά γι’ αυτό που ήμουν σίγουρη ήταν το πολύ όμορφο κλίμα της παρέας και το πρωτότυπο θέμα της χορογραφίας. Αυτά ήταν αρκετά για να με κάνουν να θέλω πάρα πολύ να συμμετέχω. Ευτυχώς που τελικώς ήμουν στις επιλογές της κας. Ψαρρού, γιατί θα πρέπει να σας πω πως περάσαμε από οντισιόν.
Αντώνης: Όσο παράξενο κι αν ακούγεται ο χορός μ’ άρεσε από μικρός, είχα δει το προηγούμενο χορευτικό που είχε κάνει η κα. Ψαρρού, είχα ενθουσιαστεί και αναρωτήθηκα, γιατί όχι κι εγώ; Όταν ανακοίνωσε πως ετοιμάζει μια καινούρια παράσταση, χωρίς δεύτερη σκέψη αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα. Όπως σας είπε και η Μαρία, έγινε η οντισιόν και έλαβα μέρος. Η κα. Ψαρρού με ενέκρινε και σύντομα κατάλαβα πως έπρεπε να δουλέψω σκληρά προκειμένου να γίνω ισότιμο μέλος. Όπως και τα άλλα παιδιά, στην αρχή ούτε κι εγώ μπόρεσα να καταλάβω το νόημα της χορογραφίας, πρόβα με την πρόβα όμως άρχισα να νιώθω πως κάτι εξαιρετικό μας καλούσε να παρουσιάσουμε η κα.Ψαρρού. Σιγά-σιγά η ομάδα άρχισε να λειτουργεί με το εμείς και όχι με το εγώ κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δώσουμε όλοι μας τον καλύτερό μας εαυτό.

Σε περιπτώσεις σαν την δική σας είθισται να ρωτάμε για την ψυχή της ομάδας. Θα θέλατε να μας πείτε το όνομα αυτής της ψυχής;
Αναστασία Παπακωνσταντίνου: Νομίζω πως όλα τα παιδιά συμφωνούν πως η ψυχή της ομάδας ήταν ο Θωμάς, ήταν αυτός που μας στήριζε και για να είμαι ειλικρινής, αυτό ήταν για όλους μας πολύ μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη. Παράλληλα ο Θωμάς με τον τρόπο του ήταν σαν να μας έλεγε πως τα όριά μας είναι ακόμα πιο πάνω.
Ελένη Κυριακού: Την ίδια γνώμη έχω κι εγώ για την ψυχή της ομάδας, ο Θωμάς ήταν μια ορχήστρα μόνος του, όταν νομίζαμε πως έχουμε φθάσει στα όριά μας ο Θωμάς ήταν εκεί μ’ έναν καλό λόγο, μ’ ένα αστείο, μ’ ένα βλέμμα, για να μας υπενθυμίσει την αποστολή μας. Επίσης, δεν φανταζόμουν πως μέσα από αυτή την συμμετοχή θα μάθαινα κι άλλα πολύ σημαντικά πράγματα: είναι πολύ περίεργο, ενώ νομίζουμε πως είμαστε άνθρωποι με ψυχική δύναμη, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πως υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν πράγματα πολύ πιο δύσκολα από μας και τα καταφέρνουν σε πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις, πού ούτε οι ίδιοι τις είχαν φαντασθεί.
Αναστασία Δάβρη: Βλέπαμε τον Θωμά να προσπαθεί κι αναρωτιόμασταν, αν ο Θωμάς κάνει αυτή την προσπάθεια, τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Και όλοι μαζί λέγαμε πάμε κι εμείς παιδιά πιο δυνατά. Το μόνο κακό που έχει ο Θωμάς είναι που είναι Ολυμπιακός!!!
Ποιο είναι το μήνυμα που θα θέλατε να στείλετε στα άλλα παιδιά της ηλικίας μας;

Ελένη: Αν πραγματικά το θέλουνε μπορούν να συμμετάσχουν σε κάτι δημιουργικό και όχι απλά να περνούν την ώρα τους καλά, αλλά να νιώθουν ότι είναι χρήσιμοι στην κοινωνία και πως κάνουν κάτι ξεχωριστό.
Θωμάς: Δεν υπάρχουν εμπόδια γι’ αυτούς που έχουν θέληση.
Λένου Δήμητρα (Γαλανομάτα): Πιστεύω κι εγώ πως δεν υπάρχουν εμπόδια όταν υπάρχει θέληση και πως το στήριγμά μας είναι η ψυχή μας. Αν εμείς νιώθουμε πως μπορούμε να τα καταφέρουμε, τα εμπόδια καταργούνται.
Mr. Pepos: Θα μου επιτρέψετε να σας εξομολογηθώ κάτι. Έχω παρευρεθεί σε πολλές συνεντεύξεις της Λ.Ο.Γ. με πολύ σημαντικούς ανθρώπους όπως π.χ. ο κ. Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο οποίος είναι ένας ζωντανός θρύλος, αλλά τα συναισθήματα που με κατακλύζουν αυτή την στιγμή ακούγοντας αυτά που λέτε και κυρίως αυτά που βλέπω στο πρόσωπό σας είναι ανεπανάληπτα, είναι αδύνατον να μεταφερθούν και να αποτυπωθούν.
Κυρία Ψαρρού: Έχουμε ένα λάθος πρότυπο από την τηλεόραση πως ο χορός είναι μόνο για τα τέλεια σώματα και γενικώς για τους: ψηλές-ψηλούς, ωραίες-ωραίους. Αυτό είναι μεγάλο λάθος, όλοι μπορούμε να συμμετέχουμε, όπως όλοι μπορούμε να συμμετέχουμε στη χαρά της ζωής.
Αγγελική: Νομίζω πως το σημαντικότερο ήταν αυτό που καταφέραμε να βγάλουμε στη σκηνή, τον χορό που ο καθένας είχε στην καρδιά του. Άσχετα αν υπήρχαν τεχνικές ή όχι, άσχετα αν κάποιο παιδί δεν σήκωσε το χέρι του τόσο ψηλά όσο έπρεπε, καταφέραμε να βγάλουμε αυτό που αισθανόμασταν την πλέον κατάλληλη στιγμή. Πολλές φορές ένιωθα πως δεν χορεύαμε με τα σώματά μας, παρά με τις ψυχές μας, λες και είχαμε εξαϋλωθεί, νομίζω πως όλοι είχαμε κάνει την υπέρβαση. Ίσως αυτό να είδαν και οι κριτές και μας έδωσαν την πρώτη θέση, ίσως αυτό να είδαν και οι θεατές, γι’ αυτό εισπράξαμε πλουσιοπάροχα το χειροκρότημά τους, ίσως αυτό να είδαν και όλοι οι παρευρισκόμενοι, γι’ αυτό και είδαμε πολλά μάτια βουρκωμένα.
Θωμάς: Επίσης υπήρχε μια καταπληκτική χημεία μεταξύ μας, αυτό νομίζω τα λέει όλα, τις περισσότερες φορές επικοινωνούσαμε με τα μάτια.
Στην υπέροχη προσπάθεια που κάνατε, είχατε τη συμπαράσταση των δασκάλων σας και των συμμαθητών σας;

Αναστασία: Ναι είχαμε την συμπαράσταση όλων των συμμαθητών μας, των γονιών μας, των δασκάλων μας και της δημοτικής αρχής. Ο δήμαρχός μας, κ. Σύρμας Άγγελος, αγκάλιασε την προσπάθειά μας και βοήθησε πάρα πολύ. Τους ευχαριστούμε όλους και ειδικότερα τους συμμαθητές μας, για την ηθική και την τεχνική συμπαράσταση.
Ποια ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή που ζήσατε στη διάρκεια αυτής της προσπάθειας;
(Τη στιγμή που άρχισε η Αγγελική να μιλάει για την πιο συγκλονιστική στιγμή που έζησαν κατά την διάρκεια αυτής της προσπάθειας, βούρκωσαν τα μάτια όλων των παιδιών!!!Εκείνη η στιγμή για μας, Μίνα-Αρκά-Pepo, ήταν πράγματι η πιο συγκλονιστική).Η Αγγελική με βουρκωμένα μάτια προσπαθούσε να μας πει: Ακράδαντα πιστεύω, όπως άλλωστε και όλα τα παιδιά, πως η πιο συγκλονιστική στιγμή που ζήσαμε και που μας ένωσε πιο πολύ σαν ομάδα και μας έκανε να καταλάβουμε πόσο σημαντικός είναι ο ένας για τον άλλον, ήταν την ημέρα που ο Αντώνης λιποθύμησε μέσα στην τάξη, όλα τα παιδιά πάθαμε σοκ. Αυτό που νιώσαμε όταν είδαμε το ασθενοφόρο να παίρνει τον Αντώνη δεν μπορώ να σας το περιγράψω, είναι αδύνατον, ξαφνικά νιώσαμε πως υποχώρησε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Πάντα όταν θυμόμαστε εκείνες τις στιγμές κοιτάζουμε τον Αντώνη και δοξάζουμε τον Θεό που είναι καλά και είναι μαζί μας. Επιπροσθέτως να σας πω πως ο Αντώνης είναι και πολύ καλός αθλητής, έχει πάρει αρκετά μετάλλια.
Mr. Pepos: Πριν πάρει τον λόγο η Αγγελική είχαμε πει πως θα μίλαγε το κάθε παιδί ξεχωριστά για να μας πει ποια ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή. Δεν χρειάστηκε τελικά γιατί για όλα τα παιδιά η πιο συγκλονιστική στιγμή ήταν αυτή που περιέγραψε η Αγγελική με τον Αντώνη.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Γεωργαντάς Βασίλης: Όταν πρωταρχίσαμε το χορευτικό ήμασταν οι πιο πολλοί άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Στην πορεία δεθήκαμε πάρα πολύ. Μόνο και μόνο γι’ αυτό άξιζε που συμμετείχα σ΄ αυτή την ομάδα.
Μαρία Παπακωνσταντίνου: Όταν συνέβη το περιστατικό με τον Αντώνη η κα. Ψαρρού ήθελε να τα παρατήσει. Ο Θωμάς ήταν αυτός που την έπεισε να συνεχίσει αυτή την προσπάθεια και τελικά δικαιώθηκε.
Άντζελα Μπαμπαλίου: Μετά το τέλος της παράστασης ο Θωμάς μίλησε ως είθισται στους κριτές και τους είπε πως εμείς για να φθάσουμε εδώ που φθάσαμε υπερβάλαμε πάρα πολλές φορές τους εαυτούς μας. Αυτή ήταν η αλήθεια.
Αναστασία Δάβρη: Συμφωνώ κι εγώ με αυτό που είπαν τα προηγούμενα παιδιά, πράγματι αυτό που έγινε ήταν εκ μέρους μας κατάθεση ψυχής και ελπίζω πως η κα. Ψαρρού θα μας οδηγήσει ξανά στην χώρα των ονείρων και επειδή αυτό που μετράει είναι οι εμπειρίες από το ταξίδι προς την Ιθάκη ελπίζω να συμμετέχω και του χρόνου.
Ελένη Κυριακού: Πριν οι κριτές αποφανθούν και μας δώσουν την πρώτη θέση εμείς ήμασταν τρισευτυχισμένοι σαν ομάδα γιατί είχαμε καταλάβει πως βγάλαμε τον καλύτερό μας εαυτό, είχαμε κάνει το καθήκον μας όσο καλύτερα μπορούσαμε. Αυτό μας ικανοποίησε όλους. Όταν δε, μας ανακήρυξαν και πρώτους πλέαμε σε πελάγη ευτυχίας.
Αναστασία Παπακωνσταντίνου: Όταν μας ανακοίνωσαν πως κερδίσαμε την πρώτη θέση δεν αντέξαμε και βάλαμε όλοι τα κλάματα, αγκαλιαζόμασταν και χοροπηδούσαμε. Είναι σημαντικό να βλέπεις οι κόποι σου ν’ αμείβονται.
Θωμάς: Η χορογραφία στην αρχή μου φάνηκε λίγο δύσκολη και αναρωτιόμουν αν θα μπορέσω να ανταποκριθώ, παρόλα αυτά όταν γνωρίστηκα με τα παιδιά είπα μέσα μου Θωμά πρέπει να προσπαθήσεις. Τα παιδιά υπερβάλουν όταν μιλάνε για μένα γιατί εγώ χωρίς την δική τους υπερπολύτιμη συμπαράσταση δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Τους ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα την κα. Ψαρρού που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία. Θέλω κι εγώ να πω δυο λόγια για τον Αντώνη. Αντώνη σ’ ευχαριστώ που είσαι φίλος μου και να πω πως χωρίς την βοήθεια του SUPER Αντώνη εγώ δεν θα είχα ρόλο σ’ αυτή την υπέροχη προσπάθεια. Αντώνη σ’ ευχαριστώ. Ο Αντώνης είναι αθληταράς.
Μαρία Μαρουλή: Όταν τελείωσε το χορευτικό είπα στην κα. Ψαρρού πως είμαι πολύ λυπημένη που τέλειωσε το χορευτικό, η κα. Ψαρρού μου απάντησε πως αυτό που τελείωσε ήταν η παρουσία μας στη σκηνή, αυτά που ζήσαμε είναι δικά μας, είναι μέσα μας και θα τα κουβαλάμε σε όλη μας την ζωή. Πράγματι είχε δίκιο. Άλλωστε μια συνέχεια εκείνης της παράστασης είναι και η σημερινή συνάντηση με την Λ.Ο.Γ.
Αντώνης Δουρής: Αυτό που εγώ έχω κρατήσει είναι η έκρηξη συναισθημάτων κατά την διάρκεια αυτής της προσπάθειας. Δεν σας κρύβω πως έχω δεθεί πάρα πολύ με όλα τα παιδιά. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω όλους για την αγάπη τους και για την συμπαράστασή τους στην περιπέτεια που πέρασα τότε. Είναι υπέροχο να έχεις τόσο καλούς φίλους.
Λένου Δήμητρα (Γαλανομάτα): Θέλω κι εγώ να σταθώ στην περιπέτεια του Αντώνη και να πω πως εκείνη την ημέρα κατάλαβα τι θα πει κόλαση. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και όλα αυτά που ζήσαμε τότε είναι πια μια κακή ανάμνηση.

Αγγελική: Τέλος καλό όλα καλά. Εκ μέρους όλων των παιδιών να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κα. Ψαρρού, στην αρχιτέκτονα όλης αυτής της προσπάθειας και είμαστε όλα τα παιδιά υπερήφανοι που συνεργαστήκαμε μαζί της. Την ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη και την αφοσίωση που μας έδειξε και για το ήθος που μας δίδαξε. Ευχαριστούμε επίσης όλους όσους βοήθησαν ώστε το όνειρο της κυρίας Ψαρρού να πάρει σάρκα και οστά.
Κα. Ψαρρού: Ευχαριστώ τα παιδιά που μου έδωσαν την δυνατότητα να μοιραστώ μαζί τους τις τόσο σπουδαίες στιγμές που ζήσαμε σ’ αυτό το ταξίδι προς την δική μας Ιθάκη. Ευχαριστώ επίσης όλους όσους βοήθησαν να γίνει το όνειρο πραγματικότητα.
Εκ μέρους της Λ.Ο.Γ. την συνέντευξη πήραν οι: Μίνα Μαγαλιού, Παναγιώτης Κονταξής (Αρκάς)
Ευχαριστούμε θερμά την δημιουργική ομάδα των μαθητών Γυμνασίου-Λυκείου Αυλώνα.

Σπύρος, Παναγιώτης, Μίνα

ΤΟ ΜΑΓΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΕΡΚΕΤΙΟΥ ΟΡΟΥΣ και τόπος ιδρύσεως της Λ.Ο.Γ. [Λογοτεχνική Ομάδα Γοργογυρίου].

Το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι είναι κτισμένο στην ανατολική πλευρά της οροσειράς του ΚΕΡΚΕΤΙΟΥ ΟΡΟΥΣ σε υψόμετρο 300 μέτρων και σε απόσταση 20 χλμ από την πόλη των Τρικάλων. Ανήκει στον δήμο ΤΡΙΚΑΙΩΝ και συνορεύει με τα χωριά Ξυλοπάροικο, Πρόδρομος, Πρίνος και Δενδροχώρι. Το Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι έχει πάρει το όνομα του από τα νερά του ποταμιού Κεφαλοπόταμος - που το διασχίζει -, τα Μαντάνια και τις Δριστέλες που δούλευαν με τη δύναμη του νερού. Ο μεγαλύτερος όγκος των κατοίκων που ήρθαν στο χωριό, προέρχεται από την ορεινή Πίνδο, ως και την Ήπειρο, και εικάζεται ότι ως κύρια ασχολία τους ήταν η κτηνοτροφία. Η καθημερινή διατροφή των οικογενειών προερχότανε και συνεχίζει να προέρχεται από προϊόντα που παράγουν οι ίδιοι, μιλάμε για το 2007. Στην κορυφή του βουνού και σε υψόμετρο άνω των 800 μέτρων, η περιοχή ανήκει στην μονή Δουσικού και έχει καλή ξυλεία από οξιά και έλατα. Στα 880 μέτρα υψόμετρο υπάρχει ένας εξοχικός οικισμός με το όνομα ΚΟΡΗ είναι η ''κόρη'' των βλάχων όπως τους αποκαλούμε.

Στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι, όπως προκύπτει από επίσημο μεταφρασμένο έγγραφο, που αναφέρεται σε χαραγμένη γραφή επί της πέτρινης πλάκας που βρίσκεται στην κεντρική είσοδο του Ιερού Ναού «Το Γενέσιο της Θεοτόκου» - γιορτάζει την 8η Σεπτεμβρίου - , το 1857 υπήρχε ικανοποιητικός αριθμός ατόμων τα οποία, με την προσωπική τους εργασία και με τη συνδρομή των μοναχών της Ι.Μ. Δούσικου, άρχισαν να κτίζουν την εκκλησία αυτή. Το πρώτο σχολείο του χωριού πιθανολογείται πως άρχισε να λειτουργεί την περίοδο 1920-28 όχι όμως σε μόνιμη βάση. Το πρώτο σχολείο έγινε με προσωπική εργασία των κατοίκων του χωριού όπως αναφέρει και στο βιβλίο που έγραψε ο Δάσκαλος του χωριού ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΩΤΟΥΛΑΣ.

Το 1955 κτίστηκε ένα διθέσιο σχολείο το οποίο το 1994 γκρεμίστηκε για να κτιστεί ένα σύγχρονο κτίριο, το σημερινό νηπιαγωγείο και δημοτικό σχολείο, είναι το σημερινό κτίριο όπου το 2019 με πρωτοβουλία μερικών ανθρώπων που αγαπούν τον τόπο τους, έκαναν την εικαστική παρέμβαση και σήμερα αυτό το ΚΟΣΜΗΜΑ το καμαρώνουν ακόμα κι αυτοί που εναντιώθηκαν σ' αυτή την πρωτοβουλία. Δυστυχώς γι' αυτό στην πατρίδα μας βρισκόμαστε σ' αυτό το σημείο που βρισκόμαστε γιατί υπάρχουν άνθρωποι που αντιδρούν γιατί φοβούνται τις αλλαγές αφού οι ίδιοι είναι πρεσβευτές της αδράνειας. Σε απόσταση 1200 μέτρων από το χωριό, πάνω προς το βουνό, έχει τις πηγές του ο Κεφαλοπόταμος, ο οποίος ξεχύνεται προς το χωριό διασχίζοντάς το ορμητικά.

Η παράδοση λέει πως την ονομασία του την πήρε από τους πρώτους κατοίκους του χωριού οι οποίοι βρήκαν στην κοίτη του ανθρώπινα κρανία. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ονομάστηκε έτσι γιατί έχει τις πηγές του ψηλά στο βουνό. Το νερό του ποταμού βγαίνει γάργαρο και δροσερό μέσα από τα σπλάχνα του ΚΕΡΚΕΤΙΟΥ ΟΡΟΥΣ και ορμητικά κυλάει στον Θεσσαλικό κάμπο., αποτελώντας πηγή ζωής και οικονομίας. Σε όλη τη διαδρομή του υπάρχει πυκνή βλάστηση, πλατανιών και θάμνων, που συντελεί στην δημιουργία ενός μαγευτικού τοπίου.

Εκεί στο Μαγευτικό και Πανέμορφο Γοργογύρι το 2007 ιδρύθηκε η Λογοτεχνική Ομάδα Γοργογυρίου από μία ομάδα παιδιών χάρη στον ζήλο και την αγάπη για τα γράμματα και τις τέχνες. Χάρη σ' αυτή την ομάδα έγιναν πράγματα και θαύματα και θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα πάρα πολλά αλλά δυστυχώς επενέβησαν οι δυνάμεις τις αδράνειας και το τρένο εκτροχιάστηκε. Όσο κράτησε ήταν πολύ όμορφο. Ήταν ένα όνειρο και όπως καλά γνωρίζουμε τα όνειρα δεν κρατούν πολύ.

Απόσπασμα από την τοπική εφημερίδα της Λ.Ο.Γ. Τεύχος Μάιος-Ιούνιος '07 Το άρθρο έγραψε η ΖΑΝ ΝΤ' ΑΡΚ η νεότερη.

Όπως ο άνεμος φυσάει όπου κι όποτε θέλει, έτσι και η ευτυχία θα εμφανιστεί από μόνη της όποτε εκείνη το θελήσει. Αφήστε τη φωνή σας και τον άνεμο να σας πάνε όπου θέλουν!
Καλλιέργησε τη διαίσθησή σου ώστε με αυτήν και μόνο με αυτή να πορεύεσαι στη ζωή!
Τα πουλιά πετούν, τα ψάρια κολυμπούν, τα αγρίμια τρέχουν. Ότι τρέχει πέφτει στο δόκανο, ότι κολυμπά πιάνεται στο δίχτυ, ότι πετά το πετυχαίνει η σαϊτα. Μόνο οι ιδέες, η αγάπη προς τον πλησίον και όχι μόνο είναι αλεξίσφαιρες.
Έχε την αγάπη στην καρδιά σου. Η ζωή χωρίς αυτή είναι ένας κήπος χωρίς ήλιο όπου τα άνθη του είναι νεκρά.
Το να ονειρεύεται κάποιος είναι ανθρώπινο δικαίωμα, όπως ακριβώς το να τρώει και να πίνει. Αφήστε τη φαντασία ελεύθερη και σύντομα οι άλλοι θα σκέφτονται: Να ένας άνθρωπος που ξέρει τι θέλει. Ένας άνθρωπος που ατενίζει το μέλλον. Μόνο ατενίζοντας το μέλλον μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον κάνουμε καλύτερο.
Δεν έχει σημασία πόσο ψηλός είσαι. Το αληθινό ύψος καθορίζεται από το πόσο ψηλοί είναι οι στόχοι σου.
Η πρώτη πρόεδρος της ΛΟΓ ήταν η ΖΑΝ ΝΤ' ΑΡΚ - ΔΙΟΤΙΜΑ.

ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΟΚΡΑ - ΛΟΓ επισκέφτηκαν την ΑΙΩΝΙΑ ΠΟΛΗ [ΡΩΜΗ] Αστροτόμ, Ηγέτης, Ελένη, Λαμπρινή και Επικούρειος Πέπος.

 Δεκέμβριος 2012

Η απόφαση αρχικά ήταν για Γιοχάνεσμπουργκ υπό την προϋπόθεση που έθεσε ο ηγέτης, δηλαδή να συμμετέχει στο ταξίδι και ο mr Alex. Η ιδέα ήταν καλή αλλά προσέκρουσε στην άρνηση του mr Alex για λόγους οικονομικούς και πρακτικούς λόγω Καλειδοσκοπίου. Μετά την άρνηση mr Alex μπήκε στο παιχνίδι η πόλη του φωτός λόγω Μόιρας και έρωτα, μεγάλο έρωτα που διαρκεί από τον Αύγουστο του 2008. Μεγάλος έρωτας το Παρίσι. Όμως λόγω του ότι η Μόιρα μας ενημέρωσε κάπως αργά πως το διαμέρισμα θα ήταν ελεύθερο από 23-12 έως 31-12 τα αεροπορικά εισιτήρια που βρήκαμε ήταν πολύ ακριβά. Σχεδόν λόγω κόστους είχαμε καταλήξει να διαγράψουμε και το Παρίσι. Ήδη βρισκόμαστε στην 26-12 και ο ηγέτης κατέθεσε στο τραπέζι μια νέα πρόταση. Ο φάκελος είχε τον τίτλο "ΑΙΩΝΙΑ ΠΟΛΗ".

Στις 29-12-2012 επτά μέλη της ΟΚΡΑ πετούσανε για Ρώμη με τα φτερά της Aegean. Ειλικρινά δεν ξέρω αν φταίει το ότι μόλις επέστρεψα από την αιώνια πόλη, αλλά, αν έπρεπε εγώ, ο ερωτευμένος με το Παρίσι να περιγράψω το ταξίδι μου στην Ρώμη με μια μόνο λέξη θα ήταν "μαγευτικό". Πως αλλιώς να περιγράψει κανείς μια πόλη που σε κάθε της σημείο σου κόβει την ανάσα. Όχι, μη φαντασθείτε λόγω των ματατζήδων σε κάθε γωνία, αυτό συμβαίνει μόνο στην Αθήνα. Η Ρώμη είναι μια συνέχεια της πόλης των Αθηνών αλλά μόνο με τα θετικά της στοιχεία. Αξιοθέατα, μουσεία, εκπληκτικής αρχιτεκτονικής σπίτια, ιστορία νωπή κάτω από τα πέτρινα δρομάκια της, τεράστια καταπράσινα πάρκα, εξαιρετικό φαγητό και κρασί σε πολύ προσιτές τιμές ίσως και τις καλύτερες μπουτίκ της Ευρώπης και μέσα σε όλα αυτά και ποτάμι. Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω έχει κ ποτάμι! Οκ, δεν είναι Σηκουάνας, δεν έχει ποταμόπλοια αλλά το ποτάμι είναι ποτάμι. Ο Ληθαίος ακούει?? Και το πιο σημαντικό είχε ανθρώπους ζεστούς, χαμογελαστούς, ερωτικούς, αισθηματικούς, φιλόξενους και με πολύ ωραία σώματα, γυναίκες και άντρες.

"When in Rome, do as the Romans", λέει η γνωστή παροιμία και τι σημαίνει αυτό σήμερα ως προς τα πρακτικά ζητήματα, αυτό σημαίνει πολύ περπάτημα. Αν θέλετε πραγματικά να δείτε τη Ρώμη πρέπει να την περπατήσετε. Αν αποφασίσετε να πάρετε το μετρό, το εισιτήριο κοστίζει 1,50 ευρώ και η διάρκεια του είναι για 100 λεπτά ή 4 ευρώ για ημερήσιο εισιτήριο για όλα τα μέσα. Επομένως πριν αναχωρήσετε εφοδιαστείτε με 2 ζευγάρια παπούτσια πολύ αναπαυτικά για περπάτημα γιατί όπως έλεγε και ο Ρομπέρτο Φρίκο η Ρώμη θέλει περπάτημα και η γυναίκα χάϊδεμα.

Φτάνοντας λοιπόν στην Ρώμη και πριν ξεκινήσετε τις ατελείωτες βόλτες σας, θυμηθείτε να επισκεφτείτε ένα σουπερ μαρκετ για να αγοράσετε μπουκάλια με νερό Naturale, αυτό να το κάνετε για να μη σας έρθει ταμπλάς όταν διψάσετε και αναγκαστείτε να πληρώσετε 2 και 3 ευρώ για ένα μπουκαλάκι 0.5 λίτρου νερό. Τη στιγμή που μια 6άδα 0.5λίτρου στα σούπερ μάρκετ κοστίζει περίπου 1,70 ευρώ. Το νερό σε όλα τα καφέ και εστιατόρια χρεώνεται από 2 ευρώ και πάνω, οπότε ένα εφεδρικό μπουκαλάκι στην τσάντα σας είναι πάντα χρήσιμο. Προσοχή επίσης στους ΄΄πορτοφολάδες΄΄ γιατί όπως και στην Αθήνα έτσι και στην Ρώμη είναι ίσως η μεγαλύτερη πληγή του τουρισμού της. Καλό είναι να μην αφήνετε χρήματα ούτε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου ή του διαμερίσματος για να μη βρεθείτε προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Εφιστούμε επίσης την προσοχή σας αν πάτε στο μουσείο Μπουργκέζε, γιατί εμείς είχαμε εκεί μια δυσάρεστη έκπληξη. Όταν επιστρέψαμε στην ρεσεψιόν μετά την ξενάγηση για να παραλάβουμε τις 2 τσάντες που είχαμε αφήσει εκεί, έχοντας μέσα διαβατήρια, κάμερες, κινητά γιατί απαγορευόταν να τα έχουμε μαζί μας, διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχαν οι τσάντες μας, τις είχανε δώσει σε άλλους. Προ στιγμήν τα χάσαμε, για καλή μας τύχη ενώ τα 4 μέλη περίμεναν στην ουρά για την παραλαβή και ενώ ο Pepe είχε βγει στον κήπο και συνομιλούσε με τις Μούσες, για άλλους λόγους – τσιγάρο, είχανε βγει στο προαύλιο και ο Φιλίπ με την Νάτα. Κάποια στιγμή βλέπουνε ένα ζευγάρι σε ένα παγκάκι και διαπιστώνουν ότι το ζευγάρι αυτό έχει την ίδια τσάντα με τον Φιλίπ. Εκείνος δεν έδωσε σημασία, ενώ η Νάτα συνέχισε να κοιτάζει το ζευγάρι το οποίο εκείνη την ώρα απομακρυνότανε. Τότε ξαφνικά η Νατα έβγαλε μια κραυγή! Είχε προσέξει κάτι που την σοκάρισε… η μαύρη τσάντα  που κρατούσε η γυναίκα ήταν ίδια με την τσάντα του Πουφ. Καταλάβανε και οι δυο ότι οι τσάντες που είχε το ζευγάρι ήταν οι δικές μας!!!!  Εύχομαι να μη βρεθείτε ποτέ στην θέση μας… τέλος καλό όλα καλά. Αλλά μουσείο Μπουργκέζε βαθμολογία 7. Πάμε τώρα για τα όμορφα.

Πιάτσα Ναβόνα.

Όσοι από εσάς έχετε δει το έργο "Illuminati" θυμηθείτε τη σκηνή όπου ο Τομ Χάνκς σώζει τον καρδινάλιο πέφτοντας στο σιντριβάνι, εκεί είναι η πιάτσα Ναβόνα, η οποία είναι η πιο διάσημη και αναμφισβήτητα από τις πιο όμορφες πλατείες της Ρώμης. Χτίστηκε από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό το 86μ.Χ.

Η πιάτσα Ναβόνα διαθέτει τρία σιντριβάνια, το κεντρικό και μεγαλύτερο είναι το Fontana dei Quatro Fiumi (σιντριβάνι των τεσσάρων ποταμών) κατασκευάστηκε το 1651 από τους Μπορομίνι και Μπερνίνι, κατόπιν αιτήματος του Πάπα Ιννοκέντιου του Κ’. Το σιντριβάνι αποτελείται από τέσσερα αγάλματα ανθρώπων που το καθένα αντιπροσωπεύει ένα ποτάμι από διαφορετική ήπειρο -  τον Νείλο, τον Γάγγη, Τον Δούναβη και το Ρίο ντε λα πλάτα. Τα δύο άλλα σιντριβάνια στην πλατεία είναι η κρήνη  του Ποσειδώνα στο βόρειο άκρο και στο νότιο ή κρήνη του Μαυριτανού. Η πιάτσα Ναβόνα είναι μια από τις πιο ζωντανές πλατείες της Ρώμης, με πολλές  υπαίθριες καφετέριες, εστιατόρια, πιτσαρίες και νυχτερινά κέντρα με γούστο. Ευτυχώς μέναμε κοντά στην πιάτσα Ναβόνα και την επισκεφθήκαμε  πολλές φορές. Ο σκηνοθέτης μάλιστα της παρέας Πουφ είχε μια φαεινή ιδέα να γυρίσουμε μια γρήγορη σκηνή όπως στο Illuminati. Τον ρόλο του καρδινάλιου τον έπαιξε ο Φιλίπ, τον ρόλο του Τομ Χανκς ο Τζίμ Άνταμς και τον ρόλο του killer, ο ηγέτης. Ο Φιλίπ έπεσε με τα ρούχα στο σιντριβάνι μετά από ενέργειες του Ηγέτη και ο Τζιμ Ανταμς έπεσε για να σώσει τον καρδινάλιο. Το τι έγινε δεν μπορώ να σας το περιγράψω, ένα μικρός χαμός, ο κόσμος γύρω, μας περικύκλωσε νομίζοντας πως γυρίζουμε κάποια ταινία μικρού μήκους. Το μόνο κακό αυτής της μικρής ιστορίας ήταν το κρυολόγημα που άρπαξαν οι πρωταγωνιστές. Υπάρχει σχετικό βιντεάκι που κάποια στιγμή θα προβάλουμε στην αυλή των θαυμάτων. Επιστρέψαμε στο σπίτι για να αλλάξουν οι βρεγμένοι και σε μια ώρα περίπου βρισκόμασταν στην Φοντάνα ντι Τρέβι. Το σιντριβάνι αυτό είναι το πιο διάσημο και το πιο όμορφο της Ρώμης. Αυτό το εντυπωσιακό μνημείο δεσπόζει στη μικρής πλατεία Τρέβι που βρίσκεται στην περιοχή του Quirinale. Η κεντρική φιγούρα του σιντριβανιού είναι ο Ποσειδώνας, Θεός της θάλασσας. Η αναπαράσταση έχει τον Ποσειδώνα στα ηνία ενός άρματος σε σχήμα κελύφους, να έλκεται από δύο ιππόκαμπους. Κάθε ιππόκαμπος καθοδηγείται από ένα Τρίτωνα. Το ένα από τα άλογα είναι ήρεμο και υπάκουο και το άλλο ανήσυχο.  Από την αριστερή πλευρά του Ποσειδώνα είναι ένα άγαλμα που εκπροσωπεί την αφθονία και στα δεξιά ένα άγαλμα που αντιπροσωπεύει την υγιεινή.  Ο θρύλος λέει ότι θα επιστρέψετε στη Ρώμη εάν πετάξετε ένα κέρμα μέσα στο νερό. Θα πρέπει να το πετάξετε πάνω από τον ώμο σας με την πλάτη σας προς το νερό. Υπολογίζεται ότι οι υπάλληλοι του δήμου της Ρώμης μαζεύουν περισσότερο από 150.000 ευρώ κάθε χρόνο από αυτά τα κέρματα στα νερά του σιντριβανιού. Ουδείς λάτρης του παγκόσμιου κινηματογράφου δεν μπορεί να ξεχάσει τη μαγικά σκηνή όπου η ηθοποιός Ανίτα Εκμπεργκ εμφανίζεται να πέφτει στα νερά της Φοντάνα ντι Τρέβι στην ταινία το Φεντερίκο Φελίνι ΄΄Dolce Vita΄΄ που γυρίστηκε στην Αιώνια Πόλη το 1960. Η ταινία αυτή έκανε γνωστή τη Φοντάνα ντι Τρέβι σε ολόκληρο τον κόσμο.

Όταν τελικά φθάσαμε γινόταν πανικός, είχε πάρα πολύ κόσμο. Για μια ώρα περίπου θαυμάζαμε το μνημείο και ο ξεναγός της παρέας (Φιλίπ) μας διάβαζε την ιστορία του μνημείου. Καταφέραμε να φθάσουμε κοντά έτσι ώστε και εμείς να ρίξουμε το σχετικό κέρμα, κάνοντας παράλληλα μια ευχή.

Ο καιρός για καλή μας τύχη ήταν αρκετά καλός και απολαμβάναμε το υπέροχο σιντριβάνι. Δε γνωρίζω κατά πόσο οι ευχές θα πιάσουν τόπο, αλλά η ιεροτελεστία είναι μαγική. Πολλές φορές μάλιστα είναι πιο ενδιαφέρουσα από την προσδοκία της ευχής. Η Ρώμη σιγα-σιγά άρχισε να μας δείχνει τα κάλλη της, άρχισε να μας έλκει, αρχίσαμε σιγά – σιγά να την ερωτευόμαστε. Ο Ηγέτης είχε δίκιο όταν είχε πει: Πουφ το Παρίσι είναι Παρίσι και η Ρώμη είναι Ρώμη, η μια είναι ναζιάρα και η άλλη είναι χυμώδης.

Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα είχε αρχικά επίσκεψη στην υπόγεια νεκρόπολη του Βατικανού. Ακριβώς κάτω από τον ναό του θεμελιωτή της Καθολικής εκκλησίας του Αγίου Πέτρου βρίσκεται ένας μικρός ναός αφιερωμένο στον Άγιο. Εκεί κοντά είχαν θαφτεί τα πρώτα χρόνια και πολλοί πρωτοχριστιανοί έχοντας απλωθεί έτσι μια νεκρόπολη πρωτοχριστιανών στο εσωτερικό της γης. Υπάρχουν πολλές ιστορίες που συνοδεύουν τη φήμη των υπόγειων διακλαδώσεων και δωματίων του Βατικανού. Πρώτα από όλα είναι γεγονός ότι στα υπόγεια υπάρχουν τεράστιες βιβλιοθήκες έκτασης πολλών χιλιομέτρων. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως εκεί κρύβεται ένας τεράστιος θησαυρός αρχαίων βιβλίων, άγνωστα για τον υπόλοιπο κόσμο ακόμα και σε μένα που εκπροσωπούσα την Ο.ΚΡ.Α. ίσως, λένε, όλη η αρχαία γνώση που νομίζουμε πως χάθηκε για πάντα να βρίσκεται συγκεντρωμένη στις μυστικές βιβλιοθήκες του Βατικανού. Λένε πως καλόγεροι με πορφυρά ενδύματα μελετούν με πάθος τα άγνωστα για μας αρχαία και λατινικά συγγράμματα στα οποία περιέχονται οι μεγαλύτερες αλήθειες, τα μυστικά των μυστικών. (φροντίστε να δείτε το ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ). Για αρκετές ώρες παραμείναμε στη νεκρόπολη του Βατικανού βλέποντας κρανία, οστά , βιβλία και κάποιους καλόγερους που έμοιαζαν με ζωντανούς ανθρώπους. Αποχαιρετήσαμε την υπόγεια νεκρόπολη και ανεβήκαμε για να επισκεφθούμε το μουσείο του Βατικανού και την εκκλησία του Αγίου Πέτρου.

Βατικανό – πόλη. Χώρα μικρότερη από το Μονακό αλλά με τεράστια επιρροή σε ολόκληρη τη γη. Στο κέντρο της Ρώμης δεσπόζει το ανεξάρτητο κράτος του Βατικανού, το θρησκευτικό κέντρο της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Πρόκειται για τον προσωπικό παράδεισο του εκάστοτε Πάπα και καρδινάλιου, οι οποίοι απολαμβάνουν την πολιτική ανεξαρτησία τους αποκομμένοι από τα καθημερινά προβλήματα των απλών ανθρώπων. Το υπέργειο Βατικανό σε έκταση είναι μικροσκοπικό και χρειάζεται να διαθέσεις το πολύ μια ώρα για να περπατήσεις γύρω από τα όρια του. Ναοί, μουσεία, βιβλιοθήκες κοσμούν την επιφάνεια του. Το Βατικανό κάτω από τη γη είναι κούφιο. Όπως προανέφερα είναι μια μεγάλη υπόγεια πολιτεία  με δαιδαλώδεις στοές και κρυφά περάσματα. Ήταν η τελευταία Κυριακή του χρόνου και η είσοδος στο μουσείο του Βατικανού ήταν ελεύθερη. Τα 16€ που ζητάνε για το εισιτήριο, το βρίσκω υπερβολικά ακριβό, τη στιγμή που το εισιτήριο στο Λούβρο κοστίζει 9€. Αφού περιμέναμε για 2,5 ώρες στην ουρά καταφέραμε κατά τις 12 να είμαστε εντός.

Καπέλα Σιξτίνα.

Την οροφή της ζωγράφισε εξολοκλήρου ο Μιχαήλ Άγγελος. Αυτό που δεν γνωρίζαμε ήταν πως ο Μιχαήλ Άγγελος όπως και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι αρέσκονταν στο να βάζουν "κρυφά μηνύματα" στα έργα τους. Το κρυφό μήνυμα στην εικόνα "Δημιουργία του Αδάμ από τον Θεό" το οποίο παρέμενε κρυφό για πάνω από 500 χρόνια είναι το σύννεφο πάνω στο οποίο βρίσκεται ο Θεός… αν λοιπόν παρατηρήσετε καλύτερα το "σύννεφο" θα καταλάβετε ότι δεν είναι τίποτα άλλο από……. Την κάθετη τομή του ανθρώπινου εγκεφάλου και μάλιστα το πράσινο σάλι που ανεμίζει ακριβώς από κάτω δεν είναι τίποτα άλλο από τον νωτιαίο μυελό!! Επίσης παρά το γεγονός ότι ο Μιχαήλ Άγγελος ήταν βαθιά θρησκευόμενος "πρόσθεσε" και κάτι ακόμη το οποίο θα μπορούσε να κάνει την καθολική Εκκλησία να τον αφορίσει ως αιρετικό! Τι ήταν αυτό? Μα φυσικά έβαλε στον Αδάμ αφαλό, πράγμα που από επιστημονική σκοπιά τον κάνει γόνο του ανθρώπου και όχι δημιούργημα του Θεού. Ή δεν το πρόσεξαν ή του το συγχώρεσαν. Στην Καπέλα Σιξτίνα απαγορεύεται η φωτογράφιση και η λήψη, πρόσφατα μάλιστα διάβασα πως θα περιοριστεί αρκετά και ο αριθμός των επισκεπτών γιατί λένε υπάρχει κίνδυνος να υποστούν ζημιές οι εικόνες. Κατά την ταπεινή μου άποψη στο μουσείου του Βατικανού το κορυφαίο έργο είναι η Σιξτίνα και έπεται Η σχολή των Αθηνών του Ραφαήλ.

Η σχολή των Αθηνών είναι από τα πιο διάσημα έργα ζωγραφικής του Ιταλού καλλιτέχνη της Αναγέννησης Ραφαήλ. Δημιουργήθηκε μεταξύ του 1510 και 1511. Θεωρείται ως το αριστούργημα του Ραφαήλ και η τέλεια ενσάρκωση του κλασικού πνεύματος της ύστερης αναγέννησης. Ο τίτλος "Η σχολή των Αθηνών" δεν δόθηκε από τον Ραφαήλ και το θέμα της τοιχογραφίας είναι στην πραγματικότητα ‘’ η φιλοσοφία’’ ή τουλάχιστον "η αρχαία ελληνική φιλοσοφία" αφού πάνω από την τοιχογραφία ο Ραφαήλ σημείωσε "να γνωρίζεις τις αιτίες", φιλοσοφικό συμπέρασμα μελέτης των έργων του Αριστοτέλη "Μεταφυσικά" και "Φυσικά".

Πράγματι ο Αριστοτέλης φαίνεται να είναι το κεντρικό πρόσωπο στη τοιχογραφία. Το έργο περιλαμβάνει ρωμαϊκά στοιχεία, αλλά συνάμα έχει ένα γενικό ημικυκλικό καθορισμό, έχοντας τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη στο κέντρο, με όλα τα άλλα πρόσωπα να περιφέρονται γύρω από αυτούς. Μείναμε αρκετή ώρα θαυμάζοντας το έργο και σκεπτόμενος εγώ τουλάχιστον πόσο δίκιο είχε ο (αποθανών πια) Παύλος Μάτεσις όταν σχολίαζε τους Έλληνες που λέμε πως όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες αυτοί – ποιοι άραγε?- έτρωγαν βελανίδια και άμα ρωτήσεις όλους αυτούς πόσες φορές έχουν ανέβει στην Ακρόπολη, πόσες φορές περπάτησαν στην αρχαία αγορά, πόσες φορές επισκέφθηκαν την Πνύκα και ποια από τα βιβλία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη έχουν διαβάσει θα σε πιάσει τέτοια απογοήτευση που θα θέλεις να ανέβεις σε κάποια βελανιδιά και να φωνάξεις  Αιδώς Αργείοι. Αποχαιρετήσαμε τον πίνακα και κατευθυνθήκαμε προς την Εκκλησία του Αγίου Πέτρου. Χρειάστηκε και εδώ μεγάλη υπομονή γιατί η ουρά ήταν τεράστια περίπου άλλες 2,5 ώρες. 

Λίγο μετά την είσοδό μας στην εκκλησία το βλέμμα μας το αιχμαλώτισε η Πιετά  του Μιχαήλ Άγγελου. Η Πιετά σημαίνει έλεος, ενώ η σύνθεση του έργου είναι γνωστή ως "Αποκαθήλωση". Το διάσημο γλυπτό απεικονίζει το σώμα του Ιησού στα πόδια της Μητέρας του Μαρίας μετά τη Σταύρωση και την αποκαθήλωση. Χαλάλι οι ώρες που περιμέναμε γιατί αποζημιωθήκαμε. Η Πιετά κλέβει την παράσταση. Η νεανική της εμφάνιση και η ήρεμη έκφραση του προσώπου αν συνδυαστεί με τη θέση των χεριών υπαινίσσεται ότι βλέπει το παιδί της, ενώ ο θεατής βλέπει μια εικόνα από το μέλλον. Η Πιετά είναι το μοναδικό έργο που υπέγραψε ο Μιχαήλ Άγγελος λόγω ενός περιστατικού που συνέβη τότε που είχε ως αποτέλεσμα να χαράζει στη ζώνη που διατρέχει το στήθος της Μαρίας το όνομά του. Αργότερα μετάνιωσε για αυτή την έκρηξη ματαιοδοξίας και ορκίστηκε να μην υπογράψει ποτέ ξανά κανένα από τα έργα του. Επιστρέψαμε στο διαμέρισμα κατά τις 19:00 για λίγη ξεκούραση γιατί είχαμε πάρα πολλές ώρες όρθιοι. Κατά τις 21:30 αναχωρήσαμε για την πιτσαρία Dar Poeta, περιμέναμε περίπου 1,5 ώρα για να βρούμε τραπέζι αλλά και εδώ χαλάλι γιατί εκείνο το βράδυ φάγαμε την πιο ερωτική πίτσα…. Και μετά την πίτσα ήρθε η ώρα για το Κολασμένο!!! Δεν θα σας πω τι είναι το κολασμένο γιατί απλά δεν περιγράφεται. Αν σας δοθεί η ευκαιρία και πάτε στη Ρώμη μη ξεχάσετε να επισκεφθείτε αυτή την πιτσαρία. Η βραδιά έκλεισε πολύ όμορφα με αποτέλεσμα το βράδυ στον ύπνο μας να βλέπουμε συνέχεια το κολασμένο. Είχε δίκιο ο Ηγέτης που έλεγε… Πούφ ετοιμάσου για γαστρονομική επανάσταση. Κόστος ανά άτομο στην Dar Poeta 15€, πολύ καλή τιμή.

Μετά το κολασμένο σειρά είχε το Κολοσσαίο και η Αρχαία αγορά. Η βόλτα μέχρι να φτάσουμε στο Κολοσσαίο ήταν φανταστική. Ο καιρός καταπληκτικός, η διάθεση super, ειδικά παπούτσια για περπάτημα και φύγαμε. Ξανά στην ουρά για εισιτήρια και επιτέλους είμαστε προ των πυλών. Είναι πράγματι οξύμωρο το συναίσθημα που δημιουργείται στον επισκέπτη όταν αντικρίζει αυτό το πραγματικά κολοσσιαίο και άκρως επιβλητικό μνημείο αν σκεφτεί για μια στιγμή ότι πριν από 2.000 χρόνια πέρα από τις εκδηλώσεις, εδώ λάμβαναν χώρα οι φρικιαστικότερες σφαγές ζώων και ανθρώπων. Το διασημότερο αξιοθέατο της πόλης πλημμυρίζει από τουρίστες κάθε ώρα, μέρα και εποχή του χρόνου και θα χρειαστεί να περιμένετε αρκετές ώρες στην ουρά. Σχεδόν δίπλα στον Κολοσσαίο και μέσα στο ίδιο πάρκο στέκεται καμαρωτή η μεγαλύτερη θριαμβική αψίδα που σώζεται σήμερα, αυτή του Κωνσταντίνου, ενώ μερικά βήματα πιο πέρα ξεκινά η βόλτα των αιώνων, εκεί βρίσκεται η είσοδος για την Αρχαία αγορά. Αν θέλετε να την περπατήσετε φροντίστε να το κάνετε το πρωί ή νωρίς το μεσημέρι γιατί κατά τις 17:00 η είσοδος κλείνει. Το εισιτήριο για αγορά και Κολοσσαίο κοστίζει 12€. Αφιερώστε χρόνο για το Κολοσσαίο και την αγορά γιατί τα αμέτρητα αρχαία που θα σας περιβάλλουν θα σας κάνουν να χάσετε την επαφή με τον χρόνο. Άλλωστε θα ανακαλύψετε και εσείς πως το βλέμμα μαγεύει σε τέτοιο βαθμό τα πόδια που τα αναγκάζει να συνεχίσουν παρά την κούραση. Καθίστε σε μια άκρη και διαβάστε από τον οδηγό πληροφορίες για την αγορά που θα σας βοηθήσουν να κατατοπιστείτε και να την εκτιμήσετε περισσότερο. Πολλές φορές κατά την πενθήμερη παραμονή μας αναρωτηθήκαμε για διάφορα πράγματα όπως ας πούμε γιατί στο κέντρο της Αθήνας σε κάθε τετράγωνο βλέπεις κλούβες των ΜΑΤ και σε κάθε γωνία αστυνομικούς, είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση? Γιατί στη Ρώμη η παρουσία των καραμπινιέρων είναι τόσο διακριτική που νομίζεις πως δεν υπάρχουν? Μήπως εδώ επικρατεί κάποιο ειδικό καθεστώς? Μήπως είναι εκεί με εντολή της πολιτικοοικονομικής ελίτ για να φοβίζουν τους νομοταγείς πολίτες? Γιατί αυτή ή ασχήμια? Γιατί η αισθητική των Ρωμαίων είναι τόσο υψηλή ενώ των Αθηναίων μηδενική? Γιατί οι πολίτες της Αθήνας δεν τολμούν να κυκλοφορήσουν στην πόλη τους, ενώ οι πολίτες και οι τουρίστες στη Ρώμη μπορούν να κυκλοφορούν χωρίς φόβο όπου θέλουν και ότι ώρα θέλουν? Πολίτες της Αθήνας έχετε αποπειραθεί ποτέ να κατεβείτε στο κέντρο, πίσω από την πιο διάσημη οδό της Αθήνας που έχει και το όνομα της παλλάδας Αθηνάς? Κάντε μια βόλτα πίσω από την Αθηνάς πχ Ευριπίδου προς Κουμουνδούρου, πλ. Θεάτρου κλπ και αν νιώσετε πως μπορείτε να κυκλοφορήσετε ότι ώρα θέλετε και όποτε θέλετε υπάρχει η πιθανότητα να έχετε καταφέρει το ακατόρθωτο… δηλαδή να είστε αόρατοι. Αναρωτήθηκα επίσης πολλές φορές γιατί οι ΄΄κουτοί΄΄ οι Ρωμαίοι έχουν διατηρήσει την παλιά πόλη ενώ οι έξυπνοι Έλληνες πολιτικάντηδες – εργολάβοι γκρέμισαν ότι όμορφο υπήρχε στην Αθήνα κτίζοντας κουτιά για σαρδέλες?

Σημαντική παρατήρηση.

Η παχυσαρκία είναι απούσα από την νεολαία της Ιταλίας, γενικότερα θα έλεγα πως είναι απούσα, αλλά στάθηκα ειδικά στην νεολαία μιας και εκεί κατέχουμε τα πρωτεία στα πιο παχύσαρκα παιδιά σε όλη την Ευρώπη. Γιατί πάντα στα αρνητικά κατέχουμε τις πρώτες θέσεις άραγε?

Ο Ηγέτης ο οποίος ξέχασα να αναφέρω πως είναι ο γευσιγνώστης της παρέας, έχει πάρει το χρίσμα από τον Mr Alex, μας ενημέρωσε πως η ημέρα Κολοσσαίο και Αρχαία αγορά θα κλείσει με ένα υπέροχο βραδινό στο Osteria del Pegno, είχε κάνει ήδη την κράτηση. Στις 20:30 ήμασταν εκεί. Πράγματι είχε δίκιο για μια φορά ακόμη. Ένας πολύ ξεχωριστός χώρος, πολύ όμορφα και με γούστο διακοσμημένος, πολύ ζεστή και ρομαντική ατμόσφαιρα, ένα περιβάλλον που το ζήλεψα και θα ήθελα να το είχα δει πριν ξεκινήσουμε την Αμβροσία γιατί το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ διαφορετικό. Με λίγα λόγια σε ένα αντίστοιχο εστιατόριο στην Αθήνα θα έπρεπε να πληρώσουμε 40€ το άτομο για 7 κυρίως πιάτα, 1 υπέροχη σαλάτα με σπέσιαλ παρμεζάνα, 5 πρώτα εκ των οποίων τα 3 ήταν τρεις πεντανόστιμες και διεγερτικές κρεμμυδόσουπες, μιλάμε για super αφροδισιακό. Κόστος 20€ το άτομο. Την ίδια συνταγή έφτιαχνε ο chef  για τον Ιούλιο Καίσαρα και τις ερωμένες του. Τα φαγητά τα συνοδεύσαμε με κόκκινο ερυθρό ξηρό από την Νάπολη. Στο διπλανό μας τραπέζι κάθονταν ένα υπέροχο, φανταστικό ζευγάρι, η Μόνικα και ο Ρικάρντο.

Στις 5 μέρες που μείναμε στη Ρώμη θα πρέπει μέσο όρο να κάναμε την ημέρα 30χλμ. Ξέχασα να αναφέρω πως κατά την επίσκεψή μας στο Βατικανό στο διάλειμμα, εντός του Βατικανού φάγαμε επίσης πάρα πολύ νόστιμη πίτσα. Ίσως να ήταν ευλογημένη από τον Πάπα. Απολαύσαμε τις βόλτες μας γιατί η Ρώμη με άριστα το 10 στην αισθητική παίρνει 9,5. Πολύ καλό παγωτό φάγαμε στο Gioloti. Τα καφέ, τα εστιατόρια, οι πιτσαρίες, τα μπαράκια και γενικότερα τα εμπορικά όλα μα όλα πολύ όμορφα με ξεχωριστό γούστο και χρώμα. Όσο για αυτό που λέμε ούνα φάτσα ούνα ράτσα, τρίχες κατσαρές, είμαστε πάααρα πολύ πίσω σε όλα. Το μόνο αρνητικό για μένα είναι η υπερβολικές εκκλησίες, μου θύμισε το σλόγκαν της δικτατορίας, κάθε πόλις και στάδιο κάθε χωριό και γυμναστήριο, το οποίο αργότερα έγινε κάθε πόλη και ΑΕΙ κάθε χωριό και ΤΕΙ, αυτοί το έχουν κάνει κάθε γωνιά και εκκλησία. Ακόμα και στα μουσεία κυριαρχούν θέματα θρησκευτικά, ενώ στο Παρίσι είναι το αντίθετο, κυριαρχεί η δρώσα ζωή, κυριαρχεί ο έρωτας, η φύση, οι σχέσεις κλπ

Πιάτσα ντι Σπάνια.

Το όνομα της πλατείας προέρχεται από το κτήριο της πρεσβείας της Ισπανίας στο τότε Παπικό κράτος και από το 1870 και μετά  στην Αγία Έδρα. Στους πρόποδες της ισπανικής σκάλας υπάρχει η διάσημη κρήνη που ονομάζεται σαπιοκάραβο γλυπτό του Πιέτρο Μπερνίνι πατέρα του πολύ διάσημου Gian Lorenzo Bernini. Την επισκεφθήκαμε αργά το απόγευμα και όπως όλες οι πλατείες και οι δρόμοι ήταν μιλιούνια ο κόσμος, μιλάμε για πάρα πολύ κόσμο. Υπέροχες πλατείες που οι κάτοικοι της Ρώμης και οι επισκέπτες έχουν την ευλογία να τις απολαμβάνουν γιατί είναι πολύ όμορφες και χωρίς βρωμιές. Γενικότερα η ζωή στη Ρώμη κυλά στις πλατείες όπου οι Ρωμαίοι και οι επισκέπτες πίνουν τα εσπρεσάκια τους, ψωνίζουν όσοι μπορούν συζητούν και αναζητούν την περίφημη ντόλτσε βήτα.

Πιάτσα Βενέτσια.

Σε αυτή την πλατεία με σαμπάνια και παρμεζάνα υποδεχθήκαμε τον ερχομό του Νέου Χρόνου. Καμία σχέση με το Παρίσι όπου το μόνο βεγγαλικό που άναψε ήταν ένα σπίρτο, εδώ μιλάμε για πανικό από βεγγαλικά. Είχαν αφήσει ένα μεγάλο μέρος της πλατείας ελεύθερο όπου έριχναν τα βεγγαλικά παρ’ ότι είχε πάρα πολύ κόσμο επικρατούσε τάξη και κάποια στιγμή προς το τέλος σε μικρή απόσταση από την πλατεία παρατήρησα πως υπήρχε ένα περιπολικό με τρεις καραμπινιέρους. Στην περιοχή λοιπόν του Καπιτωλίου ανάμεσα στα μνημεία και στην πλατεία που βρίσκονται σε αυτόν το λόφο ο οποίος υπήρξε το κέντρο του Ρωμαϊκού κόσμου, δίνει το δικό της στίγμα η πιάτσα Βενέτσια. Το παλάτσο Βενέτσια είναι από τα πρώτα αναγεννησιακά κτήρια της Ρώμης που κατασκευάστηκε το 1455 ως κατοικία του Βενετού Καρδινάλιου Μπάρμπο, μετέπειτα Πάπα Παύλου Β΄ και υπήρξε παπική κατοικία και αργότερα, έδρα του Ιταλικού φασισμού όπου από το μπαλκόνι του εκφωνούσε τους λόγους του ο Μουσολίνι. Σήμερα πλέον είναι μουσείο το οποίο δεν καταφέραμε λόγω των αργιών να επισκεφθούμε. Στην πιάτσα Βενέτσια δεσπόζει το μνημείο γνωστό ως Βιτοριανό, αφιερωμένο στον Βιτόριο Εμανουέλε Β΄, πρώτο βασιλιά της Ιταλίας.

Πιάτσα ντελ Πόπολο.

Είναι από τις πιο δημοφιλείς πλατείες καθώς από εκεί ξεκινούν η Βια ντε Μπαμπουίνο με πολυτελή καταστήματα ένδυσης και πολλές αντικερί και η Βια ντελ Κόρσο, ένας από τους κεντρικότερους και εμπορικότερους δρόμους της Ρώμης που καταλήγει στην πιάτσα Βενέτσια.

Πιάτσα κάμπο ντε Φιόρι.

Ίσως είναι τουριστική, όμως είναι και ένα μέρος για να ζήσετε λίγο την καθημερινότητα της πόλης. Η πλατεία είναι γεμάτη πολύχρωμους πάγκους λαϊκής αγοράς με ότι τραβάει η όρεξή σας. Κάπου εκεί έμενε και η διάσημη κυρία Βανότσα Κατανέι ερωμένη του Πάπα Αλέξανδρου ΣΤ΄ Βοργία, ωραίος ο Βοργίας, αργότερα πολύ αργότερα καταργήθηκε το πρώτο και το τελευταίο γράμμα και άλλαξε ο τονισμός.

Και πάμε τώρα στο Πάνθεον.

Ο ναός όλων των Θεών, το ηλικίας 2.000 ετών και κάτι Πάνθεον ήταν από τους μεγαλύτερους ναούς της αρχαίας Ρώμης. Χτισμένο από τον αυτοκράτορα Αδριανό μετετράπη σε εκκλησία τον Μεσαίωνα, αμάν αυτή τη μανία της καταστροφής των αρχαίων για μετατροπή σε εκκλησίες. Πολύ εντυπωσιακός ο τεράστιος ημισφαιρικός τρούλος που έχει ύψος 43.3 μ. ενώ μοναδική πηγή φωτός αποτελεί ο οφθαλμός στην κορυφή του τρούλου. Κατά μήκος του τοίχου του Πάνθεον οι βωμοί φιλοξενούν τάφους επιφανών, όπως εκείνον του Ραφαήλ.

Τραστέβερε.

Για αρκετούς το Τραστέβερε, στην αντίπερα όχθη του Τίβερη, αποτελεί το πιο αυθεντικό κομμάτι της Ρώμης, το κομμάτι του απλού λαού που βιώνει μια λιγότερο πομπώδη καθημερινότητα με τα χρωματιστά βαμμένα σπίτια με τις λουλουδιασμένες γλάστρες, με τις απλωμένες μπουγάδες στα στενά δρομάκια να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια των πεζών θυμίζοντας Νάπολη.  Η πιτσαρία Dar Poeta είναι σε αυτή την περιοχή. Το πρώτο βράδυ δειπνήσαμε σε ένα εστιατόριο στο Τραστέβερε που τα κανελόνια ήταν μάπα. Και στο Παρίσι το πρώτο βράδυ είχαμε φάει μάπα, ως φαίνεται το πρώτο βράδυ πέφτουμε σε τσιγαριδαίους.

Επίλογος

Ευχαριστώ τον Ηγέτη και τον Τζίμ Άνταμς που επέμεναν να πάμε στην αιώνια πόλη γιατί τελικά είχαν δίκιο. Τα οικονομικά βέβαια αυτή την περίοδο είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση και ο καθένας θα πρέπει να σκεφτεί πάρα πολύ αν θα πρέπει να κάνει ένα τέτοιο ταξίδι. Αν το προγραμματίσεις νωρίς θα βρεις πολύ καλές τιμές και στη διαμονή και στα αεροπορικά εισιτήρια.  Ναι στο Παρίσι, ναι στη Ρώμη, ναι στα ταξίδια, γενικότερα υπό μια προϋπόθεση, με καλή παρέα. Γιατί όπως έλεγε και ο Μακρινός! Με κακή παρέα ούτε στον παράδεισο. Ελπίζω πως στο μέλλον θα έχω ξανά την ευκαιρία να επιστρέψω στην Φοντάνα ντι Τρέβι ώστε ο μύθος να επιβεβαιωθεί. Κάπου εδώ θα πρέπει να πω αντίο Ρώμη.

Μέχρι το επόμενο ταξίδι μας... Ελπίζουμε να πήρατε έστω και μία μικρή γεύση από άρωμα Ιταλίας!

Buona Notte Grecia!

Επεξεργασία κειμένου: Mr Pepos & συνεργάτες

Επιμέλεια κειμένου: Μελισσάνθη

"ΠΕΠΟΕΡΩΤΙΣΜΟΣ" Paris!! Όταν ο μέγιστος καλλιτέχνης Επικούρειος Πέπος παρουσίασε τα έργα του στο ατελιέ του MICHIGAN στην MONMARTRE του Παρισιού.

 Γενηθήτω  νέο ρεύμα στην τέχνη της ζωγραφικής. Tο όνομα αυτού "Pepoerotismos"!

Ένας κόσμος δίχως τέχνη δεν θα μπορούσε να δει τον ίδιο του τον εαυτό. Θα το περιόριζαν απλοϊκοί κανόνες. Γι’ αυτό και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα λογοκρίνουν, απαγορεύουν και καίνε. Έτσι τυφλώνουν το βλέμμα της σκέψης, του ονείρου, της μνήμης και εμποδίζουν της έκφραση της άλλης άποψης. Το  χώμα από το οποίο γεννιούνται οι καλλιτέχνες.

Οι πρωτοπόροι πάντα ενοχλούν. Αλλά τελικά η κοινωνία τους αφομοιώνει. Οι πιο σύγχρονες τάσεις όπως πχ ο Pepoerotismos, μας κάνουν να ξεχνάμε τις τολμηρότητες των προηγούμενων γενεών. Όταν πρωτοεμφανίστηκε ο Ιμπρεσιονισμός προκάλεσε την οργή του κοινού και της κριτικής. Ο νέο – ιμπρεσιονισμός τον έκανε να φαίνεται πολύ άχρωμος πριν χάσουν και τα δικά του χρώματα και τη λάμψη τους μπροστά στα φρικτά κατασκευάσματα των Φωβ, τα οποία σαρώθηκαν από τα τερατουργήματα των κυβιστών. Στην ποίηση τους ρομαντικούς εκθρόνισαν οι παρνασσιστές οι οποίοι παραγκωνίστηκαν από τους συμβολιστές. Στη μουσική ο Μπαχ  είναι το επιστέγασμα της μπαρόκ παράδοσης. Ο Χάιντν, ο Μότσαρτ και ο Μπετόβεν ανοίγουν το δρόμο της ορχήστρας για τους συμφωνικούς μηχανισμούς του Μπερλιόζ.

Η Γαλλία και ειδικότερα το Παρίσι ήταν και παραμένει η πρωτεύουσα κάθε πρωτοπορίας. Αλλά και όχι μόνο. Δύο σχολές συνυπήρχαν στη Μονμάρτη. Η μια εντάσσεται στην παράδοση του Τουλούζ – Λωτρέκ. Ο Πουλμπό, ο Ουτριγιό, η Βαλαντόν, ο Ιτέρ και οι άλλοι ποτέ δεν προκάλεσαν τους κεραυνούς που έπεσαν στους ώμους των ενοίκων του Μπατό – Λαβουάρ. Οι πρώτοι ζωγράφιζαν σύμφωνα με τους κανόνες, Οι άλλοι τους καταστρατηγούσαν για να ανακαλύψουν την καινούρια τέχνη. Αναμειγνύοντας τις γλώσσες και τις κουλτούρες, αντλώντας από ένα φυτόχωμα απίστευτης ποικιλίας, οι Ισπανοί Γκρις και Πικάσο, ο Ολλανδός Βαν Ντάιγκεν, ο Ιταλό – Πολωνός Απολινέρ, ο Ελβετός Σαντράρ αλλά και οι Γάλλοι Μπρακ, Βλαμένκ, Ντερέν και Μαξ Ζακόμπ ξεφεύγουν από τους κανόνες για να απελευθερώσουν τη ζωγραφική και την ποίηση από βίαιους εξαναγκασμούς.

Από την άλλη όχθη του Σηκουάνα, στο Μονπαρνάς, ο Ιταλός Μοντιλιάνι, ο Μεξικανός Ντιέγκο Ριβέρα, ο Σκανδιναβός Κρογκ, οι Ρώσοι Σουτίν, Σαγκάλ, Ζάτκιν, Νιτγκίλες, οι Γάλλοι Λεζέ, Ματίς, Ντελονέ – ανάμεσα σε πολλούς άλλους – εμπλούτιζαν επίσης την καλλιτεχνική κληρονομιά.

Τη δεκαετία του 1920 θα έρθουν οι Αμερικανοί συγγραφείς, οι Σουηδοί, οι Ρώσοι και άλλα νέα έθνη. Το Παρίσι θα γίνει η πρωτεύουσα του κόσμου. Στα πεζοδρόμια δεν θα κυκλοφορούν πια μόνο πέντε, δέκα ή δεκαπέντε καλλιτέχνες όπως στη Μονμάρτη αλλά εκατοντάδες χιλιάδες. Μι πληθώρα που δεν επαναλήφθηκε ούτε καν αργότερα στο Σεν Ζερμέν ντε Πρε. Ζωγράφοι, ποιητές, γλύπτες και μουσικοί ανακατεμένοι όλοι μαζί. Απ’ όλες τις χώρες, απ’ όλες τις κουλτούρες. Κλασικοί και μοντέρνοι. Τα μοντέλα και οι ζωγράφοι τους. Συγγραφείς και εκδότες. Απένταροι και εκατομμυριούχοι.

Ο ζωγράφος Πιερ Σουλάζ είχε πει: « Ο καλλιτέχνης ψάχνει. Δε γνωρίζει το δρόμο που θα ακολουθήσει για να φτάσεις στο σκοπό του. Ο βιοτέχνης από την άλλη ακολουθεί δρόμους που γνωρίζει για να φτάσει σε ένα αντικειμενικό σκοπό που επίσης γνωρίζει». Είναι σαφέστατο.

Ο καλλιτέχνης εργάζεται μόνος, δεν απασχολεί υπαλλήλους και δεν έχει επάγγελμα. Το να ζωγραφίζει κανείς ή να γράφει δεν είναι επάγγελμα, είναι μια ανάσα. Αν η ιδέα ή η φαντασία πεθάνει, αν το μυαλό πάψει να λειτουργεί, τίποτα και κανένας δεν θα σώσει τον άνθρωπο που τον ζώνει το κενό. Και κανένας δεν θα τον αντικαταστήσει: το έργο τέχνης είναι μοναδικό, ακριβώς όπως και αυτός που το δημιούργησε. Οι Καρυάτιδες του Μοντιλιάνι και οι Φατσούλες του δεν συγκρίνονται με τίποτα άλλο.

Η αμφιβολία αποτελεί την αιώνια γλώσσα του καλλιτέχνη απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. Το νέο έργο δεν είναι δεδομένο. Δεν στηρίζεται σε τίποτα,  ούτε καν στο προηγούμενο. Η επιτυχία, η περιέργεια είναι εφήμερες. Κάθε φορά ο καλλιτέχνης πρέπει να ξαναρχίζει από το μηδέν. Το μηδέν αυτό είναι μια άβυσσος. Αν σταθείς και άτυχος και συναντήσεις μια Όλγα για να κρίνει το έργο σου που η μόνη επαφή της με την τέχνη είναι οι μπότες που φοράει τότε η άβυσσος γίνεται μαύρη τρύπα. Ο  καλλιτέχνης ζει μόνο με την ανάσα και την άτακτη φωνούλα που τον καθοδηγεί. Αν του λείψουν τα πάντα βουλιάζουν. Έτσι αντιμετωπίζει ο άνθρωπος το έργο που γεννιέται.

Να φροντίσουμε τουλάχιστον για ένα διάστημα να έχουμε λιγότερο τρομερή όψη από πριν:

Pepozinismos!!! Γεννηθήτω το νέο ρεύμα στην τέχνη!

Όσον αφορά την έκθεση του Επίκουρου η αποδοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Στην αγαπητή Μόιρα αξίζουν πολλά συγχαρητήρια και ευχαριστίες γιατί χωρίς τη δική της συμμετοχή δεν θα ήταν δυνατόν να είχε πραγματοποιηθεί αυτό το ταξίδι. Τα πιο συγκινητικά λόγια ο Επίκουρος τα άκουσε από τα χείλη του Ianni που μίλησε για νέο δρόμο στην τέχνη και από την Patricia είπε: "Όταν αντικρίζω τα έργα σου νιώθω πως ζω τη ζωή μου όπως θα ήθελα να τη ζω. Με μεταφέρουν σε μια άλλη διάσταση". Η Patricia μίλησε με τη γλώσσα του Pepozinismou γιατί αυτό ακριβώς σημαίνει Pepoerotismos.

Παράλληλα με την έκθεση που έγινε στο Ατελιέ του Michigan, είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε ξανά μαγικές στιγμές στο Παρίσι. Ένα Παρίσι που συνεχίζει να μας εκπλήσσει και να μας έλκει με τα πολλά θέλγητρα του. Πρόκειται για ένα μεγάλο έρωτα που ξεκίνησε από τον Αύγουστο του 2008. Κατά την παραμονή μας στο ερωτικό Παρίσι μας κρατούσε συντροφιά πάντα ο TSF Jazz.

Αν κάποια ή κάποιος θέλει να προσφέρει στον εαυτό του ή σε αγαπημένα πρόσωπα κάτι σημαντικό ας ξεκινήσει την αποταμίευση για ένα ταξίδι στο Παρίσι. Θα είναι το καλύτερο δώρο πολιτισμού και αναψυχής!

Υγ. Αυτή τη φορά είχαμε τη χαρά να έχουμε μαζί μας δύο νέα μέλη, τον Mr Alex και την Queen Ειρήνη.

Υγ2. Για πάπια στο Chartier, για Mont Blanc στην Angelina, για σοκολάτα στο Deaux Maggot, στην Angelina και στο cafeé του Pompidou. Για μπισκότα στο La Cure Gourmande, για Macaron, καφέ εσπρέσο και ρόφημα στο LaDuree, για μπαγκέτα και Croque Monsieur στη Rue Cleur και στη Bousquet, για καφέ στο στέκι του Mr Alex, για τυριά στο Cantin της Champs De mars, για χορό-μπαλέτα στο Moulin Rouge και στο Lido, για συναυλίες και παραστάσεις όπερας και μπαλέτου στο Palais Garnier.

Για περπάτημα παντού, για μαγεία στο Orsay, για βαρκάδα στο Σηκουάνα με το Bateaux Mouches, για υψοφοβικούς η άνοδος στον Tour Eiffel,  για ρομαντικούς στη Μονμάρτη, για gourmet στη Rue Cleur, για σούπα και ζεστό κρασί στο Μουσείο Μεταμόρφωσης των Υλικών, για κλασική τέχνη στο Λούβρο, για μοντέρνα τέχνη στο Pompidou.

Για πλούσιο φωτογραφικό υλικό από την επίσκεψη στο Παρίσι πατήστε εδώ.

Επιμέλεια κειμένου: Mr Pepos

Επιμέλεια μετάφρασης: Μελισσάνθη

Επιμέλεια ανάρτησης: Jim Adams

(Αποσπάσματα στην ανάρτηση από το βιβλίο "Οι Μποέμ" του Νταν Φρανκ)

Τα Χα'ι'κού της ανάρτησης είναι όλα αφιερωμένα στην κόρη μου την Θάλασσα, και στα εγγόνια μου την Mia!!! και τον Rei. Επικούρειος Πέπος - FUJI TOMO KAZU

Φίλες και Φίλοι καλημέρα, μετά από την ολιγοήμερη απουσία λόγω του συνεδρίου της ΟΚΡΑ που έγινε στην όμορφη πόλη των Τρικάλων ξανά μαζί για τη συνέχεια  του αθλήματος, ενός αθλήματος που σκοπό έχει να παρουσιάζει τη δημιουργική πλευρά των ανθρώπων, και τη θετική πλευρά των πραγμάτων με ποίηση, με λογοτεχνία, με μνήμες, με προτάσεις, και κυρίως με θετική ενέργεια. Tο μενού του filomatheia.blogspot.gr έχει ξανά για σήμερα ποίηση, τα πιο κάτω χάϊκου τα έστειλε η Θάλασσα (προς πείσμα της Κορνηλίας) και είναι ενός κορυφαίου Ιάπωνα Ποιητή του Ματσούο Κινσάκου Μπασό (Ματσούο Μονεφούσα) ο οποίος γεννήθηκε στο Ουένο της επαρχίας Ίγκα της Ιαπωνίας και πέθανε στην Οζάκα. Μετά το 1680 αποτραβιόταν

συχνά σε μια καλύβα στα περίχωρα του Έντο (σημερινό Τόκιο), όπου ζούσε σαν ερημίτης με τη συντροφιά μιας μπανανιάς (basho) που φύτεψε στο κατώφλι του. Έτσι καθιερώθηκε και το όνομα Μπασό. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε ταξιδεύοντας και ζωγραφίζοντας για να αντλήσει έμπνευση, αντιλαμβανόμενος την ποίηση σαν Κάντο (ιδιαίτερο δρόμο) και σαν πηγή της φώτισης (Σατόρι). Θεωρείται δημιουργός του χαϊκού και ο μεγαλύτερος, μαζί με τον Γιατάρο Κομπαγιάσι Ίσσα (1763-1827) εκπρόσωπός του. Τα ποιήματά του συγκεντρώθηκαν από τους μαθητές του στις "Εφτά συλλογές της σχολής του Μπασό" (1774).

Σας εύχομαι καλή ανάγνωση. Με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος

Υ.Γ.  Θάλασσα σ' ευχαριστώ, είσαι υπέροχη και αξιαγάπητη, όλοι μας έχουμε ενθουσιαστεί και σ' αγαπάμε πολύ.

Ένα  ζευγάρι χελιδόνια ετοιμάζουν τη φωλιά τους.

Καλώς ορίσατε απεσταλμένοι αγγελιαφόροι

της Άνοιξης.

Βουνίσιο μονοπάτι στον Κόζιακα.

Μοκασίνια της Λενάρας.

Ξαφνικά ο Ήλιος ανατέλλει.

Θεέ βουνίσιε, θα' σουν καλός

αν θωρούσα το πρόσωπό σου

μές απ' τ' άνθη της αυγής.

Μάταιοι θνητοί.

Γιατί τόσο μίσος?

από τους οπαδούς τού''Αγαπάτε Αλλήλους?

Φούρου ίκε για.

Κάβαζου τόμπι

κομού μίζου νο οτό.

Παλιά λιμνούλα.

Ένας βάτραχος βουτά.

Ήχος του νερού.

Παίρνοντας δανεικό

το σπίτι μου απ' τα έντομα

κοιμήθηκα.

*

Μην το ξεχνάς:

βαδίζουμε στην κόλαση

κοιτάζοντας λουλούδια.

*

Όταν θα φύγω,

φύλα καλά τον τάφο

μου, ακρίδα.

*

Γυναίκα ερωτική

τι ζεστό το δέρμα

που κρύβει.

*

Άνθη δαμασκηνιάς

ο έρωτας, η ματιά

η καρδιά.

*

Να κλέψω ματιές;

το ξέχασα εντελώς

με τη δροσιά.

*

Σελήνη Αυγούστου.

Μαγική νύχτα στην αυλή

των θαυμάτων.

*

Ένας άνθρωπος είμαι

που το ρύζι του τρώει

μπρος στη βαλανιδιά.

*

Φεύγει μια μέλισσα

απ' το βαθύ κάλυκα μιας παιωνίας.

Τι αποχαιρετισμός!

*

Πάνω στη βάρκα

έχω εναποθέσει τα

Όνειρά μου σ' ένα μπουκάλι.

*

Με τέτοιο φεγγάρι

ο ερωτευμένος

παύει το τραγούδι.

*

Χαμένο στα καλάμια

μα όταν βγαίνει το φεγγάρι

λάμπει το κατάλυμα μου.

*

Στέκομαι εδώ

και σκέφτομαι

και το χιόνι συνεχίζει.

*

Απόψε ως κι εσύ

πας βιαστική

στη βραδιά ποίησης.

*

Το μήνυμα του Φωτισμένου

λάμπει στη δροσιά

ενός φύλλου.

*

Μην κλαις Ενδυμίωνα

έντομα, εραστές, αστέρια

κι αυτά θα φύγουν.

*

Το πρώτο μερμήγκι

μας δείχνει το δρόμο

μ' ένα ραπάνι.

*

Το πρώτο τζιτζίκι:

Η ζωή είναι

σκληρή, σκληρή, σκληρή.

*

Πυγολαμπίδες

μπαίνουν στο σπίτι μου

μην τις υποτιμάτε.

*

Να κρατάτε στη μνήμη

ανοιξιάτικα άνθη κερασιάς

αγνά και λαμπερά.

*

Από το πρόσωπο των ανθών

να είναι τρομαγμένη

η λεπτή σελήνη;

*

Θα τη ρωτήσω για τα

ποιήματα του Pepe την

πεταλούδα αυτή που πετάει.

*

Δεν ανήκει ούτε

στη νύχτα ούτε στο πρωί

ο ανθός του πεπονιού.

*

Του κότσυφα τα τιτιβίσματα

έγιναν πιο ερωτικά

στα μέσα Μαρτίου. 

*

Ούτε καν ένας

χαιρετισμός ένα σκιάδι

αχ! πόση στεναχώρια.

*

Από το βάθος της παιωνίας

με κακή διάθεση

προβάλλει η μέλισσα.

*

Μια λαμπερή στιγμή

αργεί πάνω στα άνθη

η ζήλια της σελήνης. 

*

Τα μαλλιά μου αραίωσαν

το πρόσωπο χλόμιασε

βροχές του Μαΐου

*

Από όλα τα μέρη

ρίχνονται τα άνθη

πάνω στο νερό της λίμνης.

*

Το άρωμα από τις ορχιδέες

στα φτερά των πεταλούδων

μπουχτίζει.

*

Ξεριζώνω άσπρες τρίχες

κάτω από το μαξιλάρι

γελούν τα όνειρά μου.

`Απόψε τ' άστρα

το 'να με τ' άλλο μοιάζει

να ψιθυρίζουν. (Kobayashi Issa)

Μόνη στο σπίτι

κι αυτή θα βλέπει τώρα

την πανσέληνο.  (Kobayashi Issa)

Περπατήσαμε 

μέσα στα χρυσάνθεμα

πίνοντας σάκε. (Kobayashi Issa)

Έλα κοντά μου,

μαζί με μένα παίξε

σπουργίτι ορφανό (Kobayashi Issa)

Μια πεταλούδα 

γλιστρά στα φύλλα της

ιτιάς· Απρίλης. (Matsuo Basho) 

Το πεσμένο λουλούδι 

γυρίζει στο κλαδί!

Ήταν πεταλούδα. 

«καυχησιάρικο» 

λέει η χιονονιφάδα 

στ΄ άσπρο γιασεμί (Martin Berner) 

Μια πεταλούδα στον κήπο. 

Το παιδάκι μπουσουλάει, εκείνη πετάει. 

Μπουσουλάει-πετάει…

Νύχτα. Φεγγάρι. 

Τα σαλιγκάρια τραγουδούν στο τσουκάλι.

Στο φρέσκο χορτάρι αφήνει 

η μοντέρνα γυναίκα τον τύπο των γλουτών της.

Τα χαϊκού είναι είδος ποίησης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το δέκατο έκτο αιώνα και υιοθετήθηκε στην Ευρώπη στις αρχές του εικοστού. Από εκεί πέρασαν τον Ατλαντικό και έφτασαν να γίνουν πολύ δημοφιλή σε όλο το Δυτικό κόσμο. Στην αυθεντική στιχουργική μορφή τους, τα χαϊκού είναι μικρά ποιήματα από 17 συλλαβές σε ένα ενιαίο στίχο. Τα χαϊκού συμπυκνώνουν ευφυΐα και σοφία, που εκφράζονται με λυρική, ή άλλοτε, χιουμοριστική διάθεση, ενώ συχνά υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης. Στα χαϊκού σημαντική θέση έχουν η φύση, οι εποχές και τα χρώματα, η ομορφιά των λέξεων και των αντιθέσεων, ενώ το νόημα κάποιες φορές αποκτά δευτερεύουσα σημασία.

Ο γνωστότερος Ιάπωνας ποιητής των χαϊκού ήταν ο Ματσούο Μπασό (Matsuo Basho, 1644-1694). Το πιο φημισμένο από όλα τα χαϊκού είναι δικό του:

Στην Ευρωπαϊκή εκδοχή τους συνήθως υποδιαιρούνται σε 3 στίχους από 5, 7 και 5 συλλαβές, στους οποίους η ομοιοκαταληξία αποφεύγεται. Στις πιο σύγχρονες απόπειρες δημιουργίας χαϊκού, είναι συχνές οι μικρές αποκλίσεις από τον αυστηρό αυτό στιχουργικό κανόνα. Στην Ευρώπη πρωτοεμφανίζεται στις αρχές του 20ού αι. Επηρεάζονται ή και γράφουν χαϊκού από τον Έζρα Πάουντ μέχρι τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ και τον Χ. Λ. Μπόρχες. Ο Ε. Πάουντ έλεγε πως το χαϊκού είναι ένα ποίημα εικόνων.

Το χαϊκού είναι ουσιαστικά κάτι παραπάνω από ένα απλό ποίημα είναι περισσότερο μια πνευματική άσκηση: ομορφιά ίσον αφαίρεση, λιτότητα, γαλήνη, περισυλλογή. Γι" αυτό κι η φόρμα του είναι τόσο κλειστή και παραδοσιακή. Έχει το χαρακτηριστικό ενός ευχάριστου ξαφνιάσματος για κάτι οικείο και καθημερινό, που λέγεται ήρεμα και ευγενικά, αγγίζοντας τα πράγματα στην ουσία τους. Ποίηση εμπνευσμένη από τη σοφία Ζεν, μία πνευματική πορεία πρακτικής άσκησης στην καθημερινή ζωή. Και επειδή στους ποιητές των χαϊκού υπάρχει η συνείδηση ότι η ζωή είναι πάνω από τις λέξεις, τα λόγια είναι ελάχιστα, αφήνοντας τον αναγνώστη να «συμπληρώσει» αυτή την γεύση του αιώνιου. Έτσι γίνεται προσπάθεια να συλληφθεί η στιγμή και να περάσει στο απυρόβλητο του χρόνου:

Σύμφωνα με τον Donald Keene, «πρέπει να περιέχει δυο στοιχεία που συνήθως διαχωρίζονται με μία τομή, δηλαδή λέξη που κόβει. Το ένα από τα δύο στοιχεία αντιπροσωπεύει μια γενική κατάσταση και το άλλο, τη στιγμιαία αντίληψη την αποκάλυψη. 

Σε κάθε σχεδόν χαϊκού υπάρχει μια λέξη ή μια έκφραση που δηλώνει την εποχή του έτους. Αυτό δε σημαίνει ότι τα χαϊκού ασχολούνται αποκλειστικά με την φύση. Απλώς ο ποιητής ψάχνει κάθε φορά να εκφραστεί. Η περιγραφή της φύσης είναι ένα

άλλοθι για να εικονογραφηθούν ανθρώπινα συναισθήματα.

Ο σκηνοθέτης Αντρέυ Ταρκόφσκυ στο βιβλίο του Σμιλεύοντας το Χρόνο μάς λέει για ποιο λόγο γοητεύεται από το χαϊκού: «Σ" αυτήν την ποίηση με γοητεύει ιδιαίτερα η άρνηση του καλλιτέχνη να υπαινιχθεί έστω το τελικό νόημα της εικόνας, που το αφήνει να αποκρυπτογραφηθεί σταδιακά, σαν συλλαβόγριφος. Το χαϊκού επεξεργάζεται τις εικόνες του έτσι που να μη σημαίνουν τίποτα πέρα από τις ίδιες, ενώ ταυτόχρονα εκφράζουν τόσα πολλά, που είναι αδύνατον να συλλάβει κανείς το τελικό τους νόημα. Όσο πιο πιστά ανταποκρίνεται μια εικόνα στη λειτουργία της, τόσο πιο δύσκολα περιορίζεται σε μια σαφή εγκεφαλική διατύπωση. Ο αναγνώστης του χαϊκού πρέπει να απορροφηθεί, να βυθιστεί μέσα στο ποίημα όπως μέσα στη φύση, να χαθεί στα βάθη του όπως μέσα στο σύμπαν, όπου δεν υπάρχει βυθός ούτε επιφάνεια».

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ

ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ