Life for Life
"Το θαύμα δεν είναι πουθενά
παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου!!!"


"Στης σκέψης τα γυρίσματα μ’ έκανε να σταθώ
ιδέα περιπλάνησης σε όμορφο βουνό.
Έτσι μια μέρα το ’φερε κι εμέ να γυροφέρει
τ’ άτι το γοργοκίνητο στου Γοργογυριού τα μέρη !!!"


ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ
Εμείς στο χωριό μας έχουμε ακόμα αυλές. Εκεί μαζευόμαστε, αμπελοφιλοσοφούμε,
καλαμπουρίζουμε, ψιλοτσακωνόμαστε μέχρι τις... πρώτες πρωινές ώρες! Κοπιάστε ν' αράξουμε!!!
-Aναζητείστε το"Ποίημα για το Γοργογύρι " στο τέλος της σελίδας.

16.3.24

Νίκος Μαρινάκης: «Ο καρκίνος άλλαξε τον χρόνο και από μία ευθεία γραμμή τον χώρισε σε στιγμές, μου έμαθε την αξία του τώρα» Συνέντευξη στη Βάσω Β. Παππά // *

Φίλες και Φίλοι καλημέρα και καλή αποκριά, δίπλα μας υπάρχουν κάποιοι ήρωες, είναι τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Σήμερα, μία καλή φίλη μου έστειλε αυτό το άρθρο, και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας. Οι περισσότεροι από εμάς νομίζουμε πως είμαστε άτρωτοι, ούτε καν μας περνάει από το μυαλό πως ένας κάβουρας, όπως λέει και ο Νικόλας, κάποια στιγμή μπορεί να μας χτυπήσει την πόρτα. Σας παρακαλώ να διαβάσετε με προσοχή αυτά που λέει ο Νικόλας. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση και καλή αυτογνωσία. Επίκουρος ο Γοργογυραίος.


Ο Νίκος Μαρινάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης και μεγάλωσε ανάμεσα σε Ηράκλειο, Χανιά και Ρέθυμνο, δώρο των μεταθέσεων του πατέρα του. Τον γνώρισα μέσα την πλατφόρμα του tik-tok.. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η πίστη και η αγάπη που έχει για τη ζωή, αν και καρκινοπαθής τετάρτου σταδίου όπως έχει εξομολογηθεί ο ίδιος. Υπόδειγμα θα έλεγα θάρρους, αξιοπρέπειας και έμφυτης ευγένειας. Όταν η πλειονότητα των συνανθρώπων μας γύρω μας λιποψυχά για ασήμαντη αφορμή, εκείνος κάνει τον πόνο του δημιουργία. Αφορμή για τούτη τη συνέντευξη το βιβλίο του που φέρει τον τίτλο «Ο Χαμένος Νικητής». Πρόκειται για ένα αφηγηματικό ποίημα. 

-Νίκο, πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο σου: «Ο Χαμένος Νικητής». Τι ήταν εκείνο που σε ώθησε να επιλέξεις το συγκεκριμένο τίτλο;

Για αρχή, θέλω να σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας στο βιβλίο μου. Μέσα από αυτό θέλω να δείξω, ότι η ζωή όσο δύσκολη και αν είναι, πάντα υπάρχει κάτι που μας δίνει δύναμη να προχωράμε. Έτσι και στο « ο χαμένος νικητής» προσπαθώ να αποκαλύψω και την δεύτερη όψη των πραγμάτων. Κάποιος που, ίσως να φαίνεται χαμένος, μπορεί να είναι ο πραγματικός νικητής , απέναντι στο μεγαλύτερο εχθρό.

 

– «Παλεύεις» με τον καρκίνο εδώ και 27 χρόνια και μάλιστα με μια σπάνια μορφή.. Απ’ όσο γνωρίζω το βιβλίο σου γράφτηκε κατά διαστήματα, ανάμεσα σε θεραπείες και χειρουργεία. Θα ήθελες να μας πεις περισσότερα γι’ αυτό και πώς γεννήθηκε η ιδέα του;

Από 20 ετών έχω πάνω μου τον κάβουρα (όπως μου αρέσει να λέω τον καρκίνο). Όλα αυτά τα χρόνια μέσα στα νοσοκομεία, ανάμεσα σε χειρουργεία (και ένα παιδί που τελικά, υπήρχε μέσα μου, και άρχισε να τα μετράει, σαν να ήταν παγωτά καλοκαιριού), ανάμεσα σε θεραπείες, πόνους και νοσηλείες, έπρεπε να κάνω το καλύτερο δυνατό για τον εαυτό μου. Αυτό που επιβάλλεται να κάνει ο άνθρωπος στις δυσκολίες, έπρεπε να παλέψω. Έκανα διάφορα για να ξεχνιέμαι, θυμάμαι ότι ένα από αυτά ήταν να ζητάω από τις νοσηλεύτριες ένα χαρτί και στυλό και άρχισα να γράφω τις σκέψεις μου, ό, τι με φόβιζε, ό, τι με προβλημάτιζε και προσπαθούσα να δώσω απαντήσεις σε ερωτήματα για την ζωή. Προσπαθούσα ουσιαστικά να βρω την δύναμη του ΑΝΘΡΩΠΟΥ, την δύναμη μου. Και είχε αποτέλεσμα. Όλα αυτά, πριν ένα χρόνο, στα 46 μου, θέλησα να τα μοιραστώ και ενδεχομένως με θράσος αποφάσισα να μαζέψω τις σημειώσεις, να τις βάλω στην σειρά και να δημιουργήσω το βιβλίο «Ο Χαμένος Νικητής». Και λέω με θράσος, γιατί ούτε ποιητής είμαι, ούτε συγγραφέας. Από το αποτέλεσμα χαίρομαι που πήρα αυτήν την απόφαση και ευχαριστώ τον εκδοτικό οίκο Διάνοια, που κάτι είδε στο βιβλίο μου και με εμπιστεύτηκε.

 

-Λένε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει ένα παιδί μέσα του. Εσύ κατά πόσο έχεις διατηρήσει αυτό το παιδί και πόσο αυτό σε βοήθησε στη συγγραφή;

Όλοι μας έχουμε ένα παιδί, ένα μωρό μέσα μας.. που όσο μεγαλώνουμε το ξεχνάμε το κρύβουμε βαθιά στην ψυχή μας. Κοιτάζω τα παιδιά γύρω μου και βλέπω πως αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες. Είναι αξία θαυμασμού. Τα παιδιά ξέρετε, δεν σκέπτονται το αύριο, δεν τα νοιάζει το τι θα γίνει. Έχουν τους ίδιους πόνους με εμάς, ξέρουν καλά τι παλεύουν, αυτό όμως που τους νοιάζει είναι το σήμερα, το τώρα. Αυτό χάνουμε όσο μεγαλώνουμε, το τώρα, το σήμερα. Στις δυσκολίες λοιπόν, ας ψάξουμε να ξαναβρούμε αυτό το παιδί που έχουμε ξεχάσει. Εμένα με βοήθησε πολύ το παιδί που έχω μέσα μου, το βρήκα και αυτό άρχισε να μετράει τις επεμβάσεις μου, όπως μικροί μετρούσαμε τα παγωτά το καλοκαίρι και τις θεραπείες μου, όπως τα μπάνια στην θάλασσα και πιστέψτε με, έχει μετρήσει πολλά παγωτά και καλοκαιρινά μπάνια. Αυτό είναι μεγάλη βοήθεια σε ό, τι και αν κάνεις.

-Αν και καρκινοπαθής τετάρτου σταδίου – όπως έχεις μοιραστεί μέσα από τα video σου στο tik-tok – βγάζεις τέτοια δύναμη και όρεξη για ζωή που πραγματικά είναι αξιοθαύμαστο, όταν οι περισσότεροι άνθρωποι πανικοβάλλονται με το παραμικρό και για ασήμαντα πράγματα. Από πού αντλείς όλη αυτή τη δύναμη; Οφείλεται στην ύπαρξη κάποιου ανθρώπου που καθόρισε τη ζωή σου ή μήπως στην πίστη σου στο Θεό;

Δύναμη! Πολλοί μου λένε ότι έχω δύναμη, ότι το κάνω να φαίνεται εύκολο. Τίποτα δεν είναι εύκολο όταν έχεις κατέβει στην μάχη με τον καρκίνο. Είναι έξυπνο ζώο ο κάβουρας και ξέρει το αδύναμο σημείο μας και αυτό είναι η δύναμη μας, η δύναμη της ψυχής μας, αλλά αυτό είναι και το δυνατό μας σημείο ταυτόχρονα. Όλα είναι θέμα στο πως το αντιμετωπίζουμε, στο πώς βάζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί. Μπορεί ένα μικρό πρόβλημα, στο μυαλό μας να γίνεται τεράστιο και να μην μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε, αλλά και το αντίθετο, ένα αντικειμενικά μεγάλο πρόβλημα με την σκέψη μας να το κατεβάσουμε στο μπόι μας και να καταφέρουμε να το παλέψουμε. Η δύναμη λοιπόν. Αυτή που είναι πάντα μέσα μας, μπορεί να είναι κάποιος άνθρωπος, το πείσμα μας, ο εαυτός μας, κάποιο γεγονός, η πίστη μας στο Θεό; οτιδήποτε… Το μυστικό είναι να μην εγκαταλείπουμε τον αγώνα, να μην μοιρολατρούμε. Στην πίστη ειδικά υπάρχει μια παγίδα, να μην πεις το αφήνω στα χέρια του Θεού και ας γίνει ό, τι θέλει Αυτός. Πιστεύω δεν λειτουργεί έτσι ο Θεός, ούτε η πίστη. Ο Θεός θα κάνει το καλύτερο για την ψυχή μας, αλλά θέλει και από εμάς να κάνουμε το καλύτερο για το σώμα μας. Μας έδωσε βούληση και θέληση, μας έδωσε τους γιατρούς μας, για να κάνουν το καλύτερο δυνατό. Γι’ αυτό δεν σταματάμε ποτέ να παλεύουμε και προχωράμε. Αυτό είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

-Ποια είναι η πιο έντονη εικόνα που σου έρχεται στο μυαλό πριν τη νόσησή σου και ποια μετά;

Αυτό που έχω έντονο στο μυαλό μου δεν είναι το πριν και το μετά, αλλά το όριο εκείνο, η γραμμή που χωρίζει την ζωή σου στο πριν και στο μετά τον καρκίνο. Είναι δύσκολή αυτή η στιγμή, μαθαίνεις σε ένα πρωινό, σε ένα απόγευμα ότι έχεις καρκίνο και ξαφνικά αλλάζουν όλα. Κουβαλάς ότι είχες από πριν και τώρα μαζί με τον καρκίνο πρέπει να προχωρήσεις. Πολλές εικόνες, αλλά το συναίσθημα εκείνο που γίνεται η ρωγμή και χωρίζει τον χρόνο στο πριν και το μετά είναι τόσο δυνατό που αλλάζει την σκέψη. Δεν σε νοιάζει τίποτα, μόνο το τώρα. Να βιώνεις την κάθε στιγμή στο όλο της. Είναι και το μόνο πράγμα για το οποίο ευχαριστώ τον κάβουρά μου, γιατί άλλαξε τον χρόνο και από μία ευθεία γραμμή τον χώρισε σε στιγμές, γιατί μου έμαθε την αξία του τώρα.

 

-Κατά την άποψή σου, ποια είναι η χειρότερη «πληγή» της εποχής μας και τι μπορούμε να κάνουμε, για να την «γιατρέψουμε»;

Αυτό που με ενοχλεί στην εποχή μας είναι η έλλειψη σεβασμού, η αγένεια… αυτό φέρνει τον εγωκεντρισμό και την έλλειψη ενσυναίσθησης. Με ενοχλεί πολύ η έλλειψη σεβασμού γιατί δεν έχει να κάνει με τον χαρακτήρα, είναι επιλογή να είσαι αγενής. Όλο αυτό ξεκινάει από το ότι έχουμε σταματήσει να συνομιλούμε. Όχι να μιλάμε, αλλά να συνο-μιλούμε. Να μάθουμε να ακούμε, να δούμε τι θέλει να μας πει ο διπλανός μας. Να εκτιμάμε τον συνάνθρωπο μας. Όταν το καταφέρουμε αυτό, πιστεύω θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Πολιτισμένοι, που αξίζει να ζούμε μέσα σε μία κοινωνία.

 

-Πιστεύεις, ότι στη ζωή εμείς κινούμε τα νήματα ή ακολουθούμε μια πορεία προδιαγεγραμμένη;

Δεν πιστεύω στην μοίρα, ούτε ότι όλα είναι προκαθορισμένα. Ο άνθρωπος έχει την δύναμη να κάνει πολλά, να κάνει υπέροχα πράγματα. Δεν είναι το πιόνι αλλά ο παίχτης και οι κινήσεις του έχουν και το ανάλογο αποτέλεσμα. Άρα για ό, τι συμβαίνει δεν ευθύνεται άλλος, μην ψάχνουμε φταίχτες, μην ρίχνουμε τις ευθύνες αλλού, εμείς καθορίζουμε τι θα έρθει, ανάλογα με τις πράξεις μας.

 

-Τι βρίσκεις ωραίο στην Ελλάδα και τι σε ενοχλεί στην ελληνική πραγματικότητα σήμερα;

Θα ξεκινήσω από αυτό που με ενοχλεί. Και είναι ότι ανέφερα παραπάνω. Δεν έχει να κάνει με τον τόπο αλλά με τον άνθρωπο. Η αγένεια, η έλλειψη σεβασμού, ο εγωκεντρισμός και επιπλέoν η αναξιοκρατία σε όλα τις τα επίπεδα. Ιστορικά οι Έλληνες έχουμε όλα τα παραπάνω, αλλά στα δύσκολα βρίσκουμε την δύναμη και τα αλλάζουμε. Έχουμε αυτό, το μπορούμε όλοι μαζί, να τα ξεπεράσουμε όλα. Και αυτό είναι που μου αρέσει.

 

-Κάνοντας ένα σύντομο απολογισμό θα έλεγες ότι είσαι ευχαριστημένος από τη ζωή σου και τι οραματίζεσαι για το μέλλον;

Θα σας πω ένα μήνυμα που έλαβα στα social από μία φίλη μου και το οποίο με εκφράζει απόλυτα: «εάν ο Θεός σε ρωτούσε, την ζωή που σου έκανα δώρο, της έδωσες την αξία που έχει; Την τίμησες με το παραπάνω, δεν χαράμισες ούτε στιγμούλα. Είσαι μόνο ΝΙΚΗΤΗΣ». Ήταν ένα από τα μηνύματα που με είχαν συγκινήσει πολύ. Γιατί αυτό προσπαθώ. Θέλω στο τέλος να μπορώ να πω στον εαυτό μου ότι έκανα ό, τι μπορούσα. Όσο για το μέλλον δεν κάνω σχέδια. Μόνο όνειρα. Ό, τι φέρει η ζωή θα το παλέψουμε ή θα το απολαύσουμε με όλη μας την ψυχή. Για την μία και μοναδική ζωή που έχουμε.

 

-Κλείνοντας, θα ήθελα να μας πεις που μπορεί να προμηθευτεί κάποιος το βιβλίο σου και ποια είναι η ουσία της ζωής για σένα..

Εδώ θέλω να ευχαριστήσω όλους όσοι με έχουν βοηθήσει όλα αυτά τα χρόνια και είναι πολλοί. Να ευχαριστήσω τον εκδοτικό οίκο Διάνοια που κάτι είδε στο βιβλίο μου και με εμπιστεύτηκε καθώς και όλους που με ακολουθούν στο tik -tok και μου δίνουν δύναμη. Το βιβλίο κυκλοφορεί στα μεγάλα βιβλιοπωλεία, αλλά μπορεί να αποτανθεί και σε κάθε βιβλιοπωλείο λέγοντας τον εκδοτικό οίκο Διάνοια και τον τίτλο Ο χαμένος νικητής» να το παραγγείλει. Επίσης, μέσα από την επίσημη σελίδα του εκδοτικού οίκου Διάνοια στις επιλογές βιβλίων, στα ποιήματα να βρει το βιβλίο “Ο χαμένος νικητής” και να το παραγγείλει και να έρθει σύντομα με μεταφορική στο σπίτι του. Σας ευχαριστώ για την συνέντευξη, για την ευγένεια σας και για την ευκαιρία που μου δώσατε μέσα από εδώ να μοιραστώ τις σκέψεις μου. Τιμή μου μεγάλη. Κλείνοντας με την ουσία της ζωής θα πω μία λέξη μόνο Αγάπη.

 

-Ευχαριστώ κι εγώ για τούτη τη συνέντευξη Νίκο. Η τιμή και η χαρά δική μου. Εύχομαι από καρδιάς το πρόβλημα υγείας σου σύντομα να ξεπεραστεί.

 

 Πηγή: flactalart.gr

*Η Βάσω Β. Παππά είναι ποιήτρια, δημοσιογράφος

15.3.24

Καλώς Όρισες Άνοιξη. Την υποδεχόμαστε με ό,τι καλύτερο, με ποίηση. Αφιερωμένα στην Άλκηστη την ψυχολόγο της Ο.Κ.Ρ.Α. λόγω γενεθλίων.

Η άνοιξη αυτή μας βρήκε όλους απροετοίμαστους
κι ανόρεξους ή αδιάφορους –
απροετοίμαστη κι η άνοιξη, σε κάθε της βήμα κοντοστέκεται
σαστίζει και σωπαίνει κάτω απ’ τα λίγα της δέντρα– δε ρωτάει.
Το φως επιστρέφει
απ’ το περσινό καλοκαίρι κατάκοπο κι αφηρημένο, απόμακρο, παραξενεμένο απ’ την καινούρια του νεότητα…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
=================

Πάλι με την άνοιξη
φόρεσε χρώματα ανοιχτά
και με περπάτημα αλαφρύ
πάλι με την άνοιξη

πάλι το καλοκαίρι
χαμογελούσε.
Μέσα στους φρέσκους ροδαμούς
στήθος γυμνό ώς τις φλέβες
πέρα απ’ τη νύχτα τη στεγνή

πέρα απ’ τους άσπρους γέροντες
που συζητούσαν σιγανά
τί θα ’τανε καλύτερο
να παραδώσουν τα κλειδιά
ή να τραβήξουν το σκοινί

να κρεμαστούνε στη θηλιά
ν’ αφήσουν άδεια σώματα
κει που οι ψυχές δεν άντεχαν
εκεί που ο νους δεν πρόφταινε
και λύγιζαν τα γόνατα.

Με τους καινούριους ροδαμούς
οι γέροντες αστόχησαν
κι όλα τα παραδώσανε
αγγόνια και δισέγγονα
και τα χωράφια τα βαθιά

και τα βουνά τα πράσινα
και την αγάπη και το βιος
τη σπλάχνιση και τη σκεπή
και ποταμούς και θάλασσα·
και φύγαν σαν αγάλματα

κι άφησαν πίσω τους σιγή
που δεν την έκοψε σπαθί
που δεν την πήρε καλπασμός
μήτε η φωνή των άγουρων·
κι ήρθε η μεγάλη μοναξιά

κι ήρθε η μεγάλη στέρηση
μαζί μ’ αυτή την άνοιξη
και κάθισε κι απλώθηκε
ωσάν την πάχνη της αυγής
και πιάστη απ’ τ’ αψηλά κλαδιά

μέσ’ απ’ τα δέντρα γλίστρησε
και την ψυχή μας τύλιξε.
Μα εκείνη χαμογέλασε
φορώντας χρώματα ανοιχτά
σαν ανθισμένη αμυγδαλιά

μέσα σε φλόγες κίτρινες
και περπατούσε ανάλαφρα
ανοίγοντας παράθυρα
στον ουρανό που χαίρονταν
χωρίς εμάς τους άμοιρους.

Κι είδα το στήθος της γυμνό
τη μέση και το γόνατο
πως βγαίνει από την παιδωμή
να πάει στα επουράνια
ο μάρτυρας ανέγγιχτος

ανέγγιχτος και καθαρός,
έξω απ’ τα ψιθυρίσματα
του λαού τ’ αξεδιάλυτα
στον τσίρκο τον απέραντο
έξω απ’ το μαύρο μορφασμό

τον ιδρωμένο τράχηλο
του δήμιου π’ αγανάχτησε
χτυπώντας ανωφέλευτα.
Έγινε λίμνη η μοναξιά
έγινε λίμνη η στέρηση

ανέγγιχτη κι αχάραχτη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

================

Καθ’ οδόν
(7 και 30’ πρωινή προς εργασίαν)
συναντώ τον Μάρτιο
ευδιάθετον,
υπαινιγμών πλήρη
περί ανοίξεως και λοιπά.

Αναβάλλω την υπόστασή μου
ανακόπτω τη σύμβασή μου
με το χειμώνα
και διασπείρομαι σε χώμα.
Μια μικρή γη φυσική συντελούμαι,
ξαπλωμένη, απλωμένη
απέναντι στο
καθ’ όλα σύμφωνο
σύμπαν.
Φυτεύομαι άνθη,
ανθίζω συναισθήματα,
και είμαι πολύ καλά
εις άπλετον προορισμόν
και τοποθέτησιν.
«Απαγορεύεται η άνοιξις!»
ξάφνου μια πινακίδα – σύννεφο
απειλεί. Αμέσως
μια βροχή άρχισε κι έλεγε
εις βάρος της ανοίξεως
και εις βάρος μου,
ένας δύσθυμος άνεμος
μου κατάσχει τα άνθη,
μου κατάσχει τα συναισθήματα
και μ’ οδηγεί στο Γραφείο.

Παράβασις, λοιπόν, βαρεία,
και μάλιστα καθ’ οδόν,
από κυρία σχεδόν ώριμη
με οικογενειακές υποχρεώσεις,
και πολυετή θητείαν
εις Δημοσίαν θέση
και χειμώνες.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

================
Έρχεται φέτος κουρασμένη
η Άνοιξη
(να) κουβαλάει τόσα χρόνια
τα λουλούδια πάνω της.

Σκοτεινοί άνθρωποι
στις γωνιές την παραμονεύουν
για να την τσακίσουν.

Αυτή όμως
με κρότο
ανάβει ένα-ένα
τα λουλούδια της
στα μάτια τους τα ρίχνει
(για) να τους στραβώσει.

Οι εχθροί της Άνοιξης, Μίλτος Σαχτούρης.

==================
Γεια σου Απρίλη
γεια σου Μάρτη
και πικρή Σαρακοστή

βάζω πλώρη και κατάρτι
και γυρεύω ένα νησί
που δε βρίσκεται στο χάρτη.

Το κρατάνε στον αέρα
τέσσερα χρυσά πουλιά
δε γνωρίζω εκεί πέρα
ούτε κλέφτη ούτε φονιά
ούτε μάνα και πατέρα.

Τα λουλούδια μεγαλώνουν
κάθε νύχτα τρεις οργιές
τις ακρογιαλιές ισκιώνουν
και τα δέντρα στις πλαγιές
σαν καβούρια σκαρφαλώνουν.

Μες στης ερημιάς τ’ αγέρι
όλ’ αγιάζουνε μεμιάς
πιάνεις του Θεού το χέρι
και τα κύματα ακουμπάς
σαν αγριοπεριστέρι.

Γεια σας έχτρες γεια σας μίση
και γινάτι καθενός
άμα βρεις το ερημονήσι
όλα τ’ άλλα είναι καπνός
μια φορά να το ‘χεις ζήσει».

Ερημονήσι – Οδυσσέας Ελύτης (Από τα Ρω του Έρωτα].

=================
«Έρχεται η άνοιξη.

Το παιχνίδι των φίλων ανανεώνεται

Οι εραστές ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλο.

Ένα χάδι γλυκό από το χέρι του αγαπημένου

Κάνει του κοριτσιού το στήθος να γλυκοπονάει.

Η ματιά της που γλιστράει και φεύγει τον κυριεύει.

Μέσα σε νέο φως/ φαντάζει για τους εραστές το τοπίο της άνοιξης…».

« Ποτέ τόσο πολύ δε σε είχα αγαπήσει, καρδιά μου

Όσο τότε που σ’ άφησα κείνο το απογευματινό.

Το δάσος με κατάπιε, το μπλαβί του δάσους, καρδιά μου

Που πάνω του στα δυτικά κρέμονταν κιόλας τα χλωμά αστέρια.

Δε γέλασα και λίγο, κάθε άλλο, καρδιά μου.

Όλα ήταν όμορφα ετούτο το μοναδικό απογεματινό.

Όσο δεν ήταν ποτέ κι ούτε ποτέ θα γίνουν…

ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ, «ΑΝΟΙΞΗ»

14.3.24

Αλκίνοος Ιωαννίδης: «Οι μεγαλύτερες ταπεινώσεις ήρθαν από την πολλή περηφάνια» Ο αγαπημένος ερμηνευτής έδωσε την πιο επίκαιρη συνέντευξη του στη Χρύσα Λύκου.

Πάνε πέντε χρόνια από τότε που ο αγαπημένος ερμηνευτής Αλκίνοος Ιωαννίδης, συναντήθηκε με τη δημοσιογράφο Χρύσα Λύκου στη Ρεματιά στο Χαλάνδρι, έναν μήνα της Άνοιξης. Εκεί, ανάμεσα σε παιδιά που έκαναν κοπάνα από το σχολείο, πουλιά και πεταλούδες, μίλησαν για τα πιο σοβαρά με τον πιο τρυφερό τρόπο. 


Η κουβέντα ξεκίνησε με την ευθύνη του καλλιτέχνη και τελείωσε με την ευθύνη όλων μας, απέναντι στους εαυτούς μας.


Το βάρος του να φτιάχνεις αριστουργήματα


«Η πρώτη φορά που ένιωσα την ευθύνη, ήταν όταν με πήρε τηλέφωνο μια δασκάλα και μου είπε ότι μια μαθήτρια της βρίσκεται σε κώμα και επαναλαμβάνει εμμονικά κάποιους στίχους από ένα τραγούδι μου.

Και πήγα και την είδα. Ένιωσα πολύ περίεργα σκεπτόμενος ότι ένας άνθρωπος μπορεί να φύγει από τη ζωή με κάποιους δικούς μου στίχους στα χείλη. Ένιωσα ότι υπάρχει τεράστια ευθύνη σε αυτό που κάνω. Και για πρώτη φορά ένιωσα το βάρος, ότι για να φτάσεις να εκδόσεις κάτι πρέπει οπωσδήποτε να είναι αριστούργημα.

Μετά, κατάλαβα ότι κανείς δεν έχει την υποχρέωση να φτιάχνει αριστουργήματα. Ο καλλιτέχνης, έχει την υποχρέωση να κάνει το καλύτερο που μπορεί και να βάζει σε αυτό ό,τι έχει και δεν έχει, ό,τι είναι και δεν είναι».

«Νομίζω ότι είναι αστείο να σκέφτεται κανείς διαχρονικά. Ακόμη κι αν καταφέρει κάποιος το έργο του να επιβιώσει και να αναφέρεται το όνομα του για δέκα χιλιάδες χρόνια. Τι είναι δέκα χιλιάδες χρόνια; Ακολουθούν τρισεκατομμύρια έτη. Ό, τι μπορείς το δίνεις και το ζεις τώρα. Αλλά, όλοι οι άνθρωποι θέλουν να καλύπτουν την ανάγκη τους θέτοντας κάποια τοτέμ. Θες να γίνεις τοτέμ; Δεν νομίζω ότι κάποιος πραγματικά το θέλει».


Ανταγωνισμός και αλληλοσπαραγμός


«Ζούμε σε έναν κόσμο ανταγωνιστικό. Τα παιδιά δυστυχώς το ζούνε από πολύ νωρίς μέσα στο σχολείο, με τους βαθμούς που παίρνουν και τα διαγωνίσματα. Τους διαγωνισμούς όλων των τύπων. Στις τηλεοράσεις, στα τηλεπαιχνίδια όπου διαγωνίζονται οι άνθρωποι και ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον. Κατασπαράζουν δημόσια ο ένας τον άλλον. Είναι μια ένδειξη της ανεπάρκειας της εποχής μας. Δίνεται μικρότερη σημασία στη συνεργασία και ασχολούνται όλοι με την προσωπική του άνοδο. Με τυραννάει αυτή η σκέψη, κυρίως όσων αφορά τα παιδιά μου.

Ξεχνάμε ότι ο γονιός ο ίδιος είναι παιδαγωγός, είναι πολύ δύσκολος ρόλος αυτός. Με έναν φίνο τρόπο πρέπει να δώσεις κάποιες πληροφορίες στα παιδιά και να δεις αν τα ενδιαφέρει ή όχι, σεβόμενος τη δική τους αισθητική και επιλογή».

Ο αγώνας για ελευθερία


«Η ελευθερία είναι μια σχετική έννοια. Κερδίζεται κάθε μέρα, θέλει έναν συνεχή αγώνα, μια συνεχή προσπάθεια και θυσία. Τη θυσία την κάνεις και την ευχαριστιέσαι. Όταν κάνεις υποχωρήσεις, εκεί τα πράγματα είναι επικίνδυνα. Η υποχώρηση είναι ένα ελατήριο που τραβιέται συνεχώς προς τα πίσω και μια μέρα θα εξφεντονιστεί μπροστά και θα τα διαλύσει όλα».

«Δεν μπορείς να αγωνιστείς χωρίς να ξέρεις τι θες να κάνεις με αυτό για το οποίο αγωνίζεσαι. Έχω φίλους που θέλουν να γκρεμίσουν το σύστημα. Κι εγώ. Το πρώτο όμως πράγμα που πρέπει να απασχολεί κάποιον, είναι το τι θέλει να χτίσει στη θέση του. Το όνειρο προηγείται του αγώνα και της προσπάθειας που κάνεις. Σημασία έχει ότι είσαι σε έναν δρόμο. Μέσα από αλλεπάλληλες αποτυχίες η ανθρωπότητα προχωρά. Σέβομαι πάρα πολύ την αποτυχία. Και την προσωπική και τη συλλογική. Η συλλογική είναι χειρότερη. Εκεί καταντά το όνειρο σου να είναι να χρωστάς λιγότερα χρήματα στην τράπεζα».

Η Κύπρος


«Σίγουρα υπάρχουν μεγάλες ευθύνες της ελληνοκυπριακής πλευράς, για ό,τι συνέβη το 1974, όπως υπάρχουν μεγάλες ευθύνες από την ελληνική πλευρά. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ένα τεράστιο κράτος, εισέβαλε σε ένα μικρό νησί. Είναι κάτι που δεν μπορείς να το συνηθίσεις, αν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει εκεί. Αν θα βρεθεί λύση ή όχι έχει να κάνει σίγουρα με γεωπολιτικά συμφέροντα. Πάντα είχε να κάνει στην Κύπρο. Ποτέ δεν ήταν εύκολα, ελάχιστα χρόνια έχει μείνει ελεύθερη».

Η αισθητική είναι ηθική


«Δεν πιστεύω ότι η ασχήμια, παλεύεται με ασχήμια, παλεύεται με ομορφιά. Δυσκολεύομαι όταν βλέπω καλούς σκοπούς, να προσπαθούν οι άνθρωποι να τους υπηρετήσουν με άσχημα μέσα. Καταλαβαίνω ότι με φωτιά και με μαχαίρι, πάντα ο κόσμος προχωρεί, απ’ την άλλη ο ίδιος δεν μπορώ να το κάνω. Πιστεύω μέσα μου ότι η αισθητική είναι ηθική, δεν μπορώ να δεχθώ αντιαισθητικά μέσα στον αγώνα για έναν πιο ηθικό κόσμο».


«Δεν μπορείς να είσαι περήφανος για κάτι που φτιάχνεις, μπορείς να είσαι περήφανος γι΄ αυτό, μπορείς να το αγαπάς πάρα πολύ. Όπως δεν μπορείς να είσαι περήφανος για την καταγωγή σου, με την έννοια ότι δεν πάλεψες γι’ αυτήν. Έτυχε να γεννηθείς εδώ. Μπορείς όμως να αγαπάς τον τόπο σου, χωρίς να μισείς τους άλλους τόπους. Η περηφάνια είναι περίεργη παγίδα, μας οδηγεί σε αδιέξοδα πολλές φορές. Οι μεγαλύτερες ταπεινώσεις, ήρθαν από την πολλή περηφάνια. Απ’ την πολλή αγάπη και την πολλή χαρά και την πολλή θυσία δεν πιστεύω ότι προέκυψαν τόσες πολλές και τόσες μεγάλες τραγωδίες».
Πηγή: ogdoo.gr  ΧΡΥΣΑ ΛΥΚΟΥ

8.3.24

Αγαπητέ Πέπο Σ' ευχαριστώ για το γράμμα. Σου στέλνω άλλα δυο ποιήματα του Νερούντα σε δική μου μετάφραση… Professor Nicholas D. Mazarakis

Φίλες και Φίλοι καλησπέρα, όπως καλά γνωρίζετε η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στις γυναίκες, έχω την χαρά και την τιμή να σας παρουσιάσω δύο ποιήματα του Πάμπλου Νερούντα που μετέφρασε ο Έλληνας καθηγητής κ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΖΑΡΑΚΗΣ, κύριε καθηγητά σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Όταν με το καλό επισκεφθείτε την πατρίδα μας σας παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου στο τηλέφωνο 6937013312  ώστε να σας φιλοξενήσουμε. Για μία ακόμη φορά θέλω να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που το 2013 είχατε δεχθεί να μας δώσετε εκείνη την καταπληκτική συνέντευξη. Φίλες και Φίλοι ο κ. Νικόλαος Μαζαράκης είναι καθηγητής στην έδρα Lucas-Lee Μοριακής Βιοϊατρικής και διευθυντής του τμήματος Γονιδιακής Θεραπείας, στο Κέντρο Νευροεπιστημών της Ιατρικής του Imperial College του Λονδίνου, Hammersmith Campus. Πρωτοπόρος στην έρευνα με στόχο τη θεραπεία της νόσου του Πάρκινσον και άλλων εκφυλιστικών ασθενειών. Μετά το Αγγλικό κείμενο ακολουθεί το Ελληνικό. Ακόμη ένα μικρό αφιέρωμα για την γιορτή της γυναίκας. Στην φωτογραφία από αριστερά: Θωμάς Γκουβίνας, Τσιγγενές Βασίλειος, Τσιγγενέ Ανθή, ο κ. Καθηγητής, Λαμπρινή, Πέπος και η Διώνη.

SONETO XI 

Tengo hambre de tu boca, de tu voz, de tu pelo 

y por las calles voy sin nutrirme, callado, 

no me sostiene el pan, el alba me desquicia, 

busco el sonido líquido de tus pies en el día. 


Estoy hambriento de tu risa resbalada, 

de tus manos color de furioso granero, 

tengo hambre de la pálida piedra de tus uñas, 

quiero comer tu piel como una intacta almendra. 


Quiero comer el rayo quemado en tu hermosura, 

la nariz soberana del arrogante rostro, 

quiero comer la sombra fugaz de tus pestañas 


y hambriento vengo y voy olfateando el crepúsculo 

buscándote, buscando tu corazón caliente 

como un puma en la soledad de Quitratúe. 


I crave your mouth, your voice, your hair.

Silent and starving, I prowl through the streets.

Bread does not nourish me, dawn disrupts me, all day

I hunt for the liquid measure of your steps.


I hunger for your sleek laugh,

your hands the colour of a savage harvest,

hunger for the pale stones of your fingernails,

I want to eat your skin like a whole almond. 


I want to eat the sunbeam flaring in your lovely body,

the sovereign nose of your arrogant face,

I want to eat the fleeting shade of your lashes,


and I pace around hungry, sniffing the twilight,

hunting for you, for your hot heart,

like a puma in the barrens of Quitratue.

Pablo Neruda


Ποθώ το στόμα σου, τη φωνή σου, τα μαλλιά σου.

Σιωπηλός και πεινασμένoς, τριγυρίζω στα σoκάκια. 

Το ψωμί δεν με χορταίνει, τo χάραμα με εvοxλεί, 

όλη μέρα κυνηγώ το υγρό μέτρημα απ’ τα βήματά σoυ. 


Πεινώ για το λεπτό σoυ γέλιo, 

τα χέρια σoυ στον παλμό βίαιoυ θερισμoύ, 

πεινώ για τις χλωμές πέτρες των νυχιών σoυ, 

θέλω να γευθώ το δέρμα σoυ σαν ένα ολόκληρο αμύγδαλο. 


Θέλω να πιώ  την ηλιαχτίδα πάνω στo λυγερό κoρμί σoυ, 

την αξιοπρεπή μύτη του αλαζονικού σoυ προσώπου, 

την εφήμερη σκιά των φρυδιών σoυ, 


και τριγυρνώ πεινασμένος, οσφρίζοντας το xάραμα, 

κυνηγώντας σε, την ζεστή καρδιά σoυ, 

σαν πάνθηρας στην έρημo.


SONETO XVII

By Pablo Neruda


No te amo como si fueras rosa de sal, topacio 

o flecha de claveles que propagan el fuego: 

te amo como se aman ciertas cosas oscuras, 

secretamente, entre la sombra y el alma. 


Te amo como la planta que no florece y lleva 

dentro de sí, escondida, la luz de aquellas flores, 

y gracias a tu amor vive oscuro en mi cuerpo 

el apretado aroma que ascendió de la tierra. 


Te amo sin saber como, ni cuándo, ni de donde, 

te amo directamente sin problemas ni orgullo: 

así te amo porque no sé amar de otra manera, 

sino así de este modo en que no soy ni eres, 

tan cerca que tu mano sobre mi pecho es mía,

tan cerca que se cierran tus ojos con mi sueño.


I do not love you as if you were salt-rose, or topaz,

or the arrow of carnations the fire shoots off.

I love you as certain dark things are to be loved,

in secret, between the shadow and the soul.


I love you as the plant that never blooms

but carries in itself the light of hidden flowers;

thanks to your love a certain solid fragrance,

risen from the earth, lives darkly in my body.


I love you without knowing how, or when, or from where.

I love you straightforwardly, without complexities or pride;

so I love you because I know no other way


than this: where I does not exist, nor you,

so close that your hand on my chest is my hand,

so close that your eyes close as I fall asleep. 


Δεν σ’ αγαπώ σα να’ σoυν ρoδάλατo, τοπάζ, 

ή βέλος απo γαρoύφαλλα που σκoρπά μια πυρκαγιά: 

σ’ αγαπώ όπως ορισμένα σκοτεινά πράγματα αγαπιούνται, 

κρυφά, μεταξύ σκιάς και ψυχής. 


Σ’ αγαπώ σαν το μπουμπούκι που δεν ανθίζει 

και φέρνει κρυμμένο μέσα του το φως των λουλουδιών, 

και χάρη στην αγάπη σoυ, κρυφά μέσα στο σώμα μου 

ζει το πυκνό άρωμα που ξεπηδάει απ’ τη γη. 


Σ’ αγαπώ χωρίς γνώση του πώς, ή του πότε, ή τ’ από που, 

σ’ αγαπώ απλά, χωρίς προβλήματα ή περηφάνεια: 

σ’ αγαπώ με τέτοιο τρόπο επειδή δεν ξέρω άλλo, 


παρά σ’ αυτόν, που δεν υπάρχει κανένα εγώ ή εσύ, 

τόσο κοντά που το χέρι σoυ πάνω στο στήθος μου είναι το χέρι μου, 

τόσο κοντά που όταν αποκοιμιέμαι είναι τα μάτια σoυ αυτά που κλείνουν.

Νικόλαος Μαζαράκης.

Την επιμέλεια της ανάρτησης έκανε ο Επικούρειος Πέπος.


8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 Ένα ελάχιστο αφιέρωμα στις γυναίκες που με τον Α' η τον Β' τρόπο ομορφαίνουν τις ζωές μας και τον κόσμο μας.

 "Όταν βλέπουμε την ομορφιά μιας γυναίκας!!! την ομορφιά του χιονιού, την ομορφιά του ολόγιομου φεγγαριού, την ομορφιά τών ανθισμένων κερασιών, όταν, με δύο λόγια, περνάμε ξυστά και αφυπνιζόμαστε από την ομορφιά των τεσσάρων εποχών, τότε μόνο σκεφτόμαστε περισσότερο αυτούς που βρίσκονται κοντά μας και θέλουμε να μοιραστούμε μαζί τους τη χαρά.

Η χαρά της ομορφιάς, τη καλοσύνης, της έλξης, ειδικότερα στις γυναίκες προκαλεί δυνατά ανθρώπινα συναισθήματα, λαχτάρα για συντροφιά και η λέξη "σύντροφος" μπορεί να πάρει απίθανες και δημιουργικές διαστάσεις.

Αφιερωμένο σε όσες γυναίκες εξακολουθούν να νιώθουν και να  αισθάνονται την ιερότητα της αποστολής τους

Τη σημερινή μου καλημέρα σας τη στέλνω με λίγα λόγια του Γιασουνάρι Καουαμπάτα.

Με σεβασμό και εκτίμηση ο Επικούρειος Πέπος.

7.3.24

07 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 [μία μέρα πριν] Ένα μικρό αφιέρωμα στις γυναίκες, σ' αυτά τα Υπέροχα πλάσματα του πλανήτη μας. Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη στην καλή Νερά'ι'δα και στην Mό'ι'ρα για ειδικούς λόγους.

MOΥΣΕΙΟ ORSAY ΠΑΡΙΣΙ
Φίλες και Φίλοι καλημέρα, ψάχνοντας στον ωκεανό του διαδικτύου για να βρώ το κατάλληλο ποίημα για την σημερινή ημέρα, κατέληξα στην ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ γιατί ο τίτλος και μόνο, είναι αρκετός για να πει αυτά που θα έπρεπε να λένε τα χείλη κάθε άνδρα στον πλανήτη. Έρρωσθε, και σεβαστείτε τις γυναίκες.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είσαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραία που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ.

5.3.24

8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 Αφιέρωμα στις γυναίκες ΟΙ 11 διασημότερες επιστολές γεμάτες πάθος και λυρισμό. Η επιλογή έγινε από τον Επικούρειο Πέπο.

 Οι 11διασημότερες ερωτικές επιστολές: Πάθος και Λυρισμός!

8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024 ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ Φίλες και Φίλοι καλημέρα, πριν λίγο με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος Δήμας (Προϊστάμενος) ο οποίος έχει το πιο cool ανθοπωλείο στην Ανατολική Αττική και μου είπε πως ειδικά για τη σημερινή μέρα έχει μια πάρα πολύ μεγάλη λίστα τηλεφώνων την οποία χρησιμοποιεί μόνο αυτή την ημέρα και τα τηλέφωνα αφορούν μόνο το ανδρικό φύλο, επικοινωνεί μαζί τους για να τους θυμίσει πως αν επιθυμούν να στείλουν κάποια ανθοδέσμη στο ταίρι τους η σημερινή μέρα είναι ιδανική!!!!!!!!!!
Ίσως τώρα κάποιοι, κάνουν την αυτονόητη σκέψη, μιας και  αυτός που καθιέρωσε αυτή την ημέρα ήταν ένας έμπορος λουλουδιών από την Ολλανδία, επόμενο δεν είναι όλοι οι ανθοπώλες ανά τον κόσμο να τιμούν αυτή την ημέρα; Ακούστε τώρα τι σκάρωσε εκείνος ο δαιμόνιος Ολλανδός, εκείνη η χρονιά ήταν η πιο παραγωγική και υπήρχε κίνδυνος να πάνε οι τιμές στα τάρταρα, άρα κάτι έπρεπε να σκαρφιστεί και αυτό που σκαρφίστηκε ήταν  να καθιερώσει μια μέρα όπου τα λουλούδια θα είχαν την τιμητική τους. Από τότε καθιερώθηκε, αυτή την ημέρα να τη γιορτάζουμε προσφέροντας λουλούδια. Την πιο πάνω ιστορία μου τη διηγήθηκε ο Προϊστάμενος. 
Εγώ λοιπόν λόγω της ημέρας θα ήθελα να αφιερώσω τη σημερινή ανάρτηση στις γυναίκες που με τον Α' η τον Β' τρόπο έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Τις ευχαριστώ όλες και ειδικότερα αυτές που υπήρξαν οι Μούσες μου και η αιτία πολύ έντονων δημιουργικών στιγμών. Αν έπρεπε όμως να επιλέξω τρεις γυναίκες από την παγκόσμια ιστορία αυτές θα ήταν οι: 
Α] ΥΠΑΤΙΑ της Αλεξάνδρειας [μαθηματικό, φιλόσοφος, αστρονόμος, 350π.Χ.] 
Β] η ΑΓΝΩΣΤΗ  Χ γυναίκα της παγκόσμιας κοινότητας που εγώ δεν γνωρίζω την προσφορά της, τις θυσίες της και το όνομά της. 
Γ] Έλεν Κέλερ μαζί με την Μαρί Κιουρί. 

Και τώρα λίγα λόγια για το ιστορικό πλαίσιο.  
Ημέρα εορτασμού για τα δικαιώματα των γυναικών.
Στις 8 Μαρτίου γιορτάζεται η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας, με τις ρίζες της να ξεκινούν από τις διαμαρτυρίες των γυναικών στις αρχές του 20ου αιώνα σε Ευρώπη και ΗΠΑ, που ζητούσαν ίσα δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας και δικαίωμα ψήφου. Θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ, ο οποίος κάλεσε όλες τις χώρες του κόσμου να γιορτάσουν την ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών. Καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Κλάρα Ζέτκιν κι εορτάσθηκε για πρώτη φορά το 1911.  Σας χαιρετώ, με σεβασμό και Επικούρεια διάθεση ο Επικούρειος Πέπος.

Μεγάλες προσωπικότητες ξεδιπλώνουν τις πιο ζεστές τους ορμές και σκέψεις, μέσα από ποιήματα και επιστολές προς το πρόσωπο που αγαπούν και ποθούν. Άντρες που προκαλούν τον τρόμο των αντιπάλων τους εκλιπαρούν για ένα γυναικείο βλέμμα, γυναίκες που επιβάλλονται με την αυτοκυριαρχία τους καρτερούν μια ανδρική θύμηση. Αυτές είναι οι δέκα ερωτικές επιστολές διάσημων ανθρώπων που θα σας εκπλήξουν!

1.] 
Ναπολέων Βοναπάρτης προς Ζοζεφίνα
Είναι περίεργο και πρωτόγνωρα γοητευτικό να βλέπεις έναν άνδρα στο βεληνεκές του Βοναπάρτη να υποκλίνεται στο βωμό του έρωτα. Η Ζοζεφίνα από την πλευρά της θαύμαζε και είχε σαν προσωπικό της θεό τον Στρατηγό που προκαλούσε τρόμο και δέος στο πέρασμά του. Όταν εκείνη πέθανε, ο Ναπολέων Βοναπάρτης έκοψε μερικές βιολέτες από τον κήπο της και τις έκλεισε σε ένα μενταγιόν που δεν αποχωρίστηκε μέχρι το τέλος της ζωής του.
«Από τότε που σε άφησα είμαι συνεχώς θλιμμένος. Η ευτυχία μου βρίσκεται κοντά σου. Συνεχώς σκέφτομαι και ζω ξανά και ξανά στη μνήμη μου τη φροντίδα σου, τα δάκρυά σου, την τρυφεράδα σου. Ζοζεφίνα, η γοητεία της συντροφικότητάς σου δίνει γέννηση σε μια φλεγόμενη και λαμπερή φωτιά στην καρδιά μου. Πότε, απελευθερωμένος από κάθε έγνοια, θα μπορέσω να περάσω δίπλα σου τον καιρό μου, να μπορώ να σε αγαπώ, να σκέφτομαι την ευτυχία μας και να σου την αποδεικνύω;».

2.   Μπετόβεν προς «Αθάνατη Αγαπημένη»
Μετά το θάνατο του Μπετόβεν, βρέθηκαν στα ιδιωτικά του έγγραφα 3 ερωτικές επιστολές προς την «Αθάνατη Αγαπημένη». Η γυναίκα μυστήριο που κρύβεται πίσω από αυτόν τον τίτλο, παραμένει ως σήμερα άγνωστη. Μερικοί υποστηρίζουν πως απευθυνόταν στην κουνιάδα του, Γιοχάννα Βαν Μπετόβεν. Πάντως, οι επιστολές ξεχειλίζουν από γνήσιο συναίσθημα καρδιακής δέσμευσης και ενότητας.
«Παρόλο που είμαι ακόμα στο κρεβάτι, οι σκέψεις μου πάνε σε εσένα, αθάνατη αγαπημένη. Να είσαι ήρεμη-Να με αγαπάς-σήμερα-χτες-πόσο συγκινητικά τα όσα επιθυμώ για εσένα-για εσένα-σε όλη μου τη ζωή και για πάντα. Ω, συνέχισε να με αγαπάς-μην παρερμηνεύσεις ποτέ την πιο πιστή καρδιά του αγαπημένου σου. Πάντα δική μου. Πάντα δικός σου. Πάντα εμείς».

3.   Σιμόν ντε Μπ
oβουάρ προς Ζαν Πολ Σαρτρ
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ ήταν ίσως η μοναδική γυναίκα που θα πλεύριζε ένα διανοητή όπως ο Σαρτρ και δεν θα χανόταν στο εκτόπισμά του. Σε ηλικία 21 ετών, η Μποβουάρ έγινε η νεότερη καθηγήτρια φιλοσοφίας της Γαλλίας και μπήκε στον κύκλο σπουδών φιλοσοφίας με ιδρυτή το Ζαν Πολ Σαρτρ. Έκτοτε έγιναν δύο εκρηκτικοί εραστές, σωματικά και πνευματικά μέχρι το θάνατο του τελευταίου.
«Αγάπη μου .. μου είχες πει κάποτε ότι μ' αγαπάς επειδή με κάνεις ευτυχισμένη. Σ' ευχαριστώ, είναι τόσο γλυκό να σ' αγαπάει κανείς, σήκωσες ένα βάρος από την καρδιά μου και τώρα αρχίζω πάλι να ταξιδεύω προς το μέρος σου αργά αλλά σταθερά. Η σκέψη να νοικιάσουμε ένα εξοχικό σπίτι μ' αρέσει πάρα πολύ.
Θα είμαι τόσο ευγενική και καλή, θα δεις, θα σφουγγαρίζω το πάτωμα, θα σου μαγειρεύω όλα τα γεύματα, θα γράφω το βιβλίο σου μαζί με το δικό μου, θα σου κάνω έρωτα δέκα φορές κάθε νύχτα κι άλλες τόσες κάθε μέρα, ακόμη κι αν αισθάνομαι λίγο κουρασμένη. Αγάπη μου.. είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν έκανες κάποιον τόσο ευτυχισμένο όσο έκανες εμένα.
Μπορείς να είσαι περήφανος. Φαίνεσαι πια τόσο κοντά, αν γυρίσω το κεφάλι μου θα σε δω αναπαυτικά ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου, μισοκοιμισμένο και ζεστό, μου φαίνεται ότι μπορώ όποτε θέλω, να πάω να ξαπλώσω δίπλα σ' αυτό το ζεστό και δυνατό σώμα. Το λαχταρώ.
Αγαπημένε μου, που είναι τόσο γλυκό να σ' αγαπώ».

4.Ερνεστ Χέμινγουεϊ προς Μάρλεν Ντίντριχ
Ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας Χέμινγουεϊ, συνάντησε για πρώτη φορά τη Γερμανίδα ηθοποιό  το 1934 σε ένα γαλλικό κρουαζιερόπλοιο με προορισμό την Αμερική. Εκείνος επέστρεφε από ένα σαφάρι στην Ανατολική Αφρική και εκείνη γυρνούσε στο Χόλυγουντ. Παρά την ένταση της σχέσης τους, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ο συγγραφέας είχε πει τότε πως «Είμαστε θύματα ενός ασυγχρόνιστου πάθους».
«Δεν μπορώ να σου το εξηγήσω, αλλά κάθε φορά που σε αγκαλιάζω αισθάνομαι σαν να έχω επιστρέψει σπίτι μου.».
Kι εκείνη του απαντούσε: «Έχει έρθει η ώρα να σου πω ότι σε σκέφτομαι συνέχεια. Διαβάζω τα γράμματά σου και έχω φέρει τη φωτογραφία σου στην κρεβατοκάμαρά μου».

Η ΛΟΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
5.  Επικούρειος Πέπος προς την Λόλα.
Πριν μέρες καθώς έστεκα ψηλά σ’ ένα σκαλί,
Κι εσύ Λόλα περνώντας κάρφωσες επάνω μου το βλέμμα,
Τα μάτια μου θαμπώθηκαν, ταράχτηκε η ψυχή μου
Στην ξαφνική συνάντηση των δυο μας κοιταγμάτων.

Το βλέμμα σου μες στην καρδιά μού χώθηκε, στο αίμα
Σαν αστραπή του κεραυνού τα σύννεφα που σχίζει.
Καυτός και κρύος πυρετός χύθηκε στο κορμί μου
Από ματιά τόσο αιχμηρή, μαχαίρι του θανάτου.

Κι αν το ωραίο χέρι σου δεν μου ’κανε ένα νεύμα,
Χέρι λευκό, περήφανο που γέννησε ο Κύκνος,
Λόλα, θα ’πεφτα νεκρός στη λάμψη των ματιών σου.
Pierre de Ronsard

Υ.Γ. αν δεν πιστέψεις στο εφικτό του ανέφικτου πως θα γίνει εφικτό το ανέφικτο;


 6.   Τζίμι Χέντριξ προς κάποιο «Μικρό κορίτσι»
Ο Χέντριξ υπήρξε γόης και ροκάς, αλλά αυτό δε σημαίνει πως ήταν λιγότερο ευαίσθητος. Εδώ απευθύνεται σε ένα άγνωστο γυναικείο πρόσωπο που αποκαλεί «μικρό κορίτσι» και το προτρέπει να απελευθερωθεί.
«Μικρό κορίτσι,
Η ευτυχία είναι μέσα σου. Ξεκλείδωσε τις αλυσίδες της καρδιάς σου και άσε τον εαυτό σου να μεγαλώσει, μιας που είσαι ένα γλυκό λουλουδάκι. Γνωρίζω την απάντηση. Απλά άπλωσε τα φτερά σου και απελευθέρωσε τον εαυτό σου.
Σ 'αγαπώ για πάντα».

7.   Τζόνι Κας στη σύζυγό του, Τζουν
Η μεγαλύτερη μορφή της κάντρι μουσικής, με τα μαύρα ρούχα και την Gibson κιθάρα παρουσιάζει μια λεπτή όψη του εαυτού του, απευθυνόμενος στη γυναίκα του.
«Γεια σου Τζουν,
Έχεις τον τρόπο σου με τις λέξεις. Όπως έχεις και με εμένα. Μπορεί η φωτιά και ο ενθουσιασμός να έχουν φύγει τώρα που δεν βγαίνουμε έξω στον κόσμο να τραγουδάμε. Όμως, το φλεγόμενο δαχτυλίδι ακόμα καίει γύρω μας, διατηρώντας την αγάπη μας πιο καυτή και από κόκκο πιπεριού».

8. Μάρλον Μπράντο προς την αεροσυνοδό κάποιας πτήσης
Ο Μάρλον Μπράντο έκανε ωκεανούς γυναικών να ταράζονται με ένα του νεύμα. Τι να είχε άραγε εκείνη η αεροσυνοδός που τον ενέπνευσε να της δώσει μια τόσο ιδιαίτερη επιστολή;
«Αγαπητή κυρία,
Υπάρχει κάτι απροσδιόριστο στο πρόσωπό σου, κάτι αξιαγάπητο, όχι όμορφο με το συμβατικό τρόπο. Έχεις χάρη και θηλυκότητα. Μοιάζεις με γυναίκα που έχει αγαπηθεί στην παιδική της ηλικία, ή κατά κάποιο μυστήριο τρόπο σε είχαν επισκεφτεί χάρες της κομψότητας και της αξιοπρέπειας. Κάτι στην έκφρασή σου είναι ασυνήθιστο. Ήταν μια ευχάριστη συνάντηση και εύχομαι να ξανασυναντηθούν τα βλέμματά μας ξανά κάποια στιγμή».

9.
 Πάμπλο Νερούντα προς Ματίλντε Ουρούτια
Ένας από τους πιο σημαντικούς ποιητές της Λατινικής Αμερικής ήταν ο Πάμπλο Νερούντα, που εκτός από πολιτικοποιημένα ποιήματα, έγραψε πολλά προσωπικά. Τα πιο ερωτικά από αυτά περιλαμβάνονται στη συλλογή «Εκατό ερωτικά σονέτα» και απευθύνονται στη Ματίλντε Ουρούτια. Απολαύστε ένα απόσπασμα.
«Αγαπημένη μου γυναίκα, υπέφερα όσο έγραφα αυτά τα σονέτα, μου προκαλούσαν πόνο και θλίψη, η ευτυχία όμως που νιώθω τώρα που σ τα προσφέρω είναι τεράστια σαν μια σαβάνα.  Εγώ, όμως, με μεγάλη ταπεινοφροσύνη έφτιαξα τούτα εδώ τα σονέτα από ξύλο: τους έδωσα τον ήχο αυτής της στέρεης, αγνής ύλης και με αυτόν τον τρόπο πρέπει να φθάσουν στα αφτιά σου. Περπατώντας μέσα από δάση ή σε παραλίες, δίπλα σε κρυμμένες λίμνες, εσύ κι εγώ έχουμε κατά καιρούς μαζέψει κομμάτια από φλοιούς δένδρων, κομμάτια ξύλου που έχουν υποστεί τις μεταβολές του νερού και του καιρού. Πήρα αυτά τα μαλακά λείψανα και χρησιμοποίησα το τσεκούρι, τη ματσέτα και το σουγιά και έκοψα δεκατέσσερις σανίδες για το καθένα, για να χτίσω μικρά ξύλινα σπιτάκια, ώστε τα μάτια σου που λατρεύω και τους τραγουδάω να μπορέσουν να κατοικήσουν μέσα τους.» (Οκτώβριος 1959)
Πηγή: tsemperlidou.com

10] Πιαλεύς
Και για την Παγκόσμια ημέρα της ΓΥΝΑΙΚΑΣ και ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του αγαπητού μου Πέπο, ώστε όλα τα μέλη της ομάδας να γράψουμε και να προσφέρουμε αύριο στην αγαπημένη μας αλλά και σε όλες τις γυναίκες έναν στίχο, μια στροφή,  ένα ποίημα, το καταθέτω με την ελπίδα ότι κι αν δεν αποσπάσω κάποιο βραβείο τουλάχιστον θα εισπράξω μιαν θετική κριτική.

ΓΙ' ΑΥΤΟ Σ' ΑΓΑΠΩ🌹🌹🌹
(Στον αστερισμό της Γιωταύγειας Πούλιας)

Επειδή η λογική τελειώνει εκεί που αρχίζεις εσύ 
και μ' ένα σου άγγιγμα όλα γκρεμίζονται
και πάλι χτίζονται απ' την αρχή
κι όλα τ' αστέρια κι οι γαλαξίες
χορεύουν μέσα μου ως το πρωί
γι' αυτό σ' αγαπώ...
<<>>
Επειδή χαράζεις
καινούριες πληγές στο κορμί μου
και γίνομαι χώμα, σάρκα κι αίμα 
και γίνεσαι εσύ η ψυχή μου
κι οι άγρυπνες νύχτες φεύγουν πέρα 
μακριά απ' τη ζωή μου
γι' αυτό σ' αγαπώ...
<<>>
Κι επειδή υπάρχουν τόσες χιλιάδες «επειδή» 
για να σου πω
και μόνο στα χέρια σου νιώθω ατόφιος εγώ
κι όπου κι αν ψάξω στου μυαλού μου τις γωνιές 
εσένα θα βρω.
Γι' αυτό σ' αγαπώ, 

Πιαλεύς 8 Μαρτίου 2024


11[ ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ.
«Ξαναδιάβασα τα γράμματά σου από την αρχή. Σου γράφω "δύο λόγια αγάπης". Ένα πράγμα αισθάνομαι πως είναι το δυσκολότερο να σου δώσω να καταλάβεις: πόσο σε νιώθω, πόσο σε παρακολουθώ κι από μια σου λέξη ακόμη, όπως άλλοτε από ένα παίξιμο του χεριού σου.
Τώρα που ξανακοίταξα όλα αυτά τα χαρτιά, βρίσκω πάντα ένα φόβο μήπως δεν λες καλά ό,τι ήθελες να πεις, ένα δισταγμό μην τύχει και πεις πολλά, και προς το τέλος αρχίζεις κιόλας να γράφεις και να σκίζεις.
Άφησε, χρυσή μου, τον εαυτό σου, είναι τόσο χαριτωμένος έτσι όπως είναι, άφησέ τον να μη μιλήσει όπως ξέρει αυτός. Θα μου πεις: "Εσύ μήπως δεν κάνεις το ίδιο"; Κι αν το κάνω, δεν υπάρχει κανένας λόγος να με μιμηθείς. Το κάνω, άλλωστε, τόσο άσχημα. Αν έχεις απελπισία, δώσε μου την απελπισία σου, όπως μου δίνεις τόσες φορές τη χαρά σου.
Δώσε μου ό,τι έχεις κι ό,τι μπορείς. Μα κατάλαβε, επιτέλους, πως δεν γυρεύω τίποτε άλλο. Αν αργήσουμε τώρα να ιδωθούμε, θα πρέπει να προσπαθήσουμε μ' αυτά τα λίγα και γλίσχρα μέσα που έχουμε, μ' αυτό το χαρτί που μαυρίζουμε, να είμαστε όσο μπορούμε πιο κοντά, όχι να αποχωριζόμαστε και να πληγώνει ο ένας τον άλλον. Έτσι νομίζω.
Αν με θέλεις ακόμη, έλα, χρυσή μου, να τα λέμε όλα χωρίς να σκεπτόμαστε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει. Ξέρεις, συλλογίζομαι ακόμη πως έτσι θα μπορούσαμε, όταν μας δοθεί να ιδωθούμε, να μην πούμε ούτε μια λέξη παρά να χαζεύει ο ένας τον άλλον. Και θα είναι τόσο ξεκουραστικό. Καληνύχτα, αγάπη. Όλη τη μέρα σήμερα γύρευα τη στοργή σου».
Έρρωσθε και ευδαιμονείτε όπως λέει και ο σοφός διδάσκαλος της Πιάλειας.
Πηγή: doctv.gr
ΑΝΙΧΝΕΥΤΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΣ ΠΕΠΟΣ